PANTIP.COM : W11738708 ิBody Talk (BL) บทที่ 14 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

“น่าสงสารน่ะไม่เอาจริงๆ มันน่าสมเพช เวทนา ฉันรับไม่ไหวหรอก” น้ำฟ้ายักไหล่ เมษาหันมาเผชิญหน้ากับน้ำฟ้า
“จะดีหรือครับที่มาเล่าเรื่องที่คุณคิดว่ามันพิสดาร และอาจเป็นความลับของคู่หมั้นด้วยให้กับคนอื่นอย่างผม”
“นั่นซินะ แต่ก็เล่าไปแล้วนี่ แบบว่าพอเห็นรอยยิ้มน่ารักของเธอเมื่อเช้า ก็เลยคิดอยากให้เธอปลอบ หรือมากกว่านั้น คืออยากให้เธอรู้สึกเหมือนที่ฉันอยากเห็น” เสียงของหล่อนเบาแผ่วหากแต่กังวานอยู่ในเนื้อหนังของมวลอากาศยามเช้าในแกลลอรี่แห่งนี้ เมษายิ้มด้วยดวงตาให้หล่อน ไม่มีอะไรที่เขาจะไม่เข้าใจในเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่นี่ ผู้หญิงพร้อมเพียบด้วยต้นทุนคนหนึ่ง การพ่ายแพ้สำคัญมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ที่ไม่เคยคิดว่าต้องแพ้ ผู้ชายร่ำรวยรูปและสมบัติ แต่ไม่เคยเข้าใจตัวเอง และผู้ชายอีกคนที่อ่อนโยนและลืมยาก เมษาหายใจช้าลง วังวนที่ไม่มีเขาเกี่ยวข้อง ทศวรรษกับรุจน์ หรือรุจน์กับน้ำฟ้า

ใครผิดหรือถูก หรือที่จริงไม่มีใครทำทั้งผิดหรือถูก โลกของความรัก ความทรงจำ ความเจ็บปวดเป็นของผู้หญิง เป็นของผู้ชายด้วย สองเพศต่างก็มีแง่มุมของตัวเอง ต่างก็ลงมือทำในสิ่งที่คิด ผิดพลาดหรือถูกต้องอะไรคือกฏเกณฑ์ ศีลธรรมหรือความพอใจ เหตุผลมากมายในโลกนี้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อสนับสนุนทุกความคิดและการกระทำเสมอ นี่คือความเห็นส่วนของเขา สำหรับความรักหนึ่งหญิงสองชายที่กลับกลายเป็นเรื่องที่ไม่เข้าท่าไม่เข้าทีนี้ หล่อนย่อมมุมมองของตัวเอง รุจน์กับทศวรรษเองก็มีเช่นกันและ...บางทีอาจคิดว่าไม่จำเป็นต้องอธิบาย

“ผมเอาใจช่วยทุกคนครับ ” เมษายื่นมือไปจับแขนทั้งสองน้ำฟ้า
“ฉันนึกว่าเธอจะเสียความรู้สึกกับรุจน์”
“ผมรักและเคารพเขาไปแล้วคงไม่มีเปลี่ยนแปลง เหมือนกับคุณฟ้า ผมก็รักและเคารพคุณ พวกคุณเป็นหัวหน้าและเจ้านายที่ดี ผมจึงพยายามเป็นลูกน้องและลูกจ้างที่ดี คำหยอกเย้า รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ในชั่วโมงทำงานนั้นน่ะทำให้การทำงานที่นี่เหมือนได้อยู่กับครอบครัว และผมไม่อยากให้มันสลายไป ไม่อยากให้มีความเปลี่ยนแปลงในพวกเรา แต่ผมก็บังคับใครไม่ได้ ก็ได้แต่ภาวนาให้พวกคุณทุกคน” เมษาบีบแขนเนียนของน้ำฟ้าเบาๆ ภายในของเขาเงียบวังเวง ปลายนิ้วเย็บเยียบ สำหรับคนที่รอความหวังอย่างหวาดกลัว เค้าลางหลอนหลอกที่กลายเป็นความจริงอันชัดเจน จินตนาการฟุ้งกระจายถึงกลิ่นกายของรุจน์เมื่ออรุณรุ่ง รถของทศวรรษเครื่องที่ดับไว้จนเย็น เมษากลืนความหนาวเย็นอันแหลมคม มันบาดลึกถึงหัวใจ แม้ไม่อยากคิดร้ายแรง ทว่าอ้อมกอดของรุจน์ ผิวเนียนนั้นกรุ่นหอมด้วยกลิ่นหอมรัญจวน อารมณ์ของเขาคงบรรเจิดราวอยู่ในสรวงสวรรค์แห่งอรุณรุ่ง เสียหากแต่เขาไม่นึกออกในวินาทีถัดมาว่ากลิ่นครีมอาบน้ำกลิ่นนั้น เป็นกลิ่นที่ไม่เคยมีในบ้าน

“ผิดหวังจัง” น้ำฟ้ากอดอกพิงเสา เมษาปล่อยมือจากหล่อนสายตาเขาผ่านใบหน้างดงามตรงหน้าไปแสนไกล เรื่องที่เคยเกิด เหตุการณ์ที่ทำให้รุจน์เจ็บช้ำ ช่างซ้ำซาก ใครกันที่ต้องการให้รุจน์ต้องทนทุกข์ อีกสักเท่าไหร่มันถึงจะจบ เมษาเม้มปากก่อนจะผละเดินมาที่ผนังกระจกข้างทางเดิน ฟิล์มทำให้สรรพสิ่งด้านนอกมีสีสันผิดแผกจากธรรมชาติ ฤาที่จริงเขาและรุจน์ต่างลืมบางสิ่งไป เมษาสูดหายใจลึกข้างในยอกแสลง ศีรษะก้มลงยอมรับกับตัวเอง เพราะรุจน์ที่ในอ้อมกอดของเขาเช้านี้ไม่มีสิ่งใดที่บ่งบอกถึงความผิดปกติ ไม่มีน้ำตา ไม่มีคำสารภาพ หากเป็นเมื่อก่อนแม้รู้กับใจว่าต้องเจ็บปวดที่ต้องพูดถึงหากแต่รุจน์ก็จะทำมันอย่างซื่อสัตย์ บางสิ่งที่เมษาคิดว่าเขาลืมไป เมษาหันมาหาน้ำฟ้า การกระทำของคนสองคนที่ยังเกี่ยวพันกันมักทำร้ายคนทุกคนที่จับมืออีกข้างของพวกเขา ทศวรรษลืมที่จะปล่อยมือของน้ำฟ้าเสียก่อนกลับมาหารุจน์ น้ำคำในฐานะคนรัก การปฏิบัติตัวอ่อนโยนแสนดีกลายเป็นดาบคมเมื่อทุกอย่างกลับกลาย เมษาคิดว่าเขาเองและรุจน์ก็ต่างก็ลืมที่จะคิดให้รอบคอบอีกครั้งก่อนฝ่ายหนึ่งจะยื่นมือออกไปให้อีกฝ่ายกระชับไว้ นิจจาที่สุดแล้วไออุ่นของมือนั้นกลับเย็นชืดจนไม่เหลืออุ่นไอ รุจน์ยังคงมีพื้นที่ลึกลับที่ไม่อาจให้ใครผ่านเข้าไปได้ และที่ตรงนั้นไม่ว่าจะนานแสนนานแค่ไหนก็ยังอยากรักษาอย่างมั่นคง ณ ที่นั่นมีเพียงเขาและทศวรรษที่เขาขังไว้ ส่วนเมษานั้นฤาทำได้เพียงมองอย่างอาดูรอยู่จากโลกที่ล่มสลาย

