Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
ซ่อน - หา ติดต่อทีมงาน

“อาว...หรือ...ยาง”

“ยัง”

พราว ตะโกนตอบ แพรว ในขณะที่กำลังพยายามหาที่ซ่อน

“อาว...หรือ...ยาง”

เธอรีบมุดเข้าไปซ่อนในที่ที่เล็งเอาไว้ ก่อนยกมือขึ้นปิดปากเพื่อมิให้เผลอตอบรับกับเสียงเรียกนั้น อีกไม่นาน แพรว ก็จะเริ่มออกตามหาเธอแล้ว

การอยู่นิ่งๆ เงียบๆ ทำให้เธอเผลอหลับ และเมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองยืนอยู่ในทุ่งสีขาว กับท้องฟ้าสีขาวโพลนที่ทอดยาวไกลไปจนสุดลูกหูลูกตา ‘นี่มันที่ไหนกัน’ เธอหันมองไปรอบกาย ความหวาดกลัวยังไม่ก่อเกิดขึ้นในใจ อาจเป็นเพราะเธอยังเด็ก

เด็กมักหวาดกลัวน้อยกว่าผู้ใหญ่ เด็กมองเห็นแต่สิ่งเป็นจริงซึ่งอยู่ต่อหน้า ไม่เหมือนผู้ใหญ่ ที่มีความคิด ความเชื่อ เข้ามาร่วมด้วยทุกครั้ง จึงทำให้มองเห็นสิ่งต่างๆ ผิดแปลกไปจากที่มันเป็น หวาดกลัวกับความคิดของตนเอง

“แพรวอยู่ไหน”

ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียงของตัวเธอเองที่ดังสะท้อนก้องกลับมา เธอก้าวเดินไปข้างหน้า เพราะว่าไม่มีสิ่งใด เธอจึงไม่แน่ใจว่ากำลังเคลื่อนที่อยู่จริงหรือไม่

การเคลื่อนที่ที่เคยเข้าใจว่าเป็นความจริงอย่างง่าย สุดท้ายกลับกลายเป็นสิ่งที่เกิดจากการเปรียบเทียบเท่านั้น หากไร้ซึ่งทุกสิ่ง เมื่อไรคือการเคลื่อนที่ เมื่อไรคือการหยุด จะรู้ความแตกต่างนั้นได้อย่างไร

เธอเดินไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ นั้น จนในที่สุดสายตาของเธอก็พบเข้ากับจุดสีแดงที่เส้นขอบฟ้า เธอจึงเริ่มเดินตรงไปหามัน จุดสีแดงนั้นมีขนาดโตใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงมั่นใจว่าตัวเองต้องกำลังเดินไปข้างหน้าอยู่แน่ๆ

“...รอด้วย”

ดอกไม้สีแดงนั้นตะโกนเรียก เธอจึงเร่งเดินไปหามัน

“รอด้วย...อย่าวิ่งหนีฉันไป”

เธอแปลกใจ เหตุใดดอกไม้แดงจึงพูดเช่นนั้น เธอจึงหยุดยืนนิ่ง และพบว่า มันกำลังวิ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว ‘เมื่อครู่ฉันกำลังเดินถอยหลังอยู่อย่างนั้นหรือ’ เธอคิดว่าตัวเองเดินไปข้างหน้าชัดๆ เหตุใดถึงกลายเป็นแบบนี้
ดอกไม้แดงหยุดยืนหอบหายใจ

“ขอบคุณที่หยุดรอฉัน”

“...ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่ ที่นี่คือที่ไหนหรือคะ”

“ที่นี่ไม่ใช่ที่ไหน ที่นี่ก็คือที่นี่”

“เปล่า ฉันหมายความว่า ที่นี่อยู่ที่ไหน มันคือที่ไหน”

“ที่นี่ไม่ใช่ที่ไหน ที่นี่ก็คือที่นี่”

เธอยกมือขึ้นเกาหัว ไม่รู้ว่าจะถามอย่างไรต่อไปดี

“เอาล่ะ ฉันอยู่ ที่นี่ แล้วเธอรู้ไหมว่า ฉันจะกลับบ้านได้ยังไง”

ดอกไม้แดงยิ้ม ‘ดอกไม้มีปากด้วยหรือ’ แต่มันกำลังยิ้ม เธอแน่ใจ

“ง่ายมาก บ้านเธออยู่ที่ไหนล่ะ”

“บ้านฉันอยู่ที่...กรุงเทพ...”

เธอบอก บ้านเลขที่ ถนน ตำบล อำเภอ ตามที่พ่อกับแม่เคยให้ท่องจำเอาไว้ รวมถึงเบอร์โทรศัพท์มือถือของทั้งสองคนด้วย ดอกไม้แดงนิ่งฟัง หน้าตาเหมือนไม่เข้าใจเลยสักนิด ‘ดอกไม้มีใบหน้าด้วยหรือ’

“...ฉันไม่เข้าใจเลย เธอบอกได้ไหมว่าบ้านของเธออยู่ทางไหน แล้วฉันจะพาเธอไปเอง”

“ฉันไม่รู้หรอก ว่ามันอยู่ทางไหน”

เธอมองดูสีขาวที่เวิ้งว้างรอบกายอย่างหมดหวัง ถ้าอย่างนั้นไปพักที่บ้านฉันก่อนดีไหม ดอกไม้แดงเสนอ เธอพยักหน้า ‘ก็ไม่รู้จะไปทางไหนนี่นา’

“แล้วบ้านเธออยู่ที่ไหน”

