ความคิดเห็นที่ 1 . เสียงกุกกักที่ดังตั้งแต่เช้าตรู่ทำให้งามตาที่กำลังหลับด้วยความสบายอยู่ พลิกตัวมาด้วยความอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อยที่เธอถูกรบกวน แต่พอเห็นต้นตอที่มาของเสียงเธอก็ดุ ว่าไม่ได้ เพราะคนที่กำลังแต่งตัวอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งนั้นก็คือ   “กลิ่น นั่นแกจะไปไหนแต่เช้า” เสียงร้องที่ถามออกมานั้นดูงัวเงีย “ไปไร่ผักบ้าบอนั่น” กลิ่นแก้วหันมาตอบพลาง พยายามใส่ต่างหูอีกข้าง “หา!  นี่แกยังๆๆ” “ยังอะไร?  ฉันก็แค่อยากรู้ว่าที่นั่นมีอะไรดีแค่นั้น” กลิ่นแก้ว ตอบด้วยรอยยิ้มแววตาเจ้าเล่ห์ หึ เธอตั้งใจแล้วว่าจะเอาคืนพ่อค้าผักคนนั้นได้อย่างไร เช้านี้เธอจะไปป่วนที่นั่นแต่เช้า และอย่าหวังเลยว่าวันนี้ ไร่ผักนั่นจะอยู่อย่างสงบสุขไม่รู้ล่ะ เธอจะต้องเอาที่ๆ ที่เป็นของเธอคืนมาให้ได้โดยไว “แกจะนอนอีกนานมั้ยงาม รีบลุกมาแต่งตัวอาบน้ำสิ เพราะวันนี้มีอะไรสนุกๆ ให้แกช่วยฉันทำ อีกเยอะ” งามตาย่นคิ้วมองเพื่อนสาวแววตาคู่หวานฉาบไปด้วยความซุกซนเจ้าเล่ห์ ที่ทำให้เธอไม่มั่นใจเอาเสียเลย   แต่เพราะเสียงเร่งเร้าจากแม่คนเจ้าเล่ห์นั่นแหละที่ดังนั่นที่ทำให้งามตายอมตัดใจลุกจากที่นอนอันแสนสบายในที่สุด “เร็วสิ” “ก็ได้ๆ  อะไรของแกนักนะ” งามตาบ่นอุบอิบก่อนจะเดินเข้าไปทำธุระในห้องน้ำ กลิ่นแก้วมองไปด้วยสายตาสมใจ   คิดเอาไว้แล้วว่าวันนี้เธอจะไปก่อกวนรักษ์ไท ให้ถึงที่สุด  หึ อย่าคิดนะพ่อ ว่าจะหยุดคนอย่างกลิ่นได้ คณะถ่ายทำรายการวาไรตี้รายการดังกำลังเตรียมตัวถ่ายทำรายการ อยู่ที่ไร่เพียงดิน  เพื่อสัมภาษณ์ชีวิตการทำงานของ ดร.นิธิดล  บริบูรรักษ์ บุตรชายคนโตของ คุณหญิงเก็จมณี บริบูรณ์รักษ์   นั่นเอง หรือถ้าตามฐานะ  เขาก็นับได้ว่าเป็นพี่ชายคนโตของรักษ์ไทด้วยเหมือนกัน  อายุรักษ์ไท ตอนนี้สามสิบสาม  อีกฝ่ายก็ย่างสามสิบแปด มีหน้ามีตา เป็นที่รู้จักของคนเกือบทั้งประเทศมากขึ้นก็เพราะเคยทำงานอยู่ในตำแหน่ง เลขาฯ ของ อดีตท่านนายกรัฐมตรีคนที่แล้ว   วันนี้มาถ่ายทำรายการได้เน้นให้เห็นไลฟ์สไตล์อีกด้านหนึ่งของดร.นิธิดล ที่จะฉีกภาพความเคร่งขรึม จริงจังของ ดร.นิธิดล ให้ดูกลายเป็นชายหนุ่มในมาดชอฟท์ สบายๆ ยามที่ได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่ไร่เพียงดิน นัยว่า ไร่เพียงดินนี้เกิดขึ้นได้เพราะไอเดียของ ดร. นิธิดล ที่เป็นผู้บริหารไร่นี้คนหนึ่ง หลังจากการว่างเว้นงานหลักที่ทำอยู่ ร่วมกับน้องชายที่ชื่อรักษ์ไทนั่นเอง แน่นอนว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันถูกกำหนดเอาไว้ให้เป็นไปอย่างที่คุณหญิงเก็จมณีต้องการ   นุชิตไม่พอใจที่คุณหญิงมาโมเมว่า ไร่เพียงดินนี่เกิดขึ้นมาได้เพราะลูกชายคนโตของท่านเป็นคนได้แนวคิดนี้มา แล้วมาชักชวนรักษ์ไททำ   ถึงจะไม่พอใจ แต่ด้วยความต้อยต่ำในชาติกำเนิดก็ทำให้นุชิตทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้  ในเมื่อคุณรักษ์เองซึ่งน่าจะเป็นบุคคลที่จะต้องรู้สึกแปลบๆ ในอกมากกว่า ก็ดูไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลย ดั้งนั้นชายหนุ่มจึงทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาทำงานของตนไปพร้อมกับบ่นอะไรไปพลางๆ พอสายๆ  มาสิ่งที่ตนต้องทำคือกุลีกุจอต้อนรับคุณหญิงและคณะการถ่ายทำรายการอะไรนั่นต่อ นุชิตไม่อยากจะเจอหน้าคนพวกนี้นักแต่ก็เลี่ยงอะไรไม่ได้ …   “ไร่นี้ดูกว้างขวางเหมือนกันนะ นึกว่าจะเล็กๆ  แล้วนึกว่าจะไม่มีอะไรมากกว่าไปกว่าผักซะอีก นี่ถ้าไม่เห็นในหนังสือฉบับนั้นแกก็คงปิดเงียบไม่บอกฉันสักคำสินะ”   คุณหญิงเอ่ยราบเรียบที่แฝงคำตำหนิเอาไว้ชัดเจน รักษ์ไทเองก็ทำเงียบๆ หนังสือฉบับนั้นที่ท่านหมายถึงก็คือหนังสือนิตยสารเกี่ยวกับการท่องเที่ยวที่มาขอถ่ายภาพและสัมภาษณ์หลักคิด การทำงานของตนไปลงในหนังสือเมื่อหลายๆ เดือนก่อน “ตอนนั้นผมยุ่งน่ะครับ และไร่มันก็ยังไม่เป็นเหมือนทุกวันนี้อย่างคุณแม่เห็น อะไรก็ยังไม่พร้อมเลยไม่อยากจะเรียนให้คุณแม่ทราบ” คุณหญิงเก็จมณีเองก็เงียบรับฟัง  ใบหน้าที่เอาแต่เชิดมีสีหน้าว่าพึงพอใจขึ้นมานิดในคำอธิบายของรักษ์ไท  แต่หางตาทั้งคู่ที่เชิดนั้นก็ยังไม่ทิ้งแววตำหนิ   “การทำงาน มีระบบ กว้างขวาง บรรยากาศของไร่ก็ร่มรื่นดีจริง ไม่อยากจะเชื่อว่าที่ของคุณพ่อที่มีแต่หญ้ารกครึ้ม กับกลายมาเป็นไร่ผักปลอดสารพิษที่มีชื่อเสียงอย่างทุกวันนี้”   ดร นิธิดล. เอ่ยแทรกขึ้น เขาเป็นชายร่างสูงผิวขาวสะอาด  หลังจากที่ไม่ได้เจอรักษ์ไทเสียนาน ผิวขาวๆ ที่อีกฝ่ายเคยมีเหมือนตน วันนี้ออกเป็นสีน้ำผึ้งอ่อนๆ แต่มันก็ทำให้รักษ์ไท ดูดีไปอีกแบบ “ครับ” “ทุกวันคงมีคนเข้าออกไร่แห่งนี้เยอะน่ะสิ”   “ครับ ส่วนหหนึ่งเป็นผู้ที่สนใจมาดูงานที่ไร่ อีกส่วนก็กึ่งท่องเที่ยงกับกึ่งดูงาน”   คุณหญิงเก็จมณีเหยียดสายตาอีกครั้งกับสิ่งที่ลูกนอกไส้ได้บอกเล่ามา   ตนไม่เห็นจะสนใจไร่นี้ไปมากกว่าการที่มันจะเป็นส่วนหนึ่งที่จะทำให้ภาพของบุตรชายคนโตในฐานะเลขาฯ ของอดีตนายกรัฐมนตรีคนก่อนจะดูโดดเด่นและดูท่าทึ่ง น่าชื่นชมมากว่าเดิม “เอาล่ะ อย่าพูดมากเลย เดี๋ยวรายการที่ฉันตระเตรียมเอาไว้จะมาถ่ายทำ  ยังไงก็ขอพูดไปตามสคริปท์ที่คนของรายการได้เตรียมไว้ให้ก็แล้วกัน” ว่าแล้วก็หันไปขานเรียกลูกชายคนโตของตนเบาๆ   “ตาใหญ่” “ครับคุณแม่”   “หลบขึ้นรถเรากันเถอะลูก แดดก็ร้อน  เรือนก็หลังเล็ก แม่อยู่ไม่ได้หรอกมันอึดอัดคับแคบไปหมด ดูสิ” ดร.นิธิดลหันไปสบสายตากับเจ้าของเรือนแวบหนึ่งด้วยความเห็นใจ ที่คำพูดของมารดาตนนั้นดูจะไปสร้างความเสียใจให้   ซึ่งรักษ์ไทเองก็มองตาพี่ชายเงียบๆ ด้วยความเข้าใจและไม่ถือสาอะไรเพราะตนรู้อยู่แล้วว่า คนอย่างคุณหญิงเก็จมณี จะมีท่าทีเช่นนี้ให้กับตนมาเสมอๆ   คล้อยหลังคุณหญิงและลูกชายคนโตที่เดินลงจากบ้านดินของรักษ์ไทหายลับเข้าไปอยู่ในรถยนต์ส่วนตัวคันหรูแล้ว นุชิตที่อยู่แถวๆ นั้นไม่ได้อยู่ห่างไปไหน และบังเอิญได้ยินคำพูดของคุณหญิงก่อนหน้านั้น  ก็ก้าวออกมาแสดงความไม่พอใจขึ้นมาทันที จนรักษ์ไทเองต้องเอ่ยปรามต่อ “มีอย่างที่ไหน นี่บ้านดินนะครับ ไม่เห็นต้องมีเครื่องปรับอากาศ ไม่เห็นจะร้อนเลย อีกอย่างที่ไร่ของเราก็ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกไว้รอบๆ คุณหญิงนี่หาเรื่องว่าคุณรักษ์ได้ทุกเรื่องจริงๆ ผมล่ะเชื่อเล..” “ชิต!” “ครับๆ” รักษ์ไทดุ จนนุชิตลนลานแล้วรีบเดินออกไปทำงานอย่างอื่นของตัวเอง  แล้วชายหนุ่มก็หันมาถอนหายใจด้วยเพราะคำพูดบางคำของนุชิตที่สะกิดใจ  นี่มันก็แค่ผิวเผินนะ วันนี้ทั้งวันตนต้องโดนคำพูดทำนองนี้ของคุณหญิงมากกว่านี้อีกแน่ๆ  ทั้งๆ ที่ทำใจตั้งรับแล้ว แต่ทว่า ลึกๆ รักษ์ไทก็รู้สึกเสียดแทงอยู่ในหัวใจอยู่ดี เมื่อถึงเวลาการถ่ายทำรายการ พิธีกรสาวที่เป็นดาราทั้งสองก็ออกมาจ้อตามสริปท์ที่คุณหญิงเก็จมณีลงทุนบัญชาเองมาตั้งแต่ต้น  ตอนนี้พิธีกรสาวสองคนกำลังเดินขนาบกับชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ภายใต้การแต่งกายด้วยเชิ้ตหมวกที่ทั้งสามกำลังเดินพูดคุยไปตามที่ต่างๆ ของไร่ ที่มีภาพของการทำงานของคนงานอย่างขะมักเขม้น   สำหรับรักษ์ไทนั้นเองก็กำลังรอให้ถึงคิวตนเอง ซึ่งใครก็ไม่คาดคิดว่า จะอยู่สุดท้ายของการถ่ายทำนั่นแหละ รักษ์ไทถึงจะได้ออกกล้องนั่งพูดคุยให้สัมภาษณ์ร่วมกับดร.นิธิดล ซึ่งนุชิตเห็นแล้วรู้สึกคับแค้นใจแทนเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ไร่นี่ความคิดมาจากคุณรักษ์หมดแต่คุณหญิงมาตู่เอาว่าเกิดจากไอเดียของคุณนิธิดลที่อยากคิดทำขึ้น  โธ่เอ๊ย นี่ถ้าไม่เห็นแก่คุณรักษ์  ตนคงเข้าไปป่าวประกาศให้รู้แล้วล่ะว่า คนต้นคิดของที่นี่ และเป็นเจ้าของไร่ตัวจริงๆ ก็คือ คุณรักษ์คนเดียวเท่านั้น! ทางด้านกลิ่นแก้วพอมาถึงที่ไร่เพียงดิน เห็นว่าบันนี้บรรยากาศดูแปลกๆ คนดูหนาตาขึ้นโดยเฉพาะพวกไทยมุง เธอจึงไปสอบถามจึงรู้ว่า ที่นี่มารายการวาไรตี้รายการหนึ่งมาถ่ายทำรายการที่ไร่เพียงดิน ของรักษ์ไท  เธอเลยชวนงามตาเข้าไปยืนปะปนมองดูการถ่ายทำรายการตรงนั้นกับชาวบ้านคนอื่นด้วยความอยากรู้ว่า  ที่นี่มีดีอะไรถึงทำให้รายการวาไรตี้รายการดังต้องมาถ่ายทำรายการถึงที่นี่ หญิงสาวตัวร่างเล็กบางเดินเข้าไปเบียดเสียดกับไทยมุงคนอื่นๆ และเธอก็แอบหวังว่าเสื้อแขนกุดสีไข่กับแว่นตากันแดดอันโตจะช่วยปกปิดเธอไม่ให้ผู้ชายคนนั้นผิดสังเกตว่ามีเธอมาแอบยืนมองเขาด้วยเถอะนะ แต่แล้วสิ่งที่เธอคาดหวังเอาไว้ก็เปล่าประโยชน์  คงด้วยการแต่งตัวของเธอที่ดูแปลกกับชาวบ้านคนอื่นๆ  เลยทำให้เขาเห็นเธอได้ไม่ยาก กลิ่นแก้วก็แกล้งยืนสังเกตเงียบๆ และ ลอบเบือนหน้าหนีบ่อยครั้ง ยามที่เขาปรายสายตามาทางเธอ “นั่น คุณ ดร.