จินตน์ (short short story 6)
|
 |
บาร์นัง
ซึ่งหมายความว่า แผดเผา ในเวทภาษา ถูก แกรนดอร์ พ่อมดผู้ชั่วร้ายกล่าวออกมา ออกซิเจนในอากาศที่สัมผัสกับคำนั้นลุกไหม้พุ่งเข้าใส่ อาเลฟการ์ด
เขาคือผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายแห่งเผ่า ฟอร์ ซึ่งถูกล่าสังหารเพราะคำทำนายที่ว่า ผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายแห่งเผ่าฟอร์จะสามารถสังหารพ่อมดโฉดได้ มันไม่ได้เฉลียวใจเลยแม้แต่น้อยว่า ตัวมันที่ออกคำสั่ง คือการทำให้คำทำนายเป็นจริงนั่นเอง
เขาฝึกฝน ทุ่มเท มิใช่เพราะคำทำนาย แต่เป็นเพราะต้องการหยุดความชั่วร้ายนั้น เขาเลือกเดินในเส้นทางสายนี้ด้วยตนเอง ดวงตาสีเขียวเข้มสาดส่องประกาย เขาหลบหลีกอากาศที่ลุกไหม้เหล่านั้นไปได้ แต่พ่อมดก็ไม่อยู่เฉย
ฟอร์ต้า
ควาวนี้มันหมายถึง เยือกแข็ง ความชื้นในอากาศมีอุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว ก่อเกิดเป็นแผ่นน้ำแข็งขึ้นขวางกั้นการโจมตีของเขาเอาไว้ จังหวะนั้นเองเด็กน้อย อิมาจิ ที่หลบซ่อนอยู่ใต้เก้าอี้ตัวหนึ่งก็ตะโกนลั่น
ลูกแก้ว ทำลายลูกแก้วนั่น
เขาเป็นเพียงเด็กรับใข้ในปราสาทที่ไม่เคยมีใครสนใจ ไม่ใส่ใจจนกระทั่งในบางครั้ง พวกเขาจะพูดอะไรที่ไม่น่าจะพูดออกมาต่อหน้าเด็กน้อย อย่างเช่นจุดอ่อนเดียวของพ่อมดที่เขาเคยแอบได้ยินนี้
พลังเวทของมันทั้งหมดได้มาจากสิ่งชั่วร้ายนั้น ลูกแก้วที่ดูดกินชีวิตเพื่อให้พลังเวทแก่แกรนดอร์เป็นการตอบแทน ตราบใดที่ยังมีมันอยู่ จะไม่มีใครสามารถชนะพ่อมดได้
เขาตัดสินใจฝากชีวิตทั้งหมดไว้กับดาบนี้ นี่คืออาวุธเพียงชิ้นเดียวที่เขามีอยู่ อาวุธที่เขาเชื่อมั่น ดาบหลุดออกจากมือพุ่งตรงไปที่ลูกแก้วนั้นอย่างรวดเร็ว แม้แต่คำพูดของพ่อมดก็ไม่อาจตามทัน ไม่น่าเชื่อแต่มันพุ่งไปด้วยความเร็วเหนือเสียง และนั่นต้องแลกมาด้วยแขนขวาของเขาที่ไม่อาจใช้การได้อีกตลอดกาล
ลูกแก้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ พร้อมกับเสียงกรีดร้อง มันกรีดร้องพร้อมกับปลดปล่อยสนามพลังเวทออกมา พลังเวทที่เข้มข้นจนแทบจะจับต้องได้
แกรนดอร์ทรุดนั่งลง มันพ่ายแพ้แล้ว เมื่อพลังเวทกระจายออกไปหมด ชีวิตของมันก็จะสิ้นสุดลงด้วยเช่นกัน แต่มันไม่ยอมตายคนเดียว ในสนามพลังเวทที่เข้มข้นนี้ มันเริ่มเปล่งคำสาปแช่งด้วยภาษาเวททั้งหมดที่รู้จัก ทำลาย สิ้นสุด และความตาย
