PANTIP.COM : W11782360 ทะเลดอกไม้ไฟ [ตอนที่ 15] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 15

... เมเนลย่า ลูกรัก ลูกของแม่จะต้องไม่เป็นอะไร จะไม่มีใครมาทำร้ายลูกของแม่ได้ทั้งนั้น

น้ำเสียงอ่อนโยน ฟังล้ายสียงกระซิบที่ดังอยู่เหนือผิวน้ำรอบตัว เป็นเสียงที่ทำให้คนที่กำลังตะเกียกตะกายว่ายน้ำหนีความตายมั่นใจเหลือเกินว่า เธอจะปลอดภัยทุกครั้ง เพราะแม่ จะคอยปกป้องคุ้มครองเธอเสมอ

แม่จ๋า ช่วยด้วย… ช่วยด้วย

ชีวิตที่ต้องหลบหนีความตามแบบหัวซุกหัวซุนมานับครั้งไม่ถ้วน ทำให้เธอเรียนรู้ที่จะต้องป้องกันตัวเองอย่างแข็งแกร่ง ตั้งแต่ความตายได้พรากมารดาให้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ในใต้ทะเลลึก เมื่อสิบปีที่ผ่านมา หากไม่ได้พบกับผู้อุปการะซึ่งเป็นถึงเจ้าพ่อในแวดวงมาเฟียในฮ่องกง ที่สอนในทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอปกป้องตัวเองจากความตายและการตามล่าอย่างเหี้ยมโหด ไม่ต่างจากนายพรานล่าเหยื่อ เธอก็คงไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้ พรสววรค์ในการเอาตัวรอดใต้น้ำของเธอเป็นเลิศกว่าทักษะอื่น เธอเชื่ออย่างหมดใจว่า ใต้น้ำจะมีแม่คอยคุ้มครอง ให้พ้นจากภยันตรายทั้งปวง

“มีมี่ ผมไม่ไหวแล้ว”

ธรณ์เอ่ยเสียงกระท่อนกระแท่น หลังจากทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำอย่างหมดเรี่ยวแรง แขนทั้งสองข้างยึดเกาะร่างของหญิงสาวไว้แน่น

“อดทนหน่อยนะคุณ อีกนิดเดียว”

แสงจากไฟฉายที่สาดส่องมา ไม่อาจบอกได้ว่า เป็นแสงสว่างที่จะให้ความปลอดภัย หรือยิ่งเผชิญอันตรายมากกว่าเดิม หญิงสาวยกแขนขึ้นมาบังสายตาจากแสงนั้น ผ้าคลุมศีรษะและใบหน้าเลื่อนหลุดไปกับกระแสน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทันได้สนใจ เวลานี้ การเอาชีวิตคือสิ่งสำคัญที่สุด

“พ่อๆ มีคนจมน้ำ มาช่วยกันเร็ว”

เสียงตะโกนก้องด้วยความตื่นตระหนกนั้น เป็นเสียงของเด็กผู้ชาย มีมี่หันไปมองธรณ์ที่หมดแรงมาซบอยู่ตรงไหล่เธอ ลำพังตัวคนเดียว เธอไม่เคยมีปัญหาอะไรกับการว่ายน้ำในระยะทางไกลๆเช่นนี้หรอก ทว่าเมื่อมีผู้ชายที่น้ำหนักตัวไม่ใช่น้อยอย่างเขามาด้วย ความช่วยเหลือจากคนอื่น จึงน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดในเวลานี้