นิธิดล   คนที่เป็นเลขาฯ ของท่านนายกรัฐมนตรีคนที่แล้วใช่มั้ย”  กลิ่นแก้วยื่นหน้าไปถามเพื่อนข้างกายเบาๆ ยามเห็นผู้ชายอีกคนที่นั่งให้สัมภาษณ์พิธีกรสาวคู่กับเขา บรรยากาศพูดคุยเป็นกันเองด้วยลักษณะรายการและบุคลิกขี้เล่นอันเป็นบุคลิกเฉพาะของพิธีกรดาราสาวคนหนึ่งที่ยิงมุขให้ชายหนุ่มที่นั่งคู่กันทั้งสอง     ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้ตื่นกล้อง อย่างคนที่ไม่ค่อยได้ออกกล่องทีวีบ่อยๆ เลย เขาควบคุมอาการ และรอยยิ้มได้เป็นธรรมชาติทีเดียว แหวะ แล้วเธอจะมองรอยยิ้มของเขานานทำไมเนี่ย   “แกรู้จักเหรอกลิ่น”  งามตาถามกลับเบาๆ   กลิ่นแก้วก็พยักหน้าขึ้นลง แล้วอธิบายเพิ่ม “จะบ้าหรืองาม  ถึงฉันจะอยู่เมืองนอก แต่ข่าวในประเทศไทยช่วงสามสี่ปีก่อน ฉันก็เกาะติดตลอดเชียวนะ   โดยเฉพาะข่าวการบ้านการเมืองในประเทศเรา  ฉันเลยได้เห็นหน้าผู้ชายคนนี้ออกจ้ออยู่หน้าเจอบ่อยๆ” “เอะ แล้วคนพวกนี้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณรักษ์” งามตาโพล่งออกมาเบาๆ ด้วยความแปลกใจ พลางหันมาสบตากับกลิ่นแก้วที่คงรู้สึกสนเท่ห์ไม่ต่างจากเธอ   “นี่กลิ่นเข้าไปดูใกล้ๆ อีกนิด เถอะๆ อาจจะได้ยินเวลาเค้าคุยกันถนัดขึ้น อยากรู้ว่าเค้าจะคุยอะไร”   กลิ่นแก้ว ลังเลก่อนจะพยักหน้า อย่างเห็นด้วยในที่สุด “นั่นน่ะสิลองเข้าไปดูไปใกล้ๆ หน่อยดีกว่า” ว่าแล้วสองสาวก็พยายามเบียดเสียดเข้าไปใกล้การถ่ายทำรายการอีกนิด  ตั้งใจว่าจะขอฟังบทสนทนาเหล่านั้น  แต่ด้วยความที่กลิ่นแก้วเริ่มจะทนเห็นรักษ์ไท ยิ้ม และในรอยยิ้มนั้นบางทีเธอก็รู้สึกว่าเขายิ้มพลางปรายสายตามาทางเธอเป็นระยะๆ   ทำให้กลิ่นแก้ว ต้องตัดสินใจชวนงามตาปลีกตัวออกมาจากบรรดาไทยมุง ออกมาในที่สุดโดยอ้างว่าเธอทนยืนตากแดดนานไม่ได้มัน ‘ร้อน’ งามตายอมปลีกตัวออกมา และพอเดินห่างคนพวกนั้นมาได้ระยะหหนึ่งที่หยุดพักร้อนได้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ งามตาที่เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ ก็รีบหยิบมือถือเครื่องบางขึ้นมากดโทร.ไปหาใครคนหนึ่ง พลางบอกกลิ่นแก้วให้รออย่างใจเย็น   จากนั้นไม่นาน งามตาก็เดินกลับมาด้วยรอยยิ้ม กว้าง “ได้เรื่องแล้วกลิ่น” “เรื่องอะไร?” “อ้าว ก็เรื่องที่เราอยากรู้ว่า ดร.นิธิดล ที่ว่านี่มันเกี่ยวของอะไรกับคุณรักษ์ อีกอย่าง ทำไมทั้งสองต้องมานั่งให้สัมภาษณ์ออกรายการวาไรตี้ชื่อดังของเมืองไทยอีกรายการหนึ่งคู่กันด้วยไง” “อื่มๆ  แกรีบเล่ามาสิงาม” กลิ่นแก้วยื่นหน้าไปถาม ตั้งอกตั้งใจรอฟังคำตอบจากงามตาอย่างดิบดีทีเดียว “คุณหญิงเก็จมณีที่เป็นมารดาของ ดร. นิธิดล  มีบุตรชายอยู่ด้วยกัน สามคน คนโตก็คือ ดร.นิธิดล  คนที่สองคือ คุณนิธิภูมิ  และคุณสุดท้าย แกพอจะเดาได้มั้ยงาม ว่าเป็นใคร” “รักษ์ไท!” “ใช่”   “ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่านายคนนี้จะเป็นลูกชายคุณหญิง คุณนายเชียว ฉันนึกว่าเป็นชาวบ้าน ชาวนาธรรมดาๆ นะเนี่ย” “นั่นไง ที่แกคาดไม่ถึงและฉันเองก็คาดไม่ถึง   สาเหตุที่เขาเป็นที่รู้จักน้อยมากในวงสังคมเมื่อเทียบกับลูกชายสองคนของคุณหญิง   อันนี้ข่าวเมาส์ในวงสังคมนะ  ไม่รู้เท็จจริงประการใด  เค้าว่าเพราะเขาเป็นลูกของคนใช้ในบ้านบริบูรณ์รักษ์   ที่ว่าเกิดก่อนคุณนิธิภูมิน้องชายคุณ ดร.เสียอีก แต่คุณหญิงแกเลยต้องหน้าชื่นอกตรมรับว่าเป็นบุตรชายในสายเลือดให้โพล่มาอยู่ในฐานะลูกคนเล็ก   และไม่ค่อยจะเอาไปพูดอวด เพื่อนฝูงหรือพาออกงามสังคมเหมือนคนโตและคนรอง พอมีคนตอบทีว่าทำไม ลูกชายอีกคนถึงไม่ยอมออกงาน แกก็อ้างว่า เป็นคนขี้อาย หรือไม่สบาย ติดสอบอะไรของแกไปเรื่อยเปื่อยล่ะ”   “เหรอนี่” กลิ่นแก้วครางรับแผ่วด้วยสีหน้าแววตาที่ใช้ความคิด “ใช่  อันนี้ฉันสอบถามมาจากปากเพื่อนของฉันอีกคนที่เป็นนักข่าวสายข่าวบันเทิงเชียวนะ  ถึงแม้ว่าเรื่องของคนในตระกูลของคุณหญิงน่าจะแวดล้อมอยู่ในข่าวของสังคมมากกว่า  แต่แกอย่าลืมว่าตอนนี้ไฮโซกะบรรดาดารามันกลายเป็นของคู่กันเสียแล้ว  ไม่ดาราสาว ดาราชายที่ควงกับไฮโซคนดัง หรือทั้งสองอย่างก็นิยมสร้างกระแสที่มันมันเกี่ยวกันพัน  โดยเฉพาะลูกชายคนรอง   ที่กำลังเป็นข่าวว่าคั่วอยู่กับนางเอกดังในขณะนี้ไง” “แล้วอีกเรื่องหนึ่งทีแกก็สงสัยไม่ต่างจากฉันว่าทำไม วันนี้ ถึงมีรายการดังๆ มาทำรายการที่ไร่เพียงดิน  อันนี้เพื่อนนักข่าวคนนี้ก็วิเคราะห์ว่า  รายการนี้อยู่ในสังกัดบริษัทหนึ่งที่มีคุณหญิงเป็นหุ้นส่วน   ฉันว่า ที่นี่จะเป็นที่เป็นการถ่ายทำรายการในวันนี้ มันก็คือการสร้างกระแสให้กับ ดร. และ คนในตระกูล ให้ดูมีภาพลักษณ์ที่ดีอีกด้วย  เรียกว่า  ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเชียวนะ” “สร้างภาพ สร้างกระแสเพื่ออะไร?” “ไหนบอกว่าแกติดตามข่าวการเมืองไง   ก็เพื่อผลประโยชน์ทางการเมืองก็ได้ให้ลูกชายคนโตก็ได้ แถมได้หน้าตาในสังคม หรือธุรกิจของตระกูลนี้ในเรื่องของการอนุรักษ์ธรรมชาติ ดูสิไฮโซ แต่กลับมาทำไร่ผักปลอดสารพิษ โอ๊ย แค่นี่ก็ได้ใจคนดูไปเต็มๆ แล้ว    แกเข้าใจใช่มั้ย คนดังกับการสร้างภาพถือว่าเป็นของคู่กันมากๆ และเป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกิน ที่สมัยนี้จะมีบริษัทที่รับสร้างภาพให้คนดังๆ เกิดขึ้น แกอย่าไปคิดว่าเป็นเรื่องแปลกใหม่เลยกลิ่น” กลิ่นแก้วพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของงามตา แล้วสาวสวยก็เหยียดริมฝีปากคู่สวยอย่างดูแคลนยามเอ่ยขึ้นมา   “โธ่  นึกว่าจะทำไร่ผักปลอดสารพิษนี่ด้วยอุดมการณ์อันสูงส่ง  ที่แท้ก็ทำขึ้นมาเพื่อเอื้อประโยชน์ให้แก่คนในตระกูลของตนเองทั้งนั้น  นี่พ่อกำนันก็ใสซื่อเชียว   ถ้าได้รู้ว่า ชายหนุ่มที่พ่อกำนันยกย่องเช้า เย็น คนนี้ ทำไร่ขึ้นมาอย่างเป็นระบบเพื่อเอาไว้สร้างภาพให้พี่ชายคนโตและคุณหญิงแม่เลี้ยงนี่  พ่อกำนันจะรู้สึกเช่นไรนะ” (มีต่อ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 08:57:20

ความคิดเห็นที่ 2 . หลังจากนั้นกลิ่นแก้วก็เดินปลีกตัวออกจากงามตาเงียบๆ  เพื่ออยากจะเดินสำรวจดูการทำผักปลอดสารพิษของรักษ์ไท  เธอยอมรับว่าทีแรกวันนี้เธอตั้งใจจะมาป่วน  แต่ก็ไม่ได้ทำอย่างที่ใจนึก  เลยเปลี่ยนใจที่จะมาเดินเตร่ๆ ดูการทำงานของคนที่นี่เพื่อเก็บข้อมูลบางอย่างเงียบๆ  ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบกับโกดังที่ใช้เก็บอุปกรณ์การทำไร่ทำสวน  มีกุญแจคล้องเอาไว้ เธอมองด้วยสายตาแห่งการครุ่นคิดนิดหนึ่ง วันนี้ตั้งใจจะมาป่วนแต่ก็ไม่ได้ทำ แต่ไม่เสียเที่ยวแน่ๆ เพราะเธอรู้ว่าตรงไหนของไร่นี้เป็นเช่นไรบ้าง “ว่าแล้วเชียว ต้องเป็นใครไปเสียไม่ได้แน่ๆ   ยังนึกๆ อยู่เลยว่า ถ้าเป็นชาวบ้านแถวนี้  แล้วชาวบ้านแถวนี้ที่ไหนกันจะแต่งตัวเฉิดฉายขนาดนี้นะ”  เสียงทุ้มที่ดังเบาๆ ด้านหลังทำให้คนที่กำลังบันทึกข้อมูลบางอย่างไว้ในความคิดเงียบๆ ต้องรู้สึกตัวขึ้น เธอหันมามองเจ้าของเสียงแล้วพบว่าเป็นเขา  กลิ่นแก้วเลยถอนแว่นกันแดดออกทันควัน   “ฉันไม่ได้ปลอมตัวอะไรสักหน่อย แว่นนี่ก็ใช้กันแดดธรรมดาๆ   ทำไม  นี่อย่าคิดนะ ว่าฉันสนใจดูไร่ผักของคุณเหมือนคนอื่นๆ ที่กำลังเห่อ  ฉันไม่ใช่คนเห่อ หรือตามกระแสอะไร ที่เดินๆ ดูนี่ก็แค่อยากสำรวจด้วยตาตนเองเท่านั้นแหละว่า  ที่ของคุณพ่อถูกคุณเอาไปทำปู่ยี่ปู่ยำอย่างไรบ้าง และพอวันที่ฉันจะทำรีสอร์ทจะดูว่าต้องฟื้นฟูมันยังไงบ้าง  ก็เท่านั้น” รักษ์ไทได้ฟังบางคำพูด บอกตรงๆ ว่ารู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย  แต่ถือว่าดีหน่อยนะที่ตอนเช้าตรู่เขาได้ยินมาจากปากของลุงกำนันเองว่า จะยังไม่มีการขอคืนที่ดินตรงนี้ทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นเขาเองอาจจะหวั่นไหวกับคำพูดของเธอแน่ๆ “เห็นทีคุณจะมาที่ช้ากว่าคุณพ่อคุณแล้วล่ะ” รักษ์ไทเอ่ย พร้อมยิ้มละมุน  “เพราะตอนเช้าตรู่ คุณพ่อของคุณเองท่านมายืนยันหนักแน่นว่า ผมสามารถทำไร่ของผมต่อได้นานๆ หรือบางทีถ้าท่านจะขายที่ตรงนี้ให้ผมเลยถ้าท่านเห็นว่า ผมทำที่ดินของท่านผืนนี้เกิดประโยชน์แก่ตัวผม และแก่ชุมชนที่ท่านอยู่ตั้งแต่เกิดได้” “อะ  อะไรนะ?!” “ได้ยินไม่ผิดหรอกนะครับ  คุณกลิ่นแก้ว” รักษ์ไทย้ำเสียงนุ่ม  เสียงนุ่มๆ ท่าทางสุภาพเช่นนี้ นัยนึ่งเขาต้องการจะยั่วหญิงสาวตรงหน้าเล่นด้วยล่ะ “เป็นไปไม่ได้!    