ความคิดเห็นที่ 1 “แมตต์คุณไม่กลัวเหรอ” “กลัวสิ!” เขายอมรับตรงๆ   “ใครจะอยากถูกกัดล่ะ แต่ผมคงรู้สึกผิด ถ้าปล่อยให้คนที่ตัวเองชอบต่อสู้ตามลำพัง แบบนั้นน่ะ...ไม่แมนเลยนะ ผู้หญิงที่ไหนก็คงไม่ชอบหรอกจริงไหม?” “แมตต์..อย่าคิดมากสิ  อีกอย่างเราเป็นแค่เพื่อนกัน” ลูน่ายังพยายามปฎิเสธ จริงอยู่เธออยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้างในยามนี้ แต่เธอกลัวเหลือเกินว่าจะดึงเขาไปสู่วังวนแห่งความตาย จึงไม่กล้าเปิดใจ “ให้ผมอยู่ข้างๆ นะ ไม่ว่าในสถานะไหน ผมก็อยากปกป้องลูน่า” ร่างสูงก้าวมาอยู่ตรงหน้าราวกับถูกแรงดึงดูด  ทั้งสองอยู่ในห้องที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงลมแผ่วๆ  และความเย็นที่ไล้ผิวกายให้แสวงหาความอบอุ่น คำว่า ‘อยู่เคียงข้าง’ นั้นทำให้ลูน่ารู้สึกอบอุ่นจากข้างใน เธอรู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตามลำพังในโลกนี้ ความอบอุ่นในนั้นกระตุ้นให้เธออยากกอดรั้งร่างแข็งแรงของเขาเอาไว้ให้นานที่สุด แต่ที่หญิงสาวทำได้คือนิ่งเฉยพยายามพาตัวให้อยู่ห่างแมตต์ แต่ยิ่งถอยเขาก็ยิ่งลุกไล่จนเธอไม่อาจหนีได้อีก ปลายนิ้วอุ่นแตะที่ปลายคางมนเบาๆ เชยคางให้สบตามอง ลูน่ามองเห็นความรักระริกไหวอยู่ภายในดวงตาคู่นั้น ใบหน้าอ่อนเยาว์จึงรีบเบือนหนีก่อนจะไม่อาจห้ามใจตนเอง “อย่าดีกว่า!!” “ลูน่า” “นายไม่รู้อะไร!?” แวมไพร์สาวยกมือเสยผมให้ปิดหน้าปิดตาหนีสายตาอีกฝ่าย “ดวงตาแวมไพร์ มีพลังในการช่วงชิงความคิดและจิตสำนึก บางทีนายอาจพูดไปเพราะติดกับดวงตาคู่นี้ก็ได้ มันไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงหรอก งั้นรีบๆ รู้สึกตัวแล้วไปเสียอย่ามาอยู่ตรงนี้เลย” แมตต์ดึงมือเธอออก แล้วปลายนิ้วเกลี่ยผมดำขลับที่ระใบหน้า เพื่อให้เธอสบตาเขาอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้นผมคงติดกับดวงตาคู่นี้ ตั้งแต่ก่อนที่ลูน่าจะเป็นแวมไพร์แล้วล่ะ” สองมือโอบรั้งเอวบางเข้าหาตัว เพียงเท่านี้เหตุผลต่างๆ ก็ขาดผึง ริมฝีปากเคลื่อนมาประชิดกันอย่างรวดเร็ว มันละมุนละไมราวกับจูบแรกอันแสนเอียงอาย และเป็นจูบที่ต้องระวังที่สุด เพราะต้องเลี่ยงเขี้ยวน้อยๆ ในปากลูน่า แมตต์บรรจงจูบลงด้วยความรู้สึกจากใจ หวังเติมเต็มให้หญิงสาวรู้สึกมั่นคงและกล้าหาญขึ้น แล้วความรักของเขาละลายกำแพงในหัวใจเธอลง ลูน่าโอบกอด