*** สายลม...ที่หวังดี ***

สายลม…ที่หวังดี


นพ…คือผู้ชายคนแรก ที่ทำให้ปิ่นรู้จักคำว่า “รัก” แบบหนุ่ม-สาว เรารู้จักกันในฐานะพี่น้องร่วมคณะมา สองปี ก่อนที่จะมาคบกันในฐานะ “ คนรัก “ นพเป็นผู้ชายที่สุขุม  ใจเย็น ไม่ค่อยพูด  ส่วนปิ่นออกจะใจร้อน เราสองคนจะเหมือนกันอยู่อย่างคือ เป็นคนไม่ค่อยพูด ออกจะเงียบๆ  เรารักกันมาก  แทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย  ด้วยความใจเย็นของนพเวลาที่ปิ่นร้อนเขาจะนิ่งจนปิ่นสงบไปเอง


นพมาจากต่างจังหวัด  ส่วนปิ่นเป็นคนกรุงเทพ หลังจากที่เรียนจบนพได้ทำงานที่ธนาคารแห่งหนึ่ง ด้วยความสามารถของเขาเอง เพราะว่านพเป็นคนที่เรียนเก่ง จบด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ส่วนปิ่นยังเรียนปีสุดท้าย  ถึงแม้ว่านพจะทำงานจนไม่มีเวลา แต่เขาก็ยังเสมอต้นเสมอปลาย ใส่ใจและดูแลปิ่นเหมือนตอนที่เรายังเรียนอยู่ด้วยกัน


หลังจากที่ปิ่นเรียนจบ…ปิ่นได้ไปช่วยงานของที่บ้าน  เพราะที่บ้านมีกิจการเล็กๆเกี่ยวกับผ้าม่าน ออกแบบและตกแต่งภายใน  เราคบกันมาเกือบสี่ปี  วันหนึ่งข่าวร้ายที่เราไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น….


“ ปิ่นเรียนจบแล้ว…แม่ไม่มีอะไรต้องห่วง  พี่แทนเค้าก็น่ารัก เป็นคนดีไม่มีอะไรเสียหาย  อีกอย่างครอบครัวเราก็สนิทสนมกันมาตั้งนานนม พี่แทนเค้าก็รักลูก…พ่อกับแม่รับปากยกปิ่นให้เค้าไปแล้ว “


ปิ่นช๊อคกับข่าวที่ได้รับ  พยายามอ้อนวอนต่างๆนานาก็ไม่เป็นผล…


“ ปิ่นไม่สามารถที่จะแต่งงานกับพี่แทนได้… ปิ่นมีคนรักอยู่แล้ว…”


“ ลูกเลิกพูดได้แล้ว…ถึงยังไงพ่อกับแม่ก็ตัดสินใจแล้ว ไอ้นั่นมันจะทำให้ลูกมีความสุขได้ยังไงกัน ดูสิ! ตัวมันก็ยังจะเอาไม่รอด…ถ้ายังดื้อที่จะคบกับมันอีกต่อไป แม่จะคิดว่าครอบครัวเราไม่เคยมีลูกสาวอีกต่อไป…”


เรื่องคลุมถุงชนปิ่นไม่คิดว่ามันจะยังมีอยู่ในยุคนี้ และไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเอง


…เย็นวันหนึ่งปิ่นไปหานพที่หอพักเพื่อที่จะบอกเรื่องนี้  เขาตกใจมากกับข่าวที่ได้รับ นพบอกว่ามีหนทางเดียวคือเขาจะพาปิ่นหนีไปอยู่ที่อื่น


“ ปิ่นไม่มีทางให้เลือก…นพคือคนที่ปิ่นรักที่สุด แต่พ่อกับแม่ก็เป็นคนที่ปิ่นรักมากที่สุดเหมือนกัน…ปิ่นไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นลูกอกตัญญู…นพได้โปรดและให้อภัยปิ่นนะคะ  ไม่ใช่ว่าปิ่นไม่รักนพ แต่หนทางมันมีให้เลือกแค่ทางเดียว…ทางเดียวเท่านั้นจริงๆ …ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราสองคนได้เกิดมาใช้ชีวิตร่วมกัน ขออย่าได้พรากจากกันชั่วกัปชั่วกัลป์…”


…หลังจากที่ปิ่นแต่งงานได้หกเดือน ปิ่นก็มีน้อง เพราะว่าครอบครัวของพี่แทนเร่งรัดอยากให้เรามีลูก ครบเก้าเดือนปันปันได้ลืมตาดูโลก  เค้าเป็นเด็กเลี้ยงง่าย  ไม่งอแง เป็นขวัญใจของทุกๆคน  ส่วนพี่แทนไม่ค่อยจะมีเวลาอยู่กับปิ่นและลูก เพราะไม่ค่อยมีเวลาจะทำงานตลอด ส่วนครอบครัวของพี่แทนก็ดีกับปิ่นมาก


…ปันปันได้สามขวบ  ข่าวร้ายรอบที่สองก็ได้เกิดขึ้นกับปิ่น  พี่แทนได้บอกเลิกโดยที่ปิ่นยังไม่ทันตั้งตัว เขาให้เหตุผลว่า


“ เราไม่ได้รักกันตั้งแต่แรกเริ่ม ที่อยู่ด้วยกันเพราะจำยอมและจำใจทั้งสองฝ่าย “


ปิ่นเคว้ง ไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปพึ่งใคร ซึ่งตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ปิ่นพยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ปิ่นสงสารตัวเองและลูกมาก
หลังจากที่หย่ากันปิ่นได้กลับมาอยู่ที่บ้านพ่อกับแม่เหมือนเดิม ครอบครัวของพี่แทนตกลงว่าจะจ่ายค่าเลี้ยงดูให้ทุกๆเดือนจนกว่าปันปันจะเรียนจบ…สามปีกับหกเดือนที่ปิ่นแยกตัวไปมีครอบครัว ปิ่นแทบจะไม่มีเวลาได้เจอเพื่อนฝูง จะมีก็แต่คุยทางโทรศัพท์กับเพื่อนไม่กี่คน


