ความคิดเห็นที่ 1 เพราะคำๆนี้ทำให้ฉันต้องพาคนเพียงสองคนที่สำคุญที่สุดในชีวิตของกระโจนลงสู่วังวนแห่งความโหดร้ายเช่นนั้นหรือ...... คงใช่..................................... ก่อนที่ฉันจะทันพูดอะไรก็รู้สึกถึงร่างในอ้อมแขนที่สั่นระริก และเสียงพูดแผ่วเบา “พี่...................ค่ะ” แววตาตื่นตระหนกเงยหน้าขึ้นมองฉัน ฝ่ามือคู่นั้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เลือดของฉันเอง.............. “เจ๊ ” สีหน้าตกใจของน้องชาย ที่ถ้าตอนนี้ไม่เจ็บปวดจนแทบขาดใจตัวฉันเองคงอดหัวเราะออกไปไม่ได้ เพราะว่านั่งเฉียงหันหน้าเข้าหากันในตอนแรกจึงไม่เห็น แต่ตอนนี้คงปิดไม่อยู่แล้ว แผ่นหลังที่เปียกเลือดจนชุ่มนั่น “ดูท่าผ้าพันแผลของปิแอร์คงเอาไม่อยู่แล้วล่ะ” ขนาดในสถานการณ์อย่างนี้ ฉันยังอดแปลกใจในน้ำเสียงติดตลกท่าทางไม่ร้อนใจของตัวเองไม่ได้ “ทำไมไม่บอก” “พี่จ๋า เจ็บมากไหม” ทั้งน้ำเสียงคาดคั้น และ น้ำเสียงร้อนใจเจือสะอื้นนั่น ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน มีเพียงใบหน้าซีดขาว แววตาหวาดหวั่นเท่านั่นที่เด็กน้องทั้งสองคนตรงหน้ามีเหมือนกัน “ไม่เป็นไร ยังทนได้อยู่ จริงๆนะ” เมื่อเห็นแววตาไม่เชื่อถือนั่นจึงสำทับลงไปว่า “คิดว่าพี่ไม่รู้สภาพของตัวเองรึไง” “เจ๊ กำลังจะตาย” ดวงตาสีอำพันที่ล้อมรอบด้วยวงแหวนสีทองเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ทั้งๆที่ผ่านเรื่องราวทั้งหลายนั่นดวงตาคู่นั้นยังไม่มีน้ำตาซักหยด ตอนนี้จะร้องไห้ให้ฉันรึนี่ ความตายคงเป็นเรื่องเกินทนสำหรับเด็กนี่แล้วล่ะ บาดแผลเหนือคิ้วขวานั่นมีเลือดไหลซึมออกมา หยดเลือดที่ไหลลงมาตามหางตาดูราวกับหยาดน้ำตาสีโลหิต “คิล เจ้าเด็กบ้าอยู่ๆมาแช่งกันอย่างนี้ได้ไง” “พี่ อย่าตายนะ......... ได้โปรด” ดวงตาคู่แฝดที่แสนงดงามนั่นจ้องมองมาที่ฉัน แตกต่างจากดวงตาอีกคู่ก็ตรงที่น้ำตาที่พร่างพรูไหลรินอาบหน้า พระเจ้า.............การทำให้นางฟ้าร้องไห้จะบาปรึเปล่าหนอ วันนี้ฉันทำบาปมามากเกินทน มากมายเกินไปแล้วจริงๆ “เฮ้อ.................. เอาล่ะ เรื่องเร่งด่วนในตอนนี้ในความคิดพี่ คือหาที่หลบซ่อน แต่ ทั้งสองคนคงไม่เห็นด้วยสินะ รู้แล้วน่า......... ไม่ต้องมองหน้าพี่ด้วยสายตาแบบนั้น พี่ยังไม่ตายตอนนี้หรอก” “พี่ต้องไปหาหมอ” “ไม่ได้ ถ้าเราไปหาหมอตอนนี้ไม่ว่าที่ไหน มันไม่ปลอดภัยทั้งนั้น พี่ไม่ยอมเอาพวกนายทั้งสองคนไปเสี่ยงหรอก” “พี่ค่ะ ถ้าพี่ตายหนูก็ไม่ยอมเหมือนกัน” น้ำเสียงและแววตาที่ดื้อดึงของทั้งสองคนตรงหน้า ประกาศออกมาอย่างชัดเจนว่า ไม่ยอมแน่ เด็กพวกนี้นี่ดื้อเหมือนใครกันนะ เฮ้อ.........