…

เหตุระเบิดที่งานเปิดเทศกาลทะเลดอกไม้ไฟในเมืองไซเบิ้ลกลายเป็นข่าวดังไปทั่วโลกเพียงชั่วข้ามคืน ภาพข่าวทางโทรทัศน์และหน้าหนังสือพิมพ์นำเสนอค่อนข้างตรงกัน ในรายละเอียดว่า ระเบิดที่ฝังไว้ใต้หาดทราย เป็นระเบิดแบบประดิษฐ์เองชนิดขวด ซึ่งอานุภาพของมัน ไม่ร้ายแรงเท่าอาวุธสงครามชนิดอื่นทั่วไป จากรายงานเบื้องต้น ไม่มีผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ครั้งนี้ หากก็มีผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสเป็นจำนวนมาก ทั้งจากการอยู่ตรงจุดระเบิดขวดพอดี และจากการวิ่งหนีตายอลหม่านจนเกิดจราจลย่อมๆ ถึงขั้นล้มลุกคลุกคลานจนมีการเหยียบกัน การแสดงความเห็นในแง่ของการเสนอข่าว จึงเป็นไปในทิศทางเดียวกัน คือ เป็นการสร้างสถานการณ์และก่อความไม่สงบ เพื่อเรียกร้องอะไรบางอย่างจากฝ่ายรัฐบาลและ ผู้นำประเทศ และแน่นอนว่า คาจาร์ก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งของทุกสำนักข่าว เพราะเขาแสดงความเป็นปฏิปักษ์กับรัฐบาลและต่อต้านโครงการก่อสร้างท่าเรือน้ำลึกซึ่งเป็นโครงการที่จะก่อสร้างที่เมืองไซเบิ้ลมาโดยตลอด

“เนเนสต์เป็นอย่างไรบ้าง”

คาจาร์ตรงเข้าไปถามคนสนิทของเขาที่เพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลในตอนตีสามที่ไม่มีใครในสมัชชาฯได้หลับนอน

“คุณเนเนสต์ปลอดภัยดีครับ เพราะคุณเดยันสั่งให้คนคอยประกบเธอตลอดและพาเธอหนีออกมาจากชายหาดได้ทันเวลาพอดี แต่เธอคงตกใจมากจนเป็นลม ตอนนี้หมอให้น้ำเกลืออยู่ ส่วนคุณเดยัน ผมติดต่อไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปอยู่ที่ไหนเหมือนกัน”

“เดยันน่ะ ไม่น่าเป็นห่วงหรอก ลูกชายคนนี้ของฉันเขาเอาตัวรอดได้ ฝากดูแลเนเนสต์ให้ดีที่สุดด้วย อ้อ จริงสิ แล้วเพื่อนผู้หญิงของลูกสาวฉันล่ะ คนที่ใส่ชุดคลุมสีดำตลอดเวลา”

“คนของเรารายงานว่า คุณมีมี่หายตัวไปกับวิศวกรชาวไทย ที่มาช่วยงานท่านมาร์ลิคครับ”

สีหน้าและแววตาของคาจาร์ดูเคร่งเครียดมากขึ้นกว่าเดิม เขาครุ่นคิดอะไรบางอย่างในใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงบอกกับคนสนิทด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า

“ตามหาสองคนนั้นให้เจอให้ได้ แล้วพาพวกเขามาหาฉัน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม รุนแรงแค่ไหนก็ได้ แต่เขาต้องมีชีวิตอยู่นะ ห้ามจับตายเด็ดขาด ประกาศกับพวกของเราให้ช่วยกัน แล้วฉันจะมีรางวัลอย่างงามให้กับคนที่เอาตัวสองคนนั่นมาได้”

เพราะในข่าวที่นำเสนอไปทั่วโลก ประเด็นที่ว่า มีวิศวกรชาวไทยที่มาทำงานสูญหายไปกับเหตุการณ์ครั้งนี้ ก็เป็นอีกประเด็นสำคัญ ถ้าฝ่ายของเขาได้ตัวธรณ์มาไว้ต่อรอง ความได้เปรียบก็จะเพิ่มมากขึ้นอีกหลายเท่า คาจาร์หันไปมองนาฬิกาที่ผนัง สิ่งที่เขาต้องทำขณะนี้ ก็คือ รอเวลานั้นมาถึงสินะ เวลาที่จะได้เข้าเฝ้ามกุฏราชกุมารเป็นการส่วนพระองค์ โดยมีราชรถมารับถึงที่

…

บริเวณเขตพระราชฐานของพระราชวังริมทะเล เต็มไปด้วยเจ้าหน้าทหารและตำรวจในสังกัดประจำสำนักพระราชวังจำนวนมาก ไม่ต่างจากด้านในท้องพระโรง ผู้นำทหารทุกเหล่าทัพรวมทั้งเจ้าหน้าที่ระดับสูงของฝ่ายรัฐบาล ต่างก็มารวมตัวกันอย่างเร่งด่วนตามกระแสรับสั่งของเจ้าชายฟารินอส เพื่อระดมความคิดในการแก้ไขปัญหาระดับประเทศครั้งใหญ่ในรอบหลายปีที่เกิดขึ้น

