ความคิดเห็นที่ 1 พีภัทรเหลือบเห็นทางหางตาว่าหนุ่มหน้าตี๋เดินออกจากห้องไปแล้ว คงกำลังไปเช็คประวัติของเขากับทางรีสอร์ทสิท่า พีภัทรนึกกระหยิ่มในใจเมื่อกดโทรศัพท์ต่อสัญญาณอินเตอร์เน็ต เข้าไปที่กล่องอีเมล์ของนักฆ่า Black Gun นักฆ่าหนุ่มทราบดีว่างานของเขาเสร็จแล้ว อาจจะเสร็จเร็วกว่าที่คิดด้วยซ้ำ เขาควรตอบปฏิเสธงานจากเรณู บุษบายุธและอาจจะแนะนำให้หล่อนสงบจิต สงบใจ เลิกโลภโมโท – “แหม มานั่งหลบมุมอยู่คนเดียวเชียว ผมขอนั่งด้วยนะครับ” เสียงทุ้มต่ำนั้นดังขึ้นพร้อมกับที่พีภัทรเห็นชายวัยกลางคนร่างอ้วนศีรษะเถิก ใบหน้าทรงกลมสวมแว่นตากรอบเหลี่ยมส่งยิ้มอย่างผูกมิตรมาให้หลังผุดลุกจากเก้าอี้แถวหน้า สองขาที่เหมือนขาหมูก้าวสั้นๆ อ้อมเก้าอี้แถวที่สอง เดินตรงมายังเก้าอี้แถวสุดท้ายที่พีภัทรกำลังนั่งอยู่ พีภัทรรีบกดตัดสัญญาณอินเตอร์เน็ตและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเสื้อด้านใน เขาเงยหน้ามองชายวัยกลางคนร่างอ้วนและส่งยิ้มให้อย่างเสียมิได้ “เชิญนั่งครับ ตรงไหนก็ได้ตามสบายเพราะนี่ไม่ใช่บ้านผม” พีภัทรพูดพลางหัวเราะ เขาผายมือไปทางเก้าอี้ด้านข้าง นึกในใจว่าชายคนนี้คงไม่ได้มาตามหาเพื่อนคุยแน่ๆ “อ้อ นั่นสินะ คุณนี่ท่าทางจะเป็นคนอารมณ์ดี” ชายร่างอ้วนเดินอุ้ยอ้ายผ่านหน้าพีภัทรและทิ้งตัวนั่งตามคำเชิญของชายหนุ่ม  เขายื่นมือออกมาให้พีภัทรจับพร้อมกับแนะนำตัวเอง “ผมชื่อสิงห์ ผลใหม่ เป็นบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นห้างฉัตร เดลี่และเป็นนักข่าวเพียงคนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามานั่งฟังการสวดอภิธรรมในห้องแห่งนี้” พีภัทรยื่นมือออกไปจับเขย่า “ผมวานิช มิตรนิรันดร์ ไม่เคยอ่านหนังสือพิมพ์มาสองปีแล้ว แต่ยินดีที่ได้รู้จักครับ” สิงห์ ผลใหม่หัวเราะถูกใจ เขาคลายมือออกจากพีภัทรและเริ่มต้นชวนคุย “ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย ไม่ทราบว่าคุณวานิชรู้จักกับพ่อเลี้ยงได้ยังไงครับนี่?” ไม่เสียทีที่เป็นนักข่าว ขนาดชวนคุยยังใช้คำแบบการสัมภาษณ์ พีภัทรตอบแบบเดียวกับที่ตอบทิวากร มันเป็นประวัติที่ยากแก่การตรวจสอบสำหรับคนที่เพิ่งพบหน้ากันเป็นครั้งแรก เมื่อรับฟังจบ ดวงตาเล็กหยีหลังกรอบแว่นของสิงห์ ผลใหม่ก็เบิกโพลงอย่างประหลาดใจ “โอ้โฮ อายุไม่น่าจะเยอะ เป็นเจ้าของโรงงานแล้ว คุณวานิชอายุเท่าไหร่ครับ?” สิงห์ ผลใหม่ถาม พีภัทรรู้สึกเหมือนกำลังถูกสัมภาษณ์อย่างไรชอบกล “ยี่สิบเจ็ดครับ” เขาโกหกไปตามเรื่อง ได้ยินเสียงคู่สนทนาหัวเราะอีกครั้งก่อนพูดเหมือนรำพึงว่า “อายุน้อยร้อยล้าน เด็กสมัยนี้มันรวยกันเร็วจริงๆ สมัยผมอายุเท่านี้นะ ยังเป็นนักข่าวกิ๊กก๊อกวันๆ ได้แต่ทำงานหาข่าวหัวหกก้นขวิด” พีภัทรได้แต่เม้มปากแล้วยิ้ม เขาไม่ทราบว่าจะตอบรับคำรำพึงแบบนี้อย่างไรดี พีภัทรแอบคิดว่าถ้าเขาเงียบ ชายร่างอ้วนรุ่นพ่อคนนี้อาจจะไม่อยากคุยด้วยต่อไปก็ได้ แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อพีภัทรเห็นสิงห์ ผลใหม่สั่นศีรษะรำพึงรำพันเกี่ยวกับอดีตอีกสองสามคำก็หันมาทางเขาและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้น “นี่แน่ะ คุณวานิช คุณรู้ไหมว่าใบหน้าของคุณเหมือนใครคนหนึ่งที่ผมรู้จักในอดีตมากๆ ตอนแรกผมคิดว่าคุณเป็นลูกชายของเขาเสียอีก แต่ดูจากอายุแล้วคงไม่น่าใช่” “ใครหรอครับ?” พีภัทรถามออกไปตามมารยาท แทบไม่สนใจเลยว่าคำตอบที่ได้รับคืออะไร สิงห์ ผลใหม่ยกมือลูบคาง