ความคิดเห็นที่ 1 ๒๐ ไม่รู้ตัว กว่ามาริณจะตื่นนอนอีกทีก็เป็นเวลาบ่ายโมงของวันถัดมา หล่อนนอนกลิ้งอยู่บนเตียงนุ่มในห้องของชลธิศต่ออีกเกือบสิบนาทีจึงลุกขึ้น เพราะการนอนท่ามกลางอากาศเย็นสบายของธรรมชาติและเสียงคลื่นที่สาดกระทบฝั่งตลอดเวลามันช่างมีความสุขยิ่งนัก เสียงหัวเราะเล็กๆใสแจ๋วดังแว่วขึ้นมาด้านบน คงเป็นเสียงของหลานสาวชลธิศแน่ๆ หล่อนลุกออกจากเตียง เดินไปเปิดผ้าม่านริมหน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาภายใน บนหาดทรายสีขาวละเอียด ชลธิศและชลันธรน้องสาวของเขากำลังวิ่งเล่นอยู่กับเด็กหญิงตัวจ้อยอย่างสนุกสนาน มาริณอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นภาพนั้น ชลธิศดูอ่อนโยนมากเมื่ออยู่กับครอบครัว ต่างจากภาพเคร่งขรึม ปากร้าย ยโสโอหังที่หล่อนเคยเห็นลิบลับ หญิงสาวยืนดูภาพนั้นอยู่ครู่ด้วยความชื่นชมจึงไปอาบน้ำแต่งตัวในชุดลำลองสบายๆและลงไปด้านล่าง ขณะนั้นชลธิศพาน้องสาวกับหลานสาวเข้ามาในบ้านแล้ว ทั้งสามนั่งอยู่บนโซฟาสีน้ำตาลที่มุมนั่งเล่นและคุยกันอย่างสรวลเสเฮฮา “สนุกจังเลยค่ะน้าเชน น้าลัน วันหลังเราไปวิ่งกันอีกนะคะ” เด็กหญิงตัวน้อยวัยประมาณสี่ขวบเอ่ยเสียงเจื้อยแจ้ว ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับอย่างนึกสนุก “ได้ค่า แต่ตอนนี้น้าลันเหนื่อยมาก-ก-ก ขอพักก่อนนะคะ” ชลันธรเอาจมูกไปชนกับแก้มยุ้ยของหลานสาวแล้วยกมือขึ้นมาพัดเร็วๆ “น้าลันใช้ไม่ได้เลย แค่นี้เหนื่อยแล้วเหรอ สู้น้าเชนไม่ได้เลยเนอะหนูอิง” ชลธิศแซวน้องสาวและหันไปขอเสียงสนับสนุนจากเด็กหญิงพริบดาว “น้าเชนตัวใหญ่แข็งแรง น้าลันตัวเล็กๆนี่คะ” เด็กน้อยทำมือบอกขนาดประกอบคำพูด ทำให้น้าทั้งสองอดขำในความไร้เดียงสาไม่ได้ “ใช่ น้าลันตัวเล็กๆ น้าเชนตัวใหญ่ๆ เทียบกันได้ไง ขนาดหลานยังรู้เลยพี่เชน” ประโยคหลังหญิงสาวหันไปพูดกับพี่ชาย “ถ้าน้าลันตัวเล็กๆ งั้นหนูอิงก็ตัวเล็กๆมากๆเลยใช่ไหมจ๊ะ” ชายหนุ่มก้มลงถามหลานสาวด้วยน้ำเสียงเย้าหยอก “ไม่ค่ะ หนูอิงตัวโต๊โต” เด็กหญิงพริบดาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาชลธิศและชลันธรอดหัวเราะอย่างเอ็นดูไม่ได้ “โตกว่าน้าเชนอีกเหรอฮึ” ชายหนุ่มเอ่ยพลางหอมแก้มหลานสาวอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเพิ่งสังเกตเห็นว่ามาริณยืนอยู่ที่บันได “อ้าว…มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” “สักพักแล้วค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงเบา เพราะไม่แน่ใจว่าเข้ามาขัดจังหวะของคนในครอบครัวหรือเปล่า “ใครเหรอคะน้าลัน” เด็กน้อยหันไปถาม ดวงตาแป๋วเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นคนแปลกหน้าในบ้าน “เอ่อ…คือ…” ชลันธรไม่รู้จะตอบหลานว่าอย่างไร เพราะไม่มั่นใจเหมือนกันว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นอะไรกับพี่ชายกันแน่ “นี่แขกของน้าเชนเอง” ชายหนุ่มตอบแทนเมื่อเห็นชลันธรมองมาอย่างขอความช่วยเหลือ “แขกจริงๆเหรอคะพี่เชน” ชลันธรเลิกคิ้วเรียวขึ้นอย่างสงสัย มองพี่ชายสลับกับมาริณอย่างรอคำตอบ จริงๆหากเขาจะมีคนรักอีกครั้ง ชลันธรไม่มีปัญหา ขอแค่ผู้หญิงคนนั้นรักพี่ชายของหล่อนจริง หล่อนก็พร้อมสนับสนุนเต็มที่ ชลธิศไม่ตอบคำถามน้องสาว แต่หันไปหาเด็กหญิงพริบดาวซึ่งยกมือขึ้นไหว้ผู้มาเยือนอย่างรู้ความ “สวัสดีค่ะ” ชลธิศพยักหน้าเรียกมาริณให้มานั่งที่โซฟาด้วยกัน หญิงสาวเดินเข้ามานั่งด้วยความเคอะเขิน “ไหนบอกน้าเขาซิว่าหนูชื่ออะไร” เขาเอ่ยกับหลานสาว ซึ่งเด็กหญิงพริบดาวก็รีบแนะนำตัวเสียงดังฟังชัด “หนูชื่อหนูอิงค่ะ” “ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะหนูอิง” มาริณหยิกแก้มขาวนุ่มๆเล่นอย่างมันเขี้ยว “นี่น้ามีนจ้ะ เขาจะมาอยู่บ้านเราสักพักนะหนูอิง” ชลธิศบอกหลานสาว “จริงเหรอคะน้าเชน ดีจังเลยค่ะ หนูอิงจะได้มีเพื่อนวิ่งเล่นเยอะๆ” เด็กน้อยยิ้มจนตายิบหยี “ช่วยกันหน่อยนะคุณ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองมาริณแกมขอร้อง “ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เจ้าหล่อนตอบอย่างคิดว่าสบายมาก ขณะนั้นแม่บ้านก็นำน้ำมะพร้าวเย็นๆออกมาวางที่โต๊ะรับแขกสามแก้ว สองแก้วใหญ่สำหรับชลธิศและชลันธร ส่วนแก้วเล็กนั้นสำหรับเด็กหญิงพริบดาว “ป้าพรครับ นี่มีน แขกของผมครับ ส่วนนี่ป้าพร แม่บ้านของที่นี่” ชายหนุ่มแนะนำหล่อนให้รู้จักกับแม่บ้านวัยกลางคนท่าทางใจดี ก่อนจะบอกฝ่ายนั้น “ขอน้ำมะพร้าวอีกแก้วนะครับ” “ได้ค่ะคุณเชน” ป้าพรรับคำ ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในครัว “เมื่อคืนเป็นยังไงบ้างคะคุณมีน นอนหลับสบายหรือเปล่า” ชลันธรถามขึ้นอย่างมีอัธยาศัย เท่าที่ดู หล่อนคิดว่าผู้หญิงคนนี้ใช้ได้ แต่ต้องดูกันต่อไป เพราะไม่มีอะไรแน่นอนหรอก “หลับสนิทเลยค่ะ ขอบคุณคุณลันนะคะที่ให้ฉันมาอาศัย” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แขกของพี่เชนก็เหมือนแขกของลัน” เจ้าหล่อนยิ้มละไม ดวงตากลมโตแสดงออกถึงความจริงใจ “เดี๋ยวมีนจะพักอยู่ที่นี่สักระยะนะลัน อาจจะเกือบเดือน จนกว่าจะจัดการเรื่องบางอย่างเรียบร้อย” เขาบอกน้องสาวเพียงแค่นั้น ซึ่งชลันธรก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อว่าบางอย่างคืออะไร เพราะรู้ว่าถ้าพี่ชายต้องการบอก เขาจะบอกเอง “ถึงเดือนเลยเหรอคุณ” มาริณกระซิบถาม “หรือคุณจะกลับพรุ่งนี้ ไปให้มันเชือด” เขาประชด “เปล่า ถ้าจะนานขนาดนั้น ฉันขอโทร.บอกที่บ้านก่อนแล้วกัน” ว่าแล้วหล่อนจึงก้มศีรษะน้อยๆเป็นเชิงขออนุญาต และเดินออกมาคุยอีกด้านของบ้าน ที่บ้านของหล่อนไม่ใช่ใครนอกจากมุกดา เพราะมัชฌิตาพี่สาวคนโตนั้นติดต่อไม่ได้นานแล้ว ซึ่งจนป่านนี้หญิงสาวก็ไม่รู้ว่าฝ่ายนั้นทำอะไรอยู่ที่ไหนแน่ มาริณรอสัญญาณดังอยู่เกือบห้าครั้งจึงมีเสียงตอบรับกลับมาจากปลายสาย “ยายมีน เป็นไงบ้าง เที่ยวโคราชสนุกไหม” น้ำเสียงของมุกดาดีใจมากเมื่อเห็นน้องสาวติดต่อกลับไป หลังจากมาริณส่งข้อความรายงานตัวเรื่อยๆว่ายังปลอดภัยดี “ตอนนี้มีนอยู่จันทบุรี” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัย “อะไรนะ จากโคราชไปถึงจันทบุรีแล้วรึ” น้ำเสียงถามอย่างประหลาดใจ “ค่ะ พอดีเปลี่ยนแผนนิดหน่อย จากที่จะเที่ยวโคราชอย่างเดียว เพื่อนๆกับมีนเปลี่ยนใจอยากไปจันทบุรีด้วย” “แบบนี้นี่เอง ว่าแต่ทำไมเมื่อคืนพี่โทร.หาไม่ติดเลย” มุกดาซัก “พอดีแบตหมดน่ะค่ะพี่มูน แต่ตอนนี้ใช้ได้แล้ว” โชคดีที่ได้กระเป๋าเดินทางกลับมา ไม่อย่างนั้นเครื่องมือสื่อสารคงยังใช้การไม่ได้ “มิน่า พี่ก็นึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า จู่ๆก็หายไป” “มีนปลอดภัยดีค่ะ ตอนนี้มีนอยู่กับ…เพื่อน พี่มูนไม่ต้องห่วงนะคะ” เจ้าหล่อนเอ่ยอย่างไม่เต็มเสียงนัก ซึ่งอีกฝ่ายก็ถามด้วยน้ำเสียงไม่ไว้ใจทันที “ไม่ต้องห่วงแน่นะ” “ไม่ต้องห่วงจริงๆค่ะ เพื่อนคนนี้ไว้ใจได้” มาริณไม่เคยคิดจะใช้คำว่าไว้ใจกับชลธิศเลยสักครั้ง แต่ ณ เวลานี้ เขาเป็นคนที่ความรู้สึกหล่อนบอกว่าวางใจได้ที่สุดจริงๆ “แล้วอยู่ส่วนไหนของจันทบุรี” มุกดายิงคำถามต่อ “เกาะเล็กๆน่ะค่ะ” “โอเคๆ ยังไงติดต่อกันเรื่อยๆนะ” เมื่อรู้ว่าน้องสาวอยู่ไหนกับใครแล้ว น้ำเสียงของมุกดาก็คลายกังวล “ได้ค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะพี่มูน เดี๋ยวมีนโทร.ไปใหม่” มาริณบอกแล้ววางสาย นอกจากพี่สาวแล้ว หล่อนยังโทร.