ไม่ได้ ในเมื่อฉันอยากได้อะไรก็ต้องได้” “งั้นคุณก็คงต้องไปขอที่คุณพ่อของคุณเองแล้วล่ะ”  เขาเอ่ยต่อ ท่าทางสุภาพ ยิ้มยั่ว เช่นเคย ทางด้านกลิ่นแก้วเองก็เอาส่ายหน้าพลางกัดฟันกรอด  เธอฉุนเหลือเกินที่รักษ์ไท  กล้ามาพูดอย่างนี้ “ไม่มีทาง!   คอยดูก็แล้วกัน”  กลิ่นแก้วกระแทกเสียงใส่หน้าอย่างเหลืออด ก่อนจะก้าวผ่านร่างสูงนั้นไปด้วยความไม่พอใจอย่างที่สุด! บทที่6 หลังจากได้รับรู้ข่าวล่าสุดจากปากของเขาเอง ทำให้กลิ่นแก้วมีอาการอยู่ไม่ติดที่เธอรีบกลับมาฉวยมืองามตาแล้วลากขึ้นรถเพื่อกลับไปที่บ้าน ใบหน้าสวยนั้นเคร่งเครียด จนงามตาไม่กล้าเอ่ยถามอะไรมากเพราะยิ่งถาม มันก็ยิ่งเป็นการทำให้กลิ่นแก้วจะยิ่งเหยียบคันเร่งเหมือนวันก่อน งามตาเลยนั่งตัวลีบในรถสายตาทอดทองข้างหน้าด้วยใจเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ จนกระทั่งรถยนต์คันสีดำแล่นกลับเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้านเพิ่มศักดิ์อย่างสวัสดิภาพท่ามกลางเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของงามตา จากนั้นงามตาก็ไม่ทันที่จะได้ไถ่ถามว่ามีอะไรที่ทำให้กลิ่นแก้วรีบบึ่งรถกลับมาที่บ้านด้วยอารมณ์โกรธๆ อย่างนี้  กลิ่นแก้วรีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูลงจากรถ วิ่งขึ้นเรือนไทยหลังใหญ่ไปอย่างรวดเร็ว  งามตาได้แต่มองตาพลางเกาศีรษะตามเท่านั้น หญิงสาวกึ่งวิ่งกึ่งเดินด้วยน้ำหนักเท้าที่กระแทกแรงๆ ไปที่ห้องทำงานของบิดาเธอ เธอพุ่งไปยังตู้เก็บแฟ้มเอกสารต่างๆ  และมองหาแฟ้มๆ หนึ่งที่บอกว่าเป็นแฟ้มเก็บสัญญาเช่า -ซื้อ ที่ดินของบิดาเธอ จนเธอเจอมันเข้าก็รีบไปหยิบมัน มาดู มือเรียวพลิกๆ หาสัญญาเช่าที่ดินฉบับหนึ่งจนกระทั่งพบมันเข้า ดวงตาหวานที่มีแววขุ่นกราดมองแล้วก็ให้โพล่งออกมาด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจยิ่งนัก “ทำไม ค่าเช่าที่ดินมันแสนถูกอย่างนี้เนี่ย  นี่พ่อ ให้ตานั่นเช่าที่ๆ สวยๆ ด้วยราคาแค่นี้เนี่ยนะ!” ความฉุนที่มีก่อนหน้ายิ่งเพิ่มทวีเข้าไปอีก หญิงสาวหมุนตัวออกจากห้องนี้โดยเร็วเพื่อจะตามหาบิดาแล้วถามท่านว่า ทำอย่างนี้ได้อย่างไร  จังหวะที่เธอเดินออกมาจากห้องก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่งามตาได้ตามมาติดๆ สวนกับกลิ่นแก้วพอดี “อะ อ้าวกลิ่น จะไปไหนอีก!” งามตาส่งเสียงถามแต่ทว่า กลิ่นแก้วไม่ได้ตอบอะไร  สีหน้าของกลิ่นแก้วดูมีเรื่องด่วนอะไรให้ต้องทำ สุดท้ายงามตาก็ได้แต่มองตาร่างเพื่อนพลางถอนหายใจเฮือก ไม่ได้นึกที่อยากจะตามไปไหนอีกแล้ว   “พ่อกำนัน!”   เสียงใสที่เอ่ยดังลั่น ทำให้กำนันเพิ่มศักดิ์ที่กำลังนอนเอกเขนกอย่างสบายอารมณ์บนโซฟาตัวใหญ่ ได้ละสายตาจากจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่เบือนไปดูเจ้าของเสียง   เป็นกลิ่นแก้วนั่นเองที่กำลังเดินรี่มาหาตน และภายในมือบางข้างหนึ่งของบุตรสาว เหมือนจะหยิบแฟ้มอะไรสักอย่างติดมือมาด้วย   “อะไรเหรอกลิ่น” “ทำไมพ่อทำแบบนี้ล่ะคะ” หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่ยื่นบางอย่างในมือเธอให้ท่านดู พร้อมรอฟังคำอธิบายจากปากของท่านให้หายข้องใจ   “อะไร  ที่ว่าทำไมทำแบบนี้  คืออะไร?”   “ก็พ่อให้นายรักษ์อะไรนั่นเค้าเช่าที่ตรงนั้น ด้วยราคาแสนถูกอย่างกับได้เปล่าแบบนี้    พ่อทำอย่างนี้ ทำไมไม่ยกให้เค้าไปฟรีๆ เลยล่ะคะ” กำนันเพิ่มศักดิ์มองหน้าบึ้งขึงของบุตรสาวแล้วก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ อารมณ์ของกลิ่นแก้วตอนนี้ก็เหมือนเด็กที่กำลังถูกคนอื่นมาแย่งของๆ รักไปนั่น เอง  “ก็อยากจะยกให้ฟรีๆ อยู่เหมือนกัน” กำนันเพิ่มศักดิ์เอ่ยเสียงเรียบก่อนจะกลับไปสนใจกับรายการโทรทัศน์รายการโปรดตามเดิม ไม่สนใจกลิ่นแก้ว หรือแม้แต่กระทั่งเสียงแวดบาดหู “พ่อ!” “แล้วกลิ่นจะทำอะไรล่ะ  พ่อให้เค้าเช่าในราคาแบบนั้น แล้วมันทำให้กลิ่นเดือดร้อนอะไรนักหนา” “ก็กลิ่นบอกพ่อแล้วนี่คะ ว่ากลิ่นอยากได้ที่ตรงนั้น มาทำรีสอร์ท” “ก็ที่ของเราก็มีเยอะแยะ ถ้าอยากจะทำ ก็เลือกที่อื่นสิ” “แต่กลิ่นอยากได้ตรงนั้น  มันมีปัจจัยทุกอย่างเหมาะสม   แล้วทำไมพ่อไม่บอกนายคนนั้น แบบนี้ล่ะ ว่าที่ของพ่อมีเยอะแยะ  อยากจะทำก็ให้ย้ายไปทำที่อื่น” “ก็ที่ของเค้ากับที่ของเราตรงนั้นมันติดกันอยู่แล้ว จะให้เค้าย้ายไปหาที่ใหม่  ไม่เห็นใจเค้าหรือไง!” “พูดมา พ่อก็ทำเพื่อนายคนนั้นแหละ”  กลิ่นแก้วเอ่ยด้วยเสียงน้ำสั่นเครือขึ้น น้ำตาคลอขึ้น เพราะเธอรู้สึกน้อยใจกับสิ่งที่บิดาเธอทำเหลือเกิน “ที่พ่อทำ ไม่ได้ทำเพื่อพ่อรักษ์เค้าคนเดียวเสียเมื่อไหร่ เป็นเพราะว่าพ่อก็มองเห็นแล้วว่า สิ่งที่พ่อรักษ์เค้าทำมีประโยชน์มากมาย ทั้งตัวเค้า ทั้งชาวบ้านของเราโดยรอบๆ  ก็จะได้มีอาชีพ มีการมีงานทำ  นี่กลิ่นคงไม่รู้สินะว่าพ่อรักษ์เค้าเลือกที่จะจ้างงานคนในพื้นที่ก่อน  ไร่ของเค้าเป็นไปได้ดี ชาวบ้านที่อยู่แถวนี้ก็มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีอีกด้วย แบบนี้มันจะไม่ให้พ่อให้เค้าเช่าที่ในราคาแสนถูกได้ยังไงกัน” “เห๊อะ!” กลิ่นแก้วแค่นเสียงเยาะขึ้นมาทันที เธอก็มีเรื่องที่จะต้องให้บิดาเธอรู้เกี่ยวกับนายคนนั้นเหมือนกัน  “นี่พ่อคงไม่รู้ล่ะสิคะ ว่าพ่อรักษ์คนดีของพ่อ  ที่เค้าทำอย่างนี้ไม่ได้ด้วยอุดมการณ์หรืออะไรหรอก  เค้าทำเพื่อหน้าตาของพี่ ชายเค้าและและตระกูลของตัวเค้าเองทั้งนั้น” “กลิ่นพูดเรื่องอะไร?” ว่าแล้วกลิ่นแก้วก็ตัดสินใจ เล่าเรื่องที่เธอรับรู้ว่าอย่างประชดประชันให้บิดาเธอฟัง และพอท่านได้ฟังก็นิ่งไปนิดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธราบเรียบ “ไม่จริงๆ  พ่อว่าพ่อมองพ่อรักษ์ไม่ผิดหรอก พ่อรักษ์เป็นคนดี ไม่ใช่คนเสแสร้งหรือสร้างภาพอะไรนั่นหรอก” “พ่อคะ! พ่อไม่เชื่อเหรอ  คนรวยๆ พวกนั้นเค้าสามารถทำอะไรก็ได้ เนรมิตอะไรก็ได้เพื่อให้เปลือกนอกของพวกเค้าดูสวยงาม  มีหน้ามีตาในสังคม” “หยุดๆ  หยุดได้แล้วกลิ่น  พ่อจะดูทีวีต่อ  มีอะไรก็ไปทำ อย่ามาพูดอะไรที่ไร้สาระให้พ่อฟังเลย ยังไง พ่อก็มั่นใจว่าพ่อดูคนไม่ผิด” “ได้!  แล้วกลิ่นจะทำให้พ่อเห็นว่าพ่อรักษ์อะไรของพ่อนั่น  โกหกทั้งเพ” หญิงสาวกล่าวเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนที่เธอจะสะบัดตัวออกจากห้องนี้ไปด้วยความซ้ำใจ (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 08:59:18

ความคิดเห็นที่ 3 . ยามเย็น ดวงอาทิตย์คล้ายผลไม้กลมๆ ที่เป็นสีแดงสดใกล้สุกเต็มที่ กำลังเคลื่อนตัวลับเหลี่ยมมุมเขาตรงหน้า  ตอนนี้การถ่ายทำรายการวาไรตี้ดังๆ ก็เสร็จสิ้น เอาเป็นว่าสมใจคุณหญิงเก็จมณีที่จะให้ภาพลักษณ์ลูกชายคนโตเป็นไปในทิศทางที่ตนวางแผนเอาไว้  ยามนี้คุณหญิงเก็จมณีเดินกลับขึ้นไปอยู่บนรถตู้คันแพง เพื่อรอให้ลูกชายคนโตตามมาสมทบแล้ว อย่างที่ไม่อยากจะลงจากรถมาคลุกคลีกับคนที่ไร่หรือรักษ์ไทนัก   มันก็เป็นลักษณะของคนที่ถือตัวและเย่อหยิ่งอย่างคุณหญิงอยู่แล้ว รักษ์ไท  ดูการทำงานตอนเย็นของคนงานที่ไร่ที่กำลังทำหน้าที่ของตนอย่างขะมักเขม้นเพื่อแข่งกับ ความมืดที่เริ่มคืบคลานมาอย่างช้าๆ จนกระทั่งจะรู้สึกตัวเมื่อมีมือหนาๆ เอื้อมมาจับบ่าข้างหนึ่งของตน รักษ์จึงไทผินใบหน้ากลับไปมองช้าๆ   “ขอบใจนายมากนะรักษ์ สำหรับวันนี้” ดร.นิธิดล เอ่ยพลางก้าวมายืนในระดับเดียวกันกับรักษ์ไท พลางทอดสายตามองดูบรรดาคนงานที่ไร่ที่กำลังทำงานแข่งกับเวลากันอยู่ “ดีใจด้วยที่ไร่เพียงดินของนาย เป็นไปได้ดี”   รักษ์ไทมองใบหน้า แม้สายตาจะไม่ได้หยุดนิ่งที่ใบหน้าเขา แต่สายตาและน้ำเสียงก็แสดงถึงความจริงใจที่เขาสัมผัสได้   ผู้ชายคนนี้อยู่ในฐานะพี่ชายคนโตของบ้านและเป็นพี่ชายต่างมารดาของตน ทว่าความสัมพันธ์ไม่ได้สนิทสนมกันแต่ประการใด แต่ถือว่าในบรรดาคนในบ้านบริบูรรักษ์นั้น ดร. นิธิดล ก็เป็นคนที่มีมิตรต่อเขาที่สุดแล้วเพียงแต่จะแสดงออกมาก็ไม่ได้เพราะทุกอย่างที่อยู่ในบ้านบริบูรณ์รักษ์ ต้องอยู่ในสายตาคุณหญิงเองที่คอยปรามลูกๆ ของตนอย่างเด็ดขาด ไม่ว่าคนใดคนหนึ่ง ห้ามมิให้มาสุงสิงกับรักษ์ไทแม้แต่น้อย “รู้อะไรมั้ย ว่าวันที่นายตัดสินใจจะออกจากบ้านนั้น เป็นวันที่ ฉันรู้สึกโล่งอกมากที่สุดเลย  นายจะว่าจะแปลกมั้ย  รักษ์” รักษ์ไทส่ายหน้า “ผมว่าคุณดล รู้สึกถูกแล้วล่ะครับ  เพราะนั่นก็เป็นความรู้สึกเดียวกับผม   ผมเองก็คร้านที่จะเห็นคุณทะเลาะกับคนอื่นๆ โดยเฉพาะ กับคุณหญิง เพราะเรื่องผมเหมือนกัน ขอบคุณนะครับที่ช่วยเหลือ บางทีก็ได้ปกป้องผมมาโดยตลอด” “ก็นาย เป็นน้องของฉันคนหนึ่งเหมือนกันนี่รักษ์” ‘พี่ชาย’ กับ ‘น้องชาย’ สบตากันครั้งแรก  คราวนี้รักษ์ไทรู้สึกว่าความสัมพันธ์ในสายเลือดที่ซ่อนเร้นมานานได้เปิดเผยอย่างไม่ต้องปิดบัง  ซ่อนเร้นว่าจะมีใครเห็น ไม่พอใจขเ  วันนี้รักษ์ไท รู้สึกว่าคำว่า  ‘พี่ น้อง’ นั่นมันเป็นความรู้สึกที่สุกสว่าง เพียงใด “คุณดล ครับ คุณหญิงให้มาตามแล้วครับ ท่านบอกว่าไม่อยากจะกลับถึงกรุงเทพฯ ค่ำมืด” เสียงของคนขับรถเอ่ย ทำให้ดร. นิธิดลหันมากล่าวลารักษ์ไทเสียที “งั้น กลับก่อนนะ เอาไว้ว่างๆ จะแวะ มาเยี่ยมนายใหม่ “ครับ” ดร.