วันนี้.....ที่เฝ้ารอ

============
วันนี้......ที่เฝ้ารอ
: PSYCHO MAN
============




บทนำ

ชายชราวัยเจ็ดสิบกว่าปีผู้กำลังหลังขดหลังแข็งในสวนยางพาราข้างถนน มองเด็กชายวัยเกือบสิบขวบผู้เดินผ่านไปในเวลาเย็นๆทุกวัน มองแล้วอดชื่นชมไม่ได้ เด็กชายคนนี้มาตรงเวลาทุกวัน ท่าทางเป็นเด็กขยันเรียน ดูจากใบหน้าสงบมุ่งมั่นเกินวัย

ท่าทางเป็นเด็กดีเลยทีเดียว  เดินกลับบ้านซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่มากนักในเวลานี้ทุกวัน


-------------


“ระเบิดรถรับส่งเด็กนักเรียน”


นั่นคือ คำสั่งจาก “หัวหน้าใหญ่” ชายหนุ่มได้แต่อ้าปากค้างกับคำสั่งนั้นอย่างไม่เข้าใจในขณะรู้สึกเย็นยะเยียบทั่วไขสันหลัง เหงื่อไหลตามแผ่นหลังจนเปียกโชก มองดูจักรยานยนต์ซึ่งในตัวรถซ่อนระเบิดแรงสูงไว้มากเท่าที่จะทำได้

ภารกิจนี้ไม่ซับซ้อน พวก”เจ้านายใหญ่” ประชุมกันแล้วเห็นว่าการซุ่มโจมตี ฐานปฏิบัติการทหาร การดักทำร้ายชาวบ้านผู้ไม่รู้เรื่องไม่รู้ราว การฆ่าพระสงฆ์ การยิงครูทิ้ง เป็นเรื่องเบาหวิวเกินไปแล้ว

แต่เมื่อเบื้องบนสั่งมาตามขั้นตอน เขาจำเป็นต้องทำ ทำทั้งที่ไม่รู้ว่าอุดมการณ์มันสูงส่งขนาดถึงขั้นต้องลงทุนทำแบบนี้หรือไม่

“คนเรามันต้องเสียสละกันบ้าง..”

นั่นเป็นคำสั่งสำทับมาแถมท้าย

ชายหนุ่มรู้สึกหนักอึ้งเหมือนโลกทั้งโลกเคลื่อนมาอยู่บนหัว เอื้อมมือสั่นเท่าไปหยิบขวดเหล้าขาวผสมสมุนไพรบางอย่าง หยิบเม็ดยาสีขาวใส่ปากก่อนเทเหล้าตามเข้าไปแบบไม่ต้องใช้แก้ว

ความดีความชอบสำหรับงานนี้คือการเข้ามาตรวจเยี่ยมด้วยตัวเองของหัวหน้า ช่างดูน่าภาคถูมิใจเหลือเกิน และชื่อของเขาจะได้รับเกียรติบันทึกลงในหนังสือรายงานปฏิบัติการของขบวนการ เพื่อเป็นเกียติประวัติยาวนานต่อตัวเองและครอบครัวต่อไป


ดังนั้น เขาจำเป็นต้องทำ….



เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วแนวป่า บริเวณหัวโค้งหักศอก ทุกอย่างเป็นไปตามแผน เขาเอารถจักรยานยนต์ล้มขวางเส้นทางของรถรับส่งนักเรียนก่อนวิ่งหนีไปซุ่มอยู่ข้างทางด้วยใจเต้นระทึก คนขับรถตู้รับส่งนักเรียนได้แต่ขับรถอ้อมหลบไปโดยคงไม่คิดว่าจะมีใครชั่วมากพอถึงกับจะระเบิดรถนักเรียน จังหวะที่รถเฉียดใกล้รถจักรยานยนต์ ชายหนุ่มกดนิ้วลงบนมือถือ..ทุกอย่างเป็นไปตามแผน

แรงระเบิดฉีกรถตู้เป็นชิ้นๆ เปลวไฟและกลุ่มควันพวยพุ่งเต็มท้องฟ้า เสียงร้องของเด็กระงมทำให้เขาต้องชะเง้อคอขึ้นมามอง

