ความคิดเห็นที่ 1 . “เดี๋ยวก่อนสิคู๊ณ!” เสียงแข็งของนุชิตทำให้ร่างนั้นหยุดก้าวชะงัก ซึ่งทำให้นุชิตยิ้มด้วยความพึงพอใจ แต่ทว่ายามที่มันเหลียวกลับมามองนุชติตรงๆ  ยิ่งทำให้นุชิตพบว่าความหงุดหงิดเหล่านั้นมันมีมากขึ้นไปอีก มากไปถึงขนาดที่ว่านุชิตต้องกำมือทั้งสองเป็นหมัดแน่นทีเดียว เพราะมันกำลังหันกลับมามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า! “แกพูดกับฉันเหรอ?” แถมน้ำเสียงคำพูดที่ไม่ไม่มีหางเสียง แทบทำให้นุชิตกระโจนใส่อีกฝ่ายทันที ถ้าไม่มีร่างสูงๆ ของใครอีกคนถลามาดึงแขนนุชิตไว้ทัน “ชิต!” “พี่รักษ์ปล่อยผมนะ ผมจะสั่งสอนไอ้คนไม่มีมารยาทนี้ซะหน่อย แต่งตัวก็ดี แต่ไม่มีมารยาทชะมัด!” “ไอ้บ้านนอก แกว่าใครวะ!” และคนแต่งตัวดี แต่ไม่มีมารยาทในสายตานุชิตก็ออกอาการเกรี้ยวกราดขึ้นมาทีเดียว แถมยังชี้หน้าด่านุชิตกลับอีก “ก็ว่าแกนั่นแหละ ไอ้คนไม่มีมารยาท แกไม่เห็นเหรอว่าที่ตรงนี้ รถคันนี้กำลังจะเข้าไปจอด แต่แกก็พุ่งเข้ามาเสียบแทน แบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าไม่มีมารยาทแล้วจะให้เรียกว่าอะไร!” “ชิตพอแล้วน่า!” ชายในชุดสูทเนี๊ยบทั้งตัวที่ดูเหมือนจะโดดเด่นกว่าคนในงานเนื่องจากการแต่งตัวด้วยความเรียบหรูที่ว่ารีบตวัดสายตาขุ่นขึ้นไปมองหน้าเจ้าของเสียงเข้มนั้นทันที นอกจากจะมีน้ำเสียงเข้มแข็ง ดวงหน้าคมคายนั้นก็สะดุดตาและให้ความรู้สึกไม่ถูกชะตาดีพิลึก จนธาวินต้องกระตุกยิ้มมุมปากในทำนองดูแคลนทันที รถกระบะตอนเดียวคันเก่าๆ ผุๆ คันนี้เหรอ  โธ่ กระจอกทั้งคนทั้งรถ ยังมีหน้าคิดจะมาเทียบชั้นกับตนและรถหรู การที่ชายหนุ่มสองคนนี่ทำโวยวายก็คงจะทำไปงั้นๆ เขาเคยเห็นมานักต่อนัก พวกคนจนที่ชอบทำโวยวายเสียงดังจะมีอะไรถ้าไม่ใช่ เรื่องเงินคำเดียว “โธ่เว้ยย  นึกว่าเรื่องอะไร” หลังจากส่งสายตาเหยียดหยามให้กับชายหนุ่มอันแสนกระจอกงอกง่อย   ธาวินก็หยิบธนบัตรใบสีม่วงหนึ่งใบ มายื่นให้ สองหนุ่มต่างวัยตรงหน้าและคนที่ถูกยื่นต่างขมวดคิ้วมุ่นมองด้วยความไม่เข้าใจจนกระทั่งน้ำเสียงของธาวินดังขึ้นกระชั้นในลักษณะเร่งเร้าให้มารับเงินจากมือไปนั่นเอง “อ้าว นี่ถือว่าเป็นค่าจอดไง เอาไปสิ !” ทั้งรักษ์ไทและนุชิตก้มมองเงินในมือหนาตาขุ่น  แต่รักษ์ไทเก็บอารมณ์ได้ดีกว่าเพียงแค่ขมวดคิ้วเท่าแค่นั้นแต่กับนุชิตไม่ใช่   ชายหนุ่มยื่นมือไปปัดเงินในมือหนานั่นทิ้งอย่างไม่ลังเลเลย  เพราะเขารู้สึกเหมือนโดนเอาเงินฟาดหน้าอย่างจัง “เราไม่ต้องการเงินของแก!”   “เฮ๊ย!!” “อย่ามาดูถูกเราสองคนดีกว่านิดๆ หน่อยๆ ก็ใช้เงินแก้ปัญหานอกจากจะไม่มีมารยาทคุณมันก็มักง่ายด้วย” ธาวินตาลุกวาวขึ้นมาทีเดียวมองเงินในมือที่ปลิดปลิวร่วงสู่พื้น ก่อนจะหันหน้ากลับมาจ้องหน้านุชิตต่อ เวลานี้เขาชักจะหมดความอดทนไปกับหนุ่มสองคนที่แต่งเนื้อแต่งตัวก็ไม่มีคลาสเท่าไหร่นี่แล้วสิ  มันมางานบิดาของกลิ่นแก้วผู้มีชื่อเสียงในพื้นที่กลับแต่งตัวเอาง่ายๆ แค่เสื้อยืดทับด้วยเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์แค่นั้นเอง “แกสองคนนี่ต้องการอะไรวะ  อ้อ หรือว่ามันน้อยไปห๊า แค่ห้าร้อยบาทนี่มันไม่พอใช่มั้ย ทำมาเป็นเรื่องมาก ตีสำนวน เอาเพิ่มให้แกคนอีกใบก็ได้ แล้วไปหาข้าวอร่อยๆ กินที่อื่นนะไอ้น้อง  จะได้ไม่ต้องมาหากินฟรีแถวนี้” “แก!!” นุชิตถลาเข้าไปหมายจะชัดหน้าชายหนุ่มแต่งตัวดีตรงหน้า แต่รักษ์ไทก็คว้าตัวได้ทันอีกรอบ “ชิต” “ทำไม จะทำอะไรฉัน” ธาวินกรอกเสียงออกไปอย่างยียวน รู้สึกมีความสุขสุดๆ ยามได้อัดไอ้ชายหนุ่มหน้าจืดนั่นกลับไปด้วยความพูดแสบสันต์ “รู้ไว้ซะ! ไอ้เงินที่ฉันให้แกไปนี่  ส่วนหนึ่งฉันให้ก็เพราะว่าเมตตา ความจริงพื้นที่ในบ้านหลังนี้ ฉันจะอยากจอดรถเอาไว้ที่ไหน ก็ย่อมทำได้ เพราะฉันน่ะ เป็นคนรักของลูกสาวเจ้าของบ้านนี้โว้ยย” คำพูดของผู้ชายแต่งตัวดีตรงหน้า ทำเอารักษ์ไทและนุชิต ตะลึง หูฟาดไปในบัดดล ผู้ชายคนนี้  หมายถึงกลิ่นแก้วอย่างนั้นหรือ! ธาวินเหยียดสายตามองอาการตะลึงงันของสองหนุ่มตรงหน้า ให้นึกว่า ทั้งสองตกใจที่รู้ว่าตัวเองเป็นคนรักของกลิ่นแก้ว เขาก็ยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่องหนักกว่าเดิมอีก จึงยื่นคอออกไปล้อเลียนชายหนุ่ม ก่อนจะกระชับเสื้อสูทให้เข้าตัว แล้วเดินออกไปในทันที “พะ พี่รักษ์  พี่ได้ยินเหมือนผมมั้ย?” นุชิตโคลงศีรษะหันไปถามรักษ์ด้วยความฉงน แต่เขาก็พยักหน้าขึ้นลงเบาๆ  แทนคำตอบ ก่อนจะหันกลับไปเพ่งมองหลังของร่างสูงผู้ชายคนนั้นต่อจนลับตา เพียงเพราะเป็นผู้ชายประเภทนี้หรอกหรือ ที่กลิ่นแก้วกล้าบุกไปต่อว่าเขาถึงที่ไร่?! ร่างสูงที่ทอดมองบ้านทรงไทยหลังตระหง่านตรงหน้า กับรถยนต์ที่เข้าไปจอดนับหลายๆ คันบ้านหลังใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยดวงไฟหลากสีสันที่ทอดยาวไปแนวทางตามต้นไม่ใหญ่ที่มุ่งไปสู่บ้านหลังนั้น หลังจากเดินห่างจากรถที่จอดเอาไว้ ธาวินเดินเข้าไปในงานด้วยท่าทางสง่า ขยับสูทตัวหรูให้เข้ากับตัวด้วยท่าทางภูมิฐานงานเลี้ยงตอนกลางคืนเขาชินแต่งานเลี้ยงหรูหราตามโรงแรมดังๆ ที่มีแต่เฉพาะคนดังๆ มาร่วมงานเพียบและนี้ก็เช่นเดียวกัน ธาวินอมยิ้มด้วยความสบายใจ เขาหวังจะฉวยเอาโอกาสในงานค่ำคืนนี้แหละ เปิดตัวให้กับคนที่นี่รู้อย่างเป็นทางการเลยว่าเขานี่แหละคือว่าที่ลูกเขยของกำนันเพิ่มศักดิ์ ผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในพื้นที่นี้ ธาวินก้าวด้วยท่าทางภูมิฐาน มีมาดดีไม่เท่าไหร่ ขายาวๆ สองขาต้องหยุดก้าว พร้อมกับอาการขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อจู่ๆ ก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กสี่ห้าคน ต่างเดินออกมาจากพุ่มไม้ แล้วยืนขวางทางเขา ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์แปลกๆ “น้องกลิ่นพี่มาถึงงานแล้วนะ!” เสียงสั่งปนหงุดหงิดของธาวินดังผ่านมือถือเครื่องบางๆ ทำเอากลิ่นแก้วที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องนอน พิศวง เสียงของเขานั้นส่ออาการกินรังผึ้งมานั้นชัดเหลือเกิน “ทำไมคะพี่วิน ตอนนี้?” “ใช่! พี่กำลังจะเดินเข้างานแต่ว่า ...โว้ยอย่าจับสิ! สูทตัวนี้แพง!” เสียงโกนที่ดังเล็ดมาอีกครั้งทำเอาคนที่กำลังถือมือถือแนบหูสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที  กลิ่นแก้วมองผ่านเข้าไปในมือถือตาปริบๆ ราวกับมองให้เห็นคนที่อยู่ในสายว่าเป็นอะไร ทำไมต้องตวาดเสียงดังลั่นอย่างนั้นและก่อนที่กลิ่นแก้วจะถามอะไรออกไปอีกฝ่ายก็ตะเบ็งเลียงเร่งเร้าให้เธอรีบลงไปช่วยเหลือเขาให้ไวที่สุด “น้องกลิ่น!  ทำอะไรอยู่ลงมาช่วยพี่หน่อยสิ!” “ได้ค่ะๆ! ตอนนี้พี่วินยืนถึงตรงไหนแล้ว?” “ก็ตรงลานจอดรถนี่แหละ เร็วก่อนที่เจ้าเด็กทโมนพวกนี้มันจะ..!” เด็กทโมนเหรอ?? กลิ่นแก้วโยนมือถือลงบนเตียงและวิ่งปิดกระตูห้องให้เร็วจี๋เพื่อจะลงไปช่วยธาวิน นึกสังหรณ์ใจตงิดๆ ตอนที่เขาพูดคำว่า…เด็กทโมนพวกนี้! . กลิ่นแก้ววิ่งมาตามหาธาวิน เดินอย่างรวดเร็วจนสวนทางกับบิดาและจุกที่กำลังยืนต้อนรับแขกเหรื่ออยู่ตรงซุ้มทางเข้างาน “อ้าวกลิ่นแก้วมาแล้ว กำลังจะให้เจ้าจุกไปตามพอดี” กำนันเพิ่มศักดิ์หันไปยิ้นให้บุตรสาว แต่.. “เดี๋ยวก่อนนะคะพ่อ กลิ่นรีบ!”  และกลิ่นแก้วก็พูดเพียงเท่านี้ก่อนจะสาวเท้าออกไปด้วยท่าทางที่ร้อนรนพอควร กลิ่นแก้วซอยเท้าแต่โดยเร็วด้วยความนึกเป็นห่วงธาวินจนไม่มีเวลามองอะไรทั้งสิ้นแม้กระทั่งขณะจะเลี้ยวตรงทางเดินที่มีพุ่มต้นไม้สูงระดับอก สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น หญิงสาวเดินร็วๆ ไปชนเข้ากับอกกว้างของใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง จนเธอต้องล้มสะโพกกระแทกเข้ากับพื้นที่โรยด้วยก้อนกรวดแข็งๆ  ทันที “โอ๊ย!”  หญิงสาวอุทาน ช้อนตาขึ้นมองเจ้าของอก เตรียมจะต่อว่าต่อ “เดินยัง..!” ผู้ชายตัวสูงอีกคนที่ยืนอยู่เป็นเจ้าของอกหนาที่เธอพุ่งใส่จนเสียหลักหกล้มลงนั่งจุมปุกอยู่บนพื้นที่โรยด้วยกรวดแข็งๆ เสียด้วย ซวย!  