ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 เมืองพุกาม, เขตยองอู สาธารณรัฐแห่งสหภาพพม่า โรงแรม Seventh Heaven พีภัทรยกมือเคาะประตูห้องพักหมายเลข 205 เป็นจังหวะก๊อก ก๊อก ก๊อกสามครั้งเมื่อนาฬิกาชี้บอกเวลาสองทุ่มตรง ชายหนุ่มผู้สวมเสื้อพนักงานจากร้านดอกไม้ยืนรอขณะหูได้ยินเสียงใครบางคนเคลื่อนไหวอยู่ภายในห้องหลังประตู ดอกกุหลาบแดงช่อโตที่ถืออยู่ในมือของเขาส่งกลิ่นหอม หมวกแก็ปและหนวดปลอมที่ติดอยู่บนผิวหน้าทำให้ไม่มีใครในโรงแรมมอซอแห่งนี้จะสามารถจดจำตัวจริงของเขาได้ และจะไม่มีใครรู้ว่าลุควิก บาคเค่นถูกผู้ใดฆาตกรรม...   พีภัทรปรับสีหน้าให้ยิ้มแย้มเมื่อประตูห้องแง้มเปิด เสี้ยวหน้าอวบอ้วนของชายชาวฮอลแลนด์ปรากฏตรงช่องว่างที่แง้มไว้ ดวงตากลมเล็กที่ดูเหมือนดวงตาของสุกรมากกว่าดวงตาของมนุษย์กวาดมองพีภัทรตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างสงสัย “มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ?” ลุควิก บาคเค่นถามออกมาด้วยภาษาอังกฤษ พีภัทรตอบด้วยภาษาอังกฤษซึ่งแสร้งพูดให้ฟังดูตะกุกตะกักเหมือนคนที่ไม่ค่อยได้พูดภาษาต่างประเทศสักเท่าไหร่ “เอ่อ คือ...ไม่ทราบว่า คุณคือมิสเตอร์ ลุควิก บาคเค่นใช่ไหมครับ?” แม้ไม่ต้องถาม พีภัทรก็รู้คำตอบดีอยู่แล้วว่าใช่ ผู้ถูกถามหรี่ตาและผงกศีรษะเล็กน้อย “อาฮะ นั่นผมเอง คุณมีอะไร?” “มีคนส่งดอกไม้มาให้คุณครับ” พีภัทรตอบ ความเคลือบแคลงสงสัยของชายอ้วนชาวฮอลแลนด์หายวับไปจากใบหน้าและถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจทันที “บอกผมหน่อยว่าใครส่งมา” ลุควิก บาคเค่นถาม ประตูที่แง้มไว้ขยับเปิดกว้างออกอีกเล็กน้อยเพื่อเปิดโอกาสให้สายตายลโฉมกุหลาบช่อโตในมือของพนักงานส่งดอกไม้หน้าหนวดกำมะลอ พีภัทรแกล้งทำเป็นหลุบสายตาอ่านแผ่นการ์ดที่เสียบอยู่บนช่อดอกไม้ “จากมิสเตอร์ โอลาร์ฟ กุนโดมันน์ครับ” “โอลาร์ฟของฉัน...โอลาร์ฟ...โอ้...” ประตูห้อง 205 เปิดออกกว้าง เผยให้เห็นร่างขาวเผือกที่ไร้อาภรณ์ใดพันกายนอกจากผ้าขนหนูสีขาวซึ่งพันรอบพุงสามชั้นของลุควิก บาคเค่นไว้อย่างหมิ่นเหม่ “โอลาร์ฟเป็นคนส่งให้ผมจริงๆ หรือ?” ชายอ้วนชาวฮอลแลนด์ถามด้วยน้ำเสียงดีใจขณะยื่นมือออกมารับช่อดอกไม้ที่พีภัทรส่งไปให้ “แล้วทางร้านคุณรู้หรือเปล่าว่าเขาอยู่ที่ไหน?” “ไม่ทราบครับ คุณโอลาร์ฟเขาโทรศัพท์มาสั่งและจ่ายเงินค่าบริการผ่านบัญชีเพย์พอล” “อย่างนั้นหรือ?” สีหน้าของลุควิก บาคเค่นฉายแววผิดหวังเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจและฉีกยิ้มอีกครั้ง “ยืนรออยู่ตรงนี้ก่อน ผมจะหยิบทิปมาให้” ประตูห้อง 205 ถูกปิดลง มีเสียงกดล็อคดังกริ๊กตามมา ระวังตัวทุกฝีก้าวทีเดียว มิน่าถึงหนีตำรวจมาได้หลายประเทศ...