ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่1... โธ่เอ๊ย..Iพวก-ง่ ก็แค่วันที่ 13 กุมภา...จะเห่ออะไรกันนักหนา ถ้าวันพรุ่งนี้มันเป็นวันวาเลนไทน์...แล้วยังไงwa วันแห่งความรัก...ไม่เห็นว่ามันจะสำคัญตรงไหน กามเทพนำความรักมาให้เหรอ...เฮอะ...ก็แค่นิทานหลอกเด็กเท่านั้นล่ะ พวกไม่มีส-องทั้งนั้น....ที่เชื่อว่าความรักมีจริงในโลก คนอย่างฉัน...ไม่มีวันเป็นเหมือนพวกแก คนอย่างฉันไม่มีทางเชื่อนิทานบ้าบอ...เพราะฉันไม่เคยเป็นคน-ง่ แล้วฉันก็ไม่มีวัน-ง่เหมือนพวกแกด้วย..ไม่มีวัน...           เสียงก่นด่าของเขาดังก้องสะท้อนอยู่ในหัว เมื่อได้ยินเสียงเพลงรักอีกเพลงหนึ่งดังขึ้นต่อจากเพลงเลี่ยนๆแบบเดียวกันที่เพิ่งจบไป เขานั่งฟังเพลงทำนองเดิมๆมาค่อนคืน นึกสงสัยว่าโลกจำเป็นต้องมีเพลงรักมากมายขนาดนี้เชียวหรือ แล้วไอ้ความรักนี่มันมีความหมายอะไรนักหนา ถึงเอามาบรรยายเป็นเพลงน้ำเน่าได้ไม่รู้จักจบ นึกอยากจะตะโกนด่าดีเจไร้สาระพวกนั้นให้สะใจ แต่เมื่อเขาก้มดูสภาพของตัวเอง จึงคิดได้ว่าไม่น่าจะด่าใครไหว เพราะแค่ให้เขาบอกว่าเหล้าที่กำลังผ่านเข้าคอเป็นแก้วที่เท่าไหร่ เขายังนึกไม่ออก แต่ช่างเถอะ จะกี่แก้วก็ไม่เห็นสำคัญ ขอให้มันทำให้เขาเมาได้ก็พอแล้ว เมาเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี จะได้หลุดไปจากโลกน่าเบื่อแบบนี้ซะที ************ แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 13:45:58 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 13:20:45 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 13:20:07 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 13:19:34 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 13:17:45

ความคิดเห็นที่ 3           เปลือกตาที่เคยปิดสนิทของเขาลืมขึ้นช้าๆ ชายหนุ่มกระพริบมันถี่ๆเพื่อให้คุ้นชินกับแสงสว่าง รู้สึกได้ว่าตอนนี้ร่างของตัวเองกำลังแผ่แขนขาหราบนเตียงหนานุ่มกลางห้องขนาดใหญ่ เขายกหัวขึ้นมองส่ายไปรอบทิศ พยายามค้นหาว่าตัวเขากลับมาที่นี่ได้อย่างไร แต่นึกเท่าไรก็ไม่พบคำตอบ จำได้เพียงเลือนรางว่าเมื่อคืนเขาดื่มหนักมาก และบรั่นดีนอกราคาแพงระยับพวกนั้นคงตกค้างอยู่ในร่างกายไม่น้อย จึงทำให้หัวของเขาปวดมึนได้มากขนาดนี้           ในห้องนี้มีเพียงแสงสีเหลืองนวลสว่างพอรำไร ส่องมาจากโคมไฟติดพนังสีงาช้างลายฉลุ แสงนั้นตกกระทบเข้ากับสีขาวแซมทองของเฟอร์นิเจอร์สไตล์คลาสสิค ความกว้างขวางของห้องอันแสดงให้เห็นถึงความโอ่อ่า ผสานกับประกายระยิบระยับของสีทองเมื่อต้องแสงไฟ ช่วยขับให้ห้องแห่งนี้ดูหรูหราเหลือประมาณ ที่นี่คือห้อง “พาราไดซ์” ห้องสูทราคาแพงที่สุดของโรงแรมระดับห้าดาวกลางเมืองหลวง           ทั้งๆที่มันควรเป็นสรวงสวรรค์ของผู้ที่ได้เข้าพัก แต่ความเงียบงันและเดียวดายกลับเป็นสิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้เมื่อรู้สึกตัว           ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล คงเป็นเพราะร่างกายยังมีแอลกอฮอล์หลงเหลืออยู่มาก ร่างกายและจิตใจถึงไม่ยอมสามัคคีกันอย่างที่ควรจะเป็น การเดินที่เคยง่ายดายในยามปกติ กลับยากลำบากเหลือเกินในยามนี้ ในขณะที่เขาพยายามบังคับให้ตัวเองก้าวไปข้างหน้า เท้าทั้งสองกลับพาก้าวถอยหลัง และยิ่งเขาต้องการให้ตัวเองเดินเป็นเส้นตรงเท่าไหร่ ร่างกายนั้นกลับยิ่งแถเอียงออกนอกเส้นทางไปมากเท่านั้น           ชายผู้กำลังต่อสู้กับอาการเมาค้างลากแข้งขาอ่อนปวกเปียกนั้นชนเข้ากับเหลี่ยมมุมของโต๊ะโครมหนึ่ง กว่าจะผ่านพ้นประตูห้องน้ำเข้าไปได้อย่างใจต้องการ เขาหยุดเท้าไว้ตรงอ่างล้างหน้าลายหินอ่อน เอื้อมมือไขบิดก๊อกสีทองอร่ามเพื่อปล่อยน้ำอุ่นให้ไหลออกมาเป็นสาย ก้มลงวักมันใส่หน้าของตัวเองอย่างแรง คล้ายจะให้ความอุ่นที่สัมผัสผิวช่วยไล่ความทรมานออกจากกายไปให้หมด           นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาปล่อยให้เหล้าทำร้ายได้แบบนี้ แต่ในเมื่อมันช่วยให้ลืมความรู้สึกซึ่งซ่อนลึกอยู่ในจิตใจของตัวเองได้ จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะไม่พึ่งพามัน           แม้จะสาดสายน้ำอุ่นใส่หน้าหลายครั้ง จนอาการเมามายทุเลาลงไปบ้างแล้ว แต่เขายังคงยืนนิ่งยันกายเข้ากับขอบอ่างอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้หยดน้ำเล็กๆหยาดลงจากใบหน้าไหลไปตามลำคอจนถึงแผ่นอกใต้เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มที่หลุดลุ่ย เบื้องหน้าคือกระจกบานใหญ่ ใบหน้าเรียวยาวของเขาสะท้อนอยู่ในนั้น มีความอิดโรยแสดงผ่านรอยคล้ำที่พาดเป็นวงอยู่ใต้ตา เขาพ่นลมหายใจอุ่นๆผ่านจมูกโด่งสูงเมื่อสบตากับเงาของตัวเอง แววอ้างว้างจากดวงตาสีน้ำตาลนั้นทำให้คำพูดของใครคนหนึ่งที่เคยรู้จักเมื่อครั้งยังเด็ก ผ่านเข้ามาในความทรงจำ            ‘ตากลมสวยเหมือนแม่ไม่มีผิดเลยนะ’             ระยะเวลายี่สิบห้าปีของชีวิตทำให้เขาจำไม่ได้แล้วว่าใครคือเจ้าของประโยคนี้ ไม่รู้กระทั่งว่าคำพูดนี้เป็นจริงสักแค่ไหน เพราะรูปแม่เพียงใบเดียวที่แอบเก็บไว้มันเก่าเสียจนรางเลือน เขาไม่เคยเห็นพ่อเก็บรูปแม่ไว้ในบ้าน และไม่เคยได้ยินพ่อพูดถึงแม่เลยสักครั้งเดียว           เขานึกเกลียดตาของตัวเอง ไม่ใช่เพราะมันเหมือนตาของแม่ แต่หากเป็นเพราะมันย้ำให้เขารู้ว่าเมื่อตาคู่นี้ลืมขึ้น ตาอีกคู่หนึ่งของผู้ให้กำเนิดกลับถึงเวลาหลับลงตลอดกาล ความคิดถึงแม่เกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อต้องจ้องมองตาของตัวเอง และได้แต่เฝ้าถามเงานั้นซ้ำๆด้วยประโยคเดิมๆว่าถ้าหากแม่กับเขาได้อยู่ด้วยกัน ประกายจากตาคู่นี้จะแตกต่างไปจากที่เห็นสักแค่ไหน และถ้าเขาไม่ต้องเกิดขึ้นมาบนโลกจนทำให้แม่ต้องตายจากไปล่ะ ในวันนี้...พ่อของเขาจะเป็นอย่างไร ************ แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 15:59:40 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 15:56:23 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 13:27:13

ความคิดเห็นที่ 4           ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูตามมาด้วยเสียงแหบต่ำ “รูมเซอร์วิสครับ”           ชายหนุ่มผู้มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดพันหลวมๆอยู่รอบเอวของร่างเปลือยเปล่า เดินตรงไปตามเสียงเพื่อปลดล๊อคประตูและเปิดมันอ้าออก พบชายร่างเล็กในชุดพนักงานโรงแรมสีฟ้าอ่อนยืนท่าทางสงบเสงี่ยมอยู่หน้าห้อง ข้างกายมีรถล้อเลื่อนคันเล็กที่มีถาดอาหารวางอยู่ เขาคุ้นเคยกับใบหน้านี้เป็นอย่างดี เพราะบริกรผู้นี้ทำหน้าที่ดูแลเขามานานร่วมสัปดาห์แล้ว เขาเดินถอยออกจากประตู ให้ชายผิวคล้ำจัดเข็นรถล้อเลื่อนผ่านหน้าไป ร่างเล็กนั้นค่อมให้เขาอย่างนอบน้อม และเดินถอยกลับไปเพื่อเข็นราวเหล็กที่มีเสื้อผ้าเรียบกริบหลายชุดผ่านเข้ามาอีกรอบหนึ่ง           “คุณณัฐดนัยต้องการสั่งอะไรเพิ่มเติมหรือไม่ครับ” บริกรค่อมกายกล่าวอย่างสุภาพ หากแต่ไม่สบสายตากับแขกวีไอพีตรงหน้า ด้วยรู้ว่า ‘คุณณัฐดนัย’ ผู้นี้คือทายาทคนเดียวของตระกูล ‘วัฒนไพฑูรณ์’ ซึ่งร่ำรวยมหาศาล ผู้มีชื่อเสียงในด้านความเอาแต่ใจตัวเองและพร้อมจะใช้อารมณ์เป็นใหญ่เมื่อสิ่งที่ได้ไม่ใช่อย่างที่ต้องการ           ชายเจ้าของชื่อณัฐดนัยไม่ตอบคำถาม แต่เดินไปเปิดดูถาดอาหารที่เพิ่งถูกเข็นเข้ามา เห็นสเต็กเนื้อแบบสุกปานกลางราดซอสฉ่ำดูน่าทานบนจานใบใหญ่ มีขวดไวน์แดงนำเข้าจากฝรั่งเศสวางอยู่เคียงกัน ชายหนุ่มเหลือบดูตัวอักษรบนฉลาก ยี่ห้อและตัวเลขปีผลิตการันตีคุณภาพได้ขั้นหนึ่งว่านี่คือไวน์ชั้นยอด เขาเดินย้ายไปสำรวจเสื้อผ้าหลายชิ้นบนราวเหล็กใกล้ๆกัน เมื่อไม่มีคำพูดใดๆจากแขกพิเศษ บริกรหนุ่มจึงเปิดขวดไวน์ราคาแพง ค่อยๆบรรจงรินมันลงในแก้วใสปากกว้างใบย่อมซึ่งวางอยู่บนรถเข็นคันเล็กนั้น ก่อนจะเดินถอยหลังสองสามก้าวไปรอรับคำสั่งอย่างเงียบๆที่มุมหนึ่ง           ณัฐดนัยก้มลงหยิบแก้วขึ้นแกว่งเล็กน้อยก่อนลิ้มลองรสชาติของไวน์สีแดงเข้ม ใบหน้าของเขาบ่งบอกความพึงพอใจ นั่นคือสัญญาณให้บริกรรู้ว่าหน้าที่ของเขาหมดลงแล้ว เพราะคุณณัฐดนัยชอบทานอาหารคนเดียวมากกว่าจะให้คนคอยเฝ้ามอง ชายในชุดสีฟ้าจึงตัดสินใจหันหลังเพื่อจะออกจากห้อง           “เดี๋ยว” เสียงของลูกค้าพิเศษดังขึ้นจากด้านหลัง บริกรหนุ่มหยุดนิ่งและหันไปตามเสียงนั้น เห็นณัฐดนัยวางแก้วไวน์ในมือลง สายตาที่มองมีแต่แววเรียบเฉย ไม่ฉายความรู้สึกใดๆ นั่นทำให้ใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ได้แต่นึกทบทวนว่าตนได้ทำหน้าที่ของตัวเองดีเพียงพอแล้วหรือยังหนอ พ่อครัวจัดสเต็กมาสุกเกินไปเหมือนคราวก่อนหรือเปล่า หรือไวน์ที่เสิร์ฟจะรสชาติไม่พอดี หรือเสื้อผ้าจะไม่ใช่ชุดที่คุณณัฐต้องการ เดือนนี้มีรายจ่ายมากเสียด้วย ถ้าถูกหักเงินเดือนอีกคงไม่ไหวแน่ๆ แม้จะมีความคิดสารพัดวิ่งวนอยู่ในสมอง แต่บริกรหนุ่มก็สามารถซ่อนมันไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งสนิทตามที่ได้รับการอบรมมา           ความวิตกกังวลของบริกรเกิดขึ้นเพียงอึดใจเดียว เพราะเมื่อเขาเห็นธนบัตรใบละหนึ่งพันสองใบยื่นมาตรงหน้า ความคิดสารพัดพวกนั้นก็หายไปจนหมด ชายร่างเล็กรีบพนมมือไหว้ขอบคุณและรับเงินมาไว้ในมือ แม้จะเคยได้รับการย้ำเสมอว่ามิให้แสดงอาการดีใจเมื่อได้รับทิป แต่เงินสองพันนั้นมากเหลือเกิน จนเขาไม่อาจซ่อนรอยยิ้มแห่งความปีติยินดีไว้ได้มิด           บริกรร่างเล็กรีบพับเก็บเงินเข้ากระเป๋าชายเสื้อ ค่อยๆเดินถอยหลังออกจากห้องอย่างเบาที่สุด เขาไม่ต้องการทำให้แขกพิเศษเกิดความรำคาญใจจนเป็นเหตุให้เงินในกระเป๋านั้นหลุดลอย ทั้งๆที่แขกวีไอพีผู้นี้มิได้สนใจท่าทีหรือความรู้สึกของเขาแม้แต่น้อย เพราะถึงเงินสองพันจะมีค่ามากมายสำหรับคนอื่น แต่สำหรับ ณัฐดนัย วัฒนไพฑูรณ์ เงินแค่นั้นเขาเห็นเป็นเพียงเศษเงิน จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 13:35:04

