PANTIP.COM : W11692436 ทะเลดอกไม้ไฟ [ตอนที่ 12] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 12

องค์หญิงชารีด้าเสด็จเข้ามาในห้องนอนของมาร์ลิคภายในเพนท์เฮาส์ส่วนตัวของชายหนุ่มที่ทรงคุ้นเคยเป็นอย่างดี หลังจากทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆที่ต้องเผชิญด้วยสติที่สงบนิ่งแล้ว ก็ตัดสินพระทัยรับสั่งบอกมาร์ลิคว่า ไม่ต้องมาหา ให้เขาเดินทางไปบ้านพักชายทะเลที่เมืองไซเบิ้ลได้เลย พระองค์แค่ทรงอยากขออาศัยสถานที่แห่งนี้สำหรับพักผ่อนและคิดอะไรเพียงลำพังในค่ำคืนนี้ ตอนแรกชายหนุ่มจะไม่ยอม แต่พอองค์หญิงใช้อำนาจในความเป็นเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดินข่มขู่ไป เขาก็ต้องยอมและไม่กล้าขัดพระทัยอีก

ที่เก้าอี้โยกในมุมหนึ่งของห้องทรงหลับพระเนตรลงช้าๆ เรื่องราวเมื่อครั้งอดีตย้อนกลับมาเป็นฉากๆ ราวกับกำลังชมภาพยนต์เก่าๆสักเรื่อง ภาพความสนิทสนมกันของเจ้าชายฟารินอสและเจ้าชายอาร์กฟา เจ้าชายจากแคว้นปกครองจนเองแห่งหนึ่งในภูมิภาคตะวันออกกลาง ดินแดนซึ่งเป็นพันธมิตรกับนครรัฐออสเตคินมาตั้งแต่โบราณกาล หลังจากต่างฝ่ายต่างทราบว่าถูกจับคู่ด้วยการหมั้นหมายกันโดยความเห็นชอบของพระราชาธิบดีทั้งสองแคว้น เจ้าชายอาร์กฟาก็ยังคงปฏิบัติกับองค์หญิงเหมือนทรงเป็นพระเซษฐาที่แสนดีอย่างเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด ไม่เคยฉกฉวยโอกาสเอาเปรียบหรือล่วงเกินให้รู้สึกไม่สบายพระทัยเลยสักครั้ง จนพระองค์เองนั่นแหละที่ต้องรู้สึกผิดอยู่บ่อยๆ เพราะแอบไปคบกับมาร์ลิคโดยที่พระคู่หมั้นไม่เคยได้ทำอะไรผิดกับพระองค์เลย ภาพความจริงที่ได้ทอดพระเนตรเห็นเมื่อสักครู่นี้ ก่อให้เกิดความรู้สึกหลายหลาย ทั้งตกพระทัย คาดไม่ถึง และช็อก ทรงอดคิดไปในแง่ร้ายไม่ได้ว่า ถ้ามีใครคนอื่นรู้เห็นเรื่องนี้ขึ้นมา สถานะของเจ้าชายทั้งสองพระองค์จะเป็นอย่างไร บางทีอาจต้องโทษถึงขั้น โดนเนรเทศ และประชาชนก็คงรับไม่ได้กับผู้ครองราชย์ที่เป็นเช่นนี้ จะทรงเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ และจะไม่ทำให้ใครล่วงรู้เด็ดขาด แม้แต่มาร์ลิค

…

เช้าตรู่ที่ต้องเตรียมตัวออกไปทำงานกันเหมือนเช่นทุกวัน มีมี่เดินมาหยุดหน้าห้องเนเนสต์และเคาะประตูเบาๆ ตามปกติที่เคยทำมา ทุกวันเธอจะทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก่อนและมารอเนเนสต์แบบนี้เสมอ ไม่ถึงนาทีประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มสดใสของเจ้าของห้องที่แต่งตัวแบบพร้อมจะไปทำงานแล้ว ทว่า ขณะกำลังเดินตามทางเดินเพื่อไปที่บันได เสียงทุ้มห้าวของใครสักคนที่ฟังดูคล้ายกำลังพูดอยู่คนเดียว ก็ดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทของมีมี่

