ความคิดเห็นที่ 1 คำถามของคุณน้ำฟ้าทำเอาผมอึ้งอึกอักริมฝีปากเคลื่อนไหวผิดปกติราวป่วยไข้ “เอ่อ...อะไรกันครับเรื่องแบบนี้ถึงเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ตอบแทนกันไม่ได้หรอกครับ” ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ยิ้มหรือหน้าแหยอยู่ “นั่นสินะ ถ้าเหมือนกันฟ้าจะรักรุจน์หรือพี่ทศก็คงเหมือนกัน” คุณน้ำฟ้าเงยหน้า สบสานสายตากับผม ดวงตาดั่งไข่มุกเม็ดงามนั้นชวนเชิญจนผมไม่สามารถถอนสายตาหนีไปไหนได้ “ฟ้ากับพี่ทศคงไปกันไม่รอด เราสองคนเหมือนถูกกางกั้นด้วยบางสิ่งอยู่ บางสิ่งที่ต่างคนต่างรอเวลาเหมาะให้มันบังเกิดขึ้น” “อย่าพูดอย่างนั้นซิครับ ไม่มีอะไรหรอก คุณทศอาจกำลังตัดสินใจอยู่ เขาเด่นดังรูปหล่อในวงสังคม เรื่องพวกนี้ต้องระมัดระวัง เขาคงต้องการให้คุณอยู่ในที่ที่ปลอดที่สุด” คราวนี้ผมพูดเร็วจนลืมหายใจ น้ำฟ้าอมยิ้มส่ายหน้า “ไม่หรอกค่ะ ไม่ใช่อย่างที่รุจน์พูดแน่นอน  ฟ้ามั่นใจ ลูกค้ารุจน์คนนี้เคยเผลอหลุดปากให้ฟังบ้างไหมคะ เขากำลังตกหลุมรักใคร” น้ำฟ้าเอียงคอถาม นัยตามีประกายความใคร่รู้เหมือนเด็กที่อยากได้คำตอบว่า เลขอะไรที่หารกันแล้วได้ศูนย์ “เราเป็นแค่ผู้ค้ากับผู้ซื้อ เขาไม่พูดกับผมเรื่องพรรค์นั้นหรอกครับ” “เหรอ” “ฮะ” “ ที่ฟ้ามั่นใจ เพราะหากเขารักฟ้าจริงๆ เขาคงให้รุจน์ช่วยเขาในทุกทางอาศัยความเป็นลูกค้าคนพิเศษ แต่นี่เขากลับไม่มีอะไรพูดกับรุจน์เกี่ยวกับฟ้าเลย ไม่แม้จะถามรุจน์ว่าฟ้าชอบสีอะไร ชอบดอกไม้อะไร วันนี้เขาส่งดอกไม้ที่ฟ้าไม่ได้ชอบเลยสักนิดมาให้ด้วย” น้ำฟ้าถอนใจดึงมือทั้งสองของผมก่อนจะหันหลังแล้วเอามือผมไปกอดรอบเอวบางของหล่อน “เจ็บหัวใจจริงๆเลย” หล่อนพูดเหมือนละเมอ ผมอยู่ข้างหลังจึงไม่รู้ว่าหล่อนมีสีหน้าอย่างไร อาจหม่นหมองจนอยากร้องไห้แต่ความเข้มแข็งทำให้ต้องซ่อนไว้ “รุจน์กลับมาดูแลฟ้าได้ไหมคะ เราสองคนจะแต่งงานกันเถอะ ฟ้าคิดว่าเราน่ะเหมาะสมกันทุกอย่างจริงๆ เราเกื้อหนุนกันได้ในธุรกิจ” น้ำฟ้าหันมาพร้อมรอยยิ้มที่ผุดผาดน่ามอง ผมถอนใจจนไหล่ลู่ “ไม่คิดว่าตัวเองด่วนตัดสินไปหรือครับ ผมไม่เห็นว่าคุณทศกับคุณจะไม่ก้าวหน้า การที่เขาไม่เอาผมเป็นพ่อสื่อ ไม่ได้หมายความเขาไม่สนใจคุณ อย่าลืมว่าคุณทศวรรษเป็นอันดับหนึ่งในโลกธุรกิจ เป็นหนึ่งในทุกวงการ เขาไม่ลดตัวมาใช้บริการพ่อสื่อในการจีบผู้หญิงสักคนหรอกครับ”  เป็นครั้งแรกที่ผมอธิบายจริงจังและไม่ติดขัด ส่วนหนึ่งนั้นมาจากความที่ผมรู้จักคนอย่างคุณทศดี เขามันคนตรงไปตรงมา หากพูดว่าต้องการคือ...ต้องได้ ไม่มีคำว่าไม่จากอีกฝ่าย เพราะเขาจะไม่ปล่อยโอกาสให้เป้าหมายมีโอกาสแม้จะคิดนับแต่แรกอย่าว่าแต่ทบทวนเลย “อย่างนั้นหรือ รุจน์คิดว่าแบบนั้นหรือ แน่ใจจริงๆนะ งั้นเรามาพนันกันไหมล่ะ” คุณน้ำฟ้ายกแขนขึ้นวางบนบ่าของผม ผมพยักหน้าช้าๆ “งั้นฟ้าจะเชื่อค่ะ เพราะรุจน์เป็นคนที่ฟ้าเชื่อใจที่สุด แต่ถ้า......รุจน์ผิด ฟ้าทำโทษนะ” หล่อนยื่นริมฝีปากมาจุมพิต “ได้” ผมพยักหน้าพร้อมด้วยรอยยิ้ม ขณะริมฝีปากแนบริมฝีปากกับหล่อน เคยไหมสักครั้ง ในภายภาคหน้า เมื่อเหลียวมองกลับมามองในวันนี้ ที่มันกลายเป็นอดีตก็ให้เสียใจที่สุด ในสิ่งที่ได้กระทำลงไป กวีนิรนามท่านหนึ่งเคยพูดไว้เช่นนั้น 13.3 เมื่อเมษากับซีซ่ามาถึงเนอสเซอรี่ผู้ดูแลก็แจ้งว่าลูกของพวกเขากำลังนอนหลับหลังมื้อกลางวัน  ซีซ่าหันหลังเตรียมเดินออกแต่เมษารั้งมือไว้ เขาจูงมือหล่อนไปที่หน้ากระจกห้องพักผ่อนของเด็กๆ “ผมอยากเห็นเขาสักนาทีสองนาทีก็ยังดี เวลาหลับเขาน่ารักมาก” เมษายื่นหน้าไปแทบจะติดกระจก เขาอมยิ้มน้อยๆตลอดเวลาที่เพ่งพิจเด็กน้อย “อ้าว คุณแม่” ผู้ดูแลที่เพิ่งออกมาจากห้องนั้นเข้ามาทักทายซีซ่า “สวัสดีค่ะ วันนี้นอนเร็วจังนะคะ” ซีซ่าพยักเพยิดไปในห้องหลังกระจก “ค่ะ แล้วนี่คงคุณพ่อซินะคะ” ผู้ดูแลหันมาทางเมษา เมษาถอนสายตาจากในห้อง คำถามทำให้เขางงครู่หนึ่ง “มะ ไม่..” ซีซ่ากำลังจะยกมือโบก “ครับ ผมเป็นพ่อของเขา ยินดีที่รู้จักครับ” เมษาชิงตัดหน้า “คุณพ่อก็หนุ่มหล่อ คุณแม่ก็สาวสวย มิน่าล่ะน้องฮาเล่ย์ ถึงเป็นขวัญใจสาวๆ ทั้งสาวรุ่นเล็ก สาวรุ่นใหญ่” ผู้ดูแลยิ้มกริ่มก่อนจะขอตัวให้คุณพ่อกับคุณแม่ได้เฝ้ามองลูกน้อยที่กำลังหลับไหล เมษากับซีซ่ามองหน้ากันแล้วต่างยิ้มให้กัน “ฉันเคยคิดว่าหากเราสองคนใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน ตอนนี้เราสองคนคงจะมีสายเลือดที่เป็นของคุณและของฉันที่แท้จริง เราคงเป็นผัวหนุ่มเมียสาวที่มีอนาคตไกล” ซีซ่าถามขณะมองลูกพลิกตัว “นั่นสินะ ผมคงสร้างครอบครัวแบบพ่อกับแม่” “คนรักของคุณ....” “เป็นผู้ชายที่ดีนะ ผมน่ะตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเจอเลย ยังจำได้ว่าวันนั้นผมเปลี่ยนเส้นทางไปทำงานพิเศษเพราะทางเดิมน้ำท่วม ตอนที่ผ่านแกลลอรี่หรูนั่นผมมองเข้าไปแบบไม่ตั้งใจ กลางห้องโถงในแกลลอรี่นั้นเขาที่กำลังคุยกับลูกค้าคนนั้นช่างเป็นสิ่งน่าอัศจรรย์ เขาชอบใบหน้าที่สวยงามปนเศร้านั้น  อยากจุมพิตรอยยิ้มราวฤดูใบไม้ผลิที่คลี่ยิ้มมิได้หยุด  อยากโอบกอดรูปร่างบางในชุดสูทสีเข้ม เพียงแค่นั้นก็เป็นเหตุผลเพียงพอให้ผมเปลี่ยนเส้นทางไปทำงานนับแต่นั้น ผมเดินผ่านและลอบมองเข้าไปในแกลลอรี่ตลอด บางวันก็พบบางวันก็ไม่พบ หัวใจเต้นช้าสลับเร็วไม่ซ้ำวัน จนวันหนึ่งผมเห็นประกาศรับสมัคร ผมดีใจจนเนื้อเต้น คุณรู้ใช่ไหมว่าผมจะทำอย่างไร” เมษาถอนใจพร้อมร้อยยิ้ม ดวงตานั้นเหม่อมองไกล “พอได้รู้จักจึงรู้ว่า  เขาอ่อนโยน และอ่อนแอ แต่สำหรับผมนั่นน่ะไม่เป็นไรเลย  แบบนั้นน่ะกลับเป็นความงดงาม อ่อนบางที่ผมอยากจะปกป้องไว้ ยิ่งเขาเหนื่อยอ่อน ยิ่งเขาหมดแรง ผมก็ยิ่งรักเขา อยากทำให้เขาแข็งแกร่ง อยากทำให้น้ำตาเขาเหือดแห้ง แม้บางครั้งก็รู้สึกเหมือนกันว่า สิ่งที่ผมมอบให้เขานั้นกำลังบีบคั้นเขามากเกินไปหรือเปล่า เร่งรัดเขาจนหายใจไม่ออกหรือไม่ หากเป็นแบบนั้นสุดท้ายแล้วจะเป็นตัวผมเองหรือเปล่าที่จะหมดแรงเอง” “เขารักคนอื่น?” ซีซ่าหันหลังเดินนำเมษาห่างจากห้องพักผ่อน “เคยรัก และไม่เคยลืม มันเจ็บมากที่เขาบอกว่าลืมได้ แต่ผมรู้ว่ามันช่างยากเย็นสำหรับเขา แต่ผมก็เลือกที่จะเชื่อว่าเขาต้องทำได้”  เมษษตอบเสียงแห้งขณะเดินตาม “ความรัก เฮอะ!!! เซ็งบรรลัยก็สองประเภท รักคนอื่นที่ไม่ใช่เรา กับ งมงายกับคนที่อยู่ในความทรงจำ” ซีซ่ายื่นมือไปปัดใบไม้ที่ประดับในแจกันข้างเสา “แล้วนายจะทำอย่างไง” ซีซ่าหันมา เมษายักไหล่ “รักต่อไป เจ็บต่อไปก็ได้ จะเป็นอย่างไรก็ได้ ขอให้ได้อยู่กับเขา” เมษาพูดพลางเงยหน้ามองชายคาใต้ท้องฟ้าสดใสที่สมุทรปราการ   ท้องฟ้าที่กรุงเทพมัวซัวด้วยปฏิกริยาของฝน ในแกลลอรี่รุจน์กำลังคุยโทรศัพท์กับลูกค้า ขณะน้ำฟ้าลงมาจากออฟฟิศหล่อนโบกมือให้เขา รุจน์ยกมือตอบว่ารับทราบ ก่อนหน้านั้นหล่อนได้บอกเขาไว้แล้วจะกลับก่อนด้วยต้องแวะซื้อของบำรุงไปเยี่ยมภริยาท่านนายพลที่เป็นลูกค้าคนสำคัญของหล่อนที่โรงพยาบาล