หวูด...
เสียงเปิดหวูดรถไฟดังก้องโสตประสาท ก่อนชะลอเทียบที่ชานชาลา ชายหนุ่มในชุดข้าราชการสีกากีเดินลงมาท่าทางภูมิฐาน
สวัสดีครับคุณปลัด นายสุขคนขับรถกล่าวทักทาย กุลีกุจอรับกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่หิ้วไปไว้ท้ายรถกระบะคันเก่าบุโรทั่งพอๆกับอายุเจ้าของ ปลัดหนุ่มเปิดประตูนั่งข้างคนขับ แล้วนายสุขก็เคลื่อนรถฝ่าถนนลูกรังคละคลุ้งพาเขาไปยังบ้านพักรับรอง
ที่นั่น... ปลัดหนุ่มเดินขึ้นบันไดเรือนไม้เก่าแก่ซึ่งใช้เป็นที่พักอาศัยของปลัดอำเภอมาหลายชั่วอายุคน เสียงเอี๊ยดอ๊าดของกระดานไม้ดังตามจังหวะก้าวเดิน ฟังเเล้วน่าขนลุก
เดี๋ยวผมจะให้แม่สาย เมียผมจัดข้าวปลาอาหารมาให้คุณปลัดก่อน มาเหนื่อยๆจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาที่กิน แล้วพรุ่งนี้ ผมจะพาคุณปลัดไปดูรอบๆหมู่บ้าน
ขอบคุณครับ แต่ไม่รบกวนดีกว่า ผมหาทานเองได้ เขาตอบห้วนๆ แล้วขอตัวเข้าห้องพักไป
หลังจากปลัดหนุ่มย้ายจากกรุงเทพมาประจำที่นี่ได้สักสองอาทิตย์ งานที่อำเภอก็เริ่มเข้าที่เข้าทาง หมู่บ้านที่เขาพักเป็นหมู่บ้านเล็กๆ หลังจากจบปริญญาตรีเมื่อสามปีก่อน เขาก็ตัดสินใจเด็ดเดี่ยวมาประจำอยู่ที่นี่ เพื่อหลีกหนีความวุ่นวายในเมืองหลวง ถ้าเป็นไปได้เขาอยากอยู่ที่ที่ไม่มีใครจำเขาได้ด้วยซ้ำ
ในรัตติกาลมืดมิดของศุกร์คืนหนึ่ง ขณะที่ประวิทย์กลับจากตรวจตราท้องที่ เขาขับรถลงเนินที่คดเคี้ยวของหุบเขา ในจุดที่ถนนหักศอกลงตามเนิน พลันมีบางสิ่งเกิดขึ้น !
มันรวดเร็วจนปลัดหนุ่มไม่ทันแม้จะหายใจ เมื่อไฟหน้ารถจับเข้ากับ อะไรบางอย่าง วิ่งตัดหน้าในระยะกระชั้น ขณะที่เขาเพิ่งจะหักรถพ้นโค้ง สัญชาตญาณเอาตัวรอดกระตุกแขนให้หักพวงมาลัยคืนขวาอย่างรวดเร็วก่อนที่รถจะพุ่งชนร่างลึกลับ เสียงยางครูดพื้นดังบาดหู รถพุ่งเข้าชนหลักกิโลเมตรข้างทาง แม้จะรัดเข็มขัดนิรภัยแน่นหนา แต่แรงกระแทกก็ผลักหัวของเขาฟาดไปข้างหน้า แล้วทุกอย่างก็พร่าเลือน
จากคุณ |
:
ดับตะวัน
|
เขียนเมื่อ |
:
7 มี.ค. 55 09:44:42
|
|
|
|