ความคิดเห็นที่ 1 “ฉันไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ  คุณได้ข่าวของคุณธรณ์กับมีมี่เพื่อนของฉันบ้างรึเปล่าคะ  ตั้งแต่เกิดเรื่อง ฉันก็ติดต่อสองคนนั้นไม่ได้เลย  ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นไงกันบ้าง” มาร์ลิคมองแววตาหม่นหมองของเธอแล้วก็รู้สึกเห็นใจไม่น้อย “ทางเราก็กำลังตามหาตัวธรณ์อยู่อย่างสุดความสามารถเช่นกันครับ  เพราะมันส่งผลถึงความสำคัญระหว่างประเทศด้วย  ผมคิดว่า เพื่อนของคุณก็คงหายไปกับเพื่อนผมนั่นแหละ  ถ้าหาใครคนใดคนหนึ่งพบ ก็น่าจะได้พบอีกคนด้วย  คุณทำใจให้สบาย อย่าเครียดเกินไปเลยครับ  ผมเชื่อว่าทั้งสองคนต้องปลอดภัย” เนเนสต์พยักหน้าช้าๆ อย่างคล้อยตาม อย่างน้อยสิ่งที่เธอได้ฟังจากเขาก็ทำให้สบายใจมากกว่าการคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวมากนัก “ฉันก็หวังว่าเขาทั้งสองจะไม่เป็นอะไร  พระเจ้าจะต้องคุ้มครองพวกเขา” “เอาเป็นว่าถ้าผมได้ข่าวคราวความคืบหน้าเมื่อไหร่ ผมจะรีบมาส่งข่าวให้คุณทราบโดยเร็วที่สุดเลยแล้วกันนะครับ   “พรุ่งนี้ฉันคงกลับบ้านและไปทำงานที่พิพิธภัณฑ์ได้ตามปกติแล้วล่ะค่ะ ยังไง คุณไปหาฉันที่นั่นก็ได้” “แต่ผมว่าคุณดูเหมือนยังไม่หายดีเลยนะ  น่าจะอยู่ต่ออีกวันเป็นอย่างน้อย” เนเนสต์ส่ายหน้าปฏิเสธทันที “ไม่เอาดีกว่า แค่นี้ฉันก็เบื่อโรงพยาบาลจะแย่แล้ว” ที่สำคัญเธอเป็นห่วงบิดากับพี่ชายบุญธรรม ทั้งยังข้องใจอยู่สึกๆว่าทำไม ทั้งสองไม่มาหาเธอบ้างเลย ได้แต่จ้างพยาบาลพิเศษมาดูแล กับส่งดอกไม้มาให้ทุกวัน   มันต้องมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นอย่างแน่นอน “ถ้างั้นคุณก็พักผ่อนเถอะ จะได้หายเร็วๆ   ผมไม่รบกวนแล้วล่ะ” “ขอบคุณมากนะคะ  แล้วฉันจะรอฟังข่าวของคุณค่ะ” มาร์ลิคยิ้มกับหญิงสาวอย่างให้กำลังใจก่อนจะก้าวเดินออกมาจากห้องพักของเธอ   ชายหนุ่มถอนใจอย่างกลัดกลุ้มกับปัญหาต่างๆที่กำลังรุมเร้า  รวมไปถึงเรื่องของเจ้าหญิงชารีด้าที่เขาเพิ่งได้รับข้อความจากพระองค์ทางอีเมล์ว่าทรงไปถึงอเมริกาเรียบร้อยแล้ว ในข้อความทรงกล่าวถึงแผนการหลังจบการศึกษาระดับปริญญาโท ก็คือจะศึกษาต่อในระดับปริญญาเอกทันที เพื่อประวิงเวลาอภิเษกสมรสกับพระคู่หมั้นและก็จะหาทางออกที่ได้ที่สุดให้แก่กัน   ซึ่งมาร์ลิคก็ยังมองไม่ออกเลยว่า จะมีทางออกทางนั้นจริงๆน่ะหรือ ภายในห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็กๆ ที่มีเพียงฟูกแบบนอนบนพื้นกับหมอน และตู้เก็บของแบบฝังติดกับผนังด้านหนึ่ง แสงจากเทียนเล่มเล็กบนเชิงเทียนข้างหน้าต่าง  เป็นแสงสว่างเดียวที่ยังพอทำให้อ่านหนังสือพิมพ์ได้ในค่ำคืนนี้ “อยู่เฉยๆได้มั้ยล่ะคุณ  ไม่ต้องถามมาก ฉันอ่านแล้วจะเล่าให้ฟังเอง” มีมี่ทำเสียงดุคนที่ถามนู่นถามนี่ตั้งแต่เธอกางหนังสือพิมพ์ออกอ่าน  หลังจากไปขอยืมหัวหน้าคนงานในไร่มาหลังทานอาหารมื้อเย็นที่โรงครัว เพราะอ่านภาษาอารบิกไม่ออก ธรณ์จึงต้องนั่งรอให้มีมี่ อ่านจบก่อนแล้วจึงนำมาถ่ายทอดให้เขาฟังอีกที “เรื่องใหญ่พอสมควรเลย  การที่คุณเป็นคนไทยที่มาทำงานที่นี่แล้วหายตัวไปจากเหตุการณ์ครั้งนี้ ทำให้ทางประเทศไทย ขอให้ทางฝ่ายรัฐบาลเร่งหาตัวคุณให้พบแล้วส่งกลับประเทศโดยเร็ว  ป่านนี้ท่านมาร์ลิคกับเจ้าชายรัชทายาทคงส่งคนตามหาคุณอยู่   อ้อ มีเรื่องน่าดีใจ ไม่มีใครเสียชีวิต มีแต่คนได้รับบาดเจ็บ เพราะมันเป็นระเบิดที่ประดิษฐ์ขึ้นเพื่อสร้างสถานการณ์ความไม่สงบมากกว่าจะมีจุดประสงค์สังหารใคร  คาจาร์กับลูกชายคือผู้ต้องสสงสัยอันดับแรก  ตอนอยู่โรงครัว คนที่พูดถึงเรื่องนี้ เขาแบ่งฝ่ายกันด้วยนะ อีกฝ่ายเห็นด้วยกับการกระทำของคาจาร์  