หาป่าน ซึ่งคงกำลังรอการส่งข่าวอยู่เช่นกัน ฝ่ายนั้นเมื่อได้ยินเสียงมาริณก็โล่งใจ เพราะไม่เห็นหล่อนติดต่อกลับไปเลยตั้งแต่ออกจากบ้าน มาริณบอกสาวใช้เพียงว่ากำลังเที่ยวอย่างสนุกสนานและจะกลับบ้านเร็วๆนี้ ก่อนจะวางสายและเดินกลับเข้าไปในบ้านของชลธิศ ตอนเย็นวันนั้น มาริณมีโอกาสได้สำรวจรอบเกาะมากขึ้น เกาะอิสระธาราโอบล้อมด้วยทิวเขาสลับซับซ้อน แต่ก็มีทางเปิดออกไปสู่ทะเล ตรงชายหาดมีสะพานไม้แข็งแรงทอดยาวออกไป เชื่อมกับท่าเรือในทะเล ซึ่งมีเรือประมงลำใหญ่ เรือข้ามฟาก และเรือเล็กสองลำจอดเทียบอยู่ ทั่วบริเวณดารดาษไปด้วยสีเขียวร่มรื่นของต้นไม้นานาพรรณ หาดทรายขาวนุ่มเนียนละเอียดบ่งบอกถึงความสะอาดและเป็นธรรมชาติอย่างมากของเกาะแห่งนี้ ขณะกำลังเดินเล่นอยู่บนชายหาด สายตาของหล่อนก็ไปสะดุดเข้ากับต้นไม้แปลกตาต้นหนึ่ง มันมีลักษณะเป็นพุ่มหนาขนาดกลาง ใบสีเขียวเข้มและอ่อนเป็นมันวาววับปะปนกัน ดอกสีขาวน้อยใหญ่ของมันขึ้นแทรกแซมกันเป็นช่อๆดูสวยงาม แต่แปลก ดอกไม้ทั้งต้น…อย่างน้อยก็ต้องมีดอกใดดอกหนึ่งบาน แต่สำหรับต้นไม้ที่มาริณเห็นอยู่นั้น ทุกดอกล้วนหุบกลีบอย่างมิดชิด คล้ายปกป้องอะไรบางอย่างที่อยู่ภายใน “สนใจเหรอ” เสียงของชลธิศที่ดังขึ้นเบื้องหลังทำให้มาริณหลุดจากความคิด หล่อนหันไปมองชายหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “นั่นต้นอะไร” เจ้าของเกาะยกมือขึ้นมากอดอกหลวมๆพลางพยักพเยิด “ต้นนั้นเหรอ…ละอองดาว” “ต้นละอองดาว ฉันเพิ่งเคยได้ยินชื่อแล้วก็เห็นที่นี่แหละ” มาริณขมวดคิ้วเรียวเข้ากัน “ไม่มีใครเคยเห็นต้นนี้หรอกครับ” “คุณเอามาจากต่างประเทศละสิ” หญิงสาวเอ่ยอย่างคาดเดา เพราะที่บ้านหล่อนก็มีต้นไม้แปลกๆหลายอย่างที่นำเข้ามาจากประเทศอื่นเช่นกัน “เปล่า มันขึ้นเองตามธรรมชาติ แล้วก็มีแค่ที่เกาะอิสระธาราเท่านั้น” พูดจบก็ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย “ถ้าคุณอยากเห็นอะไรดีๆ คืนนี้ผมจะพามาดู” “อะไรดีๆของคุณมันคืออะไร” หล่อนมองเขาด้วยความระแวดระวัง “เอาน่า หรือว่าไม่อยากเห็น” “ถ้ามันดีจริง ใครจะไม่อยากเห็น แต่บอกมาก่อนสิว่ามันคืออะไร” มาริณต่อรอง “ของอย่างนี้มันต้องเห็นด้วยตาตัวเอง” ชลธิศทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะพาเข้าประเด็นอื่น “พี่สาวคุณว่าไงบ้าง โทร.ไปบอกแล้วใช่ไหม” หญิงสาวหันไปมองเขาอย่างไม่แน่ใจนักเมื่อได้ยินคำถาม นายชลธิศสนใจเรื่องอื่นนอกจากอความารีนด้วยหรือนี่ “เขาก็ไม่ว่าอะไร” “งั้นผมก็โล่งใจ เดี๋ยวพี่สาวคุณจะหาว่าผมลักพาตัวคุณมา” เขาพูดกลั้วหัวเราะพลางมองหญิงสาวที่ทำตาเขียวอยู่ “ไม่ลักพาตัว แต่บังคับ” “ถ้าไม่บังคับ คุณคงไม่ได้มายืนเถียงผมอยู่ตรงนี้หรอก คิดเหรอว่านายภพธรจะยอมปล่อยให้เรื่องจบง่ายๆ ป่านนี้คงกำลังสืบหาตัวคนขโมยอความารีนอยู่แทบพลิกแผ่นดิน ถ้ารู้ว่าเป็นใคร…มันไม่ปล่อยไว้แน่” คราวนี้ชลธิศเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “รู้แล้วน่า เพราะงั้นฉันต้องหาทางกำจัดมันก่อนโดยการเปิดโปงธุรกิจชั่วๆที่นายภพธรทำอยู่ มันจะได้โดนจับเข้าตะราง มาตามราวีฉันไม่ได้อีก” หญิงสาวบอกแผนการที่คิดไว้ในหัว “พูดเหมือนง่าย นายภพธรกระจอกเสียเมื่อไหร่ คงยอมให้คุณเปิดโปงง่ายๆ” “ก็เพราะคิดแบบนี้น่ะสิ คนเลวถึงได้เต็มบ้านเต็มเมือง รอดูเถอะ ฉันนี่แหละจะฉีกหน้ากากนายภพธรเอง” มาริณเอ่ยด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเกินร้อย “คุณนี่ดื้อไม่เปลี่ยน เวลาคนอื่นเตือนเคยฟังบ้างไหม” เจ้าของเกาะส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ “ถ้าเตือนแบบมีเหตุผล ฉันก็ฟัง” “จริงเหรอ” เขาเลิกคิ้วหนาขึ้น มองอย่างไม่อยากเชื่อ “แต่ส่วนมากก็เอาแต่ความคิดตัวเองตลอด” “ถ้าจะกวนประสาทกันก็เงียบไปเลย” มาริณสะบัดหน้าหนี เม้มปากแน่น “อ้าว งอนซะแล้ว” “ไม่ได้งอน รำคาญต่างหาก” หญิงสาวรีบแก้ทันควัน หากใบหน้ายังงอง้ำไม่เปลี่ยน “โอเค ไม่พูดเรื่องนี้ก็ได้ อยู่ที่นี่ผมอยากให้คุณสบายใจที่สุด” ชายหนุ่มส่งความปรารถนาดีผ่านทางสายตา ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะได้รับหรือเปล่า แต่แค่ได้ยินคำตอบสั้นๆ หัวใจของเขาก็ชุ่มชื่นไปทั้งดวง “ขอบใจนะ” มาริณเอ่ยเพียงแค่นั้น ก่อนจะก้าวเท้าช้าๆไปบนชายหาด ทอดสายตามองออกไปยังท้องทะเลกว้างใหญ่พร้อมรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าความรู้สึกบางอย่างแอบก่อตัวขึ้นในใจทีละน้อย โปรดติดตาม... จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:33:43

