ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) ด้านในของร้านยังไม่เรียบร้อยตามที่เจ้าของร้านบอกจริงๆ ผ้าม่านที่ติดอยู่ตามกระจกของร้านยังถูกปิดอยู่ และโต๊ะแต่ละตัวก็ยังไม่มีอุปกรณ์ใดๆ วางอยู่เลย โดยมีเด็กเสิร์ฟสองคนกำลังช่วยกันจัดอยู่ “จะทานอะไรดีครับคุณแสง” พัฒนะถามเมื่อแสงตะวันนั่งลงเรียบร้อยแล้ว “อืม...ไข่เจียวกุ้งสับก็ได้ครับ ง่ายดี” เจ้าของร้านพยักหน้ารับและเดินเข้าไปในครัว ทำให้แสงตะวันหันมามองสำรวจรอบๆ ร้าน เขาพยายามสอดส่ายสายตามองหาพริมา ก่อนจะนึกได้ว่า เธอมีหน้าที่ประจำเป็นแม่ครัว ซึ่งตอนนี้คงกำลังจัดเตรียมข้าวของอยู่ในครัว ซึ่งความสงสัยของเขาก็ได้รับการยืนยันจากพัฒนะ เมื่อเขาเดินออกจากครัว “รอสักครู่นะครับคุณแสง พิมกำลังทำอยู่” และนั่นทำให้แสงตะวันถึงกับยิ้ม อาหารมื้อนี้คงอร่อยที่สุด เพราะมีแม่ครัวที่ชื่อพริมาเป็นคนทำ “จริงๆ แล้วผมเข้าไปนั่งทานในครัวก็ได้นะครับ โต๊ะเก้าอี้ข้างนอกยังไม่เรียบร้อย ผมมานั่งตรงนี้เกะกะน้องๆ เขาหรือเปล่าก็ไม่รู้” ชายหนุ่มแสดงความหวังดีพร้อมทั้งช่วยหาทางออกให้เสร็จสรรพ “ไม่เกะกะหรอกครับคุณแสง” พัฒนะพูดพลางส่ายหน้าก่อนจะยกข้อมือเพื่อดูเวลาและพูดต่อ “ยังไงตอนนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ ต้องไปรับแม่ครัวกลับจากตลาด และรอให้ทุกคนมาพร้อมกันก่อน เดี๋ยวผมจะแนะนำให้คุณแสงได้รู้จักกับทุกคนทีเดียวเลย ยังไงขอตัวก่อนนะครับ” แสงตะวันพยักหน้ารับ ในขณะที่พัฒนะเดินไปหยิบกุญแจที่เคาน์เตอร์พร้อมบอกเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งให้ช่วยดูแลแสงตะวันด้วย เขาบอกเพียงสั้นๆ ว่า แสงตะวันจะมาเล่นดนตรีที่ร้าน ส่วนรายละเอียดจะบอกอีกครั้งเมื่อทุกคนมาพร้อมกันแล้ว ประตูห้องครัวเปิดออกสวนกับประตูหน้าร้านที่เพิ่งถูกปิดลงเมื่อพัฒนะเดินออกไป แสงตะวันหันไปมองและเห็นเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งถือถาดอาหารเดินออกมา ด้านบนมีอาหารจานเดียวแบบง่ายๆ ที่เขาสั่งไว้วางอยู่ “มีอะไรก็เรียกใช้ผมได้เลยนะครับ” เด็กเสิร์ฟคนนั้นบอกก่อนจะเลี่ยงไปทำงานของตน แสงตะวันยิ้มให้พร้อมกับพยักหน้าก่อนหันไปสนใจไข่เจียวสีเหลืองทองแผ่นใหญ่ที่โปะอยู่บนข้าวสวยร้อนๆ ส่งกลิ่นหอม เขาลงมือจัดการกับอาหารจานเดียวของตัวเองด้วยความเอร็ดอร่อยและสุขใจ ไม่นานข้าวไข่เจียวกุ้งสับจานใหญ่ก็หมดลงอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวาก่อนหยิบจานกระเบื้องขึ้นมาถือไว้ เพราะไม่กล้าใช้เด็กเสิร์ฟที่กำลังง่วนอยู่กับงานของตัวเอง “จะรับอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ” เด็กเสิร์ฟคนเดิมเดินเข้ามาบริการเมื่อเห็นเขาลุกขึ้น “พี่จะเอาจานไปเก็บน่ะครับ” “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเอาเข้าไปเก็บให้” เด็กเสิร์ฟอาสาพลางยื่นมือมาจะรับจานเปล่าของเขา แต่ชายหนุ่มไม่ยอมส่งให้ “ไม่เป็นไรครับ น้องไปทำงานเถอะ แค่นี้เองพี่เดินเข้าไปเองได้ จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระของน้องด้วย” ชายหนุ่มอ้างเหตุผลแสดงความมีน้ำใจก่อนเดินเข้าห้องครัวของร้าน ส่วนเด็กเสิร์ฟก็กลับไปทำงานที่ยังค้างอยู่ให้เสร็จ . . . ครัวของร้าน ‘บ้านพิมพัฒ’ เป็นครัวไทยแบบเปิด หน้าต่างฝั่งตรงข้ามประตูถูกเปิดรับอากาศ ด้านข้างมีเตาขนาดใหญ่สองเตาบนนั้นมีหม้อตั้งไฟไว้ ข้างซิงค์น้ำมีตะกร้าใส่ผักซึ่งถูกหั่นเรียบร้อยแล้ววางสะเด็ดน้ำอยู่ และยังมีผักสดอีกจำนวนหนึ่งวางอยู่อีกหนึ่งตะกร้า อีกด้านมีตู้เย็นขนาดใหญ่สองตู้ซึ่งใช้เก็บของสดวางติดกับตู้เย็นขนาดเล็กอีกหนึ่งตู้ซึ่งมีไว้แช่ผลไม้และของเล็กๆ น้อยๆ แสงตะวันส่งยิ้มบางๆ ให้กับแผ่นหลังบอบบางของพริมา ซึ่งกำลังเดินไปยังหม้อใบใหญ่ที่ส่งควันหอมฉุยบนเตา หญิงสาวก้มลงหรี่ไฟให้เบาพลางเอื้อมมือไปเปิดฝา แต่เสียงจานกระเบื้องกระทบโต๊ะไม้ที่ดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้เธอต้องละสายตาจากหม้อตรงหน้าหันไปมองในขณะที่มือก็ยกฝาหม้อร้อนๆ ไปพร้อมกัน “คุณแสง” หญิงสาวอุทานชื่อพร้อมถอยหลัง เมื่อจู่ๆ เขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ไอน้ำจากหม้อที่เพิ่งเปิดฝาพวยพุ่งออกมา พริมาสะดุ้งเมื่อท้องแขนของตัวเองโดนไอน้ำร้อนจัดลวกเอา “โอ๊ย!!” เธออุทานด้วยความเจ็บและแสบพร้อมปล่อยฝาหม้อที่ถืออยู่อย่างตกใจ “น้องพิม เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” แสงตะวันร้องและก้าวรวดเดียวถึงตัวของเธอ พริมาตกใจเป็นคำรบสองเมื่อเขาคว้าข้อมือของเธอไปพลิกดูอย่างถือวิสาสะ หญิงสาวพยายามดึงแขนตัวเองออกจากมือใหญ่ของเขา พร้อมด้วยสายตาที่หลุบต่ำลงอย่างไม่กล้าสบประสานด้วย หัวใจของเธอเต้นเร็วและรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่อาการตกใจอย่างในครั้งแรกที่เห็นเขายืนอยู่ในครัว และไม่ใช่อาการตื่นกลัวอย่างที่ตัวเองเข้าใจในตอนแรก แต่...มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ความรู้สึกที่เจ้าตัวก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นเพราะอะไร เธอรู้แต่เพียงว่าถ้าได้อยู่ในอุ้งมือของชายหนุ่มคนนี้แล้ว เธอจะปลอดภัยและหมดห่วงทุกอย่าง . . . ภายในบ้านไม้หลังกะทัดรัดริมกำแพงวัด มีเครื่องเรือนน้อยชิ้นจนสามารถนับได้ด้วยการกวาดสายตา ข้างฟูกหนาดูสะอ้านสะอาดคือโต๊ะเตี้ยๆ ถัดไปคือลังไม้ขนาดย่อม เนื้อตัวของคนที่นอนอยู่เหนือฟูกนั้น บ่งบอกให้ผู้ที่มาเยือนคาดเดาเหตุการณ์ได้ไม่ยากนัก ใบหน้าของเขามีรอยฟกช้ำปรากฏอยู่ ชายหนุ่มขยับตัวจะลุกขึ้นหลังจากบอกให้ผู้ที่เคาะประตูเมื่อครู่เปิดเข้าไปได้ “พิมพ์ มาได้ยังไงกัน” แสงถามเสียงแหบเมื่อเห็นผู้มาเยือนพร้อมหันไปทำตาเข้มใส่ทับทอง เด็กชายหลบสายตาวูบอย่างรู้ตัวว่าผิด ทุกครั้งที่แสงมีเรื่องปะทะกับเดชและต้องเจ็บตัวกลับมานอนซมอยู่กับบ้าน เขามักจะขอให้ทับทองปิดเรื่องนี้ไว้เพราะไม่ต้องการให้พิมพ์ทองเป็นห่วง แต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน พิมพ์ทองรู้เรื่องและแอบหนีมาเยี่ยมเขาจนได้ “อย่าไปโทษทับเลยจ้ะพี่แสง ฉันบอกให้เขาพามาเองแหละ” พิมพ์ทองพูดดักไว้ “พิมพ์ไม่น่าทำแบบนี้เลย ถ้าพ่อของพิมพ์รู้เข้าจะทำยังไง” เขาพูดอย่างไม่สบายใจ “วันนี้พ่อไม่อยู่จ้ะ พรุ่งนี้เย็นๆ ถึงจะกลับ” หญิงสาวรีบพูดด้วยสีหน้าสดชื่น คำตอบนั้นพลอยทำให้แสงยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างโล่งใจ หลายต่อหลายครั้งที่พิมพ์ทองถูกผู้เป็นพ่อทำโทษเพราะจับได้ว่าแอบหนีมาหาเขา ซึ่งบทลงโทษก็มีตั้งแต่การตักเตือน กักบริเวณและหนักสุดเห็นจะเป็นการลงหวาย ซึ่งเกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น คือครั้งที่คุณทองได้ยินบุตรสาวพูดเยินยอแสงสารพัดและยังบอกว่า ความดีของแสงมีมากกว่าเดชหลายร้อยเท่า และไม่ว่าอย่างไรเธอก็ไม่มีวันรักเดชเด็ดขาด ประโยคนั้นทำเอาอารมณ์ของผู้เป็นพ่อขาดผึง ทั้งโมโหที่บุตรสาวไม่รักดี เลือกรักคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า และรู้สึกเสียหน้าอย่างที่สุดเพราะบุตรสาวประกาศต่อหน้าเดช ชายหนุ่มที่คุณทองหมายมั่นปั้นมืออยากได้เป็นเขย “พี่แสงเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ เจ็บมากไหม แล้วทำไมถึงไปมีเรื่องกับเขาล่ะ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ พลางสำรวจเนื้อตัวของชายคนรักไปด้วย “เจ็บกายมันไม่เท่าไหร่หรอกแต่พี่เจ็บใจมากกว่า พี่ทนไม่ได้ที่ไอ้เดชมันพูดจาหยามพิมพ์” แสงพูดอย่างโกรธแค้น เมื่อนึกถึงประโยคที่เดชเคยพูดกับเขา ‘บ้านนั่นน่ะอยากได้ข้าเป็นเขยจนตัวสั่น แทบจะยกลูกสาวมาประเคนให้ข้าถึงเตียง รอข้าเบื่อก่อนนะแล้วเอ็งค่อยมาเสนอหน้า แต่ถึงข้าจะเบื่ออย่างไร พ่อเขาก็คงไม่รับเอ็งหรอกโว้ย คงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าเพราะอะไร’ ‘อยากจะรู้นักว่าสาวสวยขี้อายอย่างพิมพ์ เวลาที่ต้องดูแลผัวบนเตียงมันจะเป็นยังไง ข้าคงมีความสุขจนล้นออกมาแน่ๆ เลยนะโว้ย ว่าไหมไอ้แสง’ ต่อหน้าใครต่อใคร เดชจะแสดงและพูดถึงพิมพ์ทองด้วยความรักที่มีอยู่อย่างล้นหัวใจจนคนที่ได้ฟังพากันอิจฉาหญิงสาวผู้นั้น แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าแสง คำพูดที่เปร่งออกมานั้นล้วนแล้วแต่เป็นประโยคดูถูกเหยียดหยามทั้งสิ้น เขาพยายามบอกกับตัวเองอยู่เสมอว่าเดชต้องการยั่วให้เขาโกรธเพื่อจะให้ลูกน้องช่วยกันยำเท้าใส่ แต่เขาก็อดที่จะเกิดอารมณ์ไม่ได้ทุกครั้งที่ได้ฟังถ้อยคำเหล่านั้น “อย่าไปสนใจคำพูดของคนพาลเลยนะจ๊ะพี่แสง วันนี้ฉันทำกับข้าวของโปรดพี่แสงมาด้วย พี่แสงกินข้าวดีกว่านะจ๊ะ” พิมพ์ทองพูดเปลี่ยนเรื่องพร้อมกุลีกุจอหันไปวุ่นวายกับตะกร้าใบใหญ่ที่วางอยู่ใกล้ตัว สองพี่น้องช่วยกันจัดแจงสำรับกับข้าวใส่จานชามที่เตรียมมา เจ้าของบ้านกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงผนังพร้อมกุมท้องตัวเองไปด้วย เพราะยังระบมจากบาดแผลที่ลูกน้องของเดชทิ้งไว้ “พี่พิมพ์ต้มยามาให้พี่ด้วยนะ พี่แสงจะได้หายเร็วขึ้น” ทับทองพูดพลางชูโถยาใบใหญ่อวด “ไม่น่าลำบากเลย ถ้าพ่อของพิมพ์รู้เข้ามันจะไม่ดีนะ” “ไม่หรอกจ้ะพี่แสง พ่อไม่เคยเข้าไปในครัว ยาหม้อพวกนี้ฉันก็ต้มให้พ่อเป็นประจำอยู่แล้ว พ่อไม่สงสัยหรอกจ้ะ พี่แสงเบาใจได้” แสงพยักหน้ารับด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายลง พิมพ์ทองขยับมานั่งใกล้เขาพร้อมด้วยสำรับข้าวถาดใหญ่ และหลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทับทองก็อาสาเอาจานชามไปล้าง ทำให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง ซึ่งนานๆ จะมีโอกาสสักครั้ง “รับปากกับฉันนะพี่แสง อย่าไปมีเรื่องกับพี่เดชอีก” พิมพ์ทองพูดขอร้องเมื่อน้องชายเดินออกไปแล้ว “พี่รับปากว่าจะอดทนให้ถึงที่สุด แต่ความอดทนของพี่ก็มีจำกัดเหมือนกัน” แสงตอบเลี่ยงๆ “ฉันจะไม่มีวันรักวันชอบคนแบบนี้เป็นอันขาด เกลียดนักไอ้คนที่ชอบรังแกคนอื่น ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้นว่าพี่เดชเป็นนักเลงอันธพาลแค่ไหน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพ่อถึงได้หน้ามืดตามัวเห็นเขาเป็นคนดีไปได้” “อย่าว่าพ่อแบบนั้นสิพิมพ์” ชายหนุ่มพูดเสียงเคร่งตำหนิ “พ่อทุกคนหวังดีและอยากให้ลูกมีชีวิตที่สบาย พ่อของพิมพ์ก็เช่นกัน ท่านหวังดีไม่ต้องการให้พิมพ์ต้องมาลำบาก จริงอย่างที่ท่านพูด พี่มันจนไม่คู่ควรกับพิมพ์ รังแต่จะฉุดพิมพ์ให้ลงมาต่ำ” เขาพูดเสียงเบาอย่างน้อยใจตัวเอง ทำให้พิมพ์ทองต้องจับแขนชายคนรักไว้ก่อนจะเอนตัวพิงไหล่ของเขา “ฉันขอเลือกที่จะอยู่กับคนจนแต่ร่ำรวยความดีอย่างพี่แสงดีกว่าอยู่กับคนที่หาความดีไม่ได้อย่างพี่เดช และฉันขอสาบานตรงนี้เลยว่า ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า หัวใจของฉันก็จะเป็นของพี่แสงตลอดไป ไม่ว่าพี่แสงจะเป็นใคร ร่ำรวยหรือยากจนแค่ไหน หรือมีอุปสรรคมากมายแค่ไหนก็ขอให้ผ่านพ้นไปได้ และฉันก็ขอรักพี่ รักพี่คนเดียวเท่านั้น” “พี่ก็ขอสาบานเช่นกัน พี่จะทำทุกอย่างเพื่อความรักของเรา ถ้าชาติหน้ามีจริงพี่ก็จะขอให้เราได้รักกันอีก และรักกันทุกๆ ชาติ” แสงพูดพลางโอบกอดเธอไว้ด้วยความรักทั้งหมดที่มี ในขณะที่พิมพ์ทองก็กระชับแขนของเธอกอดเขาเช่นกันพร้อมยิ้มปลื้มให้กับน้ำเสียงอันหนักแน่นจริงจังนั้น . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 11:44:58

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) ตอนที่ 9 แสงตะวันใช้ปลายนิ้วแตะเจลสีเข้มจากหลอดที่บีบออกมา ก่อนจะเกลี่ยเนื้อเจลนั้นลงบนท้องแขนขาวเนียนของพริมาอย่างแผ่วเบา หญิงสาวพยายามดึงแขนออกจากมือใหญ่ของอีกฝ่าย แต่เขาจับไว้มั่นจนในที่สุดเธอก็ต้องยอมให้เขาทายาให้ เมื่อสองสามนาทีก่อน แสงตะวันเข้ามาในห้องครัวเป็นจังหวะที่เธอเปิดฝาหม้อร้อนๆ พอดี ทำให้ท้องแขนของเธอโดนไอน้ำลวกจนเป็นผื่นแดง ตอนนั้นแสงตะวันรีบตรงมาคว้าแขนเธอไปดูอย่างรีบร้อนโดยไม่สนใจอาการขัดขืนของเธอสักนิด ก่อนดึงแขนของเธอไปยังก๊อกน้ำและใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนซับให้แห้ง หญิงสาวเป็นคนบอกเขาเองว่ามีเจลสำหรับแผลน้ำร้อนลวกอยู่ในตู้เย็นเล็ก และพูดยังไม่ทันจบประโยค เธอก็เห็นเขาก้าวยาวๆ ตรงไปยังตำแหน่งที่เธอบอกทันที แถมยังจัดการทายาให้อีกด้วย “เจ็บมากไหมครับน้องพิม” แสงตะวันถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนระหว่างที่คลึงยาเบาๆ บนท้องแขนของเธอ หญิงสาวส่ายหน้าเป็นคำตอบ สายตายังหลุบต่ำไม่กล้ามองหน้าเขา “พิมไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” เธอดึงแขนตัวเองออกเบาๆ หลังจากที่รอยแดงบนท้องแขนถูกเจลสีเข้มทาจนทั่วแล้ว แต่ชายหนุ่มยังจับข้อมือเธอไว้อย่างไม่ยอมปล่อย หญิงสาวเงยหน้าขึ้นพร้อมทั้งอ้าปากจะบอกให้เขาปล่อยมือ ดวงตาหวานของเธอสบกับดวงตาคมเข้มของเขาพอดิบพอดี หญิงสาวนิ่งไปเหมือนมีมนต์มาสะกดไว้ เพราะดวงตาคมที่จ้องมองมานั้น ช่างดูคุ้นเคยเหลือเกินในความรู้สึกของเธอ ทั้งยังแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน ห่วงใย และหวงแหนอีกด้วย เป็นดวงตาที่จิตใต้สำนึกร่ำร้องเรียกหาอยู่ทุกค่ำคืน “พี่แสง” เธออุทานเรียกเสียงแผ่ว แรงที่กำลังจะดึงแขนตัวเองออกผ่อนลงเรื่อยๆ เช่นเดียวกับอาการขัดขืนก็หายไปเมื่อได้สบกับนัยน์ตาคมคู่นั้น หญิงสาวหลับตาข่มความหวั่นไหวที่เกิดขึ้น หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะจนเธอไม่สามารถควบคุมได้ ร่างกายดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงเมื่อใบหน้าคมสันนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งของแสงตะวันเอื้อมมาโอบรอบเอวประคองเธอไว้อย่างหลวมๆ ระยะความใกล้ทำให้พริมาถึงกับกลั้นลมหายใจ ใจอยากจะผละตัวเองออกมาแต่เมื่อได้สัมผัสถึงลมหายใจของอีกฝ่ายทำให้สมองของเธอสั่งการช้าลง เสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าที่ดังอยู่ด้านนอกประตูปลุกให้พริมารู้สึกตัวจากมนต์สะกดที่มองไม่เห็น หญิงสาวรีบผละตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขา ในขณะที่แสงตะวันก็ยืดตัวและถอยห่างจากเธอ ‘เราเป็นอะไรไป’ ชายหนุ่มถามตัวเองด้วยความงุนงง และรู้สึกขอบคุณเสียงที่ดังอยู่ด้านนอกที่ช่วยทำให้เขาหยุดความคิดต่างๆ ไว้ ถ้าช้ากว่านี้อีกนิด เขายังไม่แน่ใจตัวเองเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนที่เสียงฝีเท้าดังเข้ามานั้น ใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากใบหน้าของพริมาแค่คืบเท่านั้น ประตูห้องครัวเปิดออก แม่ครัววัยต้นห้าสิบสองคนเดินเข้ามาพร้อมด้วยตะกร้ารถเข็นทรงสูงซึ่งบรรจุข้าวของต่างๆ ไว้จนเต็ม “อุ๊ย!!” แม่ครัวร่างท้วมซึ่งเดินนำหน้าอุทานเบาๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มแปลกหน้าอยู่ในห้องครัว ก่อนหันไปทางแม่ครัวสาวซึ่งเป็นเจ้าของร้าน “ป้าจัน ป้าอุ่น” พริมาร้องทักด้วยน้ำเสียงที่สูงกว่าปกติ หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งกำมือไว้แน่นเพื่อระงับอาการตื่นเต้นที่เกิดขึ้น “คือ...คุณแสงตะวันค่ะ นักดนตรีที่จะมาเป่าขลุ่ยที่ร้านของเรา” แม่ครัวสาวแนะนำด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ก่อนผายมือไปยังแม่ครัววัยกลางคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อแนะนำให้แสงตะวันได้รู้จักเช่นกัน “ป้าจันกับป้าอุ่นค่ะ แม่ครัวของร้าน” แสงตะวันก้มศีรษะและเอ่ยคำทักทายด้วยรอยยิ้ม ป้าจันเป็นหญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วม ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างคนใจดี ส่วนป้าอุ่นนั้นรูปร่างเล็กและใบหน้าดูอ่อนวัยกว่า “อ๋อ!! ที่พัฒน์บอกตอนที่อยู่ในรถ” ป้าอุ่นพยักหน้าพร้อมพูดพลางเหลือบตามองนักดนตรีหนุ่มระหว่างที่นำผักในตะกร้าไปวางใกล้ซิงค์น้ำ “ไม่น่าเชื่อเลยนะ” คราวนี้ป้าจันเป็นคนพูดในขณะที่เดินตามเพื่อนไป แสงตะวันเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างแปลกใจในคำพูดนั้นแต่ยังไม่ทันได้ถามในสิ่งที่สงสัย พัฒนะก็ผลักประตูเข้ามาในห้องครัวเสียก่อนพร้อมเอ่ยทักนักดนตรีของเขาด้วยน้ำเสียงสดใส “มาอยู่ตรงนี้เอง ผมหาตั้งนาน เชิญข้างนอกดีกว่าครับคุณแสง ทุกคนมาพร้อมกันแล้ว พิม ป้าจัน ป้าอุ่น ด้วยนะครับ ขอเวลาไม่เกินสิบนาที” ท้ายประโยคเขาหันไปพูดกับแม่ครัวของร้าน ก่อนผายมือให้แสงตะวัน ชายหนุ่มยิ้มและก้มศีรษะรับก่อนหันไปส่งยิ้มลาแม่ครัวทั้งสาม “ไม่น่าเชื่ออะไรหรือเธอ” ป้าอุ่นกระซิบถามเพื่อนระหว่างเดินออกจากห้องครัว “ก็ไม่น่าเชื่อว่าหน้าตาแบบนี้จะเป็นนักดนตรีน่ะสิ หน้าตาเขาดุจังเลยนะ เธอว่าไหม ตาคมเข้มเชียว” “นั่นสิ แต่แปลกนะ เธอเห็นตอนที่เขายิ้มเมื่อกี้มั้ย หน้าเขาดูอ่อนโยนอย่างกับคนละคนแน่ะ” ป้าจันพูด ซึ่งอีกคนก็พยักหน้าสนับสนุน “ใช่ ไม่น่าเชื่อเลย ตอนไม่ยิ้มเหมือนกับพวกนักเลงหัวไม้ ท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย แต่พอยิ้มแล้วเหมือนเด็กหนุ่มอารมณ์ดี ไม่มีพิษมีภัยกับใครเลยนะ” บทสนทนาถึงบุคคลที่สามยุติลงชั่วคราวเมื่อทั้งสองเดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์กลาง โดยมีพัฒนะและแสงตะวันยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ รอบๆ มีเด็กเสิร์ฟแปดคนยืนรายล้อมอยู่ “มากันครบแล้วนะครับ วันนี้ผมมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะแนะนำนักดนตรีประจำร้านบ้านพิมพัฒให้ทุกคนได้รู้จัก...