ความคิดเห็นที่ 1 เมืองลำปาง, เสริมงาม หมู่บ้านแสนคำงาม หากจะพูดถึงคู่รักที่มีความสุขที่สุดบนโลกในนาทีนี้ คู่รักคู่นั้นคงหนีไม่พ้นบุรุษผมสีดอกเลาและสาวใหญ่หัวใจร้อนรักผู้อิ่มเอมเปรมปรีในรสสวาทที่ฝ่ายชายเพิ่งปรนเปรอให้กับหล่อนสดๆ ร้อนๆ อีกแล้ว ขณะนี้พวกเขากำลังนอนแผ่หราไร้อาภรณ์ใดพันกายนอกจากผ้าห่มที่ปกคลุมท่อนล่าง ทั้งสองอยู่บนเตียงภายในห้องนอนที่รูดม่านปิด  มือซ้ายของฝ่ายชายโอบไหล่ของฝ่ายหญิง ส่วนศีรษะของฝ่ายหญิงก็กำลังซบไหล่ฝ่ายชาย ผิวกายของทั้งสองคนยังร้อนระอุจากผลพวงของบทรักร้อนแรงที่เพิ่งจบลงเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา มันเป็นอีกวันหนึ่งในชีวิตของเรณูที่หล่อนคิดว่าตนเองช่างเป็นผู้หญิงที่แสนโชคดีอะไรเช่นนี้ ใครจะนึกว่าเมื่อสิบแปดปีก่อน หล่อนยังเป็นเพียงหญิงสาวชาวดอยที่อาศัยอยู่แถบชายแดนไทย – พม่าในจังหวัดเชียงราย  ร่ำๆ จะต้องเดินทางเข้าเมืองมาพลีกายขายตัวตามคำแนะนำของสาวชาวดอยรุ่นพี่อยู่แล้วเมื่อหล่อนได้เจอกับเดโช ชายหนุ่มนัยน์ตาดุที่เดินทางผ่านหมู่บ้านเพื่อเข้าไปติดต่อกับเจ้าพ่อค้ายาเสพติดทางตะเข็บชายแดน มันเป็นเหมือนรักแรกพบของทั้งสองฝ่าย พวกเขาสบตากันแค่วินาทีเดียวเท่านั้น ร่างกายของเรณูก็เหมือนจะหลอมละลาย แต่ก่อนหล่อนไม่ได้มีชื่อไทยไพเราะเพราะพริ้งอย่างนี้หรอก เป็นเพราะเดโชนี่แหล่ะที่ตั้งให้ขณะพาหล่อนเข้าเมืองมาทำบัตรประชาชนพร้อมทั้งสร้างประวัติปลอมให้หล่อนกลายเป็นน้องสาวของเขา ตอนนี้ก็สิบแปดปีแล้ว กาลเวลาช่างผ่านไปเร็วนัก “เฮียจ๋า” สาวใหญ่ส่งเสียงหวานเพื่อขับไล่ภาพแห่งอดีตออกจากสมอง หล่อนไล่นิ้วมือไปบนแผงอกของเขาขณะเงยหน้าและจูบใบหูของบุรุษสูงวัยทีหนึ่ง “เฮียบอกอั๊วหน่อยสิว่าเอาตัวนังชื่นไปซ่อนไว้ที่ไหน?” เดโชหยักยิ้มมุมปาก ชำเลืองมองดวงตาของเรณู “ลื้อถามทำไม?” “ก็แค่อยากรู้น่ะจ่ะ” ผู้ถูกถามหัวเราะหึๆ “เรียกว่าซ่อนไม่ได้หรอก ควรเรียกว่าโยนมากกว่า” “หมายความว่าเฮีย...” เรณูเบิกตาโต สีหน้าของหล่อนแสดงความรู้สึกกึ่งดีใจกึ่งประหลาดใจจนไม่น่าเชื่อว่ามันจะเป็นใบหน้าเดียวกับภรรยาผู้ทุกข์โศกเมื่อสองสามชั่วโมงก่อน นับว่าหล่อนเป็นนักแสดงที่แม้แต่ดาราภาพยนตร์มืออาชีพยังอายทีเดียว “ใช่” เดโชผงกศีรษะ รอยยิ้มยังแขวนตัวอยู่บนริมฝีปาก การแสดงของเขาเองก็ใช่ย่อยเช่นกัน “อั๊วส่งคนไปจัดการมันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” เรณูตีสีหน้างุนงง “แต่อีนังเลทอมันบอกว่า เมื่อคืนมันเข้านอนพร้อมกับนังชื่นนี่นา