ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อฉันรู้สึกตัวอีกครั้ง พบว่าตัวเองนั่งอยู่ริมทางเท้าที่มีไฟทางส่องแสงสลัว ๆ บรรยากาศรอบตัวเงียบเชียบ ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันออกมาจากบ้านได้ยังไง และเอกก็ยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ ฉัน “เธอเป็นอะไรหรือเปล่ามิน” เอกถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ ฉันส่ายหน้าช้า ๆ สีหน้าเลื่อนลอย “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ฉันถามเอกเสียงแผ่วเบา พลางหันมองรอบ ๆ ตัวเหมือนตัวเองมานั่งอยู่ในสถานที่ที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน “เธอจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?” เอกย้อนถามกลับมา เมื่อเห็นฉันนั่งนิ่ง เขาจึงเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง “เธอตะโกนใส่พ่อเธอซ้ำ ๆ ตั้งหลายครั้งว่า ไม่จริง ไม่จริง... แล้วก็วิ่งหนีออกมา ฉันไม่ยักรู้ว่าเธอจะวิ่งเร็วขนาดนี้ ฉันวิ่งตามเธอเกือบไม่ทัน แล้วเธอก็ล้มลงตรงทางเท้านี่แหละฉันถึงจับตัวเธอไว้ได้” ฉันลำดับเหตุการณ์ตามคำพูดของเอก จนเริ่มจำเหตุการณ์ทั้งหมดได้ น้ำตาก็เริ่มไหล ฉันสะอึกสะอื้นร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนเสียสติ “ใจเย็นนะมิน ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง เธอก็ยังเป็นเพื่อนฉันนะ” เอกพูดปลอบพลางตบไหล่ฉัน และนั่งอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา นี่หรือของขวัญวันเกิดที่พ่อมอบให้กับฉัน... ดูเหมือนพ่อจะจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย พ่อกลับมาเป็นพ่อคนเดิมที่มองฉันด้วยแววตาที่แฝงไว้ด้วยความห่างเหิน แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม คือ ความรู้สึกของฉันที่เต็มไปด้วยความปวดร้าวที่เกิดจากคำพูดที่พ่อพูดออกมาด้วยฤทธิ์น้ำสีอำพัน เอกยังคงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เขาเก็บเรื่องทั้งหมดไว้เป็นความลับและไม่เคยพูดออกมาให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย ฉันคนเดิมที่ออกจะเงียบขรึม แต่ก็พอจะมีความสดใสร่าเริงอยู่บ้าง กลับกลายเป็นคนเศร้าหมองและหดหู่ ในหัวของฉันเฝ้าขบคิดอยู่กับคำพูดของพ่อตลอดเวลา แม้ว่าเวลานั้นพ่อจะเมา แต่ฉันก็เชื่อคำพูดนั้นอย่างสนิทใจ ฉันเชื่อว่านั่นเป็นสิ่งที่พ่อรู้สึกลึก ๆ อยู่ในใจและเป็นความจริงที่พ่อเก็บมันไว้มานาน ฉันอยากถามแม่เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด จริงหรือที่แม่ไม่ได้เต็มใจให้ฉันเกิดมา? พ่อของฉันเป็นใคร? ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? ทำไมเขาถึงไม่แต่งงานกับแม่?  