ความคิดเห็นที่ 1 นพ แม่บ้าน และสาวใช้อีกสองคนวิ่งกรูกันมายังด้านหลังเรือนใหญ่ ตามด้วยภัคกัญญาที่เดินตามมาห่างๆ เนื่องจากได้ยินเสียงความโกลาหลด้านล่าง “เกิดอะไรขึ้นเหรอนพ” นางแบบสาวถามมาแต่ไกล หล่อนยังอยู่ในอาการงัวเงีย “เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงกระจกแตกครับ ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ” นพรายงานพลางมองทั่วบริเวณอย่างสำรวจ “ที่ไหน” “จากห้องใต้ดินครับ” นพบอกอย่างมั่นใจ หูเขาไม่เคยพลาด อีกอย่างหน้าต่างของชั้นหนึ่งทำจากไม้ทั้งหมด ดังนั้นเสียงกระจกแตกคงไม่ได้มาจากไหนนอกจากชั้นใต้ดินซึ่งเป็นที่เก็บอัญมณีของภพธร “รีบไปดูเร็วเข้าสิ” กัญญาภัคบอกอย่างร้อนใจเมื่อคิดว่าอาจจะเกิดการโจรกรรมอัญมณีขึ้น ด้านมาริณนั้น เมื่อขึ้นมาจากห้องใต้ดินแล้วกลับไม่สามารถออกไปได้ เพราะหล่อนเพิ่งรู้ว่าประตูทางออกล็อกอัตโนมัติจากด้านนอก ดังนั้นถ้าใครเข้ามาแล้วไม่มีกุญแจจะไม่มีทางออกไปได้เลย หญิงสาวนึกโทษตัวเองที่อุตส่าห์มีโอกาสเข้ามาแล้ว แต่ไม่รู้จักสำรวจทุกอย่างให้ถี่ถ้วน ทำให้สุดท้ายต้องตกที่นั่งลำบากแบบนี้ หล่อนเดินไปมาในห้องโถงเล็กๆอย่างกระวนกระวาย หัวใจเต้นระรัวราวกับเสียงตีกลอง ยิ่งได้ยินเสียงของคนด้านนอกใกล้เข้ามาทุกขณะก็ยิ่งหวาดหวั่นว่าจะโดนจับได้ “เปิดเข้าไปเลยพี่นพ” เสียงสาวใช้สนับสนุน “เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งเปิด ถ้ามันมีปืนจะไม่ยิงฉันไส้กระจุยเหรอเนี่ย ไม่เอาละ ขอตัวก่อนนะ” ภัคกัญญายังดูลังเล มาริณพอมองออกว่านางแบบสาวรักตัวเองมากกว่าสิ่งใด ดังนั้นหากต้องเสี่ยงกับอันตราย ภัคกัญญาไม่เอาด้วยเป็นแน่ พอสิ้นเสียงฝ่ายนั้น มาริณก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินห่างออกไป แม้ด้านนอกจะหายไปหนึ่งคน แต่ก็ไม่ได้ทำให้นักข่าวสาวรู้สึกดีขึ้นเลยสักกระผีก เพราะยังไงคนพวกนั้นก็มีมากกว่าหล่อนอยู่ดี “ทุกคนไปเถอะครับ ผมจัดการเอง” นพเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใย ทว่าแม่บ้านวัยกลางคนและสาวใช้ก็ยืนยันจะอยู่ช่วย เสียงลูกบิดขยับดังแกร๊ก หัวใจของมาริณหล่นตุ้บลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม หล่อนจะหนีไปไหนดีนะ จะออกไปก็ไม่ได้ จะวิ่งกลับลงห้องใต้ดินก็เท่ากับฆ่าตัวตาย แถมในห้องโถงยังไม่มีที่ให้หลบด้วย ไม่…เราต้องรอด คิดสิคิด…อย่ามัวแต่กลัว หญิงสาวพยายามปลอบใจตัวเอง แต่ด้วยเวลาที่บีบคั้นยิ่งทำให้ลนลานคิดไม่ออก หล่อนกำอความารีนไว้ในมือแน่น คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันจนแทบจะเป็นปม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยนึกว่าจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์น่าตื่นเต้นและลุ้นระทึกถึงเพียงนี้ ถ้าเปรียบเป็นภาพยนตร์ หล่อนคงกดปุ่มหยุดฉากนี้ไว้และทำใจก่อนจะกดดูฉากถัดไป แต่นี่คือชีวิตจริงที่ไม่สามารถหยุดได้แม้เพียงวินาทีเดียว ทุกอย่างต้องดำเนินต่อ แม้ว่ามันจะ… จังหวะนั้นเอง บานประตูถูกผลักเข้ามา ด้วยความตกใจสุดขีด มาริณกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ยืนแข็งค้างหลับตาปี๋ วินาทีนั้นหญิงสาวนึกถึงหน้าของย่าอมินตาขึ้นมาครามครัน ภาวนาขอให้ท่านช่วยคุ้มครอง เพราะหล่อนไม่มีทางหนีแล้วจริงๆ “เดี๋ยวผมลงไปดูชั้นใต้ดินก่อนนะครับ” หญิงสาวได้ยินเสียงนพบอกกับแม่บ้านและสาวใช้ ก่อนจะวิ่งลงบันไดไปยังที่หมายอย่างรวดเร็ว คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความสงสัย หล่อนหรี่ตาขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนจะพบว่าแม่บ้านวัยกลางคนยืนอยู่ห่างไปเพียงหนึ่งก้าว เป็นไปได้ไงเนี่ย ทำไมพวกเขามองไม่เห็นเรา สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้มาริณประหลาดใจไม่น้อย