ความคิดเห็นที่ 1 บทที่  ๒๑        “ไวน์(WINE) คือ เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอลจากการหมักน้ำองุ่นสด ต้องทำในท้องถิ่นที่ปลูกองุ่นนั้น ซึ่งแต่ละท้องถิ่นก็มีกรรมวิธีในการผลิตแบบเฉพาะ”        คุณรพี สรุปอีกครั้งเพื่อเข้าสู่บทเรียน แม้ว่าจะมีหนังสือแจกจ่ายให้สำหรับทุกคนแล้ว แต่การที่จะเป็นผู้ชิมที่ดี อย่างน้อยก็ต้องพอจะรู้จักที่มาที่ไปบ้างสักหน่อย         “สำหรับวันนี้เราจะเริ่มการชิมไวน์ขาว (White Wine) เรามาลองดูซิ ว่าอาหารไทยของเรา มีจานไหนที่เข้ากับไวน์ขาวได้บ้าง” คุณรพี เริ่มส่งสัญญาณให้พนักงานเสิร์ฟ ทยอยตักอาหารใส่จานของนักเรียนทุกคนไปจนครบ ก่อนที่จะให้ทุกคนรับประทานอาหารแล้วค่อยๆละเลียดจิบไวน์ขาวตามไปด้วยช้าๆ          กว่าจะหมดคาบเรียน มีหลายคนที่เริ่มเมา พายุกับดีใจที่ตอนนี้พากันหัวเราะอย่างไม่สาเหตุ อีกทั้งยังหน้าแดงก่ำอีกด้วย คุณรพี ยืนจิบไวน์อย่างอารมณ์ดี เธอยืนมองนักเรียนแต่ละคนด้วยความขำขันในสภาพของแต่ละคน โชคดีที่ฤทธิ์ของไวน์ขาว ไม่ได้มีมากมายอะไร ส่วนใหญ่ก็อยู่ที่ 13-14 ดีกรี เท่านั้น พักสักครู่ก็คงหายเมา แต่ตอนนี้เธอคงจะต้องกล่าวปิดการเรียนการสอนในวันนี้เสียก่อนที่ทุกคนจะหมดสภาพมากไปกว่านี้          “เอาละๆ วันนี้พอแค่นี้นะ พรุ่งนี้เราจะมาต่อกันที่เรื่องของไวน์แดงนะ ถ้าเมามาก ไม่ไหว ไปนอนพักที่ห้องพยาบาลก่อนได้นะ หรือจะนอนเอกเขนกในนี้ก่อนก็ย่อมได้ ถ้าฟื้นแล้วจะมีพนักงานมาเสิร์ฟชาหรือกาแฟให้แก้ง่วง ไม่ต้องรีบกลับนะ คุณยังจะอยู่เป็นเพื่อนเธอไปจนกว่าจะมืด”            ยังไม่ทันที่จะสิ้นเสียงของคุณรพี พายุก็รีบยกมือขึ้นเป็นเชิงขออนุญาตแล้วรีบวิ่งพรวดออกไปอาเจียนที่ห้องน้ำด้านนอกห้องแทบไม่ทันเลยทีเดียว จนทุกคนในห้องต้องพากันหัวเราะในท่าทางของชายหนุ่มร่างอ้วนที่วิ่งผ่านไปเมื่อครู่นี้ รวมถึงคุณสรวงสุดาที่ปกติหน้าตาไม่ค่อยจะยิ้มสักเท่าไหร่ ก็พลอยมีรอยยิ้มไปด้วยเช่นกัน            รักษภูมิและสิตา ไปฝึกงานที่บ้านของทับทิมตามปกติ แม้ว่าภัทรที่คือเจ้าของบ้านที่แท้จริงจะไปต่างประเทศก็ตาม เพราะตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในคืนนั้นแล้ว สิตาก็ยังไม่มีโอกาสได้พบกับภัทรอีกเลย ซึ่งมันก็เป็นไปตามความปรารถนาในใจหล่อนที่ยังไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวใดๆจากภัทรในตอนนี้            วันนี้ในครัวของทับทิมดูวุ่นวายโกลาหลเป็นพิเศษ เนื่องจากเด็กลูกมือลากลับไปทำธุระที่บ้านต่างจังหวัดถึงสองคน อีกทั้งทับทิมยังล้มเจ็บขึ้นมาเสียอีกคน ทำให้ต้น จึงต้องเป็นหัวแรงใหญ่ในการสั่งงานเพียงคนเดียว            กว่าทุกอย่างจะเสร็จ กว่าจะจัดลงกระบะสเตนเลส เพื่อนำไปจัดวางที่งานเลี้ยงที่ได้สั่งไว้ก็เกือบๆสิบเอ็ดโมงแล้ว ต้นจึงขอแรงรักษภูมิให้ช่วยเป็นคนขับรถกระบะบรรทุกของว่างเหล่านั้น ไปส่งเป็นเพื่อนกับหล่อนที่งานเลี้ยงด้วย เหลือไว้เพียงสิตาคนเดียวที่อาสาอยู่โยงเฝ้าบ้าน และหล่อนตั้งใจว่าจะขึ้นไปเยี่ยมอาการป่วยของทับทิมเสียหน่อย           ภายในห้องนั่งเล่นที่ติดด้วยวอลล์เปเปอร์สีครีมอ่อน ลายดอกลาเวนเดอร์สีม่วงดอกเล็กละเอียด เก้าอี้หวายทาสีขาวเข้าชุดกันตั้งอยู่ใกล้กับหน้าต่างสูงยาวจรดพื้นที่เปิดกว้างหลายบาน เพื่อรับลมเย็นจากภายนอกที่พัดมาอย่างต่อเนื่อง ทำให้ไม่ต้องเปิดเครื่องปรับอากาศเลย แม้ว่าจะเป็นเวลาช่วงใกล้เที่ยงของฤดูร้อนก็ตาม           ทับทิมนอนเอนหลังอยู่บนเก้าอี้หวายตัวยาว สิตา ถือโอกาสเดินดูรูปภาพต่างๆที่ติดอยู่รอบห้องอย่างเงียบๆ แม้ว่าหญิงสาวจะพยายามเดินเบาๆแล้วก็ตาม แต่ก็มีเสียงแหบเครือดังทักมาจากผู้ที่นอนอยู่ดานหลังหล่อนว่า             “มานานแล้วหรือ หนูสิตา?” ทับทิมเอ่ยถามเบาๆ            “มาแต่เช้าแล้วละค่ะ ป้าทับทิม มากับนายรักค่ะ แต่ตอนนี้พากันออกไปส่งของกันหมด สิตาเลยขอเฝ้าบ้านแทนค่ะ” สิตา ตอบรับ พร้อมกับเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความห่วงใย           “ป้าทับทิม ทานอะไรบ้างหรือยังคะ ดูหน้าตายังไม่ค่อยดีเลยค่ะ พี่ต้นทำข้าวผัดกับแกงจืดไว้ให้ เดี๋ยวสิตาไปตักมาให้ป้าทานดีไหมคะ...”          ยังไม่ทันที่สิตาจะลุกขึ้นไปตามที่ได้บอกไว้ ทับทิมก็รีบยกมือขึ้นห้ามพร้อมกับส่ายหัว ก่อนที่จะเอนหลังล้มตัวลงหลับตานอนอีกครั้ง           สิตา นั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกออกมาว่า          “เอางี้ เดี๋ยวสิตา ไปต้มข้าวต้มให้ป้าทานดีกว่า ทานของอ่อนๆจะได้มีแรงหน่อย จะได้ทานยาด้วย ป้าทับทิมรอสิตาที่นี่นะคะ แป๊บเดียวเท่านั้นเองค่ะ” สิตา รีบย่องจากไปก่อนที่ทับทิมจะปฏิเสธความหวังดีของหล่อนเสียก่อน            ระยะหลังๆมานี้ สุขภาพของทับทิมไม่ค่อยจะแข็งแรงเป็นปกติดีเหมือนเมื่อก่อน นางเริ่มเจ็บออดๆแอดๆ ป่วยเป็นไข้ต่ำๆแบบนี้มาหลายครั้งแล้วในรอบปีนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนทำงานก็แสนจะหนักกว่าปัจจุบันนี้มากมาย แต่นางก็ไม่เคยล้มเจ็บแบบนี้เลยสักครั้ง เรื่องของสุขภาพของคนอายุหกสิบกว่าก็เป็นเรื่องที่ไว้วางใจไม่ได้ ระยะหลังนี้นางจึงไปตรวจเช็คสุขภาพที่โรงพยาบาลบ่อยครั้งขึ้น แต่หมอก็ยังหาสาเหตุให้ไม่ได้ว่านางป่วยเป็นอะไรกันแน่           วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่นางไม่สามารถลุกขึ้นไปทำงานได้ตามที่ตั้งใจไว้ เมื่อตอนเช้ามืดที่ลุกขึ้นมาจากที่นอน จู่นางก็รู้สึกมึนหัวอย่างไม่มีสาเหตุ หนาวๆร้อนๆพิกล เรี่ยวแรงก็ไม่รู้ว่าไปไหนหมด จนต้องนอนแบ็บอยู่กับที่นอน จนต้นขึ้นมาเห็นนางจึงต้องมอบหมายงานให้แม่ครัวคนรู้ใจทำแทน           ความรู้สึกเบาหวิวคล้ายว่า ร่างกายสามารถล่องลอยไปตามที่ต่างๆได้ ทั้งที่จริงๆแล้วทับทิมไม่แม้แต่ที่จะขยับตัวได้เลย เหงื่อซึมออกมาตามไรผมและตามซอกคอจนทำให้รู้สึกอึดอัดเนื้อตัวไปหมด           ทับทิมรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง ด้วยความกระหายน้ำ นางเอื้อมไปรินน้ำจากเหยือกที่วางไว้ที่โต๊ะข้างเก้าอี้ที่นอนพักอยู่เมื่อดื่มน้ำจนหมดแก้วแล้ว นางจึงค่อยรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง สามารถรับรู้สรรพสำเนียงที่เกิดขึ้นรอบๆตัวได้            เสียงกุกกักจากในครัว ทำให้ทับทิมนึกขึ้นมาได้ว่านอกจากนางแล้ว ยังมีสิตาอีกคนที่อยู่ในบ้านนี้เช่นกัน ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว หลังจากที่หญิงสาวบอกกับหล่อนว่าจะไปต้มข้าวต้มมาให้หล่อน ไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ว่าแล้วทับทิมจึงค่อยๆเดินไปดูสิตาในครัว            แม้ว่าจะเดินเบาสักแค่ไหน แต่คนที่กำลังง่วนอยู่กับการต้มข้าวต้มในครัว ก็ได้ยินเสียง ทันทีที่ทับทิมไปยืนที่ประตูครัว หญิงสาววัยรุ่นผมสีดำเข้มแสกกลาง อวดให้เห็นไปใบหน้ารูปไข่ สีชมพูเข้มที่แก้มบ่งบอกถึงความวุ่นวายกับการต้มข้าวต้มในหม้อตรงหน้า ริมฝีปากบางสีชมพูยิ้มกว้าง ให้หล่อนอย่างรู้ใจ ทับทิมยืนตัวแข็งอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง นางเรียกชื่อของคนที่เห็นตรงหน้ากับตัวเองเบาๆว่า            ‘พลอย!’            ยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไป อีกฝ่ายก็ทักเสียงใสกลับมาว่า           “ไม่เคยเข้ามาที่ครัวนี้เลย ไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง หนูอาจจะทำเสียงดังไปบ้าง พี่ทับทิมอย่าโกรธหนูนะที่ทำให้พี่ตื่น”          ทับทิม ยืนมองภาพหญิงสาวตรงหน้าด้วยน้ำตาที่คลอตา พลอยกำลังตักข้าวต้มจากหม้อเคลือบใส่ถ้วยกระเบื้อง แล้วค่อยๆบรรจงวางลงในถาดที่มีไข่เค็มผ่าครึ่งปอกเปลือกหนึ่งจาน และผักกาดดองที่หั่นเป็นชิ้นพอคำอีกหนึ่งถ้วย หญิงสาวค่อยๆถือถาดแล้วเดินตรงมาที่นาง ก่อนที่จะนำนางไปไปนั่งที่โต๊ะกลมที่ใช้รับประทานอาหารกันเป็นประจำ           เมื่อทับทิม นั่งลงเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวข้างกายก็เลื่อนถ้วยกระเบื้องใส่ข้าวต้มเป็นเม็ดสุกสวย ให้นางทันที แล้วหล่อนก็บอกว่า          “ไม่รู้ว่าพี่ทับทิมชอบแบบเป็นเม็ดแบบนี้ หรือบานๆเละๆแบบข้าวต้มกุ๊ย แต่หนูคิดว่าพี่น่าจะชอบแบบนี้มากกว่า รีบทานเถอะนะคะ ทานเสร็จแล้วจะได้ทานยา จะได้ไปพักต่ออีกสักหน่อย”           “พลอย รู้ใจพี่จริงๆ ยังจำได้ว่าพี่ไม่ชอบกินข้าวต้มเละๆ พี่ดีใจที่ได้เจอพลอยอีก” ทับทิม รีบสารภาพความรู้สึกให้พลอยได้รู้ นางไม่อยากให้พลอยต้องจากนางและภัทรไปไหนอีกแล้ว ต่อไปนี้ เราสามคนจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ตลอดไป           ทับทิม กินข้าวต้มไปพร้อมน้ำตาแห่งความดีใจ นางเจริญอาหารได้มาก จนเมื่อข้าวต้มหมดชามแล้ว หญิงสาวข้างกายจึงรินน้ำพร้อมกับส่งถ้วยบรรจุยาแก้ไข้ให้ ทับทิม รับยาไปกินอย่างว่าง่าย ก่อนที่นางจะรู้สึกอยากพักผ่อนอีกครั้ง เมื่อมานอนที่เก้าอี้ยาวอีกครั้ง ก่อนจะหลับไป นางจับมือหญิงสาวข้างกายไว้แน่น ก่อนที่บอกด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดในชีวิตว่า              “พี่ชักจะง่วงแล้วซี พลอยสัญญากับพี่ก่อนนะว่า พลอยจะไม่ทิ้งพี่กับภัทร ไปไหนอีก รอพี่ตื่นนอนแล้วเราคุยกันใหม่นะ พี่มีเรื่องของตาภัทรที่จะเล่าให้พลอยฟังเยอะแยะเลย อยู่กับพี่ก่อนนะ...”            ทับทิม พูดได้แค่นั้น ก่อนที่จะผล็อยหลับไป เพราะฤทธิ์ยา สิตาเก็บความสงสัยไว้ภายในใจตลอดเวลา ว่าเหตุใดทับทิมจึงเพ้อเรียกหล่อนเป็นตุเป็นตะว่า           ‘พลอย’ พลอยคือใคร?            ระหว่างที่เดินทางจากบ้านของทับทิมเพื่อมาเรียนที่ไทยทัศน์ในช่วงบ่าย สิตาจึงเล่าให้รักษภูมิฟัง เมื่อได้ฟังชายหนุ่มก็แปลกใจ และเกิดความสงสัยร่วมไปด้วย จู่ๆ เขาก็นึกออกว่าคนที่จะสามารถเฉลยปริศนาได้ทั้งหมด นั่นก็คือ ดีใจ สิตาจึงรีบโทรไปนัดดีใจให้มาเจอกันที่แคนทีนก่อนเข้าเรียน            เมื่อดีใจที่ถูกโทรตามตัวอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ มาถึงที่แคนทีนแล้วนั่งลงข้างๆคนทั้งสอง สิตาก็ยิงคำถามขึ้นมาโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย            “ดีใจ คนที่ชื่อพลอย เป็นอะไรกับป้าทับทิม เกี่ยวข้องอะไรกับเชฟภัทร ตอบมาหน่อยสิ อยากรู้จริงๆ?”             ดีใจมีสีหน้าตกใจไปเล็กน้อยที่ได้ยินชื่อที่สิตาถามถึงกับตน ชายหนุ่มเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเล่าความจริงออกไป ด้วยสไตล์ของเขาเองว่า            “นี่ไม่กะให้พักเลยรึไงเธอ ว่าแต่ว่าไปรู้มาจากไหน นี่มันความลับของวงศ์ตระกูลชั้นนะเว้ย เอาละๆเล่าให้ฟังก็ได้ ไม่ต้องมาค้อนตาเขียวใส่ ทั้งคู่เลย...” เมื่อดีใจเล่าเรื่องคร่าวๆทั้งหมดจนจบลง ท้งรักษภูมิและสิตา ต่างพากันแสดงความคิดเห็นเรื่องนี้กันใหญ่              “น่าสงสารเชฟภัทรนะ ต้องมากำพร้าพ่อกับแม่ตั้งแต่ยังเด็ก แต่โชคยังดี ยังมีป้าทับทิม กับญาติๆท่านๆอื่นในวัง คอยช่วยเหลือเนอะ”           รักษภูมิ นั่งเท้าคาง ทำตาลอยแสดงความเห็นใจภัทรอย่างออกหน้าออกตา จนสิตาต้องเอื้อมมือไปหยิกแรงๆให้รู้สึกตัว ด้วยความหมั่นไส้ ชายหนุ่มร้องเสียงดังพร้อมกับลูบที่แขนที่โดนหยิกอย่างเจ็บปวด            “คนที่น่าสงสารน่ะ ป้าทับทิม สิไม่ว่า ดูแกคงเสียใจมากนะที่ทำให้คนที่รักต้องมาจากไปอย่างเงี้ย ไหนจะหลานชายก็ต้องมากำพร้าพ่อแม่อีก ตอนที่เค้าเพ้อเรียกสิตาว่า พลอยนะ อย่างกะในละคร สิตาทำอะไรไม่ถูกเลย ได้แต่เลยตามเลยตามเลย ภาพที่แกกินข้าวต้มไปด้วยแล้วยิ้มทั้งน้ำตาเวลามองสิตานะ ยังติดตาอยู่จนถึงตอนนี้เลยนะ” สิตา ก้มลงดูดกาแฟเย็นอึกใหญ่แก้กระหายหลังจากเล่าจบ               “เราเองก็เห็นใจป้าทับทิมเหมือนกัน เราถึงชอบไปหาแกบ่อยๆไงล่ะ ดูก็รู้ว่าแกเหงา พี่ภัทรทำงานหนักจะตายไป ใครๆก็รู้ แล้วเรื่องนี้ คนในตระกูลเราเค้าก็ไม่ได้ถือโทษอะไรกันหรอก เพราะเรื่องมันแล้วไปแล้ว แต่แกก็ยังคงคิดมากกับความผิดของตัวเอง เรื่องนี้คงไม่มีใครช่วยแกได้หรอกนะ” ดีใจเสริมความคิดเห็นของตนออกไปบ้างเช่นกัน              ด้วยความเป็นห่วงในอาการป่วยของทับทิม เพราะเวลานี้ภัทรก็ไม่ได้อยู่ในประเทศไทย หากทับทิมอาการหนักไปกว่าเดิมจะหาใครดูแลได้ทันท่วงที วันรุ่งขึ้น สิตาจึงชวนรักษภูมิและดีใจ ไปเยี่ยมทับทิมที่บ้านอีกครั้ง                แต่เมื่อทั้งหมดเดินเข้าประตูไม้สักทองแกะลายโบราณสวยงามบานใหญ่ที่เปิดต้อนรับอยู่ ก็พบทับทิมนั่งยิ้มน้อยๆอยู่ที่เก้าอี้หวาย เอ่ยทักทายทุกคนด้วยน้ำเสียงสดใสว่า               “ขอบใจนะที่แวะมาเยี่ยมป้าอีกครั้ง เดี๋ยวรับประทานข้าวเช้าด้วยกันก่อนนะ ป้าไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงป้าหรอกนะ”               ในเมื่อทับทิมยืนกรานว่าตนเองเป็นปกติดี ทุกคนก็พลอยโล่งใจไปตามๆกัน จึงสนทนากันด้วยเรื่องทั่วไปอีกพักใหญ่ก่อนที่จะพากันไปรับประทานอาหารเช้าที่โต๊ะร่วมกัน ซึ่งมื้อนี้ดูทับทิมจะตั้งใจทำอาหารมากมายเพื่อตอบแทนที่ทุกคนมีน้ำใจเป็นห่วงตน               หลังจากที่อาหารมื้อเช้าเรียบร้อย เมื่อทุกคนรับประทานของหวานอันได้แก่ กระท้อนลอยแก้ว รสกลมกล่อม ทับทิมก็เอ่ยเข้าเรื่องที่ตนเองต้องการจะบอกแก่ทั้งสามคนว่า              “ป้าอยากจะขอพวกหนูไว้สักหนึ่งอย่างจะได้ไหม?”           ทับทิมทิ้งจังหวะไว้นิดหนึ่ง แต่ทุกคนก็ยังไม่ได้ตอบว่าอะไร นางก็พูดต่อไปว่า            ”ป้าอยากจะขอให้เรื่องนี้อย่าให้ไปถึงหูเชฟภัทรจะได้ไหม? ...