ความคิดเห็นที่ 1 มาอ่านต่อกันค่ะ “อย่านะ ไม่ กรี๊ดดด” “คุณ คุณ คุณหญิง เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มดังชัดข้างหูของคนที่นั่งหลับตาปี๋ ยกสองมือปิดหูเอาไว้แน่น กว่าเอกบุษยาจะยอมลืมตาขึ้นมา ก็เมื่อถูกสองมือใหญ่เขย่าตัวจนหัวสั่นหัวคลอน และเมื่อเห็นว่าคนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน หญิงสาวจึงรีบผุดลุกขึ้นยืน ปัดสองมือของชายหนุ่มที่ประคองอยู่ออกทันที “ฉันไม่ได้เป็นอะไร นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันได้แล้ว” “แล้วกันคุณ นี่ผมถามคุณดีๆนะ มืดๆค่ำๆเที่ยวออกมาเดินเพ่นพล่านอย่างนี้ แล้วยังกลัวอะไรไม่เข้าเรื่องอีกด้วย” เสียงชายหนุ่มเหมือนตำหนิ ทำให้อารมณ์กลัวของเอกบุษยาหายเป็นปลิดทิ้ง เปลี่ยนมาเป็นโกรธแทน “ก็เพราะคุณนั่นแหล่ะ ที่...ที่...มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง” หญิงสาวกลืนคำพูดที่ตั้งใจจะพูดออกมาลงไปในลำคอ หน้าซีดเผือดขาวเปลี่ยนเป็นแดงจัด เฉไฉต่อว่ากลบเกลื่อนความกลัวของตัวเอง ด้วยไม่อยากให้รู้ว่าที่เธอกรีดร้องขึ้นมานั้นเพราะเขานั่นเอง ก่อนจะแวบนึกขึ้นมาได้ว่า ไม่ใช่เขาแต่เป็นคนในชุดนักรบโบราณที่หน้าตาเหมือนเขาต่างหากที่ยื่นมือมาบีบคอ “ผมอีกแล้ว นี่ผมยืนเฉยๆก็ยังผิดเลยใช่ไหม” “ใช่ รู้ตัวก็ดีแล้ว” ชายหนุ่มประชด แต่หญิงสาวประชดยิ่งกว่า นอกจากจะไม่พูดดีๆด้วยแล้วยังเห็นว่าเขาผิดไปเสียทุกเรื่องอีกด้วย “ถ้าอย่างนั้นผมไปดีกว่า” “เดี๋ยว รอด้วยสิ ไหนๆฉันก็จะกลับอยู่แล้ว” “นึกว่าเก่ง ที่แท้ก็เก่งแต่ปาก จะไปก็ตามมา...” “หึ...ได้ทีเชียวนะ” หญิงสาวแอบค้อนชายหนุ่มพลางบ่นกับตัวเองไปตลอดทางจนกลับถึงที่พักในที่สุด หลังจากกลับเข้ากระโจมพัก เอกบุษยายังข่มตาให้หลับลงไม่ได้ ภาพของนักรบโบราณยังคงวนเวียนเข้ามาในความคิด ทำให้ใจเต้นโครมครามด้วยความกลัว เอกบุษยายังจำแววตาดุดันที่จ้องมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อนั้นได้ดี และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอเห็นแบบนั้น ครั้งหนึ่งที่งานต้อนรับทูตทหารที่กรุงพนมเปญที่เขาจ้องเธอด้วยสายตาแบบนี้ ต่างจากหลายๆครั้งที่เธอเคยเห็นอย่างสิ้นเชิง เหมือนกับว่าเขามีสองร่าง หรือไม่ก็มีสองใจ อาการที่แสดงออกมาจึงเปลี่ยนกลับไปกลับมาราวกับคนละคน เอกบุษยาพึมพำกับตัวเองในความมืด วนเวียนครุ่นคิดอยู่กับภาพฝันและความจริงกลับไปมาจนเคลิ้มหลับไปในที่สุด ในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนก็กำลังครุ่นคิด สับสนกับความรู้สึกของตนเองเช่นกันจนกระทั่งนอนหลับไป โดยต่างคนต่างไม่มีทางรู้เลยว่า ภาพมายาที่เกิดขึ้นนั้น เป็นความจงใจของใครบางคนสร้างขึ้นมา เพื่อขัดขวางหัวใจสองดวงที่ผูกพันกันอย่างลึกซึ้งไม่ให้กลับมาพบเจอกันอีก “เอกมินตรา เจ้าพี่มหิยเตศวร