ความคิดเห็นที่ 1 มาอ่านกันต่อค่ะ เสียงบริกรรมบทสวดคาถาดังระหึ่มระคนเสียงบัณเฑาะว์เคาะเป็นจังหวะประสานแตรสังข์ดังกังวานไปทั่วบริเวณทำให้ชายหนุ่มถึงกับขนลุกซู่หนาวเยือกขึ้นมาทันที ทั้งที่ไม่ได้เป็นคนจิตอ่อน แต่ใครก็ตามถ้าได้มาอยู่ในสถานการณ์เดียวกันจะรับรู้ถึงความศักดิ์สิทธิ์ใน พิธีกรรมโบราณที่ดำเนินอยู่อย่างต่อเนื่องได้ทันทีว่ามันขลังและน่าศรัทธามากแค่ไหน “โอม นมัส ศิวายะ ขออัญเชิญดวงพระวิญญาณเสด็จสู่แดนปรมาตมันด้วยเถิด” ปราชญายอมรับว่าอึ้งทึ่ง ที่ได้เห็นภาพเหล่าคณาพราหมณ์ล้อมวงเข้ามาตรงหน้ากระถางใบใหญ่ที่จุดไฟเอาไว้ เพื่อทำพิธีอัญเชิญดวงพระวิญญาณไปสู่แดนปรมาตมัน ตามความเชื่อของลัทธิไศวนิกายที่เขาเคยศึกษามาก่อน เสียงบริกรรมบทสวดดังกระหึ่มกังวานก้องสะท้อนสะท้านไปทั่วเทวาลัย ทำให้คนที่มีโอกาสมาได้เห็นกับตา ได้ยินกับหูดีใจน้ำตาแทบไหลเลยทีเดียว หลังจากที่ได้แต่อ่านและจินตนาการเอาเองมานาน ห่างออกมาเป็นที่นั่งของภิกษุสงฆ์หลายสิบรูปกำลังภาวนาบทสวดอยู่เช่นกัน แสดงให้เห็นว่าพระเจ้าศรีสุริยเทพมีความศรัทธาในพุทธศาสนาไม่น้อยไปว่าพิธีกรรมทางพราหมณ์เลย นี่กระมั้งที่เรียกว่า การสอดประสานของสองศาสนนิกายเข้าไว้ด้วยกัน นับเป็นสิ่งที่น่าทึ่งทีเดียว นั่นหมายความว่าในรัชสมัยของพระองค์จะต้องมีการสร้างองค์ปรางค์ปราสาท และเทวสถานต่างๆขึ้นมากมายอย่างแน่นอน รวมทั้งวัดวาอารามในพุทธศาสนาอีกด้วย ปราชญานึกภาพตามด้วยหัวใจที่พองโตด้วยความปิติยินดี ชายหนุ่มยังคงนั่งพนมมือนิ่ง ขณะกวาดสายตากลับไปมองสตรีสูงศักดิ์นางนั้นอีกครั้ง ไม่ว่าจะมองสักกี่ครั้ง เขาก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่าผู้หญิงตรงหน้าจะเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจากหม่อมราชวงศ์เอกบุษยา เพียงแต่หญิงสาวดูแจ่มใสและทันสมัยกว่าคนที่นั่งอยู่เท่านั้นเอง “มองอย่างไรๆก็ใช่ นี่ถ้าจับมาใส่ชุดเดียวกันด้วยละก็ คงเหมือนกันอย่างกับฝาแฝดทีเดียว” ชายหนุ่มพร่ำบอกกับตัวเองขณะที่สายตายังจับจ้องไม่วางตา และดูเหมือนว่าคนถูกแอบมองจะไม่ทันสังเกตเห็นเสียด้วย ปราชญารู้สึกถูกชะตาถูกใจผู้หญิงคนนั้นไปหมด ทั้งที่เธอก็ไม่ได้ทำอะไรเลย แค่นั่งนิ่งๆหลับตาเท่านั้นเอง ชายหนุ่มพยายามบอกตัวเองว่าสิ่งที่เห็นนั้นเป็นเพียงภาพมายาที่ถูกจิตฟุ้งซ่านปรุงแต่งขึ้นเท่านั้น ไม่ใช่ความจริงแต่อย่างไร แม้ว่าความรู้สึกลึกๆจะขัดแย้งกับสิ่งที่พยายามบอกกับตนเองก็ตาม ชายหนุ่มใจลอยคิดไปเรื่อยเปื่อย รู้สึกเหมือนตัวเบาหวิวเท้าไม่แตะพื้นดินอีกต่อไปจึงยกสองมือไขว่ขว้างอากาศ ก่อนจะเห็นว่าตัวเองกำลังลอยห่างหลุดออกจากเหตุการณ์มายืนมองเรื่องราวที่เกิดขึ้นคล้ายเป็นผู้ดูภาพยนตร์แทน “เฮ้ย...