ริมฝีปากนั้นเผยอรับจูบหวานอุ่นซาบซ่านอย่างเต็มใจ อ้อมกอดที่มอบให้กันและกันนั้นโอบรัดแน่นขึ้น  จุมพิตที่ทั้งคู่มอบให้แก่กันก็ร้อนแรงขึ้น เมื่อถอนริมฝีปากออกช้าๆ ความวาบหวามยังติดตรึง ทั้งคู่หายใจหอบไปกับอารมณ์ที่กำลังก่อตัวเป็นพายุ  ความรู้สึกมากมายหลั่งไหลสู่กันและกัน ลูน่าซบหน้ากับบ่ากว้างรู้สึกอิ่มเอมพร้อมๆ กับหัวใจที่เต้นแรงอีกครั้ง หลังความหนาวเย็นทำให้ใจดวงน้อยสงบนิ่งมานาน แต่เมื่อมือใหญ่ของแมตต์ล่วงผ่านเข้ามาในเสื้อ  แล้วลูบไล้แผ่นหลังเธอไปมา ทำให้ลูน่าได้สติแล้วจึงเป็นฝ่ายถอยห่าง วงแขนที่โอบกอดร่างสูงก็คลายออก แล้วดันตัวออกห่างทันที “ดึกแล้ว...ฉันง่วงแล้วล่ะ” หญิงสาวไม่กล้าสบตาเขา “เรื่องหนังสือนี่เดี๋ยวฉันแปลเองทีหลัง” “ได้” แมตต์พยักหน้ารับ “งั้นเข้านอนเถอะ ห้ามหนีไปไหนตอนผมหลับด้วยนะ” ลูน่าพยักหน้ารับ นวลแก้มยังแดงก่ำอยู่ “ราตรีสวัสดิ์”แมตต์กระซิบข้างหู ความจริงในคืนนี้เขาอยากกอดเธอไว้ในอ้อมแขน แต่จำต้องหักใจจึงรู้สึกอาลัยอาวรณ์นัก เลยเก็บงำสีหน้าแม้แต่น้อย สุดท้ายชายหนุ่มก็ยอมออกจากห้องแต่โดยดี พอประตูปิดลงลูน่าค่อยได้สติ หญิงสาวลูบไล้ใบหน้าตัวเอง แล้วพบว่ามันร้อนผ่าวชนิดที่แวมไพร์อย่างเธอไม่สามารถมีอุณหภูมิสูงขึ้นขนาดนี้ได้ ลูน่าลอบยิ้มกับตนเองรู้สึกดีเหลือเกิน จูบนี้สร้างกำลังใจให้เธออย่างมากมายนัก ***************** ลอนดอน เวลาย่ำค่ำเป็นเวลาที่ผู้คนออกมาแสวงหาความสุข ความรื่นรมย์อันไร้ขีดจำกัด สถานที่แหล่งชุมชนในยามราตรีครึกครื้นด้วยแสงสี เสียงเพลงและแอลกอฮอล์ดีกรีแรงๆ ความมืดอันน่ากลัวคืบคลานครอบงำมหานครยิ่งใหญ่นี้อย่างเชื่องช้า ความผิดแปลกของคนบางกลุ่มไม่ทำให้มีความสงสัยหรือคำถามใดๆ ให้คนในสังคมได้รู้ ตรงข้ามมีอีกหลายคนที่รู้ยินยอมพร้อมใจจะเป็นเหยื่อด้วยความเชื่อเรื่องเป็นอมตะ คฤหาสน์อันใหญ่โตของมหาเศรษฐีชื่อดังอยู่นอกลอนดอนไม่ไกลนัก คือบ้านใหม่ของอติภูต ผู้ครองราตรีกาล ร่างสูงใหญ่ในอาภรณ์ดำนั่งเด่นเป็นสง่า กลางห้องรับรองใหญ่โตมีแสงจันทร์อาบพื้นแกรนิตสีดำเป็นประกายมุกแวววาว บุรุษผู้ชนะกาลเวลานั่งอาบแสงจันทร์อย่างสำราญใจ มีบริวารมากมายแวดล้อมด้วยความจงรักภักดี หลังการล่าคืนแล้วคืนเล่ามีแวมไพร์เกิดใหม่มากมายเกินร้อย และสัตว์เลี้ยงก็เพิ่มมากเป็นเงาตามตัว ความเงียบสงบถูกรบกวนเมื่อเหล่าบริวารลากแวมไพร์เกิดใหม่ตนหนึ่งมาคุกเข่าเบื้องหน้า แวมไพร์หนุ่มวัยรุ่น ร่างผอมผิวขาวซีด ตัวสั่นที่ต้องเผชิญหน้านายผู้ทรงอำนาจ “นายท่าน” นิ้วเรียวปลายเล็บแหลมคมโบกไล่แค่ครั้งเดียว ทุกคนก็ถอยห่าง “ข้า.....