คนของเฮียทำยังไงหรออีพม่านั่นถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย?” “จะยากอะไรเล่า แค่รมยาสลบเข้าไปในห้องนอนของพวกมันเท่านั้นก็หมดเรื่อง แค่นี้ทั้งนังเลทอกับนังชื่นมันก็หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวแล้ว” “หลังจากนั้นเฮียสั่งให้คนทำยังไงกับมันต่อจ้ะ?” เรณูถาม ทั้งที่แน่ใจว่าไม่อยากรู้สักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องถามเพื่อเอาใจเดโช หล่อนรู้วิธีดีว่าจะเอาใจเขาได้อย่างไร “ก็ไม่มีอะไรมาก แค่แบกตัวมันออกมาขึ้นรถ พาเข้ามายิงในป่า แล้วก็โยนทิ้งหน้าผาซะ เป็นอันเรียบร้อย” “เฮียฉลาดจังเลย” หล่อนจูบริมฝีปากของเดโชอย่างดูดดื่มอีกครู่หนึ่งก็ถามต่อว่า “แล้วเฮียเอาศพมันไปโยนที่ไหนล่ะ?” มือของบุรุษผู้สูงวัยเริ่มไล้ต่ำลงจากไหล่ของผู้ถาม “ก็ผาเดียวกับที่โยนอีนังเกสรลงไปเมื่อสิบแปดปีก่อนนั่นแหล่ะ” เขาตอบ ก้มลงจูบไหล่ของเรณู หล่อนส่งเสียงครางเบาๆ เมื่อมือของเขาเริ่มซุกซน แต่สองชีวิตบนเตียงก็ต้องชะงักกึกในวินาทีต่อมาเมื่อโทรศัพท์มือถือของเรณูส่งเสียงกรีดร้องอยู่ในกระเป๋าถือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง สาวใหญ่เอื้อมมือไปที่กระเป๋า หล่อนดึงโทรศัพท์ออกมาดูหน้าจออย่างเสียมิได้ พลัน สีหน้าของหล่อนก็ทวีความงุนงงอย่างแท้จริงเมื่อพบว่าเบอร์ของผู้โทรมาเป็นเลขหมายชนิด Private Number “มีอะไรรึ อาเจิน?” เดโชเรียกชื่อจีนซึ่งก็เป็นเขาอีกนั่นแหล่ะที่ตั้งให้หล่อน “เบอร์ใครไม่รู้เฮีย มันโทรมาแบบไม่ยอมแสดงหมายเลข” เรณูหันไปตอบ แต่ทันใดนั้น หล่อนก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้เพราะเดโชเห็นหล่อนรีบกดปุ่มรับสายด้วยความรวดเร็วราวกลัวว่าสายจะหลุดไปอย่างไรอย่างนั้น “ฮัลโหล” เรณูพูดหลังยกโทรศัพท์แนบหู คาดหมายว่าเบอร์ลึกลับเช่นนี้คงเป็นใครไม่ได้นอกจากนักฆ่า Black Gun ที่หล่อนติดต่อไป และหล่อนก็คิดได้ถูกต้อง “สวัสดี ผู้จ้างงาน” เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาสาวใหญ่เย็นเยียบและขนลุกทั้งตัวไปชั่วขณะ แรกทีเดียวหล่อนคิดว่ามันไม่ใช่เสียงของมนุษย์  ต่อเมื่อตั้งสติได้จึงตระหนักว่ามันคือเสียงพูดของมนุษย์จริงๆ แต่เป็นเสียงพูดที่ผ่านการปลอมแปลงของแอพพลิเคชั่นเปลี่ยนเสียง ซึ่งหาใช้งานได้ง่ายมากตามโทรศัพท์มือถือสมัยใหม่ มันเป็นฟังชั่นเสียงพูดของหุ่นยนต์ที่ทำให้ฟังไม่ออกว่าเสียงปลายสายเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย “สะ...สะ...