“ลืมมันไปเถิดครับหากมันทำให้ทรมาน” เมษาค้อมตัวเดินจากไป น้ำฟ้าสูดหายใจก่อนจะพ่นออกมาราวถุงลมที่กำลังจะแฟบตัวลง
“ลืมได้อย่างไร ทุกคืนได้แต่คิดซ้ำๆว่าจะวางตัวอย่างไรเมื่อเผชิญหน้ากับคนพวกนั้น คนที่เป็นคู่หมั้น คนที่เคยเป็นคู่นอน ที่ประหลาดจนฉันเชื่อไม่ลงคือรุจน์ช่างตีหน้าซื่อแย้มยิ้ม ปลอบใจฉันด้วยคำพูดสวยหรูให้กำลังฉัน ให้รักพี่ทศให้มากๆ ความหมายที่แท้จริงคือเยาะเย้ยว่าฉันมันโง่ซินะ ทำอย่างไรพี่ทศก็ไม่มีวันมารักผู้หญิง รุจน์เขารู้ดีที่สุดนี่นา จริงหรือว่าฉันเคยคิดว่าเขาน่ะช่างสวยงามราวเทพบุตร ทุกยามที่ได้หลับไหลอยู่ในอ้อมก็ได้แต่ปลาบปลื้มว่าดีเหลือเกินที่ได้กอดกับเขา”

เมษามองทางตรงหน้า
“ความรักที่หัวใจตอบสนองซึ่งกันและกัน ทำอย่างไรก็ขัดขวางไม่ได้หรอกครับ ความรู้ต่อกันนั้นได้ล้อมกรอบคนสองคนไว้ แค่รู้สึกคิดถึงกลิ่นของความรักก็แทบสัมผัสได้ทางปลายจมูก คนที่ไม่ใช่ก็จะกลายเป็นคนอื่นที่ทำได้แค่เฝ้ามองและสุดท้ายก็ยอมแพ้ อวยพรให้อย่างจริงใจ คงไม่มีอะไรดีกว่านั้นอีกแล้ว ความรัก...มักทำให้รู้สึกงงงวยแต่ก็อดชื่นชมปลาบปลื้มไม่ได้ ความรักงดงาม ความหลงใหลเปล่งประกาย สีสันของความรักทำให้โลกและทุกสิ่งเคลื่อนไหวไปด้วยกันอย่างกลมกลืน”เมษาอมยิ้ม ดวงตาของเขามีแวววิบแวมดั่งประกายของหยาดน้ำค้างต้องแสงแรกในยามเช้า

“แหม อยากพูดหรูๆอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว พูดเองเคลิ้มเอง ไม่รู้ว่าผมควรฟังแล้วลืม หรือคิดตามดีนะ”

น้ำฟ้ามองตามแผ่นหลังกว้าง ร่างสูงโปร่งทิ้งระยะห่างออกไปทุกที มุมปากกรีดรอยยิ้มที่ไม่อ่อนโยน หล่อนแอบแค่นขบขำ ความรักทำให้โลกเคลื่อนไหวจนน่าเวียนสิ้นดีต่างหาก เด็กนั่นจะไปรู้อะไร น้ำฟ้าหันหลังให้เมษา หล่อนทัดผมยาวไว้ที่หลังใบหู ทว่าในวินาทีนั้นก็รีบเหลียวกลับไปอีกครั้ง คิ้วเรียวงามเลิกขึ้นสูง..... หรือในความจริงเขาอาจจะรู้จักสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าผู้หญิง อารมณ์ที่เรียกว่าแค้น และ.....อสรพิษเป็นอย่างดี น้ำฟ้าหรี่ตาจับจ้องร่างสูงโปร่งที่กำลังจะถูกกลืนหายไปในแสงสว่างอันเจิดจ้า ทิ้งไว้แต่ทางเดินที่ทอดยาวก็ดูคล้ายจะไม่มีที่สิ้นสุด
เมษาปิดประตูห้องเก็บภาพ หันหลังพิงเอนศีรษะพิงกับขอบประตู รู้สึกอ่อนล้ายามมองภาพในห้อง หากภาพทุกภาพเป็นการบอกเล่าเรื่องราวของแต่ละชีวิต แต่ละอารมณ์ แต่ละความเป็นไป การได้เพ่งพิจราณาก็คล้ายดั่งการเดินทางสู่ดินแดนหลากหลายที่มีทั้งสุขสมและทุกข์ตรม ชีวิตคือการเดินทางอันยาวนานเกินกว่านับเนื่อง และไม่มีทางทำความเข้าใจได้ง่ายดายเลย
“รู้สึกเหมือนเป็นตาแก่เลย” เมษาหลับตาลง ริมฝีปากผุดยิ้มเนือย

รุจน์กดมือถือตั้งระบบเตือนด้วยเกรงว่าตัวเองจะทำงานจนลืมที่นัดกับเมษา ขณะจะกดบันทึกโทรศัพท์ก็สั่น เบอร์โทรทำให้เขาต้องออกจากระบบก่อน
“ครับ”
“ฉันเองนะ” เสียงปลายสายทำให้รุจน์รีบพูดแทบไม่เป็นคำ
“คุณทศ เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”
“หมอมาตรวจให้ที่บ้านแล้ว หัวแตกแผลเบ้อน่ะของตาย ตรงที่ถูกรุมกระทืบน่ะก็ไม่มีอะไรน่าห่วง”
“ขอโทษครับ”
“นายไม่ได้เป็นคนกระทืบฉันซะหน่อยนะ”
“แต่มันเป็นเพราะผม”
“ฉันแค่โทรมาบอกฉันสบายมาก นายไม่ต้องกังวลว่าต้องรับผิดชอบ”
“ถึงคุณทศจะพูดอย่างนั้นผมยังรู้สึกผิดอยู่ดี”

“ฉันได้ยาที่วิเศษจากนายแล้วนี่นา”
“ยา?”
“อือ นายให้ฉันเสียหลายเวลาเลย”
“อย่าพูดเล่นซิครับ” รุจน์หายใจเร็ว เลือดฉีดพล่านทั่วใบหน้า สัมผัสอย่างเดิมเหมือนเคยของทศวรรษฝากฝังไว้ เริ่มซ่านระริกริ้วจนเขาใจสั่น
“อยากรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดกับฉันนายจริงๆก็มาหาฉันซิ” น้ำเสียงของทศวรรษเข้มขรึมลง
“ผมไปไม่ได้ครับ ผมต้องทำงาน”