เคยเตือนแล้วใช่ไหม” เขาเอ่ยเสียงกังวาน “ว่าห้ามล่าเหยื่อ...ที่เป็นเด็ก” “นายท่าน อภัยให้ด้วย ผม....” จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 13:52:16

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้ามันโง่เง่า  ข้าบอกแล้วว่า ข้าเกลียดแวมไพร์เด็ก!!!” เขาตะโกนใส่ “เด็กมีแต่สร้างเรื่องวุ่นวาย นอกจากควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ยังเป็นที่สะดุดตาด้วย ข้ากำลังจะสร้างอาณาจักรใหม่ เจ้าก็มาทำเสียเรื่อง” “นายท่าน ได้โปรด” เขาร้องไห้ “เด็กที่ถูกกิน เป็นยังไง” เขาถามคนอื่นๆ “เผาไปแล้วครับ” ยูเลียสพยักหน้ารับรู้ ปลายนิ้วลูบปลายคางครุ่นคิดว่าจะเอายังไงดี เขาเหลือบมองคนข้างๆ   “ฆ่ามัน !!” ร่างสีขาวซีดเผือดกระโจนเข้าใส่ราวกับฝูงหมาป่า ต่างฉีกทึ้งร่างแวมไพร์หนุ่มเป็นชิ้นๆ โดยไม่ทันได้ร้องสักแอะ  แค่พริบตาก็เหลือเพียงกองเลือดสดๆ เท่านั้น ร่างสูงลุกเข้ามาด้านใน มีห้องทดลองเพาะเลือดเก็บไว้ในคลังสำรอง และห้องคอมพิวเตอร์ที่รวบรวมข่าวสารต่างๆ ทั่วโลก เหล่าสัตว์เลี้ยงเขาทำงานอย่างขะมักเขม้น “ฟรานซิส!!”เขาตะโกนเรียก ดร.เกรท “ขอรับ นายท่าน” ร่างผอมสูงสีขาวเผือดตรงเข้ามาหา ในมือมีเอกสารที่ยังวางไม่ลง “ค้นคว้าไปถึงไหนแล้ว” “ผมแกะรอยไปถึง เบอร์ลินในเยอรมันครับ มีหลักฐานว่าขุดพบสุสานโบราณ แต่ไม่ได้บันทึกว่าขนย้ายไปไหน ผมคิดว่าคงต้องส่งคนไปดูเผื่อจะได้ข้อมูลเพิ่มเติม” “พวกเจ้าต้องรู้ให้ได้ ‘มัน’ต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งในโลกนี้ ข้าต้องหาให้เจอ” ยูเลียสเดินพล่านไปมาในห้องที่แวดล้อมด้วยสายไฟ สายคอมพิวเตอร์ระโยงระยาง เขาตื่นมาเดือนกว่าแล้ว เขารู้ว่า ‘มัน’ ยังไม่ตื่นขึ้นมา เพราะฉะนั้นก่อนที่จะสายเกินไป ต้องรีบหามันให้เจอแล้วฆ่าให้สิ้นซาก ไม่เช่นนั้นความแค้นที่ฝังลึกนานหลายศตวรรษก็ไม่มีวันดับลงได้ “ส่งคนที่ดีที่สุดของเจ้าไป แล้วจะต้องกลับมารายงานให้น่าประทับใจ” “ครับ” ร่างสูงเดินออกมานอกห้องก่อนจะหันกลับมาเมื่อนึกอะไรได้ “สัตว์เลี้ยงของเรามีรายงานเรื่องลูกศิษย์เจ้าบ้างหรือไม่” “แมตต์ หนีกลับบ้านนอกไปแล้วเจ้าค่ะ ส่วนลูน่านั้นไม่ได้ติดต่อกลับบ้านเลย เช็คครั้งสุดท้ายเขาซื้อตั๋วรถไฟไปฮังการี คาดว่าคงไปบ้านเกิดของท่าน” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างสงสัย “หมู่บ้านโฮแมต...