นิธิดลเดินกลับไปรถตู้คันแพงคนนั้นแล้ว และไม่นานรถคันดังกล่าวก็ค่อยๆ แล่นลับออกไปจากไร่เพียงดิน   รักษ์ไท ก็ได้แต่ทอดสายมองตามด้วยความรู้สึกว่างเปล่า… . “เป็นยังไงบ้างครับคุณแม่และพี่ใหญ่  ไร่เพียงฟ้าเพียงดินอะไรนั่นของเจ้ารักษ์ มันเป็นยังไงบ้าง” เสียงทุ้มถามขึ้น ขณะที่คุณหญิงเก็จมณี กำลังเดินผ่านโถงทางเดิน เพื่อจะเดินขั้นไปไปพักผ่อนที่ห้องนอนของตนหลังจากนั่งรถกลับ เป็นเวลาหลายชั่วโมงอยู่ “ที่ถามนี่เพราะแกอยากรู้หรือว่าเพราะอะไร  ตาเล็ก” คุณหญิงเก็จมณีเหลียวมาตอบลูกชายคนเล็กของตน ด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยากจะเอ่ย ถึงเรื่องของรักษ์ไทอีกแล้ว “ก็อยากรู้น่ะสิครับคุณแม่ โธ่ ไม่อย่างนั้นผมจะถามทำไมเล่า” นิธิภูมิตอบยิ้มๆ  พลางล้วงกระเป๋ากางเกง ด้วยท่าทีสบายผิดจากผู้เป็นมารดา “หึ  ก็งั้นๆ แหละ   ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก แต่พอดีว่าสิ่งที่มันกำลังทำอยู่นี่ เป็นสิ่งที่คนในยุคนี้กำลังเห่อ และให้ความกำลังสนใจอยู่ แค่นั้น” “งั้นเหรอครับ”  นิธิภูมิครางรับคำเสียงยาว ก่อนจะเอ่ยต่ออีก   “ ผมคิดว่า ให้คนอย่างมันไปปลูกผักทำไร่ทำสวนก็เหมาะดีแอยู่แล้ว ลูกคนใช้อย่างมัน อย่าให้มาเผยอหน้า ในกิจการทุกอย่างของบริบูรณรักษ์เลยจะดีกว่า อีกอย่างก็ให้มันแต่งงานแต่งการกับผู้หญิงที่นั่น  สืบลูกสืบหลานเป็นเกษตรกรหน้าดำๆ ไป” นิธิภูมิเอ่ยด้วยความเหยียดหยันเป็นเวลาเดียวกันกับที่ ดร.นิธิดลเดินตามมารดามาสมทบพอดี “เมื่อไหร่นายจะเลิกเกลียด เลิกดูถูกรักษ์ไทเสียที  อย่างน้อยเค้าก็ถือว่าเป็นพี่ชายนายคนหนึ่งนะตาเล็ก” “ผมไม่ถือว่ามันเป็นพี่! ผมเกลียดมัน! เกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับมันนั่นแหละ   เพราะมันที่ทำให้ผมรู้สึกว่าคุณพ่อรักผมน้อยกว่าที่จะเป็นทั้งๆ ที่ผมเองก็เป็นลูกชายของท่านคนหนึ่ง” “อะไรกัน สองคนพี่น้องนี่ทะเลาะกันเกี่ยวกับเรื่องนายนั่นอีกแล้ว แม่ขี้เกียจที่จะฟังแล้วนะ  ให้มัน ออกจากบ้านนี้ไป ยังไม่วายทำให้พี่น้องที่เหลือต้องมาทะเลาะกันอีก เมื่อไหร่ จะหมดเวรหมดกรรมจากฉันเสียทีนะ” ทั้งสองเหลือบตามองตามร่างของผู้เป็นแม่ที่หันหลังหนีภาพที่ทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ ของพี่น้องทั้งสองแล้ว บ่นเดินขึ้นชั้นบนไปจนลับตา ก่อนที่นิธิภูมิจะตวัดสายตากลับมาพูดเรื่องเดิมด้วยความเกลียดชังต่อ  “ผมเกลียดความเงียบและสายตาเย็นชาที่มันมองผม  พี่ใหญ่คงไม่เคยเห็นสายตาแบบนั้นของมันหรอก  หึ   มันมีแต่ความถือดี!” ดร.นิธิดลส่ายหน้าอย่างระอา “  ก็ตอนเด็กนายไปหาเรื่องรักษ์ไทก่อนทกุครั้งไม่ใช่เหรอ  มันก็เลยทำให้คุณพ่อยิ่งเห็นใจและสงสารเขาสิ  แทนที่นายจะโทษรักษ์ไท  นายต้องกลับมาโทษตัวนายเองด้วยซ้ำนะเล็ก” “ผมว่ามันเสแสร้งแกล้งทำเป็นเด็กดีต่อหน้าคุณพ่อมากกว่า พี่ใหญ่เองก็รู้สึกใช่มั้ย ว่า พ่อรักเราสองคนน้อยกว่าที่ควรจะเป็น” “นายคิดอย่างนั้นไม่ถูกเล็ก” ดร.นิธิดลส่ายหน้าอีกครั้ง อย่างไม่เห็นด้วยกับคำพูดที่ว่า บิดารักเขาและตาเล็กน้อยกว่ารักษ์ไท   “นั่นเป็นเพราะรักษ์ไท ไม่มีใครต่างหาก  รักษ์ไทโดดเดี่ยวมาตั้งแต่เกิด นายก็รู้ แทนที่เขาจะได้ขึ้นมาใช้ชีวิตอย่างสุขสบายเหมือนพี่กับนาย กลับต้องไปอยู่ที่ตึกเล็กกับป้าจันทร์  คุณพ่อเลยให้ความสงสารและเอ็นดูรักษ์ไทเป็นพิเศษไง  แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความท่านจะรักเราสองคนน้อยลงเลย” “พี่ใหญ่ก็เข้าข้างมันเหมือนเดิม!”    นิธิภูมิกัดฟันพูดอย่างสกัดกั้นความน้อยใจ “พี่แค่พูดตามความจริง.. เล็ก”และดร.นิธิภูมิก็ตอบน้องชายเสียงเรียบ แววตามองใบหน้าคมคายของน้องชาย ที่กำลังพยายามสะกดกั้นอารมณ์ฉุนเฉียวนั้นอย่างยากเย็นนั้น แทบไม่กระพริบ  ก่อนจะเดินผ่านหน้าน้องชายกลับขึ้นไปยังชั้นบนของตึกเพื่อพักผ่อน  แต่ทว่า.. “พี่ปกป้องมันได้ ก็ขอให้ทำหน้าที่ของพี่ต่อไป   ผมบอกเอาไว้เลยว่าถ้าผมมีโอกาสไปเหยียบไร่ของมัน เมื่อไหร่  ผมจะไม่ไปเหยียบอย่างที่พี่ใหญ่และคุณแม่ไปเหยียบมาวันนี้แน่ๆ   แต่ผมจะไปเหยียบย่ำมันให้จมดิน แล้วบดขยี้ด้วยเท้าของผมเองด้วยจะไม่ให้มันได้ผุดได้เกิดอีกเลย!” ถือว่าเป็นอีกครั้งที่ดร.นิธิดลต้องถอนหายใจอย่างแรงๆ  แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ  ตนขี้คร้านจะแก้ต่างและปกป้องรักษ์ไทแล้วเพราะรู้สึกว่า ยิ่งทำเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งทำให้ตาเล็กและคนที่ไม่หวังดีต่อรักษ์ไท รู้สึกอยากจะเหยียบย่ำชายหนุ่มอีกคนมากขึ้นเท่านั้นเพียงเพื่อความอยากเอาชนะและความสะใจ     ตอนนี้ดร.นิธิดลก็เพิ่งจะตระหนักถึงความรู้สึกของบิดาสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ว่า  เวลาที่ท่านทำหน้าที่ในการปกป้องดูแลรักษ์ไท   มันช่างเป็นเรื่องที่น่าลำบากใจสิ้นดี! กลิ่นแก้วกำลังนั่งเล่นไอแพดเครื่องบางด้วยความสนอกสนใจ ซึ่งดูเป็นเวลานานพอสมควรในความรู้สึกของงามตา  ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปมาแค่ไหน หญิงสาวก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนเลย  งามตาเองที่คอยแต่จะเตือนให้เพื่อนคนนี้รีบๆ อาบน้ำแล้วเข้านอนพร้อมกัน     จะว่าด้วยความรำคาญส่วนหนึ่งก็ใช่และอีกส่วนก็อยากรู้อยากเห็นว่า มีอะไรปรากฏอยู่ที่หน้าเจอเจ้าเครื่องเล็กบาง  เครื่องนั้นหนอ ที่ทำให้กลิ่นแก้วดูเอาใจจดจ่อดีเหลือเกิน  ว่าแล้วงามตาจึงเดินเงียบๆ ไปอยู่ด้านหลังเพื่อนสาวแล้วค่อยๆ  ยื่นหน้าเข้าไปดู “ดูอะไรอยู่เหรอ” กลิ่นแก้วมีอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัดจากการกระทำของเพื่อนสาว พอได้สติเธอรีบใช้สองมือบังหน้าจอเอาไว้ พยายามปิด อะไรบางอย่างที่ไม่อยากให้งามตาเห็น แต่งามตาก็มีความสามารถแกะมือเพื่อนสาวออกมาจนเห็นว่าสิ่งที่กลิ่นแก้วนั่งดูอยู่ตั้งนานคือ “นี่  นี่ คือเฟสบุ้คไร่เพียงดิน นี่นา” เมื่องามตาเห็นว่าสิ่งที่เธอนั่งดูอยู่ได้ตั้งนานสองนานคืออะไร กลิ่นแก้วก็เลยปล่อยให้เลยตามเลยไม่คิดที่จะใช้มือปิดเอาไว้อีก  “อื่ม ก็ใช่น่ะสิ” “ แหมๆ ทันสมัยเสียด้วย มีเฟสบุ้คกะเค้าเหมือนกัน  แต่ก็ไม่แปลกหรอกนะ คนเค้ามีที่มาที่ไป ไม่ใช่ธรรมดาๆ เสียหน่อย  บุตรชายคนเล็ก ดีกรีนักเรียนนอก เกียตรินิยมเหรียญทอง  ไม่น่ามองข้ามคุณรักษ์แต่แรกเล้ย เอะ แล้วใครนะ ที่ไปดูถูกว่าเขาจะจบ ม.3 รึเปล่าก็ไม่รู้  มีปัญญาเท่าหางอึ่ง ดูสิคนปัญญาเท่าหางอึ่งที่ไหนจะเล่นเฟสบุ้คอัพเดทข้อมูลเกี่ยวกับผัก และไร่ของตัวเองได้ดีแบบนี้” กลิ่นแก้วเบะปากยามที่งามตาแกล้งทวนข้อมูลที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าจอ ซึ่งเธอก็รู้มาก่อนหน้านั้นแล้ว ไม่รู้ว่าแม่เพื่อนตัวดีคนนี้จะแกล้งทวนเพื่อยั่วให้เธอหงุดหงิดหรือเปล่า “ดูสิ  นี่ไร่เพียงดิน ของเค้ามีสาขาเยอะด้วยนะ ในกรุงเทพมีตั้งสิบกว่าสาขาแล้ว แถมมีโรงแรงใหญ่ตามจังหวัดใหญ่ๆ ยังสั่งผักปลอดสารพิษคุณรักษ์อีกด้วยนะเนี่ย” ในที่สุดก็เป็นกลิ่นแก้วเองที่ทนฟังไม่ไหวจริงๆ  เธอรีบปิดหน้าจอและพับเอาไว้ ก่อนจะส่งเสียงขุ่นให้งามตาหยุดพูดอะไรๆ ที่เกี่ยวกับนายคนนั้น ออกมาเสียที “พอๆ เลยงามเลิกอ่าน พอ!” ว่าแล้วหญิงสาวผุดยืนขึ้นใบหน้าสวยงอง้ำ งามตาเองก็นึกสนุกที่อยากจะแหย่เพื่อนรักเล่น เธอจึงแกล้งถามออกไปอีก “ทำไม? แกทนฟังไม่ได้เหรอ ที่คุณรักษ์เหนือกว่าที่แกคิด เอ่ ถ้าเทียบกับพี่วินนี่ สองคนถือว่าสูสีกันเลยนะ” “นี่ อย่าเอานายคนนี้ไปเปรียบกับพี่วินนะ” “ทำไม  กลัวพี่วินจะสู้เค้าไม่ได้เหรอไง” “พอๆ เลยยัยงาม” กลิ่นแก้วเดินเลี่ยงร่างแม่เพื่อนสาวช่างเหย้าไปที่เตียงพลางฉวยหยิบหมอนบนที่นอนปาไปที่ร่างเพื่อน งามตาเองก็กระโดดหลบ  ไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวกลิ่นแก้วเลยแม้แต่น้อย เธอยังหัวเราะด้วยความชอบใจออกมาได้อีก “อิๆๆ  แหมๆ  แล้วคุณรักษ์เค้าก็เข้าใจตั้งชื่อไร่ด้วยนะ ไร่เพียงดิน” “ถ้าฉันรู้มาก่อนว่านายนั่นจะตั้งมาใช้ที่ดินของพี่ทำไร่แบบนี้  ฉันสาบานไว้เลยนะงาม ว่าเป็นตายร้ายดียังไง ฉันจะต้องขัดขวางให้ถึงที่สุด  แต่นี่เป็นเพราะฉันไม่รู้มาก่อนเลย!” กลิ่นแก้วเริ่มมองหาหมอนใบใหม่อีกใบ  ก่อนจะหันมาถามเพื่อเตือนกลายๆ ให้งามตาหยุดพูดเรื่องของผู้ชายคนนั้นได้แล้ว “หยุดได้รึยัง” เธอหยิบหมอนอีกใบขึ้นมาทำท่าจะปา งามตารีบยกมือยอมแพ้ “อ่ะๆๆ  หยุดแล้วก็ได้  ว่าแต่... ”งามตาเดินไปนั่งบนเตียงแล้วเงยหน้าถามถึงชายหนุ่มอีกต่อ “พี่วินของแกทำไมถึงเงียบไปล่ะเท่าที่ฟังแกเล่ามา พี่วินมักจะโทรมาหาแกบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอทำไมพักนี้ดูเงียบๆ ไป” การตั้งข้อสังเกตของงามตาทำให้กลิ่นแก้วฉุกคิด เธอพึมพำออกมาอย่างไม่แน่ใจเหมือนกัน “นั่นน่ะสิ”     “อ้าว! ไหนบอกว่าเป็นแฟนกัน” “บ้า ยังย่ะ แต่ที่อยากจะเป็นเพราะฉันแค่ อยากจะแกล้งพ่อกำนันเล่น” “เอ้า เป็นงั้นไป” “แต่ที่แกพูดเรื่องพี่วินขึ้นมาก็ดีนะ  เอางี้ฉันโทร. ไปหาพี่วินดีกว่าเผื่อ พรุ่งนี้พี่เค้าว่าง ฉันก็อยากให้แกมาหา  ฉันจะถามเรื่องทำรีสอร์ท พี่วินมีเพื่อนในสายนี้กว้างขวาง จะได้ขอคำปรึกษาและไอเดีย” ว่าแล้วกลิ่นแก้วก็ผุดลุกขึ้นไปหยิบมือถือบนโต๊ะเครื่องแป้งก่อนที่จะเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์ที่นอกระเบียงห้อง ไม่วายที่จะหันมาสำทับบางเรื่องให้งามตามั่นใจอีกด้วย “แกอย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้เรื่องนี้นะงาม  ฉันไม่มีทางหลบทางให้กับนายรักษ์อะไรนั่นหรอก”   (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 29 ก.พ. 55 12:08:34 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 09:01:40

ความคิดเห็นที่ 4 . มือถือที่อยู่ตรงหัวเตียงได้กรีดเสียงดังขึ้นมาในยามนี้ ทำให้หญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่มีอาภรณ์ติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว ร่างกายของเธอมีมีเพียงผ้าห่มบางๆ คลุมไว้เท่านั้น  ค่อยๆ ผงกศีรษะขึ้นมาดูต้นกำเนิดเสียงแหลมอันน่าหนวกหู     หญิงสาวใบหน้าสวยคมเหลือบสายตาไปทางเจ้าของมือถือเครื่องบางที่ยังนอนหลับใหลข้างๆ ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นหรือรู้สึกตัวกับเสียงร้องที่น่าหนวกหูนั้นเลย   ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจหมายมือจะไปหยิบมือถือเครื่องนี้เสียเอง   ยังไม่ทันมือเธอจะแตะกับมือถือเครื่องดังกล่าวเลย  จู่ๆ มือหนาข้างหนึ่งในนามเจ้าของมันก็มาคว้าตัดหน้าไปอย่างว่องไว   ชนิดที่ว่าเธอต้องมือนั้นชะงัก แล้วเบนสายตาขุ่นจับจ้องใบหน้าของเขาที่งัวเงียตื่นขึ้นมาพอดี “ใครโทร. มา  หรือผู้หญิงที่ไหนอีกล่ะสิ”  หญิงสาวเสียงขุ่นถาม พร้อมทั้งหรี่สายตามองกริยาของชายหนุ่มคนดังกล่าว ชนิดที่ว่า เขาต้องรู้สึกอึดอัดขึ้นมา ธาวินเหลือบสายตามองมือถือในมือ เพียงนิด พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาด้วยสุ้มเสียงเหนื่อยหน่าย   “กลิ่นแก้วโทร.มา” ซึ่งชื่อนี้เองพอทำให้หญิงสาวคนดังกล่าวพอทำใจได้  เธอพยักหน้าให้เขาสามารถกดรับได้   ธาวินจึงรีบพลิกตัวลงจากเตียง หาผ้าขนหนูที่ตกบริเวณเตียงมานุ่งอย่างลวกๆ “ครับ น้องกลิ่น” ถึงแม้จะอนุญาตให้เขารับสายจากหญิงสาวอีกคนได้  แต่ธาวินบอกกับตัวเองว่า ให้เชื่อได้เลยว่า  สายสุนีย์ยังมองตามหลังตัวเองอย่างไม่กระพริบตาแน่   เขาจึงเลี่ยงออกไปคุยมือถือกับกลิ่นแก้วตรงระเบียงของห้องพักบนคนโดหรูส่วนตัวของหญิงสาวคนนี้   สายสุนีย์จับสายตามองตามแผ่นหลังขาวของธาวิน  พยายามข่มความหึงหวงเอาไว้ ให้มาก  เนื่องจากเธอต้องเข้าใจว่าการที่ผู้ชายของเธอได้ติดต่อกับหญิงสาวที่ชื่อกลิ่นแก้ว  จะทำให้ธาวินคนรักของเธอได้ผลประโยชน์อย่างมหาศาล แบบที่เขาเคยชี้แจงให้ตัวเองฟังและยอมรับให้ได้ มากกว่าแม่ผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ธาวินเคยมีความสัมพันธ์ด้วยและแม่ผู้หญิงพวกนั้นก็โดนตัวเธอเองตามไปเล่นงานเสียกระเจิงเพราะความหึงหวงมาแล้ว ทุกวันนี้ตัวเธอทราบดีว่า ธาวินเป็นผู้ชายที่มีแต่เปลือก  มีแค่ชื่อเสียงของบิดาและตระกูลเท่านั้น เงินทองไม่ก็ได้มีใช้อย่างคล่องมือเหมือนแต่ก่อน เนื่องจากมารดาของเขานำไปลงทุนทำคอนโด แต่แล้วก็ขายไม่ได้  ธุรกิจส่วนนั้นของตระกูลกำลังขาดทุน   เมื่อเงินทองไม่คล่องมือเหมือนแต่ก่อน  ชายหนุ่มจึงได้แต่คอยทำตัวเหมือนปลิงสูบเลือดสูบเนื้อผู้หญิง   และมีผู้หญิงอยู่หลายรายในสังคมชั้นสูงที่เคยโดนกระทำเช่นนี้มาก่อน  แต่แม่พวกนั้นก็ไม่กล้าเอาเรื่องเอาราวกับเขา เพราะ ธาวินมีไม้เด็ดที่สามารถทำให้พวกเธอต้องอับอายหากเรื่องราวมันแดงขึ้นมา  ดังนั้นแม่พวกนั้นจึงได้แต่กล้ำกลืนความจุก เจ็บปวดเอาไว้ในอก  ยามมารู้ตัวว่าได้เสียรู้ชายหนุ่มคนนี้ไป แต่ผู้หญิงพวกนั้นสู้อะไรกับสายสุนีย์ไม่ได้สักคน  เพราะเธอคนนี้เป็นฉลาด และเอาเรื่อง ค่อนข้างไปทางโหด ธาวินจึงจำยอมอยู่ด้วย  เนื่องจากส่วนหนึ่งสายสุนีย์มีเงินให้เขาใช้อยู่เสมอแล้ว  แถมเธอคนนี้ยังสามารถปรนเปรอรสพิศวาสที่ธาวินคุ้นเคยได้อย่างถึงพริกถึงขิงอีกด้วย เมื่อเห็นร่างสูงของธาวินที่มีเพียงผ้าขนหนูห่มครึ่งตัวเดินออกไปยืนคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงหน้าโง่รายใหม่แล้ว   สายสุนีย์จึงพลิกกายไปทางอื่นแล้วหลับตาลงอย่างคนใจเย็น  นี่ถ้าหากว่าผู้หญิงหน้าโง่รายใหม่นี่ไม่เปรียบเสมือนแหล่งขุมทรัพย์ขุมใหม่ที่จะให้ตัวเองและธาวินสูบมาใช้ทั้งอย่างสบายๆ ทั้งชาติแล้วล่ะก็… อย่าได้หวัง ว่าผู้ชายของเธอ จะสามารถคุยมือถือกับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างสบายอก สบายใจเช่นนี้เลย! “ครับน้องกลิ่น” “พี่วินเหรอคะ..”    หญิงสาวกรอกเสียงหวานรับจากนั้นคนทั้งสองูก็ พูดคุยกันต่อแต่ไม่นานนัก ธาวินจึงกดวางสาย เพราะเธอแค่โทร.ชวนเขาไปที่บ้านเธอในวันพรุ่งนี้ ธาวินครุ่นคิดต่ออีกเงียบๆ…ใจหนึ่งก็อยากไปแต่อีกใจหนึ่งของเขาก็แขยงเหลือเกินที่จะต้องไปเจอหน้าไอ้แก่ผู้หวงลูกสาวอย่างกับจงอางหวงไข่   แต่เมือตนลองมาถือคติที่ว่า ถ้าอยากได้ลูกเสือ แล้วไม่เข้าถ้ำ:-)็คงจะชวดลูกเสือตัวนี้ไปแน่  แถมเธอก็ไม่ใช่ลูกเสือธรรมดาๆ เสียด้วย   เพราะเธอจะมีทั้งทรัพย์และสินจำนวนมหาศาลที่จะตกทอดมาเป็นของเธอเองในฐานะทายาทคนเดียวของไอ้เสือแก่นั้น    ทรัพย์สินของเธอจะอำนวยความสุขสบายให้กับตนไปทั้งชาติเลยก็ว่าได้   เมื่อคิดได้ดังนี้  ธาวินจึงต้องยอมเสี่ยงไปหาเธอในวันพรุ่งนี้  อย่างไม่มีเงื่อนไขแม้แต่น้อย . เช้าตรู่ของวันใหม่ ขณะที่กำนันเพิ่มศักดิ์กำลังวิ่งเหยาะๆ อยู่ในบ้าน เสียงรถยนต์ที่แล่นเข้ามาแต่เช้าทำให้แกต้องหันไปสั่งหลานชายที่พยายามยกดัมเบลน้ำหนักหนึ่งกิโลกรัมขึ้นด้วยลำแขนอันผอมแห้งอย่างทุลักทุเลให้ไปดูหน่อย ว่าใครกันที่มาที่บ้านนี้แต่เช้าตรู่เลย “เสียงรถ ใครวะนั่น จุก เอ็งไปดูหน่อยซิ เผื่อจะมีคนมาหาข้าแต่เช้า” “จ้าพ่อกำนัน” ว่าแล้วจุกก็วิ่งแล่นไป สักครู่ก็วิ่งหน้าตาตื่นๆ กลับมา “พ่อๆ!” “อะไร…” “ไอ้ ผู้ชายวันนั้น!” “วันไหน?” “ก็ๆๆ…” “อ้อ” กำนันเพิ่มศักดิ์ร้องออกมาคำหนึ่งอย่างเข้าใจได้เองในเวลาต่อมา  คงเป็นไอ้ผู้ชายที่ริจะมาจีบกลิ่นแก้ว นั่นเอง  “ เอ็งไม่ต้องบอกข้าก็รู้แล้วว่าเป็นใคร  จุก!” “จ๋า พ่อกำนัน” “เอ็ง รีบวิ่งไปเอาปืนข้าที่อยู่ในตู้ เอามากระบอกหนึ่งซิ  เช้านี้ข้ามีอะไรสนุกๆ จะเล่นให้เอ็งดูว่ะ” อะไรที่สนุกๆ ทำให้จุกขันอาสา ทำตามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่โดยดี  “จ้า พ่อกำนัน อิๆๆ…” ธาวินผิวปากด้วยความอารมณ์ดี พลางก้มมองช่อกุหลาบสีขาวช่อโต ในมือไปพลาง  ตนกำลังมุ่งหน้าเดินขึ้นบันไดของเรือนไทยประยุกต์หลังใหญ่ตรงหน้า แต่ทว่ายามเงยหน้าจากช่อดอกไม้ในมือขึ้นมา ก็เป็นอันสะดุ้งขึ้นมาสุดชีวิต เมื่อพบลำกล้องสีดำมะเมื่อมลำหนึ่งกำลังเล็งมาตรงหน้าผากตัวเองพอดิบพอดี แล้วไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของปืนยาวสีดำมะเมื่อมลำยาวๆ นั้น จะเป็นใครเสียไม่ได้นอกจากเจ้าของเรือนไทย หลังนี้นั่นเอง “ย่ะๆๆ  อย่ายิงผม  ผมๆ  ผมมาดี  ผมกลัวแล้วครับ” ธาวินบอกอย่างลนลานบวกกับเรื่องก่อนหน้าที่ได้พบกับกำนันเพิ่มศักดิ์ในลิฟท์นั่น ทำให้ธาวินบอกลนลาน คล้ายคนสันหลังหวะ แต่ทว่าคนที่กำลังส่องกล้อง ก็ส่องอย่างใจเย็น  ดูไม่สะทกสะท้านกับคำบอกกล่าวของชายหนุ่มเลย “ผมๆๆ ผมมาดีนะครับ ผมมาหา กลิ่นแก้ว นี่ดะๆๆ ดอกไม้  ดอกไม้ผม” กำนันเพิ่มศักดิ์ทำท่าเหนี่ยวไก จุกก็ยืนกอดอกใจเย็นมอง ธาวินที่กำลังหลับตาปี๋ แล้วชายหนุ่มคนดังกล่าวก็ตะโกนสุดเสียง “อย่า! อย่ายิง!!!!” เสียงเอะอะโวยวายลั่นในเช้าวันนี้ ทำให้กลิ่นแก้ว รีบวิ่งออกจากห้องนอนมาดู โดยมีงามตาวิ่งตามติดๆ กันมา และพอเธอได้เห็นเต็มตาว่าบิดาเธอกำลังเล็งปืนไปที่ใบหน้าของธาวิน  กลิ่นแก้วร้องกรีดเสียงหลง ถลาลงจากบันไดกางปีกปกป้องชายหนุ่มเอาไว้เต็มที่ เห็นภาพแบบนั้นแล้วกำนันยิ่งรู้สึกเกลียดไอ้ผู้ชายคนนี้จับใจ  นี่ลูกสาวตนกล้าปกป้องมันถึงขนาดนั้น แสดงว่ามันคงมีความพิเศษต่อกลิ่นแก้วสินะ! “พ่อ!  