เท่านี้ล่ะที่ป้าอยากจะขอพวกเราไว้ที่ตรงนี้ ส่วนเรื่องสุขภาพไม่ต้องห่วงป้านะ เพราะป้าไปหมอที่โรงพยาบาลอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว”             ในเมื่อทับทิมถึงกับเอ่ยปากขอร้อง ทุกคนจึงได้แต่มองหน้ากัน ความเงียบก็คือคำตอบที่มีให้แก่ทับทิม ก่อนที่ดีใจจะเปลี่ยนไปเล่าเรื่องขำขันให้บรรยากาศที่อึมครึมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น            ภัทรกลับมาจากการเข้าร่วมประชุมกับทางผู้บริหารของโรงแรมในเครือฯ เพื่อแสดงผลของการออกเดินทางไปจัดงานเทศกาลอาหารที่ได้รับเชิญจากโรงแรมคู่ค้าที่ประเทศออสเตรีย ซึ่งผลก็ออกมาได้ดีจนเป็นที่น่าประทับใจ               ชายหนุ่มเดินมานั่งที่โต๊ะ ก่อนจะค่อยๆเลือกดูจดหมายที่ส่งมาถึงตน ในช่วงเวลาที่ไปทำงานยังประเทศออสเตรีย ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรสำคัญนัก จนมาถึงจดหมายฉบับหนึ่ง ซึ่งมีหัวกระดาษเป็นโลโก้ของหนังสือดังระดับประเทศ มีใจความสำคัญว่า           ‘ขอเชิญ คุณภัทร สิราวรกาญจน์ เข้ารับรางวัล สุดยอดหนุ่มมากความสามารถแห่งปี เนื่องจากทางหนังสือได้พิจารณาว่า คุณภัทร เป็นผู้ที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ที่สุดสำหรับรางวัลเกียรติยศนี้ ด้วยคุณสมบัติทุกประการ....’            ภัทร ยิ้มให้กับตนเองอย่างขมขื่นในความเพียบพร้อมที่ทุกคนภายนอกมองมาที่ตน นามสกุล ‘สิราวรกาญจน์’ ที่ได้รับการยอมรับจากทุกคนในวงสังคม ไม่ว่าจะเป็นตั้งแต่สมัยใด จนมาปัจจุบันยิ่งเพิ่มความนับถือจากคนภายนอกที่มองคนจากชาติตระกูลดั้งเดิมมากกว่าความดีที่ทำกันมา           เหตุการณ์ที่ทำให้ชายหนุ่มได้กลายมาเป็นทายาทของ สิราวรกาญจน์ อย่างเต็มตัวมันช่างวุ่นวายและซับซ้อนเสียจน เมื่อนึกขึ้นมายามใด เขายังคงรู้สึกเหนื่อยหน่ายจิตใจ ราวกับเรื่องราวเพิ่งจะเกิดขึ้นมาเมื่อไม่นานนี้นี่เอง ...หลังจากที่ทับทิม ได้ตัดสินใจมอบสิทธิ์ขาดในการดูแลเด็กชายภัทร ให้หม่อมเจ้าหญิงเกตแก้ว ผู้ที่มีศักดิ์เป็นย่าแท้ๆของเด็กชายแล้ว หล่อนก็ได้หักห้ามใจไม่ไปเยี่ยมเยือนเด็กชายภัทรเลย หล่อนได้แต่หวังว่าความสะดวกสบายในวังสิราวรกาญจน์นั้น จะทำให้ภัทรปรับตัวและมีความสุขได้ในเร็ววัน              แต่ในความเป็นจริง หลังจากค่ำคืนแห่งการตัดสินชีวิตของภัทรได้ผ่านไปแล้ว วังสิราวรกาญจน์ที่ดูหรูหราสะดวกสบาย กลับกลายเป็นเพียงสถานที่แปลกประหลาดในความรู้สึกของเด็กชาย มีแต่คนแปลกหน้าที่พากันเข้ามารุมล้อมเอาอกเอาใจ แต่คนเหล่านั้นไม่เคย ‘เข้าใจ’ ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ต่างจากบ้านหลังน้อยอันแสนอบอุ่นของทับทิม ที่แม้ว่าจะไม่ใหญ่โต แต่ทุกคนในบ้านต่างมีแต่ความรักมอบให้แก่เขาเสมอมา             ก่อนเข้านอน คืนใดที่ฝนตกฟ้าร้องคำรามเสียงดัง จนทำให้เด็กชายรู้สึกหวาดกลัวเกินกว่าที่จะนอนเพียงคนเดียวในห้องเหมือนที่เคย ทับทิมจะเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเขาอย่างรู้ใจ หล่อนจะเล่านิทานหรืออ่านวรรณคดีไทยสนุกๆ จนทำให้ภัทรที่นอนฟังอย่างเพลิดเพลินผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้ตัว            แต่คืนนี้  ชุดนอนจากผ้าเนื้อดี เตียงสี่เสาที่กว้างใหญ่ ที่นอนหนานุ่มที่คิดว่าแสนสบาย กลับทำให้เด็กชายยิ่งรู้สึกอ้างว้าง หนาวเหน็บ ราวกับนอนเปลือยเปล่าอยู่บนพื้นหญ้าท่ามกลางสายลมและน้ำค้างยามดึกอันแสนเย็นเฉียบก็มิปาน            เพียงไม่กี่วันหลังจากนั้น ภัทรก็เริ่มเงียบ เริ่มเซื่องซึม คนที่คอยสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้ ก็คือ หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า นั่นเอง แต่หญิงสาวก็ได้แต่คิดว่าสักวันหนึ่งภัทรคงจะปรับตัวได้กับชีวิตในวังได้นั่นเอง               ตามปกติทุกวันพระ หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าจะต้องลงมาช่วยท่านหญิงเกตแก้วใส่บาตรพระสงฆ์ที่นิมนต์มารับบาตรที่วังสิราวรกาญจน์กว่า ๕๐ รูป เพื่ออุทิศส่วนกุศลไปให้ท่ายชายศักดิ์สิรา หม่อมราชวงศ์เภาสวัสดิ์ หรือพระญาติท่านๆอื่น แต่วันนี้ท่านหญิงทรงประชวร คุณหญิงจึงต้องลงมาทำกิจนี้แทนเพียงคนเดียว             ขณะที่ คุณหญิงรัดเกล้ากำลังควบคุม ให้บ่าวไพร่จัดข้าวของรอรับพระสงฆ์มารับบาตรนั้น หญิงสาวก็เห็นว่าภัทรในชุดนักเรียนเรียบร้อยเดินมาเมียงมองอยู่ไม่ไกล หล่อนจึงเรียกให้เขาเข้ามาหาด้วยเสียงอ่อนหวานว่า         “ภัทร เหรอลูก? มาช่วยป้าใส่บาตรให้ท่านปู่กับคุณพ่อดีไหม ป้ากำลังหาผู้ช่วยอยู่พอดีเทียว มามะ” เด็กชายค่อยๆเดินเข้ามายืนข้างๆหม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าอย่างเงียบๆ ก่อนจะช่วยส่งข้าวของให้คุณหญิงรัดเกล้าใส่บาตรไปจนครบจำนวนพระสงฆ์ เมื่อทุกอย่างในเช้านี้แล้วเสร็จเรียบร้อยดี คุณหญิงรัดเกล้าจึงเอ่ยปากชวนภัทรว่า            “เดี๋ยวไปกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญให้กับท่านปู่และคุณพ่อที่ห้องพระกับป้าก่อนนะ...ว้าย! ...ใครก็ได้มาอุ้มภัทรไปพักบนตึกใหญ่ก่อนเร็ว!”           หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าเอ่ยปากชวนภัทร โดยที่หล่อนไม่ทันได้สังเกตว่าเช้านี้ภัทรเงียบขรึมลงไปกว่าก่อนมาก จนเด็กชายที่ยืนข้างๆเป็นลมทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น โชคดีที่บ่าวผู้ชายมารับไว้ได้ทัน          “ภัทร ภัทร...เป็นยังไงบ้างหลาน”  เสียงเรียกเบาๆของท่านหญิงเกตแก้ว ทำให้เด็กชายเริ่มฟื้นได้สติขึ้นมาบ้าง           “ดูสิ หน้าตาซีดเซียว เป็นไข้ตัวร้อนจัดขนาดนี้ พวกเอ็งดูแลหลานข้ายังไงกัน ถึงปล่อยให้เป็นไข้สูงขนาดนี้ แล้วยังไม่มารายงานข้าอีก มันน่าโดนลงโทษนัก”            ภัทรได้ยินเสียงเอ็ดของท่านหญิงก็เริ่มขยับตัว เด็กชายพยายามยันตัวเพื่อที่จะลุกขึ้น แต่เขาก็ปราศจากเรี่ยวแรง ได้แต่ลืมตา มองไปรอบๆห้องอย่างงงๆได้เพียงเท่านั้น เมื่อคุณหญิงรัดเกล้าเห็นว่าภัทรรู้สึกตัวแล้วจึงเข้ามาจับตัวดูอาการอย่างใกล้ชิด ก่อนจะถามว่า           “เป็นยังไงบ้างลูก ตัวร้อนจี๋เทียว ดูสิ ยังอุตส่าห์มาช่วยป้าใส่บาตรอีก เห็นคุณพร้อมรายงานว่าเราไม่ค่อยรับประทานอาหาร มีอะไรก็บอกป้าได้นะจ๊ะ ภัทรเอ๋ย เรามีกันอยู่แค่นี้นะหลาน ดูท่านย่าสิ เป็นห่วงเราเสียจนไม่ได้บรรทม”          ภัทรยังไม่ตอบอะไร เด็กชายนอนมองไปรอบๆห้องก็พบว่ามีผู้คนมากมายมาคอยดูแล แต่เขากลับไม่คุ้นเคยกับคนพวกนี้ นอกจากท่านหญิงเกตแก้ว หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า และคุณพร้อมที่ คอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ ทำให้เขายิ่งเกิดความรู้สึกอึดอัดมากไปกว่าเดิม          ยิ่งคิดก็ยิ่งคิดถึงป้าทับทิม พี่ต้น และพี่ๆคนอื่นๆที่อาศัยอยู่ที่บ้านลาดพร้าว ถ้าหากว่าเขาป่วย ทุกคนก็จะคอยเข้ามาดูแลเอาใจใส่ แต่ด้วยงานที่มากมายของทุกคนในบ้าน ทำให้เขาไม่มีโอกาสได้เจ็บป่วยได้นานนัก เพราะจะต้องรีบหายเพื่อมาช่วยงานกัน แต่ทำไมเขากลับรู้สึกว่าตัวเองมีความสุข มากกว่าที่ตอนนี้ ที่มีคนมาคอยประคบประหงมเอาใจอย่างเช่นที่เป็นอยู่ที่วังนี้         แม้จะล่วงเข้าไปวันที่สามแล้ว แต่อาการไข้ของภัทรก็ยังคงทรงอยู่ แพทย์ประจำตระกูลที่คอยเข้ามาตรวจอาการของภัทรเสมอๆ ได้ชี้แจงกับคุณหญิงรัดเกล้าว่า          “อาการป่วยของคุณภัทร กระผมว่ามันมีผลกระทบมาจากจิตใจนะครับ คุณหญิง คนไข้ไม่ยอมพักผ่อน ไม่รับประทานอาหาร