นี่มันเกิดอะไรขึ้น นี่เรากำลังจะลอยไปไหน เฮ้ย...” ขณะที่หลุดออกจากเหตุการณ์มานั้นเอง ปราชญาจึงเห็นว่ามีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในตำแหน่งที่เขาเคยนั่ง ซึ่งก็น่าจะเป็นแขกเมืองจากที่ไหนสักแห่ง ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าต้องเป็นองค์รัชทายาทแห่งวิมายะปุระอย่างแน่นอน เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยเอ่ยถึงชื่อเมืองนี้มาแล้ว จึงเข้าใจว่าตนเองน่าจะเป็นตัวแทนที่มาจากเมืองนี้เช่นกัน คิดได้อย่างนั้นจึงกวาดสายตาพิจารณาอย่างละเอียด ก่อนจะพบว่าเจ้าชายองค์นั้นมีหน้าตาเหมือนกับตนเองราวกับเงาในกระจก จะต่างกันก็ตรงชุดที่ใส่อยู่เท่านั้นเอง ทำให้ชายหนุ่มหวนนึกถึงความฝันครั้งก่อนขึ้นมา คำถามที่ค้างคาอยู่ในใจผุดตามขึ้นมาทันที นี่มันอะไรกัน ทำไมเราถึงได้มีหน้าตาเหมือนเจ้าชายคนนี้ได้ หรือเป็นไปได้ว่าผู้ชายในฝันเมื่อครั้งก่อนจะเป็นคนๆเดียวกับองค์รัชทายาทคนนี้ แสดงว่าพระองค์คือเจ้าชายวิทยเทพในตอนนี้ ขณะที่ตอนนั้นอาจขึ้นครองราชย์แล้ว และเหตุการณ์ตอนนั้นน่าจะเกิดขึ้นทีหลัง ใช่แล้ว...ต้องใช่แน่ๆ เพราะพระเจ้าศรีสุริยเทพเพิ่งจะสิ้นพระชนม์ ดูเหมือนว่าพระธิดาทั้งสองพระองค์จะยังไม่ได้แต่งงานออกไป และจนถึงเดี๋ยวนี้องค์รัชทายาทก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะสนใจผู้หญิงคนไหนเลย ชายหนุ่มคิดพลางมองจิ๊กซอร์ปริศนาตัวสำคัญอย่างพิจารณา ก่อนจะรู้ตัวว่าที่คิดไว้นั้นผิดถนัด เมื่อได้ยินคำพูดบางอย่าง “ช่างงามสงบสำรวมสง่าถูกใจข้ายิ่งนัก บุษบามินตราคือนามของเจ้า ข้าจดจำได้ดี” ไม่เพียงตรัสเปล่าๆซ้ำยังนั่งจ้องสตรีนางนั้นไม่วางตา จนกระทั่งสร็จสิ้นพิธีการทั้งหลายลง สายตาแวววาวพราวระยับกรุ้มกริ่มที่เห็น ทำเอาปราชญาเหลืออด อยากเข้าไปซัดสักหมัดด้วยความหมั่นไส้ แต่พอนึกได้ว่าเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาแล้วนับพันปีจึงเลิกล้มความตั้งใจ ทันทีที่เสียงบทสวดจบสิ้นลงความเงียบสงัดก็เข้ามาแทนที่ ร่างของคนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่จึงค่อยเลือนหายไป พร้อมกับสติสัมปชัญญะที่คืนกลับมา ชายหนุ่มค่อยลืมตาขึ้นในความมืด รู้สึกมั่นใจเป็นครั้งแรกว่าได้ย้อนเวลากลับไปในอดีตได้จริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สามารถต่อจิ๊กซอร์ประวัติศาสตร์ในหัวได้มากนัก เพียงแต่รู้เพิ่มว่า เขาและเอกบุษยาเคยรู้จัก และมีความสัมพันธ์ในอดีตชาติกันมาก่อน หากประมวลจากภาพที่ผ่านๆมา