ความคิดเห็นที่ 1 “ตอนแรกผมคิดว่าคงทำให้ใจลืมเธอได้ แต่ไม่เลย นับวันสิ่งที่ผมเคยทำไว้กับเธอยิ่งหลอกหลอนจนผมนอนไม่หลับ...” “นายคงรักผู้หญิงคนนี้มากสินะ” พี่ชายถามพลางเหลียวมองซีกหน้าน้องชายนิ่ง ๆ “อาจจะเป็นความรักที่ผมไม่เคยเห็นค่ามาก่อนเลย ผมเคยล้อเล่นกับความรักของเธอ...แต่สุดท้ายคนที่เจ็บปวดที่สุดกลับเป็นผมเอง...ผมแพ้ความดีของเธอ...ผมอ่อนแอเกินไปใช่มั้ยครับพี่ธร ที่ไม่อาจตัดใจจากเธอ” ผู้เป็นพี่ชายยกมือข้างหนึ่งวางบนไหล่น้องชายเบา ๆ “นายไม่ใช่คนอ่อนแอหรอกนะวัช แต่จิตใจของนายต่างหากที่อ่อนแอ...” กานต์ธวัชพรูลมหายใจแรง ๆ คล้ายไล่ความกังวลในใจให้หมดสิ้นไป “จิตใจผมคงอ่อนแอเกินไปที่จะทำใจให้ลืมเธอจริง ๆ” “ถึงแม้นายจะอ่อนแอแต่ก็ควรจะทำใจให้เข้มแข็งเข้าไว้...เธอมีคนใหม่แล้ว นายต้องเข้าใจและยอมรับความจริงให้ได้...นายยังเป็นน้องชายของพี่เสมอนะวัช วันนี้เป็นวันดีของตะวันและหนูมุก และเป็นวันสำคัญที่นายกลับมา นายไม่ควรเอาเรื่องในอดีตมารกสมองอีก โดยเฉพาะคุณพ่อ พี่ไม่อยากให้ท่านเสียใจเพราะเรื่องนี้” บอกแล้วกานต์ธรก็ตบไหล่น้องชายเบา ๆ ให้กำลังใจก่อนจะผละเดินกลับเข้าไปในงาน กานต์ธวัชได้แต่มองตามหลังพี่ชายไปครู่หนึ่งพลางครุ่นคิดถึงคำพูดทั้งหมดเมื่อครู่ก่อนจะก้าวเดินตามเข้าไปในงานเช่นกัน ......................... กานต์ธวัชเดินกลับเข้ามาในงาน ขณะนี้กลางฟลอร์หน้าเวทีนั้นมีหนุ่มสาวหลายคู่กำลังเต้นรำกันอยู่ รวมทั้งกานต์ตะวันและขวัญมุก ชายหนุ่มเดินมานั่งร่วมโต๊ะกับบิดาและแขกคนอื่น คุณวิกานต์หันมาเห็นลูกชายพอดีจึงเอ่ยถามเบา ๆ ก่อนจะหันมาทางไอรยาซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “หนูไอซ์เต้นรำเป็นมั้ย” ไอรยายิ้มหวานพลางปรายตามาทางกานต์ธวัชที่เอาแต่นั่งนิ่งก่อนจะหันไปตอบผู้อาวุโสเสียงหวาน “เป็นค่ะคุณลุง...” “ถ้างั้นก็เต้นรำเป็นเพื่อนลูกชายของลุงหน่อยเป็นไง...ว่าไงเจ้าวัช...เจ้าวัช!” บิดาหันมาถามลูกชายเล่นเอากานต์ธวัชถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกำลังอยู่ในภวังค์ความคิดตัวเอง “ครับคุณพ่อ” ผู้เป็นบิดามองนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ “คนอื่น ๆ เขาออกไปเต้นรำกันหมดแล้ว...