ความคิดเห็นที่ 1 โซลโทไม่เคยเห็นปรอทใครแตกได้ในพริบตาอย่างนี้มาก่อนเลย ชั่วขณะแรกที่เห็นหน้าเขา  ท่านทาร์นดูจะตกใจ  ทว่าเพียงไม่ถึงวินาที  ความตกใจก็กลายเป็นเพลิงโลกันตร์พุ่งพรวดโชติช่วงชัชวาลถึงท้องฟ้า   สว่างไสวไปสามบ้านแปดบ้าน   คาดว่าหากเป็นไฟจริงคงล้างทั้งซีเลราพนาสูรเหลือแต่เถ้าถ่านไปเรียบร้อยแล้ว "เอ้อ..." ท่านเจ้าของร้านอ้าปากหลังจากตั้งสติได้ในที่สุด "มา-ทำ-ไม" สิ่งมีชีวิตดุร้ายกลางเปลวเพลิงเน้นเสียง  แต่ละคำราวกับสิงโตคำราม "ท...ท่านทาร์น" "มาทำไม ไอ้[^_^]!" ชายชราเหวี่ยงขวานจามเปรี้ยงลงกระหม่อมโซลโทจริง ๆ  ผ่ากลางตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า  คนโดนฟันช็อคจนเห็นทุกอย่างเป็นสีขาวชั่วขณะ  รอจนขวานแล่งพื้นหินเป็นสองเสี่ยงเลื่อนลั่น  ท่านเจ้าของร้านจึงค่อยได้สติขึ้นมา "ท่านทาร์นขอรับ  ข้าไม่ใช่ลุงไซธีน" ชายหนุ่มร้องด้วยความตกใจ "ข้าไม่สนใจว่าคนไหน  ไสหัวไป!" อย่างไรก็ตาม เนื่องจากทั้งสองคนออกจากห้องไม่ได้   เพราะอาจารย์ที่พาโซลโทมาลงคาถาปิดไปแล้ว   ท่านเจ้าของร้านจึงไม่มีปัญญาจะไสหัวไปที่ไหน   เขาได้แต่หลบไปหลบมาตอนชายชราฟันตน   สรุปแล้วหลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที   และท่านทาร์นที่ทรุดโทรมลงมากจริง ๆ เริ่มเหนื่อย   ห้องดังกล่าวก็วินาศสันตะโรไม่เหลือซากอะไร   เว้นแต่ตรงที่เรนานอนอยู่ยังสดใสไร้ฝุ่นผงดีทุกประการ "ท่านทาร์นขอรับ..." ท่านเจ้าของร้านผู้ยืนโด่เด่กลางห้องเพราะไม่มีที่ไหนเหลือให้หลบแล้วแข็งใจเรียก เจ้าของร้านเฮเบลเงยขึ้นมา  เขากลับขวานยันพื้นและยืนหอบโน้มตัวกุมปลายด้ามไว้   แม้ยกอาวุธไม่ไหวแล้วอย่างน้อยชั่วคราว  ดวงตาของชายชราก็ยังแดงก่ำดุร้าย   เสียงหายใจฟืดฟาดราวกระทิงคลั่ง  ทำให้โซลโทไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไร  แต่อย่างหนึ่งที่แน่คือถ้าขืนปล่อยให้ชายชราฟื้นพลังทั้งอย่างนี้  ตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ท่านเจวานให้ไว้   เขาคงไม่ได้ทำอะไรนอกจากถูกท่านทาร์นไล่ฟัน ...นี่คือกระทิง กระทิง กระทิง กระทิง...ชายหนุ่มเริ่มสะกดจิตตัวเอง...กระทิงก็คล้าย ๆ จามี  คล้าย ๆ จามี  คล้าย ๆ จามี... อนึ่ง ท่านเจ้าของร้านย่อมเป็นผู้เชี่ยวชาญในการปลอบประโลมจามี  หลักฐานคือจามียี่สิบกว่าตัวที่บ้านเขาล้วนอยู่กันอย่างสงบสุขสันติยิ่งกว่าชาวบ้านในซีเล  ...ยกเว้นตอนฤดูผสมพันธุ์ กฎของการปลอบประโลมจามีข้อที่หนึ่ง...ใช้มธุรสวาจา  ถ้าเป็นไปได้ให้แปรงหรือลูบขนไปด้วย โซลโทมองกระทิงดุร้ายที่ยังคงแผ่ทั้งเปลวเพลิงทั้งรังสีอำมหิตตรงหน้า   ก่อนจะตัดสินใจข้ามไปกฎข้อสอง กฎของการปลอบประโลมจามีข้อที่สอง...