ความคิดเห็นที่ 1 1/2 รถตู้แล่นไปตามทางหลวงขนาดสองเลน ทิ้งเมืองหลวงไว้เบื้องหลัง บ้านเรือนสองข้างทางเริ่มเว้นช่วงห่างจากกัน แทนที่ด้วยทุ่งหญ้าสีเขียวสดกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ลลิลดานั่งหัวสั่นหัวคลอนบนเก้าอี้ติดหน้าต่าง โชคร้ายรถตกหลุมเมื่อไร ศีรษะก็กระแทกกระจกสักทีหนึ่ง กระนั้นเธอยังหาววอด เมื่อต้องตื่นแต่เช้าให้ทันกำหนดการของกลุ่มทัวร์ หญิงสาวแปลกแยกจากกลุ่มนักท่องเที่ยวทั้งแปดคนบนรถคันนี้ เนื่องจากเธอเป็นคนนอกเพียงคนเดียวที่ถูกผนวกรวมเข้ามา มัคคุเทศก์หนุ่มผู้มีใบหน้าอ้วนกลมบอกกล่าวคร่าวๆ ก่อนออกเดินทางว่านักท่องเที่ยวทั้งหมดจะกลับเย็นนี้ และจะส่งต่อเธอไว้กับชาวทิชกูหนึ่งสัปดาห์ เขาย้ำความปลอดภัยว่าจะมีกลุ่มทัวร์จากบริษัทเขาเดินทางไปยังเขตสงวนแห่งนั้นทุกวัน เธอไม่สบายใจนักหรอก แต่ก็ปลอบตัวเองว่าไม่เคยได้ยินข่าวร้ายเรื่องการท่องเที่ยวนี้สักที เออหนอ หรืออาจเป็นเพราะที่นี่ห่างไกลความเจริญเกินกว่าข่าวคราวจะหลุดรอดออกมา ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มเล็กน้อย ขำความคิดตัวเองที่เริ่มจินตนาการไปไกล ลลิลดาปิดเปลือกตาลงเมื่อภาพทิวทัศน์มีเพียงทุ่งหญ้าเขียวขจี เธอตั้งใจจะพักสายตาเสียหน่อย แล้วก็เผลอหลับไป กระทั่งเกิดเสียงระเบิดดัง ก่อนรถเสียหลักจนผู้โดยสารหัวทิ่มหัวตำ กลุ่มนักท่องเที่ยวชาวรัสเซียสบถลั่น ไกด์หนุ่มซึ่งนั่งเบาะหน้าข้างคนขับหันมาขอโทษขอโพย เธอจับใจความได้ว่ายางรถแตก ปัญหาสุดวิสัยนี้คงไม่เกิดหากพวกเขาดูแลยานพาหนะมาดี แต่ใบหน้าอวบอูมซีดเซียวนั้นก็ทำเอาโกรธไม่ลง เขาเชิญทุกคนลงจากรถระหว่างรอเปลี่ยนยางอะไหล่ แต่นักท่องเที่ยวกลุ่มนั้นยังคงไม่พอใจและจับกลุ่มต่อว่าอยู่บนรถ ลลิลดาบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยขบ เธอลงมายืดแข้งยืดขาตัดรำคาญ เรียกรอยยิ้มเผล่จากไกด์ชาวคาซาน “ขอโทษนะครับ มิส เราจะแก้ไขให้เร็วที่สุด นี่ก็จวนถึงแล้วครับ” หญิงสาวเดินอ้อมรถตู้ไปอีกทาง แสงสีส้มของดวงอาทิตย์เจิดจ้าลอยอยู่เหนือเส้นขอบฟ้า ตัดกับสีของทุ่งหญ้าเขียวขจี ความตรงข้ามนั้นกลับกลายเป็นส่วนผสมอันลงตัว โดยฝีมือจิตรกรเอกนามว่า ‘ธรรมชาติ’ นั่นเอง “สวยจัง” ลลิลดาถึงกับครางออกมา เธอยกกล้องเก็บภาพประทับใจ จุดสีขาวเล็กๆ ราวจุดไข่ปลา ณ สุดเส้นขอบฟ้ามองเห็นผ่านเลนส์ซูม เธอขยายเข้ามาอีกด้วยความใคร่รู้ ก็เห็นฝูงแพะหลายร้อยตัวยืนเล็มหญ้าอยู่แต่ไกล นักท่องเที่ยวสาวรีบลั่นชัตเตอร์ เธอนึกอยากได้กล้องพาโนรามาอยู่ในมือขณะนี้เพื่อถ่ายภาพมุมกว้างที่สุด แต่ก็ทำได้เพียงค่อยถ่ายทีละช็อต กระทั่งเห็นเงาสูงเลือนรางบนหลังม้าติดอยู่ขอบเฟรม “เรียบร้อยแล้วครับมิส เชิญขึ้นรถได้ครับ ผมต้องขอโทษอีกครั้ง” ลลิลดาหมุนตัวกลับขึ้นรถ เธอกดไล่ดูภาพถ่ายทีละภาพ ก่อนหยุดชื่นชมยังภาพสุดท้ายซึ่งปรากฏเงาคนบนหลังอาชาแต่ไกล ความสูงเด่นนั้นทำให้แลดูสง่าราวเจ้าแห่งทุ่งหญ้าขจี จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 10:57:27

ความคิดเห็นที่ 2 รถตู้แล่นต่อไปอีกสักพักแล้วจึงจอดลงหน้าป้ายไม้ซึ่งมีถ้อยจารึกภาษาอังกฤษว่า ‘เขตสงวนทิชกู’ ไกด์หนุ่มเชื้อเชิญนักท่องเที่ยวลงจากรถ พร้อมกับชี้แจงว่าต้องเดินเท้าผ่านทุ่งหญ้าเข้าไปอีกห้าร้อยเมตร “เป็นมารยาทที่จะไม่ขับรถบุกเข้าไปในถิ่นฐานของชาวทิชกูน่ะครับ” ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ ลลิลดาซึ่งสะพายกระเป๋าสัมภาระส่วนตัวมากกว่าเพื่อนเดินรั้งท้าย พวกเธอเดินผ่านสำนักงานซึ่งสร้างเหมือน ‘ล็อคโฮม’ เข้าไป มองเห็นกลุ่มกระโจมสีขาวตั้งอยู่แต่ไกล และเมื่อเดินต่อไปเรื่อยๆ ก็เห็นสตรีในชุดเสื้อกระโปรงยาวยืนเรียงแถวโบกมือทักทาย “เมื่อเราไปถึงเขาจะทักทายด้วยการกอดเราให้แน่นที่สุด ยิ่งแน่นเท่าไรก็หมายความว่ายินดีต้อนรับมากเท่านั้น อ้อ แต่ว่าจะปฏิบัติกับคนเพศเดียวกันเท่านั้นนะครับ” บรรดานักท่องเที่ยวครวญครางด้วยความเสียดาย รวมทั้งหญิงสาวซึ่งรั้งท้ายขบวนเช่นกัน อารมณ์ทุกคนพลอยชื่นมื่นกับบรรยากาศโปร่งโล่งรอบตัว สมกับผลวิจัยที่ว่าสีเขียวนั้นมีผลดีต่อจิตใจมนุษย์ ลลิลดากับนักท่องเที่ยวหญิงอีกสามคนก้าวมาด้านหน้าตามคำบอกของไกด์หนุ่ม รับอ้อมกอดรัดแน่นจากสตรีชาวทิชกูจำนวนหนึ่งที่ออกมารอต้อนรับ ใบหน้าอมชมพูระเรื่อนั้นประดับรอยยิ้มยินดี “นี่คือ ‘ติลมา’ ครับมิส ตลอดสัปดาห์นี้มิสต้องพักกับเขา” “อ๋อ จ้ะ ฉันชื่อลิลลี่นะ ติลมา” เธอเอ่ยช้า ชัด กับเด็กหญิงวัยรุ่นหน้าตาหมดจดคนหนึ่ง อีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างเก้อเขิน “มิส บิวติฟูล” ลลิลดาหัวเราะชอบใจ คนตาถึงอย่างนี้เห็นทีจะคุยกันรู้เรื่อง “ให้ติลมาพาไปเก็บกระเป๋าที่กระโจมก่อนก็ได้ครับ ถ้ามีปัญหาอะไรเรื่องที่พักก็บอกผมได้เลย