ความคิดเห็นที่ 2 **  ความเห็นหายอีกแล้ว T___T (ต่อ) ภายในร้านอาหาร หญิงสาวเจ้าของร้านชะเง้อคอมองพี่ชายที่กำลังผลักบานประตูเข้ามา ก่อนละสายตาหันไปวุ่นวายกับเอกสารบนเคาน์เตอร์ “เสียมารยาทมากเลยรู้ไหมพิม” ผู้เป็นพี่พูดด้วยน้ำเสียงตำหนิพร้อมส่ายหน้า หญิงสาวเงยหน้าเลิกคิ้วมองพี่ชายอย่างประหลาดใจ “พิมแค่มาดูออเดอร์บนโต๊ะ แค่นี้ก็เสียมารยาทหรือคะ” “พิมรู้ว่าพี่หมายถึงเรื่องอะไร” พัฒนะพูดพลางถอนหายใจยาวๆ กับความเฉไฉของน้อง ระหว่างที่เขานั่งทานข้าวและนั่งคุยอยู่กับแสงตะวันนั้น เขาเห็นน้องสาวลอบมองจากด้านในของร้านตลอด แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ออกไปนั่งคุยด้วย ทั้งๆ ที่เธอก็รู้จักกับแสงตะวัน ครั้นจะให้เด็กมาตามก็กลัวจะเป็นการกวนน้องสาว เพราะเธอต้องรับผิดชอบงานในครัว “ทำไมถึงไม่ออกไปทักทายคุณแสง” พัฒนะถามในที่สุด เมื่อน้องสาวไม่มีท่าทีว่าจะพูดเอง “พิมเพิ่งจะว่างเมื่อกี้นี้เอง กำลังจะออกไปพอดี แต่เขาก็กลับไปก่อน” พริมาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ ในขณะที่พี่ชายมองด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่เชื่อ “พี่เห็นพิมนั่งมองพี่กับคุณแสงคุยกันตั้งนานแล้ว” น้องสาวเสหันไปจัดของบนเคาน์เตอร์ เหมือนไม่ได้ยินคำพูดของพี่ชาย “พี่เพิ่งรู้ว่าคุณแสงเขาเป็นนักดนตรี” พี่ชายเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะเซ้าซี้ไปก็เปล่าประโยชน์ “ใช่ค่ะ วดีบอกว่าเขาเป็นครูสอนดนตรีและเล่นดนตรีเป็นอาชีพเสริมที่ห้องอาหารในโรงแรมบางกอกเจ้าพระยา วันก่อนที่พิมไปบ้านคุณตาของวดี เขาก็ไปเป่าขลุ่ยด้วย” พริมาบอกพี่ชาย ก่อนพูดต่อด้วยสีหน้ายิ้มๆ “เล่นได้เพราะมากเลยนะคะ พิมไม่เคยฟังเสียงขลุ่ยที่เพราะขนาดนี้เลย ตอนนั้นพิมยังคิดอยู่เลยนะคะว่าอยากได้เสียงขลุ่ยแบบนี้มาเปิดที่ร้าน คงจะสบายมากแน่ๆ เลยนะคะพี่พัฒน์” “แล้วตอนนี้ยังคิดแบบนั้นอยู่หรือเปล่าล่ะ” พี่ชายถาม หญิงสาวนิ่งไปนิดก่อนย่นคิ้วพร้อมส่ายหน้า “ตอนนั้นคิดค่ะ แต่ตอนนี้ไม่คิดแล้ว ตั้งแต่เห็นว่าใครเป็นคนเป่า” “เรานี่ยังไงกัน ทำไมต้องตั้งแง่กับคุณแสงแบบนั้นด้วย เขาไปทำอะไรให้” พี่ชายถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่หญิงสาวกลับยักไหล่และไม่ตอบคำถามนั้น อย่าว่าจะตอบคำถามของพี่ชายเลย แม้กระทั่งตัวเธอเอง เธอยังไม่สามารถหาคำตอบได้เลยว่าเพราะอะไรถึงไม่ชอบแสงตะวัน สิ่งเดียวที่เธอรู้คือ เธอกลัวเขา กลัวสายตาของเขาที่มองมา กลัวลักษณะท่าทางของเขาซึ่งก็ตอบตัวเองไม่ได้อีกนั่นแหละว่าเพราะอะไร “พิมไม่รู้ รู้อยู่อย่างเดียวคือไม่ถูกชะตา” น้องสาวตอบก่อนจะเลี่ยงเข้าไปในครัว “งั้นต่อไปนี้ก็บอกตัวเองให้ถูกชะตากับเขาได้แล้ว เพราะเขาจะมาเล่นดนตรีที่ร้านของเรา” พริมาชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าครัว ก่อนหันมามองหน้าพี่ชายอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “อะไรนะคะพี่พัฒน์ พี่ชวนเขามาเล่นดนตรีที่ร้านของเรางั้นเหรอ” “ใช่ ฟังไม่ผิดหรอก พี่เพิ่งชวนคุณแสงเมื่อกี้นี่เอง เขาก็ตกลงแล้วด้วย เพราะเขาก็ชอบบรรยากาศแบบนี้เหมือนกัน” “พี่พัฒน์ ทำไมถึงไม่ถามพิมก่อน พิมก็เป็นเจ้าของร้านนี้เหมือนกันนะ” น้องสาวต่อว่าเสียงเง้า “ไม่ดีหรือไงพิม เราก็เคยบอกไม่ใช่เหรอว่าอยากได้เสียงขลุ่ยจากคนเป่าจริงๆ ไม่ใช่จากแผ่นซีดีที่ซื้อมา นี่พี่ก็เจอคนที่สามารถเป่าขลุ่ยได้แล้ว แถมยังเป็นคนรู้จักอีก” “ดีมันก็ดีหรอกค่ะ แต่ทำไมต้องเป็นคนๆ นี้ด้วยล่ะ” น้องสาวยังคงพูดอย่างกระเง้ากระงอดเหมือนเดิม ก่อนเดินเข้าครัวไป ปล่อยพี่ชายให้ยืนงงอยู่ที่เดิมเพราะไม่เข้าใจอารมณ์ของน้องสาว . . แสงตะวันก้าวเข้ามาในห้องอาหารหรูของโรงแรมบางกอกเจ้าพระยาที่เขาทำงานอยู่ ก่อนเดินไปยังโต๊ะตัวหนึ่ง ซึ่งมีชายต่างชาติสูงวัยนั่งรออยู่ก่อนแล้ว “ขอโทษคุณเอริคด้วยนะครับที่ผมมาช้า” นักดนตรีหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพนอบน้อมเมื่อนั่งลงใกล้กับชายสูงวัย “ไม่เป็นไรคุณแสง