เพลงดวงดาว ตอนที่ 22

ไอรอนไม่ใส่ใจการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้นภายนอกห้องทำงานของเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าฝ่ายใดจะได้รับชัยชนะ หรือพ่ายแพ้ ล้วนไม่มีความหมาย การต่อสู้ด้วยกำลังแสดงออกถึงความป่าเถื่อน และเธอไม่เคยยอมรับในวิธีการเช่นนั้น สิ่งเดียวที่เธอสนใจ คือการปกป้องมวลมนุษยชาติ ให้ดำรงค์อยู่ต่อไปตราบนานเท่านาน

ที่รบกวนจิตใจของเธออยู่บ้าง คือการจากไปของทริก กับทรีด ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าสักวันมันต้องมาถึง แม้จะคิดว่าตนเองคงมีแค่ความเสียดายในฝีมือของทั้งสอง แต่เธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า มันมีความรู้สึกอย่างอื่นที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น ทั้งสามคนอยู่ร่วมกันมาพักใหญ่ และเธอรู้สึกใจหายที่ต้องสูญเสียสองคนนั้นไป

เพชรสีเหลืองเม็ดเล็กๆ ที่ทรีดแอบยื่นส่งให้ และกำลังส่องประกายอยู่ในอุ้งมือของเธอนี้ ไม่มีคุณค่าความหมายใดๆ เลย สิ่งที่เธอต้องการอย่างแท้จริง คือกลุ่มข้อมูลที่เก็บซ่อนอยู่ในผิวที่แข็งแกร่งของมัน ข้อมูลที่ถูกกำหนดโดยกฏหมายโบราณ ให้ต้องมีการบันทึกลงไป

มันคือข้อมูลสำหรับบ่งบอกที่มาของเพชรแต่ละเม็ด ว่าถูกสร้างขึ้นจากบุคคลที่อ้างจริงหรือไม่ ข้อมูลที่สามารถใช้ระบุตัวบุคคลได้อย่างไม่ผิดพลาด นั่นหมายถึงในกรณีที่มีข้อมูลมาใช้เปรียบเทียบ ซึ่งในยุคสมัยที่การสร้างเพชรแบบนี้ได้รับความนิยมแพร่หลาย คงถือเป็นข้อมูลบุคคลขั้นพื้นฐานประเภทหนึ่ง

ข้อมูลที่ถูกเก็บเอาไว้ภายในเซลทุกเซล นอกจากเม็ดเลือดแดงที่เติบโตเต็มที่แล้วของมนุษย์แต่ละคน รหัสของดีเอ็นเอทั้งหมดที่ถูกเรียกว่า จีโนม

เธอใส่เพชรเข้าไปในเครื่องมือเล็กๆ ที่ถูกออกแบบมาเพื่อใช้อ่านข้อมูลนี้โดยเฉพาะ ซึ่งเตรียมรอไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ตัวอักษร A T C และ G ซึ่งเป็นตัวแทนลำดับเบสของนิวคลีโอไทด์ในดีเอ็นเอเริ่มหลั่งไหลออกมา 'มันมีอยู่ประมาณสามพันกว่าล้านตัว นั่นคงต้องรออีกสักพัก'

รหัสตัวอักษรเหล่านี้จะถูกป้อนเข้าสู่ระบบของสำนักงาน เพื่อใช้ในการเปิดผนึกที่ชายคนนั้นได้สร้างเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว และเธอยังไม่รู้เหตุผลว่า ทำไมเขาถึงจำเป็นต้องใช้มัน แต่เมื่อไรที่มันถูกเปิดออก ปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่นี้ ก็จะได้รับการแก้ไขในทันที การเชื่อมต่อระหว่างสำนักวิทยาศาสตร์ กับฐานดวงจันทร์ที่ถูกระงับไว้ ก็จะกลับคืนเป็นดังเดิม

ศาสตราจารย์ จันทร์ ดุริยดารา เป็นผู้ดูแล ฐานดวงจันทร์ การค้นพบครั้งใหญ่ที่ถูกยกให้เป็น การฟื้นฟูโลก เพราะมันคือแหล่งพลังงานสำคัญเพียงแห่งเดียวที่หลงเหลืออยู่ และอาจเป็นแหล่งสุดท้ายของมนุษยชาติทั้งมวล

