ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 25 “แอร์... รอฉันด้วยสิ” นัดดาส่งเสียงไล่หลังวิลาสิณี เธอว่าเธอเดินอย่างเร็วแล้ว แต่ก็ยังไม่ทันเพื่อนซึ่งก้มหน้าก้มตาจ้ำอ้าวๆ “ใจเย็นๆ สิแอร์” คนเดินตามส่งเสียงอีก คราวนี้วิลาสิณีหยุดกึกก่อนหันมาหาเพื่อน “จะให้ฉันใจเย็นยังไงไหว แกก็เห็นแล้วไม่ใช่หรือว่าอะไรเป็นอะไร” นัดดาก็เห็นเหมือนอย่างวิลาสิณีเห็น ทว่าความรู้สึกแตกต่าง เธอมองว่าบูรณะกับบุญญิสาอาจไม่มีอะไรกันก็ได้ แค่สนิทสนมกันมากเท่านั้น ถ้าจะให้รู้จริงก็ต้องไปถามเจ้าตัวให้แน่ชัด ต่อหน้าต่อตาเสียแต่เดี๋ยวนี้ หากเธอก็เข้าใจเพื่อน เพราะสถานะไม่เหมือนกัน ความรู้สึกก็ย่อมแตกต่าง วิลาสิณีกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ “ใจเย็นๆ สิแอร์” นัดดาพูดประโยคเดิมอีกครั้ง “อย่าเพิ่งใช้อารมณ์ แกสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่หรือว่าจะไม่โกรธ” “ใช่... ฉันสัญญา” วิลาสิณีหายใจแรง พยายามจะไม่ใส่อารมณ์ต่อเพื่อน “แต่แกอย่าลืมสิว่าสัญญานั้น แค่หนึ่งเดือน และตอนนี้ก็เลยกำหนดมาตั้งนานแล้ว” นัดดาเพิ่งนึกขึ้นได้ เลยกำหนดแล้วอย่างที่วิลาสิณีบอกจริงๆ เสียดาย ถ้าไม่ลืมจะได้ต่อสัญญาออกไปอีกตั้งแต่เนิ่นๆ มาต่อตอนนี้ วิลาสิณีไม่ยอมแน่ๆ “แต่แกควรจะรู้จักควบคุมอารมณ์ จะได้มีสติคิดอะไรให้ดีกว่านี้” วิลาสิณียืนตัวสั่นระริก เธอเงียบไปพักใหญ่ๆ กว่าจะพูดออกมา “ฉันทำไม่ได้หรอก นัท ฉันขอโทษ...” นัดดาสงสารเพื่อนจับใจ ดึงตัวเข้ามากอด บางทีสิ่งที่เธอคิดไว้อาจจะผิด การเข้าไปหาบูรณะตอนนี้อาจไม่ใช่หนทางที่ถูกต้อง ความโกรธของวิลาสิณีจะทำให้พูดคุยกันไม่รู้เรื่อง แล้วเรื่องราวก็จะบานปลายไปกันใหญ่ ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นอะไรกับบูรณะ “ไม่เป็นไรแอร์ วันนี้เรากลับกันก่อน แล้วค่อยคิดกันใหม่ ยังไงฉันก็อยู่ข้างแกเสมอ” วิลาสิณีน้ำตารื้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพื่อนก็ยังเป็นเพื่อนอยู่เสมอ หญิงสาวตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าจะไม่ไปไหนกับบูรณะอีก ความเจ็บปวดยังเกาะกินอยู่เต็มหัวใจ แต่ก็ต้องฝืนทน ยอมตัดใจเสียตั้งแต่วันนี้ยังดีกว่าถลำลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น งานการที่หนักหนาซึ่งวิลาสิณีเริ่มเบื่อเพราะมันกินเวลาเธอไปจนหมดสิ้นกลับกลายเป็นสิ่งที่ดี เมื่อสมาธิจดจ่ออยู่กับงาน ก็ไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอื่น แม้แต่พักกลางวัน พอรับประทานอาหารเสร็จวิลาสิณีก็รีบขึ้นมาทำงานต่อทันที จนเพื่อนๆ สงสัย “วันนี้นัดกับแฟนไว้หรือคะ” ขนาดพยายามจะไม่คิด แต่ก็ยังมีคนมาจุดชนวนจนได้ วิลาสิณีเพียงเงยหน้ายิ้มให้ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป “สงสัยต้องเป็นวันสำคัญแน่ๆ เลย วันเกิดแฟนหรือเปล่าคะ หรือว่าวันครบรอบที่คบกัน” เพื่อนร่วมงานคนเดิมยังไม่หยุด มิหนำซ้ำยังเดาไปต่างๆ นานา วิลาสิณีได้แต่กัดฟันพูดอยู่ในใจ ‘วันเลิกราละไม่ว่า ช่างพูดออกมาได้ไม่ดูตาม้าตาเรือเสียบ้างเลย’ พอคนเก่าไป คนใหม่ก็มา “รีบทำงานอย่างนี้ จะหนีพี่ไปเที่ยวกับแฟนอีกละสิ” วิลาสิณีรู้สึกว่าตั้งแต่บูรณะมารับเธอที่ทำงาน หัวข้อสนทนาแต่ละครั้งวนไปเวียนมาอยู่ที่เขาไม่เคยขาด อยากจะรู้นักว่าเว้นไปสักวันสองวันบ้างไม่ได้หรืออย่างไร และที่มาหนักกว่าใครๆ ก็คืออธิชา หญิงสาวเพื่อนร่วมงานรุ่นน้อง “ปีใหม่ มีโปรแกรมไปฉลองที่ไหนกับแฟนหรือยังคะ พี่แอร์” คนถามกระตือรือร้น จนไม่ทันสังเกตเลยว่าคนฟังแทบจะตกเก้าอี้ วิลาสิณีจุกเสียดไปทั้งทรวงอก เคยฝันไว้ว่าจะได้ฉลองปีใหม่อย่างมีคู่เหมือนคนอื่นเขาเสียที ความสุขนั้นอยู่เพียงแค่เอื้อม แต่สุดท้ายมันก็สลายกลายเป็นความว่างเปล่า ต้องจับเจ่าอยู่คนเดียวเหมือนทุกๆ ปีที่ผ่านมา โชคดีที่ถึงเวลาบ่ายโมงตรงเสียที แต่ละคนก็มีงานของตนเอง จึงแยกย้ายกันไปทำ วิลาสิณีจึงค่อยหายใจโล่งอก ไม่ต้องอึดอัดกับคำพูดที่แสลงหู แล้วงานในช่วงบ่ายก็ราบรื่นเหมือนช่วงเช้า เพราะสมาธิที่เจ้าตัวพยายามไม่ให้วอกแวก จึงสะสางงานได้อย่างรวดเร็ว ดังนั้นเพียงหนึ่งทุ่มเศษๆ วิลาสิณีก็ทำงานชิ้นสุดท้ายเสร็จ ได้กลับบ้านเร็วกว่าเดิมร่วมๆ ชั่วโมง วิลาสิณีมองไปรอบๆ ห้อง คนอื่นๆ ยังง่วนอยู่กับงานชนิดโงหัวไม่ขึ้น ถ้าเป็นปกติเธอคงอาสาช่วยแบ่งเบาเท่าที่พอจะช่วยได้ ทว่าวันนี้คงต้องขอเป็นคนใจดำกลับบ้านก่อนสักวัน เธอไม่อยากอยู่ที่นี่จนถึงสองทุ่ม แล้วเจอบูรณะยืนรออยู่ที่เดิมเหมือนทุกครั้ง ขณะที่หญิงสาวหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วลุกขึ้นยืน เธอก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางริมหน้าต่าง “นั่นแน่... นัดกันไว้จริงๆ ด้วย” ไม่รู้ว่าอธิชาไปยืนอยู่ที่นั่นตั้งแต่เมื่อไร สาวน้อยมองมาที่เธออย่างล้อเลียน หากนั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้วิลาสิณียืนตัวแข็งอยู่กับที่จนก้าวไม่ออก ใครคนหนึ่งซึ่งอยู่เบื้องล่างที่เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องมองสลับกับเธอต่างหากที่ทำให้วิลาสิณีตกอยู่ในอาการเยี่ยงนี้ บูรณะมายืนรอตั้งแต่หนึ่งทุ่มกว่าๆ เหมือนกับจะรู้ว่าเธอทำงานเสร็จเร็วอย่างไรอย่างนั้น “เออแน่ะ... คู่นี้สวีทกันจริง” วลัยเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่เงยหน้าขึ้นมาพูด “แฟนแอร์นี่น่ารักจัง พี่ฝากถามหน่อยเถอะว่า มารับทุกวันไม่เบื่อบ้างหรือไง” วิลาสิณียืนทำตาปริบๆ ยังไม่ทันพูดอะไร อธิชาก็แทรกขึ้นมาก่อน “จะเบื่อได้ไงคะ พี่แอร์ไม่ใช่พี่ลัยนี่นา” แล้วคนพูดก็หัวเราะ พลอยให้คนอื่นๆ ที่ฟังอยู่หัวเราะตามไปด้วย เป็นที่รู้กันว่า วลัยมีสามีอายุน้อยกว่าหลายปี ทำให้วลัยต้องเป็นฝ่ายคอยเอาอกเอาใจสามีเทวดา แต่เธอก็มีความสุขของเธอดี “ทำเป็นแซวพี่ ว่าแต่เราเถอะ กินแห้วสิพักนี้” วลัยโต้ตอบอธิชาก่อนหันมาหาวิลาสิณี “น้องแอร์อย่าให้เป็นอย่างเจ้าเอ๋นะ ถูกแฟนทิ้ง” “อะไรๆ พี่ลัย” คนเริ่มก่อนพอถูกย้อนบ้างก็ร้อนตัว “หรือไม่จริง” วลัยพูดต่อด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม “หลังจากศึกชิงนางวันลอยกระทงแล้วน่ะ มีโผล่มาบ้างสักรายไหม” “เขาเรียกว่าช่วงพักหัวใจค่ะ พี่ลัย” อธิชาเถียง แต่กลับกลายเป็นจุดอ่อนให้วลัยถล่มซ้ำ “แล้วเป็นไงล่ะ เคยมีคนมารับดีๆ ตอนนี้หน้าเหี่ยวหน้าแห้งกลับบ้านคนเดียว โถ... น่าสงสาร” คำพูดหยอกล้อเย้าแหย่กันแรงๆ ของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งสองไม่ได้ทำให้แต่ละฝ่ายเจ็บปวดอะไรเลย ตรงกันข้าม ทั้งคู่กลับยิ้มระรื่น หากคนที่สะเทือนใจกลายเป็นวิลาสิณี หากเธอเป็นคนถูกหยอกแรงๆ อย่างนี้ จะทนไหวได้อย่างไร “เจ้าแอร์... จะรออยู่ดูคนตีกันหรือ ป่านนี้แฟนรอแย่แล้ว” เพื่อนร่วมงานอีกคนกล่าวเตือน เมื่อเห็นวิลาสิณียืนเฉย โดยมีวลัยช่วยแถมท้าย “รีบลงไปเถอะแอร์ ประเดี๋ยวถูกทิ้งต้องกลับคนเดียวแบบเจ้าเอ๋ วิลาสิณีสะอึก กลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก เธอเดินออกจากห้องมาที่ลิฟต์ดั่งคนไร้วิญญาณ การจะตัดใจจากบูรณะช่างแสนยากเย็น อุตส่าห์เตรียมตัวเตรียมใจมาอย่างดี ก็ดันมีคนมากระเซ้าเย้าแหย่กันให้คิดมาก งานการแต่ละคนก็ออกเยอะแยะ ยังจะมีเวลามาพูดให้เธอจิตตกอีก เธอเชื่อว่าสายตาหลายคู่ต้องคอยมองอยู่ ขืนไม่ลงไปหาบูรณะ มีหวังพรุ่งนี้ถูกซักแหลก เผลอๆ วันนี้คงนินทากันสนุกปาก วิลาสิณีจำใจต้องรักษาหน้าตัวเองด้วยการลงไปหาบูรณะ “อ้าว... แอร์ วันนี้เลิกเร็วนี่ครับ” บูรณะทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาว เขาเดาว่าไม่น่าจะต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมงถึงจะเจอเธอ “เคลียร์งานเสร็จ แล้วก็เลยกลับเร็วได้ค่ะ” วิลาสิณีตอบแบบแกนๆ ไม่ยินดียินร้าย บูรณะยิ้มให้ เขาชินแล้วกับท่าทางอย่างนี้ของเธอ “ถ้าอย่างนั้นวันนี้ เราก็ไปหาอะไรกินกันได้สิครับ” ทั้งๆ ที่อยากจะปฏิเสธ แต่พอบูรณะขยับตัวก้าวเท้า เธอก็เดินไปเคียงคู่กับเขาเหมือนต้องมนต์สะกด วิลาสิณีเข้าข้างตัวเองว่า ต้องเป็นเพราะสายตาหลายๆ คู่จากสำนักงานชั้นสิบสี่ส่งลงมากดดัน เธอทำไปเพราะป้องกันการถูกนินทาเท่านั้น และแล้วบูรณะก็พาวิลาสิณีมาห้างสรรพสินค้ากลางเมืองห้างเดิม หญิงสาวบ่นกับตัวเองว่าเธอมาที่นี่จนจำทุกซอกทุกมุมได้ขึ้นใจแล้ว โดยลืมนึกไปว่าตัวเธอเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายบอกเขาเองตั้งแต่ชายหนุ่มมารับในหนแรกๆ ว่า ขอมารับประทานอาหารที่นี่เท่านั้น เพื่อจะได้ไม่เสียเวลามากมาย หากบัดนี้ วิลาสิณีอยากให้เขาพาไปห้างสรรพสินค้าชานเมือง แม้จะใช้เวลามากหลายชั่วโมง หากเธอก็ยินดีที่จะกลับถึงบ้านดึก... เที่ยงคืนตีหนึ่งก็ยอม บูรณะยังคงเอาอกเอาใจวิลาสิณีตามปกติ ไม่ว่าจะชวนคุย ช่วยเธอถือของ หรือแม้กระทั่งให้คำแนะนำยามเธอเลือกสั่งอาหารไม่ถูก หญิงสาวพยายามมองหาพิรุธ ขนาดจ้องจะจับผิดเต็มที่ ยังมองไม่เห็นว่าชายหนุ่มมีพิรุธตรงไหนเลย สงสัยจะเป็นมืออาชีพ ทำบ่อยเสียจนเนียน “วันนี้กินปลากันดีไหมครับ ทำงานมาเหนื่อยๆ เครียดๆ เนื้อปลาช่วยบำรุงสมอง” ถูกต้องละ เนื้อปลาเป็นเมนูยอกฮิตในร้านอาหารญี่ปุ่น แต่เมื่อบูรณะพูดในยามนี้ วิลาสิณีจึงลังเลในความหมายของเขา ตีความคราวๆ ได้ว่าเธอโง่ที่ถูกหลอก ก็ได้... เผื่อจะฉลาดขึ้นมาบ้าง วิลาสิณีพยักหน้า บูรณะจึงหันไปสั่งบริกร สักพักเดียวอาหารจานเด็ดก็ถูกเสิร์ฟ ปลาสามชนิดปรุงมาเป็นอาหารสามอย่างเรียงรายเต็มโต๊ะ... โง่บรมโง่เลย มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 15:07:24

ความคิดเห็นที่ 2 . เนื้อปลาซึ่งรับประทานง่ายๆ หากวิลาสิณีกลับรู้สึกฝืดคอสิ้นดี แต่เธอก็พยายามฝืนเพื่อประชดตัวเอง ในที่สุดก็หมดเกลี้ยง บูรณะยิ้มให้ เขายินดีที่อาหารถูกปากเธอ ทว่าวิลาสิณีกลับมองว่านั่นเป็นการเยาะเย้ย “ยิ้มอะไรคะ” ถ้าตอบผิดหู มีหวังได้พังกันเป็นแถบๆ เคราะห์ดีที่บูรณะตอบว่า “อาหารอร่อย แอร์ชอบ ผมก็มีความสุข” จึงรอดตัวไปอย่างหวุดหวิด หากกระนั้นวิลาสิณีก็ยังมีกล่าวประชดประชัน “ก็พี่บู๊ว่ากินปลาแล้วฉลาดไงคะ แอร์ก็เลยต้องกินเยอะๆ” ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกประชด เพราะมัวแต่ดีใจที่เธอใส่ใจในคำพูดของเขา “ถ้าแอร์ชอบ คราวหน้าผมพาไปชิมแถวๆ ริมทะเล เปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างดีมั้ยครับ” คราวหน้า... วิลาสิณีไม่อยากจะคิดต่อไปอีกเลยว่าจะมีอีกหรือไม่ “ว่าแต่พี่บู๊จะว่างหรือคะ กิจการร้านกาแฟดีออกอย่างนั้น” นอกจากจะประชดประชันไม่เลิกแล้ว เธอยังถือโอกาสเลียบเคียงหยั่งเชิง ทว่าบูรณะก็ยังไม่รู้ตัวอยู่ดี เขาหัวเราะแล้วตอบแบบถ่อมตน “ไม่ถึงกับดีมากหรอกครับ อาจจะขายได้เยอะในช่วงเทศกาลกับหน้าหนาว พอพ้นจากนี้ไปก็ชงเองดื่มเองนั่นแหละครับ แค่พออยู่ได้” “จริงด้วยสิคะ ไหนจะต้องแบ่งหุ้นส่วนอีก” หลังจากปล่อยหมัดแย็บแล้ว วิลาสิณีก็ยิงหมัดตรง และคงเข้าเป้าถนัดถนี่เพราะบูรณะถึงกับอึ้งไปชั่วอึดใจ “แอร์รู้ด้วยหรือ ว่าผมมีหุ้นส่วน” เห็นสีหน้างุนงงของเขาแล้ว วิลาสิณีอยากจะกรีดร้องให้ดังลั่นร้านด้วยความขัดเคือง ถึงขนาดนี้แล้วยังทำเป็นไม่รู้เรื่อง มิหนำซ้ำยังมีหน้ามาย้อนถาม “รู้สิคะทำไมจะไม่รู้” เธอพูดเสียงห้วน “ความลับไม่มีในโลกหรอก” บูรณะอึ้งไปอีกพัก ก่อนจะยิ้มออกมาได้ “อ๋อ... คงเป็นเจ้าณพนั่นเองที่บอก” เขาคิดเช่นนั้น เพราะเรื่องนี้มีคนรู้เพียงแค่สามคนเท่านั้น คือตนเอง อรรณพ และบุญญิสา “ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดแอร์หรอก ก็กะว่าจะบอกอยู่เหมือนกัน แหม เจ้าณพชิงตัดหน้าไปได้” วิลาสิณีเจ็บใจ คำพูดของเขาก็แค่คำแก้ตัว นี่ถ้าอรรณพไม่เล่าให้ฟัง บูรณะก็คงปกปิดเธอไปอย่างนี้เรื่อยๆ อยากจะสั่งปลามากินอีกสักสามตัว “พี่บู๊คงรักหุ้นส่วนคนนี้มากสินะคะ” “แน่นอนอยู่แล้ว” บูรณะยืนยันหนักแน่น “เคยเลิกไปพักหนึ่ง ก็ตอนที่เจอแอร์นั่นแหละ ตอนนั้นผมเลยอยู่คนเดียว” สุดที่จะทนทานได้ต่อไป วิลาสิณีพรวดพราดลุกขึ้นยืน บูรณะทำอย่างนี้กับเธอได้อย่างไร มีแฟนแล้วอยู่เป็นตัวเป็นตน ยังมาหลอกลวงกันได้ เธอเองก็แค่ที่พักใจให้หายเหงาเวลาที่เขาโกรธกับแฟนเท่านั้น พอกลับมาคืนดีกัน เธอจึงกลายเป็นคนโง่งมอย่างที่เห็น ผู้คนหันมามองวิลาสิณีเกือบทั้งร้าน