ความคิดเห็นที่ 1 “ข้าทำผิดไปแล้ว...ทั้งที่รู้ว่าท่านไม่อาจเป็นคนของข้า ทั้งที่ข้าไม่ควรหวัง แต่ข้าก็ยัง...” “เจ้ารักข้าหรือเปล่า” เฟร์นานโดกล่าวตัดบทกะทันหัน เขาจ้องดวงตางดงามราวกับจะเค้นความจริงที่อยู่ลึกในใจหญิงสาวออกมา “รัก...ก็เพราะรักน่ะสิ” เซเซียตอบด้วยความจริงใจ น้ำใส ๆ พลันร่วงรินลงมาอีก “แล้วถ้ามีทางที่จะทำให้เราสองได้อยู่ร่วมกันล่ะ เจ้าจะว่าอย่างไร” เซเซียเบิกตาจ้องสบกับดวงเนตรสีมรกตอย่างสนใจ และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นแผนการของทั้งสองคน... */*/*/*/* ยามเช้าในเรสทอเรียบรรยากาศนั้นแสนสดชื่นปลอดโปร่งชวนผ่อนคลาย แต่ธิดาองค์โตในกษัตริย์ผู้ครองนครกลับขมวดคิ้วมุ่นทันทีที่เดินออกจากห้องบรรทมส่วนในแล้วเห็นใครบางคนนั่งยิ้มแป้นอยู่ในห้องบรรทมส่วนนอก “มาเร็วจริงนะ” สการ์เล็ตเอ่ยทักก่อนเยื้องกายไปนั่งบนเก้าอี้ซึ่งอยู่ไกลจากพ่อมดที่สุด “มันเป็นหน้าที่ซึ่งพึงกระทำน่ะครับ” คาอิลยิ้มตอบอย่างสดใส แต่ไม่ว่าสการ์เล็ตจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มยียวนกวนอารมณ์ยิ่งนัก ต่างกับสาวใช้สองนางที่ลอบชม้ายชายตามองรอยยิ้มอันแสนน่ารักของพ่อมดหนุ่มจ้าวเสน่ห์ด้วยอาการเหมือนสาวแรกรุ่นกำลังตกหลุมรัก เจ้าสองคนถูกหลอกแล้ว...เจ้านั่นไม่ได้น่ารักอย่างที่แสดงให้เห็นภายนอกหรอกนะ สการ์เล็ตถอนหายใจที่สาวใช้ของนางไม่ระแคะระคายต่อใบหน้าใสซื่อหลังกรอบแว่นนั่น พวกพ่อมดน่ะหรือจะมีสีหน้าแบบนี้จริง ๆ ได้ “ถอนหายใจแต่เช้าเดี๋ยวความโชคดีจะหนีเสียหมดนะครับ” “ข้านึกว่ามันหมดไปแล้วตั้งแต่พบเจ้าเสียอีก” ว่าแล้วยังมายิ้มอีก...ทำยังไงถึงจะให้หมอนี่มีสีหน้าลำบากใจได้บ้างนะ “ไม่คิดว่าข้าอาจเป็นความโชคดีในความโชคร้ายของท่านบ้างหรือ เจ้าหญิง” คาอิลพูดพร้อมกับส่งสายตาคมกล้าเป็นประกายมาสบประสานกับดวงเนตรสีทับทิม “และอย่าลืมเรื่องคำทำนายของข้าเชียวล่ะ เพราะมันแม่นยำเสียจนข้าเองก็ยังนึกหวั่นว่าอาจจะเปลี่ยนแปลงมันไม่ได้” “ท่านพ่อมดทำนายดวงได้ด้วยหรือ เอาไว้ทำนายให้ข้าบ้างสิคะ” สาวใช้นางหนึ่งเอ่ยขึ้นหลังจากยกน้ำชาร้อน ๆ หอมกรุ่นและอาหารเช้าเบา ๆ มาให้ตามรับสั่งของผู้เป็นนาย เพราะสการ์เล็ตอนุญาตให้พูดและปฏิบัติตัวอย่างเป็นกันเองภายในพื้นที่ส่วนพระองค์นางจึงกล้าพูดแทรกขึ้นมา “ได้สิตรับ เอาไว้ข้าจะทำนายให้” คาอิลพยักหน้าพร้อมกับยิ้มหวาน “อย่าคิดค่าทำนายแพงนักก็แล้วกันนะคะ” “ไม่แพงหรอกครับ ขอแค่ของอร่อย ๆ สักมื้อก็พอ แล้วก็กรุณาเรียกข้าว่าคาอิลเฉย ๆ เถอะนะ” พ่อมดหนุ่มกล่าวด้วยเสียงทุ้มนุ่มนวลชวนฟังพลางรับถ้วยชาจากสาวใช้ นิ้วเรียวยาวแตะลงบนมือบอบบาง ดวงตาสีน้ำเงินทอดมองอย่างอ่อนโยนทำเอาเหล่าสาวใช้แทบละลาย จะยกเว้นไว้ก็แต่สการ์เล็ตซึ่งกำลังรวบช้อนบนจานอาหารของตน สายตาหวานเลี่ยนกับน้ำเสียงเมื่อครู่นั้นทำให้นางอิ่มขึ้นมากระทันหัน แถมยังรู้สึกแน่นในอกขึ้นมาอีกต่างหาก อยากคายของในกระเพาะขึ้นมาอย่างไรก็ไม่รู้ สงสัยการหลอกสาวจะเป็นงานถนัดของเจ้าพ่อมดนี่กระมัง “อิ่มแล้วหรือครับเจ้าหญิง” คาอิลหันมาส่งยิ้มให้นางบ้าง แต่สการ์เล็ตไม่แยแสจะมอง ถึงจะรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันแสนยั่วอารมณ์ แต่ลึก ๆ แล้วก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่ามันช่างน่ามองเหลือเกิน “วันนี้ข้าตื่นสายมาก ยังมีงานอีกเยอะที่ต้องทำ ไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งสบายหรือคอยตามใครหรอกนะ” เจ้าหญิงชายหางตามองพ่อมดและเห็นว่าคิ้วเรียวนั่นยกขึ้นเล็กน้อย “แหม...ผิดกับข้าเลยนะครับ เพราะงานของข้าต้องคอยตามติดชนิดไม่ให้ห่างตัวเลยทีเดียว” คิ้วเรียวงามขมวดมุ่นเมื่อถูกยอกย้อน ดูเหมือนการกวนโทสะผู้อื่นจะเป็นงานอดิเรกของพ่อมดคนนี้ ดังนั้นนางจะต้องไม่ปล่อยอารมณ์ให้เป็นไปตามการยั่วของเขาอย่างเด็ดขาด แต่การต้องทนเห็นหน้าตาอย่างนี้ทั้งวี่ทั้งวันก็เห็นทีจะยากยิ่ง... เจ้าหญิงถอนหายใจแล้วหยิบสิ่งของจำเป็นก่อนเดินออกจากห้องเพื่อเริ่มต้นงานการทำราชกิจโดยมีพ่อมดเดินตามติดไม่ห่าง “นั่นเป็นคำทำนายจริง ๆ น่ะรึ ข้านึกว่าเป็นคำขู่เสียอีก” สการ์เล็ตพูดพลางมองพ่อมดหนุ่มด้วยสายตาเหยียดระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินทางไปยังห้องทรงงานของนาง “เรียกว่าเป็นการเตือนดีกว่านะครับ” คาอิลหัวเราะในลำคอ เรียวปากหยักงามเผยยิ้มกว้างอวดฟันสวยจนไม่น่าเชื่อว่านี่คือพ่อมดที่แสนร้ายกาจและโหดเหี้ยมในคืนนั้น เพราะใบหน้าที่มักยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาทำให้สการ์เล็ตลืมตัวแสดงท่าทีต่อต้านเขา นางรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีที่คิดว่าหากทำให้คนผู้นี้โกรธขึ้นมาจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง “ท่านก็น่าจะเห็นแล้วว่ามันเป็นไปตามที่ข้ากล่าวไว้ และข้าก็อยากให้ท่านทำตามคำแนะนำนั้นเสียด้วย” “นั่นสิ มันเป็นคำแนะนำที่ดีใช้ได้นะ ข้าควรจะระวังคนใกล้ตัวเอาไว้” สการ์เล็ตพูดแล้วหันไปมองพ่อมดเต็มตาพร้อมกับแย้มรอยยิ้มพราย “โดยเฉพาะเจ้า