เจ้าสองคนอย่าหมายจักได้สุขสมอีกเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คำพูดประหลาดและเสียงหัวเราะที่ดังกังวานก้องในหัวของเอกบุษยาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ทำเอาหญิงสาวกลัวจับใจ ซึ่งไม่ต่างกับความรู้สึกของใครอีกคนที่กำลังหลับลึกฝันอยู่เช่นกัน หม่อมเจ้าเตศวรพลิกตัวกระสับกระส่ายไปมา สองมือไขว่ขว้าคล้ายกำลังทำบางสิ่ง เมื่อหูแว่วได้ยินเสียงร่ำไห้ของใครบางคนดังขึ้น จึงได้ตะโกนถามออกไป “ใคร ใครกัน ใครเป็นคนพูด คุณเป็นใคร” “ฮือ ฮือ เจ้าพี่เพคะ เจ้าพี่มหิยเตศวร โปรดปล่อยน้องไปเถิด โปรดอภัยให้น้องด้วย ชาตินี้มีรัก หากมิอาจรักได้เต็มหัวใจ จึงมีแต่ความภักดีมอบให้” “เจ้าหมายความว่าเยี่ยงใดเอกมินตรา เจ้ารักผู้ใดอยู่รึ เร่งบอกข้ามาว่ามันคือผู้ใด” “เจ้าพี่เพคะ เจ้าพี่ เจ้าพี่มหิยเตศวร” เสียงเรียกชื่อแปลกๆนั้นเหมือนดังมาจากที่ที่ไกลแสนไกล ทว่ากลับชัดก้องในมโนจิตของหม่อมเจ้าเตศวรราวกับกระซิบข้างหู ก่อนจะค่อยๆหายไปในที่สุด ในความฝันชายหนุ่มรู้สึกเหมือนเดินอยู่ในอุโมงค์มืดมิดมองอะไรไม่เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว  มีแต่หูเท่านั้นที่ได้ยินเสียงต่างๆอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งเสียงเหล่านั้นเงียบหายไป เหลือเพียงเสียงคำรามของสัตว์บางอย่างและกลิ่นสาปที่ฉุนเข้าจมูกจนต้องเบือนหน้าหนี สะดุ้งตื่นขึ้นมา “โฮก...” ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังฝันร้าย เอกบุษยาเองก็กำลังฝันเช่นกัน แต่ต่างกันที่ความฝันของเธอไม่ได้มีหม่อมเจ้าเตศวรร่วมด้วย แต่กลับเป็นชายหนุ่มอีกคน “จอมทัพใหญ่กำลังจักเสด็จมาถึง พระองค์รีบหนีไปเสียก่อนเถิด อุ๊บ...ชาตินี้มีรัก หากมิอาจรักได้เต็มหัวใจเกิดชาติหน้าฉันใด หม่อมฉันจักขอชดใช้คืนให้เพคะ ไปสิรีบไป” คนเจ็บใกล้ตายพูดพลางผลักไสร่างของชายหนุ่มในชุดนักรบโบราณที่มีหน้าตาละม้ายปราชญาราวกับฝาแฝดให้รีบหนีไป ท่ามกลางสายตาของคนฟังที่อาดูรร้าวรานใจจนเอกบุษยารู้สึกได้ ก่อนเขาจะร้องไห้สะอื้นฮักออกมา ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมามิขาดสาย พลอยทำให้เธอหัวตาร้อนผ่าวแทบจะร้องไห้ตามไปด้วยทีเดียว “พี่รักเจ้าบุษบามินตรา ผิว่าชาติไหนก็ยังคงจักรักแต่เจ้าเพียงผู้เดียว อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะบุษบามินตรา เจ้าดอกพุทธรักษาของพี่ ฮือ ฮือ” “เจ้าพี่ เจ้าพี่วิทยเทพ พี่ปราชญ์ ปราชญา ไม่ หนีไปรีบหนีไป” เอกบุษยาตะโกนออกไปขณะที่ภาพความฝันหายวับไป หญิงสาวลุกขึ้นนั่งน้ำตานองหน้า รู้สึกเศร้าสลดกับการจากลาของผู้หญิงที่ชื่อว่าบุษบามินตราและชายคนรักยิ่งนัก ถึงกับร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว ภายหลังจากที่พยายามตั้งสติประมวลภาพเหตุการณ์ประหลาดและความฝันที่ผ่านมา ทำให้พอที่จะสรุปได้ว่า ชายหนุ่มที่มีชื่อว่าวิทยเทพที่มีหน้าตาเหมือนกับปราชญานั้น ต้องมีความผูกพันลึกซึ้งกับหญิงสาวที่ชื่อว่าบุษบามินตราอย่างแน่นอน แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมทั้งสองคนจึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วจอมทัพใหญ่ที่พูดถึงนั้นเป็นใครกัน ทำไมสองคนนั่นถึงต้องเกรงกลัวผู้ชายคนนั้นด้วย “จอมทัพใหญ่คือใคร แล้วทำไมบุษบามินตราถึงได้พูดว่า ชาตินี้มีรัก หากมิอาจรักได้เต็มหัวใจเกิดชาติหน้าฉันใด จักขอชดใช้คืนให้ เธอหมายถึงใคร และจะชดใช้ให้ใคร โอ๊ย...