ความคิดเห็นที่ 1 โฮแมตเป็นสถานีที่ค่อนข้างเงียบเหงา มีผู้คนบางตาและหิมะโปรยปรายน้อยๆ เท่านั้นลูน่าเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาตามลงมา เธอตีหน้าบึ้งใส่อย่างขัดใจ “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าตามมา ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง” “อย่าทำตัวไม่มีเหตุผลสิลูน่า จะทำให้ผมเป็นห่วงไปถึงไหน” “ฉันขอให้มาเป็นห่วงฉันเหรอ?” หญิงสาวยักไหล่ใส่เขาด้วยท่าทางเบื่อหน่าย “ครั้งที่แล้วน่ะผมมากับโปรเฟสเซอร์ นำทางให้ได้นะ” เขาชี้ไปที่ประตูที่อยู่อีกฟากหนึ่ง “ไม่ต้องเมืองเล็กแค่นี้ฉันไม่หลงหรอก แมตต์..อย่าทำแบบนี้ได้ไหม?” “นั่นเป็นควรเป็นคำพูดของผมต่างหาก อย่าทำแบบนี้ได้ไหมลูน่า มีอะไรก็บอกกันมาดีๆ อย่าเห็นผมเป็นคนนอกสิ...หรือไม่เป็นผมเป็นเพื่อนแล้ว” ลูน่านิ่งเงียบไปสีหน้านั้นลำบากใจไม่น้อย แต่เมื่อเธอไม่ปฎิเสธเขาอีกเท่านี้แมตต์ก็ดีใจแล้ว “งั้นรอตรงนี้เดี๋ยวนะ ขอผมไปเอาแผ่นพับตรงนั้นเดี๋ยว คงมีที่พักดีๆ แนะนำนักท่องเที่ยวบ้าง” แต่เพียงครู่เดียวที่เขาเหลียวไปชี้เคาท์เตอร์ หญิงสาวก็ไม่อยู่ที่เดิมแล้ว ซ้ำยังหายไปโดยไร้ซุ่มเสียง ทำเอาแมตต์นึกประหลาดใจ แต่ในเวลานั้นเขายังไม่คิดถึงความผิดปกติใดๆ ของลูน่า เพียงแต่นึกน้อยใจที่เธอปฎิเสธไมตรีของเขาโดยสิ้นเชิง “บ้าชะมัด...ผมมันน่ารังเกียจนักหรือไงหาลูน่า?” ชายหนุ่มแวะไปสนทนากับนายสถานีอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนหิ้วกระเป๋าเดินลงถนนเล็กๆ  ผ่านป่าสนเขตอนุรักษ์ซึ่งเป็นทางลัดตรงไปหมู่บ้าน ซึ่งเป็นทางลัดที่นายสถานีแนะนำให้ว่าใช้เวลาน้อยกว่าเดินไปตามทางปกติ  นี่ถ้าลูน่าตามถนนใหญ่คงต้องอ้อมสันเขาไป นี่ถ้าเห็นเขาถึงหมู่บ้านก่อนล่ะก็ คงได้แปลกใจแน่ ก็บอกแล้วให้มาด้วยกันไม่ยอมเชื่อ ชายหนุ่มแบกกระเป๋าหนักอึ้งผ่านต้นโอ้ก สองข้างทางมีต้นไม้ใหญ่และพุ่มไม้เป็นระยะ หิมะที่เกาะหนาเริ่มละลายให้เห็นบ้าง อีกไม่นานที่นี่ก็คงชุ่มฉ่ำเต็มไปด้วยดอกไม้ใบหญ้า แมตต์เดินดุ่มๆ ตรงไปข้างหน้า เขาเกือบถึงหมู่บ้านอยู่แล้ว ถ้าไม่เหลือบเห็นอะไรบางอย่างหล่นอยู่ข้างพุ่มไม้เสียก่อน แจ๊คเกตสีเหลืองคุ้นตาของใครบางคน เขาจึงวางเป้ของตัวเองลงริมข้างทาง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อย่างเงียบกริบ  มือใหญ่กวาดกิ่งไม้ที่มีหิมะจับก้อนออกให้พ้นทาง “เฮ้ยยย!!” เขาร้องลั่น เมื่อเห็นร่างของคนที่คาดว่าจะเจอ กำลังคร่อมอยู่เหนือศพ ที่ท้องของศพมีมีดปักคาอยู่เลือดสดๆ แดงฉานไหลจากบาดแผลลงไปบนหิมะสีขาว ชายหนุ่มร้องออกมาด้วยความตกใจ ทำให้ลูส่าหันขวับกลับมาริมฝีปากของเธอโชกไปด้วยเลือด “ลูน่า...” เขาอ่านออกมาก่อนจะเผลอตัวปล่อยกิ่งไม้ที่จับไว้เมื่อครู่ ทำให้มันดีดใส่หน้าเขา ทำเอาชายหนุ่มล้มหงายลงกับพื้น “แมตต์?!” เธอก็ตกใจเหมือนกันที่ถูกเห็นในสภาพนี้ “เธอฆ่าเขา?” ลูน่าขยับปากจะปฏิเสธ แต่ครู่หนึ่งก็เปลี่ยนใจ เธอหุบปากสนิทไม่มีคำพูดใดออกมา “บอกผมสิว่าไม่ได้ทำ” แมตต์วิงวอนด้วยสายตาเจ็บปวด “นายมีคำตอบในใจไปแล้วนี่ จะให้ฉันพูดอะไรอีก แต่ก็ดีเห็นอย่างนี้แล้วก็ไปจากฉันซะ ฉันไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไปแล้ว” “ลูน่า...” ชายหนุ่มครางแต่เธอเดินหนีไป ทิ้งให้เขาจ้องมองศพด้วยความเวทนา แต่แล้วแมตต์ก็อุทานออกมาอีกครั้ง “เขาโดนแทงนี่นา ไม่ใช่ฝีมือเธอแน่ ลูน่ากลับมาก่อน” หนุ่มผมทองไม่พูดเปล่าเขารีบวิ่งตามไปฉุดมือเธอเอาไว้ “ผมขอโทษ ผมผิดเอง” “ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ แต่ต้องการให้นายไปให้ห่างฉันซะ” แวมไพร์สาวหันมาเผชิญหน้าเขาแล้วแยกเขี้ยวขาวขู่ ทำเอาแมตต์ผงะไปเล็กน้อย “ลูน่า...อย่าทำอย่างนี้สิ เราคุยกันดีๆ ได้ไหม? อย่างน้อยก็อธิบายให้ผมฟังหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  จนป่านนี้ผมยังคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันแค่ความฝันเลยนะ” “แล้วนายมาที่นี่ทำไม?” “ผม...ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เรื่องมันเริ่มเพราะไปขุดสุสานที่นี่” “แล้วคิดว่าจะช่วยอะไรได้หรือไง? นายเป็นแค่มนุษย์” “แล้วคนที่ไม่ใช่มนุษย์ มาถึงที่นี่คิดว่าจะช่วยอะไรได้” คำถามซื่อๆ นั้นสร้างความฉุนเฉียวให้กับลูน่าทันที แวมไพร์สาวสะบัดมือเขาทิ้ง “อย่างน้อย..ฉันก็อยากจะทำอะไรบ้าง  ไม่ใช่อยู่เฉยๆ รอให้เรื่องมันผ่านไปเอง” “ก็นั่นไง...ความคิดของผม ผมไม่รู้หรอกว่าจะทำอะไรได้บ้างหรือเปล่า? แต่ก็คิดไม่ผิดเสียทีเดียวนะ อย่างน้อยก็เจอลูน่าที่นี่เจอคนที่คิดเหมือนกัน” แมตต์ดึงมือเรียวนั้นมาจับอีกครั้งพร้อมทอดสายตาอ่อนโยนให้ “ลูน่า...ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไร  เธอก็ยังเป็นคนสำคัญของฉันเหมือนเดิม ความรู้สึกของฉันไม่เปลี่ยน” “แต่ฉันไม่เหมือนเดิมแล้ว..ไม่ใช่มนุษย์แล้ว” ความเย็นชาที่หญิงสาวสร้างไว้เป็นกำแพงห่อหุ้มจิตใจตนเองละลายลง เธอทรุดตัวนั่งลงบนหิมะแล้วร้องไห้ออกมา “ไม่หรอก...ข้างใน..จิตใจเธอยังเหมือนเดิม” ชายหนุ่มดึงร่างเล็กนั้นมากอดไว้แทบอก ลูน่าไม่ได้ขืนตัวอีก ณ เวลานี้เธอต้องการใครสักคนปลอบโยน “ดูสิแวมไพร์ที่ไหนร้องไห้เป็น ซ้ำยังอยู่กลางแสงแดดกลางวันแสกๆ แบบนี้ด้วย” แมตต์ไม่พูดเปล่า เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาเธออย่างอ่อนโยน “ผมว่าลูน่าแค่ป่วย อาจจะได้รับเชื้ออะไรสักอย่างจากวัตถุโบราณที่เราขุดมาได้ คนอื่นๆ ก็เหมือนกันแต่พวกเขาอาการหนักกว่าเท่านั้น” “ไม่ใช่หรอก...