“ฝ่าบาท เจ้าหญิงชารีด้ากับท่านมาร์ลิคกลับมาถึงแล้วกระหม่อม ตอนนี้อยู่ในห้องทรงพระอักษรของเจ้าหญิง”

มหาดเล็กประจำพระองค์ตรงเข้ามากระซิบกับเจ้าชายด้วยน้ำเสียงที่เบามาก ด้วยทราบดีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญและไม่ควรให้มีผู้ล่วงรู้ทั้งสิ้น

“เราขอตัวสักครู่ แล้วจะรีบกลับมา”

ทรงมีรับสั่งกับผู้ร่วมประชุมทุกคน แล้วเสด็จไปพบกับพระขนิษฐาตามที่มหาดเล็กได้ถวายรายงาน

เมื่อผลักบานพระทวารเข้าไปด้วยความกริ้ว ก็พบมาร์ลิคที่นั่งคุกเข่าก้มหน้าอยู่กับพื้น ในขณะที่เจ้าหญิงชารีด้า ประทับอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งข้างบานพระแกล

“อธิบายเรื่องทั้งหมดมาเดี๋ยวนี้ มาร์ลิค”

หากองคมนตรีหนุ่มยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยสิ่งใด พระสุรเสียงทรงอำนาจขององค์หญิงชารีด้าก็ดังขึ้น

“น้องอธิบายเองเพคะ น้องอยากออกไปเที่ยวงานเทศกาลทะเลดอกไม้ไฟ เลยขอให้มาร์ลิคเป็นผู้พาไป ใครจะไปรู้ว่าคืนนี้จะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น โชคยังคงเป็นของเรา น้องรู้สึกหิวและเมื่อยเลยชวนเขากลับ เราสองคนออกมาพ้นจากบริเวณงานได้ไม่นาน เสียงระเบิดก็ดังขึ้น แต่เราก็กลับมาที่วังได้อย่างปลอดภัย”

“โชคยังเป็นของเรา งั้นเหรอ นึกไม่ถึงเลยนะมาร์ลิค ว่าแกจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ เสียแรงที่ฉันไว้ใจมาตลอด”
มาร์ลิคเงยหน้าขึ้นมาสบสายพระเนตรขุ่นเคืองของเจ้าชายฟารินอสอย่างกล้าหาญ

“กระหม่อมยอมรับผิดทุกอย่าง และไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่อยากขอร้อง ฝ่าบาทอย่าพาลกริ้วองค์หญิงด้วยเลย ทรงลงโทษกระหม่อมแต่เพียงผู้เดียวเถอะ”

“บังอาจ แกไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอะไรทั้งนั้น”

เจ้าชายตวาดก้อง ทั้งเจ้าหญิงชารีด้าและมาร์ลิคต่างก็สะดุ้งตกใจ จนลนลาน ด้วยไม่เคยเห็นเจ้าชายฟารินอสมีพระอาการกริ้วจัดขนาดนี้มาก่อน

“ชารีด้า น้องต้องกลับไปพระราชวังหลวงเดี๋ยวนี้ และเตรียมตัวกลับอเมริกาให้เร็วที่สุด แล้วอย่าให้เรารู้นะ ว่าแอบติดต่อกันไม่ว่าทางใดก็ตาม ถ้าขืนไม่เชื่อล่ะก็ คนที่จะถูกทำโทษอย่างหนักก็คือแก มาร์ลิค”

“ไม่นะเพคะเจ้าพี่ ห้ามทำอะไรเขา ถ้าจะลงโทษก็ต้องลงโทษน้องด้วย เรื่องแบบนี้มันปรบมือข้างเดียวได้ซะที่ไหนกัน”

“องค์หญิง….”

