ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 28 บูรณะปลอบใจตัวเองให้หายจากความเป็นกังวลหลังจากวางโทรศัพท์ซึ่งคุยกับวิลาสิณี เขาขอเปลี่ยนจุดนัดหมายใหม่ให้ห่างไปกว่าเดิม ทั้งๆ ที่ยังเดินทางมาโดยรถไฟฟ้าใต้ดินเหมือนเคย ไม่เปลี่ยนแปลง เขาพยายามคัดค้านความรู้สึกด้วยการบอกตัวเองว่า เป็นเพราะอุปาทานที่ทำให้ได้ยินเสียงของเธอไม่ค่อยจะปกตินัก หลังจากที่รู้เรื่องการเปลี่ยนจุดนัดหมาย ชายหนุ่มหวังว่าการลองใจในคราวนี้จะมีผลลัพธ์เป็นบวก การลงทุนเดินอ้อมออกจากประตูอีกด้านหนึ่งของสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ไปยังจุดนัดหมายใหม่ที่ไม่สามารถมองเห็นจากชั้นที่สิบสี่ของอาคารซึ่งวิลาสิณีทำงานอยู่นั้น คงจะได้คำตอบที่น่าพอใจ บูรณะยืนรออย่างสงบเพื่อรอคอยเวลา สิบนาทีหลังจากวิลาสิณีเลิกงาน บูรณะก็เห็นเธอเดินมาหา แวบแรกที่เห็นเขาตำหนิตัวเองที่ไม่น่าลองใจเธออย่างนี้เลย แม้จะไม่มีผลเสียหายใดๆ ต่อเธอ แต่บางทีเรื่องทั้งหมดเขาอาจคิดไปเอง “งานเยอะมั้ยครับ วันนี้” ชายหนุ่มทักทายเหมือนเคย และหญิงสาวก็เพียงผงกศีรษะตอบ “หรือวันนี้เราจะกินปลากันอีกดี” เขาถามกึ่งชักชวน ซึ่งเธอก็ตอบสั้นๆ “แล้วแต่พี่บู๊เถอะค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นก็ไปร้านเดิม” บูรณะกล่าวแล้วขยับตัวเปิดทางให้วิลาสิณี ก่อนจะก้าวเท้าไปทางประตูสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินด้านที่เขาเดินออกมา ยังไม่ทันก้าวขาอีกข้างหนึ่งตาม วิลาสิณีก็ยกมือห้าม “เดี๋ยวค่ะพี่บู๊ แอร์เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ที่ทำงาน” ม่านตาของบูรณะหรี่ลง มองหญิงสาวเพื่อค้นหาพิรุธ อุปาทานอีกกระมังที่บอกเขาว่าดูท่าทางเธอลุกลี้ลุกลนพิกล “กลับไปเอาสิครับ ผมรอได้” “พี่บู๊เดินไปด้วยกันสิคะ เดี๋ยวเราจะได้ลงสถานีทางประตูโน้นเลย” ‘ประตูโน้น’ ก็คือประตูเดิมที่บูรณะมายืนคอยทุกวี่วัน ชายหนุ่มเริ่มใจไม่ดี ชักเข้าเค้าตามที่เขาคิดทุกขณะ “แหม... ไม่ต้องทำหน้าซีเรียสอย่างนั้นหรอกค่ะ พี่บู๊ไม่ต้องตามขึ้นไปถึงชั้นบนหรอก เพื่อนๆ ที่ยังไม่กลับมีอีกหลายคน” เป็นอีกครั้งที่คำพูดยาวๆ ของเธอ ไม่ทำให้บูรณะรู้สึกดีขึ้น เขาคาดเดาได้ไม่ยากว่าขณะที่เธอขึ้นไปหยิบของที่ลืมบนสำนักงานนั้น เขาจะต้องยืนรออยู่ตรงไหน “พี่บู๊ยืนรอตรงนั้นนะคะ แป๊บเดียว เดี๋ยวแอร์ลงมา” นึกไว้แล้วไม่มีผิด ความหวังที่จะให้ผลลัพธ์เป็นบวกเริ่มสูญสลาย คำตอบที่ได้กำลังจะติดลบ เธอให้เขายืนรอตรงจุดเดิม ที่มายืนอยู่ทุกวัน ! แสงไฟฟ้าในอาคารสว่างกว่าข้างนอก ทำให้บูรณะมองเห็นความเคลื่อนไหวที่ริมหน้าต่างชั้นสิบสี่ได้อย่างชัดเจน จากหนึ่งคนเป็นสองเป็นสามแล้วก็นับจำนวนไม่ถูก หลายคนมายืนออตรงหน้าต่าง แม้จะเห็นเพียงเงาดำ หากบูรณะรู้ว่าทุกคนต่างมองลงมา ไม่แน่นักว่าในจำนวนนั้นอาจมีวิลาสิณีที่เพิ่งขึ้นไปรวมอยู่ด้วย ครู่ใหญ่ๆ หญิงสาวก็กลับลงมา บูรณะไม่เห็นว่าตัวเธอจะมีอะไรเพิ่มเติม แต่เขาก็ไม่ถามว่าเธอลืมอะไรไว้บนนั้น เพราะขณะนี้ชายหนุ่มอยากรู้อย่างอื่นมากกว่า “ยังไม่เลิกงานกันอีกหรือครับ” บูรณะถาม สายตาของเขามองไปข้างบน ซึ่งวิลาสิณีก็มองตาม “อ๋อ... เลิกแล้วค่ะ แต่บางคนยังไม่กลับ” พอมีคำถามนำไปแล้ว ก็มีคำถามที่เป็นจุดประสงค์ตามติด “พวกนั้น...มองอะไรกันอยู่หรือครับ” ถามจบบูรณะก็แทบจะกลั้นลมหายใจรอฟังคำตอบ “ก็มองพี่บู๊กันน่ะสิคะ” บูรณะอึ้งในคำตอบตรงๆ ของหญิงสาว ความหวังอันเหลืออยู่น้อยนิดหลุดลอยไป ผลลัพธ์และคำตอบที่ได้ ติดลบอย่างชัดเจน วิลาสิณีมีความสุขเหลือเกินในวันนี้ เธอตื่นเต้นเสียจนลืมกุญแจบ้านไว้ที่โต๊ะทำงาน จึงต้องกลับขึ้นไปเอา เสียเวลาแห่งความสุขไปไม่น้อย แต่ก็ช่างเถอะ การหลงๆ ลืมๆ ไปบ้างทำให้เธอได้ยินเสียงชื่นชมปนอิจฉาของเพื่อนร่วมงานอีกหน ถือเป็นความสุขได้อีกอย่างหนึ่ง บูรณะก็ดูเกร็งๆ ไปเหมือนกัน คงใจเสียไปบ้างที่ถูกเธอปฏิเสธคำขอไปส่งที่บ้านเมื่อวาน ขอเพียงวันนี้ใจกล้า วิลาสิณีตั้งใจไว้แล้วว่า จะไม่ปฏิเสธอีกหนอย่างแน่นอน เธอรอให้เขาพูด แต่ก็ไม่พูดเสียที บูรณะเงียบไปตลอดทาง เขาปล่อยความคิดให้แล่นไปเหมือนรถไฟฟ้าใต้ดินที่ผ่านสถานีแล้วสถานีเล่า นับตั้งแต่วันที่พบวิลาสิณี ชีวิตของเขามีสีสันขึ้นมากมาย จากที่เคยให้เวลาผ่านไปวันๆ กลับกลายเป็นทุกวินาทีมีความหมาย แล้วเธอซึ่งยืนเป็นรูปปั้นอยู่ข้างๆ นี้เล่า รู้สึกอย่างไร ชายหนุ่มยอมรับว่าการมีเธออยู่เคียงข้างทำให้เขามีความสุข หากนั่นต้องหมายถึงการเคียงข้างด้วยหัวใจบริสุทธิ์ ไม่ได้มีอะไรแอบแฝง เขาไม่มี... แต่เธอมี เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ชี้ชัด การเพียรพยายามมาหาทุกวัน มีค่าแค่เพียงเป็นตัวประหลาดให้คนอื่นดู ความจริงใจอันไร้ราคา ถ้าไม่มีผู้คนที่ริมหน้าต่าง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำคงไร้ความหมาย ‘เจ้าแอร์น่ะ อยากมีแฟนมาก ถึงกับจะจ้างเพื่อนนัทให้ปลอมตัวเป็นพี่บู๊ไปรับที่ทำงานเลย’ คำพูดของนัดดายังก้องอยู่ในหู ความเฉยชาที่เขาสัมผัสได้ตลอดมา วันนี้ก็ได้พิสูจน์แล้วว่าเป็นจริง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำ เป็นเพียงการเล่นละครตบตาของ ‘คนอยากมีแฟน’ เท่านั้น มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 08:45:54