ปวดหัวชะมัดเลย หรือว่า...” เอกบุษยาสะดุดกับคำพูดของตัวเอง เมื่อเอ่ยถึงการชดใช้ การที่เธอได้มาเจอกับปราชญาและมีความรู้สึกดีๆให้เขานั้น ถือว่าเป็นการชดใช้หรือเปล่า ถ้าใช่...และการที่เธอได้มาเจอกับใครอีกคนที่ไม่ถูกชะตากัน นั่นเรียกว่าชดใช้ด้วยหรือไม่ หญิงสาวได้แต่ส่ายหัวไปมาด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะพยายามข่มใจหลับตาลง หลับไปพร้อมกับความสับสนและค้างคาใจ แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 55 08:04:29 จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 13:13:04

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนเก่าๆค่ะ บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709908/W11709908.html บทที่ ๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11739807/W11739807.html ..................... ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟนะคะจากคุณกุหลาบมอญ, Travel to the moon, มานีโอลา, wor_lek, mimny, นารีจำศีล, ravio, kdunagin, สามปอยหลวง, บุหงาบาหยัน, npuiy, Psycho man, นวลน้ำผึ้ง จากคุณ : Travel to the moon ขอบคุณนะคะที่จะติดตามอ่านกันไปจนจบ ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟด้วยค่ะ จากคุณ : mimny การที่ปราชญารู้เห็นอดีตมากกว่าคนอื่น มันมีสาเหตุ แต่จะค่อยๆบอกในตอนต่อๆไปนะจ๊ะ จากคุณ : นารีจำศีล ขอบใจนะจ๊ะสำหรับคำแนะนำและกำลังใจทั้งหน้าและหลังไมค์ จะทยอยปรับแก้ไปเรื่อยๆแน่นอนจ้า จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) มนเข้าใจที่พี่ไก่เล่านะคะ แต่สำหรับมนแล้วในฐานะนักอ่าน มนสนแต่ว่าเรื่องที่อ่านนั้นทำให้เรา คล้อยตามได้หรือเปล่า ถ้าได้ก็จบค่ะ ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ในฐานะนักเขียนมนเข้าใจว่า ถ้าเขียนโดยมีที่มาที่ไปที่ อ้างอิงบนความเป็นไปได้ แน่นอนว่าย่อมดีกว่า ในกรณีของปราชญา มนให้เขาสามารถย้อนกลับไปเห็นอดีตของตัวเองได้ คล้ายๆกับการระลึกชาติ แต่ไม่ได้พูดหรือคุยกับตัวเอง ซึ่งน่าจะต่างจากตัวละครของพี่ที่อยู่ในเวลาเดียวกันได้พูดคุยกันเอง ในลักษณะของโลกคู่ขนาน คล้ายๆเรื่องทวิภพ(อันนี้ไม่แน่ใจว่าเข้าใจถูกต้องไหม) ส่วนตัวมนเข้าใจว่า(เข้าใจเอาเองนะคะ ไม่แน่ใจว่าจะผิดถูกอย่างไร) สสารเคลื่อนย้ายจากที่หนึ่ง ไปยังอีกทีหนึ่งได้ แต่สสารเดียวกันจะอยู่ในที่เดียวกันเวลาเดียวกันพร้อมๆกัน ไม่น่าจะได้นะคะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็คงขึ้นอยู่กับว่าคนเขียน