“เนเนสต์ หยุดก่อน ได้ยินเสียงอะไรมั้ย”

เนเนสต์ขมวดคิ้วทันที พยายามจะเงี่ยหูฟังเสียงอะไรที่มีมี่บอก แต่ก็ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติใดๆทั้งสิ้น

“เสียงอะไรเหรอ ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย นอกจากเสียงนกร้อง”

มีมี่กระพริบตานิ่งๆครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจดึงแขนเพื่อนเดินผ่านทางลงบันไดตรงไปอีกฟากของตัวตึกซึ่งเป็นบีนไดขึ้นไปห้องใต้หลังคาของเดยัน และเป็นทางไปบันไดหนีไฟด้วย มีมี่ยกมือแตะที่ปากเนเนสต์เบาๆ เป็นเชิงห้ามไม่ให้พูดหรือซักถามอะไรแล้วดึงแขนให้ตามมายืนชิดผนังด้านในประตูทางออกบันไดหนีไฟ เนเนสต์ยืนนิ่งไม่ส่งเสียงอะไร เพราะเสียงคุ้นหูของเดยันที่ดังแว่วมาจากด้านนอกนั่นเอง

“ถ้างานสำเร็จ แกค่อยมารับเงินส่วนที่เหลือ ไม่ต้องให้มีใครตายนะ พ่อฉันแค่อยากให้งานของพวกมันเลื่อนออกไปอีก จนงานไม่เดินหน้าก็แค่นั้น”

ฟังเสียงเดยันพูดอะไรอีกสองสามประโยค มีมี่ก็ดึงแขนเนเนสต์ออกมาด้วยเกรงว่าจะโดนจับได้ว่าแอบฟัง สองสาวไม่พูดคุยอะไรกันเลยจนออกมาพ้นจากรั้วบ้านแล้ว

“มีมี่ว่า พี่เดยันกำลังทำอะไร ฉันลองคิดตามแล้ว แต่ก็คิดไม่ออก ไม่เข้าใจ”

ดูเหมือนมีมี่ ก็กำลังตั้งคำถามนี้กับตัวเองในใจเช่นกัน

“ฉันก็คิดไม่ออกเหมือนเนเนสต์นั่นแหละ แต่ถ้าให้ฉันเดา มันคงไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่”

เนเนสต์เห็นด้วยกับสิ่งที่มีมี่พูด แต่ก็ไม่แสดงความเห็นอะไร

“ช่วงนี้ เนเนสต์กับพี่ชายได้เจอหรือพูดคุยกันบ้างมั้ยล่ะจ๊ะ”

“ไม่เลย มีมี่ก็เห็น วันๆหนึ่งฉันก็อยู่แต่กับมีมี่ เคยสงสัยเหมือนกันว่าช่วงนี้พี่เดยันทำอะไร ก็ได้แต่คิดว่าคงทำงานสำคัญให้พ่อ เลยไม่ค่อยมีเวลา ขนาดฉันจะคุยเรื่องดอกไม้ไฟที่จะออกแบบส่งประกวดยังไม่มีเวลาให้เลย”

รถประจำทางแล่นมาจอดตรงป้ายรอรถพอดี เนเนสต์กับมีมี่จึงรีบพากันขึ้นรถโทรลลี่บัสไปพิพิธภัณฑ์และก็ไม่ได้คุยถึงเรื่องนี้กันอีกเลย

…

รถยนต์ประจำตำแหน่งของมาร์ลิคมารับธรณ์ที่หน้าบ้านพักแต่เช้า เพื่อไปที่พิพิธภัณฑ์ประจำเมืองด้วยกัน อาการอิดโรยบวกกับขอบตาดำคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนขององคมนตรีหนุ่ม ทำให้อีกฝ่ายอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง

“ท่าทางคุณดูเพลียๆนะ เหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืน แล้วจะไปร่วมเป็นกรรมการที่งานประมูลราคาไหวเหรอ”