แต่อีกฝ่ายไม่เห็นด้วย คุณคงฟังไม่ออกหรอก เพราะพวกเขาพูดภาษาถิ่น” “ป่านนี้ครอบครัวที่เมืองไทยคงเป็นห่วงผมมากแน่ๆ  ผมจะส่งข่าวไปบอกพวกเขาได้ยังไงว่าผมปลอดภัยดี  โทรศัพท์ก็จมน้ำไปแล้ว  อินเตอร์เนต โน้ตบุ๊คอะไรก็ไม่มีสักอย่าง” ชายหนุ่มพูดอย่างเป็นกังวล “คนงานที่นี่คงน้อยคนมากที่จะมีโทรศัพท์มือถือใช้กัน  ต้องระดับเจ้าของไร่โน่นแหละ  เดี๋ยวฉันจะลองสืบๆดูว่าจะมีวิธีไหนที่เราสองคนจะกลับไปไซเบิ้ลได้บ้าง” “แล้วคนอื่นๆล่ะ เป็นไงกันบ้าง มีข่าวเกี่ยวกับ  เอ่อ เนเนสต์บ้างมั้ย” เขาถามประโยคสุดท้ายด้วยเสียงที่เบามาก หากคนฟังก็ได้ยินชัดเจน “ก็ในนี้ไม่มีรายงานผู้เสียชีวิต เนเนสต์คงไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่รู้สิ ฉันเชื่อว่าเพื่อนของฉันปลอดภัยดี และคงกำลังเป็นห่วงพวกเราอยู่เช่นกัน   อ้อ  มีข่าวว่าเจ้าหญิงชารีด้าเสด็จกลับไปเรียนที่อเมริกาแล้วด้วยนะ  ไม่รู้ว่าเป็นข่าวที่คุณอยากทราบรึเปล่า” ได้ยินพระนามเจ้าหญิงชารีด้าขึ้นมา  ธรณ์ก็คิดถึงพระพักตร์งดงามของพระองค์เป็นสิ่งแรก  พลัน เขาก็รู้สึกอะไรบางอย่างกับหญิงสาวตรงหน้า ยิ่งมองสบตาก็ยิ่งรู้สึกราวกับว่า มีบางอย่างที่ให้ความรู้สึกคล้ายคลึงกับตอนมองพระเนตรคมของเจ้าหญิงชารีด้า   ชายหนุ่มพยายามสลัดความคิดที่หาเหตุผลไม่ได้ออกไป “น่าเสียดายนะครับ ได้ชมความงามของงานเทศกาลทะเลดอกไม้ไฟแค่วันเดียวเอง  สงสัยว่าผมคงจะไม่มีวาสนา เที่ยวงานปีแรกก็เป็นเรื่องเลย” “ไม่ต้องเสียดายหรอกคุณ   ฉันพอทราบมาว่า อีกไม่กี่วัน ที่เมืองฮัลลาสก็จะมีงานรื่นเริงส่งท้ายปีเหมือนกัน อาจจะไม่ยิ่งใหญ่อลังการเท่าที่ไซเบิ้ล แต่ก็น่าจะมีอะไรน่าสนใจอยู่บ้างเหมือนกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะลองถามเพื่อนคนงานดู” พูดจบมีมี่ก็ปิดหนังสือพิมพ์และยกมือปิดปากหาว “ฉันง่วงนอนแล้วล่ะ  ดับเทียนแล้วนอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปทำงานในไร่นะ  คุณเองก็ควรจะพักผ่อนได้แล้ว ยังมีไข้อยู่ไม่ใช่เหรอ” ธรณ์มองเสี้ยวหน้าในแสงสีส้มจากเปลวเทียนของหญิงสาวด้วยแววตาครุ่นคิด “จะนอนกันยังไงครับ  มีฟูกอยู่อันเดียว” “ฉันยกให้คุณก็ได้  ฉันขอแค่ผ้าห่มก็พอ” มีมี่ตอบง่ายๆ พลางหยิบผ้าห่มเดินไปตรงมุมห้องด้านตรงข้ามกับตรงที่มีฟูกนอนวางอยู่และล้มตัวนอนตะแคงห่มผ้าหันหน้าเข้าผนัง โดยไม่รับรู้ถึงท่าทางอึดอัดใจของอีกฝ่ายเลย  ธรณ์เดินไปดับเทียน แสงสีส้มนวลตาหายไปเหลือเพียงแสงสสัวจากเสาไฟด้านนอก ที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามา พอให้มองเห็นเงาของร่างที่นอนนิ่งราวกับไม่มีชีวิตอยู่ตรงมุมห้องอย่างเลือนลาง  ชายหนุ่มไม่กล้านอนลงไปบนฟูก ทั้งที่ตัวเองเป็นผู้ชายแท้ๆ แทนที่จะเสียสละนอนกับพื้นแล้วให้หญิงสาวนอนสบายๆ   “คุณนอนเถอะ ไม่ต้องห่วงฉัน  ฉันนอนกลางดินกินกลางทรายจนชินแล้ว  ลำบากกว่านี้เป็นร้อยเท่าก็เคย  ไม่ต้องคิดว่าตัวเองจะไม่เป็นสุภาพบุรุษหรอกน่า” เสียงจากความเงียบที่ดังขึ้นเล่นเอาชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ “แต่จะว่าไป ฟูกอันนี้เขาก็เตรียมไว้ให้สำหรับคนสองคนนะ  คุณมานอนตรงนี้เถอะ  ไม่งั้นผมคงนอนไม่หลับ” ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมานอกจากความเงียบ  ชายหนุ่มลอบถอนใจ เขาขยับตัวไปนั่งพิงผนังกอดหมอนไว้ และหลับตาโดยปล่อยให้ฟูกว่างเปล่าอยู่อย่างเดิม    เวลาผ่านไปจนเขาเกือบจะเคลิ้มหลับ อยู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น เพียงชั่วพริบตา ขณะยังงัวเงีย