หล่อนก้มลงมองหินแห่งธารดาวในมือ มันกำลังเปล่งแสงสีฟ้าเจิดจ้าราวต้องการแสดงพลัง แล้วจู่ๆก็หวนกลับไปคิดถึงคำพูดของย่าอมินตาในความฝัน ‘ถ้าเจ้าเดือดร้อนจริงๆ แก้ปัญหาเองไม่ได้ จำไว้ว่าตอนนี้เราอยู่ไม่ไกลกันนักหรอก’ หรือว่า…จะเป็นเพราะพลังของผู้อาวุโสที่ช่วยคุ้มครองหล่อนให้รอดพ้นจากสายตาของลูกน้องภพธร “ป้าๆ เมื่อกี้หนูเห็นใครก็ไม่รู้ ใส่ชุดดำ ยืนอยู่ตรงนั้น” สาวใช้เอ่ยพลางกวักมือเรียกให้ป้าแม่บ้านมองมายังจุดที่มาริณยืนอยู่ หญิงสาวเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่เผลอถอนหายใจออกไป แต่มันก็ทำให้มาริณลำดับเรื่องราวและสรุปได้อย่างรวดเร็ว ต้องเป็นเพราะพลังของอความารีนและย่าแน่ๆ ทำให้ทุกคนมองไม่เห็นหล่อน ถ้าเพียงแต่หล่อนกลั้นหายใจและถืออัญมณีแห่งท้องทะเลไว้กับตัวเท่านั้น “ไหน ไม่เห็นมีใครนอกจากเรา ตาฝาดหรือเปล่า” หญิงวัยกลางคนกวาดตาไปจนทั่วและหันกลับไปถามสาวใช้ ซึ่งอีกฝ่ายก็ยืนยันคำเดิม “หนูเห็นจริงๆนะป้า มันอาจจะหนีไปแล้วก็ได้” “หนีไปได้ไง พวกเราอยู่กันเต็มห้อง ถ้าหนีไปจริงๆก็ต้องมีคนอื่นเห็นแล้ว” ป้าแม่บ้านส่ายหน้าด้วยท่าทีอ่อนระอา “กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานอยู่แท้ๆ ยังมาล้อเล่นได้อีก” มาริณยิ้มกริ่มเมื่อเห็นว่าตัวเองเป็นฝ่ายเหนือกว่า แต่ตอนนี้หล่อนยังหนีไปไม่ได้อยู่ดี เพราะประตูทางออกถูกปิดลงแล้ว คงทำได้เพียงรอให้นพขึ้นมาจากชั้นใต้ดินและเปิดประตูออกไปอีกครั้ง ซึ่งฝ่ายนั้นใช้เวลาอยู่ข้างล่างนานพอสมควร “นพ เจอไหม” ป้าแม่บ้านตะโกนลงไปถามข้างล่าง ครู่ต่อมานพก็วิ่งขึ้นบันไดมาด้วยสีหน้าร้อนใจ “ไม่เจอเลยครับป้า แต่มีของหายไป” น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียดเป็นอย่างยิ่ง “ว่าไงนะ มีของหายงั้นเหรอ ตายแล้ว ถ้าคุณภพรู้ต้องเกิดเรื่องแน่ๆ แล้วอะไรหายไป” “อความารีนครับ” “ใครนะ ใครมันกล้ามาขโมยของของคุณภพ” หญิงวัยกลางคนเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน ใบหน้ากระวนกระวาย ขณะทุกคนกำลังสนทนากันอยู่นั้น ลมหายใจที่มาริณกักเก็บไว้กำลังลดลงทุกขณะ ลำคอหล่อนตีบตันแน่นไปหมด ดวงตาเรียวรีเต็มไปด้วยความกังวล หล่อนภาวนาให้นพเปิดประตูออกไปโดยเร็ว เพราะหากนานกว่านี้ หล่อนคงไม่อาจอดทนไหวแน่ เหมือนโชคจะเข้าข้าง ในขณะที่ลมหายใจซึ่งกลั้นไว้กำลังจะหมดลง นพก็เอ่ยขึ้น “ผมว่าเรารีบไปตามหาด้านนอกดีกว่า มันคงไปได้ไม่ไกล” พูดจบเจ้าของร่างกำยำก็ใช้กุญแจไขออกไปด้านนอก ก่อนใช้วิทยุสื่อสารเรียกกำลังเสริมจากท้ายไร่อีกสองคน เวลานี้ไร่กล้วยไม้เหมือนถูกข้าศึกโจมตีทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ความโกลาหลวุ่นวายจึงยิ่งทวีคูณมากขึ้นหลายเท่า ไหนจะต้องช่วยกันกั้นน้ำไม่ให้ไหลเข้ามามากกว่านี้ ไหนจะต้องช่วยกันตามหาตัวคนร้ายที่เข้ามาขโมยของอีก มาริณอาศัยโอกาสที่นพเปิดประตูวิ่งออกไปจากห้องทันที ก่อนจะรีบหลบหลังพุ่มไม้และสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ “เกือบไปแล้วยายมีน” หล่อนว่าอย่างโล่งใจ ถ้านานกว่านี้อีกนิดต้องโดนจับได้แน่ๆ หลังจากตั้งหลักได้ หล่อนสูดหายใจเข้าเต็มปอดอีกครั้ง ก่อนจะกลั้นหายใจเอาไว้ พลันอความารีนซึ่งมีพลังแห่งการปกป้องคุ้มครองก็ทำให้ร่างเล็กอยู่ในสภาพล่องหน หล่อนเดินออกมาจากหลังพุ่มไม้ ดวงตายังคงกระวนกระวายเล็กน้อย หญิงสาวตัดสินใจใช้ป่าด้านหลังไร่กล้วยไม้เป็นเส้นทางหลบหนี ซึ่งเป็นทางเดียวกับที่ใช้ลอบเข้ามาในไร่ ป่าผืนนี้ค่อนข้างรกชัฏ ความมืดทำให้มาริณต้องใช้ความระมัดระวังในการเดินมากขึ้นเป็นพิเศษ นอกจากนั้นยังต้องระแวดระวังด้านหลังอยู่ตลอดเวลาว่ามีคนตามมาหรือเปล่า แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าใครนอกจากตัวเองก็ทำให้โล่งใจมากขึ้น ระหว่างทางหญิงสาวหายใจสลับกับกลั้นหายใจเป็นระยะๆ แต่ความมืดมิดนั้นช่วยอำพรางตัวหล่อนซึ่งอยู่ในชุดสีดำสนิทได้เป็นอย่างดี มาริณนึกขอบคุณคนขับรถสิบล้อที่เจอในปั๊มน้ำมัน ถ้าเขาไม่ให้ยืมเสื้อผ้าและหมวกคลุมหน้า ภพธรต้องรู้แน่ว่าหล่อนเป็นคนเอาสร้อยข้อมืออความารีนมา จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 15:49:30