คุณแสงตะวันครับ” พูดจบก็ผายมือไปทางแสงตะวัน ชายหนุ่มก้าวออกมาครึ่งก้าวพร้อมก้มศีรษะให้ทุกคน “คุณแสงจะมาเป่าขลุ่ยที่ร้านของเราในวันจันทร์ อังคารและวันศุกร์ ตั้งแต่สองทุ่มถึงสี่ทุ่ม” มีเสียงซุบซิบจับใจความไม่ได้ดังขึ้นเบาๆ จากเด็กเสิร์ฟที่ยืนอยู่ ทำให้พัฒนะต้องกระแอมเล็กน้อยก่อนพูดต่อ “คุณแสงเป็นนักดนตรีกิตติมศักดิ์ของร้าน เพราะฉะนั้นผมขอให้ทุกคนต้อนรับคุณแสงอย่างแขกพิเศษ และหากมีอะไรขาดตกบกพร่องไปขอให้คุณแสงบอกเด็กทุกคนได้เลยนะครับ” ท้ายประโยคเขาหันไปพูดกับนักดนตรีหนุ่ม “คงไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ครับคุณพัฒน์ ตามสบายกันดีกว่าครับ” เขาพูดอย่างเกรงใจ แต่พัฒนะไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ มีเพียงรอยยิ้มที่ส่งให้ หลังจากนั้นเจ้าของร้านก็แนะนำให้แสงตะวันได้รู้จักเด็กเสิร์ฟภายในร้านทุกคน ซึ่งประกอบด้วยชายห้าคนและหญิงอีกสามคน พนักงานบัญชีหน้าเคาน์เตอร์อีกหนึ่งคนและสุดท้ายคือแม่ครัวทั้งสามของร้าน แสงตะวันได้แต่พยักหน้ารับตอนที่พัฒนะแนะนำ ซึ่งชายหนุ่มจำชื่อได้เพียงแค่แม่ครัวทั้งสามคนและพนักงานบัญชีหน้าเคาน์เตอร์เท่านั้น ส่วนเด็กเสิร์ฟเขายอมรับกับตัวเองว่าจำชื่อได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้นคือ บอย ซึ่งเป็นเด็กเสิร์ฟที่คอยบริการเขาเมื่อครู่ . . . เสียงขลุ่ยซึ่งบรรเลงอยู่บนพื้นที่ยกขึ้นสูงนั้น แผ่วเบากังวานหวานขับกล่อมผู้ที่นั่งฟังให้เคลิบเคลิ้มตามแถมบรรยากาศที่อยู่ในพื้นที่โปร่ง โล่ง มีลมพัดมาอย่างเอื่อยๆ ด้วยแล้ว ทำให้ผู้ที่มาจับจองพื้นที่ด้านนอกของร้าน ‘บ้านพิมพัฒ’ สามารถเสพความสุขจากเสียงขลุ่ยได้อย่างเต็มที่ ปภาวดีและภานุกรคือหนึ่งในจำนวนผู้ที่มาจับจองโต๊ะเพื่อฟังเสียงดนตรี ทั้งสองยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับเสียงอันแผ่วหวานนั้น โดยเฉพาะปภาวดี เพราะนอกจากรอยยิ้มที่ปรากฏให้เห็นแล้ว สายตาของเธอยังจับจ้องอยู่ที่นักดนตรีหนุ่มแบบตาไม่กะพริบ เช่นเดียวกับพริมาซึ่งนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย เสียงขลุ่ยบนเวทีกำลังสะกดให้สายตาของเธอไม่อาจละไปไหนได้เลย นอกจากชายหนุ่มบนเวทีเท่านั้น เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากการแสดงสิ้นสุดลง มีหลายเสียงเปรยมาให้ได้ยินว่าต้องการฟังอีก นักดนตรีหนุ่มยิ้มรับน้อยๆ ก่อนพูดเชิญชวนให้ทุกคนมาร่วมฟังเสียงขลุ่ยในวันจันทร์ อังคารและศุกร์ ซึ่งหลายคนต่างยืนยันและรับปากว่าจะมาอีกอย่างแน่นอน ทำเอาเจ้าของร้านและนักดนตรีหนุ่มถึงกับยิ้มปลื้ม . . . ภายในห้องรับแขกอันเป็นส่วนตัวของคุณทับทอง บัดนี้เจ้าของห้องกำลังนั่งมองหลานชายคนโปรดซึ่งกำลังหยิบขลุ่ยไม้อันเป็นสมบัติล้ำค่าของเจ้าของบ้านออกจากตู้โชว์ รุจิโรจน์ค่อยๆ วางแท่นขลุ่ยไม้เลานั้นลงบนโต๊ะหน้าโซฟาก่อนนั่งลงข้างๆ คุณทับทอง “ปู่ดีใจที่โรจน์สนใจเรื่องขลุ่ย” ท่านพูดด้วยรอยยิ้มอย่างปราณี ตั้งแต่เด็กแล้วที่รุจิโรจน์แสดงอาการต่อต้านเครื่องดนตรีชนิดนี้ คุณทับทองเคยถามหลานชายสมัยเมื่อเขายังเป็นเด็กว่าเพราะอะไรถึงไม่ชอบเสียงขลุ่ย ตอนนั้นเด็กชายไม่สามารถให้คำตอบเขาได้ นอกจากคำพูดปนสะอื้นว่า ไม่ชอบและไม่ต้องการเห็น ซึ่งเขาก็คิดตลอดว่า อาจเป็นเพราะการจำฝังใจของหลานชายก็เป็นได้ เพราะครั้งหนึ่งรุจิโรจน์เคยถูกคุณทับทองตี เมื่อเห็นว่าเขากำลังหยิบขลุ่ยไม้ออกมาเล่นและทำท่าจะฟาดกับขอบโต๊ะ นับตั้งแต่นั้นมา ความไม่ชอบขลุ่ยของหลานชายก็ทวีความเข้มข้นขึ้น และเขาก็ไม่เคยก้าวย่างเข้าไปในห้องทำงานผู้เป็นปู่อีกเลย แต่วันนี้ หลานชายกลับมาขอดูพร้อมทั้งขอให้คุณทับทองเล่าประวัติของเจ้าของขลุ่ยให้ฟังอีกครั้ง “คุณปู่ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ ตอนนั้นผมยังเด็กไม่รู้คุณค่าของสิ่งที่มีอยู่ ตอนนี้ผมทราบแล้วครับว่าเครื่องดนตรีชิ้นนี้มีคุณค่ามากแค่ไหน โดยเฉพาะกับคุณปู่” “ปู่ไม่เคยโกรธโรจน์เลยนะลูก ปู่เชื่อว่าสักวันโรจน์จะชอบและรักเครื่องดนตรีชนิดนี้เหมือนปู่แสงและย่าพิมพ์” ท่านพูดอย่างปราณีพลางเหลือบมองภาพวาดของ ‘พี่แสง’ และ ‘พี่พิมพ์ทอง’ ด้วยความรักและศรัทธา “น้องพิมเขาก็ชอบขลุ่ยเหมือนกันนะครับคุณปู่” รุจิโรจน์บอก “ที่ร้านอาหารของน้องพิมก็มีเปิดเพลงขลุ่ยให้ลูกค้าฟังด้วยนะครับ เมื่อก่อนเปิดจากแผ่นซีดีแต่ตอนนี้มีนักดนตรีมาเล่นที่ร้านแล้ว” “เพราะหรือเปล่าลูก ขลุ่ยเป็นเครื่องดนตรีที่เล่นยากนะ ใครๆ ก็เป่าได้ แต่ความเพราะอาจไม่เหมือนกัน” คุณทับทองวิจารณ์ “คิดว่าคงเพราะครับ เพราะเขาเป็นนักดนตรีอาชีพ คุณปู่จำเพื่อนพี่นุที่มาเป่าขลุ่ยในงานเลี้ยงวันก่อนได้ไหมครับ คนที่ชื่อแสงตะวันน่ะครับ” คุณทับทองนิ่งอึ้งไปเมื่อรู้ว่านักดนตรีที่ไปเล่นที่ร้าน ‘บ้านพิมพัฒ’ คือแสงตะวัน ถึงรุจิโรจน์จะไม่พูดเสริมท้ายประโยค เขาก็จำได้ขึ้นใจทีเดียวสำหรับเพื่อนของหลานตาคนนั้น จำได้ แม้ว่าเวลาจะล่วงผ่านมาเกือบหกสิบปีแล้วก็ตาม “ปู่ไม่เคยลืมผู้ชายคนนั้นเลย” คุณทับทองพูดด้วยน้ำเสียงขืนๆ “คุณปู่รู้จักเพื่อนพี่นุคนนั้นด้วยหรือครับ” ชายหนุ่มถามด้วยความแปลกใจ เพราะแสงตะวันเพิ่งเดินทางมาที่บ้านของเขาเพียงแค่ครั้งเดียวคือวันที่มาเป่าขลุ่ย แต่น้ำเสียงของคุณทับทองพูดเหมือนว่ารู้จักกับนักดนตรีคนนั้นมานานแล้ว “สำหรับชื่อแสงตะวัน ปู่ไม่รู้จักหรอกลูก แต่ปู่รู้จักคนที่มีใบหน้าเหมือนเขา” “คนที่มีใบหน้าเหมือนเขาหรือครับ” รุจิโรจน์ทวนประโยค ก่อนอุทานอย่างนึกขึ้นได้ “ผมจำได้แล้ว ตอนนั้นคุณปู่เรียกชื่อๆ หนึ่งออกมา ตอนที่เห็นหน้าเขาครั้งแรก” คุณทับทองพยักหน้าช้าๆ ก่อนพูด “โรจน์จำปู่เดชได้ไหมลูก” “จำได้ครับ สามีของย่าพิมพ์” ชายหนุ่มตอบ เขารับรู้ว่า ปู่แสงและย่าพิมพ์ทองเป็นคนรักกัน แต่คนที่ย่าพิมพ์ทองต้องแต่งงานด้วยคือ ปู่เดช ประวัติของปู่เดชในความทรงจำของเขาเบาบางเหลือเกิน แม้กระทั่งรูปถ่ายของปู่เดชเขาก็ไม่เคยเห็น เพราะเป็นพี่เขยที่คุณทับทองไม่ยอมรับ แต่ถึงจะไม่ยอมรับหรือไม่ชอบหน้าอย่างไร คุณทับทองก็ต้องเรียกเดชด้วยความนับถือเพราะถึงอย่างไรเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของพี่สาว . . . ทับทองผลักประตูเข้ามาในห้องของพี่สาว หลังจากได้ยินเสียงดังปังคล้ายของตกกระทบพื้น เด็กชายเบิกตากว้าง เมื่อเห็นเท้าของพี่สาวห้อยโตงเตงอยู่ตรงหน้าพร้อมเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ล้มอยู่ เขารีบถลาไปกลางห้องก่อนจับขาพี่สาวไว้มั่น “ปล่อย!! ปล่อยพี่” “พี่พิมพ์อย่าทำแบบนี้ ลงมา ลงมาก่อน” เด็กชายพูดเสียงสั่น และพยายามยกตัวพี่สาวขึ้นก่อนผลักให้ตัวของเธอตกลงไปบนเตียงนุ่ม พิมพ์ทองฟุบหน้าพร้อมร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น “พี่อยากตาย ทับได้ยินไหม พี่อยากตาย” นับครั้งไม่ถ้วนแล้วที่เขาได้ยินพี่สาวพูดประโยคนี้ และนับครั้งไม่ถ้วนแล้วที่เขาเห็นพี่สาวพยายามทำอย่างที่พูด หลายครั้งที่เขาต้องปัดมีดออกจากมือของพี่สาวที่จ่อคออยู่ หลายครั้งที่เขาต้องรั้งตัวพี่สาวลงจากผ้าที่ผูกติดอยู่กับขื่อ และหลายครั้งที่ต้องฉุดรั้งพี่สาวให้ขึ้นมาจากน้ำ จนสำลักไปตามๆ กัน นานนับเดือนแล้วที่พิมพ์ทองพยายามฆ่าตัวตายแบบนี้!! “ทำใจเสียเถอะพี่พิมพ์ พี่แสงไปสบายแล้วนะ” น้องชายพูดปลอบ แต่คำพูดนั้นทำให้พิมพ์ทองร้องไห้หนักเข้าไปอีก “ใช่พี่แสงไปสบายแล้ว พี่แสงตายแล้ว พี่แสงทิ้งพี่ไปแล้ว พี่จะตามพี่แสงไป” น้องชายถอนใจเฮือกใหญ่ด้วยความสงสารจับใจ พิมพ์ทองร้องไห้ทุกวัน วันละหลายหน และยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเมื่องานแต่งงานที่ถูกกำหนดไว้ใกล้เข้ามา “พี่ไม่อยากแต่งงานกับพี่เดช ทับได้ยินไหม พี่ไม่ต้องการแต่งงานกับพี่เดช ให้พี่ตายเสียดีกว่า” พิมพ์ทองคร่ำครวญ “ไม่อยากแต่งก็ต้องแต่ง งามหน้าไหมล่ะ หนีตามผู้ชายไปแบบนั้น” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังมาจากทางหน้าประตูด้วยความโกรธแค้น ทับทองหันไปมองก่อนเดินไปบังตัวพี่สาวไว้เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงหน้าประตู คุณทอง พ่อของเขานั่นเอง “ข้าแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีความอายที่เอ็งหนีตามผู้ชายไป แถมไอ้ผู้ชายคนนั้นคือไอ้แสง ไอ้นักดนตรีไม่มีหัวนอนปลายเท้า ใฝ่ต่ำเสียจริง ข้าต้องจับเอ็งใส่ตะกร้าล้างน้ำสักอีกครั้งถึงจะหายคาว” “พี่แสงเป็นคนดี ถึงจะไม่มีหัวนอนปลายเท้า แต่ฉันก็รักพี่แสง และจะไม่รักใครอีกนอกจากพี่แสงคนเดียวเท่านั้น” พิมพ์ทองบอกผู้เป็นพ่อ คุณทองกัดฟันกรอดด้วยความโมโหก่อนปราดเข้าหาตัวบุตรสาว ดีที่ทับทองกันไว้เสียก่อน “ดีเท่าไหร่แล้วที่พ่อเดชเขาไม่ถือสาหาความเรื่องที่เอ็งหนีตามไอ้แสงไป เขาเป็นคนดีแค่ไหน เอ็งลองนึกดูสิ” “พี่เดชฆ่าพี่แสง เขาฆ่าพี่แสง ฉันไม่มีวันรักคนแบบนั้นเด็ดขาด” พิมพ์ทองแผดเสียงใส่อย่างไม่กลัว คุณทองปราดเข้าหาบุตรสาวอีกครั้งแต่ก็ไม่อาจเข้าถึงตัวได้เพราะทับทองกันไว้ “พ่อ!! อย่า” ทับทองห้ามไว้พร้อมยกมือขึ้นกัน “เอ็งก็เหมือนกันนะไอ้ทับ ข้าสั่งให้เอ็งดูแลพี่สาวอย่าให้ไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้แสงมัน หน๊อย!! นี่คิดจะช่วยพี่เอ็งให้หนีตามมันไป ดี!! สมน้ำหน้าที่มันตายไปได้” พิมพ์ทองร้องไห้หนักขึ้นเมื่อผู้เป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงสะใจแบบนั้น คุณทองผลักมือบุตรชายออกก่อนจะถอยห่างออกมา “อีกสองวันพ่อเดชจะยกขันหมากมาที่บ้าน เอ็งดูพี่สาวเอ็งไว้ให้ดีๆ อย่าให้ข้างามหน้าเหมือนคราวก่อนอีก” สั่งความจบก็เดินออกจากห้องโดยมีเสียงร้องไห้ของบุตรสาวลอยตามหลังมา . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 13:10:53

ความคิดเห็นที่ 4 (ความเห็นหายอีกแล้ว =.= ) เสียงโห่ร้องและเสียงกลองยาวฉิ่งฉับดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ภายในบ้านไม้หลังใหญ่ดูวุ่นวายกับการจัดเตรียมสิ่งของต่างๆ ให้เข้าที่เข้าทาง สาวน้อยสาวใหญ่หลายคนยืนเกาะระเบียงบ้านเพื่อมองขบวนขันหมากอันยาวเหยียดด้วยความตื่นเต้น เหมือนว่าตนเองเป็นเจ้าสาวของงานก็ไม่ปาน ชาวบ้านร้านตลาดภายในหมู่บ้านต่างพากันมาร่วมแสดงความยินดีกับคุณทอง เศรษฐีใหญ่ประจำหมู่บ้านซึ่งกำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกันกับผู้ใหญ่บ้านซึ่งมีหน้าตาและฐานะเท่าเทียมกันทุกอย่าง ข่าวการหนีตามผู้ชายของพิมพ์ทองเมื่อเดือนก่อนไม่มีใครในหมู่บ้านรู้เรื่องเลย นอกจากสองครอบครัวที่กำลังจะดองกันเท่านั้น เพราะทุกคนต่างมุ่งความสนใจไปยังบ้านไม้ที่ถูกเผาเป็นเถ้าถ่านของแสงและข่าวเจ้าของบ้านนอนเสียชีวิตอยู่ท้ายหมู่บ้าน ลูกน้องของเดชเป็นคนปล่อยข่าวว่าแสงถูกโจรปล้นระหว่างทาง พอโจรเห็นว่าไม่มีสมบัติติดตัวเลยซ้อมให้หนำใจค่าที่ทำให้เสียเวลา ส่วนบ้านที่ถูกไฟไหม้นั้น หลายคนคาดเดาไปว่าอาจเพราะเจ้าของบ้านจุดตะเกียงทิ้งไว้ก็เป็นได้ . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 13:41:29

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อ) ภายในห้องนอนอันเป็นส่วนตัว เจ้าบ่าวหมาดๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ มุมปากกระตุกยิ้มเยาะเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงสะดุ้งเล็กน้อย พิมพ์ทองในชุดไทยเหลืองอ่อนดูสวยงามขยับตัวยืนขึ้นพร้อมถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่าง “อยากให้ไอ้แสงมันมาเห็นเสียเหลือเกิน” เดชพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ พร้อมตรงเข้ากระชากพิมพ์ทองเข้าหาตัว “เฮ้ย!! ไอ้ผีแสง เอ็งอยู่แถวนี้หรือเปล่าวะ เห็นหรือเปล่าว่าข้ากำลังทำอะไร พิมพ์กำลังจะเป็นเมียข้าแล้วโว้ย เอ็งเห็นหรือเปล่า” เดชตะโกนดังคับห้องพร้อมหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ พิมพ์ทองพยายามผลักไสอย่างรังเกียจ “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!” “คนเป็นผัวเมียกันก็ต้องกอดกันแบบนี้สิถึงจะถูก ไหน...ไหน มาปรนนิบัติผัวหน่อยสิ” เดชพูดด้วยน้ำเสียงหัวเราะพร้อมผลักพิมพ์ทองลงไปบนเตียงก่อนจะขึ้นคร่อมร่าง รวดเร็วเกินกว่าที่เธอจะพลิกตัวหนี “ปล่อย!! ฉันบอกให้ปล่อย!!” หญิงสาวแผดเสียง มือทั้งสองข้างที่พยายามจะผลักไสทุบตีถูกรวบไว้เหนือศีรษะ เดชหัวเราะในลำคออย่างลำพอง ก่อนจะก้มใบหน้าประชิดใบหน้าสวยของพิมพ์ทอง เสียงของเธอถูกกลืนหายไปเมื่อริมฝีปากของเดชทาบทับลงไป หญิงสาวพยายามสะบัดใบหน้าออกจากการรุกรานของเขาอย่างรังเกียจ “ฉันเกลียดพี่ เกลียดที่สุด” พอสะบัดใบหน้าออกมาได้ ประโยคแรกของเธอก็เสียดเข้ากลางใจของเดช ทำให้ใบหน้าที่ยิ้มอย่างเหนือกว่าเปลี่ยนเป็นโกรธแค้น “จะเกลียดอย่างไร ฉันก็เป็นผัวเธอ จำเอาไว้ฉันคือผัวของเธอ” เขาตะโกนใส่หน้าด้วยความโมโห ก่อนจะกระชากชุดไทยที่พิมพ์ทองใส่อยู่ให้พ้นออกจากตัว “ฉันเกลียดพี่ จำไว้ฉันเกลียดพี่ ฉันจะไม่มีวันรักคนอย่างพี่เป็นอันขาด” พิมพ์ทองกรีดเสียง เผียะ!! ฝ่ามือหนาของเดชกระทบใบหน้าของเธออย่างจัง ถึงจะไม่รุนแรงแต่ก็ทำให้น้ำสีข้นไหลซึมออกมาจากมุมปาก “ไม่มีวันรักฉัน แต่ไปรักไอ้แสงมันใช่ไหม” เดชกระชากเสียงถาม “ใช่!! ฉันรักพี่แสง รักมาก มากที่สุด” พิมพ์ทองพูดใส่หน้าอย่างไม่กลัว ยิ่งทำให้เดชโกรธจนมือไม้สั่น ใบหน้าคมสันเข้มขึ้นจากเลือดที่พร้อมใจกันมารวมอยู่จุดเดียว เขาขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน นัยน์ตาคมเข้มเต้นระริกด้วยความโกรธที่พยายามระงับไว้ “ใฝ่ต่ำ!!” เขาสบถด้วยแรงอารมณ์ “หลงเพราะมันหน้าตาดีล่ะไม่ว่าหรือเพราะแค่มันเล่นดนตรีเก่ง อยากรู้เสียจริงว่ามันยังมีอะไรดีอีก ถึงได้หลงนักหนา” “ฉันไม่ได้รักพี่แสงที่หน้าตาหรือเสียงเพลง แต่ฉันรักตรงที่พี่แสงเป็นคนดี...คนดีอย่างที่พี่ไม่เคยเป็น” ประโยคนั้นเสียดแทงคนฟังอีกคำรบ เดชจับปลายคางของเธอไว้มั่นพร้อมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย “งั้นก็จำหน้าคนๆ นี้ไว้ให้ดี เพราะคนหน้าตาแบบนี้คือผัวของเธอ จำไว้!!” พูดยังไม่ทันจบประโยคดี ใบหน้าของเดชก็ก้มประชิดใบหน้าของพิมพ์ทองอีกครั้ง หญิงสาวกรีดร้อง อ้อนวอนแต่เพียงไม่กี่ประโยคน้ำเสียงของเธอก็เงียบหายไป แรงของผู้หญิงตัวเล็กๆ หรือจะสู้แรงผู้ชายตัวโตได้ ‘ตัวฉันจะเป็นของใคร แต่หัวใจฉันจะเป็นของพี่แสงตลอดไป’ หญิงสาวพูดกับตัวเองในใจพร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมาเป็นทาง . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 13:45:09