หาอะไรให้กิน ชายหนุ่มเริ่มมองไปรอบ ๆ ห้อง  สำรวจว่ายังเหลืออะไรบ้าง "ข้าว่า..." เขาบอกในที่สุด "ข้าควรชงชาขอรับ" แน่นอนว่าไม้นี้แม้แต่กระทิงดุร้ายยังคาดไม่ถึง   ชายชราที่ยังเหนื่อยอยู่จึงได้แต่เบิกตามองเจ้าหนุ่มล่าถอยไปยังมุมห้อง   ตรงนั้นมีโต๊ะวางกระติกน้ำร้อนและเครื่องน้ำชาต่าง ๆ ไว้   อาจารย์ท่านหนึ่งเตรียมให้ท่านทาร์นที่ต้องอยู่แต่ในห้องทั้งคืน   ดีว่าโต๊ะดังกล่าววางแอบอยู่ข้างเตียงของเรนา  สภาพจึงยังค่อนข้างไม่เป็นไร "ข้าเพิ่งหัดยกของโดยไม่ใช้มือขอรับ" เจ้าหนุ่มรายงานด้วยมธุรสวาจาขณะรื้อเครื่องน้ำชา "คือว่ารัฟมันเศร้ามาก  ก่อนออกมาไม่นาน ข้าเลยพยายามปาแท่งเหล็กชุบทองกับมัน" ครั้นใส่สิ่งที่ต้องการลงในน้ำร้อนแล้ว   ท่านเจ้าของร้านจึงหันกลับมาจัดห้องระหว่างรอชาได้ที่   เขาเลื่อนเก้าอี้ซึ่งเพียงล้มตะแคงและเบาะถลอกมาให้ท่านเจ้าของร้านอีกคน  เลื่อนโต๊ะเล็กที่แม้แหว่งไปซีกหนึ่งแต่ยังตั้งของได้ตามมาด้วย   แต่ท่านทาร์นไม่ยอมนั่งลง  สุดท้ายโซลโทจึงได้เอาถาดน้ำชามา  เขารินใส่ถ้วยแล้ววางไว้ให้ใกล้ ๆ มือ  คาดว่าชายชราคงงงเหมือนกัน   และคงกระหายน้ำจากการออกแรงมากเกินไป  อีกอย่างหนึ่ง เขาแน่ใจว่าของทั้งหมดในโต๊ะน้ำชานั้นเป็นของที่อาจารย์ลงเวทมนตร์กันอันตรายไว้แล้ว   เจ้าของร้านเฮเบลจึงได้ยอมดื่มลงไป แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งนิดหนึ่งตอนสัมผัสรส  มันเป็นชาขิงใส่อะไรอีกหลายอย่างแบบที่นานาชอบชงมาให้เป็นประจำ   แต่ดูเหมือนของไอ้หนุ่มจะใส่ขิงหนักมือกว่าสักหน่อย  เผ็ดเอาการทีเดียว "ไม่ได้เรื่อง" ชายชราว่า  หากก็ไม่ได้ขว้างแก้วลงพื้นไป โซลโทยกมือขึ้นถูต้นคอ "ข้าใส่ขิงมากสักหน่อย  คงมากเกินไป" ที่จริงคือเขาเห็นท่านทาร์นใช้กำลังมาก กลัวจะเป็นอะไร  ดังนั้นถึงอันตรายกับตัวเองสักหน่อย  ก็จัดแจงสุมความร้อนเพิ่มให้อยู่ดี "นานาสอนเจ้าหรือ" เจ้าของร้านเฮเบลถามต่อ "ขอรับ  เธอบอกว่าท่านทาร์นชอบมาก" ชายชราส่งเสียงหึขึ้นจมูก  แต่ชารสนี้ผิดจากนานาแล้ว คนอื่นล้วนชงไม่เป็น   ทั้งท่านทาร์นเองถูกหลานสาวปรนนิบัติเอาใจส่งชาให้ถึงที่เสมอ  เลยลืมถามว่าใส่อะไรบ้าง  แม้พยายามชงเลียนอย่างก็ไม่เหมือนเท่าไร  ยามนี้สัมผัสรสชาติคุ้นลิ้นจิตใจจึงค่อยสงบลงโดยไม่รู้ตัว   ถึงแม้จะอดสงสัยอยู่หน่อย ๆ ไม่ได้ว่าท่าทางหลานสาวเจ้าเล่ห์อาจจงใจสอนสูตรนี้ให้ไอ้บื้อเผื่อรับมือเขามากกว่าอย่างอื่น   แต่ชายชราที่รู้สึกค่อนข้างแย่มาหลายวันก็ชักหมดอารมณ์จะอาละวาด  ไอ้เด็กร้านเอชานก็เอาแต่หนี...ซึ่งแสดงว่ามันเป็นไอ้เด็กร้านเอชานจริง ๆ ไม่ใช่ใครที่ไหน  เขาจึงปล่อยให้โซลโทยืนอยู่   ตัวเองดื่มชาทั้งร้อนทั้งเผ็ดนั้นไปเงียบ ๆ "ท่านทาร์น" เจ้าของร้านเอชานเอ่ยในที่สุด "เรนาจะไม่เป็นไรขอรับ" ยามเขาเหลือบตามองมันผ่านพุ่มคิ้วอันดุร้าย   เจ้าหนุ่มก็เอ่ยต่อไป "พรุ่งนี้เราจะช่วยเรนา  ช่วยซีเลขอรับ" โซลโทพูดจบแล้วก็มองชายชราด้วยความคาดหวัง   แต่มองอยู่พักใหญ่  อีกฝ่ายกลับไม่มีปฏิกิริยาใด ชายหนุ่มก็ชักใจเสียเหมือนกัน "ท่านทาร์น..." "เจ้าพูดอะไร  ข้าไม่เข้าใจ" เจ้าของร้านเฮเบลบอกอย่างเอือมระอา "นี่ไอ้โง่  ไม่เริ่มเล่าตั้งแต่ต้น ใครเขาจะไปเข้าใจ" ... ชาขิงหมดกาที่สองแล้ว โซลโทก็เล่าเรื่องไปจนจะจบแล้วเหมือนกัน   เขาเล่าตั้งแต่ต้นที่สุดเท่าที่จะต้นได้   ไล่เรียงไปเรื่อย ๆ และอธิบายบางจุดอย่างละเอียดจนกว่าคนฟังจะพอใจ   ครั้นนำเรื่องราวมาจบลงตรงพวกตนวางแผนการอย่างไรแล้ว   ชายหนุ่มจึงได้มองชายชรา...