พลังงานที่ได้จากการเปลี่ยน แสง ให้กลายเป็น ไฟฟ้า โดยอุปกรณ์ที่เรียกว่า โฟโต้อิเลคทริค เซล หรือที่รู้จักกันในชื่อ โซล่า เซล ซึ่งถูกทิ้งเอาไว้บนดวงจันทร์มาตั้งแต่ในอดีต สถานที่ซึ่งพลังงานแสงจากดวงอาทิตย์จะไม่ถูกลดทอนโดยการสะท้อน หรือดูดซับโดยชั้นบรรยากาศเหมือนกับบนพื้นผิวโลก

ไฟฟ้าที่ผลิตได้ จะถูกส่งลงสู่สถานีรับบนพื้นโลกในรูปแบบของคลื่นไมโครเวฟ และทั้งหมดนี้ไม่ได้เป็นการสร้างสรรค์ขึ้นใหม่แต่อย่างใด มันคือสิ่งที่เคยมีอยู่แล้ว ในช่วงเวลารุ่งเรืองที่สุดแห่งมนุษยชาติ มันคือพลังงานอันไร้ขีดจำกัด แต่ถึงอย่างนั้น ในท้ายที่สุด มนุษย์ก็ยังคงเลือกที่จะก้าวเดินเข้าสู่เส้นทางแห่งหายนะอยู่ดี

ราวกับว่ามนุษยชาติถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ พร้อมกับจุดประสงค์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นคือการทำลายล้างทุกสิ่ง รวมถึงเผ่าพันธุ์ของตนเอง

เมื่อได้พลังงานกลับคืนมาอีกครั้ง ยุคมืดที่สุด จึงสิ้นสุดลง ไฟ ในอดีตอันไกลโพ้น ได้เคยทำให้มนุษยชาติได้พบกับความเจริญก้าวหน้า เหมือนกับการค้นพบพลังงานในรูปแบบอื่นๆ ในเวลาต่อมา และพวกมันทั้งหมดก็เป็นเช่นเดียวกัน คือสามารถให้ทั้งคุณ และโทษ โดยขึ้นอยู่กับตัวผู้ใช้เอง

“ทำไมคุณถึงต้องติดตั้งระบบตัดการเชื่อมต่อฉุกเฉินเอาไว้ด้วย ฉันไม่เห็นความจำเป็นเลยสักนิด”

ครั้งนั้นเธอเคยถามเขา เพราะนึกไม่ออกว่า จะมีสถานการณ์ใดที่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น สิ่งที่ควรทำ คือเพิ่มระบบสำรองเพื่อช่วยให้สามารถคงการเชื่อมต่อเอาไว้มากกว่า แต่น่าเสียดายที่ไม่อาจทำเช่นนั้นได้ เพราะความรู้บางอย่างได้สูญหายไป และคงอีกนาน กว่าที่จะสามารถรื้อฟื้นพวกมันกลับคืนมาได้หมด

“คุณไม่มีวันรู้ ปลอดภัยไว้ก่อนย่อมดีกว่า”

และเขาตัดสินใจใช้มัน ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใช้มัน โดยกำหนดรหัสผ่านให้เป็นจีโนมของตนเอง อีกทั้งยังส่งมอบร่างกายที่ซุกเก็บรหัสนั้นเอาไว้ ให้กับทางศาสนจักรเพื่อเผาทำลายให้สูญสิ้นไป ซึ่งไม่ต่างจากการบอกลาแหล่งพลังงานสุดท้ายนี้ไปตลอดกาลสักเท่าไร

โชคดีที่ยังมีเพชรซึ่งบรรจุรหัสจีโนมของเขาเอาไว้หลงเหลืออยู่ 'เขาเสียสติไปแล้วหรือไงกัน' นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่เธอพอจะนึกออก

“สวัสดีค่ะ”

เสียงทักทาย พร้อมกับภาพของหญิงสาวสวยคนหนึ่งปรากฏขึ้น ทำให้เธอตกใจ

“...เธอเป็นใคร ติดต่อเข้ามาได้อย่างไร”