นางจะไปทำไมที่นั่น??” “เด็กคนนี้ชอบแสวงหาคำตอบ เธอคงมีปมที่ไม่เข้าใจเกี่ยวกับตัวนายท่าน” ดวงตาสีมรกตเหลือบไปทางอื่น เหยื่อรายแรกที่เขากัดจะได้รับความทรงจำกระจ่างชัดกว่าคนอื่นๆ  เด็กสาวคนนี้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาบ้าง ตุ๊กตากระเบื้องชั้นดีไม่ยอมอยู่ในชั้นวางของเขา แต่หนีออกห่างโลกที่ควรอยู่ “ส่งอีกทีมไปตามประกบนาง พากลับมาอย่าให้มีอะไรบุบสลายก็แล้วกัน” เขาว่าก่อนออกไปหาอะไรกิน “ขอรับ”ดร. เกรทรับคำสั่งใบหน้านั่นขาวซีดไร้ความรู้สึก ************** รุ่งเช้าอากาศเย็นสดชื่น ลมหนาวคลายความเย็นให้หิมะค่อยๆ ละลายเห็นพื้นอิฐที่ปูพื้นถนนปะปราย  เปิดโอกาสให้ต้นหญ้าริมสองข้างทางเดินเล็กๆ  ได้เติบโตพบปะแสงแดดและท้องฟ้าสดใส ชีวิตเล็กๆ เริ่มต้นอีกครั้ง บ้านตึกอิฐสีแดงเข้มผ่านกาลเวลาไม่เกิน 50 ปี เรียงรายซ้อนกันอย่างไม่ใคร่มีระเบียบนัก ถนนอิฐผสมกรวดอัดเรียบแน่นสีดำทอดตัวลดเลี้ยวเป็นทางยาว ให้ผู้คนออกมาใช้ชีวิตคึกคักกว่าวันก่อนหน้านี่ แมตต์  มาถึงโรงแรมแต่เช้า มาถึงก็ยืนอยู่หน้าห้องหมายเลข 5 ‘ตื่นหรือยังนะ’ นึกสงสัย แต่อีกฝ่ายอาจไม่ได้นอนอย่างแวมไพร์ที่เคยเห็นในหนัง ชายหนุ่มตัดสินใจเคาะเบาๆ “ลูน่า...ผมเองนะ” เพียงอึดใจประตูเปิดออกต้อนรับ แสงแดดสีทองส่องห้องสว่างไสว หญิงสาวเชื้อสายเอเชียผิวขาวเนียนแต่อมเลือดฝาดอย่างคนปกติ ดวงตาสีน้ำเงินนั้นสดใสกว่าเมื่อแรกพบมาก  วันนี้เธอปล่อยผมยาวสีดำขลับเงางามต่างไปจากทุกวัน  เส้นผมสีรัตติกาลนั้นตัดกับสีทองของแสงอาทิตย์  แลดูมนต์ขลังอย่างประหลาด “อรุณสวัสดิ์” ลูน่ายิ้มทักทาย “อรุณสวัสดิ์ ได้นอนบ้างหรือเปล่า” เขาถามเพราะบนพื้นพรมสีแดงนั้นมีกระดาษที่ขยำเป็นก้อนเกลื่อนไปหมด “ค่ะ ฉันหลับไป 2-3 ชั่วโมง เพิ่งตื่นก่อนคุณมานิดเดียวเอง” ร่างอรชรเปิดทางให้เขาเข้ามา “ผม....ไม่รู้ว่าคุณจะอยากทานอะไรหรือเปล่าเลยเอา อาหารเช้ากับ..