ซึ่งที่จริงแล้วกำลังค่อนข้างทึ่ง  แต่แน่นอนว่าไม่แสดงออกทางสีหน้าหรอก "สรุปว่าเจ้าก็ไปนรกมา" เขาถาม "ยังไปไม่ถึงขอรับ  อยู่เพียงแดนคนตาย   คนแจวเรือก็ถามเหมือนกันว่าข้าอยากไปหรือเปล่า   แต่ข้าไม่อยากหรอกขอรับ   ข้ากลัว" "เฮอะ ไอ้ขี้ขลาด" แต่ด่าไปแล้ว  คนด่าก็ชักไม่แน่ใจเหมือนกันว่าควรว่ามันอย่างนั้นหรือไม่   ตัวเขาเองยังไม่แน่ใจเลยว่าตนอยากเห็นนรก   ที่สำคัญ  แม้ต้องให้คนอื่นช่วยบ้าง  ไอ้เด็กร้านเอชานก็ยังตะเกียกตะกายกลับขึ้นมาจนได้...แทบจะด้วยพลังของตัวเองล้วน ๆ  มันอาจจะเล่าทุกอย่างด้วยความเฉย ๆ ตามแบบของมัน   แต่ถ้าหากเป็นคนอื่นเล่า  ท่านทาร์นค่อนข้างแน่ใจประหลาดว่าเรื่องคงฟังดูร้ายแรงกว่านี้หลายเท่า...อย่างที่มันควรจะเป็นจริง ๆ "ข้าไม่เข้าใจเรื่องพรรค์นี้หรอก" เขาบ่นในที่สุด "ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันขอรับ" คนลงไปท่องแดนแห่งความตายมาแล้วเห็นด้วย "แต่ถึงจะต้องเป็นอย่างไร  ข้าก็ต้องช่วยเรนาให้ได้ขอรับ" "เฮอะ" ชายชราหรี่ตามองเจ้าหนุ่มโดยไม่พูดอะไร   เห็นมันท่าทางอึดอัด  นาน ๆ ครั้งยังอดเหลือบไปทางหลานเขานิดหนึ่งไม่ได้   เมื่อกี้มันเพิ่งบอกว่าตนมีเวลาจำกัด   ชายชราฟังคำนั้นก็คิดว่าดีที่บอกออกมา  เขาจะได้แกล้งถ่วงเวลาเสียให้หนำใจ แต่ตอนนี้ฟังเรื่องทั้งหมดของมันแล้ว  เจ้าของร้านเฮเบลก็คิดว่าไม่ควรถ่วงต่ออีกกระมัง   เจ้าหนุ่มทำเพื่อหลานของเขาจริง ๆ   มันพยายามอย่างที่มนุษย์ปรกติทั่วไปอาจไม่มีวันพยายามได้   มันบอกเขาว่ามันก็ไม่รู้อนาคตอะไร  แต่ถึงอย่างไรเรนาต้องปลอดภัย   ซีเลต้องไม่เป็นไร ...ที่จริงมันพยายามถึงเพียงนี้   ก็อาจถึงเวลาที่เขาต้องหลีกทางให้แล้วกระมัง   แต่เพียงคิดแค่นั้น  ชายชราก็ชักขุ่นใจ "เจ้ารักนานาหรือ" "รักขอรับ" เจ้าหนุ่มตอบหนักแน่น "แล้วอย่างไร  แต่งไปแล้วจะให้ไปกัดก้อนเกลือกินกับเจ้าหรือไง  หนี้สินรุงรังของเจ้าใช้ไปได้เท่าไรแล้ว  ตอบมา" โซลโทได้ยินอย่างนั้นก็หน้าเสียนิดหนึ่ง   เขาก้มหน้าลง "เพิ่งใช้ไปได้หนึ่งในสี่เท่านั้นเองขอรับ  แต่ปีหน้า..." "เดี๋ยว!" ชายชราตกใจ "เจ้าว่าอะไร" "เอ้อ...เพิ่งใช้ไปได้หนึ่งในสี่ขอรับ" เจ้าของร้านเฮเบลเลิกคิ้วสูง   เขาจำได้แม่น  ไอ้เด็กร้านเอชานมีหนี้อยู่สองล้านแปดแสนเหรียญนีเบล   หนึ่งในสี่ควรเป็น...