ซึ่งตอนนี้ก็ถือเป็นคนใกล้ตัวข้าที่สุด” พ่อมดหนุ่มเลิกคิ้วแล้วจ้องตอบเจ้าหญิงด้วยดวงตาวาววาม รอยยิ้มเหมือนจะลดลงเล็กน้อยจนแทบสังเกตไม่ออก “ใช่แล้วล่ะ ข้าไม่ใช่คนที่ท่านควรไว้ใจเลยแม้แต่น้อย” คาอิลเหลือบมองแผ่นป้ายโลหะสีทองซึ่งระบุชื่อห้องที่ด้านข้างของหญิงสาว เขาจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูให้สการ์เล็ตเป็นจังหวะเดียวกับที่นางเองก็กำลังผลักบานประตูทำให้ทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมากขนาดสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายของอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าเจ้าหญิงเกร็งตัวจนร่างแข็งทื่อคล้ายกับกำลังหวาดกลัว ร่างสูงโปร่งจึงถอยออกมา ให้เจ้าหญิงได้เข้าไปก่อนแล้วจึงเดินตามเข้าไปทีหลังอย่างเงียบงัน ภายในห้องทรงงานของเจ้าหญิงแห่งเรสทอเรียตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่หรูหรา เน้นความสว่างสดใสสบายตา ตู้หนังสือและเก้าอี้สำหรับรับรองแขกถูกจัดไว้อย่างเป็นสัดส่วน ชั้นวางประดับด้วยแจกันดอกไม้สีสวยส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ เสริมสร้างความผ่อนคลาย สการ์เล็ตนั่งลงที่โต๊ะทรงงานซึ่งตั้งอยู่ด้านในสุดของห้อง นางส่งสายตาดุให้คาอิลซึ่งถือวิสาสะมาหยิบหนังสือเอกสารบนโต๊ะของนางไปอย่างลอยหน้าลอยตาแล้วก็ส่ายหน้า พ่อมดหนุ่มเลือกนั่งที่เก้าอี้ไม่ห่างจากโต๊ะทรงงานของเจ้าหญิงนัก เขายกหนังสือขึ้นเปิดอ่าน แต่สายตากลับแลเลยหัวหนังสือไปยังคนที่ก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างขะมักเขม้น สงสัยจะหยอกเย้าหนักมือไปหน่อย... ทั้งที่ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรให้เกินเลยไปนัก แต่พอเอาเข้าจริงเขากลับเผลอปล่อยให้อารมณ์พาไปเสียขนาดนี้ ช่วยไม่ได้...ก็นางช่างน่ากลั่นแกล้งเสียเหลือเกิน ริมฝีปากก็นุ่มนวลกว่าที่เคยคิด...จนอยากครอบครองความหอมหวานนั้นเอาไว้อย่างไม่รู้คลาย เมื่อนึกถึงคืนวันก่อนที่ได้พบกับเจ้าหญิง... กระทำการอุกอาจไปถึงขนาดนั้นคงจะไม่มีใครคิดแน่...ว่านั่นก็เป็นครั้งแรกสำหรับเขาเหมือนกัน สาวใช้ซึ่งยกน้ำชาร้อนกรุ่นมาให้คาอิลมองใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อของเขาด้วยความแปลกใจ “เป็นอะไรไปหรือคะ ท่านพ่อมด สีหน้าของท่านถึงได้...” “ข้าไม่เป็นไร แค่รู้สึกร้อนไปหน่อยเท่านั้นน่ะครับ” คาอิลตอบพร้อมกับปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ “ถ้าอย่างนั้นข้าจะหาเครื่องดื่มเย็น ๆ ที่ช่วยให้สดชื่นมาให้นะคะ” “เป็นความกรุณาอย่างยิ่ง ขอบคุณมากครับ” คาอิลยิ้มให้สาวใช้อย่างสดใส หลังจากนางออกไปแล้วสการ์เล็ตจึงเงยหน้าขึ้นมองพ่อมดบ้าง ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรสักหน่อยนี่นา สำออยอ้อนสาวเรอะ? เจ้าหญิงแห่งเรสทอเรียเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับวางมือประสานกันบนโต๊ะแล้วมองพ่อมดอย่างพิจารณา “คาอิล เจ้าส่งหนังสือยืนยันสถานะพ่อมดแล้วหรือยัง” สการ์เล็ตเอ่ยถามถึงระเบียบการซึ่งพ่อมดพึงกระทำเมื่อรับใช้อาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่ง แม้เป็นอิสระก็ยังต้องส่งจดหมายยืนยันสถานะของตนทุก ๆ หนึ่งปีเพื่อง่ายต่อการตรวจสอบของกิลด์เมสทิค “เรียบร้อยแล้วล่ะครับ” สการ์เล็ตพยักหน้าน้อย ๆ พลางคิดว่าถ้าส่งใบร้องเรียนความประพฤตของพ่อมดไปที่กิลด์เมสทิคแล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ราวกับความคิดนั้นจะถูกอ่านออก พ่อมดหนุ่มจึงเอ่ยดักคอ “ถ้าจะส่งใบแสดงความประพฤตของข้าไปที่กิลด์ล่ะก็...ขอความกรุณาช่วยเขียนดี ๆ หน่อยนะครับ เพราะมันเกี่ยวพันถึงอนาคตการงานของข้า” คาอิลพูดอย่างยิ้มแย้ม แต่สการ์เล็ตเห็นว่าแววตาหลังกรอบแว่นนั่นมันกำลังข่มขู่กันชัด ๆ นางบดกรามแล้วจึงก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่คิดสนใจอะไรอีก รายงานเอกสารสะสมจนกองโตเพราะรัชทายาทที่แท้จริงไม่อยู่ในสภาพที่จะสะสางงานได้ ราชกิจทั้งมวลเหล่านั้นจึงตกมาเป็นภาระของเจ้าหญิงผู้รั้งตำแหน่งรัชทายาทอันดับสองแต่ในนามโดยไม่คาดฝัน สการ์เล็ตคิดว่าอาจจะใช้เวลาจนถึงค่ำจึงจะสะสางงานจนเสร็จ ทว่าเพราะความช่วยเหลืออย่างตั้งใจหรือเปล่าไม่ทราบได้ของใครบางคน ทำให้เจ้าหญิงปลดภาระได้ก่อนจะเย็นย่ำ สการ์เล็ตมองพ่อมดด้วยสายตาที่คาดไม่ถึง วันนี้ทั้งวันเขานั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ขยับเข้าใกล้หรือให้ความสนใจกับนาง แต่กลับเอ่ยประโยคลอย ๆ ที่ช่วยลดทอนความสับสนต่อการตัดสินใจในเอกสารที่นางกำลังทำอยู่ได้ราวกับมองเห็นและล่วงรู้อยู่ตลอดเวลาว่านางกำลังทำอะไร เจ้าหญิงแย้มยิ้มบางเมื่อนึกถึงเรื่องการตอบแทนที่คาอิลบอกกับสาวใช้เมื่อเช้า นางมองพ่อมดแล้วจึงเอ่ย “งานวันนี้เสร็จเร็วเหลือเกิน ไปหาของอร่อย ๆ ทานกันเถอะ” “ไม่ไป” คาอิลตอบทันควัน น้ำเสียงติดห้วนจนสการ์เล็ตนึกแปลกใจ ทว่าเมื่อพ่อมดลดหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ลงแล้วเขาก็ยิ้มพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนเคย “ตอนนี้คงไปไม่ได้แล้วล่ะครับ” สิ้นคำกล่าวสาวใช้ก็เคาะประตูแล้วเข้ามาบอกว่าเจ้าชายคู่หมั้นมาขอพบ สการ์เล็ตหันไปมองพ่อมดราวกับจะถามว่า ’เพราะเหตุนี้หรอกหรือ’ ก่อนจะเดินออกไปพบแขกตามคำเชิญ ภายในห้องรับรองแขกเหมือนถูกแปรสภาพไปเป็นสวนดอกไม้ชั่วคราว ช่อดอกลิลลี่ขาวและกุหลาบแดงตั้งเรียงรายส่งกลิ่นหอมฟุ้งกำจายตลบอบอวลไปหมด เจ้าชายเฟร์นานโดยิ้มอย่างยินดีที่พบคู่หมั้นสาว เขาก้าวปราดเข้าไปสวมกอดเจ้าหญิงโดยไม่สนสายตาของเหล่าสาวรับใช้หรือแม้แต่คนแปลกหน้าอย่างคาอิล “ท่านเฟร์นานโด กรุณาปล่อยเถอะค่ะ” สการ์เล็ตเตือนเจ้าชายและถอยห่างออกมาหนึ่งก้าวทันทีที่อ้อมแขนคลายออก นางเสมองทางอื่นและทันเห็นพ่อมดขยับแว่นแกล้งมองไม่เห็นภาพเมื่อครู่ “ขออภัย ข้าลืมตัวไปหน่อย” เฟร์นานโดพูดด้วยท่าทางเขินอายก่อนจะคว้าเรียวหัตถ์บอบบางไปกุมไว้ไม่ยอมปล่อย “แต่ข้าดีใจเหลือเกินที่ได้เห็นว่าท่านปลอดภัยดีเช่นนี้” “ขอบคุณค่ะ” สการ์เล็ตยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนใจ ทำไมอยู่ดี ๆ นางถึงรู้สึกอย่างนี้ได้นะ ทั้งที่เมื่อก่อนยังแค่รู้สึกเฉย ๆ เท่านั้นเองแท้ ๆ ดวงเนตรสีมรกตมองเลยไปยังบุรุษสวมแว่นซึ่งยืนอยู่ด้านหลังของคู่หมั้นสาว เครื่องแต่งกายอันมีลักษณะเฉพาะพอจะทำให้เขาเดาได้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร “เจ้าคงเป็นพ่อมดผู้ช่วยชีวิตคู่หมั้นของข้าสินะ ข้าได้ฟังเรื่องราวอันกล้าหาญของเจ้าแล้ว ต้องขอขอบใจมากจริง ๆ “ เฟร์นานโดกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสดงความซาบซึ้งตรงข้ามกับม่านตาที่เบิกกว้างและความจริงที่คิดอยู่ในใจ ...แกนี่เองที่เป็นตัวมารขัดขวางแผนการของเรา... “มิใช่เรื่องที่เจ้าชายต้องใส่พระทัยเลยแม้แต่น้อย มันเป็นหน้าที่ซึ่งพึงกระทำของประชาชนที่เป็นพลเมืองดีอยู่แล้วล่ะครับ” คาอิลค้อมศีรษะอย่างสุภาพและเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยน เรียกมุมปากของเจ้าหญิงให้กระตุก ไอ้ตอนที่เจ้าช่วยข้าไม่ได้พูดอย่างนี้สักนิด สายตาอาฆาตของสการ์เล็ตถูกดึงออกจากพ่อมดด้วยคำชวนของเจ้าชายแห่งเฮย์เดน นางถูกลากไปนั่งในสวนดอกไม้อย่างไม่เต็มใจและต้องฟังเรื่องสัพเพเหระของเขาอย่างเบื่อหน่ายโดยมีคาอิลเดินตามติดไม่ห่าง แม้เฟร์นานโดจะทั้งกระแอมกระไอและส่งสายตาเชิงไล่แต่พ่อมดหนุ่มแว่นก็ยังยืนยิ้มอยู่เป็นก้างอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร เรื่องเล่าที่สิบผ่านเข้าหูซ้ายและทะลุออกหูขวาโดยที่สการ์เล็ตแกล้งทำเป็นยิ้มและส่งเสียงอือออรับเป็นจังหวะแม้จะไม่เข้าใจในเนื้อหาของเรื่องที่คุย