มีมี่ก็ลุกพรวดเดินตรงเข้ามาหาและกึ่งดึงกึ่งลากแขนชายหนุ่มให้ล้มลงไปบนฟูกโดยที่ร่างของเธอก็อยู่แนบชิดและกอดเขาไว้แน่น “ห้ามส่งเสียงอะไรเด็ดขาด  แกล้งกลับได้ยิ่งดี” มีเสียงดังก๊อกแก๊กจากหน้าประตูก่อนประตูจะถูกเปิดออกพร้อมแสงไฟฉายที่ส่องเข้ามา “เฮ้ย เปิดผิดห้องแล้วนะหัวหน้า นี่มันสองคนผัวเมียที่นายจ้างมาใหม่” เป็นเสียงที่มีมี่ฟังเข้าใจเพียงคนเดียว หญิงสาวขยับซุกตัวเข้าหาร่างชายหนุ่มอีกครั้ง  พอแน่ใจว่า ประตูปิดลงดังเดิมและเสียงจากด้านนอกเงียบไปแล้ว เธอก็ลุกพรวดขึ้นนั่งทันที   “เกิดอะไรขึ้น  พวกเขาเปิดประตูห้องเราทำไม  คุณฟังออกใช่มั้ยว่าเขาพูดอะไรกัน” ธรณ์ลุกขึ้นนั่งและถามอย่างสงสัย  เพียงช่วงเวลาสั้นๆที่มีเธออยู่ในอ้อมกอดมันช่างอบอุ่นและมีความสุขเหลือเกิน  ชายหนุ่มนึกอยากรวบร่างที่ก้มหน้านิ่งเข้ามาในอ้อมแขนอีกสักครั้ง “เขาไขห้องผิด  ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรแบบนี้อีกแล้วล่ะ  นอนกันเถอะค่ะ” หญิงสาวทำท่าจะหอบผ้าห่มลุกหนี ทว่า  คราวนี้ธรณ์ตัดสินใจรวบรวมความกล้าตามเสียงหัวใจเรียกร้องคว้าร่างเธอมากอดไว้และพาหญิงสาวล้มตัวลงนอนบนฟูกด้วยกัน “คุณทำอะไรของคุณน่ะ  ปล่อยฉันนะ” มีมี่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก  เสียงที่คิดว่าตนเองพูดดุเขา แท้จริงเป็นเสียงที่แผ่วเบาด้วยความหวั่นไหวเช่นทุกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดชายหนุ่มคนนี้   “อากาศที่นี่ยิ่งดึกจะยิ่งหนาวมากนะ  มากกว่าที่ไซเบิ้ลไม่รู้กี่เท่า  เราจะทนทรมานกับความหนาวไปเพื่ออะไรล่ะครับ มีมี่  เชื่อใจผมนะครับ ผมไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณเลย นอกจากความอบอุ่น  ประเทศที่ผมอยู่เป็นเมืองร้อน ผมไม่เคยชินกับอากาศหนาวจัดขนาดนี้ ผมไม่อยากนอนหนาวตาย ได้โปรดเถอะ” เขากระซิบบอกเสียงอ่อนโยนพลางกอดกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น  มีมี่พูดอะไรไม่ออก  เธอปฏิเสธไม่ได้ว่า อ้อมกอดของเขาให้ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยยิ่งนัก  และตลอดชีวิตที่ผ่านมา เธอไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย   ลมหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอเป็นสิ่งบ่งบอกว่า ชายหนุ่มได้หลับสนิทไปแล้ว หากหญิงสาวในอ้อมกอดของเขายังไม่รู้สึกง่วงสักนิด  มีมี่ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะเป็นเอามาก ถึงกับตื่นเต้นจนนอนไม่หลับขนาดนี้  ทั้งๆที่เขาก็บอกแล้วว่าเขาแค่ต้องการความอบอุ่นจากเธอ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย   คนที่มีความหมายกับเขาอย่างแท้จริงก็คือเนเนสต์ต่างหาก  เห็นสายตาของเพื่อนรักก็รู้แล้วว่ามีใจกับชายหนุ่มผู้นี้ไม่น้อย แม้จะแสดงออกแบบตรงข้ามกับความรู้สึกก็ตาม   คิดถึงข้อเท็จจริงข้อนี้แล้ว หญิงสาวก็พาลน้อยใจ ผลักตัวและเหวี่ยงแขนชายหนุ่มออกไปจากตัวเธอพร้อมกับพลิกตัวหันหลังให้  ไม่อยากได้รับไออุ่นอะไรจากเขาอีกแล้ว เมื่อก่อนเธอก็ตัวคนเดียวยังมีชีวิตรอดมาได้ถึงทุกวันนี้ ไม่เห็นต้องพึ่งพาใคร  ทว่าอีกฝ่ายก็ใช่จะยอมแพ้ง่ายๆ  เพียงไม่นาน มีมี่ก็รู้สึกถึงสัมผัสจากทางด้านหลังของเขา ธรณ์ขยับตัวเข้ามาจนแนบชิดและสอดแขนมากอดร่างของเธอไว้แน่น ราวกับอยากบอกว่าจะไม่ปล่อยเธอไปไหนไกลเด็ดขาด ยิ่งพยายามขยับตัวจะหนีเขาก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น จนในที่สุดมีมี่ก็ต้องยอมพ่ายแพ้ต่อเขา และที่สำคัญ เธอพ่ายแพ้ความต้องการของหัวใจตัวเอง . จบตอนที่สิบหก จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 15:57:40