ความคิดเห็นที่ 2 . วิลาสิณีเพิ่งรู้ว่าปลาร้านนี้อร่อย วันก่อนฝืดคอสิ้นดี แต่ที่ฝืนซัดเข้าไปเสียพุงกางก็เพราะประชด วันนี้บูรณะยังคอยตักให้ เติมเครื่องปรุงให้เหมือนเดิม เพิ่มรสชาติที่คราวนั้นไม่ได้ใส่ใจ สิ่งที่หญิงสาวเพิ่งรู้อีกประการหนึ่งก็คือ การมีบูรณะคอยดูแลเอาใจใส่ มันทำให้เธอขวยเขินอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เข้าใจแล้วว่าผ้าเช็ดหน้าขาดเพราะแรงบิดแรงดึงของคนขี้อายเกิดขึ้นได้อย่างไร “จะกลับหรือยังครับ” บูรณะกล่าวหลังจากชำระค่าอาหารเสร็จเรียบร้อย วิลาสิณีพยักหน้าช้าๆ ในขณะที่หัวใจของเธอเต้นแรง เธอนับเลขในใจรอว่าเมื่อไรเขาจะขอไปส่งที่บ้าน “ไปกันเถอะครับ” ก็ยังดี คำพูดนี้น่าจะมีความหมายใกล้เคียงกัน วิลาสิณีลุกขึ้นยืน คราวนี้ไม่ต้องจ้ำอ้าวๆ หนีไปอย่างคราวก่อนแล้ว เพราะเธอกับเขาจะเดินไปพร้อมๆ กัน หญิงสาวเดินช้าลงเมื่อเห็นว่าบูรณะกำลังพาเธอไปยังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน นึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมไม่ไปแท็กซี่ หรือว่าเขาจะไม่กลับไปเอารถยนต์ หากตามไปส่งเธอถึงบ้านด้วยวิธีนี้ ก็ดีไปอย่าง... วิลาสิณีรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กวัยรุ่นอีกครั้ง จวบจนกระทั่งถึงประตูทางกั้นก่อนลงไปชานชาลา บูรณะก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ เขาเดินไปซื้อเหรียญสำหรับผ่านทางโดยตู้จ่ายอัตโนมัติเงียบๆ แล้วเดินกลับมายื่นให้เธอ “ผมส่งแค่นี้นะแอร์” เหมือนกับถูกน้ำเย็นจัดราดโครมลงบนศีรษะ เธอยืนตกตะลึงถือเหรียญที่เขายื่นมาให้ค้าง ไม่มีคำขอไปส่งที่บ้านอย่างที่เธอรอ ตาลายหูอื้อเสียจนได้ยินคำพูดสุดท้ายของเขาคลับคล้ายคลับคลาว่า “ลาก่อน” หญิงสาวเดินอย่างงงๆ ผ่านเครื่องกั้นไป เธอเหลียวหลังมามองก็พบว่าบูรณะยังยืนอยู่ที่เดิม จนกระทั่งลงบันไดเลื่อนไปแล้ว เขาก็ยังยืนนิ่งสนิทส่งสายตามาที่เธอ วิลาสิณียืนเหม่ออยู่ในรถไฟฟ้าใต้ดิน สับสนในความคิด ท่ามกลางผู้โดยสารแน่นขนัด พอถึงสถานีต่อไป ดูเหมือนว่าคนลงจะน้อยกว่าคนขึ้นหลายเท่า เบียดกระแทกมาเป็นทอดๆ จนวิลาสิณีเซไปชนคนที่อยู่ใกล้ๆ หากหญิงสาวเหมือนดังคนไร้ความรู้สึก เสียงสัญญาณจากโทรศัพท์ดังขึ้นพร้อมระบบสั่นสะเทือน จนคนเหม่อลอยสะดุ้งสุดตัว วิลาสิณีหยิบขึ้นมากดข้อความอ่าน แล้วโทรศัพท์ก็แทบจะหลุดร่วงลงจากมือ เธอเข้าใจแล้วว่า ‘ลาก่อน’ ของบูรณะไม่ได้หมายความเฉพาะในวันนี้เท่านั้น หากสิ่งที่เธอได้ยินยังไม่เท่ากับสิ่งที่เธอเห็นและได้อ่าน ข้อความในโทรศัพท์มีเพียงสั้นๆ แต่ใจความนั้นบาดลึกลงไปในหัวจิตหัวใจ “ขอบคุณสำหรับทุกสิ่ง เราไม่พร้อมที่จะคบกัน” เป็นคำอำลาตลอดกาล ! ผู้โดยสารในรถไฟฟ้าใต้ดินต่างตกอกตกใจที่จู่ๆ หญิงสาวคนหนึ่งทั้งเบียดทั้งแทรกปากก็ร้องขอทางไปยังประตูรถทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงสถานี เธอยืนกระสับกระส่ายจนใครๆ ต่างคิดว่าถ้าเปิดประตูได้คงกระโดดออกไปแล้ว วิลาสิณีรู้สึกว่ากว่าจะถึงสถานีถัดไปช่างยาวไกลเสียเหลือเกิน พอรถเทียบชานชาลา ประตูเปิดออกเธอก็กระโจนออกไปแทบจะในทันที รถไฟฟ้าอีกฝั่งหนึ่งมาจอดพอดี วิลาสิณีจึงจ้ำอ้าวๆ เข้าไปได้ทันเวลาก่อนที่ประตูรถขบวนนั้นจะปิด เธอย้อนกลับไปยังสถานีเดิมที่เพิ่งจากบูรณะมา แม้จะเป็นไปไม่ได้ แต่หญิงสาวไม่สิ้นหวัง ปาฏิหาริย์อาจมีจริง บูรณะอาจจะยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน หรืออย่างน้อยเขาก็อาจจะเพิ่งเดินไปไม่ไกล วิลาสิณีใจร้อนเกินกว่าที่จะขึ้นบันไดเลื่อนตามปกติ เธอก้าวยาวๆ ข้ามทีละสองขั้นจนผู้คนแหวกให้เป็นทาง หน้าเครื่องกั้นมีคนอยู่ประปราย หากไม่ใช่บูรณะ วิลาสิณีมองอย่างถ้วนถี่แล้วรีบวิ่งต่อ พอมาถึงข้างบนพ้นปากประตู เธอก็เหลียวซ้ายแลขวาหมุนตัวไปรอบๆ กวาดตามองทั้งใกล้และไกล... ปาฏิหาริย์เป็นเพียงสิ่งที่หลอกให้คนมีความหวังลมๆ แล้งๆ เท่านั้น วันต่อๆ มา