ก็คงเหมือนฉันนี่ล่ะ ก็สายเลือดเดียวกันนี่ เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย พร้อมกับสายตาแข็งกร้าวที่แปลได้เพียงอย่างเดียวว่า จงเชื่อที่พูดแล้วทำตามนั้น “เชื่อสิ ไม่ตายแน่ๆ...... ไม่ใช่ตอนนี้” น้ำเสียงที่กล่าวออกมาก็เย็นชาและแข็งกร้าวไม่แพ้แววตา การกระทำที่ทำให้เด็กน้อยทั้งสองต้องสยิวกายด้วยความหนาวเหน็บ รับรู้ขึ้นมาอีกครั้งว่าที่จริงแล้วพี่สาวของตนนั้นน่ากลัวเพียงไร ทางเดียวที่จะสยบความดื้อดึงของคนตรงหน้าก็คือ เราต้องดื้อยิ่งกว่า ตลกชะมัด นี่เจ้าเด็กสองคนนี้คิดจริงๆหรือว่าจะกดดันให้ฉันทำตามได้......... แต่ก็ ซึ้งดีนะที่เจ้าพวกนี้เป็นห่วงเรา................................. ขนาดนี้ ทั้งสองหันไปสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เจ้าน้องชายจะลุกขึ้นยืน “งั้นก็ไปกันเถอะ” ก่อนจะหันมาสบตาฉันแล้วกล่าวว่า “สำหรับเจ๊ ถ้าเราดึงดันจะพาไปหาหมอล่ะก็ คงคิดจะทำอะไรซักอย่างแน่ และสิ่งที่คิดจะทำมันคงไม่ดีกับเราทั้งหมด” “นั่นสิ ถ้าจะทำแบบนั้น อืม................ที่พวกนายจะพาไปหาหมอก็เพราะไม่อยากให้พี่ตาย แต่พี่ก็ไม่อยากให้พวกนายตาย เพราะงั้นถ้าชิงตายซะก่อนก็ไม่ต้องไปหาหมอแล้วพวกนายก็จะยังมีชีวิตอยู่” แปลกจังทั้งที่พูดเรื่องแบบนี้แต่ตัวเองกลับรู้สึกว่าน้ำเสียงที่พูดฟังดูร่าเริงเกินไป รู้สึกคล้ายกับพูดไปยิ้มไปด้วยซ้ำ “พี่คะ พี่ใจร้ายมาก” เจ้าหญิงน้อยเงยหน้ามองฉันแล้วพูดว่า “และที่สำคัญ พี่ยิ้มน่ากลัวแบบนั้นอีกแล้ว” ฉันยกมือขึ้นจับใบหน้าตนเอง ไม่รู้ตัวเลย แล้วลูบหัวน้องสาวเบาๆ “เราก็ต้องเร่งกันแล้ว”จับเจ้าตัวเล็กให้ลุกขึ้นก่อนจะลุกตาม ทันใดภาพรอบๆตัวก็พร่ามัว รู้สึกขาไม่มีแรงขึ้นมาซะเฉยๆ ราวกับว่าอยู่ๆร่างกายนี้ไม่ใช่ของตนอีกต่อไป ชั่ววินาทีที่ไม่สามารถควบคุมและสั่งการตนเอง วินาทีนั้นความกลัวที่แท้จริงจึงเริ่มปรากฏ ความกลัวต่อสิ่งที่ตนเองกำลังจะทำไม่ได้ ปกป้องสิ่งสำคัญไม่ได้ น้องทั้งสองถลาเข้ามารับ ทั้งเจ้าตัวเล็กที่อยู่ใกล้กับเจ้าตัวโตที่อยู่ไกลออกไปหน่อย ความรู้สึกเจ็บปวดจากบาดแผลราวกับจะเพิ่มพูนขึ้นนับสิบเท่า ความรู้สึกแรกในตอนนั้นคือ ตกใจ ตกใจมาก ที่บอกว่ารู้สภาพตัวเองดีฉันรู้จริงๆ หรือไม่ก็คิดว่ารู้จนถึงตอนนี้ ‘การไม่รู้สภาพตนเองก็เหมือนกับการก้าวขาลงนรก จำไว้’ คำที่ท่านพ่อเคยพูดย้อนกลับเข้ามาในหัว ดูท่าสภาพจะเลวร้ายกว่าเดิมมากๆซะแล้ว ฉันทรุดตัวลงนั่งอีกครั้ง ในตอนนี้แม้แต่จะยืนขึ้นก็คงทำไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 55 20:14:41 แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 55 06:21:22 จากคุณ : ฟักทองสยองขวัญ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 23:49:03

