ความคิดเห็นที่ 1 . . . . . . . . . . . จบไม่ได้สินะคะ กรวิชญ์ฝืนปรือหนังตาอันหนักอึ้งลืมขึ้น ดวงหน้าหวานซึ้งที่พบเจอเป็นสิ่งแรกนั้นสร้างรอยยิ้มอิ่มเอมให้ประทับอยู่บนใบหน้าของเขา ความตายก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก ไม่เจ็บปวด ไม่ทรมาน ความกลัวที่บังเกิดเพียงวูบเดียวก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดับมืดลง และเมื่อตื่นขึ้นเขาก็ได้พบกับภรรยาที่รักยิ่งชีวิต นี่เขากำลังอยู่บนสวรรค์ชั้นฟ้าใช่ไหม? สรวงสวรรค์อันมีแต่ความสุข ชายหนุ่มกระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้ได้แลเห็นนวลหน้าตรึงใจนั้นชัดตามากยิ่งขึ้น กลีบปากจิ้มลิ้มที่คลี่ยิ้มช่างน่าโน้มให้ก้มลงมารับจุมพิตจากเขาเสียนี่กระไร “ฟื้นแล้วเหรอคะ? “ ปรีติมาลย์ทักผู้เป็นสามีที่ดูเหมือนจะเริ่มได้สติแล้ว “ลุกไหวไหมคะกร? “ เธอถามอย่างห่วงใย กรวิชญ์พยักหน้ารับอย่างงงๆ ก่อนจะพยายามหยัดตัวลุกขึ้นจากตักของภรรยาโดยมีมือบางของเธอช่วยประคองหลัง อาการปวดมึนที่ยังคงค้างคาอยู่ทำให้เขาต้องตบฝ่ามือไปที่ข้างขมับของตนไม่เบานักสองสามที แล้วสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าก็ทำให้เขาต้องผวาคว้าร่างของปรีติมาลย์มาซุกอกไว้อย่างจะปกป้อง ทั้งเขาและภรรยานั้นอยู่บนพื้นหินอ่อน ผู้เป็นบิดาของภรรยานั่งอยู่บนโซฟาหนังตัวยาวสีครีมสะอาดตาโดยมีพี่ชายของเธอนั่งอยู่ที่โซฟาสีเดียวกันซึ่งตั้งอยู่ด้านข้าง ส่วนด้านหลังคนที่เขาคุ้นเคยทั้งสองกลับมีชายฉกรรจ์ทั้งหมดที่ร่วมกันลักพาตัวปรีติมาลย์ยืนเรียงแถวยิ้มเผล่น่าขนลุก “มันจบแล้วค่ะกร ไม่มีอะไรแล้วนะคะ” ผู้เป็นภรรยาบอกกล่าวด้วยรอยยิ้ม ฝ่ามือน้อยดันอกของชายหนุ่มออกอย่างขวยเขิน “พวกเราต้องขอโทษนะครับที่ทำรุนแรงกับคุณกรวิชญ์ไปบ้าง แต่อย่าถึงกับต้องตามเช็คบิลกันเลยผมไหว้ล่ะ” ชายในชุดพรางยกมือไหว้ปลกปลกแล้วพวกที่เหลือก็ทำตามอย่างถ้วนทั่ว “ไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะ ขอบใจพวกนายมาก” ผู้อาวุโสสูงสุดโบกมือให้ก่อนที่ชายคนร้ายทั้งหมดจะกล่าวลาแล้วเรียงแถวกันเดินจากไป “นี่มันอะไรกันครับคุณพ่อ? “ กรวิชญ์ละล่ำละลักถามด้วยยังจับต้นชนปลายไม่ถูก “พวกนั้นเป็นคนดูแลสนามกอล์ฟกับสวนยางของเจ้าปราบนี่ล่ะ ไหว้วานมาสร้างสถานการณ์เล็กน้อยหวังว่ากรจะไม่ถือโทษโกรธอะไรพวกเขานะ” นักธุรกิจใหญ่เฉลย “เอ่อ...