ความคิดเห็นที่ 1 . ตอนที่1   บรรยากาศสบายๆ ยามอาทิตย์อัสดง ณ ‘ไร่เพียงดิน’ สายลมยามเย็นโบกสะบัดพัดผ่าน ทางหน้าต่างของบ้านที่ปลูกสร้างด้วยวัสดุที่แตกต่างจากบ้านหลังอื่นที่ถูกปลูกให้อยู่ในอาณาบริเวณสวนเดียว กันซึ่งบ้านพักเหล่านั้นจะมีไว้ให้สำหรับคนงานของไร่ไว้ใช้พัก ส่วนบ้านหลังนี้ที่ดูโดดเด่นและแตกต่างจากบ้านหลังอื่นนั้น เป็นของเจ้าของไร่ที่เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่ใครหลายคนต่างเรียกขานด้วยความคุ้นเคยว่า ‘พ่อรักษ์’ บ้านหลังนี้ถูกก่อสร้างด้วยวัสดุที่แตกต่างจากบ้านพักอีกหลายหลังนั้น เป็นเพราะว่าเจ้าของบ้านให้ความสนใจและพิถีพิถันที่จะส่งเสริมให้ใช้วัสดุจากธรรมชาติให้ได้มากที่สุด  ดังนั้นเจ้าของบ้านหลังดังกล่าวจึงเลือกแนวทางใหม่ของการสร้างบ้านแทนที่จะใช้วัสดุอุปกรณ์ที่นิยมใช้กันมาก  มาเป็นดิน ‘บ้านดิน’ หลังนี้ ตอนก่อสร้างครั้งแรกนั้นเจ้าของบ้านไม่ใช่จะใช้อยู่อาศัย วัตถุประสงค์เพียงอย่างเดียว แต่นอกเหนือจากนั้น เขาถือว่าใช้บ้านหลังนี้เป็นเครื่องทดลองอาศัยอยู่ก่อน ก่อนที่จะให้มีการปลูกสร้างอีกหลายๆ หลังในอนาคตอันใกล้เพื่อใช้เป็นที่รองรับสำหรับคณะ หรือบุคคลทั่วไปที่มีความสนใจจะเข้ามาศึกษาการทำงานของไร่เพียงดิน … ไร่ที่ชายหนุ่มได้ลงแรงมากับมันเกือบสิบปี โดยพลิกฟื้นผืนแผ่นดินที่รกร้างของบิดาห้าสิบกว่าไร่ ให้กลับมามีชีวิต มีความชุ่มชื่นเป็นแหล่งทำมาหากินของอีกหลายชีวิต   แผ่นดินที่แทบจะไม่มีใครในตระกูลแทบจะมองเห็นค่า  เมื่อเทียบแผ่นดินผืนๆ อื่นที่ มันเป็นแค่ส่วนน้อยของ แถมอยู่ในป่าเขาเสียด้วย แต่นั่นก็ไม่ได้สร้างให้เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจให้กับเขา  เพราะมันกลับเป็นแรงผลักดันอย่างมหาศาลที่เขาต้องการพิสูจน์ให้คนอื่นๆ เห็นว่า แผ่นดินที่คนอื่นว่าไร้ค่ามันมีค่ามากมายเพียงไร  ถ้าเทียบกับส่วนอื่นๆ ที่คนอื่นๆ ได้ไปนั้น ร่างสูงหลับตานึกพลาง เขาก็ถอนหายใจไปพลางแล้วพยายามปัดสิ่งที่รบกวนจิตใจของเขาออกไปเสีย เวลานี้ เขาควรจะชื่นชม ดื่มด่ำกับแผ่นดินผืนนี้ด้วยความภาคภูมิใจในความสามารถของตนเองมากกว่า ในห้องโถงของบ้านตอนนี้ มีแค่เพียงชุดเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นเท่านั้นที่ตั้งอยู่ หนึ่งในนั้นก็คงหลีกไม่พ้นโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่เจ้าของบ้านมักจะเสียเวลามานั่งอยู่ตรงส่วนนี้นานกว่าพื้นที่ส่วนอื่นๆ ของบ้านแม้กระทั่งห้องนอนนั้น ยังถูกโต๊ะทำงานตัวใหญ่แย่งเวลาพักผ่อน เพราะเวลาที่ทำงานเหนื่อยมากๆ เจ้าของบ้านก็มักจะยึดส่วนทำงานเป็นที่นอนหลับไปในตัวหลายครั้งต่อหลายครั้งเลยทีเดียว หลังจากคร่ำเคร่งอยู่กับการทำงานมาพักใหญ่ๆ ชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นพร้อมตวัดมือข้างหนึ่งขึ้นมากางนิ้วโป้งและนิ้วชี้ นวดเฟ้นตรงหัวคิ้วเข้มทั้งสอง เพื่อให้รู้สึกผ่อนคลายความตึงเครียดจากการทำงานที่มีเข้ามาอย่างเต็มอัตรา   เมื่อได้จัดการกับงานทางด้านเอกสารใกล้ๆ กับมือหนาข้างหนึ่ง ก็มีคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คขนาดบางอีกตัววางอยู่ ชายหนุ่มค่อยๆ เลื่อนโน๊ตบุ้คอันทันสมัยเครื่องนั้น มาวางอยู่ตรงหน้าแทนพื้นที่เอกสารแผ่นเดิมที่ถูกจัดการเลื่อนมันออกไป จากนั้นไม่นาน ก็มือหนาก็รีบเปิดการทำงานเข้าสู่โปรแกรมการออกแบบที่กำลังแสดงพื้นที่ทั้งหมดของไร่เพียงดิน … ให้เห็นปรากฏเป็นภาพอยู่ตรงหน้า   ดวงตาคู่คมมองแบบประเมินก่อนจะคลิกเอาภาพของบ้านอีกประมาณนับสิบหลังมาซ้อนวางทับกับพื้นที่ส่วนนั้น เพื่อหาตำแหน่งที่เหมาะสมของพื้นที่ที่เขาจะสร้างบ้านพักลงไปในอนาคตอันใกล้นี้ทันที และในช่วงเวลาที่สมาธิของชายหนุ่มกำลังใช้มันเพ่งมองดูแปลนคร่าวๆ ต้องมีอันสะดุดนิดๆ เมื่อได้ยินเสียงตะกุกตะกักจากทางประตู รักษ์ไทเลื่อนสายตาที่เพ่งมองหน้าจอนั่นเล็กน้อยเพื่อมองต้นทางของเสียงให้ชัดและที่เห็นตรงหน้านั้นก็คือ ชายหนุ่มหุ่นผอมสูงกำลังพยายามถอดรองเท้าผ้าใบออกจากสองเท้า และพอเงยหน้าขึ้น ก็ขานทักตนด้วยรอยยิ้ม “คุณรักษ์”   คนที่ถูกขานว่า ‘คุณรักษ์’ นั้นรีบตวัดสายตาดุ  ดุเพื่อปรามชายหนุ่มที่พลั้งเผลอพูดบางสิ่งบางอย่างออกไป  ครั้นเมื่อรู้สึกตัวรอยยิ้มกว้างขวางที่เคยมีก่อนหน้ากลับเปลี่ยนเป็นยิ้มแหย... ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกขานชายหนุ่มที่ดุตนทางสายตาใหม่ทันที “เอ่อ พี่รักษ์   แม่เพ็ญฝากปิ่นโตมาให้ด้วยครับพี่” นุชิต กล่าวพลางวางปิ่นโตเถาใหญ่ไว้ที่โต๊ะเอนกประสงค์ที่ตั้งอยู่ตรงลานระเบียงของบ้านที่ยื่นทอดออกไปนอกบ้านเพื่อเปิดรับบรรยากาศดีๆ ในยามเย็น  หรือเจ้าของบ้านอาจจะใช้มันนอนชมดาวตอนกลางคืนและชมนกชมไม้ในตอนเช้า   เป็นปรกติ หากยามใดที่เขาแบ่งผักที่ไร่แห่งนี้ไปฝากแม่เพ็ญระตีสตรีอีกคนที่มีอิทธิพลต่อคนของพื้นนี้   เขาก็มักจะได้ปิ่นโตเถาใหญ่ เป็นของตอบแทนกลับมาทุกครั้ง “แม่เพ็ญระตีบอกว่า ...