พีภัทรคำนึงขณะลอบกวาดตาสำรวจเฉลียงทางเดิน ว่างเปล่า ไม่มีผู้ใดจะเป็นพยานได้ว่าเห็นผู้ตายยืนคุยกับคนส่งดอกไม้ ชายหนุ่มใช้เวลานั้นสวมถุงมือสีดำอย่างคล่องแคล่ว และเมื่อประตูห้องแง้มเปิดอีกครั้ง เขาก็พร้อมแล้วสำหรับการลงมือ “นี่ ทิป ขอบคุณที่นำรอยยิ้มมาส่งให้ผม รับเงินไทยได้ใช่ไหม พอดีผมยังไม่ได้เอาไปแลกเป็นเงินจ๊าต” ลุควิก บาคเค่นพูดแล้วฉีกยิ้ม ยื่นมือส่งธนบัตรหนึ่งร้อยบาทไทยมาให้ พีภัทรยิ้มตอบ เอื้อมมือออกไปเหมือนจะหยิบธนบัตร แต่ฉับพลันนั้น มือของเขาก็กระตุกวูบทิ่มเสยไปที่บริเวณลำคอของเป้าหมาย ลุควิก บาคเค่นหน้าหงาย ล้มตึงลงไปบนพื้น ลูกกระเดือดเจ็บปวดจนไม่สามารถส่งเสียงร้องออกมาได้ พีภัทรสอดตัวผ่านประตูที่แง้มเปิดเข้าไปภายในห้อง ก่อนปิดประตูตามหลังและกดล็อค ร่างอ้วนเผละที่เต็มไปด้วยไขมันของลุควิก บาคเค่นนอนกุมลำคออยู่บนพื้น และเบิกตามองมาที่ร่างของหนุ่มส่งดอกไม้ด้วยความแตกตื่น   พีภัทรชักปืนกล็อค 9 ม.ม.สีดำมะเมื่อมออกมาจากหลังเอว ร่างอ้วนๆ ของลุควิก บาคเค่นกระเถิบถอยหนีอย่างตื่นกลัว ผ้าขนหนูที่พันกายอยู่หลุดออก พีภัทรสังเกตเห็นว่าบนพื้นไม่ห่างไปนักมีถุงยางอนามัยที่ใช้แล้ววางทิ้งอยู่ ชายหนุ่มกัดฟันกรอด นึกถึงเด็กผู้ชายชาวพม่าวัยแปดขวบที่เดินร้องไห้ออกไปจากโรงแรมแห่งนี้เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน พีภัทรย่างเท้าเข้าไปพลางประกอบที่เก็บเสียงเข้ากับปลายกระบอกปืน “แก...แกเป็นใคร?” ผู้ที่กำลังจะกลายเป็นศพเอ่ยถามออกมาอย่างยากลำบากเพราะลำคอยังรู้สึกเจ็บปวดจนน้ำตาไหล แต่ก็จนปัญญาที่จะหนีไปไหน ถอยมาจนแผ่นหลังติดปลายเตียงแล้ว แต่ผู้ถือปืนก็ยังย่างสามขุมเข้ามาเรื่อยๆ “ฉันเป็นใครไม่สำคัญ” พีภัทรตอบ หยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเป้าหมาย “สำคัญแต่เพียงว่า ฉันคือคนที่จะส่งแกไปลงนรก” “นรก!” ลุควิก บาคเค่นเค้นเสียง พีภัทรไม่แน่ใจว่าเป้าหมายกำลังทวนคำพูดของเขาหรือกำลังสบถกันแน่ “ใช่ นรก” ชายหนุ่มนักฆ่าจึงเอ่ยซ้ำอีกครั้งให้ฝ่ายตรงข้ามฟังถนัดหู “นรก!” คราวนี้พีภัทรแน่ใจแล้วว่าลุควิก บาคเค่นกำลังสบถ “ฉันไปทำอะไรให้แกวะ!” “กับฉันน่ะเปล่า แต่กับคนอื่นน่ะ...ไม่หมดไม่สิ้น” “แกพูดเรื่องบ้าอะไรกันหะ ฉันไม่รู้เรื่องโว้ย!” พีภัทรทำท่าถอนหายใจ ภาษาอังกฤษของเขาไม่ตะกุกตะกักอีกต่อไปแล้ว “คิดให้ดีสิ ลุควิก แกทำอะไรไว้กับเด็กผู้ชายพวกนั้น?” ชายร่างอ้วนมีสีหน้าที่ตกตะลึง “แก...แกรู้...” นัยน์ตาของพีภัทรเป็นประกายกร้าวขณะกล่าวตอบ “ลุควิก บาคเค่น สัญชาติฮอลแลนด์ อายุ 34 ปี หนีหมายจับจาก 4 ประเทศในยุโรปด้วยข้อหาร่วมมือกับโอลาร์ฟ กุนโดมันน์ผู้เป็นคู่ขาในการล่วงละเมิดทางเพศและทารุณกรรมผู้เยาว์ 57 ราย ตลอดระยะเวลาสามปีและ แกกับโอลาร์ฟ กุนโดมันน์ก็หนีมากบดานที่กรุงเทพเมื่อสองเดือนก่อน แต่ก็ยังไม่ทิ้งสันดานเดิม ก่อนที่จะแยกย้ายกันหนี แกหลอกเด็กผู้ชายอีกหกคนมากระทำชำเรา แต่ละคนอายุไม่ถึงสิบขวบ และพ่อแม่ของพวกเขาก็ส่งฉันมาที่นี่” “แต่แกจะมาฆ่าฉันไม่ได้  ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด!” ลุควิก บาคเค่นสวนกลับ ลดมือที่กุมลำคอลง “ฉันไม่ได้ทุบตี ไม่ได้เฆี่ยน ไม่ได้ทำอะไรที่รุนแรงเลย – คนที่ทำน่ะโอลาร์ฟต่างหาก - สิ่งที่ฉันทำมันก็แค่เซ็กส์ แกเข้าใจใช่มั้ย?  