ความคิดเห็นที่ 1 กลุ่มนักท่องเที่ยวเดินห่างไปไกลจนหายลับตาไปแล้ว บนทางเดินอิฐว่างเปล่ามีเพียงเขาสองคนกับสายลมเย็นที่ยังพัดแรง แมตต์ มองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างจริงจัง “รับปากผมสักเรื่องได้ไหม” “อะไร?” “สมมุติว่า...สมมุติถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผม..สัญญานะว่าจะไม่ปลุกผมขึ้นมา ต้องปล่อยให้ผมจากไปในวิถีของมนุษย์” คำพูดของเขาทำเอาหญิงสาวใจหายวาบเลย ลูน่าตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจนหวาดหวั่นไปถึงการณ์ข้างหน้า  แต่พลันนึกประหลาดใจที่แม็ตต์เลือกที่จะจากไปอย่างมนุษย์มากกว่าจะเป็นอมตะอยู่เคียงข้างเธอไปนิจนิรันดร์ “แล้วฉันจะอยู่กับใคร?” เสียงของลูน่าอ่อนไหวจนน่าสงสาร “ไม่เอาน่าลูน่า อย่างทำหน้าอย่างนั้นสิ ผมแค่พูดเผื่อไว้เท่านั้นเอง” เขารีบปลอบโยนหล่อน “ผมเชื่อว่าคนเรามีลิขิตของตัวเอง เชื่อว่าพระเจ้ามีคำตอบของพระองค์แล้ว การที่ลูน่าต้องเป็นแวมไพร์คงจะมีเหตุผลบางอย่าง” ชายหนุ่มว่าจริงจัง จนลูน่าอดคล้อยตามไม่ได้ “ลิขิตของผมอาจอยู่ไหนสักที่...ที่พระองค์เห็นชอบว่าเหมาะสม ถ้าหากผมต้องตายในวันนี้หรือพรุ่งนี้ ผมจะไม่เสียใจเลย เพราะผมได้พบคุณแล้ว”   ฝ่ามือใหญ่ยื่นมาตรงหน้าให้เกาะกุม เหมือนจะบอกว่าเธอไม่ควรกังวลอะไรอีกแล้ว  เขาพร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอให้เดินหน้าต่อไปในสิ่งที่ถูกต้อง ความรู้สึกหนักอึ้งในใจค่อยๆ จางหายไป  ลูน่าเพิ่งรู้สึกตัวว่าเธอมัวแต่กังวลในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง วิตกไปเสียทุกเรื่อง จนทำให้แมตต์ไม่สบายใจไปด้วย  เธอนี่แย่จริงๆ “รีบไปเถอะ!” ลูน่าดึงมือเขา มือที่กุมแน่นอุ่นเต็มไปด้วยความเข้มแข็งมั่นใจ ขึ้นมาถึงขั้นสุดท้ายของบันได ทั้งสองก็พบลานกว้างที่สามารถมองเห็นเมืองที่อยู่ต่ำลงไปทางขวามือ  ทางซ้ายมือที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางเมฆหมอกคือปราสาทใหญ่ตั้งตระหง่านเบื้องหน้า ปราสาทอิฐสีขาวหม่นเบื้องหน้าใหญ่โตโอฬารนัก  อิฐที่คาดว่าเคยเป็นสีขาวบัดนี้สีหม่นลงไปเป็นอันมากจนดูเป็นสีนวล บางส่วนมีตะไคร่เกาะจนเขียว  ยอดหลังคาแหลมสีแดงก็เช่นกันถูกย้อมจนสีหมองไปด้วยคราบน้ำฝน  บ่งบอกล่องรอยของกาลเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนาน  ลูน่าแหงนมองจนหน้าตั้งความเก่าแก่และยิ่งใหญ่ท้าทายธรรมชาติ มันทำให้นึกถึงใครบางคนที่ต้องเผชิญหน้า แค่คิดหล่อนก็หนาวสะท้านเสียแล้ว  หากไม่มีแมตต์ อยู่เคียงข้างลูน่าอาจจะหันหลังกลับก็เป็นได้ ไกด์สาวนำขบวนทัวร์จีนนำหน้าเข้าไปในปราสาท ทำให้ชายหนุ่มสะกิดเธอให้ตามเข้าไปภายในบ้าง ทั้งคู่เดินประตูทางเข้าเป็นบานโค้งขนาดใหญ่ทำด้วยไม้ซีดาร์สีแดงเข้มเข้าสู่ปราสาท ภายในนั้นตกแต่งด้วยผ้าม่านสีน้ำเงินขรึมเรียบง่าย แต่เพิ่มความสง่าด้วยชายพู่สีทอง   ภายในห้องมีสิ่งของเครื่องใช้ถูดจัดแสดงอยู่ ลูน่ากวาดสายไปตาไปทั่วบริเวณแล้วไม่พบสิ่งที่ต้องการ จึงหันไปมาถามไกด์สาว “ไม่มีรูปปั้นหรือรูปสลักอะไรที่เกี่ยวกับเจ้าของปราสาทเลยหรือคะ?” “อยู่ห้องถัดไปค่ะ” เธอผายมือไปทางขวามือ แวมไพร์สาวจึงแยกตัวออกมาแล้วเดินไปตามระเบียงยาว  อีกไม่กี่ก้าวจะถึงที่หมายก็มีลางประหลาดที่ทำให้เธอต้องชะงัก  ความเย็นยะเยียบแผ่ซ่านออกมาจนขนลุกชันทั้งร่าง ยังอีกไกลกว่าจะถึงห้องที่หมาย  หากอยังสัมผัสถึงไอเย็นที่ไหลหลากออกมาราวกับแม่น้ำสายมหึมา พลังที่แผ่ซ่านออกมานั้นน่ากลัวยิ่งกว่ายูเลียสไม่รู้ตั้งกี่เท่า “ลูน่า??” แมตต์ เห็นเขายืนนิ่ง “อยู่ข้างหน้านี่แหละ....เขาอยู่ข้างหน้านี้ แต่..หนาวจัง...ฉันไม่กล้าเข้าไปใกล้กว่านี้ไม่ได้ ฉันกลัว” เธอห่อไหล่ลงสองมือกอดไหล่ที่กำลังสั่นสะท้านของตน “งั้นผมไปดูเอง  รออยู่นี่นะ” ร่างสูงก้าวเข้าไปดูด้วยตาตัวเอง ห้องที่อยู่ถัดไปนั้นอยู่ถัดไปอีกราว 100 เมตร โถงกว้างนั้นจัดวางวัตถุโบราณไว้เป็นจำนวนมาก  แต่ไม่ทำให้รู้สึกแออัดตรงกันข้ามกับน่าสนใจไปเสียทุกอย่าง แมตต์ ต้องมองทีละชิ้นให้แน่ใจ  จนกระทั่งมาสะดุดที่รูปสลักหินอ่อนสีขาวราวงาช้าง  มันเป็นรูปสลักของบุรุษเลอลักษณ์คนหนึ่ง ขนาดของรูปนั้นเท่าคนจริง บุรุษศิลาสวมอาภรณ์หรูหราบ่งบอกว่าชนชั้นสูงในยุคอดีตกาล  อยู่ท่ายืนอิริยาบถสบายๆ ในมือถือหมวกปีกแนบกับตัว ใบหน้าคมสันได้รูปของหนุ่มวัยฉกรรจ์ คิ้วเข้มหนาเหนือดวงตาเรียวดุดัน มีลักษณะของผู้ชายหัวสูง ยโส รั้นและเอาแต่ใจ  ความรู้สึกบองกับแมตต์ ว่านี่คือบุคคลที่เขาค้นหา “นี่คงจะ....เป็นคุณกระมัง เดมอน” ปัญหาคือเขาจะเอาออกไปซ่อนได้ยังไง ท่าทางจะหนักเอาการ ทางขึ้นก็มีแค่ทางบันไดหินทางเดียว ถ้าจะใช้รถยกก็ต้องจ้างคน เรื่องที่เข้าข่ายผิดกฎหมายคงใช้คนที่ไม่ไว้ใจไม่ได้หรอก ชายหนุ่มมองรอบห้องสังเกตการณ์จนพอใจแล้วถึงกลับ มีอีกหลายเรื่องที่เขาต้องตรวจสอบให้รอบคอบก่อนลงมือจริง สิ่งที่หลับใหลอยู่ในความมืดอันเงียบสงบมานานหลายศตวรรษถูกปลุกอย่างเชื่องช้าตามกาลเวลาที่ไหลไปเอื่อยๆ  สิ่งที่จมลึกอยู่ในห้วงนิทราอันสงบสุขได้รับกลิ่นไอ จากการเข้าชมนักท่องเที่ยวที่มาไม่ขาดสาย ใครจะรู้ตัวว่าการเยี่ยมชมวัตถุโบราณ พวกเขาจะถูกดูดไอชีวิตทีละเล็กละน้อย