ชวนหนูไอซ์ไปเต้นรำสิ” กานต์ธวัชเหลือบมองไปทางไอรยาจึงเห็นเธอยิ้มหวานรออยู่ก่อนจะรับปากแล้วลุกขึ้นเดินมายืนข้าง ๆ เธอพร้อมกับยื่นมาให้หญิงสาวจับพร้อมกับควงกันเดินออกไปเต้นรำเหมือนคู่อื่น “ลูกชายของคุณกับลูกสาวดิฉันดูแล้วเหมาะสมกันจังนะคะ” คุณอรุณีได้โอกาสเอ่ยเสริมขึ้นด้วยรอยยิ้ม คุณวิกานต์ไม่ตอบเพียงหัวเราะเบา ๆ อย่างอารมณ์ดีพลางมองคู่หนุ่มสาวหลายคู่เต้นรำกันอย่างสนใจ บนฟลอร์เต้นรำขณะนี้ กานต์ตะวันและขวัญมุกดูโดดเด่นกว่าคู่อื่น ๆ ส่วนคู่ของวาคิมและณรานุชก็หวานไม่แพ้กัน เกศเกล้าและกานต์ธรก็ถือโอกาสนี้รำลึกความหลังครั้งแต่งงานกันอย่างมีความสุข เช่นกันกับคู่ของแทนภัทรและบุญยุดา ถึงแม้ทั้งคู่จะยังไม่แต่งงานแต่ก็มีโครงการจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าอย่างแน่นอน...หากคู่ที่เป็นที่สนใจของนักข่าวเห็นจะเป็นคู่ของกานต์ธวัชและไอรยา ทั้งสองดูเหมาะสมกันและสื่อมวลชนให้ความสนใจไม่น้อยเลยเมื่อมีการถ่ายภาพเป็นระยะ ๆ ตลอดเวลา นพรุจที่นั่งเคียงข้างกับรุจิภาเฝ้ามองไอรยาอย่างสนใจ ด้วยบุคลิกของเธอดูปราดเปรียวสมกับเป็นนางแบบน้องใหม่ในวงการ ผิดกับรุจิภาเวลานี้ เพราะเธอเอาแต่นั่งนิ่งสีหน้าหม่นหมองราวกับไม่ได้มางานเลี้ยงแห่งความสุขนี้เลย ถ้าไม่เพราะเกรงใจมารดาของนพรุจเธอคงจะหนีกลับบ้านไปนานแล้ว แต่ยิ่งอยู่ในงานกลับยิ่งทำร้ายความรู้สึกตัวเองมากขึ้นทุกที โดยเฉพาะบุรุษผู้เคยรักอย่างกานต์ธวัช ความทรงจำเก่า ๆ อันเลวร้ายเริ่มเลือนหายไปทีละนิด ๆ จนแทบจะไม่เหลือเขาในความทรงจำอีกต่อไป แต่วันนี้กลับคล้ายภาพเหล่านั้นย้อนกลับมาฉายในหัวไม่หยุดและก็เพิ่มความปวดร้าวเป็นเท่าทวีคูณ หากเธอก็ต้องทำใจให้ได้เมื่อในวันนี้เธอไม่ได้ตัวเปล่าไร้คนคบหา เธอยังมีนพรุจอีกคนที่ให้ความสนใจเธออยู่ แต่ดูชายหนุ่มเวลานี้กลับเฝ้ามองหญิงสาวคนอื่นมากกว่าจะมองเธอด้วยซ้ำไป...ท่าทางของรุจิภานั้นอยู่ในสายตาของคุณนันทพรตลอดเวลา นางไม่เข้าใจลูกชายเหมือนกันที่ทำตัวราวกับไม่มีคนรักอยู่ด้วยในเวลานี้ “หนูภาไม่สนุกหรือลูก” นางหันมาถามรุจิภา หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ ก่อนตอบเสียงอ่อย “สนุกค่ะ” “สนุกแต่สีหน้าของหนูไม่สนุกเลยนี่นา...แม่ว่าพ่อรุจพาน้องออกไปเต้นรำสักหน่อยดีมั้ย” “อะไรนะครับคุณแม่” นพรุจมัวสนใจหญิงสาวบนฟลอร์หันมาถาม “ชวนหนูภาออกไปเต้นรำสิจ๊ะ” “ได้ครับ” นพรุจนึกบางอย่างได้จึงลุกขึ้นยื่นมือให้หญิงสาวจับ หากเธอกลับมองหน้าทั้งสองสลับกัน “มีอะไรหรือจ๊ะ” คุณนันทพรถามสงสัย “คือ...ภาเต้นไม่เป็นค่ะคุณป้า” “ไม่เป็นก็ให้พี่เขาสอน ไม่ยากหรอกจ้ะ ไปพ่อรุจพาน้องไปเต้นรำได้แล้ว” เมื่อไม่อาจปฏิเสธได้ หญิงสาวจำต้องยื่นมือมาสัมผัสกับนพรุจแล้วลุกเดินออกไปเต้นรำบนฟลอร์อย่างเลี่ยงไม่ได้...