เพื่ออะไรครับคุณพ่อ? “ ผู้เป็นลูกเขยทำหน้าประหลาดอย่างยากจะแปลความ ทั้งสนเท่ห์และโล่งใจในขณะเดียวกัน “เจ้าปราบเขาท้าให้พ่อพิสูจน์ใจของเราทั้งคู่ว่าจะหมดรักต่อกันแล้วจริงๆ หรือเปล่า? ซึ่งสิ่งที่พ่อได้รู้คือต่างคนต่างก็ยังรักกันจนแทบแยกจากกันไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นเรื่องหย่าก็เลิกพูดไปได้เลย” ชายสูงวัยบอกเสียงเฉียบ “ผมคิดว่าจะตายไปแล้วเสียอีก” กรวิชญ์คราง “ไม่ตายหรอกแค่โดนยาสลบเท่านั้น” พี่ภรรยาบอกด้วยยิ้มมุมปากขบขัน “แต่อีกสิ่งที่พ่อไม่เข้าใจ ทำไมปริมถึงจะต้องคืนของมีค่าทุกอย่างให้กับพ่อและพี่ด้วย? อีกทั้งเงินปันผลในหุ้นส่วนของลูกที่จะได้รับทุกปีนั่นอีก เพราะเหตุใดปริมจึงไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว? “ “ปริมไม่อยากให้กรคิดมากค่ะ ปริมมีความสุขกว่าหากจะได้ใช้ชีวิตสมถะโดยมีกรอยู่เคียงข้างตลอดไป” ปรีติมาลย์ตอบฉะฉานแน่วแน่ “ปริม คุณอย่าทำแบบนี้เพื่อผม” กรวิชญ์หันไปมองหญิงที่เคียงข้างด้วยแววตากึ่งตำหนิ “ใช่! ปริมไม่ควรทำแบบนั้น และกรก็ด้วยเช่นกัน” น้ำเสียงทุ้มน่าเกรงขามกล่าวอย่างมั่นคง “คุณพ่อหมายความว่าอย่างไรครับ? “ ผู้เป็นลูกเขยย้อนถาม “ที่พ่อยอมยกลูกสาวที่พ่อรักยิ่งให้กรดูแล เพราะกรแตกต่างจากบรรดาลูกเศรษฐีที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ หยิบโหย่ง เสเพล และก็ไม่ได้เป็นพวกฉวยโอกาสหวังจะได้ทรัพย์ศฤงคารรวมถึงใช้ปริมเป็นบันไดให้ไปถึงดวงดาว กรรักปริมขนาดที่เสียสละได้แม้กระทั่งยอมเสี่ยงเอาชีวิตเข้าแลก ยอมแบกรับทุกสิ่งไว้บนบ่าเพียงลำพัง เท่านี้ก็พิสูจน์ให้พวกพ่อเห็นแล้วว่ากรคู่ควรกับปริม” ชายอาวุโสหยุดจังหวะเมื่อเห็นว่าผู้เป็นบุตรสาวเอื้อมมือไปกุมฝ่ามือของบุตรเขยของเขาไว้ “พ่อกับกรมีบางอย่างที่คล้ายกัน เราต่างก็พร่องในความเป็นครอบครัวด้วยกันทั้งคู่ พ่อเสียอีกที่โชคดีมีคนชุบเลี้ยง ในขณะที่กรเติบโตมาด้วยตนเองจากสถานสงเคราะห์ กรมีความมุ่งมั่น ใฝ่ดีและหยิ่งในศักดิ์ศรีของตน สิ่งเหล่านี้จะทำให้ได้พบกับความสำเร็จ หากแต่สิ่งหนึ่งที่เราต่างกันนั่นคือพ่อไม่เคยปฏิเสธโอกาสที่มีคนหยิบยื่นให้ กรคงเข้าใจนะว่าพ่อหมายถึงสิ่งใด” แววตาที่ผ่านโลกมาครึ่งค่อนชีวิตทอดมองชายตรงหน้าอย่างอารี “ผมไม่บังอาจกล้ารับสิ่งที่คุณพ่อจะให้หรอกครับ เด็กกำพร้าที่มีแต่ตัวอย่างผมละอายใจเกินกว่าจะยอมรับตำแหน่งที่ไม่ได้เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของตนได้” กรวิชญ์หลุบสายตาลงมองพื้น   “กรรักปริมหรือเปล่า? แล้วการดูแลผลประโยชน์ให้ภรรยามันจะทำให้เธอเสื่อมเกียรติลงที่ตรงไหน? เท่าที่ผ่านมาทั้งเรื่องงานแต่งทั้งเรื่องเรือนหอที่กรไม่ยอมให้ฝ่ายพ่อออกสักสลึงก็น่าจะเพียงพอแล้ว เงินทองไม่ใช่น้อยที่กรทุ่มลงไปแล้วก็ต้องมาเริ่มต้นสะสมใหม่ แล้วอย่างนี้เมื่อไรถึงจะได้มีเวลาให้กับเมียเสียที? “ คิ้วหนาซึ่งมีเส้นสีเงินแซมอยู่ขมวดน้อยๆ “คนอื่นจะครหาเอาได้ เท่าที่ผมได้แต่งงานกับปริมก็ถือเป็นความเมตตาที่คุณพ่อมีให้อย่างที่สุดแล้วครับ” ลูกเขยหนุ่มเอ่ยบอกด้วยความเจียมตัว “คนเขาถ่มน้ำลายเราจะเอามือไปรองไว้ให้เปื้อนทำไม? เราทำอะไรเรารู้ตัวดี เรามีเจตนาที่ดีก็จงอย่าหวั่นเกรง ยอมรับตำแหน่งที่พ่อจะมอบให้แล้วพิสูจน์ให้ใครต่อใครได้เห็นว่ากรไม่ได้มายืนอยู่ที่แห่งนั้นเพราะโชคช่วย แต่มันเป็นเพราะความสามารถและความดีที่กรมีต่างหาก พ่ออยากได้กรมาช่วยกิจการของครอบครัวเรา งานบริหารอาจจะต้องเรียนรู้เพิ่มเติมแต่ความเชี่ยวชาญเกี่ยวกับอาคารสถานที่กรไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร ทรัพย์สมบัติเดิมหรือหากจะงอกเงยก็เป็นชื่อของปริม กรได้เงินเดือนตอบแทนตามความเหมาะสมกับแรงงานที่ทุ่มเทลงไป หาได้มาเถือแทะจากกองเงินกองทองของเมียอย่างสุขสำราญเสียหน่อย เท่านี้เพียงพอไหม? หากกรรับปากพ่อก็เบาใจ เผื่อว่าพ่อจะเกษียณตัวเองได้สักที” กรวิชญ์คลานเข้าไปกราบแทบเท้าผู้มีศักดิ์เป็นพ่อตาทว่ากรุณาต่อเขาเสมือนผู้บังเกิดเกล้า ความปีติที่ได้รับความไว้วางใจจากคนทั้งครอบครัวที่เขาคือสมาชิกใหม่รวมถึงความอาทรซึ่งผู้เป็นภรรยามอบให้ ทำให้เขาตระหนักชัดถึงคุณค่าแห่งความผูกพันที่ถักทอซึ่งจะต้องหวงแหนและปกป้องไว้จนกว่าชีวิตจะหาไม่ ครอบครัวอบอุ่นแสนสุขที่เขาไม่เคยมีโอกาสสัมผัสเมื่อครั้งเยาว์วัย จนกระทั่งได้สร้างมันขึ้นมาด้วยตนเองโดยมีปรีติมาลย์เป็นดั่งขุมพลังอันยิ่งใหญ่ที่หล่อเลี้ยงให้มีเรี่ยวแรงหยัดยืนต่อสู้ยามลืมตาตื่นในทุกเช้า “ทั้งชีวิตนี้ผมก็ไม่อาจทดแทนบุญคุณที่คุณพ่อมีให้ได้หมด” ชายหนุ่มกล่าวด้วยความสำนึก “มีหลานตาให้พ่อสักสามสี่คนสิ เท่านี้ก็ถือว่าทำกุศลให้คนแก่วัยบั้นปลายได้ตายตาหลับแล้ว” ผู้อาวุโสยิ้มด้วยดวงตาที่มีประกายแห่งความหวัง “ได้ครับ! “ กรวิชญ์รับคำทันควันจนปรีติมาลย์ต้องปรี่เข้ามาตีที่ต้นแขนของเขาโดยไว เสียงหัวเราะดังขรม บรรยากาศที่รายล้อมเป็นไปด้วยความสุขสันต์ ทั้งสี่พูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นระหว่างกัน