มองลอดแว่นพินิจโครงหน้าของชายหนุ่มอย่างละเอียด “เขาชื่อนิเทศ เป็นเพื่อนสนิทผมเอง เราเป็นนักข่าวด้วยกันสมัยที่ห้างฉัตร เดลี่เพิ่งตั้งไข่ได้ไม่กี่ปี  ให้ตายเถอะ คุณเอ๊ย ยิ่งมองใกล้ๆ แบบนี้ ตาเอย จมูกเอย ปากเอย ชัดเลย หน้าของคุณเหมือนหน้าเพื่อนผมตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิด” “วันนี้เพื่อนคุณอามาด้วยหรือเปล่าล่ะครับ?” พีภัทรพูดพลางฉีกยิ้ม แต่ก็ต้องรีบกลบรอยยิ้มไปทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของสิงห์ ผลใหม่สลดวูบ “เพื่อนผมถูกฆ่าตายเมื่อยี่สิบสี่ปีก่อน เขาคงมาด้วยไม่ได้หรอกคุณ” บรรณาธิการร่างอ้วนพยายามแค่นยิ้ม “หรือถ้ามา คงวงแตกกันทั้งงานแน่” แล้วสิงห์ ผลใหม่ก็หัวเราะฝืดฝืน แต่พีภัทรไม่ได้หัวเราะด้วย เขารู้สึกสะกิดใจในน้ำเสียงตอนที่คู่สนทนาพูดว่าเพื่อนถูกฆ่าตาย มันเป็นน้ำเสียงของความเจ็บช้ำ ความเจ็บปวด และความเคียดแค้นอะไรบางอย่าง น้ำเสียงนั้นทำให้พีภัทรถามออกไปอย่างห้ามตัวเองไม่ทัน “เพื่อนของคุณอา...เอ่อ...ถูกใครฆ่าตายหรือครับ?” นัยน์ตาของสิงห์ ผลใหม่มีประกายหมองหม่น เขาสั่นศีรษะตอบ “ช่างมันเถอะคุณ เรื่องมันนานมาแล้ว พูดไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา” พีภัทรรู้สึกอยากรู้มากขึ้น “ตำรวจจับฆาตกรไม่ได้ใช่มั้ยครับ?” บรรณาธิการร่างอ้วนถอนหายใจ “จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ” นักฆ่าหนุ่มตระหนักได้ว่าสิงห์ ผลใหม่รู้สึกอึดอัดที่จะพูดคุยเรื่องนี้ในงานศพของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ แต่พีภัทรก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ บทสนทนาของพวกเขาหยุดลงในนาทีนั้นเมื่อร่างของทิวากรเดินกลับเข้ามาในห้องซึ่งมีแขกทยอยเข้ามาจนเก้าอี้เกือบจะเต็มหมดแล้ว หนุ่มตี๋เหลือบมองมาที่พีภัทรอย่างไม่หายเคลือบแคลงใจ เขายืนข้างประตูเหมือนรอใครบางคน ไม่นานนัก ร่างของชายหน้าซูบตอบก็ปรากฏเข้ามาในห้อง ยืนข้างประตูด้านตรงข้ามกับทิวากร ก่อนที่ไม่กี่อึดใจต่อมา ร่างที่อยู่ภายใต้จีวรสีเหลืองอร่ามของภิกษุสงฆ์จำนวนเก้ารูปก็ก้าวเท้าเข้ามาในห้องด้วยกิริยาสงบสำรวม มุ่งตรงสู่ธรรมมาสที่จัดตั้งอยู่บนแท่นนั่งยกพื้นสูงบริเวณผนังด้านขวามือของโลงศพ และผู้ที่เดินตามหลังมาเป็นกลุ่มสุดท้ายคือเรณู เดโชและพิชิตพร้อมทั้งบอดี้การ์ดคุ้มกันเชา ซานและ เฟยนั่นเอง การสนทนาจ้อกแจ้กทั่วห้องหยุดชะงักลงตั้งแต่ที่ภิกษุสงฆ์ขึ้นนั่งประจำธรรมมาส พีภัทรลอบชำเลืองมองบุคคลกลุ่มสุดท้ายที่เข้ามาในห้อง คนแรกคือเรณู บุษบายุธ หล่อนดูสวยมีสง่าราวนางพญาเวลาก้าวเดิน คนที่สองเป็นบุรุษผมสีดอกเลา ร่างกายสูงใหญ่นัยน์ตาดุอำมหิต และคนสุดท้าย ชายผิวขาวใบหน้าจีน มีบางส่วนคลับคล้ายใบหน้าของทิวากร ดวงตาเข้มขรึมเอาจริงเอาจังบ่งชัดถึงความซื่อสัตย์กับรอยแผลเป็นบนแก้มด้านซ้ายที่เหมือนถูกไฟลวก... รอยแผลเป็น! พีภัทรตกตะลึง รู้สึกเย็นวาบไปทั้งกาย คำพูดที่ว่าชายเชื้อจีนมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าคือคนที่นำเขามาทิ้งไว้กับนายพงศธรและนางศโรรัตน์ผุดวาบเข้ามาในห้วงคำนึงอย่างไม่มีเหตุผล พีภัทรเผลอจับจ้องอย่างลืมตัว เขาเห็นชายผู้นั้นเดินมาจะทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ข้างทิวากรในแถวหน้า แต่คงรับรู้ได้ถึงการถูกจ้องมอง ชายผู้นั้นจึงเหลือบมาทางพีภัทรและประสานสายตากันเข้าพอดี ++++++++ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 11:11:12