มาร์ลิคอุทานอย่างเป็นห่วงองค์หญิง เวลานี้เขากลัวพระทัยของเจ้าชายฟารินอสเหลือเกิน

“พี่ตัดสินใจอย่างปราณีมากที่สุดแล้วนะ ชารีด้า ถ้าเสด็จพ่อทรงทราบเรื่องนี้ น้องรู้รึเปล่าว่าจะเกิดอะไรกับคนไม่เจียมตัวอย่างเขา ไป แกออกไปเข้าร่วมประชุมได้แล้วมาร์ลิค ส่วนน้องก็ต้องทำตามที่พี่บอก น้องจะต้องเดินทางไปอเมริกาให้เร็วที่สุด”

มาร์ลิคลุกขึ้นเดินก้มหน้าก้มตาออกจากห้องไป โดยไม่แม้แต่จะหันไปมองเจ้าหญิงชารีด้าอีกเลย เขากลัว… ไม่อยากเห็นพระพักตร์และแววพระเนตร ที่จะทำให้ห้ามใจตนเองไม่ให้แล้วเข้ากอดพระองค์ต่อหน้าเจ้าชายฟารินอส ไม่ได้กลัวการถูกลงโทษหรือกลัวความผิด แต่กลัวว่าองค์หญิงจะทรงเดือดเนื้อร้อนใจไปกับการกระทำของเขา แค่นี้ เขาก็สร้างความทุกข์ใจให้พระองค์มากเกินไปแล้ว

“หยุดมองเขาด้วยสายตาเหมือนกำลังจะขาดใจตายแบบนั้น ชารีด้า ลืมไปแล้วเหรอว่าน้องเป็นใคร อยู่ในฐานะอะไร น้องควรตระหนักถึงเกียรติและศักดิ์ศรีของตนเองให้มากกว่านี้”

“เกียรติและศักดิ์ศรี งั้นหรือ ? น้องว่า คำๆนี้ เจ้าพี่น่าจะบอกตัวเองมากกว่ามาบอกน้องนะเพคะ”

แววพระเนตรที่ประสานกับพระเชษฐาขณะมีรับสั่งทั้งเย็นชาและหมางเมินอย่างที่สุด ก่อนจะทรงวิ่งหนีออกไปโดยไม่สนพระทัยสิ่งใดอีก

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 01:41:23

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 15 ต่อ)

ธรณ์ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบาก ชายหนุ่มกระพริบตาถี่ๆและพยายามนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แสงจากเทียนสีส้มเล่มใหญ่ เป็นภาพแรกที่เขามองเห็น ที่นี่ที่ไหน? ความแสบร้อนบริเวณด้านหลังหน้าแข้งจากสะเก็ดระเบิด ทำให้เขาต้องร้องโอดโอยออกมา ส่งผลให้คนที่นั่งทำอะไรสักอย่างตรงมุมห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆต้องพาตัวเองมาใกล้ๆเขาพร้อมแตะฝ่ามือลงที่แขนของชายหนุ่ม แล้วขมวดคิ้ว

“ตัวร้อนขนาดนี้ ไข้สูงมากแน่ๆ”

หญิงสาวพึมพำอย่างหนักใจ ขณะกำลังคิดว่าจะลุกออกไปขอยาสามัญประจำบ้านกับสองพ่อลูกเจ้าของบ้าน ซึ่งเป็นชาวประมงที่ช่วยเหลือเธอกับชายหนุ่มด้วยการพาขึ้นมาจากทะเลแล้วหาเสื้อผ้ามาให้ผลัดเปลี่ยน แถมยังเสียสละห้องนอนให้ ก็บังเอิญได้ยินเสียงฝีเท้าคล้ายมีหลายคนที่เดินมาหยุดตรงหน้าบ้าน ทำให้เธอต้องชะงัก และยืนพิงประตูเอาหูแนบกับแผ่นไม้เพื่อฟังความเคลื่อนไหว

“เห็นผู้ชายกับผู้หญิงแปลกหน้าสองคนบ้างรึเปล่า ผู้ชายผิวขาวๆหน่อย เป็นคนต่างชาติ ส่วนผู้หญิงใส่ชุดคลุมสีดำ”