น้ำฟ้าพ้นประตูหน้าแกลลอรี่ไปแล้ว รุจน์หันกลับมาทิ้งสายตากับภาพเขียนที่อยู่บนผนังฝั่งตรงข้ามพลางนึก  น้ำฟ้าก็มีลูกค้าของหล่อนเป็นพวกหลังบ้านสูงศักดิ์กับหนุ่มๆน้อยใหญ่ ส่วนเขาก็มีลูกค้าเป็นสาววัยทำงานระดับสูง สาวใหญ่ ส่วนเมษาอีกหน่อยบินเองได้ เขาคงมีลูกค้าเพิ่มจากกลุ่มนักศึกษาพ่อแม่กระเป๋าหนักเป็นกลุ่มอื่นๆ รุจน์แอบทำปากยื่น เมษาชอบผู้หญิงแบบไหนนะ รุจน์รีบสะบัดความคิดออกจากหัวแล้วหันมาคุยกับลูกค้าพร้อมเคาะแป้นพิมพ์ในโน๊ตบุค ออร์เดอร์คือส่งภาพที่สต็อกไว้ในแกลลอรี่อยู่แล้วไปส่งให้กับผู้รับตามลูกค้าสั่ง รุจน์วางสายพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนเม็ดแรกกระทบเข้ากับกระจก “ออกไปตั้งนานแล้วนะยังไม่กลับอีก ฝนตกแล้วเอาร่มติดตัวไปด้วยหรือเปล่านะ” รุจน์บ่นกับตัวเองพลางหันกลับมาที่โต๊ะ มองปฏิทินที่ตั้งบนโต๊ะแล้วถอนใจ ตั้งแต่คราวนั้นทศวรรษไม่เคยมาที่นี่เป็นเดือนแล้ว เขาไม่สั่งซื้อรูปแม้แต่จะสั่งผ่านนอมินีสาวคนนั้น รุจน์เท้าคางเปิดปฏิทินเรื่อยเปื่อยพลางคิดภาวนาให้ทศวรรษกับน้ำฟ้าลงเอยกันสักที จะได้ไม่มีใครเจ็บปวดอีก รุจน์หยุดมือที่กำลังเปิดปฏิทิน  เขาเบนสายตาไปที่นอกกระจกน้ำฝนกลายเป็นเส้นราวงูตัวใสเลื้อยไต่เต็มกระจก รุจน์ยื่นมือออกไปแตะกระจก พื้นเรียบของมันเย็นเยียบเข้าปลายนิ้ว ....ฉันรักนายนะรุจน์... รุจน์รีบชักหดมือกลับแล้วรีบหันหลังเดินกลับห้องทำงาน สายฟ้าคำรามจนผนังสะเทือน ไฟในแกลลอรี่ดับวูบ ไฟฉุกเฉินสว่างพรึบแข็งขันตามหน้าที่ รุจน์ยกมือปิดหู “พอสักที” รุจน์ตะโกนแข่งกับเสียงคำรามนั้น  รุจน์สะดุ้งมือรู้สึกถึงข้อมือตัวเองที่ถูกบางสิ่งสัมผัสด้วยความเย็น เขาลืมตาเงยหน้า ไม่ทันที่เขาจะตั้งตัว ก็ถูกดันไปติดกำแพงอย่างแรง ริมฝีปากถูกบดเบียดจากความเย็นเยียบ จนสะท้านไปทั้งกาย  ริมฝีปากรุกร้ำเข้าดูดดื่มกลีบปากเขาอย่างหิวโหย  ร่างกายนั้นก็รัดกอดเขาแนบแน่น รุจน์ได้แต่มึนงง ครั้นพอตั้งสติเขาก็เพ่งมองใบหน้าที่แนบเขาผ่านดวงไฟฉุกเฉิน แสงเงาสีส้มที่ทอดฉาบบนใบหน้าคมนั้นอย่างไรก็คงไม่เป็นอื่น “คุณทศ” รุจน์เรียกชื่อด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว “อยู่นิ่งๆได้ไหม ฉันไม่ทำอะไรนายมากกว่านี้หรอก” ทศวรรษเสียงสั่น สองมือกดรุจน์กับกำแพงให้นิ่ง รุจน์จ้องกลับอย่างตื่นตระหนก ในความตื่นตระหนกก็พิศวงว่าเพิ่งคิดถึงเขา ทศวรรษกับมาอยู่ตรงหน้า กอดเขาจูบเขาอย่างบ้าเลือด “ฉันพยายามแล้วนะรุจน์ พยายามอย่างมากที่จะกำจัดนายออกจากสมองและหัวใจ เหมือนกับที่นายทำกับฉัน แต่...ให้ตายซิ” ทศวรรษทุบกำแพงข้างใบหน้าของรุจน์ รุจน์สะดุ้งหลับตาแน่น “ฉัน คนที่เลือดเย็นคนก่อนหายไป นายทำอะไรกับฉัน ห๊า รุจน์ ไอ้บ้า” ทศวรรษก้มลงจะจูบรุจน์หันหน้าหนี เขาใช้มือกันรุจน์ไว้ทั้งสองด้าน แล้วยัดเยียดจุมพิตหนักหน่วงบนกลีบปากกระจับนั้นจนได้  สองมือประคองใบหน้าของรุจน์แน่น รุจน์หายใจไม่ออก เขาดันไหล่ของทศวรรษจนเขายอมปล่อย ทั้งคู่หอบหายใจ “ฉันคิดถึงแทบบ้า อยากกอดนายแทบจะตาย ฉันเกลียดตัวเองที่ทิ้งโอกาสมาแต่แรก บ้าไปเองที่เจ็บปวดเพราะเผลอชอบนายทั้งที่หัวใจแขวนไว้กับ S ทศวรรษคนเดิมไม่เหลือตัวตนอีกแล้ว ที่อยู่ตรงหน้านายมันไอ้ขี้แพ้  หัวเราะฉันเลยซิรุจน์ ทำอะไรก็ได้ให้สาแก่ใจนาย ทำเลย” ทศวรรษจับไหล่รุจน์ “แต่ขอเถอะนะ ขอฉันได้กอดนาย จูบนายอีกครั้ง” ทศวรรษชนหน้าผากกับรุจน์ “คุณทศ” “ฉันรู้นายรักคนอื่นไปแล้ว ฉันก็ไม่ได้ขอให้นายกลับมารักฉันนี่  นายก็รักคนอื่นไปซิ ส่วนฉันจะรักนายเอง” “คุณน้ำฟ้ารักคุณมากนะครับ” รุจน์ยกมือข้างหนึ่งแตะใบหน้าของทศวรรษ “ฉันรู้ ฉันจึงพยายามเรื่อยมา แต่มันก็อ่อนล้าเรื่อยมา แม้จะรักนายมากแต่ฉันไม่คิดจะแย่งนายกับใครอีกแล้ว  ฉันจะอยู่กับน้ำฟ้านายเข้าใจคำว่าอยู่ใช่ไหม ก็แค่กายเท่านั้น จบ” ทศวรรษจับมือรุจน์ไปจูบที่ปลายนิ้ว รุจน์ก้มหน้ากัดปาก ทำไมหนอเขาไม่ทำแบบนี้มาเสียแต่แรกที่ใจของรุจน์ยังเป็นของเขาทั้งหมด ตอนนี้ทศวรรษเจ็บปวด ส่วนรุจน์ก็ควรจะแค่รู้สึกสงสาร ทว่าเขากลับไม่เข้าใจตัวเองทำไมลึกๆในใจถึงเจ็บกับทศวรรษด้วย “ฉันอยากให้นายเป็นกำลังใจให้ฉันได้ก้าวต่อไปในวันข้างหน้ากับน้ำฟ้า ฉันจะทำ ฉันอยู่ได้รุจน์ แค่กายไม่หนักหนาหรอก ทุกเมื่อเชื่อวันฉันจะคิดถึงนายตลอดไป นายแค่รู้ไว้เท่านั้น  ชีวิตและหัวใจของนายทั้งหมดจงอยู่กับคนที่นายรัก อย่างที่บอกนายก็รักกับเขาไป ด้านนี้ฉันจะรักนายเอง และตอนนี้ฉันแค่ขอกอดนายไว้ กอดไว้เท่านั้น” ทศวรรษดึงรุจน์ไปกอด   “ฉันขอนายแค่เวลานี้  จากนี้จะไม่ทำให้นายต้องลำบากใจเลย” ทศวรรษซบใบหน้ากับลำคอของรุจน์ รุจน์เงยหน้า นี่คือทศวรรษที่แสนจะร้ายกาจ เย่อหยิ่งทรนงคนนั้นจริงๆหรือ ทำไมคนๆนั้นถึงกลับกลายเป็นเช่นนี้เสียได้ ความเจ็บปวดที่มาจากความรักได้สั่งสอนคนอย่างเขาจนราบคาบแล้วกระนั้นหรือ ให้หัวเราะเยาะ ให้สมน้ำหน้า ให้ผลักไส ให้รังเกียจ คนๆนี้ทำอย่างไรก็ทำไม่ได้ รุจน์ตัวอ่อนปล่อยให้ทศวรรษกอดจูบตามใจ หากนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายของสัมผัสและปิดตำนานรักที่มียาวนานระหว่างกัน ก็ช่างเถิดเขาจะยินยอม เพื่อแลกกับหัวใจที่สงบสุขกันทุกฝ่าย “คุณทศ” รุจน์ค่อยๆเปิดริมฝีปากรับการบดเบียดลิ้นกับทศวรรษ สองมือยกขึ้นโอบกอดแผ่นหลังทศวรรษแน่น ที่นอกประตูแกลลอรี่ น้ำฟ้าที่ต้องเดินกลับมาเพราะลืมดอกไม้ของทศวรรษ หล่อนทอดสายตามองร่มคุ้นตาด้วยจำได้ว่ามันเคยวางอยู่ท้ายรถของใครคนหนึ่ง หล่อนผลักประตูเบามือและเงียบเชียบ และเมื่อเพ่งมองดวงตาหญิงสาวก็เบ่งกว้างอย่างตกตะลึง.....ร่างสองร่างที่แนบชิดติดกำแพง น้ำฟ้าก้าวถอยออกมาจากที่นั่น หล่อนเกร็งนิ้วเลื่อนดันคันกางร่มทั้งที่ตั้งใจจะพักอยู่ต่อในแกลลอรี่จนกว่าฝนจะซาลง หากแต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลา ยิ่งก้าวเดินหญิงสาวยิ่งรู้สึกไม่ทันอกทันหล่อนจึงออกวิ่ง วิ่ง และวิ่งด้วยความรู้สึกคล้ายดั่งตนเองนั้นไม่เหมาะสมกับที่ตรงนี้ด้วยประการทั้งปวง หัวใจหล่อนเต้นในแบบที่เรียกได้ว่าแทบจะหลุดออกมาข้างนอก นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมหล่อนถึงไม่ใส่ใจกับเสื้อผ้าหน้าผมที่ค่อยๆเปียกปอนจากฝนที่ปะทะเข้ามาด้วยแรงลม น้ำฟ้าเหลียวมองหารถของตัวเองหากที่ปลายหางตาสะดุดกับรถอีกคันที่จอดอีกด้าน หล่อนเพ่งมองด้วยอาการสงบนิ่ง จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 23:29:47

