ความคิดเห็นที่ 1 ณ มุมห้องที่ไม่ค่อยมีใครให้ความสนใจนักนอกจากริสา ทิวากร พิชิตและเดโช  พีภัทรเองก็กำลังยกมือพนมระดับอกเหมือนคนอื่น สองหูของเขากำลังรับข้อมูลที่สิงห์ ผลใหม่กรอกเข้ามาภายใต้เสียงประสานสวดมนต์ภาษาบาลีอันน่าขนลุกจากภิกษุสงฆ์ทั้งเก้า บรรณาธิการจากห้างฉัตร เดลี่บอกเล่าให้พีภัทรฟังว่า พ่อเลี้ยงกำธรเคยมีอดีตไม่กินเส้นกับพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์และมีข่าวลืออะไรบ้างตลอดสองวันที่ผ่านมา อีกทั้งเขายังได้บอกให้พีภัทรทราบด้วยว่าชายผู้มีแผลเป็นบนใบหน้าคนนั้นชื่อพิชิต รับหน้าที่ดูแลไร่ผลไม้ให้พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ หากพีภัทรจะติดต่อเรื่องการซื้อขายผลไม้ก็ต้องติดต่อที่บุคคลนี้ ส่วนหนุ่มหน้าตี๋ที่ชื่อทิวากร เป็นบุตรชายของพิชิตและเป็นคนคอยควบคุมดูแลรีสอร์ทกลิ่นเกสรที่พีภัทรเข้าพัก และคนสุดท้ายคือบุรุษนัยน์ตาดุชื่อเดโช สิงห์ ผลใหม่บอกเพียงผิวเผินว่าเป็นคนสนิทของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์เหมือนพิชิตและดูแลรีสอร์ทกลิ่นเกสรสาขาเชียงรายกับเชียงใหม่ให้ตระกูลบุษบายุธ พีภัทรจับสังเกตได้ว่า สิงห์ ผลใหม่ไม่อยากเอ่ยถึงชายที่ชื่อเดโชนัก แต่นักฆ่าหนุ่มก็ไม่สนใจซักถามต่อ เขาสนใจเพียงแค่พิชิต ชายผู้มีประพิมพ์พันธ์เหมือนคนเชื้อสายจีนและมีรอยแผลเป็นคล้ายถูกไฟลวกบนหน้า มันจะเป็นไปได้หรือไม่ที่ชายคนนี้จะ...พีภัทรไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดหรือหวังอะไรอยู่ แต่เขาอยากจะรู้ว่าชายคนนี้เป็นใคร และทำไมถึงจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อแรกเห็นอย่างนั้น “คุณอาสิงห์ครับ แล้วคุณพิชิตคนนั้นแกมีลูกชายเพียงคนเดียวหรือ?” พีภัทรพูด พลันหัวใจก็เต้นไม่เป็นจังหวะกับคำถามของตัวเอง “ครับ แกมีคนเดียวเท่านั้นแหล่ะ คุณอัมพรสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ เจ็บออดๆ แอดๆ มาตั้งแต่สาว เมื่อห้าหกปีก่อนก็ล้มไปทีหนึ่ง เป็นอัมพาตต้องนอนอยู่บนเตียงมาจนถึงวันนี้” บรรณาธิการร่างอ้วนตอบอย่างรอบรู้ “คุณอัมพรคือภรรยาของคุณพิชิตหรือครับ?” “ใช่ แกเป็นภรรยาของคุณพิชิต ตอนแรกก็ไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่หรอก แต่พอล้มจนเป็นอัมพาตคราวนั้น แกก็กลายเป็นคนเก็บตัวไม่ยอมออกจากบ้าน ไม่ค่อยพูดคุยกับใครแม้กระทั่งกับคุณพิชิตเองก็เถอะ มีเพียงคุณทิวากรเท่านั้นที่พอจะเข้าหน้าติดบ้าง ข่าวล่าสุดเห็นว่าสมองก็เริ่มจะไปแล้ว หลงๆ ลืมๆ จำอะไรไม่ค่อยได้” พีภัทรพยักหน้ารับรู้ เขารู้สึกเศร้าสลดขึ้นมาอย่างประหลาด “แล้วใครดูแลล่ะครับนั่น ท่าทางคุณพิชิตกับคุณทิวากรก็ยุ่งด้วยกันทั้งคู่” สิงห์ ผลใหม่เหลือบมองไปยังที่นั่งบริเวณแถวหน้าเล็กน้อย เมื่อไม่เห็นมีใครสนใจ เขาก็หันมาตอบ “จริงๆ คุณทิวากรจะพามาดูแลที่บ้านพักของแกหลังรีสอร์ทนั่นแหล่ะ แต่คุณพิชิตไม่ยอม แกยืนยันจะดูแลภรรยาของแกเอง และอีกอย่าง คุณอัมพรก็เป็นคนที่ติดบ้านมาก  ไม่ยอมออกไปไหนแม้ลูกชายจะมาเกลี้ยกล่อม สุดท้ายคุณทิวากรก็เลยต้องยอมให้คุณอัมพรอยู่บ้านที่หนองหล่มต่อไป แล้วจ้างคนมาดูแลพิเศษตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” ขณะที่ฟังเรื่องราวชะตากรรมของนางอัมพร ภาพของนางศโรรัตน์กลับผุดวาบเข้ามาในห้วงคิดของพีภัทรอย่างไม่มีเหตุผล เมื่อสิงห์ ผลใหม่กล่าวจบ พีภัทรก็ไม่พูดซักถามอะไรอีก เขาปล่อยให้เสียงสวดอภิธรรมดังกลบการสนทนา แสร้งทำเป็นว่าตั้งใจรับฟังคำสอนภาษาบาลีพร้อมกับพยายามปัดภาพของแม่บุญธรรมออกจากสมอง พีภัทรรู้ตัวว่าไม่ควรนึกถึงนางขณะปฏิบัติงาน ไม่เช่นนั้นมันจะทำให้เขาไม่มีสมาธิ ตลอดเวลาอีกยี่สิบนาทีที่เหลือระหว่างการสวดอภิธรรมศพผ่านไปอย่างราบเรียบ เมื่อเสียงประสานบทสุดท้ายของการสวดอภิธรรมจบลง ทุกคนต่างก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอก หลวงพ่อและหลวงพี่รีบเก็บตาลปัตรและข้าวของประจำกายลงย่าม ในขณะที่เดโชบันชาให้เชาและซานเป็นคนนำทางพวกท่านออกจากห้องและพาขึ้นรถตู้เดินทางกลับไปส่งยังวัดประจำอำเภอห้างฉัตรพร้อมซองถวายปัจจัยที่มีธนบัตรหนึ่งพันบาทฟ่อนใหญ่บรรจุอยู่ในนั้น ไม่กี่นาทีต่อมา ภิกษุสงฆ์ทั้งเก้าก็เดินเรียงแถวออกจากห้องตามการนำทางของผู้เป็นคนรับใช้ของเจ้าบ้าน แขกจำนวนสามสิบกว่าคนภายในห้องทยอยลุกขึ้นจากเก้าอี้ พีภัทรกับสิงห์ ผลใหม่คือหนึ่งในนั้น พวกเขาเพิ่งลุกขึ้นยืน พีภัทรก็ได้ยินเสียงของเรณู บุษบายุธกล่าวว่า “วันนี้ทางครัวบุษบายุธได้ทำหูฉลามทรงเครื่องมารับรองทุกท่านที่ให้เกียรติมาร่วมไว้อาลัยพ่อเลี้ยง ดิฉันจึงเป็นตัวแทนขอเชิญทุกท่านอยู่ทานอาหารด้วยกันก่อนนะคะ” พีภัทรอาศัยความเป็นคนตัวสูงมองข้ามศีรษะของบรรดาคนที่ยืนขวางอยู่เบื้องหน้า