เซ็กส์น่ะ ฉันไม่เคยฆ่าเด็กพวกนั้นสักหน่อย!” พีภัทรจ้องเข้าไปในดวงตาของฝ่ายตรงข้าม “แกไม่เคยสำนึกผิดเลยสักนิด” “ก็ไม่เห็นมีเด็กที่ไหนตายเพราะฉันกับโอลาร์ฟนี่หว่า แล้วแกจะมาฆ่าฉันได้ยังไง!” “แน่ใจนะว่าไม่มี?” “ใช่!” พีภัทรเดินเข้าไป จ่อปลายกระบอกปืนซึ่งติดที่เก็บเสียงเข้ากับหน้าผากของชายร่างอ้วนผู้มีจิตใจวิตถาร ถึงเวลาลงโทษแล้ว... “ที่เมืองไทย เด็กผู้ชายอายุเก้าขวบคนหนึ่งกลับไปผูกคอตายที่บ้านหลังจากถูกแกกับโอลาร์ฟลักพาตัวไปข่มขืนอยู่สามวัน ทีนี้ปฏิเสธอีกมั้ยว่าไม่เคยมีใครตายเพราะการกระทำของพวกแก?” พีภัทรสอดนิ้วใต้ถุงมือแตะไกปืน เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นบนหน้าผากเถิกสูงของลุควิก บาคเค่น ชายร่างอ้วนอ้าปาก แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดลอดออกมา  ลุควิก บาคเค่นคิดว่าตนเองเห็นความตายอยู่ในดวงตาของผู้ถือปืน ดังนั้น เขาจึงหลับตาลง และประสานสองมือไว้ด้วยกันระดับหน้าอก ส่วนปากก็พึมพำภาวนาขอพรจากพระเจ้าให้รับดวงวิญญาณของเขาเข้าสู่อ้อมกอดของพระองค์ พีภัทรมองการกระทำของชายชาวฮอลแลนด์ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “คนชั่วอย่างพวกแกไม่สมควรเอ่ยชื่อศาสดาองค์ใดในโลกนี้อีกนอกจากซาตาน ลุควิก” นักฆ่าหนุ่มกระซิบ “และตอนนี้ แกกำลังจะได้ตามไปอยู่กับโอลาร์ฟที่แกรักในนรก” ลุควิก บาคเค่นชะงักการภาวนาก่อนลืมตาขึ้นมองพีภัทรเมื่อได้ยินสิ่งที่เขากล่าว ลุควิก บาคเค่นอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่พีภัทรก็เลือกที่จะเหนี่ยวไกปืนในวินาทีนั้น สมองของชายชาวฮอลแลนด์ระเบิดกระจุย เช่นเดียวกับคู่ขาแห่งความวิปริตที่ชื่อโอลาร์ฟ กุนโดมันน์ซึ่งถูกพีภัทรตามกำจัดในโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งที่กรุงเวียงจันทร์ ประเทศลาวเมื่อสามวันก่อน พีภัทรกวาดสายตาสำรวจมองศพสภาพอุจาดของลุควิก บาคเค่นเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเขาก็ถอดที่เก็บเสียง และยัดปืนเก็บเข้าหลังเอว คว้าช่อกุหลาบกับการ์ดที่วางอยู่บนเตียงก่อนตรงไปที่ประตู เปิดแง้มดูเล็กน้อยว่ามีใครอยู่ตรงเฉลียงทางเดินหรือเปล่า เมื่อปรากฏว่าไม่มี เขาก็สอดตัวออกไปและปิดประตูตามหลัง ไม่กี่นาทีต่อมา ชายหนุ่มก็เดินออกจากโรงแรมอันแสนซอมซ่อแห่งนั้นด้วยท่วงท่าปกติ เมื่อเข้ามาอยู่ในรถเก๋งญี่ปุ่นสีแดงที่ติดฟิล์มกรองแสงเสียดำมืดในลานจอดรถ พีภัทรก็โยนช่อกุหลาบไปด้านหลัง ถอดแจ็คเก็ตที่สกรีนชื่อร้านดอกไม้ซึ่งไม่มีอยู่จริงในโลกใบนี้ออก เผยให้เห็นเสื้อยืดสีดำที่ใส่อยู่ด้านในและท่อนแขนที่กำยำได้รูปจากการออกกำลังอย่างหนักหน่วงมาตั้งแต่เด็ก ในลานจอดรถขณะนี้ร้างราผู้คน สวนทางกับดาวบนฟ้าของประเทศพม่าที่กระพริบวิบไหวอย่างมีชีวิตชีวา พีภัทรเปิดไฟในรถ ส่องกระจกดูใบหน้าของตนเอง เขาดึงหนวดปลอมที่ติดอยู่บนริมฝีปากออก ยัดเก็บไว้ในเสื้อแจ็คเก็ตที่เพิ่งถอด แล้วยกมือลูบใบหน้าคมสันที่พอกแป้งเปลี่ยนโฉมซึ่งโปะเครื่องสำอางทับรอยแผลเป็นรูปกากบาทบนแก้มซ้ายเอาไว้ เครื่องสำอางชนิดนี้ต้องล้างด้วยน้ำสะอาด พีภัทรลดมือลงและเหยียดแขนตรงจับพวงมาลัย  