เธออยากจะตะโกนดังๆ บอกให้ใครต่อใครรู้ว่า ผู้ชายคนนี้เป็นคนหลายใจ แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ เธอส่งสายตาเย็นชามองเขา ก่อนสะบัดหน้าเดินจากไปอย่างเงียบๆ บูรณะงงเป็นไก่ตาแตก คุยกันอยู่ดีๆ วิลาสิณีก็พรวดพราดลุกขึ้นยืน มิหนำซ้ำยังเดินออกจากร้านไปโดยไม่บอกอะไรสักคำ เขาอยากจะรีบตามไป แต่ก็จนใจที่ค่าอาหารยังไม่ได้จ่าย ชายหนุ่มประเมินค่าอาหารคร่าวๆ ก่อนล้วงกระเป๋าสตางค์หยิบธนบัตรออกมาวางลงบนโต๊ะ แล้วบอกบริกรคนที่อยู่ใกล้ “น้อง... ค่าอาหาร ไม่ต้องทอน” ขนาดรีบตามออกมาอย่างเร็วที่สุดแล้ว บูรณะก็พบว่าตนเองยังช้าเกินไป ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวา กวาดสายตาไปรอบๆ ไม่เห็นวิลาสิณีแม้แต่เงา... เขาทำผิดอะไร บูรณะโทรศัพท์หาวิลาสิณีตลอดตั้งแต่ที่ห้างสรรพสินค้าจนเขากลับมาถึงบ้าน แต่เธอก็ไม่ยอมรับสาย และในที่สุดเธอก็ปิดเครื่อง จะโทรเข้าเครื่องบ้านก็ไม่รู้เลขหมาย นั่งกลุ้มใจอยู่สักพัก บูรณะก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังมีที่พึ่งอีกหนึ่งคน นัดดาจึงต้องตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์จากชายหนุ่มในเวลาเกือบเที่ยงคืน นัดดาหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เมื่อได้ยินเสียงบูรณะ ลางสังหรณ์บ่งบอกทันทีว่าน่าจะมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น “มีอะไรหรือเปล่าคะ พี่บู๊” “พี่ต้องขอโทษนัทด้วยนะ ที่โทรมาหากลางดึก แต่มันร้อนใจจริงๆ” ไม่ต้องบอกนัดดาก็รู้ ความร้อนใจของอดีตเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่คนนี้ ย่อมไม่พ้นเรื่องที่เกี่ยวกับวิลาสิณี “ก็พี่บู๊ไปทำเรื่องอะไรไว้ล่ะคะ” งานนี้นัดดาเข้าข้างเพื่อนสาวของเธอเต็มที่ บูรณะต้องเป็นฝ่ายอธิบายให้กระจ่าง “ก็เพราะพี่ไม่รู้น่ะสิ ถึงได้โทรมาหานัทนี่ไง” บูรณะบอกไปตามตรง เขายังงงไม่หายต่อการที่วิลาสิณีเดินหนีไปดื้อๆ “ทำไมไม่โทรไปถามแอร์ล่ะคะ มาถามนัทจะได้เรื่องหรือ” “โธ่นัท... ไม่ใช่ว่าไม่โทร พี่โทรจนไม่รู้จะยังไงแล้ว แอร์ไม่ยอมรับเลย เห็นว่านัทเป็นเพื่อนสนิท เผื่อว่าจะรู้ต้นสายปลายเหตุบ้าง” นัดดาพอนึกภาพได้ วิลาสิณีก็เป็นอย่างนี้ หลายครั้งที่คนถูกโกรธ ยังไม่รู้สาเหตุเลยว่าเป็นเพราะอะไร ต้องถามไถ่กันยกใหญ่กว่าจะรู้เรื่อง หากคราวนี้ไม่ต้องถาม เพราะนัดดารู้ล่วงหน้ามาก่อนแล้ว “นัทพอรู้บ้างไหมว่าทำไมจู่ๆ แอร์ก็ไม่พอใจพี่” ฟังๆ แล้ว ท่าทางบูรณะจะงมโข่งไปอีกหลายวันแน่ ถ้าไม่ได้รับการชี้แนะ นัดดาถอนหายใจ เรื่องความขัดแย้งอย่างนี้ เธอไม่ค่อยอยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลย เพื่อเห็นแก่วิลาสิณี เธอจึงแย้มพรายให้เขาไปคิดต่อเอาเอง “นัทว่าน่าจะเป็นเรื่องหุ้นส่วนของพี่บู๊” “หุ้นส่วน...” บูรณะทวนคำ “นั่นสินะ พี่คุยกับแอร์เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้าย” นัดดาถอนหายใจอีกครั้ง ไม่รู้ว่าชายหนุ่มไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่ “นั่นแหละค่ะ พี่บู๊ไปเคลียร์กับเจ้าแอร์ให้ดีๆ ก็แล้วกัน” จนกระทั่งวางสายโทรศัพท์จากนัดดาไปตั้งนานแล้ว บูรณะยังหาสาเหตุที่วิลาสิณีเดินหนีเขาไปไม่ได้ แม้นัดดาจะช่วยขีดวงแคบให้เหลือเพียงประเด็น ‘หุ้นส่วน’ แล้ว แต่เขาก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี ว่ามันเกี่ยวอะไรด้วย แค่เขายอมให้อรรณพกลับมาร่วมหุ้นในร้านกาแฟที่เชียงคาน วิลาสิณีไม่น่าจะโกรธเขาถึงขนาดนั้น ------------- จบบทที่ 25 ------------- ต่อบทที่ 26 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 15:08:35

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 26 เมื่อกลับมาถึงบ้าน วิลาสิณีก็ตรงดิ่งขึ้นห้องนอนทันทีหลังจากสวัสดีบิดามารดาแล้ว ความอ่อนล้าทั้งกายและหัวใจทำให้หดหู่ อยากจะอยู่เฉยๆ อย่างนี้ โทรศัพท์มือถือก็ดังเป็นระยะๆ เฉพาะช่วงที่เธอมาถึงบ้านนี่ก็มีเสียงเรียกเข้าไม่ต่ำกว่าสิบหน... จากคนๆ เดียว เสียงเรียกเข้ายังดังอยู่เรื่อยๆ จนกระทั่งโทรศัพท์ปิดไปเองเพราะแบ็ตเตอรี่ไฟหมด วิลาสิณีมองมันอย่างไม่แยแส ทั้งๆ ที่ผ่านมา เพียงแต่สถานะไฟของแบ็ตเตอรี่ตกต่ำกว่าครึ่ง เธอจะต้องรีบชาร์จเติมมันให้เต็ม กระแสน้ำอุ่นจากฝักบัวทำให้วิลาสิณีรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง เธอรู้ตัวว่าคืนนี้ยากที่จะข่มตาให้หลับ โทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงจึงถูกหยิบขึ้นมาชาร์จไฟ แล้ววิลาสิณีก็โทรหานัดดา เพื่อหวังจะปรับทุกข์ให้ฟัง เธอต้องแปลกใจเป็นอย่างมากที่สัญญาณที่ปลายทางบ่งบอกว่าไม่ว่าง หญิงสาวลองใหม่อีกสองสามครั้ง ผลลัพธ์ก็ยังเป็นเช่นเดิม ด้วยความที่ต้องมีใครสักคนเป็นเพื่อนคุย เธอจึงเปลี่ยนเป้าหมายใหม่ โทรศัพท์หารุจีเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งแทน “แอร์... แกจริงๆ หรือนั่น แหม... ตั้งแต่มีพี่บู๊ไปรับถึงที่ทำงานก็ไม่เคยเจอกันอีกเลยนะ คุยก็แทบจะไม่ได้คุย นึกว่าโทรศัพท์ของแกมีไว้โทรหาพี่บู๊คนเดียวเสียอีก” กี่หนแล้วที่วิลาสิณีต้องเจ็บปวดเพราะคำพูดทำนองนี้ ทุกคนล้วนแล้วแต่คิดว่าบูรณะเป็นผู้ชายแสนดี เธอเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุดในโลก... โลกแห่งการหลอกลวงสิไม่ว่า “ทำมาเป็นพูดดี แกไม่ค่อยได้โทรหาพี่ปกรณ์ของแกอย่างนั้นหรือ” “ก็แค่วันละไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น” เสียงของรุจีสดใสเมื่อเอ่ยถึงแฟนหนุ่ม “ทำไงได้ล่ะแอร์ ผู้ชายเดี๋ยวนี้หาโสดๆ ยาก ยิ่งโสดด้วยนิสัยดีด้วยยิ่งยากกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก จะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ ได้ไง” วิลาสิณีอึ้ง เธอเคยคิดว่าบูรณะเป็นอย่างที่รุจีกล่าวมาทั้งหมด แต่เพราะการปิดบังความจริงเพียงอย่างเดียว มันลำลายทุกอย่างให้กลับกลายเป็นสิ่งตรงกันข้าม “แล้วถ้า... ไม่เป็นอย่างที่แกคิดล่ะ” วิลาสิณีถาม คราวนี้ความอึ้งเงียบงันย้ายไปอยู่ที่รุจี อึดใจใหญ่ๆ ทีเดียวกว่าเธอจะพูดออกมา “แกหมายความว่าไง แอร์” “ฉันหมายความว่า