แล้วเขาก็พบว่าในจำนวนเจ้าบ้านหกคนที่ยืนหันหลังให้โลงศพ และหันหน้าเข้าหาแขกผู้มาร่วมงานในขณะนี้ มีถึงสี่คนทีเดียวที่กำลังจับจ้องมองตรงมาที่เขาเป็นตาเดียวกัน สี่คนนั้นคือเดโช พิชิต ทิวากรและริสา เดโชพูดซุบซิบบางอย่างอยู่กับพิชิต ส่วนทิวากรก็กำลังก้มศีรษะลงฟังริสากระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหู พีภัทรเห็นทิวากรพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเหลือบมองมาที่เขาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เหล่าแขกผู้มาร่วมงานเริ่มทยอยเดินออกจากห้องเพื่อย้ายขบวนไปสู่ห้องรับรองที่จัดอาหารมื้อดึกให้ได้รับประทานก่อนกลับบ้านซึ่งส่วนใหญ่จะอยู่ตามคำเชิญเพราะถือโอกาสได้พบปะเพื่อนฝูงแวดวงนักธุรกิจที่นานๆ จะได้เจอกันทีโดยไม่มีเรื่องงานมาเกี่ยวข้อง แต่ก็ยังมีบางส่วนที่หมายนำเรื่องธุรกิจมาเจรจาบนโต๊ะอาหาร   ยกตัวอย่างเช่นพ่อเลี้ยงกำธรผู้ลุกจากเก้าอี้พร้อมบุตรชายและเหล่าผู้คุ้มกัน เจ้าพ่อแห่งเกาะคาเข้าไปพูดคุยอะไรบางอย่างกับเรณูจนทำให้เดโชและพิชิตถึงกับละความสนใจจากพีภัทรไปชั่วคราว ชายหนุ่มคิดว่าได้เวลาดีที่เขาจะปลีกตัวออกมา พีภัทรกำลังจะขยับเท้าออกเดินไปที่ประตู เสียงของสิงห์ ผลใหม่ก็กระซิบขึ้นว่า “ท่าทางพ่อเลี้ยงกำธรคงอยากจะผูกมิตรกับตระกูลบุษบายุธมากนะ” บรรณาธิการร่างอ้วนพูดด้วยน้ำเสียงของเหยี่ยวกระหายข่าว “ผมไม่แปลกใจหรอก ลองได้ลงทุนเดินทางมาเหยียบถิ่นห้างฉัตรขนาดนี้  ถ้าทำให้คนของตระกูลบุษบายุธที่เหลืออยู่เป็นพันธมิตรกับตัวเองได้  โฮ่ๆ ไม่อยากจะคิด ธุรกิจมืดของเขาคงสะดวกสบายไปเป็นกอง” “แล้วคุณอาว่าพ่อเลี้ยงกำธรจะทำสำเร็จไหมล่ะครับ?” พีภัทรกระซิบขณะพากันเดินเลี่ยงมายังประตูทางออก กลุ่มของพ่อเลี้ยงกำธรกับกลุ่มของตระกูลบุษบายุธยังคุยอะไรบางอย่างอยู่หน้าโลงศพ แต่พีภัทรกลับรู้สึกได้ว่าสายตาของริสากำลังตามติดแผ่นหลังของเขามาตลอดทาง “ไม่รู้สิ เรื่องแบบนี้มันเดาใจลำบาก ถึงแม้คุณพิชิตกับคุณเดโชจะไม่กินเส้นกับพ่อเลี้ยงกำธร แต่การตัดสินใจก็ขึ้นอยู่กับคุณเรณูว่าจะเอายังไง ตอนนี้เธอเป็นคุณนายใหญ่ของบ้านได้รับสิทธิ์เด็ดขาดในการตัดสินใจแทนพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์แล้ว - แม้จะแค่ชั่วคราวก็เถอะ” สิงห์ ผลใหม่เอ่ยแล้วหันมาทางพีภัทร “เอ้อ คุณจะมาทานอาหารที่โต๊ะผมด้วยกันไหมล่ะ จะได้นั่งคุยกันต่อ นี่บอกตรงๆ เลยนะว่าผมรู้สึกถูกชะตากับคุณจริงๆ” “เป็นเพราะผมมีใบหน้าคล้ายเพื่อนของคุณอาสินะครับ” พีภัทรแกล้งเย้า เขากับบรรณาธิการร่างอ้วนเดินออกมาจากห้องตั้งศพแล้วและขณะนี้กำลังหยุดยืนอยู่โถงทางเดินด้านหน้า เห็นแขกเหรื่อสิบกว่าคนเดินจับกลุ่มกันหายเข้าไปที่ห้องรับรองทางซ้ายมือ “ก็คงมีส่วนด้วยล่ะมั้ง” สิงห์ ผลใหม่หัวเราะในลำคอ “แล้วว่าไงล่ะ คุณจะรีบกลับไปไหนหรือเปล่า?” พีภัทรตีสีหน้าเสียดาย “ที่จริงผมก็อยากอยู่ต่อนะครับ แต่ว่าพอดีนัดเพื่อนเอาไว้” “เพื่อน?” สิงห์ ผลใหม่หรี่ตา แล้วแย้มยิ้มพรายจางๆ บนริมฝีปาก “เพื่อนผู้หญิงสิท่า” พีภัทรยกมือขยับแว่นทำเป็นขวยเขิน เขาผงกศีรษะ ฉีกยิ้มรับคำ “ใช่ครับ เพื่อนผู้หญิง” สิงห์ ผลใหม่ล้วงนามบัตรออกมาใบหนึ่งและส่งให้พีภัทรขณะพูดพลางหัวเราะ “นี่นามบัตรผม คุณจะอยู่ที่ลำปางอีกกี่วันล่ะ?” พีภัทรยื่นมือรับนามบัตร “ก็จนกว่าจะติดต่อเรื่องซื้อขายผลไม้จากไร่บุษบายุธเสร็จน่ะครับ” “อื้อ ดีเลย ไว้โอกาสดีๆ วันหลังเจอกันนะ” สิงห์ ผลใหม่ยกมือมาตบไหล่หนุ่มรุ่นลูก “หรือมีปัญหาอะไรก็ติดต่อผมได้ทุกเมื่อ อย่าเกรงใจ” “ครับ ขอบคุณมาก” แล้วสองสามนาทีต่อมา พีภัทรก็ยืนดูแผ่นหลังของบรรณาธิการร่างอ้วนเดินหายลับเข้าไปในห้องที่จัดรับรองอาหารสำหรับแขกวีไอพี นักฆ่าหนุ่มล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อ คืนนี้มีงานเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งงานโดยที่เขาไม่คาดคิดเสียแล้ว เขากดหน้าจอโทรศัพท์ให้เข้าสู่โหมดกล้องถ่ายรูป ตั้งค่าปิดแสงแฟลชและเสียงชัตเตอร์ก่อนปรับให้เป็นฟังชั่นถ่ายภาพแบบต่อเนื่อง แล้วขยับกายเข้าไปใกล้ประตูห้องตั้งศพอีกครั้ง แต่ขณะนั้นเอง กลุ่มของพ่อเลี้ยงกำธรก็เดินออกมา พีภัทรชะงักฝีเท้า ลดโทรศัพท์ลงเล็กน้อย พ่อเลี้ยงกำธรกำลังกระซิบกระซาบกับกบิลบุตรชายหน้าระรื่น มือปืนคุ้มกันของเจ้าพ่อแห่งเกาะคาเหลียวหน้ามาขึงตาสำรวจพีภัทรเล็กน้อยขณะเดินตามเจ้านายเข้าสู่ประตูห้องรับรอง   พีภัทรก้มหน้ามองโทรศัพท์ แสร้งทำเป็นไม่เห็นการจับจ้องนั้น เมื่อขบวนของพ่อเลี้ยงกำธรหายลับไปแล้ว นักฆ่าหนุ่มก็หันมายังประตูห้องตั้งศพ และเป็นอีกครั้งที่เขาต้องชะงักเพราะกลุ่มของตระกูลบุษบายุธเดินออกมาพอดี “ – อั๊วว่ามันต้องคิดไม่ซื่อแน่ๆ อาเจิน อย่าไปฟังข้อเสนอที่มันพูด อั๊วจะไล่มันออกไปเอง” เดโชกำลังพูดประโยคนั้นกับเรณูเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นพีภัทรที่ยืนอยู่หน้าประตู ทุกคนชะงักเท้า ลูกน้องผู้ตามคุ้มกันอย่างเชา ซานและเฟยรีบถลันออกมายืนคุมเชิงเบื้องหน้าผู้เป็นนายทันที “อ้าว คุณ มีอะไรหรือคะ?” เรณูเป็นคนกล่าวถาม สีหน้าของหล่อนประหลาดใจ พีภัทรสำรวจมองกลุ่มคนเบื้องหน้าวูบหนึ่ง นอกจากเชา ซาน และเฟยแล้ว ก็มีเรณู บุษบายุธยืนอยู่ตรงกลาง ด้านซ้ายมีพิชิต ด้านขวามีเดโช  ทิวากรยืนอยู่ด้านหลังเคียงข้างริสากับรัมภา พีภัทรต้องการเพียงแค่ภาพของพิชิตคนเดียวเท่านั้น “เอ่อ คือผมมีเรื่องจะติดต่อกับคุณพิชิตหน่อยน่ะครับ” พีภัทรยิ้มแหยๆ ก่อนค้อมศีรษะอย่างเกรงใจ “กับผม?” พิชิตขมวดคิ้วหันหน้ามาพูด พีภัทรได้จังหวะ เขาถือโทรศัพท์ด้วยมือขวาระดับหน้าอก เอียงกล้องช้อนมุมภาพจับไปที่ใบหน้าด้านที่มีรอยแผลเป็นของพิชิต หากใครมองก็คงเหมือนคนที่ยืนถือโทรศัพท์จะเก็บเข้ากระเป๋าด้านในเสื้อตามธรรมดา นักฆ่าหนุ่มฉวยโอกาสนั้นแตะนิ้วโป้งลงบนปุ่มคำสั่งถ่ายภาพบนหน้าจอ และกล้องถ่ายรูปในโทรศัพท์ก็เริ่มทำงานของมัน “ครับ กับคุณพิชิต คือผมทราบครับว่าเวลานี้ไม่เหมาะจะพูดคุยเรื่องนี้ แต่ผมอยากได้นามบัตรของคุณพิชิตไว้เผื่อติดต่อสักหน่อยครับ” พีภัทรผงกศีรษะตอบ ค้างมือที่ถือโทรศัพท์อยู่ในท่านั้นประมาณสิบวินาทีก็ยัดเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อด้านใน “พอดีผมเปิดโรงงานทำผลไม้กระป๋อง ต้องการจะติดต่อเรื่องการขอซื้อผลไม้จากที่ไร่น่ะครับ และผมได้รับคำแนะนำให้มาติดต่อที่คุณ” พิชิตขยับเท้าก้าวออกมา พีภัทรเห็นชายผู้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าล้วงมือเข้าไปด้านในเสื้อและล้วงนามบัตรออกมาให้ “ถ้าต้องการติดต่อเรื่องนั้นก็โทรหาผมได้ตามที่แจ้งในนามบัตรนี้” พิชิตพูดเสียงเรียบเหมือนชุดสูทที่สวมใส่ “ไม่ทราบว่าคุณ...” “อ้อ ขอโทษนะครับที่ลืมแนะนำตัวเอง ผมชื่อวานิช มิตรนิรันดร์” พีภัทรตอบ แม้จะรู้ว่าพิชิตคงทราบดีอยู่แล้วว่าเขาชื่ออะไร แต่เขาก็ต้องเล่นละครต่อไป “แล้วไม่มารับประทานอาหารที่ห้องจัดเลี้ยงด้วยกันก่อนหรือครับ คุณวานิช?” พิชิตกล่าวเชิญ พีภัทรรู้สึกได้ว่าทุกสายตาของบุคคลจากตระกูลบุษบายุธล้วนจับจ้องมองเขาเขม็ง โดยเฉพาะริสา บุษบายุธ “พอดีมีธุระครับ ต้องขออภัยจริงๆ” พีภัทรตอบอย่างเสียใจ พิชิตผงกศีรษะก่อนกล่าวราบเรียบ “ไม่อยู่ทานก็ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ในเมื่อหมดธุระแล้วพวกเราต้องขอตัวไปดูแลแขกที่อยู่ในห้องรับรองก่อน สะดวกเมื่อไหร่ก็ติดต่อมานะครับ” “ครับ แล้วผมจะติดต่อไป” พีภัทรปั้นหน้ายิ้ม สอดนามบัตรของพิชิตเก็บในกระเป๋าเดียวกับที่ใส่นามบัตรของสิงห์ ผลใหม่ เขาถอยหลังออกมาเมื่อพิชิตเดินกลับเข้ากลุ่ม และเคลื่อนขบวนไปยังห้องรับรองแขก แวบสุดท้ายก่อนที่พีภัทรจะหมุนตัวเดินจากมา เขาพบว่าริสา บุษบายุธกำลังเหลียวหน้ามองมาที่เขาเหมือนกำลังไตร่ตรองในการตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง แล้วพีภัทรก็ได้รู้เมื่อเขาเดินออกจากคฤหาสน์ ผ่านปราสาทศพ  ผ่านทางเดินที่ประดับไฟ ได้ยินเสียงจ้อกแจ้กจอแจมาจากเต็นท์ที่ตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของสนาม พีภัทรเดินผ่านคนงานที่ยืนรักษาความปลอดภัย มาถึงบริเวณที่จอดรถอันเนืองแน่นด้วยรถยนต์จากต่างชาติ เขาควักกุญแจรถออกมา กำลังจะไขประตูก็ถูกเสียงหนึ่งเรียกให้หันไปมอง “คุณวานิช เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งไป...” เสียงรองเท้าส้นสูงย่ำถี่ๆ มาตามทางเดิน พีภัทรหมุนตัวไปมอง ก็พบกับร่างระหงในชุดดำของสุภาพสตรีกุหลาบแดงเดินกึ่งวิ่งตรงมาที่เขา พีภัทรหันหลังกลับ เขาสอดกุญแจไขเปิดประตูรถโดยไม่สนใจหญิงสาวที่วิ่งมาถึงและหยุดยืนหอบอยู่ด้านหลังของเขาอีก “คุณ...คุณวานิช...คุณจะไปไหนไม่ได้ คุณต้องตอบคำถามของฉันก่อน” เสียงของริสาพูดละล่ำละลัก แต่พีภัทรทำเป็นไม่ได้ยิน เขาเปิดประตูและสอดตัวเข้าไปนั่งด้านใน ทว่ากำลังจะดึงประตูปิด ริสา บุษบายุธก็ถลันเข้ามา เธอยันมือดันประตูรถเอาไว้ พีภัทรถอนหายใจ เอนหลังแนบพนักเบาะ เหลือบตาขึ้นมองไปที่หญิงสาว ใบหน้าของเธอซีดขาวเหมือนดวงจันทร์กลางท้องฟ้าในคืนนี้ “ผมไม่มีอะไรที่จะตอบคุณ” ริสาสั่นศีรษะ “ไม่ล่ะ ไม่จริง คุณมีเรื่องที่ต้องตอบฉัน” “ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดถึงอะไร” “ฉันพูดถึงเรื่องที่คุณพูดกับฉัน...” ริสาเว้นวรรคสูดหายใจ “...ในงานของพ่อ คุณบอกว่าใครบางคนต้องการจะฆ่าฉัน” พีภัทรยกมือขยับแว่น เบือนหน้ามองพวงมาลัยรถ “ใช่ ผมบอก และคุณก็ควรจะเชื่อผม” “แล้วคุณก็บอกให้ฉันระวังคนใกล้ตัว” “คุณก็เข้าใจทุกอย่างถูกต้องนี่นา  ยังต้องมาถามอะไรผมอีกล่ะ?” ริสา บุษบายุธกระซิบออกมาเสียงเครือ “ฉันอยากรู้ว่าคนๆ นั้นคือใคร?” พีภัทรเหยียดยิ้มมุมปาก เขาเงยหน้ามองหญิงสาวผู้ขัดขวางการปิดประตูรถอีกครั้ง “มันเป็นหน้าที่ของคุณที่จะต้องเก็บไปคิดและระวังตัว ผมมาที่นี่เพื่อบอกให้คุณรู้เท่านั้น” “ใครส่งคุณมา?” ริสากล่าว เสียงของเธอเบาและสั่นพร่ามากขึ้น “ใครส่งคุณมาเตือนฉัน?” พีภัทรส่ายศีรษะ รอยยิ้มยังคงแขวนอยู่บนใบหน้า แต่ถ้าริสาสังเกตให้ดี เธอจะพบว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ฝืดฝืน “ผมบอกไม่ได้” “คุณรู้เรื่องบางอย่างที่เกี่ยวกับการตายของพ่อฉันด้วยใช่มั้ย?” เธอโพล่งออกมาด้วยเสียงที่ดังกว่าเก่าเล็กน้อย “ผมบอกไม่ได้” “ถ้าอย่างนั้นคุณเป็นใคร?” “ผมบอกไม่ได้” “ตัวจริงของคุณคงไม่ได้ชื่อวานิช มิตรนิรันดร์สินะ?” “ผมบอกไม่ได้” ริสา บุษบายุธพูดออกมาด้วยเสียงท้อแท้ “ถ้าอย่างนั้น...คุณพอจะบอกอะไรฉันได้อีกบ้าง?” “ผมบอกในส่วนที่คุณควรจะต้องรู้ไปแล้ว” พีภัทรเอื้อมมือสอดกุญแจรถและบิดเพื่อสตาร์ทเครื่องยนต์ “ผมไม่มีอะไรที่จะพูดกับคุณอีกนอกจากบอกว่า กรุณาถอยออกไปจากประตูรถของผมด้วยครับ เพื่อนชายของคุณตามมาแล้ว ประเดี๋ยวจะเดือดร้อนกันเสียเปล่าๆ” เสียงเครื่องยนต์ของรถสปอร์ตครางเบาๆ เหมือนศิลปินอารมณ์ดีกำลังฮัมเพลง ริสาหมุนตัวกลับมาก็พบว่าทิวากรกำลังวิ่งเหยาะๆ มาตามทางเดิน “เห็นไหม ผมไม่ได้โกหกสักหน่อย” พีภัทรพูดเมื่อหญิงสาวหันกลับมา “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันบอกทุกคนว่าคุณพูดอะไรกับฉัน” ริสากระซิบต่อ เสียงของเธอเข้มขรึมมากขึ้น “ผมบอกไม่ได้” พีภัทรตอบ “แต่ผมคิดว่ามันคงเป็นการกระทำที่ผิดพลาดอย่างมหันต์ทีเดียว” “คุณกลัวว่าทุกคนจะรู้ว่าคุณไม่ใช่วานิช มิตรนิรันดร์?” พีภัทรแทบจะหัวเราะออกมา “เรื่องนั้นผมไม่กลัวหรอก ผมกลัวก็แต่ว่าคุณจะทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นเท่านั้น” ริสาอ้าปากจะกล่าวต่อ ทิวากรก็เข้ามาถึงบริเวณที่จอดรถพอดี “โรสจะออกมาข้างนอกทำไมไม่บอก หมิงตามหาตั้งนานแน่ะว่าหายไปไหน” หนุ่มตี๋พูด แม้เขาจะวิ่งเหยาะๆ มาเป็นระยะทางพอสมควร แต่ก็ไม่ได้มีอาการเหนื่อยหอบเจืออยู่ในน้ำเสียงเลย ริสาขยับตัวออกจากประตูรถ เธอดันประตูรถปิดแล้วหันมาพูดกับเพื่อนสนิท “พอดีเห็นคุณวานิชจะกลับน่ะ โรสเลยออกมาส่งเขาหน่อย” ทิวากรเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ “โรสรู้จักคุณวานิชหรอ?” “อื้อ” ริสาผงกศีรษะขณะพีภัทรกดปุ่มลดกระจกรถลงและได้ยินสิ่งที่เธอกล่าวเต็มสองหู “ตอนแรกต่างคนต่างก็จำไม่ได้หรอก แต่โรสนึกขึ้นได้ว่าคุณวานิชเหมือนจะเป็นเพื่อนของเพื่อนกลุ่มหนึ่งตอนที่โรสเรียนอยู่อังกฤษปีสอง แล้วก็ใช่จริงๆ ด้วย” ทิวากรตวัดสายตามาที่หน้าต่างรถสปอร์ตซึ่งมีใบหน้าของพีภัทรยิ้มร่ารออยู่ “คุณวานิชเรียนจบจากอังกฤษที่เดียวกับโรสหรือครับ เก่งจริง ถ้าให้ผมเดา คงจบสาขาเดียวกันแน่ๆ?” พีภัทรเข้าใจดีว่าทิวากรคงต้องการจะลองภูมิเขานั่นเอง “ผมไปเรียนแค่ปีสองปีเองครับ คุณทิวากร ไม่เก่งอะไรหรอก” พีภัทรตอบ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็หันมาที่สองหนุ่มสาวผู้ยืนอยู่ข้างรถ “ได้เวลาแล้ว เห็นทีผมต้องขอตัวก่อนนะครับ” “แล้วพบกันใหม่นะครับ” ทิวากรค้อมศีรษะอำลา ครั้งนี้นัยน์ตาซ่อนความรู้สึกเคลือบแคลงไว้ไม่มิดอีกแล้ว “แล้วพบกันใหม่ครับ” พีภัทรผงกศีรษะตอบ ไม่รู้ไม่ชี้กับนัยน์ตานั้น “แล้วพบกันใหม่ค่ะ คุณวานิช” ริสากล่าวด้วยเสียงที่เอ่ยชื่อของเขาอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ครับ ริสา แล้วพบกันใหม่” พีภัทรผงกศีรษะให้เธอก่อนจะกดปุ่มเลื่อนกระจกขึ้น และเบือนหน้ามองตรงไปข้างหน้า กดเท้าขวาบนคันเร่ง แล้วเคลื่อนรถออกจากที่ เขาบังคับรถที่ตกแต่งมาเพื่อแข่งซิ่งไปบนถนนคอนกรีตที่ทอดนำออกสู่ประตูรั้วของคฤหาสน์บุษบายุธด้วยความเร็วระดับเต่าคลาน จนแล่นออกมาได้ระยะหนึ่งก็เพิ่มน้ำหนักเท้าบนคันเร่ง พารถสปอร์ตทะยานออกจากคฤหาสน์ที่ใหญ่ที่สุดในห้างฉัตรอย่างรวดเร็ว ริสากับทิวากรยืนมองท้ายรถของหนุ่มต่างถิ่นอยู่ครู่หนึ่ง จนเมื่อรถแล่นพ้นประตูไป ทิวากรก็หันมาถามเพื่อนสนิท “โรสคุยอะไรกับคุณวานิชหรือ?” ริสาเหลือบมองใบหน้าของผู้ถาม เธอสั่นศีรษะ “โรสแค่มาทักทายเขาเฉยๆ น่ะหมิง ไม่มีอะไรหรอก” ทิวากรจ้องมองดวงตาของริสาแล้วไม่ถามอะไรอีก เขาคิดว่าเธอกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง ทิวากรไม่เคยพบว่าริสาจะปิดบังอะไรเขา หากเธอทำอย่างนั้น ต้องแสดงว่าเรื่องที่เธอปิดบังคงเป็นเรื่องที่สำคัญจริงๆ ขนาดเพื่อนสนิทอย่างเขายังไม่ได้รับอนุญาตให้รับรู้ หนุ่มตี๋หันหน้าทอดสายตามองจุดที่รถของวานิช มิตรนิรันดร์แล่นจากไป เขาเฝ้าสงสัยถึงสิ่งที่หนุ่มแปลกหน้าคุยกับริสาว่ามันคือเรื่องอะไรกันหนอ ทำไมชายคนนั้นถึงทำให้ริสาถึงกับวิ่งตามออกมาที่บริเวณจอดรถได้อย่างนี้? แต่ห้วงคิดของทิวากรก็สลายไปเมื่อเสียงของริสาดังขึ้น “โรสว่าเรากลับเข้าข้างในกันดีกว่านะหมิง” ทิวากรหันกลับมา พยักหน้าตอบ “อื้อ ไปสิ” แล้วสองหนุ่มสาวก็หันหลังให้บริเวณที่จอดรถ ก่อนพากันเดินควงคู่กลับสู่คฤหาสน์ตามเดิมในที่สุด ++++++++ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 14:08:43

ความคิดเห็นที่ 2 เมืองลำปาง, ห้างฉัตร รีสอร์ทกลิ่นเกสร สาขาลำปาง นาฬิกาข้อมือชี้บอกเวลาสี่ทุ่มยี่สิบห้า พีภัทรกลับเข้าสู่ห้องพักของเขาด้วยความสับสนในจิตใจ งานที่เขาตั้งใจทำจบลงแล้ว เขาควรจะรีบกลับชลบุรี ทุกคนไม่ควรจะได้พบเห็นวานิช มิตรนิรันดร์อีก แต่พีภัทรกำลังสับสนจนเกินกว่าจะทำอะไรได้นอกจากนั่งอยู่บนเตียง ควักโทรศัพท์ขึ้นมากดดูรูปของบุรุษวัยกลางคนผู้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า พีภัทรไม่รู้ว่าเขากำลังจะคาดหวังให้ความบังเอิญหมุนวนมาบรรจบกับคำว่าโลกกลมหรือเปล่า   พิชิต อัครชัยทำให้เขาสับสนและพีภัทรไม่ชอบความสับสนนี้เลย ในอดีต พีภัทรไม่เคยทราบว่าชายหญิงที่นำตัวเขามาส่งมอบให้นายพงศธรกับนางศโรรัตน์เป็นใคร อยู่ที่ไหน ชื่ออะไรหรือประกอบสามัญอาชีพใด เขาไม่เคยรู้อะไรเลยนอกจากว่า ผู้ชายคนนั้นมีรอยแผลเป็นบนใบหน้าด้านซ้าย คล้ายคลึงรอยไฟลวก และน่าแปลกที่ในชีวิตนี้ พีภัทรไม่เคยพบเห็นบุคคลที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าอย่างในคำบอกเล่าสักคนเดียว แต่พิชิต อัครชัยก็คือคนแรก พีภัทรจ้องมองรูปภาพในโทรศัพท์อยู่นาน เขาเอาแต่จ้องหน้าจอจนไม่สนใจถอดเสื้อผ้า แว่นตาและหนวดปลอมออก เขาปล่อยให้เข็มนาฬิกาเดินผ่านไปพร้อมความสับสนในจิตใจที่เพิ่มมากขึ้น แต่ครู่หนึ่งต่อมา พีภัทรก็ได้สติ เขาขบกรามกรอดจนเห็นเป็นสันนูนเพราะหงุดหงิดตัวเอง พีภัทรคิดว่าเขาควรจะลงมือทำอะไรสักอย่าง ดีกว่านั่งสับสนอยู่เฉยๆ อย่างนี้ หากเขาอยากจะรู้ว่าพิชิต อัครชัย ใช่ชายที่นำเขาไปส่งให้พ่อแม่บุญธรรมจริงหรือไม่ เขาก็ควรหาจุดเริ่มต้นตั้งแต่ตอนนี้ จุดเริ่มต้น... ชายหนุ่มกดโทรศัพท์ออกจากอัลบั้มรูปภาพกลับมาสู่หน้าจอหลัก แล้วใบหน้าของภุชงค์เพื่อนรักก็ผุดวาบเข้ามาเป็นใบหน้าแรกของจุดเริ่มต้น พีภัทรกดนิ้วบนหน้าจอ พบเบอร์ของภุชงค์ในวินาทีต่อมา พีภัทรกดโทรออก ลุกขึ้นยืนแล้วยกโทรศัพท์แนบหู   เสียงสัญญาณปลายสายดังขึ้นสี่ครั้ง ใครบางคนก็กดรับ “ฮัลโหล?” เสียงของภุชงค์ดังขึ้นโดยมีเสียงโซโล่กีต้าร์เพลง Little Wing ของ Jimi Hendrix  เป็นพื้นหลัง “ไอ้ชอน ฉันมีเรื่องให้ช่วย” พีภัทรพูดเข้าประเด็นโดยไม่ต้องมีการเกริ่นนำอะไรทั้งสิ้น “เฮ่ย ไอ้พัต เกิดอะไรขึ้น มีอะไรผิดพลาดวะ?” ภุชงค์ถามเสียงเครียดทันที “ไอ้โจ๊ก ปิดเพลงก่อน เออ เฮียจะคุยธุระ” เสียงเพลงที่ดังกึกก้องเงียบหายไปทันที พีภัทรเดินกลับไปกลับมาภายในห้อง เขาหยุดยืนข้างเตียงและกล่าวอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เครียดขรึมอย่างไม่รู้ตัว “ไม่มีอะไรผิดพลาด ทุกอย่างปกติดี แต่ฉันมีเรื่องอยากจะให้แกช่วย – หรือที่จริงต้องบอกว่าอยากจะรบกวนให้แม่แกช่วยมากกว่า” “หา?” ภุชงค์ร้องอย่างประหลาดใจ “แม่ฉัน? คุณนายสุพรเนี่ยนะ?” “เออ ใช่ ฉันต้องขอรบกวนความช่วยเหลือจากน้าพร มันเป็นเรื่องสำคัญมาก” “เรื่องอะไรวะ?” “เรื่องคนที่น้าพรเห็นเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน คนที่เอาฉันมาให้พ่อกับแม่ฉันเลี้ยงที่แกเล่าให้ฟังไง ไอ้ชอน แกจำได้มั้ย ที่น้าพรบอกว่าเป็นผู้ชายมีรอยแผลเป็นบนหน้า กับผู้หญิงหน้าหมวยๆ เหมือนคนจีน” “เออ จำได้” พีภัทรนึกเห็นภาพภุชงค์ผงกศีรษะหงึกๆ มาตามสาย “อย่าบอกนะว่าแกเจอสองคนนั้น?” “ไม่รู้สิ ฉันถึงต้องการให้น้าพรช่วยไง” “แกจะให้แม่ฉันทำอะไรวะ?” “ฉันถ่ายรูปผู้ชายที่ฉันเจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนเอาไว้ ฉันจะส่งรูปให้แกทางโทรศัพท์ แล้วแกเอารูปนั้นให้น้าพรดู ถามด้วยว่าใช่คนที่น้าพรเคยเห็นเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนหรือเปล่า” “เรื่องนั้นไม่ยากหรอก แต่ฉันไม่รับปากนะโว้ยว่าคุณนายสุพรจะจำได้หรือเปล่า ผ่านมาตั้งยี่สิบสี่ปี มันนานมากนะ ไอ้พัต” “เออ ฉันเข้าใจ ถ้าจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ว่าแต่ฉันจะได้คำตอบเมื่อไหร่?” “คงพรุ่งนี้เช้า ตอนนี้ดึกแล้ว คุณนายแกเข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม ไปปลุกตอนนี้โดนด่าตายโฮ้ง” พีภัทรหัวเราะทั้งที่ไม่รู้สึกขำ “ฉันจะส่งรูปไปให้หลังวางสาย รอรับด้วย” “ไม่มีปัญหา” “ขอบใจ” แล้วไม่กี่วินาทีต่อมา พีภัทรก็วางสาย เขาเดินมาทรุดนั่งบนขอบเตียง กดคัดเลือกรูปของพิชิต อัครชัยที่เห็นรอยแผลเป็นชัดเจนที่สุด พีภัทรเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตส่งรูปนั้นให้ภุชงค์ เมื่อหน้าจอแสดงผลแจ้งว่าส่งเรียบร้อย เขาก็ถอนหายใจ วางโทรศัพท์ลงบนเตียง ถอดแว่นที่เป็นเลนส์กระจกธรรมดาออก ยกมือลูบหนวดเคราปลอมๆ บนใบหน้า สอดนิ้วเข้าไปใต้หนวดทำท่าจะดึงทิ้ง ก็พอดีเสียงเคาะประตูดังขึ้น สัญชาตญาณการเตือนภัยในจิตใจของพีภัทรส่งเสียงกริ่งร้องเตือน นักฆ่าหนุ่มเอื้อมมือหยิบแว่นที่เพิ่งถอดกลับมาสวมตามเดิม เขาลุกขึ้นยืน ลูบหนวดตรวจดูความเรียบร้อยแล้วถอดสูทตัวนอกออกวางไว้บนเตียง ขณะเดินไปที่ประตูก็คลายปมเน็คไทและปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวในให้สบายๆ เหมือนคนที่เตรียมตัวจะถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำ เมื่อเดินมาถึงประตูห้อง พีภัทรทาบสายตาเข้ากับตาแมว พบว่าผู้มาเคาะเป็นชายคนหนึ่งที่ใส่หมวกแก็ปและสวมแจ็คเก็ตสีแดงยืนก้มหน้าก้มตา สองมืออุ้มกล่องกระดาษขนาดกลางใบหนึ่งเอาไว้ พีภัทรยิ้มมุมปาก มุขเก่าๆ แบบนี้ เขาใช้มาเป็นสิบรอบแล้ว “มีอะไรหรือครับ?” พีภัทรถามเมื่อแง้มประตูเปิดเล็กน้อยตามบทบาท “มีของส่งมาถึงคุณครับ ไม่ทราบว่าใช่คุณวานิช มิตรนิรันดรหรือเปล่า?” อาคันตุกะตอบ ยังคงก้มหน้าก้มตาและใช้ปีกของหมวกแก็ปที่หลุบลงมาปิดบังใบหน้าส่วนบนได้อย่างพอเหมาะพอเจาะ “คุณคงหมายถึงมิตรนิรันดร์มั้งครับ?” พีภัทรหัวเราะเล็กน้อย “ถ้านิรันดรก็คงผิดคนแล้ว” “อ่อ ครับ มิตรนิรันดร์ ไม่ใช่นิรันดร ขอโทษครับ ผมอ่านผิด” ผู้ส่งของผงกศีรษะเป็นเชิงขอโทษ “ไม่เป็นไรครับ” พีภัทรพูด เปิดประตูออกกว้างขึ้นอีกหน่อยเพื่อล่อปลาให้ติดเบ็ด “เมื่อกี้คุณว่ามีของส่งมาถึงผม?” “ใช่ครับ จากตระกูลบุษบายุธ” ชายผู้สวมหมวกแก็ปยื่นกล่องนั้นออกมาข้างหน้า พีภัทรจึงต้องเปิดประตูออกและรับกล่องสี่เหลี่ยมนั้นมาถือไว้ เขาหลุบสายตาอ่านแผ่นป้ายสติ๊กเกอร์ที่ติดอยู่บนกล่อง มีลายมือหวัดๆ เขียนชื่อปลอมของเขาอย่างลวกๆ อยู่บนสติ๊กเกอร์ น้ำหนักกล่องที่พีภัทรถือมันเบากว่าที่ควรจะเป็น พีภัทรเงยหน้าขึ้น เหยียดยิ้มบนริมฝีปาก “ผมเพิ่งรู้นะครับว่ารีสอร์ทนี้อนุญาตให้คนนอกขึ้นมาส่งของถึงประตูห้องนอนลูกค้าทีเดียว” เขาพูด อาคันตุกะใต้หมวกแก็ปเหยียดยิ้มเช่นกัน เขาเอื้อมมือไปด้านหลัง พีภัทรรู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยังปล่อยให้ผู้ส่งของชักปืนออกมาและชี้ปลายกระบอกใส่หน้าอกของเขาในระยะประชิด พีภัทรแสร้งทำท่าตกใจ เขาปล่อยมือออกจากกล่องและชูขี้นอย่างยอมแพ้ กล่องตกลงบนพื้น ไม่มีเสียงอะไรตกแตกนอกจากเสียงดังขลุกขลัก “พอดีร้านของผมเป็นพันธมิตรกับรีสอร์ทน่ะ” อาคันตุกะเค้นเสียงเยาะหยัน “เอาล่ะ ทีนี้ ถ้ายังไม่อยากตาย ยกสองมือกุมหัว แล้วค่อยๆ ถอยหลังเข้าไปในห้อง ดี อย่างงั้นแหล่ะ ถ้าไม่ขัดขืน คุณอาจจะไม่เจ็บตัว” พีภัทรรู้สึกว่าฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ต้องการให้เขาเจ็บตัว สังเกตได้จากอย่างแรก เขาไม่ตัดกำลังเหยื่อเมื่อเปิดประตู อย่างที่สอง เขาใช้ปืนจี้เหยื่อ แต่ไม่ใช้ด้ามปืนกระแทกใบหน้าและตบศีรษะ ส่วนอย่างที่สาม เขาให้เหยื่อเดินถอยหลัง หันหน้าเข้าหาตัวเอง เปิดโอกาสให้เหยื่อเห็นการเคลื่อนไหวของตัวเองตลอดเวลา พีภัทรนึกกระหยิ่ม คนที่ส่งหมอนี่มาคงไม่ได้มีเจตนาที่ต้องการจะฆ่าเขาแน่ พีภัทรจึงเลือกที่จะสวมบทของวานิช มิตรนิรันดร์ต่อไป เขาเดินถอยหลังเข้าห้อง อาคันตุกะเดินตามเข้ามาแล้วปิดประตู “นอนหมอบซะ คว่ำหน้ากับพื้น” ผู้บุกรุกสั่ง ชี้ปลายกระบอกปืนไปที่พื้นกลางห้อง “ถ้าขัดขืน ผมจะยิง” “คุณต้องการอะไร?” พีภัทรถาม ตั้งใจทำให้เสียงสั่นเหมือนคนที่ตื่นกลัว เขานอนคว่ำหน้าหมอบบนพื้นตามคำสั่ง นำสองมือมาวางไว้บนหลังศีรษะขณะชายผู้สวมหมวกแก็ปก้าวเท้าอ้อมร่างของเขาไปหยุดยืนอยู่ด้านข้าง “ผมต้องการรู้ว่าคุณคือใคร?” พีภัทรแนบหน้ากับพื้น “ผมชื่อวานิช มิตรนิรันดร์” “มาทำอะไรที่นี่?” “ผมก็มาพักน่ะซี่ มีกฎห้ามคนต่างถิ่นเข้าพักที่รีสอร์ทนี้ด้วยหรือไง?” เกิดเสียงถอนหายใจอย่างรำคาญ “บื้อจริง ผมหมายถึงที่ลำปาง คุณมาทำอะไรที่ห้างฉัตร?” “ผมมาเพื่อติดต่อธุรกิจ” “ธุรกิจอะไร?” “ผลไม้กระป๋อง ผมมาที่นี่เพื่อติดต่อขอซื้อผลไม้จากไร่บุษบายุธ” “แล้วไปทำไมที่งานศพพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์?” “ไปงานศพ ผมก็ไปเคารพศพพ่อเลี้ยงสิ จะไปทำอะไรได้ – นี่คุณต้องการอะไร ผมไม่เข้าใจว่าคุณจะมาถามประวัติผมทำไม” ชายผู้สวมหมวกแก็ปไม่สนใจตอบ เขาย่อกายลงและควานมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงข้างซ้ายของพีภัทรขณะถามต่อ “โรงงานของคุณอยู่ที่ไหน?” “อยู่ที่นนทบุรี อยากได้ที่อยู่ด้วยมั้ยล่ะ?” “ก็ดี” มือของผู้บุกรุกล้วงออกจากกระเป๋ากางเกงข้างซ้าย แล้วล้วงเข้าไปข้างขวาเพื่อพบกับความว่างเปล่า พีภัทรเก็บกระเป๋าเงินและบัตรปลอมรวมถึงบัตรจริงอยู่ที่เตียงพร้อมกับเสื้อสูทตัวนอก เขาบอกที่อยู่ของโรงงานผลิตรองเท้ายี่ห้อหนึ่งในจังหวัดนนทบุรีเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน เมื่อได้รับคำตอบ ผู้บุกรุกก็เริ่มต้นถามอีกครั้งพลางลุกขึ้นยืน “พ่อของคุณชื่ออะไร?” “คุณจะรู้ไปทำ – ” “ผมถาม คุณต้องตอบ” ใช้เท้าเขี่ยหัวไหล่พีภัทรทีหนึ่งเป็นเชิงข่มขวัญ “เวโรจน์ พ่อผมชื่อเวโรจน์ มิตรนิรันดร์” “แม่คุณล่ะ?” “แม่ผมตายไปแล้ว” “พี่น้อง?” “ผมเป็นลูกคนเดียว” ผู้ถามเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิงคำถามสุดท้ายออกมา “คนที่ชื่อนิเทศ ดำรงธรรม มีความหมายอะไรกับคุณหรือเปล่า?” “นิเทศ?” พีภัทรขมวดคิ้ว คิดว่าเคยได้ยินชื่อนี้จากที่ไหนมาก่อน “นิเทศไหน?” “อย่ามาทำไขสือ” “เปล่าไขสือ แต่ผมไม่รู้ว่าคุณหมายถึงใคร” “นิเทศ ดำรงธรรม นักข่าวของห้างฉัตร เดลี่ ผมคิดว่าคุณคงรู้ดี” เมื่อได้ยินคำว่าห้างฉัตร เดลี่ พีภัทรก็นึกถึงสิงห์ ผลใหม่ เมื่อนึกถึงสิงห์ ผลใหม่ เขาก็นึกออกถึงเพื่อนนักข่าวที่ชื่อนิเทศ ผู้ที่บรรณาธิการร่างอ้วนบอกว่าใบหน้าของพีภัทรเหมือนเพื่อนของเขาในวัยหนุ่มและถูกฆ่าตายเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนนั่นเอง แต่ทำไมผู้บุกรุกคนนี้ถึงถามเขาแบบนี้? ชื่อของนิเทศ ดำรงธรรมควรจะมีความหมายอะไรกับเขาอย่างนั้นหรือ? “ผมไม่รู้จักและไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน” พีภัทรตอบด้วยเสียงใสซื่อบริสุทธิ์ “จริง?” “ผมมีเหตุผลที่จะต้องโกหกคุณหรือไง?” พูดจบ พีภัทรก็ไอค่อกๆ และหายใจฟืดฟาด เขาวางมือทั้งสองที่กุมด้านหลังของศีรษะลงบนพื้น ก่อนเหลียวหน้าไปยังผู้บุกรุกใต้หมวกแก็ปที่ยืนถือปืนหลวมๆ อย่างประมาท จากมุมต่ำมองย้อนขึ้นบนอย่างที่พีภัทรกำลังมองตอนนี้ หมวกแก็ปไม่ได้ช่วยปิดบังอะไรเลย ความสามารถพิเศษในการจดจำใบหน้าของพีภัทรทำงาน มันเตือนเขาว่าเขาเคยเห็นชายคนนี้มาก่อนที่งานศพของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ ชายหน้าเสี้ยมคนนี้เป็นหนึ่งในบอดี้การ์ดประจำตัวของบุรุษนัยน์ตาดุที่ชื่อเดโชและถูกส่งมาที่นี่เพื่อสอบประวัติของเขา... เพื่ออะไรล่ะ? พีภัทรแนบใบหน้ากับพื้น แสร้งหายใจฟืดฟาดและหอบมากขึ้น “เฮ่ย เป็นอะไร?” ชายหน้าเสี้ยมร้องออกมาอย่างตกใจเล็กน้อย พีภัทรคิดว่าถึงเวลาที่เขาควรจะเลิกเล่นเสียที “ผม...ผม...อาการหอบหืดของผมกำเริบ...ช่วยส่งยา...ยาพ่น...ให้ผมหน่อย...” ชายหนุ่มเจ้าของห้องพูดอย่างยากลำบาก “ชิดหาย” ผู้บุกรุกถึงกับสบถ ย่อกายลงแล้วพลิกตัวพีภัทรให้นอนหงาย “ไหน ยาอะไร อยู่ที่ไหน?” พีภัทรอ้าปากพะงาบๆ เกิดเสียงขลุกขลักในลำคอเหมือนจะพูดแต่พูดไม่ออก ได้แต่ยกมือซ้ายชี้ไปที่เตียง ชายหน้าเสี้ยมหันมองตามนิ้ว แล้วหันมองสภาพของพีภัทรที่นอนหอบตัวโยนอยู่บนพื้น ชั่งใจเพียงวินาทีคิดว่าไม่น่ามีพิษสงก็เหยียดกายลุกขึ้นยืน ยัดปืนเข้าหลังเอวและขยับเท้าหมายเดินตรงไปที่เตียง และในจังหวะที่ชายหน้าเสี้ยมหมุนตัวไป พีภัทรก็หยุดการแสดง นักฆ่าหนุ่มดีดกายลุกขึ้นยืน ไม่มีอาการหอบหรือไอโขลก ใบหน้าของเขาสงบนิ่งเมื่อชายหน้าเสี้ยมชะงักงันเหมือนล่วงรู้ชะตากรรม ไม่ทันจะได้เหลียวหน้ามามองดู เสียงสันมือก็แหวกอากาศดังวูบ พีภัทรสับสันมือลงไปบริเวณท้ายทอยอันเป็นจุดสลบจุดหนึ่งบนร่างกายของมนุษย์ หมวกแก็ปกระเด็นหลุดไปเมื่อร่างของชายหน้าเสี้ยมทรุดลงไปนอนคว่ำหน้าสลบเหมือดบนพื้น พีภัทรย่อกายลง พลิกร่างฝ่ายตรงข้ามให้นอนหงาย พินิจดูใบหน้าพร้อมส่ายศีรษะ ชายคนนี้ประมาทเกินไป เขาควรจะล็อคมือเหยื่อด้วยอะไรสักอย่าง นับเป็นความผิดพลาดที่หันหลังให้เหยื่อซึ่งนอนอยู่บนพื้นโดยไม่ได้ถูกพันธนาการ นักฆ่าหนุ่มจัดการค้นตัวชายหน้าเสี้ยม นอกจากปืนแล้วเขาก็พบเชือกหนึ่งเส้น มีดหนึ่งเล่ม กุญแจรถหนึ่งดอกกับเครื่องบันทึกเสียงขนาดเล็กอีกหนึ่งชิ้น การถูกซัดบริเวณท้ายทอยเข้าไปแรงๆ แบบนั้น คงอีกนานกว่าที่ชายหน้าเสี้ยมจะได้สติ พีภัทรลุกขึ้นยืน ถืออาวุธทั้งหมดเอามาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง เหลือเพียงเครื่องบันทึกเสียงซึ่งก็คือเครื่องเล่นเอ็มพีสามธรรมดาๆ ที่อยู่ในมือของเขา พีภัทรเดินกลับมาที่ร่างของชายหน้าเสี้ยม เครื่องเล่นเอ็มพีสามยังคงอัดเสียงอยู่ต่อเนื่อง นักฆ่าหนุ่มกดปุ่ม STOP แล้วเลือกไฟล์บันทึกเสียงซึ่งมีอยู่ไฟล์เดียวภายในเครื่อง ก่อนจะกดปุ่ม PLAY และกางสองหูรอรับฟัง