กลิ่นแก้วให้คำนิยามเวลาที่เจอผู้ชายตรงหน้าได้เพียงคำเดียวนั่นคือคำว่า ซวย...เจอเขามาสองครั้ง ทำให้เธอเจอแต่เรื่องซวยๆ ซวย ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า กำลังด่าเขาทางสายตา ที่เขาอ่านออกได้เช่นนั้น  เธอคนนี้ถึงปากจะเม้มสนิทแน่นแต่แววตาคู่สวยทั้งคู่นั้นส่อแววพาลได้ดีเหลือเกิน “คุณวิ่งมาชนผมเองนะ”  ถึงกลิ่นแก้วไม่ได้ต่อว่าเขาออกมาตรงๆ แต่แววตาของเธอต้องทำให้เขารีบออกตัวไปอย่างที่เห็น “ฉันก็วิ่งมาตามทางของฉัน! คุณต่างหากที่บทจะเลี้ยวทำไมไม่ดูดีๆ เสียก่อน...” “อ้าว! “  รักษ์ไทอุทาน เบิกดวงตามองผู้หญิงตรงหน้า เธอไม่เพียงแต่พาลอย่างเดียว แต่ยังมีพรสวรรค์หาเหตุผลมาว่าเขาอย่างข้างๆ คูๆ อีกด้วย “ไม่ต้องมาอ้าว หลีกทางไปเดี๋ยวนี้เลย!” น้ำเสียงออกคำสั่งเต็มที่ นึกอยากจะทำให้เขาลองดีกับเจ้าของน้ำเสียงนี้ขึ้นมาด้วยอารมณ์ปลอดโปร่ง “แล้วถ้าผมจะไม่หลีก?” กลิ่นแก้วช้อนสายตาขุ่นมองผู้ชายคนนี้อย่างเต็มตาอีกครั้ง  ริมฝีปากคู่บางเม้มเข้าด้วยกันแน่น ดูเขาทำสิ ยังมีหน้ามาวางท่าทั้งๆ ที่เขายืนอยู่นี่นั้น คือบ้านของเธอแท้ๆ! “หลีก !” สั่งเสียงดังกว่าเดิมยังไม่พอ กลิ่นแก้วยังกระทืบเท้าเร่าๆ ประกอบ  และทำท่าจะเดินชนเขา แต่ร่างสูงที่ยืนกอดอกตรงหน้า ก็ทำท่าราวภูผาใหญ่มิยอมขยับเขยื้อนไปไหนแม้แต่น้อย ยักษ์!  กระทืบเท่าเร่าๆ เอาแต่ใจ นี่มันท่าทางของนางยักษ์แท้ๆ รักษ์ไทนึกไปด้วยความอิดหนา แต่ไม่ได้ส่ายหน้าให้อย่างใจคิด เพียงแต่เขากลัวว่าถ้าส่ายหน้าให้กับเธอด้วยความอิดหนาเต็มพิกัด นางยักษ์ตรงหน้าจะกระโดดหักคอเขาทิ้งเสียหรือเปล่านี่? แต่รักษ์ไทก็ไม่ยอมเปิดทางให้เธอยืนนิ่ง พร้อมทั้งหลุบสายตาแห่งความไม่รู้สึกจ้องวงหน้าเธอตลอด เมื่อเห็นว่าผู้ชายตัวสูงตรงหน้า คงไม่ยอมทำตามความต้องการของเธอง่ายๆ ริมฝีปากบางที่เม้มแน่นก่อนหน้า ก็ขยันเขยื้อนออกคำสั่งกับชายหนุ่มที่ยืนทำสีหน้าไม่ดีตั้งแต่ต้นแทน “นุชิต!!” “ขะ ....ครับ” “บอกลูกพี่ของนุชิต หลีกทางให้เดี๋ยวนี้!!” “เอ่อ....” “ดูท่าทางเขาสิชิต ท่าทางจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเสียด้วย..” “ชิต!” “ขะ... ครับพี่รักษ์” “บอกคุณผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพี่เดี๋ยวนี้ ว่าพูดเพราะๆ เป็นมั้ย ได้ข่าวว่าจบตั้งเมืองนอกเมืองนาไม่ใช่รึ  การศึกษาก็สูงแต่ทำไม... เอ่ หรือว่าการศึกษาไม่ได้ช่วยพัฒนาคนเลย” “คนบ้าๆ!  คนบ้าๆๆ!  มันจะมากไปแล้วนะ!” รักษ์ไทเอ่ยตำหนิเธอยังไม่หมด  คงด้วยความทนไม่ได้กระมัง ถึงกลับทำให้กลิ่นแก้วตวัดนิ้วขึ้นมาระรัวหน้าเขาเต็มที่เลย   ชายหนุ่มขยับมุมปากอมยิ้มพึงพอใจ  ที่สามารถทำให้หญิงตรงหน้าออกท่าทางได้ขนาดนี้ และในเวลาเดียวกันนุชิตที่เป็นเสมือนเป็นคนกลางก็ทำสีหน้าไม่ถูกทีเดียว ไม่ว่าทางไหนต่างก็ทำให้ตนลำบากใจได้ทั้งนั้น และก่อนที่นุชิตจะลำบากใจไปกว่าเดิม คนที่ยืนดุจภูผาแกร่งจำเป็นต้องขยับหลีกทาง  พร้อมผายมือข้างหนึ่งนำทางให้เธอไป  ที่ๆ ยอมให้ไม่ใช่ว่าอะไรหรอก เพียงแต่รักษ์ไทเห็นว่ามันจะเหนื่อยเปล่าที่สื่อสารกับคนที่ดูไร้วุฒิภาวะเช่นเธอ นี่ถ้าไม่เห็นว่าตัวเองจำต้องไปช่วยธาวินจากเด็กทโมน กลิ่นแก้วจะอยู่ฉะกับผู้ชายคนนี้อีกแน่ๆ สุดท้ายกลิ่นแก้วจึงต้องรีบก้าวผ่านร่างสูงนั้น พร้อมจงใจใช้หัวไหล่กระแทกอกข้างหนึ่งของผู้ชายคนนี้ให้หายเจ็บใจ จนรักษ์ไทถึงกับเซแล้วมองตามร่างไปด้วยการตวัดผ่ามือข้างหนึ่งมาลูบตรงที่เธอฝากอาการขัดกเล็กๆ เอาไว้สลับกัน “นี่เหรอกลิ่นแก้ว ทำไม..ถึงดู??” “ดูอะไรชิต?” “ขี้วีนชะมัดไม่เหมือนอย่างที่ผมคิดเอาไว้เลย” รักษ์ไทเพียงหัวเราะหึๆ  กับคำพูดของนุชิตแล้วส่งสายตามองตามหลังเธอ พลอยให้นึกว่ามีอะไรหรือเปล่าที่ทำให้เธอต้องรีบเดินไปอย่างนี้   เขาอ่านจากสีหน้าร้อนรนของเธอออก ร้อนรนเสียจนที่ว่าเธอไม่มีกะใจที่จะทะเลาะกับเขาแม้แต่น้อยนั่นเอง (มีต่อ) . แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 12:18:39 แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 10:36:18 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:40:47

ความคิดเห็นที่ 2 . “พี่วินๆ พี่วินคะ ....” กลิ่นแก้วเรียกชื่อชายหนุ่มตรงจุดที่ธาวินโทร.มาสั่งให้เธอออกมาพบ และภาพที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าถึงกลับทำให้กลิ่นแก้วขยับปากไม่ออกแม้แต่น้อย  เพราะภาพที่เห็นตรงหน้ากำลังมีเด็กชายอายุสักสี่ห้าขวบสี่ห้าคนกำลังรุมทึ้ง รุ้มจิก รุมดึงเสื้อผ้าของธาวินเล่น โดยมีเสียงโวยวายของเขาสลับกับเสียงหัวเราะชอบใจของเด็กกลุ่มนี้ด้วย และเพียงเธอออกปากส่งเสียงตวาดแว๊ด ความโกลาหลที่เกิดขึ้นตรงหน้า ก็เงียบกริบขึ้นมาในบัดดล “หยุด!” “นี่มันอะไรกันเนี่ยเด็กๆ!”  กลิ่นแก้วส่งเสียงตวาดแว้ดออกไปเด็กทโมนที่ธาวินหมายถึง ถึงกลับปล่อยมือที่ดึงชุดสูทเรียบหรูของเขาราวกับจับของร้อน “น้องกลิ่น!  ต้องจัดการนะไอ้เด็กเปรตแถวนี้มันเป็นลูกเต้าเหล่าใคร! น้องกลิ่นต้องจัดการไปบอกพ่อแม่ให้เฆี่ยนตีให้หลาบจำ!” ถึงกลับต้องเฆี่ยนตีเชียวหรือ?  กลิ่นแก้วฉุกคิด เพียงแค่เธอตวาดเสียงแหลมออกมาจนเด็กๆ ตกใจหวาดผวา ตัวหญิงสาวยังรู้สึกไม่ดีเลย แล้วนี่ธาวินจะให้เธอตามล่าเด็กพวกนี้มาให้โดนไม้เรียว เธอจะทำได้หรือ กลิ่นแก้วอ้ำอึ้ง ... ตวัดสายตามองชายหนุ่มตรงหน้า  บัดนี้หน้าเขาบูดเสียสนิทพยายามใช้มือปัดป่ายคราบขี้ไคล ขี้มือเด็กเหล่านั้นออกจากชุดสูทหรูหรา   “ว่าไงน้องกลิ่น น้องกลิ่นจะไม่ทำเหรอ?  ไม่งั้นมันจะไม่หลาบจำ โตขึ้นมาก็จะเป็นผู้ใหญ่ไม่มีการศึกษาขาดการอบรมเหมือนไอ้สองคนที่ผมเจอเมื่อกี้นี่” คิ้วเรียวสวยๆ ของหญิงสาวขมวดเข้าด้วยกันมุ่น นี่ธาวินหมายถึงเรื่องอะไรอีก ไม่ทันที่เธอจะส่งเสียงถาม อีกฝ่ายรีบตัดบทหน้าหงิก พร้อมทั้งเร่งเร้าจะให้หญิงสาวจัดการกับเด็กกลุ่มเมื่อครู่ให้ได้ “ช่างมันเถอะ!  เอาเป็นว่าน้องกลิ่นต้องตามจัดการเด็กพวกนั้นให้พี่ก่อน” กลิ่นแก้วอึกอักอีกรอบ ก่อนจะรีบแก้ ตัวออกไปโดยเร็ว เธอไม่มีทางทำตามที่เขาสั่งแน่ๆ  “กลิ่นไม่ได้อยู่ที่นี่มานานแล้วนะคะพี่วิน จะให้กลิ่นทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้  กลิ่นไม่คุ้นหน้าใครสักคน” ชายหนุ่มหรี่สายตาเอาเรื่องลง คำพูดกลิ่นแก้วก็น่าฟังอยู่ แต่จะปล่อยให้เด็กเวรพวกนั้นไปง่ายๆ มันก็ไม่ใช่นิสัยของเขา แต่ยามสบตากับกลิ่นแก้วอีกครั้งเห็นว่าเธอคงทำอะไรไม่ได้ดั่งใจคิด จึงพาลระบายความหงุดหงิดเป็นล้นพ้นออกมาเป็นเสียงโวยวายแทน “โธ่เว้ยย! วันนี้วันซวยๆ อะไรวะ เจอแต่เรื่องแย่ๆ”   วันซวยๆ ที่เขาหมายถึง นี่มันวันเกิดบิดาบังเกิดเกล้าของเธอนะ  กลิ่นแก้วส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับความไม่รู้จักคิดก่อนที่จะพูดของเขา  ก่อนที่จะหวนกลับไปนึกถึงเรื่องที่เขาจะให้เธอจัดการให้ อันที่จริงด้วยความเป็นกำนันเพิ่มศักดิ์ จะใช้อำนาจเท่าที่มีควานหาตัวเด็กกลุ่มนั้นในงานนี้มาทำโทษย่อมทำได้ เพียงแต่ว่าเธอสงสารเด็กพวกนั้น และดูเป็นการใช้อำนาจบาตรใหญ่เกินไป   จึงไม่อยากให้ธาวินเอาเรื่องเอาราวอะไรมากนัก “ไม่เอาน่าพี่วินคะ พี่วินก็ยังไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย ดูสิยังดูดีจะตาย”  กลิ่นแก้วปลอบคนหน้าหงิก ด้วยรอยยิ้มน้อยๆ พร้อมใช้มือจัดๆ ชุดหรูๆ นั้นให้เข้ากับตัวเขาตามเดิม ก่อนจะเอ่ยด้วยความเอาใจตาม “เข้าไปในงานเถอะค่ะ พ่อกำนันกลิ่นรอพี่วินอยู่นะ “ ธาวินจึงจำใจปรับอารมณ์ให้คงเดิมแล้วให้กลิ่นแก้วเดินจูงมือเขาเข้าไปในงานเลี้ยงแต่โดยดี  โดยทิ้งเรื่องหงุดหงิดที่เพิ่งเจอทั้งสองเรื่องเอาไว้ข้างหลังไปก่อน  พร้อมทั้งแอบคาดหวังว่า ตัวเขาคงไม่ไปเจอะเจอกับเรื่องหงุดหงิดอีกหรอกนะ <<-------- จบ บทที่8 ----------->> บทที่ 9 “อ้าว พ่อรักษ์!” บุคคลที่กำลังยืนต้อนรับแขกเหรื่อในงานวันเกิดตัวเอง ตาโตเท่าไข่ห่านขึ้นมาทันที เมื่อเห็นร่างสูงคุ้นตาเดินเข้ามาในงาน “สวัสดีครับ ลุงกำนัน” “สวัสดีจ้ะ พ่อกำนัน”นุชิตก้าวมาไหว้ตาม   กำนันเพิ่มศักดิ์ทอดสายตามองสองหนุ่มตรงหน้าด้วยความชื่นชมโดยเฉพาะรักษ์ไท พ่อหนุ่มคนนี้มางานวันนี้ก็ถือว่าเป็นของขวัญชิ้นโตสำหรับตนแล้ว และก่อนที่ความคิดของแกจะเตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับกำนันเพิ่มศักดิ์รีบผายมือไปทางด้านหลัง ชี้ไปยังโต๊ะตัวหน้าที่ติดกับเวที อันเป็นโต๊ะสำหรับตนและแขกที่พิเศษของตน เท่านั้น   “เดี๋ยวเข้าไปนั่งที่โต๊ะก่อนนะ “ “เจ้าจุก!”  