บรรยากาศในที่ทำงานไม่ชื่นมื่นเหมือนเดิม งานที่เคยไหลลื่นก็กลับติดขัดผิดพลาดจนแก้แล้วแก้อีก วิลาสิณีพยายามรวบรวมสมาธิ หากก็ทำได้เพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น ยิ่งพอถึงตอนหัวค่ำ หัวใจก็พาสองเท้าเดินมายังริมหน้าต่าง เธอเหม่อมองลงไปยังจุดที่เคยนัดพบซึ่งบัดนี้ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาผู้ชายมาดเท่ยืนพิงราวกั้นสองมือเกี่ยวขอบกระเป๋าให้เห็นอีก ภาพต่างๆ ที่คุ้นตากลายเป็นอดีต ความสุขกลายเป็นเพียงความทรงจำ ผ่านพ้นเทศกาลปีใหม่ไปแล้ว งานที่หนักหนาก็ซาลง ไม่ต้องทำล่วงเวลาอีก บรรยากาศของการเฉลิมฉลองยังคงอวลอยู่ในทุกแห่งหน หากจะมีใครสักคนที่ไม่ยินดียินร้ายในเทศกาลแห่งความสุข คนนั้นน่าจะเป็นวิลาสิณี หญิงสาวนั่งทำงานเงียบๆ เหมือนกับที่นั่งหมกตัวอยู่ในห้องนอนคนเดียวในคืนข้ามปี ก่อนหน้านั้น วิลาสิณีออกตามหาบูรณะทุกแห่งหนที่คิดว่าเขาจะไป สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ห้างสรรพสินค้ากลางเมือง ร้านอาหารญี่ปุ่น หรือแม้กระทั่งร้านกาแฟที่เขาเป็นหุ้นส่วนในห้างสรรพสินค้าชานเมือง “พี่บู๊ไม่ได้มาที่นี่หลายวันแล้วค่ะ” “หรือว่า พี่บู๊จะไปอยู่ที่เชียงคาน” วิลาสิณีถามด้วยความหวัง ถ้าเขาอยู่ที่นั่น แม้จะไกลแสนไกลเธอก็จะไปหา ทว่าความหวังอันเลือนรางก็ดับวูบลง เมื่อได้รับคำตอบ “พี่บู๊ขายร้านนั้นไปแล้วค่ะ” บุญญิสากล่าวพลางถอนหายใจ “โบว์ก็ไม่รู้นะคะว่าเกิดอะไรขึ้น” วิลาสิณีได้แต่พยักหน้ารับทราบ เธอเหลือที่นี่อีกที่เดียวเป็นที่สุดท้าย วันนี้ไม่เจอไม่เป็นไร วันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ และวันถัดๆ ไป เธอจะมาใหม่ จนกว่าจะได้เจอ จะต้องเพียรพยายามสักเท่าไร วิลาสิณีก็จะรอ นัดดากับรุจีทราบข่าว ก็ได้แต่ปลอบใจเพื่อน โดยเฉพาะรุจีนอกจากปลอบใจแล้วเธอยังจะร้องไห้เสียด้วยซ้ำ “อย่าเสียใจไปเลยนะแอร์ ฉันว่ายังไงๆ แกกับพี่บู๊ต้องได้เจอกันอีก” รุจีพูดพลางใช้หลังมือเช็ดน้ำตาป้อยๆ เลยไม่รู้ว่าใครปลอบใครกันแน่ “ฉันก็ว่าอย่างนั้น” นัดดากล่าวบ้าง “พี่บู๊เขาแคร์แกออกจะตาย ไม่ไปไหนหรอกน่า” วิลาสิณีก็อยากจะให้เป็นอย่างที่เพื่อนสาวทั้งสองพูด ทว่าความเป็นจริงเธอย่อมรู้อยู่แก่ใจ ‘เราไม่พร้อมที่จะคบกัน’ ประโยคนี้ยังบันทึกอยู่ในโทรศัพท์ เปิดดูคราวใดหัวใจก็เจ็บปวดร้าวราน “ขอบใจพวกแกมาก ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่เป็นอะไร” วิลาสิณีปลอบใจตัวเองให้เข้มแข็งกล่าวตอบ “อยู่คนเดียวอย่างนี้มาตั้งยี่สิบห้ายี่สิบหกปี มีคนมาจีบตั้งหลายคน พี่บู๊ก็แค่เป็นหนึ่งในนั้น” วิลาสิณีพูดทั้งๆ ที่หัวใจคัดค้านว่าไม่ใช่ มีคนเคยมาจีบเธอแล้วหลายต่อหลายคนก็จริง แต่หามีใครทำให้เธอหวั่นไหวเหมือนบูรณะไม่ได้เลยสักราย คำว่า ‘คนพิเศษ’ ใช้ได้กับบูรณะเพียงคนเดียว ใช่ว่าจะมีแค่เพื่อนสนิทสองคนเท่านั้นที่คอยปลอบใจ แม้แต่อธิชาเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องที่มักจะพูดไม่ค่อยเข้าหูเธอนักยังคอยดูแลไม่ห่าง “หัวอกเดียวกันน่ะพี่ ถูกแฟนทิ้ง” แรกๆ อาจจะฟังแล้วขัดใจอยู่บ้าง แต่ด้วยความเอาใจใส่ของอธิชา ไม่ว่าจะชวนคุยเรื่องขำๆ หาหนังสือมาให้อ่าน นำภาพยนตร์มาให้ดู หรือแม้กระทั่งเล่าเรื่องราวของตัวเองให้เธอฟัง วิลาสิณีจึงไม่ถือสา ออกจะนับถือในน้ำใจของหญิงสาวรุ่นน้องคนนี้ด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่วิลาสิณีกลัวนักกลัวหนาไม่เคยเกิดขึ้น เพื่อนร่วมงานไม่เคยถามถึงสาเหตุที่บูรณะหายไปไม่มารับเธอเหมือนเคย คำนินทาว่าร้ายที่วิลาสิณีเกรงว่าจะกลับกลายมาจากความอิจฉาไม่เคยมี สายตาสมเพชเวทนาวิลาสิณีไม่เคยเห็น มีเพียงสิ่งเดียวที่เกาะกินใจทุกวันทุกคืนไม่ว่าจะต้านทานอย่างไรก็ไม่อาจฝืนจนเธอซาบซึ้งดี นั่นก็คือ... ความคิดถึงอันแสนทรมาน ------------- จบบทที่ 28 ------------- ต่อบทที่ 29 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 08:48:24