ฉันรู้ ฉันกลายเป็นแวมไพร์ไปแล้ว แต่ทำไมถึงยังโดนแดดได้เรื่องนี้ฉันไม่แน่ใจนัก” “ถ้าเราไปที่หมู่บ้าน เราอาจจะหาทางรักษาอาการนี้ให้หายได้นะ อย่าเพิ่งท้อใจสิลูน่า” “แมตต์นายมองโลกในแง่ดีเกินไป...มันไม่ง่ายนักหรอก อาจจะไม่มีวันหายจากการเป็นแวมไพร์เลยด้วยซ้ำ ดูสิ...ถึงฉันไม่อยากกินเลือดแต่ได้กลิ่นแล้วก็หิว อยากกิน แล้วก็ต้องกิน” แวมไพร์สาวชี้มือไปยังศพนั่น จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 02:00:44

ความคิดเห็นที่ 2 “ตอนที่ลูน่าเจอเขาตายหรือยัง” “ตอนฉันมาถึง เขาก็ตายแล้ว เขาถูกแทงตาย มีดนั้นเป็นของเขาเองหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้ ฉันเห็นเขานอนเลือดอาบกลิ่นเลือดมันทำให้หิว ยังไงเขาก็ตายไปแล้วฉันก็เลยขอดื่มเลือดเขาหน่อย” “เข้าใจล่ะ หมอนี่อาจจะโดนใครสักคนฆ่าตายก่อนที่ลูน่าจะมาเจอศพ” แมตต์คลายอ้อมแขนออก แล้วลุกขึ้นเดินไปสำรวจศพ “เฮ้! ดูนี่สิตัวอักษรย่อเป็นด้ามมีดที่ปักอยู่บนพุงเขา อาจจะเป็นของฆาตกรก็ได้นะ” ลูน่าขยับมาดูใกล้ๆ บ้าง   “บางอาจเมาแล้วทะเลาะวิวาทกันหรือถูกหลอกมาฆ่าก็ได้นะ ตอนที่ฉันมาถึงเขาก็นอนตายแล้ว ไม่เห็นใครอื่นอีกเลย” “อย่าแตะต้องศพอีก  ผมว่าเราควรเข้าหมู่บ้านแล้วไปแจ้งความก่อนที่เราสองคนจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยเสียเองดีกว่านะ”   ******************* รถยนต์เก่าๆ จอดสนิทลงหน้าโบสถ์ในขณะที่พระอาทิตย์อ่อนแสงลงไปทุกขณะ บ่งบอกว่าอีกไม่ช้าคงลาลับขอบฟ้าไป แมตต์และลูน่าก้าวลงมาพร้อมๆ กับบาทหลวงผู้เป็นเจ้าของรถ “ขอบคุณครับ คุณพ่อ” แมตต์กล่าวขอบคุณ หลวงพ่อแฮร์โรลเป็นคนแรก “ไม่เป็นไร...แต่น่าสงสารคอลินนะ” หลวงพ่อหมายถึงศพที่ตาย “นั้นสิครับ ไม่น่าตายเพราะเรื่องแค่นี้เลย” “ ถ้าไม่ดื่ม หรือดื่มให้น้อยกว่านี้คงไม่ปากเสียจนเกิดเรื่องน่าเศร้าอย่างนี้ คนเราสมัยนี้ฆ่ากันง่ายดายเหลือเกิน ทั้งที่ก่อนเหล้าจะเข้าปากก็เป็นเพื่อนกันแท้ๆ เฮ้อ....คนเรานั้นช่างน่าสงสาร” “นั่นสิครับ” “พวกลูกคงตกใจมากสินะ อุตส่าห์เดินทางมาตั้งไกล ดันมาเจอเรื่องแบบนี้เข้า” “ก็นิดหน่อยครับ” แมตต์ยิ้มแหยๆ ส่วนลูน่ายังเงียบขรึมไม่ยิ้มแย้ม หลวงพ่อหลวงพ่อแฮร์โรลคิดว่าหญิงสาวยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “แต่ดีใจที่เรื่องคลี่คลายได้เร็ว ไม่งั้นพวกผมอาจจะกลายเป็นแพะไป” “ไม่หรอก...