ก็น่าจะถึงขั้นเคยครองคู่กัน ก่อนจะพลัดพรากจากกันด้วยความตาย แต่จะใช่หรือไม่ ยังเร็วเกินไปที่จะด่วนสรุป มีคำถามอีกมากมายที่ค้างใจอยู่ ว่าทำไม เจ้าชายวิทยเทพจึงได้อภิเษกกับเจ้านางเมืองจักราช แล้วพระชายาบุษบามินตราไปอยู่เสียทีไหน แล้วยังภิกษุบวชใหม่นั่นอีก  ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะซับซ้อนมากกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก ปราชญานั่งจมจ่อมกับความคำถามและความคิดที่สับสน จนหัวแทบระเบิดแต่ก็ยังไม่สามารถหาคำตอบได้ จึงเดินไปหายาแก้ปวดหัวมากินสองเม็ด ก่อนจะล้มตัวลงนอนและหลับลึกฝันไป “วิทยเทพไยเจ้าทำเยี่ยงนี้ ข้ารู้สึกผิดหวังในตัวเจ้ายิ่งนัก” “พระมารดา ข้ามิได้มีใจให้มาฑิตา มาตรว่าข้าจักรักวิมายะปุระเวศม์เพียงใด หากแต่ข้ามิอาจทำร้ายจิตใจของบุษบามินตราได้พ่ะย่ะค่ะ โปรดเห็นใจ” “มันหามีอะไรดีไม่ นอกจากจะนำแต่ความวิบัติมาให้เรา เจ้าเองก็รู้อยู่แก่ใจดีวิทยเทพ” บทสนทนและภาพของสตรีในชุดที่แต่งกายเต็มยศ บ่งบอกชัดเจนว่าต้องเป็นนางกษัตริย์ที่กำลังแผดเสียงก่นด่าคนที่มีหน้าตาละหม้ายคล้ายตนเองอยู่ ทำเอาปราชญาถึงกับหายใจไม่ทั่วท้องจับต้นชนปลายไม่ถูก ได้แต่ยืนฟังนิ่ง พยายามทำความเข้าใจกับบทสนทนาอย่างเต็มที่ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี “แต่...แต่ข้าไม่ได้มีจิตปฏิพัทธิ์ให้แก่นางแม้แต่น้อย” “ไม่มีคำว่าแต่...วิทยเทพ ความรักของเจ้าในเพลานี้มิอาจนำพาบ้านเมืองให้รอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาไปได้ แต่เจ้านางมาฑิตาต่างหากที่จักช่วยเราได้ เพลาใดที่วิมายปุระเวศม์แลจักราชนคราได้ดองเป็นสุวรรณปฐพีเดียวกัน เมื่อนั้นแม้แต่พระนครอังกอร์ใหญ่ยังต้องฟังเรา ฮ่า ฮ่า ฮ่า” สิ้นเสียงหัวเราะของสตรีในชุดโบราณที่ก้องกังวานเปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจมากล้น ภาพนั้นจึงค่อยเลือนหายไป กลายเป็นหมอกหนาสีขาวเข้ามาแทน และในทันทีที่ม่านควันนั้นจางหาย ภาพภายในห้องนอน และร่างของใครบางคนก็ปรากฏขึ้น “บุรุษก็คือบุรุษ ในที่สุดเจ้าพี่วิทยเทพหาได้แผกจากบุรุษอื่นไม่ เสียแรงที่ข้าปลงใจมอบความภักดีให้ตลอดมา” เจ้าของเสียงหวานที่หน้าตาเหมือนเอกบุษยาราวกับฝาแฝดพูดเสียงแปร่งพร่า ดวงหน้างามอาบไปด้วยน้ำตา สะอื้นฮักร่ำไห้ออกมาดูน่าเวทนายิ่ง ทำเอาหัวใจของปราชญากระตุกวูบปวดแปลบขึ้นมาทันที เหมือนถูกใครกระชาก เจ็บลึกปวดร้าวขึ้นมาอย่างน่าประหลาด จนทนไม่ไหวถึงกับต้องตะโกนออกไป “ไม่นะคุณบุษ ผม...