ความคิดเห็นที่ 2 รุจน์ผละจากริมฝีปากของทศวรรษแต่เขาไม่ขัดขืนที่ทศวรรษยังคงนัวเนียอ้อยอิ่งกับลำคอและใบหูของเขา ทศวรรษรูดไทของรุจน์ลง ปลดกระดุมเชิ้ทตัวในเม็ดแรก “คุณทศ ผมขอเถอะนะครับ” รุจน์รีบคว้ามือเขาไว้ “ร่างกายของนายมีมนตราใดซ่อนอยู่นะ ถึงทำให้ทั้งฉันหรือเด็กเมษาหรือใครๆไม่สามารถจะห้ามใจหากได้ใกล้ชิด” ทศวรรษยอมปล่อยมือ “เป็นตราบาปต่างหากครับ อย่าพูดให้มันเลิศเลอขนาดนั้นเลย” รุจน์ก้มหน้ามองปลายไทที่ทอดยาวบนรังดุมเสื้อเชิ้ท “ฉันคงไม่มีวันเข้าถึงนายได้อีกแล้ว แปลกนะฉันน่าจะสำเหนียกมาตั้งแต่ที่นายบอกให้ฉันไปตายวันนั้น  แต่...”ทศวรรษถอนใจเมียงมองไปทางอื่น ปลายนิ้วชี้ถูกส่งเข้าปากให้ฟันขบเล็บยาวเบาๆ “ร่างกายของฉัน สมองของฉันก็ไม่ยอมละทิ้งนาย ความหยิ่งผยองของฉันไม่ยอมรับว่านายไม่ได้รักฉันอีกต่อไปแล้ว ทิฐิของฉันพังราบฉันถึงมาอยู่ตรงนี้ไง รุจน์ ฉันอยากจะปรบมือให้นายจริงๆ นายทำได้มากว่าผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนที่ฉันข้องเกี่ยวด้วย  นายทำให้ความรู้สึกเอาชนะของฉันกลายเป็นพ่ายแพ้  ขอให้ได้แค่พบหน้า นายจะให้ฉันได้แค่ไหน  ใจฉันก็ยินยอมด้วยไม่มีเงื่อนไข  เป็นแบบนี้สู้ให้ฉันตายไปเสียดีกว่า ไอ้เมษาทุเรศ :-)เอ๊ย!” ทศวรรษสบถถ่มชื่อเมษาออกมาอย่างอัดอั้นก่อนจะหันหลังเดินห่างออกจากรุจน์  รุจน์พ่นหัวเราะออกมา “นายรักเมษาที่ตรงไหนวะ แล้วเคยรักฉันที่ตรงไหน ช่วยบอกให้รู้สึกดีก่อนลาขาดกันจริงๆหน่อยซิ” ทศวรรษก้าวออกไปนั่งที่โซฟารับแขกข้างภาพสีน้ำมันเทฟเนปจูนแห่งท้องทะเลขนาดใหญ่ ชายหนุ่มไขว้ขาเท้าศอกกับที่พักแขน กริยาสบายๆกระนั้นก็ยังมีท่วงท่าที่สง่างาม   เนปจูนผู้ยิ่งใหญ่แห่งท้องทะเลที่อยู่ด้านหลังและทศวรรษได้รวมเอาความองอาจและมีความยิ่งใหญ่เข้าไว้ด้วยกันอย่างกลมกลืน หากแต่รุจน์พึงใจที่จะยืนอยู่ไกลๆเป็นเพียงผู้เฝ้ามองความงดงามตรงหน้าโดยไม่คิดเป็นส่วนหนึ่งความยิ่งใหญ่อันแสนเยือกเย็นนั้นด้วยแต่อย่างใด หากเป็นเมื่อคราก่อนนั้นเขาคงตะเกียกตะกายไปให้ถึงแทบเท้าทศวรรษ  หากแต่ตอนนี้ รุจน์หลับตาพิงศีรษะกับผนัง ดูเอาเถิดเพียงได้ยินชื่อเนื้อตัวหัวใจเขาก็ให้เกิดรุมร้อนในปรารถนาที่จะพบเจอ อยากได้ยินแม้เสียงลมหายใจ ผู้ชายที่ชื่อเมษาคือสิ่งใด การจะค้นหาถึงก้นบึ้งหัวใจในแบบกันกระทันด้วยคำถามต่อหน้าคงเป็นไปได้ยากยิ่ง ไม่มีนิยามตายตัวสำหรับกับความหมายที่เมษามีต่อเขา  คำว่า “เรา”ระหว่างเขากับเมษานั้นมิอาจพรรณาบอกมาเป็นคำพูดเพียงไม่กี่คำเพื่อตอบให้ใครอื่นเข้าใจเฉพาะหน้าดั่งในเวลานี้ “คุณทศจะอยากรู้ไปทำไมครับ” ทอดสายตาไปที่ทศวรรษอย่างนิ่งสงบ “มีโอกาสได้รู้ก็อยากรู้ไว้  ครั้งหนึ่งซึ่งอาจเป็นแรกและครั้งสุดท้ายในชีวิตที่ฉันพ่ายแพ้ให้กับไอ้กระจอกที่ไหนก็ไม่รู้ตั้งสองตัว” ทศวรรษสานสายตากับรุจน์ คำพูดอาจดูคล้ายล้อเล่น ทว่าแววตานั้นบ่งบอกว่าออกมาอย่างเปิดเผยว่าเจ็บปวดจริงๆ “รวมผมด้วยซินะ ไอ้กระจอก ก็ยังดีนะที่คุณทศไม่เห็นผมเป็นโสเภณีแล้ว” รุจน์ยิ้ม “รู้ตัวไหม อะไรที่ทำให้ฉันตัดสินที่จะเอานายมาเป็นของฉันให้ได้”ทศวรรษไม่ละสายตาจากรุจน์ “ผมยอมทำตัวง่ายเพราะสิ้นหนทางมั้งครับ” ทศวรรษส่ายหน้าพลางยกนิ้วชี้ส่ายไปมา “เพราะรอยยิ้มแบบนั้นของนายต่างหาก ตอนสมัครงานนายยิ้มตลอดเวลาที่พูดกับวุฒิ นั่นเลยเป็นวินาทีที่ฉันไม่คาดคิดว่าตัวเองจะตกหลุมรัก” “รู้สึกดีจังที่ได้รู้” รุจน์ยิ้มอีกครั้ง ยิ่งทศวรรษพรั่งพรูความในใจเขายิ่งรู้สึกเหมือนกำลังคล้ายใกล้สำลักน้ำ เวลาเจ้าเอยช่วยย้อนกลับไปสู่วันเวลาที่เขายังคลั่งจนแทบเป็นบ้าได้ไหมด้วยที่ว่าคำพูดเหล่านี้จะได้ซ่อมแซมเขาในเวลานั้นได้บ้าง “ผมรักคุณทศในเวลานั้นเพราะคุณทศอ่อนโยน ผมหมายถึงตอนแรกที่เราได้พบกัน” รุจน์ยกมือขึ้นจับผมทัดใบหู กริยานั้นช่างเย้ายวนชวนหัวใจ จนทศวรรษแทบอดใจเอื้อมมือไปคว้าตัวเขามากอดไม่ไหว