ถึงแม้คราวนี้จะหนักไปทางกล้วย แต่ก็ถูกใจมากๆ เลยพี่รักษ์ แกบอกว่าลูกสาวแกชอบทานกล้วย แกจะแปรรูปเอาไว้ทำเป็นกล้วยตาก กล้วยเชื่อม  ไว้รอลูกสาวแกกลับ  พูดถึงลูกสาว ของแม่เพ็ญกับลุงกำนัน  เห็นใครๆ ต่างก็บอกว่าสวยมากๆ   ที่ผมเห็นรูป ก็สวยดี แต่ไม่รู้ว่านิสัยใจคอจะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่รู้ว่าจะดีเหมือนพ่อ และแม่มั้ย แต่เท่าที่ผมลองถามๆ พี่จุกดู แกก็บอกว่า ลูกสาวลุงกำนันติดจะเอาแต่ใจนิดเดียวอย่างอื่นก็ดีหม..” “ชิต!” รักษ์ไท ดุเสียงเรียบ เมื่อเห็นว่านุชิตเริ่มจะเพ้อเจ้อถึงเรื่องคนอื่นเกินไป   ยิ่งคนอื่นที่หมายถึงก็เป็นลูกสาวคนเดียวของ พ่อกำนันแม่เพ็ญ ผู้ใหญ่ที่เขาให้ความเคารพดีในพื้นที่คนหนึ่งเสียด้วย มันดูไม่เหมาะเลย “แหะๆ  ผมก็แค่ลองๆ เดาๆ ดูเท่านั้นแหละครับ  ก็อยากจะรู้ว่า กลิ่นแก้ว ลูกสาวของลุงกำนันกับแม่เพ็ญจะนิสัยใจคอแบบไหน” “สนใจทำไมเรื่องของคนอื่น มานี่  นายมาช่วยพี่ดูนี่ดีกว่า” รักษ์ไทดุชายหนุ่มอีกครั้งก่อนจะกวักมือเรียกให้นุชิตมาเห็นอีกก้าวของ  ไร่เพียงดินแห่งนี้ “นี่พี่รักษ์กำลังดูอะไรอยู่เหรอ” “กำลังดูพื้นที่คร่าวๆ ของไร่นี้น่ะ ส่วนสีเขียวที่เห็นนั่นคือพื้นที่ทั้งหมดที่เราใช้ปลูกผักต่างๆ เอาไว้...” “พี่รวมไปถึง  ที่ดินตรงที่เป็นของลุงกำนันด้วยใช่มั้ย”   “ ใช่ ...” รักษ์ไทกล่าวพลางเลื่อนเมาส์ชี้ไปตามตำแหน่งที่นุชิตหมายถึง  ส่วนที่เป็นที่ดินของเขา และส่วนที่เป็นที่ดินของลุงกำนันเพิ่มศักดิ์   ที่ดินสองผืนดังกล่าวมีอาณาเขตติดกัน  ทีแรกตอนที่เขามาทำไร่ผักปลอดสารพิษนี่ใหม่ๆ  เขาก็เคยเจรจาขอซื้อที่ของแกเพราะเห็นว่าเป็นทำเลที่เหมาะกับการเพาะปลูก อีกอย่างแกก็ยังไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรจากมันมากนักนอกจากปล่อยให้รกร้างไว้เสียอย่างนั้น  แต่แกก็ไม่ได้ตกลง ได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้โดยการ ให้เขาเช่าทำไร่ผักปลอดสารพิษ โดยเรียกเก็บค่าเช่าที่แสนจะถูก “เห็นลุงกำนันบอกว่า ตั้งใจจะยกให้ลูกสาวคนเดียว... “ รักษ์ไทเกริ่นออกมาเรียบๆ ยามทวนนึกไปถึงเหตุผลที่กำนันเพิ่มศักดิ์ยังไม่ตัดสินใจจะที่ดินผืนดังกล่าวให้  บอกว่ายกให้เป็นการตัดสินใจของลูกสาว ซึ่งถ้าหากเธอคนนั้นยินยอมแบ่งขายให้ เขาก็จะได้มันมา  ตอนนี้รักษ์ไทก็ได้แต่ภาวนาให้เธอยินยอม ขอให้เธอเล็งเห็นถึงความสำคัญ คุณค่าถึงสิ่งที่เขาทำ เหมือนบิดาของเธอที…   รักษ์ไทเงียบไปนิด แล้วก็เริ่มชี้ไม้ชี้มือไปยังหน้าจอที่กำลังแสดงผลโปรแกรมการออกแบบให้ชายหนุ่มอีกคนดู “แล้วส่วนที่เป็นสีน้ำตาลที่เห็นตรงนี้ล่ะพี่รักษ์”  นุชิตถามอีกครั้งพร้อมกับใช้นิ้วชี้กำกับไปยังส่วนที่สีน้ำตาลอันระบุว่าอยู่ตรงท้ายไร่ซึ่งตั้งอยู่บนเนื้อที่ที่เป็นที่ดินของเขาจริงๆ “นั่นแหละคือพื้นที่ ที่พี่กำลังคิดว่าจะสร้างบ้านพักเพิ่มอีกสิบหลัง” “บ้านพัก? .. บ้านที่สร้างเหมือนบ้านหลังนี้หรือครับพี่!” รักษ์ไทพยักหน้าประกอบพร้อมตอบคำถามสั้นๆ “ใช่” “โห..  ทำไมสร้างทีเยอะแบบนี้ล่ะครับ หรือว่าบ้านพักของคนงานไม่พอ?” นุชิตยังยิงคำถามติดๆ กันเป็นชุด  และรักษ์ไทก็ได้แต่ส่ายหน้าให้เป็นคำตอบแรก ก่อนจะอธิบายให้ฟัง “เปล่าหรอก พี่กะจะสร้างมันขึ้นรองรับคณะดูงาน หรือบุคคลทั่วไปที่สนใจท่องเที่ยวไร่ผักปลอดสารพิษของเราไง อยากทำให้เป็นกึ่งรีสอร์ท  อยากทำให้มันครบวงจร ทั้งท่องเที่ยวและดูงาน  พี่จะใช้ผลิตภัณฑ์ในไร่นี่แหละเป็นจุดขาย  นำมาทำเครื่องดื่ม อาหาร ความสดใหม่ของผักผลไม้บวกกับบรรยากาศ การให้ลูกค้าได้มาสัมผัสถึงธรรมชาติจริงๆ  ทุกวันนี้นายก็เห็นอยู่ใช่มั้ยว่ามีคนเข้าออกดูงานไร่ของเราเยอะมากๆ และมันก็ค่อนข้างติดขัดในเรื่องที่พัก พี่ก็เลยจัดสรรที่ดินส่วนนี้เป็นที่พักไว้ให้นักท่องเที่ยวที่สนใจอยากจะเรียนรู้กระบวนการทำงานของที่นี่อย่างแท้จริงให้กับคนเหล่านั้นไง ” “โอ้โห เจ๋งเลยครับพี่รักษ์อย่างนี้อีกหน่อยไร่ผักปลอดสารพิษของพี่ต้องเป็นที่รู้จักของคนอื่นแน่ๆ เลยแล้วอีกนานมั้ยครับพี่ ถึงจะสร้าง” “ก็ คงไม่นานหรอกตอนนี้กำลังวางแผนกับบริษัทที่รับก่อสร้างให้อยู่”   รักษ์ไทพูดจบก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่เขาปิดการทำงานของคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ้คเครื่องบางเสร็จสิ้น ชายหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินผุดลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมกับใช้โอกาสนี้บิดตัวไปมาเพื่อคลายเมื่อยล้าทางร่างกายหลังจากที่ได้นั่งทำงานอยู่หลายๆ ชั่วโมง  จากนั้นรักษ์ไทก็ใช้ฝ่ามือหนาๆ ตบลงบนแผ่นหลังของนุชิตเบาๆ เพื่อเอ่ยชวนชายหนุ่มให้ออกไปทานข้าวเย็นด้วยกัน “ไป ไปกินข้าวกันเถอะ พี่หิวแล้ว” ขณะที่กำลังจะก้าวไปยังโต๊ะทานอาหารขนาดเล็ก เสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น นุชิตเป็นฝ่ายรับก่อนตามหน้าที่ .. และพอรู้ว่าใครโทร. มา ชายหนุ่มก็เผลอปล่อยลมหายใจด้วยความหงุดหงิด (มีต่อ) . แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 55 21:08:50 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:19:54

