ความคิดเห็นที่ 1 เชียงใหม่,อำเภอเมือง สนามบินเชียงใหม่ เดโชพาเรณูมารับรัมภาที่สนามบินด้วยตัวเอง พวกเขามาถึงสนามบินเชียงใหม่ก่อนกำหนดเครื่องบินจากสุวรรณภูมิจะหย่อนล้อร่อนเครื่องลงแตะพื้นรันเวย์สามสิบนาที  บรรยากาศรอบกายในตอนนี้มีคนเดินขวักไขว่สมกับที่เป็นสนามบิน ไม่มีใครสนใจใคร ต่างก็สนใจแต่เรื่องราวของตัวเองเท่านั้น เมื่อเข้ามาอยู่ด้านในสนามบิน เดโชกับเรณูก็ควงคู่กันเข้ามานั่งรอในร้านค็อฟฟี่ช็อป นำลูกน้องทีมคุ้มกันติดมาด้วยสามนาย ชายฉกรรจ์ทั้งสามผู้เป็นคนจัดการกับชื่นจิตรเมื่อคืนนี้พากันจับจองโต๊ะมุมร้านตัวหนึ่ง ในขณะที่ผู้เป็นนายจับจองอีกมุมหนึ่งของร้าน เดโชและเรณูยังคงสวมชุดสีดำที่อมกลิ่นควันธูปมาจากงานศพ บุรุษเจ้าของดวงตาดุยกมือลูบผมสีดอกเลาบนศีรษะ กวาดสายตามองรอบร้าน แล้วเขาก็หลุบตาดูนาฬิกาข้อมือก่อนเปรยขึ้นเสียงกระซิบว่า “ไอ้ Black Gun ของลื้อมันติดต่อกลับมาบ้างหรือยัง อาเจิน?” เรณูซึ่งกำลังยกแขนเสื้อสูดจมูกดมกลิ่นธูปฟุตฟิตอย่างหงุดหงิดชะงักกิริยานั้น หล่อนเงยหน้าตอบชู้รักเสียงอ่อย “ยังเลยจ้ะเฮีย” “หมายความว่ายังไงล่ะทีนี้?” เดโชหรี่ตา ลดเสียงลงเบากว่าเดิม ในสมองรู้สึกสังหรณ์ถึงอะไรบางอย่าง “มันจะไม่ทำใช่ไหม ไหนว่าถ้าทำมันจะติดต่อกลับมาไง นี่ปาไปจะค่อนคืนแล้ว เงียบกริบอยู่อย่างนี้ ลื้อแน่ใจนะว่าไอ้นักฆ่าชื่อฝรั่งของลื้อมันเชื่อใจได้?” “ก็...” เรณูอ้าปาก แต่กว่าจะมีคำใดหลุดออกมาต่อจากคำแรกก็ลำบากไม่น้อย “...คือ ถ้ามันไม่ทำ ยังไงมันก็ต้องตอบปฏิเสธกลับมาแล้วล่ะเฮีย ยิ่งมันโทรมาหาเราเองแบบนี้ มันคงทำแหล่ะ” “แล้วทำไมมันถึงไม่ติดต่อมาอีก?” “มัน...อาจจะลืมก็ได้นะเฮีย” เรณูตอบ แต่หล่อนก็รู้ว่ามันช่างเป็นคำตอบที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย หล่อนจึงรีบกล่าวเสริมว่า “แหม เฮียก็ เฮียคิดว่ามันจะไม่ทำหรอ ค่าจ้างตั้งยี่สิบล้านเชียวนะ กะอีแค่ฆ่าผู้หญิงคนเดียว งานสบายจะตาย ใครไม่ทำก็โง่แล้ว” เดโชเค้นเสียงเหมือนดูถูก “แต่อั๊วชักไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่โง่ อาเจิน” “เฮียหมายความว่าไง?” เรณูเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “ถ้ามันไม่ทำ มันควรปฏิเสธกลับมา และถ้ามันทำ มันก็ควรติดต่อกลับมายืนยันเหมือนกัน” เดโชส่ายศีรษะดิก “แต่นี่อะไร  วางโทรศัพท์เสร็จก็เงียบหายไปเลย  ไม่เอะใจบ้างหรือไงว่ามันจะรู้ว่าลื้อโกหก?” เรณูนิ่วหน้า “ถ้ามันรู้ มันก็คงปฏิเสธงานกลับมาแล้วล่ะเฮีย” “แล้วทำไมมันถึงไม่ปฏิเสธ?” เดโชถาม “เอ่อ...” ผู้ถูกถามเบนสายตาไปมองทางอื่นอย่างเริ่มอึดอัด หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไอ้นักฆ่าเสียงหุ่นยนต์นั่นถึงไม่ยอมติดต่อกลับมาสักที มันกำลังทำให้หล่อนเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์ แต่เรณูก็ไม่มีเวลาได้ครุ่นคิดต่อเพราะรับรู้ว่าเดโชยังคงจ้องมองอยู่ หล่อนรีบตีหน้าชื่นหันกลับไปกล่าว “...