“ไหวสิ ว่าจะแอบงีบที่พิพิธภัณฑ์สักพัก ว่าแต่ คุณไปเจอหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นได้ไง คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะ อ้อ อีกอย่าง คุณไปพิพิธภัณฑ์บ่อยๆนี่ มีจุดประสงค์อะไรรึเปล่า หรือว่าหลงเสน่ห์ภัณฑารักษ์สาว ลูกบุญธรรมของคาจาร์เข้าแล้ว”

ถูกถามแบบจี้ใจดำแบบนี้เข้า ธรณ์ถึงกับต้องหันไปสบสายตารู้ทันของมาร์ลิคทันที

“ไม่ต้องมองผมแบบนี้หรอก ก็แค่ตอบมาว่า ใช่ หรือ ไม่ใช่”

มาร์ลิคบอกอย่างนึกขำ

“คุณก็เห็นนี่ว่า ผู้หญิงส่วนใหญ่แทบจะทั้งประเทศ ไปไหนมาไหนก็มีผ้าบังหน้ากันทั้งนั้น พอมีโอกาสจะได้เห็นหน้าตาของผู้หญิงสักคน มันก็ต้องมีหวั่นไหวกันบ้าง
เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ”

คนฟังหัวเราะเบาๆอย่างเห็นด้วย

“และที่สำคัญ ลูกสาวบุญธรรมของคาจาร์ก็หน้าตาน่ารักมากด้วยสิ ใช่มั้ย แต่ตราบใดที่คุณยังทำงานอยู่กับพวกผม กับองค์ชาย คงต้องปิดประตูความเป็นไปได้ลงตั้งแต่วินาทีนี้เลยดีกว่า นี่ผมเตือนด้วยความหวังดีนะ ไม่อยากให้คุณต้องอกหักกลับเมืองไทย”

ทว่า เมื่อพูดแล้ว คนพูดกลับเป็นฝ่ายนิ่งเงียบไปเสียเอง สิ่งที่เขากำลังเตือนเพื่อน มันก็ไม่ได้ต่างจากสิ่งที่ตนเองเผชิญอยู่ไม่ใช่หรือ ความรัก ที่ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้

“ผมยังไม่ได้คิดอะไรไปถึงขั้นนั้นหรอกน่า มาร์ลิค แต่ก็ยอมรับนะว่า เธอเป็นหญิงสาวที่หน้าตาน่ารักถูกใจผมมากเลยล่ะ น่ารักเหมือนตุ๊กตา แต่นิสัยดูค่อนข้างเป็นคนหัวแข็ง ไม่ยอมใคร ไม่ค่อยอ่อนหวานเหมือนหน้าตาเท่าไหร่นัก”

ขณะกำลังพูดสายตาของธรณ์ก็จับจ้องไปที่มหาวิหารเมืองไซเบิ้ลที่รถยนต์เคลื่อนตัวผ่าน และเขาก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“มาร์ลิค คุณพอทราบประวัติของมหาวิหารเมืองไซเบิ้ลรึเปล่า ทำไมวิหารแห่งนี้ถึงเป็นชนวนสำคัญของสงครามครั้งประวัติศาสตร์ในออสเตคินได้ล่ะ”

มาร์ลอบถอนใจเบาๆ

“ไว้เดี๋ยวไปที่พิพิธภัณฑ์ ผมจะเล่าเรื่องทุกอย่างที่คุณสงสัยและอยากรู้ให้ฟังทั้งหมดเลย”

ฟังน้ำเสียงเคร่งเครียดของเขาแล้ว ธรณ์ก็ไม่นึกอยากซักถามอะไรอีก ทั้งสองคนนั่งเงียบมาตลอดระยะทางที่เหลือ จนกระทั่งมาถึงที่พิพิธภัณฑ์ในอีก 10 นาทีต่อมา

เนเนสต์กับมีมี่ไม่ได้แสดงอาการแปลกใจอะไรที่เห็นธรณ์เดินเข้ามาในพิพิธภัณฑ์พร้อมกับมาร์ลิค ทั้งสองคนสะพายกระเป๋าโน้ตบุ๊คกับม้วนกระดาษปึกหนาเดินตรงเข้ามาที่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับผู้มาเยือน