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อแน่ใจว่าตัวเองเดินมาไกลพอสมควรแล้ว มาริณจึงตัดสินใจหยุดพักใต้ต้นไม้ ยิ้มอย่างพอใจที่ผ่านภารกิจเสี่ยงมาได้ด้วยดี ใจเต้นไม่หาย ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นถูกหรือผิด แต่ถ้าไม่ใช้โอกาสนี้ก็คงไม่มีทางเข้าถึงอความารีนได้ง่ายๆ แต่แล้วในขณะที่กำลังครุ่นคิด หญิงสาวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หัวใจของหล่อนกระตุกแรงขึ้นอีกครั้ง แต่ยังอุ่นใจที่มีหินแห่งธารดาวอยู่กับตัว ไวเท่าความคิด หญิงสาวสูดหายใจลึก กลั้นมันเอาไว้เพื่ออำพรางตัว ก่อนรีบพาขาทั้งสองข้างออกจากตรงนั้น ทว่าไปได้เพียงไม่กี่ก้าว มือแกร่งหนาก็คว้าฉับเข้าที่แขนของหล่อน มาริณหวีดร้องอย่างตกใจ ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างเมื่อถูกมือแข็งปิดปาก หล่อนพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่เมื่อเห็นว่าคนคนนั้นเป็นใคร ความสงสัยก็ประดังประเดเข้ามาทันที “นายชลธิศ!” หญิงสาวทำได้เพียงส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ เขามองเห็นหล่อนได้อย่างไรกัน “จะร้องทำไม อยากให้มันตามมาทันหรือไง ถ้าไม่ก็เงียบซะ” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้ม ซึ่งคนถูกสั่งก็เงียบลงอย่างไม่มีทางเลือก เขาลากหล่อนเดินโดยไม่ได้นึกเลยว่าหล่อนจะตามทันไหม มาริณอยากจะโวยวาย แต่ก็รู้ว่าไม่ควร ตอนนี้ จึงได้แต่เดินถูลู่ถูกังตามไป ชลธิศพาหล่อนบุกป่าฝ่าดงมาอีกเกือบห้าร้อยเมตร รถปิ๊กอัพสีเทาของเขาจอดอยู่ข้างหน้าไม่ไกล มาริณเห็นดังนั้นก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “รีบขึ้นรถเร็วเข้า!” ชายหนุ่มบอกเสียงดุ มาริณทำเสียงอย่างหนึ่งขึ้นจมูกพลางมองค้อน หากก็เปิดประตูขึ้นรถแต่โดยดี “บอกดีๆก็ได้” ชลธิศติดเครื่องรถ แล้วขับออกมาจากจุดนั้นด้วยความเร็ว เพราะกลัวว่าคนของภพธรจะติดตามทัน “เมื่อกี้คุณว่าไงนะ” เขาหันมาถามคนที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ “เปล่า” “เปล่าได้ไง ผมได้ยิน” “ถามมากน่า” หญิงสาวยกมือขึ้นมากอดอก “ทำไม แค่ผมทำเสียงดุก็โกรธเหรอ” น้ำเสียงนั้นมีแววยิ้มหัว “ทำไมต้องโกรธ” มาริณหันขวับมามองเขาราวกับถูกจี้จุด นั่นสิ…หล่อนจะทำท่าปั้นปึ่งใส่ชลธิศทำไมกัน “ถ้าไม่โกรธก็ดีแล้ว ผมง้อไม่เก่งหรอกนะ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ สงวนท่าที ทั้งที่รู้ดีว่าในใจตัวเองห่วงใยมาริณมากแค่ไหน เมื่อเห็นสายตาพราวระยับของอีกฝ่าย หัวใจของหล่อนยิ่งสั่นไหว บ้าจริง…เป็นอะไรมากหรือเปล่ายายมีน “ฉันก็ไม่ได้อยากให้คุณง้อสักหน่อย” หญิงสาวพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในหัวใจตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ โชคดีที่หล่อนใส่หมวกคลุมหน้าอยู่ เขาจึงไม่ได้เห็นว่าใบหน้าใสๆกำลังซับสีเลือด “ช่างเถอะ” มาริณตัดบท ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “นี่เรากำลังจะไปไหน” หญิงสาวมองไปยังเบื้องหน้าอย่างไม่รู้จุดหมาย “ไปที่ที่ปลอดภัย” “ที่ไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่บ้านฉัน ฉันไม่ไปนะ” “อยู่เฉยๆเถอะน่า คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่ทำมันเสี่ยงมาก ถ้าถูกจับได้ นายภพธรไม่ปล่อยคุณแน่” แววตาของเขาเป็นประกายวาววามขึ้น “เรื่องของฉัน” “คุณยังดื้อเหมือนเดิมเลยนะ ขนาดไปทำอะไรเสี่ยงตายขนาดนั้นยังไม่สำนึกอีก