บทเพลงเต้นรำเริ่มบรรเลงใหม่อีกครั้ง นพรุจโอบรุจิภาเต้นรำด้วยรอยยิ้มหากหญิงสาวได้แต่ก้มหน้าทั้งอายและไม่ถนัดนัก ถึงแม้จะเต้นรำกับรุจิภาหากสายตาของนพรุจกลับคอยเหลือบมองไอรยา สาวสวยนางแบบที่เต้นรำคู่กับกานต์ธวัชเป็นระยะ ๆ เช่นกันกับกานต์ธวัชที่คอยสังเกตรุจิภาเป็นระยะ ๆ เช่นเดียวกัน “เต้นรำกับไอซ์ไม่สนุกหรือคะ” ไอรยาแสร้งถามชายหนุ่มด้วยมารยาหญิง “เปล่าครับ...คุณไอซ์เต้นเก่งจังนะครับ” ไอรยายิ้มหวานแทบจะซบอกของเขาเลยล่ะ “จริงหรือคะ...ไอซ์มีความสุขจังที่ได้เต้นรำกับคุณวัช...ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าคุณวัชเป็นลูกชายของคุณลุง แต่เราสองคนกลับไม่เคยเจอกันมาก่อนเลย” “ครับ...” ชายหนุ่มเอ่ยเพียงเท่านั้นหากสายตากลับเหลือบมองรุจิภาไปด้วยซึ่งไอรยาก็สังเกตเห็นเข้าพอดี เธอปรายตามองไปทางรุจิภาอย่างไม่ใคร่จะพอใจเท่าไหร่นัก “คุณวัชรู้จักเธอด้วยหรือคะ” “ใครครับ” “ก็...คู่เต้นรำกับคุณรุจไงคะ” ร่างสูงเต้นรำไปก็ถอนใจยาวเบา ๆ “ก็เคยรู้จักครับ” “หรือคะ...” เธอบอกคล้ายไม่เชื่อคำพูดของเขานัก สักพักคู่ของกานต์ธวัชก็เต้นรำเฉียดมาใกล้คู่ของรุจิภาและนพรุจ ไอรยาเหลือบเห็นชายกระโปรงชุดราตรีของรุจิภายาวระพื้นจึงแอบเหยียบไว้ทำให้รุจิภาที่เต้นรำคู่กับนพรุจเสียหลักล้มลงบนพื้น “อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” ไอรยาแสร้งตกใจและกล่าวขอโทษรุจิภาที่ล้มลงนั่งบนพื้น นพรุจรีบประคองหญิงสาวลุกขึ้นจากพื้นทำให้คู่เต้นรำอื่น ๆ ต้องหยุดชะงักไปด้วยพร้อมกับเพลงบรรเลงจบลงพอดี “ภาไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ” “ภาไม่เป็นอะไรค่ะ” “ไอซ์ขอโทษนะคะ ไอซ์ไม่ทันเห็นก็เลย...” “ไม่เป็นไรค่ะ...” รุจิภาจำใจต้องเอ่ยคำนี้ออกไปทั้งที่ความจริงแล้วเธอไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเหตุบังเอิญเลยสักนิดเดียว กานต์ธวัชเห็นท่าทางของนพรุจคอยประคองรุจิภาก็ยิ่งปวดหัวใจเพราะมันตอกย้ำความรู้สึกของเขาต่อเธอมากยิ่งขึ้น รุจิภาไม่อาจจะทนเต้นรำต่อไปได้หญิงสาวจึงขอตัวออกมานั่งรอที่เก้าอี้ นพรุจได้แต่มองสบตาไอรยาอย่างสงสัยหากหญิงสาวก็ทำเป็นเฉยเสียราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นพร้อมกับชวนกานต์ธวัชเต้นรำต่อ หากเพียงไม่นานชายหนุ่มก็ขอตัวออกจากฟลอร์เช่นกันทำให้ไอรยาขัดใจไม่น้อย “ภาไม่เป็นอะไรแน่นะครับ” นพรุจถามอย่างห่วงใยทำให้จิตใจที่ว้าวุ่นของหญิงสาวคลายกังวลลงเมื่อเขาให้ความใส่ใจเธอบ้าง “ภาไม่เป็นไรค่ะ...