ความคิดเห็นที่ 1 “ตอนนี้เรามาคิดกันดีกว่าว่าเดมอนน่ะอยู่ที่ไหน เราจะรู้ได้ไงว่าหมอนั่นไปซ่อนตัวที่ไหน มีอะไรนำทางเราได้บ้างไหม?” “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน...เราคงต้องกลับไปค้นหาข้อมูลใต้ถุนโบสถ์อีกครั้ง แต่เอกสารกองเป็นภูเขาอย่างนั้นกว่าจะค้นได้หมด  อย่างเร็วสามเดือน...เผลอๆ จะครึ่งปีด้วยซ้ำ” “ช้าเกินไป” แมตต์บ่นแล้วเดินพล่านไปมาในห้อง แซนวิชที่เอามาวางอยู่บนโต๊ะ อีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะแตะต้อง เขาเลยหยิบมาทานเสียเอง กินไปได้สองสามคำเท่านั้น  เขาก็เห็นบางสิ่งถุงห่อแซนวิชทำจากร้าน C&B มันทำให้เขานึกถึงเรื่องที่มองข้ามไป “ลูน่า...ชื่อเต็มของเดมอน คืออะไรนะ?” “เดมอน ...ก็  เดมอน ซี.  คริสตอฟ ไง” “เดมอน...อาจจะไม่ใช่ชื่อจริงก็ได้ เวลาผ่านมาขนาดนี้อาจจะเปลี่ยนชื่อมาเรื่อย  ถ้าเดมอนเกิดก่อนเคานท์ยูเลียสจริง น่าจะมีชื่อที่เก่าแก่หน่อย ชื่อกลาง ซี ก็ย่อมาจากอะไรไม่รู้ นามสกุล คริสตอฟฟังดู ต้นตระกูลน่าจะมาทางรัสเชียมากกว่านะว่าไหม?” “เดายังไงก็ไม่ถูกหรอก เราต้องหาข้อมูลมากกว่านี้” “ไปห้องสมุดในเมืองกับผมดีกว่า ที่นั่นต้องมีข้อมูลให้เราค้นหาแน่” แมตต์ คว้าเสื้อกันหนาวมาสวม ลูน่าก็เห็นด้วย พวกเขาเตรียมตัวเข้าเมืองกัน “คุณจะไม่ทานอะไรหน่อยเหรอ” เขาหันมาถาม “ฉันไม่ต้องทานทุกวันหรอก เลือดถุงหนึ่งอยู่ได้2-3วันเชียวนะ” ลูน่าสวมเสื้อกันหนาวไว้ความจริงเธอไม่รู้สึกหนาวเลยแม้แต่น้อย แต่ไม่อยากให้แปลกแตกต่างจากคนอื่นนัก  อุ้งมือใหญ่รั้งเรียวแขนของเธอให้หันมาสบตา “อย่าปล่อยให้ตัวเองอดจนไม่มีแรงล่ะ ถ้าอยากได้เลือดก็บอกผมตรงๆ นะ”ชายหนุ่มเตือนด้วยความหวังดี เขาแน่ใจว่าต่อให้หิวจริงๆ อีกฝ่ายคงเลือกที่จะทนหรือไม่ก็กินจากศพเท่านั้น ไม่ยอมรบกวนใครแน่ “ขอบคุณนะคะ” ลูน่ายิ้มๆ  มีคนที่พึ่งพาได้ก็รู้สึกดีอย่างนี้เองหรอกหรือ น่าเสียดายที่ผ่านมาเธอละเลยสายสัมพันธ์แบบนี้ไป ถึงตอนนี้อยากกลับไปหาครอบครัวก็ทำไม่ได้แล้ว เธออาจจะนำภัยไปสู่คนอื่นๆ อีก ดังนั้นจะต้องหาทุกวิธีทางยุติมันให้ได้  เมื่อก้าวมาถึงขนาดนี้แล้ว  หญิงสาวบอกตนเองว่าไม่หันหลังกลับไปเด็ดขาด **************** หอสมุดประจำเมืองชื่อ โลคาร์โน่ เป็นตึกสี่เหลี่ยมอิฐสีซีดขาวแกมเหลือง หลังคาโดมสูงสีแดงเข้ม แวดล้อมไปด้วยตึกย่อมๆ เรียงรายลดหลั่นตามแนวเขาไนเจลด้วยต้นไม้สีเขียวและคลองใหญ่ที่น้ำยังเป็นน้ำแข็งอยู่บางส่วน หิมะในเมืองละลายเร็วกว่าที่หมู่บ้านมาก บนถนนเปียกชื้นเหลือหิมะให้เห็นแค่ปะปราย สองฟากถนนกลางเมืองร้านค้าประดับประดาด้วยไฟตกแต่งอย่างสวยงาม มีนักท่องเที่ยวเข้าออกจำนวนมาก ท่ามกลางผู้คนที่เดินพลุกพล่าน ไม่มีใครมานั่งสังเกตใคร ทุกคนสนใจในธุระของตนเองไม่ก็ชมอาคารสถานที่ ไม่ก็ชมความงามทางธรรมชาติ คลองสวยมีห่านป่าและหงส์มากมาย อากาศภายในหอสมุดประจำเมืองอุ่นสบาย ด้วยเตาพิงขนาดใหญ่ถึงสี่จุด สร้างความอบอุ่นไปถึงชั้นสองที่เปิดพื้นโล่ง มองเห็นหลังคาทรงโดมที่ประดับประดาด้วยกระจกสี