“ไม่จริงใจ! ร่างกายของนายมันยังซื่อตรงซะกว่า”
“ผมขอโทษ แต่ผมพบคุณไม่ได้อีกแล้ว ไม่ได้จริงๆ พบคุณทีไรต้องลงเอยด้วยความพ่ายแพ้ความรู้สึกตัวเอง แบบนั้นไม่อยากให้เกิดขึ้นอีกแล้ว”
“นายจะพูดอย่างไรก็ได้ แต่สิ่งที่เกิดกับฉันกับนาย เราสองคนรู้ดีที่สุดนะรุจน์ ทั้งฉันและนายก็....”
“กรุณาหยุดเถอะครับ ให้มันเป็นครั้งสุดท้ายนะครับ ผมยังรักคุณทศ คุณทศเองก็รู้ตัวว่ารักผมแล้วอย่างไรล่ะครับ เราหวนคืนไม่ได้อีกแล้ว ผมเองก็มีคนของผม คุณทศก็เหมือนกัน” รุจน์รู้สึกดั่งจะแตกสลาย เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ มันไม่ควรเกิด ณ เวลานี้

“แม้ฉันจะพูดว่าสบายมาก ถึงจะพูดว่าไม่เป็นไร พูดว่าก็ได้เราลืมกันและกันไปเสียเถอะ เราก็ทำได้จริงๆอย่างนั้นน่ะหรือรุจน์? เราสองคนน่ะ เวลาที่มีร่วมกันแม้จะไม่สวยงามแต่มันก็เป็นแบบฉบับที่เป็นเรา เจ็บปวดหากแต่มันก็ลึกซึ้ง ฉันอยากลืม พยายามแล้ว แต่ก็ไม่สามารถลืมได้ แล้วนายล่ะสองสามวันในโตเกียวกับใครสักคนมันทำให้นายสามารถลืมทุกอย่างที่เป็นเรา ลืมร่องรอยของฉัน ช่างลบเลือนจางสลายรวดเร็วขนาดนั้นเชียวหรือ?”
“ใช่ครับมันไม่มีวันจางหายเหมือนแผลเป็น แต่ผมมีคนอื่นแล้ว เรากำลังเริ่มสร้างความเป็นเราด้วยกัน ช่วยอย่าทำให้ผมลำบากใจเลยนะครับ ผมอยากรับผิดชอบเท่าที่ผมจะทำได้” รุจน์กลั้นใจพูดเร็วราวกับจะไม่อยากเสียเวลาด้วย
“เออ ช่างเถอะที่อยากพูด ที่อยากแสดงออกฉันทำหมดแล้ว ฉันตามใจนายก็ได้ จะพูดอย่างที่นายอยากได้ยิน รุจน์นายไปซะ ฉันอยู่คนเดียวได้ อย่ามาที่นี่ ที่ที่เป็นของเราอีกอย่างเด็ดขาด ฉันจะเป็นจะตายก็อย่ามาสน โอเคนะ พอใจแล้วซินะ” โดยไม่รอคำตอบของรุจน์ทศวรรษก็ชิงวางสายไปก่อน รุจน์โยนมือถือทิ้งข้างตัว รู้สึกคล้ายร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยง พอจอดรถดับเครื่องก้าวออกจากรถ รุจน์ก็ต้องถอนใจ เมื่อมองรถของทศวรรษที่ลานจอดหน้าแกลลอรี่

ในร้านกาแฟที่อยู่ในย่านธุรกิจ
หลังบทสนทนาสั้นๆจบลง เมษายื่นมือไปรับเช็คเงินสดจากลูกค้าไฮโซสาวใหญ่บุคลิกสง่างามราวกับราชินี หล่อนมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกายและรอยยิ้มพรายครู่หนึ่งแล้วเอ่ยขอตัว เมษารีบลุกขึ้นโค้งกายอย่างสำรวม กล่าวขอบคุณก่อนจะเดินมาส่งที่หน้าร้าน พอหล่อนลับกายหายไปเขาก็กลับมาทรุดตัวนั่งที่โต๊ะตัวเดิม ถอนใจเท้าคางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนั้นเองเพิ่งว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังบุ้ยใบ้โบกมือทักทาย เมษาพริบตามองอย่างสนใจ ไม่ทันเห็นชัดว่าเป็นใคร ร่างบางก็พริ้วกายเข้ามาในร้าน เมษาเหลียวมองตาม
“เฮ้ บังเอิญจังน๊า” ซีซ่าก้าวมานั่งตรงข้ามกับเมษา
“บุเพมั้ง”
“พูดเข้าทางแบบนี้เดี๋ยวชวนหนีเลย”
“ไปนะ กำลังอยากไปไหนๆพอดี” เมษายกอีกมือขึ้นสานใต้คาง
“เราไปกันเดี๋ยวนี้ดีไหม” ซีซ่าจ้องตาเมษา
“งั้นก็อย่าแต่งงานซิ แล้วเราหนีไปด้วยกัน พาลูกไปสร้างครอบครัวเล็กๆดีไหม?” เมษาพูดยิ้มๆ
“เอาจริงหรือเปล่า?”ซีซ่าค้อนหวานๆก่อนจะละสายตาลงมองเมนู

“มาทำอะไรแถวนี้หรือ”หล่อนกวาดตาบนเมนูเรื่อยๆอย่างไม่สนใจเท่าไหร่
“ทำธุรกิจ”
“กับสาวสวยคนเมื่อครู่เหรอ?”
“อืม”
“สีหน้าของหล่อนทำท่าเหมือนอยากนอนกับนายมากกว่าธุรกิจ”
“สีหน้าเย็นชา รอยยิ้มเหมือนปีศาจน้ำแข็งอย่างนั้นน่ะนะ”
“โห! นิทานลูกค้าลับหลังหรือนี่”

“ก็มันเป็นแบบนั้นจริงๆนี่นา”
“ภายใต้สีหน้าท่าทางแบบนั้นน่ะ เร่าร้อนสุดๆ”
“ถ้าผมชอบก็ดี ชีวิตผมคงจบแบบสุขสันต์ไปแล้ว” เมษายิ้มเบนดวงตาออกไปข้างนอก

“ตอนนี้ชีวิตรักเป็นอย่างไรบ้าง” ซีซ่าพูดหลังสั่งเครื่องดื่ม
“สงบสุขดี เราทำงานด้วยกัน ผมมาทำงานและกลับบ้านก่อน ตอนเช้าทำอาหารเช้า ตอนเย็นทำอาหารรอจนกว่าเขาจะกลับมา”
“เหมือนหมาเลย” ซีซ่าเท้าคางมองเมษา ไม่ว่ามุมไหน ไม่ว่าจะส่วนใดของใบหน้า ไม่ว่าจะส่วนใดของร่างกาย ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะยังคงทำให้หล่อนใจเต้นไม่เปลี่ยน

