ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อได้รับการปฐมพยาบาลจนท่านหญิงเกตแก้ว ฟื้นได้สติแล้ว หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าที่ยังมีสติมากที่สุดอยู่คนเดียวในเหตุการณ์นี้ จึงเอ่ยถามความจริงจากทับทิมที่ตอนนี้นั่งพับเพียบอยู่ข้างๆภัทรที่ตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่เช่นกัน           “ถ้าถามความรู้สึกของหญิง หญิงก็คิดว่า ภัทรน่าจะใช่ลูกชายของน้องเภา และหญิงก็เชื่อในเรื่องที่แม่ทับทิมเล่ามาทั้งหมด แต่เพื่อความแน่นอน คงจะต้องตามคุณหลวงนิติศรณ์ มาดูแลเรื่องนี้ให้มันชัดเจน แน่นอนกันไป และจะได้ไม่มีใครมาครหาได้ทีหลัง เพราะมันจะไม่เป็นการดีต่อทุกฝ่าย หวังว่าแม่ทับทิมคงจะให้ความร่วมมือกับเรานะ”       คุณหญิงรัดเกล้าสรุปเรื่องอย่างว่าง่ายแต่ก็แฝงไปด้วยความเฉียบขาด ตามเหตุการณ์ที่ได้รับฟังมาเพื่อความเป็นธรรมสำหรับทุกๆฝ่ายเช่นกัน                การพิสูจน์ในความเป็นทายาทของภัทร ถูกจัดการอย่างรวดเร็ว ภายในเวลาไม่กี่สัปดาห์หลังจากนั้น การนัดประชุมของทายาทของหม่อมเจ้าศักดิ์สิราทุกคนก็ถูกจัดขึ้น ท่านหญิงมีพระประสงค์ที่จะให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะมีการประชุมเพลิงพระศพของหม่อมเจ้าศักดิ์สิราและหม่อมราชวงศ์เภาสวัสดิ์ ในระยะเวลาอันใกล้นี้  การประชุมครั้งนี้มีหม่อมเจ้าหญิงเกตแก้วเป็นประธาน               คุณหลวงนิติศรณ์ ลงมืออ่านผลการตรวจพิสูจน์จากทางประเทศสหรัฐอเมริกาที่เพิ่งได้รับ ให้ทุกคนในที่ประชุมได้รับทราบกันโดยทั่ว               “จากเอกสารที่กระผมได้อ่านไป และจากหลักฐานที่ได้รวบรวมมานั้น ทำให้เชื่อได้ว่า เด็กชาย ภัทร สิราวรกาญจน์ เป็นบุตรชายโดยสายเลือดที่แท้จริงของ หม่อมราชวงศ์เภาสวัสดิ์ แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นครับ” ทนายความชรา ที่ปัจจุบันยังคงเค้าแห่งความน่าเกรงขามทั้งบุคลิก น้ำเสียงเหมือนเมื่อในอดีต จนทำให้เป็นที่เชื่อถือและไว้วางใจของตระกูลสิวรากาญจน์ เอ่ยรับรอง และกล่าวต่อไปอีกด้วยว่า              “หากมีท่านใด สงสัยหรือติดใจ สามารถขอคัดค้านได้เสียตั้งแต่บัดนี้”              เมื่อชายชรากวาดสายตาไปรอบๆห้อง แล้วนิ่งเงียบ เพื่อดูปฏิกิริยาของทายาทสิราวรกาญจน์ที่รวมตัวในห้องนี้ทั้งหมด สุดท้ายเมื่อไม่มีใครคัดค้าน จึงเอ่ยสรุปด้วยเสียงดังฟังชัดเจนและเฉียบขาดว่า              “หากไม่มีใครคัดค้าน กระผมขอให้ทุกท่านที่อยู่ในห้องนี้ ลงชื่อเป็นพยานในเอกสารการรับรองการเป็นทายาท ของเด็กชายภัทร ด้วยครับ”              เมื่อจัดการเรื่องเอกสารเสร็จเรียบร้อย ท่านหญิงเกตแก้ว ก็เอ่ยพระประสงค์ออกมาให้ทุกคนได้ทราบเช่นกัน             “แม่ขอให้ ทุกคนรัก ภัทร เหมือนกับที่รักและเอ็นดู ชายเภา คงจะไม่มีใครทำให้แม่ในข้อนี้ไม่ได้หรอกนะ ส่วน ทับทิม ตอนนี้ ภัทร ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในสิราวรกาญจน์แล้ว ต่อไปนี้ ฉันจะดูแลหลายชายของฉันเอง ฉันจะส่งเสียและดูแลภัทร ให้ดีที่สุดเหมือนที่พ่อของเขาได้รับ หากว่าหล่อนคิดถึงจะมาเยี่ยมบ้างก็ได้ แต่ฉันคงจะไม่ยอมให้หลานชายของฉันไปตกระกำลำบาก ขายของเป็นพ่อค้าในตลาด อย่างที่ผ่านมาไม่ได้อีกหรอกนะ หล่อนจะให้ที่ฉันขอได้หรือไม่ ทับทิม?”             ทับทิม ก้มหน้าเงียบแทนคำตอบ แม้ว่าจะไม่มีท่านชายศักดิ์สิราแล้ว แต่ท่านหญิงเกตแก้วก็ยังดำรงตนให้น่าเกรงขามด้วย บารมี ที่โดยปกติ เรื่องราวภายในวัง จะถูกตัดสินใจโดยท่านหญิงแทนท่านชายเสียทั้งสิ้นเพราะเคยเป็นข้ารับใช้ใกล้ชิด ย่อมทราบดีถึงความหมายอันเฉียบขาดที่แฝงไว้ในคำขอที่กล่าวออกมานั้น เมื่อคิดให้ดี การที่ให้หลานชายเพียงคนเดียวได้รับความสะดวกสบาย เพียบพร้อมไปด้วยฐานะและบริวาร ย่อมจะเป็นการดีแก่เด็กชายภัทร มากกว่าที่จะต้องไปเติบโตแบบปากกัดตีนถีบ เป็นพ่อค้าขายอาหารตามตลาดกับหล่อน อย่างที่ผ่านมาแน่นอน            ทั้งๆที่ใจหนึ่งก็อยากจะเหนี่ยวรั้งให้ภัทรอยู่กับหล่อนต่อไป อย่างคนเห็นแก่ตัว แต่อีกใจหนึ่งก็หวนคิดได้ว่า หล่อนเคยตั้งใจว่าจะไม่ทำร้ายคนที่หล่อนรักด้วยการตัดสินใจที่ผิดพลาดของหล่อนเองอีกต่อไป หล่อนจะไม่ทำให้ทุกอย่างมันเลวร้ายไปกว่านี้อีกแล้ว โอกาสในการแก้ไขมาถึงแล้ว หล่อนให้คำตอบกับตัวเอง  ก่อนจะตัดสินใจว่า...            “คุณภัทร มาหาป้าหน่อยสิ” ทับทิมเรียกภัทรอย่างอ่อนโยนและแผ่วเบา ด้วยเสียงที่สั่นเครือ            ภัทร คลานเข่าเข้าไปกราบที่ตักทับทิม แล้วสวมกอดแน่น ก่อนที่จะซบหน้าลงไปร้องไห้ที่ตักของทับทิมอย่างสะอึกสะอื้น             ความรู้สึกของเด็กชายในเวลานี้ ทั้งตกใจระคนกับใจหาย ที่ได้ยินการสนทนาเกี่ยวกับเรื่องของตน หญิงสาวลูบหัวภัทรเบาๆอย่างที่เคยทำมาโดยตลอด คล้ายกับอยากจะให้สัมผัสนี้ติดตรึงอยู่กับภัทรไปนานแสนนาน แทนการเอ่ยคำร่ำลา  น้ำตาไหลเอื่อยลงมารดศีรษะของภัทร ราวกับน้ำมนตร์วิเศษจากป้าที่รักและคอยดูแลหลานชายคนเดียวมาโดยตลอด ตั้งใจจะรดเพื่อประสาทพรให้แก่เด็กน้อยผู้แสนอาภัพที่อยู่ตรงหน้า              ภาพต่างๆทั้งทุกข์และสุข ตลอดกว่าเจ็ดปีมานี้ ไหลวนเวียนเข้ามาในหัวราวกับหนังที่ฉายวนไปวนมาไม่มีวันจบ             ทับทิม กลั้นใจ ไม่ให้มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา ทั้งที่ในใจของหล่อน ปวดร้าวเหมือนโดนฉีกออกเป็นส่วนเล็ก ส่วนน้อย จนยับเยินไม่มีชิ้นดี จนเจ้าตัวรู้ดีว่า นับแต่นี้ไป มันไม่สามารถจะกลับกลายมาเป็น หัวใจดวงเดิมได้ดังก่อน แล้วจึงตัดสินใจพูดด้วยเสียงเฉียบขาดออกไป ขัดกับความเงียบของทุกคนในห้องที่ต่างก็ลุ้นในคำตอบของหล่อนเช่นกัน              “สุดแล้วแต่พระกรุณาของท่านหญิงเถิดเพคะ หม่อมฉันขอฝากแก้วตาดวงใจเพียงดวงเดียวในชีวิตนี้ไว้ในความคุ้มครอง ด้วยเพคะ!” บทที่  ๑๕           เมื่อภัทร อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มสวมชุดนอนผ้าแพรสีน้ำเงินมานั่งมองพระจันทร์เต็มดวง ที่เก้าอี้หวาย ซึ่งตั้งอยู่ที่เฉลียงของชั้นสอง ด้วยความครึ้มใจ           อากาศในคืนนี้ไม่ร้อนจนเกินไปนัก ท้องฟ้าโปร่ง ไม่มีเมฆลอยมาปกคลุม ทำให้แสงสีเงินยวง ส่องสว่างทาบทอเต็มลานหินอ่อนกว้าง มีเพียงแต่เขาที่นั่งทอดอารมณ์อยู่เพียงลำพัง ชายหนุ่มหยิบกีต้าร์ตัวโปรดติดมือมาด้วย มือเกากีต้าร์เป็นเพลงสากลที่คุ้นเคย สายตามองทอดยาวไปไกล ปล่อยใจเหม่อลอยถึงเหตุการณ์เมื่อหัวค่ำที่เพิ่งผ่านมา            สิตา คงจะรับรู้ได้ถึงความน้อยใจ ที่ทำให้เขาพูดตัดพ้อออกไปในรถ ทั้งๆที่เจ้าตัวเองก็ยังแปลกใจในตัวเอง ที่ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกนี้ได้เลย ราวกับว่า ตนเองย้อนกลับไปเป็นเด็กหนุ่มเลือดร้อนเจ้าอารมณ์ มากกว่าชายหนุ่มที่ดำรงตำแหน่งผู้บริหารครัว ต้องคอยแบกรับภาระต่างๆมากมาย ตามปกติที่เคยเป็น              กลิ่นหอมอ่อนๆ ของผ้าเช็ดอเนกประสงค์ ที่สิตาส่งมาให้เขา ยังคงส่งกลิ่นหอมติดจมูกจนถึงเดี๋ยวนี้ ความห่วงใยเล็กน้อยที่สิตามีให้แก่เขานั้น ทำให้ความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักมาทั้งวัน กลับมลายหายไปเสียสิ้น เมื่อได้ใกล้ชิดกับเธอ              ภัทร สูดหายใจเต็มแรง ดั่งจะให้อากาศบริสุทธิ์ เข้าไปแทนที่ความรักที่มันอัดแน่นอยู่ในอก ยิ่งได้ใกล้ชิด ได้ทำความรู้จักตัวตนของกันและกัน ทำให้เกิดคำถามขึ้นว่า  ทำไมความรู้สึกแบบนี้ที่คิดว่าเคยจางหายไปนาน กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว จนยากที่จะควบคุมได้อีกครั้ง แล้วเธอจะคิดเหมือนกันบ้างไหมนะ... เขาอยากรู้?            