ความคิดเห็นที่ 1 ระดับเสียงดังและคำตอบรัวเร็วชนิดหาจังหวะหายใจไม่เจอจากแม่ของหญิงสาวทำให้นายตำรวจหนุ่มดึงโทรศัพท์ที่แนบติดอยู่กับหูออกแทบไม่ทัน อื้อหือ ใส่เป็นชุดเลยเว้ย นึกว่าจะเข้าข้างไอ้สามีขี้เมานั่นซะอีก...   นึกแล้วก็อดปากเสียอยู่ในใจไม่ได้... ทำไมไม่คิดได้ซะตั้งแต่แรกวะว่า พรรคพวกของสามีเจ๊ทำให้ลูกสาวเจ๊เดือดร้อน มันอยากกินเบียร์นักก็ให้มันไปซื้อเองสิ เมาแล้วขับ เจอด่านก็แค่ถูกจับปรับเท่านั้นเอง ถ้ามันจะตายก็ให้มันกอดขวดเหล้าของมันไปตายเองก็แล้วกัน อย่างไรก็ดี นี่เป็นการโยนหินถามทางที่ได้คำตอบเกินความคาดหมาย แต่ก็ไม่ผิดไปจากสิ่งที่เดาไว้แต่แรกนัก   การที่ไม่มีรายงานมาจากด่านตรวจต่าง ๆ ในเวลานี้ ก็หมายความได้ประการหนึ่งว่า รถจักรยานยนต์ของหญิงสาวยังอยู่ใกล้ ๆ ละแวกนี้ เพียงแต่ถูกนำไปซุกซ่อนอยู่ในที่ใดที่หนึ่งเพื่อพักไว้ ก่อนจะถูกเคลื่อนย้ายไปที่อื่น และในกรณีที่เป็นรถใหม่ ก็วางใจได้ค่อนข้างมากว่า รถจะยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ เพราะขายได้ราคากว่ารถเก่าหลายเท่า   อีกอย่างหนึ่งที่มีความเป็นไปได้สูงอยู่พอสมควร คือ โจรขโมยรถพวกนั้นน่าจะเป็นคนที่อยู่ในวงเหล้านั่นเอง ไม่อย่างนั้น ก็คงไม่รู้ว่า พลอยพราวเอารถใหม่ออกไปใช้ และดักรอในตำแหน่งที่เป็นทางผ่านของเธออย่างถูกต้องด้วย   ได้ยินว่า มีคนออกไปแล้วกลับมา ไม่แน่ว่าไอ้พวกนี้แหละที่น่าจะเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับต้น ๆ ... ถ้าเป็นพวกนี้จริงก็ไม่รู้ว่าพวกมันโง่หรือฉลาดที่กลับมากินเหล้าต่อในวง ทำเป็นไม่รู้เรื่อง แล้วรอฟังข่าว แทนที่จะหนีไปให้พ้น ๆ “คุณแม่ใจเย็น ๆ ก่อน  อย่าเพิ่งโมโห” ชัชพลบอก “ไม่ต้องไล่ใครออกไปหรอก ทำกับข้าวกับปลาเลี้ยงเขาเถอะ” “ผู้กองจะให้ฉันทำไงคะ ถ้ามีคนถามว่าพลอยจะเอาเบียร์มาให้เมื่อไหร่ ให้บอกไปเลยไหมว่า พลอยเจออุบัติเหตุกลางทาง ตอนนี้ผู้กองกำลังพามาส่ง”   “ครับ คุณแม่ บอกไปเลยว่า ตำรวจกำลังพาน้องเขามาส่ง” วางสายแล้วก็ส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ และชะโงกหน้าไปกำชับกับนายดาบตำรวจคนขับให้แวะร้านสะดวกซื้อด้านหน้าสักครู่หนึ่ง และเปิดประตูลงรถไปทันทีที่รถจอดสนิท “เดี๋ยวผมมา ขอลงไปซื้อของฝากเด็ก ๆ กับกาแฟก่อน ดาบเจตน์เอากาแฟ 3 in 1 เหมือนเดิมใช่ไหม” “ครับผม ขอบคุณครับ” “แล้วหมู่ก้องกับพลอยล่ะ เอาอะไรหรือเปล่า” เขาหันมาถามอีกฝั่งหนึ่ง เมื่อไม่ได้รับคำตอบก็ปิดประตู แล้วตรงเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ทิ้งให้คนที่เหลือยกเว้นคนที่อยู่ประจำตำแหน่งคนขับได้แต่นั่งมองหน้ากันในอาการเหมือนประมวลผลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ทัน “ผู้กองให้แม่ของผู้เสียหายบอกว่าตำรวจกำลังมาจะดีเหรอครับ พี่เจตน์ เดี๋ยวผู้ต้องสงสัยมันก็หนีไปหรอก” ส.