ความคิดเห็นที่ 5           ณัฐดนัยใช้เวลาเกือบชั่วโมงกับอาหารมื้อแรกของวันและไวน์หนึ่งขวด ก่อนจะเลือกเสื้อผ้าแบรนด์เนมจากราวเหล็กมาสวมใส่ แม้จะไม่ค่อยสนใจดูแลรูปร่างหน้าตาของตัวเองนัก แต่ร่างกายของชายคนหนึ่งที่สะท้อนในกระจกก็ยังดูดีอยู่ไม่น้อย ความสูงระดับมาตรฐานชายต่างชาติและผิวผ่องอย่างคนไม่เคยทำงานหนัก ทำให้เขาดูโดดเด่นกว่าชายคนอื่นๆ แถมยังมีจุดเด่นบนใบหน้าที่ทำให้หลายๆคนจำเขาได้ถนัด คือ คิ้วหนาดกและดวงตากลมโต           หากในยามที่ไม่มีไรหนวดรอบคาง ใบหน้านี้จะดูเกลี้ยงเกลาอย่างหนุ่มเจ้าสำอาง แต่เมื่อมีไรหนวดครึ้มกระจายอยู่อย่างเวลานี้ เขากลับมีเสน่ห์ในอีกรูปแบบหนึ่ง แบบที่สาวๆเรียกกันว่า ‘หนุ่มแบดบอย’           ชายหนุ่มในชุดสีเข้มซึ่งช่วยขับให้เขาดูเคร่งครึมกว่าเก่า ก้าวออกจากห้องพักเพื่อลงลิฟต์ไปยังบาร์ชั้นใต้ดินของโรงแรม เขาใช้ชีวิตวนเวียนระหว่างห้องพักกับบาร์มานานหลายวัน แม้จะรู้ดีว่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำและตัวเขาเองก็ไม่เคยมีความสุขกับมัน แต่เหตุผลเดียวที่เขายังทำตัวเป็นคน ‘เหลวแหลก’ อย่างที่ใครๆเรียกกัน อาจเป็นเพราะเขาอยากทำให้ ‘ใครบางคน’ เป็นทุกข์ในใจบ้าง เท่านั้นเอง           ความสดใสของบรรยากาศรอบโรงแรม ทำให้ณัฐดนัยนึกขึ้นได้ว่าวันนี้คือวันที่สิบสี่ กุมภาพันธ์ ตอนนี้คนมีความรักเกือบทั้งโลกคงกำลังมีความสุข ดังนั้นเมื่อเขาได้เห็น สีชมพู รูปหัวใจ ดอกกุหลาบ และสิ่งของต่างๆที่โรงแรมใช้ประดับประดาให้เข้ากับเทศกาล ชายหนุ่มจึงไม่รีรอที่จะแสดงความเบื่อหน่ายออกมาทางสีหน้าและแววตา เพราะทุกอย่างมันหวานเสียจนเอียน บรรยากาศวันวาเลนไทน์แบบนี้ทำให้เขานึกเกลียดคำว่า ‘ความรัก’ มากขึ้นกว่าเดิม ************ จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 13:40:49

ความคิดเห็นที่ 6           “สวัสดีครับคุณณัฐ” เสียงของผู้จัดการวัยกลางคนประจำบาร์เอ่ยทักทายทันทีที่ณัฐดนัยผ่านเข้าประตู ห้องกว้างแห่งนี้มีเพียงแสงสลัวคละเคล้ากับผู้คนและเสียงดนตรี แม้เขาจะคุ้นเคยกับผู้จัดการคนนี้เป็นอย่างดี แต่ไม่มีความจำเป็นอันใดที่ต้องทักทายกลับ ณัฐดนัยเดินอาดๆ ผ่านผู้จัดการบาร์ไปถึงกลางห้อง หย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาสีแดงสดตัวยาวเหยียดอันถือเป็น ‘ที่ประจำ’ ซึ่งว่างเสมอเมื่อเขาต้องการ           “เฮ้ ณัฐ เป็นไงบ้างเพื่อน” เสียงชายคนหนึ่งกล่าวทักขึ้นจากด้านหลัง ณัฐดนัยไม่ต้องหันไปมองเจ้าของเสียง ก็รู้ว่าผู้เอ่ยทักนี้คือหนึ่งในกลุ่มคนที่พยายามจะเป็น ‘เพื่อน’ กับเขา ซึ่งเหมือนกันชายหญิงอีกหลายคนก็เดินตามเข้ามากล่าวทักทายอย่างสนิทสนมในทำนองเดียวกัน แม้คำพูดนั้นจะเหมือนห่วงใย แต่กลับไม่เคยมีใครคอยฟังคำตอบว่าตอนนี้เขา ‘เป็นอย่างไร’ จริงๆเลยสักคนเดียว มันเป็นแค่คำทักทายก่อนที่ทุกคนจะนั่งร่วมโต๊ะและเริ่มสั่งอาหารหรือเครื่องดื่มชนิดแพงที่สุด พวกเขาทำอย่างนั้นเหมือนเห็นเป็นเรื่องปกติ           ณัฐดนัยมองคนประจบประแจงและนึกเหยียดหยามอยู่ในใจ หากแต่ไม่ได้ปฏิเสธคนมากมายที่กำลังเดินเข้ามาขอร่วมวง เพราะแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าคนพวกนี้มอบมิตรภาพให้ในฐานะเพื่อนกระเป๋าหนัก แต่การถูกห้อมล้อมด้วยคนไม่จริงใจนั้นยังดีกว่าการที่เขาต้องทนอยู่คนเดียว           ห่วงเวลาของราตรีเลยล่วงไปหลายชั่วโมงพร้อมกับเหล้าหลายแก้วที่ผ่านลงคอไปอย่างกับน้ำเปล่า เพลงรักเดิมๆยังคงถูกบรรเลงซ้ำไปซ้ำมา ณัฐดนัยเร่งความเร็วในการดื่ม จนรู้สึกได้ว่ามีรสชาติของแอลกอฮอล์ไหลเวียนเต็มเปี่ยมอยู่ในกาย เขาเอนหลังพิงพนักก่อนจะรู้สึกว่ามีมือของใครคนหนึ่งเอื้อมมาโอบรอบแขน           “แอนนี่นวดให้นะคะ” เสียงหญิงสาวออดอ้อนแทรกผ่านเสียงพูดคุยของผู้คนและเสียงดนตรี ณัฐดนัยหันไปมองหญิงสาวเจ้าของผิวนวลเนียนในชุดสั้นกุดสีดำที่ซ่อนประกายระยิบระยับไว้ในเนื้อผ้า รอยยิ้มของเธอสีแดงฉ่ำราวกลีบกุหลาบแรกแย้ม สาวสวยแปลกหน้าประทับจูบลงข้างแก้มของเขาเบาๆ           ปกติชายหนุ่มรูปงามอย่างณัฐดนัยขึ้นชื่อเรื่องถือตัว เพราะไม่เคยยอมให้ใครมาคลอเคลียใกล้ชิดอย่างที่สาวน้อยคนนี้กำลังทำ แต่ครั้งนี้อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์จำนวนมากจนยากเกินควบคุม หรือไม่ก็คงเป็นเพราะเนื้อแน่นนิ่มที่เบียดเสียดตรงต้นแขน เขาจึงไม่ได้เอ่ยปากต-เพิดหญิงสาวคนนี้อย่างที่แล้วๆมา เธอส่งเสียงหัวเราะคิกคักพร้อมกับวนมือลูบไล้บนแผ่นอก เรียกความรู้สึกบางอย่างในกายเขาให้ตื่นขึ้น และนั่นก็ช่วยดึงเขากลับมาสู่วงสนทนาอันน่าเบื่อหน่ายอีกครั้งหนึ่งด้วย           “วันศุกร์Iต้นรับปริญญานะwei งานมงคลแบบนี้ต้องฉลองกันหน่อย จริงไหมwa” ชายร่างใหญ่ผิวคล้ำคนหนึ่งในวงสนทนานั้นกล่าวขึ้นพร้อมกับตบไหล่ของชายผิวขาวอีกคนที่รูปร่างเล็กกว่าที่นั่งอยู่ข้างๆ          “เฮ้ย งานนี้พี่ให้เต็มที่ อยากได้สาวแบบไหน บอกมาเลยน้อง เดี๋ยวพี่จัดให้” ชายร่างผอมบางผู้มีหนวดครึ้มรอบคางพูดพร้อมกับยกมือขึ้นตบอกตัวเองคล้ายจะอวดให้ทุกคนรู้ว่าเขาผู้เชี่ยวชาญด้านผู้หญิงกว่าใคร           “จริงเหรอพี่” ชายหนุ่มชื่อต้นเด้งตัวขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น “ถ้ายังงั้น ผมขอหุ่นเพรียวๆ หน้าคมๆ โนมโตๆ ละกัน ผมชอบ ว่าแต่วันศุกร์มันอีกตั้งสองวัน พี่จัดให้ผมคืนนี้เลยไม่ได้เหรอ วันวาเลนไทน์ทั้งที ขอสวยๆสักคนก่อนเหอะ เปรี้ยวปากจะแย่แล้วพี่”           คำตอบแบบนั้นเรียกเสียงหัวเราะครืนได้จากรอบโต๊ะ ยกเว้นณัฐดนัย เขายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มและปล่อยให้สาวสวยแปลกหน้าผู้มีคุณสมบัติดังที่นายต้นต้องการเคล้าเคลียแนบชิดอยู่เงียบๆ          “ฝีมือระดับพี่โต หาได้สวยกว่ายัยอริซของ Muangแน่นอน Muangจะได้เลิกเพ้อเสียที ยัยนั่นก็-ง่เกินคน มีอย่างเหรอwaผู้ชายดีๆอย่างIต้นตามจีบเป็นปีๆ ไม่ยอมสนใจ -ง่-บ-หาย” ชายร่างผอมคนนั้นพูดกลั้วหัวเราะ รู้สึกสะใจเมื่อได้กระทบกระเทียบผู้หญิงคนหนึ่งนอกวงสนทนา           “โธ่พี่โต อย่าเพิ่งตอกย้ำน่า แค่ตั้งแต่เรียนจบผมตามหาอริซไม่เจอ ก็กลุ้มใจจะแย่ คิดถึงจะตายอยู่แล้วเนี่ย ถึงเขาจะใจแข็ง แต่ผมก็รักเขานะพี่ มันเป็นความรัก พี่เข้าใจไหมคร้าบบบบ” ต้นพูดลากเสียงเหมือนล้อเลียน เสียงหัวเราะครื้นเครงจากคนรอบวงดังขึ้นอีกครั้ง แต่มีเสียงหนึ่งที่หัวเราะดังกว่าใครทั้งหมด            “ฮ่าฮ่าฮ่า” ณัฐดนัยระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นราวกับคนเสียสติ “I-ง่” คำสบถของเขาทำให้ทุกคนที่รายรอบตัวนั่งนิ่ง อ้าปากหวอ           “มีแต่คนไม่มีส-องเท่านั้นล่ะwei ถึงจะเชื่อเรื่องความรัก Iงี่-ง่า แกมันเป็น Iงี่-ง่า” ชายหนุ่มชี้ไม้ชี้มือสะเปะสะปะอย่างคนเมาพร้อมกับเอ่ยคำสบถซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งคำพูดเริ่มกลายเป็นเสียงอ้อแอ้อยู่ในลำคอ และในที่สุด เขาก็หมดความรู้สึกตัวไปด้วยพ่ายแพ้ต่อฤทธิ์เหล้าเต็มกาย *********** จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 13:52:52