เจ็ดแสนเหรียญไม่ใช่หรือ "เจ้าเอาเงินมาจากไหนวะ" ท่านทาร์นชักตกใจจริง ๆ "ไปปล้นฆ่าใครมาหรืออย่างไร  ให้เงินเดือนลูกจ้างบ้างหรือเปล่า" คนถูกกล่าวหาก็ตกใจเหมือนกัน   นอกจากนั้นยังเครียดหนักกว่าเก่า เขาไม่คิดว่านอกจากอธิบายเรื่องตัวเองไปผจญภัยมาอย่างไรแล้ว  ยังต้องบอกวิธีหาเงินที่ร้านด้วย  แบบนี้จะเหลือเวลาอยู่กับเรนาอีกสักกี่นาทีกัน "ก็มีเงินก้อนหนึ่งลุงคนใหญ่ส่งมาให้ขอรับ" เขารายงาน "ลุงบอกว่าข้าทำงานที่บ้านเก่าไม่เคยเอาเงินเดือน  เวลานี้ท่าทางจะเอาจริงเรื่องทำร้านมังกรแล้ว   ดังนั้นควรได้เงินตั้งตัวเหมือนทุกคนที่บ้าน  แล้วก็ควรจะได้เงินเดือนย้อนหลังด้วย" ทว่าแม้นั่นจะเป็นเงินก้อนหนึ่ง   แต่ยังก็มีปัจจัยอื่น ๆ อีกไม่น้อยที่ทำให้ท่านเจ้าของร้านผลิตทรัพย์สินออกมาได้เป็นจำนวนมาก  ข้อแรกคือเขาแทบไม่เคยใช้เงินเลยจริง ๆ  เดือนหนึ่งอาจจะซื้อกับข้าวเพียงหนสองหน  ที่เหลือหาเอาแถว ๆ ร้าน  เสื้อผ้าไม่เคยซื้อ  บ้านไม่ได้เช่า  ของที่เหลือล้วนทำเอง   ว่าไป...ของคนอื่นในร้านบางอย่างเขาก็ทำให้เองด้วยเหมือนกัน แน่นอนว่ายังมีแผนธุรกิจของเทย์  ซึ่งน่าตื่นเต้นตลอดเวลา  ทำให้ทำเงินได้สม่ำเสมอ  และมีลูกค้าเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในอัตราที่น่าพอใจ  แต่ในฐานะกิจการใหม่  ต่อให้เทย์พยายามคิดจนหัวแตกก็ไม่มีทางทำเงินมากมายทันทีได้ ว่าไปแล้ว สิ่งที่ทำเงินให้ท่านเจ้าของร้านได้มากที่สุดในปีนี้กลับเป็นการปลูกผักและการขนผักของเขาเอง "ผักผลไม้บางอย่างถ้าไม่ใช้เวทมนตร์  จะขนส่งไม่ได้เลยขอรับ" โซลโทบอกเจ้าของร้านอีกคนที่กำลังทึ่งแต่ทำหน้าตาย "แต่ใช้เวทมนตร์มันแพงมาก...แพงมาก ๆ จนไม่น่าทำ   แต่ถ้าใช้มังกรส่งก็ย่นระยะเวลาได้มาก  ทำให้ขายได้  ของพวกนี้เป็นสินค้าหายากก็ขายแพงขอรับ   พวกเจ้าของเลยยินดีให้ค่าขนส่งข้าแพงกว่าขนอย่างอื่น" โซลโททำงานหนักเสมอ  วันหนึ่งช่วงเช้าบินไม่รู้กี่เที่ยวย่อมได้เงินมาก  นอกจากนั้น เพราะเกาะแน่นอยู่กับตลาดผักผลไม้เป็นเวลานาน  ท่านเจ้าของร้านจึงทราบดีว่าอะไรแพงอะไรถูก  เขาไม่มีเวลาดูแลผักที่บ้านตลอดเวลา  จึงปลูกแต่ที่แพงที่สุดเสมอ   โซลโทรู้เรื่องทำไร่ทำนาดี   ผักในแปลงจัดสรรไว้เรียบร้อยแล้วว่าต้องปลูกอะไรแซมกับอะไร  อะไรจะออกผลตอนไหน  ทำอย่างไรจะมีของขายในระดับรายได้ใกล้เคียงกันตลอดทั้งปี "แต่ปีนี้กว่าจะจับทางได้ก็เกือบหมดหน้าร้อนแล้วขอรับ  เสียโอกาสไปมาก" เขาอธิบาย "ที่จริงข้ายังอดคิดไม่ได้ว่าก็มีทางปลูกพืชหน้าหนาวเหมือนกัน   แต่แบบนั้นต้องใช้เวทมนตร์   ข้ายังไม่อยากใช้เงิน   อีกอย่างควรให้ดินพักบ้าง แต่ข้าไม่มีเงินเก็บหรอกนะขอรับ  มีเงินมาส่วนใหญ่ก็ใช้หนี้ไปตั้งแต่ต้นเดือน  พ่อแม่ข้าสอนมาแต่เล็ก ๆ มาว่ามีหนี้ต้องรับผิดชอบขอรับ" "เจ้า...ควรไปปลูกผักขาย" ท่านทาร์นที่ใกล้จะอ้าปากค้างแล้วบอกในที่สุด "ไม่เอาหรอกขอรับ" อีกฝ่ายปฏิเสธไม่ใยดี "ข้าชอบปลูกผักก็จริง  แต่อยากทำร้านมังกรมากกว่า  กำไรมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ นะขอรับ  ข้าถึงบอกว่าปีหน้าจะพยายาม" ชายหนุ่มบอกทุกอย่างหมดแล้วก็มองชายชราด้วยความคาดหวัง...