เสียงที่ดังออกมาจากลำโพงตลอดสองสามนาทีแรกเป็นความเงียบกับเสียง ‘ปิ๊ง’ ของประตูลิฟท์ที่เลื่อนเปิด ไม่กี่นาทีต่อมาก็เป็นเสียงฝีเท้าก้าวเดินและเสียงเคาะประตู ก่อนที่เสียงของพีภัทรจะเปิดประตูออกมาและพูดว่า “มีอะไรหรือครับ?” หลังจากนั้น คำถามทุกคำถาม คำตอบทุกคำตอบ คำพูดทุกคำพูดระหว่างเขากับชายหน้าเสี้ยมก็ปรากฏอยู่ในเครื่องบันทึกเสียงนี้ตลอดเวลาเกือบสิบห้านาทีเต็ม เสียงจากลำโพงเงียบหายไปแล้ว พีภัทรกำเครื่องบันทึกเสียงแนบแน่น เขาหลุบสายตามองชายหน้าเสี้ยม พลางนึกถึงริสา บุษบายุธ นึกถึงพิชิต อัครชัย นึกถึงเดโชซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นคนที่ส่งชายหน้าเสี้ยมผู้นี้มาหาเขา และสุดท้าย พีภัทรก็นึกถึงชายที่ชื่อนิเทศ ดำรงธรรมผู้ที่เขาไม่เคยพบมาก่อน พีภัทรคิดว่า เห็นทีเขาคงต้องอยู่ที่ลำปางนานกว่าที่คาดเสียแล้ว   ----------------------------- แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 55 08:53:22 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 14:09:47

ความคิดเห็นที่ 3 ตามมาอ่านต่อ . . . พร้อมส่งเสบียง ให้ คุณทะเล ฯ  หม่ำหมดนี่ น่าจะอิ่มนะจ๊ะ   V จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 19:21:49

ความคิดเห็นที่ 4 แหม่!! อัดฉีดนักเขียนกันใหญ่เรย ผมอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองติดหนังสือ ตะวัน บางกอก ยังงัยไม่รู้ จะพยายามติดตามอ่านให้จบเลยครับ อิอิ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 20:27:59

ความคิดเห็นที่ 5 ^__^ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนบ่อย รักษาสุขภาพด้วยเน้อค้าบ ^^...ขอบคุณค่ะ #3 คุณปอมขา  เสบียงที่ส่งให้คุณทะเล เรียกว่าอะไรค่ะ ส้มตำข้าวมันรึป่าวคะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 21:23:16

ความคิดเห็นที่ 6 อืมม์ อ่านสาแก่ใจดี บทนี้ ่านแล้วนึกถึงหนังประเภทเจ้าพ่อของจีน สมัย เจ้าพ่อเซี่ยงไห้ เหยี่ยวถลาลม หรืออะไรประมาณนั้น ฉากในงานทำให้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ ผมคิดว่าคุณทะเล เหมาะที่จะเขียนแนวรี้นะครับ สำนวนเฉียบคมโดดเด่น คล้ายๆนักเขียนดังๆในอดีต เช่น เพชร สถาบัน อะไรประมาณนี้ (วึ่งเป็นนักเขียนในอเีตของวารสารบางกอกรายสัปดาห์ ..แต่ช่วงหลังของชีวิตท่านบวชและหันมาเขียนแนวธรรมะ)  ถ้าไม่ทิ้งเส้นทางงานเขียนไปเป็นรัฐมนครี หรือผู้แทนหรือประธานบริษัทจนไม่มีเวลาเขียน  ผมทายเลยว่าอนาคตสดใสในเส้นทางนักเขียน ไม่เชื่อคอยดูก็ได้ อย่างไรอาชีกนักเขียนยังเป็นอาชีพเสริมได้นะครับ พีภัทรยังดูเท่และเยี่ยม ในขณะเดียวกันก็มีความสุขุมรอบคอบ มีพลังของคนวัยหนุ่มทั้งฝีมือและไหวพริบ ท่าทางจะขายดีกว่าตัวเอกเรื่องที่แล้ว^^ lส่วนนางเอกยังไม่โผล่มาเกะกะช่วงนี้ดีแล้ว เด๊่ยวจะพลอยให้นายพีร้สึกเกะกะห่วงหน้าพะวงหลัง ^_^ แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 55 21:33:55 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 21:32:49

ความคิดเห็นที่ 7 ใช่แล้วจ้าคุณ ใยไหม . . เป็นข้าวมันส้มตำ และแถมแกงเขียวหวาน ด้วย ปอมว่าเขาทำน่ารัก ถ้วยจานเป็นรูปหัวใจด้วย มีน้ำใบเตย คลายร้อนมาฝากทุกท่าน นะคะ . . . ว่าแต่ว่า . . คุณใยไหม หายไอหรือยังจ๊ะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 22:01:12

ความคิดเห็นที่ 8 ยังตามอ่านอยู่นะครับ แม้ว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่แนวผมก็ตาม (ผมชอบแฟนตาซี...ถึงไม่บอกหลายคนก็คงรู้อยู่แล้ว) จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 09:36:06

ความคิดเห็นที่ 9 อื้ม..มมม ยาวสะใจค่ะ เคลียร์งานก่อน เดี๋ยวมาอ่านค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 09:56:11

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 15:17:54

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านจบตอนแล้วค่ะ เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ นะคะ หากใครเจออย่าพีรภัทร ก็ต้องหวั่นไหว พาให้ต้องเปลี่ยนแผนแน่ๆ จะมาเพียงแค่หวังดีเตือนแม่กุหลาบแดง ก็ต้องมาเจอปมชีวิตตัวเองซะงั้น อย่าทิ้งช่วงนานนักนะคะ  กว่าจะถึงตอนที่ 20 เดี๋ยวลืมตอนแรก ๆ ซะหมด แฮ่ แฮ่ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 12:09:38

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนนี้เข้มข้นและยาวมาก ตัวละครเยอะจนเริ่มจะงงๆแล้วค่ะ จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 00:24:08

ความคิดเห็นที่ 13 ตามทันแล้วสินี่วิี้ดวิ้ววว จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 11:34:47