ความคิดเห็นที่ 1 . ปัง! ชุติมนเหลียวไปมองประตูห้องที่เปิดกว้างอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ตรงหน้า เป็นธีริทธิ์นั่นเองที่เปิด  เธอจับตาเห็นท่าทางของเขาดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด  ซึ่งมันแตกต่างจากก่อนหน้าตอนทานอาหารค่ำด้วยกันอย่างพร้อมหน้าในรอบๆ หลายปีทีผ่านมา   ในตอนนั้นถึงแม้เขาจะดูเงียบไปบ้าง  แต่สีหน้าและแววตาก็ไม่ได้เปิดเผยว่าอารมณ์ไม่ดีอย่างชัดเจนเหมือนตอนนี้ ธีริทธิ์มองดูภรรยาที่นั่งสางผมตรงหน้าอย่างหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุอีกแล้ว  อ้อ นี่ถ้าชุติมนทราบว่า นนทัชและหญิงสาวอีกคนกำลังพูดคุยกันอย่างกระหนุงกระหนิงจะยังมานั่งใจเย็นแบบนี้อีกหรือไม่ “คุณน่าจะไปเตือนๆ หนูฝ้าย หรือนายทัชบ้างนะ ชุติมนขมวดคิ้ว พลางวางหวีลงตรงหน้า แล้วเอี้ยวตัวกลับมาคุยกับเขาตรงๆ “ทำไมคะ?  มีอะไร?” “ก็ค่ำๆ มืดๆ ลงไปคุยกันอย่างนั้น เกิดคนอื่นมาเข้าใจผิด จะทำอย่างไร” ชุติมนทำหน้าราวกับว่าคำพูดของสามีตัวเองเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ยาก และก็เป็นอย่างที่เธอรู้สึกจริงๆ เนื่องจากเธอก็ไม่เห็นเป็นเรื่องแปลกที่ทั้งมนัญชยาและนนทัชจะพูดคุยกันได้ในฐานะคนที่อยู่ร่วมชายคาเดียวกันในสวนด้านล่าง   เพราะถ้าทั้งสองคนไปพูดคุยในห้องที่ลับตาคนนี่สิ จึงน่าจะวิตกกังวลมากกว่า แต่อาการสามีของเธอที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เขากำลังจับนั่นจับนี่มาโยงกันไปหมด …รึเปล่า?   “คุณจะหงุดหงิดอะไร ถ้าสองคนนั่นจะรักกัน” ชุติมนถามตรงๆ สายตาจับที่ใบหน้าเขา  เขามีแววตาเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที   “คุณว่าอะไรนะ!” “ฉันว่า ก็ดีนี่คะ ถ้าคุณจะได้หนูฝ้ายมาเป็นน้องสะใภ้” เธอเอ่ยอย่างคนที่หมดความอดทนที่ละน้อยๆ และเช่นเคยที่ธีริทธิ์ก็สามารถเถียงกลับข้างๆ คูๆ “แต่ผมก็ยังมองเห็นว่า  หนูฝ้ายแกยังเด็ก อีกอย่างเจ้าทัชจะจริงใจกับหนูฝ้ายหรือเปล่า ไปอยู่ที่โน่น มีคนอื่นอยู่แล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ แบบนี้จะทำให้หนูฝ้ายเค้า….” “คุณคิดว่าน้องชายคุณไว้ใจไม่ได้หรือคะ คุณไม่รู้จักน้องตัวเองดีไปกว่ามนเลยหรือ” ชุติมนเอ่ยแทรกด้วยความอดรนทนไม่ไหว ธีริทธิ์เป็นถึงพี่ชายแท้ๆ ทำไม่ไม่รู้จัก ให้เกียตริและไว้ใจนนทัชน้องชายร่วมสายเลือดของตนเองเลย  ทำราวกับว่านนทัชเป็นคนอื่น ซึ่งเรื่องนี้ทำให้ชุติมนต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนคนที่ถูกกล่าวหาขึ้นมา “วันนี้เป็นอะไร ทั้งคุณและยัยเพลิน หาเรื่องขัดคอผมบ่อยเหลือเกิน! ก็แค่มาให้คุณช่วยเตือนๆ หนูฝ้าย เตือนๆ เจ้าทัชบ้างเรื่องแบบนี้ ไม่อยากให้คนอื่นเอาไปว่าเสียหายๆ ถ้าทำไม่ได้ หรือไม่อยากทำก็บอก ไม่ต้องมาพูดโน่น พูดนี่ให้มากความทำไม!” ว่าแล้วธีริทธิ์จึงรีบเปิดประตูออกห้องไป  