แล้วหลังจากนั้นมิสจะมารวมกลุ่มกับพวกเราหรือพักผ่อนตามสบายก็สุดแท้แต่ ติลมารู้ว่าพาไปพบผมได้ที่ไหน” “ตกลงจ้ะ” เด็กสาวผายมือให้ตามไป เจ้าหล่อนพาเดินผ่านกระโจมสีขาวลักษณะคล้ายกัน ระหว่างทางลลิลดาก็เหลียวมองกลุ่มสตรีที่ขะมักเขม้นกับการหุงหาอาหาร ควันและไอที่ผุดขึ้นมาทำให้เธอไพล่นึกถึงบ่อน้ำพุร้อน พวกหล่อนยิ้มเอียงอายให้ทั้งใบหน้ามันแผล็บ ติลมาหยุดยืนรอแขกของตนที่ตามมาห่างๆ หน้ากระโจมของครอบครัว เธอเปิดประตูไม้เข้าไป ลลิลดารู้สึกว่าแก้มเย็นชืดของตนอุ่นวาบทันทีที่เข้าไปภายใน ภายในกระโจมกว้างขวางเสมือนบ้านเล็กๆ หลังหนึ่ง แต่ค่อนข้างสลัวด้วยแสงธรรมชาติเล็ดลอดเข้ามาเล็กน้อย บนพื้นปูพรมนุ่มเท้า ประดับด้วยข้าวของเครื่องใช้หลายอย่างแลดูไม่เข้าพวกกันเหมือนเจ้าของได้มันมาจากถิ่นต่างๆ หญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนพื้นพรม หากไม่สังเกตลลิลดาคงคิดว่าแกเป็นเครื่องประดับชิ้นหนึ่งในกระโจมนี้ บนตักของแกมีอุปกรณ์ทอผ้าด้วยมือลักษณะคล้ายหูกทอผ้าของไทย ทว่าเครื่องมือทอผ้าของที่นี่ไม่มีตั่งนั่ง นอกจากผูกด้านหนึ่งไว้กับขาโต๊ะ ปลายอีกด้านผูกเข้ากับเอว “อัมมา... หมายถึงยาย ยายน่ะค่ะ” ติลมาอธิบายด้วยภาษาอังกฤษกระท่อนกระแท่น ก่อนแนะนำเธอกับหญิงชราด้วยภาษาพื้นเมือง หญิงชราอ้าแขนเสมือนจะดึงเธอไปกอดต้อนรับ ลลิลดาได้เรียนรู้วัฒนธรรมการทักทายของชาวทิชกูแล้วจึงสวมกอดแนบแน่นเท่ากัน แกเอ่ยบางอย่างด้วยภาษาที่เธอไม่คุ้นเคย ครั้นหันมองเด็กสาวอย่างขอความช่วยเหลือ ติลมากลับอึกอักด้วยคิดหาคำแปลไม่ถูก “นี่เตียงของมิสค่ะ หนูทำความสะอาดแล้ว” ติลมาพามายังเตียงซึ่งรูปร่างคล้ายโต๊ะไม้ยาวๆ เตี้ยๆ เสียมากกว่า ปูทับด้วยฟูกนุ่มใช้ได้ทีเดียว เจ้าหล่อนชี้ยังกระเป๋าสะพายของเธอ ก่อนชี้ยังหีบไม้ข้างเตียงทำนองว่าให้เก็บสัมภาระในนั้น “หนูนอนกับอัมมาตรงนั้นนะคะ” เธอชี้เตียงซึ่งหันปลายเท้าชนกัน แล้วจึงชี้ไปที่แผ่นไม้กระดานท่าทางไม่แข็งแรงไกลออกไป “เตียงนั้นของพี่ชายหนู” “เธอมีพี่ชายด้วยหรือจ๊ะ” “ค่ะ ถ้ามิสไม่ชอบ อยากเปลี่ยน หนูจะบอกวิคเตอร์” เด็กสาวเอ่ยร้อนรน “อ้าว ทำไมฉันต้องไม่ชอบด้วยล่ะ ฉันชอบ ‘บ้าน’ ของติลมามากนะ ไม่เปลี่ยนหรอก” เจ้าของบ้านยิ้มแป้นด้วยความภูมิใจ ดีใจ แต่แรกเธอคิดว่ามิสอาจถือสาการอยู่ร่วมชายคากับชายผู้ไม่ใช่ญาติหรือสามี อันเป็นกฎของชาวทิชกูเช่นกัน เธอจึงรีบออกตัวว่าจะบอกไกด์หนุ่มให้ ด้วยกลัวจะสร้างความไม่พอใจแก่แขกกิตติมศักดิ์ แต่การณ์กลับเป็นไปตรงกันข้าม เธอนึกชอบนักท่องเที่ยวท่าทางใจดีคนนี้แต่แรกเห็น มิสทั้งสวย...