ความคิดเห็นที่ 7           ณัฐดนัยรู้สึกตัวอีกขึ้นมาอีกครั้งในห้องสูทเดิมที่คุ้นเคย เขาระบายลมจากจมูกเบาๆเมื่อรู้ว่าตัวเองยังหายใจ และเริ่มตั้งท่าจะขยับร่างกายลุกขึ้นจากเตียง หากแต่มีบางอย่างขวางอยู่ เขาก้มมองเห็นท่อนแขนนิ่มนวลสีขาวผ่องเกาะเกี่ยวอยู่รอบอก จำได้ทันทีว่าเธอคือหญิงสาวในชุดดำเมื่อคืนนี้นั่นเอง แต่ตอนนี้ร่างอรชรนั้นไม่เหลือชิ้นส่วนเครื่องแต่งกายใดๆปกปิดไว้อีกแล้ว ณัฐดนัยกระชากตัวออกจากวงแขนขาวเนียนอย่างแรงจนหญิงสาวข้างกายตื่นด้วยอีกคน           “ตื่นแล้วเหรอคะที่รัก” หญิงสาวเอ่ยคำทักทายด้วยเสียงอ่อนหวานรัญจวนใจ พยายามเอื้อมมือคว้าบางส่วนของร่างกายเปล่าเปลือยตรงหน้า หากแต่ชายหนุ่มกลับคว้าข้อมือเล็กๆนั้นไว้แน่น เขาบีบมันอย่างแรงโดยไม่สนใจเสียงร้องโอดโอยที่หลุดจากริมฝีปากสีแดงสด           “อย่าเรียกฉันว่าที่รัก” ณัฐดนัยตวาดเสียงดังเท่ากับแรงที่เขาใช้ลากแขนของหญิงสาวให้ลุกขึ้นจากเตียง            “โอ๊ย อะไรกันคะคุณณัฐ แอนนี่เจ็บนะ” หญิงสาวพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่แรงของเธอน้อยเกินกว่าจะต่อสู้กำลังของชายร่างสูงใหญ่ได้ ณัฐดนัยใช้กำลังกายที่มากกว่าเหวี่ยงเธอจนตกลงจากเตียงไปกองอยู่กับพื้น ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าของตัวเองตามมุมต่างๆของห้องมาสวมทับร่างกาย ไม่สนใจหยดน้ำตาหรือเสียงโอดครวญใดๆ            “คุณณัฐ” เสียงสะอื้นนั้นเรียกชื่อเขาเบาๆ ก่อนที่เขาจะก้าวพ้นประตูห้อง           ณัฐดนัยหยุดหันมามองร่างล่อนจ้อนนั้น เกิดความSomเพชจนต้องก้มลงควักธนบัตรหลายใบจากกระเป๋าแล้วขว้างมันใส่หน้าเธอ มีเพียงเสียงครางเบาๆลอดมาจากหญิงสาว เธอนั่งนิ่งมองแบงค์สีขาวใบใหญ่ร่วงกราวอยู่บนพื้นห้อง ณัฐดนัยหันหลังผลักประตูเดินจากไป ไม่แม้จะเหลียวกลับมามอง และทันทีที่ประตูห้องปิดลง หญิงสาวคนเดิมรีบกอบกองเงินตรงหน้าขึ้นมานับ ธนบัตรหลายใบในมือทำให้เธอเปล่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขเหมือนไม่เคยเศร้าเสียใจใดๆมาก่อนเลยสักนิดเดียว ********** แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 16:27:20 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 16:24:06 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 14:23:52 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 14:03:58 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 14:00:30 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 13:57:57

ความคิดเห็นที่ 8           บนถนนที่เงียบสงัดใต้ท้องฟ้ามืดสนิท รถสปอร์ตสีแดงเพลิงราคาหลายสิบล้านแล่นไปตามถนนที่ว่างโล่งจากรถราและผู้คน ชายหนุ่มเจ้าของรถกดปลายเท้าเร่งเครื่องยนต์ให้พุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง เขาพ่นลมหายใจของตัวเองออกมาอย่างเบื่อหน่าย กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นน้ำหอมฉุนพุ่งขึ้นมาแตะจมูก เรียกเอาภาพจำในค่ำคืนที่เพิ่งผ่านไปกลับเข้ามาในสมอง ผู้หญิงเจ้าของกลิ่นน้ำหอมนี้ไม่ใช่คนแรกที่ยอมให้เขาล่วงเกินได้อย่างง่ายดายแม้ปราศจากความรัก ในเมื่อเขาคือลูกเศรษฐีผู้มีเงินมากพอจะโปรยให้ใครก็ได้โดยไม่รู้สึกเสียดาย ผู้หญิงง่ายๆพวกนั้นจึงเป็นเพียงดอกไม้ริมข้างทางที่น่ารังเกียจและไม่มีค่าพอให้เขาต้องจดจำเท่านั้นเอง           ในความมืดของเวลาก่อนฟ้าสาง ณัฐดนัยขับรถตามถนนของเมืองใหญ่ ด้วยความเบื่อหน่ายทุกอย่างในชีวิตผสมกับความรู้สึกเกลียดที่ตัวเอง ‘พลาด‘ไปอย่างคืนที่ผ่านมา เขาตัดสินใจขับรถลัดเลาะออกนอกเส้นทางไปอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ถนนสายหลักในกรุงเทพมหานครพาเขาไปจนถึงสถานที่แห่งหนึ่ง ที่นี่มีผู้คนพลุกพล่านแตกต่างจากถนนเส้นอื่นๆ ชายหนุ่มเหลียวมองร้านรวงเรียงเป็นแถวยาวสองฝั่งถนน มีดอกไม้นานาชนิดตั้งวางแน่นขนัด ที่นี่คงเป็น“ปากคลองตลาด”           เขาเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่ไม่เคยรู้เลยจริงๆว่าผู้คนจะมารวมตัวกันได้มากมายขนาดนี้ ณัฐดนัยตัดสินใจจอดรถตรงริมข้างทางฝั่งหนึ่ง แล้วจึงเดินข้ามถนนผ่านรถกระบะบรรทุกดอกไม้หลายคันที่แล่นกันขวักไขว่ เดินลัดเลาะไปตามทางเท้า ได้ยินเสียงต่อรองราคาและเสียงพร่ำบ่นของพ่อค้าแม่ขายดังปะปนกับเสียงรถยนต์ ณัฐดนัยรู้สึกว่าความสับสนอลหม่านแบบนี้ช่วยไล่ความเบื่อหน่ายออกจากใจเขาไปได้เป็นอย่างดีทีเดียว           ณัฐดนัยปล่อยใจเพลิดเพลินกับดอกไม้หลายชนิดจนถึงหน้าร้านขนาดใหญ่ตรงหัวมุมถนน หญิงอ้วนประจำร้านส่งเสียงเจื้อยแจ้วเรียกเขาหวังจะได้ลูกค้า ชายหนุ่มก้มมองดอกไม้สีสดนานาพรรณถูกมัดไว้เป็นช่อตามคำเชื้อเชิญ น่าประหลาดที่จู่ๆชายผู้เกลียดวันแห่งความรักและดอกไม้ทุกชนิดเช่นเขาเกิดอยากซื้อดอกไม้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น           ลิลลี่ดอกใหญ่กลีบสีขาวละมุนที่มุมหนึ่งของร้านดึงดูดความสนใจได้มากกว่าอย่างอื่น เขาจึงเอื้อมมือออกไปเพื่อหยิบดอกไม้ก้านงามซึ่งถูกปักอยู่ในถังน้ำ ไม่ทันเห็นว่ามีมือเล็กๆของใครคนหนึ่งเอื้อมมาพร้อมกันพอดี เขาคว้ามือของเธอไว้โดยไม่ตั้งใจ           ณัฐดนัยได้กลิ่นหอมที่อาจมาจากดอกไม้ชนิดใดชนิดหนึ่งปะทะจมูกและเผลอสูดดมกลิ่นนั้นอย่างลืมตัว จนกระทั่งเสียงผู้หญิงเอ่ยเบาๆว่า “ขอโทษนะคะ” และเจ้าของเสียงนั้นกำลังพยายามดึงมือของตัวเองกลับ เขาถึงได้รู้ว่าตอนนี้มีผู้หญิงผมยาวผู้มีดวงตาดำขลับมายืนอยู่ข้างๆ เธอคนนั้นดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขาได้สำเร็จในที่สุด ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกฝากหนึ่งของร้าน           หญิงสาวร่างเพรียวบางสวมเพียงเสื้อยืดสีขาวธรรมดาๆและกางเกงยีนส์ขายาวพอดีตัวดูทะมัดทะแมง มีกระเป๋าผ้าป่านสีน้ำตาลอ่อนสะพายอยู่ข้างกาย แม้ไม่มีเครื่องสำอางใดๆบนใบหน้า แต่ผิวนวลนั้นกลับดูเปล่งปลั่ง แก้มที่มีเลือดฝาดและปากอวบอิ่มสีชมพูดูน่ามองกว่าสิ่งใด                     สาวน้อยเดินเลือกหยิบดอกไม้ช่อต่างๆด้วยความคล่องแคล่ว พร้อมเอ่ยคำสนทนากับเจ้าของร้านอย่างคนคุ้นเคยกันดี เสียงหัวเราะสดใสและรอยยิ้มกว้างเพิ่มความน่ารักให้กับเธอขึ้นอีกเท่าตัว ณัฐดนัยมองตามการเคลื่อนไหวของเธอไปไม่วางตา ในโลกที่เขาอยู่มีผู้หญิงผ่านเข้ามาให้เชยชมมากมาย แต่ไม่เคยพบใครที่ชวนให้เหลียวมองอย่างสาวน้อยคนนี้เลยสักครั้งเดียว           เคร้งงงงงงงง!            ณัฐดนัยไม่รู้ว่าตัวเองพลาดไปชนเข้ากับเจ้าถังสังกะสีนี้ได้อย่างไร เพราะเมื่อรู้ตัวก็เห็นมันกลิ้งไปมาตรงเท้านี่เสียแล้ว ดอกไม้เล็กๆสีขาวที่เคยอยู่ในถังนั้นกระจายไปทั่วพื้น เขาได้ยินหญิงเจ้าของร้านส่งเสียงวี๊ดว๊ายพร้อมตะโกนคำสบถออกมาเป็นจังหวะ คนทั่วบริเวณหันมามองเขาเป็นตาเดียวรวมทั้ง...ดวงตาดำขลับของเธอคนนั้น           ผู้ชายอย่างณัฐดนัยไม่เคยรู้มาก่อนว่าความอายเป็นเช่นไรจนกระทั่งตอนนี้ มือของเขาควานหาเงินจากซอกกระเป๋าเป็นพัลวัน และรีบส่งมันให้แม่ค้าร่างอวบผู้กำลังเท้าสะเอวกระจายเสียงคล้ายโทรโข่งขนาดใหญ่ นางเงียบเป็นเป่าสากได้อีกครั้งเมื่อรับเงินหลายพันบาทเป็นค่าความเสียหาย ณัฐดนัยสาวเท้าออกจากร้านอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้พร้อมกับลิลลี่สีขาวก้านใหญ่ในมือ ได้แต่นึกเสียดายที่ยังไม่ได้ทำความรู้จักสาวน้อยน่ารักคนนั้นอยู่ในใจ ********* แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 14:06:49 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:03:35