จนกระทั่งเห็นสมควรแก่เวลาที่จะเข้าเมืองหลวงจึงชักชวนกันไปยังยานพาหนะที่จะพาทั้งหมดกลับสู่บ้านเสียที “ยินดีด้วยนะท่านรองประธานอันดับสอง” พี่ชายของปรีติมาลย์ตบที่ไหล่ของกรวิชญ์ไม่แรงนัก “ขอบคุณครับ แต่ผมยังต้องขอคำชี้แนะจากพี่ปราบอีกมาก หวังว่าจะไม่ว่าอะไรนะครับ” ผู้อ่อน ประสบการณ์กว่าบอกอย่างถ่อมตน “เอาสิ ด้วยความยินดี มีนายมาช่วยแบ่งเบาฉันจะได้มีเวลาไปหาแม่พันธุ์มาทำหลานปู่ให้คุณพ่อบ้าง” ผู้เป็นพี่ว่าด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่ม “หาให้มันดีๆ หน่อยนะ ไอ้ที่ผ่านๆ มาน่ะ ทำเอาพ่อนอนสะดุ้งเพราะวิญญาณแม่แกมาโวยวายไม่เว้นแต่ละคืนเลย” บุพการีปรามติดตลก ทั้งสี่จึงประสานเสียงหัวเราะกันอีกครั้ง สี่พ่อลูกเดินออกมาจากเรือนรับรองที่ปลูกสร้างในสนามกอล์ฟสุดหรูซึ่งมีต้นยางพาราปลูกไว้อยู่โดยรอบ กรวิชญ์หันซ้ายหันขวาเมื่อพบกับทัศนียภาพที่ตนแสนคุ้นตาพร้อมกับรอยยิ้มขัน เขาเดินทางมายังสนามกอล์ฟซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวปรีติมาลย์ที่ตั้งอยู่ในจังหวัดระยองแห่งนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทว่าไม่เคยเดินเลยเข้าไปในส่วนของสวนป่าซึ่งอยู่ห่างออกไปอันเป็นจุดสิ้นสุดอาณาเขตสนามกว้างเลยสักหน และโดยเพราะทั้งเขาและผู้เป็นภรรยาต่างก็ไม่พิสมัยในกีฬาประเภทนี้จึงเอาแต่ใช้เวลาไปกับการออกกำลังกายภายในสปอร์ตคลับ โดยไม่เคยรู้เลยว่าข้างในสวนที่มองเห็นจะมีกระท่อมไม้ที่สร้างไว้ให้คนเฝ้าได้พัก บ้านไม้ที่เขาคิดว่าจะต้องถูกปลิดลมหายใจไปในเช้าของวันนี้ กรวิชญ์เอื้อมฝ่ามือไปเกี่ยวกระหวัดสอดประสานกับมือนุ่มของปรีติมาลย์อย่างแน่นแฟ้น หญิงสาวเอียงศีรษะพิงกับไหล่แกร่งของผู้เป็นสามี สองสายตาสื่อคุณค่าแห่งความสัมพันธ์ทั้งหมดเท่าที่มีให้แก่กันแล้วพากันจับจูงก้าวตามเส้นทางที่ทอดยาว ในเมื่อผู้เป็นภรรยาที่รักยิ่งยอมละทิ้งวิถีชีวิตซึ่งเธอเคยเป็นเพื่อศักดิ์ศรีที่เขาสร้างมาปิดกั้นโอกาสอันดีที่ผู้เป็นพ่อตาหยิบยื่นให้ไม่รู้กี่ครั้งกี่หน แล้วใยเขาจะลดทอนความหยิ่งทะนงคว้ามันกลับมาเพื่อสร้างความสุขแด่เธอมิได้เลยเชียวหรือ?...         ...จบจริงๆแล้วค่ะ ================================================= ส่งไม้ต่อให้คุณกีวี่ล่ะเน้อ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 55 09:39:19 จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 16:18:43