ให้ข้าอยู่กับเรนาสักทีได้ไหมขอรับ   ได้โปรดเถอะนะขอรับ   ทว่าฝ่ายที่ถูกมองด้วยสายตาขอร้องกลับกำลังอยู่ในภาวะต้องตั้งสติขนาดหนัก   เขาต้องมองไอ้บื้อใหม่  มันไม่ใช่ไอ้บื้อธรรมดา แต่จู่ ๆ ก็กลายเป็นตั๋วเงินใบละพันนีเบลเดินได้  เป็นไปได้อย่างไร  ท่านทาร์นยังไม่เข้าใจเลย   และเมื่อแรกที่คิดว่านานาเลือกคนน่ากังวลใจก็ชักไม่ใช่เสียแล้ว   ที่จริงคือยายหนูของเขาอาจเป็นประเภทมองรูปทองชั้นในเก่งจริง ๆ ก็ได้  ไอ้นี่รักนานายิ่งกว่าอะไร  แต่งแล้วไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครจะถือบัญชี (อนึ่ง ท่านทาร์นไม่รู้ว่าเรนาเกลียดบัญชี) "ถ้าอย่างนั้น" ชายชราบอกหลังจากสติหลุดไปหลายอึดใจ  ต้องเร่งพยายามพูดหนักแน่นไม่ให้เสียมาดเจ้าของร้านใหญ่ "สัญญากับข้า  หากเป็นคนทำร้านมังกร  บอกจะไปรับส่งของใดต้องเอามาให้ได้  สัญญากับข้าว่าจะนำเอนาเรกลับมา" "ท่านทาร์น..." "ข้าต้องการแค่นั้น   สัญญามา  ทำตัวให้เป็นลูกผู้ชาย" โซลโทนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง   เริ่มเกิดพุทธิปัญญาว่าท่าทางในที่สุดตนจะได้อยู่กับเรนาแล้วกระมัง "ว่าอย่างไร" ชายชราทวงอีกครั้ง "ข้าสัญญาขอรับ!" ชายหนุ่มรับเสียงหนัก ชัดถ้อยชัดคำ "เออดี" อีกฝ่ายลากเก้าอี้ไปยังมุมห้องอีกด้าน "มาหานานาก็เร่งไปหาให้ไว  เหลืออีกไม่กี่นาทีแล้วกระมัง" ... โซลโทรอจนชายชราถอยไปนั่งหันหลังให้แล้ว จึงได้เข้าใกล้คนรัก เขาค่อนข้างแน่ใจว่าชายชราจงใจไม่เหลือเวลาให้มากนัก   ถึงอย่างนั้น เหลือไม่มากก็ยังดีกว่าไม่เหลือเลย  อีกอย่างหนึ่ง เขาคิดถึงเรนามากเหลือเกิน   เพียงได้พบเธอก็ดีใจแทบตาย เรนานอนอยู่บนเตียง  รอบกายมีไอเวทมนตร์สีฟ้าจาง ๆ   ก่อนมาที่นี่ เทย์ช่วยบอกอาจารย์ให้อนุญาตโซลโทเข้าใกล้ได้แล้ว  ยามขยับเข้าไปอีกนิด  เจ้าของร้านเอชานก็เห็นหน้าของคนรักชัดเจน...เขาแทบไม่คิดว่าจะได้กลับมา  ตัวเองทรุดร่างลงนั่ง  โน้มลงพิศเธอใกล้ ๆ แต่เมื่อไรยังไม่รู้ตัว ...เธอยังสบายดี   ดีอย่างที่ทุกคนช่วยกันยืนยัน   ใบหน้ายังมีสีสันไม่เหมือนคนป่วยไข้  ผมยาวสีน้ำตาลอมแดงสยายไปบนหมอน  ยามหลับเช่นนี้ ชายหนุ่มเพิ่งสังเกตว่าขนตาของคนรักยาวเป็นแพหนา  เขาเข้าใกล้อีกนิดหนึ่ง แม้มีเสียงกระแอมดังมาจากมุมห้องด้านโน้นก็ไม่ได้ยิน   เขาคิดถึงเรนา ชายหนุ่มแตะต้องเธอไม่ได้  แม้สัมผัสก็รู้สึกเพียงไอชีวิตจากร่างกาย ถึงอย่างนั้นเขาก็จูบหน้าผากเธอไปหนึ่งที  และหลังจากนิ่งอยู่ชั่วขณะก็จูบริมฝีปาก  หวังราง ๆ ว่าเธอจะฟื้นขึ้นเหมือนในนิทาน  แต่เรนาไม่ลืมตาสักนิด  ไม่ลุกขึ้นมา   เรนาที่เคยร่าเริงขนาดนั้นในความทรงจำ เขาสงสัย  จักรวาลในใจของเขาจะมีฉากความทรงจำต่าง ๆ เหมือนของลุงไซธีนไหม   หากว่าเขาต้องแตกสลายก็คงอยากเก็บความทรงจำไว้เช่นกัน   ฉากซึ่งจะเล่นทวนซ้ำตลอดไป   ทำให้เวลาที่งดงามคงเหลือไว้   ทำให้มันไม่สูญหายแม้ตัวเขาจะเป็นอะไร "ข้ารักเจ้า" โซลโทบอกเบา ๆ "ข้ารักเจ้า" ชายหนุ่มอยู่จนหมดเวลา   ตลอดชั่วขณะนั้นก็ไม่มีเสียงกระแอมหรือเสียงอะไร แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 01:55:06 จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 01:34:25