“สวัสดีครับ คุณเนเนสต์ วันนี้ผมจะขอรบกวนใช้สถานที่ในการทำงานหน่อยนะครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากให้ใครขึ้นไปบนห้องสมุดตอนที่ผมกับธรณ์ทำงานกันอยู่”

มาร์ลิคพูดกับเนเนสต์ด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะตวัดสายตาไปมองหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่ทางเบื้องหลัง ด้วยสายตาสงสัยกับการใช้ผ้าคลุมหน้าบดบังดวงตาเหลือเพียงข้างเดียวของเธอ

“ถ้าเป็นความประสงค์ของท่านประธานองคมนตรี ดิฉันจะตอบปฏิเสธได้ด้วยเหรอคะ เชิญท่านทั้งสองใช้สถานที่ของพิพิธภัณฑ์ได้ตามความพอใจ”

เนเนสต์ต้องใช้ความอดทนอดกลั้นอย่างสูงที่จะไม่ทำเสียงประชดประชัน และไม่แสดงอาการว่ามองเห็นชายหนุ่มอีกคนที่มาด้วยกันกับมาร์ลิคเลยสักนิด ทั้งที่อีกฝ่ายเพียนพยายามจะสบตาเธอคล้ายมีอะไรอยากจะบอกเหลือเกิน

“ไปข้างบนกันเถอะ”

มาร์ลิคหันมาบอกก่อนจะเดินนำไป ธรณ์ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างกับเนเนสต์ ทว่า หญิงสาวกลับหันหลังให้และเดินไปพูดคุยกับมีมี่โดยไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขาอีก ชายหนุ่มจึงได้แต่ถอนใจและเดินตามมาร์ลิคไปบนชั้นสองของพิพิธภัณฑ์

“ผมจะนั่งทำงานรอระหว่างคุณไปหาหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นนะ”

มาร์ลิคพูดพลางเปิดกระเป๋าโน้ตบุ๊คที่เขาวางลงบนโต๊ะ ธรณ์พยักหน้าและวางกระเป๋าโน้ตบุ๊คของตนเองไว้ตรงที่นั่งด้านตรงข้ามมาร์ลิคก่อนจะเดินไปที่ชั้นหนังสือในเขตห้ามยืม เพื่อหาหนังสือพิมพ์ที่ได้ซุกซ่อนไว้เมื่อวาน
ผ่านไปเกือบๆครึ่งชั่วโมงธรณ์ก็เดินกลับมาพร้อมหนังสือเล่มหนาในมือ ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้พร้อมกับถอนใจยาวอย่างเหนื่อยๆ

“หาไม่เจอ พยายามหาจนทั่วแล้วก็ไม่เห็น แต่ได้หนังสือระลึกถึงเหตุการณ์สงครามครั้งประวัติศาสตร์ครั้งนั้นมาแทน”

มาร์ลิคเงยหน้าขึ้นมามองและเอื้อมมือมาหยิบหนังสือเล่มดังกล่าวไปพลิกดูคร่าวๆ

“เล่มนี้แทบจะเป็นหนังสือสามัญประจำบ้านของชาวออสเตคินเลยนะ ในตู้หนังสือที่บ้านพักของคุณก็มี ผมอยากเห็นหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นมากกว่า ขอผมไปลองหาเองบ้างนะ ถ้ามันยังอยู่ที่เดิม ยังไงก็ต้องเจอ”

พูดจบมาร์ลิคก็ลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่ชั้นหนังสือเพื่อค้นหาหนังสือพิมพ์อีกแรง ธรณ์จึงเปิดหนังสืออ่านไปพลางๆระหว่างรอ ในใจกำลังนึกสงสัยว่าหนังสือพิมพ์จะยังอยู่ที่เดิมหรือว่าจะมีใครมาเคลื่อนย้ายมันไปไว้ที่อื่นกันแน่ และถ้าเป็นเช่นนั้น คนที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยอย่างไม่ต้องคิดให้ปวดหัว ก็คือหญิงสาวท่าทางประหลาดๆคนั้นแน่นอน