สวัสดีค่ะ” เรณูเรียกน้ำเสียงที่ขาดหายไปกลางคันกลับคืนมาได้ในที่สุด “คุณติดต่อ Black Gun เคสลูกสาวอกตัญญูวางแผนฆาตกรรมพ่อตัวเอง ใช่หรือไม่?” คำพูดฟังดูเป็นทางการอย่างไม่น่าเชื่อ “ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันเอง” เรณูรับคำพลางหันมาพยักพเยิดและยกมือทำท่าเล็งปืนให้เดโชรู้ว่าผู้ที่โทรมาคือใคร เดโชยันตัวลุกขึ้นนั่ง จ้องมองชู้รักคุยโทรศัพท์อย่างกระตือรือร้น เรณูรีบเบนความสนใจกลับมาที่ปลายสายในโทรศัพท์อีกครั้ง “Black Gun อยากรู้รายละเอียดมากกว่านั้น กรุณาบอกหน่อยว่าทำไมริสา บุษบายุธถึงสมควรตาย” เสียงหุ่นยนต์แปร่งหูกล่าว สาวใหญ่กลืนน้ำลายเอื้อก อะไรบางอย่างในเสียงหุ่นยนต์นี้ทำให้หล่อนขนลุกไม่หาย หัวใจของเรณูเต้นระรัว หล่อนพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติอย่างเต็มที่ขณะใช้เวลาห้านาทีหลังจากนั้น เล่าประวัติที่ถูกใส่สีตีไข่ของริสา บุษบายุธให้นักฆ่าฟัง เรณูแต่งเติมเสริมเรื่องให้นักฆ่าเข้าใจว่าริสา บุษบายุธเป็นหญิงใจแตก เป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่เงิน และรังเกียจแม่เลี้ยงกับน้องสาวต่างมารดาอย่างที่สุด เรียกได้ว่าถ้ามีคนที่มีนิสัยเหมือนที่เรณูกล่าวจริงๆ บุคคลผู้นั้นจะครองตำแหน่งคนที่เลวที่สุดในโลกได้อย่างไม่ยากเย็นเลย เสียงหุ่นยนต์นั้นเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อสาวใหญ่เล่าจบ เรณูใจหายวาบ กลัวว่าประวัติของริสา บุษบายุธที่หล่อนปั้นแต่งจะดูเลวโอเวอร์เกินไปจนนักฆ่า Black Gun ไม่เชื่อ แต่แล้วหล่อนก็ต้องลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเสียงหุ่นยนต์ดังขึ้นอีกครั้งในโทรศัพท์ “Black Gun อยากได้คำยืนยันว่าสิ่งที่คุณกล่าวมาเป็นความจริง กรุณาบอกด้วยว่า Black Gun จะสามารถได้รับคำยืนยันนั้นจากที่ไหน?” เรณูปลายตามองเดโชก่อนตอบ “เรื่องนั้นไม่มีปัญหาค่ะ ฉันขอยืนยันว่าสิ่งที่ฉันเล่าเป็นความจริงทุกประการ แต่ถ้าอยากได้รับคำยืนยันจากบุคคลที่สาม ฉันจะให้เบอร์โทรศัพท์ของคนๆ หนึ่งกับคุณ และคุณสามารถสอบถามเรื่องราวทั้งหมดจากเขาได้เช่นกัน” “เขาคนนั้นคือใคร?” เสียงหุ่นยนต์ถาม เรณูอมยิ้ม “เป็นลูกน้องคนสนิทของผู้ตายค่ะ” หล่อนบอกเบอร์โทรศัพท์สิบหลักให้ปลายสายรับทราบ “โอเค ถ้า Black Gun ได้รับคำยืนยัน Black Gun จะติดต่อ ‘คุณ’ อีกครั้ง” แล้วสัญญาณโทรศัพท์ก็ขาดหายไป “เป็นไงบ้าง อาเจิน?” เดโชถามเมื่อเห็นคู่สวาทลดโทรศัพท์ลง เรณูเลิกคิ้วมองหน้าผู้ถาม ใบหน้าอ่อนกว่าวัยของหล่อนประดับรอยยิ้มระรื่นขณะเสียงโทรศัพท์มือถือของเดโชดังขึ้นบนโต๊ะข้างเตียง “รับโทรศัพท์ก่อนสิจ้ะ แล้วเฮียจะได้รู้” หล่อนตอบ ++++++++ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 10:35:32