ความคิดเห็นที่ 2 ก๊ากกกกกกกกกก โซลโทเป็นตั๋วเงินใบละพันนีเบลเดินได้ไปซะแล้ว แต่หาเงินได้เก่งอย่างไม่น่าเชื่อจริงๆนะเนี่ย อย่าว่าแต่ท่านทาร์นตาค้างเลย คนอ่านก็...O_o!!! เหมือนกัน จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 03:00:30

ความคิดเห็นที่ 3 เห็นภาพท่านเจ้าของร้านโหมดฮาร์เวสท์มูน จากคุณ : Liebestraum เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 03:22:54

ความคิดเห็นที่ 4 ท่านทาร์นจงใจแน่ๆ ยังไงสักครั้ง ก็อยากเขาขวานจามคนมาแย่งนานาให้ขาดแล่งใช่ม้า จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 07:08:26 A:58.8.61.72 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 5 อะ โซลโท ฝ่าด่านท่านตาพลังเพลิงไปขอหลานสาวได้เป็นผลสำเร็จแล้วน้าาาา เธอต้องรอดกลับมาอยู่กับเรน่าไปนานๆ น้าาาาา T^T อ่านตอนสุดท้ายแล้วน้ำตาจะไหล... คนซื่อๆ อย่างโซลโท ถึงเวลารักใครก็รักอย่างอบอุ่นมั่นคงแบบผืนแผ่นดินจริงๆ เนาะ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 08:30:08