ชายหนุ่มเปิดหนังสืออ่านไปเรื่อยๆ และได้รับรู้ในที่สุดว่า สงครามระหว่างสายเลือดของราชวงศ์แห่งออสเตคินนั้น เกิดจากความคิดที่ไม่ลงรอยของเจ้าชายสองพี่น้อง ในยุคของโอซานที่ 7 และสาเหตุก็คือ นโยบายทางศาสนา การแตกแยกทางความคิด

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 23:50:36

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 12 ต่อ)

เริ่มต้นมาจากการที่ เจ้าชายองค์โตผู้เป็นมกุฏราชกุมารในขณะนั้น ทรงต้องการให้เสรีภาพทางการนับถือศาสนากับประชาชน จึงอนุญาตให้นักบวชในคริสต์ศาสนาเข้ามาเผยแผ่ศาสนา ซึ่งเป็นความคิดที่ตรงกันข้ามกับเจ้าชายอีกพระองค์ผู้เป็นพระอนุชา พระอนุชาไม่ยอมรับการเข้ามาเผยแผ่ศาสนา และห้ามประชาชนทุกคนต้อนรับเหล่านักบวชเป็นอันขาด ถ้าขับไล่ออกไปจากเกาะได้ จะยิ่งเป็นการดีมากๆ พระเชษฐาไม่พอพระทัยกับคำประกาศของพระอนุชา และไม่ยกเลิกรับสั่งให้สร้างมหาวิหารที่เมืองไซเบิ้ล ตามที่พระอนุชาประกาศไปก่อนหน้าอีกด้วย ความขัดแย้งเริ่มรุนแรงและบานปลาย จนก่อให้เกิดสงครามระหว่างรัชทายาททั้งสองพระองค์ เป็นเวลายืดเยื้อยาวนานร่วมสามเดือน และท้ายที่สุด ชัยชนะก็เป็นของผู้กุมอำนาจทหารมากกว่า มกุฏราชกุมารทรงลงโทษพระอนุชาและผู้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยการสั่งจำคุกที่เกาะเล็กๆใกล้ชายฝั่งทะเลเมืองไซเบิ้ล ในขณะที่พระชายากับพระโอรสของพระอนุชา ก็ถูกเนรเทศออกจากพระบรมหาราชวัง ไร้ซึ่งยศฐาบรรดาศักดิ์กลายเป็นสองแม่ลูกผู้ยากจนที่มีชีวิตตกระกำลำบาก ไม่มีใครได้ข่าวคราวใดๆอีกต่อไป จงบจนเวลาผันผ่านมาจนถึงยุคปัจจุบันของ โอซานที่ 14 กระแสเรื่องทายาทที่กลับมาแก้แค้นจากเหตุการณ์สงครามครั้งนั้นก็กลับมาอีกครั้ง โดยผู้ที่ถูกสงสัยก็คือ คาจาร์ นั่นเอง การก้าวเข้ามาในแวดวงการเมืองตั้งแต่อายุยังน้อย บวกกับภาพการเป็นนักการเมืองรุ่นใหม่ที่มีบทบาทสำคัญในรัฐสภา และเป็นคนที่ประกาศตัวว่าจะทำทุกอย่างโดยคำนึงถึงความต้องการของประชาชนเป็นหลัก ส่งผลให้เขากลายเป็นผู้ทรงอิทธิพลต่อประชาชนเป็นจำนวนไม่น้อย โดยเฉพาะชาวเมืองไซเบิ้ล บ้านเกิดของเขา อย่างไรก็ตาม คาจาร์ ก็ให้คำตอบในสิ่งที่คนทั้งประเทศสงสัยในเชื้อสายของเขาไม่ได้เช่นกัน เพราะเขาถูกนำมาทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของไซเบิ้ลตั้งแต่ยังแบเบาะ และนั่นอาจจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่บุรุษผู้มากไปด้วยประสบการณ์ชีวิตผู้นี้ ถึงกล้ารับอุปถัมภ์ใครต่อใครมาไว้ในความดูแลมากมาย แม้จะมีเพียงสองคนที่เขากล้าประกาศว่าเป็นบุตรชายและบุตรสาวบุญธรรมก็ตาม…

