ความคิดเห็นที่ 1 . “ไปสมัครงานหรือ?” ณิชนันท์เอ่ยถามใครบางคนที่ตอนนี้กำลังอยู่ในชุดเรียบร้อยเป็นทางการ  ดูเหมือนคนที่โดนทักชะงักเท้าไปนิด    และได้เหลียวไปมองทางต้นทางเสียง มนัญชยาเห็นแล้วว่าเจ้าของคำถามนั้นคือหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนโชฟา มีหนังสือนิตยสารเล่มใหม่บดบังใบหน้าอยู่ และยามที่มนัญชยาเหลียวไปมองตรงๆ เธอคนนี้ก็ค่อยๆ ลดหนังสือลง พลางเบนสายตาและสีหน้าที่ไม่ยี่หระอะไรมากนักมาสบตากับเธอ “เห็นอยู่ ถามทำไม” เสียงสะบัดตอบห้วนๆ   จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะเบาๆ คล้ายหยันจากร่างบางที่นอนเหยียดยาวก็ค่อยๆ ผุดลุกขึ้นมานั่ง “ดี ต่อหน้าคุณแม่และคุณพ่อของฉัน เธอก็พูดและแสดงออกเช่นนี้ด้วยสิ  ฝ้ายที่แสนดี” เสียงเย้ยหยันเอ่ย มนัญชยามีปฏิกิริยาเพียงลมหายใจฉุนๆ “แค่นี้เองหรือ ที่อยากจะถาม ฉันจะได้ไปตามนัด” “โชคดี ขอให้ได้งานที่ดีไวๆ พอเลี้ยง ช่วยเหลือตัวเองให้ไม่เดือดร้อนนะ ฉันขออวยพร” “อยากไล่ ให้ฉันออกจากที่นี่เต็มแก่ล่ะสิ” “ก็ เมื่อถามกันมาตรงๆ ฉันก็บอกว่า ใช่  ฉันมันคนตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม ไม่ปลิ้นปล้อนหลอกลวงเหมือนใครบางคนอยู่แล้ว” “หึ “ ดูเหมือนมนัญชยาจะไม่ได้รู้สึกโกรธกับคำพูดของอะไรมากนักอย่างที่อีกฝ่ายคะเน เธอแค่เหยียดยิ้มจากริมฝีปากบางนั่นเล็กน้อย   “เธออยู่บ้านหาอะไรทำบ้างจะได้ไม่ฟุ้งซ่านและมันจะช่วยให้เธอ ไม่มีเวลามีคิดหวังโน่น หวังนี่  อย่าไปหวังอะไรให้มากนักก็แล้วกัน  ระวังว่าจะผิดหวัง ฉันขอบอกด้วยความเป็นห่วง” มนัญชยาแค่โต้ตอบอีกคนเพียงเท่านี้ แล้วเดินออกไปทันที  ณิชนันท์ส่งสายตามองตาม ดวงตาคู่เฉี่ยวนั้นหรี่ลงด้วยแววครุ่นคิด อีกฝ่ายว่าเธอหวังอะไร แต่ด้วยท่าทางที่ไม่มีอาการนิ่งสงบชวนให้เธอรู้สึกทะ:-)ๆ อยู่ไม่หยอก หลังจากเรียนจบมนัญชยาต้องทำงานเพื่อหาเลี้ยงตัวเองต่อไป ทรัพย์สมบัติส่วนตัวที่เป็นมรดกไม่ว่าจะเงินและที่ดินจะพอทำให้หญิงสาวอยู่สบายๆ แต่เธอคงไม่งอมืองอเท้าอยู่เฉยๆ ณิชนันท์  จึงเห็นอีกฝ่ายง่วนอยู่แต่กับการแต่งตัวสมัครงานตามบริษัทต่างๆ ส่วนณิชนันท์เองตัดสินใจที่จะเรียนต่อปริญญาโทอีกใบจากต่างประเทศ ซึ่งระหว่างที่หญิงสาวกำลังมองหาที่เรียนต่อ ในช่วงนี้ เธอวางแผนที่จะท่องเที่ยวให้หนำใจก่อ แต่ทว่า โครงการทั้งหมดทั้งมวลของเธอเป็นอันต้องพังครืนเพียงเพราะในอีกไม่กี่วันต่อจากนั้น ในตอนเช้าเธอเห็นหญิงสาวคนที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันแต่งชุดทำงานเรียบร้อย ท่าทางไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมา ท่าทางดูผ่อนคลายจนผิดสังเกต ณิชนันท์จึงอดที่จะไถ่ถามด้วยความอยากรู้ขึ้นมาไม่ได้ “ได้งานแล้วเหรอ” “ได้แล้ว” อีกฝ่ายตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ   “ดีจริง ที่ไหนล่ะ อ้อ อีกไม่นาน พอทำงานรับผิดชอบตัวเองได้เต็มที่ เธอก็คงจะย้ายออกแล้วล่ะสิ” ณิชนันท์ถามตรงๆ เลยคราวนี้ แต่ฝ่ายที่ถูกถามถอนระบายลมหายใจทิ้ง คล้ายกับว่าระอาณิชนันท์เหลือทน !   “ใช่ ฉันได้งานแล้วพอเธอรู้ คงจะดีใจเมื่อรู้ว่า ฉันต้องไปทำงานที่บริษัทของคุณลุงธี  คุณลุงธีให้ฉันไปทำงานที่บริษัทวันนี้โดยไมต้องไปเที่ยวหางานที่ไหนอีก” ณิชนันท์ทำท่าเหมือนจะอุทานออกมาอย่างไม่เห็นด้วย แต่มนัญชยาไวกว่า รีบพูดดักคอเอาไว้ “อ้อ อีกอย่างที่เธอยังไม่ทราบ ความจริงเรื่องทำงานที่บริษัทคุณลุงท่านบอกไว้คร่าวๆ ตอนอยู่ปีสาม แต่ฉันดื้อขอหางานดูก่อน จนคุณลุงท่านสงสารที่เห็นต้องเหนื่อยกับการหางาน เลยบังคับให้ฉันต้องไปทำงานที่บริษัท  ข้อนี้เธอทราบหรือยังล่ะ และส่วนเรื่องที่เธอหวังอยู่ทุกวันทุกคืน ที่จะให้ฉันย้ายออกจากบ้านหลังนี้  ฉันคงต้องบอกเธอเอาไว้ก่อน ว่าคงอีกนานที่ฉันจะย้ายออก ตราบใดที่ลุงธีไม่เอ่ยปากออกมาเอง ฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น” ณิชนันท์หงุดหงิดมองร่างบางที่กระแทกเท้าออกไปด้วยความมาดมั่น ยิ่งทำให้รู้สึกร้อนรน  เธอจะนิ่งนอนใจไม่ได้ ไม่ทราบเรื่องที่จะให้มนัญชยาไปทำงานที่บริษัทเธอมาก่อนเลยจริงๆ  