จะให้หายเป็นปกติในเร็ววันคงจะยาก ทุกวันนี้อยู่ได้ก็เพราะน้ำเกลือกับยา แต่ถ้าจะให้ดี ผมว่าคุณหญิงควรจะหาวิธีรักษาจากต้นเหตุที่แท้จริงของอาการป่วยนี้ อาการของคุณภัทรคงจะดีกว่านี้นะครับ         หม่อมราชวงศ์รัดเกล้า เดินเข้ามาในห้องนอนของภัทรอย่างเงียบๆ หล่อนยืนจ้องมองร่างผอมซีดที่หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาด้วยความสงสาร จะว่าไปหล่อนเองก็พอจะรู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงนั้นคืออะไร แต่หล่อนเองกลับทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเพราะเพียงต้องการจะเอาใจท่านหญิงเกตแก้วเพียงเท่านั้น         แต่ในเวลานี้ความต้องการของภัทรย่อมสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด การจะทำให้ภัทรกลับมาเป็นเด็กชายที่ร่าเริงแจ่มใสอีกครั้ง นั่นต่างหากที่เป็นสิ่งที่ควรทำ อย่างน้อย เภาสวัสดิ์และพลอยที่มองลงมาจากสวรรค์ก็คงหายห่วงเมื่อรู้ว่าลูกชายเพียงคนเดียวของพวกเขาได้รับโอกาสที่ดีกับชีวิตของเขาแล้ว         แต่อะไรคือความเหมาะสมต่างหากเล่า? นี่คือสิ่งที่คุณหญิงรัดเกล้ายังนึกไม่ออกในตอนนี้นั่นเอง        ภัทร เริ่มขยับตัวอีกครั้ง หลับจากเผลอหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ เด็กชายยังไม่ทันลืมตาได้สนิทดี หญิงสาววัยกลางคนในชุดเสื้อกระโปรงลายริ้วสีขาวปนม่วง ก็เข้ามานั่งใกล้ตัวเขา กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ไม่คุ้นเคย มือขาวเรียวมาแตะที่หน้าผากเบาอย่างอ่อนโยนละมุนละไม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหวานใสตามปกติว่า         “ไข้ลดลงเยอะแล้วล่ะ เดี๋ยวกินข้าวกินปลาเสียหน่อย จะได้กินยา ว่าง่ายๆนะภัทร”         ภัทร กระพริบตาแทนคำตอบ เขายังไม่อยากคุยกับใครทั้งสิ้นในตอนนี้ แม้ว่าจะเป็นคุณหญิงรัดเกล้าที่แสนดีที่คอยห่วงใยเขาเสมอมาก็ตาม         “ถ้าไม่ยอมกินข้าว กินยา แล้วพรุ่งนี้ ป้าทับทิม มาเยี่ยม จะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไงจ๊ะ?”          คุณหญิงรัดเกล้าแกล้งขู่ ทั้งๆที่หล่อนเองก็เห็นแล้วว่าคำตอบตรงหน้าที่ได้รับนั้นคือ         ภาพของภัทร ที่ยิ้มกว้างออกมาทั้งๆที่มีน้ำตาไหลลงมาจากสองตา แววตาที่วิบวับอย่างมีความสุขขึ้นมาในทันที นั้นก็ทำให้หล่อนรู้แล้วว่าหล่อนตัดสินใจทำลงไปนั้นไม่ผิดจริงๆด้วย!          ทับทิม เดินมองบรรยากาศรอบๆในห้องนอนของภัทรที่ถูกตกแต่งไว้อย่างหรูหราด้วยความรู้สึกประหลาดใจในความเมตตาที่ภัทรได้รับจากท่านหญิงแม้ว่าจะเพิ่งได้พบกันก็ตาม ระคนกับความห่วงใยในอาการป่วยของหลายชาย หล่อนถูกคุณพร้อมไปตามตัวตั้งแต่บ่ายวานนี้ โดยวัตถุประสงค์คือการที่ท่านหญิงเกตแก้วต้องการให้หล่อนมาเยี่ยมดูอาการป่วยของภัทร           ทันทีที่ทราบข่าวจากคุณพร้อมนั้น ทับทิมก็แทบจะทิ้งทุกอย่างเพื่อมาดูอาการของภัทรด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วหล่อนก็ได้แต่หักห้ามใจ เนื่องจากหล่อนได้ยกสิทธิ์ขาดในการดูแลภัทรให้แก่ท่านหญิงไปแล้ว การกระทำพละการใดๆย่อมจะไม่เหมาะสมแน่นอน หล่อนจึงได้แต่เก็บความห่วงใยเอาไว้ภายในใจ รอจนถึงเวลาที่คุณพร้อมได้นัดไว้ ว่าจะนำรถมารับหล่อนมาเยี่ยมภัทรได้          กลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งร่ำที่คุ้นเคยมาแสนนาน ทำให้ภัทรรู้สึกตัวว่า ทับทิมได้มาหาตนตามที่คุณหญิงรัดเกล้าได้ให้สัญญากับเขา เด็กชายลืมตาขึ้นอย่างดีใจ รอยยิ้มกว้างแสดงออกมา เมื่อเห็นทับทิมเดินเข้านั่งบนเตียงข้างๆกายตน ภัทรรู้สึกได้ทันทีว่าโลกใบเดิมของเขาได้กลับมาอีกครั้งแล้ว “เป็นยังไงบ้างคุณภัทร ได้ยินข่าวมาว่าดื้อไม่ยอมกินข้าวกินยาเหรอ?” ทับทิมถามดุๆไปอย่างนั้น ทั้งที่ในใจของหล่อน กลับเต็มไปด้วยความสงสารที่เห็นภาพของเด็กชายตรงหน้า             ร่างกายผอมสูงที่เคยมีกล้ามเนื้ออยู่บ้างตามลักษณะของเด็กชายวัยรุ่นที่กำลังเจริญเติบโต บัดนี้เหลือเพียงแต่หนังหุ้มกระดูก ความแจ่มใสสมวัยหดหายไป เหลือเพียงแต่ความว่างเปล่าในสายตาจากตอนแรกที่หล่อนเห็น          “ภัทรไม่ได้ดื้อนะครับป้าทับทิม แต่ภัทรกินอะไรไม่ลง...” เด็กชายพูดได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่ก้อนสะอื้นจะขึ้นมาจุกที่คอหอยของตน จนทำให้เขาต้องก้มหน้านิ่งเงียบ ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้          ทับทิมไม่ได้เอ็ดอะไรภัทรอีกต่อไป หญิงสาวได้แต่ดึงภัทรที่นอนพิงอยู่ เข้ามากอดอย่างรักใคร่ ทั้งสองคนพากันร้องไห้อย่างเงียบๆ ซึ่งภาพทั้งหมดก็หาได้รอดสายตาของคุณหญิงรัดเกล้า ที่เดินนำบ่าวที่ถือถาดอาหารเช้าและยาของภัทรมาส่งในเวลานี้            ช่วงสายของวันไม่ได้ทำให้บริเวณเฉลียงด้านปีกซ้ายของวังสิราวรกาญจน์ ซึ่งเป็นที่ตั้งของห้องบรรทมของท่านหญิงเกตแก้ว ร้อนอบอ้าวเลยแม้แต่น้อย เพราะต้นสารภีต้นใหญ่ที่กำลังออกดอกส่งความหอมและความร่มเย็นของเงาไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านบดบังแสงแดดจนหมดสิ้นได้ทอดผ่านมายังผู้ที่นั่งอยู่ที่ชุดเก้าอี้สีขาว           หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้ารอให้ท่านหญิงเกตแก้ว เสวยมื้อเช้าและโอสถจนเสร็จเรียบร้อยอย่างใจเย็น จนในที่สุดท่านหญิงก็ตรัสถามถึงอาการของภัทรว่า            “หญิง แล้วอาการของภัทรเป็นยังไงบ้างลูก ทับทิมมาเยี่ยมแล้วดีขึ้นบ้างไหม?”          “ดีขึ้นแล้วค่ะ ท่านแม่ นี่ทับทิมก็ดูแลป้อนข้าวป้อนยาจนหมดเรียบร้อย หญิงจึงปล่อยให้ป้ากับหลานเขาได้อยู่ด้วยกันเป็นการส่วนตัวบ้างค่ะ”          คุณหญิงรัดเกล้ารายงานอาการของหลานชายคนใหม่ พร้อมกับรินชาดอกกุหลาบใส่แก้วกระเบื้องเคลือบบางเฉียบอย่างเป็นเชิงเอาใจ          “ท่านแม่คะ หญิงมีเรื่องอยากจะเรียนขอคำปรึกษาจากท่านแม่สักหน่อยค่ะ เรื่องของภัทรน่ะค่ะ” คุณหญิงรัดเกล้าแอบชำเลืองมองปฏิกิริยาของท่านหญิง ซึ่งก็ไม่ได้เอ่ยอะไรขัดขึ้น นอกจากยกแก้วชาดอกกุหลาบขึ้นมาจิบช้าๆอย่างรับฟังเช่นกัน หล่อนจึงเรียนต่อไปว่า          “หญิงคิดว่าการที่เราแยกภัทรมาจากทับทิม มันดูจะไม่เป็นการดีต่อฝ่ายใดๆเลยทั้งสิ้นนะคะ พอจะเป็นไปได้ไหมคะ ถ้าเราจะให้ภัทรและทับทิมกลับเข้ามาอยู่ที่วังของเราอีกครั้ง มันจะเป็นการสมควรหรือไม่ หรือว่าท่านแม่มีข้อเสนอแนะอย่างอื่นบ้างไหมคะ”          หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าปล่อยให้ผู้ที่มีอำนาจใหญ่ที่สุดในวังแห่งนี้เป็นผู้ตัดสินอนาคตของภัทรอย่างเหมาะสม ท่านหญิงจิบชาไปอย่างใช้ความคิดไปพลาง จนกระทั่งชาหมดแก้ว ท่านหญิงวางแก้วลง ปล่อยให้คุณหญิงรัดเกล้ารินถวายอีกครั้ง พร้อมกับออกความคิดเห็นอย่างผู้ที่ผ่านโลกมามากกว่า                “แม่เองก็คิดถึงเรื่องนี้อยู่เหมือนกันเทียว ไม่ใช่ว่าแม่เองจะใจไม้ไส้ระกำ พรากป้าพรากหลานได้ลงคอหรอกนะ แต่การที่จะให้ทับทิมกลับมาอยู่ที่วังนี้อีกครั้ง มันคงเป็นไปได้ยากเสียแล้ว มีเรื่องราวเกิดขึ้นมามากมายในวังนี้ ที่ทำให้ทั้งเราและทับทิม ต่างก็ลำบากใจที่จะอยู่ร่วมกันอีกครั้ง หญิงคงเข้าใจที่แม่พูดนะลูก...