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่น่าเชื่อว่าโซลโทจะน่ารักได้ขนาดนี้!! >.< จากคุณ : Mirah เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 08:46:48

ความคิดเห็นที่ 7 ท่านเจ้าของร้านปลูกผักน่าจะรุ่งกว่าจริงๆ น่ะแหละ อ่านตอนนี้รู้สึกว่าบรรยากาศในเรื่องเข้ากับอารมณ์ Valentine ช่วงนี้เลยแฮะ จากคุณ : chaiyanun เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 11:29:34

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าได้แต่งกันจริง ลูกจ้างร้านเอชานจะได้กินของอร่อยๆ ไม่ต้องรอท่านเจ้าของร้านทำกับข้าวให้แล้วววว จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 15:56:48

ความคิดเห็นที่ 9 อิอิ  ตาลุงหัวดื้อ  ยอมซะทีนะ จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 19:58:48

ความคิดเห็นที่ 10 โซลโท นายประกาศให้โลกได้รู้แล้วว่า ถึงเราจะจน แต่เราก็เจ๋งนะเฟ้ยยย อีกไม่นานก็ปลดหนี้ได้แว้ววว์!!! ปอลอ.ตาลุงนี่โหดจริงๆ เจอหน้ากันปุ๊บ ทักทายด้วยการฟันหัวปั๊บ เจี๊ยก! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 20:46:10

ความคิดเห็นที่ 11 กรี๊ดดดดดดด เจ้าขอรับบอกรักไม่ลังเลเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 22:35:33