นี่พ่อจะทำอะไรพี่วิน” “ทำอะไร ลองปืนอยู่ หมอนี่ก็โพล่มาขวางทางปืนซะงั้น”   กำนันเพิ่มศักดิ์ตอบลูกสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉย พลางลดปืนในมือลงอย่างใจเย็น “พ่อเอาปืนบ้านั่นไปเก็บให้พ้นหน้ากลิ่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!” “โธ่  แล้วปืนนี่มันมีลูกเสียที่ไหนล่ะกลิ่น  เห็นมั้ย พ่อบอกเจ้าจุกลูกออก  แล้วเอาปืนมาเช็คศูนย์ดูแค่นั้นแหละ” “พ่อนี่ยังไงกันนะ?” กลิ่นแก้วว่าอย่างเหลืออด ก็ดูท่าทีบิดาเธอสิ ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลยจริงๆ ในขณะที่พี่วินมีอาการกลัวลนลานขนาดนี้ “เล่นอย่างนี้ได้ไงเนี่ย  เกิดพี่วินเป็นโรคหัวใจวายช็อกตายไปกันพอดี” พอนึกได้ดังนั้น กลิ่นแก้วเริ่มเอะใจว่าทำไม คนข้างหลังเธอถึงเงียบกริบไม่มีเสียงสักแอ๊ะ  เธอรีบเหลียวไปดู  พบเขายืนนิ่งปรกติ แต่ทว่า สีหน้า คมคายดูเลิกลักแปลกๆ  และพอเธอ ลดสายตาลงไปดูพื้นช้าๆ เธอเห็นน้ำบางอย่างไหล มากจากตัวเขา ตอนนี้มันเจิ่งนองเต็มพื้นที่เธอยืนแล้ว กลิ่นแก้วตวัดมือปิดปาก แล้วร้องอุทานลั่น “ตายแล้ว พี่วิน!” (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 29 ก.พ. 55 12:16:15 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 09:03:59

ความคิดเห็นที่ 5 . บทที่7 ธาวินเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ดูไม่จืดด้วยการนุ่งผ้าขาวม้าเก่าๆ ตุๆ แทนกางเกงเนื้อผ้าดีๆ จากนอก   กลิ่นแก้วหันไปมองชายหนุ่มอย่างไม่รู้ว่าจะทำสีหน้าเช่นไร ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทั้งๆ ที่เธอตั้งใจจะชวนเขามาคุยเรื่องรีสอร์ทแท้ๆ   “กลิ่นต้องขอโทษแทนพ่อด้วยนะคะ”   “ไม่เป็นไรหรอกครับน้องกลิ่น มันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน พี่เอง ก็โวยวายไปก่อนแท้ๆ” “แหม  แต่ถ้าใครได้เจอแบบพี่วินก็คิดแบบนั้นกันทั้งนั้นแหล ค่ะ  เล่นเอาปลายกระบอกปืนมาเล็งมากลางหน้าเลย   กลิ่นไม่แก้ตัวให้พ่อและพี่จุกหรอกนะคะ กลิ่นว่าพ่อทำเกินไป เล่นแรง” “ช่างเถอะครับน้องกลิ่น อย่าว่าท่านเลยนะ” กลิ่นแก้วพยายามยิ้ม เธอรู้สึกดีเหลือเกินสำหรับความใจกว้าง และแสนดีของผู้ชายคนนี้ แล้วเมื่อไหร่พ่อของเธอจะสัมผัสได้แบบนี้ล่ะ “สำหรับเอ่อ  กางเกง  เดี๋ยวพี่จุกรีดเรียบร้อยจะเอามาให้พี่วินเอง  เดี๋ยวก็คงได้แล้วล่ะค่ะ” กลิ่นแก้ว เอ่ยไม่ทันขาดคำ ชายหนุ่มที่เธอกล่าวถึงก็ตะโกนโหวกเหวกแล้ววิ่งมาหยุดตรงหน้าเธอ  ว่าแล้วเธอก็รีบถามเรื่องกางเกงของธาวินที่เธอ ให้พี่จุกรับผิดชอบโดยการซักให้สะอาดจัดการมันให้เรียบร้อย เพื่อธาวินจะได้สวมใส่ตามเดิม   “แล้วไหนล่ะกางเกงพี่วิน ยังไม่ได้อีกเหรอ”   จุกมองหน้าตึงๆ ของน้องสาว ก่อนจะกล่าวออกมาเบาหวิว “น้องกลิ่น พี่จะมาบอกเรื่องนี้อยู่พอดี คือว่า …” “คือว่าอะไร” เธอถามซ้ำ สายตาลดลงไปด้านหลังของจุกที่เหมือนถืออะไรติดมือมา เธอชะโงกหน้า ก็เห็นเป็นกางเกงตัวที่เธอให้พี่จุกรับไปจัดการนี่นา “นั่นใช่มั้ย กางเกงพี่วิน เอามานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ !” เธอยื่นมือขอ แล้วสั่งเสียงขุ่น “มันจะดีเหรอ คือ มันเกิด อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ” กลิ่นแก้วไม่ฟังคำอธิบายใดๆ อีกแล้ว เธอรีบเดินไปแย่งกางเกงตัวนั้นมา พอได้ก็หันไปทางชายหนุ่มพลางสะบัดกางเกงตัวเก่งให้เขาดู แต่ทว่า ตรงเป้ากางเกงก็ปรากฏเป็นรอยขาดเป็นรูโบ๋ มันเป็นรูปเท่ากับขนาดเตารีดพอดิบพอดี   ทั้งกลิ่นแก้ว และธาวินต่างอุทานลั่นออกมาพร้อมๆ  กัน “หา!” “นี่แหละจ้ะ ที่ๆ พี่จะบอกน้องกลิ่น  คือ ระหว่างที่พี่รีด กางเกงพ่อวินอยู่ดีๆ  แมวจากที่ไหนก็ไม่รู้กระโดดเกาะหน้าต่างพี่กลัวว่ามันจะวิ่งไปชนแจกันสวยๆ เก่าๆ ของพ่อกำนันแตกเหมือนครั้งก่อนพี่เลยเผลอเดินไปไล่มัน พอกลับมาอีกที ก็อย่างที่น้องกลิ่นและพ่อวินเห็นๆ นั่นแหละ” จุกกล่าวเสียงอ่อย ใบหน้าเศร้าสลด  ส่วนธาวินตวัดมือเกาศีรษะอย่างระงับอารมณ์โกรธกรุ่นเอาไว้ไม่อยู่แทบจะเผลอบันดาลโทสะ ด่าโครตเหง้าตระกูลของไอ้จุกนี่แล้วเชียว ดีที่ตนยังมีสติควบคุมอารมณ์เอาไว้ได้ทัน โธ่…  ไอ้ เอ่อ  .. จุ๊!  “ไม่เป็นไรหรอกครับๆ!”   กลิ่นแก้วหันขวับกลับมามองชายหนุ่มอีกคนด้วยความคาดไม่ถึง และแล้วเธอก็รู้สึกเห็นใจและชื่นชมในน้ำใจของเขาไปในคราวเดียวกัน “โธ่…พี่วิน”                  ทุกสายตาทอดมองชายหนุ่มที่กำลังเดินลงจากเรือนใหญ่ด้วยสายตาหลากหลาย หนึ่งก็มีแต่ความเห็นอกเห็นใจสงสาร อีกหนึ่งก็ประสมไปด้วยความสมน้ำหน้าและขบขันแต่ทุกคนก็ต้องพยายามกักเก็บเอาไว้ด้วยสีหน้าราบเรียบ ธาวินก้มมองภาพตัวเองแล้วรู้สึกจี๊ดอยู่ในหัวอกทุกครั้งก่อนหน้าในห้องน้ำตนก็มองแล้วมองอีกแล้วอยากจะหยิบของใกล้มือมาปา  บานกระจกใหญ่ตรงหน้าให้แตกไปเสียเหลือเกิน ดูสิเสื้อเชิ้ตยี่ห้อดีสุดเนี๊ยบ ต้องมาถูกแมตให้กับกางเกงขาสั้นลายดอกพร้อยสีสันแสบตาด้วยราคาตัวละไม่กี่สิบบาท! มันเข้ากันที่ไหนเล่า! “อ่ะ แฮ่ม!”  และแล้วกำนันเพิ่มศักดิ์ก็เอ่ยทำลายบรรยากาศอันเงียบงันแปลกๆ นั้นเป็นคนแรก ตนต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดทีเดียวที่จะไม่ปล่อยเสียงหัวเราะก๊ากลั่นต่อหน้าชายหนุ่มอย่างธาวิน “กางเกงตัวนั้นของพ่อหนุ่ม  นี่เดี๋ยวทางฉันจะจ่ายค่าเสียหายให้ก็แล้วกัน ถือว่าชดใช้ให้กับความสะเพร่าของเจ้าจุกมัน” แกกล่าวทำท่าจะรับกระเป๋าเก็บเงินสีดำมันขลับจากมือเจ้าจุกที่กำลังจะยื่นให้ แต่เสียงของธาวินก็เอ่ยห้ามเสียก่อน “ไม่ดีกว่าครับ  ผมไม่รับ   มันเป็นอุบัติเหตุ”   “งั้นก็ดี”  กำนันเพิ่มศักดิ์เอ่ยเสียงเรียบไม่เซ้าซี้ต่อกระไร  พลางยัดกระเป๋าเงินใหญ่คืนกลับให้จุกด้วยท่าทีไม่อินังขังขอบ “ส่วนกางเกงตัวนี้ของเจ้าจุก  พ่อหนุ่มให้เอาไปเลยนะ ไม่ต้องเอามาคืนหรอก ดูๆ ไปก็เหมาะกับพ่อหนุ่มดี”   กำนันเพิ่มศักดิ์ยังมีอารมณ์เย้าธาวินอย่างสนุก ไม่สนใจสายตาขุ่นเขียวของแม่ลูกสาวคนเดียว แม้แต่น้อย  “แหมกางเกงขาสั้นลายดอกสีแสบตาของจุกนี่ มันเหมาะกับเสื้อเชิ้ตของพ่อหนุ่ม ดีเหลือเกินนะ หึๆ” “พ่อ! พอทีเถอะ จะแซวพี่วินไปถึงไหน…” และแล้วกลิ่นแก้วก็แหวขึ้นอย่างเหลืออด ก่อนจะหันไปเอ่ยชวนธาวินเพื่อรีบๆ หลบไปจากบิดาเธอเสีย เธอสงสารเขาเหลือเกิน  “ไปกันเถอะค่พี่วิน กลิ่นจะเดินไปส่งที่รถ  แล้วเราค่อยเจอกันอีกทีวันหลังนะคะ” แล้วหญิงสาวก็หันมาจูงมือชายหนุ่มไปที่รถยนต์คันหรูของเขาโดยมีสายตา สนุกของกำนันเพิ่มศักดิ์และหลานชายมองตาม  จากนั้นสองลุงหลานแสนแสบต่างก็หันมาจับมือกันแสดงความปรีดาออกมาอย่างทันที   “เยี่ยมมากเจ้าจุก วันนี้เอ็งทำได้ดีมากๆๆๆ” “ให้เจ้าหมอนี่มันรู้เสียบ้าง ว่าคิดที่จะเล่นกับใคร”   แล้วสองลุงหลานแสบต่างเปล่งเสียงหัวเราะลั่นไปทั่วบริเวณบ้านอีกครั้ง   “ฮ่าๆๆๆ ” ท่ามกลางเสียงอึกกะทึกครึกโครมของผับชื่อดังแห่งหนึ่ง  นิธิดลเดินผ่านร่างของนักท่องราตรีที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปมาตามจังหวะเพลง เขาก้าวผ่านทุกคนพลางเพ่งสายตาฝ่าความสลัวของแสงไฟมองหาร่างของเพื่อนคนหนึ่ง ที่อุตสาห์โทร. ตามเขาออกมาจากห้องบนคอนโดเพื่อมาคลายเครียดที่ผับแห่งนี้   มองจนกระทั่งพบว่าบัดนี้ร่างสูงของเพื่อนคนนั้นกำลังนั่งจิบเหล้าชั้นเยี่ยมอยู่คนเดียวตรงมุมหนึ่งของผับแห่งนี้  