ว่าแล้วก็หันไปเรียกเจ้าหลานชายต่อ “จ้า พ่อ” “พาพ่อรักษ์และนุชิตไปนั่งที่โต๊ะ รอก่อน” “จ๊ะ พ่อ” แล้วจุกก็ยิ้มเดินนำหนุ่มชาวไร่สองคนไปยังโต๊ะที่พ่อกำนันหมายถึง โดยมีนุชิตเดินไปพร้อมๆ กันและจังหวะหนึ่ง นุชิตก็คิดที่จะเล่าเรื่องที่ตนและรักษ์ไทเพิ่งเจอมากับตัว “พี่จุกๆ” “มีอะไรเหรอชิต” “คือ ฉันมีเรื่องจะเล่าให้พี่ฟังน่ะ” “เรื่อง? “จุกเบือนหน้ากลับมาถามเพียงเล็กน้อย “ใช่ แต่เดี๋ยว ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ตอนนี้พี่รักษ์เดินอยู่ข้างหลัง มันจะเล่าไม่สะดวก” แล้วจุกก็เบือนสายตาไปทางรักษ์ไทเล็กน้อย ..ก่อนจะพยักหน้าด้วยความเข้าใจ และเมื่อพารักษ์ไทมานั่งที่โต๊ะ ทั้งสองหนุ่มก็แกล้งทำเป็นขอตัวออกมาหาเครื่องดื่มเย็นๆ ดื่ม นุชิตจึงพาจุกไปยืนเล่าเรื่องที่เจอผู้ชายคนนั้นมาให้จุกฟัง “อะไรนะ! ไอ้ตี๋หน้าหม้อนั่น มันทำถึงขนาดนั้นแถมยังบอกว่า มันจะจอดตรงไหนก็ได้เพราะถือว่าเป็นคนรักของน้องกลิ่น เหรอ!” “ใช่จ๊ะพี่จุก” “โหย ๆ!” จุกออกอาการตาโต หมั่นไส้กับคำพูดและอาการวางท่าของผู้ชายคนนั้นเหลือกำลัง ตามคำบอกเล่าของนุชิต   “แต่ ... ไม่ต้องห่วงหรอกชิต เพราะคืนนี้ พี่และพ่อกำนันก็มีอะไรบางอย่างที่จะทำให้ไอ้หมอนั่นหงอไปเลย” “หงอ?” จุกหันไปพยักหน้ารับคำก่อนจะดึงตัวชายหนุ่มเข้าไปกระซิบบอกเล่าถึงแผนการที่ตนและพ่อกำนันได้วางไว้  พอนุชิตได้ฟังเท่านั้นแหละ ทั้งสองก็ส่งเสียงหัวเราะคิกคักขึ้นมาทันที  เพราะเท่าที่ฟังมาพี่จุกผู้เป็นต้นคิดเรื่อง ช่างแสบไม่เบา ไม่ว่าจะเป็น การเกณฑ์เอาลูกเล็กเด็กแดงที่มางานวันเกิดลุงกำนันไปรอ ‘ต้อนรับ’ ผู้ชายคนนั้นโดยเฉพาะ  โดยแลกกับเงินคนละหนึ่งร้อยบาท   นุชิตนึกภาพผู้ชายคนนั้นโดนเด็กๆ เล่นงานอย่างยิ้มๆ และพอชายหนุ่มเกิดนึกอะไรขึ้นมาได้อีก จึงถามจุกออกไปอีกครั้งด้วยความอยากรู้ เพิ่มว่า “แต่ว่า พี่กลิ่นจะ...” “ไม่รู้หรอก  แต่ถึงจะสงสัยจะทำอะไรได้ ว่ามั้ย” นุชิตรับฟังด้วยอาการคิดตาม ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ อย่างเห็นด้วย แล้วทั้งสองหนุ่มก็กลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง รักษ์ไทเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบถามนุชิตทันที “ชิต กระเซ้าของขวัญ ที่พี่นำมาล่ะ” “เออ! ใช่พี่รักษ์  ผมลืมไป ผมลืมไว้ที่รถ  งั้นเดี๋ยวผมจะกลับไปหยิบเอามาให้นะ” รักษ์ไทพยักหน้ารับทราบเรียบๆ พร้อมกับสำทับไปในตัว “ รีบไปรีบมาล่ะ....” ธาวินพยายามควบคุมความรู้สึกหงุดหงิดที่กำลังก่อขึ้นมาอีกให้อยู่กับตัว เมื่อยามย่างเท้าเดินเข้าในงานเลี้ยงพร้อมกลิ่นแก้ว  ค่ำคืนนี้เพียงแค่เขายังไม่ได้เฉียดกรายเข้ามาในงานอย่างเต็มตัวเลย ก็ให้รู้สึกแล้วว่างานเลี้ยงในค่ำคืนนี้ มันคงทำให้เขาไม่สนุก ก็ตรงที่เรื่องหนึ่งที่เขาไปเจอไอ้กระจอกสองคนหน้างาน และต่อมาก็เป็นเรื่องที่เขาไปเจอเด็กทโมนกลุ่มหนึ่งกลั่นแกล้ง   และเวลานี้เล่าที่เขากำลังรู้สึกหงุดหงิดอยู่นี่  จะมีเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องการแต่งตัวของตัวเอง ที่เวลาเขามองดูรอบๆ กายก็มีแต่คนแต่งตัวธรรมดาๆ  บ้านๆ แล้วเหลียวกลับมามองที่ตัวเอง ก็ให้รู้สึกราวกับตัวประหลาดที่หลุดมาอยู่ในโลกอะไรสักอย่างที่แสวงหาความหรูหราฟู่ฟ่าไม่เจอ ทำไมมันงานนี้มันช่างดูธรรมดาเสียเหลือเกิน ทำเอาชุดสูทหรูราคาเป็นหมื่นๆ ดูด้อยค่าไปถนัดตาเลย! ธาวินพยายามทำสีหน้าให้ดูมีความสุข ถึงแม้ภายในใจจะรู้สึกกล้ำกลืนอยู่บ้าง ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อให้กลิ่นแก้วหญิงสาวที่กำลังเดินเคียงคู่มากับตนเข้าไปหาบิดาของเธอ และอย่างน้อยก็น่าที่จะทำให้ใครหลายคนมองออกว่า เขาและกลิ่นแก้ว เดินควงกันมาในฐานะอะไร... (มีต่อ) แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 12:25:30 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:44:17

ความคิดเห็นที่ 3 . ...เกิดเสียงฮือฮาเล็กๆ ที่ดังขึ้นมา ทำเอารักษ์ไทที่กำลังนั่งดื่มเครื่องดื่มเย็นๆ อยู่ที่โต๊ะต้องค่อยๆ เหลียวกลับไปมองต้นทางเสียงนั้นตามสายตาของคนอื่นๆ  และพอสายตาของเขาพบต้นทางแห่งความฮือฮานั้น  แววตาทั้งคู่จำต้องหรี่มองภาพตรงหน้า ให้เกิดความชัดเจน  ภาพที่มีหญิงสาวแสนสวยคนที่เขาได้เจอเมื่อครู่กำลังเดินฉีกยิ้มเดินกรีดกรายมากับชายหนุ่มอีกคนที่เขาก็เพิ่งเจอมาก่อนหน้านั้นเช่นกัน... เมื่อให้มองๆ ไปใบหน้าหวานระรื่นที่เธอมีอยู่ ดูมันช่างแตกต่างจากใบหน้าหงิกงอที่เธอมีให้เขาเมื่อครู่ลิบลับเลย! “นั่นพี่รักษ์  ไอ้หมอนั่นกับพี่กลิ่นแก้ว” นุชิตรีบเข้ามากระซิบบอกด้วยความตื่นเต้น ในมือก็มีกระเซ้าของขวัญที่รักษ์ไทบรรจงจัดมาอย่างดี  และถึงแม้นุชิตไม่กระซิบอย่างตื่นเต้นบอก ... เขาก็ย่อมมองเห็นเช่นกัน ก็เธอและคนรักดูโดดเด่นเป็นสง่า ภายใต้สายตาใครต่อใครขนาดนั้น ถึงแม้ว่าภายในงานจะมีแต่สายตาตกตะลึงจากสายตาของคนในงาน แต่ยามนี้ดูเหมือนจะมีสายตาเพียงหนึ่งคู่เท่านั้นที่กำลังเขม่นมองภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า ด้วยความรู้สึกยากจะบรรยาย กำนันเพิ่มศักดิ์พยายามทำใจเย็นเข้าไว้ ในเมื่อค่ำคืนนี้ เขาก็มีแผนดีๆ เอาไว้แล้ว หน้าระรื่นๆ ของไอ้ตี๋นี่มันจะต้องจ๋อยไปแน่ๆ “พ่อคะ พี่วินมาถึงแล้วค่ะ” เสียงหวานใสดังขึ้นกลิ่นแก้วพาธาวินเดินตรงมาหาบิดาที่ผุดลุกขึ้นจากโต๊ะ  กำนันเพิ่มศักดิ์พยายามทำสีหน้าให้แจ่มใสทั้งๆ ที่ภายในสุดแสนจะแห้งแล้งยามเมื่อได้มาเห็นสีหน้าของไอ้ตี๋หน้าหม้อคนนี้อีก ดูสิ ไม่ว่าจะมองไปทางไหน มันก็เป็นไอ้หนุ่มคนเดียวกันกับที่ตนเจอมาวันนั้นอยู่ดี “สวัสดีครับ คุณพ่อ” ธาวินรีบยกมือไหว้บิดาของหญิงสาว พยายามกลบกลื่นความประหม่าทำเหมือนว่าตนไม่เคยเจอบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้ามาก่อนในชีวิต ก็แล้วกัน   “ หวัดดีพ่อหนุ่ม” กำนันเพิ่มศักดิ์รับคำราบเรียบ “ ขอโทษทีนะ  วันนั้นที่ทำให้พ่อหนุ่มตกอกตกใจจนฉี่ราด ... ”   หน้าธาวินดูไม่จืดขึ้นมาอีกคราว ด้วยน้ำเสียงของว่าตาแก่ตัวแสบนี่ ดังไม่เบา ทำเอาคนที่อยู่โดยรอบต่างมองหน้าเขาแล้ว ซุบซิบกันขึ้นมาทันที  แต่ธาวินก็รีบปรับเปลี่ยนอาการโดยการนำกล่องของขวัญราคาแสนแพงที่กลั้นใจซื้อให้ตาแก่นี่เป็นของขวัญ ทั้งที่ความเป็นจริง ตนอยากจะสั่งยาพิษมากรอกปากของมันแทน  “ นี่ครับของขวัญวันเกิดพ่อ...” “เฮ๊!” กำนันเพิ่มศักดิ์ตวัดมือขึ้นมาห้าม “ อย่าเรียกฉันว่าพ่อเลย เอาแค่ลุงกำนันพอ ” ธาวินสะดุดกับคำห้ามปรามอย่างถือตัวนั่น ..ก่อนจะรีบกลบเกลื่อนสียงหัวเราะแหะๆ  เบาๆ เพื่อกลบอาการประหม่า .. แล้วกำนันเพิ่มศักดิ์เหยียดสายตามองของขวัญที่อยู่ในกล่องในมือของธาวินพอเป็นพิธี  แล้วเรียกจุกให้มารับของคนชิ้นนี้ไปแทนตัวเอง ซึ่งนั่นก็ทำให้กลิ่นแก้วรู้สึกขัดใจ ที่บิดาไม่เอาใจใส่ต่อของขวัญของธาวิน “จุกมารับของขวัญพ่อวินไปเก็บซิ” “พ่อจะไม่เปิดดูหน่อยเหรอคะ” จุกชะงักมือที่กำลังจะยื่นไปรับของจากมือหนาของธาวิน เมื่อเสียงออดกลิ่นแก้วดังขึ้น กำนันเพิ่มศักดิ์หลุบสายตาสบกับสายตาบุตรสาว ต้องยอมขัดใจตัวเอง เมื่อสายตาออดของกลิ่นแก้วมันปนไปด้วยแววตัดพ้ออยู่ไม่น้อย  กำนันเพิ่มศักดิ์ยื่นมือไปรับเอาของขวัญจากมือของธาวิน แล้วมาแกะดู พบว่าภายในกล่องนั้นมันมีม้าที่แกะสลักมาจากไม้เนื้อดีเกลี้ยงเกลางดงามอยู่เป็นงานที่ดูประณีตสวยงามอยู่ไม่น้อย ซึ่งกำนันเพิ่มศักดิ์แทบจะคล้อยตามไปกับความงดงามของมันอยู่แล้วเชียว  ถ้าคำพูดของธาวินไม่ดังแทรกขึ้นมาอธิบายที่มาและที่ไปของ “มันเป็นของเก่า ที่ผมสั่งให้เพื่อนที่อังกฤษส่งมาให้น่ะครับคิดว่า พ่อ เอ๊ย ลุงกำนันคงจะชอบ” กำนันเพิ่มศักดิ์เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเจ้าของเสียงทันที ยิ่งเห็นแววตาสีหน้าตื่นเต้นของมันตนยิ่งหงุดหงิด นี่มันคงคิดว่าตนจะเคลิ้มไปกับของขวัญที่มันโอ้อวดคุณค่าอยู่ล่ะสิ  บอกได้คำเดียวเลยว่าไม่ ! “จุก!”  