ธรณ์อ่านแล้วก็ต้องรู้สึกทึ่งกับประวัติชีวิตของคาจาร์ แทบไม่น่าเชื่อว่ากว่าจะเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่และทรงอิทธิพลกับประชาชนมากขนาดนี้ เขาคือเด็กกำพร้าคนหนึ่งที่ถูกนำมาทิ้งไว้หน้าสถานสงเคราะห์ ไม่ได้เกิดมาในครอบครัวมหาเศรษฐีหรือนักการเมืองที่ไหนอย่างที่ธรณ์เคยคาดเดาเอาไว้เลย

“ธรณ์ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

น้ำเสียงตกใจของมาร์ลิค ทำให้ธรณ์ถึงกับสะดุ้ง ชายหนุ่มต้องหยุดความคิดทั้งหมดไว้และปิดหนังสือลงทันที

“คนของเราโทรมาบอกว่า มีการขู่วางระเบิดสถานที่จัดงานประมูลวันนี้ เราต้องรีบเก็บกู้ระเบิด และงานก็คงเลื่อนไปเป็นวันอื่น”

มาร์ลิคตอบพลางเก็บข้าวของบนโต๊ะ ธรณ์จึงรีบเก็บตามบ้าง หากก็ต้องชะงักเมื่อมาร์ลิคหันมาโบกมือเป็นเชิงห้าม

“คุณไม่ต้องไป มันอันตราย อีกอย่างเรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณโดยตรง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมกับเจ้าหน้าที่ทหารและตำรวจเถอะ เสร็จเรื่องเมื่อไหร่ ผมจะรีบโทรหา”

ธรณ์ทำท่าจะค้าน เขาไม่ได้กลัวอันตราย และไม่ได้คิดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา ในเมื่อมาทำงานร่วมกันแล้ว แต่ดูเหมือนมาร์ลิคจะไม่ฟัง เขาคว้ากระเป๋าโน้ตบุ๊ควิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว จนธรณ์ได้แต่ยืนมองเหมือนงุนงงจนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ และไม่ได้รับรู้เลยว่า มุมหนึ่งในห้องสมุด ใครคนหนึ่งได้ยินบทสนทนาทุกถ้อยคำ และรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

“เนเนสต์”

มีมี่ส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่กำลังคุยกับผู้เข้ามาชมพิพิธภัณฑ์ที่กำลังจะกลับ เนเนสต์เหลือบมามองเจ้าของเสียงแวบหนึ่งแล้วรีบเดินตรงไปหาทันทีที่แขกผู้นั่นเดินจากไป

“มีมี่ มีเรื่องอะไรรึเปล่า เมื่อกี้ฉันเห็นท่านมาร์ลิครีบวิ่งกระหืดกระหอบออกไปไหนคนเดียวไม่รู้ เกือบจะวิ่งมาชนฉันด้วยซ้ำ”

“ก็เรื่องนี้แหละที่ฉันจะมาบอก ฉันแอบได้ยินสองคนบนห้องสมุดคุยกัน ที่ท่านมาร์ลิคต้องรีบกลับกระทันหันก็เพราะมีคนโทรมาบอกว่า สถานที่จัดงานประมูลงานวันนี้ ถูกขู่วางระเบิด เนเนสต์ จะเป็นไปได้มั้ยว่า…”

“พี่เดยัน”

เนเนสต์อุทานออกราวกับปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้อย่างรวดเร็วโดยที่มีมี่ยังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ ทั้งสองหันมามองสบตาอย่างเข้าใจตรงกัน

“เรื่องที่เราได้ยินพี่เดยันคุยโทรศัพท์เมื่อเช้า ต้องเป็นเรื่องนี้แน่ มีมี่ เธออยู่เฝ้าพิพิธภัณฑ์แทนฉันได้มั้ย ฉันอยากไปที่นั่น เดี๋ยวนี้”

“จะไปคนเดียวได้ไง มันอันตรายมากนะ ถ้ามีระเบิดจริงๆ แล้วทำงานเก็บกู้ไม่สำเร็จขึ้นมา”