เอาอย่างนี้แล้วกัน เมื่อสัปดาห์ก่อน ทางคนฝรั่งจากสถานทูตที่เขาขอเช่า ตำหนักมุกมรกต แจ้งมาว่าจะไม่ต่อสัญญาอีก แม่มาคิดดูแล้ว คนที่จะเป็นเจ้าของสิทธิ์ในตำหนักนี้ ก็ควรจะเป็นของเภาสวัสดิ์เขา เพราะเขายังไม่เคยได้รับอะไรจากเราเลย ลูกกับพี่ๆคนอื่นๆจะว่าอะไรไหม ถ้าแม่จะยกตำหนักนี้ให้ภัทร ทับทิมจะได้มาอาศัยกับหลาน ไม่ต้องไปอยู่บ้านเช่าเล็กเท่ารังหนูอีกต่อไป”              หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า รับคำอย่างยินดี ถึงแม้ว่าตระกูลสิราวรกาญจน์จะใหญ่โต แต่ทุกคนที่เป็นทายาทของท่านชายศักดิ์สิราและท่านหญิงเกตแก้ว ต่างก็ได้รับการอบรมมาให้รักใคร่สมัครสมานสามัคคีกัน            อีกทั้งท่านชายก็ได้จัดสรรมรดกไว้เป็นสัดส่วนสำหรับทุกคนอย่างยุติธรรมก่อนที่ท่านจะสิ้นชีพิตักษัย ความยินดีที่จะได้เห็นทายาทของน้องชายคนเล็กที่ด่วนจากไปอย่างน่าใจหายจะได้อยู่อย่างเหมาะสม มีมากกว่าความริษยาใดๆทั้งสิ้น หล่อนจึงบอกท่านหญิงว่า           “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็วิเศษเทียวค่ะ ท่านแม่ ตำหนักมุกมรกต ไม่ไกลจากวังเราเท่าใดนัก แต่ก็ไม่ใกล้เสียจน ทำให้ทับทิมกับภัทรที่เคยเป็นอิสระต้องอึดอัด หญิงเชื่อว่าอีกหน่อยตาภัทรคงจะกลายเป็นเด็กที่โชคดีกว่าใครๆ และแกคงจะมีความสุขในชีวิตบ้างเสียทีนะคะ”            สตรีสองวัยหันมาสบตาและยิ้มน้อยๆให้กันอย่างโล่งใจ ภายในใจของทั้งสองต่างก็คิดถึงบุคคลคนเดียวกันที่อยู่บนสวรรค์ เขาคงจะดลใจให้ทุกอย่างเรียบร้อยไปได้อย่างเหมาะสมสำหรับทายาทเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของตนนั่นเอง จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 01:34:39

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๒๒        หลังจากนั้นไม่ถึงเดือน ภัทรและทับทิมก็ได้มีโอกาสมาเริ่มต้นชีวิตอีกครั้งที่ตำหนักมุกมรกต ท่านหญิงเกตแก้วมีบัญชาให้คุณหญิงรัดเกล้าเป็นผู้ดูแลตกแต่งซ่อมแซม ซึ่งใช้เวลาไม่นานนักก็สามารถเข้ามาอยู่ได้ เพราะผู้เช่ารายเก่าดูแลรักษาไว้เป็นอย่างดี นอกจากนี้ ท่านหญิงเกตแก้วยังได้ประทานแผงเช่า ริมถนนบางลำพู ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากตำหนัก ให้ทับทิมใช้เป็นที่ทำกิน ด้วยความพึงพอใจของทับทิมที่ต้องการเพียงเท่านี้เช่นกัน     เมื่อโลกของภัทรกลับมาเป็นดังเดิม ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็กลับมาแข็งแรงและร่าเริงแจ่มใสเหมือนเคย จนทุกคนในวังสิราวรกาญจน์ รวมถึงทับทิมต่างก็พากันคิดว่า โชคร้ายหรือดวงชะตาที่แสนอาภัพของเด็กกำพร้าอย่างภัทรจะหมดสิ้นลงไปเสียที แต่โชคชะตากลับไม่ได้ปราณีเขาเพียงเช่นนั้น เมื่อเขาได้พบกับร้านอาหารไทยทัศน์ ที่จะเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาไป อย่างที่ไม่มีใครจะคาดเดาถึงเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นได้ทั้งสิ้น      ทุกครั้งที่ภัทรนั่งรถเมล์จากโรงเรียนมาที่วังสิราวรกาญจน์ เพื่อที่จะมาเยี่ยมท่านย่าหรือคุณหญิงรัดเกล้า รวมถึงคนอื่นๆในวัง ที่ตอนนี้เขาเองก็คุ้นเคยสนิทสนมด้วยแล้ว จากป้ายรถเมล์ ภัทรจะต้องเดินผ่านบ้านไม้สีเบจหลังไม่ใหญ่นัก บ้านหลังนี้ถูกดัดแปลงมาเป็นร้านอาหารไทย ติดป้ายที่มีชื่อว่า ‘ไทยทัศน์’ ช่วงเวลาบ่ายกว่าๆที่เขามาถึงนั้น จะเป็นช่วงเวลาพักของทางร้าน หากพอแต่ช่วงเย็นที่ร้านเปิดไปแล้ว ลูกค้าจะมาอุดหนุนกันอย่างแน่นหนาราวกับแจกฟรี        จนทำให้เด็กหนุ่มที่เดินผ่านอยู่เป็นประจำนั้นเกิดความสงสัยว่าร้านนี้ทำไมจึงขายดีเช่นนี้หนอ?        สนามหญ้าด้านหน้าของวังสิราวรกาญจน์นั้น กว้างขวางราวกับสนามฟุตบอลชั้นดี ภัทรวิ่งเล่นเตะฟุตบอลกับเด็กๆลูกหลานของบ่าวในวังอย่างเป็นกันเอง ในทุกวันที่ได้ไปค้างหรือเยี่ยมเยียน แต่แล้ววันนี้เจ้าป้อมเด็กชายรุ่นน้องหนึ่งในทีมของเขา เกิดเตะลูกฟุตบอลลอยโด่งเข้าไปยังบ้านไม้ที่ตั้งอยู่ติดกำแพงวังนั่นเอง         ภัทร ค่อยๆย่องเข้าไปเลียบๆเคียงๆแถวกำแพงบ้านหลังนั้น เมื่อเห็นว่าไม่มีใครเขาจึงค่อยๆปีนกำแพงที่ไม่สูงมากนัก แล้วย่องไปหยิบลูกฟุตบอลที่อยู่ไม่ไกลกำแพงเท่าใดนัก เด็กหนุ่มได้กลิ่นน้ำมันหมูที่กำลังเจียวอยู่ในกระทะบนเตา ส่งกลิ่นหอมเตะจมูกมา เขาค่อยๆย่องหมายจะปีนกำแพงกลับออกไปตามเดิม แต่แล้วก็ต้องมาชะงักเมื่อได้ยินเสียงทักมาจากด้านหลังว่า        “ลื้อเป็นใครวะ? อาตี๋”        เมื่อหันไปมอง ภัทรก็เห็นว่าเจ้าของเสียงนั้น คือชายหนุ่มชาวจีนหน้าตาคมสัน ร่างผอมสูง ผิวชาวอมชมพู กำลังนั่งอยู่บนตู้แช่ขนาดใหญ่ เขานั่งชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง ส่วนขาอีกข้างหนึ่งทิ้งลงไปตามสบาย ในมือคีบบุหรี่อยู่ เขาไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย มีแต่หน้าตาที่ดูยียวนเท่านั้น       “ผมขอโทษครับพี่ ผมแค่จะเข้ามาเก็บลูกฟุตบอลเท่านั้นครับ” ภัทรตอบอย่างทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน        “เข้ามาบ้านคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอย่างงี้ แจ้งตำรวจจับเลยดีไหมวะ” ชายหนุ่มพูดจาข่มขู่ภัทร โดยยังนั่งนิ่งอยู่ตามเดิม และยังคงสูบและพ่นควันบุหรี่เข้าออกอยู่นั่นเอง         “อย่าส่งผมไปให้ตำรวจเลยนะครับ ผมไหว้ล่ะพี่” ภัทร เริ่มรู้สึกกลัว เขารู้ตัวดีว่าตอนนี้ตัวเองตกใจกับคำขู่นั้นจนทำอะไรไม่ถูกเลย        “อาเพ้ง ลื้อนี่มันจริงๆเลยนะ แกล้งหลอกเด็กมันอยู่ได้ ดูซิมันหน้าซีดเป็นไก่ต้มแล้ว ไอ๊หยา! ลื้อนี่ชอบแกล้งคนอยู่เรื่อย” ชายหนุ่มชาวจีนอีกคนที่ดูเหมือนจะแก่กว่าเดินเข้ามาขัดจังหวะ ราวกับอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเขาได้ทันท่วงที         “เฮียเคี้ยง ก้อ... อั๊วก็แค่แหย่มันเล่นๆเท่านั้น เห็นมันปีนกำแพงเข้ามาในร้านเรา จะตะโกนบอกสักคำก็ไม่มี อย่างนี้จะไม่ให้อั๊วแกล้งแหย่มันได้ไงล่ะ ว่าแต่อั๊วเรื่อยเลยนะ”       ชายที่นั่งบนตู้แช่ บ่นออกมาเสียงดัง ยิ่งทำให้ใบหน้าที่ดูกวนประสาทยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่ เขาดีดก้นบุหรี่ลงไปในท่อน้ำอย่างแม่นยำ ถือเป็นการระบายอารมณ์ในตัวไปด้วย       “เอ่อ...