ความคิดเห็นที่ 2 เมืองลำปาง, ห้างฉัตร บ้านพักของทิวากร ดวงอาทิตย์ใกล้จะลาลับขอบฟ้าเต็มทนเมื่อริสาเดินออกมายังศาลานั่งเล่นที่ทิวากรปลูกไว้สำหรับชื่นชมทัศนียภาพของธรรมชาติบริเวณข้างตัวบ้าน ชุดที่ริสากำลังใส่ในตอนนี้เป็นสีดำทั้งเสื้อและกระโปรงรวมไปถึงโบผูกผม อีกไม่กี่นาทีเธอจะต้องเดินทางไปงานศพของบิดาในฐานะลูกสาวคนโตที่ต้องคอยต้อนรับแขกเหรื่อที่มาร่วมงานศพ เธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถหลีกหนีหน้าที่นี้ได้   แต่เมื่อคิดว่าต้องไปยืนข้างกายแม่เลี้ยงพร้อมปั้นสีหน้าให้เป็นปกติขณะกล่าวขอบคุณทุกคนที่มาร่วมงาน ริสาก็แทบจะหมดแรงยืนแล้ว เธอคิดว่าเธอยังไม่พร้อมที่จะไปที่บ้าน เธอยังไม่พร้อมที่จะเห็นโลงศพของบิดา เธอยังไม่พร้อมที่จะเห็นรูปถ่ายของบิดาตั้งอยู่หน้าโลงศพท่ามกลางควันธูปที่ลอยตลบอบอวล เธอยังไม่พร้อมที่จะเห็นใบหน้าที่แสดงความเสียใจให้กับเธอของผู้มาร่วมงานศพ   และเหนืออื่นใด เธอยังไม่พร้อมเผชิญหน้ารับความจริงด้วยตัวเพียงคนเดียว ในขณะนี้ ริสารู้สึกโดดเดี่ยวเป็นอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงสิ่งที่โชคชะตาหยิบยื่นให้เธอบนทางเดินแห่งชีวิต ทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทุกคนถูกลบออกไปจากชีวิตของเธอ  ริสาอยากหนีไปให้ไกลจากความเป็นจริงนัก ใครกันหนอพูดว่าความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่สำหรับเธอแล้ว ความจริงเป็นสิ่งที่เจ็บปวดจนเกินจะรับไหว และเธอก็ต้องการเวลาอีกสักหน่อยเพื่อซึมซับความจริงเหล่านั้นให้ลงลึกในใจของเธออย่างช้าๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไป ไม่ใช่แค่กระพริบตาวูบเดียว โลกทั้งใบของเธอก็เปลี่ยนไปแล้วอย่างนี้ มันทำให้ริสารู้สึกเหมือนตนเองกำลังย้อนอดีตกลับสู่วันเวลาของสิบแปดปีก่อน ตอนที่แม่หายสาบสูญไป ริสาได้รู้จักคำว่าร้องไห้ปานจะขาดใจตายเป็นครั้งแรก เธอผู้เป็นเด็กหญิงวัยเจ็ดขวบในตอนนั้น เอาแต่ร้องไห้ตลอดเวลาในขณะที่บิดาส่งลูกน้องทุกคนออกไปตามหาตัวแม่ของเธอทุกซอกทุกมุมในลำปาง ไม่มีใครรู้ว่าเกสร – แม่ของริสาหายไปไหน แม่ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับใคร ไม่เคยมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจกับพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ผู้เป็นสามี