เมื่อเจ้าหญิงบอกว่า ข้าจะครองโลก (4)

บทนำ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11646708/W11646708.html


พวกข้าเป็นปีศาจ แน่งั้นเหรอ  คำถามนี้เกิดขึ้นในใจข้า   คำว่าปีศาจของพวกมนุษย์ คือพวกที่โหดร้าย ชั่วช้า ไร้เหตุผล ไร้มโนธรรม บ้าอำนาจ  ถ้าอย่างนั้น ปีศาจที่พวกมนุษย์พูดถึงก็คือ....

ฉึก!!  มีดบินลอยมาปักที่เสา  ห่างจากใบหน้าข้าไปไม่ถึงครึ่งฝ่ามือ   ข้าหันไปทางทิศที่มันจากมา ก็พบว่าเจ้าหญิงนาตาเวีย กำลังโยนมีดอีกเล่มหนึ่งขึ้นลงบนฝ่ามือ  ฝีมือยัยนี่เองเรอะ  

นางกำลังนั่งอยู่(อดีต)โซฟาของข้าภายใน(อดีต)ห้องของข้า  
นางมองข้าด้วยดวงตาสีดำเยียบเย็น และโหดร้าย...... (ฮือ... ข้าอยากร้องไห้แล้วนะ )

“ข้ารู้สึกว่า เจ้ากำลังด่าข้าในใจ “



 เจ้าจะบ้ารเอะ อยู่ๆปามีดมาทำไม  
แน่นอนข้าไม่ได้พูด   เพราะถ้าขืนโวย   ผุ้หญิงคนนี้มีหวังทำให้ข้ากลายเป็นลูกชิ้นจอมมารแน่ๆ

อะไรนะ ข้าอร่อยมั้ย  ลูกชิ้นจอมมารนี่ ใส่สงไปในบะหมี่ เข้ากันดีนะ ไว้เจ้าลองชิมแล้วจะติดใจ  
เดี๋ยวก่อนนะ นั่นมันใช่ประเด็นซะที่ไหนกันเล่า  
หืม...เจ้าหาว่าข้า กลัวนางงั้นเหรอ  ข้าเป็นจอมมารนะข้าไม่กลัวหรอก   แค่ข้ายอมอ่อนข้อไปก่อนแค่นั้นล่ะ
จ๊าค !!  มีดเฉียดหูข้าแค่นิดเดียวเอง   ยัยนี่อ่านใจได้รึไงนะ
ข้า มองเธอกลับไป ด้วยสายตาคำถาม



นางตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นจน ข้านึกว่าตัวเองอยู่ขั้วโลกเหนือ
“ข้าเบื่อ อยากซ้อมขว้างมีด “



ถึงเบื่อ ก็ห้ามเอาข้าเป็นเป้าลองมีดเฟ้ย
“เจ้าเบื่อ ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ปามีดใส่ข้า  “  เก็บอารมณ์ไว้  อย่าไปเต้นตามนาง  ท่องไว้ๆ  ผู้หญิงธาตุศักดิ์สิทธิ์นะ
แล้วอีกประการข้าจะเอาอะไรไปสู้  ตอนนี้ ข้าเป็นแค่แมวตัวเล็กๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น

เจ้าคงสงสัยล่ะสิ ว่าทำไมจอมมารผู้ยิ่งใหญ่อย่างข้า  ถึงกลายเป็นแบบนี้ เอาล่ะข้าจะเล่าให้ฟัง





ในวันนั้นข้า โผล่มาในสภาพน่าอับอาย  ลูกน้องของข้าก็ได้แต่เงียบเป็นเป่าสาก  เมื่อเห็นฉากน่าประทับใจของข้า
“ท่านจอมมารขอรับ ใครน่ะขอรับ  “ ปีศาจปลาหนึ่งในลูกน้องข้า รวบรวมความกล้าถาม



นางมองไปรอบๆ ก่อนจะยกดาบยักษ์ขึ้นพาดบ่า

“ที่นี่ที่ไหน “  นางมองด้วยสายตาที่เยียบเย็น ไปยังรอบๆ  ลูกน้องข้าหลบตากันให้วุ่นวาย
สักพักนางก็ดูเหมือนจะเข้าใจได้เอง
“ดินแดนปีศาจงั้นเหรอ “ นางเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองไปข้างนอก ก่อนจะหันมาพูดกับข้า
“ซอมซ่อชมัด  ข้าไม่อยากได้ดินแดนของเจ้าแล้ว “ นี่คิดจะยึดแดนปีศาจของข้าจริงๆงั้นเรอะ