นี่ล่ะหนาของหลุดลอยไปแล้วไม่ว่าจะอย่างไรก็ให้เสียดายจนใจเสียหายหนักหนา “ผมก็เหมือนคุณทศรักทั้งที่ไม่รู้ตัว อาจเป็นเพราะคุณในตอนนั้นใจดีอ่อนโยนเป็นผู้ใหญ่เหมือนพ่อผม ถึงพ่อจะอ่อนแค่ไหนแต่เขาก็ไม่เคยกอดผม พ่อมักพูดเสมอว่าลูกผู้ชายเขาไม่กอดกันหรอก พวกเราแค่ตบบ่าก็ซึ้งแล้ว และในขณะเดียวกันก็เหมือนพี่ชายเมื่อจู่ๆคุณก็กลายเป็นในแบบที่คุณเป็นที่ผ่านมา พี่ชายที่ช่างเย็นชา และเลือดเย็น คุณทศจึงเสมือนเงาของทั้งพ่อและพี่ชายในคนเดียวกัน นั่นกระมังที่ทำให้ผมซึ่งไม่เคยเติมเต็มความรักที่ขาดหายของคนทั้งคู่รักคุณจนแทบคลั่ง เจ็บแทบตาย ผมคิดว่าผมคงไม่มีทางเป็นผู้เป็นคนได้อีกหากคุณทิ้งผม แต่กาลเวลาไม่เพียงช่วยให้ผมผ่านมาได้แม้จะยากเย็นก็ตาม ยังส่งเมษามาเป็นของขวัญอีก” รุจน์เหม่อมองนอกหน้าต่างด้วยรอยยิ้ม  ทศวรรษมองเขาแล้วถอนใจลุกขึ้น เขาไม่มีอะไรจะเอื้อนเอ่ยถาม ความเข้าใจอันชัดแจ้งกรีดลึกถึงก้นบึ้งทรวง “เข้าใจล่ะ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่มาเห็นหน้าอีกแล้วนั่นน่ะที่จริงมันที่สุดแล้ว แต่เพราะฉันอยากทำตามหัวใจเรียกร้องสุดท้ายความชัดเจนจากนายยิ่งทำให้ฉันไม่เหลืออะไรในมืออีกแล้ว” ทศวรรษเดินมุ่งหน้าไปที่ประตู ที่นี่ทำให้เขาอึดอัดจนแทบจะขาดใจตาย “คุณทศรอสักครู่ผมไปส่งที่รถครับ” รุจน์สะอึกตัวจะตามมาส่งหน้าแกลลอรี่ แต่ทศวรรษยกมือห้าม “ฉันมีร่มอยู่หน้าประตูไม่เป็นไรหรอก”ทศวรรษหันมายิ้ม “ไม่เป็นไรแน่นะครับ” “แน่สิ ไปนะ” ทศวรรษยิ้มไม่จาง รอยยิ้มไร้พิษสงใดช่างน่าจดจำเหลือเกิน รุจน์ยิ้มตอบ รุจน์พยักหน้าก่อนจะค้อมกายน้อยส่งแขกคนสำคัญ ซึ่งนับจากนี้ทศวรรษคือลูกค้าตามที่หมายถึงจริงๆไม่ใช่อย่างคู่สวาทซ่อนกายดั่งก่อนเก่าอีกแล้ว ทันทีที่ร่างสูงสง่างามนั้นก้าวพ้นประตูออกไปแล้ว รุจน์ก็ซวนเซจนต้องพยุงตัวเองกับผนัง ยกมืออีกข้างหนึ่งปิดหน้าครู่เดียวกระอึกร่ำไห้ออกมา ถึงจะคิดเช่นนั้นก็ห้ามหัวใจไม่ให้โศกเศร้าได้  ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ต้องจากกันเช่นนี้ข้างในก็ยังเสียใจมิวางวาย เคยรักมากขนาดนั้นจะไม่รู้สึกอะไรเลยคงจะหาไม่ แค่คิดว่าสักวันเขาคนนั้นจะเป็นภาพซีดจางในความทรงจำมันก็อยากจะร้องไห้ออกมาไม่หยุด รุจน์ไม่อาจพยุงตัวเองต่อไปสองขาค่อยทรุดลงนั่งกับพื้นปล่อยน้ำตาให้หลั่งจากหัวใจจนสาใจ ทศวรรษเปิดประตูออกมานอกร้านเขาเงยหน้ามองฝนที่เทลงมาแบบไม่ยอมหยุดยั้งกลัดกลั้น เทวดาเสียใจเรื่องอะไรกันนักถึงร้องไห้ไม่หยุดหย่อน หากเขาตายไปในวันนี้วันพรุ่งใครจะร้องไห้ให้บ้างนะ เมษายืนพิงรถพลางยื่นมือจับกับซีซ่าหล่อนดึงเขามากอดแล้วตบหลังเบาๆ “อย่างไรฉันก็เป็นกำลังใจให้นายเสมอนะ” “ขอบคุณครับ” ซีซ่าผละจากกอดมามองหน้าเมษา “ไม่ว่าจะอย่างไรฉันก็รักนายที่สุดไม่มีใครเทียมนายได้ แม้ว่าฉันกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นฉันรักเขามากแค่ไหนก็ไม่มีทางลืมนาย” “ขอบคุณสำหรับความรักที่มีให้ตลอดมา ว่าแต่ตกลงอัฟเดทล่าคือเจ้านายชาวต่างชาตินั่นน่ะหรือ นี่..