ความคิดเห็นที่ 2 “พี่ / พี่ค่ะ” น้ำเสียงตระหนกตกใจนั่นเอ่ยขึ้นพร้อมกัน แม้จะมองไม่เห็นหน้าตนเองแต่ฉันก็รู้ว่าก็คงซีดเผือดไม่ต่างจากสองคนตรงหน้า บาดแผลที่ได้มามันลึก และหนักกว่าที่คิด ‘แน่ล่ะ.................. คิดว่ากำลังสู้กับใครกันยัยหนูเอ๋ย เจ้าน่ะประมาทอีกแล้วนะ’ ใบหน้าของท่านพ่อ เสียงทอดถอนหายใจ และรอยยิ้มกึ่งล้อเลียนนั่น ทั้งๆที่อยู่ในเวลาอย่างนี้แต่ฉันอดไม่ได้ที่จะ................. เจ็บใจ สู้ไม่ได้ สู้ไม่ได้จริงๆทั้งๆที่คู่ต่อสู้ออมมือให้ขนาดนั้น........................... บ้าเอ๊ย!!! “ถ้าพี่บอกว่าไม่เป็นไร.............พวกเธอ...คงรู้สินะ.......ว่าโกหก” เพราะความเจ็บปวดที่พุ่งขึ้นมาทันทีทันใด ทำให้หายใจลำบากน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาจึงขาดเป็นห้วงๆ ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงฉันคงจะหมดสติแน่ๆ ทำยังไงดีสองคนนี้มันยังเด็กนัก ถ้าฉันตายไปเจ้าสองคนนี้มันจะทำอย่างไร ไหนจะต้องหนี ไหนจะต้องสู้ นี่มันยังไม่ใช่เวลาที่ฉันควรตายนะ ถึงฉันจะสาบานไปแล้วว่าจะเสียสละชีวิตเพื่อคุ้มครองแต่นี่มันเร็วเกินไป อันตรายยังอยู่รอบด้าน น้องของฉันยังไม่ปลอดภัย..... ด้วยความร้อนรน ทำให้อาการยิ่งหนักขึ้น เลือดไหลออกจากบาดแผลไม่ขาด ใบหน้าอับจนปัญญาและตื่นตระหนกของสองคนตรงหน้ายิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดกว่าเดิม.......... ในชีวิต........................ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยขอร้องใครหรืออะไร แต่ตอนนี้ในห้วงแห่งความตาย ได้โปรดเถิด.................... ได้โปรดช่วยน้องๆฉันด้วย ฉันขอแลกวิญญาณ แม้ว่าจะต้องคุกเข่าสละสิ้นทุกสิ่งต่อหน้าปีศาจ หลั่งเลือดสาบานเป็นทาสอสูร ขอเพียงเป็นหนทางที่จะช่วยพวกน้องๆของฉันได้ ฉันยินยอมสละวิญญาณมอบชีวิตให้ ได้โปรด...................... “โอ๊ะโอ...” เพียงแค่คำอุทานคำแรกเพิ่งจะเริ่ม มีดเล่มเล็กๆก็พุ่งไปหาต้นเสียงอย่างรวดเร็ว จากมือของคนที่มีอาการใกล้ตายเมื่อครู่ ชั่วขณะหญิงสาวรู้สึกเหมือนเจอวิญญาณภูตผีจากอดีต ชั่วขณะ ความรวดเร็วจนสายตาไม่อาจตามทัน เร็วจนไม่อาจทำอะไรได้แม้สักนิด ถึงแม้จะเห็นอยู่กับตาว่าผู้ชายคนนั้นรับมีดสั้นของตนเองได้อย่างไม่ยากเย็น เห็นอาวุธของตนจากมือของชายคนนั้นปักอยู่ที่ไหล่ของเจ้าน้องชายอย่างแม่นยำโดยที่ที่แม้หางตาก็ไม่ชำเลืองแล มือหยาบกระด้างที่กำอยู่รอบลำคอตน.................... ชายผมดำที่ยิ้มแย้มอยู่ตรงหน้า ความรู้สึกอึดอัดกดทับรับรู้ได้ด้วยร่างกายและจิตวิญญาณว่า พวกเราคงจะโดนคนๆนี้ฆ่าได้โดยไม่ยากเย็น เหงื่อเย็นเยียบหลั่งริน...................... “ดูเหมือนจะเจอของเล่นน่าสนุกเข้าให้แล้ว...............” คำพูดที่ต่อกับคำอุทานประโยคแรกเพียงชั่วเวลาไม่กี่วินาที คนๆนี้ก็จัดการเราได้อย่างง่ายดาย จากตรงหน้าฉันมองเห็นคิลกุมไหล่ขวาที่ถูกมีดปักจดมิดด้ามไว้แน่น ดวงตากร้าวมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่ยอมจำนน น้องสาวตัวน้อยที่อยู่ข้างๆแม้จะตระหนกแต่ก็คุมสติมั่นมองตรงมาที่ฉันอย่างแน่วแน่ รอคอย แม้เพียงเสี้ยววินาที หนทางที่จะพลิกสถานการณ์ “เจ้าหนู แกคงรู้ว่าชั้นหักคอพี่สาวแกได้ง่ายๆเพราะงั้นระวังไว้ก่อนจะดีกว่า” แม้จะพูดอย่างยิ้มแย้มแต่ทว่าฉันมองเห็นดวงตาดำมืดลึกล้ำที่ปราศจากอารมณ์ใดๆโดยสิ้นเชิง มันทำให้หนาวเยือกไปถึงกระดูก จ้องมองดวงตาฉัน นำเสียงที่พูดเต็มไปด้วยความสนใจ “นี่หรือ อัญมณีแห่งไคคารอส ดวงตานี่ยามเปล่งแสงงดงามดั่งอัญมณีจริงๆ ........... ไม่สิดวงตาเจ้างดงามกว่านั้นความรู้สึกของเจ้ามันเชิญชวนให้ควักมาเก็บไว้จริงๆ”   โดยที่ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าจะได้ผลแต่หากไม่ทำอะไรเลยคงได้ตายกันหมด ฉันใช้กำลังเฮือกสุดท้ายจับจิกบิดข้อมือชายตรงหน้าโดยเจาะจงตรงตำแหน่งเส้นเลือดที่เปราะบางก่อนจะกระแทกเข่าใส่ปลายคางอย่างรวดเร็ว มือที่กำอยู่คลายออกเพียงเล็กน้อย พลิกตัวเอาขาเกี่ยวคอหวังจะกระแทกเกี่ยวให้คอหัก เจ้าคิลที่มองดูฉันอยู่ตลอดเข้าจู่โจมตั้งแต่ฉันเริ่มขยับมือ ตวัดดาบยามใส่คนตรงหน้าโดยมีจุดหมายอยู่ที่ขาตั้งใจจะตัดขาให้ขาดในคราเดียว การลงมือจู่โจมที่รวดเร็วนี้ถ้าท่านเลอามาเห็นคงได้รับคำชมเชยว่าเป็นการประสามมือที่รวดเร็วน่าชมเชยแท้ๆ หากแต่อะไรก็ไม่เป็นดังคิด ชั่ววินาทีฉันเห็นหมอนั่นฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่มันแตกต่างจากรอยยิ้มก่อนนี้มาก ฉันเชื่อว่าเป็นรอยยิ้มจากใจและมันช่างน่ากลัวจนชีวิตนี้ฉันคงไม่มีวันลืม มันจับแขนฉันกระชากอย่างแรกจนไหล่หลุดความเจ็บที่แล่นปราดอย่างรวดเร็วทำให้ขาฉันอ่อนแรงลงเล็กน้อย แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ก็พอเพียงสำหรับมัน