ต.ต. ก้องเกียรติถามตำรวจพี่เลี้ยงของตนเอง และทำให้ฝ่ายหลังเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “หมู่ก้องคิดว่าผู้กองสงสัยคนที่มากินเหล้าที่บ้านของน้องเขาใช่ไหม” ด.ต. สมเจตน์หันไปมองพลอยพราวที่มองซ้ายมองขวาด้วยความงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นปุบปับ สิ่งที่นายสิบตำรวจพูดก็เป็นเช่นเดียวกับสิ่งที่เธออดคิดไม่ได้ แต่กลับบอกตัวเองว่า เธออาจจะอคติกับเพื่อน ๆ ช่างยนต์ที่มากินเหล้ากับสามีใหม่ของแม่ไปเองก็ได้ ระหว่างที่นายตำรวจทั้งสามพาเธอไปโรงพยาบาล เธอเล่าให้พวกเขาฟังว่า ณ ขณะที่จอดรถนั้น เธอก็รู้สึกว่า เธอได้ยินเสียงรถจักรยานยนต์คันที่ขับตามมาตะโกนเรียก จึงชะลอความเร็วลงเพื่อความแน่ใจ และเพื่อหันไปดูว่ามีคนเรียกจริงหรือไม่ และเป็นจังหวะนั้นเองที่รถคันหลังเร่งความเร็วขึ้นมาประกบอยู่ข้าง ๆ แล้วคนที่นั่งซ้อนท้ายมาก็ถีบเธอจนเสียหลักล้มลง แต่ถ้าถามว่า เธอแน่ใจหรือไม่ว่าเป็นคนพวกนั้น เธอก็ไม่แน่ใจนัก “แล้วเป็นอย่างงั้นจริงไหมคะ” เธอถาม นายดาบตำรวจลอบมองผู้บังคับบัญชาที่เข้าไปซื้อกาแฟในร้านสะดวกซื้อที่กำลังชี้บอกให้พนักงานในร้านเอาบุหรี่ซองใหม่จากตู้มาให้ ซึ่งดูจากสีซองแล้วน่าจะเป็น ‘ของฝากเด็ก ๆ’ มากกว่าจะซื้อมาใช้เอง ซึ่งก็เป็นเช่นนั้น เพราะแทนที่จะเดินตรงมาที่รถ เขากลับเดินลัดออกไปด้านข้างของร้าน และหายไปพักหนึ่ง ประเมินแล้วว่านายจะไม่กลับมาเร็ว ๆ นี้ จึงค่อยเฉลยให้คนถามทั้งสองหายสงสัย “ก็คงจะอย่างนั้นละ” นายดาบตำรวจบอก “ไม่มีรายงานเรื่องรถต้องสงสัยนานเกินไป ก็หมายความว่า ไม่มีรถของน้องผ่านด่านออกไป แล้วน้องเองก็บอกว่า ได้ยินเสียงเรียกก่อนชะลอรถพอหยุดก็โดนถีบจนล้ม ถ้าเดาใจผู้กองแกละก็ แกคงสงสัยละว่า ถ้าไม่รู้จักกันจะเรียกชื่อถูกได้ยังไง ก็คงจะเป็นคนที่รู้ชื่อรู้หน้ากันมาก่อนนั่นละ แล้วที่น่าสงสัยที่สุดก็คือ ทำไมถึงรู้ว่าน้องออกไปที่ไหน ผ่านทางไหน แล้วเจาะจงเอาที่รถคันนี้ ก็แสดงว่ามันต้องรู้ว่า น้องเป็นใคร ออกมาเมื่อไหร่... ตัด ๆ ความเป็นไปได้อื่นออกไป ก็เหลือแต่คนแปลกหน้าที่อยู่ในบ้านนั่นแหละ เข้าใจหรือยัง”   “มีใครที่เพิ่งเคยเห็นหน้าบ้างไหมล่ะ”   พลอยพราวคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนทำหน้าผิดหวัง “ในวงเหล้า 5-6 คนนั่น หนูไม่คุ้นเลยสักคนค่ะ เพราะนานแล้วที่ไม่ได้กลับบ้าน เพิ่งเจอกันก็วันนี้ รู้จักชื่อกันก็วันนี้ ตอนเกิดเรื่องเลยจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร ไม่ได้เอะใจเลยด้วยซ้ำว่า เป็นคนที่อยู่ในวงเหล้า”   “นั่นละ คือ เหตุผลที่ผู้กองบอกให้แม่น้องบอกคนอื่นว่า ตำรวจจะพาน้องมาส่งบ้านไง”   คำเฉลยนั้นทำให้เธออุทานด้วยความประหลาดใจ “แล้วมันไม่หนีไปเหรอคะ”   “หนีก็ไม่เป็นไร... หนีกลับไปก่อนสิดี จะได้รู้ว่าใครเป็นใคร” เสียงห้าว ๆ ของคนที่แวบกลับมาเมื่อใดก็แทบไม่มีใครรู้ตัวบอกคำตอบผ่านมาทางหน้าต่างที่เปิดไว้ทำให้คนรอฟังคำตอบสะดุ้งไปตาม ๆ กัน นายสิบตำรวจปลดเข็มขัดนิรภัย ลงรถไปช่วยรับแก้วกาแฟร้อนจากผู้เป็นนายส่งต่อให้นายดาบตำรวจ และเปิดประตูให้อีกฝ่ายที่หิ้วถุงใส่ของด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างเป็นแก้วกาแฟร้อนของตัวเองขึ้นรถได้สะดวก ปิดประตูให้ แล้วกลับไปประจำที่ของตัวเอง “ผู้กองชอบดื่มกาแฟดำเหรอคะ” “เก่งนี่ ได้กลิ่นก็รู้เลย” ชัชพลยิ้ม แล้วค้นเอาผ้าเย็นชนิดหนาออกจากถุงยื่นส่งให้ “เอาไว้ประคบหน้าต่อนะ” “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับผ้าเย็นมาด้วยอาการขัดเขินกับความเอาใจใส่ของเขาอยู่พอสมควร แม้ว่าเขาจะมีทีท่าไม่สนใจปฏิกิริยาของเธอนัก หากสิ่งที่ทำให้เธอยิ้มออก คือ ภาพเขายื่นถุงใส่ซาลาเปารูปกระต่ายให้ลูกน้องทั้งสองคนที่อยู่ด้านหน้า เพราะนวลปราง ผู้จัดการของเธอก็ชอบซื้อซาลาเปารูปกระต่ายมาแจกคนในร้านเช่นกัน “ที่บอกว่าหนีก็ดี ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่จับผู้ต้องหานะ” ชายหนุ่มอธิบาย “เพราะระยะเวลาที่เกิดเหตุกับการพบตัวผู้ต้องสงสัยมันค่อนข้างห่างกัน เราไม่เห็นตอนเขากระทำความผิดมาสด ๆ ร้อน ๆ หรือมีลักษณะที่แสดงให้เห็นว่าเพิ่งกระทำความผิดมาที่ในภาษากฎหมายเรียกว่า เหตุซึ่งหน้า ถ้ามีเหตุซึ่งหน้าก็จับโดยไม่มีหมายได้ แต่ตอนนี้ มันไม่เป็นเหตุซึ่งหน้า ถึงรู้ตัวผู้กระทำความผิด ก็ต้องรวบรวมพยานหลักฐานเพื่อไปขอหมายจับจากศาลอยู่ดี” “ถ้ามันหนีเราจะรู้ได้ยังไงว่า ใครเป็นผู้ต้องสงสัยละครับ” นายสิบตำรวจยังคงคาใจ “มีวิธีก็แล้วกัน แล้วค่อยอธิบาย” ข้อสงสัยนี้มีนายดาบตำรวจรุ่นพี่เป็นคนตัดบทแทนเพื่อยุติไม่ให้อีกฝ่ายซักถามวิธีการได้มาซึ่งข้อมูลจาก ‘เด็ก ๆ’ ของนายในทางการสืบสวนสอบสวนต่อหน้าคนนอกวงการ   สำหรับเขาแล้ว สิ่งที่สงสัยและอยากรู้มากกว่าเรื่องงานก็คือเรื่องของผู้กองนั่นละ... หลังกลับมาจากซื้อของในร้านสะดวกซื้อแล้ว ถึงไม่ได้ยิ้มแย้มจนออกนอกหน้า แต่ทั้งแววตาฟ้องว่าอารมณ์ดีอย่างผิดสังเกตเลยทีเดียว