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 29 ฤดูหนาวผ่านมาเยือนอีกครา... ต้นเดือนพฤศจิกายน มวลอากาศเย็นจากประเทศจีนแผ่ปกคลุมประเทศไทยลงมาถึงภาคกลางตอนล่าง ตลาดเครื่องนุ่งห่มและอุปกรณ์กันหนาวกลับมาคึกคักอีกหน มองไหทางใดผู้คนก็ล้วนแล้วแต่ยิ้มแย้มแจ่มใส ยืนยันเป็นอย่างดีว่าชาวกรุงเทพมหานครชื่นชอบฤดูนี้ ไม่เว้นแม้แต่คนที่เคยเกลียด วิลาสิณีถือปฏิทินตั้งโต๊ะอยู่ในมือ การ์ดสีชมพูหลายใบเรียงรายอยู่ตรงหน้า ลมหนาวโชยมาทีไร งานแต่งงานมีมากทุกที ปีนี้เพียงแค่ต้นฤดูหญิงสาวก็ได้รับเชิญแล้วถึงห้างาน จนเธอต้องทำเครื่องหมายลงบนปฏิทินเพื่อกันลืม “โห... พี่แอร์” อธิชาเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องยืนมองการ์ดสีชมพูบนโต๊ะพลางนับ “ตั้งห้างานแน่ะ ของเอ๋มีสามยังแย่เลย จะเหลือเงินไปเที่ยวมั้ยเนี่ย” ความคิดของสาวน้อยไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย เรื่องอื่นๆ ยังไกลเกินกว่าวัยของเธอ อธิชาครองความ ‘โสดสนิท’ อยู่ได้เพียงไม่กี่เดือน หลังจากเหตุการณ์คืนวันลอยกระทงเมื่อปีกลาย หนุ่มๆ มากหน้าหลายตาก็เวียนมาไปรับไปส่งเธอเหมือนเดิม ผิดกับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ซึ่งไม่มีใครอีกเลยจนถึงวันนี้ “แอร์... มีคนมาหาแน่ะ รออยู่ชั้นล่าง” วลัยซึ่งเพิ่งกลับมาจากพักกลางวันบอก วิลาสิณีมองนาฬิกาแล้วยังไม่ถึงเวลาเริ่มงานในช่วงบ่าย จึงกล่าวขอบคุณก่อนเดินไปยังลิฟต์ ขณะที่ลงไปชั้นล่าง เธอคาดเดาต่างๆ นานาว่าใครมาหาเธอในยามนี้ แต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออก เพราะถ้าเป็นคนรู้จักกัน หรือลูกค้าก็น่าจะโทรศัพท์มาบอกก่อน “คุณแอร์คะ มีเพื่อนมา... อ้าวหายไปไหนแล้ว” เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของอาคารงุนงง ขณะที่กำลังบอกวิลาสิณี คนที่มานั่งรอเมื่อสักครู่ในบริเวณรับรอง กลับหายตัวไป วิลาสิณีมองซ้ายมองขวา แล้วมองเลยออกไปข้างนอกก็ไม่เห็นใคร เธอเองก็งุนงงไม่แพ้คนที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ หญิงสาวยืนรออยู่พักหนึ่งยังไม่เห็นคนที่มาหาปรากฏตัว จึงบอกเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์คนเดิม “ถ้าเขามาอีกที ก็โทรไปบอกพี่ด้วยนะคะ” ขณะที่เดินกลับไปยังลิฟต์ เธอก็เห็นใครคนหนึ่งยืนกระมิดกระเมี้ยนอยู่หน้าทางเข้าห้องน้ำ “จิ๊บ แกเองหรอกหรือนี่” “เออ...” คนยืนบิดตัวไปมาตอบเบาๆ “โธ่เอ้ย นึกว่าใครที่ไหนมาหา ไม่โทรมาบอกล่วงหน้ากันเลยนะ” “ฉัน...ฉัน...” “เป็นอะไรของแก แล้วนี่มาเรื่องอะไรล่ะ” พอคำถามหลุดออกจากปาก วิลาสิณีก็เหลือบไปเห็นถุงผ้าในมือเพื่อน “เดี๋ยวนี้ใช้ถุงผ้าเสียด้วย ดีๆ ช่วยลดโลกร้อน” “ฉัน...ฉัน...” รุจียังคงอึกอัก ท่าทางของเธอประหม่าจนวิลาสิณีชักจะเอะใจ “ในถุงนั่นมีอะไรหรือ อย่าบอกนะว่า...” โทรศัพท์จากนัดดาดังขึ้นขัดจังหวะพอดี วิลาสิณีกดปุ่มรับ เสียงทางโน้นทั้งร่าเริงและตื่นเต้น ตอนแรกวิลาสิณีตกอกตกใจ แต่แล้วรอยยิ้มก็ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้า “ว่าไงจิ๊บ แกมาหาฉันเรื่องอะไร” เธอกล่าวหลังจากวางโทรศัพท์จากนัดดาไปแล้ว รุจีทำหน้าเหยเก ก่อนตัดสินใจหยิบของในถุงส่งให้วิลาสิณีอย่างรวดเร็ว มันคือซองสีชมพูบรรจุการ์ดแต่งงาน วิลาสิณียิ้มด้วยความยินดี นัดดาเพิ่งโทรมาแจ้งข่าวนี้ให้เธอทราบเมื่อสักครู่ รุจีเห็นเพื่อนยิ้มก็ถอนหายใจโล่งอก เธอกลัวว่าวิลาสิณีจะออกอาการวีนใส่ ด้วยเหตุที่เกลียดการ์ดสีชมพูเข้าไส้ “แกไม่โกรธฉันแน่นะ” คนแจกการ์ดยังกล้าๆ กลัวๆ วิลาสิณีจึงหัวเราะ “ฉันจะโกรธแกไปทำไม ดีใจด้วยละไม่ว่า” ตั้งแต่ฤดูหนาวตอนต้นปีผ่านไป วิลาสิณีกลายเป็นคนใจเย็นอย่างเหลือเชื่อ ไม่มีวิลาสิณีคนที่ขี้โมโหอีก เพราะเธอรู้แล้วว่า อารมณ์อย่างนั้น ไม่เคยทำให้อะไรต่ออะไรดีขึ้น ตรงกันข้าม มันกลับทำลายทุกสิ่งจนพังพินาศ ต้องขอบคุณใครคนหนึ่งคนนั้น “แอร์...” เสียงของรุจียังไม่ดีขึ้น เธอพูดเบาเสียจนแทบจะไม่ได้ยิน “ฉันท้อง...” “หา...” วิลาสิณีทำตาโต ละล่ำละลักถาม “กี่เดือนแล้ว” ภาพเจ้าสาวใส่ชุดคลุมท้องปรากฏขึ้นในความคิดของวิลาสิณีทันที รุจีถึงแม้จะชอบแต่งตัวเซ็กซี่ แต่ก็ไม่ใช่พวกชิงสุกก่อนห่าม ไม่น่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นมาได้ “เมื่อกี้นี่เอง” คำตอบของเพื่อนทำให้วิลาสิณีทำตาโตกว่าเดิม ก่อนที่เธอจะแปลกใจมากกว่านี้รุจีก็ยื่นถุงผ้ามาให้เธอทั้งถุง “ไม่ไหวแล้ว ฉันท้องเสีย ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ” คนเข้าใจผิดอ้าปากค้าง ก่อนหัวเราะออกมา เธอมองเพื่อนที่วิ่งปุเลงๆ เข้าห้องน้ำไป งานแต่งงานของรุจีกับปกรณ์เป็นไปอย่างเรียบง่าย แขกเหรื่อมีเพียงญาติๆ กับเพื่อนสนิทเท่านั้น บรรยากาศในงานจึงดูเฮฮาเป็นกันเอง ไม่มีพิธีรีตองมากมาย หากสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ ช่วงเวลาสำคัญที่บรรดาสาวโสดทั้งหลายรอคอย เจ้าสาวยิ้มอย่างขวยเขิน เดินขึ้นเวทีไปพร้อมกับดอกไม้ช่อโต เธอกำลังจะเสี่ยงทายว่าใครจะได้เป็นเจ้าสาวผู้โชคดีคนต่อไป “ไม่ไปคอยรับดอกไม้จากไอ้จิ๊บมันหน่อยหรือ แอร์” นัดดาชวนเพื่อนเหมือนคราวนั้น วิลาสิณีปฏิเสธเช่นเคย และคราวนี้เธอไม่แม้แต่จะเฉียดเข้าไปใกล้ หญิงสาวมองนัดดาซึ่งยิ้มให้ขณะที่ผละไปร่วมกลุ่มสาวโสดผู้รอคอยความหวัง เสียงกรี๊ดกร๊าดดังจนแสบแก้วหูเมื่อช่อดอกไม้จากมือรุจีลอยละลิ่วลงมากลางวง ต่างคนต่างมะรุมมะตุ้มไขว่คว้ากันอย่างชุลมุน ญาติฝ่ายเจ้าบ่าวเป็นผู้โชคดี ทั้งๆ ที่ไม่ต้องออกแรงแก่งแย่งกับใคร แววตาของเธอมีประกายสดใส ส่งยิ้มให้ใครต่อใครทั่วทั้งงาน วิลาสิณียิ้มตอบ ขนบธรรมเนียมอย่างนี้มีเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น ไม่ได้เป็นการเสี่ยงทายอะไรอย่างจริงจังเลย เธอเคยผ่านมาแล้วจึงรู้ดี มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 08:50:23