แต่ฉันก็ไม่กล้าพอที่จะถาม ฉันนึกไม่ออกว่าแม่จะมีสีหน้ายังไง ถ้าได้ยินคำถามเหล่านี้ “สมแล้วที่เกิด 13 กุมภา ฉันมันอาภัพรัก เกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ ไม่ได้เกิดมาเพราะความรัก” ในระหว่างที่เดินกลับบ้านพร้อมกับเอก ฉันรำพึงรำพรรณขึ้นด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ฉันไม่รู้จะกล่าวโทษใครที่ทำให้ชีวิตฉันอาภัพแบบนี้ ฉันเลยโยนไปให้วันเกิดของตัวเอง เอกหันมองหน้าฉัน อาจเป็นเพราะฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องวันเกิดมานานแล้วก็ได้ และนี่ยังโยงเข้ากับเรื่องคำพูดของพ่ออีก “เห็นเงียบ ๆ ไป คิดว่าเลิกคิดเรื่องนี้ไปแล้วเสียอีก” เอกพูดขึ้น “ฉันเลิกคิดไม่ได้หรอก” ฉันหันมาตอบ ในขณะนั้นฉันนึกอิจฉาเอกขึ้นมาทันที เขามาจากครอบครัวที่อบอุ่น มีแต่คนรักและห่วงใยเขา เขาเป็นคนมองโลกในแง่ดีและดูมีความสุขอยู่ตลอดเวลา “ไม่ได้ว่าอะไรนี่ คิดได้ แต่อย่าคิดให้มาก มันจะเป็นการทำร้ายตัวเองเปล่า ๆ ไม่ว่าเธอจะเกิดมาด้วยความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ยังไงชีวิตนี้ก็เป็นของเธอแล้ว เธอทำชีวิตของเธอให้ดีที่สุดไม่ดีกว่าเหรอ”   ฉันรู้ว่าเอกต้องการจะบอกอะไร แต่ฉันจะทำได้หรือเปล่าก็ไม่รู้... หลายเดือนต่อมา พ่อจากไปอย่างไม่มีวันกลับด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ พ่อจากไปแล้ว แต่สิ่งที่พ่อพูดในคืนวันเกิดปีที่ 17 ของฉันยังคงอยู่และยังฝังแน่นอยูในสมองของฉัน เมื่อไม่มีพ่อ  แม่ก็ต้องรับภาระทุกอย่างในบ้านตามลำพัง  ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแม่ดีขึ้น เพราะเราต้องช่วยดูแลกันและกันในภาวะที่ขาดผู้นำครอบครัว  แต่เมื่อจัดการอะไร ๆ จนลงตัวแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับมาสู่สภาพเดิม  ฉันกับแม่ห่างเหินกันไปเหมือนเดิม อาจเป็นเพราะแม่ไม่พูด ฉันเองก็ไม่พูด เราต่างเงียบใส่กันอย่างไม่มีเหตุผล ฉันคงมีทิฐิดื้อรั้นอะไรสักอย่าง ซึ่งในเวลานั้นฉันก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคือความรู้สึกอะไรกันแน่ ระหว่างเราแม่ลูกเหมือนคนแปลกหน้าเข้าไปทุกวัน เราพูดกันเท่าที่จำเป็นเท่านั้น จนเมื่อเรียนจบมัธยมปลาย ฉันสอบเอนทรานซ์เลือกแต่มหาวิทยาลัยในต่างจังหวัด ฉันอยากจะไปให้ไกล ๆ บ้านสักพัก เผื่ออะไร ๆ จะดีขึ้นมาบ้าง ฉันตั้งใจกับการสอบเอนทรานซ์มากจนเลิกคิดถึงคำพูดของพ่อไปพักใหญ่ ... แต่สุดท้ายฉันก็สอบไม่ได้ ฉันเสียใจมากกับผลสอบที่ออกมา วัน ๆ เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ...ทำไมนะ ทำไมฉันถึงได้อาภัพไปเสียทุกเรื่อง... ฉันสลัดความเศร้าเสียใจทิ้งไป ตัดสินใจจะไปเรียนที่กรุงเทพฯ  และแน่นอนว่าแม่ไม่อนุญาต แม่จะให้ฉันเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนในจังหวัด  แต่ฉันไม่ต้องการอย่างนั้น จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 11:19:10