ผมไม่เคยคิดที่จะทำร้ายจิตใจคุณเลย ไม่ใช่ผม ไม่นะ” ทว่าสตรีในชุดโบราณที่ปราชญารับรู้ว่าเธอมีนามว่าบุษยามินตรายังคงนั่งนิ่ง ราวกับไม่รับรู้ว่าเขามีตัวตนอยู่ ดวงตางามหม่นเศร้าเหม่อมองออกนอกหน้าต่างไปคล้ายกำลังคิดอะไรบางอย่าง ทำให้เขาห่วงแทบบ้า อึดอัดจนแทบคลั่งใจตาย เขาจำได้ดีว่าความรู้สึกแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับเอกบุษยามาก่อน ซึ่งก็ไม่ได้ต่างไปจากตอนนี้เลย ชายหนุ่มไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน รู้แต่ว่ามันลึกซึ้งผูกพันมากกว่าความรู้สึกธรรมดาทั่วไปสายลมพัดเอื่อยเพลาบ่ายพัดกิ่งไม้แกว่งไกวไหวโยนไปตามแรงลมที่พัดผ่านมาดุจเดียวกับสายตาของคนนั่งเหม่อที่วูบไหววิบวาวเจือไปด้วยน้ำตาที่เอ่อไหลออกมาไม่ขาดสาย ราวกับจะบอกให้ใครบางคนได้รู้ว่า ใจของสตรีตรงหน้ารวดร้าวปวดแปลบมากเพียงใด นานเท่านานที่ร่างอรชรนั่งนิ่งไม่ขยับ ทำให้คนที่รู้สึกปวดร้าวไม่แพ้กันถึงกับอึดอัดจนแทบจะทนไม่ไหว อยากจะเข้าไปโอบกอดปลอบใจพลางอธิบายให้เข้าใจว่า สิ่งที่ได้เห็นได้ยินมานั้นไม่ใช่ความจริงไปเสียทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถทำได้อย่างใจ จวบจนหญิงสาวยกมือปาดหยาดน้ำตาที่ไหลพรากอาบหน้า หันมาพูดกับคนที่นั่งหมอบก้มหน้าอยู่ข้างล่าง “ข้าเหนื่อยเหลือเกินปาตี ข้าอยากกลับบ้านเหลือเกิน” แต่มิทันที่นางบ่าวจะทันได้พูดสิ่งใดออกมาฉับพลันบานประตูก็เปิดออก พร้อมกับร่างของเจ้าชายวิทยเทพที่ก้าวเข้ามา ท่ามกลางเสียงถวายพระพรของประดานางกำนัลที่หมอบก้มถวายการรับใช้อยู่ ก่อนภาพทั้งหมดทั้งมวลจะดับวูบหายไปเหมือนจงใจแกล้ง ไม่ให้รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นต่อไป “ไม่นะบุษบามินตรา ฟังพี่อธิบายก่อน” ก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา ปราชญาจำได้ว่าคำพูดสุดท้ายที่โพล่งออกไป เต็มไปด้วยความโหยหาจับใจ อยากจะอธิบายให้ผู้หญิงคนนั้นฟังใจจะขาด เพราะไม่อยากให้เข้าใจผิดคิดไปเอง และจากกันด้วยความไม่เข้าใจแบบนี้ ความรู้สึกห่วงใยที่มีต่อผู้หญิงคนนั้น มีมากเสียจนชายหนุ่มกระวนกระวายร้อนใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน กว่ามันจะคลายลงไปได้ก็เมื่อเดินเข้าห้องน้ำไป หวังใช้สายน้ำเย็นช่วยระบายความร้อนรุ่มในใจนั่นเอง หลังจากอาบน้ำปราชญารู้สึกสดชื่นขึ้นมาก แต่ในใจยังคงวนเวียนนึกถึงเรื่องราวในความฝันเกือบตลอดเวลา ความฝันที่เหมือนจริงมาก มากเสียจนเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นจริงมาก่อนในอดีต และถ้ามันเป็นความจริง หมายความว่าในอดีตเขาเคยทำสิ่งเลวร้าย โดยการนอกใจผู้หญิงคนหนึ่งไปแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม สำหรับเขาหากมอบความรักให้ผู้หญิงคนไหนแล้ว ไม่มีทางที่จะเหลือหัวใจไว้ให้ใครได้อีก และจะยึดมั่นในรักนั้นตลอดไป ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหนก็ตาม “ผมไม่มีวันจะทำร้ายคุณ อย่างที่เจ้าชายวิทยเทพทำต่อเจ้านางบุษบามินตราอย่างแน่นอนเอกบุษยา ถ้าผมรักใครแล้วจะไม่มีวันทรยศเป็นอันขาด” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ยกมือขึ้นเสยผมอย่างขัดใจ ภาพฝันที่เห็นยังค้างคาใจ จนทำให้เช้าวันใหม่ไม่สดใสเอาเสียเลย ปราชญายังคงพยายามที่จะต่อจิ๊กซอร์ปริศนา โดยใช้บันทึกของคนในอดีตนำทางต่อไป โดยไม่ทันเฉลียวใจเลยว่า การที่เอาความคิดและความรู้สึกของตนเองในปัจจุบันไปตัดสินคนในอดีตนั้น เป็นสิ่งที่ไม่ยุติธรรมเลย เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นต่างเวลาต่างวาระภพชาติกันนั้น ยากที่จะบอกได้ว่าควรทำอย่างไรจึงจะถูกต้อง ถูกที่ถูกทางได้ เว้นเสียแต่ว่าจะได้อยู่ร่วมในสถานการณ์นั้นจริงๆ เช่นเดียวกับปราชญาหากวันหนึ่งเขาได้ย้อนกลับไปอยู่ในอดีต และตกอยู่ในสถานการณ์ที่เจ้าชายวิทยเทพกำลังเผชิญอยู่ เขาอาจต้องทำในสิ่งที่วิทยเทพเคยทำก็เป็นได้ ใครจะไปรู้ แต่อีกไม่นานเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่า ทำไมเจ้าชายวิทยเทพจึงตัดสินใจทำอย่างนั้น แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 55 08:41:26 จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 10:38:39

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนเก่าๆค่ะ บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709908/W11709908.html ..................... ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟนะคะจากคุณ นิชนันท์, SONG982, มานีโอลา, npuiy, Travel to the moon, นารีจำศีล, ravio, kdunagin, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, wor_lek, นวลน้ำผึ้ง, mimny, GTW จากคุณ : นารีจำศีล ขอบคุณสำหรับคำผิดที่ช่วยตรวจให้นะจ๊ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) อ่านคอมเม้นท์พี่ไก่แล้วแอบยิ้ม แหะๆ คลาสิคแบบละครร้อง แสดงถึงวัยคนเขียนบวกคนอ่านว่าเป็น สาว(เหลือ)น้อยแล้วจริงๆ ฮี่ๆ ใช่เลยค่ะ ตรงนี้ตอนเขียนนี่ตั้งใจเลยเลยนะคะพี่ ส่วนเรื่องบางช่วงที่อ่านยากไป เดี๋ยวเขียนจบแล้วมนว่าจะกลับไปปรับแก้อีกที แต่พอเห็นพี่บอกว่าอ่านทวนซ้ำ แล้วยังพอเข้าใจ เลยคิดว่าน่าจะแก้ไขให้อ่านง่ายขึ้นได้ไม่ยากนัก ดีใจมากคะที่พี่ไก่ทัก บางทีคนเขียนเอง อ่านเองคนเดียว เลยไม่ทันเอะใจว่าคนอ่านแล้วอาจจะงงได้ จากคุณ : Travel to the moon ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้อ่านยากนิดนึง แต่ปกติงานมนจะอ่านไม่ค่อยง่ายเท่าไหร่ เรื่องแรกๆนี่เคยมีคน บอกว่าภาษาฉวัดเฉวียนเวียนหัวเหลือเกิน ถึงขั้นบางครั้งอ่านแล้วเหนื่อยใจก็มี เรื่องหลังๆมานี่เลยลดความ ร้อนแรงของศัพท์แสงลงไปแยะเลย แต่สำบัดสำนวนก็ยังลิเกเหมือนเดิม ปล.