ความคิดเห็นที่ 7 (ต่อ) เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้นก่อนประตูบานนั้นจะถูกผลักเปิดออกโดยทับทอง เด็กชายปราดไปนั่งขอบเตียงของพี่สาวพร้อมสำรวจเนื้อตัวไปด้วย ใบหน้าหวานซีดเซียวที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มให้เขาอ่อนๆ เกือบเดือนแล้วที่สองพี่น้องไม่ได้เจอหน้ากัน “พี่พิมพ์เป็นอย่างไรบ้าง” ทับทองถามเสียงเครือ “เห็นพี่เดชบอกว่าพี่พิมพ์ไม่สบายตั้งหลายวันแล้ว กินยาบ้างหรือเปล่าจ๊ะ” “เจ็บกายไม่นานก็หาย แต่เจ็บที่ใจรักษาเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหายหรอก” “พี่พิมพ์อย่าทำแบบนี้สิ ไม่สบายก็น่าจะรักษาตัวให้หายดี จะได้อยู่กับฉันนานๆ ฉันรักพี่นะจ๊ะพี่พิมพ์” ทับทองพูดเสียงสะอื้น พร้อมคว้ามือพี่สาวมากุมไว้ “พี่ไม่มีแรงที่จะอยู่อีกต่อไปแล้วทับ” พิมพ์ทองพูดเสียงเครือ น้ำตาคลอ “ถ้าฉันคิดจะช่วยพี่ตั้งแต่เมื่อคราวก่อน พี่พิมพ์กับพี่แสงคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันผิดเอง ฉันขอโทษ” “มันไม่เกี่ยวกับทับหรอก พี่กับพี่แสงทำบุญด้วยกันมาเพียงเท่านี้ พี่ดีใจที่ได้รู้จักและได้รักพี่แสง ถึงชาตินี้พี่กับพี่แสงจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่พี่ก็หวังว่าชาติหน้าพี่กับพี่แสงจะสมหวัง” พิมพ์ทองพูดช้าๆ ด้วยรอยยิ้ม ทับทองร้องไห้อย่างสุดกลั้นด้วยความสงสารจับใจ “ฉันขอให้พี่กับพี่แสงได้เจอกันในชาติหน้าและขอให้สมหวัง ครองรักกันอย่างมีความสุข” สองพี่น้องพูดคุยกันได้เพียงเท่านั้น เดชก็ผลักประตูเข้ามาร่วมสนทนาด้วย ทับทองจึงเอ่ยขอตัวกลับ เพราะไม่ต้องการเห็นหน้าเดช พร้อมทั้งอวยพรให้พี่สาวหายดีโดยเร็ววัน แต่คำอวยพรของทับทองไม่สัมฤทธิ์ผล เพราะสองวันหลังจากนั้น พิมพ์ทองก็มีอาการทรุดหนัก ถึงเดชจะพาไปหาหมอแต่ก็ไม่ทำให้อาการดีขึ้นได้ เพราะใจที่เหมือนตายไปแล้ว ได้ฉุดกายให้ทรุดโทรมลงเรื่อยๆ พ่อและแม่ของเธอมาเยี่ยมเช่นกัน ก่อนส่ายหน้าและเดินออกจากห้องไปเงียบๆ มันเป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ของคุณทองที่บังคับบุตรสาวให้แต่งงานกับเดช ส่วนแม่ของเธอนั้นเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ที่เห็นบุตรสาวต้องทุกข์ถึงขนาดตรอมใจแบบนี้ เดชมองอาการของภรรยาด้วยความรู้สึกที่ปนเป เขาเคยดีใจที่สามารถเอาตัวพิมพ์ทองมาครอบครองได้ และเคยสะใจที่สามารถแย่งของรักของหวงของแสงมาเป็นของตน แต่ความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลก็เทียบไม่ได้กับความเสียใจที่มีอยู่ เสียใจที่ต้องอยู่กับคนที่เขารักแต่ไม่เคยรักเขาเลย เสียใจที่พิมพ์ทองไม่เคยลืมแสงได้เลย และอีกความรู้สึกซึ่งเกิดหลังจากความเสียใจก็คือความเกลียด ความรักที่มีให้พิมพ์ทองมากเท่าใด ความเกลียดที่มีให้แสงก็มากเท่านั้น . . . แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 55 14:01:18 จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 13:55:50

ความคิดเห็นที่ 10 เจอแล้วส่วนที่ติดคำต้องห้าม  =,= ขอบคุณทุกคนสำหรับการติดตามค่ะ . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 14:13:17

ความคิดเห็นที่ 11 ลงหมดแล้วยังนะ คงไม่ปาดนะ เห็นค้างอยู่นาน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 14:56:41

ความคิดเห็นที่ 12 ลงครบแล้วค่ะคุณลูนาติก   ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ^_^ แก้ไขเมื่อ 02 มี.ค. 55 15:10:53 จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 15:10:37

ความคิดเห็นที่ 13 อา เฉลยแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 มี.ค. 55 22:00:11

ความคิดเห็นที่ 14 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 22:07:17

ความคิดเห็นที่ 15 แรงอาฆาต แรงอธิฐาน จากคุณ : จะรักใครก้อใจฉัน เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 16:29:38