ความคิดเห็นที่ 2 พิชิตรู้สึกเหมือนกาลเวลาหยุดหมุนเมื่อจ้องเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่มผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้ริมผนังแถวสุดท้าย ในชีวิตของเขาไม่เคยลืมใบหน้านี้ได้เลย พิชิตถึงกับนิ่งอึ้งไปชั่วขณะเพราะคิดว่าสิ่งที่เห็นคือดวงวิญญาณของนักข่าวหัวเห็ดคนนั้นเมื่อยี่สิบสี่ปีก่อน แต่ก็ตระหนักได้ว่าดวงวิญญาณคงไม่มีทางไปหาสูทชั้นดีกับแว่นตามาสวมใส่ได้ “ป๊า มีอะไรหรือครับ?” ทิวากรถามเมื่อเห็นบิดายืนนิ่งอยู่นาน เขาเหลือบมองตามสายตาไปก็พบว่าบิดากำลังจับจ้องวานิช มิตรนิรันดร์ผู้รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันทีเหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์แห่งความตะลึงงันอย่างไรอย่างนั้น “คนนั้นเป็นใคร อั๊วไม่รู้จัก ใครปล่อยให้เข้างานมา” พิชิตถามขณะตั้งสติได้และทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้เคียงข้างบุตรชาย “อีบอกว่าชื่อวานิช มิตรนิรันดร์ พ่อของอีซื้อขายเซรามิกอยู่กับพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์มานาน และตอนนี้นายวานิชคนนั้นกำลังจะทำธุรกิจผลไม้กระป๋อง” ทิวากรตอบ “อีเดินทางมาลำปางเพื่อติดต่อเรื่องการซื้อขายผลไม้ในไร่ของพ่อเลี้ยง ทราบข่าวว่าพ่อเลี้ยงเสียชีวิตตอนเข้าพักที่รีสอร์ทกลิ่นเกสรเลยมาร่วมงาน ป๊าว่าอั๊วคิดผิดหรือที่ปล่อยให้อีเข้ามาในงาน?” พิชิตสูดหายใจลึก ก้มมองมือของตนเองก่อนเงยหน้าและหันมาตอบบุตรชาย “ลื้อได้ตรวจสอบว่านายวานิชมีประวัติอย่างนั้นจริงๆ หรือเปล่า?” ทิวากรส่ายศีรษะเล็กน้อย “อั๊วยังไม่มีเวลามากพอ ป๊า ตอนนี้ได้แค่ตรวจสอบไปที่รีสอร์ท รีเซ็ปชั่นก็ตอบมาว่ามีแขกที่ชื่อวานิช มิตรนิรันดร์เข้ามาพักจริงๆ และบัตรที่อีใช้ก็เป็นแบบไม่จำกัดวงเงิน คนธรรมดาไม่สามารถพกบัตรใบนี้ได้แน่ ส่วนเรื่องที่พ่อของอีเคยค้าขายเซรามิกกับพ่อเลี้ยงจริงๆ หรือเปล่าต้องรอให้ทางโรงงานตรวจดูอีกที ป๊าสงสัยอะไรหรือครับ?”   คราวนี้เป็นฝ่ายพิชิตที่ส่ายศีรษะบ้าง “เปล่าหรอก” เขาตอบ “แค่ถามไว้ คนไม่เคยเห็นหน้า อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ อย่าสนใจเลย” “ป๊าคงเข้าใจนะว่าอั๊วก็ไม่อยากให้เข้ามาหรอก แต่อีบอกว่าจะมาค้าขายกับไร่ผลไม้ ถ้าไปทำให้อีขุ่นใจอั๊วกลัวว่าเราจะทำให้ไร่บุษบายุธเสียว่าที่ลูกค้ารายใหญ่ไปเปล่าๆ อั๊วถึงต้องยอมให้อีเข้ามา” “เออน่า