แล้วเรื่องพวกนี้จะอาศัยสายสืบที่ไหนไปล้วงข้อมูลมาก็ไม่ได้เสียด้วย เห็นจิบกาแฟด้วยท่าทางสบายอกสบายใจกว่าตอนที่นั่งหน้าเครียดจ้องจอโทรศัพท์มาตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล ดูท่าว่าจะแอบไปโทรศัพท์หา ‘ใครบางคน’ เสียก็ไม่รู้   ชักอยากรู้จักเธอคนนั้นที่เป็นน้ำตาลที่ให้กาแฟดำที่ทั้งเข้ม ทั้งขมอย่างผู้กองหวานกว่าเดิมอีกหน่อยแล้วสิ… (มีต่อค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 01:30:33

ความคิดเห็นที่ 2 (2) วงเหล้าที่ตั้งกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนตรงลานข้างบ้านเงียบลงถนัดใจ เมื่อรถกระบะตราโล่ขับมาจอดอยู่หน้าประตูรั้ว และมีตำรวจในเครื่องแบบก้าวลงมาจากรถ “พี่พลอย เป็นไงบ้าง” น้องสาวของพลอยพราวตรงเข้ามาหาพี่สาวทันทีที่เห็น นายสิบตำรวจประคองเธอลงจากรถ และเรียกให้เธอมาช่วยพยุงคนเจ็บไปนั่ง “เป็นไงล่ะ กินเหล้าแล้วเดือดร้อนตัวเองยังพอว่า แต่นี่กินเหล้าแล้วเอาคนอื่นเดือดร้อนไปด้วย” ร.ต.อ. ชัชพลพูดดัง ๆ จงใจให้คนทั้งกลุ่มที่กำลังถือแก้วเบียร์มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นค้างอยู่ได้ยินกันชัด ๆ พร้อมกวาดสายตามองหน้าคนในวงทีละคน “ตอนที่สนุกกันอยู่ รู้บ้างไหมว่า ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่ดื่มเหล้าดื่มเบียร์ต้องออกไปซื้อเบียร์มาประเคนให้ผู้ชายทั้งหนุ่มทั้งแก่ที่นั่งหน้าสลอนกันอยู่ตรงนี้ จนถูกทำร้ายแล้วเอามอเตอร์ไซค์ไป ดีนะ ที่กลับบ้านมาได้ ไม่เป็นอันตรายถึงตาย เห็นแล้วก็สำนึกกันซะบ้าง อยากกินเหล้าคราวหลังก็ไปเอาเอง”   ในขณะที่ทุกคนนิ่งอึ้ง และมีบางคนที่ยังเมาไม่มากนักก้มหน้าหลบสายตา ชายหนุ่มคนหนึ่งในวงก็กระแทกแก้วเหล้าลงกับโต๊ะ   “อะไรวะ คนกำลังสนุกมาทำให้งานกร่อยจนได้ พามาส่งแล้วก็กลับไปได้แล้ว พ่อเลี้ยงจะใช้ลูกติดเมียไปซื้อเหล้ามันผิดตรงไหน”   “ถ้ามันเป็นเวลากลางวันก็คงไม่เท่าไหร่ นี่มันค่ำมืดขนาดนี้แล้ว ทางก็เปลี่ยว ต่อให้เป็นลูกแท้ ๆ พ่อแม่ที่ไหนก็ไม่ปล่อยให้ลูกสาวตัวเองไปเสี่ยงหรอก”   “ขอโทษครับ คุณตำรวจ ผมไม่คิดจริง ๆ ว่ามันจะเป็นแบบนี้ แต่เห็นน้อง ๆ ที่เป็นช่างยนต์ด้วยกัน ทำงานด้วยกันมาทั้งปี มันอยากกิน แล้วผมก็ติดลมเลยไม่ทันคิดว่า ลูกสาวเมียผมจะต้องออกไปเจอเรื่องแบบนี้” สามีของหญิงเจ้าของบ้านหน้าเสีย และแทบจะสร่างเมาทันทีที่ถูกตำหนิเอาแรง ๆ ซึ่งคำตำหนินั้นก็กระทบไปถึงแม่แท้ ๆ ของพลอยพราวด้วยอีกคน   แทนที่การขอโทษของเขาจะทำให้เรื่องจบ ชายหนุ่มคนเดิมที่เถียงเขาในคราวแรกกลับยังไม่หยุด   “เรื่องครอบครัวเขา ตำรวจมายุ่งอะไรด้วย” ลุกออกมาจากที่นั่ง แต่ถูกเพื่อนคนอื่นรั้งเอาไว้ไม่ให้เข้าไปหาเรื่อง “แล้วน้องเขาไม่เกี่ยวตรงไหน ไอ้ที่ดื่มกันเนี่ย ก็เพราะฉลองให้รถใหม่ของน้องเขาด้วยหรอก” “แล้วเราเป็นอะไรกับเขา ถึงมาเดือดร้อนแทนคนในครอบครัวเขา หรือว่าบุญคุณเหล้าที่รอกินฟรีจากเขามันค้ำคอ” ร.