
อยากอ้อนออดเอ่ยคำกลับอ้ำอึ้ง เพียงเผยหนึ่งมธุรสให้หยดหยาด แล้วแต่งแต้มจำนรรจ์ที่ฝันวาด ใยจึงขลาดเขลาอยู่ไม่รู้แล้ว
กว่าจะหวานอย่างนี้นาทีผ่าน เปรียบเนิ่นนานนับปีฤดีแผ่ว เหมือนยังห่างกั้นกลางระหว่างแนว ไร้วี่แววเกาะเกี่ยวเหนี่ยวมือเดิน
เหตุไฉนมองตาเหมือนรับรู้ เปิดประตูหัวใจใยเก้อเขิน บางครั้งหยอกเย้าอยู่ดูขาดเกิน เหมือนหญิงเปิ่นประหม่าไม่น่ารัก
เห็นใครเขาเอาใจใครเคียงข้าง อยากทำอย่างใครเขาเราคิดหนัก ฉะอ้อนหวานหว่านคำมานำชัก แกะแขนผลักอกชายชม้ายตา
หมายนั่นคือมารยาความเป็นหญิง กลับประวิงกลัวใจเพราะไม่กล้า เรียนจริตร้อยพันอยากสรรมา ร้อยเล่มเกวียนยากจะหามาบรรเทา
จึงอิดออดอ่อนคำยังอ้ำอึ้ง แม้นใจซึ้งส่งสำเนียงให้เพียงเขา หากบอกอยู่ข้างในใจเบาเบา ในค่ำเช้าในคืนวัน.. ฉันรักเธอ..
ห่างหายจากการตั้งกระทู้ไปเป็นปี หอบอารมณ์เก่าๆของบรรยากาศเก่าๆมาเกลาเป็นกลอนให้อ่านกัน
ขอบคุณผู้เข้ามาอ่าน ร่วมกระทู้ และเป็นกำลังใจให้สาวน้อยค่ะ..

แก้ไขเมื่อ 08 มี.ค. 55 06:33:54
จากคุณ |
:
คุณแม่ใจดี
|
เขียนเมื่อ |
:
7 มี.ค. 55 20:21:03
|
|
|
|