พี่รุจคะภาอยากกลับบ้านแล้วค่ะ” “ยังไม่ดึกเลยนะครับ” นพรุจยังรั้งเธอไว้ คุณนันทพรเห็นท่าไม่ดีจึงขอให้ลูกชายไปส่งรุจิภาที่บ้าน เขาจำต้องไหว้ล่ำลาเจ้าของงานแล้วพาหญิงสาวเดินออกจากงานไปยังลานจอดรถอย่างเลี่ยงไม่ได้ ครั้นเดินไปยังไม่ถึงลานจอดรถเขาก็เหลือบเห็นไอรยาเดินตามออกมาด้วย ชายหนุ่มบอกให้รุจิภาไปรอที่รถก่อนจะปลีกตัวหลบมาหาไอรยาที่ยืนแอบรออยู่ “จะกลับแล้วหรือคะ ไม่เห็นบอกลากันบ้างเลย” เธอถามพลางชม้ายตาให้เขา “ครับ...ผมคงต้องพาเธอกลับบ้านก่อน” “แล้วเราจะได้พบกันอีกมั้ยคะรุจ” “คุณอยากพบผมอีกหรือเปล่าล่ะครับ” ไอรยายิ้มหวานก่อนจะหยิบนามบัตรส่งให้เขา นพรุจรับมาดูด้วยรอยยิ้มเจ้าชู้ก่อนจะเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ จากคุณ : พันชิต เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 13:34:48

ความคิดเห็นที่ 2 “ผมขอตัวก่อน...หวังว่าเราคงได้พบกันอีก” บอกแล้วร่างสูงของนพรุจก็รีบวิ่งกลับไปหารุจิภาที่ยืนรออยู่ข้างรถยนต์แล้ว ไอรยาแอบยืนมองด้วยรอยยิ้มบางอย่างก่อนจะหมุนกายเดินกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง หญิงสาวเดินผ่านประตูเข้าไปในงานโดยไม่ได้สังเกตเห็นร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนหลบมุมเฝ้ามองอยู่ สายตาคู่นั้นเพ่งมองตามรถยนต์ของนพรุจที่แล่นออกจากลานจอดรถอย่างสนใจ บทที่ 4 .......................................................................................................................................................................................... ไอรยาเดินเชิดเข้ามาในงานอีกครั้ง ภายในงานเวลานี้แขกเริ่มทยอยกลับกันแล้วจึงเหลือผู้ร่วมงานไม่มากนัก คุณอรุณีหันมาเห็นลูกสาวเดินเข้ามาสมทบจึงดึงแขนมากระซิบถามบางอย่าง “ลูกไปไหนมา...รู้มั้ยว่าคุณวัชจะกลับแล้ว” “หรือคะ...” หญิงสาวแปลกใจเมื่อหันมองกานต์ธวัชซึ่งยืนอยู่ข้างคุณวิกานต์และยังมีคนอื่น ๆ เตรียมตัวคล้ายกำลังจะกลับเช่นกัน “คุณวัชจะกลับแล้วหรือคะ” เธอหันมาถาม “ครับ...ผมเดินทางมาเหนื่อย ๆ อยากพักผ่อน คุณไอซ์ยังไม่กลับหรือครับ” เขาตอบเสียงเรียบ ยิ้มเล็กน้อยให้เธอ “ไอซ์ก็กำลังจะกลับเหมือนกันค่ะ...” หญิงสาวบอกพลางสะกิดแขนมารดาให้รู้ คุณอรุณีจำต้องเอ่ยลาคุณวิกานต์และทุกคน “ถ้างั้นผมไปส่งนะครับ” กานต์ธวัชเอ่ยขึ้นพลางเดินออกมาส่งหญิงสาวที่รถ ส่วนคุณอรุณียืนคุยอยู่กับคุณวิกานต์ถ่วงเวลาสักครู่เพื่อให้ทั้งสองได้พูดคุยกัน “คุณไอซ์เข้าวงการนานหรือยังครับ” กานต์ธวัชเอ่ยถามขณะเดินช้า ๆ เคียงข้างกันมายังลานจอดรถ ไอรยาหันมายิ้มหวานให้เมื่อเขาถามคล้ายสนใจเธอมากขึ้น “ก็ไม่นานหรอกค่ะ ไอซ์เพิ่งเข้าวงการปีกว่า ๆ นี่เอง...