ต.อ. ชัชพลหันมายืนกอดอกประจันหน้ากับผู้พูดด้วยท่าทีไม่ยี่หระ และออกจะตั้งใจกวนโทสะอีกฝ่ายด้วยซ้ำไป “แต่ท่าทางเราดูไม่ค่อยจะเมาสักเท่าไหร่ ไหงพูดจาเหมือนคนเมาอย่างงั้นล่ะ” “ไอ้ตำรวจเฮงซวย พูดแบบนี้ตั้งใจจะหาเรื่องกันใช่มั้ย จะยัดข้อหาอะไรก็ว่ามา” ชายหนุ่มกรากเข้าหา แต่ถูกเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันดึงแขนปรามไว้ “มืงอยู่เฉย ๆ น่า จะหาเรื่องใส่ตัวทำไม เราก็ผิดจริง ๆ นี่หว่า ก็อยากแ - กเบียร์กันจนต้องให้น้องเขาไปซื้อมา” ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งว่า พยายามทำให้เรื่องไม่บานปลายไปกว่าที่เป็นอยู่ “จริง ๆ ดื่มกันมาตั้งแต่หัวค่ำ จะพอก็ได้ อย่าไปเถียงตำรวจเลย” ทั้งสองคนนี้ ดูเป็นสิ่งแปลกปลอมที่สุดในบรรดาคนอื่น ๆ ในวงเหล้า เพราะอายุนั้นยังอยู่ในรุ่นต้นยี่สิบ ในขณะที่คนอื่น ๆ ส่วนใหญ่ถ้าไม่อยู่ในเรือนสามสิบก็เลยกลางคนไปแล้วทั้งนั้น แม้จะไม่เคยพบตัว แต่นายตำรวจหนุ่มก็จดจำใบหน้าของคนทั้งสองได้อย่างดี ด้วยเป็นคนร้ายที่เคยก่อคดีชิงทรัพย์เป็นรถจักรยานยนต์เมื่อสามปีก่อน ซึ่งในขณะนั้นทั้งสองยังเป็นเพียงเยาวชนอยู่ ดูจากสภาพของชายหนุ่มทั้งสองแล้ว ไม่เหมือนคนที่ดื่มเหล้ากันมาตั้งแต่หัวค่ำเลยสักนิด คำพูดแต่ละคำและอาการส่อพิรุธยิ่งตอกย้ำว่า เขาน่าจะได้ตัวผู้กระทำความผิดถูกคนแล้ว “แต่...” เพื่อนที่ออกหน้ามาคนแรกทำท่าจะไม่ยอม แต่อีกคนยังคงยืนยันว่า ให้เลิกแล้วต่อกันไป “ถ้าไม่ว่าอะไร ผมอยากสอบถามอะไรสักหน่อยเกี่ยวกับช่วงเวลาก่อนและระหว่างที่น้องพลอยจะออกไปซื้อเบียร์มาให้พวกคุณหน่อย” ชัชพลกล่าว เหลือบตามองชายหนุ่มที่เกือบกลายเป็นคู่กรณีกันไปแล้ว “หวังว่าจะได้รับความร่วมมือจากทุกคนนะครับ”   “มองแบบนี้หมายความว่าไงวะ มืงจะบอกใช่ไหมว่า กูเป็นคนทำ ถ้ามืงจะยัดข้อหากูแบบนี้ละก็บอกมาตรง ๆ เลยดีกว่า ไม่ต้องมาทำตัวอ้อมค้อม” “ถ้าไม่ผิด ผมจะบอกว่าผิดได้ไงล่ะ ขอรบกวนเวลาสอบถามไม่นานหรอก” นายตำรวจยังคงต่อรอง “ตำรวจอย่างพวกมืงก็ดีแต่จับแพะ... ถ้ากูไม่ให้ความร่วมมือแล้วมืงจะทำไม” “เฮ้ย ๆ มากไปแล้ว” ส.ต.ต. ก้องเกียรติร้อง ผละจากผู้เสียหายและน้องสาวตรงเข้ามาหาผู้บังคับบัญชา เช่นเดียวกับ ด.