เมื่อท้องฟ้าเปิดแสงจากภายนอกจะไล่เรียงสีสันสวยงามพวกนี้ให้วิจิตรตระการตา แมตต์ และลูน่าช่วยกันค้นหาหนังสือประวัติศาสตร์ ยุโรปสมัยก่อน ไล่หาตั้งแต่ยุคแรกเริ่มของราชวงศ์ต่างๆ จนถึงปัจจุบัน “ฉันเจอที่ใกล้เคียงที่สุดแล้ว” ลูน่าเงยหน้าจากหนังสือประมวลตระกูลขุนนางในยุโรปตอนเหนือ หลังจากก้มหน้าหามาอยู่เกือบ 6 ชั่วโมง “ ไหน?” “ตระกูล คริสโตนอฟแห่งเค้นท์ ตระกูลนี้สืบเชื้อสายจากราชวงศ์โรมาเนีย เขาปกครองเมืองบรุนเนน ทายาทคนสุดท้ายของตระกูลนี้ คือคนที่ชื่อ  เดมอน เซเฟอร์ คริสโตนอฟ  เซเฟอร์สะกดด้วยตัว Z....Zephyr   ” “เมืองบรุนเนน...ชื่อเดิมของเมืองนี้” “ถ้า เดมอน เซเฟอร์ คือ เดมอน ซี. จริง ก็หมายความว่าตระกูลเขาเคยเป็นเจ้าของเมืองใหญ่กินอาณาบริเวณมากกว่าครึ่งหนึ่งของฮังการีเลย” ลูน่ายกหนังสือทั้งเล่มให้แมตต์ ดู มันมีแผนผังตระกูล คริสโตนอฟ ที่ครองอำนาจมายาวนานในใจกลางยุโรปมากว่า 200 ปี พอนับเวลาแล้ว  ตระกลูคริสโตนอฟสิ้นสุดก่อนถึงยุคเคานท์ยูเลียสถึง100 กว่าปี “เป็นไปได้มากเลยว่า เดมอนคือ เดมอน ซี. งั้นพ่อแม่เขาก็เป็นแวมไพร์ก่อนให้กำเนิดเขา ในแผนผังตระกูลบอกว่าเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ เขาอาจหลับไปนานเป็น100 ปี  พอตื่นขึ้นมาตระกูลเขาก็สิ้นสุดแล้ว เขาถึงอยากยึดครองอำนาจคืนจากขุนนางรุ่นใหม่อย่างเคานท์ยูเลียส” “ฉันจะลองหาประวัติเขาดู” ลูน่าเขาตรงไปหาบรรณารักษ์ ชายชราผมขาวตัวเล็กนั่งตรวจเช็กหนังสืออยู่ “ขอโทษนะคะ ฉันอยากหาหนังสือเกี่ยวกับ ทายาทคนสุดท้ายของ คริสโตนอฟได้ที่ไหนคะ?” “ทายาทคนสุดท้ายของคริสโตนอฟ....คริสโตนอฟแห่งเค้นท์ใช่ไหม” แวมไพร์สาวพยักหน้า “ขอเวลาสักครู่นะ” บรรณารักษ์ชราหันไปค้นอะไรกุกกักอยู่ชั่วครู่ “ที่นี่มีแค่หนังสือประวัติเล่มเล็กเท่านั้น แต่ถ้าคุณอยากรู้อะไรมากกว่านี้ ลองไปที่ปราสาทตูนที่สวิตเซอร์แลนด์สิ” “สวิตเซอร์แลนด์ ? ทำไมถึงต้องไปที่สวิตล่ะคะ” “ก็เลดี้แห่งเค้นท์คนสุดท้าย แม่ของทายาทน่ะ เกิดในตระกูล Bernese เจ้าของปราสาท ตูน (Schloss Thun) ที่นั่นน่าจะมีประวัติอย่างละเอียด ได้ยินมาว่ามีรูปสลักของเขาด้วย” คำว่ารูปสลักจุดประกายความตื่นเต้นดีใจผสมประหลาดใจจนลำดับอารมณ์แทบไม่ถูก ลูน่ารีบกวักมือให้แมตต์ มาหา “เขาอยู่ที่สวิตโน่น บ้านเกิดแม่เขาอยู่ที่นั้น” “หา? สวิต...นี่หาอยู่ตั้งนาน สุดท้ายกลับไปอยู่ที่สวิตโน่นเหรอเนี่ย” “ฮะฮะ..มัวแต่มองยอดเขา แต่ไม่มองตีนเขาล่ะสิ ไม่รู้หรือว่าสมัยก่อนน่ะ ตระกูลของฝ่ายชายจะไม่ค่อยบันทึกถึงตระกูลเก่าของฝ่ายผู้หญิงที่แต่งเข้า” บรรณารักษ์บอกอารมณ์ดี “ขอบคุณมากครับ”  แมตต์ คว้ามือลูน่ากลับทันที พวกเขามัวแต่หาต้นกำเนิดจนลืมคิดว่า สมัยก่อนจะไม่ค่อยบันทึกที่มาของตระกูลฝ่ายหญิงที่แต่งเข้า นอกเสียจากว่าสตรีนั้นจะมีบรรดาศักดิ์ที่ยิ่งใหญ่กว่าตระกูลฝ่ายชาย  คริสโตนอฟ เป็นเพียงขุนนางเชื้อสายเล็กๆ ที่ปกครองแคว้นของตนเอง จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 22:13:25

