ความคิดเห็นที่ 1 1/1 รถแท็กซี่พาผู้โดยสารจากสนามบินเดินทางมุ่งสู่โรงแรมใจกลางกรุง ผ่านอาคารบ้านเรือนหลังเล็กซึ่งปลูกสร้างห่างกัน ทุกบ้านล้วนมีพื้นที่ว่างล้อมรอบเหมือนบ้านในชนบท ขัดกับถนนลาดยางสี่เลน ลลิลดาลั่นชัตเตอร์เก็บภาพระหว่างทาง แม้ที่นี่จะเป็นเขตเมืองหลวง แต่ความเจริญยังน้อยกว่าเมืองชนบทในประเทศที่ตนจากมา รถแท็กซี่เลี้ยวเข้าสู่โรงแรมชื่อดังซึ่งมีสาขาทั่วโลก สถาปัตยกรรมของที่นี่ประยุกต์ตามเอกลักษณ์ของประเทศคาซาเนีย หากแลดูโดดเด่น หรูหรา ผิดจากสภาพบ้านเมืองแท้จริง พนักงานต้อนรับมีใบหน้ายิ้มแย้ม ลลิลดานึกชอบใจแก้มสีอมชมพูของพวกเขาและเธอเหล่านั้น ดวงตาเรียวเล็กแลดูเล็กลงไปอีกเมื่อถูกล้อมรอบด้วยแก้มอิ่ม ขัดกับจมูกโด่งเป็นสันผิดจากชาวเอเชียตะวันออก ความผสมผสานระหว่างตะวันออกและตะวันตกนั้นอาจเรียกได้ว่าเป็นเอกลักษณ์ของชาวคาซาน “อเมริกัน แชร์จ้ะ น้องสาว” เจคแบมือตรงหน้า น้องสาวจึงตีเผียะลงไป “แปะไว้ก่อนนะ พี่ชาย” พี่ชายเขกหน้าผากน้องสาว ก่อนยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานต้อนรับ “สองห้องครับ” “กี่คืนคะ” “สองครับ” เจคจองห้องพักสำหรับวันหยุด เมื่อถึงวันทำการราชการอีกครั้งเขาก็ต้องย้ายไปยังที่พักซึ่งที่ทำงานเตรียมไว้ให้ เขามีเวลาเที่ยวกับลลิลดาหนึ่งสัปดาห์ ก่อนเริ่มเข้าประจำยังสำนักงานสหประชาชาติประจำประเทศคาซาเนีย เหตุการณ์บ้านเมืองของที่นี่ไม่สงบอย่างที่เห็นภายนอก ความไม่ชอบธรรมของประธานาธิบดีวายุ้ค นูมา ประธานาธิบดีซึ่งอยู่ในตำแหน่งมายี่สิบปีกำลังเป็นข่าวคราวน่าสนใจ เขาต้องส่งลลิลดากลับบ้านตามกำหนดสองสัปดาห์ที่ตกลงกันไว้ แม้เจ้าหล่อนจะไม่ทราบสถานการณ์ หากมารดาของเธอนั้นทราบและฝากฝังกับเขาอย่างดี ถ้ามีคนบอกเขาเมื่อสิบหกปีก่อนว่าตนจะยอมรับสองแม่ลูกชาวไทยคู่นี้ได้ เจคคงต่อยผู้พูดคว่ำแล้ว เขาในวัยหนุ่มเกลียดคนที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างเขาและพ่อ กระทั่งความกล้าหาญชาญชัยแม้ใบหน้าจะเปื้อนน้ำตาของเด็กหญิงวัยแปดขวบ ก็ทำให้เขาทั้งสงสารและนึกนิยมมันอยู่ในใจ เมื่อเปิดใจให้คนลูกแล้ว ใจเขาก็เริ่มยอมรับในความเมตตาของมารดาเด็กหญิงที่เผื่อแผ่มายังเขาทางอ้อม งานพยาบาลว่าหนักหนาสาหัสมากแล้ว แต่เธอก็รับผิดชอบงานบ้านไม่เคยขาดตกบกพร่อง รวมทั้งชีวิตวัยรุ่นของเขาซึ่งพ่อผู้เป็นแพทย์ไม่ค่อยมีเวลาใส่ใจ ความสดใสของลลิลดาอีกนั่นแหละ ช่วยให้ความสัมพันธ์ของทุกคนในบ้านดำเนินไปอย่างไม่เก้อกระดากจนเกินไป จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 11:34:45