เพราะสมองของนางคิดถึงแต่เรื่องอื่น องค์รัชทายาทป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หายมานานกว่าปีแล้ว แม้นางไม่อยากสืบบัลลังก์แต่หากสถานการณ์ยังเป็นเช่นนี้เห็นทีจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วเจ้าชายผู้นี้หรือจะมาช่วยแบ่งเบาภาระของนาง เฟร์นานโดอาจจะมีความสามารถทางด้านการทหารตามที่ได้รับฟังมา แต่นางไม่คิดว่าเจ้าชายผู้นี้จะมีความสามารถในการดูแลบริหารบ้านเมือง จากการที่สังเกตได้ว่าเขาไม่เคยสนใจความเป็นอยู่ของประชาชน ไม่รู้สึกถึงความสำคัญของเศรษฐกิจและการพัฒนาอาณาจักร การเลือกคู่ครองของเหล่าเชื้อพระวงศ์ต้องมีสิ่งที่มากกว่าความรัก โดยเฉพาะกับการแต่งงานของนางซึ่งอาจมีผลต่อการปกครองบ้านเมือง ถ้าเจ้าชายรัชทายาทไม่ได้ประชวรอยู่เช่นนี้ นางอาจยังมีอิสระที่จะเลือกครองสันโดษเพื่อรอใครคนหนึ่งตลอดไป ดวงเนตรสีทับทิมทอดมองบุคคลตรงหน้าแล้วก็ให้ทอดถอนหทัย หากต้องเลือกคู่ครองโดยระลึกถึงแต่ประโยชน์อันจะพึงเกิดแก่อาณาจักรแล้ว ให้นางเลือกคาอิลเสียยังจะได้ประโยชน์มากกว่าเลือกแต่งกับเจ้าชายจากเฮย์เดนผู้นี้เป็นแน่ พอนึกได้ว่าเผลอคิดอะไรที่น่ากลัวออกไป ใบหน้าขาวนวลก็ให้รู้สึกร้อนผ่าว ดวงเนตรคู่งามลอบแลไปยังพ่อมดแล้วก็ต้องรีบหลุบหลบในทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายก็กำลังมองมา สการ์เล็ตยกมือขึ้นทาบทรวงอกเบา ๆ ดวงใจที่น่าจะเฉยชาต่อบุรุษทุกนายไม่น่าจะรู้สึกหวั่นไหวได้อย่างนี้ หรือจะเป็นเพราะดวงตาสีน้ำเงินประหลาดที่นางไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เห็นจากใครอื่น ใช่แล้ว...ทั้งที่ก็เป็นแค่คนอื่นแท้ ๆ จากคุณ : AMA-chun เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 23:34:09

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 1 ผู้คุมกฎแห่งกิลด์เมสทิค http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11620392/W11620392.html#4 บทที่ 2  ประทับตรา http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11633558/W11633558.html บทที่ 3 ผู้คุ้มครอง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11666601/W11666601.html คุณ scottie ตานี่หื่นเนอะ เอ๊ะ! หรือคนแต่งหื่น จากคุณ : AMA-chun เขียนเมื่อ : 13 ก.พ. 55 23:37:24

ความคิดเห็นที่ 3 คนเขียนหื่นค่ะ ชอบภาษาบรรยาย อ่านลื่นมากเลย จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 18:24:38