แอบแซวคนยังใช้ผ้าเช็ดหน้า จะบอกว่ามันคงเป็นนิสัยเฉพาะตัวของแต่ละคนมากกว่าค่ะ เพราะว่าเจ้า สองตอของมนก็ยังใช้ผ้าเช็ดหน้าอยู่เลย เพียงแต่แม่ไม่ได้ถักริมลูกไม้ให้เท่านั้นเอง แต่ว่าตัวเอง ใช้ ทิชชูนะคะฮ่าๆๆ จากคุณ : mimny ไม่ต้องกลัวใจพี่หรอกจ้า เรื่องนี้ตัวร้ายเยอะก็จริง(ความจริงเท่าเดิมนะเนี่ย) แต่คาดว่าจะจบแบบแฮปปี้ แน่นอนจ้า เอ๊ะ หรือเปล่า จากคุณ : GTW ตกลงพี่ชายจะขจัดความรู้สึกต่อต้านออกไปก่อนไม่ได้หรือไงคะ อย่างนี้ขัดใจคนเขียนแล้วนะ เอ้ยไม่ใช่ ชักเสียกำลังใจแล้วนะ ฮ่าๆ(ไม่เกี่ยวกันเลยเน๊อะ ยิ่งพี่ไม่ชอบยิ่งชอบเขียน โรคจิตหรือเปล่าเนี่ยเรา) ขอบคุณทุกกิ๊ฟและทุกกำลังใจ ทั้งนักอ่านเงาและไม่เงานะคะ จะพยายามต่อไปค่ะ ปล.แก้คำผิดซ้ำ ผิดซ้อนผิดประจำเลยค่ะ แหะๆ .................... ตามไปแก้ข่าว เอ้ย ตามไปอ่านคอมเม้นท์ของพี่ขายอีกทีอ่านแล้วก็เง็งเล็กน้อย เอ้ย มึนเล็กน้อย แต่สรุปเอาเองว่าคงต้องกลับไปปรับแก้ให้มันเข้าใจง่ายกว่าเดิมอย่างแน่นอนค่ะ เพราะว่าไม่อยากจะให้คนอ่านสับสนจนมากเกินไป แต่จะเอาพี่ชายเป็นที่ตั้งเสียทั้งหมด บางทีก็เชื่อไม่ค่อยได้เท่าไหร่เวลาคอมเม้นท์ให้หน้ากระทู้ แต่ถ้ามาทางอื่นล่ะก็พอไหว เหอ ๆ ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณมากนะคะ สำหรับทุกคอมเม้นท์ ทุกคำแนะนำและทุกกำลังใจที่มีให้ ตั้งแต่เรื่องแรกเลยอ่ะ พูดด้วยความซาบซึ้ง กระะซิกๆ(แอบน้ำลายไหลด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อยฮา) ขอบคุณมากๆนะคะ แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 55 20:59:19 แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 55 11:31:16 แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 55 11:28:51 แก้ไขเมื่อ 22 ก.พ. 55 11:22:35 จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 10:39:48

ความคิดเห็นที่ 3 แฮ่ๆ ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ปกติเราเป็นคนสมาธิสั้นมากๆ จะอ่านอะไรได้แป๊บๆก็เปลี่ยนไปทำอย่างอื่นเรื่อยเปื่อยแล้วถึงมาอ่านใหม่ - -'  โดยเฉพาะเวลาอ่านนิยายในเวปเปิดหน้าอื่นอีกหลายเพจมากกดสลับไปสลับมา บางเรื่องก็เลยต้องตั้งใจอ่านเป็นพิเศษหรืออ่านซ้ำอีกรอบค่ะ ถึงจะเข้าใจ   แต่ไม่ว่าจะยังไงก็จะติดตามอ่านเรื่องนี้ไปจนจบแน่นอนค่ะ ^^ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 13:05:19