ความคิดเห็นที่ 2 อนุสาวรีย์หินสลัก ประติมากรรมลอยตัวรูปชายชราท่าทางใจดีตั้งอยู่ใจกลางจัตุรัส โดยมีทำเนียบรัฐบาล รัฐสภา และสถานที่ราชการสำคัญล้อมรอบอยู่อีกฝั่งถนน จัตุรัสแห่งนี้ถือเป็นแลนด์มาร์คของประเทศคาซาเนียตามที่คู่มือท่องเที่ยวและพนักงานโรงแรมแนะนำเป็นเสียงเดียวกัน “หน้าท่านคล้าย ‘ผู้พันแซนเดอร์’ เหมือนกันนะคะ” ลลิลดาหมายถึงผู้คิดค้นสูตรไก่ทอดซึ่งมีชื่อเสียงไปทั่วโลก “ถ้าถือไม้เท้าด้วยล่ะก็ ฉันคงคิดว่ามีไก่ทอดขายแถวนี้” “นายพลนูมา นายทหารผู้ยึดอำนาจภายหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครองและเปิดประเทศ ท่านยังเป็นบิดาของประธานาธิบดีวายุ้ค ประธานาธิบดีคนปัจจุบัน” “แล้วตอนนี้ท่านยังมีชีวิตอยู่ไหมคะ” “เปล่า ถ้าท่านยังมีชีวิตคงอายุเป็นร้อยปีแล้วล่ะ ลูกชายท่านก็ปาเข้าไปเจ็ดสิบห้าปีแล้ว” “ถามนิดเดียวตอบยืดยาวไปได้” น้องสาวย่นจมูกใส่ เธอเดินถ่ายรูปรอบบริเวณจัตุรัส เมื่อได้ภาพและมุมสวยๆ จนหนำใจแล้วจึงโบกรถไปยังวัดสำคัญซึ่งขึ้นชื่อด้านประติมากรรมต่อ การจราจรคล่องตัวทำให้นั่งรถแท็กซี่เพียงยี่สิบนาทีก็มาถึงวัดในนิกายวัชรยาน กำแพงสูงใหญ่ตั้งตระหง่านด้วยการเรียงตัวกันของอิฐสีธรรมชาติ สูงท่วมศีรษะราวตึกสามชั้น ด้านบนก่อสร้างด้วยไม้สลับกับปูน สีทองชองหลังคาตัดกับสีแดงของตัวอาราม สะท้อนกับแสงแดดเป็นประกายระยับสวยงาม นักท่องเที่ยวสาวไม่ลืมยกกล้องซึ่งห้อยไว้กับคอเก็บภาพประทับใจ ภายในวัดมีผู้คนมากมายอย่างเหลือเชื่อ ผิดกับใจกลางเมืองที่เธอเพิ่งจากมา พวกเขากำลังตั้งใจภาวนาสวดมนต์ มือข้างหนึ่งถือประคำ มืออีกข้างหนึ่งหมุนกงล้อมนตราซึ่งลลิลดาเห็นว่ามันมีลักษณะคล้าย ‘ป๋องแป๋ง’ ของคนรับย้อมผ้าในเมืองไทย ลลิลดาพนมมือไหว้พระพุทธรูป ขณะที่เจคปฏิบัติตามอย่างเก้ๆ กังๆ เธอแอบเก็บภาพการสวดภาวนาของชาวคาซานโดยไม่ใช้แฟลช รวมทั้งภาพจิตรกรรมที่สื่อถึงวัฏจักรแห่งชีวิต หญิงสาวใช้เวลาเก็บภาพพักหนึ่ง ก่อนกลิ่นหอมจากรถเข็นค้าขายอาหารภายนอกวัดจะยวนใจจนกระเพาะโอดครวญ เธอหันมองพี่ชายอย่างขอความเห็น “เปลี่ยนใจไม่กลับไปกินที่โรงแรมแล้วซี” แค่มองตาเจคก็รู้เท่าทัน “ฉันว่าเราซื้อไส้กรอกเข้าไปกินในร้านน้ำชาร้านนั้นคงไม่เลว เรียนรู้วิถีชีวิตชาวบ้านเป็นผลดีกับงานพี่นะ” “ไม่ต้องหว่านล้อม ถึงไหนถึงกันอยู่แล้ว น้องเอ๋ย” สองพี่น้องประสานมือกัน ลลิลดาเบียดกายชิดเสื้อโค้ตหนาของชายหนุ่มเมื่อลมเย็นพัดวูบมา แต่แล้วผ้าพันคอของเธอที่พันไว้หลวมๆ ก็ปลิดปลิวขณะกำลังข้ามถนน ก่อนถูกเหยียบโดยผู้ซึ่งข้ามสวนกัน ดวงตากลมโตวาวโรจน์เมื่อเห็นผ้าพันคอผืนรักถูกย่ำยี ซ้ำร้ายชายร่างสูงโปร่งที่เหยียบย่ำยังเดินผ่านเธอรวดเร็ว โดยไม่หยิบผ้าคืนมาหรือขอโทษสักคำ “ไม่เอาน่า” เจครีบรั้งน้องสาวเมื่อเจ้าหล่อนทำท่าจะตามไปเอาเรื่อง “เขาไม่ได้ตั้งใจหรอก” “แย่จริง ฉันรู้ว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ขอโทษหรือเก็บผ้ามาคืนมันลำบากตรงไหน ฉันหลงคิดว่าคนที่นี่จิตใจดี ความจริงแล้วจองหองมากกว่า” “จะเอาคนคนเดียวมาตัดสินคนทั้งหมดไม่ได้ เอ้า ยังอยากกินไส้กรอกอยู่ไหม” ลลิลดามองค้อนพี่ชาย เธอก้มเก็บผ้า ก่อนกลับไปให้ความสนใจกับไส้กรอกปิ้งสีคล้ำ กลิ่นหอมของมันช่วยลดอุณหภูมิอารมณ์เดือดปุดลง ทว่าพ้นมุมกำแพงวัด ‘คนจองหอง’ หยุดยืนฟังเสียงโวยวายของหญิงสาวต่างชาติต่างภาษา กระทั่งเสียงนั้นเงียบลง เขาจดจำใบหน้าสวยแปลกตานั้นได้ดี ผิวสีแทนของเจ้าหล่อนราวกับสีของน้ำผึ้ง เสียแต่ว่าเธอได้กระทำในสิ่งที่ไม่สมควรที่สุดตามความเชื่อของชาวทิชกู คือการพูดคุยกับผู้ชายกลางวันแสกๆ อันผิดหลักประเพณี เออนะ เขาไม่ได้ตั้งใจเหยียบผ้าผืนนั้นแต่ก็ยั้งเท้าไม่ทัน ครั้นจะให้ก้มเก็บก็เท่ากับละเมิดประเพณีชาวทิชกูที่ชายไม่อาจสัมผัสข้าวของส่วนตัวของสตรี คนต่างชาติต่างภาษาอย่างเจ้าหล่อนย่อมไม่ทราบกฎเกณฑ์อันละเอียดอ่อนของพวกเขา นอกจากมาเที่ยวเพียงฉาบฉวยเท่านั้น จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 11:35:53