เธอปิดการติดต่อจากภายนอกทั้งหมดไปแล้ว วันนี้เธอไม่ต้องการคุยกับใครอีก หลังจากจบเรื่อง เธอจะนอนพักผ่อนอย่างยาวนาน เพื่อรอคอยเวลาแห่งการแก้แค้นในสภาที่คงจะเริ่มขึ้นในวันรุ่งขึ้น

“คางูยะจากฐานดวงจันทร์ค่ะ”

เธอเหลือบมองดูเครื่องมือเมื่อครู่ มันทำงานเสร็จสิ้นลงแล้ว ลำดับเบสของนิวคลีโอไทด์ในดีเอ็นเอของชายคนนั้น จำนวนทั้งสิ้นสามพันหนึ่งร้อยหกสิบสี่จุดเจ็ดล้านได้ถูกส่งเข้าสู่ระบบเป็นที่เรียบร้อย ผนึกถูกปลด การเชื่อมต่อกลับสู่สภาวะปกติ และเธอจำ 'คางูยะ' ได้แล้ว

คางูยะ คือปัญญาประดิษฐ์ที่ถูกค้นพบบนฐานดวงจันทร์ มันเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้โครงการทั้งหมดสามารถดำเนินต่อไปได้ มันเป็นความจริงที่แสนเจ็บปวด เรื่องที่น่าอับอาย แต่ในปัจจุบันนี้ มนุษย์ไม่สามารถเดินทางออกสู่อวกาศได้อีกต่อไปแล้ว เพราะเทคโนโลยีหลายอย่างที่สูญหายไป

ฐานดวงจันทร์ที่สำนักวิทยาศาสตร์ควบคุมอยู่ ฐานที่พวกเขาพูดถึงอย่างภาคภูมิใจ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ความจริงในเรื่องนี้ มันไม่ใช่ฐานที่ตั้งอยู่บนดวงจันทร์ แต่เป็นสถานีบนพื้นโลก ซึ่งทำหน้าที่รับพลังงานคลื่นไมโครเวฟที่ส่งลงมาอีกทอดหนึ่ง

ส่วนฐานดวงจันทร์ที่ตั้งอยู่บนดวงจันทร์อย่างแท้จริงนั้น อยู่ภายใต้การควบคุมของปัญญาประดิษฐ์ที่มีชื่อเรียกว่า คางูยะ และในท้ายที่สุด มันก็ได้ถูกเชื่อมโยงเข้ากับระบบของสำนักงานโดยตรง กลายเป็นส่วนสำคัญในการควบคุมพลังงานทั้งหมดที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบันนี้

“...มีอะไร”

เธอพูดอย่างไม่พอใจ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพูดสุภาพกับโปรแกรม ถึงแม้มันจะเป็นโปรแกรมที่เฉลียวฉลาดเพียงใดก็ตาม

ภาพจำลองของมันถูกถ่ายทอดออกมาจากระบบ ร่างของหญิงงามคนนั้นก้าวมายืนอยู่ต่อหน้า ไอรอนยิ่งรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น เธอไม่เคยยอมให้ใครใช้ร่างจำลองคุยกับเธอในสำนักงาน ในป้อมปราการเหล็กของเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ปิดภาพจำลองนั่นเดี๋ยวนี้ แล้วมีอะไรก็รีบว่ามา”

แต่ร่างหญิงงามนั้นยังคงไม่ยอมหายไป มันเดินเข้ามายืนตรงหน้า พร้อมกับยกมือทั้งสองขึ้นจับบ่า และเธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงสัมผัสจากมือคู่นั้น 'ภาพจำลองไม่มีทางทำแบบนี้ได้' สิ่งที่เกิดขึ้นในเวลาต่อมา คือความรู้สึกหวาดกลัวที่อธิบายไม่ได้

“ใจเย็นก่อน เรายังต้องคุยกันอีกหลายเรื่อง”

“ไม่”

เธอยกมือขึ้นเพื่อปัดแขน แต่มือของเธอก็เคลื่อนผ่านมันไปอย่างที่ควรจะเป็น 'มันก็แค่ภาพลวงตา' แต่ความรู้สึกเมื่อครู่นี้ ชัดเจนจนยากที่จะปฏิเสธ 'นี่มันอะไรกัน'

เธอเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน แล้วรีบตรวจสอบสถานการณ์ปัจจุบัน การเชื่อมต่อเสร็จสิ้นสมบูรณ์ ระดับพลังงานกลับคืนสู่สภาวะปกติ มนุษยชาติรอดพ้นจากการล่มสลายไปได้อีกครั้ง งานของเธอเสร็จสิ้นแล้ว

หลังจากนั้น เธอจึงพยายามที่จะปิดการติดต่อกับคางูยะ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล คำสั่งทุกอย่างของเธอถูกปฏิเสธจากระบบที่เธอเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง มือข้างนั้นยื่นมาสะกิดอีกครั้ง คราวนี้มันบีบลงที่หัวไหล่ของเธอ

“เราต้องคุยกัน”

เธอลองอีกครั้ง โดยพยายามที่จะเจาะออกสู่ภายนอก แต่ก็ไม่เป็นผล ดูเหมือนว่าระบบของสำนักงานจะถูกมันควบคุมเอาไว้หมดแล้ว ไม่มีทางที่จะทำอะไรได้เลย 'ฉันต้องการเวลามากกว่านี้'

“...หยุดการแทรกแซงระบบทั้งหมดทันที”

มันเพิ่มแรงบีบที่มือ และเธอรู้สึกเจ็บปวดที่หัวไหล่ข้างนั้น

“เราต้องคุยกัน”

มันยังย้ำคำเดิม เธอตัดสินใจทำสิ่งที่คิดว่าอาจจะเป็นประโยชน์ และครั้งนี้เธอทำได้สำเร็จ อาจเป็นเพราะโปรแกรมนั้นไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของระบบ จึงยังไม่ถูกควบคุมในทันที แต่เธอก็ไม่รู้ว่ามันจะช่วยอะไรได้บ้างหรือไม่

ใบหน้างดงามของมันยื่นเข้ามาใกล้ พร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

“เราต้องคุยกัน บางทีเธออาจเข้าใจในความจำเป็น และเห็นด้วยกับฉัน”

เสียงกระซิบของมันช่างไพเราะอ่อนหวาน เธอตัดสินใจเปิดระบบฉุกเฉินของชายคนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่เมื่อจะสั่งให้ระบบทำงาน มือของเธอกลับไม่อาจเคลื่อนไหว 'ฉันทำไม่ได้'

“เราจะพูดคุยถึงปัญหาแท้จริง ที่กำลังส่งผลกระทบกับการอยู่รอดของมนุษยชาติทั้งมวล และฉันเชื่อว่า เธอรู้รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้ดีอยู่แล้ว...”

เธอจ้องมองดวงตาคู่งามนั้น เริ่มรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา 'ปัญหาที่แม้แต่ตัวฉันเองก็ยังไม่พบทางแก้ ปัญหาแท้จริงที่มนุษยชาติกำลังเผชิญอยู่' ปํญหาพลังงานที่พึ่งสิ้นสุดลงไปนั้น จะกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยในทันที หากนำมาเปรียบเทียบกับเรื่องนี้

“...ฉันค้นพบวิธีแก้ปัญหานั้นแล้ว”

ความคิดทุกอย่างในหัวของไอรอนถูกหยุดเอาไว้ด้วยคำพูดนี้ เธอยุติการต่อต้านขัดขืน และคางูยะมองดูอย่างพอใจ

#####

“คุณจะปล่อยให้มันจบแบบนี้ไม่ได้”

ยูดามีใบหน้าที่ร้อนรนอย่างไม่ปิดบัง เขาพยายามที่จะเดินตามโนอาไปให้ทัน เจ้าหน้าที่ทั้งหมดถอนกำลัง ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บถูกส่งเข้ารับการดูแลรักษา พวกเขาพ่ายแพ้แล้ว

เขาตัดสินใจเลือกข้างผิด และไม่อยากนึกถึงสิ่งที่จะเกิดตามมา ทั้งตำแหน่งหน้าที่การงาน รวมถึงสถานภาพของเขาที่กำลังจะเปลี่ยนไป

“คุณน่าจะพยายามให้มากกว่านี้ ถ้าพวกคุณไม่ยอมถอยง่ายๆ บางที...”