บนพื้นถนน ร่างของเด็กนักเรียนระดับประถมสิบกว่าคนร่างกายฉีกขาดกระจัดกระจาย สีแดงฮานของเลือดย้อมถนนจนกลายเป็นสีแดง เศษชิ้นส่วนของเด็กเหล่านั้นกระจายไปทั่วทิศ ทั้งเศษเนื้อ เศษอวัยวะตับไตไส้พุง ลำไส้ของเด็กคนหนึ่งลอยมาแปะเต็มหน้าจังหวะหันไปมองพอดี มันเกี่ยวตะหวัดรอบศีรษะแล้วปลายข้างหนึ่งสะบัดทิ่มเข้าเต็มปาก เขาร้องเสียงหลง ตะกายตะกุยเศษลำไส้นั้นเหวี่ยงทิ้งไปแทบไม่ทัน พะอึดพะอมจนแทบอาเจียน เศษเลือดเนื้อเครื่องในคนเรามันมีรสเป็นนี้เอง

ทำไมเศษลำไส้เพิ่งลอยมา ก็เวลาระเบิดผ่านไปแล้ว...

คำถามเพิ่งพุ่งวาบเข้ามาในหัว คำตอบยังอยู่ในความว่างเปล่า เขาเริ่มเห็นบางอย่างมันผิดปกติและรู้สึกถึงความผิดปกติอันน่าขนลุก

ร่างของเด็กๆ ไม่ได้พากันล้มฟุบลงบนพื้นถนน อย่างควรจะเป็น พวกเขายืนโงนเงนไปมาเหมือนหุ่นชักใยทั้งที่บางคนหัวขาดแขนขาด บางคนก็ยืนอยู่ด้วยขาข้างเดียวท่ามกลางกลุ่มควัน และพวกเขาเหล่านั้นเริ่มพากันทำท่าเหมือนจะหันหน้ามามอง ราวกับจะรู้ว่าตัวต้นเหตุซุ่มดูอยู่ตรงนี้

เขาตัวแข็งทื่อ อ้าปากค้าง ตาเหลือกโพลงจ้องมองภาพเบื้องหน้าราวโดนมนตร์สะกดใบหน้ายังเต็มไปด้วยเลือดซึ้งติดมากับลำไส้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมเด็กพวกนั้นไม่พากันเสียชีวิต

ร่างอันไม่สมประกอบของพวกเด็กๆ เริ่มมุ่งหน้ามายังแนวไม้ข้างทาง บางคนขาทั้งสองรับน้ำหนักตัวไม่ไหวก็พยายามใช้มือตะกายมาตามพื้นถนนอย่างไม่ละความพยายาม เด็กแบบนี้ท่าทางจะมุ่งมั่นและตั้งใจเรียนถึงพยายามได้ขนาดนี้

เด็กบางคนพยายามต่อหัวซึ่งเพิ่งหาเจอเข้ากับลำคอขาดวิ่นและเลือดหลั่งพลั่กๆท่วมตัว แต่มันไม่ได้ต่อง่ายแบบตัวต่อเพราะส่วนประกอบขาดหายจากแรงระเบิด แต่พวกเขาทั้งหมดก็มุ่งตรงมา....สร้างภาพวาดระบายสีจากเลือดเป็นแนวตรงเข้ามาราวมีจิตรกรแห่งนรกเป็นผู้สร้างสรรค์ผลงานอันเต็มไปด้วยเลือดเนื้อและความสยดสยอง

กลุ่มควันจางลง

เด็กคนเดินนำหน้าเข้ามาในระยะมองเห็นชัดเจน

หัวใจและความรู้สึกของชายหนุ่มตกวูบลงทันที หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมาจากทรวงอก รู้สึกเหมือนจะเป็นลม แต่สายตายังค้างจ้องมองต่อไป

นั่นมันลุกชายของเขาเอง.