ไม่มีใครสงสัยพวกลูกหรอก ที่นี่เป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ ใครเป็นใครก็รู้จักกันหมด เกิดอะไรขึ้นก็คงหาตัวฆาตกรไม่ยาก” “แปลกดีนะครับที่เขารับสารภาพเร็ว” แมตต์หมายถึงตัวฆาตกร ซึ่งก่อเหตุเพราะเมาสุราพอฆ่าเพื่อนไปแล้วก็กลับไปนอนกลัวความผิดอยู่ใต้ผ้าห่ม พอตำรวจไปถึงก็ลนลานรับสารภาพในทันที แทบไม่ต้องเสียเวลาสอบสวน “พระเจ้าทรงเมตตาน่ะ ให้เขากลับตัวกลับใจเร็ว” หลวงพ่อสนทนากับทั้งสองอยู่อีกครู่หนึ่งก็ขอตัวไปเตรียมอาหารค่ำ ปล่อยทิ้งให้ทั้งคู่สำรวจโบสถ์ตามลำพัง “ลูน่า...เข้าไปกันเถอะ” หนุ่มผมทองหันมาสะกิดหญิงสาว แต่เจ้าหล่อนยังเหม่อลอย   ใบหน้างามเงยขึ้นเพ่งมองโบสถ์เก่าคร่ำคร่าตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า สถานที่นี้แน่นอนเธอจำได้ มันความจำที่สืบทอดจากเลือดของยูเลียส ลูน่าคาดหวังว่าจะได้ความลับที่ทำให้สาปแวมไพร์ให้กลายเป็นหินได้  แล้วเมื่อนั้นยูเลียสจะต้องได้รับการตอบแทนอย่างสาสม สองมือบางผลักประตูโบสถ์เข้าไปเบาๆ  อากาศอุ่นแผ่ซ่านพวยพุ่งออกมาสัมผัสแก้มเนียนของเธอแผ่วเบา กลิ่นไอความเก่าแก่ชัดเจนในอากาศ เก้าอี้ไม้ยาวสองฟากเคียงข้างเสาหินอ่อนไปถึงแท่นพิธี แสงสว่างส่องลอดกระจกสีสันสวยงาม กระทบรูปสลักไม้งดงาม ของพระผู้ไถ่บาป ลูน่าวางกระเป๋าลงใกล้ๆ ประตู เขาสำรวจรอบๆ ด้วยสายตา เปลี่ยนแปลงไปเยอะจากในความทรงจำ เมื่อก่อนสถานที่แห่งนี่โล่งกว้างไม่มีเก้าอี้เกะกะ “สวัสดี” เสียงทุ้มลึกก้องกังวานในโบสถ์ บาทหลวงอีกคนซึ่งเป็นผู้ดูแลโบสถ์ออกมาทักทาย ท่านเป็นนักบวชที่อายุยังไม่มาก ผมสีน้ำตาลเข้มมีหงอกปะปรายบนศีรษะ ใบหน้าอิ่มมีรอยยิ้มเป็นมิตรเต็มเปี่ยม “พวกลูกคือนักศึกษาที่คุณพ่อแฮร์โรลบอกใช่ไหม ลูกสองคนเป็นผู้มาเยือนคนแรกในช่วงฤดูหนาวนี้เลย” “จะฤดูใบไม้ผลิแล้ว ไม่ช้าต้องมีแขกมาเยือนอีกแน่นอนครับ” ทั้งคู่จับมือทักทายกับบาทหลวง “พ่อชื่อเอ็ดเวิร์ด ฮักกินน์ ” บาทหลวงแนะนำตัวเอง “ผมแมตต์ ไครตัน ส่วนเธอ ลูน่า ฮาร์วี่ เราสองคนเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเวสฟรอ์ดครับ โปรเฟสเซอร์ของผม ดร.ฟรานซิส เกรท ให้พวกเรามาหาข้อมูลเพิ่มเติมเรื่องสุสานโบราณที่เพิ่งขุดพบไป” “พ่อเคยพบดร.เกรท ด้วย เขาสบายดีหรือ” นักศึกษาทั้งสองสบตากันด้วยสีหน้าเก้อเล็กน้อย ก่อนจะบอกว่าอาจารย์ของพวกเขาสบายดี “คุณพ่อคะ...เราขอรบกวนให้ช่วยพวกเราหน่อยนะคะ” หลังจากเงียบมานานลูน่าก็พูดออกมาบ้าง “โปรเฟสเซอร์มาดูสุสานโบราณที่เพิ่งขุดพบ เราพบหลักฐานคือบันทึกว่าเขาคือท่านเคานท์ ยูเลียส ฮามุทซาสด์ ตอนนี้ฉันต้องมาหาข้อมูลของเขาเพิ่มเติมน่ะ คุณพ่อเคยได้ยินชื่อไหมคะ” เขาถามตรงๆ “ยูเลียส ฮามุทซาสด์ เอ..ไม่เคยนะ พ่อไม่ค่อยรู้เรื่องเก่าแก่ปรัมปราของที่นี่หรอก แต่โบสถ์มีบันทึกเรื่องราวของหมู่บ้านเก็บไว้ที่ใต้ถุน เขาหยุดบันทึกตั้งแต่ปี ค.ศ 1840 แล้ว ลองไปดูไหม” “ค่ะ ขอดูหน่อยนะคะ” ลูน่าดีใจนักเธออธิษฐานขอให้การเดินทางมาที่นี่ไม่เสียเที่ยวเปล่า “งั้นทางนี้เลย” ชั้นใต้ดินนี้กว้างขวางกว่าที่คาดการณ์ไว้นัก  มีทั้งห้องเก็บไวน์เล็กๆ  ห้องสำหรับเข้าเงียบเพื่อสำนึกตน  ทั้งสองเดินมาเรื่อยๆ จนผ่านซุ้มประตูโค้งซึ่งแคบและเล็กเรื่อยๆ จนอดคิดว่าห้องสมุดภายในคงเล็กมาก  ทว่าพอผ่านเข้ามาแล้วจึงพบว่า  โถงภายในมีเพดานผิดกับภายนอกนัก อีกทั้งยังมีพื้นที่กว้างขวาง ชั้นวางหนังสือสูงขึ้นจนจรดเพดาน “เหลือเชื่อจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าหมู่บ้านเล็กๆ แบบนี้ จะมีบันทึกเก็บไว้มากขนาดนี้เลยนะคะ ” “คนที่นี่ช่างเก็บ เรื่องราว ของหมู่บ้านข้างๆ เขาก็มีเก็บไว้ด้วย รวมแล้วก็คงมีเรื่องคนราวหมื่นเศษๆ คงต้องเหนื่อยหน่อยล่ะนะ” “คงต้องใช้เวลานานพอดูล่ะครับ” “งั้นพ่อจะให้เด็กไปชงชามาให้ ระวังเรื่องไฟหน่อยนะ ของพวกนี้ติดไฟง่าย” “จะระวังค่ะ” “งั้นตามสบายนะ หากต้องการอะไรก็เรียกแล้วกัน” จากนั้นบาทหลวงเอ็ดเวิร์ดก็ขอตัวออกไป ทิ้งให้นักศึกษาทั้งสองอยู่ในห้องเก็บบันทึกนั้นตามลำพัง แสงไฟส่องสว่างไล่ไปตามชั้นหนังสือ อย่างไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร เพราะไม่มีการเก็บตามหมวดหมู่ หรือแยกประเภทชัดเจนอย่างในมหาวิทยาลัย การจะหาข้อมูลสักเรื่องก็เหมือนมองหาเข็มในกองฟาง ลูน่าตัดสินใจเริ่มค้นที่ใกล้มือก่อน เวลาผ่านไปตามท่วงทำนองของสายลมที่พัดพามาพร้อมกับไอเย็น ลมหนาวสุดท้ายของฤดูกาลที่ค่อยๆ จางหายเป็นสัญญาณของการเปลี่ยนแปลงอันดี สีขาวของหิมะบนพื้นหญ้าเปล่งประกายด้วยแสงสะท้อนแดดอันอ่อนล้า ที่กว่าจะเล็ดลอดผ่านกลุ่มเมฆได้ก็เหลือแรงเพียงน้อยนิด ไม่ช้ามันก็จางหายไปจากขอบฟ้า เมฆหมอกแห่งฤดูหนาวยังคงปกคลุมเหนือหมู่บ้าน มันชนะในวันนี้แต่อีกไม่นานมันคงต้องแพ้ ความมืดที่โรยราอย่างเชื่องช้าปลุกเร้าให้ทุกหลังคาเร่งก่อไฟหุงหาอาหาร แสงสีนวลตาส่องสว่างดุจหิ่งห้อยตัวน้อยๆ +++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 02:01:33

ความคิดเห็นที่ 3 แมตต์ประคองถาดน้ำชาและอาหารว่างเดินเข้ามาในห้อง หญิงสาวเหลือบมามองแค่แวบเดียว  แล้วหันไปจดจ่อกับเอกสารในมือต่อ “แวมไพร์อยู่ในโบสถ์ ใครเขาจะเชื่อกันน้อ ฮ่า ฮ่า” เขาขำแต่ลูน่าไม่ตลก เธออารมณ์ไม่ดีนัก ด้วยความเครียดที่ยังหาข้อมูลกำจัดยูเลียสไม่พบ “นี่บอกไว้ก่อนนะ หิวยังไงก็ห้ามกัดใครในโบสถ์นะ” เพียงแค่ลมพัดร่างอ้อนแอ้นพุ่งลงจากบันไดมาคว้าคอเขายกขึ้นทั้งตัว “ถ้าฉันหิวล่ะก็ ฉันจะกินนายเป็นคนแรกเลย”   “ละ..