ความคิดเห็นที่ 4 . “ถึงเชียงคานแล้วค่ะ ขอขอบคุณท่านผู้โดยสารทุกท่านนะคะที่ใช้บริการของเรา” เสียงบัสโฮสเตสสาวประกาศผ่านเครื่องขยายเสียงในรถประจำทางปรับอากาศ ปลุกให้วิลาสิณีตื่นจากนิทราอันแสนสุข อากาศภายนอกหนาวกว่าในรถ หญิงสาวหยิบหมวกไหมพรมขึ้นมาสวมใส่ป้องกันความเย็น ก่อนสะพายเป้หลังก้าวลงสู่เมืองเล็กๆ ริมแม่น้ำโขง หนึ่งปีผ่านไป อะไรๆ ก็เปลี่ยนแปลง อาคารใหม่ๆ เกิดขึ้นอย่างมากมาย มีทั้งที่แล้วเสร็จพร้อมเปิดให้บริการแก่นักท่องเที่ยว และที่ยังเร่งก่อสร้างเพื่อให้ทันก่อนฤดูท่องเที่ยวจะผ่านพ้น หากที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยก็คือรอยยิ้มของผู้คนตลอดสองข้างทาง ชาวเชียงคานล้วนยิ้มแย้มทักทายชาวต่างถิ่นด้วยมิตรไมตรี วิลาสิณีไม่ลังเลที่จะยิ้มตอบ สายหมอกในยามเช้าลอยต่ำ จนเธอมองเห็นเบื้องหน้าเพียงรางๆ พระภิกษุเดินเป็นแถวอย่างสำรวมสวนทางไป หญิงสาวเสียดายที่มาใส่บาตรไม่ทัน แล้วก้าวย่างที่ยากเย็นก็มาถึง... ร้านกาแฟของบูรณะยังคงเหมือนเมื่อปีที่แล้วไม่เปลี่ยนแปลง ของทุกอย่างยังจัดวางอยู่ที่เดิม ราวกับว่าเพิ่งผ่านมาไม่กี่วัน ภาพแห่งความหลังหลั่งไหลออกมาจากความทรงจำราวกับสายน้ำหลาก “อ้าว... ไหนป้าเอ็งบอกว่าเป็นเด็ก” คำพูดประโยคแรกของเขาที่เธอได้ยินในยามนั้นทำให้โกรธจัด หากในเวลานี้นึกถึงคราใดก็เรียกรอยยิ้มออกมาได้ทุกที แต่คำว่า ‘แอร์กี่’ เธอไม่เคยให้อภัย เหตุการณ์ที่เธอแกล้งให้เขากินอาหารนานาชนิด จนถูกแก้ลำจนต้องไปฝืดคอฝืนกินด้วย คิดแล้วก็น่าสนุก คืนลอยกระทงที่เจ้าของร้านยอมเสียรายได้เพื่อไปเที่ยวด้วย ยังไม่เคยจางหาย ภาพที่เธอซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ซึ่งมีเขาขับขี่ลัดเลาะไปตามริมแม่น้ำ แล้วตัดขึ้นสู่เส้นทางสายภูเขา เหล่านี้ล้วนตรึงตรา บูรณะไม่เคยลบเลือนออกไปจากหัวใจเธอ ร้านกาแฟร้านเดิมในบรรยากาศเก่าๆ ทว่าชายคนที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมของขายในช่วงเทศกาลลอยกระทงกลับไม่ใช่คนเดิม วิลาสิณีมองแวบเดียวก็จำได้ว่าชายผู้นั้นคือใคร... เจ้าของร้านคนใหม่มีชื่อว่า อรรณพ จริงอยู่ที่เพื่อนของบูรณะคนนี้เป็นผู้ที่ทำให้เธอเข้าใจผิดจนระแวงบุญญิสา ไม่ไว้ใจบูรณะ ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่ประโยค หากจะหาคนที่ผิดจริงๆ แล้ว คนนั้นน่าจะเป็นเธอเองที่หัวใจไม่หนักแน่นพอ เธอปล่อยคนที่มีค่าที่สุดคนหนึ่งในชีวิตหลุดไปด้วยมือของเธอเอง “คุณแอร์...” อรรณพอุทานออกมาเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นวิลาสิณียืนอยู่หน้าร้าน เขารีบวางของทุกอย่างในมือลงแล้วเดินตรงมาหาเธอ “ไปยังไงมายังไงครับนี่” “มารถทัวร์ค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อมยิ้มให้ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาโกรธเคืองกัน “เพิ่งมาถึงเมื่อสักครู่นี้เอง” “เอ่อ... เข้ามาดื่มกาแฟสักถ้วยก่อนไหมครับ” เขาชวนด้วยไมตรี หากเธอจำต้องปฏิเสธ... บรรยากาศในร้านมันบาดหัวใจเกินไป “ไม่ดีกว่า ขอบคุณค่ะ” “เอ่อ...ผม... เอ่อ...” ท่าทางของอรรณพเหมือนมีความใจใจแต่ไม่กล้าพูด วิลาสิณีเดาว่าคงไม่พ้นเรื่องที่เคยทำผิดต่อเธอแล้วจะกล่าวคำขอโทษ “ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว” จนกระทั่งวิลาสิณีเดินจากไป อรรณพยังพูดไม่ออก เหมือนน้ำท่วมปาก ยกมือครึ่งๆ กลางๆ ค้างคาไว้จะห้ามเธอก็ไม่ห้าม เขาถอนหายใจแล้วเดินกลับเข้าร้าน เพื่อกล่าวกับใครคนหนึ่งซึ่งนั่งเงียบๆ อยู่ในมุมมืด “นายคิดดีแล้วหรือบู๊ ที่ทำอย่างนี้” บูรณะยังคงนั่งไม่ไหวติง ใบหน้าเฉยเมยกับสายตาที่หลบลงต่ำทำให้อรรณพไม่รู้ว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรอยู่ พักใหญ่ๆ ทีเดียวกว่าเขาจะพูดออกมา “เวลามันผ่านไปตั้งเนิ่นนานแล้ว” อรรณพเงยหน้ามองเพดาน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขาเสียใจที่ทำให้เพื่อนตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ทำอะไรที่ชั่วร้ายแบบวันนั้นเลย ความแค้นเคืองที่ถูกทำให้เสียหน้าครอบคลุมใจจนมืดบอด มุ่งหวังแต่จะแก้แค้นผู้หญิงคนหนึ่ง โดยลืมนึกไปว่าคนที่ถูกผลกระทบไปด้วยคือเพื่อนที่อุดหนุนจุนเจือกันตลอดมา บูรณะมาหาเขาที่เชียงคานช่วงเทศกาลปีใหม่ ในสภาพแทบไม่เป็นผู้เป็นคน ใครๆ ต่างเฉลิมฉลองกันอย่างมีความสุข หากบูรณะกลับจับเจ่าอยู่กับความทุกข์ตลอดเวลา “ไม่เกี่ยวกับนาย” เป็นคำพูดสั้นๆ เมื่ออรรณพเพียรพยายามจะขอโทษ เขาโน้มน้าวบูรณะเต็มที่ ทว่าไร้ผล ก่อนกลับกรุงเทพ เพื่อนยังบอกขายหุ้นทั้งหมดให้ แม้จะผ่อนส่งก็ยอม “เราเชื่อว่าคุณแอร์ยังไม่ลืมนาย” อรรณพพยายามเกลี้ยกล่อมอีกหน บูรณะจะฟังหรือเปล่าไม่รู้ แต่เขาก็อยากจะพูด “ก็เหมือนกับนายที่ยังไม่ลืมเธอ” ถ้าเพื่อนโต้ตอบอะไรมาบ้างก็คงจะดีกว่านี้ หากนี่เอาแต่นิ่งเงียบอย่างเดียว “ถ้านายได้เห็นแววตาของคุณแอร์ นายจะรู้ว่าที่นี่สำคัญต่อเธอขนาดไหน” ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเหมือนเดิม จนคนพูดหมดความอดทน สั่นศีรษะเดินหนีไปพร้อมกับพูดทิ้งท้าย “ลองคิดดูให้ดี ถ้าไม่มีความคิดถึงกัน แล้วทั้งนายและเธอจะมาที่นี่ทำไม ในวันลอยกระทง” อากาศหนาวเย็นไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเดินเที่ยวในยามค่ำคืนของผู้คนเลย ถนนชายโขงแน่นขนัดไปด้วยนักท่องเที่ยวซึ่งมาจากทุกสารทิศ ร้านค้าต่างขายดิบขายดีไปตามๆ กัน ทั้งเสื้อผ้า ของที่ระลึก ของกิน ขายได้ราวกับเทน้ำเทท่า ผู้คนมากหน้าหลายตาต่างยิ้มแย้มแจ่มใส ในมือถือกระทงเตรียมตัวไปลอยลงแม่น้ำโขง วิลาสิณีเดินช้าๆ ไม่เร่งรีบ ใครจะลอยกระทงก็ลอยไป เธอขอซึมซับบรรยากาศเพียงอย่างเดียว ที่ลานกว้างริมแม่น้ำมีการประกวดกระทงเหมือนเมื่อปีที่แล้ว บนเวทีก็มีการแสดงของเหล่านักเรียนและชาวบ้านแต่ละชุมชนเช่นเดิม แม้แต่พิธีกรก็ยังเป็นคนเก่าไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าจะมีสิ่งที่เปลี่ยนไปก็น่าจะเป็นตัวเธอเอง วิลาสิณียืนดูสิ่งต่างๆ ทั้งกระทง ทั้งการแสดงเพียงคนเดียว... ไม่มีใครเคียงข้าง “พี่สาวคนสวย ซื้อกระทงหนูหน่อย” เด็กหญิงวัยไม่เกินแปดขวบถือกระทงซึ่งทำจากหยวกกล้วย ตกแต่งอย่างสวยงาม ยื่นมาตรงหน้าวิลาสิณี นี่อาจจะเป็นอีกหนึ่งอย่างที่ปีที่แล้วไม่มี “ขายเท่าไหร่คะ” หญิงสาวถามพลางยิ้มให้อย่างเอ็นดู แม่หนูน้อยขมวดคิ้วเหมือนคิดหนักก่อนยกมือชูสองนิ้ว “ยี่สิบบาทหรือคะ... ทำไมถูกจัง” พอทักเข้า แม่ค้าตัวน้อยก็ยกเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งนิ้ว จนวิลาสิณีหัวเราะหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า “อ้ะ พี่ให้ห้าสิบบาทเลย” เด็กหญิงย่อตัวยกมือไหว้ รับธนบัตรฉบับละห้าสิบบาทมาได้ก็กลับหลังหันวิ่งตื๋อหายลับไปในกลุ่มคน วิลาสิณีมองกระทงในมือแล้วยิ้ม ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อเลย แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว จะไม่ลอยคงไม่ได้ ที่ท่าน้ำคลาคล่ำไปด้วยผู้คน วิลาสิณีต้องเดินไปต่อคิวเพื่อจะลอยกระทงลงแม่น้ำ เสียงกระเซ้าเย้าแหย่ของกลุ่มวัยรุ่นดังไม่ขาดระยะ หนุ่มสาวหลายคู่ไม่พูดอะไร เพียงแต่จ้องตาแล้วยิ้มให้กัน วิลาสิณีมองภาพเหล่านั้นด้วยความสุข... อย่างน้อย เธอก็เคยมีความรู้สึกอย่างพวกเขามาก่อน คิวที่อยู่ทั้งข้างหน้าและข้างหลังของวิลาสิณีเป็นหนุ่มสาวที่มาเป็นคู่ ดังนั้นเมื่อถึงคิวของเธอ จึงไม่มีใครลอยกระทงพร้อมกับเธอ กระทงหยวกกล้วยถูกหย่อนลงในน้ำ หญิงสาวไม่มีคำอธิษฐานใดๆ นอกจากทำใจให้สงบต่อหน้าสายน้ำอันเยือกเย็น เสียงเอะอะของกลุ่มวัยรุ่นยังดังอยู่ตลอดเวลา แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปสว่างวูบวาบเป็นระยะๆ วิลาสิณีมองกระทงของเธอที่ลอยเฉื่อยออกไป แต่แล้วคิ้วของเธอก็ต้องขมวดมุ่นเมื่อเห็นมันหยุดนิ่งแล้วลอยวนอยู่กับที่... เหมือนปีที่แล้วไม่มีผิด ก่อนที่เธอจะคิดอะไร กระทงหยวกกล้วยอีกหนึ่งกระทงซึ่งไม่รู้มาจากไหนลอยปรี่เข้าไปใกล้อย่างรวดเร็ว แล้วกระทงทั้งสองก็ลอยเคียงคู่กันไปกลางสายน้ำ วิลาสิณีทำตาปริบๆ ไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร ในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นก็มีเสียงน้ำกระจายพร้อมๆ กับร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากแม่น้ำ “เฮ้ย... บอกว่าแบ่งก็แบ่งสิวะ จะมาเซ้าซี้ทำไม” “ปีที่แล้วเอ็งโกงข้า” เสียงเด็กชายสองคนเถียงกันลั่น วิลาสิณีเพ่งมองก็จำได้ว่าหนึ่งในนั้นคือ “เปี๊ยก... นั่นเปี๊ยกใช่มั้ย” “เวรแล้ว...” เด็กชายเปี๊ยกอุทานเมื่อมองขึ้นมาบนฝั่งเห็นวิลาสิณี ในขณะที่เด็กชายอีกคนจ้วงน้ำว่ายนำไปก่อน “ตัวใครตัวมันโว้ย” พอเห็นเพื่อนไม่รอ เด็กชายเปี๊ยกก็ตะโกนต่อว่าหนึ่งคำ แล้วว่ายตามอย่างไม่คิดชีวิต วิลาสิณียืนอึ้งอยู่บนท่าน้ำ เด็กสองคนนั้นหายลับไปในความมืดของสายน้ำแล้ว แต่เธอยังเชื่อว่ามีใครอีกคนที่เป็นตัวการยังอยู่แถวๆ นี้ ไม่ได้ไปไหน กระทงของเธอที่ลอยวนอยู่กับที่ ไม่ได้เป็นไปตามธรรมชาติ เช่นเดียวกับกระทงที่ลอยปรี่เข้ามา มันเกิดจากฝีมือของเจ้าเปี๊ยกและเพื่อน หญิงสาวปะติดปะต่อเรื่องได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเหตุการณ์นี้เป็นฝีมือของเด็กน้อย ปีที่แล้วก็ต้องเป็นเช่นเดียวกัน ทั้งสองเหตุการณ์มีผู้อยู่เบื้องหลังเพียงคนเดียว เธอเหลียวซ้ายแลขวา ตลอดจนมองไปข้างหลัง ด้วยความเชื่อมั่นว่าคนๆ นั้นจะต้องอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ “พี่บู๊... ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” เมื่อมองหาไม่เห็น จึงต้องใช้เสียง แล้วก็ได้ผล เมื่อกลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงราวบันไดท่าน้ำแหวกเป็นทาง เผยให้เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งยืนอยู่ตรงนั้น “แอร์...” เขาส่งเสียงออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม... รอยยิ้มอันอบอุ่นซึ่งเธอไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว วิลาสิณีกำลังจะยิ้มตอบ แต่เธอนึกขึ้นได้ว่า เขาเป็นฝ่ายจากไป ดังนั้น เธอจึงสมควรที่จะต้องเป็นฝ่ายงอน... เท้าไวเท่าความคิด หญิงสาวเดินหลบหลีกผู้คนขึ้นจากท่าน้ำ โดยมีบูรณะรีบเดินตามมาห่างๆ ชั่วเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ ระยะห่างก็แคบลงๆ จนกระทั่งอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือคว้า “แอร์...” บูรณะเรียกอีกหน วิลาสิณีเห็นว่าหนีไม่พ้นแน่แล้วจึงหยุดเดิน “แอร์จะหนีผมไปทำไม” ชายหนุ่มตัดพ้อ ทว่าถูกหญิงสาวโต้กลับทันใด “ใครกันแน่คะที่เป็นฝ่ายหนี แอร์... หรือพี่บู๊” บูรณะไม่ตอบ เท่ากับว่ายอมรับโดยดุษณี เขาจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอเพื่อหมุนตัวหันหน้ามาหากัน วันนี้ทั้งวัน เขาเฝ้าแต่ครุ่นคิดถึงคำพูดของอรรณพ ‘ถ้าไม่มีความคิดถึงกัน แล้วนายและเธอจะมาที่นี่ทำไมในวันลอยกระทง’ เวลาที่ผ่านมา เขาปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลยว่าคิดถึงเธอเสมอ หากก็ยับยั้ง ความรู้สึกที่คิดว่าเธอไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกัน คอยยับยั้งเอาไว้ มันแยกหัวใจของเขาให้ห่างจากเธอมานานแสนนาน “ผมจะไม่จากแอร์ไปไหนอีก ผมให้สัญญา” ใจของตัวเองซึ่งเคยคิดว่ามันแข็งแรง พอได้ยินคำมั่นของชายหนุ่มก็อ่อนยวบลงราวกับปุยนุ่น ในยามนี้วิลาสิณีจะสามารถทำอะไรได้อีก นอกจากยืนนิ่ง จนกระทั่งเขาจับมือของเธอ จึงเงยหน้าช้อนสายตาขึ้นสบ หัวใจที่อ่อนไหว ก็ละลายไปในชั่วพริบตา “แอร์... แอร์...” วิลาสิณีพูดได้แค่นั้นน้ำตาก็พาลจะรินไหล การได้กลับมาอยู่ใกล้ๆ คนที่เธอรอคอยมาตลอดชีวิต คือความสุขที่ไม่มีสิ่งใดมาเทียบเคียงได้ นี่เธอฝันไปหรืออย่างไร “หนาวมั้ย แอร์” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจนเธองุนงง “คะ...” เธอไม่ทราบถึงจุดประสงค์ในการถาม ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนพูดต่อไป “ถ้าหนาว... ผมจะได้... กอด” วิลาสิณีมองไปรอบตัว ผู้คนเริ่มบางตาลงไม่เหมือนตอนหัวค่ำ แต่ก็ยังมีอยู่ไม่ใช่น้อย ขณะที่เธอหันกลับมามองหน้าเขา บูรณะก็ดึงร่างเธอเข้ามาสวมกอดหลวมๆ “แน้... แอร์ยังไม่ทันได้ตอบเลย” หญิงสาวประท้วง หากคนกอดไม่ยอมปล่อย เขาหัวเราะเบาๆ “ถ้าอย่างนั้นผมถามใหม่... เวลาที่ผ่านมา แอร์คิดถึงผมบ้างหรือเปล่า” “พี่บู๊รู้สึกอย่างไร แอร์ก็รู้สึกอย่างนั้นค่ะ” วิลาสิณีเลือกที่จะตอบคำถามแบบกำกวม แต่ก็ไม่ยากที่บูรณะจะเข้าใจ “ถ้าอย่างนั้นแอร์ก็ต้องรู้ว่า ความคิดถึงเป็นส่วนหนึ่งของความรัก...” บูรณะเว้นจังหวะนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ “ผมคิดถึงแอร์ คิดถึงมาก จนไม่น่าเชื่อว่าจะเคยทำสิ่งที่ผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงลงไป อภัยให้ผมด้วยนะ” อย่างนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าความรัก... วิลาสิณีไม่จำเป็นต้องกล่าวคำยกโทษ เพราะสิ่งที่เธอพูดมีความหมายมากกว่านั้น “แอร์ก็คิดถึงพี่บู๊เช่นเดียวกันค่ะ” สายลมหนาวพัดมาระลอกใหญ่ หอบเอาความสุขความสมหวังมาฝาก นับแต่นี้ต่อไปหัวใจสองดวงจะไม่มีวันพรากจากกันไปไหนอีก เมืองเล็กๆ ริมแม่น้ำโขงแห่งนี้ เป็นสถานที่ซึ่งทั้งสองได้พบกันครั้งแรก และยังเป็นถิ่นถวิลหา ความผูกพันด้วยกาลเวลาทำให้หัวใจตราตรึง... ความคิดถึงจึงเป็นส่วนหนึ่งของความรัก... รัก ณ เชียงคาน จบบริบูรณ์ เจ้าสำราญ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 08:53:33