ลูกชายผู้เรียนอยู่ระดับประถมของโรงเรียนประจำอำเภอแห่งหนึ่ง นี่เขาระเบิดรถโรงเรียนที่ลูกชายกำลังเรียนอยู่เข้าให้แล้ว

ใบหน้าของเด็กชายตัวเล็กๆคนนั้นเต็มไปด้วยเลือด หัวข้างซ้ายขาดหายไปส่วนหนึ่งจนมองเห็นสมองสีเทาบางส่วนเต้นระริก สองมือยังหอบกระเป๋านักเรียนในอ้อมแขน เขารู้ว่าลูกชายเป็นคนรักหนังสือและชอบอ่านหนังสือมาก แต่ตอนนี้หนังสือหลายเล่มเริ่มทยอยหลุดตกลงไปบนพื้นเพราะกระเป๋านักเรียนขาดหายไปบางส่วนจากแรงระเบิด

“ทำไม พ่อทำแบบนี้.....ทำไม”

เสียงเหมือนคนจะขาดใจดังจากปากชุ่มเลือด หากสายตาของเด็กน้อยเต็มไปด้วยแววตัดพ้อต่อว่าและเสียใจ ชายหนุ่มเห็นแล้วรู้สึกเจ็บปวดวูบขึ้นมาในใจทันที นี่เขาทำบ้าอะไรลงไป ลูกชายของเขาอยู่ในรถตู้คันนี้

พวกเด็กๆด้านหลังเคลื่อนตัวมาสมทบ พวกเขาเริ่มส่งเสียงต่อว่าด่าทอระงม ร่างอันยับเยินขาดวิ่นรายล้อมเข้ามาราวกำลังจะลงทัณฑ์นรก

คุณลุงสาแก่ใจมากใช่ไหม...ทำแบบนี้”

“พวกเราไม่รู้เรื่องอุดมการณ์อะไรนั่นของพวกลุงนะคะ ทำแบบนี้กับพวกเราทำไม”

“ผมเจ็บคอจังเลย หายใจไม่สะดวก คุณลุงทำหัวของผมหายไปไหนไม่รู้ ไปหามาคืนผมเสียดีๆ ไอ้ลุงบ้า”

“โอ้ย.....”

แผดร้องโหยหวนเป็นสัตว์ได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัส โลกทั้งโลกพลิกครืนถล่มลง



“เป็นอะไรของแกวะ...”

มือของใครบางคนเหวี่ยงโครมมาเต็มหัว เขาทะลึ่งพรวดพราดลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางคนตื่นกลัวและประสาทเสีย อึดใจต่อมาจึงรู้ว่ากำลังอยู่ในบ้านพักกลางป่า โดยมีเพื่อนคนหนึ่งกำลังตรวจดูความเรียบร้อยของจักยานยนต์มรณะ

“ข้าฝันไปว่ะ...ฝันบ้าๆ”

ชายหนุ่มยกมือสั่นเทาลูบใบหน้าไปเหมือนจะขัดถูภาพน่ากลัวออกจากความคิด

“เดี๋ยวนายใหญ่จะมาเยี่ยมแก เป็นเกียรติมากเลยโว้ย ไม่ค่อยมีใครได้รับเกียรติมากขนาดนี้”

ชายหนุ่มไม่สนใจคำพูดของเพื่อนร่วมอุดมการณ์มากนัก หันไปหยิบขวดเหล้ามากรอกปาก นึกถึงสภาพลูกชายในความฝันซึ่งเพิ่งผ่านไปหยกๆ แล้วใจหาย.ใจหายทั้งที่รู้ว่าความจริงลุกชายได้ตายไปเมื่อปีที่แล้ว

เขาน่าจะอยู่ด้วย บางทีถ้าเขาอยู่ด้วย และนำตัวลูกชายส่งโรงพยาบาลก็มีโอกาสรอด แต่เขาทำไม่ได้ เพราะกลายเป็นคนมีค่าหัวไปเสียแล้ว จากการเข้าโจมตีเจ้าหน้าที่ตำรวจทหาร ยิงพลเรือน หลายครั้ง...ต่อหลายครั้ง มีหรือจะไปเดินในเมืองได้แบบสบายใจ

หลังการมาตรวจเยี่ยมและให้กำลังใจจากนายใหญ่ เขาก็พร้อมจะออกปฏิบัติงาน


เขามองกระจกหลัง เห็นรถตู้รับส่งนักเรียนวิ่งตามมาในระยะห่างพอประมาณ ทุกอย่างกำลังเป็นไปตามแผน จะต้องไม่คิดอะไรให้หนักหัว จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วเผ่นไปกบดานในค่ายกลางป่า เพื่อรับคำยกย่องชมเชยจากเพื่อนๆ จากวีรกรรมอันองอาจห้าวหาญสมชายชาตรี บางทีอาจได้ร่วมรับประทานอาหารกับนายใหญ่ให้คนอื่นอิจฉาเล่น