คุณวัชไม่อยากเข้าวงการบ้างหรือคะ” กานต์ธวัชส่ายหน้ายิ้ม ๆ “คงไม่หรอกครับ ผมขี้อายไม่กล้าแสดงออกเท่าไหร่” “ไม่เห็นแปลกเลยนี่คะ เมื่อก่อนไอซ์ก็ขี้อายเหมือนกัน แต่เพราะใจรักงานด้านเดินแบบก็เลยลองเข้ามาทำดู” “นับว่าเป็นพรสวรรค์ที่ประทานให้คุณไอซ์นะครับ” เมื่อเดินมาถึงรถ กานต์ธวัชจึงยืนรอคุณอรุณีซึ่งกำลังเดินตามหลังมาไกล ๆ ชายหนุ่มมองใบหน้าขาวนวลเนียนของเธออย่างค้นหา ไอรยาไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่เลยเหมือนครั้งที่เขาเคยมองรุจิภาครั้งนั้น ทว่าเขาคงไม่กล้าล้อเล่นกับความรักเหมือนในอดีตอีกแล้ว...นึกแล้วชายหนุ่มก็สะท้อนภาพของรุจิภาในความทรงจำ ในวันนี้เธอมีคนอื่นไปแล้ว เขาล่ะมีใครบ้าง...เมื่อนึกเช่นนี้เขาคงต้องพิจารณาหญิงสาวตรงหน้าให้ดียิ่งขึ้นเพราะทุกอย่างในตัวเธอไม่ได้ด้อยไปกว่าคนอื่นเลยและก็คงไม่อาจเปรียบเทียบกับรุจิภา ด้วยผู้หญิงทุกคนมีความงามในตัวเสมอ บางทีการที่เขาตัดสินใจเลือกเธอมาเป็นคนรักคงพอจะทำให้ลืมความหลังกับรุจิภาในไม่ช้า หากก็ยากจะทำใจเหลือเกิน ร่างสูงมองหน้าของไอรยานิ่ง ๆ แววตาอ่อนโยนจนหญิงสาวรู้สึกอายจนหน้าแดงไปหมด แล้วชายหนุ่มก็เอื้อมมือมาปัดปอยผมที่ลุ่ยระแก้มนวลของเธอออกเบา ๆ เพียงปลายนิ้วสัมผัสแก้มของไอรยากลับทำให้กานต์ธวัชรู้สึกตัวกลับมา “ผม...เอ่อ...” เขาทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ “ไม่เป็นไรค่ะ...คุณแม่มาพอดี” กานต์ธวัชเหลียวกลับไปมองก็เห็นร่างอวบอั๋นของคุณอรุณีเดินยิ้มแย้มมาแต่ไกล ชายหนุ่มหันกลับมามองหญิงสาวสวยตรงหน้าอีกครั้งพร้อมกับล้วงบางอย่างในกระเป๋าเสื้อส่งให้เธอ “นามบัตรของผมครับ” ไอรยารับมาด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง...” เธอยิ้มหวานส่งท้าย เมื่อคุณอรุณีเดินมาถึง กานต์ธวัชจึงไหว้ล่ำลาและรอจนกระทั่งรถยนต์ของไอรยาแล่นออกจากลานจอดรถนั่นล่ะเขาจึงเดินไปยังรถยนต์ของตัวเองซึ่งคนขับรถยืนรออยู่...อย่างน้อยการได้รู้จักไอรยาก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย เขาควรจะเปิดใจยอมรับความจริงและเรียนรู้หญิงสาวคนอื่นอย่างเช่นรุจิภาเปิดใจรับนพรุจเข้ามาในหัวใจ ถึงแม้ว่ามันจะต้องใช้เวลาในการพิสูจน์ใจและทำให้ความรักเกิดขึ้นมาก็ตาม .......................... รถยนต์หรูของนพรุจแล่นไปตามท้องถนนยามราตรี ตั้งแต่ขึ้นรถมาด้วยกันชายหนุ่มสังเกตเห็นรุจิภาเอาแต่นั่งมองริมถนนไม่พูดไม่จาอะไรอีกราวกับมีเรื่องไม่สบายใจตลอดเวลา