ความคิดเห็นที่ 2 ตอบกระทู้ตอนที่แล้วค่ะ   ธรณ์เห็นมีมี่ถึงกับตะลึง แสดงว่าลืมเนเนสต์ไปเรียบร้อยแล้วมั้งคะงานนี้ แถมจะได้อยู่ใกล้ชิดกันด้วย มีมี่คงเป็นนางเอกแน่ๆ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) <<< รักแท้แพ้ใกล้ชิดมั้งคะงานนี้  >< ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ  :) ออกทะเล หมายถึงชื่อเรื่อง ทะเลดอกไม้ไฟ อย่าคิดมาก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก <<< แฮ่ๆ ล้อเล่นเช่นกันค่ะ คุณหมอ ตอนนี้จากทะเลไปเป็นภูเขาชั่วคราว  -*-   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) มีมี่ ของผมเป็นนางเอกตั้งแต่แรกแล้วครับ จากคุณ : มีมี่แฟนคลับ แอนตี้นายธรณ์ (GTW)<<< แต่พระเอกไม่ใช่อาจารย์จีน่ะสิคะ แหะๆ ตอบแบบนี้จะตายมั้ยเนี่ย  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) ธรณ์นี่ เอาบุคลิกมาจากเป็นคนใกล้ตัวหรือเปล่าคะ แหะๆ จากคุณ : แฟนคลับนายธรณ์ตัวจริงจ้า (Setakan)<<< ก็มีบางส่วนเล็กๆประมาณเสี้ยวนึงมั้งคะ 55  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) ผิดเสียที่ไหน แต่ดีนะคะที่ตาธรณ์ไม่ใช่ฮีโร่ตลอดเวลา จากคุณ : scottie <<< ฮีโร่ตัวจริงคือมีมี่มากกว่าค่ะ ธรณ์เป็นผู้ช่วยอีกทีฮ่าๆ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) ต้องรอดูก่อนค่ะว่ากลับมาเจอเนเนสต์แล้วธรณ์จะเป็นยังไง จากคุณ : นารีจำศีล<<< คงอีกสักพักล่ะค่ะ กว่าจะได้กลับมาเจอกันอีก  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) พิ่งมีเวลามาอ่าน.. ธรณ์กับมีมี่ได้งานใหม่กันแล้ว และคงจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆใช่ไหมคะ? จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต <<< สถานการณ์ต่างๆมันบังคับน่ะค่ะ   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) **ขอบคุณกิฟท์จาก คุณkdunagin, ลูนาติก, กุหลาบมอญ, นารีจำศีล, GTW, Setakan, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, สามปอยหลวง และคุณนวลน้ำผึ้ง  ด้วยนะคะ  ^^ พบกันใหม่ตอนต่อไปค่ะ  ;)) แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 55 19:14:26 แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 55 16:05:49 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 15:58:38

ความคิดเห็นที่ 3 มีมี่ของผม.....ไม่น่าเลย..T_T จากคุณ : ประธานชมรมคนหมดอาลัยตายอยาก (Psycho man) เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 17:28:16

ความคิดเห็นที่ 4 อ๊ายยยย คนอะไรก็ไม่รู้  ถือดียังไง อ้างโน่นอ้างนี่มากอดนอนได้ยังไง เขินวุ้ย (โทษทีค่ะ คนมันอิน) จากคุณ : กาสะลองต้นหนาว เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 23:23:59

ความคิดเห็นที่ 5 ธรณ์ได้โอกาส แต่แหม หลับง่ายจังค่ะ สงสัยเป็นเพราะเหนื่อย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 12 มี.ค. 55 09:13:44

ความคิดเห็นที่ 6 ขอหมอนข้างมาจิกสักใบจิคะ เขิลลล จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 12:52:47

ความคิดเห็นที่ 7 แผนสูงนะจ๊ะธรณ์ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 16:22:55

ความคิดเห็นที่ 8 ถามถึงเนเนสต์แบบนี้แปลว่าธรณ์ยังชอบเนเนสต์อยู่แน่เลย ไม่อยากให้มีมี่ใจอ่อนกับธรณ์เลยค่ะ เดี๋ยวเคยตัว 555 จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 22:50:04

ความคิดเห็นที่ 9 เอ่อ..ข้ามตอนที่แล้วอ่ะ.. แต่ขอกรี๊ดกับนายธรณ์จอมโลเลหน่อยเหอะ..ตกลงพ่อจะเลือกใครกันแน่เนี่ย แง่ม! จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 12:06:25

ความคิดเห็นที่ 10 ตาธรณ์ช่างหาเหตุผลจริงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 22:02:58