เลือดมาถุงหนึ่ง” ชายหนุ่มหยิบของในกระเป๋าออกมา ถุงกระดาษเล็กๆ ใส่แซนวิชเนยถั่วกับถุงเลือดขนาด 4ออนซ์ ที่ไม่มีฉลากกำกับเหมือนของในโรงพยาบาล ลูน่าเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่สงสัย “ผมเคยเป็นอาสาสมัครเมื่อ 2-3 ปีก่อน เรื่องปฐมพยาบาลหรือเจาะเลือดผมทำเป็นอยู่ ก็เลย...” “ทำแบบนี้ฉันไม่ดีใจหรอกนะ” “แต่คุณจำเป็นต้องใช้มันนี่ แค่เลือดไม่กี่ซีซีเอง อย่าคิดมากเลย ว่าแต่เจออะไรบ้างไหม” ชายหนุ่มเลี่ยงไปหาเรื่องอื่น ลูน่าก็พลอยคล้อยตามไปด้วย “ฉันรวบรวมเรื่องราวในบันทึกใหม่ตามความเข้าใจของผมนะ เรื่องมันเริ่มจาก เลดี้ บริตนีย์ เอธาร์โธร์ลา จากนอร์ ถูกส่งมาสมรสกับเคานท์ยูเลียส ที่ปราสาทบัดมัวร์ในโฮแม๊ตนี้ พร้อมกับต้นห้องคนสนิทชื่อ สเตฟานี คืนวันสมรสเกิดไฟไหม้ในงานเลี้ยง ผู้ชายคนหนึ่งได้ช่วยชีวิตเจ้าสาวไว้” “ผู้ชายคนหนึ่ง มีชื่อไหม?” แมตต์ ถาม จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 13:52:52

ความคิดเห็นที่ 3  “ เดมอน ซี.  คริสตอฟ ซี เขียนด้วยตัวสะกดไม่รู้ว่าย่อมาจากอะไร ในบันทึกเขียนทำนองว่า เป็นชาวบ้านธรรมดาที่ไม่ใครรู้จัก แต่มีความชอบที่ช่วยเจ้าสาวไว้  เคานท์ยูเลียสถึงให้พักในปราสาท เรื่องประหลาดก็เริ่มจากตรงนี้แหละ”  “เดมอน เป็นแวมไพร์” แมตต์เดา  “ใช่ หลังจากนั้น เคานท์ยูเลียสและเลดี้บริตนีย์ ต่างก็มีอาการประหลาด ทั้งคู่หนาวสั่นมีไข้ หลับใหลนานอยู่วันกับคืน ตั้งแต่นั้นมาทั้งคู่ก็ไม่เคยตื่นตอนเช้าอีกเลย สเตฟานีดูแลคนทั้งคู่เธอเห็นอาการประหลาด ก็เลยบันทึกอย่างละเอียด” “แล้ว...?” ชายหนุ่มเร่งเร้า “เธอพบว่า เคานท์ยูเลียสแสดงความนอบน้อมเดมอน เป็นอันมาก ให้เขาใช้ห้องของแขก นานวันเข้าถึงขนาดใช้ห้องร่วมกับเลดี้บริตนีย์ภรรยาของตนเอง ก็ยังไม่กล้าปริปาก ทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่เคยได้อยู่ร่วมห้องหอกับเจ้าสาวแม้แต่คืนเดียวเลย” “ทำไมกัน??” “สเตฟานีเองก็ไม่เข้าใจ เธอว่าอำนาจของเดมอน มากขึ้น ปราสาทของเคานท์ยูเลียสถูกเขายึดครอง เธอบรรยายไว้ว่ามีการกินครั้งใหญ่ ทุกคนในปราสาทกลายเป็นแวมไพร์หมด” “ยกเว้นสเตฟานี” “ใช่ เธอคือ สัตว์เลี้ยง ต้องคอยดูแลทุกคนในยามเช้า และเฝ้าปราสาทในเวลาทุกคนออกไปหากิน เธอว่าเดมอนหยามเกียรติเคานท์ยูเลียสเสมอ บางครั้งถึงกับร่วมหลับนอนกับเลดี้บริตนีย์ต่อหน้าเขา” แมตต์กลืนน้ำลายเฮือก เรื่องแบบนี้มันหยามศักดิ์กันเกินไป เป็นใครก็คงแค้นจนอกแทบไหม้ “ทำไมเคานท์ยูเลียส ถึงยอมทำขนาดนั้น แวมไพร์ด้วยกันก็ไม่จะต้องกลัวกันเลย”  “คงเป็นเพราะ เดมอน  เก่าแก่กว่าและเป็นผู้ให้กำเนิดเขา ฉันรู้เพราะ ตอนที่ยูเลียสกัดฉัน พลังของเขาสอดแทรกเข้ามา มันทรงพลังจนร้อนแทบเผาเส้นเลือดเป็นจุล  ฉันไม่มีทางสู้เขาได้....