ความคิดเห็นที่ 1 นาฬิกาในห้องบอกเวลาว่าสายจัดจนใกล้เที่ยงแล้ว   ท้องฟ้าภายนอกสว่างจ้า จนแดดส่องเข้ามาภายในห้อง ลูน่าขยับร่างเปลือยของตนหนีแสงแดดอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา  สมองของหญิงสาวว่างเปล่าอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนออก ใบหน้าขาวค่อยมีสีชมพูขึ้นมาด้วยความเขินอาย ร่างบอบบางขยับตัวช้าๆ  อาการเมื่อยขบที่เล่นงานทั้งร่าง แต่ไม่นานนักก็ค่อยๆ ฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติด้วยพลังแวมไพร์  ลูน่าเหลือบตามองหาแมตต์ ไปทั่วห้อง แต่ไม่พบเขา ตั้งแต่ตื่นมาข้างเตียงก็ว่างเปล่าและเย็นเฉียบ คนข้างๆ ลุกไปนานแล้ว ในใจว่างโหวงกะทันหัน เขาไปแล้วหรือ.....ความอ้างว้างเล่นงานอย่างไม่ปราณี ไม่เคยรู้สึกโดดเดี่ยวขนาดนี้มาก่อน ลูน่ารู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมาจับใจ เธอถูกทิ้งแล้วสินะ... หญิงสาวปวดแปล่บขึ้นมาในทรวงอก เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน นัยน์ตาคู่งามมีน้ำใสเอ่อคลอ ก็ไม่แปลกหรอกอยู่กับเธอจะทำให้เขาตกอยู่ในอันตราย บางทีแมตต์อาจทำถูกก็ได้ที่ทิ้งเขา ร่างอรชรลุกขึ้นช้าๆ หยิบเสื้อคลุมสีขาวมาสวมทับบนร่าง ความอบอุ่นเมื่อคืนยังตราตรึงอยู่...ทุกสัมผัสของแมตต์ยังซาบซ่านอยู่บนตัวเธอ ระหว่างที่กำลังเหม่อลอย  จู่ๆประตูห้องก็เปิดพรวดตามด้วยร่างสูงของคนที่กำลังคิดถึงก้าวเข้ามาในห้อง ลูน่าหันไปมองด้วยความตื่นเต้นยินดี ทั้งประหลาดใจที่แมตต์ กลับมาหาเธอ “ตื่นแล้วเหรอ ?” ชายหนุ่มยิ้มให้เธอ เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าชุดเมื่อคืน  แต่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว “คุณรีบอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า เราพลาดรถไฟเที่ยว 9 โมงไปแล้ว ผมคุยกับคนแถวนี้ เขาว่าจะมีรถบรรทุกไปซูริก ถึงที่นั้นแล้วค่อยต่อรถไฟอีกที ประหยัดค่าเดินทางได้เยอะเลย” “นาย...ยังคิดจะไปอยู่หรือ” ลูน่าถามเสียงกระซิบ “หรือเธอไม่ต้องการเพื่อนร่วมทางแล้ว” แมตต์ ถามกลับนัยน์ตาสีฟ้านั่นมองเธอวาบหวามนัก หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ  เมื่อคืนเธอแค่สับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  กลัวว่าเขาจะได้รับอันตรายหากยังอยู่ใกล้เธอเช่นนี้  ร่างสูงก้าวมายืนตรงหน้าเหมือนรู้ว่าลูน่าคิดอะไรอยู่  แล้วรวบร่างบางของเธอเข้ามาไว้ในวงแขน สวมกอดจนความอบอุ่นจากร่างเขาแผ่ซ่านไปสัมผัสร่างเธอ “ฟังนะ...ผมรู้ว่าเมื่อคืนลูน่ากำลังสับสนเสียใจ แล้วก็กลัว แต่ไม่เป็นไรนะที่รัก ผมยังอยู่ข้างๆ เสมอ” เขากระซิบบอก “เราต้องเลือก...ระหว่างถอยหนี แต่เราอาจจะต้องหนีตลอดไปพวกนั้นคงไม่เลิกตอแยแน่   แล้วรอบตัวเราจะมีคนตายมากขึ้น ลูน่าผมไม่อยากนั่งรอความตายมาเยือน ผมไม่อยากให้คนรอบๆ ตัวตายไปเรื่อยๆ แบบนี้ ” “แต่ว่า...