ความคิดเห็นที่ 2 “ไปกรุงเทพทำไม?”   เอกถามฉันในวันที่เขาชวนฉันไปฉลองที่เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ “ก็ฉันเอนท์ไม่ติด ก็ต้องหาที่เรียนสิ” ฉันตอบเสียงแข็ง นึกอิจฉาเขาอีกครั้งที่เขาสอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยได้ “เรียนในจังหวัดก็ได้ กรุงเทพค่าครองชีพสูงนะ ไม่สงสารแม่เธอบ้างเหรอ?” เอกยกเหตุผลขึ้นมาพูด แต่ฉันกลับมีแต่คำพูดที่คิดจะโต้แย้งเขาอยู่ในหัวมากมาย “ฉันก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยสิ” “เธอไม่เคยต้องดิ้นรนหาเงินเรียนหนังสือเอง เธอจะทำได้เหรอ ที่พูดนี่ไม่ใช่ดูถูก แต่ฉันเห็นแต่ความลำบากถ้าเธอต้องไปอยู่ในเมืองใหญ่แบบนั้น เธอจะไปอยู่กับใคร ค่าใช้จ่ายแต่ละเดือนมันไม่ใช่น้อย ๆ ญาติพี่น้องในกรุงเทพเธอก็ไม่มี เกิดตกที่นั่งลำบากขึ้นมาจะไปขอความช่วยเหลือจากใคร สู้เธอเรียนที่นี่อยู่บ้านดูแลแม่ดูแลน้องไม่ดีกว่าเหรอ? ” เอกพูดเหตุผลต่าง ๆ ออกมาอีกเพื่อชักจูงให้ฉันเชื่อเขา แต่ฉันก็เหมือนกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยว จะเอาอะไรมาขวางก็ไม่อยู่เสียแล้ว... ฉันรอโอกาสและจังหวะเหมาะ ๆ ที่จะพูดกับแม่เรื่องนี้อีกครั้ง แต่เมื่อพูดเรื่องนี้ครั้งใด ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นทุกครั้ง ไม่ว่าแม่จะยกเหตุผลอะไรมาพูด ฉันก็ไม่ฟัง จากที่เคยเป็นไปในลักษณะ แม่ก็ไม่พูด ฉันก็ไม่พูด กลับกลายเป็น แม่ไม่ฟังฉัน ฉันก็ไม่ฟังแม่ ยิ่งพูดกันก็ยิ่งไม่เข้าใจกัน พจนานุกรมส่วนตัวของฉันคงไม่เคยบัญญัติคำว่า ‘ห่วงใย’ เอาไว้เลย ฉันถึงได้ไม่รับรู้ความรู้สึกของแม่ และเหตุผลลึก ๆ ที่แม่คอยห้ามคอยรั้งไม่ให้ไปกรุงเทพ หลายวันต่อ ฉันหยิบยกเรื่องการไปกรุงเทพขึ้นมาพูดกับแม่อีกครั้ง การพูดคุยเปลี่ยนแปลงเป็นการมีปากมีเสียง เหมือนมีอะไรเข้าสิงฉัน ที่ทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของพ่อและปากก็ถามแม่ออกไปตรง ๆ ว่า “แม่รักหนูบ้างหรือเปล่า?” แม่เงียบไปทันที แม่คงไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามนี้จากปากฉัน “เพราะแม่ไม่ได้ตั้งใจให้หนูเกิดมาใช่ไหม? แม่ถึงไม่รักหนูเลย” ฉันถามออกไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า แม่ยังคงเงียบก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป โดยไม่พูดอะไรสักคำ   ถ้าฉันตั้งสติให้ดี และมองแม่ให้ชัด ๆ ฉันคงได้เห็นความเจ็บปวดในแววตาของแม่ แต่ฉันกลับใช้อารมณ์มองแม่ ฉันจึงตัดสินเอาเองว่า... แม่ไม่รักฉันเลย... ฉันรวบรวมเงินทั้งหมดที่มีและเก็บเสื้อผ้าข้าวของที่จำเป็นลงกระเป๋า แล้วหนีออกจากบ้านขึ้นรถไฟไปกรุงเทพโดยไม่ร่ำลาใครทั้งสิ้น ขณะที่อยู่บนรถไฟ ฉันนึกไปถึงข้อความที่เขียนทิ้งไว้ให้แม่ “หนูจะไปอยู่กับเพื่อน แล้วจะติดต่อกลับมาเอง ไม่ต้องเป็นห่วง”                                                                     มินตรา ฉันเหม่อมองออกไปด้านนอก วันนี้เป็นวันที่ฉันได้รับทุก ๆ อย่างจากแม่ ทั้งความจริง ความไม่เข้าใจและอิสรภาพที่แม่ไม่ได้ให้ แต่ฉันก็ดื้อดึงฉุดรั้งเอามาเป็นของตัวเองจนได้ ย่างเข้าสู่เดือนที่ 5 แล้วที่ฉันมาอยู่กรุงเทพ ยอมรับเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากมากสำหรับฉัน ทุกอย่างเหมือนกับที่เอกเตือนฉันไว้ไม่มีผิด แต่ฉันก็รู้สึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงมีความอดทนมากกว่าปกติ แม้ว่าฉันจะคิดถึงแม่ เมฆ และเอกมากในช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ ...แต่อาจเป็นเพราะความดันทุรังในตัวฉันมีสูงมากเกินไป ฉันยังมีทิฐิและความอวดดีอยู่มากจึงไม่เคยติดต่อกลับไปหาพวกเขาเลย... ฉันโชคดีมากที่ได้เจอกับส้ม ฉันพบกับส้มบนรถไฟ ส้มก็เหมือนกับฉัน เอนทรานซ์ไม่ติดเหมือนกันและกำลังจะไปหาที่เรียนในกรุงเทพ ส้มชำนาญเส้นทางในกรุงเทพมากเพราะเธอเข้ามาเที่ยวในกรุงเทพบ่อย ๆ ฉันกับส้มสมัครเรียนที่เดียวกันและหาหอพักอยู่ใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้วฉันก็เริ่มหางานทำ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย กว่าฉันจะหางานที่ทำแล้วไม่กระทบกับการเรียนได้ก็ใช้เวลาอยู่หลายสัปดาห์และเงินที่ฉันมีติดตัวมาก็หมดลงพอดี ก็ได้ส้มเป็นผู้ช่วยเหลือในระยะแรก อย่างน้อยฉันก็ยังมีโชคเรื่องเพื่อนอยู่บ้างเหมือนกัน “เป็นไงบ้างมิน?” ส้มเงยหน้าจากหนังสือถามฉัน เมื่อเห็นฉันกลับมาจากการทำงาน “เหนื่อยมากเลย” ฉันวางกระเป๋ากับหนังสือเรียนลงบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า “รักษาสุขภาพด้วยนะมิน” ส้มเดินมานั่งใกล้ ๆ แล้วยื่นเอกสารให้ “เอกสารกับเลคเชอร์ส่วนที่มินไม่ได้เข้าเรียน” “ขอบใจนะส้ม” ฉันลุกขึ้นมารับเอกสารมาเปิดดู บางวิชาเราเรียนเหมือนกัน ก็ได้ส้มคอยช่วยเหลือตลอดมา “ไม่เป็นไรหรอก ส้มก็ช่วยเท่าที่จะช่วยได้” ส้มพูดจบก็ยิ้มให้ ฉันยิ้มตอบส้มอย่างไม่ลังเล ส้มถือเป็นกัลยาณมิตรของฉันโดยแท้ เธอยินดีช่วยฉันทุกเรื่อง โดยที่ไม่ได้รอให้ฉันขอร้องเลย ...ถ้าไม่มีส้มสักคน ฉันคงอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงทุกวันนี้... จากเดือนไปเป็นปี ฉันพยายามประคับประคองการเรียนและการทำงานให้ไปด้วยกันให้ได้  แต่ดูเหมือนว่าการเรียนจะไปในทิศทางที่ไม่ดีนัก ฉันเก็บหน่วยกิตได้น้อยมาก ผิดกับส้มที่เก็บหน่วยกิตได้มากและผลการเรียนก็อยู่ในเกณฑ์ดี เพราะส้มไม่ต้องทำงานเหมือนฉัน  พ่อแม่ส่งเงินมาให้ทุกเดือน ส้มมีหน้าที่เรียนให้ดีที่สุดเท่านั้น แต่ฉันก็ไม่เคยคิดอิจฉาหรือน้อยอกน้อยใจ ฉันคิดเพียงว่าจะต้องทำทั้งสองอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้ ในวันที่ฉันไม่ต้องไปทำงาน ส่วนมากแล้วเราจะอยู่ในห้อง เพราะเบื่อจะออกไปผจญรถติดและสูดดมควันพิษบนท้องถนน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันกับส้มอ่านหนังสือกันอยู่ในห้อง “มินน่าจะติดต่อกลับไปหาทางบ้านบ้างนะ ออกมาจากบ้านตั้งนานแล้วนี่”   ส้มพูดขึ้นมาเมื่อเห็นฉันมองไปที่กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่เขียนเบอร์โทรศัพท์ของแม่และของเอกติดไว้ที่ฝาผนัง  