ความคิดเห็นที่ 2 . “นี่ตารักษ์!” น้ำเสียงออกคำสั่ง  ของคนจอมบงการ จะเป็นใครไปเสียไม่ได้ นอกจากคุณหญิงเก็จมณี บริบูรณ์รักษ์  ! นุชิตกระแทกคำพูดนั้นไว้ในใจ “พี่รักษ์ เอ่อ  เอ่อ คุณรักษ์” “เรียกตารักษ์มาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้!” ปลายสายครั้นพอรู้ว่าคนที่รับโทรศัพท์ไม่ใช้ชายหนุ่มที่ตนต้องการเจรจาโดยตรง... ก็รีบใช้เสียงเข้มออกคำสั่ง รักษ์ไทซึ่งกอดอกมองนุชิตคุยโทรศัพท์  ..เขารู้ได้ทันทีว่า บุคคลที่โทรมาหาเขาในยามนี้คือใคร  จะมีใครได้อีกที่นุชิตจะต้องรีบเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกเขาให้กลับมาอยู่ในสถานภาพที่ดูสูงขึ้นอีกระดับ  โดยการเรียกเขาว่า ‘คุณรักษ์’ ชายหนุ่มเดินไปเงียบๆ พลางยื่นมือมารับโทรศัพท์จากนุชิต “ครับ.. คุณแม่” “ยังจำได้อยู่เหรอ ว่าฉันเป็นใคร ฉันนึกว่าแกจะลืมฉันไปแล้วเสียอีก!” รักษ์ไทเงียบ ปล่อยให้อีกฝ่ายระบายความหงุดหงิดให้พอใจก่อน “คุณแม่โทร.มา มีอะไรหรือเปล่าครับ” “มีสิ  ถ้าไม่มีคงไม่โทร.มารบกวนเวลา แกหรอก”  อีกฝ่ายประชดกลับมาอย่างไม่เกรงใจ  ซึ่งรักษ์ไทเองก็ค่อนข้างชินชากับกิริยานี้ของอีกฝ่ายเสียแล้ว   เขาทนฟังมาเกือบทั้งชีวิต แค่นี้ทำไมจะทนไม่ได้ “ตกลงจะเอายังไง ... รายการโทรทัศน์ก็พร้อมแล้วนะ อย่าเล่นตัวให้มากนักเลย... ฉันเคยรบกวนแกบ่อยเสียที่ไหน ถ้าไม่จำเป็น...!!” รักษ์ไทลอบถอนหายใจ แววตาหม่นแสง นุชิตที่กำลังจัดโต๊ะเองก็จับใจความได้ว่า คุณหญิงเก็จมณีกำลังเท้าความไปถึงเรื่องใด จึงไม่แปลกที่นุชิตจะเริ่มทำเสียงดังกับข้าวของที่วางบนโต๊ะเอนกประสงค์ เพื่อช่วยระบายความขุ่นใจของตนบ้าง “ก็…ช่วงนี้งานที่นี่ก็…” “ย่ะ !... ฉันพอจะเข้าใจว่างานแกยุ่ง ธุรกิจกำลังไปด้วยดี  ทำไปเถอะ ... พ่อค้าผักนั่น... ถ้าไม่ติดว่ามีชื่อ ...ฉันก็ไม่ ไปวุ่นวายกับแกหรอก” “ครับ” “แกไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วเหรอนอกจากครับๆ  ฉันล่ะเกลียดนิสัยแบบนี้ของแกจริงๆ ยียวน.. หึ ! “ ยียวนด้วยความเงียบ   รักษ์ไทต่อคำพูดที่ขาดหายของอีกฝ่ายให้  ซึ่งเขาเปล่าทำอย่างที่ท่านกล่าวหาสักหน่อย  เพียงแต่ความรู้สึกว่างเปล่าในใจ ทำให้เขาไม่อยากจะพูดอะไรให้มากนักอีก “ก็เท่านี้แหละ ตกลงว่าได้แล้วใช่มั้ย ฉันจะให้เลขาฯ แฟกซ์ วันเวลา เกี่ยวกับรายละเอียดและ ‘สคริปท์’ ที่แกจะต้องพูดไปให้ ไม่ต้องอะไรมาก แค่พูดไปตามสคริปท์นั่นก็พอ พิธีกรฉันก็ซักซ้อมแล้วว่าต้องพูดแบบไหนบ้าง เข้าใจใช่มั้ย” “ครับ” รักษ์ไท รับคำเรียบๆ แล้วก็บังเกิดเงียบงันไปเสียอย่างนั้น นั่นแสดงว่า พอท่านหมดธุระหรือได้ตามที่ตนเองประสงค์ไปแล้ว  บทจะตัดบทก็ตัดบท   ไม่สนใจหรือแคร์ว่า ปลายสายคนที่ตนจะเอาประโยชน์ จะรู้สึกเช่นไร นั่นเองนิสัยประจำตัวของท่าน เอาแต่ใจ ต้องได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการเท่านั้น! แววตาของรักษ์ไทหม่นแสงลงตามลำดับ  เขาเองบางทีก็คร้านที่จะใส่ใจกับกริยาของบุคคลที่ตนเรียกว่า ‘คุณแม่’ แล้วเหมือนกัน  เพราะกี่ครั้งกันที่เขาต้องทนกักเก็บมันเอาไว้ รักษ์ไทเดินกลับมาที่โต๊ะเพื่อทานข้าว เวลานั้นนุชิตตั้งโต๊ะเสร็จพอดี  นุชิตมองหน้าเขาด้วยความเห็นใจ   ซึ่งรักษ์ไทก็ทำเป็นเมินๆ สายตาของนุชิตไปเสีย  ... “อีกแล้วล่ะสิครับ เมื่อไหร่คนที่บ้านโน้นจะมาเลิกยุ่ง มาบังคับกะเกณฑ์พี่ซะที อุตสาห์หนีออกจากบ้านมาใช้ชีวิตกับแผ่นดินที่เจียดมาให้จากกองมรดกทั้งหมดแล้ว ยังตามมารังควานกันอยู่ได้” “ชิต!” “ก็ผมเซ็งแทนพี่รักษ์   นี่มันอะไรกันนักหนา?” “ชิต กินข้าว” เขาบอก พลางทรุดนั่งกับที่แล้วถือช้อนชี้ไปยังปิ่นโตที่มีกับข้าวหลากหลายตรงหน้า นุชิตจำต้องนั่งแต่ก็นั่งลงอย่างหงุดหงิด ระหว่างทานมื้อค่ำชายหนุ่มลอบส่งสายตาจับใบหน้าที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นของรักษ์ไท แต่ชายหนุ่มที่เติบโตมาด้วยกันทำไมจะไม่รู้ว่านั่นเป็นการกลบเกลื่อนของ ‘คุณรักษ์’  ภายในใจ ตอนนี้ เขาอาจจะกำลังรู้สึกยอกแสลงใจอยู่ก็ได้ นี่แหละหนา  ที่เขามักจะเรียกกันว่า ‘ลูกเมียน้อย’  อะไรก็ตาม  ตัวเองต้องมาทีหลังคนอื่น  ของสิ่งใดที่ควรได้  ก็จะได้ทีหลังคนอื่น แถมมิหนำซ้ำของๆ นั้นต้องเป็นของที่คนภายในบ้านลงความเห็นว่า ‘ไร้ค่า’ ไปแล้วทั้งสิ้น  มรดกของตระกูลบริบูรณ์รักษ์  มีตั้งมากมายหลายอย่าง แต่ก็ ‘เจียด’ มาให้ ‘คุณรักษ์’ ของตนแค่ผืนดินไม่กี่สิบไร่กับเงินสดไม่กี่สิบล้านบาท ถ้านับมูลค่าทรัพย์สมบัติอื่นๆ ... คุณรักษ์ของตน ได้มาแค่เศษเสี้ยวของมันเท่านั้นแหละ นุชิตก้มหน้าก้มตาทานข้าวด้วยความขัดเคืองอยู่ในใจ  ..