พี่ครับ พี่เจียวน้ำมันหมูไว้รึเปล่าครับ ผมได้กลิ่นมันเหมือนจะไหม้แล้วครับ” ภัทรยกมือขึ้นขัดจังหวะพี่น้องที่กำลังเถียงกันเป็นภาษาจีนที่เขาเองก็ฟังไม่ออกเช่นกัน ก่อนที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนตู้แช่จะรีบกระโจนลงแล้ววิ่งไปในครัว พลางสบถเป็นภาษาจีนเสียงดังไปตลอดทาง         ผู้ชายที่ชื่อเคี้ยง หันไปหัวเราะในท่าทีของน้องชายตนเอง ก่อนจะหันไปพูดกับภัทรว่า       “ลื้อคงจะเป็นคนของวังท่านชายล่ะสิท่า ทีหลังจะเข้ามาในนี้เดินมาดีๆก็ได้ ไม่ต้องปีนกำแพงเข้ามาหรอก เดี๋ยวตกลงไปแขนขาหักขึ้นมาล่ะก็แย่เลย อั๊วอนุญาตให้เข้ามาได้ ไม่ต้องไปฟัง ที่ไอ้เพ้งมันขู่ลื้อนะอาตี๋”       ภัทร ยกมือไหว้ลาเคี้ยง ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเดินจากไป เคี้ยงก็เอ่ยชมขึ้นมาให้ได้ยินว่า          “ลื้อนี่มันจมูกดีจริงๆนะ ขนาดไม่ได้เห็นยังรู้เลยว่าบนเตาทำอะไรอยู่ แสดงว่าลื้อน่าจะทำกับข้าวได้บ้างล่ะซี ถ้าว่างก็แวะมาเที่ยวที่ร้านนี้อีกนะ อาตี๋”         ภัทรยิ้มรับแทนคำตอบ เขายกมือไหว้ลา ก่อนที่เขาจะเดินออกไปทางหน้าร้านแทนการปีนกำแพงกลับไปตามเดิม เมื่อเดินผ่านประตูด้าน เขาก็สังเกตเห็นว่ามีป้ายขนาดเล็กติดอยู่ว่า         ‘รับสมัครเด็กฝึกงาน’        เด็กหนุ่มคิดอะไรสนุกๆบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเดินฮัมเพลงเข้าประตูวังไปอย่างอารมณ์ดี        ภัทรใช้เวลาคิดอยู่เกือบหนึ่งสัปดาห์ แต่ความรู้สึกบางอย่างภายในใจก็บอกมาว่า ร้านอาหารร้านนี้มีอะไรที่น่าสนใจและดึงดูดความสนใจของเขาไปเสียสิ้น ช่วงบ่ายของวันศุกร์ ภัทรรีบเข้าไปเยี่ยมท่านหญิงและคุณหญิงรัดเกล้าเหมือนเช่นเคย หลังจากที่รับประทานของว่างแล้ว เขาจึงค่อยๆย่องออกมาที่ร้านอาหารข้างวังอีกครั้ง อย่างมุ่งมั่นที่จะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของร้านนี้ ให้สมตามที่ได้นอนคิดมาแล้ว        “อาตี๋ ลื้อแน่ใจนะว่า ลื้อจะเป็นเด็กหัดงานไหวน่ะ งานหนักนะ” โกเคี้ยง ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำตัวเอ่ยถามภัทรอย่างไม่แน่ใจ ในหน่วยก้านของเด็กชายตรงหน้าเท่าไร        “ผมทำไหวครับเถ้าแก่ ผมพอจะเคยทำครัวมาบ้าง” ภัทรตอบอย่างมั่นใจ “เรียกอั๊วว่า โกเคี้ยงก็ได้นะ แต่ดูแล้วลื้อมันบอบบางออกอย่างงี้ จะไหวแน่รื้อ?” โกเคี้ยงยังคงลังเลไม่กล้าตัดสินใจรับเขาเข้าทำงาน จนกระทั่งมีเสียงหวานๆของผู้หญิงสาวอีกคนที่กำลังวุ่นวายกับการเลี้ยงดูเด็กอยู่ ร้องสำทับช่วยรับรองภัทร อีกคนหนึ่งว่า       “โธ่!เฮีย เด็กมันอยากทำก็รับมันไว้เถอะจ้ะ ดีกว่าเอาเวลาไปมั่วสุมกันทำอย่างอื่น อีกอย่างตำแหน่งเด็กฝึกงานงานมันจะหนักหนาสักเท่าไหร่เชียว จริงไหม พ่อหนุ่ม” หญิงสาวหน้าตาใจดี หันมายิ้มให้กับเขาอย่างเป็นกันเอง       “แล้วพ่อแม่ลื้ออนุญาตแน่นะ เดี๋ยวอั๊วจะโดนเล่นงาน โทษฐานที่หลอกเอาลูกเค้ามาใช้งานรึเปล่า อาตี๋” โกเคี้ยงยังคงซักต่อไป จนจะกว่าแน่ใจ         ตามความจริงแล้ว ภัทรยังไม่ได้บอกใครให้รู้ในเรื่องนี้เลยสักคน แม้แต่ทับทิมเองก็ยังไม่รู้เรื่องนี้ คงต้องมีสักวันที่จะต้องบอกทุกคนแน่นอน แต่ตอนนี้ทำยังไงก็ได้ให้ตนได้ทำงานสมความปรารถนาก็เป็นพอ เขาจึงจำใจโกหกออกไปว่า         “พวกเขาอนุญาตให้ผมมาทำครับ เพราะผมอยากหารายได้พิเศษ” พ่อเภากับแม่พลอยที่อยู่บนสวรรค์คงเข้าใจภัทรนะครับ เด็กชายนึกในใจ        “เอาล่ะๆ มาทำงานเฉพาะวันเสาร์กับอาทิตย์ก็แล้วกัน เรียนหนังสืออยู่ด้วยใช่ไหม ฝึกแค่นี้ก็คงพอ เป็นอันตกลงตามนี้นะ อาตี๋ เริ่มงานพรุ่งนี้เลยแล้วกัน นี่อั๊วเห็นว่าอยู่ในวังใกล้ๆนี่ละนะ ถึงรับเอาไว้”        โกเคี้ยงสำทับด้วยความที่เอ็นดูในตัวเด็กหนุ่มตรงหน้า มีบางอย่างที่ทำให้เขาเองก็รู้สึกว่าภัทรน่าจะเป็นเด็กดีและคงจะว่านอนสอนง่าย โดยที่เขาเองก็บอกไม่ได้ว่าทำไมเช่นกัน        ภัทรใช้เวลาปรับตัวกับการทำงานที่ร้านไทยทัศน์นี้อยู่เป็นเดือนกว่าจะคล่องแคล่ว โชคยังดีที่เขาเองคลุกคลีกับทับทิมและพี่ๆในครัวมาตั้งแต่ยังเด็ก จึงทำให้ทักษะในงานครัวของเขาก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็ว จนโกเคี้ยงก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ทำไมเด็กชายวัยรุ่นอย่างภัทร จึงมีความสามารถในงานครัวไม่ต่างจากผู้ใหญ่คนหนึ่งเลยทีเดียว รูปแบบอาหารของร้านไทยทัศน์ ที่ภัทรได้มีโอกาสได้เข้ามาสัมผัสนั้น ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นร้านอาหารไทย แต่รูปแบบการปรุงหรือการจัดจาน ช่างคล้ายกับอาหารฝรั่งผสมผสานกับอาหารจีน มากกว่าจะเป็นไทยแท้อย่างที่ทับทิม หรือนายห้องเครื่องของวังสิราวรกาญจน์เคยทำให้เขาเห็น          อย่างเช่นแกงเผ็ดเป็ดย่าง โกเคี้ยงจะต้องทำน้ำราดที่ตัวเป็ดแบบจีนแล้วผึ่งลมไว้ให้แห้ง แล้วจึงตัดเป็นชิ้นๆ นำมาจี่ไฟในกระทะให้หนังเป็ดเหลืองกรอบคล้ายกับเป็ดย่างในภัตตาคารจีน พร้อมๆกับกำจัดไขมันส่วนเกินออกไป จากนั้นจึงนำไปอบให้สุกเหลืองทั้งชิ้น          ก่อนที่จะนำมาแล่เป็นชิ้นบางๆ แล้วราดด้วยน้ำแกงรสชาติกลมกล่อมที่ปรุงแยกไว้ต่างหาก แต่หากเป็นทับทิม อย่างมากก็นำเป็ดไปย่างให้เหลืองกรอบ แล้วก็สับทั้งกระดูก พร้อมๆกับปรุงรสน้ำแกงไปจนเข้าในเนื้อเป็ดที่ต้มไว้ แม้ว่าจะไม่เหมือนกัน แต่ก็อร่อยคนละแบบ ในความคิดของภัทร         ภัทรแอบจดบันทึกทุกอย่างที่ได้เรียนรู้จากโกเคี้ยงอย่างละเอียด ซึ่งโกเคี้ยงก็ไม่ได้หวงห้ามแต่อย่างใดกลับยินดีสั่งสอนเพิ่มเติม หากมีอะไรที่ขาดตกบกพร่องไปจากที่เขาเห็น เขาเอ็นดูในตัวเด็กชายที่มีความตั้งใจเรียนรู้อีกทั้งยังขยันขันแข่งจนน่าชมเชย ข้อดีของภัทรอีกหนึ่งอย่างก็คือ เด็กชายสามารถเข้ากับคนได้ง่าย โดยเฉพาะเถ้าแก่เนี้ยและลูกสาววัย ๕ ขวบ ของโกเคี้ยงนั่นเอง          เถ้าแก่เนี้ยหรือคุณไดอาน่า เป็นหญิงสาวเชื้อสายจีน ที่มีความงดงามทั้งหน้าตาที่จิ้ทลิ้มพริ้มเพราะ อีกทั้งกิริยามารยาทก็งดงาม เธอจะพูดกับทุกๆคนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานไพเราะ ภัทรชอบไปคลุกคลีกับเธอเสมอ ราวกับว่าคุณไดอาน่า คือพี่สาวของตนเอง           ภัทรชอบเวลาที่คุณไดอาน่าอ่านนิทานของวอลท์ดิสนี่ย์ ให้หนูแอนนี่บุตรสาวเพียงคนเดียวของเธอและโกเคี้ยง ฟังในยามที่ปิดร้านเพื่อพักในตอนบ่าย แม้ว่าเธอจะเล่านิทานด้วยภาษาอังกฤษ แต่ภัทรก็รู้สึกว่าคุณไดอาน่าเป็นผู้หญิงที่พูดภาษาอังกฤษได้ไพเราะที่สุดในโลก รวมถึงเวลาที่ปลอบโยนโกเคี้ยงที่มักจะฉุนเฉียวกับเรื่องต่างๆภายในร้านด้วยภาษาจีนที่ไม่คุ้นหู แต่ก็ยังฟังแล้วรื่นหูสำหรับเขาอยู่ดี             บรรยากาศในการฝึกงานที่ร้านไทยทัศน์ดูเหมือนจะราบรื่นไปเสียหมด แต่ก็มีอุปสรรคอยู่อย่างเดียวนั่นก็คือ พฤติกรรมของคนบางคน ซึ่งคนๆนั้นก็เป็นหนึ่งในกำลังสำคัญของร้านไทยทัศน์เสียด้วย เพราะคนๆนั้นก็คือ นายพงศ์หรือเฮียเพ้ง น้องชายเพียงคนเดียวของโกเคี้ยงผู้ที่เป็นเจ้าของร้านไทยทัศน์นั่นเอง!             