จุดประสงค์ที่ฉันเขียนติดไว้คือ ‘กันลืม’ เท่านั้นเอง ทั้ง ๆ ที่ฉันเองก็รู้ดีว่า ไม่ว่านานแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันลืม... “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลยส้ม ส้มก็รู้ว่าบ้านฉันเป็นยังไง” ฉันพูดตัดบทและหันไปมองทางอื่น ฉันเล่าเรื่องของฉันให้ส้มฟัง เธอเป็นคนดี ฉันไว้ใจเธอมากพอ ๆ กับที่ไว้ใจเอก ส้มไม่เคยก้าวก่ายชีวิตของฉันมากจนเกินไป อย่างมากเธอก็แค่ออกความเห็นเท่านั้นเอง เพราะความอ่อนต่อโลกประกอบกับการอยู่ในเมืองใหญ่และได้พบกับผู้คนมากหน้าหลายตา ฉันจึงเปิดรับให้ใครต่อใครเข้ามาในชีวิตอย่างง่ายดาย จนกระทั่งฉันได้รู้จักกับรุ่นพี่คนหนึ่ง  ด้วยความที่คุยกันถูกคอและเขาก็ช่างเอาอกเอาใจ ทำให้เราคบกันแบบคู่รักในเวลาต่อมา อาจเป็นเพราะฉันเหงาและต้องการที่พึ่ง ฉันจึงเผลอใจเผลอกายให้กับรุ่นพี่ ไม่นานนักก็มีบางสิ่งบางอย่างก่อกำเนิดในร่างกายของฉัน “เธอท้องเหรอ!!!” จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 11:21:07

ความคิดเห็นที่ 3 ส้มถามฉันเสียงหลง ฉันเองก็ตกใจไม่แพ้เธอ... “บอกเขาหรือยัง?” ส้มถามอีกครั้ง ฉันส่ายหน้า ฉันไม่ได้เจอรุ่นพี่มาหลายวันแล้ว ฉันโทรศัพท์หาเขา เมื่อเขารู้ เขากลับวางหูไปเสียเฉย ๆ จากวันนั้นเป็นต้นมา ฉันพยายามติดต่อหาเขาทุกวิถีทาง  แต่ฉันก็ไม่เคยได้พบหน้ารุ่นพี่อีกเลย ฉันเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ร้องไห้เสียใจกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ฉันเพิ่งจะตาสว่างมองเห็นโลกชัดเจนขึ้นก็วันนี้นี่เอง ว่ามันไม่ได้สวยงามไปทุกสิ่งทุกอย่าง คนอาภัพอย่างฉัน ชาตินี้คงไม่มีวันรู้จักความสุขอย่างคนอื่นเขา ส้มคอยดูแลปลอบใจจนฉันเข้มแข็งขึ้น แต่ฉันก็ยังตกที่นั่งลำบาก เพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเด็กในท้องดี ความคิดแว่บหนึ่งผุดขึ้นมาในสมองและหลุดออกมาเป็นคำพูดที่ส้มได้ยินแล้วต้องรีบห้ามทันที “ทำแท้งเหรอ!! อย่านะมิน ถึงเธอไม่ได้ตั้งใจจะมีเขา แต่เด็กไม่มีความผิดนะ”   คำพูดของส้มทำให้ฉันนึกไปถึงคำถามที่ฉันถามแม่ในวันที่ฉันหนีออกจากบ้าน “เพราะแม่ไม่ได้ตั้งใจให้หนูเกิดมาใช่ไหม? แม่ถึงไม่รักหนูเลย”   การมีลูกโดยไม่ตั้งใจ และความรู้สึกของแม่ในวันที่ได้ยินคำถามจากปากฉัน   ในวันนี้ วันที่ฉันกำลังจะมีลูกที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ ทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของแม่อย่างถ่องแท้แล้วว่าแม่ปวดร้าวแค่ไหน     แม้ว่าฉันจะอยู่ในภาวะที่ไม่พร้อมจะมีลูก แต่ฉันก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะให้เขาเกิดมา และจะดูแลเขาให้ดีที่สุด ส้มปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดี คอยช่วยเหลือและดูแลเอาใจใส่ นอกจากส้มจะไปเรียนหนังสือแล้ว