ถ้าไม่มีฉันสักคน ถ้าฉันหนีไปที่อื่นไกลๆ แม็ตต์แล้วคนที่นี่ก็จะปลอดภัย” “ถึงคุณไปอยู่ที่ไหน ความตายก็ยังตามเธอไปทุกที่นั่นแหละ มันจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำๆ ไม่จบสิ้น..เธอก็รู้นี่ลูน่า” แม็ตต์เชยคางหล่อนขึ้นสบตาเขา “แต่...ฉันไม่อยากให้นายเดือดร้อน นายอาจจะตายได้นะ” “ผมเตรียมใจไว้แล้ว...ถ้าผมกลัวตายแล้วปล่อยให้คนที่ตัวเองรักไปคนเดียวนี่สิ...ไม่เรียกว่าลูกผู้ชายแล้ว!” ลูน่านิ่งอึ้งไปในหัวใจของเธอยามนี้คล้ายกับฤดูหนาวอันยาวนานได้ผ่านพ้นไป แล้วมีแสงแดดที่เรียกว่าความรักส่องตรงเข้ามาในใจอันหนาวเหน็บ ความรักกำลังระริกไหวอยู่ในภายใน หญิงสาวได้แต่เก็บความปลาบปลื้มไว้ภายใน พร้อมๆ กับรอยยิ้มเล็กๆ ทีพยายามซ่อนมันให้เขาเห็น แล้วหันมาปั้นหน้าเอาการเอางานสนทนาต่อ “....ผลลัพธ์มันอาจไม่เป็นไปอย่างที่คิดนะ เราอาจจะทำไม่สำเร็จ” “ไม่เป็น...อย่างน้อยเราก็ได้พยายามแล้ว พระเจ้าท่านอยู่ข้างเรา” วงแขนแข็งแรงโอบกอดร่างเล็กไว้กับอก ปกป้องเธอไว้จากความหวั่นไหวทั้งปวง  ลูน่ารู้สึกราวมีปราการแข็งแกร่งไว้พักพิง แมตต์คงไม่รู้หรอกว่าคำพูดของเขาสร้างกำลังใจให้เธอขนาดไหน “เอ้อ..เมื่อคืน....” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น “โกรธผมหรือเปล่าที่อยู่ๆ ก็...” หญิงสาวเบิกตากว้างในใจเขินอายนักหนา แต่พยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปกติแต่ยากนักที่จะทำได้  พวงแก้มขาวซีดของเธอพลันมีสีชมพูจางๆ ปรากฏขึ้นมา “ไม่เป็นไรค่ะ...ฉัน...เอ้อ ” คำพูดถูกกลืนกินลงในลำคอเล็กบางนั้นอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยต่อได้ “ฉันไม่อยากโดดเดี่ยวแล้ว...เพราะฉะนั้นขอบคุณที่ ‘รัก’ ฉัน” “เมื่อคืนผมเครียดไปหน่อย แล้วลูน่าก็สติแตกไปนิด...ผมแค่...ตั้งใจว่าจะคุยกันดีๆ แต่ว่า...เอ้อ ผมขอโทษ...” แต่สาวผมดำกลับทำให้เขารู้สึกว่าเธอต่างหากที่เป็นฝ่ายผิด “ฉันสิต้องขอโทษ...” สีหน้าเธอสลดลงอย่างเห็นได้ชัด แมตต์ เห็นดังนั้นก็รั้งเอวบางมาโอบกอดหลวมๆ  ลูน่าจมอยู่ในวงแขนที่โอบล้อมเหมือนกำแพงแกร่ง ปลายจมูกเกยอยู่บนบ่าแข็งแรงได้ไอร้อนผ่าว ทั้งที่เป็นผู้ชายเมืองหนาวแท้ๆ  แต่กลับทำให้รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน อุ่นจัง....อุ่นจนไม่อยากจากไปไหนเลย ขณะที่ลูน่าและแมตต์ กำลังจะออกเดินทาง  ที่นอกหน้าต่างทิวทัศน์ของหมู่บ้านโฮแม๊ตกำลังเปลี่ยนแปลงเช่นกัน  ฤดูใบไม้ผลิตกำลังมาจะเยือน  แสงแดดผลาญหิมะละลาย ต้นหญ้าใต้ผืนดินเริ่มแทงยอดอ่อนสีเหลืองจางๆ  บนฟ้ามีแมลงที่เพิ่งตื่นออกมาโบยบินฉวัดเฉวียน ต้นไม้ใหญ่ทอดเงายาวบนถนนทางออกหมู่บ้าน สายลมพัดเย็นฉ่ำ นำพากลิ่นหอมยั่วยวนเหล่าภมรให้โบยบินมา เสียงนกร้องแว่วหวานกลางฟ้าที่สีสันสดใส  รับฤดูกาลใหม่ที่กำลังก้าวเข้ามา ***************** (มีต่อ) จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 01:16:00