เสียงเกากีต้าร์เบาๆเป็นทำนองเพลง Valentine ภัทร ฮัมตามไปด้วยเบาๆ เมื่อนึกถึงว่าเพลงนี้เป็นเพลงแรกที่ทำให้เขาได้เคลิบเคลิ้มไปกับเสียงหวานใสของสิตานั่นเอง หลังจากนั้นเขาก็แอบไปแกะเพลงนี้ไว้เล่นประจำยามอารมณ์ดี จากคืนแรกที่ได้พบกัน และมันก็เหมือนกับคืนนี้ คืนที่พระจันทร์เต็มดวงส่องแสงทรงกลด              เขายังจำภาพของสิตาในชุดราตรียาว สวยสง่ายามร้องเพลงอยู่บนเวที แสงสว่างบางอย่างเรืองรองเจิดจ้า มาประทับเข้าภายใจของชายหนุ่มในยามแรกเห็น เขาแทบจะลืมเสียสิ้นว่า ตนเองทำอะไรอยู่ นอกเสียจาก อยากจะใช้สายตาที่มี จับจ้องไปยังเจ้าของแสงสว่างผู้นั้น เพียงผู้เดียว               ความรู้สึกดื่มด่ำ สดชื่นหัวใจ เมื่อตกอยู่ในภวังค์แห่งความรัก ทำให้ภัทรเคลิบเคลิ้มไปครู่ใหญ่ ก่อนที่จะรู้สึกตัวแล้วลุกขึ้นมาจากเก้าอี้หวาย เพื่อเตรียมเอกสารที่จะต้องเข้าประชุมในวันพรุ่งนี้ เขาเดินเข้าห้องมาเก็บกีต้าร์ที่ข้างๆโต๊ะทำงาน ก่อนจะลงมือเปิดหาเอกสารที่เก็บไว้แฟ้มที่ตั้งเรียงกันเป็นแถวอย่างมีระเบียบ              แต่ด้วยความรีบร้อน แฟ้มที่เรียงตั้งไว้จึงล้มร่วงลงมาที่พื้นบางส่วน ขณะที่ก้มลงเก็บ ชายหนุ่มก็เหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปที่วางซ้อนกันเป็นตั้งๆ อยู่ที่ชั้นล่างสุดของตู้กระจกสำหรับใส่ของ              เขาเดินไปเปิดตู้กระจกใบนั้น แล้วหยิบอัลบั้มรูปปกหนังสีแดงเลือดหมู ตัดกับตัวหนังสือสีทองที่วางอยู่ใต้สุด ขึ้นมาดูด้วยความรู้สึกอาวรณ์อีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้มีความรู้สึกนี้มานาน               เมื่อตอนค่ำ อาหารที่สิตากับรักษภูมิ พาไปกินนั้น ช่างมีรสชาติคุ้นเคยกับที่เขาได้กินมาตั้งแต่สมัยเป็นวัยรุ่น ยิ่งได้เห็นอาแปะ คนขายทำอาหารเองด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขารู้สึกถึง คนอีกคนหนึ่งที่เปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของเขา เป็นเงาแทรกขึ้นมาเลยทีเดียว            รูปถ่ายในอัลบั้มนั้นถูกจัดวางอย่างดี ส่วนใหญ่เป็นรูปถ่ายของเขากับการทำงานพิเศษในช่วงเวลาหลังเลิกเรียน เมื่อครั้งยังเป็นวัยรุ่น ถ่ายกับสถานที่ต่างๆบ้าง เพื่อนร่วมงานบ้าง  เขาค่อยๆพลิกเปิดดูทีละหน้า อย่างช้าๆ ราวกับจะย้อนไปยังอดีตที่ผ่านมาด้วยรูปถ่ายเหล่านี้อีกครั้ง            เปิดไปได้เพียงครึ่งเล่ม ชายหนุ่มก็มาหยุดอยู่ที่รูปเด็กชายวัยรุ่นในชุดกุ๊กสีขาวใหม่เอี่ยมที่ถูกตัดมาเพื่องานนั้นโดยเฉพาะ เขายิ้มกว้างอย่างภูมิใจในความสำเร็จของตนเอง ในมือมีถ้วยรางวัลพระราชทานจากการประกวดอาหารระดับประเทศ ที่เขาได้ลงแข่งเป็นครั้งแรก ข้างกายมีชายวัยกลางคน ยืนยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว กอดคอเขาอย่างภูมิใจเช่นกัน          ชายผู้นั้น มีผิวขาว แบบคนเชื้อสายจีน ร่างผอมสูง ใบหน้าคมสัน ผมตัดสั้นเกรียน ในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาวกับกางเกงผ้าขายาวสีดำ เขาคือคนที่มีบุญคุณต่อชีวิตในช่วงวัยรุ่น ให้อาชีพที่ทำให้เขาก้าวมาถึงตำแหน่งผู้บริหารได้ ทั้งที่อายุยังน้อย ถ้าเทียบกับคนรุ่นราวคราวเดียวกัน         ‘โกเคี้ยงครับ ผมไม่เคยลืมคำสอนของโกเลยแม้แต่คำเดียว... ถ้าตอนนี้โก ยังมองผมอยู่บนสวรรค์ โกคงรู้แล้วว่า ผมได้ทำความฝันของโก ที่อยากจะเผยแพร่การทำอาหารไทยแบบใหม่ไปให้ทั่วโลกได้รู้จักนั้น เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว อีกไม่กี่เดือน นักเรียนรุ่นแรกก็จะเรียนจบ และนำเอาสิ่งที่โกปรารถนามาโดยตลอดไปใช้ทำงานจริงเสียที อดทนรออีกสักนิดนะครับ หลังจากนั้นผมจะไปทำตามความปรารถนาของโกอีกเรื่อง ให้สำเร็จลงตามที่โกฝากไว้นะครับ ขอให้โกช่วยดลให้ทุกอย่างมันราบรื่นไปด้วยดีเถิดนะครับ’         ภัทร ส่งผ่านความคิดไปยังรูปถ่ายตรงหน้า ราวกับว่าบุคคลอีกคนในรูปจะสามารถรับรู้ได้จริง ก่อนจะปิดอัลบั้มนั้นแล้วจัดเก็บเข้าไปวางไว้ที่เดิม แล้วเดินมาที่โต๊ะทำงาน       เมื่อได้ยินเสียงข้อความที่เข้ามาใหม่ในโทรศัพท์มือถือแบบสัมผัสที่ใช้เป็นประจำ หมายเลขที่ปรากฏอยู่ ไม่ใช่เบอร์ที่คุ้นเคย แต่ชายหนุ่มคิดว่าอาจจะเป็นนักข่าวที่จะส่งข้อความมานัดสัมภาษณ์ หรืออาจจะเป็นคนจากกองบรรณาธิการที่เขาเขียนคอลัมน์อยู่ก็เป็นได้ จึงกดดูข้อความนั้นอย่างไม่ลังเล         ‘ระวังตัวไว้ให้ดี นี่คือการเตือนครั้งที่ ๑!’        เขาเงียบอยู่อึดใจหนึ่ง ก่อนที่จะกดเก็บข้อความนั้นไว้ เผื่อจะใช้เป็นหลักฐานอะไรได้ แต่ภายในใจก็เริ่มสังหรณ์ถึงเหตุการณ์บางอย่างในอนาคตที่กำลังจะตามมา ซึ่งมันคงจะไม่นานนัก!        อากาศยามเช้า เย็นสดชื่น ละอองหมอกยังคงหลงเหลือ ให้ปกคลุมอยู่ทั่วสวนกล้วยไม้ สวนแห่งนี้มีกล้วยไม้หลากสีแขวนเรียงรายอยู่เป็นแถวเต็มแปลง แค่หนึ่งสีของหนึ่งพันธุ์ไม้ ก็ใช้พื้นที่ถึงหนึ่งแปลง ดังนั้นสวนกล้วยไม้แห่งนี้จึงกว้างใหญ่ไพศาล ราวกับเป็นโลกของกล้วยไม้เลยก็ว่าได้        สิตา ในชุดกระโปรงสุ่มที่มีช่วงบนเป็นเสื้อเกาะอกรัดรูปด้วยโครงลวด มีระบายลูกไม้เล็กๆจับที่ขอบ ผมหยิกเป็นลอนสวยถูกรวบสูงแล้วปล่อยสยายยาวลงมาจนถึงกลางหลัง เดินเริงร่าชมกล้วยไม้ตามแปลงสีต่างๆอย่างมีความสุข        อากาศเย็นทำให้หล่อนไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย อีกทั้งในสวนกล้วยไม้นี้ถูกปกคลุมด้วยวัสดุกันแสงอย่างดี จนแสงแดดในยามเช้าไม่สามารถส่องทะลุมา สร้างความร้อนให้ระคายเคืองต่อผิวเนียนละเอียดของหล่อนได้เลย        “นี่ เจ้าหญิง จะเดินชมสวนกล้วยไม้อีกนานไหมเพคะ หม่อมฉันเดินตามจนเมื่อยไปหมดแล้วนะเพคะ ” ผู้ติดตามเอ่ยถามด้วยเสียงกระหืดกระหอบอย่างเห็นได้ชัด        เมื่อสิตาหันไปทำตาขวางใส่ต้นเสียงด้านหลัง ด้วยเหตุที่กล้าขัดความสุขของหล่อนในการเดินชมดอกกล้วยไม้งามสีต่างๆเช่นนี้ ในใจก็อดจะขบขันในการแต่งตัวของแดง ในสวนยามเช้าเช่นนี้ไม่ได้        เพราะแดงในตอนนี้สวม ชุดกระโปรงสุ่มคล้ายหล่อนเช่นกัน ต่างกันตรงช่วงบนที่ชุดของแดงเป็นเสื้อคอเปิดแขนจับจีบแบบพอง เนื้อผ้าธรรมดา ในขณะที่ชุดของสิตากลับใช้วัสดุที่หรูหราเช่นผ้าแก้วหรือดิ้นเงิน ด้ายทอง อะไรพวกนี้ แต่หล่อนก็ไม่ได้เอ่ยทักออกไป ได้แต่ตอบเหมือนว่าตนเองก็ควบคุมตนเองไม่ได้ว่า          “อะไรกัน นมแดง นี่หญิงเดินเล่นมาได้ไม่ถึงชั่วโมงเลยนะจ๊ะ อากาศก็ดี๊...