ความคิดเห็นที่ 9           ประตูรั้วเหล็กดัดเป็นลวดลายฉลุหรูค่อยๆเปิดออกด้วยระบบอัตโนมัติ เพื่อให้รถสปอร์ตสีแดงผ่านเข้าไปในอาณาบริเวณหลังกำแพงสูง พื้นที่กว่าสิบไร่หลังรั้วนี้มีสวนสวยตกแต่งไว้อย่างทันสมัยเข้ากันกับบ่อน้ำพุขนาดย่อม รถคันงามแล่นเข้าไปเรื่อยจนถึงคฤหาสต์สไตล์ยุโรปหลังมหึมา เมื่อเครื่องยนต์ของรถดับสนิท ชายวัยต้นสามสิบผู้มีหน้าผากเถิกสูงเงาเป็นมันรีบวิ่งเข้ามาเปิดประตูรถอย่างกระตือรือร้นและรับกุญแจที่ณัฐดนัยยื่นให้            ชายหนุ่มเดินขึ้นบันไดพร้อมดอกไม้ในมือ เมื่อเขาผ่านประตูกระจกบานใหญ่เข้าไปในตัวตึก สตรีสูงวัยหน้าตาใจดีในชุดแม่บ้านก็รีบตรงเข้ามาหาเขาทันที           “กลับมาได้แล้วเหรอคะคุณหนู” แม่บ้านร่างท้วมเอ่ยทักทาย ในรอยยิ้มและแววตานั้นมีแต่ความปราณี           “หายไปหลายวันจนป้าคิดว่าจำทางกลับบ้านไม่ได้ซะแล้ว นี่ก็กำลังจะยกหูโทรศัพท์แจ้งตำรวจอยู่เชียวล่ะค่ะ ว่าเด็กชายลูกนัทของป้าหลงทาง กลับบ้านไม่ถูก” นางกระเซ้าเจ้านายคนเล็กของบ้านด้วยชื่อเล่นที่เรียกจนติดปาก            “โธ่ป้าแจ่มก็ ณัฐแค่ไปเที่ยวเท่านั้นเอง ถ้าตำรวจเชื่อว่าคนตัวโตขนาดณัฐเป็นเด็กหลงทาง ณัฐจะแจ้งความจับให้หมดเลย ข้อหาที่เพี้ยนแต่ดันเS-ร่อมาเป็นตำรวจ” ณัฐดนัยเอื้อมมือไปโอบร่างของแม่บ้านผู้มีร่างกายเล็กกว่าเขาเกือบครึ่งตัวอย่างคุ้นเคย          “ดูพูดเข้าสิ ตัวโตแค่ไหนป้าก็เห็นคุณหนูลูกนัทเป็นเด็กอยู่ดีล่ะค่ะ ผู้ใหญ่ที่ไหนกันจะเก็บของเล่นของหวงอยู่เต็มห้องอย่างนั้น” แม่บ้านสูงวัยพูดพลางก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับชายหนุ่ม หากตัดตำแหน่งหน้าที่ออกไปแล้ว ป้าแจ่มคนนี้ดูคล้ายจะญาติผู้ใหญ่ของเขามากกว่าเป็นอย่างอื่น           “อย่าพูดเสียงดังไปสิฮะ เดี๋ยวเด็กคนอื่นได้ยินกันหมด” ณัฐดนัยกระซิบเสียงแผ่วเบา สายตานั้นสอดส่ายไปรอบกายอย่างหวาดระแวง ความลับเล็กๆซึ่งซุกซ่อนไว้ในห้องนอน ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากเปิดเผยให้ใครรู้ นอกจากป้าแจ่มผู้ทำหน้าที่เป็นทั้งแม่บ้านและพี่เลี้ยงของเขาเพียงคนเดียว           “อุ๊ย ตายจริง ขอโทษค่ะ ลืมไปว่าคุณหนูลูกนัทของป้าโตเป็นหนุ่มแล้ว นึกว่ายังเป็นเด็กน้อยขี้แยอยู่เรื่อยเชียว” ป้าแจ่มกระซิบกลับ คำขอโทษนั้นไม่จริงจังนัก ซึ่งณัฐดนัยเองก็ไม่ได้ติดใจเอาความอะไรเช่นกัน โลกนี้คงมีแต่ป้าแจ่มเท่านั้นที่พูดจากระเซ้าเหย้าแหย่เขาได้อย่างนี้           ณัฐดนัยมองไปรอบบริเวณ คฤหาสน์หลังราคาร้อยกว่าล้าน มันกว้างขวาง โอ่โถง และประดับประดาไว้อย่างดีด้วยเครื่องเรือนราคาแพง แต่สำหรับเขา หากไม่มีป้าแจ่มอยู่สักคน ที่นี่คงมีแต่ความว่างเปล่าจนเขาไม่อาจเรียกมันว่าบ้านได้เต็มปาก แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 16:38:17 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 16:36:24 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 14:12:02 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:11:16

ความคิดเห็นที่ 10           “เอ่อ แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่วเบา คล้ายกับอยากจะเอ่ยถึงใครสักคนหนึ่ง แต่คำถามกลับติดอยู่ที่ริมฝีปาก           “ฟิลิปปินส์ค่ะ อีกสองสามวันท่านคงจะกลับ” ป้าแจ่มตอบกลับคำพูดลอยๆ ด้วยรู้ดีว่าผู้ที่ ‘เกือบ‘จะถูกถามถึงนั้นคือใคร          คำตอบของป้าแจ่มสร้างความผิดหวังให้เกิดในแววตาของชายหนุ่มแวบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะซ่อนมันเอาไว้อย่างมิดชิดภายใต้ใบหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึก ในฐานะพี่เลี้ยงผู้ทำหน้าที่แทนมารดาตั้งแต่วันแรกที่เขาเกิด ป้าแจ่มรู้ดีว่าคุณหนูกำลังเสียใจ คุณหนูอาจซ่อนความรู้สึกของตัวเองจากคนทั้งโลกได้ แต่ไม่ใช่กับป้าแจ่มคนนี้แน่ๆ            “เอ๊ะ นั่นดอกไม้สวยเชียว ได้มาจากไหนกันล่ะคะ” นางตั้งคำถามถึงดอกไม้ในกำมือของชายหนุ่มเพื่อเปลี่ยนหัวข้อสนทนา           “นี่เหรอ” ณัฐดนัยยกดอกไม้สีขาวนวลขึ้นตรงหน้า “ไม่รู้สิฮะ คงได้มาจากกามเทพล่ะมั้ง” น้ำเสียงนั้นเจืออารมณ์ทีเล่นมากกว่าจะจริงจัง           “ตายแล้ว อกป้าแจ่มจะแตก ได้ทำความรู้จักกับกามเทพกับเขาด้วย” แม่บ้านสูงวัยยกมือขึ้นทาบอก ทำตาโตราวกับเพิ่งได้รับฟังข่าวใหญ่ระดับประเทศ “คุณหนูลูกนัทแอบมีแฟนแต่ไม่บอกป้าใช่ไหมคะเนี่ย สาวที่ไหนกันน้า”           จริงๆ แล้ว ป้าแจ่มถามออกไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้คาดหมายว่าคุณหนูจะมีแฟนหรือคนรัก เพราะรู้แก่ใจว่าคุณหนูเป็นผู้ชาย ‘ไม่ธรรมดา’ ผู้หญิงที่ไหนทนนิสัยเอาแต่ใจของเขาได้ หรือถึงจะมีใครคนไหนทนได้ คุณหนูอารมณ์ร้ายคนนี้เองนั่นแหล่ะที่จะเป็นฝ่ายไล่ตะเพิดผู้หญิงพวกนั้นให้ออกไป            แต่รอยยิ้มกว้างของณัฐดนัยกลับทำให้แม่บ้านผู้สูงวัยประหลาดใจ แม้จะไม่ได้คำตอบ แต่ความสดชื่นในแววตาแบบนี้ไม่เคยมีให้เห็นมาก่อน             “ส่งมาค่ะ ป้าจะเอาไปจัดแจกันให้” ป้าแจ่มเอ่ยคำอย่างมีความสุข เมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางมีความสุข ณัฐดนัยยื่นดอกไม้ให้อย่างว่าง่าย            “คุณหนูจะรับอาหารเช้าไหมคะ  ป้าจัดข้าวต้มกุ้งมาให้ ดีไหม”            “ไม่เอาฮะ ณัฐง่วงเต็มทนแล้ว ขอไปนอนดีกว่า”            ณัฐดนัยคลายมือออกจากเอวป้าแจ่มพลางอ้าปากหาวหวอด เขาก้าวเท้ายาวๆขึ้นบันไดไปจนถึงห้องนอนของตัวเอง ทิ้งตัวลงบนเตียงหนานุ่ม ปิดเปลือกตาลงแต่ยังไม่หลับ สักครู่หนึ่งต่อมาก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก เดาว่าป้าแจ่มคงนำแจกันดอกลิลลี่มาให้เพราะนางคือคนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้เข้าห้องนอนของเขา กลิ่นหอมละมุนจากดอกไม้โชยมาแตะจมูก ชายหนุ่มค่อยๆสูดดมกลิ่นหอมนั่นเข้าไปจนเต็มปอด พร้อมกับพยายามเรียกภาพหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามาในห้วงคำนึง ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อน รอยยิ้มบนใบหน้านวลในความทรงจำนั้นทำให้เขามีความสุข             ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ได้พบโดยบังเอิญ ทำให้หัวใจของณัฐดนัยคล้ายจะมีทำนองเพลงน้ำเน่าบรรเลงขึ้นมาเองโดยที่เขาไม่รู้ตัว ************* แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 16:41:58 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 16:41:02 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:15:51

ความคิดเห็นที่ 11 พักสายตาด้วยอิมเมจพระเอกของเรื่องกันก่อนนะคะ :) จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:21:26

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ 2 .....           ในยามที่ดวงอาทิตย์ยังไม่พ้นเส้นขอบฟ้าอย่างเช่นเวลานี้ หากเป็นสถานที่อื่นของกรุงเทพมหานคร อาจยังถูกปกคลุมไว้ด้วยความมืดมิดแห่งราตรี และความเงียบเชียบไร้ร้างผู้คน ซึ่งตรงข้ามกันอย่างสิ้นเชิงกับแหล่งขายส่งดอกไม้ขนาดใหญ่ที่สุดของเมืองกรุงอย่างปากคลองตลาด ด้วยความสดใหม่ของดอกไม้นานาชนิดที่เพิ่งถูกส่งมาถึงเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า และราคาอันย่อมเยากว่าแหล่งอื่นๆ เป็นสิ่งดึงดูดใจให้ผู้คนมากมายที่ต้องการซื้อดอกไม้ทั้งพันธุ์ไทยและพันธุ์ต่างประเทศ มารวมตัวกันอย่างคึกคักตั้งแต่เที่ยงคืนเรื่อยไปจนถึงย่ำรุ่ง            อริสา สาวน้อยผู้คุ้นชินกับความชุลมุนวุ่นวายของตลาดแห่งนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้สึกแปลกใจอะไรนักที่เช้ามืดวันนี้เธอจะได้เห็น ‘ป้าน้อย’แสดงกริยาตามแบบฉบับของ ‘แม่ค้าปากตลาด’ออกมา เมื่อเกิดมีชายคนหนึ่งซุ่มซ่ามชนมาถังดอกคัตเตอร์หน้าร้านจนล้มระเนระนาด จนดอกไม้เล็กๆสีขาวหล่นกระจัดกระจาย ความเสียหายนี้เป็นเหตุให้นางหงุดหงิดจนต้องแผดเสียงส่งคำผรุสวาทออกไปชุดใหญ่ สร้างความตระหนกให้คนทั่วไปรวมทั้งชายผู้โชคร้ายคนนั้นด้วย            ท่ามกลางความสับสนอลหม่านอริสาได้แต่ขบขันอยู่คนเดียวที่มุมๆหนึ่งของร้าน และยิ่งขำหนักขึ้นเมื่อได้เห็นนางร้ายอย่างป้าน้อยกลายร่างเป็นนางฟ้าไปเสียดื้อๆ เมื่อหนุ่มซุ่มซ่ามคนนั้นควักกระเป๋าจ่ายกลับมาเป็นเงินก้อนงาม ป้าของเธอก็สงบปากคำตัวเองลงได้ทันทีราวกับเป็นนางพิกุลทอง             “โอ้โห วันนี้ป้าน้อยได้ลาภลอยตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ เยอะกว่าถูกหวยสามงวดติดกันอีกนะเนี่ย” หญิงสาวเสียงใสชะโงกหน้าข้ามไหล่เพื่อใช้สายตาช่วยนับธนบัตรหลายใบในมือป้าน้อย เมื่อความวุ่นวายทั้งหลายคลี่คลายกลับเข้าสู่ความสงบดังเดิมแล้ว            “อย่าเอ็ดไปน่าไอ้ตัวเล็ก เดี๋ยวตาช้างมันได้ยินเข้าล่ะเป็นเรื่อง ป้าชวดเงินหมดพอดี ลุงเอ็งน่ะเขายิ่งเป็นพ่อมหาเถรตรงอยู่ด้วย”            หญิงวัยกลางคนร่างอวบอ้วนผู้มีทุกอย่างตรงข้ามกับคำว่าน้อย ส่งเสียงกระซิบกระซาบกับลูกค้าสาว ขณะทื่มือสองข้างกำลังพยายามยัดธนบัตรหลายใบลงไปร่องเสื้อชั้นในของตัวเอง ก่อนที่สามีผู้เคยเป็นมหาและซื่อสัตย์เที่ยงตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดจะเข้ามาได้ยิน และเร่งเร้าให้นำเงินนั้นไปคืนเจ้าของเสียตามนิสัยที่นางรู้จักเป็นอย่างดี แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 23:48:13 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 21:49:53 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 21:48:59 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 14:36:52 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 14:35:46 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 14:34:55 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:33:41