อั๊วบอกว่าอย่าสนใจ ลื้อก็อย่าคิดมากเลย อีอาจจะเป็นลูกค้ารายใหญ่อย่างที่ลื้อว่าจริงๆ ก็ได้” พิชิตพูดโดยไม่รู้เลยว่าตลอดเวลานั้น เดโชซึ่งนั่งถัดไปประมาณสามเก้าอี้กำลังเงี่ยหูฟังบทสนทนาของพวกเขาอย่างตั้งใจ บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาลอบชำเลืองมองไปทางชายหนุ่มในบทสนทนาของพิชิตกับทิวากร แล้วเขาก็ถึงกับตะลึงงันไปอีกคน ร่างที่นั่งอยู่ข้างกายสิงห์ ผลใหม่ – นักข่าวผู้เห็นแก่เงินคนนั้น เป็นร่างของนิเทศ ดำรงธรรม นักข่าวจอมโอหังไม่ผิดเพี้ยน เสียแต่ว่าทำทรงผมทันสมัย ใส่แว่นตา ไว้หนวดเครา เดโชนึกถึงทารกน้อยที่เขาลงมือทำสัญลักษณ์ให้ด้วยมือของตัวเองเมื่อนานมาแล้ว... แต่ใบหน้าของวานิช มิตรนิรันดร์ไม่มีรอยแผลเป็น ทว่า อะไรบางอย่างบนใบหน้านั้นทำให้เดโชรู้สึกไม่สบายใจ ชายคนนี้เป็นใคร? มาจากไหน? จู่ๆ ก็โผล่เข้ามาในงานศพแบบไม่มีใครเชิญ? เดโชคิดคำนึงอย่างสงสัยพลางหันหน้ากลับมา เขาคิดว่าหากส่งลูกน้องสักคนสองคนไปเยี่ยมบุรุษแปลกหน้าที่ห้องพักก็คงจะดี อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่ามันเป็นนักธุรกิจจริงๆ หรือเปล่า สัญชาตญาณเตือนภัยในตัวของเขากำลังส่งสัญญาณ เขาไม่ควรไว้ใจคนแปลกหน้า แถมหน้าที่แปลกยังไปละม้ายคล้ายโจทย์เก่าในอดีต เดโชขยับตัวเหยียดแผ่นหลังตรงและจ้องมองโลงศพเบื้องหน้า ตัดสินใจว่าจะรอดูท่าทีของวานิช มิตรนิรันดร์หลังเสร็จสิ้นการสวดอภิธรรมในคืนนี้ บางทีเขาอาจจะระแวงคิดมากไปเอง แต่การระมัดระวังตัวไม่ใช่สิ่งที่ผิด เสียเวลานิดหน่อยคงไม่เป็นไร นัยน์ตาดุคู่นั้นทอประกายวาบขณะก้มมองนาฬิกาข้อมือเรือนทอง ขณะนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มห้าสิบห้านาที การสวดอภิธรรมจะเริ่มขึ้นตอนสองทุ่มตรง เดโชละสายตาจากนาฬิกา เงยหน้าจ้องมองกล้องวีดีโอที่ติดอยู่บนผนังและเล็งมุมภาพไปยังด้านธรรมมาสของพระทั้งเก้ารูป กล้องวีดิโอตัวนี้จะฉายภาพออกไปที่จอโปรเจ็คเตอร์ขนาดใหญ่ด้านนอก เช่นเดียวกับไมโครโฟนตัวจิ๋วที่ติดอยู่บนตาลปัตรของหลวงพ่อผู้เป็นเจ้าอาวาสซึ่งจะส่งเสียงออกไปที่ลำโพงข้างจอโปรเจ็คเตอร์เช่นกัน แต่ฉับพลันนั้น ห้วงคิดของเดโชก็สะดุดลงเมื่อร่างของนายเปล่ง - หัวหน้าคนงานจากไร่บุษบายุธปลิวหวือกระเด็นเข้ามาในห้องและกลิ้งขลุกๆ มาหยุดอยู่แทบเท้าของเขาในวินาทีนั้นเอง... -------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 11:12:19