แต่เฮียไม่ต้องห่วงหรอกนะจ้ะ ไอ้นักฆ่านั่นไม่เคยเปิดเผยผู้จ้างงานมาก่อน ถ้ามันไม่ทำ ก็ไม่มีอะไรกระทบแผนของเราหรอก นอกจากหานักฆ่าคนใหม่ ก็เท่านั้นเอง” เดโชหัวเราะหึๆ มันเป็นเสียงหัวเราะที่เย็นเยียบจนผู้รับฟังรู้สึกเย็นวาบไปทั่วตัว       “อั๊วก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้นนะ อาเจิน” เงียบ เรณูไม่พูดอะไรอีก หล่อนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี น้ำเสียงของเดโชบอกหล่อนว่าเขากำลังไม่สบายใจเท่าไหร่นัก เดโชเบือนหน้าไปทางอื่น ยกขาขึ้นไขว่ห้าง นึกถึงบรรยากาศในงานศพที่ผ่านไปเมื่อครู่ วันแรกทุกอย่างชุลมุนวุ่นวายไปหมด พิชิตเป็นคนที่วิ่งวุ่นจัดการทุกอย่างภายในงาน ใจหนึ่งเดโชก็นึกสมเพชในความโง่เง่าของพิชิต แต่อีกใจก็ดีใจที่น้องชายร่วมสาบานไม่ฉลาด พิชิตไม่แม้กระทั่งแสดงอาการประหลาดใจด้วยซ้ำเมื่อเดโชเข้าไปกระซิบบอกว่ามีคนเห็นชื่นจิตรเดินทางขึ้นรถสีดำคันหนึ่ง หายไปทางอำเภอเกาะคากลางดึกเมื่อคืนนี้ มันเป็นข่าวลือที่เดโชสั่งให้ลูกน้องเข้าไปปล่อยข่าวในตลาดตั้งแต่เช้าเพื่อหวังให้สปอร์ตไลท์ทุกดวงฉายจับไปที่พ่อเลี้ยงกำธรผู้มีอิทธิพลในเกาะคา ซึ่งเป็นอริแค้นกับพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์มานานปี และตอนนี้ชาวบ้านอำเภอห้างฉัตรต่างก็พากันโจษขานไปทั่วแล้วว่า พ่อเลี้ยงกำธรเป็นคนอยู่เบื้องหลังการเสียชีวิตของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ ซึ่งส่งผลกระทบให้จากตอนแรกที่คนในระดับผู้มีอิทธิพลไม่กินเส้นกันเฉยๆ มาขณะนี้กลับกลายเป็นว่าชาวบ้านทั้งสองอำเภอที่ต่างฝ่ายต่างรักและเคารพในตัว ‘พ่อเลี้ยง’ ของฝั่งตนเองก็เริ่มที่จะมีเรื่องกระทบกระทั่งกันบ้างแล้ว “อั๊วคิดอยู่แล้วเฮีย มันต้องเป็นฝีมือของไอ้กำธรแน่ๆ” พิชิตกำหมัดอย่างเคียดแค้นเมื่อเดโชเข้าไปบอกข่าวนั้น “มันคงไม่พอใจที่พ่อเลี้ยงบอกตำรวจให้ไปดักจับขบวนขนไม้เถื่อนของมันเที่ยวที่แล้ว อั๊วได้ยินว่ามันเสียหายเป็นสิบล้าน” “อั๊วสัญญาว่าอั๊วจะต้องฆ่าไอ้กำธรให้ได้ อาเล้ง” เดโชจำได้ว่าตนเองพูดเสียงเข้มและตบไหล่น้องชายร่วมสาบานหนักแน่น แต่ไม่วายน้องชายร่วมสาบานก็รีบตะปบมือห้ามปรามว่า “อย่าดีกว่าเฮีย ปล่อยให้ตำรวจจัดการเถอะ อย่าให้มือของพวกเราต้องเปื้อนเลือดอีกเลยนะ ที่เราเคยทำก็มากพอแล้ว ไม่รู้เวรกรรมจะตกไปถึงพวกอาหมิงบ้างหรือเปล่า” เดโชแสร้งทำเป็นเบือนหน้าหนีอย่างไม่พอใจ แต่แท้จริงแล้วในใจของเขากำลังกระหยิ่มที่ทุกอย่างดำเนินไปตามแผนที่วางเอาไว้   ...จนกระทั่งไอ้นักฆ่าที่ชื่อฝรั่งนั่นหายต๋อมไปในความเงียบ... สัญชาตญาณบางอย่างเตือนเดโชให้ระมัดระวังในการกระทำมากกว่านี้ มันเตือนว่าถ้าเขายังปล่อยให้เรณูเป็นคนจัดการทุกอย่างต่อไป  อาจจะมีอะไรไม่คาดฝันเกิดขึ้นในไม่ช้า ความโง่เขลาของหล่อนอาจทำให้สิ่งที่เขากับหล่อนสู้วางแผนเพื่อรัมภาพังครืนลงไม่เป็นท่า ซึ่งแน่นอนว่าเดโชไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่ ลูกสาวของเขาจะต้องเป็นทายาทที่ได้รับมรดกพันล้านจากตระกูลบุษบายุธเพียงคนเดียวเท่านั้น ในเมื่อไอ้พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ลำเอียงถึงขนาดนี้ก่อน มันก็คงไม่ผิดที่ตัวเขาเองจะลำเอียงบ้างเหมือนกัน พลัน ห้วงคิดของเดโชก็ชะงักลงเมื่อเสียงของเรณูดังขึ้นว่า “ป่านนี้เครื่องของยัยภาคงใกล้จะมาแล้วล่ะเฮีย อั๊วว่าเราไปยืนรอกันก่อนดีกว่า ยัยภาจะได้ดีใจ ป่านนี้น้อยใจมั่งรึเปล่าก็ไม่รู้ที่อั๊วไม่ได้ไปรับเอง” สาวใหญ่พูดพลางลุกขึ้นยืน เดโชนึกถึงใบหน้าของรัมภา