ความคิดเห็นที่ 13           “เป็นอะไรไปน่ะยายน้อย เสียงดังเอ็ดตะโรไปถึงหลังร้าน ใครมาพังร้านแกรึยังไงหา” เสียงแหบห้าวเสียงหนึ่ง ตะโกนดังมากจากหลังร้านดอกไม้ใหญ่ แม้จะยังไม่เห็นตัวผู้พูด แต่อริสาก็รู้ได้ในทันทีว่านั่นคือ ลุงช้าง สามีของป้าน้อยเจ้าของร้านดอกไม้เจ้าประจำของเธอนี่เอง            “มีคนเมามาชนถังดอกคัตเตอร์ล้มจ้ะลุง” หญิงสาวถือวิสาสะตะโกนตอบคำถามนั้นกลับไปเสียเอง “เจอป้าน้อยสวดยับ  สงสัยนายคนนั้นคงได้สร่างเมาไปอีกหลายวันแน่เลย”            อริสาหัวเราะคิกเมื่อนึกถึงหน้าตาเหลอหลาของผู้ชายผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตาซีดเซียวเหมือนคนอดหลับอดนอนมาหลายคืน รอบคางมีไรหนวดขึ้นเขียวครึ้มเต็มไปหมด แถมยังมีกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆจากลมหายใจส่งมาถึงเมื่อตอนที่อยู่ใกล้ๆ จนเธออดแปลกใจไม่ได้ว่าคนที่มีรูปลักษณ์ภายนอกเหมือนขวดเหล้าเดินได้แบบนั้น มาโผล่อยู่ในตลาดดอกไม้แห่งนี้ได้อย่างไรกันหนอ            “อ้าว ไอ้ตัวเล็กมาแล้วเหรอ”           แม้อริสาจะโตเป็นสาวสะพรั่ง จนถึงขั้นว่ากำลังจะได้รับพระราชทานปริญญาบัตรในอีกไม่กี่วัน แต่สำหรับลุงช้างและป้าน้อย คำเรียกขานแทนชื่อของเธอยังเป็น “ไอ้ตัวเล็ก” เหมือนกับที่เคยเรียกเมื่อเธอมาฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกค้าครั้งแรกในวัยเพียงสิบห้าปีไม่มีเปลี่ยนแปลง            ลุงช้างค่อยๆเดินหลังค่อมผ่านช่องประตูออกมา ลุงเป็นชายร่างเล็กและผอมเหมือนร่างกายมีเพียงหนังและกระดูก เสื้อกล้ามสีขาวขนาดใหญ่กว่าตัวที่ลุงสวมอยู่นั้นเผยให้เห็นหัวไหล่ปูดโปนชัดเจน ร่างกายคล้ายไม้เสียบลูกชิ้นเช่นนี้ ไม่ต่างกับป้าน้อยผู้เป็นภรรยา ตรงที่ลุงไม่มีส่วนใดใหญ่พอจะเข้ากับชื่อช้างเลยสักอย่างเดียว            “แกไปด่าใครเขาล่ะ ยายน้อย ฉันบอกกี่หนไม่ยักฟังนะว่าด่าคนอื่นมันไม่ดี มันผิดศีล” ลุงช้างอดีตมหาผู้ถือว่าการรักษาศีลเป็นเรื่องสำคัญของชีวิตเริ่มเทศน์กัณฑ์ที่หนึ่ง            “แหม๊ จะไม่ให้ด่ายังไงไหวล่ะตาช้าง ก็ไอ้คนเมานั่นน่ะ มันมัวแต่มองไอ้ตัวเล็กของฉันซะน้ำลายหยดน้ำลายย้อย ขามันก็เลยไปขวิดถังเข้าน่ะซี่ ด่ามันให้สร่างซะหน่อย ฉันค่อยโล่ง” ป้าน้อยส่งเสียงดังทั้งที่ยังยืนเท้าสะเอวจังก้าอยู่หน้าร้าน เหมือนกับกลัวใครจะกลับมาทลายร้านของนางเข้าให้อีกรอบ          “เอ๊ะ เขามองอริซด้วยเหรอจ๊ะป้า” อริสาเอียงคอ แปลกใจว่าทำไมจึงไม่รู้ตัวเมื่อถูกมองขนาดนั้น สงสัยว่าตัวเองคงมัวคุยกับป้าน้อยเพลินจนไม่ทันได้สังเกตแน่ๆ เวลาที่ได้‘เม้าท์’กับป้าน้อย เธอจะสนุกจนลืมตัวแบบนี้ทุกที            “บ๊ะ มองสิwa มันมองเอ็งจนแทบจะเข้ามาอุ้ม ป้าเห็นแล้วหมั่นไส้ ก็เลยด่าแถมไปชุดหนึ่ง เห็นหลานข้าเป็นอะไรwa มามองยังกับดอกไม้ริมทาง” เสียงป้าน้อยเริ่มดังขึ้นอีกระดับหนึ่ง จนลุงช้างต้องรีบเข้ามาติดเบรก            “เอาเถอะน่า หลานเรามันสวยวันสวยคืน ผู้ชายก็สนใจเป็นธรรมดา แกไปโกรธเขา มันเป็นการก่อกรรม ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหม” ลุงช้างเริ่มเทศน์กัณฑ์ที่สอง คราวนี้ป้าน้อยชักอยู่ไม่สุข เพราะถ้าลุงช้างเทศน์มากกว่านี้ล่ะก็ งานอาจจะเข้ามาถึงเงินก้อนงามที่เบียดกันแน่นอยู่ใต้หน้าอกก็เป็นได้ นางจึงรีบทำทีคล้อยตามสามีโดยเร็ว            “เออ จริงของแกนะ เห็นทโมนยังกับลูกลิงอยู่ไม่กี่วัน เผลอแผล็บเดียวโตเป็นสาวซะแล้ว สวยขนาดหลานป้า อีกหน่อยก็คงมีหนุ่มมาตอมเป็นโขยง ขี้คร้านจะเลือกไม่ถูกละเอ็งเอ๊ย” ป้าน้อยพูดพลางมองหน้าหลานสาวคนสวยอย่างภาคภูมิใจ            “โธ่ป้าจ๋า ไม่ขอเลือกใครทั้งนั้นล่ะ อยู่โสดๆกับแม่แบบนี้น่ะดีที่สุดแล้ว ยังไม่อยากมีแฟนหรอกจ้ะป้า เพราะแค่ทำงานวันๆหนึ่งนะ อริซก็หัวปั่นจะแย่แล้ว” สาวน้อยออกความเห็น ในชีวิตของเธอมีเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้ทำมากมาย จนไม่เคยมีเวลาคิดเรื่องความรักสักที            “คอยดูเถอะว้า ไอ้พวกว่าไม่อยากๆเนี่ย ป้าเห็นมาแยะแล้ว ความรักมันไม่เหมือนอย่างอื่นหรอกนะ ป้าจะบอกไว้ก่อน บทจะมาก็มาไม่ให้รู้ตัว ดูอย่างป้าสิ อยากได้ตามหาเถรตรงนี่ซะที่ไหน รักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ป้ายังไม่รู้เลย” แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 23:54:31 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 21:57:14 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 21:54:31 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 21:51:11 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:42:35

ความคิดเห็นที่ 14           ป้าน้อยส่งเสียงหัวเราะดังสนั่น ส่วนลุงช้างได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ลุงคงไม่รู้จะเอากัณฑ์ไหนมาเทศน์แล้ว เลยหันมาถามหลานสาวคนสวย เพราะเบื่อยายน้อยเต็มทน “เลือกดอกไม้หรือยังล่ะลูก ให้ลุงช่วยไหม”           “เลือกไว้แล้วล่ะจ้ะ วันนี้ซื้อเข้าร้านมากหน่อย เมื่อวานวันวาเลนไทน์ใช้หมดไปเยอะเลย” อริสาตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มละไม เธอชี้ไปยังดอกไม้หลายช่อที่วางกองรวมกันอยู่ข้างตัว ก่อนจะเรียกป้าน้อยให้คำนวณราคา แต่ป้าน้อยกลับส่งเสียงแหลมสูงกว่าปกติหลายระดับ             “อะไร๊ จ่ายเงินให้ป้าแล้วนี่ เอ๊งลืมไปแล้วเรอะ” นางพูดพลางขยิบตาปริบๆเหมือนมีผงอะไรค้างอยู่ในนั้น             อริสารู้ว่านั่นหมายถึงอะไร ป้าน้อยคงเห็นว่าเงินที่ซ่อนอยู่ตามซอกของเสื้อชั้นในนั้นมากเกินพอแล้ว ค่าดอกไม้ของเธอจึงไม่จำเป็น เธออมยิ้มในความเป็นคนปากร้ายแต่ใจดีของป้าน้อย ก่อนจะนึกขึ้นใดว่าในกระเป๋าผ้าข้างกายมีของบางอย่างที่ควรให้เป็นสิ่งตอบแทนความใจดีเช่นนี้อยู่            “เพิ่งพิมพ์เสร็จเมื่อวานจ้ะป้า สดๆร้อนๆจากโรงพิมพ์เลยนะ” อริสายื่นนิตยสารฉบับบางให้แก่เจ้าของร้านผู้อารี หน้าปกมีตัวหนังสือสีเหลืองพาดอยู่ด้านบนของใบหน้าของดาราผู้กำลังเป็นที่นิยมในขณะนั้นว่า ‘ศรีสยาม‘            “โอ๊ย ตาเถรยายชี ออกแล้วเหรอ” ป้าน้อยร้องเสียงหลงเมื่อยื่นมือรับนิตยสารนั้น นางแสดงอาการดีใจออกนอกหน้าจนลุงช้างได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา            “ป้ากำลังรออยู่เลย คราวที่แล้วนางเอกเพิ่งโดนนางร้ายตบ แหม ป้านะลุ้นให้มันตบคืนสักสองสามฉาด หมั่นไส้” หญิงวัยกลางคนร่างอ้วนท้วนตรงหน้าอริสา พร่ำถึงตัวละครในนิยายเรื่องหนึ่งที่ตีพิมพ์อยู่ในนิตยสารฉบับนี้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าป้าน้อยติดนิยายขนาดไหน            “แกเฝ้าหน้าร้านนะตาช้าง เดี๋ยวชั้นมา” ป้าน้อยหันไปพูดกับสามีก่อนจะพุ่งตัวฉิวผ่านกรอบประตูไปพร้อมกับนิตยสารเล่มโปรดในมือทั้งที่ยังไม่ได้ยินคำตอบใดๆ ผู้เป็นสามีจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมาอีกรอบ คราวนี้มีรอยยิ้มจางๆผุดขึ้นที่ริมฝีปากด้วย            “ใกล้สว่างแล้ว อริซกลับบ้านดีกว่า ไปแล้วนะจ้ะลุง” อริสาหันไปเอ่ยคำร่ำลากับลุงช้างก่อนจะหันหน้าไปสู่ถนนเบื้องหน้าที่มีรถราแล่นกันขวักไขว่ เตรียมพร้อมจะเรียกรถตุ๊กตุ๊กเพื่อขนดอกไม้มากมายกลับร้านของตัวเองเสียที           “มา เดี๋ยวลุงช่วยขน” ลุงช้างเสนอตัวช่วยเหลือ แต่อริสากลับรีบปฏิเสธความเอื้ออาทร “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แค่นี้อริซขนคนเดียวได้สบายมาก” สาวน้อยตอบเช่นนั้นเพราะตอนนี้หน้าร้านเหลือลุงเฝ้าเพียงลำพังแล้ว แถมยังมีลูกค้าเข้ามาเลือกดอกไม้อีกหลายคน อริสาไม่อยากให้ลุงเสียรายได้ไปเพราะเธอ แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 23:57:27 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:04:44 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:03:53 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:02:14 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:46:50

ความคิดเห็นที่ 15           “ เอ้า ถ้ายังงั้นก็ไปดีมาดีนะลูกนะ ถ้าหนูขนไปคนเดียวไม่ไหวก็ตามมาเรียกลุง ยายน้อยนี่ไม่ไหว แทนที่จะช่วยหลานขนของ กลับหายไปอ่านนิยายซะได้ “ ลุงบ่นไปเรื่อยตามประสา ลืมไปเสียสนิทว่านิยายที่ป้าน้อยแอบไปอ่านอยู่นั้น เป็นนิยายที่หลานสาวคนนี้นำมาให้เองกับมือ            อริสายกมือขึ้นไหว้ลุงช้างเป็นการบอกลา และหันไปโบกรถตุ๊กตุ๊กที่ผ่านมาพอดี เมื่อคนขับรถเห็นว่าผู้โบกนั้นเป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารัก จึงรีบกุรีกุจอลงมาช่วยขนดอกไม้ขึ้นรถพร้อมทำตาหวานเชื่อมส่งมาให้ การแสดงออกว่าสนใจในรูปร่างหน้าตาของเธอเช่นนี้ทำให้อริสารู้สึกรำคาญอยู่ในใจ เธอเบือนหน้าออกไปข้างทางแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น เพราะเช้านี้อากาศดีเกินไป ยังไม่อยากมีเรื่องวิวาทกับใครให้เสียอารมณ์            เส้นทางระหว่างปากคลองตลาดมาจนถึงบ้านไม่ไกลกันนัก แต่ต้องผ่านซอกเล็กๆหลายรอบสักหน่อย เพราะร้านดอกไม้ที่เธอและแม่ใช้เป็นทั้งที่ทำมาหากินและที่อยู่อาศัยนั้น เป็นตึกแถวสองชั้นขนาดหนึ่งคูหาซึ่งอยู่ลึกเข้าไปจนถึงท้ายซอย ตึกแถวนี้อาจมีทำเลไม่เหมาะกับการเปิดร้านดอกไม้นักแต่ด้วยราคาค่าเช่าต่อเดือนที่ไม่แพงจนเกินไป อริสาและแม่จึงเลือกที่นี่เป็นที่พักพิงมากว่าสิบปี           รถตุ๊กตุ๊กพาหญิงสาวและดอกไม้หอบใหญ่วิ่งเลาะเลี้ยวตามเส้นทางแคบๆ เรื่อยไปจนถึงหน้าร้านที่มีป้ายไม้สลักชื่อ ‘ช่อผกาฟลาวเวอร์‘ห้อยอยู่เหนือประตูทางเข้า ชื่อ 'ช่อผกา' นี้ตั้งตามชื่อของแม่            “แหม บ้านน้องสาวอยู่ลึกขนาดนี้ ลำบากแย่เลย เดี๋ยวพี่ให้เบอร์ไว้ วันหลังจะได้เรียกให้พี่มาส่ง ส่งฟรีเลยนะ สำหรับน้องคนสวย พี่ไม่คิดเงินหรอกจ๊ะ”           ‘เอาแล้วไง’           อริสานึกในใจ หันมามองชายวัยเลยกลางคนไปไกลจนเกือบจะเป็นพ่อของเธอได้ ท่าทีกะลิ้มกะเหลี่ยแบบนี้ มันชวนให้มีเรื่องน้อยเสียเมื่อไหร่เล่า อริสาก้มหน้าก้มตายกดอกไม้ลงจากรถต่อไป ทำท่าไม่สนใจอย่างเดิมและเอาแต่ท่องบ่นคนเดียวในใจว่า ‘เย็นไว้อริซ เย็นไว้’            “อะ อย่าจ้ะ อย่ายกเองเลย มือจะด้านเอาเปล่าๆ เดี๋ยวพี่ช่วยขนเข้าไปในให้บ้านนะ” ชายคนขับรถยังคงออกอาการเจ้าชู้ไก่แจ้ไม่เลิก เขาก้าวมาด้านหลังหวังจะหาเศษหาเลย อริสากรอกตาอย่างรู้ทัน เธอหายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะยกขาและรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีกระทืบลงไปบนเท้าของผู้ชายคนนั้นสุดตัว หญิงสาวหันหน้ากลับไปเมื่อได้ยินเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดจากเจ้าของเท้าที่เพิ่งถูกเธอบดขยี้ไปหมาดๆ            “อุ๊ย ! ตายแล้ว ขอโทษนะคะ คุณลุง”            แม้คำพูดจะเหมือนว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่หน้าตาและน้ำเสียงกลับแสดงออกชัดเจนว่าทั้งหมดเกิดจากความตั้งใจล้วนๆ ถือเป็นของสมนาคุณพิเศษจากสาวน้อยหน้าตาน่ารักให้กับคุณลุงหัวงูโดยเฉพาะ อริสายิ้มเยาะก่อนจะยื่นค่าโดยสารให้ คนขับรถตุ๊กตุ๊กรับเงินด้วยหน้าตาบิดเบี้ยว คงนึกโกรธอยู่ในใจ แต่เมื่อเห็นเด็กสาวคราวลูกยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างเอาเรื่อง เขาจึงรีบกระโดดขึ้นรถและบิดเครื่องยนต์เสียงสนั่นจากไป ทิ้งให้สาวน้อยผู้ ‘เย็น‘ไม่ไหวชะเง้อคอหัวเราะไล่หลังอยู่คนเดียว แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:12:00 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:10:57 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:51:55