ส่วนชุตินมาก็กลับมาทรุดนั่งยังเตียงนอนด้วยความรู้สึกมากมายที่กำลังถาโถมใส่ตัวเองในขณะนี้ ชุติมนกำมือแน่น ตัวสั่นน้อยๆ สิ่งที่เธอหวาดกลัว และพยายามหลอกตัวเองมาตลอด  มันเป็นจริงแล้ว! . ธีริทธิ์หลุบสายตามองดูภรรยาที่กำลังผูกเน้คไท้ให้กับตนตรงหน้า  ซึ่งเธอก็ช่วยเขาทำเป็นประจำอยู่แล้วทุกเช้าก่อนจะออกไปทำงานนอกบ้าน  ก่อนจะเบือนสายตามองออกไปทางอื่นเสีย จริงอยู่ตลอดเวลาที่แต่งงานอยู่กินกันชุติมนจนมีลูกสาวโตเป็นสาวแล้ว  เธอไม่เคยทำให้ทำหน้าที่การเป็นภรรยาที่ดีบกพร่องเลยสักครั้ง แล้วเหตุผลใดกันเล่าที่ทำให้เขาไม่อยากจะมองหน้าภรรยาที่แสนดีคนนี้ด้วยความรักอันลึกซึ้ง หรือความลุ่มหลงได้ตามเดิม  เพราะนับวันจะมีแต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน “พอเถอะ เดี๋ยวผมผูกเอง” ธีริทธิ์เบือนสายตากลับมาแล้วใช้มืออีกข้างจับสองมือของเธอที่กำลังผูกเน้คไท้ให้กับเขา เธอจ้องมองดูมือของสามีเหมือนจะชะงักไปนิด แล้วช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าสามี เธอและเขาสบตากันอย่างแน่วนิ่ง ก่อนที่จะเป็นเธอ ที่รีบหลุบสายตาหนีด้วยความผิดหวัง   เพราะในกระแสสายตาของเขานั้นมันได้บ่งบอกว่า เขาไม่ได้มองหน้าเธอเหมือนแต่ก่อนที่จะมองด้วยความรู้สึกพิสวาส หรือมองอย่างลุ่มหลง แต่กระแสสายตาที่มองในตอนนี้  บางครั้งก็มีความรำคาญจนเธอจับได้อยู่บ่อยครั้ง ชุติมนจำต้องปล่อยมือลง และปล่อยให้เขาได้สาละวนอยู่กับการผูกเน้คไท้เอง ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าทำงานเพื่อนที่จะออกไปทำงานพร้อมกันกับเขาเหมือนทุกๆ เช้า และในจังหวะที่ธีริธิ์กำลังง่วนอยู่กับการผูกเน้คไท้  ภรรยาของเขาก็เอ่ยเรื่องหนึ่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ “ถ้าเพลินเข้าไปทำงานแล้ว  คุณจะให้เพลินไปทำในตำแหน่งอะไรคะ” “ก็...มีหลายตำแหน่ง ทำไม?” “ให้เพลินเป็นผู้จัดการการตลาดและการส่งออก แทนมนนะ” ว่าแล้วชุติมนก็ค่อยๆ เหลียวกลับมามองหน้าเขาอย่างช้าๆ พร้อมอธิบายถึงความตั้งใจของตนเองในเรื่องหนึ่ง   “มนจะได้กลับมาเป็นแม่บ้าน อยู่ดูแลความเรียบร้อยที่บ้าน อย่างที่มนอยากจะเป็น และเคยให้สัญญากับคุณว่าจะทำหน้าที่เป็นแม่บ้านที่ดีให้กับคุณ” ถ้อยคำสัญญาที่อีกฝ่ายเอ่ยขึ้น ทำเอาธีริทธิ์รู้สึกสะอึกอยู่ในคอลึกๆ มันเหมือนกับว่าเธอเองได้พยายามทำให้เขาย้อนกลับไปนึกถึงเรื่องเก่าๆ  ของเขาและเธอเมื่อคราวก่อนที่จะตกลงมาใช้ชีวิตสามีภรรยา   ธีริทธิ์ในวัยหนุ่มตอนนั้นขอให้เธอเป็นเพียงภรรยาที่ดูแลงานบ้านเป็นแม่บ้าน เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังคอยให้กำลังใจเขา  และนั่นก็เป็นสิ่งที่ชุตินนเองปารถนาด้วยเช่นกัน   เพราะในชีวิตของผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง เธอยากจะมีชีวิตที่สงบเช่นนี้เพียงพอแล้ว เธออยากจะเป็นภรรยาที่ดีให้กับเขา เป็นแนวหลังที่สนับสนุนคอยอยู่เคียงข้างสามี