บุตรสาวผู้ถอดความสวยมาจากผู้เป็นแม่อย่างเรณูในทุกๆ ส่วน ก็ขจัดความคิดทั้งหมดออกจากสมอง เขาลุกขึ้นยืน เดินเคียงคู่กับชู้รักออกมาจากร้านค็อฟฟี่ช็อปแห่งนั้นด้วยมาดของพี่ชายกับน้องสาว โดยมีลูกน้องทั้งสามคนผู้มีนามว่าเชา ซาน และเฟยเดินตามหลังมาไม่ห่าง เครื่องบินลำใหญ่ของสายการบินชื่อดังมาถึงตรงเวลาไม่มีดีเลย์ เดโชกับเรณูและผู้คุ้มกันทั้งสามยืนคอยอยู่เพียงครู่เดียว ผู้โดยสารบนเครื่องบินก็ทยอยออกมาจากประตูผู้โดยสารขาเข้า รัมภากับทิวากรรวมอยู่ในกลุ่มผู้โดยสารชุดแรกๆ ที่ปรากฏตัว สองหนุ่มสาวซุบซิบคุยอะไรบางอย่างมาตลอดทางเดิน รัมภาไม่สนใจผู้คนรอบข้างเลย   เธอเอาแต่จับจ้องใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่มด้วยสายตา...เดโชไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น มันคือสายตาของความคิดถึง ห่วงหาและอาวรณ์ “ทำไมลูกเราถึงมองลูกชายอาเล้งอย่างนั้น?” เดโชจะกระซิบถามเรณู ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ทิวากรเหลือบมาเห็นพวกเขาเข้าพอดี บุรุษผู้มีนัยน์ตาดุจึงได้แต่หรี่ตามองเมื่อเห็นทิวากรถือวิสาสะสะกิดแขนให้รัมภาหันมามองทางผู้ที่เธอเรียกว่าลุงกับแม่ เดโชหน้านิ่ง ส่วนเรณูยิ้มกว้างเมื่อทิวากรเดินลากกระเป๋าพารัมภาเข้ามาหา ทิวากรตั้งกระเป๋าเดินทางแบบล้อเลื่อนของรัมภาไว้บนพื้นขณะเจ้าของกระเป๋ายกมือไหว้เดโชกับเรณู เดโชรับไหว้ ริมฝีปากบิดตัวเป็นรอยยิ้ม เรณูโผเข้ามากอดรัมภา รัมภากอดตอบผู้เป็นแม่ ทิวากรยืนดูด้วยความโล่งใจ ในที่สุดงานที่ได้รับมอบหมายก็เสร็จเสียที  ไม่ทันได้สังเกตว่าเดโชสั่งลูกน้องที่ชื่อซานให้เดินเข้ามาลากกระเป๋าของรัมภาไปจากเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทิวากรไม่ได้ใส่ใจ เพราะสิ่งที่เขาใส่ใจคือควักแบล็คเบอร์รี่ย์ออกจากกระเป๋ากางเกง หันหลังให้เดโช เรณูกับรัมภาขณะกดเปิดเครื่องและตรวจเช็คดูว่ามีข้อความจากริสาบ้างหรือเปล่า ปรากฏว่าไม่มี “ขอบใจมากนะอาหมิงที่อุตส่าห์ช่วยไปรับน้องแทนโกว” เสียงของเรณูดังขึ้น ดึงให้ทิวากรรีบหมุนตัวกลับมาและยัดโทรศัพท์กลับเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม “ไม่เป็นไรครับโกวเจิน แค่นี้เรื่องเล็กน้อย ไม่ได้เป็นการรบกวนเลยครับ” ทิวากรรีบตอบ พบว่ารัมภาที่กำลังยืนอยู่ข้างมารดาแลดูเหมือนพี่สาวกับน้องสาวมากกว่าแม่กับลูก เธอกับเรณูเป็นคนที่ไม่ค่อยสูงนัก แต่จากการที่ใส่ส้นสูงมันก็ทำให้รัมภาสูงกว่ามารดาเล็กน้อย เขาพยักหน้าส่งยิ้มให้กำลังใจเด็กสาวทีหนึ่งเมื่อเห็นว่าพอเธอเจอหน้าแม่ก็ร้องไห้ออกมาเสียจมูกแดง ทั้งๆ ที่ตอนเดินทางมากับเขา รัมภาไม่เสียน้ำตาเลยสักหยด “เอาๆ อย่าเพิ่งร้องไห้กันเลยแม่ลูกครู่นี้” เดโชพูดเสียงเข้ม ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูอย่างจงใจ “ไอ๊หย๊า จะเที่ยงคืนแล้ว อั๊วว่าเรากลับบ้านกันก่อนดีกว่านะอาเจิน หนูภาเดินทางมาไกลคงจะเหนื่อยมาก คืนแรกพักผ่อนเสียก่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าค่อยพาไปกราบศพพ่อ” รัมภายกมือปาดน้ำตา โพล่งถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “หนูได้ยินว่าเราตั้งศพคุณพ่อไว้ที่บ้านไม่ใช่หรือคะ ทำไมคุณลุงพูดเหมือนคืนนี้หนูจะไม่ได้กลับบ้านเลยล่ะ?” “ต๊าย