ความคิดเห็นที่ 12 อยู่ๆ ก็นึกถึงภาพโซลโทไปออกรายการปลดหนี้ (เคยดูไหมฉายช่องเจ็ดวันเสาร์บ่ายๆ) คราวที่แล้วก็ชนะใจว่าที่พี่เขย คราวนี้ก็ท่านตาของสาวเจ้า ใช้หนี้เสร็จก็ส่งขันหมากไปได้แล้วนะโซลโท >_< จากคุณ : ทินา เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 23:34:05

ความคิดเห็นที่ 13 ....เออเนอะ บ้านไม่ต้องเช่า ข้าวไม่ต้องซื้อ อย่าว่าแต่เงินเดือนลูกจ้างเลยค่ะท่านทาร์น กระทั่งสวัสดิการกินนอน เฟอร์ฯสารพัดของที่ปรึกษาที่เคารพ โซลโทก็ประเคนให้หมด เลยค่ะท่าน (เกรงว่าจะอยู่ในสัญญาจอมมารที่ทำกับบักเทย์นั่นแล = =" ) แต่แหม...ปีนี้โซลโทก็ใช้เงินเปลืองนะ ตอนกว้านซื้อหนังสือนานานั่นไง ฮา XD แต่ยังไงก็ตาม...ท่านเจ้าของร้านขา........ ตอนนี้ว่าเอลาซไม่ได้แล้วนะคะ เพราะท่านเองก็มีรูปทองชั้นในแล้ว โปรดระวัง >< จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 12:29:58

ความคิดเห็นที่ 14 " มันพูดจาปากไม่มีหูรูดมากนัก   เขาเลยถีบมันกระเด็นตกหน้าต่างชั้นสองของร้านไป  ไอ้หลานเวรดันไม่ยักตาย " แนะนำให้ถีบไอ้พ่อมดจากชั้นที่ 29 ของหอสมุดไอด้าขอรับ รับรอง . . . . ไม่รอด . . . . . ส่ง DONUTS มาทานกับชาจ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 17:52:53

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบฉากสุดท้ายของตอนนี้จริงๆ อ่านแล้วน้ำตาซึม ัยังไงก็หวังเหมือนกันว่าภาพที่อยู่ในความทรงจำ จะเป็นภาพที่งดงามเช่นกันนะ ฮือออ เจ้าขอรับ มาเป็นแฟนข้าเต๊อะะะะ T^T จากคุณ : สาวไกด์ใจซื่อ เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 18:03:59

ความคิดเห็นที่ 16 เริ่มดูมีความหวังขึ้นนะครับ จากคุณ : เจรามี (เจรามี) เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 21:34:56

ความคิดเห็นที่ 17 ไงล่ะ ท่านทาร์น ถึงกับอึ้งกับไอ้ขอรับ ไม่น่าเชื่อว่าจะซ่อนความสามารถความพยายามมากมายไว้ภายใต้ท่าทางบื้อๆ ได้ขนาดนี้ ที่จริง คนอ่านก็อึ้งเหมือนกันแหละ ปลอบท่านทาร์นเหมือนปลอบจามี.....คิดด้ายยยยยยย จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 13:25:16

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบตอนนี้มาก กรี๊ดดดด ในที่สุดทางแห่งความรักก็เปิดซะที  เหลือแต่ไปปราบตัวร้าย(ไซรีนเวอร์ชั่นมาร)เท่านั้นสินะ  ^ ^ ใช้หนี้ไป1ใน4 นี่ใช้เวลา1ปีป่าวนี่ เก่งมากๆอ่ะ เท่ากับทำรายได้ปีละเจ็ดแสน เลยนะ ยังนี้ไม่เกิน6ปี ไม่เพียงปลดหนี้ มีสิทธิ์เป็นเศรษฐีได้เลย 0.0 จากคุณ : Lastquarter เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 16:35:32

ความคิดเห็นที่ 19 คอนเซปเดิมของเรื่อง คือเศรษฐศาสตร์แฟนตาซี สินะ ^^ จากคุณ : nutxnut เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 19:43:05

ความคิดเห็นที่ 20 ท่านทาร์น = จามีพลังเพลิง O_o?? แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 55 18:12:56 จากคุณ : นริน (HI-CALCIUM) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 18:12:17