และเป็นคุณแม่ที่ดีให้กับลูกสาว ธีริทธ์ถอนหายใจ  ไม่อยากจะไถ่ถามถึงสาเหตุอะไรให้มากความ   ถ้าเธออยากได้ตามนั้นเขาก็จะทำให้เธอสมปารถนา “ก็ตามใจ คุณสิ” เอ่ยเพียงเท่านี้แล้วจึงเปิดประตูห้องเดินออกไปตามลำดับ  ชุติมนได้แต่ยืนน้ำตาคลอ   ทำใจสักระยะก่อนจะเดินตามสามีออกไปบ้าง . โต๊ะอาหารที่มีอาหารเช้าตั้งอยู่ตรงหน้า ชุติมนหยุดเท้าที่จะเดินไปยังโต๊ะตรงหน้าเสียดื้อ ๆ  ยามได้เห็น ใบหน้าอันเปี่ยมด้วยความสุขของผู้เป็นสามี   ใช่ ใบหน้าของเขาดูมีความสุขขึ้นมาเสมอ ยามที่ข้างๆ ตัวเขานั้น ได้มีหญิงสาวคหนึ่งคอยเอาอกเอาใจอยู่   และมันก็เหมือนกับตอนนี้นั่นเอง   “แม่ทำไม ไม่เดินต่อล่ะคะ” เสียงเรียบเย็นของลูกสาวปลุกให้ชุติมนรู้ตัว เธอเหลียวกลับไปมองอย่างตกใจเพียงนิด ก่อนที่ณิชนันท์จะขยับเท้าอีกเก้ามาอยู่ข้างๆ ตัวเธอเอง “เพลิน  มายืนอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่ลูก” ใบหน้าสวยที่บัดหน้ากลับไร้ซึ่งความรู้สึกยากจะคาดเดา  สายตาคู่เฉี่ยวของณิชนันท์เอาแต่จับจ้องไปยังภาพของบิดาและหญิงสาวอีกคนตรงหน้า  เป็นสายตาที่มีแต่ความไม่พอใจอย่างล้นพ้น   “ก็มายืนนานพอๆ กับที่แม่หยุดอยู่ตรงนี้นั่นแหละค่ะ” ณิชนันท์ส่งสายตาอันแรงกล้าไปยังภาพตรงหน้า  แล้วรีบก้าวนำร่างผู้เป็นแม่ เพื่อจะเดินไปแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างบิดาเธอและหญิงสาวอีกคน โดยทันที “มานี่!  ฉันทำแอง คุณพ่อของฉัน” ณิชนันท์วางกระเป๋าสะพายไว้ด้านหลัง ก่อนจะหันมาคว้าเอาโถข้าวต้มร้อนๆ จากมือของมนัญชยาไป   “อะไรกันเพลิน!” และนั่นก็ทำให้เธอโดนบิดาดุ ซ้ำร้ายท่านยังมองเธอด้วยสายตาไม่ค่อยจะพอใจนัก แต่ณิชนันท์กลับไม่ยี่หระ  ลึกๆ ตัวเองรู้สึกดีและสาแก่ใจอย่างไรไม่รู้ ที่สามารถเป็นมารขัดขวางความรู้สึกดีๆ ของบิดาได้ “ก็เพลินอยากจะปรนนิบัติพ่อบ้าง อย่างไรล่ะคะ” ว่าแล้วก็รีบตักข้ามต้นจากโถลงยังถ้วยบิดา และผู้เป็นพ่อก็รีบห้าม   “พอๆ  พอแล้ว พ่อทานไม่หมด” ธีริทธิ์ตอบอย่างหงุดงหงิด ณิชนันท์ก็กล้ำกลืนความน้อยใจเอาไว้ ก่อนจะทรุดลงนั่งข้างผู้เป็นพ่อตรงนั้น ชุติมนมาถึงก็ทรุดนั่งอีกอีกข้างของเขา  ทำให้มนัญชยาต้องนั่งไปนั่งถัดจากณิชนันท์อีกที่หนึ่ง ธิริทธิ์ทานข้าวเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยเรื่องที่ชุติมนบอกเขาเมื่อครู่ ขึ้นมาให้ทุกคนทราบ “เพลิน เข้าไปทำงานที่บริษัท พ่อจะให้ลูกไปทำในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายขาย ฯ แทนแม่ของเราเลยนะ “อ้าวทำไมล่ะคะ แล้วแม่จะไปทำ…” “ถามแม่เราเองสิ” ธีริทธิ์ตัดบทเรียบๆ ไม่อยากจะพูดอะไรนัก แล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าต่อ “แม่คะ” “แม่ตัดสินใจแล้ว  แม่อยากจะกลับมาดูแลงานบ้านเท่านั้น  ไม่มีอะไรหรอก  เพลินทำตำแหน่งนั้นแทนแม่ได้ดีอยู่แล้วนี่   และเมือก่อนแม่ต้องออกไปทำงานเพื่อช่วยพ่อเค้าที่บริษัท เพราะตอนนั้นงานยุ่ง  