ถ้าวันหนึ่ง เราจับได้ว่าผู้ชายดีๆ คนนั้น หลอกลวง ถ้าเป็นแก แกจะทำยังไง” “เรื่องผู้หญิงอื่นหรือเปล่า” “ใช่ เรื่องผู้หญิงอื่น” “โอ๊ย... ฉันก็ตัดหางปล่อยวัดนะสิ” รุจีตอบทันที ทั้งๆ ที่เมื่อสักครู่เธอยังพูดจาอีกอย่าง “จะเก็บเอาไว้ทำไมผู้ชายเฮงซวยพรรค์นั้น เลหลังขายให้ถูกๆ ยังไม่ซื้อเลย” วิลาสิณีฟังอย่างสงบ จริงอย่างที่รุจีกล่าว จะเก็บเอาไว้ทำไมให้รกหัวใจ “ขอบใจแกมากนะจิ๊บ” รุจีนั่งทำตาปริบๆ มองโทรศัพท์ในมือ ยังไม่ทันจะรู้เรื่องอะไรกันเลย วิลาสิณีก็ตัดสายไปเสียดื้อๆ เธอกำลังจะบอกว่าปกรณ์ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่ และที่พูดออกไปก็เพียงพูดเล่น ไม่ได้ถือเป็นจริงเป็นจังอะไรเสียหน่อย เธอทบทวนสิ่งที่เพื่อนกล่าวออกมาทีละคำเท่าที่จำได้ แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด วิลาสิณีไม่ได้หมายถึงปกรณ์เลย ผู้ชายคนนั้นคือบูรณะต่างหาก เพื่อนโทรมาปรับทุกข์แท้ๆ แต่เธอกลับไม่เข้าใจ มิหนำซ้ำยังพลั้งพูดอะไรออกไปโดยไม่รู้ตัว เธอยุให้วิลาสิณีกับบูรณะเลิกกัน โทรศัพท์ถูกต่อกลับไปหาเพื่อนทันที รุจีร้อนใจ จะเปลี่ยนคำพูดใหม่เพื่อกู้สถานการณ์ อย่างน้อยเรื่องร้ายๆ จะได้ลดความรุนแรงลงไปบ้าง วิลาสิณีไม่รับโทรศัพท์จากเธอ สัญญาณบ่งบอกว่าทางฝ่ายโน้นปิดเครื่องไปแล้ว ความวิตกกังวลทำให้รุจีนั่งไม่ติด หันรีหันขวางอยู่สักพัก แล้วเธอก็โทรศัพท์หานัดดา “นัท... เกิดเรื่องใหญ่แล้ว” นัดดารับโทรศัพท์พร้อมกับดูนาฬิกา เธอระบายลมหายใจออกมายาว คืนนี้มันอะไรกันนักกันหนา ดูเหมือนทุกๆ คนพร้อมใจกันโทรศัพท์มาหาเธอ “ใหญ่ขนาดไหนก็ว่ามา ฉันกำลังฟังอยู่” นัดดากล่าวเสียงเนือย ไร้ความตื่นเต้น วันนี้เธอรับฟังเรื่องราวมามากพอควร และอีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้ก็ง่วงแสนจะง่วง ด้วยเลยเวลานอนไปมากแล้ว “เมื่อกี้ แอร์โทรมาหาฉัน ถามความเห็น เรื่องพี่บู๊” “เออ... มันกำลังกลุ้มใจ ถึงได้โทรไปปรึกษาแกไง” “ตายๆ ๆ ๆ” รุจีรัวเสียงถี่ยิบ “แย่แล้ว...” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจิ๊บ” นัดดากล่าวเนิบๆ “ถ้าพี่บู๊เคลียร์ตัวเองได้ เดี๋ยวทั้งคู่ก็ปรับความเข้าใจกันเอง” “ถ้าเป็นอย่างที่แกว่าก็ดีนะสิ ฉันกลัวว่า...” “ไม่ต้องกลัวอะไรหรอกน่า อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด สองคนนั้นเขาตัดสินใจกันเอง” “มันไม่ใช่แค่สองคนแล้ว” เสียงของรุจีอ่อยเสียจนนัดดาเริ่มเอะใจ “ทำไม จิ๊บ มีอะไรมากกว่านั้นเหรอ” แล้วรุจีก็เล่าเรื่องที่วิลาสิณีโทรมาหาเธอให้นัดดาฟังอย่างละเอียด โดยเฉพาะช่วงสุดท้าย นัดดาฟังแล้วถึงกับหายง่วงราวกับปลิดทิ้ง “แย่แล้ว...” นัดดาพูดคำที่รุจีเพิ่งกล่าวไปได้สักพักเดียวนี้เอง “แกยุให้คนเขาเลิกกันนี่นา” “แกอย่าพูดอย่างนี้สิ ฉันยิ่งใจคอไม่ดีอยู่” รุจีใจแป้วเหลือนิดเดียว ส่วนนัดดาก็ไม่ได้แตกต่าง อุตส่าห์แนะนำให้บูรณะไปปรับความเข้าใจกับวิลาสิณี เพื่อนอีกคนกลับชี้นำวิลาสิณีให้เลิกกับบูรณะ แล้วจะทำอย่างไรกันต่อไปดี ถ้าไม่ติดว่างานมากและต้องสะสางกันวันต่อวันแล้ว วิลาสิณีก็คงต้องขอลาหยุดแน่ๆ เธอปวดศีรษะราวกับถูกใครคว้านสมอง แต่ก็ต้องฝืนใจทำตัวให้เข้มแข็งสู้กับวันใหม่ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับวิลาสิณี เจ้าตัวยังคงมาทำงานเป็นปกติ ทักทายทุกๆ คนเหมือนเคย ซ่อนความทุกข์ใจไว้อย่างมิดชิด “นั่นแน่... ตาเซือยอย่างนี้ อดหลับอดนอนแหงๆ” มีคนสังเกตความผิดปกติของวิลาสิณีจนได้ สาวน้อยเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องนั่นเอง “พี่... พี่...” คนตาเซือยใจเสีย กลัวว่าอธิชาจะเดาเหตุการณ์ออกว่าเธอนอนไม่หลับเพราะอะไร แต่แล้วก็กลับผิดคาด “เมื่อวานไปฉลองอะไรกันมาจนดึกดื่นใช่ไหมคะ” วิลาสิณีโล่งอก เธอไม่ต้องถูกใครต่อใครนินทาลับหลังว่าถูกแฟนทิ้งอย่างที่กลัว หากปัญหาเดิมๆ ก็ยังคงค้างคาอยู่ “อื้อหือ... จะสวีทกันไปถึงไหน คู่นี้” คนที่ได้ยินเสียงแจ้วๆ ของอธิชา แซวข้ามโต๊ะมา ขนาดคนที่อยู่มุมห้องทางโน้นยังอุตส่าห์ตะโกนดังๆ “น่าอิจฉาจังเลยเนอะ พวกเรา ไม่มีแฟนดีๆ อย่างนี้บ้างก็ให้รู้ไป” น่าอิจฉาอีกเหมือนเคย วิลาสิณีบ่นในใจ เธอจะสำลักความสุขตายอยู่แล้ว นี่ถ้าเพื่อนร่วมงานพวกนี้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ คำพูดจะเปลี่ยนเป็นอย่างไร วิลาสิณีไม่อยากจะคาดเดาเลย สมเพช... เวทนา... หรือสมน้ำหน้า ล้วนเป็นไปได้ทั้งสิ้น เธอจะไม่ยอมทำให้ตัวเองตกไปอยู่ในสภาพเยี่ยงนั้นเป็นอันขาด “วันนี้แฟนจะมารับไปฉลองที่ไหนอีกหรือเปล่าคะ พี่แอร์” อธิชาถาม ซึ่งก็ถูกทักท้วงจากคนที่เพิ่งตะโกนมาทันที “พูดอะไรอย่างนั้นเล่าเอ๋ แฟนแอร์เขาก็มารับทุกวี่ทุกวัน เมื่อไหร่ไม่มาสิ เรื่องแปลก” วิลาสิณีก็เลยกลุ้มใจหนักกว่าเดิม ตกลงเธอยังอยากจะให้บูรณะมารับที่ทำงานอีกหรือไม่ อย่างไหนเป็นเรื่องผิดปกติกันแน่ มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 15:10:02

ความคิดเห็นที่ 4 . บูรณะพาร่างไร้วิญญาณของตัวเองมานั่งแหมะลงบนที่ประจำในร้านกาแฟบนห้างสรรพสินค้าชานเมือง สมองยังมึนไม่หายต่อการถูกโกรธอย่างหาสาเหตุไม่ได้ ใจของเขาลอยถึงขนาดถือหนังสืออ่านกลับหัวกลับหางโดยไม่รู้ตัว และเพราะความใจลอยนี้เองที่ทำให้เกิดเรื่อง เด็กสาวพนักงานนำกาแฟร้อนมาเสิร์ฟบูรณะตามคำสั่งของบุญญิสา ก็ไม่น่าจะมีอะไร ถ้าบูรณะไม่คว้าถ้วยกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วพลาด เขากะระยะผิด จากการคว้าก็เลยเป็นการปัด ถ้วยกาแฟจึงพลัดตกจากโต๊ะกาแฟไหลนองเต็มพื้น ชายหนุ่มตกใจ โชคดีที่กาแฟร้อนๆ ไม่ลวกใคร หากที่ตกใจกว่านั้น ก็เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวพนักงานที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงหน้า น้ำตาของเธอไหลรินอาบสองแก้ม ! “เฮ้ย... เป็นอะไร” บูรณะอุทานออกมาด้วยความตระหนก “ว้า... ขี้แยจัง ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย” พนักงานสาวยิ่งร้องไห้ เธอทรุดตัวลงเก็บถ้วยกาแฟพลางสะอึกสะอื้น บูรณะงงเป็นไก่ตาแตก แค่เขาทำกาแฟหก ไม่น่าจะเป็นเรื่องเศร้าใจตรงไหน