ตั้งใจไว้ค่อยกลับไปล้างในห้องน้ำบนห้องพักของโรงแรม First Parade ซึ่งอยู่ห่างจากโรงแรม Seventh Heaven ไปไม่มาก แต่กลับมีความหรูหราและสะดวกสบายที่แตกต่างราวฟ้ากับดินทีเดียว พีภัทรลดมือที่จับพวงมาลัยข้างหนึ่งบิดกุญแจสตาร์ทรถ เครื่องยนต์สำลักสองครั้งก็ครางหึ่ง ชายหนุ่มฮัมเพลงไม่เป็นทำนอง ถอดถุงมือออกยัดใส่ไว้ในเสื้อแจ็คเก็ตตัวเดิม เขากดวิทยุเปิดฟังเพลงภาษาพม่าที่ฟังไม่รู้เรื่องและบางเพลงก็มีทำนองเหมือนเพลงของศิลปินไทยแทบทุกตัวโน๊ต แต่พีภัทรก็ต้องฟังไปเพื่อแก้เซ็งขณะขับรถกลับโรงแรม ++++++++ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 55 20:27:54 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 19:20:32

ความคิดเห็นที่ 2 เมืองลำปาง, อำเภอห้างฉัตร ประเทศไทย โรงพยาบาลธาดลเวชธานี ริสาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่นี้คือความจริง ใครก็ได้บอกเธอที... พ่อของเธอเสียชีวิตแล้ว..จริงๆ หรือ? “โรส เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงทิวากรดังขึ้นข้างหูของริสาขณะเขาเข้ามาประคองร่างบอบบางของเธอไว้ไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้นด้วยความช็อค แต่ริสาไม่รู้แล้วว่าใครเป็นใครในนาทีนี้ เธอไม่เห็นอะไรอีกแล้วนอกจากภาพของพ่อที่ล้มฟุบคาโต๊ะอาหารเมื่อสี่สิบห้านาทีก่อนสลับกับภาพของพ่อที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเปลเข็น มีนายแพทย์หนุ่มคนหนึ่งโดดขึ้นไปวางเท้าอยู่ด้านข้างของเปล สองมือของนายแพทย์คนนั้นประสานตรงหน้าอกของพ่อและกดลงไปเป็นจังหวะเพื่อปั๊มหัวใจเบื้องต้นก่อนที่เปลเข็นจะเคลื่อนหายไปในห้องฉุกเฉิน ประตูถูกปิดลงและริสาก็ไม่เห็นอะไรอีก จนกระทั่งเมื่อครู่ ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก หมอวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินออกมาแจ้งกับเธอด้วยสีหน้าเสียใจว่า พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์แห่งห้างฉัตรเสียชีวิตลงแล้ว เธอพาท่านมาส่งโรงพยาบาลช้าเกินไป... “หมิง มีคนใส่ผงชูรสในอาหารของพ่อ มีคนอยากให้พ่อโรสตาย!” ริสาหันขวับไปเขย่าแขนชายหนุ่มร่วมรุ่นซึ่งเติบโตมาด้วยกันอย่างร้อนรน ทิวากรหรือหมิงในชื่อเล่นสูดหายใจลึก จับมือของริสาและประคองเธอมานั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่งหน้าห้องฉุกเฉินและปลุกปลอบให้หญิงสาวสงบสติอารมณ์ลง สีหน้าของเขาดูตกใจไม่น้อย แต่เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มหน้าตี๋พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้แสดงอาการตกใจออกมา “ว่าอะไรนะโรส ใครทำอะไรกับอาหารนะ?” น้ำตาของริสาไหลอาบแก้ม “มีคนใส่ผงชูรสลงในอาหารของคุณพ่อทั้งๆ ที่รู้ว่าท่านกำลังเป็นโรคไตขั้นรุนแรง  หมิงดูที่เกิดขึ้นสิ พ่อตายแล้ว หมิงได้ยินไหม พ่อโรสตายแล้ว ท่านจากไปแล้ว ทำไมมันต้องมาเกิดขึ้นวันนี้ด้วย!” “ใจเย็นๆ นะ ใจเย็นๆ” ทิวากรพูดพลางโอบหญิงสาวที่ดูเหมือนจะควบคุมสติไม่อยู่ให้เข้ามาซบบนไหล่  