ได้ยินเพียงแค่นี้ ดวงตาของมีมี่ก็เบิกกว้าง หญิงสาวหันไปมองร่างของชายหนุ่มที่ยังนอนซมด้วยพิษไข้ ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ประสบการณ์จากการหนีความตายมานับครั้งไม่ถ้วน บอกว่าเธอต้องพาเขาหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด หญิงสาวพยุงร่างสูงใหญ่ของเขาให้ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ยกแขนไร้เรี่ยวแรงข้างหนึ่งของธรณ์มาเกาะไหล่ของตนเองไว้พร้อมกับตวัดแขนกอดเอวเขาพาเดิน

“เราต้องหนีอีกแล้ว คุณอดทนหน่อยนะคะ”

ประตูหลังบ้านที่เป็นทางเดินเชื่อมไปยังเรือหาปลาคือทางออก เสียงฝีเท้าที่ไล่หลังตามมากับเสียงตะโกนโหวกเหวกไม่ได้ศัพท์ ทำเอาหญิงสาวใจเต้นรัว แต่ก็ยังฝืนพาร่างของชายหนุ่ม เดินมุ่งหน้าตรงไปทั้งที่ไม่รู้จุดหมายปลายทางสักนิด รู้แต่เพียงว่าต้องหนี

“โอ๊ย จะรอดมั้ยเนี่ย คนอะไรตัวหนักชะมัด”

เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง พลัน สายตาก็มองไปเห็นรถบรรทุกสินค้าเกษตรคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างทาง คล้ายกับว่าเจ้าของมาจอดไว้เพื่อส่งหรือรับของอะไรสักอย่างก่อนนำไปส่งพ่อค้าแม่ค้าตามตลาดตอนเช้ามืด ตรงท้ายรถยังพอมีที่ว่างสำหรับนั่งเบียดไปกับเข่งบรรจุสินค้า หญิงสาวคิดถึงสุภาษิตไทยที่เคยได้ร่ำเรียน ‘หนีไปตายเอาดาบหน้า’ ว่าแล้วก็ตรงไปที่หลังรถส่งร่างของธรณ์ให้ขึ้นไปแทรกตัวอยู่รวมกับเข่งบรรจุพืชผักทั้งหลาย แล้วก็พาร่างตัวเองขึ้นไปบ้าง คำถามมากมายผุดขึ้นมาในใจ พวกมันมาตามล่าจนเจอเบาะแสเธออีกแล้ว หรือ เป็นพวกอื่นที่มาตามล่าชายหนุ่มคนที่อยู่ข้างๆกันแน่? เสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่ม ส่งผลให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาด้วยการสะลึมสะลือ

“ผมอยู่ที่ไหน”

เขาถามเสียงแหบแห้งพลางกอดอกห่อตัวด้วยความเหน็บหนาว

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

มีมี่ตอบอย่างอ่อนล้า และเอนตัวพิงกับเข่งแบบมีฝาปิดที่วางอยู่ด้านหลัง รถบรรทุกยังคงแล่นไปด้วยความเร็วสูง หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่า บัดนี้ชายหนุ่มกำลังตื่นลืมตาและหันมาจ้องมองใบหน้าที่ปราศจากผ้าคลุมของเธอด้วยอาการตกตะลึง แทบจะลืมความหนาวเหน็บและความป่วยไข้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ เธอดูอ่อนเยาว์และงดงามดุจดอกไม้แรกแย้ม ดวงตาใสกระจ่างทอประกายระยิบระยับในความมืด คล้ายจะเปล่งแสงแข่งกับดวงดาวบนท้องฟ้า ชายหนุ่มรู้ซึ้งถึงคำพูดที่ว่า สวยจนชวนตะลึง ก็ตอนนี้เอง

“ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงตายไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณได้อย่างไร มีมี่”

เขาเอ่ยเสียงแผ่วราวกับเป็นเสียงของสายลม มีมี่กระพริบตามองสบตาเขานิ่ง

“คุณอย่าเพิ่งแน่ใจนักเลย หลังจากนี้จะเป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ คุณควรจะนอนพักผ่อนเอาแรงดีกว่า อาการไข้จะได้ทุเลาลง แล้วก็จะได้ช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง เพราะฉันไม่แน่ใจว่าจะมีแรงช่วยคุณได้อีกนานแค่ไหน”