ความคิดเห็นที่ 2 อาจจะไม่เกินความคาดหมายนัก สำหรับคนที่เดาถูกตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่สำหรับพี่ เกินความคาดหมายมากมาย ตั้งแต่ใส่นิเสธในตอนแรกแล้วจ้า เพิ่งเคยเห็นคนเล่นกับนิยามของ Psycho Fear ด้วยชื่อและเนื้อหาที่สัมพันธ์กันแบบนี้ ส่วนสำนวนของผู้เขียนก็เด่นที่การสื่ออารมณ์และบีบคั้นความรู้สึก บทหวานก็ค่อยๆละเลียดการออดอ้อนเย้าแหย่กัน น่ารักดี :) เอ... นี่จัดหนักหรือยังนะ ไม่รู้ล่ะ ให้เต็มสิบไว้ก่อน เพื่อกดดันงานต่อไป  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 17:30:15

ความคิดเห็นที่ 3 สนุกน๊าาาาา ชอบล่ะ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 20:01:05

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อไปนี้เป็นความเห็นส่วนตัวล้วนๆ ย้ำว่า ส่วนตัว ล้วนๆ...ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย (ก็แหงล่ะ....^^) พ่อตาเล่นแรงมาก ไม่ประสาทเสียก็บุญแล้ว พวกผู้ร้าย มองเผินๆ เหมือนสอบไม่ผ่านกับบทที่ได้รับ แต่มาคิดดูอีกทีถือว่าผ่านครับ แม้จะไม่ได้คะแนนเต็ม..ก็แหม...ไม่ใช่ผู้ร้ายมืออาชีพนี่ครับ เล่นบทผู้ร้ายจำเป็นได้เท่านี่ก็  OK ต้องเข้าใจกัน^^.. ฉากระหว่างพระเอก นางเอก ในขณะอยู่ในอุ้งมือมาร ยังรู้สึกครึ่งๆกลางๆ เพระภายใต้ความกดดันความเป็นตายขนาดนั้น ยังอุตส่าห์มีความหวานเล็กๆออกมา ถ้าเป็นผมคงหน้าดำคร่ำเครียด เลยดรอบน้ำหนักลงไปส่วนหนึ่ง สำหรับผมแล้วกรวิชญ์สอบไม่ผ่าน ISO ครับ ในแง่ของมาตรฐานทางจริยธรรมต่อคนรักโดยทั่วไปของพระเอกมาตรฐาน(สากล) แต่เป็นตัวเอกได้..... ในขณะนางเอกผ่านฉลุย (ลำเอียงเห็นๆ) ^__^...... ความคิดและมุมมองของเขามองเผินๆเหมือนดี แต่กลับเป็นการทำร้ายคนรักด้วยมุมมองที่คับแคบของเขา ทำให้รอยร้าวเล็กๆขยายตัวออกมาอย่างช้าๆ แต่มั่นคง ในชีวิตจริง ผมคิดว่ามุมมองแบบพระเอกเป็นดาบสามคม(ไม่ใช่แค่สองคม) อยู่ด้วยกันขนาดนี้ยังปรับมุมมองและโลกทรรศน์ของเขาไม่ได้ จนเกิดเรื่อง ส่วนตอนท้ายๆ ไม่ว่ากัน เป็นการชดเชยทางอารมณ์คนอ่าน แต่ที่แน่ๆคนเขียนสอบผ่านครับ คะแนนจิตวิสัย ความตั้งใจ เต็มสิบ เพราะปัญหาของผม ไม่ใช่อยู่กับคนเขียน แต่อยู่กับตัวละครต่างหาก อย่าเอามาบูรณาการกันนะครับ เพราะนี่เป็นการพูดถึงตัวละครที่โลดแล่นอยู่ในเรื่อง ไม่เกี่ยวกับคนเขียนนะครับ ผมโฟกัสไปที่ตัวละคร ไม่ใช่วิธีการเขียน ^__^... เพราะว่ากันตามจริง ถ้าผมจะเขียนแนวนี้อีกกี่ปีก็ไม่รู้จะเขียนได้ขนาดนี้ไหม เนอะๆๆ....^__^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 20:24:47