เอาไงดีนะ  ข้านึก ทางที่จะหนีจากความอับอายไม่ออกเลย   แต่ที่แน่ๆ ต้องส่งผู้หญิงคนนี้กลับไปก่อนหลังจากนั้นค่อย คิดหาทางแก้ตัว  ไม่ใช่สิ  หาทางอธิบายให้พวกลูกน้องของข้าฟัง  ข้าจัดการร่ายเวทย์อีกครั้ง  ข้าตั้งใจจะส่งนางไปยังสุดขอบโลกเลย   แต่ทว่า วงเวทย์ที่ข้าสร้างส่องสว่างเพียงชั่วครู่  แต่เวทย์มนตร์ก็สลายไป

“เจ้าทำอะไร...” นางหันกลับมา   ข้าพยายามอีกครั้งแต่ก็เหมือนเป่าลูกโป่งที่รั่ว  ยิ่งข้าส่งพลังเวทย์ไปเท่าไหร่ พลังของข้าก็เหมือนจะหายไป  นี่มันเกิดอะไรขึ้น



ข้ามั่นใจว่าเวทย์มนตร์ระดับพื้นๆแบบนี้  ไม่เกินกำลังของข้าในตอนนี้แน่ๆ   มันเกิดอะไรขึ้น  ข้าหันไปมองลูกน้องข้าที่มองข้า   ที่มีเครื่องหมายคำถาม ปะไว้บนหน้าผาก  คงจะตกใจล่ะสิว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องนั้น
เพราะ ทันใดนั้นเอง ข้าสังเกตุว่า ทุกคนรอบกายข้าตัวโตขึ้นเรื่อยๆ  เพดานห้องก็ดูเหมือนจะสูงขึ้น  
ไม่สิ ข้าต่างหากที่ตัวเล็กลง  ข้ามองดูมือตัวเองที่มีขนงอกปกคลุม    ข้ามีลายเสือสีขาว ข้ามีหางงอก
ข้ากำลังกลายเป็นแมว


หรือว่า......
ผู้หญิงคนนี้คือ ผู้หญิงธาตุศักดิ์สิทธิ์ ผู้ที่ที่เกิดวันที่ ดาวปีศาจ และดาวเทพ มาโคจรตรงกัน ซึ่งตามสถิติที่สำรวจโดย มหาวิทยลัยเดม่อน  ในรอบหนึ่งพันปีจะมีคนเดียว  ผู้หญิงที่เกิดเวลานั้นจะเรียกว่า ผู้หญิงธาตุศักดิ์สิทธิ์  เวทย์มนตร์ จากปีศาจและเทพจะไร้ผล   พูดง่ายๆ เวทย์มนตร์ทำอะไรนางไม่ได้    

และผลอีกอย่างหนึ่ง ก็คือ เวทย์ที่ร่ายอาจผิดพลาดและสะท้อนกลับมายังผู้ใช้    งานนี้......ซวยแล้วไง



..........................



"ฮ่าๆ   โอย  ตลกจริงๆ "   ชายหนุ่มผมทองหน้าตาหมดจด  ผิวขาวราวกระเบื้อง  ดวงตาสีทองพราวระยับด้วยความชอบใจ  กำลังหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย ภายในถ้ำที่ประดับประดาไปด้วยผลึกสีแตกต่างกัน สีฟ้าสีแดง สีเขียว   ตรงกลางมีเก้าอี้หิน และโต๊ะตั้งอยู่    ที่นี่คือ ถ้ำของ เจ้าโอลาฟ ผู้ที่มีร่างจริงเป็น มังกรเพลิงสีทองซึ่งตอนนี้อยู่ในร่างมนุษย์  โอลาฟเป็นเพื่อนของข้า  ตั้งแต่สมัยก่อนข้าเป็นจอมมารซะอีก

" เจ้าจะตลกไปถึงไหน " ข้าที่อยู่ในร่างแมว พยามระงับอารมณ์  เมื่อคนที่ข้ามาขอคำปรึกษา  หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง
ขอให้เจ้า สะดุดอากาศหายใจตายไปเลย

"โอ๋ ๆอย่างอนน่า   ข้าต้องช่วยเจ้าอยู่แล้ว แต่ก่อนอื่น  ...." โอลาฟหันไปด้านหลัง ล้วงอะไรขยุกขยิกอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะหันกลับมา   ต้นหญ้าสีเหลือง    อยู่ในมือของเจ้านั่น
"นี่ข้า พอรู้ว่าเจ้าทำตัวเองกลายเป็นแมว  ข้าก็เตรียมไว้ให้เจ้าเลยนะเนี่ย "

"มันจะทำให้ข้าหายงั้นเหรอ "  ข้ามองต้นหญ้าขนสีเหลืองด้วยความหวัง

"เปล่าแต่ข้าจะเอามา ทำแบบนี้ "  เจ้านั่น  แกว่งหญ้าสีเหลืองไปมาต่อหน้าข้า

"นี่เจ้าเห็นข้าเป็นแมวรึไง "  ข้าระงับอารมณ์  ที่กำลังขึ้นอย่างรวดเร็ว  ใจเย็นๆ ไว้อย่าไปเต้นตามเจ้านั่น