ยัยภา พูดอะไรออกมา บ้านมีศพตั้งอยู่อย่างนั้น กล้านอนหรือลูก?” ผู้เป็นมารดายกมือเช็ดน้ำตาบนแก้มให้บุตรสาว หล่อนไม่ยอมปล่อยให้ลูกสาวอยู่ห่างกายแม้แต่ฟุตเดียว “ถ้าไม่นอนที่บ้านจะนอนที่ไหนล่ะคะ?” รัมภามองเรณูกับเดโชสลับกัน ตอนนี้เธอไม่ได้ร้องไห้แล้ว “และอีกอย่าง ศพนั้นครั้งหนึ่งก็คือคุณพ่อของหนู ทำไมหนูจะต้องกลัวล่ะคะแม่?” “ไม่กลัวก็ไม่กลัว แต่ว่าคืนนี้มันดึกแล้ว ลุงว่าหนูกับแม่นอนค้างที่บ้านลุงดีกว่านะ ลุงมีบ้านพักอยู่ที่เชียงใหม่นี่แหล่ะ ไม่ต้องนั่งรถให้เมื่อยอีกเป็นชั่วโมง” เดโชพูด ทิวากรสังเกตเห็นว่าเวลาบุรุษนัยน์ตาดุพูดกับรัมภา เขาจะพูดใช้คำแทนตัวเองเป็นภาษาไทย ไม่ใช้ ‘อั๊ว’ กับ ‘ลื้อ’ อย่างที่เคยเป็นตามปกติ “แล้วพี่หมิงล่ะคะ?” รัมภาหันมาถามทิวากรที่ยืนอยู่ห่างๆ ทำเอาเดโชกับเรณูหันมาจับจ้องคนโดนถามเป็นสายตาเดียวกัน “พี่หมิงทำไมคะลูก?” เรณูหันกลับมาถามบุตรสาว หล่อนเพิ่งสังเกตเห็นอะไรบางอย่างในแววตาที่รัมภาจ้องมองทิวากรก็ตอนนี้เอง บุตรสาวหันตอบมารดา “พี่หมิงจะกลับยังไงคะ ดึกก็ดึก ไกลก็ไกล คืนนี้ให้พี่เขาพักอยู่กับเราก็ได้นะคะแม่ นะคะลุง พี่หมิงเขาอุตส่าห์ไปรับหนู” เมื่อถูกรัมภาขอร้อง เดโชจึงต้องหันมาถามอย่างเสียมิได้ “ไง อาหมิง ลื้อจะพักอยู่ที่เชียงใหม่ก่อนมั้ย เช้าค่อยกลับไปลำปางพร้อมกัน” แต่ทิวากรก็ทราบดีว่าเขาควรจะตอบรับอย่างไรเมื่อเห็นแววตาของเดโชกับเรณู “ขอบคุณครับแปะโช แต่ผมไม่รบกวนดีกว่า” หนุ่มตี๋ตอบ “ผมจะกลับลำปางคืนนี้เลยครับ” “อ้อ หรอ เอารถมารึเปล่าล่ะ” เดโชถาม เป็นการถามตามมารยาทไปอย่างนั้นเองเพราะเขารู้ว่าทิวากรต้องเอารถมาอยู่แล้ว ทิวากรผงกศีรษะตอบ “เอามาครับ จอดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อตอนค่ำโน่นแน่ะ” “พี่หมิงแน่ใจนะคะว่าจะกลับเลย” รัมภาถามอีกครั้ง “ครับ” ทิวากรตอบสั้นๆ เขาหันมาทางเดโชพอดีจึงไม่ได้เห็นความผิดหวังที่ฉายวูบในดวงตาของเด็กสาว “งั้นผมไปก่อนนะครับแปะ” หนุ่มตี๋ยกมือไหว้เดโช แล้วหันมาไหว้เรณูตามลำดับอาวุโส เขาล้วงมือลงกระเป๋ากางเกง ผงกศีรษะอำลารัมภาทีหนึ่งก็บอกว่า “ผมไปก่อนนะครับคุณมิน” รัมภาพูดออกมาทันทีว่า “แล้วพรุ่งนี้เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่าคะ?” เดโชกับเรณูหันสบตากันและกันวูบหนึ่ง “เจอสิครับ” ทิวากรตอบ สีหน้างุนงงที่จู่ๆ รัมภาก็ถามออกมาอย่างนั้น “งั้นก็ขับรถดีๆ นะคะ” เด็กสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เบาใจขึ้นเล็กน้อย “ครับ เช่นกันนะครับ” หนุ่มตี๋พยักหน้าตอบรับ แล้วเขาก็หันหลัง เดินออกจากบริเวณนั้น มุ่งตรงสู่ประตูทางออกที่ทอดนำไปสู่ลานจอดรถโดยไม่ได้เหลียวมองกลับมาอีก รัมภาเห็นเขาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดสองสามทีก็ยกแนบหู พี่หมิงโทรหาใครกันหนอ รัมภาจ้องมองเขาไปจนลับตา เธอมาได้สติก็ต่อเมื่อมารดาพูดขึ้นว่า “นั่งเครื่องบินสองเที่ยวสามเที่ยวอย่างนี้ เพลียมากไหมลูก?” รัมภาดึงสายตากลับมาจากหัวมุมทางเดินที่ทิวากรเดินหายลับไป เธอสบตามองมารดา  ส่ายศีรษะตอบแผ่วเบา “ไม่ค่ะ” เธอพูด ++++++++ แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 55 22:02:30 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 21:10:55