แต่ในขณะเดียวกัน คนที่เป็นเจ้าของเรื่องนี้จริงๆ กลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อน  นี่ถ้าคุณท่านที่หมายถึงบิดาของคุณรักษ์ ยังอยู่แล้วรู้ว่าลูกชายคนเล็กของตนต้องมาตกที่นั่งลำเค็ญอย่างนี้   ตนเชื่อได้เลยว่านคุณท่านคงไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้แน่ๆ   แต่ก็นั่นแหละพอคุณท่านสิ้นบุญ  คุณรักษ์ของตนก็โดนมรสุมเล่นงานเข้าอย่างจัง เริ่มตั้งแต่การกีดกัน กดดัน บีบ ให้คุณรักษ์ของตนออกไปจากบ้าน บริบูรณ์รักษ์  มรดกในส่วนของคุณรักษ์ที่ได้ตามพินัยกรรม ต่างก็มีการบีบเค้นให้คุณรักษ์ต้องสละ แล้วหันมารับที่ดินผืนน้อยมีแค่สามสิบกว่าไร่  แถมเป็นที่ดินหลังป่าหลังเขาอย่างนี้อีก มรดกทรัพย์สินเงินทองอื่นๆ ก็เบียดเบียนเอาของคุณรักษ์ไป ... โดย โยนเศษเงินไม่กี่สิบล้านบาทให้ แทน หึ ความเป็นจริงคุณรักษ์น่าจะได้มากกว่านั้นอีกตั้งสอง สามเท่าตัวด้วยซ้ำ! วันที่คุณรักษ์ตัดสินใจหอบเอาเสื้อผ้า ข้าวของไม่กี่ชิ้นออกจากบ้านบริบูรณ์รักษ์ เพราะ ทนพฤติกรรมหยามเหยียดของคนบ้านหลังนั้นไม่ได้อีกแล้ว  คุณรักษ์ต้องการตัดปัญหา การมีปากเสียงเรื่องอื่นๆ  นุชิตที่เป็นเด็กอีกคนที่โตมาที่บ้านหลังนั้นและมีความสนิทสนมกับคุณรักษ์เป็นพิเศษ ก็ตัดสินใจติดสอยห้อยตามคุณรักษ์ออกมาด้วย..  อีกทั้งบิดามารดาของตนที่เป็นข้าเก่าที่บ้านนั้นก็อยากให้ตนตามมาดูแลคุณรักษ์ด้วย     ในวันที่คุณรักษ์ออกจากบ้านหลังนั้นมา ตนจำสายตาของคนบ้านนั้นได้ดีเกือบทุกคน  ที่มองด้วยการดูถูกว่าคุณรักษ์ของตนนี้จะไม่มีทางได้ดีเป็นอันขาด แต่เหตุการณ์วันนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น .. ตอนนี้ คุณหญิงเก็จมณีเองไม่ใช่หรือที่ต้องเป็นฝ่ายหันมาขอความช่วยเหลือ คนที่ตนตั้งหน้าดูถูกว่ามีปัญญาเป็นเพียงพ่อค้าผักธรรมดาเท่านั้น แล้วเป็นไงล่ะ พ่อค้าผักธรรมดาๆ คนนี้ไม่ใช่หรือ ที่คุณหญิงต้องลงทุนเป็นฝ่ายมาขอให้คุณรักษ์ ช่วยทำงานบางอย่างให้  หึ! สะใจนุชิตดีเหลือเกิน รักษ์ไทก็ใช้มือหยิบช้อนเคาะลงบนจานเพื่อให้เกิดเสียงดัง เพื่อเอ่ยชวนให้นุชิตทานข้าว หลังจากสังเกตุเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ละทิ้งความไม่พอใจกับเรื่องที่มารดาเลี้ยงของตนกระทำเมื่อครู่   “กินข้าวกันเถอะ  นายไม่หิวแล้วเหรอ” “ครับ”  และชายหนุ่มก็รับคำเบาๆ ทำท่าจะตักข้าวเข้าปาก  แต่ในขณะนั้นเสียงมือถือของนุชิต ก็ดังขึ้น . (มีต่อ) . แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 55 21:03:27 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:24:42

ความคิดเห็นที่ 3 . “แหวนโทร.มา”  นุชิตหยิบมือถือขึ้น พร้อมกับรายงานรักษ์ไททราบ ด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจเล็กน้อย ที่นุชิตต้องรู้สึกเช่นนั้นเป็นเพราะว่า ทุกครั้งที่ผู้หญิงชื่อแหวนโทร.มา ตนจะต้องใช้โทรศัพท์นานเป็นพิเศษ และถ้าหากเธอโทร.มาในช่วงเวลาที่เขาและรักษ์ไทกำลังนั่งทานข้าวเย็นอย่างนี้ด้วย นี่แหละที่ทำให้ต้องเกรงใจ.. “ก็รับสิ..”  รักษ์ไทบอกเรียบๆ ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา โดยเฉพาะความรู้สึกไม่ค่อยจะชอบใจนักที่เห็นนุชิตจะคุยโทรศัพท์กับเด็กสาวที่ชื่อแหวน   ใช่เขา...ไม่ค่อยจะชอบเด็กสาวที่ชื่อแหวนนั่นเท่าไหร่ เด็กสาวที่ที่เรียนก็ไม่จบ ไม่มีงานมีการทำ ทำตัวลอยไป ลอยมาไปวันๆ  เอาแต่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด และที่เธอมักจะควงผู้ชายแทบ ไม่ซ้ำหน้า  เขาเคยเห็นและก็รู้ว่านุชิตเองก็เคยเห็นมาแล้วว่า  แต่ชายหนุ่มก็ทำเป็นหูหนวก บ้าใบ้ เพราะหวาดกลัวความจริง ที่จะทำให้นุชิตเสียเด็กสาวนั่นไป   เขารู้ว่านุชิตกำลังหลงเด็กสาวคนนั้นมาก  ที่รักษ์ไท เรียกว่าหลง  ก็เพราะว่าไม่ว่าคนๆ หนึ่งที่กำลังจะทำอะไรบางอย่าง หรือกำลังมีความรู้สึกต่อบางสิ่งบางอย่าง แล้วมันเป็นไปโดยขาดสติยั้งคิดนั้น เขาถือว่าเป็นอาการ ‘หลง’ ดีๆ นั่นเอง ถึงแม้ว่า รักษ์ไทจะมีความรู้สึกในด้านลบต่อเด็กสาวที่ชื่อแหวนมากกว่าความรู้สึกในด้านบวก  แต่เขาก็ไม่สามารถแสดงออกด้วยความรู้สึกเช่นนั้นให้นุชิตหรือเข้าไปยุ่มย่ามได้มากกว่าที่จะคอยตักเตือนอยู่ห่างๆ   ด้วยเหตุผลที่ที่ถือว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างเขาทั้งสองคน อีกอย่างตนก็เป็นผู้ใหญ่กว่า และมีวุฒิภาวะ ด้วย คงไม่ดีแน่ๆ ที่จะลดตัวลงไป ยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ของเด็ก   “ชิต..” หลังจากที่รักษ์ รักษ์ไท หันไปขานชื่อชายหนุ่มที่กำลังคุยมืออย่างออกรสออกชาติด้วยรอยยิ้มที่นั่งมุมระเบียง “ครับ พี่รักษ์” “รีบๆ นะ กับข้าวจะเย็นหมดแล้ว” เสียงทุ้มที่บอกกลับมาอีกครั้งเรียบๆ แค่นั้นก็ทำให้นุชิตรู้ได้คร่าวๆ แล้วล่ะว่า พี่รักษ์กำลังเตือนตนให้รู้อย่างกลายๆ ว่าเขาคงไม่อยากจะเห็นการใช้โทรศัพท์มือถือที่เนิ่นนานระหว่างตนและเด็กสาวที่ชื่อแหวนนี่   ถึงแม้ว่านุชิตอยากจะหันไปคุยกับน้ำเสียงหวานๆ จากปลายสายต่อเพียงใด แต่ความยำเกรงของตนที่มีต่อรักษ์ไทนั้นมีมากกว่า สุดท้ายนุชิตก็ต้องหักห้ามใจ  แล้วหันไปตัดบทสนทนาจากปลายสายต่อทันที (จบตอนที่1) บทที่2 แสงแดดสีทองกระจ่างตาที่กำลังทาทาบทับอยู่บนผืนท้องฟ้าอยู่ตรงหน้า กับรถยนต์คันงามสีขาวสะอาดที่กำลังแล่นไปตามเส้นถนนที่ทอดยาวไปท่ามกลางท้องทุ่งนากว้างใหญ่  