ตามปกติแล้ว เฮียเพ้ง ก็ดูจะเป็นคนที่มีนิสัยเกเร สำมะเลเทเมาอยู่เป็นประจำ แม้ว่าจะมีตำแหน่งกุ๊กที่โกเคี้ยงมอบหมายให้ทำ แต่ก็เอาแน่เอานอนไม่ได้ บางวันชายหนุ่มก็ไปเมาเหล้าอยู่ที่บาร์แถบเยาวราช จนโกเคี้ยงต้องให้ลูกน้องไปหามกลับมาอยู่บ่อยๆ             อีกทั้งยังมีนิสัยชอบเล่นการพนัน ไม่เล่นม้า ก็เล่นไพ่  ไฮโล หรืออะไรก็ตามที่มีอยู่ในบ่อน เฮียเพ้งจะต้องเข้าเป็นขาประจำอยู่เสมอๆ และเมื่อมีภัทร ที่ดูจะเหมือนจะตั้งใจเอาถ่านมากกว่าชายหนุ่ม ยิ่งทำให้เขามักจะหาเรื่องแกล้งเด็กชายอย่างไม่มีสาเหตุได้เกือบทุกครั้งที่มีโอกาส       จนเวลาผ่านไปแล้วกว่าสองเดือน ในที่สุดความลับที่ภัทรปิดบังทุกๆคนไว้ก็ถูกเปิดเผยอย่างที่เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน         คืนวันนั้นที่วังสิราวรกาญจน์ ได้มีงานเลี้ยงที่จัดการโดยคุณหญิงรัดเกล้า เธอจึงมาว่าจ้างให้ร้านไทยทัศน์มาออกร้านและทำอาหารเลี้ยงแขกของวังตามปกติที่เคยเป็น ภัทรซึ่งรู้ดีว่าหากตนเองไปป้วนเปี้ยนที่บริเวณงานเลี้ยง ความลับจะต้องถูกเปิดเผยแน่นอน เด็กชายจึงขออาสาอยู่โยงเฝ้าร้านและอยู่เป็นเพื่อนคุณไดอาน่ากับหนูแอนนี่ แต่จนแล้วจนรอดเรื่องที่นอกเหนือความควบคุมของเขาก็เกิดขึ้นมาจนได้         “ไดอาน่า ไอ้เพ้งมันมารึยัง วันนี้มันต้องลงเตาผัดด้วย ป่านนี่ยังไม่เห็นหัวอีกหรือ?” โกเคี้ยงถามกับคุณไดอาน่า เมื่อเขาขับรถกระบะกลับเข้ามาเอาของที่เตรียมไว้รอบที่สองในช่วงบ่าย ขณะที่ภัทรกำลังเล่นรถเข็นกับหนูแอนนี่อยู่ไม่ไกลนัก        “เฮีย อาเจ็กที่บาร์โทรมาบอกหนู เมื่อครู่นี้ว่า อาเพ้งอีไปกินเหล้า เมาสลบตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ฟื้นเลย” คุณไดอาน่ารายงานตามความเป็นจริง แม้ว่าหล่อนจะเดาได้ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้แล้วก็ตาม         โกเคี้ยงสบถออกมาเป็นภาษาจีนด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดยาวเหยียด จนคุณไดอาน่าต้องปลอบโยนด้วยภาษาจีนตามนิสัย ก่อนที่โกเคี้ยงจะหันมาสั่งเขาด้วยน้ำเสียงเอาการเอางานจนเกินกว่าที่จะหลบเลี่ยงได้ตามที่เด็กชายตั้งใจไว้         “อาภัทร ลื้อต้องไปขึ้นเตาแทนไอ้เพ้งมันแล้ว ตามอั๊วขึ้นรถมาเลยแล้วกัน”        “เฮีย ภัทรจะทำได้เหรอ ไม่ลองหาคนอื่นก่อนล่ะจ๊ะ” คุณไดอาน่าแย้งด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้ดีว่างานหน้าเตามันหนักหนาแค่ไหน สำหรับในสายตาหล่อนเขาก็คือน้องชายตัวเล็กที่น่าเอ็นดูเท่านั้น        “เอาน่า โตๆแล้ว อั๊วเห็นมันเคยทำได้นี่ ไม่ทำตอนนี้จะทำตอนไหน มันจะได้เก่ง ว่าไง ไหวมั้ย?”        โกเคี้ยงถามด้วยน้ำเสียงเชื่อมั่นว่าภัทรต้องทำได้ แล้วภัทรจะปฏิเสธโอกาสนี้ไปได้อย่างไร เพราะทุกคนต้องช่วยกัน คนอื่นๆในครัวต่างก็มีงานมากมายจนล้นมืออยู่แล้ว        “ได้ครับ โกเคี้ยง” ภัทร รับคำอย่างมั่นใจเช่นกัน        แม้จะไม่เคยทำงานหน้าเตาอย่างเต็มตัวมาก่อน แต่การใช้เตาฟู่และกระทะเหล็กใบใหญ่ตรงหน้าไม่ใช่ปัญหาสำหรับภัทรเลยแม้แต่น้อย กระนั้นเลย โกเคี้ยงที่วุ่นวายกับการสั่งงานก็ยังมาเลียบๆเคียงๆ มองดูภัทรอย่างห่วงใย แต่เมื่อเห็นว่าภัทรทำได้ เหมือนกับกุ๊กคนอื่น ก็เบาใจ และปล่อยให้เขาจัดการงานที่ได้รับมอบหมายมา จนสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีในคืนนี้       หลังจากของหวานถูกเสิร์ฟออกไปแล้ว ภัทรก็นั่งอมยิ้มให้กับผลงานของตนเองในวันนี้อย่างภาคภูมิใจ เขารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก และมั่นใจว่านี่คือสิ่งที่ตนเองได้เลือกแล้ว โกเคี้ยงเดินเข้ามาจับที่บ่าอย่างชมเชย เขายิ้มให้ภัทรอย่างภูมิในในความสำเร็จไปด้วย โดยที่ทั้งสองคนไม่ได้เอ่ยคำใดๆอออกมาเลยแม้แต่น้อย จนเมื่อทั้งคู่ต้องหันไปตามเสียงเรียกที่หวานหู ดังขึ้นมาจากด้านหลังนั่นเอง        “นายคง ขอบใจมากนะจ๊ะ สำหรับอาหารรสชาติวิเศษเหมือนเคย ท่านแม่เอ่ยประทานคำชมไม่ขาดเลยนะรู้ไหม...” หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้ายังไม่ทันที่จะเอ่ยคำชม และคำขอบคุณให้กับโกเคี้ยง สำหรับการจัดการอาหาร ไปตามปกติที่เธอเคยปฏิบัติมา หลังงานเลี้ยงเสร็จสิ้นไปแล้วจนจบความ เพราะความประหลาดใจในภาพตรงหน้าเข้ามาแทรกเสียก่อน        ภาพของภัทรในเสื้อกุ๊กกลางเก่ากลางใหม่ถึงซีดไปบ้างตามอายุใช้งานมานาน แต่ก็สะอาดสะอ้านเรียบร้อยดี เด็กหนุ่มสวมหมวกแก๊ปสีขาวใบใหญ่ มองมาที่หล่อนอย่างตกตะลึง ด้วยความคาดไม่ถึงไปเช่นกัน         “แล้วทำไม ภัทร ถึงแต่งตัวแบบนั้นล่ะลูก มาทำอะไรที่ในครัวนี่ ป้าคิดว่าหนูกลับบ้านอ่านหนังสือสอบเสียอีก มิน่าตามหาให้มาร่วมงานกับพวกพี่ๆ กลับไม่พบตัว”       “คนนี้คือเด็กฝึกงานของผมครับ คุณหญิง อาภัทร มาสมัครเมื่อสองเดือนที่แล้ว ผมก็รับเอาไว้เห็นว่าเป็นลูกหลานของคนงานในวังนี้ เด็กมันจะได้มีอาชีพติดตัวไปไม่ลำบาก นี่ก็เก่งเกินตัวทีเดียวครับ ผู้ใหญ่บางคนยังสู้ไม่ได้เลยนะครับคุณหญิง” โกเคี้ยงออกตัวชมเชยเด็กชาย อย่างไม่รู้อิโหนอิเหน่        “อะไรได้จ๊ะ นายคง นี่น่ะ นายภัทร หรือตามศักดิ์แล้วก็คือ หม่อมหลวงภัทร สิราวรกาญจน์ หลานชายของหญิงเอง ไม่ใช่ลูกบ่าวในวังนี้หรอกนะ สงสัยว่าจะเข้าใจอะไรกันผิดแน่ๆเทียว” คุณหญิงรัดเกล้า อธิบายให้โกเคี้ยงฟังอย่างชัดเจน         ภัทรพอจะสังเกตได้ แม้ว่าจะมีเงามาบังแสงที่ใบหน้าของโกเคี้ยงอยู่ก็ตาม  แต่ก็ยัดชัดแจ้งพอที่จะเห็นว่าโกเคี้ยง ขบฟันกรามแรงจนเป็นสันนูนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ลมหายใจแรงขึ้นด้วยความไม่พอใจ เขาข่มน้ำเสียงที่ใช้เอ่ยกับคุณหญิงรัดเกล้าด้วยความสุภาพ       “กระผมต้องกราบขออภัยคุณหญิงด้วยครับ ที่มีตาแต่ไม่มีแวว ลูกหลานของเจ้านายที่บุญคุณกับครอบครัวผมแท้ๆ ผมยังดูไม่ออก กลับหลงคิดว่าเป็นเด็กธรรมดาทั่วไปที่อยากทำงานพิเศษ”            แล้วโกเคี้ยงก็หันไปบอกอย่างทำเป็นไม่เห็น ว่าภัทรมองมาที่ตนด้วยแววตาที่อ้อนวอนอย่างสำนึกในความผิดของตน ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า           “คุณภัทรครับ งานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไปเปลี่ยนชุดกุ๊กออกเสียเถอะครับ เดี๋ยวคุณหญิงรัดเกล้าจะรอให้กลับขึ้นไปที่วังนานเสียเปล่าๆ”          โกเคี้ยงไม่ปล่อยให้ภัทรได้พูดอะไรออกมา เขาขอตัวกับคุณหญิงรัดเกล้าที่ยืนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นไปดูแลความเรียบร้อยของลูกน้องที่เก็บข้าวของอยู่ โดยทิ้งให้ภัทร มองตามร่างสูงโปร่งที่เดินจากไปอย่างรวดเร็ว อย่างสำนึกในความผิดที่ตนไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเลยแม้แต่น้อย         กลิ่นชื้นของละอองฝนที่เพิ่งตกไป ทำให้บรรยากาศในช่วงบ่ายดูอึมครึม ฟ้ายังครึ้มด้วยเมฆสีเข้มที่ตั้งเค้ารอที่จะบันดาลสายน้ำจากฟากฟ้ามาสร้างความชุ่มฉ่ำให้พื้นดินที่แล้งร้อนมานานอีกครั้ง สายฟ้าส่งแสงแปลบแวบเป็นเส้นยาวอยู่บนฟ้าไกล ภัทรรวบรวมความกล้าพร้อมกับพานบายศรีในมือแล้วเดินเข้าประตูเหล็กของร้านไทยทัศน์ที่เปิดอยู่ แม้ว่าจะเป็นช่วงปิดพักร้านยามบ่ายก็ตาม         “เฮ้ย! พวกเรา มาดูลูกผู้ดีแดง ตะแคงตีนเดินเข้ามาในร้านสิวะ ฮะฮะฮ่า” เสียงเยาะเย้ยของเฮียเพ้งที่จับกลุ่มสูบบุหรี่กับลูกน้องคนอื่นๆในครัวดังขึ้น เมื่อเห็นว่าภัทรเดินผ่านไป         ภัทรยังคงก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ใส่ใจเสียงส่อเสียดของเฮียเพ้งกับลูกน้องที่ดังตามหลังมาอย่างคะนองปาก