ความคิดเห็นที่ 16           อริสาขนดอกไม้เข้ามาในร้านที่แม้ภายนอกอาจดูเก่าและคับแคบไปสักนิด แต่ภายในที่สะอาดสะอ้าน และตกแต่งด้วยเครื่องเรือนสีขาวนวลเพ้นต์ลายดอกไม้เล็กๆบวกกับผ้าม้านฉลุลายประดับตรงหน้าต่าง ร้านเล็กๆแห่งนี้ก็ถือเป็นร้านดอกไม้ที่ให้บรรยากาศอบอุ่นและน่ารักมากทีเดียว           “อริซเหรอลูก” เสียงแม่ของหญิงสาวดังออกมาจากครัวด้านหลัง เมื่อเธอได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากหน้าร้าน กลิ่นแป้งอบหอมๆที่ลอยตลบอยู่นี้ทำให้อริสารู้ว่า แม่ของเธอคงกำลังง่วนอยู่กับการอบขนมเตรียมส่งขายตามออร์เดอร์ของร้านประจำในตลาดอยู่แน่ๆ            “อริซเองจ้ะแม่” อริสาตอบกลับขณะกำลังขนดอกไม้เก็บเข้าตู้แช่ดอกไม้สด ในจำนวนนั้นมีใบตองหอบใหญ่ที่ซื้อมาเตรียมไว้สำหรับทำบายศรี ผู้ที่ติดต่อมาบอกว่าต้องการใช้ในเช้าวันพรุ่งนี้            ร้านของเธอและแม่มีชื่อเรียกเล่นๆของคนทั่วไปว่า ‘ร้านรับสารพัด‘เพราะสองแม่ลูกเจ้าของร้านรับจ้างทำทุกอย่างที่พวกเธอทำได้นั่นเอง            “แม่อบขนมถึงไหนแล้ว ให้หนูช่วยไหมจ๊ะ” อริสาโผล่หน้าผ่านทางกรอบประตูครัวเมื่อตัวเองจัดการขนดอกไม้เก็บเข้าตู้แช่ไปทั้งหมดแล้ว เห็นแม่กำลังก้มๆเงยๆยกถาดขนมปังก้อนกลมไส้ต่างๆออกจากเตา แม้อายุจะล่วงเลยมาจนถึงวัยปลายสี่สิบปี แต่เค้าความงดงามกระจ่างตายังมีให้เห็นอยู่บนใบหน้าของแม่ อริสาพอเดาได้ว่าในยามที่แม่อายุเท่ากับเธอนั้น แม่คงสวยกว่านี้หลายเท่า            “อบเสร็จแล้วล่ะ เหลือแค่แพคห่อเท่านั้นเอง หนูไปอาบน้ำเถอะลูก เกือบเช้าแล้ว เดี๋ยวไปทำงานสายนะ” แม่ของเธอตอบกลับมาอย่างใจดี รอยยิ้มของแม่หวานและอบอุ่นเสมอสำหรับลูกสาวคนเดียวอย่างเธอ            “อะ แย่แล้ว” อริสาอุทานออกมาทันทีเมื่อเงยหน้ามองนาฬิกาแบบแขวนแล้วเห็นว่าเหลืออีกเพียงสิบห้านาทีจะเป็นเวลาหกโมงเช้า “ถ้าไปสายโดนคุณศรีสมรดุแน่เลย” สาวน้อยเอ่ยถึงชื่อเจ้านายสุดเฮี้ยบผู้เต็มไปด้วยกฎระเบียบและไม่ชื่นชอบให้ลูกน้องคนใดมาทำงานไม่ตรงเวลา            อริสารีบสาวเท้าขึ้นไปบนชั้นสองของตัวตึกซึ่งใช้เป็นที่อยู่อาศัย เธอใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานนัก ยิ่งเวลาแต่งตัวยิ่งเร็วจัดเพราะเธอแค่หยิบเสื้อผ้าจากตู้ที่เตรียมไว้แล้วมาสวมทับร่างกาย ไม่ต้องเลือกมากนักเพราะเสื้อผ้าของเธอเป็นแบบเรียบๆคล้ายกันหมด ใส่อย่างไรก็เข้าชุด            หญิงสาวหวีผมให้คลายความยุ่งเหยิงและรวบเป็นหางม้าไว้ข้างหลัง ทาครีมบำรุงพอเป็นพิธี ทาแป้งฝุ่นบางๆตามลงไป และปิดท้ายด้วยลิปสติกเพื่อเพิ่มความชุ่มชื่นให้กับริมฝีปาก เท่านั้นเป็นอันเสร็จกระบวนการแต่งตัว ชีวิตที่ต้องต่อสู้กับความยากลำบากทำให้เธอไม่มีเวลาทำตัวประดิดประดอยอย่างสาวคนอื่นๆในวัยเดียวกัน แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 14:57:19 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:56:44

ความคิดเห็นที่ 17           สาวน้อยวิ่งตัวปลิวลงมาชั้นล่าง คว้ากระเป๋าและสวมรองเท้าอย่างรวดเร็ว ไม่ลืมยิ้มหวานให้แม่ที่เดินออกมาจากครัวหลังร้านพอดี “ไปทำงานแล้วนะแม่จ๋า” เธอพูดเสียงอ้อนก่อนจะก้มลงหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่            อริสามักจะแสดงความรักต่อแม่อย่างนี้เสมอโดยไม่สนว่าใครจะเห็นเธอทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต เพราะหลังจากที่พ่อเสียไปเมื่อเธออายุแค่เพียงสิบขวบ แม่ก็เปรียบเสมือนทุกอย่างในชีวิต หากสิ่งใดที่ทำให้แม่มีความสุขได้ อริสาไม่เคยปฏิเสธที่จะทำสิ่งนั้นเลยสักครั้ง             สาวน้อยโบกมือร่ำลาแม่ก่อนจะผลักประตูร้านออกมาสู่ถนน ระยะทางจากก้นซอยนี้ใช้เวลาเดินเท้าเกือบสิบนาทีกว่าจะถึงถนนใหญ่ อริสาเร่งฝีเท้าของตัวเองให้เร็วขึ้นเมื่อเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ หากมัวแต่โอ้เอ้อยู่ละก็ เธอจะต้องโดนเรียกเข้าห้องเย็นของคุณศรีสมรแน่ๆ หญิงสาวมีโชคดีอยู่อย่างที่พ่อของเธอนั้นถ่ายทอดช่วงขายาวๆเอาไว้ให้ ซึ่งมีประโยชน์เหลือเกินในเวลาเร่งรีบเช่นนี้ การเดินทางเพื่อไปทำงานต้องอาศัยรถประจำทางเพื่อไปต่อรถไฟฟ้าและเมื่อลงจาก รถไฟฟ้าก็ถึงเวลากระโดดขึ้นนั่งบนเบาะของมอร์เตอร์ไซด์รับจ้างอีกทอดหนึ่ง              รถมอร์เตอร์ไซด์วิ่งฉวัดเฉวียนพาเธอลัดเลาะหนีรถติดเป็นทางยาว เข้ามาถึงสำนักงานที่มีป้ายปูนด้านหน้าเขียนว่าสำนักพิมพ์ศรีสยาม สำนักพิมพ์แห่งนี้ผลิตนิตยสารรายปักษ์ชื่อเดียวกันว่า 'ศรีสยาม' ซึ่งออกจำหน่ายมานานกว่าอายุของหญิงสาวเองเสียอีก อริสาได้มาทำงานที่นี่ตามคำแนะนำของรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งบอกว่า            “งานดีน้องอริซ เหมาะกับคนชอบแปลหนังสือแบบหนูเลยจ๊ะ” รุ่นพี่คนนั้นพูดเมื่อตอนหว่านล้อมชักชวนเธอเข้ามาทำงาน แต่เมื่อเธอและเหม่ยเจินตกลงมาทำงานที่นี่ รุ่นพี่กลับยื่นใบลาออกหนีหายไปเสียเฉยๆ อริสาไม่แปลกใจกับการตัดสินใจของรุ่นพี่คนนั้น เพราะเมื่อได้มาทำงานจึงรู้ว่าสำนักพิมพ์แห่งนี้ห่างไกลความทันสมัยไปหลายปีแสง แถมเจ้านายยังมีระเบียบมากมายจนพนักงานรุ่นใหม่ๆหลายคนทนทำงานกันไม่ไหว แต่ด้วยความเกรงใจไม่กล้าลาออกทันที รุ่นพี่จึงไปชักชวนเธอมาให้ทำงานแทนนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 15:00:51 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 14:59:51

ความคิดเห็นที่ 18           สำหรับอริสา การทำงานที่ศรีสยามไม่ได้แย่นัก จริงๆแล้วเธอไม่ได้ทำงานที่นี่เพียงที่เดียว แต่หญิงสาวก็ยังมีงานสอนพิเศษตามบ้านที่ทำมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยเป็นอีกงานหนึ่ง เมื่อเธอไม่ใช่เด็กสาวที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด การทำงานคือหนทางสร้างรายได้จุนเจือครอบครัว ยิ่งเมื่อครอบครัวของเธอขาดเสาหลักอย่างพ่อไปด้วยแล้ว ความลำบากจึงมีมากกว่าคนอื่นเท่าตัว            ในตอนที่ครอบครัวของเธอเพิ่งเริ่มสร้างฐานะ พ่อขายที่ดินมรดกของตัวเองและแม่จนหมด และกู้เงินอีกจำนวนหนึ่งเพื่อลงทุนทำธุรกิจ แต่อุบัติเหตุเพียงครั้งเดียวที่เกิดขึ้น ทำให้พ่อจากไปอย่างกะทันหัน แถมยังทิ้งหนี้สินไว้เบื้องหลัง อริสาจึงชินกับการทำงานมาตั้งแต่เด็กๆ ใครที่เคยรู้จักพ่อเมื่อได้พบเธอจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า            ‘ขยันสมกับเป็นลูกอรรณพเลยนะ’                       พ่อในความทรงจำของอริสาเป็นคนเด็ดเดี่ยวและเข้มแข็ง และพ่อก็สอนให้เธอเป็นแบบเดียวกัน พ่อไม่เคยโอ๋ลูก มีครั้งหนึ่งที่สาวน้อยจำได้ไม่มีวันลืม คือวันที่พ่อหัดให้เธอขี่จักรยาน ข้อมือน้อยๆของเด็กหญิงอ่อนเกินกว่าจะบังคับแฮนด์รถสองล้อได้ เธอจึงพารถคันนั้นกลิ้งล้มไม่เป็นท่า เด็กหญิงอริสาร้องลั่นเมื่อเนื้อตัวถูกับพื้นจนถลอกปอกเปิก เลือดแดงๆไหลซิบมาตามแผล พ่อเดินเข้ามาหาแต่ไม่มีคำปลอบโยน            “อย่าร้องอริซ หนูอย่าใช้น้ำตาแก้ปัญหาแบบนี้สิลูก” น้ำเสียงของพ่อไม่ดุดัน แต่จริงจัง เด็กหญิงตัวน้อยๆยังสะอื้นฮัก แผลแดงนั้นแสบเกินจะทนไหว             “ถ้าหนูเป็นลูกพ่อ หนูต้องเข้มแข็ง จำไว้นะลูก อย่ายอมให้ใครเห็นน้ำตา อย่ายอมให้ใครเห็นว่าหนูเป็นคนอ่อนแอ” เด็กน้อยได้ยินคำว่า ‘ถ้าหนูเป็นลูกพ่อ’ ถึงกับกลั้นสะอื้น เพราะในสายตาของเธอ พ่อคือฮีโร่ อริซอยากเป็นลูกของพ่อ อริซไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ            ตั้งแต่วันนั้น มีเพียงครั้งเดียวที่เธอยอมให้น้ำตาของตัวเองไหลต่อหน้าคนอื่น นั่นคือวันที่เธอและแม่เสียพ่อไปตลอดกาล ********* แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 55 00:13:03 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:22:46 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 15:08:11 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 15:07:07 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 15:06:48