"ว่าไง...หืม ....."  เจ้านั่นส่งรอยยิ้มน่าโมโหมาให้ข้า....
หญ้าแกว่งไปมาต่อหน้าข้าอีกครั้ง
ในที่สุดข้าก็ทนไม่ไหว
ข้าตะปบ  หญ้าสีเหลืองอย่างรวดเร็ว   ชิ อย่ายกหนีสิเฟ้ย
อ๊ะ!! เสร็จกัน เผลอไปจนได้


เจ้าโอลาฟ  ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาหนักกว่าเก่า  ก่อนจะกลั้นหัวเราะ เมื่อข้าทำท่าจะหันหลังกลับ
"โอ๋ๆอย่างอนน่า พอเจ้ามาอยู่ในร่างนี้แล้ว มันน่ารักซะจนข้าอดใจไม่ไหวน่ะ " เจ้าหมอนั่นส่งยิ้ม พร้อมกับเกาคางข้าไปด้วย
อาห์~ ช่างสบายซะจริง   อ๊ะ!!   ทำซะข้าเกือบ( ? )  เคลิ้มเลย  

"ข้าไม่ใช่แมวนะเฟ้ย " ข้าเอามือ ซึ่งจริงๆท่าจะพูดให้ถูกมันก็คือขาหน้า  ปัดมือหมอนั่น
ที่จริงวันนี้  ข้ามาขอคำปรึกษาจากเจ้าโอลาฟ  ว่าจะทำยังไงให้หายจาก การถูกสาปให้เป็นแมว
หลังถูกเวทย์มนตร์ตัวเองสะท้อนกลับ  ข้าลองทุกวิธีที่ข้ารู้แล้ว  ดูเหมือนมนตร์สายมืดที่ข้าใช้จะไมได้ผล  ข้าเลยลองมาถามเผ่ามังกรดู  พวกเผ่ามังกร ใช้เวทย์มนตร์ ได้ทั้งสายแสงสว่าง ของพวกเทพ และสายความมืดที่ข้าใช้   เนื่องจกาเผ่ามังกรไม่ใช่ทั้งเทพและปีศาจ   เลยใช้ได้ทั้งสองสาย   เจ้าโอลาฟนี่ก็เป็นราชามังกรรุ่นปัจจุบัน  
ข้าก็เลยมาถาม แต่ดูเหมือนจะไม่ได้เรื่องซะแล้ว

โอลาฟ  สูดลมหายใจก่อนจะพยามทำสีหน้าเคร่งขรึม
" อืม.....ข้าว่า  เจ้าต้องไปโดนพวกมนุษย์ฆ่าตายสักทีหนึ่งน่ะ "



ข้าเอามือ ลูบคางอย่างครุ่นคิด  จริงด้วยสินะ ถ้าข้าตายเวทย์มนตร์ทั้งหมดก็จะถูกรีเซ็ตใหม่หมด
อ๊ะ  ข้าลืมบอกไปสินะ  ที่จริงข้าเป็นอมตะน่ะ  จนกว่าข้าจะเลิกเป็นจอมมาร    ข้าถึงจะตายได้เหมือน ปีศาจตนอื่นๆ    ต่อให้เอามีดมาแทงพุงข้า ข้าก็จะแค่  กลายเป็นผง แล้วคืนชีพในอีก  สองอาทิตย์  แต่ถ้าเป็นปีศาจตนอื่นก็บอกจองศาลาได้เลย  



เจ้าคงสงสัยล่ะสิว่าทำไม  ข้าไม่เอามีดมาแทงพุงตัวเอง คือมีกฎข้อบังคับไว้น่ะว่า  ถึงข้าจะเป็นอมตะ   แต่ถ้าข้าฆ่าตัวตาย  (การเอามีดจิ้มพุงตัวเอง ก็เป็นการฆ่าตัวตายอย่างหนึ่งนะ)   ข้าก็จะตายจริงๆ แล้วถ้าไม่ใช่ธาตุศักดิ์สิทธิ์  ก็ทำอะไรข้าไม่ได้  จะให้ลูกน้องลูกน้องข้ามาแทงพุงข้า

พลังความมืดก็จะปนเปื้อนในดาบ ข้าก็ไม่ตายอีก  ยุ่งยากจริงๆ  แล้วก็  
อีกประการธาตุศักดิ์สิทธิ์ จะแสดงพลังก็ต่อเมื่อ ผู้ที่ใช้มีความมุ่งมั่นซึ่งเป็นด้านสว่าง  มากพอ   พูดง่ายมีความตั้งใจจะเอามีดมาจิ้มพุงข้า   เพราะฉะนั้น   ผู้กล้าที่จะมาปราบข้าคือคำตอบ

.................................................................................................

จากคุณ	: sillfai
เขียนเมื่อ	: 16 ก.พ. 55 14:29:47