แม้จะรู้ดีว่าคำที่เขาพูดไปมันไร้ประโยชน์เหลือเกินเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่พ่อของใครสักคนตายในวันเกิดของผู้เป็นลูกสาวอย่างนี้ แต่ถึงกระนั้น ทิวากรก็ไม่รู้จะทำอะไรได้มากไปกว่าส่งคำปลอบใจโง่ๆ อีกแล้ว ทันใดนั้น ห้วงคิดของหนุ่มตี๋ก็ชะงักลงเมื่อเสียงอันคุ้นหูดังขึ้น “อาหมิง พ่อเลี้ยงเป็นไงบ้าง?” พิชิตผู้เป็นบิดาของเขาพูดขณะเดินปรี่เข้ามายังบริเวณที่เขากับริสานั่งอยู่ด้วยกัน สีหน้าของชายวัยกลางคนเต็มไปด้วยความร้อนใจ   เช่นเดียวกับคนรับใช้ข้างกายผู้ซื่อสัตย์เหลาเฟอที่ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ใบหน้านั้นก็ยังคงซูบเซียวดังเดิม แต่ขณะนี้นอกจากจะซูบเซียวแล้ว มันยังซูบซีดด้วยความตกใจอีกด้วย “อาชิต” ริสาเงยหน้าขึ้นจากไหล่ของทิวากร เธอยกมือปาดน้ำตา สะอื้นไห้เหมือนเด็กสิบขวบมากกว่าหญิงสาววัยยี่สิบสี่ปีที่เพิ่งจบการศึกษาจากประเทศอังกฤษได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ “คุณพ่อ...คุณพ่อ...” เธออ้าปากพยายามจะพูดคำว่า “จากไปแล้ว” ออกมา ทว่ามันช่างลำบากยากเย็นเหลือเกิน แต่ถึงริสาไม่ได้พูด พิชิตก็พอจะเดาได้แล้วว่าอาการของเจ้านายหรือที่คนทั่วไปในถิ่นนี้เรียกติดปากว่า “พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์” นั้นหนักหนาสาหัสเช่นไรเมื่อเห็นอากัปกิริยาของคุณหนูโรสผู้เป็นบุตรสาวที่เจ้านายของเขารักมากที่สุด พิชิตหันขวับสบตามองทิวากร บุตรชายเม้มริมฝีปากและผงกศีรษะเป็นคำตอบในสิ่งที่ผู้เป็นพ่อกำลังครุ่นคิด พิชิตหลับตาลง รู้สึกหายใจขัดๆ ในหน้าอก เขายกมือทาบหน้าอกครู่หนึ่งก็ลืมตาขึ้นและหันมากล่าวกับริสาว่า “คุณหนูโรสโทรศัพท์บอกข่าวคุณเรณูหรือยังครับ?” เรณูคือภรรยาคนปัจจุบันของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ที่แต่งงานกันมาได้สิบเจ็ดปีแล้ว ริสาสั่นศีรษะ “หนูไม่ได้โทรบอกใครเลยค่ะ หนูนึกอะไรไม่ออก มันสับสนไปหมด พอมาถึงโรงพยาบาลตั้งสติได้ หนูก็โทรหาหมิงเป็นคนแรก” พิชิตเลื่อนสายตามาที่ลูกชาย “แล้วลื้อได้โทรบอกใครหรือยัง อาหมิง?” ทิวากรส่ายหน้า “อั๊วเพิ่งมาถึงโรงพยาบาลก่อนป๊าได้ไม่เท่าไหร่เอง นอกจากป๊าแล้วอั๊วก็ยังไม่มีเวลาโทรหาใครอีกเลย” “เรื่องสำคัญอย่างนี้เดี๋ยวปล่อยให้ป๊าจัดการเอง ลื้อพาคุณหนูลงไปข้างล่างก่อนเถอะ”พิชิตกล่าว ก่อนที่ใบหน้าเข้มซึ่งประดับรอยแผลเป็นจากเปลวไฟของเขาจะทวีความเครียดขรึมเป็นสองเท่าเมื่อประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก และเปลเข็นเปลหนึ่งถูกเคลื่อนออกมา ร่างที่นอนอยู่บนเปลนั้นถูกผ้าคลุมปิดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่มือที่ควรขนาบข้างลำตัวกลับโผล่พ้นผ้าคลุมออกมา สายตาของริสา ทิวากร พิชิต และเหลาเฟอล้วนจับจ้องไปที่มือนั้นขณะเปลเข็นถูกเจ้าหน้าที่ดันเคลื่อนผ่านหน้าไป “พ่อ!” ริสากรีดเสียงร้อง เธอผุดลุกขึ้นยืน ทำท่าเหมือนจะวิ่งตามเปลเข็นไป แต่ทิวากรก็รั้งตัวไว้ได้ทัน “ปล่อยโรสนะ หมิง ปล่อย!” ริสาพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการกอดกุมของทิวากร แต่เธอก็ทำไม่สำเร็จ เจ้าหน้าที่ชุดขาวคนนั้นเข็นเปลเลี้ยวพ้นมุมทางเดินไปแล้ว “เราว่าโรสลงไปสูดอากาศข้างนอกก่อนดีกว่านะ อีกสักพักค่อยขึ้นมาใหม่” ทิวากรพูดและจูงกึ่งลากหญิงสาวออกไปยังทางเดินอีกฟากหนึ่งซึ่งทอดนำไปสู่ลิฟต์ที่จะใช้โดยสารลงสู่ชั้นล่าง “ไม่! โรสไม่ไป ปล่อยนะ! โรสจะไปหาพ่อ!” ริสาพยายามขัดขืน เธอถึงกับใช้กำปั้นทุบทิวากรแรงๆ ไปสองสามครั้ง แต่ชายหนุ่มก็ยังคงลากเธอให้เดินต่อไป เพราะสำหรับคนที่มีร่างกายแข็งแกร่งจากการเข้าโรงฝึกคาราเต้เป็นประจำอย่างเขา กำปั้นเล็กๆ ของผู้หญิงร่างบางเช่นริสาก็ไม่ต่างอะไรกับโดนมดกัดเลยสักนิด พิชิตยืนมองจนทิวากรพาริสาพ้นหัวมุมทางเดินหายลับไปจากสายตา เขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ในหัวใจก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ากำลังรู้สึกอะไร เขาทั้งสงสารคุณหนูโรสที่เพิ่งกลับจากอังกฤษได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องเผชิญเหตุการณ์ไม่คาดฝัน และเขาก็เคลือบแคลงใจในความตายของเจ้านาย ในตอนนี้พิชิตยังไม่ทราบแน่ชัดว่าพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์เสียชีวิตด้วยเหตุอันใด แต่เขาจะต้องถามหมอให้รู้ให้ได้ เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตนเองถึงรู้สึกเคลือบแคลงใจนัก แต่มันมีความรู้สึกบางอย่างในส่วนลึกบอกเขาว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง พิชิตหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เขากดเลือกเบอร์ของเรณู – ผู้เป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์และเป็นน้องสาวของเดโช พี่ร่วมสาบานของเขาซึ่งขณะนี้กำลังเดินทางไปดูกิจการรีสอร์ทแห่งหนึ่งอยู่ที่เชียงใหม่ ส่วนเรณูนั้นไปพักผ่อนที่โรงแรมดังในภูเก็ตเพื่อหลีกหนีบรรยากาศแห่งความน่าอึดอัดระหว่างหล่อนกับลูกเลี้ยงที่ไม่ค่อยลงรอยกันเสียเท่าไหร่ เสียงสัญญาณดังขึ้นสามครั้ง ใครบางคนก็รับสาย “ฮัลโหล?” เสียงของเรณูกล่าวอย่างราบเรียบ พิชิตสูดหายใจลึกแล้วกล่าว “อาเจิน ทำใจดีๆ นะ” “เฮียเล้ง มีอะไร ทำไมเสียงฟังดูไม่ดีเลย?” ชายผู้มีแผลเป็นบนใบหน้าหลับตาลงก่อนตอบ “พ่อเลี้ยงตายแล้ว อาเจิน พ่อเลี้ยงตายแล้ว” ++++++++ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 55 20:32:14 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 19:21:15

ความคิดเห็นที่ 3 ประจวบคีรีขันธ์, หัวหิน ประเทศไทย โรมแรม Prince Beach Hotel เรณูโยนโทรศัพท์ขึ้นไปกลางอากาศด้วยความดีใจหลังวางสายจากพิชิต ไอ้หน้าโง่ผู้เชื่อใจคนง่ายๆ จนโงหัวไม่ขึ้นมาหลายสิบปี “ไอ้เล้งโทรมาทำไม?” เดโชผู้นอนเปลือยกายอยู่ด้านข้างบนเตียงนอนอ่อนนุ่มถามขณะตวัดมือรับโทรศัพท์ที่ร่วงหล่นลงมาจากแรงโยนของเรณู สาวใหญ่วัยสี่สิบสองกะรัต ทว่าทรวดทรงยังคงอวบอัดและเต่งตึงราวสาวต้นสามสิบทิ้งตัวลงในอ้อมแขนของเดโช บุรุษผู้อยู่ในวัยห้าสิบสี่ที่ใบหน้าก็ยังไม่แก่เท่าไหร่และไม่มีส่วนใดในร่างกายเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับหล่อนเลยแม้แต่น้อย   