กำนันเพิ่มศักดิ์ขานชื่อหลานชายอีกครั้งด้วยน้ำเสียง เซ็งๆ “จ๋า  พ่อ” “เอาไปเก็บ ... ” กำนันเพิ่มศักดิ์ยัดของชิ้นนั้นลงในฝ่ามือจุก ตามด้วยถ้อยคำกำซับที่ทำเอากลิ่นแก้วและธาวินใจเสีย ไปตามๆ กัน  “ ...ไกลๆ ด้วย” “พ่อ...!” กลิ่นแก้วอุทาน สีหน้าสลดลงถนัด และแทนที่บิดาของเธอจะใส่ใจกับสุ้มเสียงเช่นนี้ของเธอ ท่านกลับตวัดสายตาขึ้น มองไปที่ใครบางคนที่กำลังก้าวเข้ามาหาท่าน พร้อมขานเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเอ็นดูจนกลิ่นแก้วรู้สึกได้เอง “อ้าวววว พ่อรักษ์” กลิ่นแก้วและธาวินสะบัดใบหน้าไปทางสายตาที่มีแต่ความชื่นชมของบิดากลิ่นแก้วทันที ยามนี้ธาวินถึงกลับย่นหัวคิ้วเข้าด้วยกันน้อยๆ  ก็ไอ้หมอนี่คือคนๆ เดียวกันกับที่ตนเจอก่อนเข้ามาในงานเมื่อครู่นี่นา “ ผมลืมของขวัญน่ะครับ ลืมไว้ที่รถ ต้องให้ชิตกลับไปเอามาให้  นี่ครับ” รักษ์ไทยื่นมือไปรับกระเซ้าผักสดและผลไม้สดที่ถูกจัดลงกระเซ้าอย่างสวยๆ   “โห...! ” กำนันเพิ่มศักดิ์อุทานด้วยความชื่นชม กระเซ้าผักและผลไม้ตรงหน้า มันถูกจัดเอาไว้ด้วยความสวยงาม แถมเป็นของที่มาจากสวนผักปลอดสารพิษของชายหนุ่มอีกด้วย เท่านั้นยังไม่พอ ความชื่นชมของตนที่มีอยู่ก่อนหน้า ยิ่งมีมากขึ้นไปอีก เมื่อรักษ์ไทอธิบายด้วยน้ำเสียงทุ้มๆ ตาม “ผมเอาผักและผลไม้ที่ไร่มาจัดลงกระเซ้าสวยๆ แล้วส่งมอบเป็นของขวัญของตอบแทนให้กับบุคคลอื่นๆ ในโอกาสดีๆ น่ะครับ นี่ก็เป็นอีกโครงการที่กำลังริเริ่มเพื่อทำให้คนสนใจหันส่งผักและผลไม้ที่ปลอดสารพิษ ในวาระดีๆ  นอกจากจะส่งเสริมเรื่องผลผลิตของคนในประเทศ มันยังสื่อสารให้คนที่รับ รับรู้อีกว่า เจ้าของของขวัญได้ใส่ใจสุขภาพของผู้รับของขวัญนั้น มากน้อยเพียงใด”   “หึๆๆๆ” กำนันเพิ่มศักดิ์เปล่งเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พลิกกระเซ้าในมือมองด้วยสายตาชื่นชมอย่างไม่รู้จักความเบื่อหน่าย และการกระทำเช่นนั้นเองก็ทำให้คนสองคนมีความรู้สึกทั้งอิจฉาและหมั่นไส้เจ้าของกระเซ้าผักและผลไม้นั่นเหลือเกิน! “เยี่ยม!  เยี่ยมจริงๆ  พ่อรักษ์นี่ช่างคิดจริงๆ เลย” รักษ์ไทยิ้ม เวลานี้หางตาก็ดันเห็นสีหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งขุ่นมัวขึ้น “จุก”  กำนันเพิ่มศักดิ์หันไปเรียกชื่อหลานชายอีกครั้ง   “จ๋าพ่อ!” “เอาของขวัญพ่อรักษ์ไปเก็บ...”  กำนันเพิ่มศักดิ์ยื่นกระเซ้าให้ พร้อมกำซับทิ้งท้าย “ เก็บเอาไว้ให้ดีๆ ด้วยนะ ยุงอย่าให้ไต่  ไรก็อย่าให้มาตอม ข้าหวงของข้า! ฮ่าๆๆๆ ” “จ้าพ่อ” จุกรับคำด้วยรอยยิ้มเมื่อยื่นมือมารับของจากมือไป หน็อยยย...   ธาวินใช้สายตาไม่พอใจมองทุกอย่างที่เกิดขึ้น  พล้อมลอบกัดฟันด้วยความเจ็บใจปนหมั่นไส้ ต่อเจ้าหนุ่มที่ชื่อรักษ์ไทนี่ มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ! “ไอ้หมอนี่อีกแล้ว!” ธาวินก่นบ่นด้วยความเจ็บใจ จงใจที่จะให้หญิงสาวที่เดินหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ ได้ยิน “พูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ พี่วิน?” กลิ่นแก้วหันมาถามด้วยอาการงงๆ “ก็ไอ้หมอนี่... พี่เจอมันก่อน ตรงลานจอดรถ  รู้มั้ยน้องกลิ่น มันวางท่ากร่าง คล้ายๆ ว่ามันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เสียเอง  ที่แท้มันคงนึกว่าคุณพ่อน้องกลิ่นให้ท้ายนั่นเอง” ธาวินหันมาใส่ไฟ โดยแต่งเรื่องให้มันตรงกันข้ามกับเรื่องที่เกิดขึ้น “จริงเหรอคะพี่วิน?” “จริงสิ มันน่าหมั่นไส้จริง” คำพูดของธาวินพลอยทำให้กลิ่นแก้วนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ตอนที่เขาวางท่าขวางทางเธอตอนนั้น  มิน่าหล่ะ ท่าทางเขาดูจองหอง  เขาคงนึกกระหยิ่มใจล่ะสิ ว่าบิดาเธอปลื้มเขาหนักหนาถึงได้ทำท่าอวดดีเช่นนั้น นึกแล้วยิ่งทำให้กลิ่นหงุดหงิด แต่จะมากมายเพียงใดก็ต้องพยายามเก็บเอาไว้ก่อน ตอนนี้เธอต้องให้กำลังใจธาวินก่อน “แล้วพี่วินรู้มั้ยคะ ว่าเขาคือใคร” “ใคร?” “รักษ์ไท บริบูรณ์รักษ์ น้องชายของ..” “นายเล็ก” “ค่ะ” กลิ่นแก้วรับคำ “มิน่า  เจอหน้าครั้งแรกถึงได้รู้สึกว่านี่มันต้องเป็นตัวร้าย เสียดายที่นายเล็กมันติดธุระไม่อย่างนั้น คงได้มาเจอพี่ชายอีกคนแล้ว” “ครั้งนี้ไม่เจอ ครั้งหน้าคงได้เจอ พี่วินก็ชวนคุณเล็กมาเยี่ยมพี่ชายตัวเองที่ไร่บ่อยๆ สิคะ   เอาล่ะ หยุดเรื่องของผู้ชายคนนั้นไว้ก่อน เดี๋ยวเราเข้าไปนั่งกับคุณพ่อของกลิ่นที่โต๊ะนั้นดีกว่าค่ะ ถ้าพ่อของกลิ่นได้พูดคุยกับพี่วิน ได้รู้จักพี่วินมากขึ้น รับรองเลยค่ะว่าคุณพ่อจะต้องชื่นชอบพี่..ไปไม่น้อยกว่า พ่อหนุ่มเจ้าของผักปลอดสารพิษนั่นแน่ๆ!” เมื่อกลิ่นแก้วจูงมือธาวินกลับมานั่งที่โต๊ะ ก็พบชายหนุ่มเจ้าของไร่ผักปลอดสารพิษที่ตนหมั่นไส้นั่งอยู่แล้ว แถมนั่งไม่ห่างจากบิดากลิ่นแก้วเสียด้วย นั่นทำให้หญิงสาวต้องลอบถอนหายใจออกด้วยความฉุน และถึงแม้หญิงสาวจะไม่ค่อยพอใจ แต่เธอก็ไม่เคยลืมว่าชายหนุ่มข้างตัวเองก็รู้สึกไม่แตกต่างกัน ฉะนั้นสิ่งเดียวที่กลิ่นแก้วต้องทำในตอนนี้ นั่นคือ ทำใจดีๆ เอาไว้ก่อนโดยการหันไปยิ้มหวานและพาธาวินไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัวถัดจากเธอไปนั่นเอง และไม่ทันที่คนทั้งหมดจะนั่งได้นาน จุกก็วิ่งกระหืดกระหอบหน้าตาแฝงไปด้วยอาการตื่นเต้นนิดๆ ตรงดิ่งมารายงานให้กับเจ้าของวันเกิดทราบ “พ่อกำนันๆ!”   “อะไรวะ เจ้าจุก?” “ท่านผู้ว่าฯ มาน่ะจ้ะ กำลังเดินมานั่นกับคนสนิท” “อ้อ!” กำนันเพิ่มศักดิ์รับคำด้วยความเข้าใจ  แล้วก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้งเพื่อเตรียมต้อนรับกับแขกคนสำคัญในงาน   เมื่อมาถึงกำนันเพิ่มศักดิ์ได้พูดคุยทักทายกับผู้ว่าฯ ด้วยความสนิทสนมก่อนจะเชิญแขกตรงหน้านั่ง “อ้าว คุณรักษ์...” “สวัสดีครับท่าน...” รักษ์ไทยกมือไหว้อีกฝ่าย   “สวัสดี  ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” “ครับ ช่วงนี้ผมก็ยุ่งๆ อยู่ที่ไร่” “นั่นน่ะสิ วันก่อนคุณนายที่บ้านเปิดทีวีดูก็เห็นคุณรักษ์ออกทีวีอยู่รายการหนึ่ง คงคิดว่าท่าทางคุณรักษ์คงยุ่งน่าดูเลยล่ะ” รักษ์ไทเพียงแค่ยิ้มรับตามสไตล์ จากนั้นกำนันเพิ่มศักดิ์ก็หันไปแนะนำบุตรสาวคนเดียวให้ผู้ว่าฯ ได้รู้จักต่อ “นี่กลิ่นแก้ว ลูกสาวผมครับท่าน” “สวัสดีค่ะ” หญิงสาวฉีกรอยยิ้มหวานพร้อมกระพุ่มมือไหว้อีกฝ่าย “สวัสดี  ได้ข่าวว่าหนูเพิ่งเรียนจบใช่มั้ย?” “ค่ะ...” “เรียนจบด้านไหนมาล่ะ ” “ก็ด้าน interia design น่ะค่ะ  ตอนนี้ก็กำลังจะหาลู่ทาง ทำรีสอร์ทกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง” กลิ่นแก้วเอ่ยยิ้มๆ พลางเหล่สายตาไปทางชายหนุ่มอีกคน คนที่ได้มาแย่งที่ดินที่เธอหมายตานั่นเอง ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอแอบยิ้ม แต่ทางเขาไม่ได้สนใจ เหมือนไม่ได้ยินคำพูดเธอ “ดีจริง.... คงสนุกน่าดูเลยนะ ที่ได้กลับมาทำงานที่ตัวเองมีความถนัด ….แล้วนี่ “ หันไปมองชายหนุ่มอีกคนข้างกายหญิงสาว ด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างละม้ายคล้ายกับอดีต รัฐมนตรีคนหนึ่ง ทำให้ผู้ว่าฯ จ้องหน้าชายหนุ่มด้วยอาการพิเคราะห์ตาม กำนันเพิ่มศักดิ์ค่อนข้างรู้สึกขัดใจที่จะต้องแนะนำไอ้ชายหนุ่มที่ตนไม่อยากเห็นหน้ามันคนเดียวในงานให้กับแขกคนสำคัญ“นี่ธาวิน เป็นเพื่อนของกลิ่นแก้ว ที่รู้จักกันตอนเรียนอยู่อังกฤษน่ะครับ” “คุณธาวิน ก็คือลูกชายของอดีตทรัฐมนตรี  ท่านโกมุท น่ะสิครับ” “ครับ ” ธาวินรับคำด้วยรอยยิ้มที่แสนจะโอ้อวด โดยเฉพาะหางตาที่มีแต่ความถือดีและรอยยิ้มหยามหยันเช่นนี้ ตนก็จงใจส่งไปให้หนุ่มกระจอกทราบ ว่าตัวเองมีที่มาและที่ไปไม่ได้กระจอกแม้แต่น้อยเลย “ท่านโกมุทคงสบายดีนะครับคุณธาวิน” “ก็เรื่อยๆ น่ะครับ ช่วงนี้ก็ยุ่งกับการเป็นที่ปรึกษาของพรรคการเมือง” ธาวิน ออกตัวอวดๆ พลอยทำให้กำนันเพิ่มศักดิ์นึกหมั่นไส้นัก  และก่อนที่ธาวินจะได้อ้าปากโอ้อวดอะไรอีก กำนันเพิ่มศักดิ์ก็รีบฉวยโอกาสเปลี่ยนเรื่องคุยขึ้นมาเฉยเลย “อ้อ ท่านครับ ...  