สะสมประหนึ่งน้ำที่หยดลงมหาสมุทร พลังเหล่านั้นซึมซับเข้ามาภายในมากมาย แต่ก็ยังไม่เพียงพอให้เปลือกตาที่หนักอึ้งลืมขึ้นมาได้ มีเพียงความรู้สึกเท่านั้นที่ยังตื่นอยู่  ประสาทรับรู้ได้ทีละอย่างจนน่ารำคาญ เวลาผ่านไปแค่ไหนไม่อาจรู้ได้   สิ่งที่รู้สึกคือไอชีวิตที่ซึมซับมาเจือจาง มันช่างน้อยนิดไร้ค่าเหลือเกิน มันเพียงพอแค่เผาผลาญไปกับความคิดเรื่อยเปื่อยเท่านั้น ช่างน่ารำคาญกับการหลับๆ ตื่นๆ  ครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงกระซิบกระซาบไกลๆ นั้นก็หนวกหูเหลือเกิน แต่ฉับพลันนั้นอะไร บุรุษผู้หลับใหลในห้วงนิทราได้กลิ่นไออันคุ้นเคยโชยมาแตะจมูก  เขานึกไม่ออกในทันทีแต่กลับรู้สึกสนิทเสน่หากับเจ้าของกลิ่นเหลือเกิน ภายในรูปสลักนั้นความคิดเริ่มพลุ่งพล่านเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก ‘หลิงหลิง’ สาวน้อยร่างเล็กผิวอ่อนนุ่ม ผมสีดำ นัยน์ตาสีเดียวกับราตรีกาลที่ชื่นชอบ...ผู้ที่มีกลิ่นไอหอมของชาวตะวันออก แล้ว....หน้าตา?? หน้าตา...เอ... ความทรงจำนั้นเลือนรางเหมือนอยู่ในม่านหมอก ************* เมื่อดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้า เป็นสัญญาณสิ้นสุดของทิวา ราตรีกาลเข้ามาแทนที่ พร้อมกับหมู่ดารา เมืองที่ทอดกายอยู่ที่ราบเบื้องล่างของปราสาททูน ยังไม่เข้าสู่นิทรา ไฟฟ้าถูกเปิดจนเมืองดูพราวระยับไม่ต่างกับแสงของดวงดาว หากสถิตอยู่บนพื้นดินแทน รถตู้สีดำคันหนึ่งแล่นผ่านถนนใจกลางเมืองขึ้นไปยังเขตปราสาททูน มันจอดซุ่มซ่อนตัวในเงาของต้นไม้ หลบสายตาผู้คนนิ่งอยู่เช่นนั้นจนเวลาเลยล่วงเกือบเข้าสู่วันใหม่ “ลูน่า....” เสียงเรียกเบาปลุกให้แวมไพร์สาวซึ่งกำลังงีบเอาแรง ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอมองนาฬิกาข้อมือตีสามยี่สิบห้าแล้ว ทั้งสองสวมชุดรัดกุมสีกลืนกับความมืด  พร้อมทั้งถุงมือกับหมวกไหมพรมที่ช่วยอำพรางใบหน้า  พวกเขายังต้องระวังในทุกๆ ด้าน  ตลอดสามวันที่หญิงสาวได้แต่นั่งจับเจ่าอยู่แต่ในห้อง ปล่อยให้แมตต์ วิ่งเช็กข้อมูลข่าวสารจนได้แผนขนย้ายมาในที่สุด แต่ไม่อยาก จะเชื่อเลยว่า เขาจะได้ข้อมูลจากการไปซื้อสำเนาแผนที่เมืองจากร้านขายของเก่า แถมยังไปหลอกถามข้อมูลเอากับเจ้าหน้าที่เทศบาลแบบหน้าตาซื่อ ถึงรู้ว่าปราสาททูนไม่มีสัญญาณกันขโมยที่ไฮเทคนัก มีแค่กล้องวงจรปิดตรงประตูทางเข้ากับห้องแสดงอัญมณี และยามอีกสองคนเท่านั้น แผนการราบรื่นอย่างไม่น่าเชื่อ หากมองจากในเมืองจะเห็นปราสาทเรืองรองเด่นอยู่บนเนินเขา  ทั้งนี้เพราะสปอร์ตไลท์ที่ติดตั้งไว้ส่องตัวปราสาทยามค่ำคืน  