นิธิภูมิก็ไม่รอช้ารีบสาวเท้าไปหาโดยไว แต่ยามที่สองเท้าสาวเข้าไปใกล้โต๊ะที่ธาวินนั่งเท่าไหร่ สายตาของตนก็มองเห็นชัดว่า ใบหน้าของธาวินดูไม่สบอารมณ์อะไรมาสักอย่างหนึ่งเป็นอย่างมาก “เฮ๊ยเป็นอะไรวิน ดูทำหน้าสิ” ธาวินเหลียวไปมองเสียงของร่างสูง ที่บัดนี้รู้แล้วว่าเป็นใคร เขาก็คือเพื่อน สมัยเรียน ถือว่าสนิทสนมกันที่สุดคนหนึ่ง เขาก็คือ นิธิภูมินั่นเอง “แค้นคนว่ะ อยากจะฆ่าคนจริงๆ ” ธาวินตอบพลางบีบแก้วในมือแน่น “ใครวะ ไหน นายเล่ามาหน่อยสิ ว่ามันเป็นใครที่ทำให้นายอยากจะฆ่ามันนัก” ธาวินตวัดสายคมเฉียบมองใบหน้าเพื่อนซี้ที่อยากจะรู้เรื่องราวที่เขาประสบพบเจอมาวันนี้  ธาวินไม่ขัดข้องที่จะเล่าให้เพื่อนคนนี้ฟังเลยแม้แต่น้อย  ว่าแล้วเขาก็เริ่มเล่าเรื่องราวตั้งแต่วันแรกที่ได้ประสบพบเจอกับ ไอ้แก่คนนั้น คนที่เป็นบิดาของกลิ่นแก้วให้นิธิภูมิรับฟังจนหมด “ไอ้แก่นั่นสักวันจะต้องเห็นฤทธิ์ ฉันบ้างล่ะ!” ธาวินเข่นเขี้ยว หลังจากเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนซี้ฟัง “เท่าที่ฟังมา  เนี่ย ไอ้แก่นี่ มันและหลานชายของมันคงแสบพอตัว” “แสบพอตัวที่ไหนกัน แสบสันต์ที่สุดเลยล่ะ” “ว่าแต่  นายได้แอ้มลูกสาวมันแล้วเหรอ มันถึงได้ทำท่าแค้นนายนักหนา” นิธิภูมิตั้งข้อสังเกต และสงสัย ..  คนอย่างธาวิน ควงผู้หญิงคนไหน ไม่เกินสามวันหรอก ผู้หญิงคนนั้นไม่รอดเนื้อมือมันอยู่แล้ว “ยัง ” ธาวินตอบ ด้วยอารมณ์เซ็งกับเรื่องนี้เช่นเดียวกัน  “กลิ่นแก้วก็หวงเนื้อหวงตัวชะมัด  อีกอย่างฉันก็เล่นบทสุภาพบุรุษให้เธอเห็นตั้งแต่แรกที่ได้เจอกัน  มันก็ต้องเล่นให้ไปตลอดว่ะ  เธอจะต้องสมยอมเอง ไม่อย่างนั้น ฉันก็ทำอย่างอื่นไม่ได้”   “อ้าว  นี่ก็แสดงว่าแม่คนนี้สวยน่ะสิ  ไม่อย่างนั้นนายจะใจเย็นรอได้ถึงขนาดนี้เชียว” นิธิภูมิตั้งข้อสังเกตอีกครั้ง แม่สาวคนนี้ต้องมีอะไรดีสักอย่างถึงทำให้ธาวินลงทุนปลอมตัวเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้ เพราะตามวิสัยของมันอย่างที่บอกเอาไว้แล้วว่า  เมื่อได้คบกันแล้ว แม่ผู้หญิงรายนั้นๆ ไม่น่าจะรอเนื้อมือมันเกินสามวันหรอก “ก็สวย  แต่นายก็รู้ว่าสมัยนี้คนสวยๆ หาได้ง่าย มีเยอแยะไป เธอจึงดูสวยไม่แตกต่างจากคนสวยๆ คนอื่น” “อ้าว แล้วนายจะมาเสียเวลากับเธอทำไม สู้สละเธอแล้วไปหาคนสวยๆ ที่ไม่เล่นเนื้อเล่นตัวอย่างเธอไม่ดีกว่าเหรอ” ยิ่งพูดนิธิภูมิก็ยิ่งสงสัยและยิ่งอยากรู้ คนอย่างธาวินมีผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่รอจะควงกับเขาอยู่ แล้วทำไมจะต้องไปเสียเวลากับผู้หญิงคนนี้คนเดียว ทั้งที่เจ้าตัวเองก็คงไม่ได้รักเธอเท่าไหร่แน่ๆ ดูจากการพูดจาถึงเธอสิ “ฉันก็ไม่อยากจะเสียเวลาหรอก ถ้าไม่เห็นว่า  หนึ่งพ่อของกลิ่นแก้วเป็นคนดังในพื้นที่ ที่ถ้าใครได้พ่อของเธอไปเป็นหัวคะแนนให้แล้วล่ะก็  คนนั้นๆ ก็จะมีฐานคะแน่นเสียงที่เข้มแข็งในการเลือกตั้งสมัยหน้า นายคิดดูสิเล็กถ้าพ่อฉันสามารถชักชวนพ่อของกลิ่นแก้วมาเป็นสมาชิกของพรรคและเป็นหัวคะแนนให้กับส.ส. ในพื้นที่ได้  ...  พ่อฉันจะมีความน่าเชื่อถือต่อกรรมการในพรรคมากแค่ไหน และนั่นแหละจะเป็นบันไดอีกขั้นที่จะทำให้พ่อฉันอยู่ใกล้กับตำแหน่งหัวหน้าพรรคการเมืองคนใหม่ ไง” “จริงสิ” นิธิภูมิพึมพำอย่างเข้าใจทีเดียว “อีกอย่าง ทรัพย์สมบัติ  ของมันก็มีมากมายเหลือเกินว่ะ  ไม่ว่าจะเป็นที่ดินที่มีกว่าพันไร่ แล้วไหนจะ เงินทองที่มันมีอยู่ก็ไม่ใช่น้อยๆ ถ้าฉันได้เป็นลูกเขยคนเดียวของมัน  ชาตินี้ก็สบายไปเลย”   “มิน่าล่ะ ลูกสาวคนเดียวนี่เอง อย่างนี้สมบัติทั้งหมด ก็ตกเป็นของแม่คนนั้น?” “ใช่”  ธาวินรับคำพลางเอนหลังพิงกับพนักที่นั่งเต็มๆ หลังด้วยท่าทางที่ดูผ่อนคลายขึ้น หลังจากนั่งหน้าไม่สบอารมณ์มาในระยะเวลาหนึ่ง “คอยดูนะ ไอ้เล็ก ฉันจะจัดการกับลูกสาวมันได้  ฉันขอจะอยู่เป็นเขยคนเดียวของมัน เพื่อเป็นหนามยอกอกให้มันตายอย่างทรมานช้าๆ ให้สมกับที่มันทำไว้กับฉันในวันนี้” มือหนาบีบแก้ววิสกี้แน่นขึ้นทีเดียว   “หึๆๆๆๆ สมแล้วที่เป็นนายธาวิน มองการณ์ไกลแบบนี้  ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งหลายตัว  ฉันหวังว่าคงมีโอกาสได้ไปเจอหน้าไอ้ว่าที่พ่อตาและหลานชายของมันบ้างนะ  เผื่อบางทีฉันอาจจะเป็นอีกแรงที่ช่วยนายเล่นงาน สองตัวแสบนั่นได้” “ขอบใจมากว่ะ  เล็ก”  ธาวินหันมาขอบใจเพื่อน แล้วสองหนุ่มต่างก็สบตากันด้วยแววตาที่แฝงไว้ด้วยเล่ห์กล เลือดเย็น ผิดมนุษย์มนาทั่วไป   (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:00:16

ความคิดเห็นที่ 6 . กลิ่นแก้วนัดเจอกับธาวินที่ห้องอาหารโรงแรมหรูแห่งหนึ่งเลียบแม่น้ำเจ้าพระยา หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นเธอก็ขอนัดพบเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ยอมนัดเจอกันที่บ้านแน่นอน เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะเธอกลัวว่าบิดาเธอและพี่จุกจะหาอะไรมาแกล้งธาวินอีกน่ะสิ  นัดเขาให้มาเจอกันให้ห่างจากบ้านเธอหน่อยจะเป็นสิ่งที่ดีมากๆ พอมาถึงห้องอาหารที่ว่า ก็พบเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวรีบเดินไปหาพลางฉีกยิ้มหวานๆ ประกอบ “สวัสดีค่ะพี่วิน  มารอกลิ่นนานรึยังคะ” “พี่เพิ่งมาถึงไม่กี่นาทีนี่แหละครับ” เขาตอบพลางทอดสายตามองหญิงสาวแสนสวยตรงหน้า วันนี้เธอดูสวยบาดตาอีกวัน  เธออยู่ในเดรสสั้นสีขาวลายดอกไม้สีแดงสด ผิวขาวลออตา ส่วนเว้า ส่วนโค้งของเธอก็มีพอๆ กับนางแบบ FHM บางคน นี่เขาคงปฏิเสธไม่ได้เหมือนกันหรอกนะ ถ้าหากว่าพลาดแม่ผู้หญิงคนนี้ไป  จะต้องรู้สึกเสียดายในตัวเธอและทรัพย์สินของเธอมากเพียงไหนนี่   “จะสั่งอะไรก่อนมั้ย” ธาวินรีบดึงสติกลับมาที่เดิม เมื่อรู้สึกว่าจะเผลอจ้องเธออย่างโลมเลียเกินไปแล้ว “ค่ะ  สั่งอาหารแล้วเราจะได้เริ่มคุยกันไปด้วยเลยนะ  เพราะกลิ่นมีหลายเรื่องที่อยากจะระบายให้พี่วินฟังพร้อมขอคำปรึกษาจากพี่ไปด้วยน่ะค่ะ “ยินดีครับ” ธาวินรับคำพร้อมพร้อมรอยยิ้มพลางโน้มศีรษะลงเล็กน้อย   จากนั้นเขาก็ส่งสัญญาณเรียกเด็กบริกรมาสั่งอาหารและเครื่องดื่ม พอสั่งเสร็จขณะที่รออาหารและเครื่องดื่มกลิ่นแก้วก็รีบเข้าเรื่องทันที กลิ่นแก้วถ่ายทอดความไม่สบายใจเรื่องที่ดินผืนนั้นที่เธอวางโครงการเอาไว้คร่าวๆ ว่าอยากจะได้มันมาทำเป็นรีสอร์ท และเธอไม่ลืมที่เล่าเรื่องว่าที่ดินบางส่วนของที่ดินผืนนั้นทื่อยู่ติดกับไร่เพียงดิน กำลังจะโดนแย่งจากพ่อค้าผักปลอดสารพิษคนหนึ่ง   ธาวินรับฟังด้วยความร้อนรุ่ม เขาเคยรู้มาจากปากของกลิ่นแก้วว่า เธอมีที่ดินอยู่ที่หนึ่งซึ่งมันมีทำเลดีมากๆ จนสามารถทำรีสอร์ท โรงแรม หรือสนามกอล์ฟสวยๆ ได้เลย   แล้วเรื่องอะไรที่เขาจะต้องมาเห็นบางส่วนของมันหลุดไปอยู่ในมือคนอื่น ยิ่งคิด เขาก็ยิ่งรู้สึกเสียดายมากๆ “อีกอย่าง  เรื่องที่เกิดขึ้นเอ่อ  กลิ่นหมายถึงเรื่องของพ่อและพี่วินที่เกิดขึ้นมานั้น  พี่วินจะมาโทษตัวเองว่าเป็นเพราะพี่วินไม่ดีพอถึงทำให้พ่อกำนันของกลิ่นไม่ปลื้ม   จริงๆ แล้วมันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะที่เป็นอย่างนั้นเพราะ…” “เพราะอะไรเหรอครับ?” ธาวินถามขึ้นพลางย่นคิ้วเข้มเข้าด้วยกัน “เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นนั่นค่ะแหละที่มาแย่งความสนใจจากพ่อกำนันไปหมด  เขา เอ่อ พ่อกำนันเคยบอกว่าจะยกกลิ่นให้เขา   กลิ่นว่าทั้งหมดนี่เป็นเพราะเขาเข้ามาเสแสร้งแกล้งทำเรียกความสนใจจากพ่อกำนันไปหมดแน่ๆ เลย”   กลิ่นแก้วพยายามอธิบายให้ธาวินเห็นภาพว่าเขาไม่ได้มีข้อบกพร่องใดๆ ต่อบิดาเธอเลย ที่เป็นเช่นนี้ บางทีนายนั่นอาจจะทำมารยาสาไถ เรียกความสนใจไปหมด จนบิดาเธอหลงกลเขาอย่างไม่เห็นความดีของคนอื่น หรือไม่ยอมเปิดใจรับคนอื่นๆ เลยก็เป็นได้ “จริงหรือนี่!  ผู้ชายคนนั้น?”  