คนที่นั่งรถมาด้วยกัน คอยชำตาเรืองมองดูอยู่บ่อยครั้งด้วยความแปลกใจ เนื่องจากเพื่อนสาวของเธอ ที่กำลังทำหน้าที่ขับรถดูท่าทางสบายใจเหลือเกิน ซึ่งทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นไม่เห็นมีแววเช่นนี้สักนิด ก็ก่อนหน้านั้นเพื่อนคนนี้ มีท่าทีอิดออดเพียงไร ที่จะต้องกลับมาเยือนยังถิ่นเดิมฐานบ้านเกิด บ้านที่หญิงสาวมักจะก่นว่า ไม่มีอะไร นอกเสียจากความสงบ  ความเงียบ ไร้แสงสี  ไร้ผู้คน ไร้สิ่งที่เจริญหู เจริญตาดั่งที่เมืองใหญ่พึงจะมี   “กลิ่น” “อะไรงาม?” “นี่แกไม่สบายหรือแกเพี้ยนกันแน่?” สาวสวยที่แว่นตากันแดดปกปิดครั้งหน้าหันมาเลิกคิ้วสวยมองหน้าเพื่อนเพียงนิด ก่อนจะหันไปสนใจขับรถยนต์คันเก่งต่อ “ทำไมเหรองาม ทำไมแกถึงได้ถามคำถามประหลาดๆ แบบนี้กับฉัน” “ก็แก ดูผิดปกตินี่” “ยังไง?” “อ้าว ก่อนหน้านั้นทำหน้าเหนื่อยหน่าย จะเป็นจะตายที่จะกลับมาบ้านเกิด แล้วมาดูแกตอนนี้สิ  แกอารมณ์ดีอะไรนักหนาเนี่ย” “อ้อ เรื่องนี้เองนึกว่าอะไร ฉันจะตอบคำถามให้แกหายข้องใจนะงาม เผื่อจะช่วยลดริ้วรอยบนใบหน้าเพราะอาการคิดมากของแกลงได้  มีบางอย่างที่อยากให้ฉันกลับมาทำ ที่นี่”   “บางอย่างที่แกว่า  มันคืออะไร?”   งามตาถามพร้อมกับนิ่วหน้าลงเล็กน้อย “ฉันจะขอพ่อกำนันทำรีสอร์ท” และยามที่กลิ่นแก้วตอบคำถามกลับมาด้วยสีหน้ารื่นรมย์  งามตาต้องรีบถามกลับด้วยความอยากรู้ให้หายข้องใจ  “หะ!   แกมีแผนนี้อยู่ในหัวตั้งแต่เมื่อไหร่กลิ่น ...  นี่อย่าบอกนะ” “ใช่ ก็หลังจากที่ไปเที่ยวรีสอร์ทพี่อาร์ตไงล่ะ  ทำให้ฉันนึกไอเดียดีๆ นี้ขึ้นมาได้ ว่าฉันควรจะขอพ่อกำนันทำรีสอร์ทขนาดไม่ใหญ่มากขึ้นมาก่อน  หากเป็นไปได้ดีก็ค่อยๆ ขยับขยายกันภายหลัง” กลิ่นแก้วหันมาเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ในขณะที่งามตาก็ยังไม่เลิกนิ่วหน้าพร้อมทั้งอ้าปากค้าง  ทำให้กลิ่นแก้วต้องฉีกยิ้มให้เพื่อนกว้างๆ  แล้วหันไปสนใจการขับรถของตัวเองต่อ งามตามองหน้าเพื่อนด้วยความไม่นึกอยากจะเชื่อเท่าไหร่นัก เพราะตลอดเวลาที่เธอและกลิ่นแก้วได้ไปเที่ยว นอน กิน  อยู่ที่รีสอร์ทรุ่นพี่สมัยเรียนกลิ่นแก้วไม่เห็นจะเปรยเรื่องนี้ให้เธอได้รับรู้สักนิด  บทจะพูด จะทำ ขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ก็ทำเลย …. นี่แหละคือนิสัยเด่นๆ ของกลิ่นแก้วจริงอย่างแท้จริง เลย “เท่าที่ฉันจำได้ก่อนที่จะไปเรียน พ่อกำนันฉันมีที่ดินแปลงนึงสวยมากเลยงาม ติดเนินเขา ด้านหลังมีสายน้ำสายเล็กๆ ไหลผ่าน   ฉันจะขอผืนดินผืนนั้นแหละ มาทำเป็นรีสอร์ท จะไม่ให้ขายหน้าสาวสวยดีกรีปริญญาโทด้านตกแต่งภายใน  มาเลยล่ะงาม” กลิ่นแก้วพูดต่อภายในใบหน้างามที่ถูกปกปิดด้วยแว่นกันแดดสีชาอันใหญ่นั้นเบิกบานใจอยู่ไม่คลาย กลิ่นแก้วพูดด้วยความสุข แต่เมื่อรู้สึกแปลกที่คนนั่งข้างๆ จู่ๆ ก็เงียบไป ทำให้เธอเหลียวหน้ากลับมามองเพียงนิด แล้วถาม “ทำไมทำหน้าตื่นๆ อย่างนั้นงาม แกไม่เห็นด้วยกับความคิดฉันเหรอ” “มันก็เป็นแผนที่ดีนะ ... แต่พ่อกำนันแกจะยอมให้เหรอ ได้ข่าวว่าหวงที่ดินผืนนั้นอยู่ไม่น้อย” “หวงกะลูกสาวได้ยังไงล่ะงาม ฉันไม่ให้หวงหรอก   และฉันคิดไว้แล้วว่ากลับบ้านไปครั้งนี้ จะหมายมั่นสร้างรีสอร์ทของฉันขึ้นมาให้ได้ คอยดู!” กลิ่นแก้วพูดตบท้ายก่อนจะเร่งความเร็วของรถยนต์คันงามให้ทะยานไปข้างหน้าให้ไวที่สุด ทางที่จะนำพาเธอไปสู่สิ่งที่ปารถนาเอาไว้นั่นเอง ... (มีต่อค่ะ) . แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 55 21:05:32 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:28:28

ความคิดเห็นที่ 4 . เรือนไทยที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า สร้างความรู้สึกยินดีให้เกิดขึ้นกับคนอีกครั้งเมื่อมีโอกาสได้กลับมาเยือนอีก ดั่งเช่นงามตาที่ก้าวลงจากรถยนต์คันสีขาวสะอาดตาของตนเอง หญิงสาวค่อยๆ กวาดสายตามองภาพของเรือนไทยออกแนวประยุกต์ตรงหน้า บ้านกำนันเพิ่มศักดิ์เป็นบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ที่ยกใต้ถุนขึ้นสูงตามหลักของการสร้างบ้านที่ติดกับแม่น้ำในสมัยก่อนที่จะต้องยกใต้ถุนบ้านให้สูงขึ้นไว้เพื่อกันน้ำท่วมตัวบ้านในฤดูกาลน้ำหลาก   ตัวบ้านเป็นไม้สักสีน้ำตาลเข้มปลาบ สีของบ้านนั้นดูตัดกันอย่างชัดเจนกับสีเขียวสะพรั่งของต้นไม้เล็กใหญ่ของฤดูใบไม้ผลิ  และตัวบ้านนั้นก็ดูแทรกตัวอยู่ท่ามกลางต้นไม้ ดอกไม้สีสดสวยได้อย่างลงตัว   ถัดจากบ้านเรือนไทยหลังใหญ่นั่นมาอีกนิดก็จะเป็นศาลาท่าน้ำ ที่จะเป็นอีกหนึ่งที่ซึ่งเจ้าของบ้านมักจะใช้เวลามานั่งรับลมเย็นๆ  โดยมีเรือพายสองลำกำลังถูกผูกโยงติดเอาไว้อยู่กับที่ เรือที่ร้างคนนั่งพายไปนาน อาจจะมีการขยับเคลื่อนไหวอยู่บ้างตามแรงกระเพื่อมของผิวน้ำที่เกิดจากเรือหางยาว ที่นานๆ ครั้งจะขับผ่านไปสักทีหนึ่ง ถ้าหากให้คนที่กำลังกวาดสายตามองดูบ้านสวยๆ ด้วยความชื่นชมได้นับเวลาเอาเองอยู่ในใจเล่นๆ  นี่ก็คงเกือบสี่ปีแล้วนับตั้งแต่กลิ่นแก้วไปเรียนอยู่ที่อังกฤษเธอก็ไม่ค่อยได้กลับมาเยี่ยมเยือนบ้านหลังนี้เท่าไหร่   และจากที่งามตาได้ใช้สายตาพิจารณาตัวของบ้านก็ ไม่มีอะไรผิดแปลกไปนัก จะมีเพียงแค่ต้นไม้ใบหญ้าบางต้นเท่านั้นที่พ่อกำนันของกลิ่นแก้วได้นำมาปลูก และในมวลหมู่พรรณไม้ที่หญิงสาวได้มองเห็น ก็มีต้นดอกไม้ชนิดหนึ่งที่ดูสะดุดตาเธอนัก ก็คงไม่พ้นดอกแก้วที่ออกดอกบานสีขาวสะพรั่งไปรอบๆ ตัวบ้าน   ดอกไม้ที่มีชื่อสัมพันธ์กับชื่อของลูกสาวบ้านนี้นั่นคือ .. ดอกแก้ว  ...