ลูน่าจึงต้องเดินลัดเลาะไปตามแนวกำแพงหลบแสงไฟเหล่านั้น แมตต์ กำลังปลดล็อคกุญแจประตูหลังที่ยังคงใช้กุญแจแบบเก่าอยู่ เกือบนาทีเขาถึงไขมันออก ประตูไม้เปิดออกทีละนิด แมตต์ สอดหัวเข้าไปดูก่อน พอแน่ใจถึงให้สัญญาณเขาตามเข้าไป ลูน่าก้าวอย่างระวังไม่ให้มีเสียง ภายในปราสาทยามร้างผู้คน มันเหมือนคฤหาสน์ผีสิง  ความมืดครอบคลุมไปทั่ว มีแสงสว่างจากภายนอกส่องลอดเข้ามาเป็นลำเรืองรองเหมือนแสงที่ทอดลงมาใต้น้ำจริงๆ  แสงสะท้อนเงาบนบานประตูให้เป็นจุดสังเกต  แมตต์ ตรงไปห้องที่อยู่ของรูปสลัก เกือบจะถึงอยู่แล้ว หากลูน่าหยุดเขาไว้ก่อน   ชายหนุ่มหันมามองหน้าคนตัวเล็กกว่าด้วยความประหลาดใจ “มีแวมไพร์อยู่แถวนี้” “ก็ต้องมีอยู่สิ”แมตต์ นึกว่าเขาหมายถึงรูปสลัก “ไม่....ไม่ใช่เป้าหมายที่เราจะไปหา  แต่พวกมันอยู่ข้างหลังเราต่างหาก” สิ้นคำลูน่าแมตต์ รีบยกไฟฉายแสงอัลตราไวโอเลตไปข้างหลังทันที  เงาสีดำที่ลอบติดตามทั้งคู่มารีบหลบอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าวิ่งเร็วพรึบพรับเหมือนมีเป็นสิบๆ  ตนอยู่รายล้อม ทำให้ขนลุกซู่ขึ้นมาจริงๆ  พวกเขาถูกตามโดยไม่รู้ตัว เสียงนั้นไล่ให้ทั้งคู่เร่งฝีเท้าไปข้างหน้า “มันสะกดรอยตามพวกเรา” “ก็ใช่น่ะสิ” ลูน่าตอบด้วยเสียงหงุดหงิด เธอหยุดชะงักก่อนถึงห้องๆ นั้น ไอเย็นน่ากลัวนั้นพวยพุ่งไหลหลากราวกับแม่น้ำมรณะ เธอจะก้าวเข้าไปภายในร่างกายก็พลันสั่นเทาจนเข่าอ่อน แมตต์ เข้าประคองขึ้นใช้ไหล่ตัวเองชนประตูเข้าไป เสียงดังโครม!! จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 00:08:37

ความคิดเห็นที่ 3 ปราสาททูนค่ะ จากคุณ : มานีโอลา เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 20:21:32

ความคิดเห็นที่ 4 เห็นปราสาททูนที่คุณมานีโอลามาโชว์แล้ว รู้สึกผิดจากที่คิด(จากอิมเมจในหัว)ดูขาวสะอาดตาหลังคาสีแดงดูน่ารักดี ส่วนตัวแอบคิดถึงปราสาทสีเทาๆมืดแบบหนังแวมไพร์ทั่วไป มาลุ้นตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 21:36:59

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านตอนที่ลูน่าหน้าแดงก็แอบคิดว่า แวมไพร์หน้าแดงได้ด้วยเหรอ.. ก็เผ่าพันธ์นี้มันเลือดเย็นนี่หว่า ฮา อย่าถือสานะคะ เผอิญเป็นคนชอบคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ล่ะ ^^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 20:51:18

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 10 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11861456/W11861456.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 12:57:37