บุญญิสาเดินเข้ามาหา หลังจากมีคนไปบอก เธอเรียกพนักงานคนอื่นมาช่วยเช็ดถูโต๊ะและพื้น ก่อนปลอบใจคนขี้แย “พี่เขาไม่ได้ว่าอะไร จะร้องไห้ไปทำไมกัน” บุญญิสาส่งกระดาษเช็ดหน้าให้แล้วพูดต่อ “ไปนั่งพักก่อนไป ตรงนี้เดี๋ยวพี่ให้คนอื่นจัดการเอง” เด็กสาวพนักงานพยักหน้าหงึกๆ ก่อนลุกขึ้นเดินเช็ดน้ำตาป้อยๆ เข้าไปในห้องหลังเคาน์เตอร์ บูรณะมองตามไปก่อนหันมาสบตาลูกพี่ลูกน้องสาว “เกิดอะไรขึ้นหรือ โบว์ ทำไมน้องเขาถึงร้องไห้” บุญญิสายิ้ม จ้องตาพี่ชาย “โบว์ควรจะเป็นฝ่ายถามพี่บู๊มากกว่านะคะ ว่าไปทำอะไรน้อง” “เฮ้ย... ไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ปัดถ้วยกาแฟตกจากโต๊ะเท่านั้น” บูรณะแก้ตัวเป็นพัลวัน แสดงความบริสุทธิ์ใจด้วยการชี้ไปที่ร่องรอยการถูพื้นซึ่งยังทิ้งคราบน้ำไว้อยู่ “โบว์ล้อเล่นหรอกค่ะ” บุญญิสาหัวเราะเสียงใสที่แกล้งพี่ชายได้ “น้องคงยังตกใจไม่หายกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันอาทิตย์” “วันอาทิตย์...” บูรณะทวนคำ “พี่ก็มาที่ร้านนี่นา ทำไมไม่เห็นรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้น” “ก่อนพี่บู๊จะเข้ามาแป๊บเดียวเท่านั้นค่ะ โบว์คิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรก็เลยไม่ได้เล่าให้พี่บู๊ฟัง ไม่นึกว่าน้องเขาจะยังหวาดวิตกอยู่” “ไหนลองเล่าให้พี่ฟังหน่อยซิ” “มีลูกค้าคนหนึ่งค่ะ เธอวีนใส่น้องเรื่องกาแฟหกรดมือ โบว์ก็ไม่รู้หรอกนะคะว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง แต่ดูเธอโกรธมากและจะเอาเรื่องให้ได้ เรียกหาแต่เจ้าของร้าน น้องเขาไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนก็คงจะตกใจนั่นแหละค่ะ” “มิน่าเล่า พอพี่ทำถ้วยกาแฟตกเท่านั้น น้ำตาไหลพรากเป็นเผาเต่าเชียว” บูรณะพยักหน้าเข้าใจ ก่อนพูดต่อ “โบว์ไปปลอบน้องแทนพี่ทีนะ บอกว่าพี่ซุ่มซ่ามเอง และต่อไปถึงจะมีเหตุการณ์อย่างนี้อีก ไม่ว่าจะกับใครก็ไม่ต้องตกใจ ทุกอย่างแก้ไขได้” “แล้วทำไมพี่บู๊ไม่ไปปลอบใจเองล่ะคะ เจ้าของร้านคนหนึ่งเหมือนกันนี่” หญิงสาวแย้มยิ้ม รู้ดีว่าพี่ชายทำอย่างนั้นไม่ได้แน่ แต่ถ้าให้ไปแกล้งด้วยการขู่ซ้ำ อย่างนั้นน่าจะพอได้ เพราะเป็นเรื่องถนัดของบูรณะ “เอ้อ... พอพูดถึงเจ้าของร้านก็นึกขึ้นได้” บุญญิสาหยุดยิ้มเปลี่ยนมาเป็นขมวดคิ้วแทน “ลูกค้าคนที่โบว์เล่าให้ฟัง พอรู้ว่าโบว์เป็นเจ้าของร้านเท่านั้นก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเชียวค่ะ จากที่โกรธเอาเป็นเอาตาย กลายเป็นขอโทษขอโพยแทน แถมยังให้เงินค่าทำขวัญน้องพนักงานอีกต่างหาก” บูรณะฟังแล้วเฉยๆ ไม่ได้แปลกใจอะไรนักหนา บุญญิสาหน้าตาและบุคลิกดี มิหนำซ้ำยังมีวาทศิลป์เป็นเลิศ เธออาจจะกล่อมลูกค้าคนนั้นจนอยู่หมัดก็ได้ หากที่เริ่มสะดุดใจก็คือคำว่า ‘เจ้าของร้าน’ บุญญิสาหรี่ตาแล้วหยอกพี่ชายอีก “เอ๊ะ หรือว่าเธอจงใจมาหาเจ้าของร้านอีกคนหนึ่งคะ พี่บู๊ไปหว่านเสน่ห์ไว้ที่ไหนหรือเปล่า ถึงได้มีสาวๆ ตามมาหาถึงร้าน” พอถูกย้ำว่า ‘เจ้าของร้านอีกคนหนึ่ง’ บูรณะก็เริ่มคิดได้ ที่ผ่านมาใจของเขามุ่งมั่นอยู่ที่ร้านกาแฟที่เชียงคาน ส่วนร้านนี้ทุกสิ่งทุกอย่างลงตัวสมบูรณ์แบบหมดแล้ว และยิ่งมีบุญญิสาเป็นผู้ดูแล เขาจึงเผลอไผลหลงลืมไปว่าตนเองคือเจ้าของร้านนี้อีกคนหนึ่ง ย้อนกลับไปนึกถึงคำพูดของวิลาสิณี อะไรๆ ที่เคยไม่เข้าใจก็กระจ่างชัด ที่ว่าอรรณพบอกเธอ ก็น่าจะหมายถึงร้านนี้ เธอถามตรงๆ แต่เขากลับหลงตอบไปอีกทาง ก็น่าจะให้โมโหอยู่หรอก และที่สำคัญไปกว่านั้น บูรณะนั่งมองน้องสาว ตาคมผมยาวออกอย่างนี้ น่าจะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาอย่างแรง... ระหว่างหุ้นส่วนที่เป็นอรรณพ กับหุ้นส่วนที่เป็นบุญญิสา อัตราความโกรธต่างกันลิบลับ บูรณะรีบโทรไปหาวิลาสิณีทันที ทว่ายังคงเหมือนวันวาน นั่นคือเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์ ชายหนุ่มจึงต้องโทรไปหานัดดาอีกครั้ง “นัท... พี่รู้แล้วว่าทำไมแอร์ถึงโกรธพี่” คำพูดราวกับรถด่วนของบูรณะทำให้นัดดายิ้มออกมา ทั้งๆ ที่ยังกังวลต่อความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของรุจีเมื่อคืน “ที่จริงนัทก็บอกพี่แล้ว แต่พี่ไม่เฉลียวใจเอง” บูรณะพูดต่อ “แอร์โกรธพี่เรื่องร้านกาแฟบนห้าง กับเรื่อง... เอ่อ... หุ้นส่วน” โถ... เพิ่งจะนึกออก นัดดาคิดในใจ จนวิลาสิณีโกรธจวนจะเลิกคบอยู่แล้ว บูรณะกลับเพิ่งรู้ตัว “ก็นั่นแหละค่ะ พี่บู๊โทรไปเคลียร์กับแอร์หรือยัง” “เธอไม่ยอมรับเลย นัทช่วยพี่หน่อยนะ” “นัทช่วยไม่ได้หรอกค่ะ” นัดดาปฏิเสธทันควัน “พี่บู๊ผูกเอาไว้ก็ต้องเป็นคนแก้เอง เรื่องแบบนี้ นัทการันตีพี่บู๊ไม่ได้อยู่แล้ว” “เดี๋ยวๆ ๆ ๆ” บูรณะรีบทักท้วง “นัทกำลังพูดถึงอะไรอยู่” “ก็หุ้นส่วนคนนั้นของพี่บู๊น่ะสิคะ จะให้นัทไปรับรองได้ยังไงว่าไม่ได้เป็นอะไรกับพี่บู๊” บูรณะถอนหายใจหนักหน่วง “เฮ้อ... เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว โบว์เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่... ลูกน้าชายแท้ๆ น่ะ แล้วร้านนี้ก็ใช่ว่ามีพี่กับโบว์หุ้นกันแค่สองคนเสียเมื่อไหร่ ยังมีญาติๆ อีกตั้งหลายคน” “อ้าว... อย่างนั้นเหรอคะ มิน่าล่ะ ถึงได้เห็นสนิทสนมกันนัก” “เดี๋ยวๆ ๆ ๆ” บูรณะทักท้วงอีกครั้ง “นี่หมายความว่านัทเคยมาที่ร้านกาแฟที่ว่านี่แล้วใช่ไหม” “ค่ะ” คำตอบสั้นๆ ของนัดดา อธิบายความต่อบูรณะได้มากมาย “แอร์ด้วยใช่หรือเปล่า” “ค่ะ แอร์ด้วย... เราไปพร้อมกัน เมื่อวันอาทิตย์นี้เอง” ชัดเสียยิ่งกว่าชัด หญิงสาวจอมวีนคนนั้น ต้องเป็นวิลาสิณีแน่ๆ เขาน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรกแล้ว “ถ้าอย่างนั้น นัทต้องช่วยพี่ ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด เพราะนัทก็มีส่วนในเรื่องนี้เหมือนกัน” นัดดาระบายลมหายใจออกมายาว ในที่สุดเธอก็หลีกเลี่ยงเรื่องแบบนี้ไม่ได้จริงๆ “ก็ได้ค่ะ พี่บู๊จะให้นัทช่วยยังไงคะ” “ง่ายๆ แค่โทรไปบอกความจริงต่อแอร์เท่านั้น” “แน่ใจหรือคะว่าจะได้ผล แอร์น่าจะอยากรู้จากปากพี่บู๊เองมากกว่า” “ก็แอร์ไม่เปิดโอกาสให้พี่อธิบายเลยนี่” บูรณะชี้แจงเหตุผล “เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน นัทช่วยบอกแอร์ไปก่อน พอเธอใจอ่อนแล้ว พี่จะอธิบายซ้ำอีกที” พอได้ฟังเหตุผล นัดดาก็เข้าใจ ยอมช่วยเหลือ “ก็ได้ค่ะ แต่นัทไม่รับรองผลนะคะ ว่าจะสำเร็จหรือเปล่า” แค่นี้ก็พอเพียงแล้วสำหรับบูรณะ เขาขอแค่วิลาสิณียอมรับฟังบ้างเท่านั้น ความจริงจะทำให้เหตุการณ์ร้ายๆ นี้คลี่คลายไปด้วยดี หลักฐานทั้งหมดทั้งสถานที่และพยานบุคคลพร้อมจะยืนยัน บูรณะมั่นใจ วิลาสิณีจะต้องกลับมาเชื่อใจเขาอีกครั้งหนึ่ง “ถ้านัทช่วย พี่เชื่อว่าจะต้องสำเร็จแน่ๆ” หากใครๆ ก็รู้... สิ่งที่แน่นอนที่สุดก็คือความไม่แน่นอน ------------- จบบทที่ 26 ------------- ต่อบทที่ 27 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 15:11:28