อาเลฟการ์ดมั่นใจว่าวาระสุดท้ายของเขามาถึงแล้ว เขายิ้ม อย่างน้อยก็ปราบพ่อมดโฉดได้สำเร็จ ก่อนจะมีเสียงใครอีกคนดังขึ้นทางด้านหลัง
จินตนาการคือพลังเวทที่รุนแรงที่สุด
อิมาจิที่เชื่อในนิทานทุกเรื่องที่เคยได้ฟังยืนขึ้นอย่างห้าวหาญ เขารู้ดีว่าจะต้องทำอย่างไร เขาต้องคิดถึงสิ่งมีชีวิตที่ทรงอำนาจมากที่สุด เหนือล้ำยิ่งกว่าพ่อมด และเขารู้จักมันดี ร่างแข็งแกร่งที่เหมือนกับกิ้งก่ายักษ์ ปีกกว้างที่เป็นพังผืด หางอันทรงพลัง เขี้ยว เล็บ เกร็ด ดวงตาสีทอง และลมหายใจแห่งเปลวเพลิง
ภายในสนามพลังเวทที่เข้มข้น สิ่งมีชีวิตในจินตนการของเด็กน้อยก็เกิดขึ้น ชัดเจน มีตัวตน เหมือนกับที่เขาเชื่อมั่น แกรนดอร์อ้าปากค้าง ราชาแห่งไฟ กลืนร่างของพ่อมดพร้อมกับเวทภาษาที่ค้างอยู่ในอากาศเข้าไปในคำเดียว ก่อนที่ร่างของราชามังกรจะค่อยๆ จางหายไปพร้อมๆ กับพลังเวท
ในที่สุด โลกแห่งนี้ก็ปลอดภัย ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ เลือนลับกลายเป็นเพียงความมืดมิด ความว่างเปล่า แต่ก็เพียงชั่วคราว ก่อนที่โลกใหม่จะค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง
ตัวละครที่ยังไม่มีรูปร่างที่แน่ชัด แต่น่าจะกลายเป็นตัวนำสองตัว ยืนคุยกัน
คราวนี้อะไรอีกล่ะ แฟนตาซีอีกแน่เลย
นั่นสิ ฉันอยากเป็นอย่างอื่นบ้าง เป็นชายร่างสูง มือหนา อะไรแบบนั้น
ใช่ ใช่ อะไรก็ได้ที่มีตัวละครผู้หญิง ร่างบาง มือบาง มีบทรักบ้างอะไรบ้าง ไม่ใช่ เอะอะก็สู้กันแบบนี้
...แต่ก็ยังดีนะ จำครั้งก่อนได้ไหม ตอนที่ฉันต้องเป็นหุ่นยนต์ไง ที่เขานึกอยากจะเขียนไซไฟขึ้นมา
ใช่ เฮ้อ...ให้มันมีตัวละครผู้หญิงเยอะๆ หน่อยไม่ได้หรือไง มีบทหวานๆ บ้างก็ได้ แฟนตาซีมันก็หวานได้นะเฟ้ย
แย่จริง...ฉันอยากไปอยู่กับคนอื่นบ้างจัง คนที่เขาเขียนเรื่องหวานๆ พ่อแง่:-)อนอะไรแบบนั้น
อะไรก็ได้...ขอให้มีสาวสวยเยอะๆ เป็นพอ
โลกรอบๆ ตัวละครค่อยๆ สมจริงมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมประหลาดๆ แบบนี้ดี
แฟนตาซีอีกแล้ว คราวนี้ต้องเจอกับตัวอะไรอีกล่ะ...เฮ้อ เซ็ง
เอาน่า คราวนี้อาจจะมีนางเอกสวยๆ บ้างก็ได้ อาจมีบทเลิฟซีนก็ได้นะ
เชอะ ไม่มีทางหรอก
| จากคุณ |
:
zoi  
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 มี.ค. 55 16:01:00
|
|
|
| 