ทางบ้านแม่ก็วางใจเพราะมีหนูฝ้ายมาช่วยดูด้วย   แล้วในตอนนี้หนูฝ้ายก็ต้องออกไปทำงานอีกคน แม่ก็ควรกลับมาดูแลบ้านตามเดิม” ชุติมนกล่าวถึงหญิงสาวอีกคน เธอเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับตนเล็กน้อยยามที่ได้พูดชื่นชมหญิงสาวไป ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทานอาหารเช้าต่อไป  แล้วไม่ได้พูดอะไรเลย  จากนั้นดูเหมือนว่าบรรยากาศการสนทนาในเวลาอาหารเช้าของคนทั้งหมดจะสิ้นสุดลงเท่านี้     ณิชนันท์เลยเอาแต่คอยจะลอบชำเรืองใบหน้าบิดาและหญิงสาวอีกคนสลับกันไปมา  ซึ่งนานๆ ครั้งที่บิดาจะเงยหน้ามาเจอสายตาของตนเอง  แล้วท่านจะเป็นฝ่ายก้มหน้าหลบตาเธอ  พลางถอนหายใจอย่างหงุดหงิด (ต่อ ตอนที่17) . แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 55 21:07:47 แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 55 21:00:34 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 20:45:38

ความคิดเห็นที่ 2 . ตอนที่17 นนทัชเริ่มกลับมาทำงานที่บริษัทของพี่ชายและพี่สะใภ้ได้เวลาสักระยะหนึ่ง   ช่วงนั้นเขารู้สึกว่าที่ผ่านมานั้นบริษัทก็ประสบปัญหาอย่างที่ธีริทธิ์บอกเอาไว้นั่นเอง  เลยทำให้ระบบการทำงานที่นี่ต้องมีการปรับเปลี่ยนไปเพื่อให้เหมาะสม   นนทัชดูมีสีหน้าเคร่งขึ้นขณะเดินผ่านห้องทำงานของมนัญชยา ภายในห้องทำงานของหญิงสาวนั้นเปิดมู่ลี่เอาไว้ ทำให้เขาสามารถมองเห็นเจ้าของห้องที่อยู่ด้านในได้ดี  เธอกำลังก้มหน้าก้มตาง่วนอยู่กับทำอะไรสักอย่าง  จากสีหน้าที่ดูเคร่งเครียดของเขาที่มีก่อนหน้าค่อยๆ ดูสดชื่นและค่อยๆ ระบายรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาตามลำดับ ได้ในที่สุด เพราะท่าทางขะมักเขม้นจริงจังของเธอ  ชวนให้นนทัชอยากรู้เหลือเกินว่า มีเรื่องอะไรที่ทำให้เธอทำเป็นเช่นนี้ เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้นจากหน้าห้อง  มนัญชยาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากกระดาษแผ่นหนึ่ง หญิงสาวระบายรอยยิ้มให้ และร่างสูงนั้นกำลังเดินตรงมาหาตนเองที่โต๊ะ ในมือนั้นถือแผ่นกระดาษอะไรมาด้วย “คุณทัช...” นนทัชส่งยิ้มให้กับหญิงสาว และเขาก็ทันเห็นด้วยว่า เธอกำลังพลิกกระดาษแผ่นหนึ่งตรงหน้านั้นลง  “ทำอะไรอยู่เหรอ” เขาถามด้วยความอยากรู้ “ก็ …” เธอจะตอบทำท่าเหมือนครุ่นคิดแล้วก็เปลี่ยนมาเป็นการส่ายหน้า แล้วยิ้มให้กับเขาอีกที  “เปล่าหรอกค่ะ ไม่ได้ทำอะไร” “หึ?”  นนทัชเลิกคิ้วเข้มขึ้น หญิงสาวก็ส่ายหน้าและยิ้ม  “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณทัชอย่าสนใจไปเลย” “ว่าแต่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอถามเขาด้วยความสนใจ “ก็พอดีฉันกำลังดูระบบคอมพิวเตอร์ที่ใช้ในบริษัทตอนี้ เห็นมันเก่าๆ เลยอยากจะเสนอให้พี่ธีร์รื้อแล้ววางระบบใหม่ ให้มันดูขึ้นทันสมัยขึ้น” เธอยิ้มอีกครั้ง  จริงด้วยสิ  