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 27 การตั้งสมาธิในการทำงานในวันนี้ของวิลาสิณียากกว่าวันวานหลายเท่า ในเมื่อใจของเธอคอยแต่จะล่องลอยไปถึงตอนหัวค่ำ ใจหนึ่งก็ไม่อยากให้บูรณะมารับ จะได้ถึงคราวจบ สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไปเสียที ส่วนอีกใจหนึ่งกลับอยากให้เขามาคอยเหมือนเดิม เพื่อเธอจะได้ไม่ต้องตอบคำถามเพื่อนร่วมงานที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นเสมอๆ แต่แล้วคนที่มาหาเธอก่อน ตั้งแต่ช่วงพักกลางวันก็คือเพื่อนสนิททั้งสองคน “นัท... จิ๊บ... มีธุระอะไรหรือ” เป็นใครก็ต้องสงสัย ที่ทำงานของวิลาสิณีถึงแม้จะเดินทางสะดวกเพราะอยู่ใกล้สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน แต่การมาหาในช่วงเวลากลางวันอย่างนี้ ต้องมีอะไรสักอย่างแน่ “ธุระด่วนนะสิ” นัดดาตอบ ในขณะที่รุจีถามกลับ “แอร์... แกคงไม่ใส่ใจในคำพูดของฉันเมื่อคืนนี้ใช่ไหม” วิลาสิณีมองหน้าเพื่อนทั้งสอง พอจะเดาออกว่าจุดประสงค์ของพวกเธอคืออะไร “ทำไมล่ะ คำแนะนำของแกก็ออกดี มีเหตุผล” รุจีทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ นอกจากเพื่อนจะไม่ลืมคำพูดของเธอแล้ว ยังยึดมั่นถือมั่นอีกต่างหาก “บางทีเรื่องแบบนี้เหตุผลมันก็ใช้ไม่ได้หรอกนะ แอร์ ฉันอยากให้แกใช้ความรู้สึกตัดสินจะดีกว่า” วิลาสิณีมองหน้าเพื่อนทั้งสองสลับกันไปมาอีกครั้ง “นี่พวกแกอุตส่าห์ลางานมาเพื่อพูดกับฉันเรื่องนี้หรือ” “ไอ้แอร์” นัดดาพูดเสียงหนักๆ ลองอย่างนี้แสดงว่าเธอกำลังเอาจริง “ฉันกับจิ๊บมาหาแกก็เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ ส่วนแกจะคิดยังไงก็เรื่องของแก แต่ต้องฟัง” วิลาสิณีนิ่งเงียบ ทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนทั้งสองรักและห่วงเธอขนาดไหน หากเพราะความดื้อและความเจ้าอารมณ์ของตัวเองทำให้บางครั้งบางคราวก็มองข้ามสิ่งเหล่านั้นไป “ฉันไม่เคยมีแฟน จึงไม่รู้ว่าความรู้สึกอย่างที่จิ๊บบอกมันเป็นยังไง” นัดดาพูดต่อ “ดังนั้น จึงขอพูดเรื่องเหตุผลเพียงอย่างเดียว” วิลาสิณีตั้งใจฟัง เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรที่ทำให้เพื่อนทั้งสองต้องรีบมาหาเธอในเวลานี้ “เหตุผลก็คือ พี่บู๊ไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิด” “แล้วเป็นยังไง” คราวนี้วิลาสิณีอดโต้แย้งไม่ได้ “แกก็เห็นเหมือนที่ฉันเห็นนี่ นัท” “แต่แกไม่ได้ยินอย่างที่ฉันได้ยิน” นัดดาโต้กลับทันที “พี่บู๊เขาโทรหาแกตลอด แต่แกไม่ยอมรับโทรศัพท์ เขาจึงโทรมาหาฉันแล้วอธิบายให้ฟัง” วิลาสิณีหน้านิ่วคิ้วขมวด ฟังเพื่อนพูดต่อไป “คุณบุญญิสาน่ะ เธอเป็นลูกของน้าชายพี่บู๊ จะเรียกว่าเป็นน้องสาวของพี่บู๊เลยก็ได้” “แล้วแกก็เชื่อเขา” “ฉันเชื่อหรือเปล่าไม่สำคัญหรอก มันอยู่ที่ตัวแกทั้งนั้น” นัดดาระบายลมหายใจออกมายาว “ให้โอกาสพี่บู๊เขาได้ชี้แจงบ้าง” วิลาสิณีบอกตัวเองว่า เธอให้โอกาสบูรณะแล้ว แต่เขาก็ยังปิดบังไม่บอกความจริงต่อเธอ ทว่าในยามนี้ อะไรก็ไม่สำคัญไปกว่า การได้รู้ว่าบูรณะกับบุญญิสาเป็นเพียงญาติกันเท่านั้น “ส่วนเรื่องความรู้สึก... อะแฮ่ม” รุจีกระแอมเสียงดัง เธอค่อยหายใจหายคอโล่งอกเมื่อเห็นวิลาสิณีมีสีหน้าดีขึ้น จึงถือความเป็น ‘คนมีแฟน’ เพื่อบอกกล่าว “ไม่ต้องแล้วจิ๊บ” วิลาสิณีโบกมือให้เพื่อนซึ่งทำหน้าเหลอหลา “อ้าว... ทำไมล่ะ ไม่ฟังกันก่อนหรือ” คนโบกมือยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรกของวัน “เรื่องนี้ แกจะรู้มากไปกว่าฉันได้ยังไง” อาหารกลางวันที่วิลาสิณีพาเพื่อนทั้งสองไปเลี้ยงนั้น เธอรู้สึกว่าเอร็ดอร่อยไม่ฝืดคอเหมือนหลายมื้อที่ผ่านมา และยิ่งไปกว่านั้น หญิงสาวอยากให้เวลาช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะเธอเชื่อว่า อาหารมื้อค่ำ จะต้องอร่อยกว่านี้อย่างแน่นอน ผู้โดยสารรถไฟฟ้าใต้ดินต่างสบถในใจไปตามๆ กัน เมื่อยืนรอตั้งนานสองนานอยู่ที่ชานชาลา จนกระทั่งมีข่าวแจ้งมาว่า มีรถหนึ่งขบวนขัดข้องอยู่กลางทาง หากนั่นก็ทำให้มีผลกระทบไปทั้งระบบ บางคนที่เร่งรีบ ถึงกับหัวเสียบ่นออกมาดังๆ แต่ถึงอย่างไรก็ยังไม่เหมือนกับผู้โดยสารที่ติดค้างอยู่ในขบวนรถดังกล่าว บูรณะเป็นหนึ่งในนั้น ! ชายหนุ่มดูนาฬิกาข้อมือแล้วก็ยังเย็นใจ ยังเหลือเวลาอีกกว่าครึ่งชั่วโมงจึงจะถึงสองทุ่ม แต่เมื่อรอแล้วรอเล่า ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะซ่อมแซมให้กลับมาเดินรถได้ตามปกติ ความกังวลก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกขณะ จนในที่สุดก็มีประกาศให้ผู้โดยสารทั้งหมดเดินเท้าไปยังสถานีใกล้เคียง บูรณะเดินเงียบๆ อยู่ในความมืดท่ามกลางเสียงบ่นพึมพำของคนรอบตัวตลอดเวลา ใจจริงเขาอยากจะตะโกนออกมาดังๆ เลยด้วยซ้ำ ว่าทำไมถึงได้เคราะห์ร้ายอย่างนี้ เขาเข้าใจดี ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีการชำรุดเสียหาย แต่ทำไมถึงต้องเป็นวันนี้... วันที่ตัวเองกำลังเดินทางไปปรับความเข้าใจกับวิลาสิณี ใกล้จะเลิกงานในช่วงทำล่วงเวลาแล้ว สมาธิของหญิงสาวยิ่งแตกซ่าน เธอเห็นอธิชาเดินป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆ ริมหน้าต่างแต่ไม่พูดอะไร ก็รู้ว่าบูรณะยังไม่มา จนเหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่นาที วิลาสิณีก็ร้อนใจ ถึงกับลุกขึ้นไปดูเอง “ยังไม่มาหรอกค่ะ” อธิชารีบรายงาน วิลาสิณีใจหาย ปกติเขาไม่เคยมาช้าอย่างนี้ “เดี๋ยวก็มา วันนี้คงติดธุระนิดหน่อย” เธอบอกเพื่อนร่วมงานรุ่นน้อง รวมทั้งปลอบใจตัวเอง หญิงสาวพยายามมองฝ่าความมืดออกไป เผื่อว่าเขาจะมายืนรออยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ก็ไม่เจอ เธอเริ่มรู้สึกว่าสายตาหลายคู่จ้องมาอย่างจับผิด ความกดดันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่แล้วก็โล่งอกในทันใด “โน่น... มาโน่นแล้วค่ะ” อธิชาชี้ให้วิลาสิณีซึ่งยิ้มออกมาได้ดู บูรณะในมาดใหม่กำลังก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์รับจ้างอย่างเร่งรีบ เขาก้าวเท้ายาวๆ มายืนที่จุดเดิมเหมือนที่เคยอยู่ทุกวัน “ไม่เคยผิดเวลาเลย” อธิชาพูดพร้อมกับจับมือเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ “จะแจกการ์ดสีชมพูเมื่อไหร่ บอกเอ๋แต่เนิ่นๆ นะคะ” วิลาสิณียิ้มให้ แต่ไม่พูดอะไร เพราะเธอต้องรีบเก็บข้าวของลงไปพบคนที่ยืนรอแล้ว มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 15:13:02

ความคิดเห็นที่ 6 . บูรณะก็โล่งใจไม่แตกต่างจากคนที่เขามารอ ชายหนุ่มขอบคุณตัวเองที่คิดถูกตัดสินใจซ้อนมอเตอร์ไซค์รับจ้างมา ทำให้ทันเวลาอย่างหวุดหวิด จะได้ไม่เป็นที่ขุ่นข้องหมองใจให้เจรจากันยากขึ้น หากสิ่งที่บูรณะกลัวที่สุดก็คือ วิลาสิณีไม่ยอมรับฟังคำอธิบาย เขายืนรอด้วยใจจดใจจ่อ พอเห็นเธอเดินมาหา ก็ยิ้มออกมาได้ “แอร์... วันนี้ผมมีเรื่องคุยกับแอร์มากมาย ขอบคุณนะครับที่ให้โอกาส” วิลาสิณีไม่แม้แต่พยักหน้ารับทราบ หากเธอก็ยังเดินไปกับเขา “รถไฟฟ้าใต้ดินเสีย ผมไม่รู้ว่าเขาซ่อมเสร็จหรือยัง แต่ก็ช่างเถอะ เพราะวันนี้เราจะไปกันที่อื่น” วิลาสิณีฟังด้วยความสงบ ทั้งๆ ที่ใจลิงโลด บูรณะบอกว่าจะพาเธอไปห้างสรรพสินค้าชานเมืองนั่นเสียที การนั่งแท็กซี่ทำให้พูดคุยกันไม่ค่อยสะดวกนัก เรื่องที่ยังค้างคาใจจึงถูกยกรวบยอดมาสะสางกันที่ร้านกาแฟเจ้าปัญหา บูรณะไม่รีรอที่จะแนะนำให้วิลาสิณีรู้จักกับบุญญิสา “นี่น้องโบว์ น้องสาวของผมเอง” บุญญิสาแปลกใจที่จู่ๆ พี่ชายก็พาผู้หญิงเข้ามาในร้าน แต่พอเธอเห็นวิลาสิณีก็พอปะติดปะต่อเรื่องราวได้ จึงยิ้มให้อย่างเปิดเผย ผิดกับอีกฝ่ายที่ยิ้มแบบกระดากด้วยเมื่อวันก่อนมาออกฤทธิ์ไว้มาก “อย่าถือสาแอร์นะคะ วันนั้น...” วิลาสิณีพยายามจะอธิบาย ทว่าบุญญิสาโบกไม้โบกมือ “ช่างเถอะค่ะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อยเท่านั้นเอง” หญิงสาวทั้งสองต่างยิ้มให้กัน หากคนที่สบายอกสบายใจยิ้มกว้างกว่าใครก็คือบูรณะ ต่อแต่นี้คงหมดเรื่องหมดราวเสียที วิลาสิณียังยิ้มให้พนักงานทุกๆ คน โดยเฉพาะเด็กสาวคนที่เคราะห์ร้าย แต่พอหันมาทางบูรณะ เธอก็หยุดยิ้มแล้วปั้นหน้าทันที... ก็มันกระดากนี่นา หลงเข้าใจผิดกันไปยกใหญ่ เธอไม่กล้าแม้แต่จะพูดคุยกับเขา ได้แต่ก้มหน้างุด ชายหนุ่มถามอะไรมาสามคำก็ตอบเพียงหนึ่งคำ หนักๆ เข้าก็ไม่พูดอะไรเลย ปล่อยให้บูรณะจ้ออยู่ฝ่ายเดียว ความสบายอกสบายใจในตอนแรก กลับกลายมาเป็นความหนักใจอีก บูรณะปวดมึนไปทั้งศีรษะ ทุกสิ่งทุกอย่างก็กระจ่างหมดแล้ว ไม่รู้เพราะเหตุใด เธอจึงเป็นเช่นนี้อีก ที่เขาว่ากันว่า ผู้หญิงเข้าใจยากเห็นท่าจะจริง บูรณะเก็บความคิดนั้นไว้ จนกระทั่งได้เวลากลับ “วันนี้ผมขอไปส่งแอร์ที่บ้านได้ไหมครับ” น่าจะเป็นโอกาสอันดี ไม่มีวันใดเหมาะสมไปกว่าวันนี้แล้ว การที่รถไฟฟ้าใต้ดินขัดข้องกลายเป็นเรื่องดีที่ทำให้มีข้ออ้างพามายังห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ และด้วยความที่อยู่ชานเมือง จึงเป็นหนทางที่นำมาสู่การขอไปส่งที่บ้านได้อย่างไม่น่าเกลียด ทว่าโอกาสดีๆ เช่นนี้พังทลายลง เมื่อหญิงสาวปฏิเสธโดยสิ้นเชิง “อย่าดีกว่าค่ะ เสียเวลาพี่บู๊เปล่าๆ แอร์กลับเองได้ ไม่ได้ยากอะไร” เป็นครั้งแรกในรอบวันที่เธอพูดกับเขายาวๆ หากคำพูดเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ทำให้บูรณะผิดหวัง เขาขอไปส่งอีกครั้ง แต่เมื่อเธอยังยืนยันปฏิเสธตามเดิม บูรณะก็ไม่เซ้าซี้ แท็กซี่คันนั้นพาวิลาสิณีเดินทางกลับไปแล้ว ทว่าคนมาส่งยังยืนเหม่อมอง บูรณะพยายามฝืนยิ้ม แล้วปลอบใจตัวเอง ไม่เป็นไร วันนี้ถือเป็นวันดีเสียด้วยซ้ำที่ได้มีโอกาสอธิบายเรื่องราวต่างๆ ให้วิลาสิณีเข้าใจ ถึงจะยังไม่มีโอกาสได้ไปส่งเธอที่บ้านก็ตาม ใช่ว่าโลกจะแตกลงวันนี้พรุ่งนี้เสียเมื่อไร วิลาสิณีนั่งเอนหลังพิงเบาะหลับตาด้วยความสุขใจ วันนี้อะไรๆ ก็ดูลงตัวไปเสียทุกอย่าง ไม่มีอะไรติดค้างอยู่ในใจอีก พรุ่งนี้เธอคงหายกระดากพูดคุยกับเขาได้มากกว่านี้ เธอยิ้มแล้วสัญญากับตัวเองในใจ... พรุ่งนี้เธอจะให้บูรณะไปส่งที่บ้าน ยังไม่ทันที่บูรณะกลับขึ้นไปยังร้านกาแฟ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขารีบหยิบจากกระเป๋ากางเกงด้วยคิดว่าวิลาสิณีจะโทรมา แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เพราะชื่อที่ปรากฏบนจอภาพคือนัดดา “เป็นไงมั่งพี่บู๊ สำเร็จไหม” เสียงของนัดดาบ่งบอกว่าเจ้าตัวกระตือรือร้นอยากทราบผล “ขอบคุณนัทมากนะ พี่ว่าประเดี๋ยวจะโทรไปรายงานผลอยู่เหมือนกัน” บูรณะกล่าว เขาตั้งใจจะโทรไปขอบคุณเธอเมื่อกลับขึ้นไปที่ร้านกาแฟแล้ว การที่วิลาสิณียอมพูดคุยด้วย นัดดามีส่วนเป็นอย่างมาก “แสดงว่าได้ผล” นัดดาพลอยโล่งอกไปด้วย “จากนี้คงไม่มีอะไรค้างคาอยู่ในใจกันแล้วนะคะ” “คงจะอย่างนั้นครับ” บูรณะตอบด้วยความไม่มั่นใจ วันนี้เขาอธิบายทุกอย่างจนวิลาสิณีหมดความสงสัย ไม่น่าจะมีอะไรติดอยู่ในใจเธออีก หากใจของเขาเองเล่า เป็นอย่างไร “เอ่อ... นัท พี่ขอถามหน่อย ปกติแล้วแอร์เป็นคนยิ้มยากหรือเปล่า” ชายหนุ่มตัดสินใจถาม นัดดาเป็นเพื่อนสนิทของวิลาสิณี น่าจะตอบคำถามนี้ได้ “เอ... ก็ไม่นี่คะ พี่บู๊ถามทำไมหรือ” นั่นน่ะสิ เขาถามทำไม บูรณะนึก ความจริงวันนี้เขาก็เห็นอยู่เต็มสองตา วิลาสิณียิ้มให้ใครต่อใครอย่างเป็นกันเองไม่เว้นแม้แต่พนักงานในร้าน แต่พอถึงตัวเขา กลับทำสีหน้าเมินเฉยเสียอย่างนั้น “เอ๊ะ... หรือว่ามีอะไรกันอีก” นัดดาทำเสียงตกใจ บูรณะจึงรีบบอก “ปละ... เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” คำปฏิเสธของชายหนุ่มคงไม่ได้ผล