ความคิดเห็นที่ 5 พ่อตามหาภัย แต่สุดท้ายรักก็ชนะทุกอย่างเนอะครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 21:53:43

ความคิดเห็นที่ 6 พี่รุริกะ :ไม่กดดันเลยค่ะ เพราะจะไม่เขียนแล้ว เอิ๊กๆๆ อ๊ะ!ล้อเล่ง... คุณvannessia :ขอบคุณค่ะ ดีใจ ดีใจ คุณPsycho man :ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์มากๆเลยค่ะ สารภาพ ณ ตรงนี้ กับทุกๆ ท่านที่แวะเข้ามาอ่านเลยนะคะ งานเขียนชิ้นนี้เมื่อกาแฟนมาตั้งสมาธิอ่านอย่างจริงจังก็รู้สึกว่ามีจุดบกพร่องมากมายเหลือเกิน อาจเป็นเพราะตั้งโจทย์ไว้ว่าเป็นวันแห่งความรักก็เลยกระหน่ำเทน้ำตาลอย่างไม่บันยะบันยัง เป็นผลให้หวานเรี่ยราดขนาดนี้ ...ไม่ดีเลยค่ะ อย่างไรเสียก็ขอขอบคุณทุกๆกำลังใจนะคะ ในงานหน้าจะพยายามให้มากกว่านี้ค่t สัญญา... จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 21:56:09

ความคิดเห็นที่ 7 คุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค :มันเวอร์ไปเนอะ อ่านเอง หงุดหงิดเองค่ะ งืมๆๆ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 21:59:26

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ มาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 22:47:12

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านจบแล้วครับ ยังพูดเหมือนเดิมว่า เขียนแบบนี้ไม่ได้ครับ ถ้าเขียนเอง คงเป็นฉากทรมานกันเลือดสาด เจ็บจริง ตายจริง แผนซ้อนซ่อนแผน สำนึกเมื่อสาย อะไรแบบนั้น จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 08:21:34

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านจบหะแว้ววววววว รองเท้าสีดา --->. รองเท้าสีดำ พอ. --->. พ่อ ความความ (ตรงไหนจำไม่ได้และ. หาเอานะ. แหะๆ) จากคุณ : เขียนบน iPad (แพรวดาว) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 09:19:07

ความคิดเห็นที่ 11 รองเท้าสีดา --->. รองเท้าสีดำ อันนี้หาไม่เจอค่ะ ขอบคุณลูกตะใภ้ค่ะ   ขอบคุณคุณzoiที่แวะมาอ่านนะคะ อยากเขียนบทสยดสยองได้อย่างงานของคุณzoi อาจารย์จี พี่รุริกะ หนูแอนู เช่นกันค่ะ ...แต่อาจจะคงอีกยาวไกล จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 09:42:42

ความคิดเห็นที่ 12 Happy ^__^ ชอบค่ะ  ^0^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 09:43:24

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณคุณก้องKTH (KTHc) ที่แวะมาค่ะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 09:44:57

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณคุณใยไหมกะใบม่อนค่ะ ชื่นใจ...ชื่นใจ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 09:45:55

ความคิดเห็นที่ 15 แง้ๆๆๆ. แม่กาแฟน. ไอแพดทำพิษอ่ะ เค้ามองไม่เห็นหลายประโยคของหลายๆ ความเห็นเลยล่ะ อ่านแล้วแหม่งๆ เลยลองมาเข้าสวนสัตว์ดู. แอ้ววววว. หายไปหลายประโยคจริงๆ ด้วย. ^^' จากคุณ : แพรวดาว (แพรวดาว) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 10:40:11