ความคิดเห็นที่ 2 “นายท่าน” เสียงหนึ่งดำดิ่งลงมาถึงในห้วงคิดคำนึงอันมืดมิด ฉุดรั้งให้ชายหนุ่มผู้จมอยู่ความมืดอันเป็นนิรันดร์ขึ้นมาจากสู่แสงสว่าง ดวงตาสีเขียวเหลือบมองข้ารับใช้ “คนของเรารายงานมาจากเบอร์ลินเมื่อครู่ขอบรับ” จากสีหน้าคนรายงานแล้ว ยูเลียสเดาว่าคงไม่ใช่ข่าวดีเท่าไร  นั่นทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทันที  จนข้ารับใช้หนุ่มชักใจไม่ดีแต่จำต้องต้องรายงานต่อ “พวกเขาพิสูจน์แล้วเจ้าค่ะ ไม่ใช่ที่พวกเราหาอยู่” “บัดซบ !!” ร่างสูงผุดลุกขึ้นมา เดินไปรอบๆ ห้องที่รายล้อมด้วยข้ารับใช้ “พวกเจ้าทุกคน...ล้วนแต่มีความรู้ ความสามารถ และมีวิทยาการอันก้าวหน้า ทำไมถึงหาคนๆ เดียวไม่พบ บอกข้าสิ!!” “นายท่าน”  ดร. เกรทออกรับแทนคนอื่นๆ  “ขออภัยด้วย ข้อมูลที่เรามีนั้นน้อย ที่มาที่ไปของคนที่นายท่านต้องการก็ไม่มีเลย สืบสาวประวัติไม่ได้ เราค้นข้อมูลตามสุสานโบราณเกือบทั่วยุโรปแล้ว ไม่มีเงาของคนที่ท่านตามหาเลย” อากาศในห้องเหมือนจะถูกเผาผลาญด้วยความโกรธของชายหนุ่ม ร่างสูงในเสื้อสีขาวเกร็งเครียด ความโกรธอัดแน่นทุกอณู จนแต่ล่ะคนหายใจแทบไม่ออก กระดาษใบเล็กๆ ส่งต่อมาให้ดร.เกรท เขาอ่าน ดวงตาสีเทาเงินเหลือบมองเจ้านาย “นายท่าน” “อะไร?” น้ำเสียงขุ่นเคือง “คนของเราที่ไปหมู่บ้านโฮแม๊ต ....??” “ข้าไม่สนใจเรื่องนั้น พวกเจ้าควรรีบหาคำตอบที่ข้าต้องการ” “เราเสียคนไปที่หมู่บ้านโฮแม๊ตเจ้าค่ะ” เขาเรียงคำพูดใหม่ มันทำให้ยูเลียสชะงักงันไป แววตานั้นระริกไหวไปด้วยความโกรธ “มันเป็นไปได้ยังไง?” “ไม่ทราบเจ้าค่ะ เขาอาจพลาดท่าถูกลูน่าฆ่าตาย” “งั้นคนของเจ้าก็ไร้ความสามารถ” “พวกเขาอาจไร้ความสามารถ แต่ยังมีข่าวจากสัตว์เลี้ยงของเรา   ดูเหมือนเรามองข้ามเด็กคนนี้ไป.... ลูน่ากับผู้ชายคนหนึ่งโบกรถบรรทุกไปยังสวิส” “แล้วไง?” ยูเลียสยังไม่มีแก่ใจจะสนเรื่องพวกนี้ “ไม่มีท่าทีหลบหนี แต่เหมือนมีจุดมุ่งหมายบางอย่าง” ดวงตาสีเขียวใสเหมือนกระจกไหววูบ เขาหันมามอง ดร.เกรท อีกครั้ง  แม้ยังนึกสงสัยว่าเด็กสาวจะมีจุดหมายเดียวกับเขาอย่างที่คาดกันงั้นหรือ แต่ดูเหมือนลูน่าจะได้เบาะแสในขณะที่พวกเขายังงมเข็มในมหาสมุทรอยู่ “ให้คนของเราตามต่อไป” “ครับ” ในห้องโล่งขึ้นมาก เมื่อความโกรธผ่อนคลายขึ้น ทุกคนหันมาทำงานต่อ ยูเลียสหันไปมองที่ประตู หญิงสาวทรวดทรงเย้ายวนในชุดสีดำรัดรูปยืนส่งสายตาเร่าร้อนมาทางเขา “ท่านมีนัดกับอธิบดีกรมตำรวจค่ะ เขารออยู่” “เจ้าดูแลเขาดีหรือเปล่า” “ดิฉันดูแลอย่างถึงอกถึงใจเลยคะ” “ดี” ชายหนุ่มเริ่มมีรอยยิ้มน้อยๆ วงแขนแข็งแรงโอบกอดร่างอวบอิ่ม รากฐานที่เขาสร้างต้องแข็งแกร่ง ไม่เหมือนแต่ก่อน ต่อให้ ‘มัน’ตื่นขึ้นมาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาแล้ว (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ) ************************************************* จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 01:16:28

ความคิดเห็นที่ 3 แอร๊ยย! มีฉากเลิฟซีนด้วย ^^ เข้ามาอ่านค่ะ พอดีกิฟต์หมด ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 09:36:49

ความคิดเห็นที่ 4 ลองเข้ามาอ่านตอนแรก แจ็คพอตพอดี ^^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 15:40:44

ความคิดเห็นที่ 5 ^ ^ ^ กึ้ย! เหมือนกันค่ะ เลยต้องตามต่อเลย จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 17:05:57

ความคิดเห็นที่ 6 อารมณ์เดียวกับสามความคิดเห็นข้างบนเลยค่ะ  จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 28 ก.พ. 55 19:07:00

ความคิดเห็นที่ 7 ฮ่าๆๆ บ่นว่าอารมณ์ค้าง คุณนวลน้ำผึ้งเลยจัดเต็มให้เสียเลย อิๆ ถูกใจคนเอามือปิดตาข้างเดียวมากเลยค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 13:24:04

ความคิดเห็นที่ 8 ความจริงแมตต์ไม่ต้องขอโทษเลยนะคะเนี่ยเพราะคนอ่านพลอยได้กุศลผลบุญไปด้วย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 55 05:06:51

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นบทlove scence ที่มาได้จังหวะและถูกที่ถูกเวลาด้วย ทำให้ผู้อ่านลุ้นดีค่ะ รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 01:41:10

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ 9 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11815449/W11815449.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 00:10:32