ลูน่าผมล้อเล่น” แม็ตต์ละล่ำละลักเขาไม่น่าไปยั่วโมโหแวมไพร์สาวเข้าเลย ร่างอ้อนแอ้นบอบบางอย่างนั้นกลับยกเขาขึ้นด้วยมือข้างเดียว   แถมน้ำหนักที่มือที่บีบลงมาบนคอของเขานั้นก็แรงขึ้นเรื่อยๆ  ด้วย ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกลายเป็นสีแดงเรืองรองด้วยความโกรธที่ลุกโชนอย่างเชื่องช้า  คล้ายไฟสีแดงที่ขยับไหวราวกับกลีบกุหลาบเมื่อยามสัมผัสสายลม  แมตต์ตะลึงพรึงเพริดไปชั่วครู่ชายหนุ่มได้ยินเสียงหัวใจตนเองที่เต้นแรงขึ้นมา   มันเกิดขึ้นกะทันหันและไม่ใช่เพราะกลัวหรือตกใจกับการคุกคามแม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะถูกแรงดึงดูดจากแวมไพร์สาว เธองดงามแม้ในยามที่เป็นเพชฌฆาตเช่นนี้ “อย่ายั่วให้ฉันโกรธดีกว่า ตอนนี้ฉันกำลังโมโหหิวอยู่ด้วย” ลูน่าปล่อยอีกฝ่ายลงอย่างขุ่นเคือง แมตต์ไอโขลกเขาทิ้งตัวลงนั่งบนกองหนังสือโบราณ ชี้นิ้วจะต่อว่า ไม่ทันไรกองหนังสือก็โยกหงายหลังล้มโครม กองหนังสือที่วางบนชั้นเอียงล้มทับตามลงมาอีกเป็นโขยง เสียงดังโครมๆ ๆ ดังติดๆ กันไม่มีหยุด ลูน่าขึ้นไปอยู่บนบันไดแล้วได้แต่ยืนดูเฉยเมยไม่เข้ามาช่วย นี่ถ้าไม่ตายเพราะหนังสือทับก็คงตายเพราะจมฝุ่นเสียแล้วกระมัง “เกิดอะไรขึ้น” หลวงพ่อวิ่งมาดูพร้อมตะเกียงในมือ “พระเจ้าช่วย” ท่านเห็นหนังสือที่ล้มระเนระนาดเป็นกองภูเขาก็แทบหัวใจวาย “แมตต์!!” “ช่วย...ด้วย” ใต้กองหนังสือร้อง ลูน่ายื่นมือมาช่วยอย่างเสียไม่ได้ หลวงพ่อก็มาช่วยด้วย สองคนช่วยยกกองหนังสือได้แต่ครึ่งเดียวหญิงสาวก็หยุดมือ เมื่อเห็นกล่องไม้บุด้วยกำมะยี่สีน้ำเงินซ่อนตัวอยู่หลังชั้นวางหนังสือ “นี่มันอะไรกัน?” เธอดึงออกมา หลวงพ่อเห็นก็ต้องอุทานตาม ลืมช่วยแมตต์ที่ต้องตะเกียกตะกายออกมาด้วยกำลังตัวเอง เขาสะบักสะบอมไปทั้งตัว ฝุ่นจมหัวเลยทีเดียว ชายหนุ่มหอบฮัก หางตาแลเห็นคนทั้งคู่สนใจกล่องไม้มากกว่าจะเป็นตัวเขา “ขอบคุณจริงๆ ที่อุตส่าห์เป็นห่วงผม” เขาว่าประชด “พ่อไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย คงมีใครเอามาซ่อนไว้ ตราบนกล่องนี่ก็แปลกมาก ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน” หลวงพ่อลูบไล้ตราประจำตระกูลที่ปักด้วยไหมสีสันสดใส เหยี่ยวสองหัว :-)บนตัวอักษรZ บนธงสามเหลี่ยม ตรานี้ไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นงานฝีมือที่ละเอียดอ่อนประณีตทีเดียว ลูน่าแกะล็อคบนกล่องออก ภายในปรากฏบันทึกปกหนังแกะสีแดง ความเก่าแก่ทำให้เล่มที่เย็บอย่างดีหลุดลุ่ย แค่เปิดหน้าแรกมันก็หลุดเป็นแผ่นๆ ปนกันไปหมดไม่รู้ว่าหน้าไหนเป็นหน้าไหนแล้ว บนปกหนังแกะมีตราที่ต่างจากตราบนกล่อง แสดงว่าเจ้าของเป็นคนละคนกัน หลวงพ่อไม่ว่าอะไรที่ลูน่าจะหยิบมันออก เพียงหน้าแรก เธอก็ได้กลิ่นเลือดจางๆ  บันทึกนี่ครึ่งแรกเขียนอย่างเป็นระเบียบว่าถึงชีวิตประจำวัน  ครึ่งหลังกลับเขียนสะเปะสะปะไม่เป็นบรรทัด แล้วเปื้อนเลือดจางๆ  ลูน่าสนใจบันทึกท้ายๆ เล่มมากกว่า  เขามองตัวอักษรที่เลือนรางไปตามกาลเวลา “ภาษาลาติน [1]**” “ลาติน?? ลูกอ่านออกด้วยเหรอ” “พอได้ค่ะ แต่บางคำก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน นี่เขียนอักษรโบราณด้วย...” ลูน่าว่า ดวงตาสีน้ำเงินไล่ไปทีละตัวอักษร... เธออ่านมันออก..