ความคิดเห็นที่ 2 ตอบกระทู้ คุณ =FriEnDiY= นางเอกมีนิดๆครับ ต้องอาศัยตัวช่วยจากอความารีนด้วย ^^ คุณ pat_ok คุณแพทอ่านเร็วมาก แป๊บเดียวตามทันทั้งสามเรื่องแล้ว ขอบคุณที่ไปกดไลค์นะครับ ^^ คุณ scottie เป็นคนละแบบกันครับ อความารีนของมีนไม่มีตำหนิในเนื้อครับ / ภพธรคงกำลังวางแผนอะไรอยู่แน่ๆ ^^ พี่มน ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ พี่มนดูแลสุขภาพเหมือนกันนะ อากาศสวิงไปมายังไงไม่รู้ช่วงนี้ ^^ คุณ mimny เรื่องราวค่อนข้างเหนือจริงครับเรื่องนี้ เพิ่งเคยเขียนแนวๆนี้ ตอนเขียนสนุกดี หวังว่าคนอ่านจะสนุกด้วยนะครับ ^^ ขอบคุณกิ๊ฟจาก พี่นุ้ย นารีจำศีล, คุณ pat_ok, คุณ Travel to the moon, คุณ mementototem, พี่ษา พิมพ์นรา, พี่มน Setakan, คุณ mimny, คุณ นวลน้ำผึ้ง จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 22 ก.พ. 55 21:39:41