ความคิดเห็นที่ 4 ดูเหมือนปราชญาได้เห็นเหตุการณ์ในอดีตมากกว่าคนอื่นเลย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 17:04:36

ความคิดเห็นที่ 5 สะท้อนก้องกลับไปกลับมาราวกับเสียงปีศาจวีดร้องก้องนรก -->> หวีดร้อง รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 17:20:24

ความคิดเห็นที่ 6 เคยสงสัยนะคะว่าคนที่เห็นเหตุการณ์ในอดีตที่มีตัวเองในชาติก่อนร่วมอยู่ด้วยนี่เป็นลักษณะเห็นแต่ภาพหรือเหตุการณ์นั้นคงอยู่จริงเหมือนช่วงเวลาที่ทับซ้อนกัน ถ้าเป็นเวลาทับซ้อนกัน คือเหตุการณ์ในอดีตดำเนินไปซ้ำๆ กันในช่วงเวลาเดียวกับปัจจุบัน แล้วคนในปัจจุบันข้ามเวลาไปเห็นเข้า เห็นตัวเองในอดีตด้วย ที่สงสัยคือจะเหมือนคนๆ เดียวอยู่ใน 2 ที่หรือเปล่า เอ๊ะ ยิ่งพูดยิ่งงง ไม่ใช่อะไรค่ะ หลายปีมาแล้วเคยเขียนเรื่องหนึ่งที่เป็นอะไรทำนองนี้ แล้วให้นางเอกในอดีตชาติพูดกับนางเอกซึ่งเป็นคนเดียวกันแต่มาเกิดใหม่ เขียนไปแล้วก็มานั่งสงสัยว่าเป็นไปได้หรือเปล่า แต่แล้วก็สรุปว่า แหะๆ ช่างหัวมัน เป็นไปได้หรือไม่ได้มันก็เรื่องแต่งนี่นา คือมาอ่านตอนที่ปราชญาเห็นตัวเองในอดีตชาติในบทนี้ก็เลยทำให้คิดถึงความคิดนั้นของตัวเองในตอนนั้นน่ะค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 01:18:13

ความคิดเห็นที่ 7 กิ๊ฟต์หมดค่ะ ให้ แทนนะคะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 12:08:20

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาแอบอ่านค่ะ อิอิ ขอบคุณค่ะ ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 12:57:49

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านต่อ (เพิ่งส่งนาย  GTW )  ไปใหเความเห็นในบทที่ 6 ย้อนหลังเมื่อครู่นี่ครับ) ถ้าจะเทียบบทนนี้อ่านง่ายก็บทที่แล้วนะครับ (โดยภาพรวม) จะมีพิเศษบ้างก็บมสนทนายาวเหยียดสลับกันระหว่างท่านหญิงใบกระเพรากับพี่เสือ แต่ถึงจะไม่มีบทบรรยายแทรกก็ไม่ยากที่จะรู้ว่า ไฝเป็นไฝ หนูผักกาดดอง (บุษยามินตรา ) โผล่ออกมาทีไรก็มักจะติดอยู่กับภาพลักษณ์หม่นหมองมาตลอดไม่เปลี่ยนเปลี่ยน) กรรมของหนูผักกาดดอง เกืเมาเป็นตะวละครเอกกับเขาทั้งทีก็เอาดีไม่ค่อยได้ ได้แต่บทอารมณ์ร้าวรันทด ฮา ส่วนอย่างอื่นเช่นเดืมครับ ทั้งลายมือ วิธีการจัดฉากและเครื่องเคียง ยังคงลายมือหนูมนเช่นเดิม โดยภาพรวมบทนี้ง่ายกว่าบทที่แล้ว ถ้าจะไม่นับปมอะไรบางอย่างที่คนเขียนอาจซ่อนเอาไว้ครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 19:31:19