นี่คุณพ่อ ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย “พ่อคะ!” เสียงเรียกที่ดังพร้อมกับการเปิดประตูอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยนั้น ทำให้ธีริทธิ์ส่ายหน้าให้เป็นอันดับแรกก่อนก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมือพร้อม ก่นบ่นลูกสาวตัวเอง “ประตูมีก็ไม่เคาะแล้วนะเพลิน” แต่ดูเหมือนหญิงสาวก็ไม่ได้ยี่หระต่อการกระทำของตัวเองเธอมีเรื่องว้าวุ่นใจมากกว่าที่จะใส่ใจแค่คำติหนิติติงของบิดา “มีอะไร พ่อกำลังยุ่งเดี๋ยวต้องออกไปพบลูกค้าอีก” “พ่อคะ เพลินมีเรื่องอยากจะถามพ่อค่ะ” “เรื่องอะไร ถ้าไม่สำคัญค่อยกลับไปคุยกันต่อที่บ้านไม่ดีกว่าหรือ” “ไม่ค่ะ เพลินอยากคุยตอนนี้” ณิชนันท์ดื้อดึงพร้อมกับเดินมานั่งตรงหน้าบิดา ได้ผลท่านเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอเป็นครั้งแรก และไม่วายจะถอนหายใจ อย่างเหนื่อยหน่าย   “ว่ามามีอะไร” “ผู้หญิงคนนั้น เอ่อ เพลินหมายถึงฝ้าย  คุณพ่อให้มาทำงานที่นี่หรือคะ” “อ้าว ก็ทำไมหนูฝ้ายจะมาทำงานที่นี่ไม่ได้” “ก็…”  ณิชนันท์อยากบอกว่าเธอไม่อยากให้หญิงสาวคนนั้นมาใกล้บิดาเธอไม่ว่าจะที่บ้านหรือที่ทำงาน แค่ที่บ้านเธอก็อกจะระเบิดตายด้วยความกลัดกลุ้มอยู่แล้ว  แล้วต้องให้มนัญชยามาวนเวียนอยู่ใกล้บิดาเธอที่นี่อีก อย่างนี้ไม่เรียกว่าอยู่ด้วยกันแทบยี่สิบสี่ชั่วโมงก็คงจะไม่ได้แล้วกระมัง อีกอย่างที่เธอวาดฝันมาในระยะเวลาสี่ห้าปีที่ผ่านมานี้ เธอวาดฝันเอาไว้ว่า ครั้นพอหญิงสาวคนนี้เรียนจบมีการมีงานทำ ถ้ารู้จักเกรงอกเกรงใจผู้อื่น ในเมื่อเลี้ยงดูตัวเองได้แล้ว ควรย้ายออกจากบ้านเธอไปเสียทีสิ แต่นี่เหตุการณ์มันกำลังจะดำเนินต่อไปโดยตรงกันข้ามกับสิ่งที่ตัวเองนึกฝันเอาไว้ ทุกอย่าง! “หึ?  ที่พ่อถามได้ยินมั้ย? ทำไมฝ้ายจะมาทำงานที่นี่ไม่ได้ ในเมื่อคุณสมบัติฝ้ายที่จะทำงานที่นี่ก็มีครบทุกอย่าง  และตอนนี้บริษัทกำลังมีเรื่องยุ่งยาก ได้คนที่มีความไว้ใจได้มาทำไมจะไม่เกิดผลดี   อีกอย่างบริษัทนี้ที่อยู่ได้ส่วนหนึ่งก็จากเงินของพ่อหนูฝ้าย ที่ให้พ่อและแม่ยืมมา ตอนนี้ยังไม่มีโอกาสได้ใช้คืน เพราะพ่อหนูฝ้ายก็มาด่วนจากไปอย่างนี้น่ะ” บิดายกเหตุผลที่พรักพร้อม ทำราวกับว่าได้เคยเรียบเรียงมันเอาไว้มาก่อนแล้วเป็นอย่างดี   อ้อ นี่ท่านคงจะรู้อีกล่ะสิท่า ว่าถ้าให้มนัญชยามาทำงานที่นี่ เธอจะเป็นเพียงผู้เดียวที่แสดงอาการไม่พอใจท่านอยู่อย่างนี้  และในเมื่อท่านพูดถึงเรื่องเงินก้อนนั้น ซึ่งเธอเองก็ไม่เคยรู้ว่ามันเป็นเงินก้อนจำนวนเท่าไหร่กันแน่ แต่ที่แน่ๆ คงมากอยู่พอสมควร  แต่ถึงจะมากอย่างไร การได้ส่งเสียงเลี้ยงดู ค่าข้าวปลาอาหาร ค่าเทอมต่างๆ  ที่ผู้หญิงคนนี้ใช้ไปในระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมานี่  มันก็คงจะชดเชยกันไปหมดแล้วล่ะ   “พูดถึงเรื่องเงิน พ่อก็คืนไปแล้วนี่คะ” ณิชนันท์ไม่ยอม เธอพยายามแย้ง “คืนที่ไหน พ่อคืนไม่หมด พ่อหนูฝ้ายก็ต้องมามีอันเป็นไปซะก่อน” “แต่เงินที่พ่อช่วยส่งเสียเลี้ยงดู เธอคนนั้นสิบกว่าปีนี่ เพลินว่ามันก็น่าชดใช้ไปกันหมดแล้ว?” “ไม่หมดหรอก   เพลินอย่าคิดว่าเงินที่เราไปยืมของเขามาใช้ มันเป็นเงินจำนวนน้อยอย่างนั้นสิ” “แล้วยังไงคะ  พ่อ ต้องเลี้ยงดูผู้หญิงคนนั้นไปตลอดชีวิตเลยหรือไง” “เพลิน!” ธีริทธิ์ชักหงุดหงิด ที่ลูกสาวเถียงกลับตนแบบคอเป็นเอ็นแทบทุกคำ  แถมจีบปากจีบคออย่างไม่รู้จักเกรงใจตนแล้ว “คุณลุงคะ” เสียงหวานที่ดังขัดบทสนทนาอันดุเดือดของบิดาและลูกสาว เป็นมนัญชยานั่นเอง คาดว่าอีกฝ่ายคงได้ยินบทสนทนาของณิชนันท์และธีริทธิ์มาพอสมควรแล้ว  เธอเปิดประตูออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเศร้าสลด  ผู้เป็นพ่อและลูกที่กำลังมีปากเสียงกันนั้นถึงกับมีอาการตกใจกัน ก่อนจะปรับมีหน้าเป็นปรกติ ช่างสิ จะมาได้ยินก็ดีเหมือนกัน ณิชนันท์เหยียดปากมองบุคคลที่ก้าวมาในห้องอย่างไม่แยแส ในขณะที่บิดาเธอนั้น ทำท่าทางเป็นทุกข์เป็นร้อนขึ้นมาทันที “ฝ้ายไม่นึกเลยนะคะ ว่าการที่ฝ้ายมาทำงานที่นี่ทำให้มีเรื่องลำบากใจกันอย่างนี้ ฝ้าย…” ณิชนันท์เหลือบตามองหญิงสาวคนนี้อีกทันที  ใบหน้าหวานที่สลดนั้นดูราวกับกำลังซ่อนรอยยิ้มเยาะใส่เธออย่างไรอย่างนั้น   และเช่นเดิมที่ใบหน้าสลดของมนัญชยาจะสามารถเรียกความสงสารจากบิดาของเธอได้ท่วมท้นเหมือนทุกครังที่ผ่านมา “หนูฝ้ายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นหนูฝ้ายเหมาะที่จะทำงานที่นี่ด้วยคุณสมบัติของหนูที่เรียนมา” “แต่ว่าคุณลุงคะ” “แต่ว่าพ่อคะ” ทั้งสองสาวเอ่ยออกมาเกือบพร้อมกัน แต่ดูเหมือนมนัญชยาจะเอ่ยด้วยไวกว่า แล้วส่งสายตาทำนองเกรงใจ หรือเกรงกลัวมายังเธอ ทำราวกับเธอเป็นนางยักษ์เวลาอยู่ต่อหน้าบิดา “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น คำพูดของลุงในวันนี้ ตอนนี้ถือว่าคำตัดสิน” ธีริทธิ์เอ่ยเสียงเข้ม ทำให้หญิงสาวทั้งสองเริ่มเกรงกลัวขึ้น   จากนั้นก็ไม่ลืมจะหันไปตำหนิลูกสาวของตนเอง “เพลิน ลูกก็เหมือนกัน อย่าให้พ่อได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากลองลูกอีกนะ พ่อไม่ชอบ” ณิชนันท์เม้มริมฝีปากแน่นรู้สึกเจ็บใจเพราะ เสียหน้าผู้หญิงอีกคนก็ใช่ หรือเจ็บใจเพราะสิ่งที่เธอหวังนั้นพังครืนลงมาอีกก็ใช่ (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 17:33:59

ความคิดเห็นที่ 2 . “แม่คะ” ณิชนันท์ออกจากห้องทำงานของบิดาแล้วก็ตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของมารดาที่อยู่ไม่ห่างกัน เธอเปิดประตูมายังห้องทำงานของมารดาของตนเองในขณะที่ท่านก็กำลังวุ่นวายอยู่กับงานเช่นกัน “มีอะไรหรือเปล่าลูก” ชุติมนเอ่ยเมื่อเห็นลูกสาวเปิดประตูเข้ามายังห้องทำงานอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ใบหน้าที่จัดได้ว่างดงามตามวัย ตามเครื่องหน้าที่ประกอบกันอย่างเหมาะเจาะลงตัวไม่ว่าจะเป็น คิ้วเรียวสีน้ำตาลอ่อน จมูกโด่งงามได้รูป ดวงตาอาจจะไม่กลมหวานอย่างดวงตาของมนัญชยาแต่ก็เป็นดวงตาที่มี  ยิ่งแต่งเอาไว้ด้วยเฉดนั้นมีแววครุ่นคิดจนคนเป็นแม่จับสังเกตได้ง่ายๆ   “แม่คะ เพลินตัดสินใจแล้วว่า เพลินจะยังไม่ไปเรียนต่อแล้วนะคะ” “ทำไม?”  ชุติมนถาม ขึ้นพร้อมกดหัวคิ้วเข้าด้วยกัน “เพลินเปลี่ยนใจแล้วค่ะ ว่าอยากจะทำงานค่ะ เพลินอยากทำงาน อยากช่วยพ่อและแม่ทำงานก่อน” แวบหนึ่งที่ชุติมนมีความดีใจ ที่ลูกสาวไม่ต้องเธอจากไปไหนไกลๆ นัก แต่ทว่ายามที่เหตุผลอย่างหนึ่งแวบเข้ามาบ้าง เหตุผลที่ทำไมณิชนันท์ต้องเปลี่ยนใจกะทันหันไม่ไปเรียนต่ออย่างที่ลูกสาวคนนี้ตั้งใจเอาไว้แต่แรก  ทำให้ชุติมนนึกถึงหญิงสาวอีกคนที่เพิ่งเข้ามาทำงานในบริษัทนี้ขึ้นมาทันที   “หรือว่าเป็นเพราะหนูฝ้ายหรือเปล่า ที่ทำให้ลูก ไม่อยากไปเรียนต่อ” ชุติมนค่อยๆ ถามพลางหรี่สายตาลงเล็กน้อย ณิชนันท์ถอนหายใจเบาๆ ตอบไม่เต็มเสียง   เพราะเหตุผลหนึ่งที่เธอกังวลมาก คือความสัมพันธ์ระหว่าง บิดาและมนัญชยาต่างหาก  แต่ไม่อาจจะพูดกับแม่ได้ตรงๆ เวลานี้ กลัวเหลือเกินว่าเธออาจจะคิดไปคนเดียว โดยที่คุณแม่ของเธอท่านคงไม่รู้สึกอะไร   เพราะถ้าเป็นอย่างที่เธอรู้สึก   เวลาแบบนั้น มารดาของเธอควรที่จะต้องมีใครสักคนอยู่ใกล้ๆ ท่าน ซึ่งใครคนนั้นก็ไม่พ้นเธอที่เป็นลูกสาวคนเดียวนั่นเอง ณิชนันท์รีบปัดลางสังหรณ์ใจนั้นออกห่างก่อน ยามที่เห็นว่ามารดาจ้องหน้าเธอด้วยความสงสัยมากขึ้น   “ค่ะ  เพลินอยากทำงานเพราะ ผู้หญิงคนนั้น”   “ทำไม?” “ก็ไม่มีอะไรนี่คะแม่ เพลินมานึกๆ ดูตอนนี้บริษัทกำลังเจอปัญหา เพลินเป็นลูก เพลินรู้ว่าบริษัทเรากำลังประสบปัญหา  เพลินเรียนจบแล้วก็น่าจะอยู่ช่วยคุณพ่อและคุณแม่ทำงาน ขอทำอะไรตอบแทนพ่อและแม่บ้างก็เท่านั่นแหละค่ะ  เพลินอาจจะอยู่ช่วย จนรอให้อาทัชกลับมา ค่อยว่ากันอีกที เผื่อตอนนั้นที่บริษัทจะได้เบาแรงเพราะมีอาทัชด้วย อีกอย่างเพลินยังไม่อยากให้ใครมองว่า เป็นที่ไหนก็ไม่รู้ เพลินเป็นลูกแท้ๆ น่าจะช่วยพ่อและแม่มากกว่า” ใครที่ไหนลูกสาวคงหมายถึงบิดานั่นเอง ด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดนี้ ทำให้ชุติมนดูออก เธอส่ายหน้าไปมาเล็กน้อย “นี่ลูกตัดสินใจอย่างนี้ เพราะเหตุผลนี้จริงๆ หรือ” “ค่ะแม่” ชุติมนดีใจแต่ก็ไม่ต็มที่นัก