ชายหนุ่มพอเข้าใจว่าคงเป็นเรื่องกานต์ธวัช เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าทั้งสองจะเคยรู้จักกันมาก่อน เรื่องของอดีตทุกคนย่อมมีไม่ต่างกัน แต่สำหรับนพรุจแล้วกลับคล้ายมีบางอย่างค้างคาใจเขาอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่คบกับรุจิภามาสองปี ดูเหมือนความรักของทั้งสองราบเรียบไม่มีอะไรตื่นเต้นเร้าใจเท่าไหร่ ความรู้สึกบางอย่างทำให้ใจของชายหนุ่มกระหวัดไปถึงนางแบบสาวอย่างไอรยา...ไอรยาเป็นสาวมั่นนางแบบน้องใหม่ไฟแรงและดูมีเสน่ห์เย้ายวน ยิ่งกว่านั้นดูมีชีวิตชีวาเป็นไหน ๆ นั่นคงไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะเลิกกับรุจิภา เธอยังมีประโยชน์กับเขาหลายอย่าง “ภา...ภาครับ” นพรุจหันมาเรียกหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ มองออกไปนอกหน้าต่างเงียบทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย “คะ!” “พี่ทำให้ภาตกใจหรือเปล่าครับ” เขาถามอย่างสงสัย “เปล่าค่ะ...มีอะไรหรือคะ” “พี่เห็นภาเงียบ ๆ ไป งานวันนี้ไม่สนุกหรือครับ” “ก็...สนุกดีนี่คะ” เธอแสร้งตอบ ทั้งที่รู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร นพรุจไม่เชื่อคำพูดของเธอง่าย ๆ อย่างนั้นหรอกเพราะท่าทางมันฟ้อง เขาเหลือบมองหน้าขาวซีดของเธออีกครั้งก่อนเอ่ยขึ้น “พี่รู้ว่าภาคงไม่สบายใจเรื่องคุณกานต์ธวัช...” ชายหนุ่มเว้นระยะพลางเหลือบมองสังเกตอากัปการของอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยต่อ “พี่ไม่ยักรู้ว่าภาก็รู้จักลูกชายของคุณลุงวิกานต์มาก่อน” รุจิภาได้ยินนพรุจเอ่ยเช่นนั้นก็ชักไม่สบายใจ “ก็แค่คนเคยรู้จักกันเท่านั้นเองค่ะ” “จริงหรือครับ” นพรุจเลิกคิ้วหันมาถาม “พี่รุจไม่เชื่อภาหรือคะ...” เธอเริ่มไม่สบายใจกว่าเดิมเมื่อรู้สึกคล้ายนพรุจกำลังถามเพื่อจับผิดมากกว่าอยากรู้ “ก็ไม่เชิงหรอกครับ พี่แค่สงสัยเพราะเห็นคุณวัชอยู่กับภาก็เท่านั้น...ว่าแต่ภาเคยคบกับเขาใช่มั้ยครับ” หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่เงียบไม่ตอบคำถามใดอีก...นพรุจเหลือบมองซีกหน้าของเธอพลางส่ายหน้าช้า ๆ คล้ายกับว่าผิดหวังเหลือเกินเมื่อรู้อดีตของเธอ “ถ้าพี่รุจจะถามภาเรื่องนี้อย่าพูดดีกว่าค่ะ ทุกอย่างระหว่างภากับเขาเป็นอดีตไปแล้ว...