เขาร่ำเรียนในด้านนี้มาเลยต้องทำในสิ่งที่ตัวเองตัวเองถนัด “ลองเสนอคุณลุงดูซิคะ ท่านอาจจะเข้าใจ เพราะคุณทัชมีความรู้และความเข้าในเรื่องนี้ดีกว่า” “ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ  เดี๋ยวต้องลองคุยกับพี่ธีร์ดู” “ฝ้ายก็อยากจะคุยกับคุณลุงเหมือนกัน ไม่รู้ว่าคุณลุงจะเห็นด้วยมั้ย เลยยังไม่กล้าเสนอแนะ” “อะไรเหรอ มีอะไรที่อยากจะเสนอพี่ธีร์” หญิงสาวพยักหน้า ก่อนจะอธิบาย “ที่ฝ้ายมาดู ที่ออเดอร์ของบริษัทลดลงเพราะลูกค้ากลุ่มเก่าและใหม่ต่างก็หันไปหาบริษัทที่ให้ราคาที่ถูกกว่า   ฝ้ายลองนึกว่าแล้วทำไมเราไม่เปลี่ยนจากการรับจ้างผลิตตมาเป็นรับออกแบบดีไซน์แล้วไปนำเสนอขายต่อลูกค้าดูบ้างล่ะคะ” เธอว่าแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่เธอเพิ่งพลิกมันลงขึ้นมาให้เขาดู “นี่ค่ะ ที่ฝ้ายลองวาดดูเล่น” “นี่หรือที่วาดเล่นๆ สวยจัง” นนทัชกวาดสายตามองดูแบบของสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งที่หญิงสาววาดเอาไว้ในกระดาษแผ่นนี้ อย่างทึ่งและอดที่จะชื่มชม ไปในคราวเดียวกัน “จริงหรือคะ!” “จริงสิ” ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่คนที่เพิ่งเอ่ยถึงหยกๆ  ธีริทธิ์ก็เดินผ่านมาทางนี้พอดี  ธีริทธิ์เดินตรงดิ่งไปหาของคนทั้งคู่ทันที เพียงเพราะว่าท่าทางอันสนิทสนมของนนทัชที่มีต่อหญิงสาว และหญิงสาวก็มีต่อนนทัชเช่นกัน พักนี้ธีริทธิ์ยอมรับว่า เขาไม่ค่อยจะชอบใจนักที่นนทัชทำเหมือนจะจีบมนัญชยา  ที่จริงนนทัชเองก็ไม่ได้มีอะไรที่น่ารังเกียจ หรือมนัญชยาเองก็ไม่ได้มีอะไรที่ไม่เหมาะสมกับนนทัช เพียงแต่เขานึกเอาว่า  ตอนนี้ยังไม่เหมาะที่จะให้หญิงสาวคิดเรื่องความรัก   เขาบอกกับตนเองว่า มนัญชยาก็เหมือนลูกสาว เขาเลยต้องหวงเธอในฐานะลูกสาว...ก็แค่นั้น “มีอะไรหรือเปล่า?” เสียงเข้มที่เอ่ยขึ้นด้านหลังทำให้ชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังพูดคุยกันอยู่ต้องเหลียวกลับไปทางด้านหลัง ธีริทธิ์กำลังสาวเท้าเดินตรงมาหาคนทั้งคู่ด้วยสีหน้าราบเรียบ ในอาการดีใจ ตื่นเต้น กับไอเดียที่มนัญชยาได้บอกนนทัชไปก่อนหน้า ทำให้เขาไม่ทันได้เก็บสีหน้าและน้ำเสียงราบเรียบของพี่ชายมาคิด “นี่ครับพี่ธีร์ ” นนทัชเอ่ยพลางขยับตัวให้พี่ชายได้ยืนอยู่ด้วยกันที่โต๊ะทำงานของมนัญชยา   “อะไร…” ธีริทธิ์เปล่งเสียงถามสั้น พลางกวาดสายตามองใบหน้าของชายหญิงคู่นี้ตรงหน้า ท่าทางคนทั้งคู่เองก็ดีมีอาการเหมือนตื่นเต้นกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่นั่นเอง   “นี่ ฝ้ายก็ลองวาด ลองทำเล่นๆ น่ะค่ะ” มนัญชยาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่ตนเพิ่งพลิกมันคว่ำลงก่อนหน้าขึ้นมา ยื่นไปยังพี่ชายน้องชายตรงหน้า และก็เป็นธีริทธิ์รับกระดาษแผ่นนั้นไปดูอย่างงงๆ  เมื่อดูแล้วจำต้องเงยหน้าขึ้นมาถามมนัญชยากึ่งๆ แปลกใจ “ฝีมือหนูฝ้ายเองหรือ?” “ค่ะ” “สวย เลยนะ” “ฝ้ายลองคุยกับคุณทัชดูว่า