อ่านออกทั้งๆ  ที่รู้ว่าตัวเองอ่านไม่ออกแน่นอน ภาษาลาตินเบื้องต้นที่เธอเคยเรียนมานั้นสามารถใช้งานได้อย่างกระพร่องกระแพร่ง แต่นี่เธอสามารถอ่านเนื้อหาได้ทั้งหมด ความจำของยูเลียส....ท่านเคานต์กระหายเลือดผู้นั้นอ่านออก  จึงทำให้ลูน่าอ่านออกไปด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่เธอดีใจ ที่ได้รับถ่ายโอนความสามารถของปีศาจรัตติกาลตนนั้นมา ทำให้พอจับความได้ว่านี่เป็นบันทึกของสตรีนาม สเตฟานี แคลเฟรียเมียร์ “ เดือนเพ็ญ คืนที่สามของการสมรส . ข้าฯ ไม่อาจพึ่งพาหรือวางใจใครได้เลย ข้าฯ โดดเดี่ยวตัวคนเดียว ด้วยเหตุนายแห่งข้าและสามีของนางวิปลาสอย่างน่ากลัวยิ่ง ท่านหันหลังให้พระเจ้า บูชาสิ่งลี้ลับอันไม่อาจเอ่ยได้ ข้าฯแน่ใจว่าผู้ที่ทำให้เปลี่ยนไปคือคนผู้นั้น บุรุษที่น่ากลัว ข้าฯอยากหนี แต่ข้าฯได้รับการอุปถัมภ์จากตระกูล เอธาร์โธร์ลา ข้าฯทิ้งนางไม่ได้  ข้าฯอ้อนวอนต่อพระเจ้า ขอให้พระองค์เมตตานายของข้าฯและสามีนางด้วย ” หน้าต่อมา “มันน่ากลัวยิ่ง มันน่ากลัวจนข้าฯ ไม่อาจทนได้อีกแล้ว นายของข้าฯ มิใช่นายของข้าฯอีก นางหลับใหลยามเช้า ตื่นเมื่อยามอาทิตย์อัศดง นางหิวกระหายและข้าฯได้แต่ดูดาย มิอาจทำสิ่งใดได้ เคานท์ ยูเลียส สามีของนางช่างร้ายกาจนัก เขาปล่อยให้มันทำกับนาง มันผู้ชั่วร้าย...พระเจ้าช่วยด้วยเถอะ มันเป็นปีศาจ ช่วยด้วย ” ลูน่าไม่เข้าใจ พูดถึงแต่มัน ‘มัน’ คืออะไร?? ‘มัน’คือใคร....ที่สำคัญ เคานท์ยูเลียสถูกเอ่ยถึงทำนองว่าเขาปล่อลยให้นางถูกกระทำ...ถูกกระทำอะไร? “ ข้าฯ ทนไม่ไหวแล้ว ข้าฯทนไม่ไหว ข้าฯทนไม่ไหว พระเจ้าท่านทำอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่มาช่วยข้าฯ ปีศาจมันรู้ว่าข้าฯไม่ภักดีกับมัน มันกำลังคิดจะฆ่าข้าฯแล้ว มันจะฆ่าข้าฯ” บันทึกต่อๆ มาก็สั้นลงเรื่อยๆ บอกถึงอาการควบคุมตัวเองไม่อยู่ชัดขึ้นทุกที ลูน่าเปิดอ่านหน้าต่อไป “ข้าฯ จะฆ่ามันแล้ว ในเมื่อมันไม่ฆ่าข้าฯ ข้าฯจะฆ่ามัน ข้าฯจะไม่อยู่เฉยให้มันฆ่า ข้าฯรู้วิธีที่จะฆ่ามันให้ตาย และข้าฯก็ฆ่าไปแล้ว นายของข้าฯ ข้าฯฆ่านางด้วยการเปิดโลงศพให้แสงแดดเผานางจนตาย ข้าฯ บอกท่านเคานท์ยูเลียสว่าปีศาจผู้นั้นมันทำ....มันเบื่อนางแล้ว มันสองตนผิดใจจนได้ มันสู้กันตายไปข้างหนึ่งเลย ข้าฯได้ล้างแค้นแล้ว” บันทึกจบแค่นี้ ลูน่าค้นหาหน้าต่อไป “มันน่าผิดหวังเหลือเกิน มันน่าเจ็บใจนัก ...