ธาวินเริ่มแสดงสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาอีกแล้ว  เพราะจากที่ฟังจากปากของกลิ่นแก้วมา เขาว่าเจ้าหมอนั่นไม่ใช่ดูจะไม่ใช่ธรรมดาๆ เสียแล้ว มันบังอาจจะเข้ามาแย่งที่ดินบางส่วนของ ที่ดินผืนนั้นไปแล้วยังจะมาแย่งหญิงสาวตรงหน้าไปอีกด้วย  นี่เขาไม่ควรนิ่งนอนใจเลยนะ! “ค่ะ” กลิ่นแก้วพยักหน้าสำทับ   “พี่ว่าเราต้องช่วยกันรับมือและจัดการผู้ชายคนนั้นนะ ไม่อย่างนั้นที่ดินตรงนั้นต้องเสร็จหมอนั่นแน่ๆ” “กลิ่นก็ไม่ยอมเหมือนกันค่ะ” เธอรีบยืนยันเสียงหนัก ที่ทำให้ธาวินลอบพึงพอใจอยู่ไม่น้อย อย่างน้อยกลิ่นแก้วก็ไม่ได้หลง หรือคล้อยตามเหมือนบิดาของเธอ “วันงานเลี้ยงวันเกิดพ่อกำนันของกลิ่นจะจัดที่บ้าน  พี่จะได้เจอผู้ชายคนนั้นมั้ย” เขาเอ่ยถึงงานเลี้ยงวันเกิดของบิดาเธอ ซึ่งกลิ่นแก้วเคยเกริ่นๆ ให้ตนทราบว่าบิดาเธอจะจัดงานอย่างยิ่งใหญ่สมเกียตริ สมฐานะคหบดีคนดังของจังหวังที่บ้านของเธอ ทุกปี “เจอค่ะ  กลิ่นถึงจะมาชวนพี่วินไปด้วย  แล้วกลิ่นก็มั่นใจว่าพ่อกำนันต้องชวนเขาคนนั้นมาด้วยแน่ๆ” “ดี ให้เขามานะ บางทีเราอาจจะมีอะไรดีๆ สนุก ต้อนรับเขาก็ได้” กลิ่นแก้วอมยิ้มรับ  นั่นน่ะสิ เธอก็คิดอย่างเดียวกันธาวินเลย   เสร็จสิ้นการทานมื้อค่ำและพูดคุยกัน  ในขณะทั้งคู่กำลังจะกลับ   นิธิภูมิที่เดินควงดาราคนสวยมาทานอาหารค่ำที่นี่ด้วยเช่นกัน พอเห็นลางๆ ว่าตรงโต๊ะหนึ่งนั้น มีผู้ชายที่ตนรู้จักดีคนหหนึ่งนั่งอยู่ ชายหนุ่มหันมาบอกแม่ดาราคนสวยให้ไปนั่งรอตนที่โต๊ะก่อน ก่อนจะปลีกตัวเดินเข้าไปหาธาวิน “วิน” “อ้าว   เล็ก” “มาทานข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอ เห็นไกลๆ  ไม่แน่ใจว่าใช่นายรึเปล่าจึงเดินมาทัก แล้วนี่…” หญิงสาวเงยหน้าเป็นเวลาเดียวกันกับที่ชายหนุ่มคนที่เดินมาหา เขาก้มมองเธอให้เห็นเต็มตา เธอจึงส่งรอย ยิ้มน้อยๆ ให้เขาเป็นการทักทายก่อน ซึ่งนิธิภูมิได้เห็นเต็มตาว่าเธอเป็นคนสวยสะดุดตาทีเดียว “เอ่อ นี่ น้องกลิ่น” ธาวินรีบแนะนำแล้วเว้นจังหวะไว้นิดหนึ่ง ซึ่งเขาแน่ใจว่าแนะนำเพียงเท่านี้ นิธิภูมิก็สามารถทำความเข้าใจกับชื่อนี้ได้อย่างรวดเร็วจากวันก่อนที่ตนเคยเล่าเรื่องของเธอให้เขาฟัง “อ้อ คุณกลิ่นแก้ว ที่นายวินเคยเล่าให้ผมฟัง  วันนี้เจอตัวจริงแล้ว สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” นิธิภูมิกล่าวพลางยื่นมือข้างหนึ่งไปข้างหน้าเพื่อทำความรู้จักกับเธอตามธรรมเนียมคนตะวันตก เขารู้ว่าหญิงสาวเข้าใจได้ไม่ยาก เพราะเธอก็เป็นนักเรียนนอกคนหนึ่งนี่นา “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” แต่ แทนที่เธอจะยื่นมือข้างหนึ่งมาจับกับมืออีกข้างของตนเอบา เธอกลับตวัดมือขึ้นมากระพุ่มไหว้เขาอย่างสวยงามเสียนี่  หางตานิธิภูมิตวัดสบกับสายตาธาวินนิดหนึ่งเข้าใจอย่างแล้วว่าทำไม ธาวินยังไม่ได้แอ้มสาวเจ้าสักที  ก็เธอยังยึดติดอยู่กับประเพณีไทยแท้อย่างนี้นี่เอง   สุดท้ายนิธิภูมิจำเป็นต้องลดมือลงมาไหว้เธอแทนอย่างเก้อๆ “เรียกชื่อเล่น ว่ากลิ่นเฉยๆ ก็ได้ค่ะ”   “งั้นก็ เรียกผมว่า พี่เล็กก็แล้วกันนะครับ จะได้ดูสนิทสนมกันหน่อย เพราะนับๆ ดูเราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล น้องกลิ่นก็อยู่ในฐานะ คนพิเศษของเจ้าวินมัน ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของพี่ด้วย” กลิ่นแก้วมีอาการเอียงอายไปนิดกับคำพูดเชิงสัพยอกนั้น  สำหรับ ธาวินรีบยื่นเท้าข้างหนึ่งไปเตะเบาๆ ที่ขาอีกข้างของนิธิภูมิเป็นการขอบคุณ “เอ่อ แล้วนี่จะกลับกันแล้วใช่มั้ย” “ค่ะ” กลิ่นแก้วตอบ และเวลาเธอมองหน้าเพื่อนสนิทของธาวิน ยิ่งมองเธอก็ยิ่งรู้สึกคุ้นในใบหน้าของเขาอยู่   “ว่าแต่พี่เล็กนี่หน้าตาคุ้นๆ นะคะ  เหมือนกลิ่นจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน” “โธ่ น้องกลิ่น ครับ จะไม่ให้คุ้นหน้า คุ้นตามันได้ไง  ก็ช่วงนี้มันได้ลงทั้งข่าวหน้าหนังสือพิมพ์  ทั้งในทีวี กับคุณดารกาออกจะบ่อยจะตายไป “ดารการ?” หญิงสาวคนเดียวทวนคำ  ก่อนจะร้องออกมาเสียงสูงเมื่อนึกถึงใบหน้าของดาราสาวคนสวย คนดังในตอนนี้  “อ๋อ นางเอกคนสวยใช่มั้ยคะ มิน่าล่ะ กลิ่นถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าพี่เล็กเหลือเกิน แต่เอะ !” กลิ่นแก้วทำท่าเหมือนจะนึกเรื่องใหม่อีกเรืองหนึ่งได้ “ครับ?” “งั้นพี่เล็ก ก็ คือ คุณนิธิภูมิ  ลูกชายคนรองของคุณหญิงเก็จมณี น้องชายของดร. นิธิดล ใช่รึเปล่าคะ” “ครับ” นิธิภูมิรับคำด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ  “ผมนิธิภูมิ ลูกชายของคุณหญิงเก็จมณีที่น้องกลิ่นหมายถึง” “ตายจริงโลกกลมนะคะ!” ทั้งสองหนุ่มหันมาสบตากันในแบบ งงๆ  กับท่าทีที่เปลี่ยนไปของหญิงสาวอีกแล้ว  คราวนี้เธอทำเหมือนกับค้นพบอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น “หมายความว่ายังไงครับ?” “ก็ผู้ชายที่กลิ่นเล่าให้พี่วินฟัง  เขาก็เป็น  เป็นน้องชายของ พี่เล็กไง” “นี่! น้องกลิ่นคงไม่ได้หมายถึง  นายรักษ์?” นิธิภูมิโพล่งออกมาด้วยความตื่นเต้นเหมือนกับท่าทีของกลิ่นแก้วก่อนหน้า “ใช่ค่ะ!  วันก่อนคุณแม่และพี่ชายพี่เล็กยังไปถ่ายทำรายการหนึ่งที่ไร่นั้นอยู่เลย” “แสดงว่าใช่มันจริงๆ” นิธิภูมิพึมพำเบาๆ พลางกำหมัดแน่น “หมายความว่าไงคะ พี่เล็กไม่ได้…เอ่อ กลิ่นหมายถึง พี่เล็กคงจะ..” “ถึงจะมีสายเลือดเป็นพี่น้องกันอยู่บ้าง แต่ผมไม่ค่อยจะชอบหมอนี่เท่าไหร่หรอกครับ” “อ้าว!” กลิ่นแก้วอุทานพลางตวัดมือปิดปาก เธอพอรู้ข้อมูลจากงามตามาบ้าง ว่ารักษ์ไท ไม่ใช่ลูกคุณหญิงจริงๆ ก็ไม่แปลกถ้า คุณนิธิภูมิจะมีอาการไม่กินเส้นกับเขา แต่ไม่นึกว่าชายหนุ่มตรงหน้า จะแสดงอาการออกหน้าออกตาต่อหน้าเธออย่างนี้นี่ “เรื่องนี้ที่จริงถือว่าเป็นเรื่องภายในครอบครัว  พี่เองไม่อยากจะพูดให้ใครฟังนักหรอกนะครับ แต่ยกเว้นน้องกลิ่นก็แล้วกันถือว่าน้องกลิ่นเป็นคนพิเศษของวินมัน พี่ จะเล่าให้ฟัง” “ค่ะ” จากนั้นนิธิภูมิก็เล่าเรื่องภายในครอบครัวเริ่มตั้งแต่ที่บิดาของตนปันใจให้กับมารดาของรักษ์ไท ซึ่งถือว่าเป็นเพียงคนใช้คนหนึ่งในบ้าน ทำให้มารดาของตนต้องอยู่อย่างชอกซ้ำใจนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ด้วยชื่อเสียงวงค์ตระกูลหน้าตาในสังคมทำให้ มารดาของตนไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าการยอมรับให้สามีของตนมีภรรยาคนที่สองซ่อนอยู่ในบ้านเดียวกันอย่างเงียบๆ   ความเจ็บแค้นที่พวกตนได้รับทวีมากขึ้นเมื่อรักษ์ไท ได้ลืมตาดูโลกขึ้นมา พอๆ กับที่เขาก็ได้ลืมตาดูโลกอีกไม่กี่เดือนจากนั้น  ..  มารดาของรักษ์ไทตาย  บิดาของตนก็มาข้อร้องแกมบังคับให้มารดาตนต้องยอมรับมันอยู่ในฐานะลูกชายคนสุดท้องของท่าน และจากนั้นมา ยิ่งกับตน เขารู้สึกว่าบิดาไม่ค่อยจะให้ความรัก ความสนใจเท่ากับรักษ์ไทเลย ทำให้ตนรู้สึกโกรธแค้น แล้วใส่ความให้กลิ่นแก้วฟังว่า ที่เป็นอย่างนี้ทั้งหมด เป็นเพราะการเสแสร้งแกล้งเรียกร้องความสนใจ  ความรักจากบิดาของตนไปนั่นเอง “ตายจริง!!  นี่แสดงว่าพ่อกำนันของกลิ่น ก็โดนเล่ห์ มารยาของนายคนนั้นเหมือนคุณพ่อของพี่เล็กน่ะสิคะ” “ครับ” “คิดดูนะครับน้องกลิ่น  คุณแม่พี่ทำดีกับเขาทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกสำนึก แล้วให้ความเคารพคุณแม่ของพี่  คุณแม่พี่ท่านคาดหวังว่า หลังจากส่งเสียให้เขาได้เรียนในสิ่งที่เขาอยากเรียนจนจบ หวังว่าเขาจะมาช่วยคุณแม่ทำงานทำงาน  แต่มันกลับตัดช่องน้อยแต่พอตัว หนีออกไปทำอย่างอื่นไปซะ” “คุณแม่ของพี่ท่านไม่เห็นด้วย?” “ก็แค่ช่วงแรก แต่คุณแม่ของพี่ท่านเป็นคนมีเมตตา  ใจกว้าง สุดท้ายก็ยอมให้การช่วยเหลือและสนับสนุนให้เขาได้ทำในสิ่งที่เขาอยากทำ  ตามคำสั่งเสียสุดท้ายของคุณพ่อพี่ก่อนที่ท่านจะสิ้นไป”   “อย่างนี้นี่เอง”  กลิ่นแก้วพึมพำแล้วเธอก็มีความรู้สึกเห็นใจนิธิภูมิกับมารดาของเขาเป็นอย่างมาก “กลิ่นไม่ยอมให้พ่อกำนันของกลิ่นเหมือนคุณพ่อคุณเล็กแน่ๆ ค่ะ  ผู้ชายคนนี้กำลังจะเสแสร้ง แกล้งทำเป็นคนดี เพื่อให้คุณพ่อช่วยเหลือเขาหลายๆ อย่าง โดยเฉพาะเรื่องที่ดินตรงนั้น กลิ่นรู้ว่าเขาอยากได้มากๆ จนตัวสั่น” จากคำพูดของกลิ่นแก้ว ทำให้ธาวินและนิธิภูมิสบตากันอย่างรู้กัน วันนี้ช่างเป็นวันดีที่มาเจอนิธิภูมิที่โรงแรมนี้ ไม่อย่างนั้นจะไม่รู้เลยว่า ทั้งเขาและนิธิภูมิกำลังจะมีศัตรูคนๆ เดียวอีกด้วย ! (จบตอนที่7) . แก้ไขเมื่อ 29 ก.พ. 55 12:29:36 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:03:10

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ : scottie  ขอบคุณค่ะที่ชอบ ฮ่าๆ คุณ : mimny   เดี๋ยว ไม่โนพ่อตัวเอง ไม่ก็ พ่อรักษ์ ที่ปราบ คุณ : ปุ๊กกุย  ขอบคุณที่ชอบนะคะ พยายามจะมาอัพให้สม่ำเสมอ เพราะมีตุนเยอะค่ะ . แก้ไขเมื่อ 29 ก.พ. 55 20:46:50 แก้ไขเมื่อ 29 ก.พ. 55 20:43:21 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 10:03:42

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 15:08:48

ความคิดเห็นที่ 9 ตกลงนางเอกโง่หรือฉลาด จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 55 23:14:46