.... " วิมานคน " ....
ณ มุมหนึ่ง ใต้สะพาน ถนนใหญ่
รถขวักไขว่ บนสะพาน ติดแน่นหนา
เสียงเครื่องยนต์ ดั่งสนั่น สะท้อนมา
สะพานปูน ใหญ่เกร่งกล้า ไร้สั่นไกว
มีที่พัก สัปปะรังเค บุเศษไม้
ซ่อนอยู่ใต้ สะพาน คอนกรีตใหญ่
พื้นสะพาน เป็นหลังคา บังฝนได้
ใต้พื้นไม้ น้ำครำดำ .. สระเหนือเรือน
เป็นที่พัก ที่สลัม น้ำครำรอบ
ยากชื่นชอบ บรรยากาศ .. ขยะเกลื่อน
หนูยุงแมลง แฝงคราคร่ำ น้ำเหม็นเยือน
ดุจดงเถื่อน กลางเมืองกรุง ศรีวิไล
ไร้ไฟฟ้า น้ำประปา ไร้หน้าต่าง
เรือนเปราะบาง .. แสงสว่าง เพียงเทียนไข
ไร้มุ้งลวด มุ้งผ้า ไร้เตียงใด
กระดาษกล่อง ใบใหญ่ ใช้ปูนอน
หญิงชรา ผอมบาง กระดูกโผล่
ท่าผอมโซ นอนเหยียดยาว ไร้หนุนหมอน
ชายชรา นั่งเฝ้าดู ท่าเพลี้ยอ่อน
ในเรือนคอน .. วิมาน ดงน้ำครำ
ดูโดดเดียว กลางเมืองกรุง เมืองหลวงใหญ่
มากผู้คน ขวักไขว่ วิไลล้ำ
ใต้สะพาน คอนกรีต ไร้คนย่ำ
ลืมด้วยซ้ำ ว่ายังมี คน(อยู่)ใต้สะพาน
.... " เสียงรำพึง " ....
กรุงเทพมหานครฯ
.... " วิมานคน " ....