ปีศาจตนนั้นมันยังไม่ตาย มันหนีไปได้ เคานท์ยูเลียสก็สาหัส ข้าฯเพิ่งรู้ตัวว่านี่ต่างหากที่ข้าฯ ปรารถนามาตลอด ปรารถนาที่จะได้เห็นสภาพอันน่าสมเพชของมัน ผู้ที่มีส่วนทำร้ายนายของข้าฯ ถึงจะอยากฆ่ามันแค่ไหน เคานท์ยูเลียสก็แข็งแกร่งพอจะฆ่าข้าฯได้   มันสั่งให้ข้าฯทำสุสานให้มัน มันต้องการพักสักระยะ แล้วจะฟื้นคืนชีพ ข้าฯเพิ่งเข้าใจว่า ถ้ามันบาดเจ็บเจียนตาย มันจะเข้าสู่การหลับใหล ข้าฯพยายามทำลายมัน มันก็ยังไม่บุบสลาย ข้าฯจึงสร้างสุสานให้ดั่งคำของมัน แต่ข้าฯจะปิดตายไปตลอดกาล ไม่ให้มันได้ตื่นมาอีกชั่วนิรันดร์  เสียดายแต่ว่ามันอีกตนหนึ่งที่หนีไปได้ มันที่ข้าฯจะสาปแช่งจากขุมนรก เดเมียน ซี.  คริสตอฟ ข้าฯจะไม่มีวันให้อภัยมัน” (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ) ******************************************** ***[1]  ภาษาลาติน - เป็นภาษาโบราณในภาษากลุ่มอินโด-ยูโรเปียนต้นกำเนิดในเขตบริเวณโรม และได้ชื่อว่าเป็นภาษาทางการในการสื่อสารของจักรวรรดิโรมัน ในปัจจุบัน มีผู้ใช้น้อยมากจนถูกนับว่าเกือบเป็นภาษาสูญพันธุ์   แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 55 02:09:50 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 02:02:19

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องราวน่าสนใจค่ะ  รอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 03:44:30

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้สถานที่เป็นที่ไหนสักแห่งระหว่างออสเตรียกับฮังการีใช่ไหมคะ มาซึมซับรรยากาศเก่าๆ สมัยเด็กที่เคยอยู่ออสเตรียค่ะ แหะๆ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 01:26:01

ความคิดเห็นที่ 6 มาติดตามต่อค่ะ จากคุณ : จันทร์ฉายแสง เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 12:34:54

ความคิดเห็นที่ 7 ถึงจะคนละแนว แต่การได้อ่านงานแนวแปลกไปจากที่ชอบบ้างก็สนุกดีค่ะ แต่ความจริงมันก็คล้ายๆอยู่นะคะคือมันเป็นพีเรียดยุคเก่าๆนะคะ หมายถึงพวกโบถส์พวกสถานทีเก่าๆ แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 09:58:47 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 09:50:27

ความคิดเห็นที่ 8 0-0 แอบมีบอส(?)อีกหนึ่ง ?? ปล.บันทึกเกี่ยวกับแวมไพร์ โดยสเตฟานี...หน้าปกมีชื่อเรื่องว่าTwilight หรือเปล่าคะ   จากคุณ : XueYitan เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 23:42:00

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 6 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11690162/W11690162.html แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 55 13:55:47 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 13:54:06