ดี ดอกไม้ก็ส๊วย...สวย  ให้เดินทั้งวัน ก็ยังไหวเลยนะ” สิตา เอ่ยพลางผายมือสูงแล้วมองพร้อมกับหมุนไปรอบๆตัว อย่างมีความสุข         “งั้นหม่อมฉัน เห็นที คงต้องทูลลาก่อนนะเพคะ นี่ก็บอกว่า จะลงมาตัดดอกกล้วยไม้ ไปจัดช่อถวายแด่ท่านพ่อ แต่จนแล้วจนรอด ตะกร้าที่หม่อมฉันถือมานี่ ยังคงว่างเปล่า ไม่มีดอกกล้วยไม้เลยสักดอก มัวแต่เดินอ้อยอิ่งอยู่นั่นแหละ เจ้าหญิง”         แดง ในวิกผมบ๊อบแค่ต้นคอแถมไว้หน้าม้าอีกต่างหาก ดูคล้ายจับเอาคนหน้าตาแบบเกาหลีมาแต่งชุดฝรั่งที่ดูแล้วแปลกตาพิลึก ทำเสียงเอ็ดใส่หญิงสาว          หญิงสาวในชุดกระโปรงสุ่มไม่พูดอะไร หล่อนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี อย่างไม่ถือสาในคำพูดค่อนขอดของคนสนิท ก่อนจะผายมือสูงไปยังช่อกล้วยไม้สีม่วงเข้มที่แขวนอยู่ข้างศรีษะเหล่านั้น แล้วอธิบายว่า        “โธ่! นมแดงก็ บ่นเป็นยายแก่ไปได้ ดูดอกกล้วยไม้เหล่านี้สิ ช่างสวยงามเสียนี่กระไร สีสันและลักษณะรูปทรงราวกับดอกไม้ประดิษฐ์ก็ไม่ปาน ของสวยงามเช่นนี้ หากหญิงตัดไปไว้ในแจกัน ไม่กี่วันก็คงเหี่ยวเฉาไปเสียเปล่าๆ สู้เก็บไว้เดินดูเล่นๆให้อารมณ์ดีอย่างนี้ จะดีกว่าไหมละจ๊ะ...นมจ๋า”        แดง ค้อนใส่ด้วยหางตา ยังไม่ทันที่จะเอ่ยตอบกลับว่าอย่างไร ก็มีเสียงตบมือดังมาจากด้านหลัง แล้วก็ชายหนุ่มลึกลับในชุดทักสิโด้สีดำ ด้านหลังมีผ้าคลุมสีเดียวกันทิ้งชายยาว สวมหน้ากาก ปิดใบหน้าช่วงบน จนเห็นแต่ดวงตา ปลายจมูก และริมฝีปากแดงเฉียบ ที่เอ่ยออกมาว่า        “ช่างสมกับเป็นเจ้าหญิงสิตา ที่ผู้คนต่างร่ำลือในความงามและมีพระทัยดีต่อสรรพสิ่งรอบข้างจริงๆด้วย ข้าขอปรบมือให้อย่างชื่นชม ฮะฮะฮ่า”         “แก เป็นใคร? เข้ามาในสวนกล้วยไม้ที่เป็นเขตหวงห้ามได้อย่างไร? นมแดง ไปตาม ทหารองครักษ์มาจัดการเอา ชายแปลกหน้านี้ออกไปจากสวนกล้วยไม้ของเราเดี๋ยวนี้!”       หญิงสาวที่ขณะยังคงตกใจต่อการปรากฏกายของชายแปลกหน้า แต่ก็ยังพยายามควบคุมสติสั่งการไว้ได้ เมื่อหล่อนหันไปมองข้างๆกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของแดงเลย       “อย่าเสียเวลาไปเลย เจ้าหญิง ไม่มีใครช่วยเจ้าหญิงได้หรอก มามะ มาให้ข้าจุมพิต ให้สมกับที่ข้าอุตส่าห์ลอบเข้ามาในเขตหวงห้ามนี้ได้ มามะ มามะ จุ๊บๆ” ชายในชุดทักสิโด้ เดินปรี่รุกเข้ามาหาหล่อนอย่างน่าเกรงขาม        ชุดกระโปรงสุ่มที่สวมใส่อยู่ในตอนนี้ มีดีเพียงแค่สวยเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ยิ่งตอนนี้มันดูจะแสนรุ่มร่ามเสียเหลือเกิน ทำให้การเดินถอยหลังหนี เป็นไปด้วยความยากลำบาก หญิงสาวเดินถอยหลังเร็วขึ้น เมื่ออีกฝ่ายรุกเข้าใกล้ตัวมากขึ้น        ในที่สุดหล่อนก็เผลอไปเหยียบก้อนหินจนหงายหลัง ก้นจ้ำเบ้าลงไปนั่งอยู่กับพื้น หล่อนรู้สึกเจ็บจนขยับเขยื้อนต่อไปไม่ได้ ชายในชุดดำนั่งลง จับใบหน้าของหล่อนไว้ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้หล่อน จนแทบจะหายใจรดกันและกัน พร้อมกับทำปากจู๋ หมายจะปล้นจุมพิตแรกในชีวิตสาวของหล่อนไปให้จงได้         สิตาตัดสินใจในเฮือกสุดท้ายก่อนที่ใบหน้านั้นจะเข้ามาใกล้หล่อนมากไปกว่านี้ หล่อนยื่นมือไปกระชากหน้ากากผ้าสีดำที่ปักด้วยเลื่อมและประดับด้วยขนนกอย่างสวยงามนั้น ออกมาจากใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า          เมื่อเห็นแน่ชัดว่าเป็นใครกันแน่ เขาก็ยื่นปากจู๋เข้ามาใกล้ริมฝีปากของหล่อน จนหล่อนทำได้แต่เพียงร้องเสียงดังสุดชีวิตว่า               “ม่ายยยยย น้า!...”          สิตา ลืมตาขึ้นอย่างตกใจ หล่อนกระพริบตาถี่ๆอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกตัวว่าหล่อนฝันไป หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาดังๆ เสียงเพลงโดราเอมอนจากนาฬิกาปลุกยังคงดังต่อเนื่องตามหน้าที่ของมัน หญิงสาวเอื้อมมือไปคว้ามัน หมายจะกดปิดเสียงนั้นก็พบแต่ความว่างเปล่า        ในความมืด สิตาคลำไปเจอแต่ขอบของที่นอนอยู่สูงกว่าตัว พอจะขยับตัวลุกขึ้นก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บที่สะโพกว่า            “โอ๊ย!”        เจ้าตัวเพิ่งได้คำตอบแก่ตนเองว่าตอนนี้ เพราะความฝันร้ายอันแสนจะดุเดือด ทำให้หล่อนได้เปลี่ยนที่นอนจากบนเตียงอันแสนนุ่ม ลงมานอนก้นจ้ำเบ้า บนพื้นปาร์เก้ต์มันเลื่อมที่แสนจะเย็นเฉียบนี้แทนเสียแล้ว       เมื่อกัดฟันทนเจ็บ มานั่งพักบนเตียงได้แล้ว หญิงสาวก็นึกก่นด่าต้นเหตุแห่งความฝันในใจว่า        ‘นี่นายยังจะตามมาหลอกมาหลอนชั้นถึงในฝันเชียวหรือ?...  นายภัทร ดูสิ! เล่นเอาสะโพกครากไปเลยทีเดียว เรานะเราไม่น่าไปนึกถึงตานั่นก่อนนอนเลย ฝันร้ายชัดๆเลย บ้าชะมัด!’        เสียงเพลงโดราเอมอน ยังคงดังเตือนให้หญิงสาว ได้สติว่าต้องไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เพื่อจะต้องไปฝึกงานในครัวหวาน ตอนหกโมงเช้าพร้อมกับแดง ที่ป่านนี้คงมาคอยอยู่ข้างล่างแล้ว        ไฟในครัวยังเปิดสว่างอยู่ แม้ว่าฟ้าใกล้สางแล้ว เนื่องจากอยู่ในหน้าร้อนทำให้ฟ้าสว่างเร็วกว่าปกติ แต่ไฟยังเปิดอยู่ตามจุดต่างๆรอบบ้านตามปกติที่เคยเป็น รักษภูมิ เดินเข้าไปในครัว ด้วยชุดเสื้อยืดโปโลสีเขียวอ่อนตามสีประจำวัน ปักโลโก้ไทยทัศน์ กับกางเกงยีนส์สีเข้ม รองเท้าผ้าใบเข้าชุดกัน เมื่อป้าดอก แม่ครัวใหญ่ของบ้านเห็นเข้าก็ทักว่า        “แต่งตัวหล่อมาแต่เช้าเลยนะ หนูแดง จะไปโรงเรียนแล้วเหรอ กินอะไรก่อนไหมล่ะ ป้าจะได้จัดให้”        รักษภูมิ มายืนเท้าแขนบนโต๊ะสเตนเลส ที่ตอนนี้มีถาดสี่ถาดวางเรียงกันอยู่ ถาดหนึ่งในนั้นมีดอกบัวพับกลีบจนเห็นเกสร รัดด้วยหนังยาง รวมกับธูปเทียน วางจนเต็มถาด ชายหนุ่มจึงช่วยเอาซองจดหมายสีขาวที่ใส่เงินปัจจัยตั้งเรียงไว้ เสียบใส่ให้เรียบร้อยอีกที แล้วตอบว่า        “ฮะ จะไปฝึกทำขนมกันที่ครัวหวานครับ ป้าดอก เรื่องอาหารเช้า ไม่ต้องห่วง ที่ไทยทัศน์ เค้ามีเลี้ยงอยู่แล้วครับ สายๆก็ค่อยแวบออกมาทานกะสิตาก็ได้ครับ” เมื่อจัดเรียงดอกไม้ที่กำอยู่เสร็จก็ชายหนุ่มก็เอ่ยด้วยเสียงออดอ้อนตานิสัยไม่ได้ว่า        “ดูสิ วันนี้วันพระใหญ่ด้วย แดงก็เลยอดพาแม่ไป ทำบุญที่วัดเลย เสียดายจัง” นางสีดา ที่ตอนนี้กำลังตักขนมหม้อแกงออกจากถาดแล้วห่อด้วยใบตองสดอีกชั้นหนึ่ง