เข้าโค้งหักศอก เขารีบจอดรถและจอดให้รถล้มลงบนพื้นมองเผินๆ เหมือนเป็นการล้มจากอุบัติเหตุ ก่อนวิ่งเข้าไปในแนวป่า ซึ่งทันเวลาที่รถตู้รับส่งนักเรียนวิ่งมาถึงจุดหมายพอดี

เขากัดฟัน กดนิ้วลงบนปุ่มกดมือถือ

ในขณะนิ้วกดลงไป เขาหันไปมองรถตู้เหมือนถูกบางอย่างกระชากความรู้สึกให้หันไปมอง แล้วใจก็หายวูบอีกครั้ง

ลูกชายคนเดียวของเขากำลังโผล่ชะเง้อมองมาจากหน้าต่างข้างคนขับ

“ไม่.................”

เขาแผดร้องสุดเสียง โลกพลิกครืนลงอีกครั้ง



“ไอ้บ้า...เมาจนหลับไปอีกล่ะสิ....เจ้านายใหญ่มาถึงแล้วโว้ย เอาของมาฝากแกด้วย”

ชายหนุ่มตาเบิกโพลง

นี่เขาฝันไปแล้ว ฝันสมจริงสมจังเหลือเกิน คงเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าและยากล่อมประสาทซึ่งดินลงไปก่อนปฏิบัติงานทุกครั้ง

อะไรก็ไม่ร้ายเท่า เขาเพิ่งพบว่ามือกำลังกดอยู่บนปุ่มกดมือถือ คงละเมอไปหยิบมาตอนฝันอยู่เป็นแน่แท้ นัยน์ตาของเขาเหลือกโพลงด้วยความตกใจกลัวสุดขีด นี่เขายังอยู่ในฐานปฏิบัติการกลางป่า....ยังไม่ได้ขับรถมรณะออกไปเสียด้วยซ้ำ


ถึงจะรู้ว่าเป็นความฝัน แค่ความต่อเนื่องทางอารมณ์และร่างกายยังตำเนินต่อไปอีกเสี้ยวส่วนหนึ่งของเวลา แต่มันก็มากพอที่จะเห็นนิ้วของตัวเองกดลงไปบนปุ่มกดโทรศัพท์ ท่ามกลางความตื่นตะลึงไม่คาดฝันของนายใหญ่และเสียงร้องอย่างตกใจกลัวสุดขีดของเพื่อนๆอีกหลายคน

แต่สิ่งสุดท้ายซึ่งเข้ามาแทนที่ภาพทั้งหลายทั้งมวลคือภาพใบหน้าของลุกชาย

แล้วความเงียบภายในป่าก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงระเบิดครืนใหญ่ กลุ่มควันเปลวไฟพวยพุ่งสูงเลยยอดไม้ ในที่สุดระเบิดก็ได้ทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์




***

บทส่งท้าย

เย็นวันนี้ ชายชราไม่ได้เห็นเด็กชายคนนั้นอีก และไม่เคยเห็นอีกเลย หลังจากเมื่อวานนี้ เด็กคนนั้นเดินจูงมือมากับพ่อของเด็กชาย ซึ่งชายชราก็รู้จักมักคุ้นเป็นอย่างดี...พวกเขาทั้งสองหายไปเมื่อไปถึงบ้านหลังหนึ่งซึ่งห่างออกไปไม่มากนัก บ้านที่ไม่มีคนอาศัยมาปีกว่าแล้ว.....

ชายชรารู้สึกเหงาขึ้นมาเล็กๆมากกว่าจะรู้สึกกลัว เพราะรู้ว่าต่อไปนี้คงไม่เห็นร่างของเด็กตัวน้อย ผู้เดินผ่านมาและสลายกลายเป็นอากาศธาตุไปให้เห็นทุกวันราวมายาภาพจนชินตา การรอคอยและภารกิจมาถึงวาระสุดท้ายของมันแล้ว






จบแล้ว^^

แก้ไขเมื่อ 29 ก.พ. 55 08:43:53

จากคุณ	: Psycho man
เขียนเมื่อ	: 29 ก.พ. 55 08:18:51