มีบางอย่างในคำพูดกุกๆ กักๆ ทำให้เธอรู้สึกว่าที่ณิชนันท์ว่ามาไม่ใช่เหตุผลหลัก . สนามบินที่คับคั่งไปด้วยผู้คน คนทั้งสามต่างกำลังยืนรอใครบางคนที่เดินทางมาถึงบ้านเกิดอย่างสดๆ ร้อนๆ และหนึ่งในบรรดาคนทั้งสามนั้นมีอยู่หนึ่งคนที่กำลังยืนรอด้วยความกระวนกระวายมากกว่าใคร เธอเอาแต่ชะเง้อคอมองหาร่างสูงของใครคนหนึ่งฝ่าคนผู้คนมากมายตรงหน้า จนผู้เป็นบิดาที่เห็นอาการของลูกสาวตลอดถึงกลับต่อว่าด้วยความเบื่อหน่ายเล็กน้อย “ใจเย็นๆ สิเพลิน เดี๋ยวอาของเราก็ออกมาเองแหละน่า” “ก็เพลินใจร้อนนี่คะพ่อ อยากเจออาทัช ทุกวันนี้ได้เจอได้คุย แต่เป็นการคุยที่ผ่านหน้าจอ ไม่เหมือนกับได้คุยกันตัวเป็นๆ หรอกค่ะ เฮ้อ อาทัชก็ใจร้ายเหลือเกิน” ถึงตรงนี้ณิชนันท์ถอนหายใจน้อยๆ   “ใจร้ายยังไง ไหนลูกลองบอกแม่ซิ” ชุติมนเอ่ยถามลูกสาวด้วยความสนใจขึ้นบ้าง “ก็ใจร้าย ที่ตลอดเวลาที่ไปเรียนอยู่ที่โน่น อาทัชไม่ยอมกลับมาเยี่ยมพวกเราเลย อ้างโน่นอ้างนี่ สงสัยน้องคุณพ่อคงแอบไปมีเมียเอาไว้ที่นั่นแน่ๆ” “น้อยๆ หน่อยเพลิน พูดจาเกินไปแล้วนะ” ธีริทธิ์ส่งเสียงดุ และลูกสาวคนนี้ก็ไม่เหมือนแต่ก่อนที่เป็นลูกสาวที่ว่านอนสอนง่าย  เพราะณิชนันท์ทำเหมือนต้องคอยหาเรื่องขัดคอบิดาบ่อยๆ คราวนี้ก็ตั้งท่าจะเถียงผู้เป็นบิดาอีกเช่นเคย ชุติมนที่เห็นท่าจึงเอ่ยขัดได้ทันควัน “ก็มันจริงนี่คะพ่อ พ่อไม่สง…” “เพลิน” ชุติมน เตือนเบาๆ ถ้าไม่เตือน เดี๋ยวจะต้องลุกลามกลายเป็นการทะเลาะกันอีก ณิชนันท์สบสายตาเชิงวิงวอนของผู้เป็นแม่ออก เธอจึงเบือนหน้าหนีและตัดใจที่จะไม่หาเรื่องทะเลาะกับพ่อแต่ทว่า ยามที่ผู้เป็นพ่อ จู่ๆ ก็เอ่ยถึงใครบางคนขึ้นมาในบรรยากาศยามนี้ ทำให้หญิงสาวต้องเบือนหน้ากลับมาสบตากับผู้เป็นแม่อีกครั้ง โดยอัตโนมัติ “เออ นี่คุณโทร. ไปเช็คหรือยังว่าหนูฝ้ายถึงบ้านแล้ว  นี่บอกให้มารับเจ้าทัชด้วยกันก็ไม่มา” ชุติมนหลบสายตาลูกสาว ก่อนจะตอบผู้เป็นสามีเธอลอบถอนหายใจเบาๆ บอกด้วยน้ำเสียงติดประชดเล็กน้อย “ฝ้ายโทร.มาบอกว่า ถึงบ้านแล้ว คุณก็ทราบนี่คะ” ณิชนันท์มองภาพนั้นด้วยอาการเช็งๆ  สำหรับชุติมนเก็บกดความรู้สึกเอาไว้ภายในใจเงียบๆ  จริงอยู่ว่าวันนี้ทุกคนได้มารอการกลับมาของนนทัช  ขาดแต่มนัญชยาคนเดียว ซึ่งตนก็ได้ซักชวนมนัญชยาให้มาด้วยได้ แต่หญิงสาวกลับปฏิเสธและบอกว่าจะขออยู่บ้านเพื่อเตรียมอาหารมือเย็นไว้สำหรับการฉลองการกลับมาของนนทัช   ซึ่งนั่นก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นปัญหาสำหรับสามีเธอ  อีกฝ่ายนั้นตั้งแต่มาอยู่ตรงนี้มีอาการกระสับกระส่ายไม่ต่างจากลูกสาวเท่าไหร่ แต่อาการกระสับกระส่ายนั้นไม่ได้อยู่ที่ว่าเขาได้อดทนการปรากฏตัวของนนทัช   แต่เขากระสั่บกระส่ายถึงผู้หญิงอีกคนที่ไม่ได้มาด้วยกันต่างหาก ชุติมนรู้…เพียงแต่สามีเธอจะยังไม่รู้ตัว ก็เท่านั้น รูปร่างสูงใหญ่ดูเต็มตัว เป็นหนุ่มเต็มวัย ด้วยซ้ำผิวสีแทนอ่อนนั้นเป็นขาวขึ้น  วินาทีแรกที่ได้เห็นร่างสูงตรงหน้า สิ่งที่ณิชนันท์นึกอยากจะทำเป็นครั้งแรกที่ได้พบหน้ากันนั่นคือ กระโดดสวมกอดผู้เป็นอาด้วยความเคารพรักและคิดถึงอย่างเปี่ยมล้นที่อาและหลานผู้มีความผูกพันกันดีจะกระทำต่อกัน “โอ๊ย อาทัชดูหล่อขึ้นกว่าเดิมนะคะ” นนทัชที่ไม่ทันตั้งรับตัวหลานสาวถึงกลับเซถอยหลังออกไปเกือบสองก้าว “หึๆ เบาๆ หน่อยสิเพลิน” นนทัชดึงตัวหลานสาวที่ยิ้มกว้างตรงหน้าออก พลางกวาดสายตามองดูรูปร่างของหลานสาวที่แปรเปลี่ยนไปเยอะจนตนเองก็นึกไม่ถึง คนที่อยู่ในวัย สาวสะพรั่งมีรูปร่างและผิวพรรณอย่างนี้นี่เอง “นี่เบาๆ หน่อย เราก็ไม่ใช่เด็กๆ เหมือนแต่ก่อนอีกแล้วนะ” นนทัชทั้งเตือนทั้งขำในเวลาเดียวกัน และคำพูดของนนทัช พี่ชายตนก็เห็นด้วย “นั่นน่ะสิ  สำรวมหน่อยสิเพลินดูสิ คนอื่นเค้ามองใหญ่แล้วนะ” “มองยังไงมันก็เรื่องของพวกเค้าสิคะ ก็เพลินและอาทัช เราเป็นอาหลานกัน ใครจะคิดอกุศลยังไงก็…เชิญ” พอณิชนันท์ว่าอย่างนี้มา ธีริทธิ์หน้าก็ตึงกลับไปทันควัน ส่วนชุติมนมีสีหน้าลำบากใจ นนทัชเองที่เดาสีหน้าพี่สะใภ้นึกถึงบรรยากาศที่ค่อนข้างตึงเครียดแล้ว เลยพยายามช่วยกู้บรรยากาศกลับมา “อาก็คิดเหมือนคุณพ่อเรานะ ถึงใครจะมองยังไง เพลินคิดว่าเป็นเรื่องของพวกเค้า  แต่แหม เดี๋ยวมีคนมาเข้าใจผิด คิดว่าอากิ๊กสาวน้อย คนอื่นมาเข้าใจอาผิด เรตติ้งอาตก ใครจะรับผิดชอบ” “โธ่ ที่แท้ก็ห่วงตัวเอง ไม่ได้ห่วงหลานเล้ย” ณิชนันท์แกล้งโอดควรญ  แล้วทั้งคู่ต่างหัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมๆ กัน ในภาพเช่นนี้ทำให้ชุติมนมองดูแล้วอดนึกขึ้นมาคนเดียวไม่ได้ว่า ผู้เป็นอาดูจะเข้ากันกับลูกสาวเธอได้ดีมากกว่า ผู้เป็นพ่อแท้ๆ เสียอีก ชุติมนถอนหายใจเบาๆ ด้วยความยอกแสลงใจอยู่ลึกๆ “พี่มน ก็ดูผอมๆ ไปนะครับ” นนทัชหันมาคุยกับพี่สะใภ้คนดีต่อ ซึ่งล่าสุดที่เห็น ก็เห็นในรูปวันรับปริญญาของสองสาวที่ชุติมนส่งไปให้ได้  ตอนนั้นดูในรูปยังไม่เห็นความแตกต่างมากเหมือนเห็นตัวจริงตรงหน้า แบบนี้   ชุติมนเพียงยิ้มน้อยๆ พูดสั้นๆ แค่ “ พี่ต้องทำงานนอกบ้านด้วยน่ะ เลยไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อนเหมือนแต่ก่อน” ถึงแม้จะดูผิดสังเกตกับท่าทางเนือยๆ ของพี่สะใภ้อยู่บ้าง ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก สำหรับ  ณิชนันท์นึกในใจทันทีว่า คุณแม่ของเธอท่านอาจจะกำลังตรอมใจอยู่ก็ได้ ส่วนจะเป็นเรื่องอะไรนั้น เมื่ออาทัชกลับมาอยู่ที่บ้านก็คงจะทราบอยู่เต็มอก เหมือนเธอและแม่  ที่ตอนนี้ต่างกำลังอยู่ในอาการเดียวกัน คือ 'เหมือนคนน้ำท่วมปาก' “แล้วนี่…” นนทัชกวาดสายตามองหาร่างบองของใครบางคน จำต้องรู้สึกผิดหวัง เมื่อชุติมนเอ่ยเบาๆ ออกมาราวกับรู้ความต้องการของชายหนุ่ม “อ้อ ฝ้ายบอกว่าจะขอทำอาหารรอพวกเราอยู่ที่บ้านน่ะ ป่านนี้คงเรียบร้อยแล้วล่ะ” แววตาคมของนนทัชดูสลดลงเพียงนิดกับคำพูดของพี่สะใภ้ที่เธอคนนั้นไม่มารับตนที่แน่  แต่ทว่า ยังมีบางอย่างที่จุดประกายความฝันขึ้นมาใหม่นั่นคือ คำสัญญาบางคำที่เธอเคยให้เขาเอาไว้ ‘ค่ะ ฝ้ายสัญญา ฝ้ายจะอยู่ที่นี่แหละค่ะ วันที่คุณกลับมา ฝ้ายจะอยู่ตรงนี้รอ’ นึกขึ้นมาได้นนทัชรู้สึกว่าตนเองมีกำลังใจขึ้นมาอีกเป็นกอง แล้วทำทีเป็นรีบชวนให้คนอื่นๆ รีบกลับบ้านและมันก็ไปตรงกับความต้องการของธีริทธิ์เสียด้วย “ถ้าอย่างนั้นรีบกลับเถอะครับ ผมน่ะอยากกลับบ้านจะแย่อยู่แล้ว” “นั่นสิ กลับเถอะ พี่ก็อยากกลับบ้านแล้วเหมือนกัน” ธีริทธิ์เอ่ยสนับสนุนเสียงเรียบ  ทำให้ณิชนันท์และชุติมนหันไปสบตากันทันทีโดยไม่ได้นัดหมาย จากนั้นต่างฝ่ายต่างลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินตามธีริทธิ์ที่เดินออกไปคนแรก (จบตอนที่14) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 17:36:57

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่15 สายลมยามเย็นในตัวเมืองใหญ่อาจจะไม่เย็นสบายผิวมากนักถ้าเทียบกับเขตชนบท แต่ทว่าในบริเวณบ้านที่เจ้าของบ้าน ชอบปลูกต้นไม้ดอกไม้เป็นชีวิตจิตใจ ก็ทำให้อากาศไม่เลวนัก อาจึงกาศเย็นสดชื่นอย่างน่าประหลาด แทบทำให้หัวใจของชายหนุ่มคนหนึ่งพองโตขึ้นมาทุกทีเมื่อได้ก้าวผ่านแมกไม้เหล่านี้  เขาไม่ทราบว่าหัวใจเขากำลังพองโตอยู่อย่างนี้เป็นเพราะอากาศที่สดชื่น  หรือมีอย่างอื่นใด ที่ทำให้หัวใจของเขาเป็นเช่นนี้กันนะ ? นนทัชขบคิดเอาเองอย่างนึกขำตัวเองไปด้วย ตอนนี้เขากำลังพาร่างสูงใหญ่ ผ่านแมกไม้ที่พี่สะใภ้คนดี ของเขาอีกสินะ ดูแลมันเอาไว้เป็นอย่างดี พี่สะใภ้เขาเป็นคนที่มีจิตใจละเอียดอ่อน ชอบต้นไม้ใบหญ้าเป็นชีวิตจิตใจ ต้นไม้ดอกไม้ทุกชนิดจึงได้รับการดูและเป็นอย่างดี  ขณะสาวเท้ายาวๆ ผ่านแมกไม้พวกนี้ บางต้นเขาก็สังเกตได้ว่าพี่สะใภ้คนนี้ได้สั่งให้คนนำมาปลูกภายหลังจากที่เขาได้ไปเรียนต่อด้าน IT ที่เยอรมันนั่นเอง ชายหนุ่มพาลำตัวสูงใหญ่ อย่างผู้ชายวัยฉกรรจ์ ผ่านแมกไม้พวกที่นอกจากจะปลูกเพื่อความร่มรื่นให้กับตัวบ้าน มันยังทำหน้าที่เป็นฉากกั้นให้บ้านหลังเล็กๆ อีกหลังเป็นสัดส่วนกับหลังใหญ่หลังหนึ่งที่พี่ชายและพี่สะใภ้เขาอยู่ในปัจจุบันนี้เอง และแล้ววินาทีที่เขารอคอยก็มาถึง  หัวใจที่พองโตอยู่ก่อนหน้านั้น ดูเหมือนจะทะลุออกมาเต้นอยู่นอกอกได้อย่างไรอย่างนั้น  พอพ้นแมกไม้ตรงนี้เขาได้คาดหวังเอาไว้ว่า