ปัจจุบันภาไม่ได้รักใครนอกจากพี่รุจ” ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็ใจชื้นขึ้นพลางเอื้อมมากุมมือขาวซีดของเธอบีบเบา ๆ “พี่ขอบใจที่ภารักพี่ พี่ก็รักภานะครับ อีกไม่นานภาก็จะเป็นเจ้าของร้านอาหารแล้ว ตอนนี้พี่กำลังศึกษาดูงานกับเพื่อน ว่าจะเปิดร้านอาหารแบบไหนดีและก็ยังหาทำเลไม่ลงตัว เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วเราจะแต่งงานกัน พี่จะให้ภาดูแลกิจการร้านอาหารของเราทั้งหมดเลย...ดีมั้ยครับ” รุจิภามิได้เอ่ยคำใดนอกจากหันมายิ้มน้อย ๆ ให้กับชายคนรัก มันเป็นความฝันที่นพรุจวาดไว้นานแล้วตั้งแต่คบกันมา เขาพร่ำบอกเธอเสมอว่า ทุกอย่างเมื่อสร้างขึ้นมาแล้วจะให้เธอเป็นคนดูแลและเป็นแม่ศรีเรือนคอยดูแลสามีที่ดีอย่างเขา หญิงสาวก็คิดเช่นนั้นเพราะเธอพอมีฝีมือเรื่องทำอาหารอยู่บ้าง แต่ก็ผ่านมาเกือบสองปีแล้วที่เขาพูดเรื่องนี้โดยที่เธอไม่เคยเห็นร้านอาหารสักครั้ง และก็บ่อยครั้งที่เขานำเงินน้ำพักน้ำแรงของเธอไปลงทุนกับเพื่อนทำโน่นทำนี่แต่ก็ขาดทุนตลอด ครั้นเธอเอ่ยถามเรื่องเงินลงทุนของเขา นพรุจก็มักจะอ้างโน่นอ้างนี่ตลอดเช่นกัน โดยเฉพาะเงินที่คุณสุรสิน บิดาของเขาทิ้งเป็นมรดกไว้ให้ก่อนเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งถุงน้ำดีเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งเงินก้อนใหญ่นี้มารดาของเขาเป็นคนดูแลทั้งหมด...นพรุจบอกเธอเสมอว่าเงินทั้งหมดอยู่ในเงื่อนไขของพินัยกรรมที่บิดาเขียนเอาไว้จึงไม่สามารถเบิกมาใช้ง่าย ๆ อีกครู่ใหญ่นพรุจก็มาส่งรุจิภาถึงบ้านแล้วเขาก็กลับทันที หญิงสาวยืนมองตามรถยนต์ของคนรักแล่นออกไปจนลับตาจึงเข้าบ้าน ภายในบ้านเงียบสงัดเพราะบิดาและมารดาเข้านอนแล้ว หญิงสาวจึงเข้าห้องนอนเพื่อพักผ่อนเช่นกันเพราะเวลานี้ดึกมากแล้ว ร่างบางผลัดผ้าอาบน้ำเสร็จก็สวมชุดนอนปะแป้งเรียบร้อย ครั้นปิดไฟนอนแล้วกลับนอนไม่หลับเมื่อภาพกานต์ธวัชที่เธอเห็นในวันนี้วิ่งวุ่นในหัวตลอดทั้งที่ความทรงจำระหว่างเธอกับเขานั้นเลือนรางไปแล้ว ถ้าไม่เพราะได้เจอเขาในวันนี้ทุกอย่างคงไม่กลับมาทำร้ายตัวเองอีกครั้ง นึกแล้วร่างบางที่นอนซุกกายใต้ผ้าห่มก็ได้แต่ทอดถอนใจยืดยาว อยากจะลืมกลับจำ เธอได้แต่หลับตาลงอย่างยากลำบาก ถึงแม้จะลืมเขาไม่หมดจากหัวใจ แต่สักวันเธอต้องลืมให้ได้ เวลาเดียวกันนั้น กานต์ธวัชซึ่งเดินทางกลับมาถึงคฤหาสน์และอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาก็นอนไม่หลับเช่นกัน ชายหนุ่มจึงออกมายืนมองดวงดาวริมระเบียงห้องนอนอยู่ลำพัง ในคืนเดือนดับดวงดาวฉายแสงเรืองรองระยับเต็มท้องฟ้าชี้ทางเดินให้ผู้หลงทางรู้ทิศ แต่สำหรับเขาแล้วกลับไม่รู้แม้ทิศทางหัวใจตัวเองว่าจะไปทางไหนดีในเวลานี้ รุจิภายังอยู่ในใจเสมอ...เมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อหลายปีที่ยังเรียนร่วมสถาบันกับหญิงสาว ความทรงจำดี ๆ ก็ยังทำให้เขามีรอยยิ้มแต้มใบหน้า แต่เมื่อความทรงจำดี ๆ เหล่านั้นถูกทำลายเพราะตัวเขาเองเป็นคนทำกลับทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดยิ่งนัก จากคุณ : พันชิต เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 13:35:25