ความคิดเห็นที่ 3 แหม...กำลังตื่นเต้นทีเดียว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 12:07:13

ความคิดเห็นที่ 4 รออ่านต่อ ด้วยดวงใจระทึก จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 12:19:29

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว . . . จบซะแล้ว กำลังอ่านเพลินๆ . . . รออ่านตอนหน้าจ้า มาส่งไอติมจ้า . . . . ร้อนเนอะ คุณทะเล เนอะ อยากเข้าไปนอนในตู้เย็น . . . เอิงเงยๆ แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 55 18:59:54 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 18:37:20

ความคิดเห็นที่ 6 รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ ^^ อยากเข้าไปอยู่ในตู้เย็นเหมือนอย่างที่คุณปอมบอกจริงๆค่ะ ไอติมมม!! แง ง๊้ดดด กินไม่ได้อ่ะ ไอค๊อกแค๊ก  อดเรย^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 21:10:42

ความคิดเห็นที่ 7 ^ คุณใยไหม  ไอขนาดนั้น . . .ขีนเข้าไปในตู้เย็นคงไอหนักขึ้นนะคะ มี น้ำเก๊กฮวยร้อน มาฝากนะคะ จะได้หายหวัดไวๆ แล้วมาหม่ำๆ ไอติมด้วยกัน   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 10:15:44

ความคิดเห็นที่ 8 เริ่มสนุกแล้วหละซี๊!!!! เป็นกำลังใจให้กับนักเขียนครับ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 12:12:41

ความคิดเห็นที่ 9 มายื่นบัตรคิวไว้ก่อนครับ จะมาอ่านวันหยุดสุดสัปดาห์ครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 17:33:46

ความคิดเห็นที่ 10 เครื่องร้อน อยากอ่านต่อค่ะ จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 8 มี.ค. 55 15:40:36

ความคิดเห็นที่ 11 ทิ้งท้ายไว้ให้ติดตามอีกแล้ว รีบ ๆ มาลงต่อนะคะ  ลุ้นค่ะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 10:02:58

ความคิดเห็นที่ 12 The Punisher เคยอ่านครับ เคนเอาลายเส้นมาเทียบกับการ์ตูนญี่ปุ่น ซึ่งคนละแนวทางกัน เทียบกันลำบาก มาถึงตอนนี้ ดูเหมือนวาวงจรชะตากรรมได้หมุนเวียนย้อนรอยกรรม พิชิต เดโช ที่ถูกห่างๆจากคนอ่านได้ระยะหนึ่ง ในที่สุดก็กลับมารับกรรม? หรือไม่ อย่างไร ตอนไหน ตามหลักสากล นักฆ่าต้องไร้รัก ถึงมีรักก็ค้องซ่อนเอาไว้ ไม่ใช้ชาวโลกรู้ เพราะเมื่อคนอื่นรู้ ศัตรูก็รู้ นั่นกลายเป็นจุดอ่อนชนิดหนึ่ง เพราะความรักเป็นอุปสรรคประการหนึ่งของนักฆ่า ทั้งเห็นทั้งอ่านมานักต่อนักแล้ว ^^ จะรอดูว่าพีภัทร นักฆ่าล้างอธรรม จะเป็นไปตามกฏสากลไหมนะ หรือว่าหาทางออก และจบลงด้วยดี อย่างไร^^ แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 55 18:43:01 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 9 มี.ค. 55 15:34:12

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านรวดเดียวแบบนี้ก็ดีเหมือนกันน้า จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 11:15:00