ธรณ์ยอมทำตามคำขอของหญิงสาวอย่างว่าง่าย เขาเอนกายพิงกับเข่งบรรจุสินค้าแล้วหลับตาลง ลึกๆแล้วก็ไม่ได้อยากเป็นภาระของเธอเลย เขาน่าจะทำอะไรเพื่อเธอได้บ้างไม่มากก็น้อย ในยามที่ร่างกายหายเป็นปกติเช่นเดิม

มีมี่ไม่อาจข่มตาให้หลับได้ หญิงสาวลืมตามองทิวทัศน์รอบตัวที่เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ ทว่า หมอกก็ยังคงหนาจัดจนมองไม่เห็นแสงจากดวงอาทิตย์ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังพอเดาได้ว่าที่นี่คือที่ไหน จากลักษณ์ภูมิประเทศที่เต็มไปด้วยเทือกเขาสูง และไร่ชาแบบขั้นบันไดซึ่งมีให้เห็นทั้งสองข้างทาง ทันใดนั้นเอง รถบรรทุกก็ค่อยๆลดความเร็วลงจนรู้สึกได้ และในที่สุดก็จอดนิ่งตรงทางเข้าไร่แห่งหนึ่ง หญิงสาวตวัดผ้าคลุมมาปกคลุมศีรษะและใบหน้าโดยเปิดเผยเพียงดวงตาสองข้างเฉกเช่นหญิงสาวท้องถิ่นทั่วไป ก่อนหันไปมองคนที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง

“คุณๆ ตื่นเถอะ เราต้องไปจากตรงนี้แล้ว”

หญิงสาวเอื้อมมือไปเขย่าแขนเรียกชายหนุ่ม ที่ค่อยๆลืมตามาด้วยอาการสะลืมสะลือ ทว่า ก็ไม่ทันเสียแล้ว เสียงอุทานด้วยความตกใจ ตามมาด้วยคำพูดภาษาอะไรสักอย่างที่ธรณ์ฟังไม่เข้าใจดังขึ้นจากท้ายรถ เขาหันไปมองก็เห็นว่ามีผู้ชายสองคนในชุดเครื่องแต่งกายพื้นเมืองกำลังจ้องมองตาเขม็งอย่างไม่ไว้ใจ

“คุณอยู่เฉยๆนะ ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น เข้าใจมั้ย”

มีมี่กระซิบกับเขาด้วยเสียงที่เบามาก ที่สำคัญมันเป็นคำพูดภาษาไทย ขณะที่กำลังอึ้ง ทั้งเขาและเธอก็ถูกผู้ชายสองคนนั้นฉุดกระฉากลงมาจากรถ แล้วมีมี่ก็ทำในสิ่งที่ชายหนุ่มต้องแปลกใจอีกครั้ง เธอพูดอะไรบางอย่างกับชายสองคนนั้นด้วยภาษาที่เขาไม่เข้าใจสักนิด

“สามีของฉันเป็นใบ้ พูดไม่ได้จ้ะ เราสองคนถูกเจ้าหนี้ไล่ออกจากบ้าน ไม่รู้จะไปไหน พอดีเห็นรถคุณจอดอยู่ ว่าจะแค่อาศัยนอนพัก ไม่นึกว่าจะนอนเพลินจนถูกพามาที่นี่ ปล่อยเราสองคนไปเถอะนะจ๊ะ”

“อ้าว ไม่มีบ้านแล้วจะไปไหน ถ้าไม่อยากเป็นคนแร่ร่อน ไร่องุ่นของฉันกำลังต้องการคนงานอยู่พอดี เธอกับสามีสนใจจะมาเป็นคนงานให้ฉันรึเปล่า ฉันมีค่าตอบแทนเป็นที่พักกับอาหารสามมื้อให้”

ชายตัวสูงหน้าตาเข้มดุ บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขากำลังต้องการแรงงานชายหญิงจำนวนมากเพื่อรองรับโครงการแปรรูปสินค้าเกษตรตามนโยบายของรัฐบาล

“ขอบคุณในความมีน้ำใจของคุณเหลือเกินค่ะ ฉันกับสามีช่างโชคดีอะไรเช่นนี้”