ความคิดเห็นที่ 3 “รสชาติเป็นไง” เจคถามทันทีที่น้องสาวจิ้ม ‘ไส้กรอกเลือดแพะ’ สีดำคล้ำเข้าปาก “ไม่คาว อร่อยดี ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ต้องชิมเอง” “ไม่ล่ะ พี่ยังมีธุระงานการอีก ยังไม่พร้อมเสี่ยงท้องเสียแบบเธอ” เขาจิบน้ำชาพลาง นั่งมองลลิลดาจัดการไส้กรอกเลือดแพะ...หนึ่งในอาหารพื้นเมืองของชาวคาซานไปพลาง กิริยาเคี้ยวตุ้ยๆ นั้นตอกย้ำว่าเจ้าหล่อนเป็นคนกินง่าย อยู่ง่าย รวมทั้งหายโกรธง่ายเช่นกัน “เดี๋ยวเราจะไปไหนกันต่อคะ” “พิพิธภัณฑ์ชาวทิชกู...อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก แล้วตอนเย็นไปเดินเล่นตลาดนัดในเมืองกัน” “น่าสนใจแฮะ พูดถึงชาวทิชกู ฉันตั้งใจจะซื้อทัวร์ของโรงแรมไปเที่ยวเขตสงวนของชาวทิชกูอยู่พอดี ไหนๆ พี่ก็ต้องเตรียมตัวทำงานแล้ว ฉันไม่อยากแกร่วคนเดียว” “อันตรายหรือเปล่า อยู่ห่างจากกรุงซุตซูออกไปอีกหลายร้อยไมล์เชียวนะ” “ไม่หรอกค่ะ ดูแผ่นพับนี่ก็ได้ ฉันหยิบมาจากล็อบบี้โรงแรม” เจคหยิบแผ่นพับมาเปิดดู ภายในนำเสนอการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ในเขตสงวนทิชกู ที่แห่งนั้นจะจำลองวิถีชีวิตบรรพชนดั้งเดิมของชาวคาซาน มีให้เลือกทั้งชนิดเช้าไปเย็นกลับหรือค้างแรมหนึ่งสัปดาห์ จากภาพตัวอย่างซึ่งเป็นรูปนักท่องเที่ยวต่างชาติกำลังทำกิจกรรมต่างๆ ทุกอย่างดูปลอดภัยและมีมาตรฐานดี สมแล้วที่น้องสาวขาลุยของเขาจะให้ความสนใจ “ถ้าเช้าไปเย็นกลับก็ไม่เลว” “แต่ฉันว่าจะซื้อแพ็คเกจหนึ่งสัปดาห์” “พูดเป็นเล่นน่า” “ฉันพูดจริงทำจริงเสมอ ฉันรู้ว่านับแต่พรุ่งนี้พี่คงวุ่นกับการเตรียมเริ่มงานใหม่ ถ้าฉันไปเขตสงวนทิชกู ฉันก็ไม่ต้องแกร่วอยู่ในเมืองหลวงไปอีกสิบวัน” ลลิลดาหรี่ตาเจ้าเล่ห์เมื่อคิดหาทางต่อรองได้ “หรือพี่จะจ่ายค่าห้องพักโรงแรมต่อไปให้ฉัน ถ้าอย่างนั้นฉันอาจเปลี่ยนใจก็ได้นา” เจคยกมือยอมแพ้ ยัยเด็กเขี้ยวลากดิน แค่สองห้องสองคืนก็ปาเข้าไปกว่าพันยูเอสดอลลาร์แล้ว ไม่รู้อะไรดลใจเขายินยอมให้เจ้าหล่อนติดตามมา “ถ้าคิดว่าไปอยู่นั่นเจ็ดวันแล้วไม่เบื่อ...ก็ตามใจ” เถอะ สถานที่ชนบทห่างไกลอย่างนั้น คงปลอดภัยจากเหตุการณ์ทางการเมือง จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 11:36:53