“นี่....” เมษาหันมาสบตา สีหน้าของเขาเหมือนกับจะบอกว่าถ้าพูดดีไม่ได้ก็เงียบซะ
“อ้าว ก็เมื่อก่อนฉันเลี้ยงหมามันก็อย่างนี้ คอยจนกว่าฉันจะกลับ นั่งตาแป๋วน่าสงสารจะตาย”
“ผมไม่ใช่หมาสักหน่อย”
“ช่างเหอะ ว่าแต่เค้าหน้าตาเป็นไงน่ะ นายถึงหลงรักได้ถึงขนาดนั้น”
เมษาหยิบมือถือออกมา ส่งให้ซีซ่าหล่อนกดดูจากคลังภาพ
“เขาชื่อ รุจน์ ” เขาว่า
“หน้าตาดีจัง ดวงตาชวนมองแบบไม่อาจถอนสายตาเลยล่ะ ปากก็สวยได้รูปน่าจูบชะมัด ไม่รู้ซิ เขาดูเซ็กซี่มากเลย”
“นั่นเป็นแค่องค์ประกอบที่ฉันถือว่าได้ฟรี ที่ฉันชอบเขานั่นเพราะเขาใจดี อ่อนโยน อารีกับทุกคน” เมษาเก็บมือถือใส่กระเป๋าสูท
“แต่ก็อ่อนแอ นั่นทำให้รักของนายไม่เพอร์เฟค(สมบูรณ์แบบ)”

“เดาอีกแล้ว” เมษาส่ายหน้ามองไปทางอื่น
“ว่าแต่ก็ถูกใช่มั้ย”
เมษายักไหล่หัวเราะ
“ถูกจริงๆด้วย”
“พูดเองได้ไง”
“ ไม่งั้นนายไม่มานั่งทำท่าหน่ายหัวใจแบบนี้หรอก”
“ผมออกอาการขนาดนั้นเลย?”
“ก็อย่างนั้นเลยล่ะ”
“เหรอ?”
“นี่คนอ่อนแอน่าสมเพชแบบนั้นน่ะ ทิ้งไปเหอะ ฉันน่ะไม่มีเวลามากแล้วนะ ถ้านายกับเขาเลิกกันตอนนี้ ฉันจะหนีการแต่งงานครั้งนี้ ฉันจะไปกับนาย”
“ทำได้เหรอ?”
“ทำได้ซิ ทำได้อย่างไม่รีรอ”
“อืม ขอบใจนะ” เมษายกถ้วยกาแฟขึ้นมา พอเห็นมันเย็นก็เรียกบริกรมาสั่งใหม่
“ฉันรักเธอ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงได้ทำขนาดนั้น” ซีซ่าจ้องเมษาอย่างตรงไปตรงมา
“น่ากลัวจัง แบบนั้นมันเลือดเย็นขนานแท้เลย” เมษาแค่นหัวเราะ

“เธอเลือกเขาแล้วนะ กำลังจะแต่งงานกันด้วย”
“ชั้นไม่ได้เลือกแต่เธอทำให้ฉันต้องเลือก กับบีบีที่ตายไปนั่นก็เหมือนกัน เพราะเธอไม่เอาฉัน ฉันจึงต้องเลือกคนที่ดีกับฉัน”

“เธอมาพูดอะไรตอนนี้ รู้ดีไม่ใช่หรือไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน ฉันก็ไม่สามารถรักเธอได้ และฉันขอบคุณเธอเสมอสำหรับใจที่มีให้” เมษาพูดน้ำเสียงจริงจัง ซีซ่ามองเขาครู่หนึ่งแล้วพ่นหัวเราะออกมา
“นี่เธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ ฉันกับคุณรุจน์เหมือนกัน ที่รักฟังนะเมื่อใดที่เกิดรักสามเส้าน่ะ หัวใจของคนกลางน่ะจะแยกคนดี กับ ยอดรัก โดยไม่ตั้งใจ และร้อยทั้งร้อยไม่ว่าหน้าไหนล้วนหัวใจเป็นของยอดรักไม่เคยเปลี่ยนแปลงทั้งที่กายอยู่กับคนดี สำหรับคนดีที่ยอมอยู่ด้วย ที่ยอมผูกพันด้วยเพราะความรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบ คนที่ดีกับตัวเองไม่ควรต้องเสียใจ เรียกง่ายๆว่า เกรงใจ นั้นนั่นเป็นสิ่งน้อยนิดน่าสงสารสิ่งเดียวที่คนดีพอจะมีได้สำหรับความรักแบบนี้ ”
“เธอคิดว่าที่เราอยู่ด้วยกันทุกวันนี้เพราะผมเป็นคนดีหรือ?” เมษาพ่นหัวเราะ

“คนดีมักเหนื่อยกว่าใคร เหนื่อยก่อนเสมอ แต่คนดีก็อดทนกว่าใครเหมือนกัน ดูแต่นายตอนนี้ซิ ซีซ่ายื่นมือออกไปจับใบหน้าเมษา สีหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์รักใคร่อันสับสนของเขาที่มีต่อหล่อนยังชัดเจนในความทรงจำเสมอ
“ ตอนนี้เพียงนายพูดว่ายังเหลือเยื่อใยกับฉัน แม้น้อยนิด ฉันก็ยินดีจะหอบลูกหนีตามนายไปที่ไหนก็ได้ นรกสวรรค์ ยากจน อดอยาก ฉันก็พร้อมจะเผชิญเคียงข้างกับนาย คนดีคนนั้น ชีวิตที่ดีกว่านี้ ความร่ำรวยอะไรนั่นน่ะไม่สำคัญเลย ฉันรักนาย นี่ล่ะเหตุผลที่ยิ่งใหญ่กว่าขุนเขา จุมพิตของนายที่จะมีให้ฉันอีกครั้งทำให้ฉันกล้าทำร้ายคนที่ดีกับฉัน คนที่ฉันให้ได้แต่ความเกรงใจ ความซาบซึ้ง ความรู้สึกขอบคุณที่เยียวยาความเจ็บปวด แต่ทั้งหมดนี้ไม่มีส่วนใดเลยที่เกี่ยวข้องกับความรัก โลกของฉันมีเพียงนายเท่านั้น” ซีซ่าเอียงใบหน้ายื่นเข้าจะแตะริมฝีปากกับใบหน้าของเมษา เขาผละถอย หล่อนยิ้มขำ

จากคุณ : vannessia

เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 23:26:39

ความคิดเห็นที่ 3

“พูดไปเยอะไม่ใจอ่อนเลยน๊า”
“ขอบใจมากนะที่ยังรักผมมาจนถึงวันนี้ ผมดีใจมาก แต่พื้นที่ของผมเป็นของผู้จัดการเพียงคนเดียว ผมคงตายไปอย่างไม่สงบหากเสี้ยวหนึ่งขณะความตายมาเยือนผมกลับเพิ่งได้คิดว่าเกิดมาแล้วได้พบใครสักคนที่ถูกใจมากๆ แต่ไม่ได้รักอย่างเต็มที่ ไม่ได้พยายามคว้าหัวใจของเขามาเป็นของผมอย่างสุดความสามารถเลย ถึงผู้จัดการจะคิดอย่างที่เธอพูด แต่นั่นน่ะ ไม่เป็นไร ที่บ้านของเขาผมจะอยู่รอที่นั่นตราบใดที่เขายังกลับมาหาผม” เมษาเม้มปากหลังพูดจบคล้ายไม่ต้องการให้บางสิ่งที่เจ็บปวดใจหลุดออกมาอีก
“เหมือนหมาของฉันจริงๆล่ะ เจ้านั่นน่ะเพราะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องถึงเอาแต่นั่งรอที่หน้าประตูจนน่ารำคาญ ขอให้คนๆนั้นนะ คุณรุจน์น่ะไม่คิดแบบฉันนะ คนอ่อนโยนอย่างเขาอาจแค่เผลอเลยทำให้นายต้องเจ็บช้ำอย่างไร้ทางเลือก” ซีซ่าถอนใจยกกาแฟขึ้นซด เมษามองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนเริ่มลงเม็ดบางเบา

“ความรักบางครั้งก็ดูเหมือนโง่”
“ใช่ โง่สุดๆเลย”
“คนข้างนอกที่มองเข้ามา เขาไม่มีทางเข้าใจว่าเราคิดอย่างไร” เมษาสานมือรองคาง ใบหน้าพยักน้อยๆให้ซีซ่ามองตามนอกหน้าต่าง
“ใช่ถ้าเราทำอะไรแปลกๆในแบบที่ชีวิตไม่เคยคิดอยากทำหรือไม่เคยพบเห็น เขาก็คงมองเราแล้วคิดว่าเรามันบ้า” ซีซ่าเท้าคางอมยิ้ม

“เหมือนกับเรา” หล่อนปรายตามาที่เมษา เขาหลับตาแล้วหัวเราะเบาๆ
“คนอื่นคิดว่าเราโง่ที่งมงายกับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเรา”ซีซ่าซดกาแฟชืดๆลงคอโดยคิดเสียว่ามันไม่สำคัญเท่ากับเรื่องที่วนเวียนระหว่างหล่อนกับเมษา
“พ่อกับแม่ที่รักของผมตายไปโดยไม่มีโอกาสได้บอกลากัน อุบัติเหตุก็คืออุบัติเหตุฉับไวเฉียบพลันและเลือดเย็น ผมเหงามาก และคิดว่าโลกนี้เกลียดผมอยู่แน่ๆถึงทำกับผมแบบนี้ ยาเสพติด อาชญากรรมคงต้องเป็นปลายทางที่ชีวิตของผมลงเอยเพราะความเหงา ความเจ็บปวดใจที่ไม่มีใคร ไม่เหลือรัก แต่คืนหนึ่งผมก็ตื่นมาพบว่าผมรอใครสักคนอยู่ต่างหาก รอความรักที่เกิดขึ้นในใจของผมอีกครั้ง จนกว่าเส้นทางชีวิตจะจบลงผมจะหลงทางไม่ได้ สิ่งชั่วร้ายไม่ทางเติมเต็มความเหงาของผมได้ ความรักต่างหาก ความรักเท่านั้น ความรักจากหัวใจที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้อและวิญญาณของใครสักคนบนโลกนี้ และจนวันนี้ความรักโบยบินเข้ามาหาผมนับแต่แวบแรกที่ได้เห็นเขา ผมก็ตกลงใจแล้วว่าไม่ว่าระหว่างผมกับเขาเป็นอย่างไร จะจบแบบไหน ผมจะไม่เดินหนี จะทำในส่วนที่หัวใจของผมเรียกร้องให้ถึงที่สุด”

“นั่นล่ะคุณที่ฉันรัก มุ่งมั่นแต่กับรักในอุดมคติของตัวเอง” ซีซ่าพยักหน้า
“และนั่นเป็นความโง่ที่คนอื่นอย่างฉันไม่มีวันเข้าใจ” ซีซ่ายังคงไม่ละสายตาจากนอกหน้าต่าง
“ทำงานจนถึงวันเดินทางเลยหรือ?” เมษาเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย เขาวางมือที่สานคางลงบนโต๊ะ ซีซ่ายกมือโบกพร้อมชี้มือไปที่รถที่จอดไว้ที่ลานจอดรถเมื่อเมษาเสนอขอไปส่งที่ทำงาน
“ฉันลาออกแล้วตอนนี้เตรียมตัวเดินทางอย่างเดียว วันๆก็ชอปปิ้งแค่นั้น”
“น่าอิจฉาจัง ผมซิต้องทำงานจนนาทีสุดท้ายก่อนขึ้นเครื่อง”
“วาสนามันต่างกันย่ะ”

“นั่นซินะ โหงวเฮ้งเธอน่ะคุณนาย ถ้าเราอยู่ด้วยกันผมคงต้องทำงานหนักหาเงินมาจุนเจือให้เธอเป็นคุณนาย”
“นั่นสิ ฉันถึงว่านายไม่มีวาสนา”
ทั้งสองมองตาครู่หนึ่งแล้วพ่นหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ไปดีกว่า ไม่งั้นก็เพ้อเจ้อไม่จบ” ซีซ่าเดินฝ่าสายฝนปรอยๆไปที่รถ เมษาเดินกลับไปที่รถตัวเอง ขณะกำลังจะไขกุญแจสายตาก็เหลือบไปอีกฝั่งของถนน เมษาถอยออกจากรถก้าวเท้าตรงข้างหน้า ขณะจิตนั้นเขาย้อนคิดถึงวันที่ย้ายเข้าไปในคอนโดของรุจน์ ภายในห้องสว่างไสวนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย กลิ่นหอมอ่อนบาง ชวนให้คิดถึงความอบอุ่นในการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ทว่าบางสิ่งที่ทำให้แปลกใจ คอนโดอันน่าอยู่นั้นเป็นของรุจน์ทว่ากลับไม่มีรูปของเจ้าของห้องเลยแม้สักใบ

S เดินเข้ามาในห้องของทศวรรษอย่างโกรธจัด
“วันนี้มีประชุมโครงการโรงงานที่อเมริกา นายขอลาหยุด”
“ก็คนมันป่วยไม่เห็นหรือไง หน้าตาปูดแบบนี้เข้าประชุมได้ไง” ทศวรรษนอนที่เตียง กดรีโมทโทรทัศน์
“ไปได้มันมาจากไหน” S เดินเข้าไปดึงรีโมท
“ว่าแต่นายมาที่นี่ได้ไง”
“ถามจากเลขานายซิ”
“จะไล่ออก ยัยปากมาก”
“ลองซิ ฉันจะฆ่านาย”
“ไม่เห็นความจำเป็นต้องมาตามด้วยตัวเองเลยนี่”
“ฉันอยากรู้เห็นกับตาว่านายทำโง่ๆนี้ได้อย่างไร”
“อะไร?”
“ฉันเจอหมอประจำตัวแกที่โรงพยาบาล เขาบอกว่าแกโดนซ้อมมา น่าแปลกเรื่องแบบนี้เกิดกับคุณทศวรรษ”