เขียนงานในแนวไหน ถ้าแนววิทยาศาสตร์สมจริง ก็คิดว่าน่าจะไม่ได้ แต่ถ้าเป็นแนวจินตนาการ แฟนตาซี ไสยศาสตร์ ระลึกชาติ เดจาวู อะไรประมาณนี้ ก็น่าจะโอเค ขึ้นอยู่กับฝีมือคนเขียน ว่าจะเนียนแค่ไหน อย่างที่บอกนะคะว่าอะไรๆก็เป็นไปได้หมด ตามแต่จินตนาการ ของคนเขียนที่จะเขียนขึ้นมา และเห็นด้วยกับพี่ไก่ที่บอกว่า นิยายก็คือเรื่องแต่ง จะแต่งอย่างไรก็ได้ ถ้าทำให้คนอ่านคล้อยตามได้ก็โอเค ยกเว้นพวกอิงข้อเท็จจริงทั้งหลาย เช่น ประวัติศาสตร์ สืบสวนสอบสวน อันนี้ไม่ควรพลาด เพราะจะทำให้คนอ่านเข้าใจผิดๆได้ ตอบยาวมาก ไม่แน่ใจว่าตอบตรงคำถามหรือเปล่า ถ้ามีโอกาสได้เจอกัน อยากจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ในเรื่องทำนองนี้อีกนะคะ น่าสนใจๆ มนเองก็มีคำถามบางอย่างในการเขียนงานที่สงสัยอยากถามอยู่เหมือนกัน ขอบคุณนะคะที่ถาม   จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต ขอบคุณนะคะสำหรับหัวใจสีแดงของน้องกาแฟ ที่แวะมาทักทายกัน จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน ไม่ต้องแอบอ่านหรือจ้า แวะมาคุยกันเต็มๆเลยก็ได้ ยินดีต้อนรับเสมอ เอ...ว่าแต่มาขอบคุณพี่ทำไมอ่ะจ๊ะ จากคุณ : Psycho man อ่านคอมเม้นท์ใครไม่เคยปวดหัวเท่าของคุณPsycho man เลยสักคน เอาเป็นว่ามนสรุปเอาเองว่า บทนี้โอเคนะคะ ไม่งงไม่สับสน ขอบคุณสำหรับคำติ(ที่หลังๆไม่ค่อยจะมีให้)ชมที่มีให้ตลอดมาคะ ทำให้งานของมนพัฒนาไปมากจากเมื่อสองปีก่อนแยะเลยเอ๊ะ...หรือเปล่า หุๆ) จากคุณ : GTW กลับไปอ่านคอมเม้นท์บทที่หก ยาวมาก แต่สรุปได้ว่า คนเก่าอ่านแล้วไม่ค่อยงงเท่าไหร่ แต่คนใหม่อ่านแล้วงง เหมือนอย่างที่บอกค่ะว่าคงต้องกลับไป ปรับแก้อีกหลายครั้งกว่าจะโอเค โดยเฉพาะบทที่หก ขอบคุณสำหรับคำแนะนำและมุมมองที่มีต่องานของมนนะคะ ..................... ขอบคุณนักอ่านเงาและไม่เงา รวมทั้งมิตรรักแฟนเพลงทั้งหลาย ที่ถึงแม้จะไม่ได้อ่าน ไม่ได้คอมเม้นท์แต่ก็แวะมาให้กำลังให้กิ๊ฟตลอด มนต้นไม้จะพยายามพัฒนางานเขียนต่อไปคะ อะไรที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง ก็ต้องขออภัยด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.พ. 55 22:19:09 แก้ไขเมื่อ 29 ก.พ. 55 21:57:44 จากคุณ : อุษณกร (Setakan) เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 13:14:43

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาอ่านค่ะ พอดีกิฟต์หมด ไว้พรุ่งนี้ละกันนะคะ ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 29 ก.พ. 55 21:15:36

ความคิดเห็นที่ 4 ตกลงว่าภาพมายาทั้งหมดนี่มีคนสร้างขึ้นใช่ไหมคะ ไม่ได้เป็นลักษณะที่เห็นจริงๆ เอ๊ะ งง ที่ถามหมายความว่าไงก็ไม่แน่ใจ ถามเองงงเอง กาแฟร้อนควันฉุน น่าจะเป็น กาแฟร้อนควันฉุย มากกว่านะคะ ฉุนนี่ให้ความรู้สึกว่าเป็นกลิ่นฉุนอะค่ะ มาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง" น่าจะ ให้สุ้มให้เสียง นะคะ อ้อ ยังไม่มีกิฟต์ใหม่ของเดือนใหม่เลยค่ะ เลยยังให้กิฟต์ไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 01 มี.ค. 55 05:33:51 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 55 05:33:18