“ก็อยู่ที่นี่น่ะสิ ยินดีต้อนรับสู่บ้านของฉัน”

ดอกไม้แดงทำท่าผายมือ ‘ดอกไม้มีมือด้วยหรือ’ มันเริ่มเต้นไปรอบๆ ตัวเธอพร้อมกับร้องเพลงประหลาดๆ ไปด้วย

“เธออยู่ที่นี่คนเดียวอย่างนั้นหรือ”

เธอเอ่ยถามพร้อมมองตามย่างก้าวในการเต้นของดอกไม้แดง ‘ดอกไม้มีเท้าด้วยหรือ’ มันหัวเราะ

“ฉันมีเพื่อนอยู่เต็มไปหมด เชิญพบกับเพื่อนๆ ของฉัน”

ดอกไม้แดงพากันผุดขึ้นมาจากพื้นสีขาวยาวไกลไปจนสุดลูกหูลูกตา เติมแต่งที่ว่างให้กลายเป็นสีแดงฉาน จนกระทั่งสีแดงนั้นลามขึ้นไปบนท้องฟ้า มีสีแดงอยู่ทุกที่จนเธอไม่อาจขยับตัวไปทางไหนได้เลย

“...ขอที่ว่างให้ฉันหน่อยได้ไหม แบบนี้มันอึดอัดเกินไป”

เธอส่งเสียงขอร้อง พยายามปัดกลีบ และเกสรของดอกไม้แดงที่จะเข้าไปในปาก เข้าไปในร่างกายของเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าดอกไม้แดงเมื่อครู่คือดอกไหน และไม่มีแม้สักดอกที่จะยอมฟังเธอ พวกมันพากันร้องเพลงประหลาด เต้นรำ และทำให้เธออึดอัดจนหายใจไม่ออก

สีแดงที่เข้มข้นกลายเป็นสีดำ ความอึดอัดทำให้เธอหายใจไม่ออก เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงแพรว เธอพยายามดิ้นรน แต่สีดำเหล่านั้นกลับกอดรัดเธอเอาไว้จนแน่น มันพยายามที่จะมุดเข้าไปในตัว เธอรวบรวมเรี่ยวแรงเป็นครั้งสุดท้าย ดิ้นสุดแรง พร้อมกับตะโกนสุดเสียง ‘แพรว’

แพรวรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวที่หางตา ก่อนหันไปเห็นตู้เย็นเก่าโดนน้ำท่วม ที่ถูกนำมาวางทิ้งเอาไว้ ‘มันขยับ’ เธอคิดว่าได้ยินเสียงใครเรียกชื่อเธอด้วย
‘น้องพราว’ ความคิดที่น่ากลัวผุดขึ้นในสมอง เธอรีบวิ่งไปกระชากประตูตู้เย็นสีขาวนั้นให้เปิดออก

“น้องพราว”

ภายในนั้นว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดทั้งสิ้น

“น้องพราว น้องพราว น้องพราวอยู่ไหน”

เธอเอาแต่ตะโกนเรียกชื่อน้องสาวซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น แม่ได้แต่ยืนมองด้วยน้ำตาซึม ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรได้ ถึงแม้ว่าหมอจะบอกว่าอาการของเธอจะค่อยๆ ดีขึ้น แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น

เธอยังคงเอาแต่เฝ้าตามหาน้องสาวที่ไม่เคยมีตัวตนมาก่อน น้องสาวที่เธอเพ้อว่าถูกดอกไม้แดงจับตัวไป ดอกไม้แดงที่พวกเธอสองคนพบในตอนเป็นเด็ก ดอกไม้แดงที่ลงมาจากฟากฟ้าในคืนหนึ่งกลางฤดูร้อน

พราวพยายามดิ้นรนจนสุดกำลัง ยื่นมือฝ่าผ่านความมืดที่หนาแน่นนั้นออกไป แพรวมองเห็นมือเล็กๆ ของน้องสาวข้างนั้นยื่นออกมาจากภายในตู้เย็น และเธอพยายามจะคว้ามันก่อนที่จะหดหายไปอีกครั้ง เธอร่ำร้อง เธอทุบตู้เย็นสุดแรง

“คืนน้องฉันมานะ คืนน้องฉันมา”

จนสุดท้ายแม่ต้องรีบเข้ามาห้าม แต่ในระหว่างนั้น แม่เองกลับไม่แน่ใจว่า เมื่อครู่นี้ตนเองก็มองเห็นมือข้างนั้นด้วยหรือไม่ มือเล็กๆ ที่แสนจะคุ้นเคย มือเล็กๆ ของใครอีกคนที่เธอนึกไม่ออก ความเป็นจริงเริ่มสั่นคลอนในความคิดของเธอ ‘หรือว่าฉันจะมีลูกสองคน’ เป็นไปไม่ได้ ‘หรือว่าพราวจะมีตัวตนอยู่จริง’ เป็นไปไม่ได้

“อาว...หรือ...ยาง”

เป็นอีกครั้งที่พราวกลับมาสู่โลกสีขาวที่เวิ้งว้างว่างเปล่านั้น เมื่อไรหนอเธอจึงจะถูกพบตัว เมื่อไรหนอการเล่นซ่อนหาในครั้งนี้จะจบลงเสียที


เอาหรือยังเด็กน้อยเอ่ยถาม
ดอกไม้แดงตอบว่ายัง
เอาหรือยังเด็กน้อยเอ่ยถาม
ดอกไม้แดงจะซ่อนเธอไว้ตลอดกาล

แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 55 17:19:02

จากคุณ : zoi
เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 17:18:10




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com