ตอนนี้รักษ์ไทมีความคิดดีๆ เกี่ยวกับผักปลอดสารพิษขึ้นมาอีกแล้วนะครับ” “อื้ม เหรอ!”  คนที่ถูกชวนคุยหันไปทางชายหนุ่มอีกคนที่กำนันเพิ่มศักดิ์หมายถึง “มีอะไรอีกเหรอคุณรักษ์? ลองช่วยเล่าให้ฟังหน่อยซิ” “คือ ... ”รักษ์ไทอึกอักขึ้นมาทีเดียว จู่ๆ เรื่องที่คุยๆ กันอยู่ๆ ทำไมจึงเปลี่ยนเร็วและเปลี่ยนมาเป็นเรื่องของเขาขึ้นมาได้  เขาปรายสายตาไปทางธาวิน ตอนนี้สีหน้าชายหนุ่มสื่อแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน และพอปรายสายตาไปทางหญิงสาวอีกคน เธอก็มองหน้าตนเขม็ง จนรักษ์ไทแทบจะพูดไม่ออกทีเดียว “นั่นน่ะสิ คุณรักษ์ วันก่อนภรรยาผมนั่งดูรายการทีวี เห็นบอกว่าคุณรักษ์ออกทีวีรายการหนึ่งกับพี่ชายคุณ  เห็นว่าที่ไร่จะทำอะไรอีกหลายอย่างเลยไม่ใช่หรอ ไหนลองเล่าให้ผมฟังหน่อยสิ ว่าจะทำอะไรเพิ่มขึ้นอีกมาบ้าง….” “ตอนนี้ก็กำลังคิดที่จะทำหลายอย่างเลยครับ  ที่เร่งๆ ก็กำลังติดต่อบริษัทที่รับก่อสร้างบ้าน ให้มาออกแบบและสร้างบ้านพักอีกสิบหลัง เพราะผมกำลังจะวางแผนให้ที่สวนผักเป็นที่ศึกษาเรื่องเกษตรชีวภาพแบบครบวงจรเลย” “อืมๆ... เข้าท่า”   “พ่อรักษ์เขามีความคิดไม่อยู่นิ่งหรอกครับ ขนาดของขวัญวันเกิดของผม ยังคิดให้ผมทึ่งได้” กำนันเพิ่มศักดิ์พูดแทรก และผู้ว่าฯ ถึงกับถามขึ้นมาด้วยความอยากรู้อีก “ยังไงล่ะ?” “ก็นำผักสดผลไม้สดที่ไร่มาจัดใส่กระเซ้า น่ะสิ ผมว่ามันเข้าท่าดีมากๆ เลยล่ะครับท่าน ” กำนันเพิ่มศักดิ์อธิบายต่อ ท่าทางดูตื่นเต้นทีเดียว และรักษ์ไทก็ทำแค่เพียงยิ้มน้อยๆ ก่อนจะจำใจหันไปอธิบายให้กับท่านผู้ว่าฯ ฟังต่อ “ไอเดียหลักมันอยู่ที่การส่งเสริมให้คนหันมาสนใจส่งมอบของขวัญและของตอบแทนเป็นตะกร้าผักสดผลไม้สดที่ปลอดสารพิษ ที่มันจะช่วยส่งเสริมสุขภาพ แสดงออกถึงความใส่ใจของผู้ส่งที่มีต่อผู้รับ แถมยังเป็นการส่งเสริมผลผลิตทางการเกษตร คิดดูนะครับว่าถ้าคนสนใจหันมาทำแบบนี้กันมากๆ จะเป็นอีกหนึ่งวิธีที่จะช่วยอุ้มชูเกษตรตาดำๆ  พวกเขาก็จะได้กินดีอยู่ดีด้วยครับ”   “อื้มเข้าท่าดีจริง!” “ตอนนี้ผมก็กำลังทำพยายามส่งเสริมเป็นอีกหนึ่งโครงการหลักที่ไร่ด้วยครับ” “ขายของ ของตัวเองน่ะสิ ... ชิ” กลิ่นแก้วบ่นขึ้นมาลอยๆ ทำให้บิดาที่นั่งอยู่ไม่ห่างได้ยินไม่ถนัด “กลิ่นว่าอะไรนะลูก?” “เปล่านี่คะ  เห็นคุยกันถูกคอ กลิ่นจะไปกล้าพูดแทรกได้ไง” กลิ่นแก้วจงใจประชด และเธอก็ถูกสายตาดุๆ จากมารดาและบิดากลับมาทันที หญิงสาวทำไม่รู้ไม่ชี้โดยการหันไปหยิบน้ำมาดื่มกลั้วคอแทน บรรยากาศชักกร่อยไปทุกขณะ นี่ถ้าเธอไม่รักษาหน้าบิดามากกว่านี้ เธอจะลุกขึ้นมาตะเพิด พ่อรักษ์นี่ออกจากงานเสียรู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่เพราะทำอย่างใจคิดไม่ได้เธอและธาวินจำต้องทนนั่งฟังบทสนทนาอย่างถูกคอระหว่างบิดาเธอ ท่านผู้ว่าฯ และพ่อหนุ่มรักษ์ไทนั่น ราวกับรักษ์ไทจะรู้ ว่าหญิงสาวที่นุ่งหน้าบึ้งกำลังหมั่นไส้และไม่อยากได้ยินเรื่องของเขาเอามากๆ  รักษ์ไทจึงแกล้งพูดเรื่องของเขาขึ้นมาต่อหน้าตาเฉยเลย และหนุ่มเจ้าของไร่ก็ได้ลอบอมยิ้มยามเห็นลำคอหญิงสาวแข็งขึ้นมาทันตาเห็น แถมยังได้เห็นใบหน้าของหนุ่มข้างกายเธอมุ่ยจัดขึ้นมาอีก “ตอนนี้ มีชาวบ้านรวมกลุ่มกันแล้วมาขอให้ทีมงานของผมเข้าไปดูและควบคุมการปลูกตั้งแต่เตรียมดินจนเก็บเกี่ยวเพื่อให้ผลผลิตจากไร่เป็นผักปลอดสารพิษจริงๆ ครับ หากรวมกลุ่มกันได้พวกชาวบ้านจะเป็นกลุ่มปลูกผักปลอดสารที่เข้มแข็งขึ้น ยิ่งตอนนี้มีหลายประเทศกำลังสนใจผักปลอดสารพิษที่ไร่ ซึ่งแต่ละที่กำลังติดต่อเข้ามาโดยเอามาตรฐานของแต่ละที่มาวัดน่ะครับ” “เยี่ยมจริงๆ เลย!” เสียงชื่นชมที่ดังขึ้น ทำให้หนุ่มเจ้าของไร่ผักปลอดสารพิษค่อยรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมา “เป็นเรื่องในอนาคตที่วางๆ เอาไว้น่ะครับ”  รักษ์ไทอมยิ้ม ในขณะหนึ่งก็รับรู้ว่าธาวินมองตนอย่างเขม่น “แล้วมีประสบปัญหาอะไรมั้ย มีอะไรที่อยากให้ผมช่วย บอกได้นะ” ท่านผู้ว่าฯ ถามขึ้นด้วยท่าทางสนอกสนใจทีเดียว “ก็มีนิดหน่อยครับ ส่วนมากก็เป็นการโน้มน้าวจูงใจชาวบ้านให้ทำตามขั้นตอนของเราจริงๆ ชาวบ้านเขาจะคุ้นเคยกับการใช้สารเคมีมากกว่า พอวันหนึ่งให้เขามาจับจอบถางหญ้า แทนที่จะใช้ยาฆ่าย่า ก็เกิดเสียงบ่นหนาหู เล่นเอาท้อไปตามๆ กันเลยครับ” (มีต่อ) . แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 12:40:18 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:48:28

ความคิดเห็นที่ 4 . คำพูดคำบอกเล่าที่ถ่ายทอดประสบการณ์ ความอุตสาหะของชายหนุ่มกำลังซึมซับไปที่การรับรู้ของหญิงสาวอีกคนโดยไม่รู้ตัว  ...กลิ่นแก้วปรายตามองไปทางเขา เห็นรอยยิ้มแววตาสีน้ำตาลอ่อนทอระยิบระยับ ถ่ายทอดเรื่องราวที่เขาพูดออกมาเป็นฉากๆ  เขาคงทำนั่น ทำนี่มากมายเลยน่ะสินะ แต่ถึงแม้เธอจะนึกชื่นชมเขาขึ้นมา แต่ความรู้สึกขัดใจบางอย่างก็ทำให้เธอตัดสินใจหยัดตัวลุกขึ้นในทันที  การกระทำของหญิงสาวทำเอาบิดาเธอและแขกของท่านเงยหน้าขึ้นมองตาปริบๆ  กลิ่นแก้วจึงรีบแก้ตัวออกไปอึกอัก “เอ่อ กลิ่นขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” “น้องกลิ่น  พี่ไปด้วยสิ” ธาวินลุกขึ้นตามบ้าง พร้อมขยับเสื้อตัวหรูให้คลายอึดอัด จริงๆ เขานั่งอยู่นี่มันรู้สึกอึดอัดเหลือประมาณ  เนื่องจากเขาไม่ได้รับความสำคัญจากโต๊ะนี้เท่าไหร่ ไม่เหมือนไอ้พ่อค้าผักนั่น! “รีบๆ หน่อยนะลูก เดี๋ยวพ่อจะต้องขึ้นไปขอบคุณแขกที่บนเวที”มารดาเธอผุดลุกขึ้นกระซิบบอก และเธอก็รับคำเบาๆ “ค่ะแม่ ...”  ก่อนจะหันไปชวนธาวินต่อ “ไปกันเถอะค่ะวิน” กลิ่นแก้ว พาธาวินเดินออกไปแล้ว  บางครั้งรักษ์ไทก็ทอดสายมองตามด้วยความนึกสนุกจนต้องเผลอกระตุกยิ้มที่มุมปาก ... นี่แหละนะ ทำทีเหมือนเกลียดเขานัก  ก็เลยต้องมาทนนั่งฟังเรื่องเขาไปด้วยความกล้ำกลืน ฝืนทนเสียเอง “พูดต่อสิคุณรักษ์ กำลังสนุกทีเดียว” รักษ์ไทหันมาสนใจกับบุคคลที่กำลังรับฟังเรื่องของตนอย่างสนอกสนใจ  และพูดเรื่องของไร่ของตนต่อไปอีกจนกระทั่งเวลาที่สำคัญในงานมาถึง เวลาที่กำนันเพิ่มศักดิ์ต้องขึ้นไปกล่าวขอบคุณแขกที่มาในงานวันเกิดและงานเฉลิมฉลองรางวัลตลาดสดน่าซื้อที่แกได้มาปีนี้เป็นปีที่สามติดต่อกัน  กำนันเพิ่มศักดิ์เดินขึ้นเวลาอย่างสง่างามภายใต้เสียงปรบมือดังลั่นของผู้ที่มาร่วมงานในค่ำคืนนี้ “ก่อนอื่นผมต้องขอขอบพระคุณทุกๆ ท่านที่มาร่วมในงานฉลองถึงสองงาน และต้องขอบพระคุณท่าน ท่านผู้ว่าฯ ที่อุตส่าห์เสียสละเวลามาร่วมงานในค่ำคืนนี้ครับ ค่ำคืนนี้ผมก็ไม่มีอะไรที่จะพูดมาก อยากให้ทุกท่านสนุกสนานมีความสุขกันในงานนี้อย่างเต็มที่ด้วยเสียงเพลงและอาหารอร่อยๆ ที่ภรรยาคู่ชีวิตของกระผมเป็นคนดูแลเองทั้งหมด  ผมต้องขอบคุณ และดีใจเสียเหลือเกินที่กระผมจะมีลูกสาวคนเดียวที่เป็นแก้วตาดวงใจของผมจะมาช่วยงาน มาช่วยดูแลตลาดและกิจการทุกอย่างที่บ้าน” “กลิ่น...” คนที่ถูกกล่าวถึงตกตะลึง  พร้อมกันนั้นเสียงปรบมือดังเฮลั่นขึ้น “ปรบมือต้อนรับลูกสาวคนเดียวของผม กลิ่นแก้วหน่อยนะครับ!” “แม่คะ”  เสียงของบิดาที่ประกาศปาวๆ อยู่บนเวที ทำให้กลิ่นแก้วนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยอาการบอกไม่ถูก มีอยู่หนึ่งประโยคที่เธอไม่รู้ไม่เห็นเลย “แต่กลิ่นเคยตกลงเหรอคะแม่ ว่ากลิ่นจะ. ” กลิ่นแก้วหันไปถามมารดาเบาๆ “ถ้าไม่ใช่ลูกแล้วจะเป็นใครล่ะที่มาช่วยพ่อทำงาน  กลิ่นนั่นแหละ ไปสิกลิ่น อยากให้พ่อหน้าแตกเหรอลูก” ผู้เป็นแม่กระซิบเตือน กลิ่นแก้วกลิ่นแก้วพยายามปรับสีหน้าและก้าวขึ้นไปบนเวทีคู่บิดา   “นอกจากจะมีลูกสาวของผมคนเดียวแล้ว  ที่ผมอยากจะแนะนำเพิ่มเติมอีกก็คือคนหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงที่เป็นตัวตั้งตัวดี ทำตำบลของเรามีชื่อเสียงและโด่งดังในเรื่องเกษตรสมัยใหม่ และคนหนุ่มที่ผมหมายถึงคนนี้ก็คือรักษ์ไท นั่นเอง ผมอยากจะเชิญหนุ่มคนนี้ขึ้นมาอยู่เคียงข้างผมเพื่อให้พ่อแม่พี่น้องช่วยปรบมือให้กำลังใจต่อการทำงานของเขาด้วย เอ้าพวกเราปรบมือให้รักษ์ไทขึ้นมาบนนี้หน่อย!” “อ๊ะ!” รักษ์ไทเล็ดเสียงอุทานออกมาจากปากเบาๆ   “พี่รักษ์ พ่อกำนันเชิญขึ้นเวทีแน่ะ” นุชิตกระซิบเตือนด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่คนถูกกระซิบนั้นก็เหรอหราขึ้นมาทีเดียว...แบบนี้จะถือว่าเหมาะสมหรือ ในเมื่อเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานนี้เท่าไหร่  เขามันก็แค่แขกที่พ่อกำนันเชิญมาร่วมงานเหมือนคนอื่นๆ แถมผู้ที่น่าจะยืนข้างๆ พ่อกำนันนั้นน่าจะเป็นคนที่มีความใกล้ชิดกันเช่นคนในครอบครัวเดียวกันสิ  น่าจะเป็นแม่เพ็ญระตีภรรยาคู่ชีวิตของแก หรือไม่ หลานชายผู้ซื่อสัตย์คนเดียวของแกก็ได้ ทำไมต้องมาเป็นเขา … “ไปสิพี่รักษ์” นุชิตเร่งอีก ในขณะที่กำนันเพิ่มศักดิ์นั้นก็ป่าวประกาศชื่นชมชายหนุ่มอย่างออกหน้าออกตาเรื่อยๆ “ผมเห็นเขาเหมือนลูกหลาน  ถึงแม้เขาไม่ใช่ลูกชายจริง แต่ก็เหมือนลูก  ผมก็เอ็นดูเหมือนลูกชายคนหนึ่งเลยล่ะ”   และคำพูดเช่นนี้ ...ทำให้หลายคนคิดไปไกล ว่ากำนันเพิ่มศักดิ์กำลังจะประกาศอะไรๆ ให้คนที่อยู่ในงานทราบไว้ก่อนอย่างกลายๆ รึเปล่า รักษ์ไทจำใจลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วดินขึ้นด้วยสีหน้าขื่นๆ แต่พยายามปรับให้ปรกติเพื่อรักษาน้ำใจของเจ้าของงานวันเกิด ถึงแม้ว่าจะมีสายตาหญิงสาวข้างตัวของท่านเล่า กลับเหยียดมองหน้าตนไม่มีชิ้นดี “คุณจะขึ้นมาทำไม!” เสียงลอดไรฟันกระซิบถามเบาๆ “ก็พ่อกำนันเค้าเชิญผมนี่” “ทำไมเหรอ ยืนข้างๆ ผมนี่กลัวคนรักของคุณจะเข้าใจผิดรึไง?” รักษ์ไทแกล้งถามแหย่ “คุณนี่ก็ไม่ได้แย่จนไม่รู้สึกรู้สาอะไรนี่นะ” รักษ์ไทกระตุกยิ้ม...รู้ว่าเธอประชด แต่เขาก็แกล้งแหย่ไปเรื่อยๆ เธอไม่อยากคุย แต่เขาก็อยากจะทำให้เธอคุยด้วย “ดูแฟนคุณสิ หน้าเค้าแย่เลยนะที่ไม่ได้ขึ้นมายืนอยู่ตรงนี้แทนผม” “นั่นก็เพราะว่าคุณนั่นแหละ!” “ผม...?” “ใช่!” “ถ้าคุณไม่มางานนี้...” “ไม่โทษคุณพ่อคุณล่ะ?” “เอ๊ะ ...!” กลิ่นแก้วหันมาถลึงตาจะดุเขา เขาชักลามปามมาโทษบิดาเธอ เสียงกำนันเพิ่มศักดิ์ยังพูดกับแขกในงานไปเรื่อยๆ เรียกสายตาทุกคู่ให้หันไปมอง  จนไม่มีใครสักเกตุว่าสองหนุ่มสาวกำลังมีปากเสียงเล็กๆ กันอยู่ รักษ์ไทสบสายตาคู่วาวตรงหน้าแล้วทำให้อมยิ้มพอให้เกิดความสนุก  จากนั้นก็แกล้งเมินสายตามองเธอ โดยการหันกลับไปมองตรงหน้าเวที  แต่เขาก็ยังอมยิ้มอยู่ด้วยความสนุก ในขณะที่กลิ่นแก้วก็ได้แต่ยืนฮึมฮัมนึกอยากจะแกล้งผลักเขาให้ตกไปจากเวทีจริงๆ ใครว่าพ่อค้าผักคนนี้ ไม่มีปากมีเสียง เป็นพวกที่ชอบสงบปาก สงบคำ … วินาทีนี้ เธอขอเถียงแทนเลย! (จบตอนที่9 มีต่อค่ะ) . แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 12:46:22 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:50:28

ความคิดเห็นที่ 5 . บทที่ 10 ธาวินนั่งกัดฟันกรอด คนที่ยืนข้างๆ ตรงนั้นน่าจะเป็นเขานะทั้งๆ ที่คนในงานนี้ต่างก็จับตามมองเขา เพราะเขาก็จงใจประกาศตัวไปแล้วว่าคือว่าที่ลูกเขยของบ้านหลังนี้ทำไมมันผิดคาดผิดตัวได้ขนาดนี้! วันนี้เขาไม่ได้ดูโดดเด่นเท่าที่ควรทั้งๆ ที่เขาก็คือลูกชายของอดีตรัฐมนตรีคนหนึ่ง และเสื้อผ้าเรียบหรูนี่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่มั้ย!  แต่ความโดดเด่นทั้งหมดกลับไปตกอยู่ที่พ่อค้าผักธรรมดาๆ แต่งกายก็กระจอกงอกง่อยนั่นเสียได้ ! ธาวินได้แต่นั่งฮึมฮั่มอยู่กับที่และสายตาแห่งความเกลียดชังเคียดแค้นนั้น จับจ้องอยู่ที่รักษ์ไทเพียงคนเดียว กลิ่นแก้วลงจากเวทีด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งก่อน กำนันเพิ่มศักดิ์เองก็เอาแต่เดินพูดคุยและรับของขวัญจากแขกที่มาในงาน ในขณะที่รักษ์ไทเดินกลับที่โต๊ะ ธาวินผุดเดินสวนและจงใจใช้หัวไหล่กระแทก จนหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินเซ  และยามที่รักษ์ไทหันกลับไปมองเจ้าของหัวไหล่ข้างนั้น ... มันก็ไร้ซึ่งคำขอโทษ กลับมีเพียงแค่รอยยิ้มที่เหยียดหยามราวจงเกลียดจงชังกลับมาแทน รักษ์ไทได้แต่ส่ายหน้าให้  เพราะไม่นึกอยากจะมีเรื่องในงาน วันเกิด วันสำคัญของลุงกำนัน วันนี้ เมื่อรักษ์ไทกลับมานั่งที่โต๊ะตามเดิม เห็นนุชิตเดิมอมยิ้ม กอดคอมาพร้อมจุก เขาจึงถามขึ้น “หายไปไหนมาเหรอชิต?” “อ้อ  ผม ผมไปห้องน้ำมาครับพี่รักษ์” นุชิตตอบแบบไม่สบตาหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดิน และพอรักษ์ไทเบนสายตาไปทางอื่น ทั้งนุชิตและจุกก็มองหน้ากันด้วยแววตาแวววาว... “พี่รักษ์เดี๋ยวผมไปนั่งคุยธุระกับพี่จุกตรงนั้นนะพี่” มองจุก พยักหน้าสองหนุ่มกอดคอกันออกไปโดยที่รักษ์ไทเองก็ไม่ได้คิดเฉลียวใจสักนิดว่า ธุระที่นุชิตหมายถึงนั้น จะเป็นธุระอะไร  แล้วรักษ์ไทก็ไม่ได้มีกะจิตจะใจจะเซ้าซี้ต่อด้วย  หนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินหันไปละเลียดทานอาหารที่ถูกนำมาเสิร์ฟ์บนโต๊ะ แทน “นี่คุณ!”  กระทั่งเกิดเสียงกระแทกที่ดังอยู่ไม่ห่างจากตัวเท่าไหร่ ทำให้รักษ์ไทที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มค่อยๆ  ชำเรืองหางตาไปมอง เพื่อตรวจสอบให้มั่นใจว่า เจ้าของน้ำเสียงห้วนห้าวนี่จะเป็นหญิงสาวอีกคนที่เขาคิดเอาไว้หรือไม่  และเมื่อเห็นลางๆ ว่าใช่ รักษ์ไทก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินต่อไป “คุณเจ้าของไร่เพียงดิน!” “ผมไม่ได้ยินเสียงเพลงมันดัง”  เขาหันไปบอกเธอ พลางทำหน้าเหยเกกับเสียงบทเพลงลูกทุ่งชื่อดังที่ดังกระหึ่มมาจากทางเวที  เขาว่ามันดังหนวกหู กลิ่นแก้วเองยามเห็นสีหน้าเช่นนั้นก็นึกขัดใจ  จึงตัดสินใจโน้มตัวไปตะโกนใส่หูเขาด้วยน้ำเสียงดังๆ กว่าเดิม “ นี่คุณเจ้าของไร่เพียงดิน! ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ!” “อ๋อ... ก็คุยกันตรงนี้เลยสิ!” รักษ์ไทตอบไปบ้าง “ไม่ได้ ... ตรงนี้เสียงมันดัง!” ยามเห็นแววตาเอาเรื่อง สีหน้าที่บ่งบอกว่าเอาแต่ใจสุดๆ นึกอยากจะทำให้รักษ์ไทวาดลีลากวนประสาทเธอต่อไปนัก แต่เพราะความอยากรู้ขึ้นมาเสียตงิดๆ ว่าเธอมีอะไรที่อยากจะเสวนากับเขานัก ก็ทำให้หนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินยักไหล่ขึ้นลง  ก่อนจะหยัดตัวเต็มความสูงเพื่อยอมเดินตามเธอไป   “ อ้าวๆ ก็ได้ อยากจะคุยกับผมตรงไหนก็เดินนำหน้าไปเลย” เท่านั้นแหละ เขาก็ได้เห็นหญิงสาวตรงหน้าถอนหายใจฉุนๆ ใส่หน้าเขาหนึ่งที แล้วเธอก็หมุนตัวกระแทกเท้าเดินนำเขาออกไปหามุมสงบเงียบภายอาณาบริเวณบ้านหลังนี้ต่อไป . “แหวน!” “พี่ชิต!” เสียงเรียกนั้น ทำให้เด็กสาวที่แต่งตัวด้วยกางเกงกระโปรงสีฟ้าขอบเอวต่ำกับเสื้อกล้ามรัดรูปตัวจิ๋วสีขาวสว่างหันไปมองเจ้าของเสียง  และเวลานี้เด็กสาวที่มีชื่อเล่นว่าแหวน  เห็นนุชิตผละจากจุกเดินรี่ไปหาเด็กสาว สีหน้าของนุชิตนั้นบ่งบอกว่าดีใจสุดๆ ที่ได้พบกันเธอที่นี่ เพราะทั้งคู่กำลังคบหากันอยู่ในฐานะคนรัก ซึ่งใครหลายคนต่างก็รู้กันดี “มากับใคร?” “ก็ให้น้องชายมันเอามอ’ไซต์มาส่งที่นี่”  แหวนบอกงอนๆ ก่อนจะต่อว่านุชิตออกไปฉับพลัน “ทำไมพี่ไม่ไปรับฉันล่ะ!” “โธ่... พี่ต้องมาพร้อมพี่รักษ์น่ะ พี่เลยไม่สะดวกที่จะไปรับ  อย่างอนเลยนะๆ  เอางี้เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรอร่อยๆ เย็นๆ มาให้ดื่ม ดีมั้ย?” นุชิตพยายามบอกด้วยความเอาใจสุดๆ เผื่อจะช่วยลดอาการมึนตึงของเด็กสาวลง “ก็ได้  งั้นพี่รีบๆ มานะ ฉันจะนั่งอยู่ที่ตรงโต๊ะนั้น” แหวนบอกเก้าอี้ตัวหนึ่งว่างๆ แล้วชี้ จงใจจะนั่งโต๊ะที่เธอหมายถึง “ได้ๆ งั้นรอพี่หน่อยก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่จะเอาอาหารอร่อยๆ กับน้ำดื่มเย็นๆ ไปให้แหวนเองจ้ะ” นุชิตบอกเสียงอ่อนหวาน