ธรณ์มองหน้าคนโน้นที คนนี้ที อย่างอึดอัดกับภาษาที่ฟังไม่ออก สักพักมีมี่ก็หันมามองและเดินมาใกล้และพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ทำตามเธอ ชายหนุ่มสองคนเดินนำหน้าเข้าไปในบริเวณบ้านไม้หลังคาสามเหลี่ยมโบราณซึ่งตั้งอยู่บนเนิน ที่เมื่อมองเข้าไปในพื้นที่ด้านหลังก็จะพบกับไร่องุ่นขนาดกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา

“คุณต้องไม่พูดอะไรทั้งนั้น ฉันบอกพวกเขาว่าคุณเป็นใบ้ แล้วฉันจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังทีหลัง”

หญิงสาวกระซิบกับเขาเป็นภาษาไทยอีกครั้ง เมื่อเดินทิ้งระยะตามหลังชายหนุ่มสองคนพอสมควร เขาพาเดินเลยบ้านไม้หลังนั้นผ่านทางเท้าเล็กๆ ริมไร่องุ่นตรงไปข้างหน้าเป็นระยะทางเกือบๆสองร้อยเมตร จนพบกับเรือนไม้สองชั้นหลังยาว ซึ่งมีมี่มองแล้วก็เข้าใจทันทีว่ามันคือเรือนพักของคนงาน

“นี่ห้องพักของเธอสองคน เดี๋ยวฉันจะให้พ่อบ้านมาอธิบายกฏระเบียบและงานที่ต้องทำในแต่ละวัน”

ชายผู้ชักชวนมีมี่หันมาบอกหลังจากไขกุญแจเปิดประตูห้องสี่เหลี่ยมๆแคบๆชั้นล่างสุดห้องหนึ่ง เมื่อผู้ชายสองคนเดินพ้นจากบริเวณนั้นไปแล้ว มีมี่ก็ดึงแขนธรณ์เข้าไปในห้องแล้วปิดประตูล็อกกุญแจทันที

“นี่มันอะไรกันครับ มีมี่ พวกคุณพูดภาษาอะไรกัน ตอนนี้เราสองคนอยู่ที่ไหน แล้วทำไมคุณถึงพูดภาษาไทยได้คล่องนักล่ะ คุณเป็นใครกันแน่ มีมี่ ”

ชายหนุ่มถามเป็นภาษาไทยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“บางเรื่องที่ไม่จำเป็นต้องรู้ ก็ลืมๆมันไปก่อนได้มั้ย ถามจริงเถอะ ก่อนมาทำงานที่นี่ คุณไม่เคยอ่านเรื่องของเมืองฮัลลาสเลยรึไง เมืองนี้ไม่ใช่เมืองท่องเที่ยว และไม่ใช่เมืองที่ยินดีต้อนรับคนต่างเชื้อชาติหรือแม้แต่แตกต่างทางศาสนา พวกเขาไม่พูดภาษาอื่นนอกจากภาษาอารบิก คุณต้องทำเป็นพูดไม่ได้ เข้าใจมั้ย เพราะฉันบอกพวกเขาไปว่าคุณเป็นใบ้ เราต้องอยู่ที่นี่ในฐานะคนงานไร่องุ่นชั่วคราวไปก่อน เพราะฉันไม่รู้เลยว่า หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน ที่ไซเบิ้ลจะเป็นอย่างไรต่อไป ที่สำคัญ มีคนกำลังตามล่าเอาชีวิตฉันและอาจจะรวมถึงคุณด้วย”

“อะไรนะ ถูกตามล่าเหรอ”

ชายหนุ่มทวนคำอย่างงุนงง จับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก เขาทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นห้องอย่างหมดแรง รู้สึกเหมือนถูกทุบหัวอย่างแรง

“ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่แน่ใจว่ามันรวมถึงคุณด้วยหรือเปล่า ให้ตายเหอะ ฉันจะหาหนังสือพิมพ์จากที่ไหนได้บ้างเนี่ย คนงานที่นี่จะรู้เรื่องเหตุการณ์เมื่อคืนแค่ไหนกันนะ”