ความคิดเห็นที่ 19           อริสาก้าวเท้ายาวๆขึ้นบันไดของอาคารไปถึงสองชั้น หยุดพักหายใจที่หน้าประตูไม้บานใหญ่สีหม่นๆ เธอค่อยๆเปิดบานประตูนั้นเข้าไปด้านใน ห้องภายหลังบานประตูมีความกว้างขนาดบรรจุโต๊ะได้หลายสิบตัว ซึ่งล้วนแต่มีพิมพ์ดีดขนาดใหญ่กับกองหนังสือตั้งเรียงกันอยู่ โต๊ะเกือบทั้งหมดมีผู้ครอบครองเป็นผู้สูงวัยทั้งชายและหญิง ผู้สูงวัยเหล่านี้ต่างนั่งประจำที่โต๊ะของตัวเอง พูดคุยกันด้วยภาษาอย่างที่คนสมัยก่อนใช้กัน และมีเสียงเพลงสุนทราภรณ์คลอเบาๆเข้าบรรยากาศ            ในห้องที่ดูคล้ายกับย้อนสมัยไปหลายสิบปีก่อน ยังมีคนหนึ่งที่ต่างออกไป อยู่ที่โต๊ะซึ่งอยู่ด้านในสุด เธอเป็นหญิงสาวในวัยเดียวกับอริสา สาวร่างเล็กกะทัดรัดผู้มีผมดัดฟูเป็นลอนสีน้ำตาลตามแฟชั่น แต่งกายด้วยชุดลูกไม้สีอ่อนอย่างเดียวกับนางแบบนิตยสารญี่ปุ่น อริสายิ้มทักทายเพื่อนร่วมงานต่างวัยคนอื่นๆก่อนจะเดินตรงไปหาเธอ            เธอคนนี้คือเหม่ยเจิน เพื่อนสนิทที่สุดของอริสาเพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงมหาวิทยาลัย แม้เพื่อนจะเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะดี แต่กลับถูกยื่นคำขาดว่าให้เธอทำงานหารายได้ด้วยตัวเอง พ่อแม่จะไม่ยอมส่งเสียอีกแล้วเมื่อเรียนจนจบมหาวิทยาลัย วันที่พ่อโยนเธอออกจากบ้าน พ่อของเธอบอกว่า           “อั้วให้คอนโดลื้ออยู่ ให้รถลื้อขับ แต่อั้วจะให้ลื้อแค่นี้แหล่ะ อย่ามาแบมือขอเงินปาป๊ากับม่าม้าใช้ ถ้าไม่อยากอดตาย ลื้อก็ไปทำงานหาเงินกินเอาเอง”             พ่อของเหม่ยเจินเป็นคนดุและเด็ดขาด ถ้าลองพ่อพูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้น ไม่มีใครในบ้านบิดพริ้วคำสั่งของพ่อได้ อย่างตอนที่เพื่อนคนนี้ของอริสาเคยร้องไห้ขอเปลี่ยนชื่อ เพราะชื่อเหม่ยเจินของเธอโดนคนเอาไปล้อเลียนเป็นวรรคเป็นเวร คำตอบที่ได้กลับมาคือ            “อั้วก็ใช้ชื่อจีน อาม่าม๊าของลื้อก็ใช้ชื่อจีน พี่น้องทุกคนของลื้อก็ใช้ชื่อจีน ต้นตระกูลโค-ตร-เหง้าลื้อก็ใช้ชื่อจีนกันหมด ลื้อเห็นมีใครตายเพราะชื่อจีนสักคนไหม แล้วถ้าลื้อไม่ได้เปลี่ยนเป็นชื่อไทย ลื้อจะถึงกับตายหรือยังไงวะ”             เหม่ยเจินจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำงานหาเงินเลี้ยงชีพตามคำบัญชาของปาป๊า ไม่อย่างงั้นก็คงต้องอดตายอย่างที่ปาป๊าของเธอว่าจริงๆ  ดังนั้น ทั้งเธอและเพื่อนรักจึงจับมือกันสู้กับงานนี้แบบไม่มีวันถอย เว้นเสียแต่ว่าวันใดเกิดได้งานอื่นที่ดีกว่าก็อาจจะจับมือเลิกสู้ไปได้เหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:38:43 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 15:14:18

ความคิดเห็นที่ 20           “เจิน ฉันมาทันหรือเปล่า” อริสากระซิบถามเหม่ยเจิน ผู้กำลังคร่ำเคร่งกับการแต่งหน้าแต่งตาของตัวเอง คงเพราะรีบมาทำงานเหมือนๆกัน จึงต้องหอบเครื่องสำอางมาแต่งหน้าที่ทำงานอย่างนี้ ผิวขาวจัดและดวงตาเล็กหยีก่อนแต่งหน้าของเพื่อนเป็นเครื่องหมายแสดงว่าเธอ คือสาวไทยเชื้อสายจีนขนานแท้            “เรียกฉันว่าเจินอีกแล้วนะ บอกให้เรียกว่าเจนนี่ไง ลืมตลอดเลยแกนี่” สาวร่างเล็กค้อนให้ครั้งหนึ่งก่อนจะพูดต่อว่า “โชคยังดีจ๊ะเพื่อนรัก คุณศรีสมรยังไม่มา” เหม่ยเจินส่งเสียงกระซิบตอบพร้อมกับพยายามติดขนตาปลอมแผงใหญ่ลงบนเปลือกตาของตัวเอง             แต่อีกเพียงอึดใจ เมื่อเข็มสั้นของนาฬิกาชี้ที่เลขแปดและเข็มยาวชี้ที่สิบสองพอดีเป๊ะ คุณศรีสมรที่พวกเธอกำลังพูดถึงก็ก้าวผ่านประตูบานใหญ่เข้ามาในห้อง ตลอดระยะเวลาสามเดือนที่ทั้งคู่เข้ามาทำงานที่สำนักพิมพ์ศรีสยาม เจ้าของสำนักพิมพ์ผู้นี้ไม่เคยมาสายกว่าเวลานี้เลยแม้แต่นาทีเดียว            คุณศรีสมรเป็นหญิงวัยร่วมเจ็ดสิบปีผู้มีผมขาวเป็นสีดอกเลาตีโป่งไว้เป็นกระบัง แต่งกายด้วยผ้าไหมมัดหมี่เรียบสีฟ้าคราม มีแว่นกรอบทองวางอยู่บนดั้งจมูก นางมองผ่านแว่นสายตานั้นไปที่พนักงานแต่ละคน ซึ่งล้วนแต่เป็นคนในวัยใกล้เคียงกัน พนักงานคนอื่นๆยิ้มให้แต่ไม่ได้เอ่ยคำปราศรัยกับเจ้านายของตน เพราะรู้ว่าคุณศรีสมรไม่มีนิสัยช่างพูดช่างเจรจา แต่เป็นคนเจ้าระเบียบและจริงจังกับการทำงาน ใบหน้าของเจ้านายจึงมีความบึ้งตึงปรากฏอยู่มากกว่าจะมีรอยยิ้ม            สาวน้อยยืดตัวตรงโดยอัติโนมัติเมื่อเห็นคุณศรีสมรเดินมาทางเธอ เหตุเพราะโต๊ะทำงานของเธอและเหม่ยเจินนั้นอยู่หน้าห้องทำงานของคุณศรีสมรพอดี หญิงสาวยิ้มทักทายนิดหน่อยก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำท่าทีเหมือนกำลังขะมักเขม้นแปลหนังสือภาษาอังกฤษอันเป็นงานในหน้าที่ของตัวเอง            อริสาเหลือบไปมองเพื่อนผู้รักสวยรักงามข้างกายบ้าง ภาพที่เห็นคือหญิงสาวผมหยิกฟูที่มีดวงตากลมโตข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งยังเล็กหยีอยู่ เพราะเหม่ยเจินเพิ่งติดขนตาปลอมไปได้เพียงข้างเดียว เธอกำลังวางท่าทีเคร่งเครียดกดเครื่องพิมพ์ดีด แต่ตัวหนังสือบนกระดาษที่พิมพ์ออกมากลับอ่านไม่รู้เรื่องเลยสักนิดเดียว อริสาเกือบหลุดเสียงหัวเราะออกไปแล้ว แต่พอดีเหลือบเห็นแววตาคมกริบของคุณศรีสมรมองมาเสียก่อน เธอจึงได้แต่กลืนความตลกขบขันทั้งหมดลงไปพร้อมกับน้ำลายก้อนใหญ่ในคอ           “อริสา คุณตามเข้ามาพบฉันที่ห้อง” เจ้านายวัยร่วมเจ็ดสิบปีเอ่ยคำพูดเฉียบ แม้อริสาจะอายุอ่อนกว่าหลายสิบปี แต่คุณศรีสมรกลับใช้คำเรียกแทนตัวลูกน้องทุกคนไม่ว่าจะเป็นเธอหรือคนอื่นๆ ว่า “คุณ” อย่างนี้เสมอ คำเรียกเช่นนี้คงเป็นทั้งการให้เกียรติและการขีดเส้นแบ่งระยะห่างระหว่างลูกน้องและเจ้านายไปในตัว            “ส่วนคุณ” คุณศรีสมรหันหน้าไปทางเหม่ยเจินที่ตอนนี้นั่งตัวแข็งเหมือนก้อนหิน อริสาคิดว่าเพื่อนของเธอกำลังลืมหายใจ                     “ที่นี่เริ่มงานเวลาแปดโมงตรง ฉันคิดว่าคุณน่าจะเข้าใจว่าเมื่อถึงเวลาแปดโมง นั่นคือเวลาทำงาน ไม่ใช่เวลาแต่งตัว ครั้งหน้าฉันหวังว่าคุณจะเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำงานมากกว่านี้ มาแต่งเนื้อแต่งตัวที่ทำงานแบบนี้ ฉันเห็นว่ามันไม่งามเลยสักนิดเดียว คุณเข้าใจที่ฉันพูดไหม”            คำตำหนิเช่นนี้มีให้ได้ยินเสมอ เมื่อมีสิ่งใดที่คุณศรีสมรเห็นว่าอยู่นอกกรอบระเบียบแบบแผนอันเหมาะสม เหม่ยเจินได้แต่พยักรับเบาๆ ไม่กล้าเอ่ยคำแก้ตัวใดๆออกไป เธอกระพริบขนตางอนงามเพียงข้างเดียวขึ้นๆลงๆอยู่อย่างนั้น อริสาสงสัยว่าคุณศรีสมรไม่นึกขำท่าทีประหลาดแบบนั้นได้อย่างไรไหว แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:43:57 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:31:06 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 21:38:34 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 15:18:33