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อทั้งสองกลับออกมาข้างนอกอีกครั้ง ท้องฟ้าก็เปลี่ยนสีแล้ว ปลายฟ้าสุดขอบเมืองมีสีทองอ่อนๆ เพียงริบรี่ ดาวดวงแรกบนท้องฟ้าปรากฏให้เห็น อากาศเย็นจนหายใจเป็นไอ “พรุ่งนี้มีรถไฟตรงไปที่นั่นตอน 9 โมงตรง” “โอเค....แมตต์” เธอดึงมืออีกฝ่ายให้หันมาสบตา “จากนี้ไปให้เป็นหน้าที่ฉันดีกว่า” “คุณไม่อยากให้ผมไปด้วยงั้นหรือ?” สีหน้าเขาเว้าวอนนัก “ใช่...มันอันตรายและ...ฉันไม่อยากให้คุณมาเสี่ยง เข้าใจฉันนะคะ” แมตต์ ไม่สนใจ เขาดึงมือเล็กให้ตามเขาไปด้วย ทั้งคู่เดินไปตามถนนใหญ่ สองฟากถนนมีคนเดินซื้อของกันมากมาย “ฟังนะ นี่ไม่ใช่ปัญหาของคุณคนเดียวแล้ว มันใหญ่เกินที่คุณจะควบคุมได้ เพราะงั้นคุณต้องการคนช่วย ผมจะไปด้วย ถึงคุณจะห้ามก็ตาม” ลูน่าหนักใจความดื้อดึงของอีกฝ่าย สายตาเอาจริงของแมตต์ ทำให้เธอต้องคิดหนัก  หรือเธอจะหนีไปก่อนก็ไม่ได้ อีกฝ่ายรู้ดีว่าจะตามไปที่ไหน เรื่องขอร้องดีๆ คงไม่ต้องนึกถึง “ฉันอยากให้นายคิดให้ดี” “ผมคิดดีแล้ว...มาเถอะ เราต้องแวะซื้อของ ”ว่าแล้วก็ตรงไปร้านขายของเล็กๆ ข้างถนนเลย ของอะไรที่จำเป็น? นี่จะไปจับแวมไพร์นะไม่ได้ไปแคมป์ปิ้ง แมตต์ ก้าวยาวๆ เข้าไปในร้านที่สว่างจ้า ลูน่ายังอิดออดที่จะตาม เธอหยุดกึกหน้าประตูกระจกทันทีที่สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ ในสายลมหนาวมีกลิ่นลมหายใจของแวมไพร์ที่โชยมาจากข้างหลัง “หวัดดี” สองคนชายหนุ่มหญิงสาวที่คุ้นหน้า คุ้นตากันดีทักทายสั้นๆ  ลูน่าขยับริมฝีปากค้าง ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือหวาดหวั่นใจดีนะ นี่เป็นการพบหน้าเพื่อนที่ขมขื่นที่สุดเลย “โจเอล....เอเมอรี??” เพื่อนที่ครั้งหนึ่งมองเขาด้วยดวงตาเป็นมิตรและจริงใจ ตอนนี้แววตาพวกเขาเย็นชา ไร้ความรู้สึก ยิ่งดึกจะเห็นแววเพชฌฆาตแวววาวชัดเจนขึ้น ผิวซีดเผือดนั้นไม่ได้สะดุดตาตาใครนักด้วยว่าเสื้อผ้าช่วยปกติ และบรรยากาศมืดสลัวช่วยอำพราง ทว่าลูน่ากลับรู้สึกเหมือนเหมือนยืนพูดอยู่ต่อหน้าศพมากกว่า “ไม่ได้พบกันนานนะ” เอเมอรีพูด “ไม่พบจะยังดีเสียกว่า” “คงไม่ได้หรอก นายท่านรออยู่ เขาต้องการให้เธอ กลับไป” โจเอล ชายหนุ่มร่างล่ำสันก้าวเข้ามาหา “คิดจะสู้ที่นี่หรือไง” ลูน่าว่า ทั้งคู่ถึงหันไปมองรอบข้าง ผู้คนเดินเที่ยวกันมากมาย จะทำอะไรที่เป็นที่สะดุดตาก็คงไม่ดี แต่หน้าที่ย่อมสำคัญกว่า อุ้งมือใหญ่คว้าแขนเสื้อเขาไว้ “กลับไปกับพวกเราเสียดีๆ  ไม่งั้นสัตว์เลี้ยงของเธอจะกลายเป็นอาหารของเรา” เอเมอรีขู่ “แม็ตต์ไม่ใช่สัตว์ เขาเป็นเพื่อนฉัน แล้วก็เป็นเพื่อนของพวกนายด้วย” “ก็แค่เคยเป็น...