เนเนสต์โบกมือเหมือนไม่อยากฟัง

“ฉันต้องไป มีมี่ แล้วเราสองคนจะทิ้งงานไปด้วยกันไม่ได้เด็ดขาด เธอก็รู้ ขอร้องล่ะ อย่าห้ามฉันเลยนะ ฉันจะดูแลตัวเองอย่างดี ไม่พาตัวเองเข้าไปเสี่ยงอันตรายหรอกน่า ฉันแค่อยากรู้ว่าเป็นฝีมือพี่เดยันจริงรึเปล่า”

“แต่ว่า”

มีมี่พยายามจะคัดค้าน หากก็ดูจะไม่เป็นผล เนเนสต์หันไปคว้ากระเป๋าสะพายกับโทรศัพท์มือถือวิ่งไปทางประตูโดยไม่สนใจจะฟังอะไรอีก

“เฮ้อ ดื้อชะมัดเลย แล้วจะทำยังไงดีเนี่ยเรา”

หญิงสาวพึมพำกับตัวเองอย่างหนักใจ เวลานี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และไม่ได้อยากนั่งรอฟังข่าวอยู่ที่นี่แล้ว แต่จะทิ้งที่นี่ไป ก็คงไม่ดีนัก เสียงกลุ่มคนพูดคุยกันเดินเข้ามาด้านใน ดึงสติของมีมี่ให้กลับมาอีกครั้ง หญิงสาวค้อมศีรษะเป็นเชิงต้อนรับแขกผู้มาเยือนกลุ่มใหม่

“สวัสดีค่ะ คุณมีมี่ พวกเรานำหนังสือที่ยืมไปมาคืนน่ะค่ะ”

นักศึกษาสาวที่มาใช้บริการที่นี่เป็นประจำเอ่ยกับมีมี่อย่างคุ้นเคย

“ค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ”

ในขณะเดียวกันธรณ์ที่เก็บข้าวของของตัวเองและตัดสินใจแล้วว่าจะตามมาร์ลิคไป ก็เดินลงบันไดมาเห็นภาพที่มีมี่กำลังให้บริการกลุ่มนักศึกษากลุ่มนั้นอยู่เพียงคนเดียวเข้าพอดี ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบบริเวณ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของภัณฑารักษ์สาว ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ตอนนี้มีมี่ทำหน้าที่ดูแลพิพิธภัณฑ์อยู่เพียงผู้เดียวหรอกเหรอ สายตาที่มองเหตุการณ์ตรงหน้ามีรอยครุ่นคิดลึกซึ้ง แล้วในที่สุดธรณ์ก็หันหลังเดินกลับวางของลงที่เดิม

“โอ๊ย ช่วยด้วย”

เสียงโอดครวญอย่างเจ็บปวดที่ดังแว่วมาจากบนชั้นสอง ทำให้มีมี่ต้องชะงักและวางดินสอที่กำลังจะเขียนอะไรบางอย่างลง หลังจากกลุ่มนักศึกษากลุ่มนั้นคืนหนังสือครบและกลับออกไปแล้ว

“โอ๊ย ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย หนังสือหล่นลงมาทับผม”

ได้ยินแบบนี้เข้า มีมี่ก็ทนทำใจแข็งต่อไปไม่ไหว รีบเดินก้าวขึ้นบันไดไปข้างบน พลางบอกตัวเองว่า ช่วยเขาเอาบุญละกัน คงดีกว่าให้มีใครต้องมาตายในนี้

หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆตัวอย่างสงสัยเมื่อก้าวเข้ามาในห้องสมุด ไม่เห็นชั้นหนังสือหรือตู้หนังสือตู้ไหนผิดปกติ เอ๊ะ ถ้ามีหนังสือหล่นลงมาเธอก็น่าจะได้ยินเสียงบ้างสิ ดูเหมือนเธอจะนึกได้ช้าไปเสียแล้ว เมื่อหันหลังจะวิ่งกลับออกไป ก็รู้สึกราวกับมีแรงกระชากที่ข้อมือพาเอาร่างผอมบางของเธอเซไปปะทะกับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มคนหนึ่งเข้า แทบไม่ต้องเสียเวลาคิด มีมี่ก็เข้าใจอย่างรวดเร็วว่าเธอหลงกลผู้ชายคนนี้เข้าแล้ว สองแขนแข็งแรงกอดรัดร่างของหญิงสาวแนบแน่นราวกับงูเหลือมรัดเหยื่อ