สวยแปลกตาอย่างที่ไม่เคยพบเห็น ผิวของมิสสีแทน นวลเนียนไม่มีกระฝ้าสักนิด เครื่องหน้าคมขำต่างกับพวกเธอ ที่สำคัญยังพูดและปฏิบัติกับเธออย่างให้เกียรติ ไม่มีทีท่าดูถูกเหยียดหยาม แล้วจะไม่ให้ติลมาตื่นเต้นดีใจได้อย่างไร “แล้วตอนนี้พี่ชายติลมาอยู่ไหนล่ะจ๊ะ” ลลิลดาถามเรื่อยเปื่อยเพื่อสร้างความคุ้นเคย “เอ่อ...” เด็กสาวพยายามคิดหาคำตอบอีกภาษาหนึ่ง “แพะ...แกะ... อยู่กับแพะกับแกะน่ะค่ะ” หญิงสาวทำเสียงรับรู้ เออหนอ คาดคะเนจากอายุแล้ว พี่ชายของติลมาคงอ่อนกว่าเธอและคงไม่พ้นวัยเรียน แต่ทุกคนที่นี่ต้องทำงานคนละไม้คนละมือโดยไม่เว้นวัยใด จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 11:00:04

ความคิดเห็นที่ 3 ลลิลดากลับมารวมกลุ่มกับไกด์และนักท่องเที่ยวคนอื่นขณะพวกเขากำลังชมการขี่ม้าต้อนฝูงสัตว์เลี้ยง ติลมาซึ่งเดินนำมาดีๆ ผลุบหายไปโดยเธอรั้งไว้ไม่ทัน หญิงสาวมองเห็นฝูงแกะและแพะลิบตา ราวกับพื้นหญ้าถูกปูพรมขนสัตว์สีขาวทับอีกชั้นหนึ่ง บนหลังม้าสูงใหญ่มีคนขี่ต้อนอยู่ห่างๆ เธอหวนนึกถึงบุรุษปริศนาในภาพถ่าย บางอย่างในใจบอกว่าชายบนหลังม้าคนนี้คือคนละคนกัน “เนื้อสัตว์เหล่านี้ชาวทิชกูจะนำมาประกอบอาหาร หนังนำมาดัดแปลงเป็นข้าวของเครื่องใช้ และขนก็ใช้ทำเครื่องนุ่งห่มครับ ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผลผลิตที่ได้จากสัตว์เหล่านี้ยังสามารถนำไปแลกกับสินค้าท้องถิ่นต่างๆ ตามแต่พวกเขาจะรอนแรมไป” ลลิลดาหวนนึกถึงข้าวของเครื่องใช้ไม่เข้าพวกกันภายในกระโจม แล้วเกิดคำถามขึ้นในใจ “สมัยนี้ล่ะคะ พวกเขาถูกจำกัดเขตที่อยู่ แล้วจะหาเครื่องอุปโภคบริโภคอื่นๆ อย่างไร” “มิสถามดีมากครับ ชาวทิชกูไม่ต้องการเงิน เพราะฉะนั้นพวกเราจึงนำสิ่งของต่างๆ มาให้เสมอเพื่อตอบแทนความร่วมมืออันดีจากพวกเขา” เธอนึกถึงการบริจาค บางทีหากเธอกลับจากที่นี่ด้วยความประทับใจ เธออาจฝากเงินให้ไกด์หนุ่มนำไปซื้อข้าวของให้ชนพื้นเมืองกลุ่มนี้ โดยเฉพาะยายกับหลานที่มีไมตรีจิตอันดี “ชาวทิชกูเตรียมนมแพะไว้ต้อนรับทุกคนด้วยครับ เชิญทางนี้” ร่างเจ้าเนื้อของผู้นำเที่ยวพาเดินไปหาเด็กหนุ่มชาวทิชกูซึ่งยืนสงบเสงี่ยมรออยู่ เขาสวมชุดคล้ายเสื้อคลุมอาบน้ำยาวแค่เอว