“ไปทำอะไรที่โรงพยาบาล”
“เรื่องของฉัน ไม่ต้องป่วยกันบ้างหรือไง”
“ก็แค่ไปพบรุจน์โดนทำร้ายร่างกาย ก็เข้าช่วย ก็โดนซ้อมแทน ก็เลยได้นอนกันอย่างดุเดือดอีกหลายรอบ จบแบบคุ้ม” ทศวรรษยักไหล่
“ทุเรศสิ้นดี นายยอมเจ็บตัว เสี่ยงกับชื่อเสียงแลกกับเซ็กส์ของไอ้สวะนั่นน่ะนะ” S ชักสีหน้า
“นายก็สวะ ถ้ามองคนอื่นเป็นสวะ สวะย่อมมองสวะๆ”
“นี่!!!” S กระชากคอเสื้อ ทศวรรษ อีกฝ่ายร้องโอ้ยออกมา

“นายวางแผนไว้ตั้งแต่ต้นซินะ ถึงยอมเจ็บอย่างไม่กลัวตาย ไม่คิดบ้างหรือว่าพวกไร้การศึกษาพวกนั้นมันจะรู้ได้ไงว่าต้องทำแค่ไหนนายถึงไม่ฟุบ หากมันพลั้งมือล่ะ” S จับใบหน้าของทศวรรษ
“กลับไปซะ ถ้าหมดธุระแล้ว นายนี่มันฟุ้งซ่านจนเพ้อเจ้อ” ทศวรรษเอนตัวนอน ลำตัวมีเฝือกอ่อนทำให้ไม่ค่อยถนัด
“ที่คุณ S พูดมันอะไรกันครับ”
S และ ทศวรรษหันมาพร้อมกัน รุจน์ยืนหน้าซีดที่ประตู
“เฮอะ มาเสิร์ฟถึงที่เลยหรือนี่” S ยิ้มเยาะ

“จะไหวเร้อ ทศน่ะมันกระดูกร้าวหลายที่ คงจะโยกคลอนบำบัดร่านให้นายไม่ไหวหรอก”
“นี่ S หุบปากนะ” ทศวรรษยันตัวลุกขึ้น
“นายมาตอนไหนนี่” หันไปถามรุจน์
“ผมคิดว่าจะเอารถมาส่งคืนให้”
“ก็เรียบร้อยแล้วนี่กลับไปซะ” ทศวรรษดึงผ้าห่มคลุมปิดเฝือกอ่อน

“แต่.....ที่คุณ S พูดมันอะไรครับ!!” รุจน์ตะโกนออกมา
“อะไรนะ นี่นายเชื่อที่เจ้าบ้านี่พูดหรือ” ทศวรรษยันตัวขึ้นเอนกึ่งนั่งกึ่งนอน
“มันไม่สำคัญเท่าคุณทำหรือเปล่าหรอก” รุจน์ก้าวพรวดพราดเข้า
“นี่ นาย” S ปรี่เข้ามาจับแขนรุจน์ “ทศ จะทำหรือไม่ มันจะทำให้นายกลับผุดผ่องอีกครั้งหรือไง นายนอนกับเขาตั้งหลายครั้งเมื่อคืน มันเรียกกลับแก้ไขอีกไม่ได้แล้ว”
“คุณทำหรือเปล่า คุณวางแผนเพื่ออะไร เรื่องนี้เกี่ยวกับเมษาหรือเปล่า” รุจน์สะบัดแขน S รวบตัวเอาไว้ในอ้อมแขน ทศวรรษกัดปากแน่น แววตาเป็นประกายทันทีที่ได้ยินชื่อเมษา

“ถ้าเกี่ยวกับมันนายจะทำไม ถ้าไม่เกี่ยวกับมันแล้วนายจะทำไม นายห่วงมันมากนักหรือ? ทำไมล่ะ?” ทศวรรษกำผ้าห่มแน่น
“บอกมานะว่ามันเกี่ยวกับเขาไหม” รุจน์ดิ้นหนัก S ยังรวบตัวเขาไว้แน่นด้วยกลัวเขาจะเข้าไปทำให้ทศวรรษเจ็บกว่าเดิม ทศวรรษหายใจกระชั้นด้วยความโกรธ
“เออใช่! ฉันทำทั้งหมดถ้านายเชื่อแบบนั้นไปแล้ว ฉันก็ไม่ปฏิเสธ ฉันอยากทำลายไง ไอ้บ้านั่นจะทำหน้าแบบไหนนะถ้าฉันบอกมันเรื่องนี้”

“เฮ้ย!!ทศ” S ตกตะลึง

“คนชั่ว!! ผมหลงรักคุณเข้าไปอย่างไรนะ ผมมันบ้าที่คิดกลัวไปเองทั้งนั้น ผมหลงไว้ใจคุณ” รุจน์ดิ้นพล่านอยู่ในอ้อมแขนของ S
“ผมไม่กล้าบอกเขาเพราะมัวแต่อาวรณ์สายสัมพันธ์ของเรา คำว่ารักของคุณทำให้ความรู้สึกขาดหายชั่วชีวิตของผมได้เติมเต็ม คำๆนั้นทำให้ผมล่องลอยไม่เป็นตัวเองเสียจนมีความลับกับเมษาทั้งที่สัญญาว่าจะบอกเขาทุกเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ”
“นายจะเกลียดทศมันไปทำไม ทำไมไม่เกลียดตัวเองที่ง่ายแบบนี้กับเขาเสมอ” S รัดวงแขนแน่นขึ้น
“หยุดนะ S “ ทศวรรษตะคอก

“ก็ดูซิมันแหกปากอยู่อย่างนี้ เดี๋ยวพวกคนใช้คนสวนก็ได้ยินกันพอดี” S เอามืออุดปากรุจน์
“ผมจะแจ้งความ คุณต้องชดใช้ที่คุณทำกับพวกเรา” รุจน์น้ำตาไหล ข้างในของเขาขาดวิ่นจนเสียรูปร่าง
“ลากมันไปขังในห้องน้ำ S ถ้าเขาอยากทำอย่างนั้นฉันก็คงปล่อยไปไม่ได้ “ ทศวรรษสั่งน้ำเสียงเด็ดขาด รุจน์ตาค้างน้ำตาหยด
“พอซะทีเถอะอย่าทำตัวเป็นแค่ของเล่นเร้าใจของทศวรรษอยู่เลย เข้าใจหรือยัง ถ้าเขาไม่ได้ก็อย่าหวังว่าใครจะได้” S กระซิบที่ข้างหูรุจน์ก่อนจะลากรุจน์เข้าไปในห้องน้ำ เขาดึงไทของตัวเองมัดมือของรุจน์ ไว้กับลูกบิดฝักบัว