ต. สมเจตน์ที่ยืนคุมเชิงอยู่ที่ทางเข้าออกถลันเข้ามาจะช่วยรับมือสิ่งที่อาจเกิดขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะมาสายไป เพราะเมื่อมีเสียงเตือนว่ามีข้อความเข้า ร.ต.อ. ชัชพลก็เบนความสนใจมาที่โทรศัพท์ของตนเอง และในเวลาเดียวกันนั้น ผู้ต้องสงสัยก็ฉวยโอกาสเสี้ยววินาทีสลัดแขนหลุดจากเพื่อน คว้าเอาขวดเบียร์เปล่ามาฟาดกับขอบโต๊ะจนแตกเปรื่องโดยไม่สนใจว่า เศษแก้วจะกระเด็นไปถูกใครที่อยู่ใกล้กันนั้นบ้าง และจ้วงแทงคนในเครื่องแบบเบื้องหน้าจนสุดแขน ถ้าหากชัชพลทันได้หยิบโทรศัพท์มาเปิดอ่านข้อความในขณะนั้น เขาก็จะได้รู้ว่า ข้อความที่ส่งไปหาคนที่เขาคิดถึงกว่าใครระหว่างที่แวะซื้อของในร้านสะดวกซื้อ และอดหวั่นใจไม่ได้ว่า เธอจะคิดอย่างไรกับเขาที่ทำอะไรอย่างนี้ แต่ก็โล่งใจที่ได้พูดออกไป นั้นได้รับการตอบรับกลับมาแล้ว “ขอบใจนะ ชัช ฉันปิดร้านแล้วจะกลับบ้านนอนเลย แกนั่นแหละที่ต้องดูแลตัวเองดี ๆ อย่าให้เป็นอะไร สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้า มีความสุขมาก ๆ นะ อยากเจอแกที่สุดเลย” ----------------------- (จบตอนที่ 3) ----------------------------------- แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 55 01:33:44 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 01:32:50

ความคิดเห็นที่ 3 ต้องขออภัยในความล่าช้าในการลงเรื่องสั้นตอนนี้ด้วยนะคะ เพราะช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา มีเหตุการณ์และงานด่วนหลายอย่างที่ต้องจัดการ จนกระทั่งมีกรณีการทวงงานกันเกิดขึ้น แต่อยากบอกว่า เอาตอนที่สามมาลงก่อนวาเลนไทน์นะ เอ้า ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่าน และถ้ามีข้อผิดพลาดตรงไหน มีข้อแนะนำยังไงก็บอกได้ หรือจะแวะมาคุยกันเฉย ๆ ก็ได้เช่นกัน เพราะไม่ว่าจะเป็นกรณีไหน ก็น้อมรับไว้ด้วยความยินดียิ่งค่ะ สำหรับช่วงที่ผ่านมาก็เป็นช่วงที่หนีตำรวจไม่ค่อยจะพ้นอีกแล้ว ไม่ใช่เรื่องเพื่อนก็เป็นเรื่องงาน และในขณะเดียวกันก็มีคำถามที่ถูกถามบ่อยมากว่า “ทำไมตำรวจถึงชอบใส่เสื้อฟิต ๆ” ถ้าตอบแบบกำปั้นทุบดินจริง ๆ ก็คือ ไม่ทราบเหตุผลเหมือนกันค่ะ ^^” (แต่ที่แปลกใจมากกว่า คือ ทำไมต้องมาถามเราด้วยล่ะ เราไม่ใช่ตำรวจซะหน่อย) น้องที่ทำงานด้วยกัน ที่คุณพ่อเป็นตำรวจก็ให้คำตอบว่า น่าจะเป็นเรื่องของความคล่องตัว เสื้อเข้ารูปจะได้ไม่ไปเกี่ยวอะไรตอนทำงาน และโอกาสที่ชายเสื้อจะหลุดออกมาเกะกะก็น้อย แต่การใส่เสื้อพอดีตัวแบบนี้ กลายเป็นเอกลักษณ์ของคนในเครื่องแบบไปแล้ว เรียกว่าชินตาก็ได้ กลายเป็นว่า เห็นตัวละครในโทรทัศน์ที่แสดงบทตำรวจแล้วใส่เสื้อหลวม