เพราะนัดดาพูดกลับมา “พี่บู๊อย่าคิดมากเลย แอร์มันก็ผีเข้าผีออกอย่างนี้แหละ แต่จริงๆ แล้วมันแคร์พี่บู๊มากนะ” คำพูดของนัดดาสร้างความปลื้มปีติให้แก่บูรณะ หากก็เพียงแค่แวบเดียวเพราะคำพูดต่อมาของเธอนั่นเอง “ถ้าไม่แคร์พี่บู๊ เจ้าแอร์จะรีบให้จิ๊บไรต์รูปลงแผ่นให้ทำไม เจ้าแอร์น่ะอยากมีแฟนมาก ถึงกับจะจ้างเพื่อนนัทให้ปลอมตัวเป็นพี่บู๊ไปรับที่ทำงานเลย” ประโยคแรกก็ฟังดูดี แต่ประโยคหลังทำเอาบูรณะพูดไม่ออก นัดดายังไม่รู้ตัวจึงพูดต่อไป “ก็วันที่พี่บู๊มาหานัทครั้งแรกนั่นแหละค่ะ โชคดีของแอร์ที่ได้เจอพี่บู๊ตัวจริง” เหมือนกับถูกหมัดน็อคกลางอากาศ บูรณะถึงกับหัวหมุนติ้ว... เขาได้รับคำตอบมาคลี่คลายสิ่งที่ค้างคาใจแล้ว บูรณะเดินเหมือนคนไร้วิญญาณกลับไปที่ร้าน ผ่านหน้าบุญญิสาซึ่งกล่าวทักก็ไม่ได้ยิน ยังคงเดินทื่อไปนั่งที่โต๊ะประจำ วันเวลาที่ผ่านมา กับพฤติกรรมของวิลาสิณีที่มีต่อเขา รวมแล้วเรียกว่าอะไรกันแน่ ทุกๆ วันที่ใจจดใจจ่อรอเวลาเย็นเวลาค่ำ ทุกๆ ครั้งที่ได้เห็นหน้าเธอยามไปรับถึงที่ทำงาน บูรณะรู้ตัวดีว่าตัวเองทำไปเพื่ออะไร ทว่าสำหรับวิลาสิณี เขาเริ่มลังเล การที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน มั่นใจแล้วหรือว่าเธอมีความสุขจริงๆ แน่ใจแล้วหรือว่าเธอทำไปด้วยความเต็มใจ รอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็น ความเย็นชาที่มักจะปรากฏ รวมทั้งเหตุการณ์ที่นัดดาเล่าให้ฟัง ล้วนแล้วแต่เป็นลางไม่ดี บางที... ความรู้สึกของเธอกับเขา อาจแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงก็ได้ ทุกคนในที่ทำงานต่างเห็นความเปลี่ยนแปลงของวิลาสิณี สีหน้าของเธอไม่ได้เคร่งเครียดหรือเหม่อลอยเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ตรงกันข้าม เธอยิ้มแย้มทักทายเสียงใส มองไปทางไหนแววตาก็ระยิบระยับ ความมุ่งมั่นในการทำงานยังเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนเธอไม่ต้องใช้สมาธิสักเท่าไร งานการก็ลุล่วงไปได้ด้วยดี มิหนำซ้ำ ยังทำไปคุยไปได้อีกด้วย เพื่อนร่วมงานแต่ละคนต่างซุบซิบแล้วลงความเห็นให้อธิชาเป็นทัพหน้ามาล้วงความลับ “ดูพี่แอร์ อารมณ์ดีจัง” วิลาสิณียิ้มให้เพื่อนร่วมงานรุ่นน้อง “เหรอคะ พี่ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย” คนฟังคำตอบทำหน้าชอบกล ก่อนจะถามใหม่ให้ตรงประเด็น “แฟนพี่แอร์ขอแต่งงานแล้วหรือคะ” วิลาสิณีหัวเราะในใจ แค่ขอไปส่งที่บ้านเท่านั้น ยังทำให้เธออารมณ์ดีขนาดนี้ ถ้าถึงขั้นขอแต่งงาน คงต้องปิดสำนักงานฉลอง “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ในอนาคตค่อยว่ากัน วันนี้เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น” “ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็เป็นวันดีของพี่แอร์กับแฟน” วิลาสิณีผงกศีรษะ คำว่า ‘แฟน’ ใช้ตอนนี้อาจจะยังไม่ถูกต้องนัก แต่หลังจากเธออนุญาตให้บูรณะไปส่งที่บ้าน และทำความรู้จักกับบิดามารดา คำนั้นก็จะใช้ได้อย่างเต็มปาก ทัพหน้าล่าถอยกลับไป เมื่อรู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้าง แต่ก็พอมี ‘ข่าว’ ไปบอกให้คนรอฟัง วิลาสิณีอารมณ์ดีต่อเนื่องจนมาถึงหัวค่ำ โทรศัพท์จากบูรณะทำให้เธอแปลกใจ เขาไม่เคยโทรหาในเวลานี้ ด้วยรู้กันว่าจะต้องเจอกันที่เก่าเวลาเดิม เธอวิตกเล็กน้อยเกรงว่าเขาจะมาไม่ได้ แต่แล้วก็ใจชื้นเมื่อไม่ใช่อย่างที่กังวล บูรณะโทรมาบอกว่ายังจะมารับเหมือนเดิม เพียงแต่เปลี่ยนสถานที่ วิลาสิณียิ้มด้วยความโล่งใจ กำหนดการวันนี้ยังไม่เปลี่ยนแปลง เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง เพื่อนร่วมงานหลายคนหลบหน้ากันวูบวาบ เสียดาย... น่าจะคุยโทรศัพท์กับบูรณะให้เสียงดังกว่านี้ ไม่มีลางสังหรณ์ใดๆ บอกเธอเลยว่าจะเจอกับเรื่องร้ายๆ ------------- จบบทที่ 27 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 15:14:24

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html บทที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10924084/W10924084.html บทที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10948083/W10948083.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984648/W10984648.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11089966/W11089966.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11134721/W11134721.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11369894/W11369894.html บทที่ 16-18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11493348/W11493348.html บทที่ 19-21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11544636/W11544636.html บทที่ 22-24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11630202/W11630202.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 15:15:08

ความคิดเห็นที่ 8 แม่เจ้า  มีลุ้นทุกตอนสิน่า จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 21:53:24

ความคิดเห็นที่ 9 คิดมากไปเอง เข้าใจผิดไปเอง แถมยังไม่พูดให้รู้เรื่อง ดีที่บู๊เอะใจ เลยปรับความเข้าใจกันได้ ก็แอร์เล่นถามคลุมเครือซะขนาดนั้น ส่วนบู๊ก็ตอบซะกว้าง จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 09:53:16

ความคิดเห็นที่ 10 เหนื่อยครับ ลุ้นจนเหนื่อย มันจะบึบคั้นอารมณ์มากไปไหม ผลัดกันเข้าใจผิดอยู่อย่างนี้ เมื่อไรจะได้ไปรุมเจ้าเพื่อนตัวร้ายเสียที ว่าแล้วก็อยากกินมะพร้าวแก้ว แกล้มกาแฟดำๆขมๆขึ้นมาทันที จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 11:45:27

ความคิดเห็นที่ 11 อ้าว คราวที่แล้วเหตุเกิดจากแอร์ คราวนี้เป็นพี่บู๊ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 09:24:06

ความคิดเห็นที่ 12 อ้าว แล้วจะเข้าใจกันเมื่อไหร่ล่ะนี่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 22:12:43

ความคิดเห็นที่ 13 ผลัดกันเข้าใจผิดเซ็งเลย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 17:23:16