มีผ้ากว้างประมาณคืบรัดรอบชายโครง กับกางเกงผ้าขายาว เธอสังเกตว่าเครื่องแต่งกายชายหญิงของที่นี่ละม้ายคล้ายกัน ต่างแต่ว่าชุดของฝ่ายหญิงนั้นยาวลงมาถึงครึ่งแข้ง มีลวดลายและสีสันฉูดฉาดกว่า ข้างกายชายวัยรุ่นมีแม่แพะกำลังยืนเล็มหญ้า เขาใช้ผ้าชุบน้ำร้อนบิดจนหมาดเช็ดทำความสะอาดเต้านม ก่อนรีดนมสดๆ ใส่แก้วให้นักท่องเที่ยวชิม ลลิลดารับมาชิมอย่างไม่รังเกียจ รสชาติของมันจืดสนิท ไม่หอมมันเท่านมตามท้องตลาด แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาแต่อย่างใด “นมแพะมีส่วนสำคัญในการประกอบอาหาร และชาวทิชกูยังนิยมดื่มต่างน้ำเลยทีเดียว” นักท่องเที่ยวสาวบางคนกล้าๆ กลัวๆ ที่จะชิม ระหว่างเพื่อนชายกำลังคะยั้นคะยอสนุกสนานนั้น ลลิลดาเหลือบเห็นมืออวบอูมของไกด์ส่งบางสิ่งให้เด็กวัยรุ่น แว่วเสียงภาษาพื้นเมืองของเขาซึ่งเธอไม่อาจจับใจความ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 11:01:04

ความคิดเห็นที่ 4 การล่ำลาเย็นนั้นเป็นไปอย่างอ้อยอิ่ง กลุ่มนักท่องเที่ยวชาวรัสเซียเอ่ยชื่นชมและอำนวยพรให้เธอสนุกสนานตลอดหกวันที่เหลือในเขตสงวนทิชกู ก่อนฝ่ายหญิงจะรับการกอดรัดจากเจ้าถิ่นเป็นการบอกลา วิคเตอร์รับปากว่าเขาจะเข้ามาพร้อมลูกทัวร์กลุ่มใหม่วันมะรืน ลลิลดาพยายามทำใจสบาย บอกตัวเองว่าหากเธอเปลี่ยนใจเสียแต่ตอนนี้ เงินที่จ่ายไปก็เป็นอันเสียเปล่า อีกทั้งเมื่อหันมองใบหน้าซื่อบริสุทธิ์ของติลมา ก็อดขันตัวเองไม่ได้ที่วูบหนึ่งเมื่อกี้ตนเกิดนึกหวาดหวั่นขึ้นมา ร่างระหงในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาว สวมทับด้วยแจ็คเก็ตซาฟารีสีน้ำตาลและกางเกงยีนส์ตัวเก่ง แลดูโดดเด่นแปลกตายามเดินมาพร้อมหญิงสาวในชุดพื้นเมือง ติลมาแสนภาคภูมิใจเมื่อแยกย้ายกับเพื่อนๆ หน้ากระโจม โดยมีแขกที่ทุกคนเอ่ยชมก้าวตามเข้าไป กลิ่นหอมเหมือนกลิ่นไขมันสัตว์อวลอยู่ภายใน แม่เฒ่าชรานั่งยองหน้ากองฟืน ลลิลดาเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้เองว่าใต้กองข้าวของพะเนินเทินทึกนั้นไม่ได้ปูด้วยพรม แม้แต่ต้นหญ้ายังตายด้วยความร้อนจากฟืนเหลือเพียงผืนดิน “แกกำลังทำอะไรหรือ ติลมา” ติลมาทำท่ากินข้าวแล้วชี้มายังเธอ เธอมองเข้าไปในหม้อต้มขณะสองยายหลานพูดคุยกัน สีของมันขาวขุ่นออกเหลือง เมื่อผู้เป็นยายคนขึ้นมาก็เห็นเม็ดข้าวกำลังบานได้ที่ “ข้าวต้มนี่นา” เด็กสาวพยักหน้ารัวราวกับเพิ่งนึกคำศัพท์ออกเช่นกัน “เธอไปเอาข้าวมาจากไหนจ๊ะ ฉันไม่เห็นแถวนี้มีทุ่งนา” “วิคเตอร์ค่ะ” ลลิลดาถึงบางอ้อ คงเป็นไกด์หนุ่มทำหน้าที่จัดหาข้าวของต่างๆ มาให้ชนพื้นเมืองเหล่านี้ นึกแล้วก็น่าเห็นใจพวกเขาที่ฝากชีวิตไว้กับงานปศุสัตว์เล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น เธอบีบนวดขาตัวเองบนเตียงพลางมองติลมาจุดตะเกียงตามจุดต่างๆ ภายในกระโจมเมื่อแดดร่มลมตก เพื่อนบ้านจากกระโจมอื่นแวะเวียนนำอาหารมาแบ่งปัน ทุกคนแสดงท่าทางเคารพนับถือแม่เฒ่ามากทีเดียว จากข้าวต้มหม้อเดียวจึงเริ่มมีอาหารหลากหลายเต็มโต๊ะ “พี่ชายของเธอล่ะจ๊ะ” เธอถามหลังทุกอย่างเตรียมพร้อมดีแล้ว ขาดแต่สมาชิกอีกคนหนึ่ง ยังไม่ทันได้รับคำตอบ ประตูกระโจมก็เปิดออกอีกครั้ง ร่างสูงบดบังแสงโพล้เพล้จากภายนอกมิด เขาก้าวเข้ามาแล้วชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นแขกพิเศษ ก่อนจะเสมองทางอื่นราวไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเธอ นี่หรือพี่ชายของติลมา เขาไม่ได้ดูอ่อนกว่าเธอเท่าไรเลย ทั้งยังขาดความสดใสร่าเริงเหมือนน้องสาว แลดูเขาขี้อายจากแก้มอมชมพูยามหันมาพบเธอ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 11:02:01

ความคิดเห็นที่ 5 พี่ไก่ - สงสัยแพรวจะคูณผิดค่ะ แหะๆ เดี๋ยวไปแก้ในต้นฉบับ ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ พี่ปุ้ย - ใช่แล้วค่า เจอกันแบบนั้นก็เลยต่างมองว่าไม่ดีทั้งคู่ ขอบคุณสำหรับกิฟนะคะ พี่พิชช์ - เป็นคนโกรธง่ายหายเร็วค่ะ มาเจอตอนนี้ยังจำไม่ได้เลย แต่พระเอกน่ะจำได้ ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ คุณscottie - แพรวเคยดูสารคดีเห็นมีไส้กรอกเลือดวัวด้วย ก็เลยเอามาดัดแปลงนิดหน่อย หุๆ คุณjeanna - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 11:14:44

ความคิดเห็นที่ 6 มาติดตามต่อค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 มี.ค. 55 16:34:36

ความคิดเห็นที่ 7 พระเอกมาแล้ว จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 04:15:43

ความคิดเห็นที่ 8 พระเอกโผล่มาอย่างเท่เลยค่ะ บทนี้เหมือนตามลลิลดาไปเที่ยวเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 09:17:08

ความคิดเห็นที่ 9 ใช่พระเอกไหมเอ่ย พี่ชายติลมาเนี่ยจ้ะ จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 11:55:29