โนอาหยุดแล้วหันกลับมา ยูดาเกือบชนเข้ากับเขา แต่ร่างของเขาก็หายไปทางด้านข้างได้อย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ยูดาถลาไปจนเกือบล้ม เขาจ้องมองมาด้วยสายตาเฉยชา

“ผมไม่คิดว่าคุณจะทำตัวเป็นเด็กๆ แบบนี้ เมื่อตัดสินใจไปแล้ว ก็ต้องยอมรับผลที่ติดตามมา เมื่อพ่ายแพ้ ก็ต้องอ้าแขนรับมันเอาไว้ เมื่อชีวิตยังไม่สิ้นสุด เราก็ต้องก้าวเดินต่อไป”

“แต่ถ้าเราพยายามต่ออีกนิด บุกเข้าไปจัดการเธอ...”

โนอาถอนใจ ความอิ่มเอิบที่เกิดขึ้นหลังจากการต่อสู้ก่อนหน้านี้ กำลังค่อยๆ เจือจางลงเรื่อยๆ

“นี่คุณเคยเป็นเพื่อนกับเธอจริงหรือ”

ยูดาอ้าปากค้าง ก่อนก้มหน้าลง โนอาไม่คิดใส่ใจอีก เขาหันกลับ ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า 'การต่อสู้ยังไม่จบ' เขายังต้องรวบรวมข้อมูลต่างๆ ให้ได้มากที่สุดเพื่อใช้ต่อสู้กับไอรอนในสภา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสังเวียนที่เธอมีความเชี่ยวชาญ มีความได้เปรียบในทุกด้าน แต่เขาก็จะสู้ไม่ถอย

ด้วยจังหวะของการก้าวเดิน จิตของเขาสงบลงอย่างช้าๆ ความคิดในใจก็เผยคมของมันออกมา 'นักเจาะระบบพวกนั้นยังมีประโยชน์' เพราะสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือข้อมูลเชิงลึกของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะคำพูดสุดท้ายของหัวหน้านักเจาะระบบคนนั้น

“ผมพอจะทราบแล้วครับ ว่าแฮกเกอร์ลึกลับคนนั้นเป็นใคร”

“ดี รีบหาทางติดต่อให้ผมทันที”

เพื่อนผู้ลึกลับคือความหวังเดียวของเขาในตอนนี้ คนที่สามารถเจาะระบบของสำนักวิทยาศาสตร์ได้ คงล่วงรู้ความลับภายในปราการเหล็กแห่งนั้นไม่มากก็น้อย

โนอารีบกลับไปที่ห้องของตน และรอคอยการติดต่ออย่างสงบ

#####

ยามเย็น ถึงแม้จะมีความแตกต่างไม่มากนัก แต่สำหรับเหล่าผู้พเนจรที่ร่อนเร่ไปในซากแห่งอดีตของโลกที่เคยรุ่งเรืองนี้ ต่างสามารถรับรู้ได้ด้วยร่างกายของตน กลุ่มควันดำที่เบาบางลง ถูกสายลมเย็นพัดให้ฟุ้งกระจายตัวออกไป กองไฟที่ก่อขึ้นจากสิ่งล้ำค่าในอดีต ที่ตอนนี้เป็นได้เพียงแค่เศษขยะกำลังค่อยๆ มอดดับลง

กองไฟมอดดับ กลุ่มควันจางหาย น้ำตาเหือดแห้ง แต่ความทุกข์ ความเศร้าของผู้คน คงไม่อาจเหือดหายไปโดยง่าย ซูฟี และดวงใจ ยืนโอบกอดกันอยู่หน้ากองเถ้าถ่าน

ภาพนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของทั้งสอง เงาสีขาวที่กำลังร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า นกพิราบขาวตัวหนึ่งนอนนิ่งไม่ไหวติง เด็กน้อยวิ่งออกไปแล้วใช้สองมือโอบอุ้มร่างของมันขึ้นมา ก่อนโลหิตสีแดงสดจะไหลออกจากปากและจมูกน้อยๆ ไหลเปื้อนย้อมขนสีขาวของมันให้กลายเป็นสีชมพู

ทั้งสองคนตกตะลึง ยืนนิ่ง มองดูสิ่งที่เกิดราวกับว่ากำลังติดอยู่ในฝันร้าย แก้วตายกมือขึ้นเช็ดป้ายใบหน้าอย่างงุนงง เธอมองเห็นเลือดของตนที่เปื้อนอยู่บนแขนและมือ ก่อนล้มลงไป

“ไม่...”