อดพูดล้อด้วยเสียงหวาน ตามนิสัยของนางกับแม่ครัวใหญ่ของบ้านไม่ได้เช่นกัน          “ดูลูกชาย ฉันสิ พี่ดอก ช่างพูดประจบเอาใจแม่เสียจริง ลูกสาวเสียอีก ควรจะพูดคำพูดพวกนี้ มันช่างกลับตาลปัตรกันเสียจริง”          รักษภูมิ รับเอาขนมหม้อแกงห่อใบตองจากนางสีดา มาเรียงไว้ในถาดที่ว่างไปเรื่อยๆ พลางพูดอย่างจริงใจ         “ก็มันจริงนี่ฮะ ให้แดงดูแลแม่บ้างเถอะฮะ แค่นี้เอง แดงเต็มใจอยู่แล้ว พ่อเค้าก็ยิ่งไม่ค่อยว่างอยู่ ในงานที่สวน ไหนจะงานท้องถิ่นอีก”        “อุ๊ย ไม่ต้องมาห่วงแม่หรอกเราน่ะ ตั้งใจเรียน เรียนให้มันดี สมกับที่ฝันไว้ก็พอแล้ว ว่าแต่ว่า น้องไปกวนใจเราบ้างไหม แม่นั่นยิ่งกระโดกกระเดกไม่เหมือนชาวบ้านเขาอยู่ด้วย” นางสีดา เอ่ยถามอย่างเรื่อยๆ ด้วยความเป็นห่วง        “สิตา เค้าก็เรียนได้นะฮะแม่ หัวไวใช้ได้เลยทีเดียว เสียแต่ยังชอบงอแงอยู่ แต่นี่ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะฮะ แดงอยู่ทั้งคนรับรอง น้องไม่ลำบากแน่ๆฮะ” รักษภูมิ เอ่ยรับรองอย่างออดอ้อนไปด้วย         “แหม... เผลอเป็นไม่ได้เชียวนะแดง ดู ดู อ้อนกันเข้าไป ยืนฟังมานานแล้วนะ หมั่นไส้จริง” สิตา แกล้งแหย่ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ตามนิสัยช่างโวยวายของหล่อน        “โธ่ สิตา แดง ก็แค่เล่าให้แม่ฟังเฉยๆ ไม่ได้อ้อนอะไรเป็นพิเศษเลยนะ จริงไหมฮะแม่” รักษภูมิ หันไปหานางสีดาให้ช่วยเป็นกรรมการตัดสินให้ ก่อนจะโดนน็อกไปด้วยคำพูดของสิตาตั้งแต่เช้าตรู่เช่นนี้        “อะไรกันนี่ พี่น้อง คู่นี้ จะไปโรงเรียนก็รีบไปเถอะ เดี๋ยวไปไม่ทันพอดี มัวแต่แหย่กันไปแหย่กันมาอยู่นั่นแหละ” นางสีดา เอ่ยห้ามอย่างยิ้มๆในคำพูดของทั้งสองคนที่มักจะเถียงในเรื่องไม่เป็นเรื่องไม่ได้        “แล้วนี่เป็นอะไรไปล่ะ ถึงได้เดินกะโผลกกะเผลกแบบนี้ ห้ะ?สิตา" นางสีดา เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เมื่อลูกสาวเดินขโยกเขยกเข้ามาในห้อง       "ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะแม่ หนูนอนตกเตียง เท่านั้นเอง งั้นสิตา ไปเรียนก่อนนะจ๊ะ” สิตายกมือไหว้และเอ่ยลาป้าดอกกับนางสีดา แล้วรีบเดินออกไปทั้งๆที่เจ็บสะโพกอยู่อย่างมีพิรุธ โดยมีรักษภูมิเดินตามไปติดๆด้วยเช่นกัน         การเดินทางในช่วงเช้าจากบ้านไปยังไทยทัศน์ ในช่วงเช้าที่รถไม่ติด อีกทั้งยังขึ้นทางด่วนไปด้วย ทำให้ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที สิตายังเล่าเรื่องของความฝันไม่ทันจบเลยเสียด้วยซ้ำ เมื่อมาถึงลานจอดรถด้านข้าง รักษภูมิก็สรุปความฝันอย่างขำขันในความช่างฝันอย่างเป็นตุเป็นตะว่า         “ฮะ ฮะ ฮ่า สรุป เราว่า สิตา ท่าจะกินมากไปหน่อยละมั้ง ถึงได้เก็บเอาเชฟภัทร เค้าไปฝันเป็นตุ เป็นตะ อย่างนั้นน่ะ ไม่เป็นไรน่า โบราณว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี ถือว่าตกเตียงแก้เคล็ดละกันนะ ฮิฮิฮิ”        สิตา ยังคงหงุดหงิดที่รักษภูมิ ออกความเห็นว่าฝันร้ายของตนเป็นเรื่องขำขัน จึงบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ไม่ยอมหยิบกระเป๋าลงจากรถ จนรักษภูมิที่รออยู่ต้องเอ่ยเร่งว่า         “มัวแต่บ่นพึมพำเป็นป้าแก่อยู่ได้ เร็วเข้าจะหกโมงแล้วนะ เดี๋ยวไปสแกนนิ้วมือสายนะ ถ้าอย่างโดนเชฟทำโทษแน่ เอ...เดี๋ยว เราจะบอกให้เค้าทำโทษสิตาแบบในฝันเลยดีมะ?”         ทันทีที่พูดจบ รักษภูมิก็เห็นสิตากระโดดลงจากรถอย่างรวดเร็ว พร้อมกับใช้เป้ในมือ วิ่งไล่ฟาดเขาอย่างลืมตัวไปว่าเจ็บสะโพกอยู่ สองพี่น้องวิ่งไล่กันเข้าไปในไทยทัศน์อย่างร่าเริง        การฝึกงานในครัวหวานเป็นไปอย่างราบรื่น ด้วยอัธยาศัยที่มีทั้งของรักษภูมิและสิตา ทำให้พี่พนักงานในครัวหวานต่างเอ็นดูไม่แพ้ห้องอื่นๆที่ทั้งสองไปฝึกงานเช่นกัน และพนักงานทุกคนก็ได้รับหนังสือเวียนจากภัทรแล้วว่าให้ปฏิบัติกับนักเรียนโครงการนี้อย่างดีที่สุด        ความที่พนักงานในครัวหวานเป็นผู้หญิงล้วน แน่นอนที่รักษภูมิจะเอาชนะใจสาวๆเหล่านั้นด้วยรูปร่างหน้าตาที่อินเทรนด์ขาวตี๋เข้ากับยุคสมัย แถมเจ้าตัวเองก็วางตัวดียิ้มแย้มแจ่มใสต่อทุกคนที่ร่วมงานด้วย ไม่ว่าจะเด็กหรืออาวุโสกว่า จึงทำให้ผลบุญนี้ตกไปถึงสิตาด้วยเช่นกัน ในฐานะน้องสาว        แต่นั่นก็เป็นแค่ส่วนหนึ่ง และอีกส่วนหนึ่งก็มาจากการปฏิบัติต่อผู้ร่วมงานของสิตาต่อทุกคนอีกด้วยเช่นกัน หญิงสาวสามารถพูดคุยกับทุกคนในห้องครัวหวาน ได้ทุกเรื่อง ทุกหัวข้อง อย่างถูกคอ และพร้อมจะรับฟังอย่างเป็นผู้ฟังที่ดีอย่างจริงใจ เพราะเรื่องที่สาวๆส่วนใหญ่ในครัวคุยกันก็ไม่พ้นเรื่อง ความสวยความงาม หรือละคร ดารานักร้อง อะไรเทือกนั้นเอง ดังนั้นสิตา จึงได้รับการถ่ายทอดอะไรดี ที่เป็นเคล็ดลับจากประสบการณ์จริงจากพนักงานสาวๆอย่างมากมายด้วยเช่นกัน        รักษภูมิกำลังขะมักเขม้นกับการตั้งน้ำกะทิบนเตาด้วยกระทะทองเหลือง เพื่อมูนข้าวเหนียวอยู่ โดยมีพี่ดวงดาว หัวหน้าครัวหวานคอยดูแลอย่างใกล้ชิด เพราะข้าวเหนียวหน้าต่างๆของไทยทัศน์ ก็มีชื่อเสียงโด่งดังอีกรายการหนึ่งเช่นกัน เพราะเมื่อถูกจัดส่งไปขายที่ฉ็อปต่างๆที่ออร์เดอร์มาแล้วนั้น ยังจะต้องทำเพื่อรองรับแขกที่มารับประทานอาหารกลางวันที่ไทยทัศน์เป็นจำนวนมากอีกด้วย        ส่วนสิตา กำลังช่วยพนักงานสาวรุ่นน้อง ที่รับหน้าที่แคะขนมครกหน้าต่างๆ ในตอนอาหารมื้อกลางวัน เตรียมข้าวของเครื่องเคราสำหรับทำรายการนี้อยู่ หญิงสาวกำลังใช้สมาธิ ในการชั่งและตวง ส่วนผสมต่างๆ สำหรับทำตัวขนมครก ซึ่งจดเป็นรายการในกระดาษที่แปะอยู่ที่ผนัง มีเคล็ดลับหลายอย่างที่หล่อนได้รับการถ่ายทอดจากพนักงานรุ่นน้อง จนทำให้หล่อนอดภูมิใจในตัวเองที่ทำมันออกมาได้ดี          เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วและเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เวลาประมาณ แปดโมงครึ่ง สิตาและรักษภูมิ จึงได้พักออกมารับประทานอาหารเช้าที่แคนทีน ที่มีอาหารให้เลือกพอสมควร เพราะที่ไทยทัศน์ พนักงานต้องได้รับการกินดี ตามที่ภัทรได้ออกกฎไว้ ดังนั้นอาหารจึงมีให้เลือกมากพอสมควร เพื่อไม่ให้พนักงานเบื่อนั่นเอง           สิตาเดินถือถาด ที่ข้างในบรรจุด้วย จานไส้กรอกไข่ดาวพูนจาน ขนมปังปิ้งทาเนยสี่ห้าแผ่น พร้อมแยมสตอร์เบอรี่ สลัดผัก และถ้วยโอวัลติน มาวางข้างๆ รักษภูมิ ที่เลือกรับประทานข้าวผัดไก่และไข่ดาว พร้อมกาแฟและขนมปังปิ้งทาเนยหอมกรุ่ม เพียงเท่านั้น          “นี่ถามจริงเหอะ ? ไปเอาเวลาที่ไหนมาดูละคร ดูรายการทีวี กะเค้าเนี่ย ถึงได้คุยกับพวกสาวๆในครัวหวานอย่างเข้าขากันเชียว” รักษภูมิ เอ่ยถามหลังจากจัดการกับข้าวผัดในจานหมดเกลี้ยงลง           “ในเน็ตไง ยูทูป ดูทีวีย้อนหลังได้ สะดวกจะตาย” หญิงสาวตอบหน้าตาย ก่อนจะป้ายแยมสตอร์วเบอรี่ลงไปในขนมปังปิ้งทาเนยแล้วประกบกันจนครบสี่แผ่น ก่อนกัดเข้าปากคำใหญ่ แล้วพูดเสียงเรียบๆต่อไปว่า          “สงสัยข้าวผัดกับไข่ดาวคงไม่ได้ช่วยพัฒนาสมองของแดงเท่าไหร่หรอกนะ ลองไปกินผักบุ้งดูสิ น่าจะเข้าท่าดี คงจะเหมาะกับเต่าล้านปีอย่างแดงดีนะ สิตาว่า หุหุหุ” คนพูดแดกดันหน้าตาย ก่อนจะยกแก้วโอวัลตินซดเฮือกใหญ่อย่างชื่นใจ แล้วนั่งดูรายการข่าวที่เปิดในทีวีอย่างไม่สนว่า ผู้ชายคนข้างตัวจะค้อนใส่ตนสักกี่ครั้งแล้วก็ตาม            หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย สิตาและรักษภูมิ ก็ต่างกลับมาเริ่มงานในหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายใหม่อีกครั้ง เริ่มจากรักษภูมิที่ได้รับหน้าที่ จัดข้าวเหนียวลงกระทงใบตองที่กลัดด้วยไม้กลัด เขาตักข้าวเหนียวดำที่มูนแล้วด้วยสคู๊ปตักไอศกรีมขนาดใหญ่ แล้ววางลงในกระทงใบตอง ตักหน้าต่างๆใส่อีกทับครั้งหนึ่ง               ต่อมาสิตา เดินออกมาจากห้องเย็นที่ใช้สำหรับเก็บผลไม้ ผักสด ในมือหล่อนถือกะละมังสเตนเลสขนาดใหญ่บรรจุผักและผลไม้สำหรับทำน้ำผักผลไม้ปั่น สำหรับส่งไปยังสปาของโรงแรม และบรรจุขวดขายที่ฉ็อปต่างๆของไทยทัศน์อีกด้วยเช่นกัน หลังจากถูกนำไปล้างด้วยเครื่องล้างผักเพื่อให้ปลอดสารพิษจริงๆ ทั้งๆที่ก็เป็นของจากไร่ปลอดสารพิษอยู่แล้ว               สิตา ปอกและหั่น ผักผลไม้ ตามแต่ละชนิด ให้เหมาะสม เพื่อจะได้นำไปใช้ได้อย่างไม่เสียเวลาและเสียคุณค่าทางอาหารไป ซึ่งเคล็ดลับเล็กๆน้อยๆ เหล่านี้ทำให้หญิงสาวอดทึ่งในระบบการทำงานของไทยทัศน์ที่ภัทรไว้วางแผนไว้ไม่ได้ เพราะที่หล่อนสังเกตได้ว่า พนักงานในกะเช้าของไทยทัศน์นี้มีแค่สิบคน แต่กลับทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ มากถึง ห้าหรือหกเท่า ด้วยซ้ำ                 เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่สิตาต้องเงยหน้าจากการจัดหน้าของขนมครกที่เตรียมไว้ ลงในถาด หญิงสาวก็เห็นว่าเป็นดีใจ ที่มาเคาะกระจกห้องครัวหวานเบาๆ เพื่อทักทาย หล่อนและรักษภูมิ              สิตาเลื่อนบานกระจกที่ใช้สำหรับส่งอาหารให้พนักงานเสิร์ฟมารับไป แล้วทักทายดีใจว่า        “โห... มาเรียนแต่วันเลยนะ ดีใจ”         “เปล่า เรามาฝึกงานที่ห้องบุชเช่อร์น่ะ เพิ่งมาเลยแวะมาทักนายสองคนเท่านั้นเอง” ดีใจ ตอบไปอย่างเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีรีบร้อน         “เฮ้ย นี่มัน สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้วนี่นา เค้าฝึกกันตั้งแต่ เก้าโมง ไม่ใช่เหรอ? ดีใจ” รักษภูมิ เอ่ยท้วงออกไปหลังมองนาฬิกาที่ติดอยู่ที่ผนัง         “เพิ่งตื่นว่ะ ลืมตั้งนาฬิกาปลุกไว้ นี่ก็รีบแล้วนะเนี่ย” ดีใจพูดจบ พลางยักไหล่หนึ่งที อย่างทองไม่รู้ร้อน        “งั้นก็รีบไปเถอะ อย่ามัวเสียเวลาเวลาอยู่เลยนะ แล้วเจอกันในห้องเรียนละกัน” สิตา รีบบอก ตัดบทไป ก่อนจะทำให้ดีใจสายมากไปกว่า ทั้งๆที่เจ้าตัวยังไม่มีทีท่ากระตือรือร้นใดๆเพิ่มขึ้นมาเลยก็ตาม        เมื่อเห็นว่าสิตาเลื่อนกระจกมาปิดไว้ตามเดิมและลงมือจัดของที่เหลือต่อไปอย่างตั้งใจ ส่วนรักษภูมิก็หันไปขะมักขเม้นกับการหยอดวุ้นลงในแก้วเล็กๆให้เป็นชั้น มีสีสันเรียงตัดกันในถาดที่วางไว้ ดีใจ จึงค่อยๆยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจอะไร ตามที่เขาชอบทำ แล้วเดินไปยังห้องบุชเช่อร์อย่างเซ็งๆ        ทันทีที่ดีใจ เดินลับตาไป สิตาที่แกล้งทำเป็นใส่ใจต่องานตรงหน้าก็วางมือลง แล้วหันไปหารักษภูมิที่กำลังมองมาที่สิตา อย่างรู้ใจเช่นกัน เมื่อสบตากัน ทั้งสองก็อดจะเป็นห่วงในพฤติกรรมประหลาดที่ดีใจแสดงออกมาไม่ได้ และสังหรณ์ใจว่าดีใจจะต้องได้รับบทเรียนจากการประพฤติตัวเช่นนี้ แต่จะช้าหรือเร็วก็ไม่มีใครรู้ได้! จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 04:01:04

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  ๑๖          ชายสูงอายุ ร่างท้วม เดินพูดคุยอย่างสนุกสนานมากับภัทร ที่ช่วยประคองแขนอย่างเอาใจ ด้านหลังไม่ไกลนัก มีเลขาสาวร่างสูงโปร่ง ในชุดสูทกระโปรง ในมือถือแฟ้มสีดำ เดินตามมาอย่างห่างๆ        ภาพที่นักเรียนทุกคน สามารถมองเห็นออกไปจากกระจกใสของห้องเรียนที่กั้นไว้ ขณะนี้ คือเมื่อยามที่เชฟหนุ่มในชุดกุ๊ก พูดจาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เอ่ยสิ่งใดออกมาได้ถูกใจ ชายสูงอายุก็จะเอาฝ่ามือฟาดไปลำตัวของชายหนุ่ม พร้อมกับใช้มือปิดปากด้วยท่าทีหัวร่อต่อกระซิบราวกับตนเองเป็นดั่งหญิงสาววัยรุ่นที่กำลังเขินอาย เมื่อมีชายหนุ่มมาเกี้ยวพาราสีอยู่นั่นเอง        ไม่นานนัก คุณรพี ก็โบกมือ บ๊ายบาย ภัทร ที่เดินมาส่งตนเองเข้าห้องเรียนมาพร้อมๆกับเลขาสาวคู่ใจ ซึ่งขณะนั้นเป็นเวลา บ่ายโมงตรงพอดี        ทันทีที่คุณรพีเปิดประตู ก้าวเข้ามาในห้อง ต้อย นักเรียนสาวใหญ่ ภรรยานายตำรวจชั้นผู้การที่ขออำลาหน้าที่แม่บ้าน มาเป็นนักเรียนชั่วคราว และได้รับการไว้วางใจให้ดำรงตำแหน่งเป็นประธานของรุ่นที่ ๑นี้ ร้องบอกนักเรียนทุกคนในห้องอย่างเสียงดังว่า        “นักเรียนทำความเคารพ สวัสดีครับ/ค่ะ”        “สวัสดีจ๊ะ นักเรียนทั้งหลายของครู” คุณรพี นิ่งไปครู่หนึ่ง พร้อมกับเอามือทาบออกไว้แต่พองาม ก่อนที่จะโบกมือพัดเบาที่ใบหน้าตนเอง อย่างเก้อเขินปนซาบซึ้งอยู่ในที แล้วเอ่ยว่า        “ตายละ คุณรู้สึกซาบซึ้งสุดๆไปเลย พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ราวกับว่าตัวเองย้อนกลับไปเป็นนักเรียน ในสมัย ๒๕๐๐ อีกครั้ง เลยทีเดียว ไม่ได้เจอบรรยากาศอย่างนี้มานานมากกก....แล้วเหมือนกันนะเนี่ย เพิ่งจะเข้าใจว่าคุณครู เค้ามีความรู้สึกกันยังไง ก็วันนี้นี่เอง”       สรวงสุดา เลขาสาวคู่ใจ เดินแจกชี้ตประกอบการเรียน ไปจนครบกับจำนวนนักเรียน ระหว่างที่รอคุณรพี สาธยายความรู้สึกตื้นตันอีกพักใหญ่         “นี่คุณไม่ได้เว่อร์นะ จะว่าไม่เคยสอนก็ไม่ใช่ แต่เข้าใจมะ?... ว่าเคยเป็นแต่ เล็คเชอเร่อไง พวกนักศึกษากรุ๊ปนึง ก็เป็นร้อยๆคน เค้าไม่มาทำความเคารพแบบนี้หรอก เอาละ... เมื่อได้รับแจกชี้ตจนครบกันแล้ว ก็จะเริ่มเรียนกันแล้วละนะ” คุณรพี เข้าเรื่องทันที เมื่อเห็นว่าเลขาแจกเอกสารครบแล้ว         สิตาเพิ่งได้สังเกตอย่างเต็มตา ตั้งแต่คุณรพีเดินเข้ามา ว่าวันนี้ คุณรพี เธอแต่งตัวเป็นอย่างไร เนื่องจากวันนี้เป็นวันพุธ        คุณรพี จึงสวมเสื้อเชิ้ตผ้าลินินพื้นสีเขียวตองอ่อน มีลายเพ้นต์ดอกลีลาวดีสีขาวปนเหลืองเล็กน้อยประดับอยู่ตามตัวใหญ่บ้างเล็กบ้างสลับกันไป กางเกงสแล็คสีเขียวหัวเป็ด สวมรองเท้าหนังสีครีมอ่อน เข้าชุดกับสายเอี๊ยมหนังสีเดียวกันที่หนีบอยู่ที่ขอบกางเกงซ้ายขวา โดยมีพุงป่องๆคั่นกลางอยู่ และที่คอก็ยังมีหูกระต่ายสีครีมอ่อนสวมอยู่ ดูเผินๆแล้วคล้ายกับนกเพนกวินสีเขียวสวมแว่นตาซึ่งก็น่ารักไปอีกแบบในสายตาของสิตา        นกเพนกวินยักษ์สีเขียว ก็เริ่มบรรยายการเรียนการสอนในวันนี้ ด้วยหัวข้อจากในชี้ตที่ได้แจกไปให้ว่า        “วันนี้เราจะมาเรียน เรื่องคำศัพท์ ที่เราจะต้องใช้ เพื่อระบุ ลงไปในการเขียน Recipe ซึ่งทุกคำจะต้อง ถูกต้อง และเข้าใจง่าย อย่างเช่น Curry Paste ทำไมเราไม่ใช้เป็น Curry Powder ล่ะ ใครพอจะบอกได้?”         “เพราะลักษณะของเนื้อเครื่องแกงของเรา จะมีส่วนผสมของกะปิ และสมุนไพร เครื่องเทศสด ที่มีน้ำหรือความชื้นผสมอยู่ ทำให้ เมื่อผสมจนเสร็จแล้วจะมีลักษณะ เหลวข้น ค่ะ” เปียโน ยกมือตอบอย่างตั้งใจเรียบเรียงคำพูดให้คุณรพีเข้าใจมากที่สุด          “ก็ไม่ผิดนะ ที่ตอบไป เราจะอธิบายหรือให้คำจัดความที่ผู้ฟัง ฟังแล้วเห็นภาพที่สุด เพราะฝรั่งนะ ต้องตรงไป ตรงมา อย่าไปอ้อมค้อม ยิ่งอาหารไทยเรา ไม่เหมือนอาหารบ้านเขา เราจึงต้องทำให้ชัดเจนที่สุด ตามที่คุณพูดไปแล้วจ๊ะ” คุณรพี อธิบายเพิ่มเติมให้เข้าใจมากขึ้นไปอีก        การเรียนเรื่องคำศัพท์ เป็นไปอย่างเชื่องช้าในตอนแรก แต่เมื่อปรับทัศนคติให้นักเรียนทุกคนเห็นภาพตรงกันแล้ว ทุกอย่างก็คืบหน้าไปอย่างรวดเร็วและสนุกสนาน        จนคุณรพี เห็นว่าใช้เวลากับคำศัพท์นี้นานไปแล้ว จึงพักดื่มชาที่ทางไทยทัศน์จัดเตรียมไว้ให้อย่างรู้ใจ พร้อมกับเล่าประสบการณ์นอกเรื่องเพื่อการผ่อนคลายของทุกคนในชั้นเรียน        “เมื่อวันก่อนนะ คุณไปชิมอาหารเพื่อนำมาเขียน คอลัมน์ ‘ร้านโปรดสุดปลื้มกับคุณรพี’ ซึ่งเร็วๆนี้ก็จะมีการรวมเล่มอีกครั้งแล้วนะจ๊ะ อย่าลืมติดตามล่ะ อะ... เข้าเรื่องก่อน รู้จักไหม ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ? หน้าตามันเป็นยังไง มีใครบอกได้มะ?” คุณรพีจีบปากถามอย่างท้าทาย       พายุ รีบยกมือตอบอย่างเอาใจว่า       “ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ก็แบบที่ใส่ น้ำพริกเผา ใส่ถั่วลิสงคั่วป่น บีบมะนาว ไงครับ คุณรพี ผมกินประจำเลยครับ”       “แน่ใจนะ ที่ตอบมา แป่ว! ไม่ใช่ย่ะ ถามหน่อยซี เวลาเธอทำต้มยำไก่ ต้มยำกุ้ง เนี่ย เธอใส่ถั่วป่นลงไปด้วยเหรอ พริกป่นด้วยมะ? พ่อคุณพ่อขนุนหนัง ห้ะ?”       คุณรพี ย้อนถามพร้อมกับตั้งฉายาให้พายุไปในตัวอีกด้วย ก่อนจะอธิบายเพิ่มเติมว่า       “ก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่คุณว่าเนี่ย เจ้านี้ เขาใส่สมุนไพรสดลงไป เช่น ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด  พริกสดบุบ บีบมะนาวจ้ะ ไอ้ที่เธอว่ามานะ มันต้มยำมั่วแล้ว จะบอกให้รู้ไว้เพิ่มเติมนะจ๊ะ ต้มยำสมัยนี้ที่เค้าใส่ น้ำพริกเผา นมสด น่ะ มันถูกดัดแปลงไปโดยพ่อครัวร้านอาหารจีน  เมื่อมีอาหารจีนเข้ามาแพร่หลายในเมืองไทย  พ่อครัวเจ๊กเค้าเพิ่มเติมเอาเอง คนรุ่นต่อมาไม่รู้ เห็นว่าอร่อยถูกปากดี ก็เลยทำตามมาเรื่อย แต่โบราณจริงแล้วนะ ใส่แต่เครื่องสมุนไพรสดเท่านั้น บีบมะนาว ใส่เกลือนิดหน่อย จบแล้ว...”       คุณรพีมองนักเรียนในห้องที่ตั้งใจฟังตนเอง อย่างเงียบกริบ ก็กระหยิ่มยิ้มเก๋ ก่อนจะว่าต่อไป      “น้ำพริกเผาสมัยก่อนน่ะ คนโบราณน่ะเขาทำมาจาก หอม กระเทียม พริก นำมาเผา แล้วเอามาโขลกให้ละเอียด ไว้ละลายในต้มยำ เติมความหวานด้วยหางกะทิ แล้วส่วนใหญ่เป็นต้มยำปลาช่อนนะ ฉะนั้น  ต้มยำโบราณน่ะ ไม่ใส่น้ำพริกเผาหวานจ๋อยอย่างสมัยนี้กันหรอกนะ อ้อ...แต่ที่ไทยทัศน์ นี่เค้าก็ทำแบบโบราณ หรูหรากว่าตรงที่ เหยาะน้ำมันพริกเผาไปลอยหน้านิดหน่อย พอให้สีสวยแทนมันกุ้งไง อันนี้ใช้ได้ เพราะไม่มีผลต่อรสชาติของอาหาร แต่ไม่ใช่ใส่น้ำพริกเผาลงไปในต้มยำ รสเพี้ยนหมด น้ำพริกเผาเอาไว้คลุกข้าวกิน เข้าใจมะ?”       กว่าที่คุณรพีจะอธิบายจบ เล่นเอาทุกคนอ้าปากค้างอย่างทึ่งในความรอบรู้ของชายร่างท้วมตรงหน้า และเมื่อเห็นว่าชวนคุยนอกเรื่องมาพอสมควรแล้ว คุณรพีจึงพากลับเข้าสู่บทเรียน ตามเดิม       ซึ่งนักเรียนต่างก็ให้ความสนใจ ตั้งอกตั้งใจเรียนไปจนจะหมดคาบ แต่แล้วคุณรพี ก็จุ๊ปากให้ทุกคนในห้องพร้อมใจกันเงียบ แล้วค่อยๆเดินกรีดกรายไปหยุดอยู่ที่เก้าอี้เล็คเช่อร์ของดีใจ ที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่ แล้วถามเสียงเย็นว่า       “คุณดีใจ เจ้าคะ วันนี้ เราจะได้เรียนทำของว่างอะไรมิทราบ?” เสียงของเพื่อนร่วมห้องที่เงียบหายไป แล้วต่อมาก็เริ่มหัวเราะเบาๆใกล้ๆ ทำให้ดีใจ เริ่มรู้สึกตัวสะดุ้งขึ้นมาในทันที ก่อนจะพบว่าคุณรพี ยืนเท้าสะเอว ทำหน้ายักษ์ใส่ตน อยู่ตรงหน้านี่เอง แล้วคุณรพีก็ถามย้ำประโยคเดิม ด้วยเสียงเย็นๆอีกว่า         “คุณ ถามว่า วันนี้จะได้เรียนทำของว่างอะไร มิทราบ?”        “เอ่อ...ขอโทษครับ เอ่อ...ปูจ๋า เผือกทอด และก็ หอยจ๊อ ครับ” ดีใจ หายงัวเงียทันที ก่อนที่จะทำหน้าสำนึกผิด แต่ไม่ทันกับที่คุณรพี เดินบิดก้นไปอยู่ที่หน้าห้องเรียนตามเดิมแล้ว โดยที่ไม่ได้ดุด่าว่ากล่าวอะไรแก่เขาเพิ่มเติมเลย ก่อนจะสะบัดก้นอวบของเธอ เดินบิดออกจากไปอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงเพลงจากนาฬิกาปลุกที่ใช้เป็นตัวบอกเวลาดังขึ้น โดยมีเลขาสาวเดินตามไปอย่างรู้ใจทันทีเช่นกัน         ทั้งห้องพากันลุกขึ้นอย่างกร่อยๆ เพื่อไปเรียนทำอาหารที่ห้องคุ้กกิ้ง แม้ว่าจะไม่มีใครพูดอะไร หรือมีทีท่าตำหนิในเรื่องของดีใจกับคุณรพี แต่ดีใจก็สามารถรับรู้ด้วยว่า ตนเองทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสมกับทั้งคุณรพี และกับเพื่อนๆในห้อง         ชายหนุ่มจึงยังคงก้มหน้า กัดกรามจนนูนเป็นสัน หายใจแรงอย่างหงุดหงิด นั่งนิ่งเฉย รอให้เพื่อนร่วมห้องออกไปก่อน จนในที่สุด สิตา และรักษภูมิ ก็มายืนที่ข้างเก้าอี้พร้อมกับวางมือบนบ่าเบาๆ แล้วพูดกับเขาอย่างให้กำลังใจว่า         “ไปเรียนคุ้กกิ้งกันเถอะ ดีใจ นั่งอยู่ตรงนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก เดี๋ยวทุกคนจะรอนายนะ เพราะเชฟเขาต้องรอให้นักเรียนมาครบ ถึงจะสาธิต ไปกับเราเถอะนะ” รักษภูมิ เอ่ยให้กำลังใจอย่างเห็นใจในสิ่งที่ดีใจไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เกิดขึ้น                                                                                                                   ดีใจ เงยหน้าสบตาทั้งสิตาและรักษภูมิ อย่างขอบใจ แล้วเก็บของ ลุกเดินไปพร้อมกันอย่างหงอยๆ          เมื่อหมดเวลาพักแล้ว นักเรียนทุกคนก็เข้ามารวมตัวที่ห้องคุ้กกิ้ง ที่ตอนนี้ ถูกจัดเพิ่มเติมด้วย เครื่องไม้เครื่องมือบางอย่าง ที่ไม่คุ้นตา วางเรียงอยู่ตามสเตชั่นของนักเรียนแต่ละกลุ่มจนครบ ภัทรเดินเข้าในห้องพร้อมกับแฟ้มในมือเหมือนเคย         “สัปดาห์หน้า เราจะสอบ Food Safety ตอนนี้ข้อสอบถูกส่งมาแล้ว เท่าที่อ่านดูก็ไม่ยากเท่าไหร่ เป็นเรื่องทั่วๆไป รวมถึงเนื้อหาสำคัญๆ จากในหนังสือด้วย หวังว่าทุกคนคงจะเริ่มเตรียมตัวกันแล้วนะครับ”        ก่อนที่จะที่ภัทรจะปล่อยให้นักเรียนกลับบ้าน ภัทรเอ่ยขึ้นด้วยเสียงขรึมๆ ว่า         “เดี๋ยว ขอเชิญ คุณดีใจ ไปพบผมที่ห้องทำงานหลังเลิกเรียนด้วยนะครับ”          หลังจากนั้น ภัทรก็ปิดการเรียนการสอนสำหรับวันนั้น นักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็เก็บของและออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพักนักเรียน จนเหลือแต่กลุ่มของสิตา รักษภูมิ พายุ หนูนา และเปียโน ที่นั่งทำงานที่ค้างไว้ พร้อมๆกับรอลุ้นให้กำลังใจ ดีใจ อย่างเป็นห่วงด้วยเช่นกัน       “สั่งของ วันพรุ่งนี้หรือยัง พี่สิตา” เปียโน เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นสิตา กำลังขะมักขเม้น นั่งเล่นเกมอังกรี้ เบิร์ดในไอแผ็ดอยู่      “หือ... ของอะไร สั่งทำไม?” สิตา ทวนคำ ทั้งๆที่ยังใจจดจ่ออยู่กับเกมในไอแผ็ดตรงอยู่ แต่ยังไม่ทันที่เปียโนจะตอบว่าอะไร หล่อนก็นึกขึ้นมาได้เอง แล้วรีบโวยวายขึ้นตามประสาว่า        “เออ จริงด้วยสิ พรุ่งนี้ พี่เป็นหัวหน้ากลุ่มนี่นา... ตายละ ยังไม่ทันสั่งอะไรสักกะอย่างเลย ทำไงดี แดง?”      สิตา หันไปหาตัวช่วยเจ้าประจำ อย่างจนปัญญา ก่อนที่ทุกคนในกลุ่มจะพากันหัวเราะกิ๊กออกมา หนูนา รีบเฉลย เมื่อเห็นว่า สิตา ทำหน้างงอยู่        “เราว่านะ ถ้าซื้อหวยคงจะรวยเละไปแล้ว พี่รัก เค้าบอกให้เปียโน มันถามสิตาเองแหละ นึกแล้วเชียว ว่ายังไม่ได้ทำอะไรแน่ๆ เอานี่ พวกเราเขียนใบสั่งของให้แล้ว แต่สิตา ต้องเอาไปวางที่โต๊ะ เลขา เชฟเองละกัน อันนี้ช่วยทำแทนไม่ได้แล้วจริงๆ รีบไปสิ”        สิตา รีบเดินเข้าไปในครัวไทยทัศน์ อย่างรวดเร็ว ก่อนจะมาชะงักอยู่ที่หน้าห้อง เมื่อมองเห็นผ่านกระจกใส ว่า ภัทร ทำนั่งหน้าเคร่งเครียด อบรม ดีใจ ที่ตอนนี้ ได้แต่นั่งกุมมือ ก้มหน้ารับฟังอย่างเงียบๆ         เมื่อเห็นสิตา ยืนลังเลอยู่ ภัทร จึงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้เข้าห้องได้ เมื่อเปิดประตูเข้าไป สิตาก็ได้ยินการสั่งสอนนั้นว่า         “ถ้านายไม่พร้อม ก็ไม่มีใครบังคับนายนะดีใจ พี่เองก็เห็นแก่แม่ของนาย ถึงอยากให้โอกาสนาย ถ้านายทำให้พี่ลำบากใจ แม่นายก็คงจะรู้สึกไม่ดีเหมือนกัน เพราะพี่เองก็ต้องรายงานความประพฤติของนายให้ท่านทราบ พี่จะให้โอกาสนายได้พิสูจน์ ตัวเองอีกครั้งหนึ่ง ถ้ามีครั้งที่สองอีก คงไม่ต้องบอกนะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”         ภัทร คาดโทษด้วยเสียงเข้มขรึม อย่างที่ไม่เคยมีใครในชั้นเรียนได้ยินมาก่อน ในขณะที่ ดีใจ ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา นอกจากนั่งก้มหน้าเงียบ เมื่อเห็นว่าเปล่าประโยชน์ที่จะอบรมอีกต่อไปแล้ว ภัทร จึงสั่งท้ายไว้ให้คิดว่า         “อนาคตอยู่ที่ตัวนายเองนะ วันหนึ่งสิ่งที่นายคิดว่าไม่ชอบ หรือ ไม่ใช่ อาจจะนำสิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตนายก็เป็นได้นะ ลองกลับไปคิดดูให้ดี กลับบ้านได้แล้ว พี่จะทำงานต่อ”         เมื่อภัทร เอ่ยปากอนุญาตให้ออกไปจากห้องได้ ดีใจ ก็รีบเดินผลุนผลันออกไป อย่างหน้าตาบอกบุญไม่รับ โดยที่เขาไม่ได้ยกมือไหว้ลาภัทร ตามที่ควรมารยาทจะทำ        ภัทรมองตามไปพร้อมกับส่ายหัวอย่างระอาในความเอาแต่ใจตัวเองของญาติผู้น้อง ก่อนจะหันมามอง สิตา ที่เก็บเก็บเอกสารไว้ในแฟ้มเสร็จ  หญิงสาวพยายามกะโผลกกะเผลก เดินตามดีใจ เขาจึงร้องท้วงมาด้วยความเป็นห่วงว่า       “ไปโดนอะไรมาเหรอคุณ ถึงได้เดินด้วยท่าทางประหลาดแบบนี้?”        สิตา ขยับปากเหมือนจะตอบ แต่แล้วก็นิ่งเงียบไปเหมือนกับนึกอะไรเกี่ยวกับความฝันเมื่อตอนเช้ามืดขึ้นมาได้ หล่อนจึงได้แต่ทำหน้าแดงแทนคำตอบ ก่อนจะรีบวิ่งตามดีใจออกไป โดยไม่ลืมยกมือไหว้ลาภัทร       ทั้งๆที่เดินตามหลังกันมา แต่สิตาก็ต้องเสียเวลาในการตามหาตัวของดีใจอยู่ครู่หนึ่ง จนคิดได้ว่าบางทีดีใจอาจะไปอยู่ที่ท่าน้ำของไทยทัศน์ เพราะหล่อนมักจะเห็นดีใจชอบนั่งมองแม่น้ำเสมอๆ ก็เป็นจริงดังที่คาดไว้         เมื่อเห็นชายหนุ่มผิวเข้มในชุดกุ๊ก นั่งมองเหม่อมองออกไปที่สายน้ำเจ้าพระยา ที่ตอนนี้ เหลือแต่เพียงสีน้ำเงินเข้มทาบทอพื้นน้ำที่ไหลเรื่อย เรือขนทรายวิ่งผ่านไปอย่างช้าๆ ถึงจะมีเพียงแสงสลัวของโคมที่ทางไทยทัศน์เปิด ส่องให้เห็นเค้าหน้าเพียงรางๆ แต่ก็ยังมองออกว่าเจ้าของใบหน้านั้น อยู่ในอาการโกรธระคนอึดอัดใจ รัศมีแห่งความฉุนเฉียวจากลมหายใจเข้าออกที่แรงและไม่สม่ำเสมอ ส่งมาถึงหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง รู้สึกเป็นห่วงจนอยากที่จะเข้าไปให้กำลังใจ มากกว่าจะตกใจกลัวจนต้องล่าถอยไป         “เป็นยังไงบ้าง ดีใจ มีอะไรให้สิตาช่วยบ้างไหม?”         เมื่ออีกฝ่ายยังคงนั่งนิ่ง ไม่มีอาการใดๆตอบรับมา หญิงสาวก็ยังไม่ละความพยายาม หล่อนลงไปนั่งที่ม้านั่งข้างๆ แล้วเอ่ยขึ้นลอยๆว่า        “รู้มะ? บางทีสิตา ก็คิดว่า ทำไม ตัวเองต้องมาทนอยู่ในที่ ที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาเหยียบเลยด้วยซ้ำ เราเคยมีความสุขกับตัวเอง อยากทำอะไร อยากจะไปไหน ก็ได้ ไม่ต้องรายงานใคร แต่วันนี้มันไม่ใช่เลย ”         สิตา พูดออกมาจากใจของตนเองเช่นกัน ใจที่หล่อนตระหนักดีแล้วว่าเหตุผลที่ว่ามาเหล่านั้น มันได้ถูกกำจัดไปเพราะอะไร แม้จะยังไม่มีเสียงของดีใจตอบอะไรกลับมา แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่มีทีท่าปฏิเสธในเรื่องที่กำลังหล่อนกำลังพูดคุยด้วย สิตาจึงถือโอกาสพูดต่อไปจนจบว่า          “ก็เพราะเรายังมีคนที่เขารักเราไงละ ดีใจ คนที่เขารัก เป็นห่วงเราเสมอ แม้ว่าเราจะเอาแต่ใจตัวเองงอแงสักกี่ร้อยครั้งก็ตาม แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งเรา ยังคงคอยอยู่เคียงข้างเราเสมอ...สิตา ถึงจะทนทำเพื่อให้เขาได้รู้ว่า เราเองก็อยากดี อยากเป็นให้เหมือนอย่างที่คนอื่นเขาเป็นได้บ้าง ถึงแม้ว่า เราจะมีเหตุผลแปลกๆเป็นของตัวเองบ้างก็ตามทีเถอะ จริงไหม?”        สิตา ทอดจังหวะนิ่งเงียบ รอให้ดีใจเอ่ยอะไรออกมา อย่างน้อยการได้ระบายบางอย่างออกมา ก็น่าจะดีกว่าเก็บเงียบไว้คนเดียวแบบนี้        “เรามาเรียนที่นี่ได้ ก็เพราะว่าป้ากับแม่ ของเรา ฝากเชฟ ให้ ‘ยัด’ เรา เข้ามาเรียน ดูก็รู้ว่าเชฟ เขาไม่พอใจที่จะต้องมาฝากเรา แต่จะด้วยบุญคุณหรืออะไรก็ตาม มันก็ทำให้เราต้องมาติดแหง็ก อยู่ที่นี่...”        