กลิ่นแก้ว หลังจากที่งามตาได้ก้าวลงมายืนทอดสายตาดูบ้านเรือนไทยไม่นาน  และไล่ๆ กันนั้นหญิงสาวอีกคนที่นั่งรถมาด้วยกันต่างก็ก้าวลงมาจากรถ และเป็นเวลาเดียวกันกับที่บุคคลที่อยู่บนบ้านเห็น จึงรีบทอดเท้าลงจากบ้านมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเปล่งเสียงเรียกหญิงสาวคนดังกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แสดงความดีใจชัดเจน “กลิ่น นั่นกลิ่นจริงๆ หรือลูก!” “แม่” “ทำไมกลับบ้านไม่บอกแม่ให้รู้ก่อนล่ะ” “แหมถ้าบอกไป แม่จะเซอไพรส์เหรอคะ” คนเป็นแม่ ย่นคิ้วมองลูกสาวด้วยความสนเท่ห์  “อะไรกัน สะภง สะใภ้ แม่ฟังไม่ออกหรอก...   ว่าแต่ว่าลูกน่าจะบอกพ่อและแม่ก่อนนะ  ดูสิแอบกลับบ้านมาแบบนี้  แม่ตั้งตัวกันไม่ทันเลยนะลูก” หญิงสาวที่อยู่ในฐานะลูก ได้แต่ส่งสายตาและรอยยิ้มให้กับเพื่อนสาวอีกคน ... ความจริงก็น่าจะเป็นอย่างที่มารดาเธอพูดนั่นแหละ  แต่ทว่ากลิ่นแก้วเลือกที่จะเก็บงำเอาไว้..ไม่บอก   หนึ่งเพราะอยากให้พ่อและแม่ประหลาดใจเล่น สอง.. ก็อารมณ์เธอน่ะ บทจะทำอะไรก็ทำ บทจะไปไหนก็ไป  ไม่ค่อยได้บอกใครล่วงหน้าอยู่แล้ว  เอาแน่ได้ที่ไหนกัน ขนาดงามตาเพื่อนสาวที่นอนข้างๆ กันตอนเช้า ยังถูกปลุกให้เก็บของออกจากรีสอร์ทรุ่นพี่... ยังไม่รู้เรื่องล่วงหน้าเลยว่า เธอจะกลับบ้านวันนี้ กลิ่นแก้วผละออกจากอกมารดา  ก่อนจะถามถึงบุคคลอีกคนที่มีความสำคัญต่อชีวิตเธอไม่ยิ่งหย่อนจากบุคคลที่เธอกำลังกอดนี่เลย   “แล้วนี่พ่อกำนันล่ะคะแม่” “ถามได้พ่อของกลิ่นก็ต้องอยู่ข้างบนบ้านน่ะสิ.. นี่ถ้าได้ยินเสียงเอะอะตรงนี้ว่าใครมา ประเดี๋ยวจะต้องรีบวิ่งลงเรือน จนเจ้าจุก วิ่งห้าม จนตามแทบไม่ทันแน่ๆ” ไม่ทันขาดคำเสียงขาดการณ์ของมารดานั้น   ก็เกิดเสียงเอะอะข้างบนนั่น ทั้งสามจึงเหลียวมองไปทางต้นเสียง และก็เป็นอย่างที่มารดากลิ่นแก้วว่า  ภาพของบุรุษอายุราวห้าสิบกว่า รีบถลาลงจากบันได ด้วยสีหน้าตื่นตะลึง  และท้ายหลังของบุรุษคนนั้น ก็มีชายหนุ่มร่างผอมสูงวิ่งถลาตามมาติดๆ กัน แต่จะแตกต่างกันก็ตรงที่สีหน้าและอาการของคนทั้งสอง อีกคนตื่นตะลึงกับการมาถึงของกลิ่นแก้ว ส่วนอีกคน ตื่น ตกใจเพราะกลัว  กลัวว่าคนตรงหน้าตนจะหกล้ม จนกลิ้งตกบันไดไป “ลูกกลิ่น! ลูกกลิ่นของข้ามาแล้วโว้ย!!” “เบาๆ สิพ่อกำนันจ๋า ประเดี๋ยวพ่อก็สะดุดตีนตัวเองหกล้ม จนหัวทิ่มลงบันไดหรอก  คราวที่แล้วพ่อกำนันไม่เข็ดเหรอจ้ะ” ภาพนั้นเรียกเสียงหัวเราะ คิกคักเบาๆ ของผู้หญิงสามคนที่ยืนอยู่ด้วยกันได้เป็นอย่างดี ครั้นกำนันเพิ่มศักดิ์วิ่งมาถึงตัวลูกสาวอันเป็นที่รัก แกไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไร ดึงตัวกลิ่นแก้วเข้ามากอดด้วยความดีอกดีใจทันที  ซึ่งกลิ่นแก้วก็ไม่ได้นึกอิดออดที่จะให้บิดาทำกริยานั้นกับตน เพราะเธอก็อยากกอดบิดาอันเป็นที่เคารพรักของเธอเช่นกัน “โอ๋ ๆ  ... กลิ่นกลับมาเมื่อไหร่ลูก ไหนเคยบอกกับพ่อว่าถ้าจะกลับ จะบอกพ่อ เพื่อให้พ่อรอไปรับที่สนามบินไงเล่า” “คืออย่างนี้จ้ะพ่อจ๋า…” ขณะที่กลิ่นแก้วจะขยับปากตอบคำถามบิดา เสียงของใครคนนึงก็ดังขึ้นมา “พ่อกำนัน ! ฉันบอกให้พ่อวิ่งช้าๆ ประเดี๋ยว..” ภาพของชายร่างผอมสูงที่วิ่งตามหลังบิดามาติดๆ กันนั่นเอง  ตอนนี้ปากกว้างๆ นั้นก็ร่ำร้อง ตะโกนเสียงดังบอกให้บิดาของกลิ่นแก้วระวังๆ อยู่ตลอดเวลา  จนเจ้าของชื่อต้องรีบเบะปากด้วยความรำคาญมันนัก กำนันเพิ่มศักดิ์หันไปเอ็ดคนที่วิ่งตามมาติดๆ กันอย่างนึกรำคาญทันที  “พอแล้วไอ้จุก!  แกเห็นข้าเป็นเด็กตัวเล็กๆ หรือไง !” “โธ่ พ่อกำนันนั่นแหละที่ยังชอบนึกว่าตัวเองเป็นเด็กหนุ่ม ใจร้อน ...อยู่เรื่อย จะวิ่ง จะเดินจะเหิน ไม่นึกถึงกำลัง หรือดูสังขารตัวเองเล้ย  ดูสิคราวที่แล้วก็รีบวิ่งลงจากบันได จนสะดุดตีนตัวเองหกล้มหัวทิ่มลงไป เย็บตั้งสามสี่เข็มแน่ะ เท้าก็เกือบหัก…” “โธ่ เว้ย!! ไอ้จุกแล้วเรื่องอะไรของเอ็งต้องเอาเรื่องนั้นมาพูดซ้ำๆ  ซากๆ ต่อหน้าคนอื่นอีกวะ  ข้าอยากจะทำลืมๆ ไปแล้วเชียว” กำนันเพิ่มศักดิ์รีบตวาดกลับเสียงดัง.. ในขณะที่จุกเองก็พูดยังไม่ทันจบด้วยซ้ำ  ภาพนั้นทำให้ผู้หญิงสามคนต่างเปล่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจอีกครั้ง กำนันเพิ่มศักดิ์เอ็ดกลบเสียงร่ำๆ ของหลานชายคนเดียว จะมีอะไรได้ นอกจากว่า ตนกำลังรู้สึกขายหน้าที่จุกเอาเรื่องนั้นมาพูดต่อหน้าคนอื่นอีกครั้ง เท่านั้นเอง “พี่จุกจ๋า” กลิ่นแก้วขานเรียกชื่อพี่ชายเสียงอ่อนหวาน  เป็นการปลอบขวัญที่พี่ชายเธอโดนเอ็ดเสียงดัง จนหน้าแหย “จ๋าน้องกลิ่น” “พี่จุกดูหล่อขึ้นรึเปล่า เนี่ย กลิ่นจำแทบไม่ได้เชียวนะ”  กลิ่นแก้วเอ่ยปากชมอย่างเอาใจ จนคนถูกชมก้าวพรวดพราดมายืนคั่นกลางระหว่างกำนันเพิ่มศักดิ์และกลิ่นแก้ว.. หน้าบาน อกยืดขึ้นมาอีกตั้งหลายคืบ “ว้าว จริงๆ เหรอจ้ะ น้องกลิ่นจ๋า”   “แหวะ!  