ผู้ชายสูงโปร่งแค่เห็นเพียงด้านหลังปิ่นก็ยังจำได้ติดตา…ขาสองข้างแทบจะก้าวไม่ออก  ขนาดทำใจไว้แล้วว่ายังไงปิ่นก็ต้องได้เจอคนที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบๆสี่ปี…นพเดินตรงเข้ามาหาปิ่นเหมือนเขาจะรู้ว่าปิ่นกำลังจะเดินหนี


“ สะ สบายดีมั๊ยย” นพถามแผ่วเบา


“อะฮะ…สะสบายดี”ปิ่นตอบเบาๆเช่นกัน


หลังจากนั้นต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายกันไป  เพราะเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนาน ลากเราสองคนแยกไปคุยคนละฝั่ง เจ้าสาวเป็นเพื่อนสนิทของเราทั้งสองคน   ปิ่นรีบออกจากงานก่อนที่งานเลี้ยงจะจบ เพราะอยากหนีจากใครบางคน นั่นก็คือ…นพนั่นเอง


ขณะที่ปิ่นขับรถจะไปรับปันปันที่โรงเรียน มือถือมีเสียงเรียกเข้า ปิ่นตัดสินใจอยู่นานกว่าจะกดรับ เพราะเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น…เสียงตามสายทำให้ปิ่นอึ้งไปชั่วขณะ  นพบอกว่าเขารู้เรื่องของปิ่นทุกอย่างแล้ว ปิ่นกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่  น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่มีเสียงสะอื้น …เราคุยกันไม่นานพอถึงโรงเรียนครูบอกว่าปันปันตัวร้อน  ปิ่นเลยรีบพาลูกไปหาหมอ


นพยังโทรหาปิ่นเรื่อยๆ ถามข่าวคราว เขาให้กำลังในวันที่ปิ่นรู้สึกแย่ เขาบอกขอให้เขาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมได้ไหม…บอกตามตรงว่าปิ่นรู้สึกดี เหมือนกับว่าวันเก่าๆเริ่มหวนกลับมา  จิตใจที่เคยห่อเหี่ยวมันกลับมาชุ่มชื้นเหมือนเดิม…ผ่านไปหนึ่งปี นพบอกว่าอยากดูแลปิ่นและปันปัน…


ตลอดหนึ่งปีที่เราให้กำลังใจซึ่งกันและกัน…ปิ่นไม่เคยรู้เลยว่านพยังมีใครอีกคนที่นพต้องใส่ใจดูแล  เพราะว่าปิ่นไม่เคยถามและนพก็ไม่เคยเล่าอะไร  ที่ปิ่นรู้คือเพื่อนบอกว่า  หลังจากที่ปิ่นแต่งงานไปสองปี  นพได้เจอกับรุ่นน้องในที่ทำงานเดียวกัน และมีความผูกพันกันมาปีกว่าแล้ว…ปิ่นเข้าใจถึงสาเหตุว่าทำไมนพถึงไม่บอกเรื่องนี้  เพราะนพรู้ดีว่าถ้าปิ่นรู้ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนที่ผ่านมาหนึ่งปี จะไม่เกิดขึ้นแน่นอน


“ ขอโทษนะนพ  ที่ปิ่นและลูกจากไปโดยไม่ได้ร่ำลา  พ่อของปันปันเค้าอยากให้ลูกสาวได้อยู่ใกล้ๆ  ปิ่นก็เลยต้องตามลูกมา  อีกอย่างปิ่นจะได้หาที่เรียนภาษาไปด้วย…นพดูแลตัวเองนะ  และอย่าลืมดูแลคนที่อยู่ข้างๆด้วย  ขอบคุณในทุกๆอย่างที่ผ่านมา  ปิ่นจะเก็บความทรงจำดีๆนี้ไว้ตลอดไป “


นี่คือข้อความสั้นๆที่ปิ่นส่งให้นพเป็นครั้งสุดท้าย…นพคือ “รัก” แรกและ “รัก”สุดท้ายที่ปิ่นมี  ถึงแม้ว่า “เรา”สองคนจะรักกันเพียงใด…แต่ปิ่นไม่สามารถที่จะทำร้ายผู้หญิงอีกคนที่ไม่รู้อิโน่อิเน่ได้


…ความรักที่นพมีต่อปิ่น มันเหมือนสายลม เมื่อพัดมาคราวใด ก็มีแต่ความเย็นสบาย นพจะเป็นสายลมที่หวังดีของปิ่นตลอดไป…คราใดที่เป็นทุกข์ปิ่นจะนึกอยู่ตลอดเวลาว่ามีนพอยู่ใกล้ๆไม่ได้หายไปไหน…

*********************************************************************


หากวันใด  เธอท้อแท้  และสิ้นหวัง

ไร้พลัง  ขับเคลื่อน  แก้ปัญหา

หันหน้าไป  ไร้คน  ให้พึ่งพา

ใจเหนื่อยล้า  หมดแรงกาย  สิ้นแรงใจ

ขอให้รู้  ยังมีฉัน  ที่ยังอยู่

พร้อมจะสู้  ลุยกับเธอ  ไม่หนีหาย

เป็นสายลม  ที่หวังดี  ไม่เสื่อมคลาย

เคียงข้างกาย  ข้างเธอ  ตลอดไป

จากคุณ	: ใยไหมกะใบม่อน
เขียนเมื่อ	: 8 ก.พ. 55 02:33:18