ความคิดเห็นที่ 16 อ๊ะ! ใช่ๆ ขอโทษทีค่ะ ลืมไปว่าคุณแพรวดาวอ่านจาก app pantip ดังนั้นจึงไม่สามารถอ่านข้อความจาก Rich Mode ได้ ยังไงจะพยายามไม่ลืมโพสต์ด้วย Classic Mode นะคะ ขอเรียนทุกๆท่านให้ทราบด้วยว่า หากจะนินทาคุณแพรวดาวช่วงนี้ กรุณาใช้ Rich Mode นะคะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 10:47:43

ความคิดเห็นที่ 17 แอ๊ๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 11:15:36

ความคิดเห็นที่ 18 มาแล้วๆๆๆๆ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 13:07:14

ความคิดเห็นที่ 19 read จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 18:42:49

ความคิดเห็นที่ 20 ^^ มาเก็บรายละเอียดอีกรอบครับ (เมื่อคืนดึก เลยรีบอ่านมากไปหน่อย) จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 19:31:39

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณค่ะ คุณปุ้ย คุณravio และคุณก้อง จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 08:40:04

ความคิดเห็นที่ 22 ความคิดเห็นส่วนตัวค่ะ จากคนที่ชอบอ่าน เนื้อเรื่องเดาได้ง่ายค่ะ สไตล์นิยาย / หนัง ไทย ที่เดาได้ตั้งแต่ตอนที่ 1 แล้ว แต่ก็ตามอ่านจนจบ 2 ตอน เพราะ... อยากอ่านภาษาการเขียนที่ใช้คำสื่ออารมณ์ตัวละคร ภาษาบรรยายโวหารที่บอกรายละเอียดของสถานที่ บรรยากาศ สำหรับคนอ่านอย่างดิฉัน ชอบนิยายที่ภาษาสวยๆ ค่ะ แม้ว่าเรื่องเดาง่ายก็ตาม มีคำ "โกรธเกรี้ยว(ถมึ๋ง)ทึง" ไม่น่าจะมีไม้จัตวานะคะ เพราะเป็นเสียงสูงอยู่แล้ว แต่คงเพราะว่า การตรวจคำของระบบ ที่ไปจับคำ ม-อึ-ง เป็นคำหยาบหรือเปล่า และไม่เข้าใจว่าใส่วงเล็บทำไม ถ้าจะใส่น่าจะเป็น "โกรธเกรี้ยว (ถมึ๋งทึง)" อย่างไรก็ร่วมศึกษานะคะ ไม่แน่ใจว่าตัวเองเข้าใจถูกหรือเปล่าค่ะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 11:37:58

ความคิดเห็นที่ 23 ต้องขออภัยที่ทำให้คุณให้เพียงเธอหมดใจ เสียอรรถรสในการอ่านนะคะ ตามที่เข้าใจเลยค่ะว่ากาแฟใช้คำว่า "ถมึ๋งทึง"เพราะระบบกรองภาษาของพันทิป ส่วนที่ใส่วงเล็บเนื่องจากมองเห็นง่ายเวลาที่จะแก้ให้เป็นคำที่ถูกต้องในต้นฉบับค่ะ ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ ..ดุจดั่งน้ำทิพย์ชโลมใจ นักหัดเขียนเล็กๆคนนี้จริงๆค่ะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 17:13:03

ความคิดเห็นที่ 24 ตามมา ค่า จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 17:17:47

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านจบแล้วค่า แม่กาแควเขียนเก่งจริง ๆ ค่ะ ยกให้สองนิ้วเลย ^___^ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 11:02:19

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณคุณde janeiro ที่อุตส่าห์ตามมานะคะ ขอบคุณจ้ะหนูนู จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 12:05:22

ความคิดเห็นที่ 27 ลุนซะเหนื่อยเชียว จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 21:35:19