คุณมาก่อนเวลานัดเสียด้วยซ้ำ” คุณเอริค ซึ่งเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของโรงแรมบางกอกเจ้าพระยาพูดด้วยสำเนียงภาษาไทยที่ชัดเจนพอสมควร “สั่งอาหารเลยละกันนะ จะได้ไม่เสียเวลารอ” เขาพูดต่อพลางหยิบเมนูมาเปิดดูก่อนสั่งอาหารกับบริกรซึ่งยืนให้บริการอยู่ใกล้ๆ “ตอนนี้ห้องอาหารของโรงแรมเรามีลูกค้าเยอะกว่าเมื่อก่อนมาก ลูกค้าแต่ละคนชมคุณไม่ขาดปากเลยว่าคุณเป่าคลาริเน็ตได้เพราะกว่านักดนตรีอาชีพบางคนซะอีก” คุณเอริคเอ่ยชมเมื่อบริกรคนนั้นเดินจากไปแล้ว “ต้องขอบคุณทางโรงแรมด้วยครับที่ให้โอกาสผม” นักดนตรีหนุ่มพูดพลางกระพุ่มมือไหว้อย่างนอบน้อม “ผมชอบคนไทยตรงที่มีมารยาทและอ่อนน้อม ผิดกับชาติอื่นๆ” คุณเอริคชมและยิ้มให้กับท่าทางอันสุภาพนั้น เขาก็เหมือนคนอื่นๆ ที่เห็นแสงตะวันครั้งแรกก็คิดว่าต้องเป็นคนประเภทไม่ยอมคนและเย่อหยิ่ง ทั้งยังเคยพูดเปรยทำนองไม่เชื่อว่า ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าคมและเคร่งขรึมออกแนว ‘ดุ’ คนนี้จะรักในเสียงดนตรี จนเมื่อได้มาสัมผัสและเห็นตัวตนของแสงตะวัน ทำให้ความคิดเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาที่เขาเคยมีต้องเปลี่ยนไป ชายหนุ่มใบหน้าดุเคร่งคนนี้มีเสน่ห์ตรงรอยยิ้ม ที่สามารถเปลี่ยนความเคร่งขรึมและดุดันให้อ่อนโยนและนุ่มนวลได้อย่างประหลาด “จะเป็นไปได้ไหมถ้าผมจะขอให้คุณเพิ่มเวลาและเพิ่มวันในการมาแสดงที่ร้าน” คุณเอริคพูดต่อ ทำเอานักดนตรีหนุ่มถึงกับชะงักเล็กน้อย สีหน้าแฝงความลำบากใจ “คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ไม่สะดวกหรือ” หุ้นส่วนใหญ่ของโรงแรมถามเมื่อเห็นสีหน้าของเขา “เรื่องเพิ่มเวลาผมคิดว่าคงได้ครับ แต่ถ้าจะให้เพิ่มวันผมคงไม่สะดวกนัก” เขาตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มเกรงใจ “เล่าความข้องใจของคุณให้ผมฟังได้ไหม” คุณเอริคถาม “คือผมเพิ่งไปรับเล่นดนตรีที่ร้านๆ หนึ่งมาครับ” “โรงแรมที่ไหน ผมให้คุณมากกว่าที่นั่นเลย” คุณเอริคต่อรองทันที “ไม่ใช่โรงแรมหรอกครับ เป็นเพียงร้านอาหารเล็กๆ และเครื่องดนตรีก็ไม่ใช่คลาริเน็ตด้วยแต่เป็นขลุ่ยครับ” แสงตะวันรีบอธิบาย กลัวผู้บริหารจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเห็นแก่เงินรับงานหลายที่ คุณเอริคมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย “ขลุ่ยเหรอ คุณเล่นเครื่องดนตรีไทยแบบนั้นเป็นด้วยหรือ” “ขลุ่ยเป็นเครื่องดนตรีที่ผมถนัดและรักที่สุดครับ และถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยาจะขอลดวันในการมาเล่นที่นี่ โดยจะเพิ่มชั่วโมงให้นานขึ้น ไม่ทราบว่าคุณเอริคเห็นว่าอย่างไรครับ” นักดนตรีหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเกรงใจเช่นเดิม หุ้นส่วนใหญ่ของโรงแรมเอนตัวพิงพนักเก้าอี้พร้อมมองหน้าแสงตะวันอย่างพิจารณาก่อนถาม “ทำไมคุณถึงอยากไปเล่นเครื่องดนตรีที่ร้านอาหารเล็กๆ แบบนั้น ถ้าคุณอยากเป่าขลุ่ย ผมจะเพิ่มวันให้คุณมาเป่าที่นี่ก็ได้” “คือ...ผมชอบบรรยากาศของร้านน่ะครับและรู้จักกับเจ้าของร้านด้วย อีกอย่างคือที่นี่ไม่เหมาะที่จะเล่นเครื่องดนตรีไทยด้วย เสียงขลุ่ยเหมาะกับร้านที่มีบรรยากาศสบายๆ โล่งๆ มากกว่าครับ” แสงตะวันบอก แต่...ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลที่เขายังไม่ได้บอกออกไป เหตุผลที่ว่าคือ เขารู้สึกถูกชะตากับเจ้าของร้านเหมือนเคยรู้จักและคุ้นเคยกันมากก่อน แต่ชายหนุ่มละเหตุผลนี้ไว้ เพราะฝรั่งตาน้ำข้าวอย่างคุณเอริคคงไม่รับฟังเหตุผลนี้แน่ๆ “ถ้าคุณจะเพิ่มชั่วโมงในการเล่นให้กับทางโรงแรม ผมก็ยินดีลดวันให้กับคุณเหมือนกัน” คุณเอริคบอกง่ายๆ เขาเป็นคนไม่เรื่องมากถ้าเหตุและผลที่เสนอมาสมน้ำสมเนื้อกันทั้งสองฝ่ายเขาก็พร้อมจะตกลง “ขอบคุณคุณเอริคมากครับที่เข้าใจผม” แสงตะวันลอบถอนใจอย่างโล่งอกพร้อมยกมือไหว้ขอบคุณเขา “ถ้าคุณไม่ได้ไปเล่นให้กับโรงแรมอื่น ผมก็ยินดีช่วยคุณเสมอ ขลุ่ยเป็นเครื่องดนตรีไทยที่มีความไพเราะมาก จริงอย่างที่คุณบอก มันเหมาะสำหรับร้านอาหารที่มีบรรยากาศสบายๆ และโล่งๆ มากกว่าจะเป็นร้านอาหารแบบปิดทึบอย่างโรงแรมเรา” คุณเอริคพูดอย่างเข้าใจเหตุผล หลังจากนั้นไม่นาน อาหารที่สั่งไว้ก็ยกมาเสิร์ฟ คุณเอริคเชื้อเชิญชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง โดยไม่ได้คิดว่าตนเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของโรงแรมแต่อย่างใด . . . แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 55 11:50:39 จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 11:47:55