ความคิดเห็นที่ 4 พี่ปุ้ย - ใจตรงกันอีกแล้ววว อิอิ เรื่องก่อนก็ชื่อคล้ายกันใช่ไหมคะ รออ่านของพี่นะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณjeanna - ขอบคุณค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ คุณscottie - ขอบคุณค่ะ คิดถึงจัง พี่ไก่ - ฝากติชมด้วยนะคะพี่ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณนารีจำศีล - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 11:46:52

ความคิดเห็นที่ 5 ตะลึงกับค่าห้องพักเลยค่ะ ตั้งคืนละ $250 ต่อห้องต่อคืน แพงมากๆ ไส้กรอกเลือดแพะ แสดงบุคลิกของลลิลดาได้ดีเลยค่ะว่าลุยจริงๆ ถึงได้กล้ากิน เพราะแค่คิดก็สยึยกึ๋ยแล้ว แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 55 23:32:06 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 23:30:50

ความคิดเห็นที่ 6 เริ่มสนใจคนเหยียบผ้า พระเอกป่ะนั่น ปล. อ่านแล้วรู้สึกเหมือนได้ไปเที่ยวกับลลิลดาด้วยเลย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 04:31:37

ความคิดเห็นที่ 7 มาย้อนอ่านบทนำและบทนี้ไปพร้อมกันเลยค่ะ ลลิลดาท่าจะโกรธง่ายนะ พอเจอเหยียบผ้าพันคอไม่ขอโทษ เลยพาลว่ารวมไปหมดเลย จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 14:08:45

ความคิดเห็นที่ 8 อูย กล้ากินไส้กรอกเลือดแพะด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 21:57:05