เส้นผมยาวดัดเป็นลอนของเรณูสยายเต็มหน้าอกบึกบึนของฝ่ายชาย หล่อนตอบขณะกรีดนิ้วไล้ไปตามหน้าท้องของเขา “ไอ้เฒ่านั่นตายแล้ว เฮียโช มันตายแล้ว ตายแห๋งแก๋” เดโชเบิกตาโพลง ดันศีรษะของสาวใหญ่ออกจากหน้าอกและยันกายลุกขึ้นนั่ง “แผนของเราสำเร็จแล้วเรอะ?” ถามพลางหันมองชู้รัก เรณูขยับกายลุกขึ้นนั่ง ไม่สนใจดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า “ใช่ สำเร็จแล้วจ้ะเฮีย” “ยังไง ทำไมมันรวดเร็วอย่างนี้” “โธ่ แผนง่ายๆ น่ะ ไอ้เฒ่านั่นเป็นโรคไตวาย หมอเค้าห้ามกินของเค็มของเผ็ด จำกัดอาหารอย่างกับอะไรดี อั๊วก็แค่สั่งให้คนใส่ผงชูรสเยอะๆ ลงไปเท่านั้นก็จบเรื่อง” “ใครกัน คนของลื้อน่ะ?” เดโชขมวดคิ้ว “ก็นังชื่น ผู้ช่วยแม่ครัวไง” “แล้วมันรู้หรือเปล่าว่าใส่ไปแล้วไอ้พ่อเลี้ยงนั่นจะตาย” “ก็คงรู้” “แต่มันก็ทำ?” “เงินไงเฮีย อำนาจเงินสามารถซื้อได้ทุกอย่าง” เดโชยกมือลูบหนวดเคราที่คาง สีหน้าครุ่นคิดก่อนจะหันกลับมาที่เรณูอีกครั้ง “แต่สักวันมันอาจจะเปิดโปงลื้อก็ได้” เรณูยกมือปิดปากหัวเราะคิก แสร้งทำกิริยาเหมือนสาวรุ่นซึ่งเป็นสิ่งที่เดโชไม่ชอบสักเท่าไหร่ มันดูดัดจริตเกินไปในความคิดของเขา แต่เดโชก็เลือกที่จะปล่อยผ่านไปไม่ให้ความสนใจจริงจังเมื่อหล่อนกล่าวตอบ “อั๊วรู้ว่าเฮียไม่ยอมเปิดโอกาสให้มันทำอย่างนั้นหรอก” “หมายความว่า?” “ฆ่ามันสิเฮีย ของแค่นี้เฮียจัดการได้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ” เดโชระเบิดเสียงหัวเราะเมื่อได้ยินคำนั้น เขาดึงตัวชู้รักเข้ามากอดและจูบศีรษะของหล่อนอย่างถูกใจ “ลื้อนี่ร้ายจริงๆ ไม่เสียทีที่เป็นเมียอั๊ว” “มันแน่นอนอยู่แล้วเฮีย” แล้วมือของสาวใหญ่ก็เริ่มไล้ต่ำไปบนลำตัวของเดโชใต้ผ้าห่ม แต่มือแข็งแกร่งนั้นก็ตะปบมือของหล่อนเอาไว้ หล่อนเงยหน้าขึ้นสบตาเดโช “เฮีย...” เดโชส่ายศีรษะและแสยะยิ้มน้อยๆ “คืนนี้พอแล้ว อาเจิน อั๊วว่าเรามาคุยกันดีกว่า ว่าลื้อจะวางแผนขั้นต่อไปยังไง?” เรณูถอนหายใจสะบัดหน้าอย่างขัดใจ  แต่ก็ยังคงให้คำตอบว่า “จัดการคนพ่อไปแล้ว ทีนี้ก็เหลือแค่คนลูก” “หวังว่าคงไม่ฆ่าโดยการหย่อนผงชูรสอีกนะ” เดโชหัวเราะหึๆ ในลำคอ “อั๊วจะจ้างนักฆ่า” เสียงหัวเราะของเดโชขาดหายไปทันที “ลื้อว่าอะไรนะ?” เขาจ้องเข้าไปในดวงตาของเรณู “อั๊วจะจ้างนักฆ่า” หล่อนตอบ “ใคร?” “ไม่มีใครรู้ว่าตัวจริงของมันเป็นใคร มันเป็นนักฆ่าอิสระ รับงานทางอีเมล์ ใช้ชื่อ นามแฝงว่า Black Gun” เดโชผิวปากหวือ “ชื่อฝรั่งเชียวนะ แล้วทำไมลื้อถึงจ้างมัน ใช้คนของอั๊วก็ได้ถ้าอยากให้อีนังคุณหนูโรสนั่นตาย” “เราต้องไม่ใช้อะไรที่อยู่ใกล้ตัวเราสิเฮีย ยิ่งไกลยิ่งดี ไอ้ Black Gun นั่นทำงานไหนไม่เคยพลาด คนว่าจ้างไม่เคยถูกเปิดเผย แค่ส่งชื่อและประวัติบวกที่อยู่ของเป้าหมายไปให้ ถ้ามันไม่ทำ มันจะอีเมล์กลับมาบอก” เดโชเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่มีใครรู้ว่าสมองที่อยู่ภายใต้เส้นผมสีดอกเลาของเขากำลังคิดอะไรอยู่ “เฮียไม่เห็นด้วยหรือ?” เรณูถามขึ้นกลางความเงียบ “เปล่า” เดโชตอบ หันกลับมาจ้องหน้าชู้รักอีกครั้ง “แล้วลื้อจะติดต่อนักฆ่านั่นเมื่อไหร่?” “อั๊วจะติดต่อมันพรุ่งนี้” “แต่ถ้ามันไม่ทำล่ะ?” “มันต้องทำสิเฮีย ต้องทำแน่นอน” “ดูลื้อมั่นใจจริง” “อั๊วบอกเฮียแล้ว อำนาจเงินสามารถซื้อได้ทุกอย่าง” เดโชไม่พูดอะไรอีก เขาเหลือบมองนาฬิกาที่โต๊ะข้างเตียง สามทุ่มกว่า เดโชส่งโทรศัพท์ให้เรณู “โทรไปบอกข่าวยัยภาซะ ตอนนี้ที่ออสเตรเลียคงประมาณเที่ยงคืน ยังไม่น่าจะนอน ยัยภานอนดึกจะตาย” เรณูทราบดีว่าเดโชหมายถึงรัมภา – ลูกสาววัยสิบเจ็ดที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขากับหล่อน แต่ทุกคน(รวมถึงตัวรัมภาเอง)เข้าใจว่าเธอเป็นบุตรที่เกิดจากการแต่งงานของหล่อนกับพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ เรณูกดโทรศัพท์หาเบอร์ของบุตรสาว หล่อนคิดว่าเห็นประกายแห่งความรู้สึกวูบวาบอยู่ในดวงตาของเดโชขณะที่เขาพูดชื่อรัมภา ซึ่งน้อยครั้งนักที่ดวงตานั้นจะทอประกายแจ่มใสออกมาเช่นนี้ “เฮียรู้ใช่มั้ยว่าที่อั๊วทำไปทุกอย่างก็เพื่อลูกของเรา” เรณูถามก่อนกดนิ้วลงบนปุ่มโทรออก “อั๊วรู้ และอั๊วจะไม่ยอมให้มีอะไรมาขัดขวางแผนการเพื่อลูกของเราได้” เดโชตอบพร้อมกับรู้แล้วว่าความรู้สึกของการเป็นพ่อที่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อลูกนั้นมันเป็นเช่นไร ---------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 19:22:07

ความคิดเห็นที่ 4 นิยายเรื่อง Black Gun And Red Rose - กุหลาบแดงและปืนดำกำเนิดขึ้นมาได้ระหว่างค้นข้อมูลเพื่อเขียนนิยายเรื่องใหม่อีกเรื่องหนึ่ง(ซึ่งมีทีท่าว่าต้องหาข้อมูลอีกยาวม๊าก) มันเป็นพล็อตที่จู่ๆ ก็ผุดขึ้นมาในหัวและผมคิดว่าน่าจะลองเขียนดู ไม่ยาวมากครับ วางพล็อตไว้เพียงสิบเจ็ดบทเท่านั้น  เรื่องนี้จะบอกตั้งแต่บทแรกไว้แล้วว่าใครเป็นคนดีคนเลว ไม่เน้นสืบสวน แต่จะหนักทางแอ็คชั่น - ดราม่าครับ เป็นอีกแนวที่อยากลองเขียนดูเพื่อท้าทายตัวเอง ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่คลิ๊กเข้ามาอ่านครับ ^^ แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 55 19:34:20 แก้ไขเมื่อ 10 ก.พ. 55 19:32:45 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 19:23:52

ความคิดเห็นที่ 5 ประเดิมมาก็เลือดกระจาย รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 11:19:40

ความคิดเห็นที่ 6 ครั้งแรกที่เห็นชื่อเรื่อง นึกถึงวง Guns N' Roses ขึ้นมาทันทีเลยครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 12:53:52

ความคิดเห็นที่ 7 เขามี 'สตีเฟ่น คิง' เมืองไทยแล้ว   ฉันจะยกตำแหน่ง  'เจมส์ แฮดลี่ย์ เชส'  เมืองไทยให้เธอบ้าง จากคุณ : ชมภัค เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 10:37:23

ความคิดเห็นที่ 8 น่าสนใจดีครับ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 15:13:45

ความคิดเห็นที่ 9 เร่ิมอ่านคะเด๋วจะถตามไปเรื่อย ๆ นะคะ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 14:49:18