ความคิดเห็นที่ 5 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html บทที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10924084/W10924084.html บทที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10948083/W10948083.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984648/W10984648.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11089966/W11089966.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11134721/W11134721.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11369894/W11369894.html บทที่ 16-18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11493348/W11493348.html บทที่ 19-21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11544636/W11544636.html บทที่ 22-24 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11630202/W11630202.html บทที่ 25-27 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11672521/W11672521.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 08:57:59

ความคิดเห็นที่ 6 ลงครบแล้ว. งั้นจองที่ก่อนนะค้า ปูลู. คุณตั๋ม เค้าไปหัวหินมาและ แต่ไม่เจอคุณตั๋ม. แหะๆ งั้นเหมือนเดิมนะคะ. ตามที่อยู่เดิม. แล้วยังใช้เลขบัญชีเดิมป่าวค้า???? แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 55 09:07:44 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 09:06:22

ความคิดเห็นที่ 7 สาวหน้าปกคนนี้คือแอร์เหรอ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 14:10:12

ความคิดเห็นที่ 8 ทำเอาน้ำตาซึมแต่ยิ้มเลยค่ะ แต่ชีวิตจรงคู่ที่จากกันด้วยความเข้าใจผิด คงไม่เข้าใจกันง่ายๆ อย่างนี้เนอะ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 21:44:55

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วความรักก็กลับมา ^^   ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 21:56:09

ความคิดเห็นที่ 10 ตามอ่านไม่ทัน จะมาซื้อเป็นเล่มในงานหนังสือเดือนตุลานะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 01:58:33

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆ นะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 18:53:59

ความคิดเห็นที่ 12 บอกตามตรงว่าทนรอไม่ไหว เลยไปซื้อมาอ่านก่อน แหะ ๆ อ่านก่อนไปเที่ยวเชียงคานนะคะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 22:36:12

ความคิดเห็นที่ 13 ^ ^ แอบลอกความคิดเห็นข้างบนนิดนึงนะคะ อ่านก่อนไปเที่ยวเชียงคาน แวะนาแห้ว และดูดอกท้อค่ะ (ยังไม่เห็นดอกท้อเลย) ความคิดถึงจึงเป็นส่วนหนึ่งของความรัก... ^^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 21:08:47

ความคิดเห็นที่ 14 รักเริ่มที่เชียงคาน ก็จบที่เดิม สาวแอร์ก็จะได้ไม่เหงาคนเดียวอีกแล้ว อ่านแล้วอยากไปเที่ยวมั่ง จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 17:21:26

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านตอนแรก ไม่ค่อยชอบสาวแอร์เลย แต่หลังๆ หมั่นไส้หนุ่มบู๊มาก เลยรู้สึกว่า ง้อง่ายไปนิด ขอบคุณค่ะ รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 23:41:21

ความคิดเห็นที่ 16 เสียเวลาแห่งความสุขโดยใช่เหตุไปเป็นปีเพราะว่าเข้าใจผิด ไม่ยอมพูดจาให้เข้าใจกัน อยากบอกว่าพี่บู๊งี่เง่า จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 55 23:57:07