ความคิดเห็นที่ 5 มาทักทายค่ะพี่ ปิดมนตราปาหนันแล้วเรียบร้อย หุหุ จบบริบูรณ์ เย้ๆๆๆ ทีนี้มาก่อกวนได้ละ ฮี่~~ โอเคเลยพี่สาว ย้อนไปอ่านมาละ งงกับการเรียกชื่อหนูกะเพรา หนูผักกาดดองของพี่ชายชรา เอ๊ย พี่ชายขรานี่แหละ เรียกซะหิวเลย คนอื่นหนูไม่รู้ หนูรู้แค่ว่า อ่านแล้วเดาความออกว่าไผเป็นไผได้ (แม้เฉลยตอนจบอาจจะผิดคาด) แต่มันรู้เรื่องก็เอาละ อาจเป็นเพราะว่าอินอ่านแนวนักสืบบ่อยไปหน่อยก็ได้ เวลาเดาเหตุการณ์แล้วเดาตัวละครต่ออ่ะ มันเป็นเรื่องท้าทายดีออก ยิ่งปมเยอะยิ่งหนุก เค้าบอกแล้ว คนอื่นหนูไม่รู้ หนูรู้แต่ของหนู อย่าว่ากันน้า 55+ แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 55 16:46:12 แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 55 15:15:46 จากคุณ : หนูอิน ^^ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 55 16:39:39

ความคิดเห็นที่ 6 มาติดตามต่อค่ะ ^^ 'ทานข้าวไม่หมด ไม่สงสารชาวนาหรือ'    อ่านแล้วสะดุ้งนิดๆ แหะๆเพราะตัวเองก็โดนว่ากระทบแบบนี้อยู่บ่อยๆ - -' จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 1 มี.ค. 55 19:50:16

ความคิดเห็นที่ 7 เกิดชาติหน้าจักขอชดใช้ให้ จะชดใช้อย่างไงล่ะรักให้เต็มหัวใจงั้นเหรอ อย่างนี้จะไม่ได้คู่กับพี่เตศวรอีกแล้วหรือเปล่าเนี่ย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 00:12:09

ความคิดเห็นที่ 8 มาจองที่ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 22:54:15

ความคิดเห็นที่ 9 ท่าทางครั้งนี้หนูมนดูเหมือนจะระวังตัวในการเขียนมากขึ้นนะนี่ สังเกตจากการมีคำผิดน้อยลง แต่ก็ยังมีอยู่ดี ไม่งั้นก็สูญเสียเอกลักษณ์ความเป็นส่วนตัวไปสิเนอะ ฮา เอกบุษยา ทายได้เลยว่าในอนาคตอันไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ จะต้องเข้าโรงพยาบาลประสาท เจอภาพหลอนแบบนี้เข้าบ่อยๆ อาการโรคประสาทต้องมาเคาะประตูหน้าถามแน่นอน (ตอนนี้กำลังถามหาอยู่แถวปากซอย ^^..) ส่วนหม่อมเจ้าเตศวรก็อย่าคิดว่าจะรอด ลองฝันร้ายแบบนี้บ่อยๆ อีกหน่อยก็จะตามไปอยู่กับหนูผักบุ้ง เอ้ย หนูกระถินกินกับหอยนางรมเอง ^^ ว่าแต่มาดชองพี่ท่านชาตินี้ จ๊าบกว่าชาติที่แล้วนะครับ < ว่าซะเสียนางเอกพระเอกเลยเรา> ส่วนหนูแสนของผม ไม่ต้องพูดถึง นางเอกตลอดกาลในหัวใจ ทั้งสวยทั้งเก่งทั้งอาฆาตพยาบาทข้ามภพข้ามชาติแบบนี้ หาง่ายที่ไหน จริงไหม หนูมน..^^...ดังนั้นตกลงใจเลือกเชียร์หนูแสนดีกว่า.....ขนาดตัวไม่มา มาแค่เสียง ยังทำให้ผวากันขนาดนี้..เย....เย..สู้เขานะหนูแสน เอาให้แตกคอกันไปเล้ย..!! ^__^ จากคุณ : หนูแสนแฟนคลับ (Psycho man) เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 17:04:26