ความคิดเห็นที่ 3 นึกแล้วชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนใจยาว ความรักมีอะไรมากกว่าที่เขาคิดเสมอ เช่นกับเมื่อครั้งที่เขาหลงรักขวัญมุกสุดหัวใจและก็ทำผิดพลาดมหันต์จนทั้งสองเข้าหน้ากันไม่ติด แต่ทุกอย่างเธอก็ให้อภัย มันคงเป็นความผิดพลาดของวัย เวลานั้นเขาเป็นหนุ่มน้อยที่อารมณ์ร้อน ไม่ได้คิดอะไรเพียงต้องการความรักจากหญิงสาวเท่านั้น แต่ความรักที่เขารู้จักไม่ใช่ความรักที่แท้จริง ความรักที่เกิดขึ้นเป็นเพียงภาพของความหลงใหลกลบกลืนให้เข้าใจอย่างนั้นมากกว่า...แต่สำหรับรุจิภาแล้ว ไม่ใช่ความหลงเหมือนครั้งขวัญมุก...ความรักที่เกิดกับเธอเป็นความรักแท้จริงที่เขาเป็นคนทำร้ายมันกับมือตัวเองแล้วก็ผิดพลาดมาจนถึงทุกวันนี้ นึกแล้วร่างสูงก็ได้แต่เสียใจ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาอยากจะแก้ตัวสักครั้งให้สมกับที่เธอเคยรักเขา...แต่ก็คงจะยากเต็มทีในเมื่ออดีตของรุจิภาก็เคยเจ็บปวดที่คนรักต้องเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุอันเลวร้ายเช่นกัน “ผมจะทำอย่างไรดี หัวใจของผมเจ็บปวดเหลือเกิน...” ร่างสูงได้แต่รำพึงกับตัวเองเบา ๆ ราวกับคนจนหนทางแก้ไข หากจู่ ๆ คำพูดของกานต์ธรก็แวบเข้ามาในหัวให้เขาได้คิด ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป เธอมีคนใหม่แล้วซึ่งก็คงจะยากถ้าจะหวนกลับมารักกันอีกคราหนึ่ง...เขาควรทำใจให้ยอมรับความจริงเสียทีถึงแม้มันจะเจ็บปวดสักเพียงใดก็ตาม จากคุณ : พันชิต เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 13:35:44

ความคิดเห็นที่ 4 แปะชื่อไว้ก่อนนะคะ เดื๋ยวมาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 05:10:08

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณคุณกุลธิดา และคุณแก้วกังไสมากครับที่มาให้กำลังใจครับ ตั้งแต่โพสต์มาหลายเรื่องก็ไม่ค่อยมีคนเมนต์เท่าไหร่ เรื่องไม่สนุกหรือเปล่าก็ไม่รู้นะครับ หรือว่ากลัวคนเขียนด่าป่าวครับเนี่ย ประเด็นหลังตัดไปได้เลยครับ ขอบคุณทุกๆ กำลังใจครับ จากคุณ : พันชิต (พันชิต) เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 17:39:27