“คนเจ้าเล่ห์ คุณทำแบบนี้กับฉันทำไม”

หญิงสาวพูดเสียงแข็งอย่างโกรธจัด พยายามจะดิ้นให้หลุดออกจากวงแขนของเขา แต่ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งออกแรงกอดรัดแน่นขึ้น

“กับคุณ ถ้าไม่ใช้วิธีเจ้าเล่ห์บ้างก็คงตามไม่ทัน ไม่ต้องกลัว ผมไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณ แค่อยากได้หนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อวานนี้ ก็แค่นั้น เอามันมาให้ผมเถอะ”

“ก็มันอยู่กับคุณตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แล้วฉันจะไปหามาให้คุณได้ไง นี่มันหาเรื่องกันชัดๆ”

มีมี่ตอบกลับน้ำเสียงไม่พอใจ นัยน์ตาสีดำสนิทของเธอมองสบตาเขาอย่างเอาเรื่อง

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ ผมเอามันซ่อนไว้หลังตู้หนังสือข้างๆเขตหนังสือห้ามยืม แต่ตอนนี้มันหาไม่เจอแล้ว ถ้าไม่ได้อยู่กับคุณ มันจะไปอยู่กับใคร”

ธรณ์พูดอย่างไม่ยอมแพ้ และที่สำคัญเขาไม่คิดอยากจะปล่อยร่างนุ่มละมุนของหญิงสาวผู้นี้ออกห่างจากตัวเลย ทั้งที่จริงๆแล้ว เธออาจจะไม่ได้โกหกก็ตาม

“ก็ได้ งั้นคุณก็ปล่อยสิ ฉันจะได้ไปเอาหนังสือพิมพ์มาคืนให้”

มีมี่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ยิ่งอยู่ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ หัวใจเธอก็ยิ่งเต้นรัวแรง ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่นอกจากจะไม่ยอมปล่อยแล้ว ธรณ์ยังก้มหน้าลงมาใกล้จนดูเหมือนเขากำลังจะจูบหน้าผากเธอ หญิงสาวรู้สึกถึงกลิ่นหอมจางๆของน้ำยาหลังโกนหนวด จึงได้แต่ก้มหน้าลงไปโดยไม่รู้ตัวเลยว่าเธอแทบจะซบหน้ากับอกของเขาอยู่แล้ว

“มีมี่”

เป็นครั้งแรก ที่เขาเรียกชื่อเธอ มันเป็นเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ดังอยู่ข้างหู และก็ทำให้เจ้าของชื่อยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก

“ขอให้ผมได้มองสบตาคุณสักครั้งได้รึเปล่า แค่นั้นจริงๆ”

เหมือนไม่ใช่ประโยคคำถามที่ต้องการคำตอบ เมื่อฝ่ามือของชายหนุ่มกำลังเลื่อนมาสัมผัสผ้าคลุมใบหน้าของเธอ มีมี่รู้สึกราวกับทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนเธอแทบไม่รู้สึกตัวตอนที่ผ้าคลุมที่ปิดบังดวงตาถูกเลื่อนไปด้านหลังเปิดเผยให้เห็นนัยน์ตาสีดำสนิทที่มองแล้วให้ความรู้สึกราวกับจ้องมองลงไปในมหาสมุทรที่ลึกงไปไม่มีที่สิ้นสุด

“คุณเป็นผู้หญิงที่มีดวงตาสวยเหลือเกิน มีมี่”

ธรณ์ห้ามใจตัวเองไว้ไม่อยู่ เข้าก้มหน้าลงไปช้าๆ ประทับรอยสัมผัสจากเรียวปากอุ่นจัดลงบนเปลือกตาทั้งสองข้างหญิงสาว มีมี่ไม่ได้มีอาการขัดขืนหรือต่อต้าน ราวกับว่าลึกๆแล้วเธอก็ปรารถนาที่จะได้รับความรู้สึกนี้จากเขาโดยไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเช่นกัน

…………………………………………………………………………………………………………..............................

จบตอนที่ 12

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 10 ก.พ. 55 23:51:48