แล้วรู้สึกแปลก ๆ ไปเลย แล้วจากมุมมองของตำรวจล่ะ เขาอึดอัดหรือเปล่าที่ต้องแต่งตัวแบบนี้ จากปากคำของเพื่อน ซึ่งซื่อสัตย์กับความรู้สึกของเจ้าตัวเองมาก คือ “อึดอัดสุด ๆ” ที่บอกว่าเพื่อความคล่องตัว แต่บางทีออกแรงมาก ๆ ก็แทบหายใจไม่ออกเหมือนกัน พอถามว่า แล้วทำไมไม่ไปตัดใหม่ ก็ได้คำตอบว่า ยังไม่มีเงินไปตัด เพราะปัจจุบันนี้ เครื่องแบบตำรวจ ปืน วิทยุสื่อสาร รวมถึงโน้ตบุ๊กที่ใช้งานกันทุกวันนี้ ต้องซื้อเองทั้งหมดค่ะ เรื่องนี้ ยืนยันได้จากนักศึกษาที่ทำศาลจำลอง และตัวเองเป็นที่ปรึกษาเกี่ยวกับการว่าคดีให้ ในวันแสดงจริง คนที่ได้เล่นแต่ละบทบาทก็จะได้แต่งตัวเหมือนจริงทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นผู้พิพากษา ทนายความ อัยการ นักโทษ พนักงานสอบสวน เจ้าหน้าที่หน้าบัลลังก์ และพยานต่าง ๆ ในคดี ชุดเหล่านี้ มีทั้งไปยืมเขามา และทำเอาเอง ที่ต้องยืมแน่ ๆ ก็คือ เครื่องแบบตำรวจ นักศึกษาที่แสดงเป็นพนักงานสอบสวนเจ้าของคดีมานั่งรอให้ศาลเบิกเป็นพยานโจทก์นั่งที่ม้านั่งตรงหน้า น้องอีกคนที่มาดูกระซิบว่า เหมือนมากพี่ ฟิตเปรี๊ยะกันเลยทีเดียว... คือ ชุดนั่นละค่ะ ฟิตพอดีตัวทีเดียว ความลับของการใส่ชุดแบบนี้โดยกระดุมยังอยู่ครบ ไม่กระเด็นหลุดออกไปตอนหายใจ ก็คือ เสื้อเครื่องแบบตำรวจไม่ต้องติดกระดุมทีละเม็ด แต่ใส่เป็นซิปรูดเอาเลย ให้ใส่ง่าย ถอดง่าย นั่นเอง ระหว่างที่แอบแซวคนข้างหน้า เป้าหมายของการแซวที่นั่งตัวตรงแหนวอยู่ก็หันมากระซิบเบา ๆ “ผมจะหายใจไม่ออกอยู่แล้วครับ T-T” ... ตอนนั้น เล่นเอาที่ปรึกษาคดีสองคนกลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน สงสารก็สงสาร ขำก็ขำ เพราะท่าทางของนักศึกษาสมบทบาทดีมาก แต่หน้าตาดูไม่สบายเอาซะเลย นอกเรื่องแล้ว เราก็มาคุยกันต่อนะคะ คุณ scottie : คิดถึงแล้ว บอกไปแล้ว แต่จะมีโอกาสได้รู้หรือเปล่านี่สิคะ หุหุ เราเอาเรื่องนี้มาลงก่อนวาเลนไทน์ด้วย ว่ากันไม่ได้นา คุณ peiNing : จ่า เอ๊บ ผู้กองชัชส่งไปตามคำแนะนำของคุณหมอแล้วค่ะ :) คุณลูนาติก : ลองเล่นแล้วนะคะ ได้ผลตามที่บอกเลย แต่แอบสงสัยละ ว่ามันเป็นลูกเล่นหรือความบังเอิญ คุณ waidhaya : เกี่ยวสิ ก็กิฟท์ชอบแรบบิทครีมนี่นา คุณ Setakan : เรื่องนี้อาจไม่เกี่ยวกับคดีเต็มรูปแบบนะคะ แต่ก็มีบ้างพอประมาณ ขอบคุณที่ติดตามกันอยู่ค่ะ คุณกุลธิดา (kdunagin) : ขอบคุณที่แวะมานะคะ คุณระรินใจ : ไอ้คู่นั้นออกแนวรั่ว ๆ กันมากกว่าหวานนะคะ อาจจะต้องทำใจนิดนึง ^^" เรื่องของพลอยไม่ได้เป็นโศกนาฏกรรมหรือมีเงื่อนงำขนาดนั้นหรอกนะคะ อยากเขียนอะไรที่มันเดาง่าย