ความคิดเห็นที่ 3 แฟนคลับทุกท่าน ตามไปอ่านอีก 2 เรื่องยังคะ สนุกมากๆ 5555+++ทักทายคุณบุลินทรจ้า จากคุณ : pat_ok เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 08:35:21

ความคิดเห็นที่ 4 เช่นกันจ้า บทนี้มาล่า แอบสงสัยว่าน้องชายเราเป็นอะไรไปหรือเปล่า หุๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 12:02:58

ความคิดเห็นที่ 5 รอเป็นเล่มนะคะ ^0^ จากคุณ : พิมพ์นรา เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 12:07:56

ความคิดเห็นที่ 6 จะรอติดตามค่า จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 14:31:50

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้วหิวมาม่าขึ้นมาทันที  ><   ชอบชื่อเกาะอิสระธาราจังเลยค่ะ ถ้ามีจริงต้องไม่พลาดที่จะไปเที่ยวแน่ๆ  ^^ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 19:02:54

ความคิดเห็นที่ 8 แล้วที่เกาะปลอดภัยพอที่จะต้านอำนาจของภพธรได้มั้ย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 14:56:16

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านต่อค่ะ ดอกไม้จะบานให้ละอองตอนกลางคืนหรอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 20:52:05

ความคิดเห็นที่ 10 แปะไว้ก่อนเน้อพี่หมี (หกตอนแระ) ว่างเมื่อไหร่จะไปบุกถึงบล็อกเลยค่ะ ^^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 21:35:21

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านไปอ่านมาหิวซะงั้น แล้วใครค่ะ มองมาริณจากใต้ท้องทะเล จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 18:46:53