ทำให้เด็กสาวรู้ว่าเขาเอาใจเธอสุดๆ อยู่แล้ว และถึงแม้แหวนจะพึงพอใจ แต่เด็กสาวก็ยังคงแสดงออกว่ายังงอนนุชิตอยู่โดยการสะบัดตัว กระแทกเท้าเดินมุ่งไปยังโต๊ะที่ได้หมายตาเอาไว้ว่าจะไปนั่ง  เด็กสาวก้าวอาดๆ ไปไม่กี่ก้าว จังหวะก้าวนั้นเป็นอันสะดุด ยามที่ตัวบางๆ ของแหวนเดินเข้าไปชนเข้ากับร่างของใครคนหนึ่งเข้า ตามนิสัยเอาแต่ใจและโมโหร้าย ทำให้แหวนเงยหน้าขึ้นเพื่อจะต่อว่าร่างที่เธอเดินชนนั้นทันที “อะ!” แต่เด็กสาวจำชะงักเป็นครั้งที่สอง เขาหล่อราวกับเทพบุตร จะไม่ให้เธอชะงักได้เช่นไร และอาการนิ่งงันก็ใช่ว่าจะเกิดกับเด็กสาวคนเดียว  เขาตรงหน้าที่ทำเพียงจะอ้าปากต่อว่าอะไรออกมา ก็ว่าไม่ออก  เมื่อได้หลุบแววตาคู่นั้นเห็นถึงความงดงามของเรือนร่างที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามรัดรูปสีขาวกับกางเกงขาสั้นตามแฟชั่นนิยมตรงหน้า ก็ทำให้ธาวินด่าเด็กสาวตรงหน้าไม่ออกจริงๆ “ขอโทษค่ะ”  เธอกล่าวคำขอโทษอย่างอ่อนหวานทีเดียว “ไม่เป็นไร”  ธาวินบอก สายตาเริ่มแพรวพราวทอดมองร่างของเด็กสาวตรงหน้า  ส่วนเธอก็ไม่คิดที่จะหลบหลีกหรือปฏิเสธสายตาเช่นนี้ของเขาแม้แต่น้อย “เอ่อ ” “เธอก็คงมางานนี้น่ะสินะ” “ค่ะ  แหวนก็มาทุกปีแหละค่ะ” เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน รอยยิ้มอ่อนหวานและติดจะยั่วยวนอยู่ในทีเสียด้วย ธาวินมองออก เพราะเขาผ่านผู้หญิงแบบนี้มานักต่อนักแล้ว   แหวน ชื่อแหวนเสียด้วย “ไปสิ” ธาวินขยับตัวทำทีเปิดทางให้เด็กสาวเดิน พร้อมผายมือตามคล้ายให้เกียตริ นั่นยิ่งทำให้แหวนยิ้มกว้างด้วยความถูกใจ  ก่อนเธอจะเดินผ่านหน้าธาวินไป เด็กสาวยังจงใจเดินเบียดร่างสูงๆ จนหน้าอกอ่อนนุ่มเบียดเสียดกับตัวของธาวิน ธาวินมองร่างเล็กบางที่เดินผ่านเขาไปแล้วด้วยสายตามีความหมาย เธอไม่ได้จะทิ้งเพียงแค่สัมผัสเมื่อครู่เอาไว้ให้ อย่างเดียวเท่านั้น เธอยังหันกลับมาโปรยรอยยิ้มเย้ายวนอ่อนหวานทิ้งท้ายอีกด้วย . “พอใจคุณแล้วใช่มั้ย!” เมื่อกลิ่นแก้วก้าวอาดเร็วๆ ทำมาหยุดตรงมุมที่สงบเงียบที่ค่อนข้างปลอดเสียงใดๆ รบกวน ซึ่งมุมๆ นี้เป็นมุมสวนของบิดาเธอนั่นเอง สวนที่มีต้นไม้ดอกที่บิดาเธอปลูกเอาไว้เพื่อเพิ่มความร่มรื่นขึ้นมาในบ้านนั้น  และการที่กลิ่นแก้วเล่นไม่พูดพล่ามทำเพลงหันมาต่อว่าชายหนุ่มที่เดิมตามมาติดๆ กันทันที ทำเอาคนที่ถูกตำหนิต้องขมวดคิ้วเข้มๆ ขึ้นมอง แล้วถามกลับไปอย่างสั้นๆ “พอใจ?” “ก็พอใจที่ทำให้คุณพ่อของฉันหลงคุณอย่างลืมตาไม่ขึ้นน่ะสิ”   รักษ์ไทตาลุกวาวกับคำกล่าวหาของผู้หญิงตรงหน้าขึ้นมาทันที ตาเขาไม่ได้ลุกวาวเพราะโกรธกรุ่นกับคำกล่าวหาที่เธอยัดเยียดให้หรอกนะ  แต่มันกำลังตาลุกวาวด้วยความประหลาดใจต่างหาก ...นี่ในหัวของเธอยังคงชื่อว่าเขาต้องทำเรื่องอย่างที่เธอไปกล่าวหาเขาถึงนั่นอยู่หรือ! “อย่าคิดนะ ว่าการพยายามยัดเยียดข้อมูลเกี่ยวกับการทำไร่เพียงดินนั่นให้ของพ่อกำนันของฉัน  แล้วจะทำให้คุณเอาชนะพี่วินเค้าได้นะ” เธอเงยหน้าปูดการกระทำชั่วร้ายนั้นใส่หน้าเขาอย่างเป็นตุเป็นตะ รักษ์ไทห่อปากด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่ความประหลาดใจนั้นจะเลือนหายไปมาเป็นความขบขันเสียแทน ดูท่าทางเธอสิ คอแข็ง สายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างแรงกล้า นั่นทำให้เขารู้สึกอีกว่า เธอนี่ช่างงมงายอยู่กับความคิดอยู่ฝ่ายเดียวเสียนี่กระไร “ผมเพียงต้องการเอาชนะแฟนของคุณ?”  รักษ์ไทแทบจะกลั้วเสียงหัวเราะลั่นเอาไว้ไม่อยู่ เขาเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้ามืดมิดตรงหน้า ระบายรอยยิ้มเพราะขบขันกับท้องฟ้า ...นั่นสินะภาพของเขาเมื่อครู่ที่โต๊ะอาหารในงานเลี้ยงมันก็เป็นอย่างในสายตาเธอมองจริงๆ เสียด้วยสิ ทำไงดีล่ะ เขาคงแย่งซีน คนรักของเธอเกินไป แต่ในเรื่องบนเวทีเมื่อครู่เขาเองก็ไม่คาดคิดว่าบิดาของเธอจะเรียกให้เขาขึ้นเวที แถมแสดงท่าทีสนับสนุนเขาอย่างเกินหน้าเกินตาเสียด้วย จึงไม่น่าแปลกใจเลย ว่าทำไมกลิ่นแก้วออกอาการเต้นเร่าๆ อยู่ตรงหน้าเขานี่   “อย่ายิ้มได้มั้ย ฉันเห็นแล้วหมั่นไส้!” อ้าว! แค่ยิ้มเขาก็ยังโดนดุ ! รักษ์ไทลดสายตาลงมามองหญิงสาวพาลๆ คนนี้  นี่แค่เขายิ้มนะนี่ ถ้าระเบิดเสียงหัวเราะออกไปก่อนหน้า เธอจะกระโดดหักคอเขาทิ้งรึเปล่าล่ะ หากพิจารณาอีกที หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ก็ได้แสดงออกมาให้เขาเห็นอย่างชัดเจนว่ารักผู้ชายคนนั้นมากแน่ๆ ดูสิเป็นเดือดเป็นร้อนอยู่ไม่เป็นสุขแทนทุกอย่าง นี่เขาชักห่วงเธอแทนบิดาเธอแล้วสิ หากลูกสาวคนเดียวทั้งรักทั้งหลงผู้ชายคนที่มีมารยาทและกริยา นิสัยใจคอต่างๆ ก็จัดอยู่ในหมวดแย่  ที่เขาได้มาประสบพบเจอเองก่อนหน้านั้น     ... กลิ่นแก้วก็ถูกจัดเอาไว้อยู่ในหมวดผู้หญิงที่น่าเป็นห่วงเอาการ “ว่าไงล่ะ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวใช่มั้ย!” เสียงเธอดังแผดขึ้นมาอย่างรวนๆ อีกครั้ง ทำให้รักษ์ไทต้องดึงสายตาที่มีอาการวิตกกลับมามองเธอใหม่ วินาทีนี้อธิบายอะไรออกมา กลิ่นแก้วจะฟังเขารึเปล่า ในเมื่อในหัวของเธอมันมีแต่อคติ และการกล่าวหาเขาอย่างร้ายๆ  ‘ไม่.. เสียเวลาเปล่า’ นี่คือคำตอบต่อมาที่ดังก้องอยู่ในหัวของรักษ์ไท แต่ขืนจะเดินหนีกลิ่นแก้วไปอย่างนี้ เธอก็ไม่ยอมแน่ๆ ท่าทางจะพาลแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้   รักษ์ไทจึงยืนอะไรคิดเงียบๆ ว่าจะจัดการกับหญิงสาวในสถานการณ์นี้อย่างไร กลิ่นแก้วจ้องหน้าคมคายตรงหน้านั้นนิ่งๆ ดูเหมือนเขากำลังใช้ความคิดบางอย่าง และเธอก็เริ่มรำคาญเขาเสียเต็มประดา จะพูดอะไรก็ไม่พูดสักอย่าง เอาแต่ยืนอมยิ้ม ยืนเหมือนคนคิดอะไรอยู่ในหัว  และก่อนที่กลิ่นแก้วจะอ้าปากข่มขู่ให้เขาพูดนั้น...จู่ๆ ท่าทีเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขาหันกลับมาจ้องหน้าเธอนิ่งๆ กลับบ้างแถมยังไม่พอ ขายาวๆ ของเขาก็เริ่มก้าวเข้ามาประชิดตัวเธอ มากๆ เข้า ทำเอากลิ่นแก้วถอยกรูดหนีโดยอัตโนมัติ  จนหลังบางๆ ไปติดอยู่พุ่มดอกไม้ชนิดหนึ่ง แต่เธอไม่ได้เหลียวไปมองเพราะสายตามองดูแต่ใบหน้าที่ประดับรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม นี่ๆ นี่เขากำลังจะทำอะไร! แล้วเขาไม่เพียงแต่อมยิ้มกริ่มเต็มใบหน้าเท่านั้น  ผู้ชายตรงหน้าได้ยื่นมือหนาข้างหนึ่งมาใกล้ๆ กลิ่นแก้วยิ่งทำอะไรไม่ถูกขึ้นไปอีก  มือหนานั่นมันยื่นเข้ามาใกล้ๆ และเฉียดผิวแก้มกลิ่นแก้วไปเพียงนิด ดวงตาทั้งคู่ของกลิ่นแก้วหลุบมองอย่างหวาดๆ และมือหนาข้างนั้นก็ถอยออก ภายในมือมีดอกไม้ชนิดนึ่งที่กำลังส่งกลิ่นหอมละมุนยามที่มันผ่านจมูกเธอไป “ดอกแก้ว กลิ่นมันหอมจังเลย  กลิ่นแก้วหอมชื่นใจจริงๆ ” เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ ดังขึ้นพร้อมๆ กับการที่เขาตวัดดอกแก้วที่มีอยู่ในมือมาแตะตรงปลายจมูกโด่งนั่นประกอบ สายตาทั้งคู่จับจ้องมาที่สีหน้าตื่นๆ ของหญิงสาวที่ยืนตรงหน้า จนคนถูกจ้องเริ่มยืนไม่นิ่งกับที่สองแก้วร้อนผะผ่าว หัวใจนั้นเต้นโครมขึ้นมาทีเดียว   กลิ่นแก้วรู้ความหมายในการกระทำนั้นดี แต่ตำหนิไม่ออกดั่งใจนึก อีตาบ้านี่ร้ายเหลือเกิน เขาทำให้เธอใจเต้นโครมอยู่นะ! (มีต่อค่ะ) . แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 12:58:53 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:53:57