ไม่หักมุมไปมาบ้าง แต่คาดว่าตอนจบตอนนี้อาจทำให้เกร็งต่อไปอีกหนึ่งตอน แหะ ๆ คุณปลาทองติดปีก : หายหน้าไปจากถนนฯ นานเหมือนกันค่ะ แต่มาปีนี้แหละ ที่เพิ่งจะเคยสัมผัสกับการโดนทวงต้นฉบับกลางอากาศหนแรก ^^" คุณ littlevalvie : เรื่องของชัชกับปรางไม่น่าจะมีอะไรให้ลุ้นแล้วละค่ะ ตอนหน้าจะช็อคโกแลตหวานหรือจะกลายเป็นฉากน้ำแดงหกก็รอดูกันต่อไป :) คุณ teansri Happy valentine's day in advance นะคะ ^^ ขอบคุณกิฟจาก คุณ Mnemosyne,  คุณ peiNing,  คุณลูนาติก, คุณระรินใจ, คุณปลาทองติดปีก,  คุณ littlevalvie และ คุณteansri ด้วยค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งนะคะ รูปนี้ ถ่ายมาระหว่างรอพบพนักงานสอบสวนในคดี เอามาให้ดูกันชัด ๆ ว่า เป็นเสื้อที่มีซิปค่ะ แก้ไขเมื่อ 12 ก.พ. 55 01:48:48 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 01:46:37

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 21:23:08

ความคิดเห็นที่ 5 โอ เพิ่งรู้ว่าเป็นกระดุมหลอก วันก่อนเห็นคุณตำหนวดที่ฟิตจนปริอีกแล้ว จะถ่ายรูปก็เกรงจาย กลัวจะถูกจับ โทษฐานหมิ่นประมาทในใจ จะเอารูปมาแบ่งคนอื่นดู ฮิๆ ปล. ไม่รู้จักตำหนวดคนไหนให้ถามนี่ ก็เห็นผูกพันกับตำหนวด ปล. 2 เขาหมายถึงให้ดำเนินเรื่องมาจนถึงวันวาเลนไทน์ต่างหาก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 22:42:15

ความคิดเห็นที่ 6 ทันวาเลนไทน์จริงๆด้วย อิอิอิอิ แผนนี้ได้ผล ^______^V ปล. ทำไมกาแฟดำมันหวานนนนนงี้ล่ะ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 12 ก.พ. 55 23:58:07 A:58.8.249.225 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 7 นิยายเรื่องนี้นอกจากจะอ่านสนุกแล้ว ได้ความรู้เพิ่มเติมจากนักเขียนด้วยว่า จริง ๆ ชุดตำรวจมีซิป! ความรู้ใหม่เลยนะคะเนี่ย เลิศอ่ะ 555 สุขสันต์วันวาเลนไทน์ล่วงหน้านะคะ ^__^ จากคุณ : ปลาทองติดปีก เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 01:28:02

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านต่อครับ ....คงจะก่อนสงกรานต์ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 12:33:42

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนนี้คู่นวลปรางกับชัชมีหวานให้หายห่วงแล้วจริง ๆ ด้วย >< จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 00:00:56

ความคิดเห็นที่ 10 หง่ะ! แอบใจร้ายนะเนี่ยที่จบแบบนี้อ่ะ แต่ไม่เป็นไร ตอนหน้าคงมีอะไรวี๊ดวิ้วให้อ่านกันบ้างล่ะน่า ^^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 04:28:13