ความคิดเห็นที่ 6 แก้ไขเมื่อ 23 ก.พ. 55 13:50:07 จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 13:39:33

ความคิดเห็นที่ 7 พบปัญหาแล้วค่ะ ส่วนนี้นี่เองที่ติดคำต้องห้าม ไม่รู้ว่าิติดคำไหนหมือนกัน =.= จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 13:51:00

ความคิดเห็นที่ 8 (่ต่อ) ติ๊ด...ติ๊ด...ติ๊ด... เสียงนาฬิกาดังขึ้น ปลุกคนที่กำลังนอนอยู่บนที่นอนนุ่มให้รู้สึกตัว แสงตะวันสะดุ้งตื่นจากความฝันนั้นพลางเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียง ชายหนุ่มกะพริบตาเพื่อปรับสายตาให้ชินกับบรรยากาศรอบตัว ก่อนขยับตัวพิงหัวเตียงแบบกึ่งนั่งกึ่งนอน สีหน้าของเขามีความประหลาดใจแฝงอยู่ “ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอ” ชายหนุ่มถามตัวเอง พลางนึกถึงความฝันที่เพิ่งหายไปเมื่อครู่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันแบบนี้ เกือบสองอาทิตย์แล้วที่เขาฝันเห็นภาพชายหนุ่มเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ โดยมีน้ำเสียงสะอื้นของหญิงสาวคนหนึ่งดังอยู่ข้างตัว ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าของผู้ชายคนที่บาดเจ็บและด้วยรูปร่างของผู้ชายคนนั้นแล้วเขารู้ว่าไม่ใช่ตัวเขาอย่างแน่นอน แต่ทำไม!! ทำไมเขาถึงมีความรู้สึกว่าชายคนนั้นคือตัวเขาเอง ไม่ใช่เพราะชื่อที่หญิงสาวคนนั้นเรียก แต่เป็นความเจ็บปวดที่เขารู้สึกได้ เจ็บปวดจากบาดแผลและเจ็บปวดจากการที่ต้องหลับโดยไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้อีก เขารู้ว่าหญิงสาวคนนั้นต้องเสียใจมากที่เขาต้องจากไป “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครนะ ทำไมเสียงถึงได้เหมือนกันเหลือเกิน” เขาถามตัวเองอีกครั้ง เขาไม่เห็นใบหน้าของเธอคนนั้น แต่น้ำเสียงปนสะอื้นที่เขาได้ยินในฝันนั้น เหมือนใครบางคนอย่างน่าประหลาด พริมา!! น้ำเสียงนั้นเป็นน้ำเสียงของพริมา เจ้าของร้านอาหาร ‘บ้านพิมพัฒ’ ชัดๆ หรือเพราะเขาจะคิดถึงหญิงสาวคนนั้นมากเกินไป...แสงตะวันหาเหตุผลให้กับตัวเอง ก่อนส่ายหน้าช้าๆ เขาฝันแบบนี้ก่อนที่จะเจอกับพริมาเสียอีก แล้วทำไมถึงฝันแบบนี้ ชายหนุ่มถามตัวเองอีกครั้ง ก่อนส่ายหน้าเมื่อไม่สามารถหาเหตุผลให้กับตัวเองได้ เขาหวังว่าการได้เข้าไปใกล้ชิดพริมาโดยการไปเล่นดนตรีที่ร้านของเธอ จะสามารถทำให้เขาหาคำตอบทั้งหมดได้ ชายหนุ่มบอกกับตัวเองก่อนลุกจากที่นอนหลังใหญ่ . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 13:51:50

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนที่ 7 รุจิโรจน์กับปภาวดีก้าวเข้ามายืนบนร้านอาหารบรรยากาศร่มรื่นในช่วงเวลาเกือบทุ่ม ก่อนตรงไปยังโต๊ะที่ได้จองไว้ตั้งแต่เที่ยงซึ่งตั้งอยู่ด้านนอกของร้านใต้ต้นไม้ใหญ่ที่สามารถมองออกไปเห็นบ่อปลาเล็กๆ และเป็นมุมที่สวยที่สุดของร้าน ไม่นานพริมาก็เดินเข้าไปทักทายแต่มิได้นั่งร่วมโต๊ะด้วย เพราะยังมีงานในครัวรออยู่ หญิงสาวกำชับเด็กในร้านทุกคนให้ดูแลแขกพิเศษโต๊ะนั้นเป็นอย่างดีพร้อมทั้งให้เด็กเสิร์ฟซึ่งมีความระมัดระวังเข้าไปต้อนรับ “วดีบอกพิมไปแล้วนะคะว่าอาหารโต๊ะนี้ขอเป็นแม่ครัวที่ชื่อพริมาเป็นคนทำให้ แต่เราคงต้องรอสักหน่อย เพราะเย็นๆ แบบนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะค่ะ” ปภาวดีบอกลูกพี่ลูกน้องของเธอเสียงใส “แบบนี้น้องพิมก็เหนื่อยแย่สิ ต่อไปถ้าแต่งงานพี่จะให้น้องพิมอยู่บ้านเฉยๆ ไม่ต้องทำงานหนักแบบนี้” “อะไรกันคะพี่โรจน์ ข้ามขั้นไปไกลเกินควรหรือเปล่าคะ” น้องสาวเอ่ยปากแซวด้วยน้ำเสียงหัวเราะๆ แต่พี่ชายกลับยักไหล่ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แน่นอนอยู่แล้ว เราไม่รู้เหรอว่าพี่กับน้องพิมเกิดมาเพื่อคู่กัน คุณตาไม่ได้บอกเราหรือยังไง” รุจิโรจน์ถาม เขามักเรียกคุณทับทองว่า ‘คุณตา’ เสมอเมื่อพูดกับน้องสาว “พี่โรจน์เชื่ออย่างนั้นหรือคะ” หญิงสาวโน้มตัวมาถามเสียงเบา “แน่นอนที่สุด” เขาย้ำเสียงหนักอย่างมั่นใจ “พี่เชื่อหัวใจและความรู้สึกที่เกิดขึ้น พี่รู้สึกผูกพันกับน้องพิมตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วและความรู้สึกนั้นมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนมาเห็นรูปย่าพิมพ์กับปู่แสงและได้ฟังเรื่องที่คุณตาเล่าให้ฟัง พี่ก็ยิ่งเชื่อมากขึ้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนโน้มตัวมาถามญาติผู้น้องเสียงเบาด้วยสีหน้าเป็นกังวล “วดีคิดว่าน้องพิมจะเชื่อเหมือนพี่หรือเปล่า” “พี่โรจน์เคยเล่าเรื่องนี้ให้พิมฟังหรือเปล่าคะ” น้องสาวถาม ในขณะที่รุจิโรจน์พยักหน้า “แล้วพิมเขามีปฏิกิริยายังไงคะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วหนาเข้าหากันพร้อมหรี่ตาคิด เขาเคยเล่าเรื่องที่คุณทับทองบอกเกี่ยวกับอดีตของปู่แสงและย่าพิมพ์ทองให้พริมาฟังและบอกถึงความเชื่อที่คุณทับทองมีอยู่เต็มหัวใจให้เธอฟังด้วย สีหน้าของเธอตอนนั้นมีเพียงรอยยิ้มบางๆ และไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แต่เท่าที่เขาเห็น เธอไม่ได้แสดงความไม่เชื่อหรือรังเกียจอะไรเลยสักนิด ทำให้เขามีความมั่นใจเพิ่มขึ้นว่าเธออาจรู้สึกแบบเดียวกับเขา “พี่คิดว่าน้องพิมต้องคิดแบบพี่” เขาตอบในที่สุด “วดีก็เชื่อแบบนั้นค่ะ” ปภาวดีให้กำลังใจ “แล้ววดีจะบอกความลับอะไรให้อย่างหนึ่งนะคะ ยายพิมน่ะ เขาก็ชอบพี่โรจน์อยู่เหมือนกัน วดีดูออก” เธอพูดแบบกระซิบกระซาบให้ความหวัง เรียกรอยยิ้มจากรุจิโรจน์ให้เผยกว้างขึ้น อาหารที่สั่งไว้ทยอยนำมาวางไว้บนโต๊ะ ไม่นานหลังจากนั้นพริมาก็เดินมานั่งร่วมโต๊ะด้วย เนื่องจากแขกที่มานั่งในร้านไม่เยอะอย่างในช่วงแรก ทำให้เธอสามารถปลีกตัวออกมาได้ “น้องพิมเหนื่อยแย่เลยนะครับ” ชายหนุ่มแสดงความห่วงใยพร้อมยื่นทิชชู่ให้เธอ หญิงสาวยิ้มรับก่อนพูด “ไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอกค่ะ สนุกดี” “แล้วนี่ต้องเข้าครัวอีกหรือเปล่า” ปภาวดีถาม “ไม่ต้องแล้วจ้ะ ช่วงยุ่งๆ จะมีแค่ช่วงหัวค่ำเท่านั้น พอสักสองสามทุ่มก็เรื่อยๆ แล้ว...ทานกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะเย็นหมด” พริมาเอ่ยชวนท้ายประโยค พร้อมผายมือไปยังอาหารสีสันสวยงามตรงหน้า “รู้สึกว่าพี่โรจน์ยังไม่เคยเจอกันพี่พัฒน์ใช่มั้ยคะ” เจ้าของร้านถาม “ครับ ครั้งก่อนที่มา รู้สึกว่าพี่ชายของน้องพิมจะยุ่งๆ อยู่ในร้าน เลยยังไม่ได้เจอกัน” “ดีเลยค่ะ พิมจะได้แนะนำให้รู้จัก เมื่อกี้พิมเพิ่งบอกพี่พัฒน์ไป อีกสักครู่คงออกมา” พริมาบอกก่อนเอี้ยวตัวไปยังด้านในของร้าน เป็นจังหวะเดียวกับที่พัฒนะผลักประตูออกมาพอดี หญิงสาวลุกจากเก้าอี้เมื่อพี่ชายเดินมาถึงโต๊ะพร้อมแนะนำ “พี่โรจน์ค่ะเป็นพี่ชายของวดีเพิ่งกลับมาจากนอกเมื่ออาทิตย์ก่อน ครั้งที่แล้วก็มาที่ร้านแต่พิมเห็นพี่พัฒน์ยุ่งๆ เลยไม่ได้แนะนำให้รู้จัก” พัฒนะก้มศีรษะทักทายเช่นเดียวกับรุจิโรจน์ที่ก้มศีรษะให้เช่นกัน “ขอโทษคุณโรจน์ด้วยนะครับที่ครั้งก่อนไม่ได้ออกมาต้อนรับ” “ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มรับคำพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญให้นั่ง “มาครบกันแล้ว งั้นเราทานกันเลยนะคะ วดีเริ่มจะหิวแล้ว” ปภาวดีบอกก่อนตักข้าวหอมกรุ่นในโถให้กับทุกคน การรับประทานอาหารดำเนินควบคู่ไปกับการพูดคุยถามไถ่เรื่องราวของกันและกัน รุจิโรจน์เล่าเกี่ยวกับการเรียนของเขาและเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองที่เขาไปเรียนให้ฟัง ส่วนพัฒนะก็เล่าประวัติของร้านที่เปิดร่วมกับน้องสาวให้เขาฟัง “เราเปิดเป็นร้านเล็กๆ พออยู่ได้ครับ เด็กในร้านส่วนใหญ่จะเป็นคนที่รู้จักแนะนำมาอีกที มันสนิทใจกว่าการเปิดรับสมัคร ซึ่งเราไม่เคยรู้จักมักคุ้นด้วยเลย แม่ครัวก็เหมือนกันครับ คนรู้จักกันทั้งนั้น” “แล้วเด็กเสิร์ฟคนนั้นยังอยู่หรือเปล่าครับ คนที่เกือบจะทำน้ำหกใส่พี่น่ะครับน้องพิม” รุจิโรจน์พูดอย่างนึกขึ้นได้ พริมามองหน้าพี่ชายแวบหนึ่งก่อนตอบ “ยังอยู่ค่ะ” ทันทีที่ได้ฟังคำตอบ ทำเอารุจิโรจน์ถึงกับระบายลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ “ไหนน้องพิมบอกว่าจะไล่มันออกไงครับ ถ้าไปทำซุ่มซ่ามแบบนี้กับใครอีกจะเสียหายนะครับ” “เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ความผิดร้ายแรงถึงขนาดต้องให้ออกหรอกครับ ผมได้เตือนเด็กไปแล้วว่าให้ระวังให้มากขึ้น” พัฒนะพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มความไม่พอใจไว้ เขาไม่ชอบน้ำเสียงและสรรพนามที่ใช้เรียกเด็กเสิร์ฟของรุจิโรจน์เลย ถึงเด็กเสิร์ฟจะเป็นแค่ลูกจ้าง แต่ก็ไม่น่าจะเรียกด้วยน้ำเสียงแบบนี้ มันเป็นการดูถูกกันชัดๆ ชายหนุ่มนึกอย่างไม่พอใจ “จะไว้ใจได้หรือครับคุณพัฒน์ คุณใจดีแบบนี้ เด็กเสิร์ฟคนอื่นๆ จะได้ใจนะครับ ตีหน้าเศร้าขอความเห็นใจ เจ้านายก็ไม่เอาเรื่องแล้ว ครั้งต่อไปก็ทำอีก” “ไม่มีแล้วค่ะพี่โรจน์ หลังจากที่พิมเรียกไปเตือนครั้งก่อน เขาก็ทำงานดีขึ้นและตั้งใจทำงานมากขึ้นด้วยนะคะ ตอนนั้นเขาเพิ่งเข้ามาทำงานน่ะค่ะ ความระมัดระวังเลยมีน้อยกว่าคนอื่นๆ แต่ตอนนี้พิมรับรองเลยนะคะว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกแล้ว...จะรับของหวานเลยมั้ยคะ วันนี้มีลอดช่องแตงไทยค่ะ” ท้ายประโยคหญิงสาวถามเปลี่ยนเรื่อง ทำให้รุจิโรจน์ต้องพยักหน้ารับอย่างเสียมิได้ ลอดช่องแตงไทยถูกยกมาสี่ที่สำหรับคนสี่คน ระหว่างนั้นพัฒนะไม่ได้ถามหรือพูดคุยกับรุจิโรจน์อีกเลย มีเพียงน้องสาวที่ชวนคุยเรื่องราวจิถาปะทั่วไป เจ้าของร้านหนุ่มมองบรรยากาศรอบๆ ร้านเพื่อสังเกตดูว่ายุ่งหรือมีอะไรติดขัดบ้าง ก่อนใบหน้าขรึมๆ จะมีรอยยิ้มขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มกำลังก้าวเข้ามาในร้าน เขาหันไปเอ่ยขอตัวโดยไม่ระบุว่าพูดกับใครและลุกจากเก้าอี้โดยเร็ว ทั้งสามซึ่งนั่งอยู่หันมองพัฒนะเป็นตาเดียวกัน และเมื่อเห็นว่าเขากำลังพูดคุยทักทายอยู่กับใคร สีหน้าของแต่ละคนก็เริ่มเปลี่ยนไป พริมาเบิกตาอย่างตกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนั้น คนที่เธอกลัวสายตาของเขาเหลือเกิน หญิงสาวรีบหลุบตาหลบและหันกลับมายังโต๊ะอาหารดังเดิม ผิดกับปภาวดีที่แสดงสีหน้าดีใจเมื่อได้เจอกับเขาคนนั้นอีกครั้ง ส่วนใบหน้าของพี่ชายที่นั่งใกล้กัน แสดงความไม่พอใจ คิ้วหนาของเขาขมวดเข้าหากัน พร้อมบอกกับตัวเองว่า ไม่ถูกชะตากับใครคนนั้นเลย แสงตะวัน! คือชายหนุ่มคนที่ทั้งสามกำลังจับจ้องอยู่ . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 13:53:14

ความคิดเห็นที่ 10 (ต่อ) “ดีใจจังเลยครับที่คุณแสงแวะมาที่ร้าน” พัฒนะทักอย่างอารมณ์ดีและรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้เจอกับชายหนุ่มตรงหน้า “มากวนคุณพัฒน์หรือเปล่าครับ” นักดนตรีหนุ่มถามด้วยรอยยิ้ม “ไม่เลยครับ เชิญคุณแสงทางนี้ดีกว่าครับ” เจ้าของร้านผายมือให้เขาเดินเข้าไปในร้านซึ่งเป็นบรรยากาศแบบปิด แสงตะวันก้มศีรษะรับก่อนเดินตามเจ้าของร้านเข้าไปด้านใน สายตาของเขามองสำรวจไปรอบๆ ระหว่างที่เดินเข้าร้านก่อนสะดุดกับสายตาสามคู่ที่มองมา ด้านนอกของร้านตกแต่งด้วยไฟสลัวเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศแบบธรรมชาติ แต่ถึงกระนั้นเขาก็มองเห็นสายตาของคนที่มองมาอยู่ดี ชายหนุ่มคลี่ยิ้มอย่างดีใจก่อนค่อยๆ หุบลงเมื่อหญิงสาวที่เขายิ้มให้นั้นเมินสายตาไปทางอื่น เขามองเลยไปยังชายหญิงอีกคู่พร้อมก้มศีรษะทักทาย เขาจำได้ว่านั่นคือน้องสาวและลูกพี่ลูกน้องของภานุกร ปภาวดียกมือทักทายเขาพร้อมยิ้มให้ ส่วนชายหนุ่มคนนั้นส่งสายตาแบบโกรธเคืองและไม่พอใจมาให้ แต่แสงตะวันก็ไม่ทันเห็นแววตาคู่นั้นเพราะเดินตามพัฒนะเข้าไปด้านในก่อน “ทานอะไรมาหรือยังครับคุณแสง” พัฒนะถามเมื่อทั้งเขาและแสงตะวันนั่งลงเรียบร้อยแล้ว “เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณมาก” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างสุภาพ “ลูกค้าเพิ่งจะซาๆ ลงไปเองครับ แล้ววันนี้คุณแสงไม่ทำงานหรือครับ” พัฒนะชวนคุยพร้อมถาม “วันนี้เป็นวันหยุดของผมครับ ผมจะหยุดทุกวันจันทร์ วันอังคารและวันพฤหัสฯครับ แต่ต่อไปวันหยุดคงจะน้อยลงแล้ว เพราะรับจ็อบพิเศษไว้” นักดนตรีหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ใบหน้าคมของเขาอ่อนโยนลงมากพลอยทำให้คนมองยิ้มตามไปด้วย “คุณแสงสะดวกวันไหนบ้างครับ เริ่มวันนี้เลยดีมั้ยครับ” พัฒนะถามอย่างตื่นเต้น “วันนี้คงไม่สะดวกครับ เพราะไม่ได้เตรียมตัวมาเลย ส่วนวันที่จะมาเล่นคงเป็นวันจันทร์ วันอังคาร และวันศุกร์ ไม่ทราบว่าคุณพัฒน์สะดวกหรือเปล่าครับ” “ถ้าคุณแสงสะดวกผมก็ไม่มีปัญหาครับ” พัฒนะตอบรับอย่างง่ายๆ ก่อนถามต่อ “งั้นเริ่มงานพรุ่งนี้ได้เลยหรือเปล่าครับ ผมอยากฟังเสียงขลุ่ยของคุณแสง ยายพิมเคยบอกว่าคุณแสงเป่าขลุ่ยได้เพราะมาก” แสงตะวันหัวเราะเบาๆ อีกครั้งพร้อมก้มศีรษะรับคำชมนั้น “ชมเกินไปแล้วครับ นี่ถ้าไม่เพราะถูกใจคุณพัฒน์ ผมคงแย่” “ไม่หรอกครับ ลองถ้าพิมเขาเอ่ยชม แสดงว่าต้องเพราะจริงๆ พิมเขาเป็นคนที่ชอบเสียงขลุ่ยที่สุดเลยนะครับ แถมยังฟังออกด้วยว่าเพราะหรือไม่เพราะ” เจ้าของร้านสำทับมาอีก “เมื่อกี้ผมเห็นน้องพิมนั่งอยู่ด้านนอก สงสัยคงออกไปฟังเสียงขลุ่ยใช่มั้ยครับ” ชายหนุ่มเปรยกึ่งถาม แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าที่เธอออกไปนั่น เพราะต้องต้อนรับเพื่อน “นั่งคุยกับเพื่อนอยู่ครับ น้องวดีกับคุณโรจน์ คุณแสงน่าจะรู้จัก” พัฒนะถามอย่างไม่แน่ใจ เขารู้จากน้องสาวเพียงว่าแสงตะวันเป็นเพื่อนกับภานุกร พี่ชายของปภาวดี แต่ก็ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะรู้จักพี่ๆ น้องๆ ของเพื่อนมากแค่ไหน “ครับ ผมเพิ่งเคยเจอทั้งสองวคนเมื่อวันไปงานเลี้ยงต้อนรับคุณโรจน์เมื่ออาทิตย์...เราออกไปนั่งคุยกับเขาดีกว่าครับ” นักดนตรีหนุ่มเสนอด้วยน้ำเสียงสดใส เมื่อสามารถหาโอกาสที่จะไปนั่งร่วมโต๊ะกับพริมาได้สำเร็จ พัฒนะมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยเพราะตัวเขาอุตส่าห์หาโอกาสที่จะเลี่ยงจากโต๊ะนั้นมาแล้ว แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธเพราะแสงตะวันเอ่ยปากชวนด้วยตัวเอง “ได้สิครับ” เจ้าของร้านผายมือให้แขกก่อนจะลุกขึ้นเดินนำออกไป ด้านนอกของร้าน มีลูกค้าเข้ามาจับจองเต็มเกือบทุกโต๊ะ แต่ก็ไม่ยุ่งจนบริการไม่ทัน เพราะส่วนใหญ่เป็นลูกค้าที่มานั่งอยู่ก่อนแล้ว ลมที่พัดมาอย่างเอื่อยๆ เย็นสบายช่างเข้ากับเสียงขลุ่ยหวานๆ ที่เปิดบรรเลงอยู่อย่างกลมกลืนและลงตัว “นี่ถ้าได้เสียงขลุ่ยจริงๆ ลูกค้าต้องเยอะกว่านี้แน่ๆ เลยครับ” พัฒนะพูดเสียงเบากับนักดนตรีหนุ่มระหว่างที่เดินไปยังโต๊ะของรุจิโรจน์ ทำเอาแสงตะวันถึงกับยิ้มแก้มปริด้วยความยินดี แต่ไม่ได้พูดตอบอะไรกลับไป และเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ พัฒนะก็เลื่อนเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆ มาให้แสงตะวันนั่งใกล้กับปภาวดี ส่วนตัวเขาเองนั่นติดกับนางสาว ซึ่งเป็นตัวเดิมก่อนที่จะลุกเดินไปเมื่อครู่ “สวัสดีค่ะพี่แสง” ปภาวดีเอ่ยทักก่อนเป็นคนแรกด้วยน้ำเสียงสดใส “สวัสดีครับน้องวดี คุณโรจน์” ชายหนุ่มทักกลับพร้อมก่อนหันไปยิ้มให้กับพริมาซึ่งนั่งอยู่ตรงข้าม แต่หญิงสาวกลับหลบตาวูบและรู้สึกใจเต้นแรงอีกครั้ง...