ดีใจ หยุดเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาอย่างเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจเล่าเรื่องที่ติดค้างในใจเขามานานพอควร         “เราไม่มีพ่อ พี่ภัทร เขาคงจะสงสารเรา เขาคงอยากให้เราได้เรียนอะไรเป็นหลักเป็นแหล่งกับเขาบ้าง เขาบอกกับป้า กับแม่เรา ว่าปริญญาตรีอย่างเดียวไม่พอหรอก มิหนำซ้ำ เราเองก็ลอยไปลอยมา ไม่เคยทำงานจริงๆจังๆกับเขาสักที จะสามสิบแล้ว ยังไม่มีหลักแหล่งเลย นอกจากขอเงินแม่ใช้ไปวันๆ แต่เราไม่ชอบให้ใครมาบังคับ สั่งให้ทำโน่นทำนี่ มันทำใจลำบากจริงๆนะ ที่จะทำให้ได้อย่างที่คนอื่นเขาทำได้”         สรรพนามที่ดีใจเรียกภัทร จากเชฟ มาเป็นพี่ภัทร ดูเหมือนว่า ตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มอารมณ์เย็นขึ้น แต่ด้วยความเจ้าอารมณ์ที่มีมานาน จึงทำให้ทำใจยอมรับเหตุผลในเรื่องนี้ได้ยากอยู่ดี        สิตา เริ่มจะเข้าใจ บางอย่างในความคิดของดีใจ บ้างแล้ว แม้ว่าจะคบกันได้ไม่นาน แต่หล่อนก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้าง หญิงสาวจึงเอ่ย ถึงหลักปฏิบัติ ที่หล่อนใช้ยึดเป็นประจำเมื่อยามท้อแท้ใจ แบ่งปันให้ดีใจฟังบ้างว่า        “สิตา เข้าใจดีใจนะ เราคิดคล้ายกัน แต่ที่ สิตา ใช้ ยึดเหนี่ยวจิตใจ เมื่อยามท้อแท้ ก็คือ คนที่เขารัก และหวังดี กับเราอย่างจริงใจไงล่ะ ตอนนี้ สิตา มี แดง มีพ่อ มีแม่ ที่อยากเห็นสิตาเป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ ถึงจะเอาแต่ใจจนเรียนไม่จบ ก็คงจะไม่มีใครว่าหรอก เพราะสำหรับ พวกเขา มันก็คงเป็นแค่ ความล้มเหลวอีกครั้งหนึ่ง เท่านั้นเอง แต่ถ้าสำเร็จ มันก็จะกลายเป็นรางวัล ที่วิเศษสุด เป็นกำลังใจที่เราจะตอบแทนในความรักของพวกเขาได้...แล้วสุดท้ายใครกันละ ที่จะได้รับผลประโยชน์ ไปเต็มๆ ก็เราเอง จริงไหม? ทั้งหมดทั้งปวงเขาก็ทำเพื่อเรานะ ลองคิดดูให้ดี”        ดีใจ นั่งเงียบฟังสิตา อย่างคิดตามไปด้วย เขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง สายตามองจ้อไปยังท้องน้ำสีเข้ม เป็นระลอกไหวสะท้อนแสงไฟวาววับยามกระทบ เรือขนทรายขบวนยาวผ่านไปอย่างช้าๆนานแล้ว บรรยากาศโดยรอบของทั้งคู่ นิ่งสงบ และมืดมิด เหมือนเรื่องราวที่ผ่านมาของทั้งคู่ ว่าจะเลือกจมอยู่ในความมืดมิดเหล่านี้ หรือจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อพบแสงสว่าง แสงทองที่พร้อมจะนำไปพบแต่ที่สิ่งดี           เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความลังเลใจในน้ำเสียงกับหญิงสาวข้างๆว่า        “ถ้าเรารู้แล้วว่าใครคือคนที่เขารักเรา และเราก็รักเขาด้วย เราจะยังมีโอกาสนั้นอยู่ไหม? สิตา”      สิตา ระบายลมหายใจอ่อนๆ อย่างดีใจ ที่ทำให้ชายหนุ่มข้างกาย เลือกที่จะก้าวไปข้างหน้า ด้วยเหตุผล มากกว่าถอยหลังลงคลองอย่างที่เคยทำมาก่อนหน้านี้       “ได้สิ! มีโอกาสสำหรับคนที่พร้อมจะเริ่มต้นเสมอละ ดีใจ”        แสงสว่างสดใสจากไฟหลากสีของเรือสำราญที่แล่นผ่านเข้ามา ทดแทนความมืดมิดของบรรยากาศ ส่องกระทบมาที่ใบหน้าคมเข้มนั้น จนชัดเจนเป็นรูปร่างขึ้นมา เสียงเพลงที่เปิดดังบนเรือลอยล่องมาทำลายความเงียบเหงาก่อนหน้านี้ ดวงตาดำขลับส่องเป็นประกาย เหมือนคนที่พร้อมจะเผชิญกับสิ่งใหม่ๆที่จะเข้ามาในชีวิต           ดีใจยิ้มกว้างอย่างจริงใจ จนเห็นฟันขาวเรียงกัน มือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าของสิตา แสงไฟส่องมาให้ดวงตากลมโตที่ขณะนี้เป็นประกายด้วยความดีใจ ริมฝีปากบางยิ้มกว้างไม่แพ้กัน หญิงสาวยื่นมือจับตอบกลับไป ทั้งคู่กระชับมันไว้ พร้อมกับเขย่าเบา ราวกับจะถ่ายทอดความเอื้ออาทรที่มีต่อกันไปยังกันและกัน โดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆมาอธิบายเรื่องราวต่อไปเลย จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 04:12:15

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html บทที่ ๘-๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11644913/W11644913.html บทที่ ๑๑-๑๒-๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11679578/W11679578.html     ช่วงนี้บทกุ๊กกิ๊กของสิตาและภัทรอาจจะไม่มีมากนัก เพราะเรื่องราวเริ่มย้อนกลับไปในอดีตบ้างแล้วครับ แต่หวังว่าเพื่อนนักอ่านจะเอาใจช่วยทั้งคู่ไปตลอด ผมจะพยายามสอดแทรกเรื่องราวของสองคนนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมีจังหวะเหมาะสม ในตอนต่อๆไปครับ ขอบคุณ คุณแก้วกังไส คุณใยไหมกะใบหม่อน คุณmementototem คุณNUAOFFYHUB คุณก้อนหินที่มีหัวใจ และคุณ ห้าสิบป่าย สำหรับ Give ที่มอบให้ ผมมีกำลังใจขึ้นมากเลยครับ ขอบคุณ ... คุณใยไหมกะใบหม่อน ที่ติดตามอ่านอย่างต่อเนื่อง ผมเข้าไปอ่านงานเขียนของคุณแต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นเพราะคิดว่าตัวเองยังไม่เก่งพอที่จะวิจารณ์น่ะครับ จึงได้แต่ให้ Give เป็นกำลังใจเพียงเท่านั้น ไม่ว่าจะยังไงก็สู้ๆต่อไปนะครับ ฝึกเขียนบ่อยๆเดี๋ยวก็คล่องแล้วก็จะเก่งขึ้น คุณ NUAOFFYHUB ที่คอยเป็นกำลังใจให้เสมอ หวังว่าคงไม่ห่างหายกันไปซะก่อนนะครับ คุณ เด็กสรรพสน ขอบคุณสำหรับคำชมที่เป็นกำลังใจที่ดีมากๆครับ  เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับภัทรยังมีรออยู่อีก ต้องลุ้นไปพร้อมๆกันนะครับ ^__^ คุณ ห้าสิบป่าย ผมเหมาเอาเองว่าความเห็นของคุณคือคำชมที่แสนพิเศษครับ ^___^ ถ้ามีโอกาสลองหาสองเมนูนี้มาชิมดูนะครับ เพราะนี่ก็คือสาเหตุที่ผมเลือกเขียนเรื่องนี้ เพราะอยากให้คนไทยหันมาสนใจในอาหารประจำชาติเราที่แสนจะวิเศษไม่แพ้ชาติอื่นเลย      ส่วนเพื่อนนักอ่านท่านอื่น ผมยินดีรับฟังความเห็นของทุกท่านเสมอครับ ถ้าชี้แจงได้จะเข้ามาชี้แจงให้หายสงสัยครับ ^_^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 04:33:21

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใจนะคะ ^__^ เดี๋ยวสายๆมาตามอ่านนะคะ ^o^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 06:57:38

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่หายค่ะ แต่ช่วงนี้เนตที่บ้านมีปัญหาค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 10:21:33

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้ว อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว อยากรู้จัง แหะๆ จะบอกว่า อ่านเรื่องนี้แล้วหิว อ่ะ บรรยายซะอยากกินไปซะหมดเลยค่าาา ^^ จากคุณ : เด็กสรรพสน เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 22:32:55

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านตอนต่อไปครับ ว่าแล้วอยากกินกต.ต้มยำ แบบที่เป็นต้มยำ แทรกตำราอาหารไว้ทุกตอนก็ดีนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 17:57:19