ความคิดเห็นที่ 2 เมืองลำปาง,ห้างฉัตร บ้านพักของทิวากร ภายในห้องนอนสำหรับรับรองแขกในบ้านของทิวากร ริสากำลังนั่งอยู่บนเตียงหนานุ่ม บนตักของเธอมีสมุดโน้ตอยู่หนึ่งเล่ม รอบเตียงของเธอถูกความมืดยึดครองอาณาเขต แต่บนเตียงของเธอสว่างด้วยแสงนวลจากโคมไฟข้างเตียง และแสงนวลจากโคมไฟนั้น ขณะนี้ก็กำลังจับจ้องมองภาพที่เธอวาดเอาไว้ด้วยแท่งดินสอขนาด 2B บนหน้ากระดาษอย่างอยากรู้อยากเห็น มันเป็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่ง ใบหน้าของฝ่ายหญิงอยู่บนหน้ากระดาษฝั่งซ้าย ส่วนใบหน้าของฝ่ายชายอยู่บนหน้ากระดาษฝั่งขวา ชายหญิงคู่นั้น คือพ่อแม่ของเธอเอง ริสาเอื้อมมือวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะข้างเตียง เธอเพิ่งวางสายจากทิวากร เขาโทรมาถามความเป็นไปเพราะเดาเอาว่าเธอยังไม่นอน ทิวากรเดาใจเธอถูกเสมอ หากนับอายุกันจริงๆ แล้ว ทิวากรมีอายุมากกว่าเธอประมาณห้าเดือน จึงไม่แปลกที่ในบางครั้งริสาจะรู้สึกเหมือนกับว่าทิวากรเป็นพี่ชายที่คอยห่วงใยน้องสาวอย่างเธอในทุกๆ เรื่อง ทิวากรบอกว่าขณะนี้เขากลับมาถึงเชียงใหม่และส่งตัวรัมภาให้เรณูเรียบร้อยแล้ว อีกไม่นานคงจะกลับมาถึงลำปาง ทิวากรถึงกับถามริสาว่าเธอต้องการอะไรหรือเปล่า เขาทำเหมือนเธอเป็นคนป่วยที่เขากำลังจะมาเยี่ยมอย่างไรอย่างนั้น ริสาไม่อยากให้ทิวากรไม่สบายใจ เธอตอบเขาว่าไม่ต้องการอะไรเพราะเธอกำลังจะเข้านอน ทิวากรวางสายไปอย่างเบาใจ ริสาก้มมองภาพดรอว์อิ้งที่ไม่เคยผ่านหลักสูตรอบรมใดๆ มาก่อนบนหน้ากระดาษ แน่นอนว่ามันคงจะไปสวยสู้ภาพดรอว์อิ้งจากคนที่เรียนศิลปะมาโดยตรงไม่ได้ แต่มันก็เป็นภาพที่ดีที่สุดที่เธอสามารถวาดออกมาได้ในเวลานี้ เวลาที่จิตใจของเธอเป็นบาดแผลเจ็บช้ำ ริสาไม่อยากคิดเลยว่าวันพรุ่งนี้เธอจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง... หญิงสาววางดินสอลงบนกลางสมุด เธอยกมือขวาลูบใบหน้าของมารดาบนแผ่นกระดาษอย่างอ่อนโยน แล้วเลื่อนมาลูบใบหน้าของบิดาด้วยเช่นกัน กลิ่นของไส้ดินสอโชยขึ้นมาแตะจมูก ทดแทนกลิ่นธูปจากงานศพที่ติดจมูกเธอมาตลอดสองชั่วโมง การวาดรูปเป็นสิ่งที่เธอรัก มันเป็นสิ่งที่ทำให้เธอสามารถข้ามพ้นวันเวลาอันเลวร้ายในอดีตมาได้  ครั้งใดที่คิดถึงแม่ ริสาก็จะหยิบดินสอขึ้นมาวาดใบหน้าของนางลงในสมุด(และบางครั้งก็ในโปสการ์ดที่เก็บไว้ดูคนเดียว) เธอมีสมุดที่เต็มไปด้วยภาพใบหน้าของแม่ในมุมต่างๆ เท่าที่จำได้เป็นสิบเล่มอยู่ในห้องนอนของคฤหาสน์บุษบายุธ ริสาไม่คิดเลยว่า สักวันหนึ่ง เธอจะต้องคิดถึงพ่อกับแม่และวาดใบหน้าของพวกท่านลงในสมุดเล่มเดียวกันอย่างนี้ ริสาหลุบสายตามองใบหน้าของพ่อในแผ่นกระดาษ ใบหน้าอวบอูมตามประสาคนอ้วนท้วมแต่ใจดีของพ่อจ้องตอบกลับมา ดวงตาหลังแว่นสายตากรอบทองเปล่งประกายใจดีแม้อยู่ในภาพวาดเส้นดินสอนัวเนีย   แล้วริสาก็ปิดสมุดอย่างฉับพลัน เธอเอิ้อมมือวางสมุดไว้บนโต๊ะข้างเตียง จัดการดึงสายสวิตช์ปิดโคมไฟ ความมืดมิดคลี่ตัวปกคลุมบรรยากาศอย่างรวดเร็ว ริสาเอนกายลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมระดับอก พยายามให้ความมืดรอบตัวดูดกลืนความทรงจำอันแสนเลวร้ายออกไปจากสมอง ริสาพยายามทำใจให้ว่าง สั่งสมองไม่ให้คิดอะไร  