ตอนนี้หมอนั่นเป็นแค่อาหารที่พบได้ตามถนนเท่านั้น” “โจเอล!!” “หรือไม่จริง บางทีเธอเองนั่นแหละถ้าหิวอาจจะกินหมอนั่นก็ได้” “ไม่มีทาง!! ฉันไม่เหมือนพวกนาย” “เหมือนหรือไม่ ไม่สำคัญหรอก เธอกลับไปเราเสียดีๆ ถ้าไม่อยากให้หมอนั่นตาย” +++++++++++++++++++++++++++++++++++ ในร้านขายอุปกรณ์ล่าสัตว์และตั้งแคมป์ แมตต์ยืนเข้าคิวรอจ่ายเงินอยู่ เขาเห็นลูน่ายืนคุยกับใครบางคนอยู่ใบหน้านั้นคุ้นตานัก มือที่กำลังนับเงินชะงักค้างทันทีเมื่อเห็นชัดเจนว่าเป็นใคร ทั้งสามคนพากันหายไปในตรอกมืดๆ ข้างร้านแล้ว เขารีบจ่ายเงินแล้วคว้าทุกอย่างตามออกไปทันที ตรอกข้างร้านค่อนข้างมืดสลัว พวกเขาเข้าไปทำอะไรกันในนั้น... “เฮ้!!” แม็ตต์ตะโกนทั้งสามคนหันกลับมามองเขา “แมตต์ !! หนีไป” ลูน่าตะโกนสุดเสียง โจเอลคว้าคอเสื้อเธอไว้ไม่ให้ไป ด้วยแรงมหาศาลของอมนุษย์ ของโจเอลจึงไม่อาจจะสะบัดหนีได้ง่ายๆ เอเมอรีจึงปล่อยให้เพื่อนชายของเธอเล่นงานลูน่าตามลำพัง “ฉันจัดการเขาเอง” ร่างบอบบางของแวมไพร์สาวเอเมอรีดูไม่น่าจะเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัว แต่เธอคนนี้คือมฤตยู  แมตต์ รู้ดี ! เอเมอรีไม่ใช่เพื่อนคนเดิมแล้ว  เมื่อคิดได้ดังนี้ชายหนุ่มล้วงของในถุงกระดาษออกมาอย่างไม่ลังเล แล้วยิงแสงจากไฟฉายในมือไปที่เธอทันที “ว้ายยย!!” หญิงสาวกรีดร้องทันที ไม่คิดว่าจะเจอแสงสว่างจ้าเข้าเต็มสองตา แสงนั้นอาจจะไม่ได้ทำให้ผิวเธอพุพองเหมือนอนุภาพแสงอาทิตย์ แต่ก็ทำให้แวมไพร์สาวตาพร่าไปชั่วขณะ แวมไพร์สองตนที่ยังยื้อยุดกันนั้นตะลึงค้างจนลืมสิ่งที่จะทำไป ไม่คิดว่ามนุษย์ธรรมดาจะตอบโต้พวกเขาได้ แม็ตต์วิ่งผ่านเอมเมอรีที่กำลังยกมือขึ้นกุมหน้าไปยังลูน่าทันที หญิงสาวตะลึงค้างเธอต้องการให้แมตต์หนีไปเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแวมไพร์ แต่หนำซ้ำโจเอลตั้งตัวได้แล้วและสะบัดลูน่าล้มไปลงกองกับพื้น  ในขณะที่เอมเมอรีหายแสบตาแล้วและกำลังโกรธจัดวิ่งตรงมาหาเขา “แม๊ตต์ระวังเอมเมอรี”  เธอตะโกนเตือน พลางวิ่งไปฉุดกระชากลากถูโจเอลอีกครั้ง อดีตเพื่อนไม่ได้ลงมือกับเธอจริงจังนักทั้งนี้เพราะได้รับคำสั่งให้จับเป็น ลูน่าจึงยังพอถ่วงเวลาไว้ได้บ้าง เมื่อเห็นว่าลูน่ายังพอรับมือไหว  แม็ตต์จึงหันไปหาเอเมอรี เขาล้วงเอาหน้าหน้าไม้ล่าสัตว์ออกมาขู่แวมไพร์สาว “เอเมอรีอย่ายุ่งกับพวกเรา ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ” พูดจบก็ง้างหน้าไม้เตรียมยิง ฝ่ายที่ได้รับคำขู่กลับหัวเราะดังก้อง “เฮ้! แม็ตต์นายคิดว่าของแค่นั้นทำอะไรฉันได้งั้นรึ?” เธอหัวเราะถากถางเต็มที่ แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อหัวศรเงิน สะท้อนแสงไฟเป็นสีขาวพุ่งเร็วไม่แพ้กระสุน มันทะลวงผ่านร่างเธอไปกระทบผนังตึกดังกึ้ง เอเมอรีสั่นสะท้านไปทั้งตัว เลือดทะลักออกจากรูที่หน้าท้องเธออย่างรวดเร็ว สองมือปิดปากแผลยังไงมันก็ไหลไม่หยุด เธอหันมามองชายหนุ่มอย่างโกรธจัด   “แก....ไอ้หมูสกปรก” “ขอโทษด้วย..เอมเมอรี” “แมตต์ !!