ชายคนนั้นนั่นกระโดดแล้วเอาขาเกี่ยวเอวฉันไว้ก่อนจะกดลงสลับให้เป็นฉันแทนที่เอาหัวลงพื้น ดังนั้นเป้าดาบของเจ้าคิลจึงกลายเป็นฉันและหัวฉันแทน คิลกระชากดาบเบี่ยงทิศอย่างรวดเร็ว การกระชากดาบที่ปล่อยออกมาจนสุดกลับอย่างเร็ว คนที่ได้รับบาดเจ็บคงเป็นคิลแล้ว อีกทั้งยังโดนเจ้าปีศาจนั่นแตะเข้าจังๆ ฉันไม่แน่ใจว่าเสียง กร๊อบ ที่ได้ยินเป็นเสียงของต้นไม่ที่โดนกระแทกใส่หรือเป็นเสียงกระดูกของเจ้าน้องชายกันแน่ เพียงไม่กี่วินาที ผู้ชายคนนี้ทำลายเราลงได้อย่างหมดจดงดงาม ตอนนี้เหลือเพียงฉันที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส คิลที่สภาพไม่เต็มร้อย และน้องคนเล็กที่ไม่สามารถต่อสู้ได้ ฉันทำได้เพียงจับจ้องชายตรงหน้า หัวสมองก็คิดหาวิธีร้อยแปดที่จะช่วยเราแต่ไม่ว่าวิธีใดๆก็ดูจะไม่มีหนทางทั้งสิ้น มือนั่นจับที่ใบหน้าฉันก่อนจะกระชากจับจ้องเข้ามาในดวงตา แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 55 20:15:18 แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 55 06:21:59 จากคุณ : ฟักทองสยองขวัญ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 23:54:30

ความคิดเห็นที่ 3 “บางทีข้าคงจะเปลี่ยนใจ พวกเจ้านี่มันน่าสนใจจริงๆ แม้แต่ตอนนี้ในตอนที่ไม่มีหนทางก็ยังไม่ยอมแพ้สินะ หึหึ” ดวงตาสีดำสนิทที่อยู่ตรงหน้าเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เป็นความรู้สึกและอารมณ์แรกที่ฉันได้เห็นในดวงตาคู่นั้น “ยัยหนู ข้ามีข้อเสนอ........................ ข้าคาดหวังนะว่าพวกเจ้าจะยินยอมรับข้อเสนอสนุกๆจากข้า” ข้อเสนอจากซาตานงั้นหรือนั่นมันอะไรกัน ณ ตอนนี้ที่ทำได้มีเพียงเพียงข่มความเจ็บปวด ตั้งสติรับฟังคำพูดของมัจจุราชผมดำ ข้อเสนอที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตไปตลอดกาล ข้อเสนอที่ทำให้หนทางสายโลหิตนั้นเป็นจริงเสียยิ่งกว่าจริง ......................................................................... เข้ามาแก้ตามคำแนะนำ ฆ่าเวลานึกตอนต่อไปมิออก........... แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 55 20:16:31 แก้ไขเมื่อ 21 ก.พ. 55 06:22:29 จากคุณ : ฟักทองสยองขวัญ เขียนเมื่อ : 20 ก.พ. 55 23:54:53

ความคิดเห็นที่ 4 การเปลี่ยนสรรพนาม ไปมา (ฉัน - หญิงสาว) ในฉากเดียวกันทำให้รู้สึกขัดๆอารมณ์พอสมควรเลย รอตอนต่อไปอยู่นะครับ ถ้าพูดถึงเนื่อเรื่อง สนุกครับ แก้ไขเมื่อ 27 ก.พ. 55 17:51:20 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 14:19:32