“สงบสติอยู่ในนี้ไปก่อนนะ จนกว่าทศจะมีคำสั่งเป็นอย่างอื่น” S ทรุดลงนั่งยกฝ่ามือขึ้นลูบใบหน้าของรุจน์เบาๆ
“เรื่องบางเรื่องนายก็ปากไวไปหน่อย ทศน่ะอ่อนไหวง่ายจะตาย” S ถอนใจก่อนจะยืดตัวขึ้นยืนและก้าวออกจากห้องน้ำ เขามองทศวรรษอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะเดินไปหาทศวรรษกำลังนอนหลับตาอย่างอ่อนแรง
“ทศ ไปโรงพยาบาเถอะนะ”
“นายกลับไปก่อนเถอะขอบใจที่เป็นห่วง”
“เรื่องนี้น่ะ....” S ย่นคิ้วลำบากใจ
“กลับไป” ทศวรรษชี้มือไปที่ประตู S ถอนใจเดินเซ็งๆออกจากห้อง

ในห้องเช่าราคาถูกยามที่ทำร้ายรุจน์เบียดเสียดอยู่กันครบครันทุกคน คนที่เป็นหัวหน้าปิดสายมือถือเมื่อจบสิ้นการต่อรองกับปลายสายอีกด้าน
“มันบอกว่าโอนเงินมาให้พวกเราแล้ว และฝากงานพวกเราทุกคนไว้ที่ภูเก็ต ไอ้เลิศไปเช็คทีถ้าทุกอย่างเรียบร้อยพวกเราต้องย้ายที่อยู่”
“ได้พี่” เลิศรีบลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสะพายใบโทรมมาสะพายแล้วออกจากห้อง ไม่ทันที่ประตูจะปิดสนิทดีมือถือในมือของหัวหน้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“ครับ ผมกำลังรอสายคุณอยู่พอดี”
“ครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดีใช่ไหมครับ จำนวนถูกต้องครับ ผมจะให้คุณไปเช็คยอดเงินก่อนนะครับแล้วเราจะรีบออกจากเมืองทันที” พูดจบก็ปิดสาย
“ลูกพี่นี่สุดยอดจริงรับงานซ้อน ได้เงินสองเด้ง ได้งานใหม่ด้วย” ยามคนหนึงรีบสอพลอ
“ใช่ๆ ผมขอติดตามลูกพี่ตลอดไปนะครับ” ที่เหลือรีบสอพลอตาม หัวหน้ายิ้มกริ่มอย่างภูมิใจ
อีกด้านของปลายสายโทรศัพท์ที่เพิ่งปิดสายเช่นกัน ลมหายใจถูกผ่อนออกมาอย่างสุดทรวง สายตาหลังกระจกหน้าต่างเหม่อมอง ท้องฟ้าหลัวหม่นตั้งแต่เช้าขอให้ฝนตกสักที สายน้ำจะได้ชะล้างสิ่งที่เกิดขึ้นจนสะอาดอ้านไร้ร่องรอย และตัวเองก็อยากจะออกไปให้สายฝนชะล้างความคิดไร้สติ ความคิดชั่วแล่นให้จางสลายจน สมองกลับมาบริสุทธิ์อีกครั้ง

รุจน์กระชากมือแรงพยายามให้ปมไทหลุดจากข้อมือ แต่ดูเหมือนยิ่งพยายามเท่าไหร่ปมนั้นก็ยิ่งแน่นมากขึ้น เวลาล่วงเลยจนรุจน์เหนื่อยใจและหมดความพยายาม เขานั่งชันเข่าซบหน้ากับเข่าอย่างสิ้นหวัง ทศวรรษเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งตรงหน้ารุจน์ เขาจับศีรษะของรุจน์ รุจน์รู้ตัวเงยหน้ามอง
“คุณทศ คุณทำจริงๆหรือครับ?” รุจน์น้ำตาคลอ
“ปัญหาคือนายเชื่อในตัวฉันหรือเปล่า?”ทศวรรษจ้องหน้ารุจน์อย่างไม่กลัวเกรง
“ผมไม่รู้ ผมไม่ควรตัดสินอะไรจนกว่าจะรู้ความจริง แต่ที่ผ่านมาคุณทศไม่เคยพูดความจริงเลยแม้แต่สิ่งอยู่ในใจ ผ่านมาตั้งกี่ปีผมเพิ่งรับรู้ ผมกลัวคุณนะ กลัวสิ่งที่คุณซ่อนไว้ คุณรู้ว่าผมอ่อนแอเมื่ออยู่ใกล้ๆคุณ กลัวคุณจะใช้สิ่งนี้ย้อนกลับไปทำร้ายเมษา คุณกำลังคิด คุณกำลังจะทำอะไร ช่วยบอกผมตามตรงด้วยเถอะ สงสารผมนะ ผม...”รุจน์พูดต่อไม่ออกเหมือนข้างในมีของเหลวข้นคลั่กไหลท่วมหัวใจ

“ทั้งหมดก็คือนายคิดไปแล้วว่าเป็นฉัน” ทศวรรษจับเส้นผมของรุจน์ สายตาของเขาอ่อนโยน รอยยิ้มผุดบนใบหน้า
“ถ้านายกลัวฉัน กลัวสิ่งที่ฉันคิด กลัวสิ่งที่ฉันกำลังจะทำ ทำไมนายไม่หยุดฉันไว้ล่ะ ไม่คิดหรือว่าฉันจะไม่หยุดแค่แผนง่ายๆแค่นี้” ทศวรรษจับใบหน้าของรุจน์อย่างนิ่มนวล
“ผมจะหยุดได้อย่างไร ในเมื่อคุณไม่เคยมีผมอยู่ในสายตา คุณคิดจะทำอะไร ก็ทำโดยไม่เห็นแก่หน้าไหนมาตลอด”
ทศวรรษหัวเราะเบาๆ แล้วเอื้อมมือไปแกะไทออกจากมือของรุจน์ รุจน์มองอย่างประหลาดใจ ทศวรรษดึงมือของรุจน์ให้เดินตามไปในห้องนอน ผลักรุจน์นอนบนเตียงรุจน์ขัดขืน

“นายก็รู้มาตลอดเหมือนกันนี่นาว่าร่างกายของนายสั่นสะเทือนโลกของฉัน มันทำฉันบ้าคลั่ง งงงวย และไม่สนสิ่งในในโลกนี้นอกจากจินตนาการอันพริ้วเพริดเมื่อได้ร่วมรักกับนาย” ทศวรรษเริ่มถอดเสื้อนอกของรุจน์
“ไม่เอาคุณทศ ผม...” รุจน์ผลักไหล่ทศวรรษ แต่เมื่อทศวรรษกดริมฝีปากเข้าที่ลำคอ หลังหู และริมฝีปากนุ่มของเขารุจน์ก็หลับตา เขาไม่ได้เคลิ้มเคลิบ รุจน์บอกตัวเองเช่นนั้น แต่สิ่งที่วาบในหัวใจของเขาเมื่อครู่ทำให้เขาเริ่มตอบสนองทศวรรษ ปล่อยให้ทศวรรษครอบครองร่างกายของอย่างสมบูรณ์ ไทและเสื้อเชิ้ทหล่นกองบนพื้นแทบจะพร้อมกัน ตามด้วยเข็มขัดและกางเกง ทศวรรษถอดอาภรณ์ของรุจน์ด้วยความคุ้นเคย ชำนาญและคล่องมือ รุจน์ถอนใจด้วยเสียงครางอ่อนบาง
“คุณจะไม่เจ็บที่บาดเจ็บหรือครับ” รุจน์ถามด้วยเสียงอันสั่นสะท้านเมื่อ อันเดอร์แวร์หลุดจากปลายเท้า ทศวรรษจับเท้าของเขาขึ้นจูบ ไล้ลิ้น จรดปากจูบไปตามเรียวขา

“คุณทศ อย่า” รุจน์ร้องห้ามกระเส่า
“ฉันเคยบอกว่าหมาแมวหากทำให้ฉันชอบใจฉันก็จะจูบมันที่เท้า ที่จริงฉันอยากบอกนายว่าคนที่ฉันยอมให้หมดใจต่างหากที่จะได้รับสิ่งนี้” ทศวรรษจูบพลางพาปลายลิ้นไล้ไปตามซอกขา รุจน์แทบฟังไม่ได้ศัพท์ในสิ่งที่เขาพูด กระนั้นเขาก็เข้าในประโยคนั้น ชายหนุ่มเผยอริมฝีปากยิ้มอย่างสุขสันต์ ไม่ทันจะฝันไกลไปถึงไหน เขาก็ต้องบิดกายเร่าๆเมื่อ รู้สึกถึงความอบอุ่นนุ่มนวลภายในปากของทศวรรษที่กลางลำตัว รุจน์เงยหน้าหายใจรัว ดวงตาปรือปรอยได้เห็นหยาดฝนแรกที่พร่างพรมลงโดมแก้วในห้องนอนของทศวรรษ ห้องที่เขาและทศวรรษนอนเคียงดูดาวในคืนฟ้ากระจ่างด้วยดวงดาวระยิบระยับราวเพชรในกล่องกำมะหยี่สีดำขนาดใหญ่ รุจน์กำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อทศวรรษเร่าร้อนกับเนื้อนวลส่วนนั้น ดวงตาคู่งามพริ้มหลับมโนภาพระบายสีสันภาพฝันจนงดงามท่ามกลางเสียงครวญครางของตัวเอง รุจน์แอ่นตัวเกร็งสุดขีดก่อนจะปล่อยร่างกายอ่อนยวบหมดแรง ใบหน้าผุดผาดด้วยเลือดฝาดหอบหายใจ ทศวรรษยกหลังมือเช็ดริมฝีปาก

“ผมรักคุณทศนะครับ โปรดจำไว้นับจากวันนี้และตลอดไป” รุจน์หลุบตามองยิ้มประพิมพ์ประพาย ทศวรรษพยักหน้าน้อยๆ
“ฉันก็รักนาย” เขาดันต้นขาของรุจน์ขึ้นแล้วขยับตัวเข้าแนบสะโพกกับกลางหว่างขาของรุจน์ ดึงขอบยางยืดกางเกงนอนลง รุจน์เม้มปากแต่ไม่วางตาจากสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่ เขาห่อไหล่ซี๊ดปากเมื่อความกำยำใหญ่โตที่กำลังผยองความแกร่งใหญ่โตแน่นหน่วยเนื้อ พรวดพราดบุกเบิกเบียดแทรกช่องแคบอ่อนบางอย่างกร้าวร้าวจนสุดความล่ำสัน
“เจ็บครับ” รุจน์เกร็งเท้าจิกที่นอน สองแขนโอบรอบคอของทศวรรษแน่นพอๆกับเรียวขาที่ยกขึ้นกระหวัดเกี่ยวเอวของทศวรรษแนบแน่น ทศวรรษยันตัวโยนจังหวะหนักใส่รุจน์อย่างเดือดคลั่ง

“คุณทศ ฮ้าๆๆ” รุจน์โน้มตัวขึ้นซบหน้ากับไหล่ของทศวรรษ
“เรี่ยวแรงของคุณมีเท่าไหร่กันครับ” เขากระซิบทศวรรษ อีกฝ่ายหันมาสบตากับเขาแล้วยิ้มชอบใจ รุจน์แนบศีรษะกับทศวรรษ
“ฉันจะทำกับนายให้สวรรค์ชั้นเจ็ดถล่มลงมาเลย”
“คุณต้องการผมมากมายขนาดนี้เชียวหรือครับ?”

“ฉันไม่เคยต้องการใครเท่านายเลยรุจน์”
“ผมเองก็เหมือนกัน ในร่างกายนี้ยังมีความต้องการคุณที่ไม่เคยจบสิ้น เหมือนไฟที่ครุกรุ่นพร้อมลุกโชนเสมอ แล้วเราก็ทำเรื่องบ้าๆกันเสมอ คุณแรงกว่านี้ ต้องการผมให้มากกว่านี้ได้ไหมครับ”
“ฉันจะทำให้แหลกลาญไปเลย” ทศวรรษพารุจน์นอนลงแล้วขยับสะโพกรุนแรง รุจน์ย่นคิ้วกัดปากหายใจขัด สองมือจิกกลางหลังของทศวรรษ
“รับทราบครับ”รุจน์หัวเราะพร้อมจรดจูบเส้นผมของทศวรรษ แม้ความเจ็บจะฉีกร่างกายในตอนนี้จากขาดวิ่นก็ไม่เป็นไร ชายหนุ่มกอดศีรษะของทศวรรษที่กำลังไล้จุมพิตต้นคอของเขาพลางเงยหน้าขึ้นยิ้มกับท้องฟ้าและสายฝน ขอให้ความสุขจงร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้าราวสายฝนเวลานี้เท่านั้น ขอให้มันเป็นโมงยามที่น่าจดจำระหว่างเขาและทศวรรษก็พอ
“นายเข้าใจแล้วซินะว่านายรักใคร”ทศวรรษเสียงแตกพร่า ความกระหายของเขากำลังยืนอยู่บนยอดเขา มันกำลังจะโจนตัวลงมา
“ฮะ” รุจน์ขยับแนวสะโพกต่อกรกับเขา ทศวรรษเร่งขยับรุนแรงและหนักหน่วง รุจน์กรีดร้องสุดเสียง เขาอยากให้แดนสรวงที่ชื่ออีเดนได้ยินถึงความพอใจอันถึงขีดสุดนี้จริงๆ

จากคุณ : vannessia

เขียนเมื่อ : 21 ก.พ. 55 23:30:14