ริสาหลับตาแน่น วางสองมือไว้บนท้อง เธอไม่อยากคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาอีก ไม่อยากคิดถึงงานศพที่ผลาญน้ำตาของเธอไปแทบหมดกาย ไม่อยากคิดถึงความตายของพ่อ ไม่อยากคิดถึงอะไรอีกทั้งนั้น แต่ริสาก็ทำไม่สำเร็จ ภาพใบหน้าของพ่อในแผ่นกระดาษที่เธอวาดผุดวาบขึ้นมาในห้วงคำนึง แล้วค่อยๆ ซ้อนทับด้วยใบหน้าจริงๆ ของท่านอย่างเชื่องช้า พ่อของริสามีใบหน้าที่อ่อนกว่าวัย แม้วัยจะล่วงเข้าหกสิบกว่าแล้ว แต่ใครๆ ก็ยังชมเปราะว่าเหมือนคนอายุห้าสิบไม่ขาดปาก ท่านมีโรคประจำตัวมาก ทั้งเบาหวาน ความดัน โรคหัวใจและร้ายแรงสุดคือโรคไตซึ่งต้องไปฟอกไตที่โรงพยาบาลทุกๆ สัปดาห์ แต่โรคร้ายเหล่านั้นไม่สามารถทำอะไรพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์แห่งห้างฉัตรอย่างรุนแรงได้เลยในระยะเวลาที่ผ่านมา  ท่านดูแลตัวเองและควบคุมอาหารเป็นอย่างดี จนกระทั่งเมื่อวานนี้ เธอเป็นคนจัดการตักเนื้อหมูในแกงจืดใส่จานข้าวให้พ่อเอง ท่านรีบชิมเข้าปาก แล้วก็ร้องตาโตว่าอร่อย ก่อนจะเอื้อมช้อนออกมาตักน้ำซุปไปซดอีกหนึ่งคำ เพียงเท่านั้น ไม่กี่นาทีต่อมา เนื้อหมูหนึ่งชิ้น กับน้ำซุปที่ปรุงด้วยผงชูรสอีกหนึ่งช้อน มันก็เพียงพอที่จะพรากชีวิตของพ่อไปจากเธอตลอดกาล ใครบางคนอาจหัวเราะให้กับความตายประเภทนี้ด้วยความขบขัน แต่สำหรับริสา เธอคิดว่าความตายบนโลกมนุษย์ มันคือสิ่งที่โหดร้าย ไม่ใช่เรื่องที่คนเราควรหัวเราะออกมา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากความตายนั้นเกิดขึ้นในวันเกิดของใครสักคน... มันเป็นวันเกิดอันแสนเลวร้ายที่จะตามหลอกหลอนเธอไปตลอดชีวิต ริสารู้ดี เธอไม่สามารถลบภาพของพ่อที่ชะงักช้อนซึ่งกำลังจะตักข้าวเข้าปาก ไม่สามารถลบภาพช้อนกระเบื้องที่หลุดจากมือของท่านตกพื้นหักเป็นสองท่อน ข้าวในช้อนหกกระจาย ไม่สามารถลบภาพของพ่อที่ยกมือกุมหน้าอก อ้าปากค้าง สองตาเบิกกว้าง ไม่สามารถลบสายตาของพ่อที่หันหน้ามาสบตากับริสาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ท่านจะฟุบหน้าไปกับโต๊ะอาหาร ส่งเสียงขลุกขลักในลำคอแล้วแน่นิ่งไปในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ริสาไม่สามารถลบเสียงกรีดร้องจากบรรดาเด็กรับใช้ เธอไม่สามารถลบเสียงแตรรถที่คนสวนเป็นคนบีบขอทางขณะขับรถมุ่งตรงสู่โรงพยาบาลโดยมีเธอประคองร่างของพ่ออยู่บนเบาะหลัง เธอไม่สามารถลบเสียงพร่ำเพรียกเรียกพ่อของตนเองระหว่างทาง ไม่สามารถลบเสียงร่ำไห้ ไม่สามารถลบเสียงแสดงความเสียใจของนายแพทย์ที่บอกว่าพ่อเสียชีวิตแล้ว ริสาไม่สามารถลบเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ออกไปจากใจได้ เธอรู้และก็รู้ดีว่าเธอไม่ควรทำอย่างนั้น เธอรู้ตัวว่ากำลังทำให้ตนเองจมดิ่งลงสู่บ่อน้ำแห่งความเศร้า เธอกำลังทำร้ายตัวเองด้วยการนั่งอมทุกข์อยู่กับความเสียใจ แต่ทั้งๆ ที่รู้ ริสากลับไม่สามารถขัดขืนทุกสิ่งทุกอย่างได้ เธอปล่อยให้ภาพและเสียงที่เธอพยายามปิดกั้นเข้าครอบคลุมจิตใจโดยสมบูรณ์แบบก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียอย่างไม่รู้ตัว และการนอนหลับด้วยภาวะจิตใจที่สับสนวุ่นวายอย่างนั้น มันทำให้ริสาฝันร้าย หญิงสาวฝันว่าตนเองกำลังว่ายน้ำอยู่ในทะเลสาบแห่งหนึ่ง แต่ไม่สามารถตะกายกลับขึ้นฝั่ง