การไร้ความสุข เป็นสิ่งที่ผิด

ทั้งอาจผิดต่อความปกติ และมีแนวโน้มผิดต่อศีลธรรม ได้ด้วย


ผิดต่อความปกติ  หมายถึง   เป็นความไม่สมดุลของร่างกายและจิตใจ  อันก่อความเครียดและโรคภัยแฝงเร้น

ผิดต่อศีลธรรม  หมายถึง   สภาพไร้สุข  ย่อมบ่งชี้ การกระทำผิดต่อมโนธรรมบางอย่าง  
ที่กลายเป็นปมเงื่อนในใจที่ทำให้รู้สึกผิด หรือ ไม่ดี กับตนเอง


ที่ถูกคือ  คนเราควรจะมีความสุข  ....โดยเฉพาะจากสิ่งที่ทำ
เพราะ  ไม่ใช่การบังคับให้ทำ   แต่เป็นสิ่งที่เลือกทำ  จึงจักเกิดความรับผิดชอบตามมา
และเพราะ  การมิอาจเลือก  ย่อมไม่มีตัวตนที่ดำรงอยู่  
สิ่งที่ทำจึงมิอาจมีความหมาย...อย่างมั่นคง

ถ้าคนเรา  ไม่เป็นสุข   นั่นต้องโทษตัวเราเอง  ไม่อาจโทษใครที่ไหนได้
ปฐมเหตุของความสุข  คือ การยอมรับในตัวเองจากภายในก่อน..  
ไม่ว่าจะอย่างไร   ไม่มีใครหรืออะไรที่สมบูรณ์แบบ  ทุกอย่างเป็นเรื่องที่ยังไม่จบ........



ดังนั้น  เราจึงทำอะไรอย่างไร  อย่างที่เต็มตัวตนของเรา  ไม่จำเป็นต้องไปเลียนแบบใคร
เพราะ   ไม่มีใครดีกว่าใครจริงๆ   แต่ละคนมีหรือเป็นใน  สิ่งดี อันเป็นลักษณะเฉพาะตน
ด้วยหลักการนี้   เราจึงพึงสอนลูกหลานให้รู้จักเคารพตนเอง   และพูดความจริง
เพื่อ  ตัวตนรับผิดชอบจักเกิด  แล้วไม่ว่าดีหรือไม่   การแก้ไขย่อมตามมาอย่างสมเหตุสมผล


คนเราควรและพึงต้องมีความสุข   เพราะ มิฉะนั้น อะไรอื่นก็หาสุขหรือมีความหมายไม่

ความสุข  จะเป็นต้นทุนให้คนมองโลกแง่ดี  และสร้างสรรสิ่งที่ดี
แต่ความไม่สุข หรือ อมทุกข์  จะสร้างคนที่มองโลกแง่ร้าย  และสร้างเหตุผลเพื่อการนั้น

เหตุผลของคนที่มีความสุขกับเหตุผลของคนอมทุกข์  จึงมีทิศทางที่ต่างกันและสร้างสีสรรแก่โลกต่างกัน...

จากคุณ	: dicky5
เขียนเมื่อ	: 25 ก.พ. 55 07:40:21