ความคิดเห็นที่ 6 . คนที่บอกกับตัวเองว่ากำลังถูกอีกอีกฝ่ายยั่วเย้า  พยายามควบคุมตัวเองให้นิ่งไม่ดิ้นไม่เต้นเร่าๆ ไปกับระเบิดเวลาที่หนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินกำลังวางเธออยู่ไม่อย่างงั้นเขาจะได้ในสิ่งที่เขาต้องการ กลิ่นแก้วตวัดนิ้วมือขึ้นมาชี้หน้าเขาลงทันควัน ต่อว่าไม่ออก ถึงต่อว่าเขาได้ก็เท่านั้น มันไม่มีผลประไรกับแววตาวิบวับคู่นั้นหรอก   หญิงสาวรีบสะบัดหน้ากระแทกเท้าออกจากสวนดอกไม้นั้นออกไปทันที  ด้วยอารมณ์ฮึ่มฮั่มเดือดดาลสุดระงับ  พร้อมทั้งคำก่นบ่นด้วยความแสบสันต์อยู่ในใจไปด้วยอีก ผู้ชายเจ้าของไร่เพียงดินนี่ไม่ธรรมดา และไม่ได้นิ่มๆ ติ๋มๆ ในสายตาคนทั่วไปด้วยหรอก เธอว่าเขาแสบพอตัวเลยล่ะ ! “น้องกลิ่น น้องกลิ่นหายไปไหนมา?” “พี่วิน…” เสียงห้วนๆ ถามดังขึ้นพร้อมกับอาการตวัดมือจับลงต้นแขนของกลิ่นแก้วหมับ ทำให้กลิ่นแก้วรู้สึกตกใจจนเหลียวกลับไปมองด้วยแววตาเบิกกว้างทีเดียว ไม่เท่านั้นเธอยังกระพริบตามองหน้าเขาคล้ายคนไม่รู้จักไปชั่วขณะหนึ่ง “ก็พี่น่ะสิ... แล้วนี่น้องกลิ่นหายไปไหนมา พี่ตามหาทั่วงาน” ที่ตามหานั่นเป็นเพราะในงานไม่เห็นมีใครคุยกับเขาได้ ยกเว้นกลิ่นแก้วเท่านั้นแหละ  ดังนั้นธาวินจึงผุดลุกขึ้นมาจากโต๊ะด้วยอารมณ์เซ็งและหงุดหงิดสุดแสนจะบรรยาย และแทนที่กลิ่นแก้วจะตอบคำถาม เธอเอาแต่อึกๆ อักๆ สีหน้าดูแปลกตาชอบกล เธอดูหลุกหลิก   “ทำไม? มีอะไรหรือ?” “เปล่าๆ เปล่าค่ะ” ธาวินไม่ยอมเชื่อ และไม่ยอมปล่อยต้นแขนหญิงสาวออกจากมือ กระทั่งธาวินเห็นร่างสูงของผู้ชายอีกคนเดินกำลังตามทางที่กลิ่นแก้วผละออกมา  สีหน้าของผู้ชายคนนี้ก็ดูสบายอกสบายใขแปลกๆ อีกด้วย ธาวินมองหน้ารักษ์ไทเขม็ง  แต่คนถูกมองกลับเลือกที่จะเบนสายตาไปทางหญิงสาวอีกคน และธาวินยังเห็นเต็มตาอีกด้วยว่า เจ้าของไร่เพียงดินคนนี้ กำลังอมยิ้มน้อยๆ ให้กับกลิ่นแก้ว ก่อนจะเดินออกไปด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่าอารมณ์ดีสุดๆ อีก ด้วยกิริยาเช่นนั้นของเจ้าของไร่เพียงดิน  จึงทำให้ธาวินหันมาเดือดดาลกับกลิ่นแก้วแทน “นี่หมายความว่าน้องกลิ่นอยู่กับไอ้..” “เปล่าๆ นะคะพี่วิน!” กลิ่นแก้วปฏิเสธพร้อมทั้งส่ายหน้าหวือ   หนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินกำลังทำให้งานเข้าเธอแล้วมั้ยล่ะ “ก็พี่เห็นเต็มตาว่ามันเดินตามน้องกลิ่นออกมา  แถมมันยังบังอาจส่งยิ้ม หูตาแพรวพราวให้กับน้องกลิ่นอีกด้วยนะ!” “ก็ใช่”  กลิ่นแก้วพูดยอมรับเสียงสั่น หวาดกลัวว่าธาวินกำลังจะตกหลุมพรางที่หนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินดักเอาไว้  ตอนน้ำเสียงและสายตาที่มองเธอดูเกรี้ยวกราดเอาการ “..แต่มันก็ไม่ได้หมายความอย่างที่พี่วินพูดทั้งหมดนี่คะ” “แล้วน้องกลิ่นไปทำอะไรกับมัน?” “กลิ่นก็ไปวีนเขา” “วีน?” “ค่ะ....” “แต่สีหน้ามัน ดูไม่เหมือน...” “นั่นแหละค่ะ ก็เขาหน้าทน กลิ่นว่ายังไงก็ไม่รู้สึกรู้สานี่คะ” ธาวินเริ่มขมวดคิ้วคิดตาม  อาจจะจริง... ก็เห็นๆ อยู่ว่าตอนที่อยู่ในงานมันวางท่าจองหอง น่าหมั่นไส้ขนาดไหน และในช่วงที่กลิ่นแก้วเห็นธาวินกำลังทำท่าครุ่นคิด เธอจึงรีบฉวยโอกาสเปลี่ยนเรื่องไม่ให้โอกาสเขาคิดมากในเรื่องที่ผู้ชายที่ชื่อรักษ์ไท  “ว่าแต่พี่วินออกมาจากงานเลี้ยงมาทำไมคะ กลับไปกันเถอะ” “พี่จะตามหาน้องกลิ่นนั่นแหละ เพื่อจะบอกน้องกลิ่นว่า พี่จะกลับแล้ว” ธาวินบอกด้วยอาการสีหน้าบึ้งตึง “กลับ?” “พี่ไม่สนุก”ธาวินบอกหน้ามุ่ยและกลิ่นแก้วก็ทอดสายตามองอย่างเข้าใจ ที่ธาวินไม่สนุกก็เพราะหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินนั่นคนเดียว  เขามาแย่งซีนธาวินไปเต็มๆ  แถมบิดาเธอก็เชียร์เขาออกหน้าออกตาตลอดงานเสียด้วย แล้วอย่างนี้ธาวินจะสนุกได้ยังไงเล่า? “พี่วินคะ ..กลิ่นขอโทษนะ”  กลิ่นแก้วก่นขอโทษเขา “ช่างมันเถอะ วันนี้ดวงพี่มันไม่ค่อยดี ก็ตั้งแต่เดินเข้างานก็ไปจะเอ๋กับไอ้หมอนั่น พอก็เจอเด็กทโมนและในงานก็โดนไอ้หมอนั่นแย่งซีนไปหมด” ยิ่งธาวินพูด กลิ่นแก้วก็ยิ่งสงสารเขาจับใจ “งั้น ไปลาคุณพ่อคุณแม่ แล้วกลิ่นจะตามไปส่งพี่วินที่รถเองค่ะ” กลิ่นแก้วบอก พร้อมเดินควงแขนธาวินกลับเข้างานตามเดิม . เมื่อกลิ่นแก้วกลับมาที่โต๊ะ บิดาเธอนั่งคุยกับแขกคนอื่นๆ อย่างสนุกสนาน หญิงสาวเมินสายตาหนีผู้ชายคนนั้นทันที  คนที่เกือบจะทำให้เธอและธาวินมีเรื่องไม่เข้าใจกันแล้วยามที่สายตาคมๆ นั้นแลมองมาทางนี้   กลิ่นแก้วเดินไปรายงานบิดาด้วยน้ำเสียงอันดัง เพราะเสียงเพลงทางด้านเวทีมันกลบเสียงพูดคุยของคนอื่นๆ ไปหมดแล้ว “พ่อคะ!” “อะไรเหรอกลิ่น?” “พี่วินเค้าจะกลับแล้วค่ะ พี่วินเค้าก็เลยมาลาพ่อกับแม่” กลิ่นแก้วบอกงอนๆ แล้วหันไปทางชายหนุ่มธาวินก็รีบยกมือขึ้นมาไหว้ลาบิดามารดาของกลิ่นแก้ว “ผมกลับก่อนนะครับ” กำนันเพิ่มศักดิ์ตวัดมือมารับไหว้อย่างส่งๆ  จนธาวินหน้าเสีย กลิ่นแก้วหน้าหงิก แล้วหันไปทำท่าจะจูงมือธาวินเดินออกไป แต่กำนันเพิ่มศักดิ์ก็ห้าม “แล้วนี่ลูกจะไปไหนกลิ่น?” “ก็ไปส่งพี่วินที่รถไงคะ” เธอหันกลับมาตอบสีหน้ามึนตึง และยิ่งตึงขึ้นกว่าเดิมเมื่อผู้เป็นพ่อรีบส่ายหน้า ห้ามไม่ให้เธอไป “ไม่ได้..  เดี๋ยวแม่เพ็ญจะพาลูกไปรู้จักกับเพื่อนๆ ของแม่เค้าลูกกลับมาทั้งทีจะต้องพาไปกราบไหว้ผู้ใหญ่หน่อย” กลิ่นแก้วอ้าปากจะค้าน  แต่เหตุผลของบิดาเธอก็ทำให้เธอค้านไม่ออก  หญิงสาวหันไปสบตากับธาวินด้วยอาการลำบากใจ  ชายหนุ่มตวัดมือหนามาตบบนหลังมือเธอเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอกครับน้องกลิ่น เอางี้เดี๋ยวพี่เดินไปที่รถเองก็ได้ “ “นั่นน่ะสิ ตอนเดินเข้ามา ยังเดินมาเองได้”   จุกพูดลอยๆ ขึ้นดีที่เสียงเพลงดังกลบ เลยทำให้กลิ่นแก้วได้ยินไม่ชัด ครั้นจะเค้นถามกลับ พี่ชายคนนี้ของเธอก็เมินหน้าหนีเสีย กลิ่นแก้วถอนหายใจฉุนๆ แล้วจำต้องยอมคลายมือออกจากแขนชายหนุ่มอิดออดภายใต้สายตาหมั่นไส้ของบิดาและภายใต้แววตานิ่งของรักษ์ไท   ธาวินเดินออกไปอย่างช้าๆ กลิ่นแก้วก็โดนมารดาจูงแขนไปทางอีกโต๊ะ แต่สายตาเธอนั้นยังมองตามหลังธาวินไปปเรี่อยๆ  ดูมีแววเห็นใจเขาอยู่ไม่น้อย ...ที่รักษ์ไทเห็น และรู้สึกได้ดี... . ธาวินเดินกลับมาที่ลานจอดรถด้วยสีหน้าบึ้งตึงดูหัวเสีย เขาบ่มเพาะความไม่พอใจเอาไว้ วันนี้เขาถูกฉีกหน้าอย่างไม่มีชิ้นดี เพราะบทบาทความสำคัญและโดดเด่นก็ถูกเจ้าของไร่เพียงดิน มาแย่งไปหมด  แถมมีพ่อยกอย่างบิดาของกลิ่นคอยสนับสนุน ทุกอย่างทำเกินหน้าเกินตาที่เขากะเอาไว้ว่าจะใช้วันนี้เป็นวันเปิดตัวเขาต่อทุกคนได้รับรู้ ว่าเขาคือว่าที่ลูกเขยของกำนันเพิ่มศักดิ์   ธาวินเดินกลับไป เกือบจะถึงตรงที่รถยนต์เขาจอดแล้วนั้น  ชายหนุ่มสังเกตเห็นเงาของใครบางคนกำลังยืนขวางทางเดินตรงหน้า และพอเพ่งสายตามองเขาฝ่าแสงไฟสลัวเข้าไป ความคุ้นตาทำให้เขาเรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอันตื่นเต้นขึ้น “เธอ!” “อุ๊ย! คุณ....” “มายืนทำไมตรงนี้คนเดียว” “อ้อ แหวนมารอน้องชายน่ะค่ะ จะให้น้องชายมารับ ” เด็กสาวบอกออดๆ “ถ้าไม่รังเกียจ ติดรถฉันไปไม๊ล่ะ”   แหวนทำเป็นเกรงใจเล็กน้อย “จะดีเหรอคะ” ธาวินพยักหน้า “ไม่ต้องเกรงใจหรอก เธอจะให้ฉันไปส่งถึงที่ไหน ฉันไปส่งได้อยู่แล้ว” บอกพร้อมกับเปิดประตูรถคันโก้ให้ แหวนมองรถยนต์ที่เธอปารถนาอยากนั่งตาวาว เงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มแล้วเดินผ่านธาวินไปขึ้นไปนั่งบนรถนั้นอย่างไม่อิดออด ธาวินมองเด็กสายสีหน้าและแววตาวิบวับ ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งอีกด้านคนขับคู่กับเธอทันที  ซึ่งทำให้ธาวินกระตุกยิ้มวูบอย่างถูกอก ถูกใจ เพราะชายหนุ่มเริ่มจะรู้และเชื่อมั่นแล้วว่า คืนนี้ของเขาและเด็กสาวคนนี้จะไปสิ้นสุดอยู่ ณ ที่แห่งใด …. (จบตอนที่ 10) . แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 22:05:47 แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 14:59:02 แก้ไขเมื่อ 05 มี.ค. 55 11:53:28 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:56:27

ความคิดเห็นที่ 7 @คุณ scottie   รับทราบค่าาาา  ^^ @คุณ mimny นางเอกเธอฉลาดนะคะ แต่ว่าคนเราจะฉลาดได้ก็ต้องโง่ให้เป็นก่อนค่ะ 555 อ้อ ขอบคุณสำหรับกิ๊ฟท์ค่ะ ^^ เจอกันใหม่ครั้งหน้า... จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 08:59:27

ความคิดเห็นที่ 8 สงสารเด็ก.....สาว รออ่านตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 5 มี.ค. 55 11:10:02

ความคิดเห็นที่ 9 เจอกันครั้งแรกก็รุกเลยธาวิน อนาคตดับแน่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 21:03:38