หญิงสาวบ่นอย่างหนักใจ ก่อนจะนั่งลงที่มุมหนึ่งของห้อง และปลดผ้าคลุมหน้าออกพร้อมกับถอนใจเฮือกใหญ่

“ในที่สุดคุณก็ยอมเปิดเผยใบหน้าแล้ว คุณดูเด็กกว่าที่ผมจินตนาการไว้มาก”

ธรณ์ไม่กล้าพูดต่อไปว่า และเธอก็สวยกว่าที่เขาจินตนาการไว้มากอีกด้วย ทุกอย่างที่รวมเป็นเธอให้ความรู้สึกราวกับว่าเธอเป็นหญิงสาวที่เดินออกมาจากความฝันของชายหนุ่มสักคน น่าแปลกตรงที่ว่า เมื่อมองสบตาของเธอได้ชัดเจนขึ้นกว่าที่เคย มันกลับยิ่งทำให้หญิงสาวดูลึกลับมากกว่าเดิมอย่างบอกไม่ถูก

“เด็กเหรอ ? คุณคิดว่าฉันอายุเท่าไหร่”

มีมี่ย้อนถามอย่างข้องใจ

“ก็ไม่น่าจะเกิน 18 หรือ 19”

“ถือว่าใกล้เคียง เฮ้อ ฉันอึดอัดจัง ไม่รู้ว่าป่านนี้เนเนสต์จะเป็นไงบ้าง”

แววตาคู่สวยดูเป็นกังวลขึ้นมาเมื่อคิดถึงเพื่อนรัก ธรณ์เองก็รู้สึกไม่แตกต่างจากหญิงสาว แล้วไหนจะมาร์ลิคอีกคน เขาได้แต่ภาวนาว่าขอให้ทุกคนปลอดภัยและอย่าได้มีใครได้รับอันตรายใดๆเลย

ในช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน ที่บ้านพักส่วนตัวในเมืองไซเบิ้ลของคาจาร์ เขาเริ่มกระสับกระส่ายอยู่ไม่เป็นสุข เพราะป่านนี้ยังไม่มีใครพบเห็นหรือติดต่อเดยันได้เลย แม้จะเชื่อว่าลูกชายเอาตัวรอดได้ แต่ลึกๆในจิตใจก็ยังอดกลัวไม่ได้อยู่ดี ว่าจะมีอะไรที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ถ้าเดยันถูกจับและมีการสอบสวนจนพบความจริงว่าเป็นผู้ประดิษฐ์ระเบิดชนิดขวดพวกนั้น แน่นอนว่า เรื่องต้องโยงมาถึงเขาอย่างไม่มีหนทางหลีกเลี่ยง

“ท่านคาจาร์ครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ เจ้าชายฟารินอสส่งรถมารับท่านไปเข้าเฝ้าฯเป็นการด่วน ตอนนี้รถจากสำนักพระราชวังมาจอดรออยู่ด้านนอกแล้ว”

น้ำเสียงกระหืดกระหอบของเด็กหนุ่มคนนหนึ่งในกลุ่มสมัชชาฯ วิ่งเข้ามาบอกผู้เป็นนายด้วยอาการตกใจสุดชีวิต ตรงข้ามกับอีกคนที่ได้ยินแล้วก็ยิ้มกริ่มอย่างสมความปรารถนา

“งั้นเหรอ ขอบใจที่มาบอกนะ ฉันกำลังรอเวลานี้อยู่พอดีเลย”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ก่อนจะเดินออกจากห้องไป มันเป็นสิ่งที่เขาได้คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าตั้งแต่ได้มีการวางแผนสร้างสถานการณ์ความไม่สงบครั้งนี้ มีข้อเสนอหลายสิ่งหลายอย่างที่เข้าต้องกราบทูลกับเจ้าชายผู้เป็นมกุฏราชกุมารโดยตรง โดยไม่จำเป็นต้องใช้วิธีการรุนแรงเช่นนี้ แต่ทำแบบนั้นมันก็คงไม่ได้รู้สึกสะใจมากมายอย่างเช่นที่รู้สึกอยู่ในเวลานี้ การแก้แค้นของเขาเพิ่งเปิดฉากเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น

………………………………………………………………………………………………………….…………...

จบตอนที่ 15

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 01:42:26