เด็กชายเดินไปหยุดที่หน้าประตูกระจกของห้องทำงานของโกเคี้ยง แล้วเคาะกระจกนั้นเบาๆ         “เข้ามาก่อนสิ ภัทร” คุณไดอาน่าที่กำลังอุ้มหนูแอนนี่ที่หลับอยู่บนบ่า เดินมาเปิดประตูต้อนรับให้เขาอย่างยิ้มแย้ม          ส่วนโกเคี้ยง ไม่ได้ให้ความสนใจกับการปรากฏกายของภัทรในห้องนี้เลยแม้แต่น้อย เขายังคงตรวจดูบิลปึกใหญ่ในแฟ้มที่คุณไดอาน่าเป็นผู้ดูแลต่อไปอย่างเงียบๆ     ภัทรเดินเข้าไปใกล้โต๊ะของโกเคี้ยง ก่อนทรุดตัวเดินเข่าพร้อมกับถือพายบายศรีไปอย่างระมัดระวังเช่นกัน แม้ว่าจะเข้าไปหยุดที่ข้างโต๊ะของโกเคี้ยงแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ใส่ใจที่จะเหลือบมองเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย         “เฮีย ภัทร เค้ามาหาแน่ะ มีอะไรก็พูดก็จากันสิ เด็กมันจะไปรู้อะไร อย่าทำแบบนี้หน่อยเลยเฮีย...” ภัทร หันไปยิ้มให้คุณไดอาน่าที่เดินมานั่งข้างๆโกเคี้ยงอย่างขอบคุณ ไม่ว่าจะมีเรื่องราวใดในร้านเกิดขึ้น หากไม่มีเสียงหวานใสของหญิงผู้นี้คอยปลอบประโลมโกเคี้ยงแล้ว ทุกอย่างมันคงจะแย่กว่าที่เป็นอยู่แน่นอน         “ผมอยากมากราบขอโทษโกเคี้ยงครับ เรื่องที่ผมไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดให้โกเคี้ยง คุณไดอาน่า รวมถึงทุกๆคนในร้านนี้รู้ ผมไม่ได้มีเจตนาจะหลอกลวงทุกคนเลยแม้แต่น้อยครับ”         ภัทร สารภาพความจริงอย่างสำนึกผิด เขาใช้เวลาหลายคืนหลังจากเหตุการณ์วันนั้นในการทบทวนความผิด และหาคำพูดที่มันหนักแน่นพอที่จะทำให้โกเคี้ยงและทุกๆคนในร้านให้อภัยเขาได้ และยินดีที่จะรับเขากลับมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่อบอุ่นอีกครั้ง        “ไม่ต้องมาขอโทษอั๊วหรอก ลื้อมันลูกเจ้าลูกนาย อั๊วมันแค่พ่อครัวคนธรรมดา ไม่ค่าอะไรที่จะมาสนใจหรอก...”โกเคี้ยงยังพูดไม่ทันจบ คุณไดอาน่าที่นั่งอยู่ข้างๆก็มองมาเป็นเชิงห้ามไม่ให้พูดจาแรงมากไปกว่านี้        “ผมเสียใจจริงๆครับโกเคี้ยง ผมเองก็คิดว่าตัวเองก็คือคนธรรมดาเหมือนทุกคนในร้านนี้แหละครับ ไม่ได้วิเศษไปกว่าคนอื่นหรอกครับ” ภัทร เอ่ยความรู้สึกจากใจของเขาให้ทั้งสองฟังอย่างตรงไปตรงมา        แล้วเด็กหนุ่มก็รีบยื่นจดหมายปิดผนึก ที่ประทับด้วยครั่งเป็นสัญลักษณ์ตราของตระกูลสิราวรกาญจน์ ให้โกเคี้ยงและไดอาน่าเปิดอ่านดู       ถึง นายคงและคุณดารุณี เคียงวัง        ในฐานะที่หญิงเป็นทั้งป้าและผู้ปกครองของภัทร อยากจะขอชี้แจงในเรื่องที่เราต่างคงจะเข้าใจผิดกันเมื่อคืนวันงานเลี้ยงที่วัง ก่อนอื่นหญิงออกจะตกใจที่เห็นหลานชายของตัวเองนั่งอยู่ในครัวพร้อมกับการแต่งกายในชุดที่ไม่คุ้นเคยสายตามาก่อน พอได้ฟังนายคงบอกเล่าแล้วก็ยิ่งประหลาดใจ เลยยังคงสับสนและไม่สามารถจับต้นชนปลายในเรื่องที่เกิดขึ้นได้        พอตกดึกคืนนั้น ภัทรก็ได้เข้าไปเรียนเรื่องที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดในช่วงเวลากว่าสองเดือนที่ร้านไทยทัศน์ ให้ท่านแม่และหญิงได้ทราบ โดยยืนกรานว่าเป็นความสมัครใจของเขาเองที่อยากจะไปฝึกงานที่ร้านของนายคง และบอกว่ามีความสุขแค่ไหนที่ได้รับการปฏิบัติอย่างให้เกียรติในความสามารถของเขา         สำหรับหญิง การที่หลานชายจะทำอะไรก็ตามแล้วสามารถสร้างความสุขความภาคภูมิใจในตัวเองได้นั้น ด้วยความเป็นป้า หญิงเองออกจะยินดีอยู่มากเทียว และไม่เคยคิดว่าอาชีพการเป็นคนประกอบอาหารนั้น จะทำให้เสื่อมเสียเกียรติของตระกูลสิราวรกาญจน์เลยแม้แต่น้อย        ตามจริงในฐานะผู้ปกครองของนายภัทร หญิงมีความยินดีและอยากจะมาอธิบายเพื่อขอฝากฝังภัทรให้เป็นลูกศิษย์ของพ่อครัวฝีมือเอกอย่างนายคงด้วยตัวเอง แต่ภัทรก็ขอร้องไว้ว่าเขาอยากจะแก้ไขเรื่องนี้ด้วยตัวเองโดยลำพัง         เมื่อเป็นความต้องการของเขาแล้ว หญิงจึงได้แต่ส่งจดหมายนี้มาแสดงความจริงใจและขอให้นายคงและคุณดารุณีโปรดดูแลและเมตตาภัทร หากมีสิ่งใดที่ขาดตกบกพร่องไป กรุณาช่วยอบรมสั่งสอนแกให้รู้แจ้งด้วยเถิด                                                            ขอแสดงความนับถือ                                                             หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า สิราวรกาญจน์         หลังจากที่โกเคี้ยงได้ใช้เวลาอยู่ครู่ใหญ่ในการอ่านจดหมายของคุณหญิงรัดเกล้าที่ฝากมากับภัทร จนแจ่มแจ้งในใจความนั้นดีแล้ว โกเคี้ยงก็หันไปสบตากับคุณไดอาน่าที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างเป็นเชิงแสดงความคิดเห็น จนเมื่อหญิงสาวข้างกายยิ้มพน้อยพยักหน้าแทนคำตอบ โกเคี้ยงจึงยื่นมือไปรับพานบายศรีจากภัทรแล้วเอ่ยกับภัทรอย่างชัดเจนด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายกว่าเมื่อครู่นี้มากว่า        “ถ้าทางผู้ปกครองของคุณภัทรไม่ว่าอะไรที่คุณจะมาฝึกงานที่นี่ ผมก็คงไม่มีอะไรจะขัดข้องหรอกครับ”          แม้ว่าภัทรจะขอร้องให้โกเคี้ยงเรียกตนตามเดิมที่เคยเรียก แต่ทั้งโกเคี้ยงและคุณไดอาน่าต่างก็ยืนกรานที่จะเรียกเด็กหนุ่มว่าคุณภัทร เพราะต้องการให้เกียรติแก่ครอบครัวของภัทรที่มีบุญคุณต่อพวกเขามากมาย แต่ทั้งสองก็ยินดีที่จะให้ภัทรเรียกพวกเขาได้เหมือนที่เคย จึงทำให้ภัทรรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 02:49:49

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html บทที่ ๘-๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11644913/W11644913.html บทที่ ๑๑-๑๒-๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11679578/W11679578.html บทที่ ๑๔-๑๕-๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709162/W11709162.html บทที่ ๑๗-๑๘-๑๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11743840/W11743840.html ขอบคุณ คุณ mementototem คุณ ใยไหมกะใบม่อน  คุณ NUAOFFYHUB คุณ ห้าสิบป่าย สำหรับ Give  ที่มีให้เสมอมาครับ คุณ ใยไหมกะใบม่อน ขอบคุณที่ติดตาม และขอให้ประสบความสำเร็จในงานเขียนตามที่หวังเช่นกันครับ คุณ NUAOFFYHUB ขอบคุณที่ติดตามอย่างสม่ำเสมอครับ คุณ ห้าสิบป่าย ขอบคุณที่ชอบครับ ยินดีรับฟังความเห็นครับ และขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกท่านที่ติดตามแต่ไม่ได้แสดงตัวครับ ^__^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 02:57:03

ความคิดเห็นที่ 4 สงสารสิตาจังเลยค่ะ T_T จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 07:18:33

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 07:56:05

ความคิดเห็นที่ 6 งามมารยาทแท้ครับ และยังมีเกร็ดเล็กน้อยแทรกอยู่เสมอ แล้วจะไม่ให้รออ่านต่อได้อย่างไรครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 12:42:35

ความคิดเห็นที่ 7 แอบน้ำตาซึมตามสิตา คุณภัทรใจร้ายยยยย อ่านแล้วอยากรู้เรื่องต่อไปจังค่ะ มีรวมเล่มบอกด้วยนะคะ ชอบค่ะ ^^ จากคุณ : เด็กสรรพสน เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 01:18:02