ความคิดเห็นที่ 21           อริสาลุกขึ้นเดินตามเข้าไปยังห้องทำงานของคุณศรีสมร ห้องนี้เหม่ยเจินตั้งชื่อให้ว่า ‘ห้องเย็น’ เพราะเวลาโดนเรียกตัวเข้ามาทีไร จะต้องรู้สึกเย็นวาบที่ต้นคอทุกที ห้องทำงานนี้ค่อนข้างกว้าง แต่อัดแน่นไปด้วยของเก่าแก่ บนโต๊ะไม้สักตัวใหญ่ที่คุณศรีสมรใช้เขียนหนังสือนั้น มีหนังสือและเอกสารวางซ่อนกันอยู่หลายชั้น แต่ทว่าเป็นระเบียบ มีกลิ่นหอมดอกมะลิจากหิ้งพระเหนือตู้หนังสือลอยอยู่ในอากาศ           “เชิญนั่ง” คุณศรีสมรเอ่ยคำเพื่อเชื้อเชิญให้ลูกจ้างสาวนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่           “ฉันมีงานที่ต้องมอบหมายให้คุณทำ คุณทราบใช่ไหม ว่าคุณแฉล้มคงไม่ได้มาทำงานกับเราแล้ว”           “ทราบแล้วค่ะ” อริสาตอบ เธอรู้ข่าวแล้วว่าคุณแฉล้ม เพื่อนร่วมงานอาวุโสคนหนึ่งเพิ่งถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล และคงไม่มีโอกาสได้กลับมาร่วมงานกันอีก เพราะอาการโรคชราที่คุณแฉล้มเป็น ดูท่าจะหนักเอาการ          “งานสุดท้ายที่ฉันมอบให้คุณแฉล้ม คือการเขียนบทสัมภาษณ์คุณอาทิตย์ วัฒนไพฑูรณ์ คุณรู้จักใช่ไหม”           ทุกประโยคของคุณศรีสมร มักจะมีคำถามพ่วงมาด้วยแบบนี้เสมอ อริสาชั่งใจว่าจะตอบคำถามนั้นอย่างไรดี เพราะเธอไม่รู้จักคุณอาทิตย์ คนที่ว่านี้เลยสักนิดเดียว หญิงสาวก้มหน้างุดเมื่อเห็นคุณศรีสมรมองลอดแว่นมา สายตานั้นนิ่งและมีแววดุเหมือนตาเหยี่ยว อริสาได้แต่ยิ้มแหยๆ แทนคำตอบ          “อริสา คุณต้องหาความรู้รอบตัวให้มากกว่านี้ เพราะงานของเราคือการทำนิตยสาร หน้าที่ของเราคือนำเสนอความรู้ให้คนอ่าน ถ้าคนทำงานอย่างคุณไม่มีความรู้อะไรติดตัวมาเลย งานของคุณก็เป็นงานด้อยคุณภาพ นิตยสารของเราก็จะกลายเป็นนิตยสารด้อยคุณภาพไปด้วย คุณเข้าใจที่ฉันพูดไหม”            อริสาพยักหน้าน้อยๆ รับคำตำหนินั้น ห้องนี้ทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบๆตรงต้นคออย่างที่เหม่ยเจินเคยว่าไว้จริงๆ           คุณศรีสมรถอนหายใจครั้งหนึ่ง ให้กับความไม่รู้เรื่องราวของลูกน้องสาว ก่อนจะตั้งต้นอธิบายความให้เธอฟัง “คุณอาทิตย์เป็นนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ เป็นนักธุรกิจคนเดียวของไทยที่ได้รับรางวัลจากนิตยสาร..” คุณศรีสมรเอ่ยชื่อนิตยสารของต่างประเทศฉบับหนึ่ง ที่โด่งดังและมีคนอ่านอยู่ทั่วโลก อริสาพยักหน้าน้อยๆอีกครั้งเมื่อได้รับรู้ข้อมูล คุณอาทิตย์คนนี้ต้องเก่งมากแน่ๆ           “คุณแฉล้มได้ไปสัมภาษณ์คุณอาทิตย์ไว้แล้ว คุณเอาเทปนี้ไปถอด” คุณศรีสมรยื่นแฟ้มงานและเทปคลาสเซตอันหนึ่งให้อริสา ก่อนจะพูดย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง “นิตยสารของเราเป็นเล่มเดียวที่ได้สัมภาษณ์ เพราะคุณอาทิตย์ไม่นิยมเรื่องการเป็นข่าวสังคม เพราะฉะนั้น คุณคงเข้าใจว่างานนี้คุณต้องทำอย่างระมัดระวัง ฉันขอให้คุณงดเขียนถึงเรื่องส่วนตัว เน้นแค่ประเด็นการทำงานก็พอ ฉันหวังว่าคุณจะทำได้ ใช่ไหม”           “ได้ค่ะ” คราวนี้อริสาตอบได้เต็มปากเต็มคำ มีรอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าแล้ว เพราะมั่นใจว่างานนี้คงไม่ยากเกินไปนักสำหรับเธอ ******** แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:46:46 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:35:31 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 15:24:40

ความคิดเห็นที่ 22           “อ๋อ คุณอาทิตย์น่ะเหรอ รู้จักสิ  ปาป๊าฉันพูดถึงออกบ่อย” เหม่ยเจินร้องตอบทันที เมื่ออริสาเริ่มต้นเล่าเรื่องราวของงานที่เพิ่งได้รับมอบหมายให้ฟังในช่วงพักเที่ยงของวัน หญิงสาวไม่แปลกใจอะไรนักเพราะปาป๊าของเหม่ยเจินเป็นถึงผู้รับเหมาก่อสร้างรายใหญ่ คนในวงการเดียวกันต้องรู้จักกันอยู่แล้ว           “อืม” อริสาพยักหน้ารับฟังเพื่อนก่อนจะเล่าเรื่องต่อ “คุณศรีสมรไม่ยอมให้ฉันเขียนถึงเรื่องส่วนตัวด้วยนะ สงสัยจะกลัวบ้านใหญ่บ้านเล็กทะเลาะกันแหงๆ ” อริสาเดาไปตามเรื่อง เพราะเห็นออกบ่อยไปที่คนรวยระดับนี้ จะนิยมมีบ้านกันคนละหลายๆหลัง            “ไม่มีหรอก ปาป๊าเรียกเขาว่าฤๅษีย่ะ คุณอาทิตย์น่ะ เมียตายไปตั้งหลายปีแล้ว แกไม่ยอมมีเมียใหม่สักที” เหม่ยเจินเริ่มเล่าอย่างออกรส “ที่ว่าไม่อยากให้เขียนเรื่องส่วนตัว ฉันว่าเป็นเรื่องลูกชายเขามากกว่าน่ะซี่”            “หือ ลูกชายเหรอ” สาวน้อยตาโตทวนคำอย่างสงสัย ข้องใจว่าเรื่องลูกชายของนักธุรกิจจะเป็นประเด็นสำคัญที่เอ่ยถึงไม่ได้เชียวเหรอ           “ก็ลูกชายเขาน่ะ นิสัยไม่ดี งานการไม่ทำ วันๆเอาแต่กินเหล้า ใครๆก็ว่าเสียดายกันทั้งนั้นแหล่ะ เพราะคุณอาทิตย์นะทั้งเก่ง ทั้งดี แต่มีลูกชายอยู่คนกลับไม่ได้เสี้ยวของพ่อมาสักกะนี๊ด มีดีอย่างเดียว” เหม่ยเจินส่งรอยยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ก่อนจะบอกต่อว่า “หล่อยังกับนายแบบ เอาไว้จะหารูปมาให้ดูนะ ฉันรับรองว่าแกจะต้องกรี๊ด”           “โอ๊ย ไม่ไหวล่ะ”  อริสาปฏิเสธทันควัน “ถึงจะหล่อลากดินแต่ถ้าทำตัวไม่ดีอย่างที่แกว่า ฉันไม่เอาด้วยคนนะ เกิดเป็นลูกคนรวยซะเปล่า ทำตัวไร้สาระแบบนั้น ฉันกรี๊ดไม่ลง”           ถึงจะไม่ค่อยมีเวลาสนใจเรื่องความรักอย่างคนอื่น แต่อริสาก็ยังเป็นผู้หญิงธรรมดาที่มีชายในฝันเก็บไว้บ้าง เธอวาดหวังถึงผู้ชายที่เหมือนพ่อ คือเข้มแข็ง เป็นสุภาพบุรุษ ไม่ต้องหล่อมากมาย แต่เป็นคนดีแล้วก็จริงจังเอาการเอางาน แบบนี้ต่างหากถึงจะทำให้คนอย่างเธอกรี๊ดได้ ซึ่งคนที่เหม่ยเจินกรี๊ดนักกรี๊ดหนาแบบนั้นน่ะ บอกได้คำเดียวว่า ‘ไม่ใช่สเปค’           “กรี๊ดไม่ลง เหมือนอย่างนายต้นใช่มั้ยล่ะ” เหม่ยเจินเริ่มตั้งคำถามถึงชายคนหนึ่งที่วนเวียนตามจีบเพื่อนของเธอมาตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งๆที่นายต้นไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่ แต่เพราะเขาเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ วันๆเอาแต่สังสรรค์ดื่มเหล้าเคล้านารีนี่แหล่ะ เพื่อนสาวคนสวยของเธอถึงไม่เคยสนใจเลยสักนิดเดียว           “ฮื่อ แบบนั้นแหล่ะ”          อริสานึกถึงนายต้นอย่างระอาใจ เพราะเมื่อสมัยยังเป็นนักศึกษา ไม่เคยมีวันไหนที่นายคนนี้จะไม่โผล่ไปเฝ้าตามคณะบ้าง ตามห้องสมุดบ้าง ดีหน่อยว่าเธอไม่ใช่นักกิจกรรมตัวยงจึงมีเพื่อนไม่มาก การทำตัวหลบหน้าหลบตาผู้คนและนายต้นคนนี้จึงพอทำได้ไม่ยากนัก จะว่าไปการที่นายต้นมาตามจีบเธอ ก็มีประโยชน์อยู่บ้าง คือนายคนนี้ชอบทำตัวกร่าง คอยทำตัวหวงก้าง วางกล้ามกับผู้ชายคนอื่นที่จะเขามาจีบเธอไปเสียหมด นั่นอริสาถือว่าข้อดี เพราะทำให้เธอมีเรื่องวุ่นวายในชีวิตน้อยลง           “เรียนจบมาได้ค่อยหายใจโล่งหน่อย จะได้ไม่ต้องเจอกันอีก” สาวน้อยถอนหายใจอย่างโล่งอก “เพราะถ้าเจอกันมากกว่านี้อีกวันเดียว ฉันคงอดไม่ไหว แล้วก็ชกหน้านายคนนั้นเข้าสักวันแน่ๆเลย ” อริสา สาวสวยทีทำให้หัวใจของใครหลายๆคนหวั่นไหว ทิ้งท้ายด้วยคำพูดห้าวๆขัดกับหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราของตัวเอง ********** แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:57:25 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 22:54:40 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 15:45:18 แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 15:29:35 จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 15:29:15

ความคิดเห็นที่ 23 จบตอนที่สองแล้วค่ะ ยาวเหยียดเลย ถ้าเพื่อนๆมีข้อเสนอแนะ ฝากไว้ได้นะคะ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็น แปะรูปต้นแบบนางเอก+เพื่อนนางเอกด้วย (ต้องกระซิบนิดนึงว่าผู้เขียนเป็นคนบ้าดาราค่ะ เลยมีรูปอิมเมจตัวละครเยอะ ) จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 15:36:57

ความคิดเห็นที่ 24 มาอ่านอีกรอบ^^ ยังไงก็ไม่ชอบนายณัฐดนัยอยู่เหมือนเดืมล่ะ ^^ ไม่ใช่รูปร่างหน้าตาความหล่อรวยอะไรทั้งนั้น แต่ไม่ชอบเพราะนิสัยของเขา ที่กระทำต่อสตรีเพศ (เมาแล้วสติแตก ยังพอว่า แต่ใช้กำลังกับน้องแอนนี่แบบนั้น ไม่เหมาะ (ถึงน้องแอนนี้จะมารยาสาไถยังไงก็ตาม ฮี่ๆ......)) ตอนเมาสติแตก ถ้าเป็นที่อื่น สงสัยโดนยำเละ... ดูท่าทางนายคนนี้จะเป็นเด็กมีปัญหา ดูท่าทางเก็บกด อารมณ์ ไม่อยู่กับร่องกับรอยชอบกล คงจะต้องเจอผู้หญิงสักคนที่มากำราบนายณัฐดนัยได้ จะรอดูว่าอริสาจะทำได้ไหม แล้วตามหลักสากลสุดท้ายนายณัฐดนัยต้องปรับปรุงตัวเองให้ได้ เอาชนะใจคนอ่าน และ เพื่อพัฒนาไปสุู่ความเป็นพระเอกมาตฐานสากล  ISO 25000 เพื่อเข้าสู่ Association of Southeast Asian Nations 2015 ...^__^... เอาเป็นว่ามาถึงตอนนี้ นายคนนี้ทำอะไรก็ขัดหูขัดตาผมไปหมด คะแนนพฤติกรรมยังไม่ผ่าน แต่ราตรีนี้ยังยาวนาน ยังมีโอกาส ส่วนอริสา กับเจินเจิน^^.....ดูดีทั้งสองคน ชอบๆๆ ทำอะไรก็ดูดีและน่ารักไปหมด นั่งหายใจเฉยๆก็ยังดูดี <ลำเอียงและอคติเห็นๆเลยเรา..T__T..> แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 55 19:58:34 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 19:49:49

ความคิดเห็นที่ 25 คุณ Psycho man ไม่ได้มีแค่คนอ่านนะคะที่รับพระเอกไม่ได้ เพราะพี่พันทิปยังเซนเซอร์พระเอก โดนลบไปหลายรอบ 555+ เรื่องนี้พระเอกเป็นคนมีปมค่ะ เป็นเด็กเก็บกดอย่างที่คุณว่าเลย รอลุ้นต่อไปว่า คนนิสัยไม่ดีแบบนี้ จะโดนกำราบโดยใคร (จริงๆก็พอเดาได้เนอะ อิอิ) ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^ จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 20:59:24

ความคิดเห็นที่ 26 ยาวจริงๆ ด้วย :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 22:54:16

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ scottie ตอนเขียนใน word คิดว่าไม่ยาวค่ะ แต่พอมาขยายในกระทู้ อั๊ยยะ! จะยาวไปไหน ตอนลงคนเขียนยังสงสารคนอ่านว่ากว่าจะอ่านจบปวดตาแย่เลย แต่ยังไงก็ต้องขอขอบคุณที่ติดตามนะคะ :) จากคุณ : ก้อนหินที่มีหัวใจ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 23:17:57