และตำแหน่งคุณนายใหญ่แห่งตระกูลบุษบายุธก็ไม่น่าทำให้แม่หลบหนีไปไหน มันยังคงเป็นปริศนาดำมืดที่อยู่ในใจของริสามาจนถึงทุกวันนี้ ไม่เคยมีใครพบเจอแม่ของเธออีก – ไม่ว่าจะเป็นในสภาพของผู้มีชีวิตหรือในสภาพของซากศพ – แม่หายสาบสูญไปตลอดกาลหลังจากขับรถไปส่งเธอที่โรงเรียนในตอนเช้า... พอมาตอนนี้ สิบแปดปีให้หลัง พ่อก็มาจากเธอไปอย่างไม่มีวันกลับอีกคน ริสาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกโหวงเหวงเมื่อไม่มีทิวากรคอยปลอบใจอยู่ข้างกาย ป่านนี้เขาคงกำลังนั่งอยู่บนเครื่องบินในสนามบินเชียงใหม่เพื่อเดินทางไปรอรับรัมภาที่กรุงเทพแล้ว ไม่อย่างนั้น เขาก็คงเป็นคนขับรถพาเธอไปงานศพด้วยตัวเอง   ภาพใบหน้าหล่อเหลาตามแบบฉบับหนุ่มตี๋ร่วมสมัยของทิวากรผุดวาบในห้วงคำนึงของริสา เธอรู้จักกับเขามากี่ปีแล้วนะ อาจจะสิบเก้าหรือยี่สิบปี ตั้งแต่ตอนที่พิชิตนำลูกชายมาไหว้พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ในงานฉลองครบรอบวันเกิดสี่สิบหกปีของท่าน ริสายังจำเด็กชายตาตี่ฟันหลอคนนั้นได้ดี ไม่น่าเชื่อว่าโตขึ้นเขาจะหล่อเหลาขนาดนี้  ทั้งเธอและเขาต่างก็เติบโตมาอย่างรักใคร่ห่วงใยกันและกันเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมา ริสารู้ดีว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินเลยไปกว่านั้น เช่นเดียวกับเธอที่ไม่ได้หลงรักเขาตามความผูกพันอย่างที่ใครๆ พากันสงสัยและสรุปเนื้อหาเข้าใจกันไปเอง หญิงสาวเหม่อมองรั้วไม้ที่ล้อมรอบบริเวณบ้านซึ่งมีพื้นที่กว่าสองไร่ของทิวากร แม้ขณะนี้ฟ้าจะยังไม่มืดเสียทีเดียว แต่โคมไฟที่ติดตามจุดต่างๆ บนรั้วก็ถูกเปิดสว่างจ้า รวมถึงไฟในศาลาที่ริสากำลังนั่งอยู่ ลำแสงของมันทอดลงมาขับเน้นผิวขาวนวลที่ตัดกับสีเสื้อของเธออย่างเด่นชัด เธอแว่วเสียงแมลงบางอย่างเริ่มกรีดปีกเซ็งแซ่อยู่ตามพุ่มไม้นอกรั้ว  ความคิดของริสาล่องลอยไปอย่างสะเปะสะปะ  เธอนึกถึงชีวิตของตัวเองในวัยเด็ก ชีวิตของตัวเองในวัยเรียน ชีวิตของตัวเองในวัยรุ่น เธอคิดว่าตัวเองผ่านอะไรมามากพอสมควร แต่เมื่อคิดถึงชีวิตของตัวเองที่จะดำเนินไปในวันพรุ่งนี้ ริสากลับคิดไม่ออกเลยว่าจะดำเนินไปอย่างไรดี มันดูมืดทึบและตื้อตันไปหมด ทันใดนั้น ริสาก็สะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงชายคนหนึ่งกล่าวขึ้นว่า “คุณหนูโรสครับ เมื่อครู่คุณพิชิตโทรมาบอกว่าได้เวลาพาคุณหนูไปที่งานแล้วครับ” เมื่อริสาหันมอง เธอก็พบว่าเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่บนบันไดทางขึ้นศาลาขณะนี้คือเหลาเฟอ คนขับรถประจำกายพิชิตนั่นเอง “ค่ะ” หญิงสาวรับคำเบาๆ และลุกขึ้นยืน พยายามปัดความคิดทั้งหมดออกจากสมองแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอสูดหายใจลึก รู้สึกปั่นป่วนมวนในท้องขณะก้าวเท้าลงจากศาลาพร้อมดวงอาทิตย์ที่หล่นพ้นลับเหลี่ยมเขา และไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็พบตนเองเข้ามานั่งอยู่บนเบาะหลังของรถยนต์สัญชาติยุโรปสีดำมันวาว โดยมีเหลาเฟอนั่งอยู่หลังพวงมาลัย ทำหน้าที่สารถีพารถเคลื่อนออกจากรั้วบ้านของทิวากรไปอย่างแช่มช้า หลังจากนั้น ความมืดมิดก็โรยตัวปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างนอกหน้าต่าง ริสารู้สึกหดหู่มากที่สุดในชีวิต เธอคิดว่าบรรดาความรู้สึกเลวร้ายทั้งมวลที่มีอยู่บนโลกนี้ คงไม่มีความรู้สึกไหนเลวร้ายมากไปกว่าการที่ต้องนั่งอยู่ในรถยนต์ซึ่งกำลังขับเคลื่อนไปบนท้องถนนอันเงียบสงบและมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่งานศพของผู้เป็นบิดาอีกแล้ว ------------------------------- แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 55 11:07:57 แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 55 10:38:34 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 10:36:56

ความคิดเห็นที่ 3 ขอเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะครับ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 16:04:28

ความคิดเห็นที่ 4 หวังว่า Black Gun ถ้าเป็นนักฆ่าระดับพระกาฬจริงๆ ควรจะมีวิจารณญาณว่า คำพูดของ เรณู เชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน ถ้าวิเคราะห์ได้ รับรอง Black Gun  เป็นตัวเอกเด่นเท่..ขวัญใจแฟนคลับทันที นี่เป็นอย่างหนึ่งจะวัดระดับความเป็นนักฆ่า แหม...ถ้าไม่วิเคราะห์จนได้ความจริง ก็คงเป็นได้แค่มือฆ่าเปะปะเท่านั้น ^__^... ปล. เสียงของ Black Gun ถ้าเป็นเสียงสำรากแบบวง  Black metal หรือ Death Metal ของสยองจิตคนฟังดีแท้^^ ^^... แก้ไขเมื่อ 17 ก.พ. 55 17:15:03 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 17:14:01

ความคิดเห็นที่ 5 ขออภัยครับ  ด้วยความเคารพ ว่ามันจะหลวมๆไปนิดนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 17:29:32

ความคิดเห็นที่ 6 ตามอ่านอยู่นะครับ ยังไม่มีความเห็น แต่ส่วนหนึ่งที่ทำให้ยังอ่านอยู่ คงเป็นเพราะแรงส่งจากตอนเปิดเรื่องนั่นเอง จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 07:45:51