เล็งที่หัวใจ” ลูน่าตะโกนบอก เขาลนลานใส่ลูกศรใหม่จนมือสั่นไปหมด ร่างผอมบางปราดเปรียวพุ่งเข้าใส่เขาอย่างเกรี้ยวกราด “แฮ่!!!” เอเมอรีคำรามใส่ ชายหนุ่มผงะถอยไม่เป็นขบวน มือยังใส่ลูกศรไม่เสร็จแต่แวมไพร์สาวพุ่งเข้ามาแล้ว แม็ตต์จึงยิงออกไปในระยะประชิดโดยไม่ได้เล็ง แรงส่งของธนูแรงกว่าลูกแรกนัก ร่างผอมบางของแวมไพร์สาวถึงปลิวไปชนผนังตึก แสงไฟสะท้อนเงาของธนูบนอกซ้าย เอเมอรียืนนิ่งเธอมองศรดอกนี้ ก่อนหันไปมองเพื่อน สายตาบอกถึงความกลัวตาย อารมณ์เดียวที่แวมไพร์กับมนุษย์มีร่วมกัน “โจเอล...” เธอร้องเรียก ร่างสีขาวซีดกลายเป็นสีดำอย่างผลไม้เน่าอย่างรวดเร็ว ก่อนสลายกลายเป็นฝุ่น ลูกศรที่ปักทะลุร่างเธอร่วงหล่นกับพื้นคอนกรีต ไม่มีสิ่งใดเหลือบนโลกนี้อีก นอกจากเสื้อผ้าที่ปราศจากเจ้าของแล้วหล่นลงมากองกับพื้น  และความทรงจำที่เด่นชัดในคืนนี้ “แก!!” โจเอลผลักเพื่อนออกไปให้พ้นทาง เขาตรงรี่เข้าหาแมตต์ ท่ามกลางความตกตะลึงลืมป้องกันตัวของอีกฝ่าย แต่ก่อนที่เขาจะถึงตัว ลูน่าพุ่งชนจากด้านหลัง แรงปะทะทำให้พวกเขาไถลไปตามพื้นเกือบสิบเมตร “ขึ้นลูก เร็วเข้าแม็ตต์” ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็รีบง้างไกใส่ธนูลูกใหม่ ลูน่าและโจเอลกระโจนเข้าใส่กันด้วยพละกำลังที่เหนือมนุษย์ แรงปะทะทำเอาตึกสะเทือนไปทั้งแถบ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 22:14:01

ความคิดเห็นที่ 3 “แม็ตต์นายยิงเอเมอรีได้ยังไง เธอเป็นเพื่อนนายนะ” โจเอลตะโกนอย่างคุ้มคลั่งคล้ายกับว่าได้ลืมไปแล้วว่าตนเองเป็นแวมไพร์ที่เมื่อครู่ยังสามารถฆ่าเพื่อนได้อย่างไม่รู้สึกรู้สา “ฉันรู้! ฉันรู้ว่าต่อให้ขอโทษนายเป็นล้านๆ ครั้งก็ไม่สาสม ที่ฉันทำได้ตอนนี้คือ ให้พวกนายไปสู่สุขคติเท่านั้น” แม็ตต์ตะโกนตอบพลางขึ้นไกเล็งไว้  แต่ไม่อาจยิงได้เพราะโจเอลกับลูน่าเคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็วทั้งคู่ “เชอะ!! ไปสู่สุขคติ น้ำหน้าอย่างแกน่ะเรอะ ต่อให้เป็นคำสั่งนายท่านฉันก็ไม่สนแล้ว  ฉันจะฉีกพวกแกทั้งคู่ออกเป็นชิ้นๆ ” ว่าแล้วโจเอลก็เหวี่ยงร่างบอบบางของลูน่ากระเด็นไปชนถังขยะที่เรียงรายข้างตึกล้มระเนระนาด เสียงโครมครามดังให้ผู้คนเริ่มเอะใจบ้างแล้ว แต่การต่อสู้ยังดำเนินต่อไป โจเอลย่างสามขุมเข้าหาลูน่าแต่ก้าวมายังไม่ถึงดี ร่างทั้งร่างก็สะดุ้งเฮือก เมื่อมีของแหลมคมพุ่งใส่จากด้านหลัง เขาเอี้ยวตัวมามองศรดอกหนึ่งปักคาหลังเขา ดีที่ไม่แรงจนทะลุหัวใจ  แวมไพร์หนุ่มเห็นเข้าก็คำรามออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยว “แม็ตต์ ไอ้สารเลว!”  ความสนใจที่ละไปเพียงไม่กี่วินาทีก็ส่งผลถึงชีวิต ร่างเล็กที่จมอยู่ใต้กองขยะลุกพรวดพราดขึ้น ลูน่าเหวี่ยงเท้าขึ้นเตะย้ำลงไปที่ลูกธนูซึ่งคาอกคู่ต่อสู้อยู่จนมิดเล่ม  หัวศรแหลมคมแทงผ่านกล้ามเนื้อทะลุมาถึงข้างหน้า โจเอลรู้สึกถึงอาการกระตุกของหัวใจ มันเจ็บแปลบ...ทั้งๆ ที่ไม่รู้สึกอะไรเลยตลอดเวลาที่เป็นแวมไพร์  เรี่ยวแรงมหาศาลที่เคยมีเหือดหายเหมือนรากที่คายน้ำอย่างรวดเร็ว  เขากำลังจะตาย ดวงตาสีชาอ่อนเหลือบมองมัจจุราชที่กำลังส่งเขาไปยังดินแดนแห่งความตาย ใบหน้าหวานซึ้งอ่อนเยาว์มองเขาด้วยสายตาที่เจ็บช้ำ  แม้ไม่มีน้ำตาหลังออกมาแต่ความรู้สึกผิดที่มีต่อเพื่อนยังท่วมท้นอยู่ในสายตาของลูน่า “ฉันเสียใจ” เธอกระซิบบอกเบาๆ ร่างสูงของโจเอลทรุดฮวบลงคุกเข่ากับพื้น ลูน่าโอบกอดร่างเขาไว้ ศีรษะแนบอกได้ยินเสียงหัวใจเต้นเบาๆ  เสียงหัวใจที่เต้นไม่เหมือนมนุษย์ “ฉันไม่ยกโทษให้เธอหรอกลูน่า” โจเอลครางออกมา พลางจ้องเขม็งมายังลูน่า การเคลื่อนไหวเริ่มช้าลงจนแม้เจ้าตัวยังรู้สึกได้ ว่าจิตของเขากำลังเลือนรางลงทุกขณะแล้ว “ถ้าฉันให้อภัย...