รู้งี้ผมปล่อยให้โดนจับอยู่ในป่าซะก็ดี” ชลธิศส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เชอะ…ไม่ได้ขอร้องให้มาช่วยสักหน่อย ถึงนายไม่มา ฉันก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว อย่ามาทำเป็นทวงบุญคุณหน่อยเลย “เอ๊ะ คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ในป่า” หล่อนถามเสียงสูงอย่างนึกขึ้นมาได้ ชลธิศหันมามองเล็กน้อย ริมฝีปากเหยียดออก “คิดว่าการผจญภัยในโลกกว้างคนเดียวมันสนุกเหรอ” คำพูดของเขายิ่งทำให้หล่อนสงสัยมากขึ้นไปอีก “หมายความว่าไง” “คุณทำอะไรผมรู้ทุกอย่างนั่นแหละ” พูดแบบนี้ งั้นก็แสดงว่าเขาติดตามความเคลื่อนไหวของหล่อนตลอด ไม่ได้หายไปอย่างที่คิดน่ะสิ “อย่าบอกนะว่า…คุณคือนายสายชล คนงานใหม่ในไร่กล้วยไม้” หล่อนเอ่ยอย่างมั่นใจ แววตานิ่งๆแต่แฝงไปด้วยรอยขันแบบนั้นจะเป็นใครไปได้อีก ถ้าไม่ใช่เขา เขาแย้มยิ้มอย่างพึงใจ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงชื่นชม “เก่งเหมือนกันนี่” “คิดแล้วไม่มีผิด” “แต่คุณบ้ามากกว่าที่ผมคิดอีกนะ” เขาเอ่ยคล้ายจะประชด “คิดเหรอว่านายภพธรจะปล่อยคนที่กล้าล้วงคองูเห่าไปง่ายๆ” “เพราะรู้ไง ฉันถึงต้องลงทุนปลอมตัวขนาดนี้” พูดจบฝ่ายนั้นก็ถอนหายใจยาวพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “เฮ้อ คิดอะไรง่ายๆ” “ง่ายที่ไหน ฉันวางแผนตั้งนาน” “เอาเถอะ พูดไปก็แค่นั้น” ชายหนุ่มยอมยกธงขาว ก่อนถามต่อ “แล้วนี่ไม่ร้อนเหรอ ทำไมไม่ถอดออกสักชิ้น” ชลธิศคงไม่รู้ว่าการที่เขาไม่ระบุชิ้น ทำให้คนฟังหน้าร้อนวูบวาบขึ้นโดยพลัน “ยุ่ง ฉันจะใส่แบบนี้ไปตลอดก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” หล่อนเอ่ยเสียงเขียวพลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาขุ่นๆ หากดูคล้ายชลธิศจะไม่ได้ยี่หระ “ถ้าทนได้ก็เอาสิ ผมไม่ได้ห้าม” มาริณกัดฟันกรอดๆ อยากจะกระโดดไปกัดคอเขาค่าที่ยียวนเหลือเกิน เห็นหน้าตาท่าทางนิ่งๆแต่ปากร้ายนักละ แม้อยากจะเอาชนะคำท้าของอีกฝ่ายด้วยการใส่ชุดนั้นไว้ตลอด แต่หล่อนก็ทนไม่ไหวจริงๆ เพราะหมวกคลุมหน้าที่ใส่ทำให้ระคายเคืองมากขึ้นทุกขณะ สุดท้ายจึงต้องยอมเสียหน้าถอดออก “อ้าว นึกว่าจะใส่ไว้ตลอด” ชายหนุ่มยิ้มแซว พลางถาม “ไปเอาชุดพวกนี้มาจากไหน” “ยืมคนแถวนั้นมา คุณรู้ไหมว่าตั้งแต่แยกกันที่ห้างฉันลำบากมาก ทำไมไม่เตือนว่าฉันลืมกระเป๋าตังค์ไว้ในรถ” “เพิ่งรู้ว่ามันเป็นความผิดของผม” ชายหนุ่มเลิกคิ้วหนาขึ้น “แต่ผมคิดว่าตัวเองยังพอมีความดีอยู่นะ เรื่องที่จัดการหากุญแจรถแล้วก็ซ่อมรถให้คุณ แถมยังเอาไปไว้ในที่ที่ปลอดภัยให้ด้วย” “เอะอะๆก็ทวงบุญคุณ ที่คุณทำไปทั้งหมดก็เพราะอความารีน คิดว่าฉันรู้ไม่ทันหรือไง” หล่อนเบ้ปากอย่างชิงชัง แต่คำพูดประโยคต่อมาของชลธิศทำให้หัวใจเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมาจากทรวงอก “แล้วคุณไม่รู้บ้างเลยเหรอว่า ที่ผมช่วยคุณทั้งหมดเพราะอะไร” จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 15:49:50

ความคิดเห็นที่ 3 ๑๘ สู่กลางห้วงธารา พอชลธิศเอ่ยจบ รถทั้งคันก็ปกคลุมไปด้วยความเงียบ แม้มาริณพยายามคิดว่าสิ่งที่เขาบอกเป็นแค่คำถามธรรมดาๆ หากน้ำเสียงและสายตาของชลธิศก็ท่วมท้นไปด้วยความห่วงใย นั่นทำให้หัวใจน้อยๆหวั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่ หญิงสาวไม่คิดจะตอบคำถามนั้นและไม่คิดจะถามกลับ เพราะกลัวถามไปแล้วจะทำให้ยิ่งอ่อนไหว ถ้าความรู้สึกแปลกๆในหัวใจตอนนี้จะไม่ลดน้อยลง หล่อนก็ไม่ว่า ขอเพียงไม่ให้มันเพิ่มมากไปกว่านี้จนต้านทานไม่ไหวก็พอแล้ว “ตกลงคุณจะพาฉันไปไหน” หญิงสาวเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาเป็นคนแรก หลังจากต่างฝ่ายต่างเงียบไปหลายอึดใจ “บ้านผม เกาะอิสระธารา” ชลธิศตอบโดยไม่หันมาสบตา “บ้านคุณ? ที่จันทบุรีน่ะเหรอ” มาริณถามเสียงสูง “ไม่เอาด้วยหรอก ไม่รู้ว่าปลอดภัยจริงหรือเปล่า” “แล้วมีที่ไหนดีกว่านี้ ถ้านายภพธรคิดจะตามหาคนขโมยอความารีน มันคงไม่ใช่เรื่องยากหรอก แต่เกาะอิสระธาราเป็นเกาะส่วนตัว ไม่มีใครเข้าไปได้ง่ายๆถ้าผมไม่อนุญาต ดังนั้นที่นี่ก็เหมาะสมที่สุดแล้วสำหรับการกบดาน ส่วนจะเอายังไงต่อไป เดี๋ยวค่อยคิดกันอีกที” “กบดานงั้นเหรอ คุณพูดเหมือนฉันเป็นโจร ทั้งที่จริงๆแล้วอความารีนควรเป็นของฉัน แล้วจะบอกให้นะว่านายภพธรไม่ได้ดีอย่างที่เห็นหรอก เบื้องหลังนายนี่มีธุรกิจผิดกฎหมายอะไรบ้างก็ไม่รู้ ถ้าปล่อยของที่มีพลังพิเศษแบบนี้ไว้ในมือนายนั่น ลองคิดดูซิว่าเขาจะเอามันไปทำอะไร” “คุณรู้ได้ไงเรื่องธุรกิจที่ว่า” “ทำไมจะไม่รู้ ฉันได้ยินมาเต็มสองรูหู เพราะงั้นถ้าฉันจะเอาพลอยกลับมาด้วยวิธีนี้มันก็เหมาะสมแล้ว” หล่อนว่าพลางเชิดหน้าอย่างทะนงตน “เห็นคนอื่นเลว คุณเลยเลวตามเขาว่างั้น ก่อนจะทำอะไรผมอยากให้คุณคิดดีๆก่อนรู้ไหม คุณเป็นคนใจร้อนเกินไป แล้วเพราะความใจร้อนนี่แหละจะทำให้สิ่งที่คุณตั้งเป้าหมายไว้พัง ไม่ว่าจะเรื่องงานหรืออะไรก็ตาม” คำพูดของเขากระแทกใจของมาริณอย่างจังจนหญิงสาวไม่อาจปฏิเสธได้ “ฉันก็ไม่ได้อยากทำอย่างนั้น แต่มันเป็นของฉันนี่” หญิงสาวพยายามเถียงข้างๆคูๆ “เอาเถอะ ผมอยากให้คุณจำไว้เป็นบทเรียน คราวหลังคิดให้ดีก่อนจะทำอะไร ตอนนี้เราคงทำได้แค่แก้สถานการณ์ให้ดีที่สุดเท่านั้น ส่วนอนาคตจะเกิดอะไรก็ต้องยอมรับ” “รู้แล้วๆ ย้ำบ่อยจริง งั้นจะพาฉันไปไหนก็ตามใจเลย มาถึงขนาดนี้แล้ว” มาริณยอมรับชะตากรรม เพราะรู้ว่าพูดอย่างไรชลธิศก็คงไม่ยอมปล่อยให้ลงจากรถ ขับรถมาไกลพอสมควรทีเดียวจึงถึงทางหลวงที่มุ่งหน้าสู่จังหวัดจันทบุรี ชลธิศหักพวงมาลัยเลี้ยวขวาตามป้ายจราจรก่อนที่สัญญาณไฟจะเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างหวุดหวิด เขาหันมามองหน้าหล่อนด้วยสายตาห่วงใย ก่อนบอกคล้ายต้องการปลอบโยน “ไม่ต้องกลัวหรอก มันคงไม่ตามเรามาแล้วละ” “คงตามทันหรอกนะ คุณเล่นฉุดกระชากลากถูฉันบุกป่าฝ่าดงมาเร็วขนาดนั้น” หล่อนแอบประชดประชันเล็กๆ “ผู้ล่ากับผู้ถูกล่า ใครจะเป็นฝ่ายชนะขึ้นอยู่ที่ความเร็ว” “เดี๋ยวนะ ฉันคิดว่าคุณยังไม่ได้ตอบคำถามฉันทั้งหมด” จู่ๆมาริณก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ขณะที่อีกฝ่ายก็คล้ายรู้ตัวว่าหล่อนกำลังพูดถึงเรื่องอะไร เมื่อเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงขันๆ “เรื่องที่ผมมองเห็นคุณ ทั้งที่คนอื่นไม่เห็นน่ะเหรอ” “ใช่ ทำไมคุณมองเห็นฉันล่ะ” หญิงสาวหรี่ตามองคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยอย่างจับผิด นึกอยู่แล้วว่าเขาต้องยังไม่ลืมคำถามข้อนี้ แต่ทำทีบ่ายเบี่ยงด้วยการพูดอย่างอื่นไปเรื่อย “ผมไม่รู้” “ไม่รู้ได้ไง” “ไม่รู้สิ” “แล้วคุณมีสัมผัสพิเศษอะไรบ้างไหม” หล่อนตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ชลธิศผินหน้ามามอง สบตาหล่อนนิ่ง “เรื่องแบบนี้เขาไม่บอกกันหรอก” ถึงเขาจะไม่ตอบตรงๆ แต่มาริณก็พอจะเดาได้เลาๆ นายชลธิศมีบางสิ่งที่พิเศษเช่นหล่อน ไม่อยากนั้นเขาคงไม่สามารถมองเห็นหล่อนในขณะกำลังล่องหนได้ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 15:50:11