ฉันรู้ อย่างเดียวกับที่เคานท์ยูเลียสรู้ว่า..คนที่กัดเราทรงอำนาจกว่าคนที่เรากัด”  “มันเป็น....เหมือนคำสั่งที่ฝังในสามัญสำนึก แบบนั้นถึงทำให้แวมไพร์มีอำนาจลดหลั่นตามลำดับชั้นอาวุโส” “ใช่....คนที่ถูกกัดก่อนจะมีอำนาจสั่งการ ถึงแม้จะมีอายุจริงๆ  น้อยกว่าคนที่ถูกกัดทีหลังก็ตาม” “แล้วหลังจากนั้น เคานท์ยูเลียสทำยังไง” แมตต์ ถามต่อ “ สเตฟานีว่า เคานท์ยูเลียสคิดตีตัวออกห่าง แต่ติดที่เลดี้บริตนีย์เลือกจะอยู่กับเดมอน  เธอไม่กล้าหักหลังเขา  สามคนก็อยู่กันแบบฝืนใจกันเรื่อยมา ไม่นานเดมอนก็เริ่มเหินห่างบริตนีย์  ยิ่งรู้ว่าเธอท้องเขาส่งคืนให้เคานท์ยูเลียสทำให้เธอเริ่มคลั่ง สเตฟานีว่าเดมอนขังเธอในโลงศพทั้งวันทั้งคืนเลย” “เป็นผู้ชายที่ใจร้ายน่าดูนะนี่” “ต่อมาเดมอน ได้ทาสหน้าตาเหมือนตุ๊กตาจากตะวันออกไกลมา เด็กผู้หญิงคนนั้นชื่อ หลิงหลิง  ดูเหมือน เดมอน จะชอบเธอมากหลิงหลิงพูดภาษาท้องถิ่นไม่ได้ แต่ฟังพอรู้เรื่องและไม่รู้จักแวมไพร์ก็เลยเป็นที่ถูกใจของเดมอนมาก เคานท์ยูเลียสจึงพาบริตนีย์หนีไปจากโฮแม๊ต แต่ 2-3 วัน ต่อมาเธอก็กลับมาหาเดมอนอีก”  “เธอกลับมาหาเขาทำไม?” “ฉันคิดว่า...ตรงนี้น่าจะเป็นเพราะบริตนีย์รักเดมอนจนขาดไม่ได้ เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ เขาเป็นคนกัดเธอและเขาเป็นพ่อของลูกในท้องเธอ แต่กับเคานท์ยูเลียสเป็นการแต่งการเมือง พวกเขาเพิ่งรู้จักกัน ยังไม่ทันได้รักเลย” “น่าสงสาร” แมตต์ ว่า “ สเตฟานีเขียนไว้ว่า บริตนีย์อารมณ์แปรปวนควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่และทำร้ายตัวเองเป็นประจำ  สเตฟานีถึงทิ้งเธอไม่ลง บริตนีย์ทำทุกวิธีทางที่จะเรียกร้องความสนใจจากเดมอน ขณะที่เคานท์ยูเลียส กลับมาเพื่อเกลี้ยกล่อมให้ภรรยาตามเขาไป แล้วรู้ไหมใครเป็นคนช่วยเขา” ลูน่าถาม “ไม่ใช่สเตฟานีเหรอ” “หลิงหลิงต่างหาก เด็กคนนี้เปิดโอกาสให้เคานท์ยูเลียสได้พบบริตนีย์ลับหลังเดมอน มันก็เลยกลายเป็นความสัมพันธ์ที่เกี่ยวพันกันวุ่นวาย เคานท์ยูเลียสไล่ตามบริตนีย์  บริตนีย์ไล่ตามเดมอน เดมอนไล่ตามหลิงหลิง  หลิงหลิงไล่ตามเคานท์ยูเลียส โดยมีสเตฟานีเป็นคนดูอยู่วงนอก” แมตต์ นั่งฟังตาลอย  เห็นรักหลายเศร้ามีออกบ่อยในนิยายย้อนยุค แต่ของจริงนั้นเจ็บปวดกว่าเยอะ  “สุดท้าย...