อย่าไปชมมันให้มันเหลิงกลิ่น” กำนันเพิ่มศักดิ์เอ่ยแทรก ขัดบรรยากาศ ก่อนจะใช้มือดึงหลานชายให้พ้นทางตนดังเดิม “นี่ แล้วไปยืนที่อื่นป่ะ มายืนขวางทางข้ากับลูกสาวอยู่ได้” “โธ่ พ่อจ๋ากลิ่นก็พูดตามความจริงนั่นแหละ ไม่ได้แกล้งชมอะไรสักหน่อย เนอะ พี่จุกเนอะ” กลิ่นแก้วแกล้งโยนถามไปหาอีกคน ซึ่งจุกก็รีบยื่นหน้าบานๆ มารับ ก่อนจะรีบผงะใบหน้าหลบ กับผลมะกอกที่กำนันเพิ่มศักดิ์ ยื่นมาให้ทันควัน “มะเหงกนี่แก ทีเรื่องอย่างนี้ล่ะ รีบเสนอหน้าเชียว ทีเรื่องงานที่ใช้ให้ทำ อืดอาดยืดยาด” ก่อนที่ศึกระหว่างลุงและหลานชายจะบานปลาย กลิ่นแก้วก็รีบเป็นคนห้ามทัพเสียเอง ด้วยรอยยิ้มที่ส่งให้งามตาและ มารดาไปมา “เอาๆ เถอะ มาๆ เข้าเรื่องของเราดีกว่าจ้ะพ่อจ๋า  ... คืองี้จ้ะพ่อกำนันจ๋า  ที่กลิ่นไม่ได้บอกพ่อและแม่ก่อนว่าจะกลับ เป็นเพราะกลิ่นอยากกลับมาแล้ว ได้ตระเวนเที่ยว หรือไปเยี่ยมเพื่อนฝูงตามที่ต่างๆ ก่อนน่ะจ้ะ  พ่อคงเข้าใจนะ ขืนกลิ่นบอกพ่อก่อน ..กลิ่นก็ไปหาเพื่อนอย่างไม่สะดวกน่ะสิ พ่อจะต้องกักตัวกลิ่นเอาไว้ให้หายคิดถึงก่อนแน่เลย” หญิงสาวบอกเสียงออดอ้อน ผู้เป็นทั้งพ่อและแม่เอ็นดูอยู่แล้วก็ยิ่งทำให้รู้สึกเอ็นดูเข้าไปอีก  แต่ก็ไม่วายติติง เพราะอย่างไรกลิ่นแก้วก็น่าจะกลับมาหาพ่อและแม่ผู้ที่แสนรักและคิดถึงเธอกว่าคนอื่นๆ แน่นอน ก่อน “แต่กลิ่นก็น่าจะบอกพ่อและแม่ก่อนนะ ..ดูสิ นับวันรอลูกสาวกลับอย่างไม่รู้เรื่องนี่  น่าน้อยใจจริงๆ” “โถๆ  พ่อจ๋าแม่จ๋า  กลิ่นรู้สึกผิดแล้วเอาเป็นว่ากลิ่นขอโทษ และเพื่อเป็นการไถ่โทษ ตลอดเวลาที่กลิ่นมานี่ กลิ่นจะอยู่ที่บ้านยังไม่ไปไหน อยู่ช่วยพ่อทำงานของเรา  ดีมั้ยจ้ะ” เท่านั้นเองอาการตะบึงตะบอนราวกับเด็กของบิดาเธอก็คลายลงอย่างเห็นได้ชัด “ ก็ได้ แต่กลิ่นสัญญากับพ่อ แล้วนะ” “จ้ะ “ กลิ่นแก้วรีบรับคำ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มและสบตากับงามตาอย่างรู้กันว่าทำไม เธอเอาใจบิดาของเธอเอาไว้ก่อน จากนั้นคนทั้งหมดจึงพากันเดินขึ้นไปบนเรือน พร้อมๆ กันด้วยบรรยากาศอันแสนเป็นสุขใจ (มีต่อค่ะ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:31:23

ความคิดเห็นที่ 5 . ตอนหัวค่ำ  บ้านเพิ่มศักดิ์ทุกคนรู้ว่าอาหารค่ำกำลังจะเริ่มขึ้น ดังนั้นสมาชิกที่อยู่ในบ้าน รวมทั้งแขกของบ้านที่เป็นหญิงสาวคนนึง ต่างกำลังเตรียมตัวไปสมทบกันที่โต๊ะอาหาร ... และเวลานี้ ยามที่หญิงสาวคนนึงเดินมาถึงโต๊ะอาหารและสายตาของเธอที่กำลังกวาดมองโต๊ะอาหารตรงหน้า   เธอก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมากจนต้องร้องอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นทีเดียว “โห  กับข้าวเยอะแยะเชียวนะคะ น่าทานทั้ง นั้นเลยค่ะ แม่เพ็ญ”  งามตากวาดสายตามองอาหารหลายๆ อย่างบนโต๊ะอาหาร “นั่นน่ะสิคะแม่  ทานกันแค่ไม่กี่คนเองทำไมทำเยอะแยะจัง  เอ่ หรือว่าแม่จะตั้งใจทำไว้เลี้ยงการกลับมาของลูกสาวคนนี้นา” กลิ่นแก้วเสริม แล้วเธอก็ตั้งข้อสังเกตด้วยรอยยิ้มหวานหยด “ก็ใช่ส่วนนึงนะลูกกลิ่น แม่ทำเอาไว้ให้ลูก และงามตา  ดูสิของโปรดของลูกๆ ทั้งนั้นเลยนะ คะน้าผัดน้ำมันหอย ซุปเห็ด  ปลาทับทิมนึ่งมะนาว ผัดเปรี้ยวหวาน …” แม่เพ็ญระตีเริ่มสาธยายรายการอาหารที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะ   กลิ่นแก้วก็เห็นจริงตามนั้น แต่มีอย่างนึงที่เธอรู้สึกประหลาดใจ “เอ่ วันนี้อาหารหลายอย่างดูหนักไปทางผักนะคะ  เมื่อกี้กลิ่นเปิดตู้เย็นก็เห็นมีแต่ผักสดๆ เต็มไปหมดเลย  บ้านเราปลูกผัก หรือแม่ไปซื้อจากไหนมาเนี่ย...  มีมาก หลากหลายอย่างนี้  วันหลังกลิ่นเอามาทำสลัดบ้างดีกว่า” แม่เพ็ญระตียิ้มละไมสนคำพูดของบุตรสาว  “เอาสิลูกผักบ้านเราะเยอะแยะ ทานกันจะไม่ทันอยู่แล้วล่ะอีกอย่างผักที่ขึ้นโต๊ะหรือที่อยู่ในตู้เย็นนั่น เป็นผักพิเศษกว่าผักอย่างอื่นนะ” “ผักพิเศษ?  จะพิเศษกว่าผักทั่วๆ ไปอย่างไงหรอคะแม่”  งามตานั่นเองที่ถามขึ้น แววตาเธอเปล่งประกายด้วยอยากรู้ขึ้นมาทันที “ก็...”   “เป็นผักปลอดสารพิษ ไง” แม่เพ็ญระตีอ้าปากทำท่าจะตอบ แต่ไม่ทันได้ตอบเพราะมีเสียงของผู้ชายคนนึงตอบแทนเสียก่อน เสียงที่ตอบขึ้นมาหาทำให้ สองสาวเหลียวไปมอง เห็นจุกกำลังเดินยิ้มกริ่มเต็มใบหน้าตอบผอมเพราะเจ้าของร่างนั้นเป็นคนผอมสูง  ตามหลังจุกมานั่นก็คือกำนันเพิ่มศักดิ์มา ทั้งคู่กำลังเดินมาสมทบที่โต๊ะอาหารเหมือนคนอื่นๆ “ใช่ .. ผักปลอดสารพิษทั้งนั้นเลยนะ”  กำนันเพิ่มศักดิ์เสริมขณะทรุดนั่งลงยังที่นั่งประจำของตน แววตาที่กวาดมองอาหารจานผักต่างๆ มีแต่แววระยิบระยับ จนกลิ่นแก้วและงามตาต้องเสสายตาขึ้นมาสบกันอย่างระคนความสงสัย  …พลางสองสาวก็ทรุดลงนั่งเก้าอี้ติดๆ กัน จุกช่วยรินน้ำใส่แก้วให้ทุกคน ในขณะที่แม่เพ็ญระตีเริ่มตักข้าวใส่จานให้ทุกคนเช่นกัน   “ผักปลอดสารพิษ กลิ่นก็เห็นปลูกกันทั่วไปนี่คะ ทำไมเหรอคะ ผักพวกนี้มีอะไรที่พิเศษไปกว่าผักปลอดสารพิษทั่วไปเหรอคะ ถึงทำให้ทุกคนพลอยทำหน้า ยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ไปตามๆ กันน่ะ”   กลิ่นแก้วตั้งข้อสังเกต งามตาก็พยักพเยิดไปตามๆ กัน “ก็…”   ทั้งสามหันมาสบตาแล้วอมยิ้ม เป็นแม่เพ็ญระตีที่พูดขึ้นด้วยแววตามีประกายเจิดจ้าเปิดเผย  “จะให้แม่เล่าให้ฟังวันนี้ ก็คงจะไม่ได้ เอาเป็นว่ากลิ่นกลับมาบ้านเราแบบนี้ เดี๋ยวสักพักกลิ่นก็จะรู้เองว่าผักปลอดสารพิษที่แม่และพ่อ ว่านั้น  มีความเป็นมาอย่างไงบ้างนะ “ “ใช่จ้ะน้องกลิ่น จะมาให้พวกพี่เล่าให้น้องกลิ่นฟังตอนนี้เห็นที่จะไม่มีเวลามากพอแน่ๆ ที่มาที่ไปมันยาวน่า”   จุกเอ่ยขึ้นแล้วนั่งเก้าอี้ตัวสุดท้าย จากนั้นทุกคนก็เริ่มทานอาหาร ในขณะที่กลิ่นแก้วเริ่มนิ่วหน้า  บอกตรงๆ  เธอนึกไม่ชอบในในกิริยาเช่นนี้ของทุกคนเลย  กะอีแค่ผักปลอดสารพิษที่ถูกปรุงจนสุกแล้วนำมาใส่จานสวยๆ จากนั้นก็นำมาเสิร์ฟขึ้นโต๊ะพวกนี้จะมีความวิเศษวิโสมากกว่าผักปลอดสารพิษอื่นๆ ได้ยังไง “เอาล่ะ ไม่พูดก็ไม่พูด กลิ่นเองก็ไม่ได้มีนิสัยเซ้าซี้อยากรู้อะไรหรอก ไม่บอกก็ไม่ง้อ  กะอีแค่ผักปลอดสารพิษธรรมดาๆ พวกนี้ ไม่เห็นอยากจะรู้เลย” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงตะบึงตะบอนน้อยๆ พอเป็นพิธี เพื่อให้คนอื่นๆ รู้ว่าเธอเริ่ม ‘งอน’   . รถยนต์ตระกูลเบนซ์สีดำสนิทคันหรู ที่บ่งบอกระดับของผู้ขับขี่ได้ดี กำลังแล่นเข้ามาจอดภายในบ้าน เพิ่มศักดิ์ อย่างช้าๆ  จุกที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ในเรือนเพาะกล้วยไม้อันเป็นสุดรักสุดหวงของกำนันเพิ่มศักดิ์ ค่อยๆ วางฝักบัวลงไป   เพื่อหมายจะวิ่งไปสอบถามเจ้าของรถหรูดังกล่าวว่าต้องการมาพบใครภายในบ้านหลังนี้   แน่นอนว่ามันก็คือหน้าที่ของตนอีกอย่างนอกเหนือจากงานติดตามพ่อกำนันไปในที่อื่นๆ ในฐานะผู้ช่วย คนสนิท ... และบวกกับงานบ้านอีกนิดๆ หน่อยๆ ที่พอจะทำได้  เพราะนอกเหนือจากนั้นจะมีคนสวน และคนทำความสะอาดบ้านที่พ่อกำนันจ้างมาช่วยแม่เพ็ญระตีดูแลอีกทาง จุกเช็ดมือที่เปียกแฉะกับผ้าขาวม้าสีปอนๆ ที่คาดตรงเอวบางคอดกิ่วของตน พลางสาวเท้าถี่ๆ ไปที่รถแพงๆ คันดังกล่าวทันที  เผื่อว่าบุรุษปริศนาคนดังกล่าว อาจจะเป็นแขกของกำนันเพิ่มศักดิ์คนใด คนนึงที่นัดมาเจอที่บ้านที่บ้านในเช้านี้ ก็เป็นได้ แหงล่ะ พ่อกำนันของตนเป็นคนดัง เป็นคนมีชื่อเสียง ทุกวี่ ทุกวันเริ่มตั้งแต่เช้าตรู่ ยันอาทิตย์ตกดิน จะต้องมีผู้คนมากหน้าหลายตามาหาอยู่แล้วนี่! จุกคิดด้วยความภูมิใจ แล้วยิ้มแฉ่งเข้ามาหา บุรุษที่แต่งกายด้วยชุดลำลองธรรมดาๆ แต่ก็แฝงความมีระดับด้วยยี่ห้อ เสื้อ และกางเกง บวกกับนาฬิกาเรือนแสนแพงที่ข้อมือหน้านั้น  ตอนนี้กำลังสาวเท้าลงมาจากรถคันดังกล่าวมาพร้อมดอกไม้ช่อโต   โห นี่มาหาพ่อกำนันตนถึงขนาดลงทุนเอาช่อดอกไม้มามอบให้ด้วยเหรอเนี่ย ! “มาหาใครเหรอจ้ะ พ่อหนุ่ม”   ชายหนุ่มสูงกว่าจุกเล็กน้อย ค่อยๆ ถอดแว่นตาสีดำทึบออกจากดวงหน้าคมคาย  เผยให้เห็นใบหน้านิ่งปราศจากรอยยิ้ม แววตาทั้งคู่เริ่มทำงานด้วยการกราดมองสภาพของจุกจากเท้าจรดหัว หัวจรดเท้า  และวูบนึงในสายตาของเขา มีอาการดูแคลนจุกอย่างเห็นได้ชัดทีเดียว “มาหาน้องกลิ่น  อยู่มั้ย” จุกพยายามจะไม่คิดอะไรมากกับสายตาไม่ใยดีบวกกับน้ำเสียงไม่มีหางเสียงของหนุ่มแปลกหน้าแต่หน้าตาดีเหลือหลายคนดังกล่าว   ชายหนุ่มบ้านนาสภาพปอนๆ  ยังฝืนยิ้มได้อยู่ “น้องกลิ่น ตอนนี้กำลังนั่งจิบกาแฟตรงสวนด้านโน่นแน่ะจ้ะ  ไม่ทราบว่า พ่อหนุ่มเป็นเพื่อนของน้องกลิ่นเหรอ” ธาวิน ใช้สายตามองไอ้กระจอกๆ อย่างตำหนิ   นึกในใจว่าทำไมตนจะต้องตอบคำถามของไอ้คนใช้คนนี้ด้วยว่ะ!  ธาวินหลุบสายตามองผู้ชายตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ปลายเท้าจรดศีรษะอีกครั้ง  แล้วรีบเดินหันหลังหนีไปทางที่คนใช้บ้านนี้บอก ไปเสียดื้อๆ  จนคนที่ยิ้มแฉ่งตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำตอบอย่างจุก ถึงกลับหุบยิ้ม และมีอาการสะอึกขึ้นมาทันควัน “คนอะไรวะ! หน้าตาก็ดี แต่งตัวก็ดี ขับรถดีๆ มา แต่มารยาททรามชะมัด!” จุกมัวแต่มองตามร่างสูงๆ นั้นไปด้วยสายตาแห่งความไม่ชอบใจและยามตนนึกอะไรขึ้นมาได้เกี่ยวกับคำกำซับเป็นหนักเป็นหนาของประมุขบ้านนี้ที่มีนิสัยหวงลูกสาวมากๆ ขึ้นมาได้ว่า ‘ถ้ามีผู้ชายคนไหนมาหากลิ่นแก้วที่บ้าน เอ็งจำไว้ให้ดีว่า เอ็งต้องรีบมารายงานข้า โดยเร็ว จำไว้นะ ไอ้จุก!’ จุกนึกถึงคำสั่งที่มีมานานตั้งแต่กลิ่นแก้วเริ่มแตกเนื้อสาว ของลุงตนเองขึ้นมาได้ ก็รีบหันหลังแล้ววิ่งแผล็ว  กลับขึ้นไปบนเรือนไทยหลังใหญ่ เพื่อจะรายงานลุงของตนให้รู้ว่า บัดนี้ มีไอ้ผู้ชายหน้าตาดี ท่าทางดี มีฐานะ ที่สำคัญดูไร้มารยาทมากๆ คนนึง  กำลังมาหาน้องกลิ่นแก้วที่บ้านแล้ว! (จบตอนที่3) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:35:25

ความคิดเห็นที่ 6 ตัวร้ายมาเร็ว ฮ่าๆ สังเกตไม่มีสระอุค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 20:46:25