ส้มก็ยังคอยช่วยสืบหาตัวรุ่นพี่ด้วยว่าเขาหายไปไหน “ส้มไปถามเพื่อน ๆ ที่รู้จักมัน ได้ข่าวว่ามันหนีกลับบ้านต่างจังหวัดไปแล้ว ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ เลวทรามต่ำช้าที่สุดเลย” ส้มกลับมาที่ห้องพร้อมกับข่าวคราวของรุ่นพี่ที่เธอเปลี่ยนไปเรียกว่า “มัน” อย่างเกลียดชัง ฉันรู้ว่าส้มโกรธแทนฉัน ทีแรกที่รู้ ฉันก็โกรธไม่แพ้ส้ม แต่นานวันเข้าฉันก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปโกรธเขาและมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปคิดถึงเขาอีก แทนที่ฉันจะโกรธรุ่นพี่ ฉันเปลี่ยนความรู้สึกนั้นมาเป็นความรักให้กับลูกในท้องแทน นับวันฉันก็ยิ่งรักลูกมากขึ้นทุกวัน เป็นความรักที่เกิดขึ้นแม้ว่าจะยังไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยก็ตาม ฉันพูดคุยกับลูกและเขาก็โต้ตอบกลับมาด้วยแรงเตะเบา ๆ นี่คงเป็นสายสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกที่เกิดขึ้นทีละเล็กทีละน้อยอย่างงดงาม ในขณะที่ฉันเฝ้าทะนุถนอมลูกในท้องเป็นอย่างดี กลับเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น ฉันก้าวพลาดตกบันไดในหอพัก!! ฉันเห็นเลือดออกมาจากตัวฉันเอง ฉันได้ยินเสียงโหวกเหวกของคนในหอพัก มีคนมารุมล้อมฉันมองดูฉัน... ...ในวินาทีก่อนที่สติของฉันจะดับวูบ ฉันรู้ทันทีโดยสัญชาตญาณว่า ลูกไม่อยู่กับฉันแล้ว นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันหมดสติไป เมื่อฉันเริ่มรู้สึกตัว สิ่งแรกที่ฉันรู้สึกคือรู้สึกเจ็บบริเวณช่วงล่างและรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองฉันตลอดเวลา เมื่อฉันลืมตาขึ้น ฉันพบกับผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ใกล้ ๆ “แม่ ” ฉันเรียกผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สีหน้าของแม่เคร่งเครียด ดวงตาแม่แดงก่ำเหมือนคนร้องไห้มาอย่างหนัก ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าสู่หัวใจฉัน ไม่ต่างอะไรกับคลื่นรุนแรงที่ซัดเข้าหาฝั่ง ฉันกลืนก้อนแข็ง ๆ ลงคอ ก่อนที่จะพูดกับแม่ว่า “แม่...มินขอโทษ” สีหน้าของแม่ผ่อนคลายลง แม่เอื้อมมือมาจับมือฉันไว้และประโยคเดียวที่แม่พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ คือ “กลับบ้านเรานะลูก” ฉันโผเข้ากอดแม่และร้องไห้ ฉันไม่สนใจอีกแล้วว่า ฉันจะเกิดมาจากความตั้งใจหรือจากความไม่ตั้งใจ ฉันรู้แต่เพียงว่า...แม่รักฉัน ในวันที่ฉันกลับถึงบ้าน ฉันพบว่าห้องของฉันยังคงอยู่ในสภาพเดิมเหมือนวันที่ฉันหนีออกจากบ้าน ดูเหมือนจะมีคนเข้ามาทำความสะอาดให้อย่างสม่ำเสมอด้วย แม่บอกว่า เมฆใช้เวลาในวันหยุดคอยดูแลและทำความสะอาดให้ เมื่อเมฆกลับมาจากโรงเรียนและพบกับฉันเป็นครั้งแรกในรอบ 3 ปี เมฆยิ้มให้และพูดคุยกับฉันอย่างเป็นปกติเหมือนกับว่าฉันไม่เคยออกจากบ้านไปไหน แต่แม่ก็แอบบอกฉันว่า ปกติแล้วเมฆไม่เคยกลับบ้านเร็วแบบนี้ เมื่อเขารู้ว่าพี่สาวของเขาจะกลับมาเขาก็รีบกลับบ้านเร็วกว่าทุกวัน