สักวันเธอต้องลืมฉัน เพราะงั้น...จงจำไว้เถอะ ฉันไม่ให้อภัย...ตราบใดที่เธอ...ยังอยู่บนโลกใบนี้ จงมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยความทุกข์ทรมานไปชั่วนิรันดร์เถอะลูน่า...” แล้วร่างในวงแขนสลายไปในสายลมที่พัดผ่าน เกล็ดละอองปลิวไปทั่วผืนฟ้าในยามค่ำคืน ในมือเหลือเพียงเสื้อผ้าที่ไร้ชีวิตสวมใส่ ลูน่าร้องไห้โฮออกมาอย่างหมดความอดทน อีกครั้งแล้วที่เธอฆ่าเพื่อน อีกครั้งแล้วที่ทำร้ายพวกเพื่อน ความตายของโจเอลพรากเอาความสุขของลูน่าไปดังคำสาปสุดท้าย  หญิงสาวกรีดร้องออกมาด้วยความทุกข์แสนสาหัส  จนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ลูน่าก็ยังไม่ลุกขึ้น  เธอไม่มีสติที่จะทำอะไรอีกแล้วเป็นแมตต์ที่ต้องดึงเธอออกจากาบริเวณนั้น  โดยมือหนึ่งหอบหิ้วข้าวของอีกมือโอบร่างอ่อนปวกเปียกไปขึ้นแท็กซี่ เขาไม่รู้ว่ามีแวมไพร์อีกกี่คนที่ติดตามมา  จึงไม่ควรอยู่ที่นี่อีกต่อไป แต่ร่างบอบบางที่ราวกับวิญญาณถูกพรากออกจากร่าง  ไม่ทำอะไรนอกจากกอดไว้แน่น จนคนขับแท็กซี่คิดว่าลูน่าเมา  ซึ่งแม็ตต์ยินดีให้เขาเข้าใจอย่างนั้นดีกว่าต้องมานั่งอธิบายอะไร เมื่อมาถึงโรงแรมลูน่าก็เอาแต่ร้องไห้  หญิงสาวจมอยู่ในความเศร้าโศกเสียจนความรู้สึกอื่นใดไม่อาจเข้ามาแทรกได้  ทั้งความหิว ความเหนื่อย ความง่วง เธอไม่สนใจสิ่งใดอีกแม้แต่ชายหนุ่มที่พาเธอกลับมา สิ่งที่ทำคือเอาแต่นอนร้องไห้สองมือเรียวยกขึ้นปิดหน้า  เหมือนปิดกั้นการรับรู้ทุกสิ่งให้ไกลออกไป จนแมตต์ทนไม่ได้ต้องดึงสองมือนั้นออก “ลูน่า มองผม” “ไม่เอา...ไม่เอาแล้ว...ฉันไม่อยากรู้ ไม่อยากเห็น ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว นายไปซะ ไปเดี๋ยวนี้เลย” ร่างเล็กพลิกตัวหนี จนเขาต้องรั้งตัวกลับมาแล้วดึงสองมือที่ปิดหน้าออกอีกครั้ง “อย่าทำแบบนี้นะ ผมรู้ว่าคุณเสียใจ แต่อย่าทำแบบนี้ได้โปรดเถอะลูน่า” “ฉันทำให้เพื่อนตายถึง 2 ครั้ง ฉันทรยศพวกเขาแล้วหนีมาที่นี่  ฉันคิดว่าตัวเองทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว แต่สุดท้ายแล้วฉันมันก็แค่ฆาตกร” หญิงสาวตะโกนเสียงดัง “ลูน่า...ถ้าคุณผิดผมก็ผิดเหมือนกัน ผมฆ่าเอมเมอรี แต่เราทำเพื่อป้องกันตัวไม่งั้นเธอก็จะฆ่าเราเหมือนกัน” “แล้วยังไง...แล้วยังอยากจะตามฉันไปแบบนี้ อยากจะเป็นฆาตกรอีกงั้นเหรอ?”ลูน่าร้องไห้เสียงดังฟูมฟาย ทำเอาแม็ตต์นิ่งเงียบไป...นั่นสินะ ฆาตกร  มือเขาเปื้อนเลือดไปแล้ว  ตอนที่ยิงเอมเมอรีเขาไม่ได้ลังเลเลยด้วยซ้ำ ความรู้สึกหดหู่พุ่งขึ้นท่วมท้นไม่แพ้ลูน่า หากแต่ชายหนุ่มยังมีบอกตนเองได้ว่าเขามีเหตุผลในการกระทำ  ต่างกับหญิงสาวที่กำลังสติแตก “ไปซะ ไปให้พ้น ฉันไม่อยากทำอะไรแล้ว ฉันไม่อยากทำ!! ปล่อยฉันไว้ แล้วลืมฉันกับเรื่องบ้าๆ นี้ไปซะ” เธอผุดลุกขึ้น ผลักอีกฝ่ายให้ออกไปนอกห้อง แต่แม็ตต์ไม่ยอมไปกลับยอมให้ลูน่าทุบตีอยู่หนึ่งด้วยสีหน้าหน้าเจ็บปวดไม่แพ้กัน   “ลูน่าหยุดบ้าสักที! ใช่คุณเป็นฆาตกร  ผมก็เป็นฆาตกรเหมือนกัน  แล้วยังไงจะมาฟูมฟายร้องไห้แล้วทุกมันจะได้อะไรขึ้นมา  สองคนนั่นจะฟื้นขึ้นมาหรือก็เปล่า?  