เธอกำลังกลัว กลัวอย่างไม่ทราบสาเหตุและไม่สามารถอธิบายได้ “พิม” พัฒนะเรียกน้องสาวเบาๆ เป็นเชิงเตือน “สวัสดีค่ะคุณแสง” หญิงสาวเอ่ยทักอย่างเสียมิได้ “สวัสดีครับ เรียกพี่แสงก็ได้นะครับน้องพิม” ชายหนุ่มบอก พริมาเงยหน้าสบสายตากับแสงตะวันพร้อมยิ้มบางๆ เพราะชื่อ ‘พี่แสง’ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและไม่ตื่นกลัวอย่างตอนแรกที่เขามานั่ง “พี่แสงค่ะพี่โรจน์ เพื่อนพี่นุ ที่ไปเป่าขลุ่ยงานเลี้ยงไงคะ วันก่อนมัวแต่ยุ่งๆ เลยยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักกัน” ปภาวดีแนะนำแสงตะวันให้พี่ชายได้รู้จัก รุจิโรจน์ก้มศีรษะทักทายเล็กน้อย ซึ่งอีกฝ่ายก็ก้มศีรษะทักทายกลับเช่นกัน ก่อนดวงตาคมเข้มของทั้งสองคนจะสบกันพร้อมความรู้สึกประหลาดใจของแสงตะวัน เขารู้สึกเกลียดชังและเคียดแค้นผู้ชายคนนี้เหลือเกินโดยไม่ทราบสาเหตุ ชายหนุ่มขบกรามจนเป็นสันนูนเพื่อระงับอารมณ์ที่จู่ๆ ก็เกิดความไม่พอใจขึ้นมา แววตาของเขาแข็งกร้าว ใบหน้าที่คมเข้มและออกแนวดุอยู่แล้วยิ่งดูเข้มและดุมากกว่าเดิมเป็นหลายเท่า พริมาละสายตาไปยังโต๊ะอาหารเมื่อเห็นใบหน้าและแววตาที่ดุดัน ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ชั่วพริบตาที่ได้เห็น แต่เธอก็รู้สึกกลัวเหลือเกิน และอาจเพราะเธอมัวแต่มองแสงตะวันทำให้ไม่ทันเห็นแววตาของรุจิโรจน์ว่าเป็นเช่นไร เพราะแววตาและใบหน้าของพี่ชายปภาวดีก็ไม่ต่างไปจากแสงตะวันนัก มันเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและไม่พอใจเช่นเดียวกับความเกลียดชังที่มีมากพอๆ กับอีกฝ่าย ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกไม่พอใจชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามานั่งร่วมโต๊ะ และเพราะอะไรถึงได้มีความรู้สึกโกรธเคือง คล้ายว่าเคยมีเรื่องขุ่นเคืองหมองใจต่อกัน “เพราะมั้ยครับน้องวดี” พัฒนะถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น เพราะมัวแต่ฟังปภาวดีพูดถึงเสียงขลุ่ย ทำให้เขาไม่ทันสังเกตใบหน้าของสองหนุ่มที่จ้องประสานกันอยู่ นักดนตรีหนุ่ม ดูเหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมาก่อน เขาละสายตาจากใบหน้าของรุจิโรจน์ไปทางอื่น พร้อมทั้งพยายามปรับสีหน้าของตัวเองให้เป็นปกติที่สุด เช่นเดียวกับรุจิโรจน์ที่ละสายตาไปยังโต๊ะอาหารตรงหน้าพร้อมทั้งสลัดแววตาไม่พอใจนั้นออกไป “เพราะมากเลยค่ะพี่พัฒน์ แขกที่ไปในงานคิดว่าเป็นครูเพลงกันทั้งนั้น แต่พอเห็นพี่แสงเท่านั้นแหละค่ะ อึ้งกันเป็นแถวเลย” ปภาวดีพูดอวดพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานไปให้แสงตะวัน ชายหนุ่มก้มศีรษะและยิ้มรับคำชมนั้น ใบหน้าที่เคร่งขรึมเมื่อครู่อ่อนโยนลงอีกครั้งเมื่อเขายิ้ม “อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ จังเลยครับ จะได้ฟังเสียงขลุ่ยของคุณแสงเสียที” พัฒนะหันไปพูดกับแสงตะวัน ทำให้สองพี่น้องต้องเลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ “พรุ่งนี้คุณแสงจะมาเป่าขลุ่ยที่ร้านนี้ครับ แทนการเปิดซีดี” เจ้าของร้านเฉลยด้วยรอยยิ้ม “จริงหรือคะพี่แสง งั้นต่อไปวดีคงต้องแวะมาทานข้าวที่นี่บ่อยๆ เสียแล้ว มาเล่นวันไหนบ้างหรือคะ” “จันทร์ อังคาร และศุกร์ครับ” แสงตะวันเป็นคนตอบ “ทำไมคุณพัฒน์ถึงไม่เอาเครื่องดนตรีสากลล่ะครับ ผมว่าเสียงขลุ่ยมันเชยจะตาย” ความไม่พอใจในตัวแสงตะวันที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วบวกด้วยความไม่นิยมชมชอบเครื่องดนตรีไทยชนิดนี้ ทำให้รุจิโรจน์พูดแนะนำด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ พร้อมเปรยตามองนักดนตรีหนุ่ม ในตอนแรกเขาเกือบจะบอกให้พริมาปิดเสียงบรรเลงเพลงขลุ่ยตั้งแต่ที่ได้ยินแล้ว แต่พริมาพูดขึ้นเสียก่อนว่าลูกค้าที่นี่ชอบเสียงขลุ่ยของทางร้านมาก ทำให้เขาไม่กล้าบอกให้เธอปิด “บรรยากาศของร้านเราเหมาะกับเครื่องดนตรีไทยมากกว่าครับ ลูกค้าก็ชอบ” พัฒนะชี้แจง “ไม่ลองเอาเครื่องดนตรีสากลมาเล่นดูล่ะครับ ลูกค้าอาจชอบมากกว่าเสียงขลุ่ยเชยๆ ล้าสมัยแบบนี้ก็ได้นะครับ” “เครื่องดนตรีไทยไม่เคยล้าสมัยหรือเชย มีแต่ความคิดของเราเองเท่านั้นแหละที่คอยจะเหยียบย่ำสิ่งที่มีอยู่ให้จมลงเรื่อยๆ” แสงตะวันพูดเสียงเข้มพร้อมมองรุจิโรจน์ตาเขม็ง “เครื่องดนตรีสากลผมเคยเอามาเปิดที่ร้านแล้วครับ แต่ก็ไม่ดึงดูดเท่าที่ควรเพราะเหมือนร้านอื่นๆ” พัฒนะรีบพูด “ยิ่งเครื่องดนตรีไทยแบบนี้ด้วยแล้ว นับวันยิ่งหาฟังยากนะคะ” พริมาบอกเสริมมาอีกคนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “เอ่อ...