เธอได้แต่ปล่อยให้ตัวเองจมลงใต้ม่านน้ำตา มือของเธอเอื้อมออกไปไขว่คว้าหาใครบางคนเพื่อขอความช่วยเหลือ เธอเหนื่อย เธอกำลังจะหมดแรง เธอพยายามจะว่ายเข้าฝั่ง แต่ทุกครั้งที่ใกล้ฝั่ง กลับมีอะไรบางอย่างลากให้เธอกลับมาอยู่กลางทะเลสาบดังเดิม ความรู้สึกในความฝันบอกว่า ถ้าครั้งนี้เธอว่ายเข้าฝั่งไม่สำเร็จ เธออาจจะต้องจมน้ำตาย แวบหนึ่งในความฝัน ริสาคิดว่าเธอน่าจะปล่อยให้ตัวเองจมน้ำ เธอจะได้ไปอยู่กับพ่อกับแม่ พวกท่านคงดีใจที่เธอไปหา เมื่อคิดดังนั้น ริสาก็หยุดตะเกียกตะกาย หยุดแหวกว่าย หยุดการดิ้นรนทุกอย่าง เธออยู่ใกล้ชายฝั่ง ใกล้ริมตลิ่ง แต่ก็คร้านที่จะว่ายต่อไป ริสาไม่สนใจว่าจะมีอะไรบางอย่างฉุดลากตัวเธอกลับไปสู่กลางทะเลสาบอีกหรือไม่ เธอจะไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว ฉับพลันนั้น ก็มีมือของใครคนหนึ่งจับมือของเธอไว้ และฉุดลากตัวเธอขึ้นจากผืนน้ำ แรกทีเดียวเธอคิดว่าเป็นพ่อ พ่อต้องมาช่วยเธอแน่ๆ แต่พ่อตายไปแล้วจะมาช่วยได้อย่างไร ริสาคิด เธอจึงเปลี่ยนมาคิดว่าผู้มาช่วยต้องเป็นทิวากร ในความฝัน ริสานอนหอบหายใจอยู่ริมฝั่ง ทอดสายตาอันแสบเคืองไปยังทะเลสาบที่ลึกล้ำเมื่อครู่ บัดนี้น้ำในทะเลสาบแห้งคอดแล้วในพริบตา เธอรีบยันกายลุกขึ้นนั่ง หันหน้ามายังผู้มาช่วย แล้วเธอก็ต้องผงะถอยหนีเมื่อพบว่าเขาเป็นชายแปลกหน้าที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน บนใบหน้าของเขามีรอยแผลเป็นรูปกากบาทแลดูน่ากลัว ชายคนนั้นพยายามจะส่งยิ้ม แต่ตัวของเขาเปียกโชก แผลเป็นรูปกากบาทน่ากลัวมากกว่าเก่า ริสาถอยหลังหนี แล้วเธอก็ส่งเสียงกรีดร้องให้ดังที่สุดเท่าที่จะดังได้ “โรส! โรส! ตื่นสิโรส!” ภาพฝันร้ายทั้งหมดกระจายหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อริสารู้สึกว่าไหล่ของเธอถูกใครบางคนจับเขย่า  ริสาสะดุ้งตื่น เธอผงะเล็กน้อยเมื่อพบเงาตะคุ่มของชายคนหนึ่งกำลังเขย่าไหล่ของเธออยู่ ริสาเกือบจะกรีดร้องออกมาแล้ว แต่โชคดีที่เธอมีสติดีพอที่จะจดจำได้ว่าเสียงที่กำลังเรียกเธออยู่ขณะนี้เป็นเสียงของทิวากร “เป็นอะไรหรือเปล่า โรส?” โคมไฟข้างเตียงถูกเปิดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ – ริสาคิดว่าทิวากรคงเปิดมัน – หญิงสาวขยับตัวลุกขึ้นนั่ง พบว่าทั่วใบหน้ามีเหงื่อกาฬเกาะพราวโดยไม่สนใจแอร์ที่เย็นยะเยียบ เธอหันมองทิวากรที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง เขากำลังมองมาที่เธอด้วยความเป็นห่วง “โรส เป็นอะไร – ฝันร้ายหรอ?” ทิวากรถามอีกครั้งขณะยันกายลุกขึ้นยืน ริสาเหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลข้างโคมไฟ มันแสดงเวลาตีสามกว่าแล้ว เธอใช้เวลาผจญภัยอยู่ในฝันร้ายเกือบสามชั่วโมงทีเดียว “จ่ะ ฝันร้าย” ริสาตอบ ยกแขนเสื้อปาดเหงื่อบนใบหน้า ก่อนจะหันกลับมาที่ทิวากรอีกครั้ง หัวใจที่เต้นตุบๆ เริ่มผ่อนคลายลง “เมื่อกี้โรสทำอะไรหรอ แล้วนี่หมิงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” “ก็กลับมาได้พักนึงแล้วล่ะ แต่เมื่อกี้โรสกรี๊ดลั่นบ้านเลยนะ รู้ตัวหรือเปล่า” ทิวากรส่งยิ้มเมื่อเห็นว่าริสาตื่นดีแล้ว “หมิงได้ยินเลยไขกุญแจสำรองเข้ามาดู ตกใจแทบแย่ เห็นโรสนอนร้องฮือๆ สลับกับร้องกรี๊ดๆ ดิ้นไปดิ้นมาเหมือนหนีอะไรสักอย่าง” ริสาเลิกคิ้วประหลาดใจ “จริงหรอ? โรสไม่รู้ตัวเลย ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ตกใจ” ทิวากรส่ายศีรษะ ยังคงส่งยิ้มมาปลอบใจ “ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่เมื่อกี้ฝันร้ายเรื่องอะไรล่ะ อยากเล่าให้หมิงฟังมั้ย?” ริสานิ่งคิด นั่นสินะ เมื่อกี้เธอฝันเรื่องอะไร? ริสาทบทวนความทรงจำ ไม่มีใครสามารถเอาแน่เอานอนกับความฝันได้ บางครั้งความฝันก็ทบทวนได้ง่ายดายมื่อสะดุ้งตื่นใหม่ๆ แต่ในบางครั้งผลลัพธ์ที่ได้กลับเป็นด้านตรงกันข้ามเสมอ แต่อย่างไรก็ตาม ใช้เวลาเพียงครู่เดียวริสาก็นึกออกแล้ว เธอจำได้ว่าตัวเองกำลังว่ายวนอยู่ในทะเลสาบแห่งหนึ่ง พยายามจะขึ้นฝั่งก็ขึ้นไม่ได้ เธอกำลังจะจมน้ำ ก็มีผู้ชายแปลกหน้ามาช่วยเธอเอาไว้ ใบหน้าของเขามีแผลเป็น เธอผงะหนีเขาอย่างหวาดกลัว และหลังจากนั้นเธอก็ตื่น “ไม่มีอะไรหรอก หมิง” เธอตอบ “มันก็แค่ฝันร้าย โรสจำไม่ได้แล้วล่ะ” แน่นอนว่าริสาโกหกเพราะไม่อยากทำให้ทิวากรเป็นห่วง แม้เธอจะไม่สามารถลืมใบหน้าของชายแปลกหน้าคนนั้นได้ในตอนนี้ แต่ริสาก็คิดว่ามันคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเล่าให้ทิวากรฟัง มันก็แค่ฝันร้ายไม่มีสาระ  ไม่แน่ว่านอนหลับอีกสักงีบ  เธอก็อาจจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ริสาคิดก่อนสลัดภาพของชายแปลกหน้าในความฝันออกไปอย่างรวดเร็ว --------------------------- แก้ไขเมื่อ 24 ก.พ. 55 22:04:57 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 21:12:16

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาลงชื่อไว้ เดี๋ยวตามอ่านนะคะ และขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ขอบคุณมากมายค่ะ^__^ จากคุณ : มือใหม่หัดเขียน (ใยไหมกะใบม่อน) เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 21:42:00

ความคิดเห็นที่ 4 อย่าลืมใส่สระอุให้สภาพสตรีนะ ตรงความเห็นเริ่มเรื่อง บรรทัดก่อนสุดท้ายจ้า จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 ก.พ. 55 22:26:25

ความคิดเห็นที่ 5 พระเอกของเราก็เริ่มเปิดเผยจัวเองให้กับคนอ่านมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว อ่านบทนี้ เห็นชื่อเพลงหลายเพลงเลย แล้วพลอยนึกไปถึงเพลง  born to be wild ของคณะ  Steppenwolf  ซึ่งเพลงนี้เป็นเพลงขวัญใจแก่งซิ่งทั้งอเมริกาและวัยรุ่นโจ๋ในยุคนั้น จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 00:35:10

ความคิดเห็นที่ 6 ได้ฟังหลายเพลงเลยแฮะ ไว้มีเวลาจะกลับมาเก็บรายละเอียดอีกทีค่ะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 22:54:55

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาเก็บ ไม่เขียนเรื่องสั้นมาลงอีกหรือครับ ผมชอบนะ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 08:29:18

ความคิดเห็นที่ 8 มาลงชื่อ ว่าผมก็ติดตามเป็นกับลังใจให้นักเขียนครับ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 27 ก.พ. 55 12:15:16

ความคิดเห็นที่ 9 รออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 13:35:41

ความคิดเห็นที่ 10 ^-^ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 10:40:44