ถ้ายอดออร์เดอร์รับจ้างผลิตลดลงเพราะคู่แข่งมีมาก ทำไมเราไม่ปรับมารับออกแบบแล้วไปเสนอขายด้วยล่ะค่ะ” “ผมเห็นด้วยนะพี่ธีร์” “นี่คือแบบที่ฝ้ายทำว่างๆ ค่ะ” ว่าแล้วมนัญชยาก็เปิดลิ้นชักทำงานของตัวเองก่อนจะหยิบกระดาษหลายๆ แผ่นในอยู่ในนั้น พลางยื่นไปให้ทั้งสองพี่น้องดู  พอเห็นแล้วสิ่งที่ทั้งที่ธีริทธิ์และนนทัชเห็นเหมือนๆ กันนั่นคือ ... ไม่นึกว่ามนัญชยาจะมีพรสวรรค์ในเรื่องนี้ถึงขนาดนี้  โดยเฉพาะธีริทธิ์นึกเสียดายที่ส่งให้เธอเรียนแต่บริหารธุรกิจ ถ้าหากเขาค้นพบว่ามนัญชยามีพรสวรรค์ในเรื่องการออกแบบเครื่องประดับแล้วล่ะก็  น่าจะให้เธอไปเรียนในด้านนี้เสียแต่ เนิ่นๆ เสียคงจะดี   “นี่ขนาดทำเล่นๆนะนี่ ใช้ได้หลายชิ้นเลย” มนัญชยาอมยิ้มกับคำชื่นชมนั้น ก่อนที่จะหันไปฟังนนทัชพูดอีกครั้งอย่างตั้งใจ   “อย่างนี้ ลูกค้าน่าจะชอบ ตลาดแฟชั่น ยิ่งเป็นแฟชั่นเครื่องประดับนั้นถ้าเราปรับให้เข้ากับยุคสมัยก็อยู่ได้ครับพี่  แบบที่ฝ้ายวาดหลายแบบก็ดูเก๋ ไม่ซ้ำใคร อย่างนี้วัยรุ่นน่าจะชอบ” นันทัชว่าแล้วก็ยื่นอีกแบบเครื่องประดับที่หญิงสาวคนนี้ออกแบบ ไปให้พี่ชายดูต่อ   ธีริทธิ์มองดูแผ่นกระดาษในมืออย่างเห็นด้วย  พลอยให้ลืมความหงุดหงิดเมื่อครู่ไปเลย “มิน่าล่ะ ว่าทำไมบริษัทตัองมีคนสมัยใหม่เข้ามาทำงานบ้าง เพราะไอเดีย  คนแก่ๆ อย่างพี่และเลยยึดแต่แบบเดิมๆ” มนัญชยายิ้ม ก่อนจะหันไปมองนนทัช  แล้วหันกลับไปเอ่ยกับธีริทธิ์ต่อ “คุณลุงยังไม่แก่สักหน่อยค่ะ” อีกฝ่ายเพียงยิ้มรับคำชมหญิงสาว แล้วก็กลับไปสนใจในแบบเครื่องประดับแต่ละชิ้นที่มนัญชยาออกแบบต่ออย่างชื่นชม (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 20:49:16

ความคิดเห็นที่ 3 . หลังจากที่เก็บความคิดของมนัญชยาไปคิด ธีริทธิ์เลยคุยกับนนทัชอย่างจริงจังในอีกไม่กี่วันถัดนั้นมาก่อนจะมีการประชุมทิศางการทำงานของบริษัท และมนัญชยาให้เป็นฝ่ายออกแบบเครื่องประดับ หญิงสาวรู้สึกดีใจ และลึกๆ ทำให้ตัวเองรู้สึกทะนงตัวขึ้นที่ทำให้ทุกคนเห็นสำคัญแน่นอนว่า  มันทำให้เธอเหนือกว่าณิชนันท์ขึ้นมาอีกด้วย “ถ้าเปลี่ยนแนวทางการทำงานของบริษัทมาเป็นเน้นงานดีไซน์ด้วย ผมคิดว่าขั้นตอนการทำงานก็ต้องมีความยุ่งยากมากขึ้น ปริมาณวัตุดิบมาก การจัดการต้องยุ่งยากมากไปด้วย ผมก็เลยว่าต้องใช้ระบบไอทีเข้ามาช่วย ซึ่งในส่วนนี้ผมก็กำลังปรับปรุงทั้งระบบทั่วบริษัทอยู่แล้ว ก็พอดีเลยที่ต้องมีการนำเทคโนดลีเข้ามาช่วยในการผลิตออเดอร์เพื่อส่งให้ลูกค้า   ผมรู้จักที่บริษัทไอทีจะช่วยเราเข้ามาวางระบบ ใหม่ๆ และเหมาะสมเพราะที่บริษัทใช้ก็ยังเป็นระบบเก่า เพื่อปรับการการดำเนินงานใหม่ ส่วนนี้ผมน่าจะคุยกัน” “ใครหรือทัช?” นนทัชอมยิ้ม  “บริษัทของพี่ปราญช์ ครับ คนที่ผมตั้งใจว่าจะร่วมหุ้นเปิดบริษัทด้วยกัน แต่เผอิญผมต้องมาช่วยทำงานที่นี่” “ถ้าอย่างไร ผมจะติดต่อและนัดให้มาคุยกับพี่ที่บริษัทก็แล้วกัน” “ดี” ธีริทธิ์ยิ้มพลางรับคำ . มนัญชยากำลังเดินถือกาแฟสองแก้วในมือ แล้วหานนทัชทั่วบริษัท หญิงสาวเดิน  ลื่นกับน้ำที่เจิ่งนองบนพื้นเนื่องจากก่อนหน้านั้น เกิดฝนตกอย่างหนัก ฝนคงชะลงมาตกตรงทางเดินของบริษัท  และแม่บ้านยังไม่ได้เอาผ้ามาเช็ด หญิงสาวหลับตาปี๋คาดว่าตัวเองคงล้มกระแทกพื้นแล้วเป็นแน่แท้แต่ทว่า ราวกับมีกำพงหนาที่นุ่มเข้ามารับไว้ได้ทันทั้งตัวเธอเองและกาแฟในมือเลยไม่ล้มลงอย่างที่คิด “โอ๊ะ!” “ระวังหน่อย สิครับ”   เสียงนุ่มที่บอกเบาๆ  ทำให้หญิงสาวที่หลับตาค่อยๆ  ลืมตาขึ้น เบื้องหน้าคือ อกของใครคนหนึ่ง เลื่อนสายตาลงมาอีกนิดจึงได้เห็นมือหนาของร่างที่ว่ากำลังประคองต้นแขนเธอ   แล้วเขาก็ค่อยๆ ปล่อยมือออกจากต้นแขนเมื่อเห็นว่าเธอสามารถยืนได้เองอย่างสวัสดิภาพ  มนัญชยาค่อนๆ เงยหน้าขึ้นมา เห็นอีกฝ่ายทอดสายตาลงมาพอดี ตาสบตากันนิ่ง ทำเอาหญิงสาวหายใจติดขัดขึ้น “เป็นอะไรมากไปรึเปล่า?”  อีกฝ่ายถามเรียบ สีหน้าเรียบแต่ไม่ได้ดูเหมือนจะดุ หรืออะไร ตรงกันข้ามประกายแววตาของเขาก็ดูอบอุ่นเหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่งกำลังทอดสายตาจับเด็กที่น่าเอ็นดูอย่างไรอย่างนั้น “ไม่ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ส่ายหน้า  พลางเอ่ยเบาๆ และไม่ลืมที่จะขอบคุณเขาด้วย ถึงแม้ในตอนนี้สมองของตัวเองจะดูว่างเปล่าอยู่บ้าง อีกฝ่ายเพียงยิ้มน้อยๆ ราวกับพึงพอใจแล้วว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร มากกว่าตกใจเพราะนึกว่าตัวเองจะล้ม แล้วจึงค้อมศีรษะลงอย่างสุภาพเล็กน้อย  ก่อนจะเดินผ่านตัวเธอไปอย่างช้าๆ   มนัญชยาเหลียวมองตามเจ้าของแผ่นหลัง อย่างรู้สึกตะลึงงันกับแววตานิ่ง น้ำเสียงอันอบอุ่น  สัมผัสที่ต้นแขนจากสองมือนั้น และสุดท้าย ลมหายใจที่เป่ารดหน้าฝาก   เหล่านี้จากเขามันทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างไม่เคยเป็นมา ก่อน แม้กระทั่งกับนนทัชด้วย... . กว่าจะหันกลับไปมองหาเขาอีกครั้ง ร่างของเขาก็หายลับไปแล้ว หญิงสาวยืนถอนหายใจด้วยความรู้สึกเสียดายอย่างไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนัก   แล้วจึงตั้งสติเพื่อตามหานนทัชอีกครั้งก่อนที่กาแฟในมือเธอจะเย็นลงเสียก่อน หญิงสาวเดินหานนทัชเสียเกือบทั่วชั้นบนพอชะโงกหน้ามองลงไปยังชั้นล่างของบริษัทเธอก็พบกับร่างของนนทัชที่กำลังเหมือนยืนคุยอยู่กับใครบางคนตรงโถงทางเดินตรงนั้น และพอเพ่งดูร่างนั้นดูจะคุ้นตาเหมือนกับเธอเคยเห็นเขามาก่อน เพียงได้เห็นเสี้ยวหน้าของใครคนนั้นหัวใจของหญิงสาวก็เต้นอย่างยินดีอีกครั้ง เพราะนั่นคือผู้ชายที่ตนเองเจอเมื่อครู่  ! ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้หญิงสาวรีบสาวเท้าลงบันไดอย่างรีบเร่งเพื่อไปให้ทันใครคนนั้น แต่ทว่าเพียงอีกไม่กี่ก้าวที่เธอจะถึงตัวของนนทัชและผู้ชายคนนั้นก็กล่าวลาจากนนทัชแล้วเดินไปพลักประตูออกจากบริษัทไป “อ้าวฝ้าย! ทำไมวิ่งลงมาไม่กลัวตกบันไดหรือไง” นนทัชทักหญิงสาวตรงหน้า ที่เขาเห็นแต่แรกแล้วว่าเธอรีบเหมือนวิ่งลงบันมา มนัญชยาทอดสายตามองตามร่างสูงของผู้ชายคนนั้นอย่างแสนเสียดาย  หญิงตวัดสายตาพร้อมกับยิ้มให้นนทัชเจื่อนๆ ก่อนจะแก้ตัวว่า “ฝ้ายรีบเอากาแฟที่สั่งมาให้น่ะค่ะ กลัวว่ามันจะเย็นซะก่อน” ว่าแล้วก็ชูกาแฟแก้วหนึ่งให้เขา นนทัชรับกาแฟ พร้อมขอบคุณเธอด้วยความดีใจ “ขอบใจ จ้ะ” “เมื่อกี้ฝ้ายเห็นแวบๆ ว่าคุณทัชยืนคุยอยู่กับใคร ไม่ใช่คุณลุงธีร์นี่คะ”  เธอแกล้งถามเหมือนเรื่อยเปื่อย “อ้อ พี่ปราญช์ หรือคุณปราญช์” “ปราญช์?” หญิงสาวทวนชื่อเขาเบาๆ ด้วยความรู้สึกว่าเขาได้ยินชื่อเขาจากที่ไหนมาสักแห่งหนึ่ง “ใช่ เจ้าของบริษัท ที่เราจะใช้โปรแกรมจากบริษัทมาช่วยในการทำงาน ออกแบบดีไซน์ไง  วันนี้พี่ธีร์นัดมาคุยธุระกันที่นี่” “หรือคะ?” มนัญชยาพึมพำเบาๆ ก็จริง แต่หัวใจของเธอรู้สึกเต้นเร็วขึ้นมาอย่างประหลาดเพียงรู้ว่าเขาเป็นใครและกำลังจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับบริษัทนี้อย่างไรบ้าง นั่นหมายความว่า โอกาสที่เธอจะได้พบหน้าเขาคนนั้นมีอีกมากแน่นอน หญิงสาวเงยหน้าที่ดูสดชื่นขึ้นมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะชักชวนนนทัชไปหาที่นั่งดื่มกาแฟกัน “ไปหาที่นั่งดื่มกาแฟที่ดีกว่าค่ะ ยืนตรงนี้ฝ้ายเมื่อยจะแย่” นนทัชรับคำอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะออกเดินไปพร้อมๆ กับร่างของหญิงสาวที่ตนมีใจด้วย “จ้ะ” (จบตอนที่17) . แก้ไขเมื่อ 03 มี.ค. 55 20:57:31 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 20:53:42

ความคิดเห็นที่ 4 -ขอบคุณสำหรับกิฟท์นะคะ คณ มานีโอลา,คุณ mimny, และคุณmementototem คุณ : scottie  รอดูค่ะ ไม่รู้ว่ายิ่งมีรักจะยิ่งยุ่งเหยิงหรือเปล่า คุณ : mimny  ฮ่าๆ ลุงธีร์เริ่มส่อแววหัวงูแล้ว คุณ : มานีโอลา จินตนาการไม่ผิดจากที่คนเขียนคิดเอาไว้เลยค่ะ รู้สึกว่าสองตอนนี้จะสั้นๆ ยังไงไม่รู้ค่ะ ^^" แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 08:30:47 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 3 มี.ค. 55 20:54:38

ความคิดเห็นที่ 5 ตอน 14-15 อยู่ไหนจ๊ะ หรือว่าเขียนชื่อตอนผิด ?? จากคุณ : ka_katay (kt_katay) เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 00:33:13

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังคิดอยู่ว่าตัวละครน้อยนะ อ้อมีสะกดผิดบ้างค่ะ ชำเลือง ปรารถนา แก้ไขเมื่อ 04 มี.ค. 55 11:52:57 จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 มี.ค. 55 11:51:00

ความคิดเห็นที่ 7 @ คุณ ka_katay คะ ไม่ได้ลงผิดนะคะ  13-14-15  อยู่ที่เดียวกันเลย @ คุณscottie คิดอยู่เหมือนกันค่ะ ถ้าเทียบกับเรื่องเพียงดินฯ เรื่องนั้นตัวละครเยอะมากกก จนคนเขียนปวดหัวไปเลย จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:26:00