คงมีร่างของใครบางคนมายืนรอเขาที่นี่ ตามคำสัญญาที่เธอได้ให้กับเขาเมื่อหลายๆ ปีก่อน ก่อนที่เขาจะบินไปเรียนต่อไม่กี่วันต่อจากนั้น วินาทีที่เผยให้เห็นร่างบอบบางที่ยืนหันหลัง นนทัช อดยิ้มออกมาด้วยความขำ เธอเลือกที่จะมารอเขาที่นี่จริงๆ ด้วย  แทนที่จะไปรับเขาที่สนามบินพร้อมกับคนอื่นๆ เป็นเพราะว่าเธอจดจำคำพูดของเขาในวันนั้นได้  และเป็นเพราะเขาและเธอใจตรงกัน ร่างบอบบางในชุดเดรสสีอ่อนหวาน ยืนรอคอยเขาอยู่แล้ว “ฝ้ายนี่เธอ” และทันทีที่เขาเปล่งเสียงเรียกเธอแล้ว  เธอได้หันหลังกลับมาอย่างทันทีทันใด  “คุณทัช” น้ำเสียงอ่อนหวานเทียบเท่ากับ รอยยิ้มอ่อนหวานเหมือนดั่งวันแรกที่เขาได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้ของเธอ “นี่… เธอมารอฉันอยู่ตรงนี้จริงๆ ด้วย” “ค่ะ ก็ ตามคำสัญญาที่ฝ้ายเคยให้กับคุณทัชยังไงล่ะคะ” อีกฝ่ายเอ่ยออกมาเสียงเอง ตรงกับสิ่งที่เขาได้คาดเดาก่อนหน้าทุกอย่าง ทำเอาคนตัวโตสูงกว่า ถึงกลับทั้งยิ้มทั้งขำออกมาเบาๆ “หัวเราะทำไมเหรอคะ”  เสียงหวานถามอย่างสงสัยปนไม่พอใจเล็กน้อย “ก็หัวเราะ ... ใน อะไรดีล่ะ” เขายังพูดไม่จบ เธอก็ทำท่าว่าหมุนตัวเดินหนีอย่างแง่งอน  เขาไม่รู้เลยว่าหญิงสาวมีอาการแง่งอนขึ้นมาเพราะอะไร “จะไปไหน” นนทัชถามพลางรีบเดินดักหน้าเธอเอาไว้ พลอยทำให้อีกฝ่ายชะงักตาม “ฝ้ายอุตสาห์มายืนตรงนี้ รอคุณทัช พยายามรักษาคำสัญญาให้ไว้กับคุณทัชทุกอย่าง แต่ตอนนี้คุณทัชกลับมาหัวเราะใส่ฝ้าย เหมือนตัวตลก ฝ้าย...” “หยุด หยุดก่อน แล้วฟังฉันก่อนได้มั้ย”  นนทัชพยายามอธิบายและใช้ความพยายามมากพอๆ กับที่จะกลั้นรอยยิ้มปนขำและดีใจของเขาไว้ให้ได้   ประเดี๋ยวเธอจะเข้าใจเขาผิดๆ อีก ...ที่สำคัญรู้ความรู้สึกตื่นเต้นนั้นเป็นเพราะกริยาแง่งอนของเธอ นนทัช ไม่คิดว่าเด็กสาวที่เมื่อก่อนตัวบางๆ ผอมๆ ท่าทางเรียบร้อย พูดน้อยคำจะสามารถพูดจาออกมาอย่างประชดประชันได้ยาวขนาดนี้ ทุกอย่างในตัวเธอที่เปลี่ยนแปลงไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง กริยาแง่งอน มันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงเหลือเกิน “คือ อย่างนี้ ที่ฉันขำ เพราะว่าฉันขำตัวฉันเองต่างหากเล่า ไม่ได้หัวเราะเยาะเธอเสียหน่อย” ใบหน้าหวานมีอาการดีขึ้นมาหน่อย เธอช้อนสายตาที่มีแววขุ่นจางๆ ขึ้น “ทำไมคะ?” “ก็...” นนทัชหยุดจังหวะไว้นิดนึง พอให้ตัวเองได้เรียบเรียงคำพูดในหัวเพื่อไม่ให้ไปกระทบกับความรู้สึกของเธออีก   เขาไม่อยากให้เธองอนเขา  “ก็เพราะฉันได้คำตอบแล้วว่า ” “ว่ายังไงล่ะคะ” เธอถามติดกระชั้นชิด ท่าทางดูตื่นเต้นรอคอยคำตอบเช่นกัน “คำตอบที่ฉันได้ ก็คือว่า ไม่ได้มีแต่ฉันฝ่ายเดียวที่คิดไปเองล่ะสิ ว่าจะมาเจอเธอที่นี่จริงๆ ทีแรกที่ถามจากพี่มนว่าทำไมเธอไม่ไปรับฉันที่สนามบิน ฉันก็รู้สึกผิดหวัง แต่พอได้นึกถึงคำพูดของเธอในวันนั้นฉันก็มีความหวังขึ้นมาอีก ว่าการที่เธอไม่ไปรับฉันที่สนามบิน เพราะเธอเลือกที่จะมารอฉันที่นี่ และตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง” “คุณทัชจำคำพูดนั้นเองไม่ได้แล้วแล้วเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเบาๆ พร้อมก้มหน้าลงเล็กน้อย เพื่อกลั้นยิ้ม แล้วค่อยเงยหน้าแววตาดูมีความสดชื่นขึ้นมา ชายหนุ่มก้มหน้าซ่อนยิ้มบ้าง ซ่อนความเก้อเขิน “ จำได้ จำได้ แต่ไม่คิดว่าการพูดในวันนี้จะทำให้เป็นเรื่องที่น่ายินดีแบบนี้” ทั้งคู่ต่างเงียบงันไป นนทัชไม่คิดว่าแค่เรื่องเพียงเท่านี้จะทำให้หัวใจตนเองเต้นแรงขึ้น แถมมีอาการประหม่าได้ขนาดนี้  จริงสินะเด็กสาวเมื่อหลายปีก่อนบัดนี้ กลายเป็นสาวงามเต็มตัวตรงหน้า และในขณะที่อีกฝ่ายก้มหน้าซ่อนยิ้ม สายตาของชายหนุ่มเหลือบไปเห็นของบางอย่างที่โพล่พ้นจากคอเสื้อเธอรำไร และเขาก็สามารถจดจำได้ในวินาทีนั้นเองได้ว่า “นั่น..คือ!” เขาถามอีกครั้งอย่างตื่นเต้น “คะ..?” เธอก้อมองเห็นของสิ่งหนึ่งที่เป็นพลาสติกรูปหยดน้ำสีเหลืองอ่อนๆ เธอได้ทำเป็นสร้อยและคล้องเอาไว้มันกับตัว “ของนี่หรือคะ?” เธอเอ่ยพลางใช้มือเรียวค่อยๆ ดึงมันออกมา แล้วปลดมันออกมาจากตัวตามลำดับ “นี่ปิ๊ก! อันที่ฉันเคยให้เธอเก็บไว้นี่ฝ้าย” “ค่ะ...” เธอตอบพลางยื่นของมาให้ชายหนุ่มรับไปดูด้วยรอยยิ้ม “นี่เธอเก็บมันเอาไว้กับตัวอย่างนี้เชียว” เสียงทุ้มถามด้วยความตื่นเต้น “ค่ะ...