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นเวลาเกือบตีสี่ครึ่ง กว่าชลธิศจะขับรถมาถึงท่าเรือส่วนตัวของเขา ซึ่งด้วยความที่ไม่ใช่ท่าเรือสาธารณะจึงทำให้มันเงียบสงบจนมาริณคิดว่าเงียบเกินไปในเวลาแบบนี้ ทั้งสองกอดอก ยืนอยู่ริมท่าเรือซึ่งทำจากไม้อัดแข็งแรง ระหว่างรอเรือของชลธิศมารับเพื่อข้ามไปยังเกาะอิสระธาราอันเป็นบ้านของเขา ขณะนั้นชายหนุ่มเดินกลับไปยังรถปิ๊กอัพยกสูงสีเทา มาริณเอี้ยวตัวมองตาม เห็นชลธิศเปิดไฟในรถเพื่อค้นหาอะไรบางอย่าง ทว่าครู่เดียวก็กลับมาพร้อมกับกระเป๋าสตางค์และกุญแจรถของหล่อน “รอให้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่อยกลับบ้าน” ชายหนุ่มยื่นของในมือให้ “เอ๊ะ คุณเอามันมาได้ไง” สำหรับกระเป๋าสตางค์ มาริณไม่แปลกใจนัก แต่กับกุญแจรถนี่สิ เขาไปเจอมันตอนไหนนะ “หมายถึงอันไหน” “กุญแจรถสิ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นมากอด ก่อนชี้แจงด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความห่วงใย “จริงๆผมเจอมันตั้งแต่ตอนเข้าไปหาในรถแล้ว แต่ที่ไม่บอก เพราะไม่อยากให้คุณเดินทางคนเดียว เราไม่มีทางรู้หรอกว่าข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถ้าคุณคลาดสายตา ผมคงไม่สบายใจ” มาริณหลบดวงตาคมกริบที่จ้องมองมาราวกับต้องการสื่อความนัย หัวใจเต้นไหวน้อยๆเมื่อมันถูกรบกวนจากใครบางคน “ขอบคุณมากนะ” เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวไม่ได้รวนกลับเช่นเคย เพราะรับรู้ได้ถึงความห่วงใยในแววตาของเขา หากมิวายถามเรื่องสำคัญที่ค้างคาในใจ “แล้วอความารีน…” ชลธิศยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม ก่อนเอ่ยด้วยท่าทีเข้าใจ “ยังไม่ต้องพูดเรื่องนั้นหรอก” มาริณพยักหน้าเบาๆก่อนจะกลับมาจมอยู่กับห้วงความคิดของตัวเอง วันแรกที่เจอกัน…ชลธิศทำให้หล่อนรู้สึกประหลาดใจ ก่อนที่ครั้งต่อๆมาจะเริ่มไม่ชอบใจและเกือบเกลียดเขาแล้วด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้…ไม่รู้ทำไมหล่อนถึงไม่ค่อยแน่ใจในความรู้สึกของตัวเองเลยสักนิดว่าจะคิดยังไงกับชายหนุ่มกันแน่ “ง่วงหรือเปล่า” เขาหันมาถามมาริณด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ยัง” “แล้วหิวไหม” “นิดหน่อย” ไม่หิวได้อย่างไรเล่า ภารกิจเมื่อครู่ดูดพลังงานหล่อนไปมากเอาการ ถ้าคืนนี้ไม่ได้ทานอะไรคงนอนไม่หลับเป็นแน่ “เดี๋ยวผมโทร.ให้แม่บ้านเตรียมอะไรอุ่นๆไว้ คุณไปถึงจะได้กิน” เขาว่าพลางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แต่มาริณก็ห้าม “อย่าเลยค่ะ ฉันไม่อยากรบกวนใคร” “แต่คุณบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ” เขารู้ว่าหล่อนเกรงใจ แต่สำหรับเรื่องปากท้องนั้นจะมัวเกรงใจไม่ได้ “ฉันไม่ได้เป็นคนกินยาก ขอบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปซักซองก็โอเคแล้ว” “ได้ มีหลายซองเลย” ชลธิศพยักหน้ายิ้มพราย ซึ่งหญิงสาวก็ยิ้มตอบอย่างขอบคุณ ชายหนุ่มยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าแอบเผลอพิจารณาใบหน้าเนียนใสที่ตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นนานเกินไป จนเมื่อเจ้าตัวกระแอมไอขึ้นมานั่นละ เขาถึงได้สติ “มองอะไร” “เปล่า” เขารีบหันหน้าไปทางอื่น “เชื่อตายละ จ้องซะขนาดนั้น นึกว่าฉันไม่รู้เหรอว่าคุณแอบมองหลายทีแล้ว” มาริณไม่รู้เลยสักนิดว่าคำพูดที่ตั้งใจจะยียวนนั้น ทำให้ผู้ชายตัวโตๆที่ไม่ค่อยแสดงออกทางความรู้สึกมากนักหัวใจเต้นแรงแค่ไหน จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 15:50:27

ความคิดเห็นที่ 5 เรือข้ามเกาะมาถึงในอีกครู่ต่อมา เมื่อเรือลำใหญ่สองชั้นเข้าเทียบท่าแล้ว ชลธิศก็ขับรถปิ๊กอัพยกสูงสีเทาขึ้นไปบนนั้นพร้อมกับมาริณ ก่อนจะลงจากรถเพื่อเข้าไปนั่งยังส่วนห้องโดยสารบนชั้นสอง ซึ่งไม่ได้ตกแต่งอะไรมาก มีเพียงชุดโต๊ะและเก้าอี้ไม้เล็กๆเท่านั้น ชายหนุ่มแนะนำให้หล่อนรู้จักกับลุงเติม ชายวัยกลางคนตัวผอม ผิวคล้ำ ไต้ก๋งเรือซึ่งทำงานกับครอบครัวเขามากว่ายี่สิบปี ตั้งแต่สมัยที่ตาและยายของเขาเริ่มทำกิจการเรือประมงใหม่ๆ จนสืบทอดมาถึงรุ่นหลานอย่างชลธิศ “ฉันขึ้นไปชมวิวบนดาดฟ้าได้ไหม” แววตาของหญิงสาวเป็นประกายพราวระยับอย่างนึกสนุก “ทำไมจะไม่ได้ นึกเสียว่านี่เป็นเรือส่วนตัวของคุณ ตามสบายเลยครับ” เมื่อเจ้าของเรือไม่ว่าอะไร หลังจากออกมาจากฝั่งได้พักหนึ่ง