เอกมาหาฉันในวันรุ่งขึ้น เขายื่นดอกกุหลาบสีขาวให้กับฉันและพูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ” ฉันรับดอกไม้มาและยิ้มให้เขา เขาก็ยิ้มกลับมาให้ฉัน เป็นรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเข้าใจเหมือนกับที่ฉันแคยได้รับตั้งแต่คบกันมา เอกยังคงเป็นคนเดิม สีหน้าเขามีความสุขและมองโลกในแง่ดี ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ฉันกลับมาอยู่บ้านเฉย ๆ นาน ๆ เข้าก็เริ่มเบื่อ ฉันจึงวางโครงการจะเปิดมินิมาร์ท และมันก็สำเร็จเป็นรูปเป็นร่างในอีก 2 ปีต่อมา เวลานี้ฉันเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว ความผิดพลาดในอดีต ฉันเก็บมันไว้เป็นบทเรียนให้ฉันใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมากขึ้น เมื่อไหร่ที่ฉันคิดทบทวนและมองย้อนกลับไป ฉันพบแต่เพียงเด็กผู้หญิงที่อ่อนแอและไม่มีเหตุผล ซ้ำยังมีทิฐิและดื้อรั้น ฉันให้สัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันกลับไปเป็นอย่างนั้นอีก ส่วนฉันกับแม่ เรายังคงพูดคุยกันน้อย แต่มันก็มากขึ้นกว่าที่เคยเป็นมา และเป็นการพูดคุยที่มีแต่ความเข้าใจ ฉันไม่เคยถามแม่และไม่พูดถึงเรื่องในอดีตที่ผ่านมาอีกเลย เรื่องราวในอดีตที่แสนเจ็บปวด ฉันอยากให้มันผ่านไป ฉันรู้สึกว่า ฉันเข้าใจแม่มากขึ้น แม่ของฉันอาจจะไม่เหมือนแม่ของคนอื่น แม่อาจจะไม่เคยพูดหรือแสดงให้ฉันเห็นว่าแม่รักฉัน แต่ที่สุดแล้ว ฉันก็รู้ว่าแม่รักและเข้าใจฉัน.... เอกเรียนจบและทำงานแล้ว แน่นอนว่า เขายังคงเป็นเพื่อนคู่คิดมิตรคู่บ้านของฉันแหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน หลังเลิกงานเอกมักจะมาชวนฉันไปเดินเล่น บางครั้งก็มาช่วยงานที่มินิมาร์ทและขออาหารมื้อเย็นเป็นค่าจ้าง   วันนี้เอกชวนฉันไปเดินเล่นตามปกติ เมื่อเรานั่งบนเก้าอี้ บริเวณส่วนสาธารณะ  ฉันก็เป็นฝ่ายชวนเขาคุย “ส้มโทรศัพท์มาหาฉันด้วยล่ะ เขาจะแต่งงานปลายเดือนนี้แล้ว” ฉันเคยเล่าถึงกัลยาณมิตรคนนี้ให้เอกฟัง และเอกก็ชื่นชมเธอเป็นอย่างมาก “จริงเหรอ งั้นก็ข่าวดีน่ะสิ ยังไงมินก็ต้องไปร่วมงานแน่ ๆ ใช่ไหม”   “แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้ส้ม ฉันคงไม่มีวันนี้ ส้มช่วยเหลือฉันทุกอย่าง ที่ฉันได้กลับมาอยู่บ้านก็เพราะส้มแท้ ๆ” ฉันคิดไปถึงเรื่องในอดีต วันนั้นถ้าไม่ใช่ส้มที่ติดต่อกลับมาหาแม่ ฉันก็คงไม่มีวันได้รับรู้ว่าแม่รักฉันมากเพียงใด “เธอยังคิดว่าตัวเองเป็นคนอาภัพอยู่หรือเปล่า?”  เอกหันมาถามยิ้ม ๆ “ก็มีบ้างเหมือนกัน มันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ นี่” ฉันตอบพลางหัวเราะเบา ๆ “ฉันคบกับเธอมาตั้งนาน ทำไมไม่เคยเห็นเธอมีแฟนสักที จะอยู่เป็นโสดเป็นเพื่อนฉันเหรอ?” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย “ฉันรอเธออยู่ ไว้เธอเบื่อเป็นโสดเมื่อไหร่ เราค่อยมาแต่งงานกัน” เอกพูดทีเล่นทีจริง ฉันหัวเราะอีกครั้ง “อย่ามาล้อเล่นเลยน่า ฉันถามจริง ๆ นะ”   “ฉันก็ตอบจริง ๆ แล้วไง“ เอกทำสีหน้าจริงจังมากขึ้น “เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าที่ฉันไม่เคยมีใครเลยเพราะอะไร” เมื่อเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของเขา ทำให้ฉันคิดตามคำพูดของเขา เขาไม่เคยมีใครจริง ๆ ด้วย แต่ฉันไม่เคยคิดหรอกนะว่าเขาจะรอฉันอยู่ “เธอลืมไปแล้วเหรอว่าฟ้าส่งฉันมาคู่กับเธอ คนเกิด 15 กุมภาพันธ์อย่างฉัน กับคนเกิด 13 กุมภาพันธ์ อย่างเธอ ขาด ๆ อย่างเธอกับเกิน ๆ อย่างฉัน ยังไงก็ต้องอยู่คู่กัน” เอกกลับมามีสีหน้าทะเล้นอีกครั้ง แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเขาจริงจังในคำพูดของเขาทุกคำ “เธอก็รู้ว่าฉันเคยผ่านอะไรมาบ้าง” เมื่อฉันนึกไปถึงเรื่องเก่า ๆ น้ำตาก็รื้นขึ้นมาที่ขอบตา... “ฉันไม่สนใจเรื่องในอดีตหรอก ใครจะว่ายังไงก็ช่าง แค่เธอเป็นคนดีสำหรับฉันก็พอแล้ว” เอกพูดจบก็จับมือฉันไว้ มองฉันด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความเข้าใจ ...ฉันพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองเขาด้วยความรู้สึกตื้นตันผ่านม่านน้ำตา... เอกตั้งชื่อเล่นให้ลูกสาวคนแรกของเราว่า เลิฟ  ที่แปลว่าความรัก ทุกวันนี้เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตามประสาพ่อแม่ลูก  และไม่นานนักก็มีน้องเลิฟ ที่เป็นคนของความรักอย่างแท้จริง เปรียบเสมือนนางฟ้าตัวน้อย ๆ ที่น่ารักและเป็นของขวัญที่เกิดมาจากความรักที่ฉันและเอกมีให้แก่กัน และคนของความรักคนนี้  เกิดวันที่ 14 กุมภาพันธ์ วันแห่งความรัก The End จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 11:23:02

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นเรื่องสั้นที่แต่งไว้นานมากกกกกแล้วอะค่ะ สำนวนก็อาจจะเชยๆไปหน่อยเนอะ^^ อาจแล้วติดๆขัดๆก็ขออภัยด้วยนะคะ จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 11:24:14

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วเพลินดีค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ค่ะ จากคุณ : aeed (NaMo_nEMo) เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 12:52:18

ความคิดเห็นที่ 6 ชื่อเล่น เลิฟ ชื่อจริงจะใช้คำว่า "กุมภา" หรือเปล่าอ่ะ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 15:43:21

ความคิดเห็นที่ 7 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 19:43:29

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารัก ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 22:06:33

ความคิดเห็นที่ 9 ถึงแม้สำนวนอาจจะเชยไปบ้าง แต่ก็อ่านแล้วลื่นไหลดีครับ จากคุณ : ไม่ใช่เจ้าชาย (Shaolin boy) เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 22:35:42

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 15:40:08