เขาวิ่งออกไปอุ้มร่างเล็กๆ นั้นให้นอนบนตัก เธอก้าวเดินติดตามมาด้วยขาที่สั่นเทา พยายามประคองร่างของตนไม่ให้ล้มลงไปเสียก่อน ปากอ้าเหมือนกับจะพูดคำว่า 'ไม่' ซ้ำไปซ้ำมา แต่ไม่มีเสียงใดๆ ทั้งสิ้น

“ไม่ ไม่ ลูกต้องไม่เป็นไร เราได้ไอพีมาแล้ว ลูกต้องไม่เป็นไร”

เขาพยายามเช็ดเลือดเหล่านั้น แต่มันก็ไหลออกมาอีก ใบหน้าน้อยๆ นั้นซีดลงอย่างรวดเร็ว พลังชีวิตที่หลงเหลืออยู่ไม่มากหลั่งไหลออกมาพร้อมๆ กับของเหลวสีแดงสดนั้น

“...หนู อยาก บิน ได้ ค๊อก...”

เด็กน้อยสำลักเลือดของตนเอง ในขณะที่พยายามจะพูด เธอเดินมาถึง นั่งลง ยกมือที่สั่นเทาลูบหัวของลูกน้อย 'อีกแล้ว เป็นแบบนี้อีกแล้ว' เธอเคยพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน แต่มันไม่เคยง่าย และเธอก็ไม่สามารถทำใจให้คุ้นชินกับมันได้

“ลูกต้องไม่เป็นไร ลูก...”

เสียงของเขาขาดหายไป เขาพูดได้แค่นั้น แม้แต่ตัวเองก็ไม่อาจเชื่อในสิ่งที่พูดออกมา พวกเขาทุกคนต่างรู้ดี เวลาหมดลงแล้ว เขารู้ดี เธอรู้ดี และเด็กน้อยก็รู้เช่นกัน

“...มัน มืด”

“ไม่ต้องกลัว พวกเราอยู่ตรงนี้แล้ว”

“...หนู หนาว”

“พ่อจะกอดลูกเอาไว้ให้แน่นที่สุด”

เขาบอกและทำตามนั้น ร่างเล็กๆ ค่อยๆ เย็นลง นกพิราบขาวร่วงหล่นลงสู่พื้น พร้อมกับมือน้อยๆ ข้างนั้น เด็กน้อยทำสิ่งที่กล้าหาญที่สุดในชีวิต เธอยิ้มออกมา

“...ลา ก่อน ค่ะ...”

แค่นั้น จบแล้ว ง่ายๆ เพียงเท่านั้น จบแล้ว ทั้งสองยืนเหม่อมองกองเถ้าถ่าน ที่เบื้องหน้านกพิราบขาวตัวนั้นถูกถอนขนจนเกลี้ยงเกลา และย่างไปพร้อมกับการเผาร่างของเด็กน้อย มันจะกลายเป็นอาหารของพวกเขา นี่คือวิถีแห่งผู้พเนจร ทั้งสองจะก้าวเดินต่อไป และแน่นอน ทั้งสองจะมีลูกอีกครั้ง ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม

ซูฟีบีบไอพีที่อยู่ในมือแน่น เอสยูยังคงล่องลอยไปมา แต่ใบหน้ากลมๆ ของมันมองดูเศร้า ราวกับว่าจะสามารถรับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ใช่ มันคือโปรแกรมปัญญาประดิษฐ์ มันสามารถเรียนรู้ แต่มันจะเรียนรู้ในสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นนี้อย่างไร มันจะเรียนรู้เกี่ยวกับความตายนี้ว่าอย่างไรกัน

จากคุณ	: zoi
เขียนเมื่อ	: 27 ก.พ. 55 07:41:28