มาริณก็ปีนบันไดขึ้นไปบนดาดฟ้าอย่างว่องไว หล่อนมองดูท้องทะเลอันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาและยิ้มละมุน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของทะเลผืนนี้จริงๆเพราะในยามนี้ไม่มีใครมาแย่งหล่อนชมทะเลเลยสักคน ท้องฟ้าเบื้องบนแจ่มใส ดวงดาวหลายพันล้านทอแสงระยิบระยับแข่งขันกันอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ท้องทะเลเบื้องล่างและท้องฟ้าเบื้องบนทำให้หล่อนตัวเล็กลงไปถนัดตา มาริณอยากจะยืนอยู่อย่างนี้ไปนานๆ ให้หัวใจล่องลอยไปในพื้นที่อันไร้ขอบเขตอย่างอิสระ ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว หญิงสาวห่อไหล่น้อยๆ เมื่อสายลมเย็นพัดมากระทบผิวกาย เสียงอุทานหลุดออกมาจากริมฝีปากเบาๆ เมื่อมือของใครคนหนึ่งวางลงบนบ่าทั้งสองข้างของหล่อนพร้อมกับเสื้อกันหนาว “ลืมบอกให้คุณติดเสื้อกันหนาวขึ้นมาด้วย ลมทะเลตอนตีห้าไม่เย็นสบายเหมือนตอนเช้าหรอก ถึงจะเป็นหน้าร้อนก็เถอะ” มาริณหันไปมองคนตัวโตหน้าคร้ามที่ยืนอยู่เบื้องหลังพร้อมกระชับเสื้อกันหนาวแน่น “ขอบคุณมากนะ” “ไม่ต้องขอบคุณหรอก จริงๆก็แค่ไม่อยากรับผิดชอบ ถ้ามีใครป่วยขึ้นมา” ชลธิศเอ่ยตรงข้ามกับความรู้สึกห่วงใยที่เปี่ยมอยู่ในใจ สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ทอดสายตามองไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย “ที่เกาะคุณอยู่กับใครบ้าง” “น้องสาวกับหลานสาว คนอื่นเสียไปหมดแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา แววตาทอแสงหม่น “ฉันเองก็ไม่ได้มีญาติมากมายหรอก ตอนนี้เหลือแค่พี่สาวสองคนเท่านั้น แต่ฉันก็ไม่เศร้านะ คิดว่ายังดีกว่าเราไม่เหลือใครเลย อย่างน้อยก็ยังมีคนให้คิดถึง มีคนให้ห่วง…ให้ปรึกษา ฉันว่าคุณเก่งนะที่ดูแลน้องกับหลานและกิจการของครอบครัวได้มากขนาดนี้” หญิงสาวให้กำลังใจทั้งตัวเองและเขา หวังว่าชลธิศจะหายหดหู่เช่นกัน หล่อนเข้าใจความรู้สึกชายหนุ่มดี แม้คนเราบอกว่าการลาจากเป็นเรื่องธรรมดาและพยายามทำใจยอมรับให้ได้ แต่ก็ไม่มีการสูญเสียใดที่ปราศจากน้ำตา ไม่มีคำพูดใดตอบกลับมาจากชลธิศ เขาเพียงหันมามองตาหล่อน แต่เพียงเท่านั้นมาริณก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกซาบซึ้งอยู่ไม่น้อย จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 15:50:45

ความคิดเห็นที่ 6 มาริณยังคงยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้าของเรือกับชลธิศ หญิงสาวสังเกตว่ายิ่งเดินทางออกมาไกลเท่าไหร่ ท้องฟ้าก็ยิ่งมืดครึ้ม มีเมฆปกคลุมเต็มไปหมด แสงของดวงดาวน้อยใหญ่ริบหรี่ลงทุกทีจนคล้ายจะดับไป ทั้งที่เมื่อครู่ท้องฟ้ายังสดใส “แปลกจัง เมื่อกี้ยังไม่มีวี่แววว่าฝนจะตกเลย” “ไม่แปลกหรอก” “คุณไม่เห็นเหรอว่าเมื่อกี้ดาวยังเต็มฟ้าอยู่เลย” หล่อนแย้งพลางชี้ให้มองท้องฟ้าอันมืดมิด ซึ่งแตกต่างจากภาพที่เห็นตอนเรือออกมาจากท่าใหม่ๆอย่างสิ้นเชิง “เราใกล้จะถึงเกาะอิสระธาราแล้ว” “แล้วมันยังไง” หญิงสาวคิดว่าชลธิศตอบไม่ตรงประเด็นเท่าไหร่ หล่อนถามเรื่องท้องฟ้า ไม่ได้ถามว่าใกล้จะถึงแล้วหรือยังสักหน่อย “บริเวณนี้เป็นรอยต่อระหว่างอาณาเขตของเกาะอิสระธารากับด้านนอก อากาศแปรปรวนเป็นปกติ ท้องฟ้าฟากโน้นอาจจะเปิด แต่ไม่แปลกเลยถ้าฟากนี้จะมืดครึ้มหรือมีฝนตก ทุกคนที่เข้ามาที่นี่เห็นจนชินแล้วละ” ชายหนุ่มเล่าด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ “พูดเหมือนเรากำลังจะเข้าไปอีกโลกอย่างนั้นแหละ” มาริณเลิกคิ้วเรียวขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อนัก รอยต่อของอาณาเขตงั้นเหรอ “ไม่เชิง” เขายิ้มอย่างมีเลศนัย “จำที่ผมบอกไม่ได้เหรอ ไม่มีใครเข้ามาที่นี่ได้ ถ้าผมไม่อนุญาต” สมองของมาริณประมวลผลอย่างรวดเร็ว แล้วหล่อนก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก ทำตาโต “อย่าบอกนะว่า ไม่มีใครมองเห็นเกาะนี้” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างพึงใจ เหลือบมามองน้อยๆ “เดาเก่งนี่” “คุณมีอะไรมากกว่าที่ฉันคิดอีกนะ” มาริณเอ่ยอย่างทึ่งไม่หาย เชื่อว่าชลธิศไม่ได้โกหกแน่ เพราะตั้งแต่เขามองเห็นหล่อนล่องหนได้ หญิงสาวก็ต้องเปลี่ยนมามองชลธิศในมุมใหม่ทันที ผู้ชายคนนี้เหมือนกล่องปริศนาที่เปิดออกมาแล้วพบกับสิ่งที่ทำให้ต้องประหลาดใจมากมาย “งั้นคุณก็ค่อยๆค้นแล้วกัน…ว่าผมจะมีอะไรอีกหรือเปล่า” ชลธิศยิ้มสุขุม “อยากค้นตายละ” หล่อนประชดประชันด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะกอดอกแหงนหน้ามองฟ้า ดวงตาเรียวรีเป็นประกายสว่างไสว “ถ้าไม่ได้มาอยู่ตรงนี้ ฉันคงไม่มีวันรู้ว่าตัวเองเป็นแค่สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ท่ามกลางโลกกว้าง ดูสิ…มองไปทางไหนก็มีแต่ทะเล ท้องฟ้า ไกลออกไปเท่าไหร่ไม่รู้ถึงจะเห็นฝั่ง” “ผมไม่ปล่อยให้สิ่งมีชีวิตเล็กๆต้องอยู่โดดเดี่ยวหรอกน่า” จู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาหัวใจหญิงสาวไหวหวิว ความร้อนสลับเย็นแล่นไปทั้งร่างกาย แต่ขณะที่ความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นช้าๆ ท่ามกลางความเงียบงันของท้องทะเลกว้างใหญ่และท้องฟ้าเบื้องบนอันแสนไกลนั้น ยังมีดวงตาคู่หนึ่งเฝ้ามองทั้งคู่อยู่จากส่วนที่ลึกที่สุดของมหาสมุทร! โปรดติดตาม... จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 15:51:05

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบกระทู้ คุณ =FriEnDiY= เดี๋ยวต่อไปจะเข้าโหมดน่ารักๆบ้างนะครับ ^^ คุณ Tyra เตรียมตัวอุดหูฟังเสียงกรี๊ดของลูกตาลได้เลยครับ ฮ่าๆ ^^ คุณ scottie ดูเหมือนเอามาง่ายๆ แต่นายภพธรวางแผนไว้แล้วครับ / มันแปลกที่เม็ดเป็นทรงหยดน้ำ แต่แสงออกมาเป็นรูปดาวครับ ^^ คุณ pat_ok ขอบคุณครับ คราวนี้เว้นช่วงยาวเลย อ่านทันแล้วใ่ช่มั้ยเอ่ย / อีกสองเรื่องที่เหลือ ไม่ได้ลงที่พันทิปครับ เดี๋ยวจะส่งลิงค์ไปให้ทางหลังไมค์นะครับ ^^ คุณ mimny นายภพธรไม่ยอมให้เอาไปง่ายๆแน่ครับ จะเกิดอะไรขึ้นต้องติดตาม ^^ ขอบคุณกิ๊ฟจาก คุณ นวลน้ำผึ้ง, คุณ มานีโอลา, คุณ mementototem, คุณ trenah, พี่มน Setakan, พี่โอ เขมปัณณ์, คุณ =FriEnDiY=, พี่นุ้ย นารีจำศีล, คุณ Travel to the moon, คุณ Tyra, พี่ษา พิมพ์นรา, คุณ mimny, คุณ pat_ok จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 15:56:47

ความคิดเห็นที่ 8 เอ๊ะยังงัยละนี่ มีแต่คนที่มีพลังพิเศษกันไปหมด เหลือแค่นางเอกเรามที่เป้นคนธรรมดาคนเดียวเนี่ย จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 17:00:16

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาจากกูเกิ้ล อิอิ และก็ตามต่อไป Like ที่เฟซบุค 555+ อ่านทันแล้วค่ะ เด๋วอ่านบทที่ 18 จบ จะไปอ่านเรื่องของพี่สาวคนโตไปพลางๆก่อนนะคะ-----หนังสือๆ แพทต้องไปหาซื้อหนังสือแล้ว จากคุณ : pat_ok เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 17:57:32

ความคิดเห็นที่ 10 อ๋อ นึกว่าหมายถึงมีมลทินเป็นเส้น แบบที่เรียกว่าพลอยสตาร์น่ะค่ะ ภพธรเลยรู้เลยว่าใครขโมยของไป จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ก.พ. 55 22:16:57

ความคิดเห็นที่ 11 เม้นท์บ้างไม่เม้นท์บ้าง แต่ตามมาให้กำลังใจเสมอจ้า ปล.ช่วงนี้อากาศไม่ค่อยดี คนรอบๆตัวเปื่อยบ่อยอ่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะน้องชาย จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 09:26:15

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องเหนือธรรมชาติจริงๆ แต่อยากมีบ้างนะจะได้ล่องหนได้^^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:25:34