เขาหรือเธอที่เป็นคนขอแต่งงาน” “ตาบ้า เขาซิยะ เขาจะพาฉันไปจดทะเบียนที่สถานทูตอีกสองวันนี้ล่ะ พร้อมรับรองบุตรด้วย ดังนั้นเรื่องที่นายกังวลน่ะคงไม่มีอะไรแล้วล่ะ ฉันคิดว่าควรคืนให้นายนะ นายจะได้เอาไปปกป้องคนของนาย” ซีซ่าเปิดกระเป๋าแล้วดึงปืนขึ้นมายื่นให้เมษา เขารับมาไว้ ที่อยู่กับซีซ่าเป็นของพ่อส่วนที่อยู่กับรุจน์เป็นของแม่ ทั้งสองกระบอกต่างตีทะเบียนถูกต้อง พ่อกับแม่เป็นข้าราชการไม่ยากนักหรอกเรื่องนั้น “ไม่รู้ว่าก่อนจะเดินทางเราจะพบกันอีกหรือเปล่า ฉันจึงอยากบอกนายก่อน” ซีซ่ายื่นมือไปจับมือทั้งสองของเมษา “สำหรับฉัน เพราะคิดว่านายเป็นผู้ชายที่หายากมากในโลกนี้ฉันจึงรักนายอย่างไม่หยุดยั้ง รัก และก็รัก รักจนทำให้นายหายใจไม่ออก รักบีบคั้นแบบนั้นเองที่ทำให้เราพัง ทำให้ฉันกลับกลาย ทำให้นายทุกข์ทรมาน ที่พูดมาทั้งหมดนี่ก็เพียงอยากขอโทษนายอย่างเป็นทางการ เอ่ยเพื่อให้หัวใจของเราอภัยซึ่งกันและกันอย่างหมดจดเสียที ขอโทษนะเมษา อภัยให้กับทุกความผิดพลาดของฉันที่ทำให้นายเดือดร้อนมาตลอดนะ” ซีซ่าบีบมือเมษา น้ำเสียงของหล่อนอ่อนโยนและสั่นเครือ เมษาหลับตาพลางพยักหน้า “ครับ ผมก็เหมือนกัน ขอโทษ คุณจะอภัยให้กับทุกความผิดพลาดของผมไหมครับ” “แน่นอนซิ แน่นอน” ซีซ่าปล่อยโฮ แล้วโผกอดเมษาแน่น “ขอให้โชคดีนะครับ บอกลูกด้วยผมรักเขาที่สุดในโลก อย่าลืมผม” เมษาโอบหลังหล่อน “ไม่ลืมแน่นอน เราสองคนแม่ลูกจะไม่มีวันลืมนาย เรารักนายจำไว้นะ” ซีซ่าสะอื้น “ครับขอบคุณ” เมษาเงยหน้ามองฟ้าที่เริ่มครึ้มฝนพลางคำนึง จากนี้จะมีใครที่เขาต้องกล่าวคำอำลาอีกบ้างไหม ไม่เอาหรอกนะ มันเจ็บปวดจริงๆ พิสราต้องผละจาก S อย่างหัวเสีย หล่อนคว้าเสื้อคลุมมาสวมลวก ส่วน S พลิกตัวนอนหงายสานมือรองศีรษะถอนใจยาว “ให้แค่สิบนาทีนะครับน้อง”  S บอกตามหลังพิสราที่เดินออกนอกห้อง หลังเสียงกริ่งดังรัวกังวานทั้งคอนโด พิสรามองตาแมวที่ประตูอย่างเซ็งๆทว่าเมื่อเห็นคนที่อยู่หน้าประตูหล่อนก็ต้องรีบดึงโซ่คล้องออกแล้วเปิดประตู เมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญชัดหล่อนก็ต้องปิดปากตาโตตกใจกับน้ำฟ้าที่เปียกปอนโทรมอยู่ตรงหน้า “ว๊าย!!! คุณน้ำฟ้าไงมาอย่างนี้ล่ะคะเข้ามาก่อนค่ะ เดี๋ยวพิสราหาผ้าให้เช็ดตัวนะคะ” พิสราวิ่งวุ่นวายไปที่ห้องน้ำหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาส่งให้น้ำฟ้า “คุณพิสรา คนพวกนั้นน่ะ” น้ำฟ้าซบหน้ากับผ้าเช็ดตัว “อะไรกันคะ ค่อยๆพูดค่ะพิสราฟังไม่รู้เรื่อง” พิสราจับไหล่ของน้ำฟ้า หล่อนจับชายผ้าเช็ดใบหน้าให้น้ำฟ้า “เรื่องแบบนั้นฟ้าก็พบเจอที่ฝรั่งเศสสังคมที่ฟ้าอยู่ ฟ้ารับได้และคิดว่าก็เป็นชีวิตรูปแบบหนึ่ง ไม่รู้สิคะพอมันเกิดกับคนใกล้ตัวเราที่สุดอย่างรุจน์ กับ พี่ทศ ฟ้ากลับ กลับ...” น้ำฟ้ากอดตัวเองแน่น หล่อนไม่อาจบอกได้อีกว่าตนเองนั้นรู้สึกเช่นใดอีกนอกจากหนักหน่วงอยู่ข้างใน กับมวนท้องจนอยากอาเจียน หล่อนมือสั่นและเย็นเฉียบหากแต่มิได้มาจากความหนาวแห่งฝนแต่เพราะรุจน์ “รุจน์” เสียงของน้ำฟ้าขาดหายลงลำคอ หล่อนเลื่อนมือมาปิดปากแน่น รุจน์ที่หล่อนหลับนอนด้วยมาเป็นปี เขาเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทไหนกัน ริมฝีปากนั้น ผิวกายนั้น สัมผัสนั้น ร่างกายที่แนบเคลื่อนไหวไปกับหล่อนนั้นคืออะไร น้ำฟ้าเพิ่งรู้สึกถึงน้ำอุ่นที่หยดเผาะๆลงเข่า   “คุณพิสรา”น้ำฟ้าเงยหน้ามองพิสราเต็มตา “ค่ะ ดิฉันเข้าใจค่ะ คุณทศเป็นคนที่คุณน้ำฟ้ารักและอยากจะแต่งงานด้วย” พิสราค้อมลงนั่งข้างน้ำฟ้ายกแขนขึ้นโอบหลังน้ำฟ้า “ไม่ใช่ค่ะ เรื่องนั้นก็อีกเรื่องแต่....” น้ำฟ้ากำมือที่วางบนเข่าแน่นจนข้อที่เกร็งซีด “คะ?” พิสราเริ่มผิดสังเกตถึงความผิดปกติในท่าทางและน้ำเสียง “รุจน์น่ะ  ทำไมต้องเป็นเขาคะ?” “แล้วอย่างไงคะ ก็มันเป็นไปแล้วนี่คะ มีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่าคะ ไม่ใช่แค่ว่าคุณทศเล่นชู้กับลูกน้องคุณ” พิสราจงใจพูดดังให้ S ได้ยิน สะใจให้รู้ว่าเพื่อนปากร้าย จองหอง ถือดี ของเขามันอาจม “ฟ้ากับรุจน์” พิสราเขม้นมองโครงหน้าสวยได้รูปหลังม่านผมดำสนิทของน้ำฟ้าอย่างตั้งอกตั้งใจ “เราหลับนอนด้วยกันมานานแล้ว” เสียงของน้ำฟ้าแหบหายราวกับเส้นเสียงของหล่อนนั้นได้ขาดสะบั้นไปโดยใบมีดคมกริบที่ไร้รูปร่างเชือดเฉือน “อะไรนะ” พิสราผละถอยออกจากน้ำฟ้า มือหล่อนทาบกับอก ดวงตาเบิ่งกว้าง ในห้องนอนของหล่อน S เองก็ตะลึง “เขาเป็นคู่นอนของคุณทศ ฟ้ารักพี่ทศ เคยนอนกับเขา นี่เราสามคนมันเป็นวงจรอุบาทว์อะไรกันคะ” น้ำฟ้าปิดหน้า หล่อนทั้งอับอาย ทั้งรู้สึกผิดกับร่างกายตัวเองที่นำพาเรื่องวิปริตนั้นมาสู่ “คนๆนี้ช่างโสมมน่าขยะแขยงที่สุดเลย ตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เกย์หรือผู้ชาย เสือใบหรือทุเรศ โลภจัด ได้ทั้งหญิงทั้งชายคิดแต่เรื่องเซ็กส์เท่านั้นซิท่า พิสราเสียความรู้สึกกับเขามากจนเรียกได้ว่ารังเกียจ เขาเคยเป็นคนดีในสายตาพิสราแท้ๆ”  พิสรามีมาตรฐานกับผู้คนเสมอและเมื่อใดก็ตามที่ผู้คนผิดแผกจากมาตรฐานที่หล่อนมาดหมายไว้ หล่อนก็ไม่รั้งรอที่จะพลิกความรู้สึกและการปฏิบัติต่อบุคคลเหล่านั้นจากหน้ามือเป็นหลังมือ “ฟ้า ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อแล้วคุณพิสรา มันมากเกินกว่าที่ฟ้าจะรับมือไหว ฟ้าเหนื่อย” “ไม่ค่ะ คุณฟ้า เราปล่อยคนสารเลวคนนี้ลอยหน้ากินความเศร้าโศกของเราเป็นอาหารจานอร่อยของมันได้ไงคะไม่ได้ค่ะ ไม่ได้หรอก จัดการมันกันเถอะค่ะ ทำมันแบบเงียบเชียบที่สุด อย่าให้มันรู้ตัว” พิสราก้มลงกระซิบข้างใบหน้าของน้ำฟ้า S กอดอกมองท้องฟ้าข้างนอกด้วยสีหน้าว่างเปล่า be continued จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 15 ก.พ. 55 23:31:21

ความคิดเห็นที่ 3 ยิ่งอ่านก็ยิ่งแปลกใจในตัวของฟ้าค่ะ ตัวเองไปคั่วกับรุจน์ก่อนไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ว่ารุจน์เข้ามากรุ๊มกริ่มใส่ซะหน่อย (ถ้าคุณ vannessia บอกว่ารุจน์เริ่ม  คงเป็นไปไม่ได้แน่นอนเพราะแค่ตาทศคนเดียวก็จะแย่อยู่แล้ว) ความสัมพันธ์แบบนี้...ไหนว่าเป็น body talk ไง ตัวเองทำได้ แต่พอเห็นคนอื่นทำ (รุจน์กับทศ) กลับรับไม่ได้ เฮ้อ...แปลก จากคุณ : บันทึกเรื่องราว เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 13:22:03

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องนี้ผู้หญิงร้ายเนอะ แล้วก็สับสนกับรุจน์มากที่เกิดอารมณ์กับผู้หญิงด้วย ...เชียร์ "ทศวรรษ" อ่ะ งือ...งือ...งือ... จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 15:21:07

ความคิดเห็นที่ 5 คุณบันทึกเรื่องราวฯ จ๊ะ จะมีเฉลยว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้นจ๊ะ คุณกาแฟเย็นฯ จ๊ะ รุจน์เป็นพวกรักชายแต่ก็ชอบผู้หญิงได้เหมือนกัน (แนวไบฯนิสสส) จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 15:57:16

ความคิดเห็นที่ 6 ยัยพิสรานี่เป็นอะไรเนี่ยยย รุจน์แทบไม่เคยทำอะไรให้หล่อนเลยนะ จะไปยุ่งกับเค้าทำไม จากคุณ : ถ้วยน้ำชา กับเทวดาตัวจิ๋ว เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:14:34

ความคิดเห็นที่ 7 หววงงก้างงงอ่ะ จ๊ะ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 19:12:19