ก็ห้อยเอาไว้กับตัวแบบนี้นานแล้วนะคะ” “ฝ้าย เธอไม่กลัวคนอื่นมองว่ามันเป็นของไม่มีค่า ไม่มีราคาเหรอ” หญิงสาวส่ายหน้า “ใครจะมองอย่างไรเรื่องของเขาสิคะ…” เธอพูดพลางหลบสายตาเขาเล็กน้อย ซ่อนความอาย “ก็คุณทัชบอกว่ามันเป็นของที่มีความสำคัญกับคุณทัชมาก...ฝ้ายก็เลย” “ฝ้าย...” เขาเอ่ยชื่อเธอด้วยความตื้นตันใจ นึกอยากจะขอบคุณเธอสักร้อยครั้งพันครั้ง หญิงสาวทำให้เขารู้สึกประหลาดใจและเต็มตื้นหัวใจไม่รู้กี่ครั้ง ต่อกี่ครั้งแล้ว เพียงได้กลับมาพบหน้ากันอีกยังไม่ทันไร ในขณะต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะหาคำไหนมาคุยกันเพราะต่างก็กำลังดำดิ่งอยู่กับความรู้สึกตื้นตันใจ เสียงเข้มอีกเสียงหนึ่งได้ดังแทรกขึ้นมาทำเอาคนทั้งสองสะดุ้ง และเสียงเข้มนั่นยังไม่เท่ากับใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกของเจ้าของเสียงที่ทำให้ คนทั้งสองรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง “ฝ้าย  ! ...ทัช!” “พี่ธี/คุณลุง” ทั้งสองเอ่ยออกมาอย่างร้อมๆ กัน “มาทำอะไรกันตรงนี้” “เอ่อ...คือ ว่า” “พอดีผมเดินผ่านมาและเจอฝ้ายน่ะครับ ก็เลยพูดจาทักทายกันนิดหน่อย” นนทัชเอ่ยตอบเป็นคนแรก ธีริทธิ์พยักหน้า สีหน้าเรียบดุจเดิม  นั่นทำให้นนทัชรู้สึกแปลกๆ ว่ามีอะไรที่เขาและมนัญชยาได้ทำอะไรไม่สมควรหรือเปล่านะ? “พี่ตามหานายซะทั่ว นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็มาอยู่ที่นี่ นี่เอง” สายตาของธีริทธิ์ส่ายไปจับชายหญิงตรงหน้าอย่างจับความผิดปรกติในอาการของคนทั้งคู่  “ฝ้าย” “คะ คุณลุง” “ไปช่วยป้ามนสิ เห็นตามหาฝ้ายอยู่เหมือนกัน” หญิงสาวส่งสายตาไปทางร่างสูงของผู้ชายอีกคน ก่อนจะหันไปรับคำจากธีริทธิ์เบาๆ แล้วเดินผ่านคนทั้งสองออกไป “ค่ะ คุณลุง” (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 17:39:01

ความคิดเห็นที่ 4 . คล้อยหลังหญิงสาวคนหนึ่งแล้ว พี่น้องทั้งสองต่างเบนสายตากลับมามองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนที่นนทัชจะเป็นฝ่ายถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้ว่าธีริทธิ์มาตามหาเขาทำไมกัน “แล้วนี่พี่ธีร์มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ” อีกฝ่ายยังคงความเงียบที่น่าแปลกใจเอาไว้  เขาตอบน้องชายแค่การพยักหน้า ก่อนจะเดินนำนนทัชออกไป ซึ่งต้องทำให้คนเป็นน้องต้องรีบสาวเท้าเดินตามหลังไปด้วย หลังจากเดินมาถึงโต๊ะนั่งในสวนสวยๆ อีกแห่งของบ้าน ธีริทธิ์เริ่มเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับทรุดลงนั่งยั่งเก้าอี้ตัวหนึ่ง “วันหลังถ้าจะคุยกับฝ้าย ก็อย่าไปยืนในที่ลับตาคนเกินไปเพราะเดี๋ยวนี้คนรับใช้ในบ้านเรามีมากขึ้นกว่าก่อน   พี่ไม่อยากให้ใครมองหนูฝ้ายผิดๆ” นนทัชเองที่พอได้ยินคำพูดของพี่ชาย ชายหนุ่มจึงมีอาการเก้อเล็กน้อยจะขำก็ไม่ขำ จะหงุดหงิดก็ไม่หงุดหงิด  ออกอาการฉุน  ทั้งงุนงงทั้งขำแต่ก็ขำแบบแกนๆ “อะๆๆ อะไรนะครับ นี่อย่าบอกว่าเรื่องที่ทำให้พี่อุตสาห์มาตามหาผมคือเรื่องนี้” นนทัช พูดพร้อมทรุดนั่งยังเก้าอี้อีกตัวที่ตรงกันข้ามกัน “แล้วอีกอย่างหนึ่ง  ผมกับฝ้ายก็ไม่ได้ทำอะไรที่น่าเกลียดสักนิด ผมก็แค่บังเอิญมาเจอฝ้าย แล้วพูดจาทักทายกันตามประสาคนที่อยู่บ้านเดียวกันก็เท่านั้น ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะน่าเกลียด น่าเสียหายหรือมองไม่ดีในสายตาคนอื่นเลยนี่ครับ” ธีริทธิ์ไม่ยอมมองใบหน้าน้องชายที่มีสีหน้างุนงง  น้ำเสียงที่ตอบมานั้นก็แฝงความไม่พอใจจนจับได้   เขาแค่เอ่ยย้ำเสียงเรียบแค่ว่า “เอาเถอะ พี่ก็แค่เตือนๆ ให้นายรู้ว่า เดี๋ยวนี้กับเมื่อก่อนมันไม่เหมือนกันอีกแล้ว หนูฝ้ายเธอไม่ใช่เด็กเหมือนอย่างเมื่อก่อนไง” ก่อนที่นนทัชจะชักสีหน้าหงุดหงิดมากกว่านี้ ธีริทธิ์ ก็เป็นฝ่ายเปลี่ยนเรื่องเสียโดยไว พลอยทำให้น้องชายผู้ตามความรู้สึกของพี่ชายไม่ค่อยจะทันต้องรีบปรับอารมณ์ตามอีก “เอาล่ะ สาเหตุที่พี่ตามหานาย เพื่อจะให้มาคุยกัน จริงๆ ไม่ใช่เรื่องของหนูฝ้ายหรอก…” “แล้วเรื่องอะไรล่ะครับ” นนทัชถามเสียงเรียบอารมณ์ขุ่นๆ ยังไม่ไปไหน “เรื่องที่บริษัท” “ทำไมครับ?” ธีริทธิ์ถอนหายใจน้อยๆ พร้อมกับเริ่มเล่าเรื่องที่บริษัทว่าตนกำลังประสบอยู่ให้น้องชายฟัง “ที่จริง เรื่องที่บริษัทของพี่กับพี่มน นายคงไม่รู้หรอกเพราะก่อนหน้านั้นนายยังเรียนอยู่ที่โน่น  ตอนนี้กำลังประสบปัญหาอีกครั้ง… พี่กับมนเราตัดสินใจว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ให้ใครทราบ ไม่ว่าจะเป็นนาย เพลิน หรือแม้แต่หนูฝ้าย  โดยเฉพาะนาย มนเห็นว่านายใกล้จะเรียนจบยังไม่อยากให้เรื่องที่บริษัทไปทำให้นายไม่สบายใจ มนขอเอาไว้ พี่ก็เลยไม่ได้เล่าให้นายฟัง” “ครับ…แล้ว” ธีริทธิ์ถอนหายใจเบาๆ “บริษัทกำลังประสบปัญหาหลายอย่าง เมื่อก่อนบริษัทมีรายได้หลักจากการรับจ้างผลิตอัญมณีตามความต้องการของลูกค้าจากต่างประเทศ แต่เมื่อสภาพตลาดค้าอัญมณีเปลี่ยนแปลงไป มีคู่แข่งที่เป็นผู้รับผลิตจากจีนเข้ามาลูกค้าด้วยการใช้ราคาที่ต่ำกว่า ทำให้บริษัทเราเริ่มแย่ตั้งแต่นั้นมา” นนทัชตวัดมือกอดอกพลางเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้อย่างเข้าใจสาเหตุ เขามีสีหน้าเคร่งเครียดพลอยทำให้ลืมความขุ่นมัวก่อนหน้านั้นได้ “แล้ว…” “พี่พอรู้มาจากมนว่า นายเองก็มีโครงการจะร่วมหุ้นเปิดบริษัทกับเพื่อนๆ หลังจากเรียนจบ  ทัช นายมาช่วยพี่กับมนก่อนได้มั้ย อย่าเพิ่งไปทำอะไรอย่างอื่นในตอนนี้เลย ” คำขอร้องจากคนเป็นพี่ชาย แน่นอนย่อมทำให้น้องชายที่มีความรักและความเคารพต่อพี่ชายคนนี้หวั่นไหวขึ้นมา  ในตอนนี้เขาโตแล้ว และมีความใฝ่ฝัน มีความคิดเป็นรูปเป็นร่าง เขาก็เหมือนกับคนหนุ่มอีกส่วนที่มีความฝันความคิดเป็นของตัวเอง แน่นอนว่าความหวังความฝันจะก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาด้วยตัวของมากกว่าจะอิงแอบจากคนอื่น และเขาก็เพิ่งรู้ว่าความรู้สึกมุ่งมั่นนั้นมันมีความรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิม  เมื่อได้กลับมาพบกับหญิงสาวคนหนึ่งเมื่อครู่นี้… เธอทำให้เขาเหมือนมีพลังอะไรสักอย่างที่อยากจะลุกขึ้นมาทำอะไรขึ้นมาในตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย “ว่าไงทัช  ถือว่าพี่ขอร้อง ช่วยพี่ก่อนเถอะ” เสียงทุ้มจากพี่ชายช่วยปลุกนนทัชอีกครั้ง เขาก็ไม่ใช่น้องชายที่ใจจืดใจดำกับพี่ชายที่ต้องการความช่วยเหลือตรงหน้า ในเมื่อผู้เป็นพี่เอ่ยมาถึงขนาดนี้ ขอร้องกันอย่างนี้แล้ว “ครับ  ผมจะไปช่วยพี่ที่บริษัทก่อนก็ได้” “ดี  ขอบใจนายมากนะ” ธีริทธิ์เอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ (จบตอนที่15) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 17:40:56

ความคิดเห็นที่ 5 ลงตอนผิดที่จริงต้องเป็นตอนที่ 14,15 ต่างหาก คุณ : scottie เพลินน่ะเสียอย่างเดียวคือใจร้อนและปากตรงกับใจเกินไปค่ะ เลยสู้ฝ้ายไม่ได้ คุณ : mimny  ค่ะ แต่ฝ้ายจะร้ายกาจได้แค่ไหนก็ไม่รู้นะคะ โปรดติดตามต่อไปค่ะ ขอบคุณกิ๊ฟท์จากคุณมานีโอลามากๆ นะคะ เจอกันใหม่ตอนต่อไปค่ะ ^^ จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 17:43:46

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านบทฝ้ายแล้ว หน้า ยุ้ย จิรนันท์ ลอยมาเลยค่ะ จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 18:36:19

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ^ 555   อยากบอกว่า จินตนาการได้ตรงกับที่คิดเอาไว้เลยค่ะ คุณมานีโอลา จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 21:24:30

ความคิดเห็นที่ 8 ฝ้ายจะอ่อนลงไหมถ้ามีความรัก แต่ก็คิดเหมือนกันว่าควรจะออกไปหาที่อยู่เองนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 23:18:29

ความคิดเห็นที่ 9 ธีริทธิ์คิดกับฝ้ายไปในทางชู้สาวแล้วเหรอเนี่ยออกอาการหวงซะ เปลี่ยนจากการเอ็นดูเหมือนลูกไปได้ไงเนี่ยน่าผิดหวังจริงๆ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 26 ก.พ. 55 00:00:03