คนที่หมดความอดทนก่อนคือ เคานท์ยูเลียส สเตฟานีว่า เขาใกล้ชิดหลิงหลิง ต่างฝ่ายต่างเห็นใจซึ่งกันและกัน จนระยะหลังเขาพบเธอน้อยลง พอรู้ตัวสามีในนามและสามีโดยพฤตินัยต่างเอาใจออกห่างเธอทั้งคู่ เธอคลุ้มคลั่งแทบเสียสติ” “ผู้หญิงคนไหนก็คงทนไม่ได้” “ยิ่งกว่าทนไม่ได้อีก ผลพวงจากบริตนีย์ทำให้สเตฟานีทนไม่ได้เหมือนกัน ที่ต้องเห็นคนที่เธอรักมีสภาพเหมือนตายทั้งเป็น เธอก็เลยฆ่าบริตนีย์ด้วยการเปิดฝาโลงให้แสงแดดเผา” “สเตฟานีทำแบบนั้นทำไม?” “ในบันทึกเขียนคลุมเครือนะ แต่ผมคิดเอาเองว่า สเตฟานีคงทนเห็นเจ้านายถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจจนคลุ้มคลั่งไม่ได้ เธอคงคิดว่า....เธอทำถูกแล้วที่ปลดปล่อยให้ บริตนีย์กับลูกไปสู่สุคติเสีย...ที่สำคัญมันทำให้เธอได้ล้างแค้นด้วย”  “เธอทำยังไง”แมตต์ ถามต่อ “เธอเป่าหู เดมอนว่าเคานท์ยูเลียสทำไปก็เพื่อกำจัดมารหัวขนและจะแย่งหลิงหลิงไป ส่วนเคานท์ยูเลียสก็เชื่อทันทีเลยว่า เดมอนรำคาญบริตนีย์ถึงได้กำจัดเธอทิ้ง สองคนก็เลยห้ำหั่นกันปางตาย ปราสาทบัดมัวร์ถูกทำลายแทบไม่เหลือซาก เดมอนบาดเจ็บแต่ก็หนีไปได้พร้อมกับหลิงหลิง เคานท์ยูเลียสสาหัสกว่า เขาสั่งสเตฟานีให้สร้างที่หลบภัยให้เขาได้พักสักระยะ แต่เธอให้นักบวชทำสุสานปิดตายเขามากว่า 800 ปี ”   (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ) *****************************     จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 13:54:33

ความคิดเห็นที่ 4 ชุลมุนยุ่งเหยิงมาก @_@ แอบสนใจเด็กที่ชื่อหลิงหลิง... จะยังรอดอยู่ไหมน้า คนนี้ก็น่าจะเป็นปมของเรื่องหรือเปล่าคะ ??? สรุปแล้วหน้าปกเขียนว่า Luna  in the darkness สินะคะ   จากคุณ : XueYitan เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 13:35:47

ความคิดเห็นที่ 5 โอ้ ช่างเป็นแวมไพร์ที่รู้คุณค่าของเลือดจริงๆ ^^ จากคุณ : จันทร์ฉายแสง เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 12:45:15

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 7 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11717495/W11717495.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 22:17:00