จริงๆ พี่ก็แค่แนะนำเท่านั้นเอง ถ้าน้องพิมกับคุณพัฒน์เห็นว่าดนตรีไทยเหมาะกับทางร้านก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละครับ” รุจิโรจน์รีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงเมื่อเห็นสีหน้าและได้ยินน้ำเสียงของพริมา เขาลืมไปเสียสนิทว่าเธอรักและชื่นชอบเสียงขลุ่ยมากกว่าเครื่องดนตรีใดๆ...เพราะความอยากแกล้งแสงตะวันให้เจ็บช้ำแท้ๆ ที่ทำให้เขาผลั้งเผลอไปแบบนี้ “พี่โรจน์ไปเรียนเมืองนอกตั้งนาน ทำให้ไม่ทราบว่าตอนนี้คนไทยกำลังนิยมความเป็นไทย ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่อะไรๆ ก็ต้องของนอก” ปภาวดีช่วยพี่ชายชี้แจง เมื่อเห็นสีหน้าความไม่พอใจของแต่ละคน “ถ้าพี่พูดอะไรไม่ถูกใจน้องพิม พี่ขอโทษด้วยนะครับ พี่ไม่ทราบจริงๆ ว่าตอนนี้คนไทยนิยมอะไรกันบ้าง” รุจิโรจน์ก้มศีรษะให้พริมาและพัฒนะ “ไม่เป็นไรค่ะ พิมเข้าใจ” พริมาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “จะสามทุ่มแล้ว ยังไงฉันกับพี่โรจน์กลับก่อนดีกว่านะ...กลับก่อนนะคะพี่พัฒน์ พี่แสง” ปภาวดีได้จังหวะรีบขอตัว เพราะรู้สึกว่างานเริ่มกร่อยแล้ว ซึ่งเจ้าของร้านก็มิได้รั้งหรือพูดขอให้อยู่ต่อ เนื่องจากเข้าใจสถานการณ์ในขณะนี้ดี “ว่างๆ เชิญใหม่นะครับ” เจ้าของร้านหนุ่มเอ่ยชวนระหว่างที่เด็กเสิร์ฟยื่นบิลส่งให้รุจิโรจน์ อาหารมื้อนี้นอกจากจะมีแม่ครัวใหญ่เป็นคนปรุงเองกับมือแล้ว พัฒนะยังคิดราคาลดพิเศษเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ให้อีกด้วย และมื้อค่ำคงจบลงด้วยความสุขและรอยยิ้ม หากไม่มีเรื่องขุ่นเคืองหมองใจเข้ามาแทรกเสียก่อน “มาวันจันทร์ อังคารหรือศุกร์ก็ได้นะครับ จะได้ฟังเสียงขลุ่ยแบบสดๆ และจะได้รู้ว่าคนไทยก็รักความเป็นไทยเหมือนกัน บ้านพิมพัฒน์ยินดีต้อนรับครับ” เขาเอ่ยชวนต่อและไม่วายแหน็บเล็กน้อย ทำให้พริมาต้องจับแขนพี่ชายไว้เป็นเชิงเตือน รุจิโรจน์ยิ้มแบบจืดๆ ให้เจ้าของร้านก่อนเดินออกจากโต๊ะ โดยมีสายตาของความไม่พอใจจากแสงตะวันตามไปด้วยจนเขาเดินลงจากร้าน . . ....................................................................  คุณSetakan :  ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันเป็นประจำเลยค่ะ คุณravio : ขอบคุณมากค่ะ คุณscottie : ถ้าเหมือนกัน ก็คงเพราะเป็นปู่หลานกันอ่ะค่ะ ^^" คุณลูนาติก : ถ้าโรจน์จะเหมือนเดช ก็คงจะใช่ค่ะ แต่จะเหมือน เหมือนคนเดียวกันหรือเปล่า อันนี้ต้องดูกันต่อไปค่ะ ส่วนคุณทับทองถ้าจะทำผิดอีกหรือเปล่า ก็คงต้องขึ้นอยู่กับความรักที่มีให้หลานน่ะค่ะ คุณจะรักใครก้อใจฉัน : ใช่แล้วค่ะ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ต้องใช้เวลาศึกษากันค่ะ และขอบคุณสำหรับกิฟท์ด้วยค่ะ จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 23 ก.พ. 55 14:01:39

ความคิดเห็นที่ 11 ง่วงนอน เข้ามาทักก่อน เด๋วมาตามอ่านทีหลัง จากคุณ : จะรักใครก้อใจฉัน เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 03:41:15

ความคิดเห็นที่ 12 มาติดตามต่อค่า ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 21:08:56

ความคิดเห็นที่ 13 กลับมาอ่านแล้วววว จากคุณ : จะรักใครก้อใจฉัน เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 23:45:24

ความคิดเห็นที่ 14 ยิ่งอ่านก็ยิ่งแน่ใจว่า แสงตะวันกลับมาเกิดใหม่ในหน้าของเดช เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 12:15:20

ความคิดเห็นที่ 19 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 55 15:30:06 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 55 15:04:37 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 55 14:49:37 แก้ไขเมื่อ 18 เม.ย. 55 14:41:45 จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 55 14:34:37