แล้วที่ผมฆ่าไปน่ะไม่ใช่เพื่อน เอมเมอรีกับโจเอลน่ะตายไปแล้ว  ที่พวกเราเจอมันคือปีศาจกระหายเลือดต่างหาก  แล้วนี่จะเลิกล้มง่ายๆ อย่างนี้เหรอ กำลังจะมีคนตายเพิ่มมากขึ้น แล้วคุณหันหลังหนีดื้อๆ แบบนี้รึ จะปล่อยให้เพื่อนของเราไล่ฆ่าคนกินคนไปตามอำเภอใจ แล้วเราก็เปิดตูดเอาตัวรอดงั้นรึ?” จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 22:15:41

ความคิดเห็นที่ 4       “ถ้าอยากทำ นายก็ทำเองสิ ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันไม่เอาแล้ว ฉันเหนื่อยฉันไม่อยากเสียใจอีก ได้ยินไหม?” แวมไพร์สาวร้องไห้ออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยาก      แม็ตต์ไม่พูดอะไรกับเธออีก ลูน่ารู้เขาคงจะมองเธอด้วยสายตาน่าสมเพช แล้วไม่ช้าเขาก็คงจะทิ้งเธอไปซึ่งนั่นก็ดีแล้วเขาจะได้ปลอดภัย  แต่นั่นเป็นเพียงความคิดของลูน่าข้างเดียว เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขาอีกครั้ง เธอกลับเห็นเปลวไฟแห่งโทสะวาวโลดอยู่ในดวงตาของเขา แม็ตต์โกรธเธอก็น่าอยู่หรอก...ไม่แปลกเลย เอาสิถ้าเขาจะตบตีลงโทษเธอ ลูน่าก็จะไม่ปกป้องตัวเอง  แต่สิ่งที่ชายหนุ่มทำคือกระชากร่างของเธอขึ้นมาแล้วจูบอย่างเร่าร้อน     “หายบ้าหรือยัง?” หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่น เมื่อแรกเธอตกใจแต่อารมณ์ต่อมาคือความโกรธ ลูน่าตบหน้าเขาจนหัน     “บ้าหรือยังไง?...นี่ไม่ใช่เวลาที่จะ...” เธอตวาดใส่หน้าเขายังไม่ทันจบประโยคดี  วงแขนแข็งก็รวบตัวเธอเข้ามาแนบอก  มือหนึ่งก็ช้อนใบหน้าเธอขึ้นมาโดยไม่สนใจอาการแข็งขืน แล้วจูบประทับลงไปด้วยความร้อนแรงไม่ต่างกับครั้งแรก     “มะ...” ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงพึมพำที่เธอพยายามพูดออกมา เขาปิดปากเธอแน่นด้วยปากของเขา  ลิ้นร้อนเกี่ยวรัดเข้าไปพัวพันอยู่ในภายใน ไม่เปิดโอกาสให้เธอออกใดๆ ได้อีก เว้นแต่เสียงคราง...     โลกกำลังถล่ม...มันหมุนเอียงไปหมด ความรู้สึกต่างๆ ตีกันจนลูน่าไม่อาจแยกแยะได้ ความเศร้าเมื่อครู่ถูกเร่งเร้าให้แปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์อื่นที่กำลังตีตื้นขึ้นมา หลายนาทีผ่านไปกว่าแม็ตต์จะยอมคลายอ้อมแขน และถอนริมฝีปากออก หญิงสาวเข่าอ่อนไม่อาจประคองตัวได้ จำต้องซบเรือนกายแข็งแรงนั้น แล้วหอบกระเส่าพลางเอ่ยถาม...      “แม็ตต์จะทำอะไร...?”  นัยน์ตาสีน้ำเงินของเธอพร่าเบลอ ใบหน้าแดงก่ำในตอนที่ถาม เธอรู้ว่าเป็นคำถามที่ไม่น่าถามที่สุดแต่ก็ถามออกไปแล้ว และไม่มีคำตอบใดจากปากแม็ตต์ ชายหนุ่มก้มลงช้อนร่างอ้อนแอ้นของเธอขึ้นอุ้ม แล้วก็เดิมดุ่มไปยังห้องนอน จากนั้นโยนร่างของลูน่าลงบนเตียงอย่างไร้ความทะนุถนอม     “แม็ตต์!!!” ลูน่าร้องลั่น เมื่อเริ่มได้สติ เธอเข้าใจแล้วว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง     “ขอร้องฉันไม่...ไม่” คำขอร้องของเธอยิ่งทำให้โทสะของเขาปะทุมากขึ้นอีกด้วยซ้ำ     “หุบปาก!” ชายหนุ่มตะโกนใส่เธออย่างไม่ที่คนอ่อนโยนอย่างเขาไม่เคยทำมาก่อน แล้วดวงหน้าที่มีคมคายก็แนบลงมาจนติดใบหน้าของหญิงสาว เธอบ่ายหน้าหนีแต่เขาไม่สนใจกลับระดมจูบลงบนนวลแก้มของเธอไล่ไปจนถึงต้นคอ ราวกับเขากำลังกัดกินเธอก็ไม่ปาน ลูน่าครางขึ้นมาด้วยความเจ็บเมื่อถูกไรฟันขบลงมาบนผิวอ่อนบาง     “แม็..ตต์...โอย..ย” เจ้าของเรือนกายแข็งแกร่งไม่สนใจเสียงโอดครวญนั้น กลับยิ่งรุกรานมากขึ้นเสื้อไหมพรมของเธอถูกกระชากเหวี่ยงออกไปอย่างไม่ไยดี อารมณ์ของเขาเกรี้ยวกราดไม่ต่างกับสัตว์ร้าย นัยน์ตาสีฟ้าใสที่เคยมอบความอบอุ่นให้เสมอนั้นขุ่นเข้มไปด้วยเพลิงโทสะ หญิงสาวได้แต่อึ้งไม่อาจหยุดยั้งเขาได้  แม็ตต์ตรึงร่างเธอไว้บนเตียงจนยากที่จะแข็งขืน ลูน่ารู้ว่าหากเธอฝืนใช้พละกำลังเหนือมนุษย์ก็คงชนะเขาได้แต่มันจะมีประโยชน์อะไรเล่า  เธอไม่ต้องการให้เขาบาดเจ็บ ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเธอเริ่มตอบสนองอารมณ์ร้อนแรงของเขา การปฎิเสธจึงอ่อนยวบลงทุกขณะ     “แม็ตต์...อย่า...” ก่อนจะได้พูดอะไรมากกว่านั้นริมฝีปากอุ่นจัดก็ประกบลงมา จนหญิงสาวหมดสิ้นคำพูดใดๆ อีกต่อไป     ************************* (ต่อตอนหน้าค่ะ)   จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 22:16:29

ความคิดเห็นที่ 5 อารมณ์ค้างทันทีที่อ่านจบ คนเขียนช่างแกล้งกันได้ เหอๆ หวังว่านายแม็ตต์ คงจะได้สติก่อนโดนลูน่าฟัดกลับนะ หมายถึงใช้พลังในตัวซัดกลับไปนะคะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 08:40:30

ความคิดเห็นที่ 6 ู^ ^ แอบคิดว่า....แมตต์คงได้สติตอนโดนลูน่า "ฟัด" กลับ (ด้านไหน ?) แต่อีกใจของคนอ่านรู้สึกอย่างกับกำลังดูหนัง แล้วอยู่ๆกล้องก็เลื่อนไปที่โคมไฟ หัวเตียง แล้วกดดับไฟซะอย่างนั้นเลยค่ะ  จากคุณ : XueYitan เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 14:54:22

ความคิดเห็นที่ 7 ปราสาท ตูน (Schloss Thun) - น่าจะอ่านว่า ปราสาท ทูน นะคะ เพราะคนที่นี่ก็ออกเสียง th เป็น ท เหมือนกัน จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 14:56:36

ความคิดเห็นที่ 8 ลูน่าเธอคู่ใครแน่==;ได้กะเค้าไปหม๊ดเลย เราเชียร์ยูเลียสน่ะ จิตดี55 จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 21:06:39

ความคิดเห็นที่ 9 อ๊ะ ไฟดับซะแล้ว! รอตอนต่อไป จากคุณ : จันทร์ฉายแสง เขียนเมื่อ : 18 ก.พ. 55 04:57:21

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาฮิ้วกะไฟดับเช่นกัน หุหุ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:43:52

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่ 8 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11764528/W11764528.htm จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 01:17:29